Jump to content

rgfront

Forumjan
  • Posts

    13
  • Joined

  • Last visited

About rgfront

  • Rank
    Newbie
    Newbie

Previous Fields

  • Languages
    many

Contact Methods

  • Website URL
    http://rgfront.livejournal.com/

Profile Information

  • Interests
    http://rgfront.livejournal.com/
  1. http://daspayq.livejournal.com/4175.html Ամեն չորս հինգ տարին մեկ մեզ մոտ «ընտրություններ են», և մեզ հնարավորություն է տրվում ընտրել՝ ձախերի, աջերի կամ կենտրոնամետ թեկնածուների և կուսակցությունների միջև: Բոլորը սկսում են առատորեն լիաբեռնել մեզ իրենց իմաստություններով, պայծառ առաջարկություններով ու ծրագրերով: Բայց ի՟նչ է մեր ընտրությունը Ընտրությունները պետք է մեզ ներշնչեն այն, թե մենք քվեարկության միջոցով, ինչ - որ կերպով կարող ենք ազդել հասարակական հարաբերությունների վրա, այսինքն` ընտրել այն ուղին, որով կզարգանա հասարակությունը: Սակայն հենց դա՛ է ընտրության պատրանքը(իլյուզիա): Այս ամբողջ քաղաքական խեղկատականոցը ոչինչ չի փոխում մեր թշվառ գոյության մեջ, որպես` վարձու աշխատավորների, գործազուրկների կամ պարզապես դժգոհ մարդկանց: Մեր գոյությունը որպես` աշխատավորներ, գործազուրկներ, և այլն, ինչպես նաև այս հասարակության գործնական հիմքը, քննարկության առարկա չէ: Այս հասարակության գործնական հիմքը կապիտալիստական տնտեսությունն է, որը մեր աշխատուժի շահագործման դեպքում ծծում է մեր արյունը, իսկ ոչ պիտանիության դեպքում դարձնում գործազուրկ: Ընտրությունների ժամանակ, մեզ հնարավորություն է տրվում ընտրել արդեն իսկ առկա առաջարկի միջև՝ կուսակցությունների տարբերակների, ծրագրերի, թեկնածուների, կարգախոսների, և այլն, որոնք ներկայացվում են մեզ, նույնպես, ինչպես ցանկացած սեզոնային ապրանք: Նրանց հանդես գալու ձևը ոչինչ չի փոխում հասարակության գործնական հիմքի և կապիտալիստական տնտեսության գոյության ապագայի հարցում: Կուսակցությունների և քաղաքական գործիչների նախընտրական կարգախոսները, տեսահոլովակները նման են լվացքի փոշու գովազդի. Տվյալ արտադրանքը ավելի լավ է մաքրում, իսկ տվյալ կառավարությունը ավելի «արդար է» բաշխում և ավելի «սոցիալական է» գործից հեռացնում: Ազատ ընտրությունների հիմնական սկզբունքը Մենք կարող ենք ընտրել SAS-ի կամ «ՍԹԱՐ»-ի միջև, Կոկա-Կոլաի և Պեպսի-Կոլաի միջև Սևանի և ջրոցիի միջև, ինչպես մենք ընտրում ենք «ՀՀԿ», «ՀԱԿ» կամ «Ժառանգության» միջև, «ձախ» - երի կամ «աջ» - երի միջև, առևտրային հասարակության բոլոր առաջարկների միջև: Բայց առաջին հերթին մենք պետք է իվիճակի լինենք այդ ամենը մեզ թույլ տալ, որովհետև մենք ենք վճարում այդ ամենի համար, թող լինի այն որոշակի ապրանքի կամ կուսակցության ընտրություն: Համապատասխանաբար, նման ընտրությունը` պատրանքի տարբեր աստիճանների միջև ընտրություն է, կախված նրանից, թե ինչքանով է ճշմարտացի այդ պատրանքի ներկայացումը: Ազատ ընտրությունը հանդիսանում է այս հասարակության հիմնական սկզբունքը: Թեև մենք այդ երբեք չունենք, սակայն կապիտալը փորձում է համոզել այդ պատրանքի առկայությունը, որն իրականում գոյություն չունի: Ընտրությունների պատրանքը, այսինքն` ընտրությունների միջոցով հասարակության փոխելու ազդեցության և ունակության հնարավորությունը, հետևում է կապիտալիստական տնտեսության տրամաբանությանը: Ընտրությունը դա բուրժուական հասարակության անհատի ազատ որոշումն է: Ընտրությունների դեպքում` քվեարկությամբ, ապրանքի դեպքում` գնումով: Այս կամ այն թեկնածուի, կուսակցության կամ ծրագրի օգտին քվեարկությունը նման է խանութում ապրանքի գնման որոշմանը: Այդ կեղծ քաղաքական կրկեսի քննարկումներին և ընտրությունների բեմադրության մասնակցելու փոխարեն խելամիտ կլիներ ավելի հանգիստ մոտեցումը: Չարյաց փոքրագույնի տրամաբանությունը Հենց չարյաց փոքրագույնի տրամաբանությունն է դարձնում մեր առօրյան տանելի, կամ էլ գոնե նրան տանելիության տեսք է տալիս: Օրինակ, քանի մենք դեռ ունենք աշխատանք, ապա իհամեմատ գործազուրկներին, մենք մեզ ավելի լավ ենք զգում: Մինչ դեռ պատերազմը սահմանամերձ գոտիում է մենք մեզ ապահով ենք զգում «թիկունքում»: Իհամեմատ Աֆրիկաի որոշ շրջանների աշխատավորների աշխատավարձին մեր աշխատավարձը ավելի բարձր է, իսկ իհամեմատ սովի մատնվածների՝ մեր վիճակը շատ ավելի լավ է: Ընտրությունների ժամանակ մեզանից շատերին արդեն նախապես պարզ է, որ նրանք, ովքեր դեռ գնում են ընտրությունների, ստիպված են ընտրել չարյաց փոքրագույնը միջև: Այս տրամաբանությունը, որը համաչափության ոչ մի նշան չունի, պետք է դարձնի մեր առօրյան տանելի: Այսինքն, մեղմի ակնհայտ չարիքը` գործազրկությունը, իշխանության ու կապիտալիստների կամայականությունը և այլն: Փոքր չարիքը, ինչպես նաև մեծը դեռևս չարիք է, իսկ ձախ, աջ կամ կենտրոնամետ «այլընտրանքները» ընտրությունների ժամանակ բացառություններ չեն հանդիսանում, այլ կազմում են իշխող քաղաքական կրկեսի անբաժանելի մասը: Բոլոր այդ «այլընտրանքներն էլ» օգտագործում են գոյություն ունեցող «ծաղրածուի ազատությունը հանդուգն խոսքեր ասել տիրոջը», որպեսզի մեզ կեղծ վստահեցնեն ընտրության ազատությունը: Մեզ կեղծ վստահեցնում են, որ մենք կարող ենք որոշումներ կայացնել, կամել գոնե քվեարկությամբ ազդել որոշումների ընդունման վրա: Այս ամենը անվանվում է ազատ ժողովրդավարական ընտրություններ: Իրականում հենց ժողովրդավարությունն է պատճառը, որ մենք որոշումներ կայացնելուց զրկված ենք: Յուրաքանչյուր քվեաձայն, անմիջապես քվեարկությունից հետո, արդեն կորցրած ձայն է: Ձախերը և ընտրությունները Կապիտալիզմը քննադատել լավ է, սակայն կոչ անել մասնակցել ընտրություններին, նշանակում է ակտիվորեն մասնակցել համակարգի պահպանմանը, ապահովել նրա անվտանգությունն ու երկարատևությունը: Ընտրությունների մասնակցությունը պետք է մեզ ներշնչի այն, որ համակարգը կարող է վերացնել քվեարկության միջոցով, և որ հնարավոր են փոխոխություններ, եթե մենք մեր պատասխանատվությունը լիազոր ենք քաղաքական գործիչներին: Ընտրությունների կեղծման մեղադրանքը իլյուզիա է առաջացնում նրանով, որ նախընտրական քարոզարշավը ինչ-որ բանով տարբերվում է ապրանքային հասարակության իրականությունից: Այսինքն` իբրև քաղաքական գործիչները կարող են ընտրարշավի ընթացքում վարվել առանց ստի և խաբեության, իբր թե ամբողջ կապիտալիստական տնտեսությունն ու հասարակությունը մի մեծ խաբեություն չե: Այլ խոսքերով ասած` ամբողջ խնդիրը քաղաքական գործիչների «ազնվության» վրա է հիմնված, իբր թե եթե քաղաքական գործիչները իրենց խոստումը կատարեն, ապա այդ ինչ-որ բան կփոխի հասարակությունում իշխող և իշխվող դասակարգերի հարաբերակցության ու բովանդակության մեջ: Նախընտրական խոստումներ Ընտրություններից հետո, նախընտրական խոստումների և հաջորդող իրատեսական քաղաքականության միջև տարաձայնությունը, ընտրողների մոտ մեծ դժգոհություն է առաջացնում: Անմիջապես երևան են գալիս նախընտրական խոստումների չկատարման մեղադրանքները: Սակայն նման պահվածքը լիովին համապատասխանում է ապրանքային հասարակության տրամանաբանությանը: Ինչպես ինչ-որ ապրանքի սպառումից հետևում է մյուս ապրանքի սպառումը, այնպես էլ մի կառավարությունից հետևում է մյուս կառավարությունը, քանի-որ այն չի կարող լուծել գոյություն ունեցող պրոբլեմները: Քաղաքականությունն, ինչպիսին էլ որ նա լինի` «սոցիալական», «ձախ», «առաջադիմական» կամ «կոմունիստական», չի կարող մեզ ազատել կապիտալիստական հասարակության աղքատությունից: Այդ մենք պետք է ձերբազատվենք ցանկացած քաղաքականության աղքատությունից: Մենք ընտրություն չունենք Մենք սովոր ենք միշտ մտածել, չարյաց փոքրագույնը սահմաններում: Ամեն օր մենք տեսնում ենք, և զգում, որ «չարյաց փոքրագույնը» նույնպես չարիք է: Ո՟վ կմտածի ընդհանրապես ընտրել ժանտախտի և խոլերայի միջև, երբ խոսքը գնում է մեր լինել չլինելու մասին: Նոր քաղաքական դաշինքները հանդիսանում են այլընտրանք համակարգի մեջ, այլ ոչ թե այլընտրանք համակարգի վերաբերյալ: Այլընտրանքային կուսակցությունները ուզում են քաղաքականությանը տալ այլընտրանքային տեսք, այսինքն` որպեսզի վարձու աշխատանքի միջոցով մարդու շահագործումն ավելի «մարդկայնորեն» լինի, գործից հեռացնելը ավելի «սոցիալական» լինի, հարկերը հավաքումը ավելի «արդար» և այլն: Սակայն այս ամբողջ գործընթացը վերջ չունի: Այս ամենը պարզապես կերպարանափոխվում և ձևավորվում է ճարտար բառերով: Ամենօրյա մղձավանջը ձևավորվում է «այլընտրանքային» փաթեթում, բայց չի դադարում: Մեզ պետք չէ ոչ հետագա նվաստացումներ, ոչ էլ ամենօրյա բթություն: Մենք չենք ուզում ո՛չ սոցիալական պետություն, ո՛չ էլ երաշխավորված թոշակ, և ո՛չ էլ լիովին զբաղվածություն վարձու աշխատանքի տեսքով: Այս ամենը մենք չե՛նք ուզում: Ընտրությունների միջոցով հնարավոր չէ հասնել լիարժեք կյանքի առանց ամենօրյա նվաստացման: Այդպիսի կյանք կարելի է հասնել միայն մարդկանց մեծամասնության գիտակցաբար գործողության միջոցով, որոնք չեն ցանկանում այլևս տանել ամենօրյա գոյատևումը և վերարտադրել իր գործողության կամ անգործողության միջոցով կապիտալիստական հարաբերությունները: Նման կյանքը հնարավոր է միայն մարդկանց գիտակից խզումով նրանց ներկայիս վարձու աշխատավորների թշվառ գոյության և ապրանքային հասարակության սուբյեկտների հետ: Այսինքն` կապիտալիստական հարաբերությունների վերացումով և դրանց փոխարինումով մարդու հարաբերությունների միջև ինքնակազմակերպչական ձևերով: Այս տեսակ խզումը այսօրվա իրականությունից, ենթադրում է մեր կյանքի, կազմակերպված արդյունաբերական ուժերի, տեխնոլոգիաների և գիտելիքների կոլեկտիվ յուրացում: Սոցիալական հեղափոխությունը հնարավոր չե՛ ընտրել, այն հնարավոր է միայն կատարե՛լ
  2. Մինչև 1917թ. հեղափոխությունը Ռուսաստանը հիմնականում դեռ ագրարային երկիր էր, որտեղ կապիտալիստական ​​ինդուստրիալիզացիան նոր սկսվում էր: Ռուսաստանիգյուղատնտեսությանում մինչև 1917թ դեռ գերակշռում էր ֆեոդալիզմը, որոշ կապիտալիզմի հայտանիշներով: Ռուսական հասարակությունից ձևավորվում էր ռուսական պետությունը, որն իրենից ներկայացնում էր ասիական բռնապետության ու եվրոպական միապետությանմիապետության խառնուրդ, և հիմնված էր երկու իշխող դասակարգերի՝ ազնվականության ևբուրժուազիաի: Տնտեսապես պետությունն հիմնվում էր քանակապես և որակապես թույլ բուրժուազիայի վրա, իսկ քաղաքականապես հողատերերի և կալվածատերերի վրա: Ռուսականբուրժուազիան և նրան սպասարկող քաղաքական աշխատակազմը, թեև գտնվում էրընդդիմությունում ցարիզմի ներքո, միաժամանակ գոյություն էր պաշտպանում պետության և պետական ​​պատվերների հաշվին: Կապիտալի և վարձու աշխատանքի դասակարգային հակամարտությունը Ռուսաստանումսրվել էր արդեն 1905թ. առաջին ռուսական հեղափոխության ժամանակ, որտեղ արդեն այն ժամանակ բանվոր դասակարգը խաղացել էր իր զգալի դերը: Հենց այն ժամանկել ինքնաբերաբար առաջացան առաջին բանվորական խորհուրդները: Ռուսականկապիտալիստները ավելի շատ վախում էին երիտասարդ բանվոր դասակարգից քան ցարականռեժիմից:1917 թ. դրությամբ, ռուսաստանի բանվոր դասակարգը բաղկացած էր 3,5 մլնարդյունաբերական բանվորներից և 5 մլն գյուղացիական պրոլետարիատից, իսկ ընդհանուրբնակչությունը 195 մլն: Արդյունաբերական պրոլետարիատը դեռ սերտորեն կապված էր գյուղի հետ: Նրա մեծամասնությունը կազմում էին սեզոնային բանվորները հիմնականում գյուղերից: Այնուամենայնիվ, Ռուսաստանի համակցված զարգացումը հանգեցրեց նրան այն բանին, որկապիտալիստական ​​արդյունաբերությունը հայտնվեց այստեղ շատ շուտ, արտադրության մեծծավալներով: Հսկայական գործարանները, որոնք հիմնականում պատկանում էին պետությանը կամ օտարերկրյա կապիտալին բերեցին, հատկապես Սանկտ Պետերբուրգում և Մոսկվայում,բանվոր դասակարգի մեծ համակենտրոնացման, որն իր հերթին նույնպես բարենպաստազդեցություն ունեցավ կոլեկտիվ դասակարգային պայքարի զարգացման վրա: 1914թ. ցարական Ռուսաստանը, Բրիտանիայի և Ֆրանսիայի հետ մի դաշինքում, մտավիմպերիալիստական ​​պատերազմ: Ռուսական բուրժուազիան սրտանց պաշտպանում էր այդ արյունալի կոտորածը, քանի որ պատերազմը կապիտալիստներին բերում էր զգալի շահույթ:Այս արյունալի մղձավանջի համար հատուցեցին բանվորներն ու գյուղացիները: Այն ժամանակ, երբ բանվոր դասակարգը դաժանորեն շահագործվում էր ռազմական արդյունաբերությանում,ռուսաստանի գյուղացիները բանակում պետք է ռազմաճակատում սպանեին ու մեռնեինհանուն ցարական, հողատերերի և կալվածատերի շահերի համար: Բայց նման զարգացածբարբարոսության կոչի հետամնաց Ռուսաստանը դեռ պատրաստ չեր: Ցարիզմը փլուզվեցառաջին համաշխարհային պատերազմի հետևանքով, իսկ փետրվարյան հեղափոխությունըհիվանդ միապետությանը հասցրեց վերջնական հարված: Ռուսական հեղափոխությունը, չնայած իր հզոր սոցիալական դինամիկային, այդպես էլչկարողացավ հաղթահարել բուրժուական կարգի հասարակության սահմանները: Փետրվարյանհեղափոխությունը 1917թ, որն հիմնականում իրականացվել էր պրոլետարիատի ևապստամբում զինվորների օգնությամբ սրբեց ցարական իշխանությունը, ստեղծեցերկիշխանության իրավիճակը: Մի կողմից բանվորական խորհուրդներն և գործարանային կոմիտեները, որոնք բնազդաբար ձգտում էին կոլեկտիվ և ինքնակազմավորաբար գրավելգործարանները, մյուս կողմից՝ Ժամանակավոր կառավարությունը: Այդ բնազդաբար զգտումըկարող էր հանգեցնել միայն կոոպերատիվ, ավելի ճիշտ մանր բուրժուական կոլեկտիվ արդյունաբերական ապրանքային արտադրության ձևի: Կապիտալիստական ​​ապրանքայինարտադրության և պետության ոչնչացման վերացումը, այսինքն պրոլետարիատիհեղափոխական ինքնալուծարումը, այն ժամանակ իր սոցիալական թուլության պատճառովօբյեկտիվորեն անհնար էր: Անկեղծ ասած, այն ժամանակվա սոցիալ հեղափոխական տեսության սուբյեկտիվ թուլության պատճառով, գիտակից բանվորների մոտ պրոլետարիատի ինքնալուծարման ցանկություն չկար: Գյուղում առաջացավ գյուղացիական շարժում, որը մանր բուրժուական էր, քանի որ այն ձգտում էր բաժանել խոշոր կալվածատերերի հողերը փոքրմասնավոր սեփականատերերի օգտին: Պրոլետարիատի ինքնակազմակերպությունները խորհուրդների և գործարանային կոմիտեների տեսքով դեֆորմացվել էին, այնտեղ ներթափանցված մանր քաղաքական գործիչների օգնությամբ: Այդ քաղաքագետները սոցիալ դեմոկրատական «բանվորականկուսակցությունների» ներկայացուցիչներն էին՝ մենշեվիկները, որոնք բացեիբաց կոչ էին անումստեղծել մասնավոր կապիտալիստական հարաբերություններ, մանր բուրժուականծայրահեղականները(ռադիկալ) բոլշևիկները, ինչպես նաև ընդհանուր առմամբ գյուղացիների շահերը ներկայացնող սոցիալիստական ​հեղափոխական կուսակցությունը:Կուսակցությունները, որոնք խորհուրդների կազմում էին, պահանջում էին ավանդականքաղաքական աշխատակիցներից՝ թույլ ռուսական բուրժուազիայից, կադետներիկուսակցությունից և Համառուսական համերկրային(զեմսկի) միությունից, վերցնել պետական ​​իշխանությունն իրենց ձեռքը, որնել նրանք արեցին ձևավորելով Ժամանակավորկառավարությունը: Նույնպես բոլշևիկյան կուսակցությունը, որն հանդիսանում էր ծայրահեղական (ռադիկալ) ​​Սոցիալ դեմոկրատիայի ձախ թևը, գտնվում էր մանր բուրժուական պրոֆեսիոնալ քաղաքականգործիչների ազդեցության տակ: Այնուամենայնիվ, այդ կուսակցության առաջատար գործիչԼենինը սկսած 1917թ. ապրիլից նպատակաուղված էր տապալելու ժամանակավորկառավարությունը: Դասակարգային հակամարտության Սոցիալական դինամիկան Խորհրդային Ռուսաստանում բարենպաստում էր բոլշևիկներին: Պրոլետարիատիդասակարգային պայքարն և գյուղացիական շարժումը գյուղում ավելի ու ավելիբացահայտորեն էին մտնում կոնֆլիկտի մեջ լիբերալ բուրժուազիայի, հողատերերի ևժամանակավոր կառավարության հետ: Սկզբում մենշևիկներն ու Սոցիալիստական հեղափոխականների կուսակցությունը կարողանում էին մեղմել այդ հակամարտությունները:Երկու կուսակցությունները 1917թ. հուլիսին մտան Ժամանակավոր կառավարություն և«սոցիալիստական ​​հեղափոխական» Կերենսկին դարձավ վարչապետ: Այսպիսով, մենշևիկներնու սոցիալիստական ​​հեղափոխականները շնորհիվ քաղաքականությանը, որը ուղղված էրմասնավոր կապիտալիստական հարաբերությունների հաստատմանը ընդունվեցին բուրժուազիայի քաղաքական աշխատակազմ: Նրանք դարձան, հակիրճ, խոշոր բուրժուականքաղաքական ուժ, որը միաժամանակ հսկում էր նաև խորհուրդները: Բուրժուազիան, հողատերերը, մենշևիկներն և աջ սոցիալիստական հեղափոխականներըշարունակեցին ռազմական գործողություններ Առաջին համաշխարհային պատերազմի ճակատներում: Նրանք միաժամանակ պայքարում էին ագրարային ռեֆորմի դեմ և բախվեցինբանվորական խորհուրդների և գործարանային կոմիտեների հետ: Բոլշևիկներին հաջողվեցկապել զինվորների, գյուղացիների և բանվորների դժգոհությունը պատերազմի դադարելու,հողային ռեֆորմի և «Իշխանության փոխանցմանը Խորհուրդներին» հետ: Սակայն, այդ քայլըգյուղացիների պահանջների և պրոլետարական զանգվածների վերաբերյալ, մանր բուրժուական բյուրակրատ բոլշևիկների կողմից զուտ տակտիկական էր: Առավել կարևորըբոլշևիկների համար, զանգվածների վրա ազդեցությունն էր և իրենց կուսակցությանկարևորության աճը, որն ավելի ու ավելի ուժեղ էր դառնում խորհուրդներում: Դրան նպաստեց նաև բոլշևիկների ռեպրեսիաները, որոնք 1917թ. հուլիսին Ժամանակավոր կառավարությանռեպրեսիաների պատճառով նրանք փաստորեն ստիպված էին անցնել ընդհատակ: Օգոստոսի վերջում, գեներալ Կորնիլովը և նրա հեևում կանգնած բուրժուա ֆեոդալական ռեակցիանփորձեցին հեղաշրջում կատարել Ժամանակավոր կառավարության և հատկապեսխորհուրդների դեմ: Սոցիալիստական ​​հեղափոխականներն և մենշևիկները զգուշորեն ու անվճռականորեն օրինականացրեցին բոլշևիկներին, որպեսզի հաջողությամբ պայքարեն Կորնիլովի դեմ: Բոլշևիկներն օգտագործեցին գյուղացիների և պրոլետարական զանգվածների ազդեցության ամրապնդումը խոշոր և մանր բուրժուական հակառակորդների դեմ: Բոլշևիկների իշխանության բռնագրավումը 1917թ. հոկտեմբերին (հին տոմարով)՝պրոլետարական հողափոխություն չեր, այլ բուրժուա բյուրոկրատական ​​իշխանության և սկզբնական շրջանում պրոլետարական ու գյուղացիիական համակրանքի հետ միասին բռնագրավում ինչպես նաև խորհուրդների կողմից հետին թվով հետևող հավանություն: Հոկտեմբերյան հեղափոխության օրինակով կարելի կատարելապես հասկանալ, թե ինչպես ենբուրժուական քաղաքականությունը և կապիտալիստական ​​հարաբերությունները ծառայում ևվերարտադրում են միմյանց: Սակայն այդ ամենը հասկանալու համար, անհրաժեշտ էթափանցել գաղափարախոսական վարագույրի ներքո, որոնք վերարտադրում էին ևվերարտադրում են կուսակցական «կոմունիստները», որոշ ձախ «կոմունիստները» և նույնպեստրոցկիստներն ու ստալինիստները բոլշևիկյան իշխանության հոկտեմբերին 1917թ.զավթման մասին: Համաձայն մարքսիստական ​​գաղափարախոսությանը սոցիալական հեղափախությունըսկսվում է պրոլետարիատի քաղաքական ուժի զավթումով և պրոլետարիատի Դիկտատուրայի հաստատումով «բանվորական» պետության ձևով: Այդ «բանվորական» պետությունը պետք էվերձնի արտադրության բոլոր միջոցները իր վերահսկողության տակ և ճնշի բուրժուական հակահեղափոխությունը: Այդ խնդիրը կատարելուց հետո պետք է այդ պետությունը խաղաղճանապարհով մեռուկանա և զիջի տեղը անդասակարգ հասարակությանը: Այս ամենը դեռկարելի է գտնել Մարքսի և Էնգելսի «Կոմունիստական կուսակցության մանիֆեստ»-ի մեջ: Իրականում բանվորական պետություն չի կարող լինել, քանի որ պետությունն ինքնիշխանություն ունի բանվոր դասակարգի վրա, այլ ոչ թե այնպես որպես ցանկանում է մարքսիստական ​​գաղափարախոսությանը: Բանվոր դասակարգը չի զավթել իշխանությունը, այլ միայն կարող է սոցիալական հեղափոխության ժամանակ ոչնչացնել պետությունը ևկապիտալիստական ​​ապրանքային արտադրությունը, այդպիսով վերացնել ինքն իրեն:Պրոլետարիատի դիկտատուրան դա պետության ջաղջախումն է պրոլետարիատի միջոցավ,այլ ոչ թե «բանվորական» պետության հիմնումը: Նույնպես գործնականում, ոչ թե ռուսաստանի պրոլետարիատը գրավեց իշխանությունըպետությունում այլ բոլշևիկյան պրոֆեսիոնալ ​​քաղաքական գործիչները: Այսինքն այդ գրավումըբուրժուական էր այլ ոչ թե պրոլետարական, և ինչպես ցանկացած բուրժուական պետություն,այնպես էլ խորհրդային պետությունը չեր էլ մտածում ինչպես մեռուկանա, այլ մտածում էր,ինչպես ամրապնդվի և ընդլայնվի: Մենշևիկների սոցիալ դեմոկրատական մարքսիզմել էր ելնում այն բանից, որ ռուսականհեղափոխությունը բուրժուական էր, և բոլշևիկների փորձը անցկացնել «սոցիալիստական​​հեղափոխություն»՝ մաքուր ավանտյուրա: Քանի որ Ռուսաստանը դեռևս «հասուն» չերսոցիալիզմի համար: Արաջինը՝ այն ինչ որ մենշևիկներն ու բոլշևիկները հասկանում էին«սոցիալիստական ​​հեղափոխության» ներքո այսօրվա հեղափոխական տեսանկյունից դա բուրժուական իշխանության գրավում էր, իսկ բոլշևիկների իշխանությունը գրավման համարՌուսաստանր հասունացել էր: Երկրորդը՝ պրոլետարիատի հեղափոխական ինքնալուծարմանըՌուսաստանը դեռ հասունացած չեր, քանի որ Ռուսաստանի պրոլետարիատըփոքրամասնություն էր կազմում ագրարային երկրում: Սակայն այն, որ Ռուսաստանիպրոլետարիատը սոցիալ հեղափոխական էր և փորձեց այն, որն իսկզբանե դատապարտված էրձախողման, ցույց է տալիս նրա սուբյեկտիվ հասունություը: Քանի որ նա, ով պատրաստ չէպայքարել ոչ բարենպաստ պայմաններում նա չի կարող հաղթել բարենպաստ պայմաններում:Ոչ միայն բոլշևիկները մտան հակամարտության մեջ Ժամանակավոր կառավարության հետ,այլ նաև գյուղացիներն ու հեղափոխական պրոլետարիատը, լավագույն ձևով մարմնավորված Կրոնշտադտի ծովայինների տեսքով: Մենշևիկյան գաղափարախոսական պրոպագանդան պետք է շեղեր մասաներին այն բանից, որմիջազգային սոցիալ դեմոկրատիան արդեն վաղուց դարձել էր մասնավոր կապիտալիստականհակահեղափոխության մի մասը: Օրինակ, արդյունաբերական զարգացած Գերմանիայումսոցիալ դեմոկրատիան նույնպես անցավ բուրժուազիայի կողմը, և սոցիալ դեմոկրատական​​քաղաքագետները 1918-1923թ. ճնշեցին պրոլետարիատի հեղափոխական փորձերը: Բոլշևիկներին հաջողվեց երկրորդ փորձից սրբել Ժամանակավորկառավարությունը, քանի որ Ռուսաստանի բուրժուազիան, մենշևիկների հետ միասին թույլ էին, որպեսզի կարողանան հաղթեն, ինչպես ցարական ռեակցիային, այնպես էլ պրոլետարիատի և գյուղացիության սոցիալական դժգոհությունները:Այսպիսով բոլշևիկները արեցին այն, ինչը բուրժուազիան և նրանց սպասարկողաշխատակազմը իվիճակի չեին իրականացնելու: Նրանք սոցիալական դեմագոգիայի միջոցով ևբռնությունով դադարեցրին ռուսական հեղափոխությունը: Բոլշևիկների սոցիալական դեմագոգիան բաղկացած էր նրանց մարքսիստական​​գաղափարախոսությունից, ինչով նրանք մոլորության մեջ էին գցում իրենց և համաշխարհայինպրոլետարիատին: Նույնիսկ, եթե նրանք իրենց չեին անվանում սոցիալական դեմոկրատներ այլ«կոմունիստներ», նրանք միևնույնն է մնում էին ծայրահեղական ​​սոցիալ դեմոկրատներ, մանր բուրժուական քաղաքական գործիչներ, որոնք իշխանության գրավման միջոցով դարձանպրոլետարիատի օբյեկտիվ թշնամիներ: Նման «հեղափոխությունները», որտեղ մանր բուրժուական ծայրահեղականները տապալում են բուրժուազիայի քաղաքական աշխատակազմի իշխանքությունը, կապիտալիստական​​երկրներում հնարավոր չէր: Այնտեղ կան երկու հիմնական բուրժուական հասարակության դասակարգեր, քանի որ բուրժուազիան և պրոլետարիատը լիովին զարգացած էին, և համապատասխանաբար մանր բուրժուական ծայրահեղականների համար իշխանությանվակուում գոյություն չուներ: Միայն արևմուտքում կարող էր զարգանալ իրական սոցիալականհեղափոխություն, քանի որ մանր բուրժուական «Կոմունիստական» կուսակցություններիկողմից իշխանության գրավումը հնարավոր չեր: Հենց այդ իշխանության գրավման տակտիկան էր դրված արդյունաբերական երկրների բաժինների առջև «Կոմունիստական»ինտերնացիոնալի, որը կառավարվում էր Մոսկվայից: Գերմանիայի Կոմունիստական Կուսակցություն (ԳԿԿ) Գերմանիայում իշխանության գրավելու բոլոր փորձերը հետպատերազմյան ճգնաժամից 1918-1923 տարիներից հետո խեղճորեն ձախողվեց: ԳԿԿ-նանճարակորեն տատանվում էր սոցիալական ռեֆորմիզմի և պուտչիզմի միջև:<a name="cutid1" style="margin: 0px; padding: 0px; border: 0px; outline: 0px; font-size: 17px; vertical-align: baseline; "> Մոսկվան և նրան սատար արևմուտքի «կոմունիստական» կուսակցությունները, նույնպեսսկսեցին լարումն ու հետապնդումները իսկական պրոլետարական հեղափոխականների դեմ:Մոսկվան և արևմուտքի «կոմունիստները» սոցիալական հեղափոխականներին անվանում էինծայրահեղ ձախ էր, և նպատակայնորեն պայքարում էին նրանց դեմ: Այսպիսով, «Կոմունիստակնա» ինտերնացիոնալը արդեն մինչև Ստալինը դարձել էր կապիտալիստական​​հակահեղափոխության գործիք հեղափոխական պրոլետարիատի դեմ: Սակայն, չնայած այսամեն ինչը, նույնպես զարգանում էր Մոսկվայից անկախ կոմունիստական ​​շարժում, որն իրլավագույն մարմնավորումն էր գտել «Բանվորական Խորհուրդների կոմունիզմի» (ռեթեկոմունիզմ) շարժման մեջ: Այսպիսով, մեր տեսակետից, Հոկտեմբերյան հեղափոխությունը՝ իշխանության երկրորդբուրժուական զավթումն էր ցարիզմը տապալելուց հետո: Մանր բուրժուական կուսակցությունը գրավում է իշխանությունը և այդ իսկ միջոցով դառնում խոշոր բուրժուական:«Կոմունիստական» կուսակցական բյուրոկրատիան անցկացրեց մանր բուրժուական հողայինբարեփոխումներ, այսինքն` նա օրինականացրեց գյուղացիական զանգվածներիապստամբության արդյունքը, դրա հետ միասին առանց փոխհատուցման հողազրկվեցին՝ հողատերերը, ազնվականությունը, եկեղեցին և մենաստանները: Այսպիսով՝ հենց ամենասկզբից էլ բոլշևիկների դիրքը շատ ավելի ամուր էր քան Ժամանակաոր իշխանության դիրքը, որը պայքարում էր ագրարային բարեփոխումների դեմ: Բայց դա չի նշանակում, որբոլշևիկյան կառավարության և գյուղացիության միջև հարաբերությունները անտրտում էին:Բոլշևիկյան պետությունը քաղաքացիական պատերազմի և արտասահմանյան ռազմականմիջամտության ընթացքում 1918-1921 թ., դաժանորեն բռնագրավել էր գյուղացիներիգյուղատնտեսական արտադրանքները: Երբեմն այն աստիճանի, որ այն դարձել էրգյուղացիների սոցիալ տնտեսական վերարտադրության սպառնալիք: Նրանք պետությունիցստանում էին ավելի քիչ արդյունաբերական ապրանքներ, քանի որ ամեն ինչ արտադրվում էրռազմական նպատակներով, իսկ իրենց արտադրանքի դիմաց ստանում էին ընդամենըարժեզրկված մուրհակներ: Դա հանգեցրեց գյուղացիական ապստամբությունների խորհրդայինպետության դեմ, հատկապես Վերին Պովոլժյե տարածաշրջանում, որը դաժանորեն և արյունալի ճնշվեց: Բոլշևիկները միանգամից չազգայնացրեցին արդյունաբերության արտադրություն միջոցները:Քաղաքական իշխանության գրավումից հետո, 1918թ. ամռանից առաջ, բոլշևիկները սկզբիցփորձարկեցին այսպես կոչված «բանվորական վերահսկողություն»: Դա նշանակում էր, որբուրժուազիան սկզբնական շրջանում պետք է պահպաներ գործարաններն ու ֆաբրիկաները,իսկ բանվորները պետք է վերահսկ էին բուրժուազիային և ստանային ավելի շատ ձեռնարկությունների կառավարման վետոյի իրավունք: «Բանվորական վերահսկողություն»-ը միայն ավելացրեց տնտեսությունում առկա քաոսը, քանի որ մասնավոր կապիտալիստների և բանվորների միջև դասակարգային պայքարը չի կարողլուծվել պետության օգնությամբ և այդպես թողնվել երկիշխանության ընթացաշրջանում: Վաղթե ուշ, կամ բուրժուազիան պարտության կմատներ «բանվորական վերահսկում»-ը ազատելով իր սեփական ունեցվածքը, կամ էլ բանվորները կբռնագրավ էին բոլոր արտադրականմիջոցները: Այն ժամանակվա Խորհրդային Ռուսաստանի սոցիալական հարաբերությունների պայմաններում, դա կարող էր միայն նշանակել արտադրության միջոցների կոոպերատիվսեփականություն, այսինքն՝ մանր բուրժուական կոլլեկտիվ ապրանքային արտադրության:Քանի որ իսկական սոցիալական հեղափոխության համար, որը նույնպես կպահանջերբոլշևիկյան պետության ոչնչացում, ռուսաստանյան պրոլետարիատը չափազանց թույլ էր,սակայն ձգտում էր արտադրությունը վերցնել իր ձեռքը, քանի որ ռուսաստանյանբուրժուազիան ավելի թույլ էր: Այդուհանդերձ, խորհրդային պետությունը չեր ուզում օգնելպայքարի մեջ ոչ բուրժուազիային պրոլետարիատ դեմ, ոչ էլ թույլ էր տալիս կոլեկտիվսեփականություն արդյունաբերությունում, բայց «բանվորական վերահսկողության» ներկա իրավիճակը անհնար էր փրկել: 1918թ. վաղ ամռանը բոլշևիկները նույնպես գիտակցեցին այդ, ազգայնացնելով ամբողջ խոշորարդյունաբերությունը: 1920/21 ձմռանը բոլշևիկյան պետությունը ևս իր վերահսկողության տակ վերձրեց փոքր ձեռնարկությունները: Սակայն արտադրական միջոցների ազգայնացումը բանվոր դասակարքի համար նշանակում է կապիտալիստական ​​շահագործման պետականացում, այլ ոչ թե դրա վերացում, ինչպես դա հաստատում է մարքսիստլենինիստական գաղափարախոսությունը: Քանի որ կապիտալը հանդիսանում է սոցիալական հարաբերություն նրանց միջև, ովքեր վարձու աշխատանքի են ընդունում (կապիտալ) և նրանց,ովքեր վարձով տալիս իրենց աշխատուժը (վարձու աշխատողներ), և պարտադիր չէ, որ նրանքկապված լինեն մասնավոր սեփականության արտադրության միջոցներին: Արտադրությանմիջոցների պետական ​​սեփականությունը նշանակում է, որ խորհրդային բանվորները ևբանվորուհիները, պետք է վաճառ էին իրենց աշխատանքային ուժը պետությանը: Ըստմարքսիստ լենինյան գաղափարախոսության խորհրդային պետությունը իհարկե«բանվորական» պետություն էր: Սակայն պետությունը ղեկավարում էին պրոֆեսիոնալքաղաքական գործիչները, այլ ոչ թե բանվորներն ու բանվորուհիները: Այդ պրոֆեսիոնալքաղաքական գործիչները տնօրինում էին պետական ​​կապիտալը, անձնավորված կապիտալով՝պետական կապիտալի բնորոշ դիմակով: Բոլշևիկյան կուսակցության և պետական ​​բյուրոկրատիայի գաղափարախոսությունում այդ ամենը ուներ ուրիշ տեսք: Երբ հիպերգնաճի ժամանակ քաղաքացիական պատերազմի ընթացքում, խորհրդային պետությունն անցավ աշխատավարձի ապրանքներով, ինչըհանգեցրեց հետագա իրական աշխատավարձի անկման, «ձախ կոմունիստ» Բուխարինըկարիքը սարքեց առաքինություն պնդելով, որ գնաճը և վճարման ապռանքով աշխատավարձընշանակում է անցում դեպի կոմունիզմ: «Պրոլետարական դիկտատուրայի համակարգի ժամանակ, գրում էր Բուխարինը՝ բանվորը ստանում է աշխատանքային մթերաբաժին, այլ ոչ թե աշխատավարձ» (Բուխարին Ն.Ի. Տնտեսությունը անցումային շրջանում, 1920 թ.) Փողը, կապիտալիստական ​​ապրանքների շրջանառությանում, հանդիսանում է փող-ապրանք-փող ցիկլի միջնորդ, իսկ պրոլետարական կողմում՝ միջնորդ աշխատուժի վարձում-աշխատավարձ-ապրանքների սպառում գործընթացի մեջ: Եթե ​​ հիմա պետությունը բանվորներին ուղղակի փողով վճարելու փոխարեն փոխանակի նրանց աշխատուժը պարենային ապրանքներով, դա չի փոխում կապիտալիստական ​​վարձու աշխատանքիէությունը: Ո՛չ, աշխատավարձն ապրանքով արտահայտում էր պարզունակ կապիտալիստական ​​պետության բնույթը ակամա իրավիճակում: Չնայած բոլոր հակակոմունիստական ​​և կուսակցական «կոմունիստական» գաղափարախոսություների, խորհրդային պետությունը միշտ եղել է համաշխարհային կապիտալիզմի մի մասը: Այսպիսով, բոլշևիկները ստեղծեցին պետ​​կապիտալիստական արտադրական​​հարաբերություններ: Ինչպես մանր բուրժուական կուսակցություն նա վերարտադրում էր բուրժուական քաղաքականություն, իսկ բուրժուական քաղաքականությունը կարող է վերարտադրել միայն կապիտալիստական ​արտադրության եղանակ: Սակայն, քանի որ Ռուսաստանի բուրժուազիան և նրա քաղաքական աշխատակազմը թույլ էին, բոլշևիկներն ազգայնացրեցին արտադրությունը և զրկեցին բուրժուազիային սոցիալական իշխանությունից: Ո՛չ, Հոկտեմբերյան հեղափոխությունը սոցիալ ռոմանտիկ ավանտյուրա չէր, ինչպես մենշևիկներն էին պնդում, այն ռուսական պետության ճգնաժամի միակ հնարավոր կապիտալիստական լուծում: Հեղափոխական լուծում, այսինքն, պրոլետարիատի ձեռքով պետության ոչնչացումը, օբյեկտիվ պատճառներով հնարավոր չէր: Բոլշևիկյան կուսակցության դիկտատուրան քանդեց բանվոր դասակարքի բոլոր ինքնակազմակերպման ձեռնարկումները: Բոլշևիկները ստիպված էին դիմել այդ քայլին միայն ելնելով իրենց սոցիալական «կոմունիստական» կուսակցական/պետական ​​բյուրոկրատիայի դինամիկայից, որն իրեն շուրջ չէր կարող հանդուրժել որև է ազատ տարածք: Հատկապես պետկապիտալիստական ​​ձեռնարկություններում: Սկսած 1918թ. ամռանից, Լենինը առաջնորդվում էր այն ընկերություններին, որոնք ղեկավարվում էին միանձյա՝ տնօրենների միջոցով, որը հանգեցրեց գործարանի հանձնաժողովների ոչնչացմանը, որոնք հանդիսանում էին պրոլետարիատի ինքնակազմակերպման ուղղակի ձևերից մեկը: Այս սոցիալական ռեակցիոն զարգացումը սկսվել էր շատ ավելի շուտ, քաղաքացիական պատերազմից և արտաքին ռազմական միջամտությունից առաջ: Սակայն կուսակցական «կոմունիզմի» գաղափարախոսները մինչև այսոր օգտագործում են իմպերիալիստական ​​սպանդը խորհրդային Ռուսաստանում, որպեսզի արդարեցնեն պետական ​​կապիտալիստական​​հակահեղափոխությունը: Փաստը մնում է այն, որ բոլշևիկյան կուսակցական և պետական​​բյուրոկրատիան օգտագործել էր քաղաքացիական պատերազմը և արտասահմանյան ռազմական միջամտությունը, որպեսզի խեղդել արյան և սոցիալական դեմագոգիա մեջ պետական ​​կապիտալիզմի դեմ ցանկացած պրոլետարական դիմադրությունը: Գործադուլները Պետրոգրադում և Կրոնշտադտի ապստամբությունը 1921թ.մարտին, հստակ ցույց են տալիս, որ պետկապիտալիստական բոլշևիզմը և ​​պրոլետարիատը բաժանված են եղել դասակարգային պայքարով: Այն ժամանակ, երբ գործադուլավորները Պետրոգրադում մասամբ գտնվում էին մենշևիկների քարոզչության ազդեցության տակ, Կրոնշտադտի հեղափոխական պրոլետարիատը կարողացավ ազատվել բոլշևիկյան հսկողությունից, որի համար նա դաժանորեն ճնշվեց: Կրոնշտադտի նավաստիները հանդես էին գալիս միանշանակ պրոլետարիատի ինքնակազմակերպման համար և բուրժուական հեղափոխության դեմ: Կրոնշտադտի ապստամբությունը բանվոր դասակարգի վերջին փորձներ ջարդել ռուսական հեղափոխության բուրժուական շրջանակները երրորդ հեղափոխության միջոցով: Այն, որ ապստամբների պահանջների մեջ որոշ պահանջները, գյուղացիական էին, մանր բուրժուական բնույթի, վարջու աշխատանքի ժխտման հստակ տեսքով, դա կապված էր միայն խորհրդային Ռուսաստանի տնտեսական հետամնացության հետ: Լենինը և Տրոցկին, հետևելով Կովենյակի օրինակին Էբերտի և Նոսկեի հետ միասին, խեղեցին արյան մեջ պրոլետարիատի հուսահատ պայքարը: Ռուսաստանի պրոլետարիատի պարտության պատճառը նրա սոցիալական թուլություններ, որը որոշվում էր արտադրական ուժերի ցածր մակարդակով և համաշխարհային պրոլետարիատի պարտությունով: Կրոնշտադտի ապստամբությունը ճնշելուց հետո բոլշևիկները ավարտեցին իրենց տրանսֆորմացիան մանր բուրժուական արմատականից պետական ​​կապիտալիստական ​​ռեակցիա և ռուսական հեղափոխությունը հակահեղափոխականորեն ավարտվեց: Հետո եկավ թավոտ սոցիալական ռեակցիան, քանի որ Գուլագը Կրոնշտադտի 1921թ. պարտությունի հետևանքներ:
  3. Ամեն չորս հինգ տարին մեկ մեզ մոտ «ընտրություններ են», և մեզ հնարավորություն է տրվում ընտրել՝ ձախերի, աջերի կամ կենտրոնամետ թեկնածուների և կուսակցությունների միջև: Բոլորը սկսում են առատորեն լիաբեռնել մեզ իրենց իմաստություններով, պայծառ առաջարկություններով ու ծրագրերով: Բայց ի՟նչ է մեր ընտրությունը Ընտրությունները պետք է մեզ ներշնչեն այն, թե մենք քվեարկության միջոցով, ինչ - որ կերպով կարող ենք ազդել հասարակական հարաբերությունների վրա, այսինքն` ընտրել այն ուղին, որով կզարգանա հասարակությունը: Սակայն հենց դա՛ է ընտրության պատրանքը(իլյուզիա): Այս ամբողջ քաղաքական խեղկատականոցը ոչինչ չի փոխում մեր թշվառ գոյության մեջ, որպես` վարձու աշխատավորների, գործազուրկների կամ պարզապես դժգոհ մարդկանց: Մեր գոյությունը որպես` աշխատավորներ, գործազուրկներ, և այլն, ինչպես նաև այս հասարակության գործնական հիմքը, քննարկության առարկա չէ: Այս հասարակության գործնական հիմքը կապիտալիստական տնտեսությունն է, որը մեր աշխատուժի շահագործման դեպքում ծծում է մեր արյունը, իսկ ոչ պիտանիության դեպքում դարձնում գործազուրկ: Ընտրությունների ժամանակ, մեզ հնարավորություն է տրվում ընտրել արդեն իսկ առկա առաջարկի միջև՝ կուսակցությունների տարբերակների, ծրագրերի, թեկնածուների, կարգախոսների, և այլն, որոնք ներկայացվում են մեզ, նույնպես, ինչպես ցանկացած սեզոնային ապրանք: Նրանց հանդես գալու ձևը ոչինչ չի փոխում հասարակության գործնական հիմքի և կապիտալիստական տնտեսության գոյության ապագայի հարցում: Կուսակցությունների և քաղաքական գործիչների նախընտրական կարգախոսները, տեսահոլովակները նման են լվացքի փոշու գովազդի. Տվյալ արտադրանքը ավելի լավ է մաքրում, իսկ տվյալ կառավարությունը ավելի «արդար է» բաշխում և ավելի «սոցիալական է» գործից հեռացնում: Ազատ ընտրությունների հիմնական սկզբունքը Մենք կարող ենք ընտրել SAS-ի կամ «ՍԹԱՐ»-ի միջև, Կոկա-Կոլաի և Պեպսի-Կոլաի միջև Սևանի և ջրոցիի միջև, ինչպես մենք ընտրում ենք «ՀՀԿ», «ՀԱԿ» կամ «Ժառանգության» միջև, «ձախ» - երի կամ «աջ» - երի միջև, առևտրային հասարակության բոլոր առաջարկների միջև: Բայց առաջին հերթին մենք պետք է իվիճակի լինենք այդ ամենը մեզ թույլ տալ, որովհետև մենք ենք վճարում այդ ամենի համար, թող լինի այն որոշակի ապրանքի կամ կուսակցության ընտրություն: Համապատասխանաբար, նման ընտրությունը` պատրանքի տարբեր աստիճանների միջև ընտրություն է, կախված նրանից, թե ինչքանով է ճշմարտացի այդ պատրանքի ներկայացումը: Ազատ ընտրությունը հանդիսանում է այս հասարակության հիմնական սկզբունքը: Թեև մենք այդ երբեք չունենք, սակայն կապիտալը փորձում է համոզել այդ պատրանքի առկայությունը, որն իրականում գոյություն չունի: Ընտրությունների պատրանքը, այսինքն` ընտրությունների միջոցով հասարակության փոխելու ազդեցության և ունակության հնարավորությունը, հետևում է կապիտալիստական տնտեսության տրամաբանությանը: Ընտրությունը դա բուրժուական հասարակության անհատի ազատ որոշումն է: Ընտրությունների դեպքում` քվեարկությամբ, ապրանքի դեպքում` գնումով: Այս կամ այն թեկնածուի, կուսակցության կամ ծրագրի օգտին քվեարկությունը նման է խանութում ապրանքի գնման որոշմանը: Այդ կեղծ քաղաքական կրկեսի քննարկումներին և ընտրությունների բեմադրության մասնակցելու փոխարեն խելամիտ կլիներ ավելի հանգիստ մոտեցումը: Չարյաց փոքրագույնի տրամաբանությունը Հենց չարյաց փոքրագույնի տրամաբանությունն է դարձնում մեր առօրյան տանելի, կամ էլ գոնե նրան տանելիության տեսք է տալիս: Օրինակ, քանի մենք դեռ ունենք աշխատանք, ապա իհամեմատ գործազուրկներին, մենք մեզ ավելի լավ ենք զգում: Մինչ դեռ պատերազմը սահմանամերձ գոտիում է մենք մեզ ապահով ենք զգում «թիկունքում»: Իհամեմատ Աֆրիկաի որոշ շրջանների աշխատավորների աշխատավարձին մեր աշխատավարձը ավելի բարձր է, իսկ իհամեմատ սովի մատնվածների՝ մեր վիճակը շատ ավելի լավ է: Ընտրությունների ժամանակ մեզանից շատերին արդեն նախապես պարզ է, որ նրանք, ովքեր դեռ գնում են ընտրությունների, ստիպված են ընտրել չարյաց փոքրագույնը միջև: Այս տրամաբանությունը, որը համաչափության ոչ մի նշան չունի, պետք է դարձնի մեր առօրյան տանելի: Այսինքն, մեղմի ակնհայտ չարիքը` գործազրկությունը, իշխանության ու կապիտալիստների կամայականությունը և այլն: Փոքր չարիքը, ինչպես նաև մեծը դեռևս չարիք է, իսկ ձախ, աջ կամ կենտրոնամետ «այլընտրանքները» ընտրությունների ժամանակ բացառություններ չեն հանդիսանում, այլ կազմում են իշխող քաղաքական կրկեսի անբաժանելի մասը: Բոլոր այդ «այլընտրանքներն էլ» օգտագործում են գոյություն ունեցող «ծաղրածուի ազատությունը հանդուգն խոսքեր ասել տիրոջը», որպեսզի մեզ կեղծ վստահեցնեն ընտրության ազատությունը: Մեզ կեղծ վստահեցնում են, որ մենք կարող ենք որոշումներ կայացնել, կամել գոնե քվեարկությամբ ազդել որոշումների ընդունման վրա: Այս ամենը անվանվում է ազատ ժողովրդավարական ընտրություններ: Իրականում հենց ժողովրդավարությունն է պատճառը, որ մենք որոշումներ կայացնելուց զրկված ենք: Յուրաքանչյուր քվեաձայն, անմիջապես քվեարկությունից հետո, արդեն կորցրած ձայն է: Ձախերը և ընտրությունները Կապիտալիզմը քննադատել լավ է, սակայն կոչ անել մասնակցել ընտրություններին, նշանակում է ակտիվորեն մասնակցել համակարգի պահպանմանը, ապահովել նրա անվտանգությունն ու երկարատևությունը: Ընտրությունների մասնակցությունը պետք է մեզ ներշնչի այն, որ համակարգը կարող է վերացնել քվեարկության միջոցով, և որ հնարավոր են փոխոխություններ, եթե մենք մեր պատասխանատվությունը լիազոր ենք քաղաքական գործիչներին: Ընտրությունների կեղծման մեղադրանքը իլյուզիա է առաջացնում նրանով, որ նախընտրական քարոզարշավը ինչ-որ բանով տարբերվում է ապրանքային հասարակության իրականությունից: Այսինքն` իբրև քաղաքական գործիչները կարող են ընտրարշավի ընթացքում վարվել առանց ստի և խաբեության, իբր թե ամբողջ կապիտալիստական տնտեսությունն ու հասարակությունը մի մեծ խաբեություն չե: Այլ խոսքերով ասած` ամբողջ խնդիրը քաղաքական գործիչների «ազնվության» վրա է հիմնված, իբր թե եթե քաղաքական գործիչները իրենց խոստումը կատարեն, ապա այդ ինչ-որ բան կփոխի հասարակությունում իշխող և իշխվող դասակարգերի հարաբերակցության ու բովանդակության մեջ: Նախընտրական խոստումներ Ընտրություններից հետո, նախընտրական խոստումների և հաջորդող իրատեսական քաղաքականության միջև տարաձայնությունը, ընտրողների մոտ մեծ դժգոհություն է առաջացնում: Անմիջապես երևան են գալիս նախընտրական խոստումների չկատարման մեղադրանքները: Սակայն նման պահվածքը լիովին համապատասխանում է ապրանքային հասարակության տրամանաբանությանը: Ինչպես ինչ-որ ապրանքի սպառումից հետևում է մյուս ապրանքի սպառումը, այնպես էլ մի կառավարությունից հետևում է մյուս կառավարությունը, քանի-որ այն չի կարող լուծել գոյություն ունեցող պրոբլեմները: Քաղաքականությունն, ինչպիսին էլ որ նա լինի` «սոցիալական», «ձախ», «առաջադիմական» կամ «կոմունիստական», չի կարող մեզ ազատել կապիտալիստական հասարակության աղքատությունից: Այդ մենք պետք է ձերբազատվենք ցանկացած քաղաքականության աղքատությունից: Մենք ընտրություն չունենք Մենք սովոր ենք միշտ մտածել, չարյաց փոքրագույնը սահմաններում: Ամեն օր մենք տեսնում ենք, և զգում, որ «չարյաց փոքրագույնը» նույնպես չարիք է: Ո՟վ կմտածի ընդհանրապես ընտրել ժանտախտի և խոլերայի միջև, երբ խոսքը գնում է մեր լինել չլինելու մասին: Նոր քաղաքական դաշինքները հանդիսանում են այլընտրանք համակարգի մեջ, այլ ոչ թե այլընտրանք համակարգի վերաբերյալ: Այլընտրանքային կուսակցությունները ուզում են քաղաքականությանը տալ այլընտրանքային տեսք, այսինքն` որպեսզի վարձու աշխատանքի միջոցով մարդու շահագործումն ավելի «մարդկայնորեն» լինի, գործից հեռացնելը ավելի «սոցիալական» լինի, հարկերը հավաքումը ավելի «արդար» և այլն: Սակայն այս ամբողջ գործընթացը վերջ չունի: Այս ամենը պարզապես կերպարանափոխվում և ձևավորվում է ճարտար բառերով: Ամենօրյա մղձավանջը ձևավորվում է «այլընտրանքային» փաթեթում, բայց չի դադարում: Մեզ պետք չէ ոչ հետագա նվաստացումներ, ոչ էլ ամենօրյա բթություն: Մենք չենք ուզում ո՛չ սոցիալական պետություն, ո՛չ էլ երաշխավորված թոշակ, և ո՛չ էլ լիովին զբաղվածություն վարձու աշխատանքի տեսքով: Այս ամենը մենք չե՛նք ուզում: Ընտրությունների միջոցով հնարավոր չէ հասնել լիարժեք կյանքի առանց ամենօրյա նվաստացման: Այդպիսի կյանք կարելի է հասնել միայն մարդկանց մեծամասնության գիտակցաբար գործողության միջոցով, որոնք չեն ցանկանում այլևս տանել ամենօրյա գոյատևումը և վերարտադրել իր գործողության կամ անգործողության միջոցով կապիտալիստական հարաբերությունները: Նման կյանքը հնարավոր է միայն մարդկանց գիտակից խզումով նրանց ներկայիս վարձու աշխատավորների թշվառ գոյության և ապրանքային հասարակության սուբյեկտների հետ: Այսինքն` կապիտալիստական հարաբերությունների վերացումով և դրանց փոխարինումով մարդու հարաբերությունների միջև ինքնակազմակերպչական ձևերով: Այս տեսակ խզումը այսօրվա իրականությունից, ենթադրում է մեր կյանքի, կազմակերպված արդյունաբերական ուժերի, տեխնոլոգիաների և գիտելիքների կոլեկտիվ յուրացում: Սոցիալական հեղափոխությունը հնարավոր չե՛ ընտրել, այն հնարավոր է միայն կատարե՛լ
  4. Ջնջված է-- Kars Հարգելի rgfront, եթե դուք այս ֆորումում գրելու բան չունեք, և գրանցվել եք միայն այլ կայքեր գովազդելու նպատակով, ապա ուրեմն ծանոթ չեք ֆորումի կանոններին և դրվածքին:
×
×
  • Create New...