Satenik Posted August 27, 2003 Report Share Posted August 27, 2003 Ռուբեն Սևակ (Չիլինկիրյան Ռուբեն Հովհաննեսի), հայ բանաստեղծ, արձակագիր, բժիշկ, ծնվել է 12.2.1885 Կ.Պոլսին մերձակա Սիլիվրի գյուղաքաղաքում: Սովորել է ծննդավայրի Ասքանազյան նախակրթարանում, Պարտիզակի ամեր. վարժարանում: Ավարտել է Կ.Պոլսի Պերպերյան վարժարանը, Շվեյցարիայի Լոզան քաղաքի համալսարանի բժշկական ֆակուլտետը, աշխատել է որպես բժիշկ Լոզանի հիվանդանոցներից մեկում: 1915-ին վերադարձել է Կ.Պոլիս, ձերբակալվել է և աքսորի ճանապարհին գազանաբար սպանվել օգոստոսի 26-ին այն խմբի հետ, որի մեջ էին նայև Վարուժանը, Սիամանթոն և ուրիշներ: Սևակի ստեղծագործությունը վերաբերում է որպես հայկական նեոռոմանտիզմ բնութագրվող գրական ուղղությանը, սակայն աշխարհայացքով, գեղարվեստական մտածողությամբ ու ոճով ինքնուրույն տեղ է գրավում 20-րդ դ. սկզբի արևմտահայ գրական շարժման մեջ: ԳԻՇԵՐՆ ԻՋԱՎ Գիշերն իջավ անամպ, անհուն, Բյուր բյուրեղե ի՜նչ նուրբ անուն Տալ անուրջի այս սուրբ պահուն. - Ա՜խ, ապրելո՜ւ երջանկություն... Կանէանա նավն հեռակա, Լիճն երազ մ'է, կա ու չըկա. Ջուրի շշունջն է լոկ վըկա, - Շշնջելո՜ւ երջանկություն: Վերն հազար աստղ, վարն հազար լույս, Կիսաստվերին մեջ հոգեհույզ Կը խոսակցին քար, վըտակ, բույս. - Ա՜խ, իրերո՜ւ երջանկություն... ՈՒ կձայնե մատուռն հստակ. - Սա ծերունի ծառերուն տակ, Այս քաղցրության մեջ բովանդակ Քարանալո՜ւ երջանկություն... Quote Link to post Share on other sites
Satenik Posted October 21, 2003 Author Report Share Posted October 21, 2003 ԵՐԳ ԵՐԳՈՑ Երա՞զ. տեսի՞լ, անգո ստվե՞ր մ'անհոգի, Ճառագայթի, փրփուրի խա՞ղ մը տարտամ: Քմայապաշտ ծաղի՜կ մ'արդյոք ցընորքի, Քու մշուշոտ գիծերուդ ի՜նչ անուն տամ. Երա՞զ. տեսի՞լ, անգո ստվե՞ր մ'անհոգի: Քու կապույտիդ վճիտ, աղվոր ջուրերու Եթերային անրջանքին է հանգույն. ՈՒ քու կարմի'րըդ Պենկալյան վարդերու Երազամած կարմըրության պես տժգույն. Գոգն աչերուդ կապույտն ունիս ջուրերու: Արցունքիդ պես նայադներ պար կը դառնան: Այդ ի՞նչ հեշտանք որ շրթներուդ մեջ կը'մպես. Շունչըդ գինով է հովերու պես գարնան, Ձայնըդ տարփոտ` աղբյուրներու երգին պես... Արցունքիդ մեջ նայադներ պար կը դառնան: Կը հմայեն զիս քու աչերըդ, կը շոյե՜ն, ՈՒ մարմինեդ ծորող խունկը մեղավո'ր, Ավելի քաղցր է Քանանու գինիեն... Հազարբուրյան այս պատարա՞գն է աղվոր, Թե լո'ւյծ աչերդ որ մութ հոգիս կը շոյեն: Հրաշագո ո՜հ, քու անդրիդ բյուրեղե. Սրունքներուդ սարսռացող ձյունն հրաշեկ, ՈՒ անանո՜ւն ցոլքը որ քեզ կողողե, Մորթիդ թաքուն գանգուրներուն խուրձը շեկ... Հրաշագո'... ո՜հ, քու իրանդ բյուրեղե: Տենչերուս վրա պիտի հսկեմ այս գիշեր Որ բազուկնե՜րըս չը փընտռեն քեզ իմ քով, Սիրտս ո՜ւր էր որ կուրծքեդ ոչինչ չը հիշեր, Մինչև առտու պիտի հալեր արցունքով... Կիրքերուս վրա պիտի հսկեմ այս գիշեր: Իզո՜ւր: Հոգիս թաղվել կուզե հուլորեն Ստինքներուդ մտերմությանը մեջ կույս. ՈՒ անութիդ որոշ ծալքերը նորեն Գիտեմ որ զիս պիտի տանջեն մինչև լույս... Քու մե'ջդ հոգիս թաղվել կուզե հուլորեն: Տժգույն աղջի'կ, հյուսիսայգի աչքերով, Կոպերուդ վրա ու բիբերուդ մեջ խոնավ Այդ ի՜նչ անճառ երանություն, ի՜նչ գորով... Ո'չ մեկ արգանդ քե՜զ պես հրաշք չըծնավ, Տժգո՜ւյն աղջիկ, հյուսիսայգի աչքերով: Quote Link to post Share on other sites
Satenik Posted December 26, 2003 Author Report Share Posted December 26, 2003 ՍԻՐՈ ՄՐՄՈՒՆՋ Անոնք գացի՜ն խորհուրդով ու գաղտնիքով բեռնավոր, Գացին նավերը սիրույս իմ աչքերուս առջևեն, Ցըռուկնին վեր, դեպի մութ եզերքները հեռավոր, Առագաստները գինով, մայրամուտի գաղջ հովեն: ՈՒ տեսա, որ հինավուրց դիցուհիի պես աղվոր, Իրենց ձյունի անարատ սրբության մեջ համորեն, Թևերնին վեր, անծանոթ ափունքներու ուխտավո՜ր, Անրջանքիս կարապները սահեցան համրորեն... Իրիկուն է: Կըդիտեմ ես լույծը անհուն ջուրի, Հովը լըռիկ կըպատմե ինծի հուշքեր երջանիկ, ՈՒ անմատում խորհուրդով անսահման ջուրը կուռի:... Քար ու փրփուր ափին վրա կը համբուրվին իմ առջիս... Ես կը դիտեմ հեռավոր հորիզոնին որ լըռիկ Գացին նավերը սիրույս ու կարապներն անուրջիս: Անոնք գացին խարհուրդո՜վ ու գաղտնիքո՜վ բեռնավոր... Quote Link to post Share on other sites
Satenik Posted June 15, 2004 Author Report Share Posted June 15, 2004 ԵՐՆԵ՜Կ, ՋՈ՜ՒՐ Ո՞վ պիտի երգե քու անփառունակ Կյանքիդ միամիտ տաղը, մատա՜ղ ջուր, Որ լո՜ւյծ դայլայլի մը պես շարունակ Կը փրփրիս, կ'երթաս դաշտերուն մեջ ուր՝ Դարե՜ր դարերով ե'րգդ է գոհունակ: Ո՜վ պիտի պատմե վազքերդ մշտոլոր՝ Վայրի վարդերու երազանքն ի վար. Ո՜վ պիտի ցույց տա փրփուրներուդ խոր, Հև ի հև կյանքիդ իղձերն հոգևար, Վետ-վետ սեզերու շոյանքն ալ բոլոր: Լուռ անրջանքի պահուն ցայգային, Ո՜վ պիտի պատմե խիճերուդ լեզուն, ՈՒ հեքիաթունակ սերն ուռենիին, Երբ մութ գիշերով իրեն աղազուն Ոստերը, փաղչող հոգվույդ կը հայի'ն... Միամի՜տ վտակ, դարերե ի դար Դուն մամռոտ ճամբեդ կ'երթաս անմոլոր. ՈՒ երբ կը մեռնին շուրջդ անմխիթար՝ Գարնայնի գույն-գույն ծաղիկներդ բոլոր, Երկու քարի մեջ կ'երգես անդադար: Երնե՜կ քեզ, վտա'կ, մեռնիլ չունիս դուն. Արցունքե մարմինդ կը վարես անվերջ, Գիշերներու մեջ միայնակ, արթուն, Անսկիզբն, անվերջ, վտիտ փոսիդ մեջ Կ'երգես, երնեկ, ջուր, վախճան չունիս դուն... ՈՒ երբ այս տողերն մրոտող նիհար Ձեռքեն օր մը լոկ պուտ մը հող ապրի, ՈՒրիշ քերթող մ'ալ, ինձի չափ հիմար, Պիտի գա հարկավ երգերըդ վայրի Հանգի, չափի տակ առնելու համար: Մինչև հավերժորեն կյանքո'տ, զվարթո՜ւն, Պիտի կարկաչե քու ջուրըդ հարաշարժ՝ Հեգնելով արվեստն ու կյանքը մարդուն... Ո՜վ անմահության ըստվեր գետնաքարշ. Վտա'կ, երնե՜կ քեզ, մեռնիլ չունիս դուն: Quote Link to post Share on other sites
Liya Posted June 30, 2004 Report Share Posted June 30, 2004 Я на сайте www.genocide.ru читала биографию Рубена Севака и после этого поняла, что Он не только великий поэт, но еще Человек с большим именем, преданный своему народу и вере, пример для подражания. Случилось так, что ему пришлось лечить дочь высокопоставленного турецкого чиновника. Та была при смерти. Доктор делал все возможное, чтобы спасти жизнь больной. Состояние ее с каждым днем улучшалось, более того, она влюбилась в своего спасителя. Отец девушки, желая по своему выразить благодарность, сказал Севаку: - Доктор, вы все должны умереть, никому из вас не спастись. Но если примешь ислам и возьмешь мою дочь в жены, я спасу тебя… Севак в ужасе ответил, что он уже женат и у него дети. - Ничего страшного, - сказал турецкий чиновник. – Для нашей религии это не помеха. Друзья Севака по ссылке уговаривали его согласиться, пойти на временное притворное вероотступничество ради спасения жизни. Но Рубен Севак понимал, что, спасая жизнь, он погубит душу. Интересен тот факт, что Севак, будучи последовательным ученым- атеистом, тем не менее считал вероотступничество предательством. Изменой своему народу, своему назначению поэта, интеллигента. «Мы – предводители народа. Если мы предадим свои идеалы, народ потеряет веру в справедливость борьбы. Мы должны быть примером. Мы должны умирать во имя бессмертия своего народа», - говорил он. И вообще для него, человека высочайшей морали, поэта-рыцаря, нравственного максималиста, любая сделка с совестью была недопустимой. Вот почему он предпочел сознательную смерть. «Рыцарь жертвует собой, - писал Бердяев, - и своим благом, но никогда не жертвует ценностью, абсолютно верен ценности». www.genocide.ru У него был выбор... Он сделал достойный выбор... Quote Link to post Share on other sites
Liya Posted June 30, 2004 Report Share Posted June 30, 2004 И насколько я помню, в песне Arthur Meschian "tarorinak mard ararats", стихи тоже Рубена Севака. Хотя может ошибаюсь... Quote Link to post Share on other sites
Satenik Posted June 30, 2004 Author Report Share Posted June 30, 2004 Կեցցե'ք, Լիա ջան: Quote Link to post Share on other sites
SAS Posted June 30, 2004 Report Share Posted June 30, 2004 И насколько я помню, в песне Arthur Meschian "tarorinak mard ararats", стихи тоже Рубена Севака. Хотя может ошибаюсь... Այդ բանաստեղծության հեղինակը հայտնի դաշնակցական գործիչ, բանաստեղծ Մուշեղ Իշխանն է: Նա նաև Արթուր Մեսչյանի հարազատ քեռին է: Quote Link to post Share on other sites
Liya Posted June 30, 2004 Report Share Posted June 30, 2004 Այդ բանաստեղծության հեղինակը հայտնի դաշնակցական գործիչ, բանաստեղծ Մուշեղ Իշխանն է: Նա նաև Արթուր Մեսչյանի հարազատ քեռին է: Ayo, Duk chisht ek. Shnorhakalutyun ughghumi hamar, yes nuynisk gta Mushegh Ishkhani ayd banasteghtsutyun@ http://www.distancelearning.am/armenian_po...ry/musheghi.htm ays site-um. Quote Link to post Share on other sites
SAS Posted July 1, 2004 Report Share Posted July 1, 2004 Շնորհակալություն հղման համար: Ինչպե՞ս էր եղել, որ աչքաթող էի արել... Quote Link to post Share on other sites
Satenik Posted July 21, 2004 Author Report Share Posted July 21, 2004 Շնորհակալություն հղման համար: Ինչպե՞ս էր եղել, որ աչքաթող էի արել... Ես էլ եմ զարմանում Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted June 28, 2005 Report Share Posted June 28, 2005 ԳԻՇԵՐԻՆ ՄԷՋ ԵՐԳ Վարդե՜րը մեռան, Վարդե՜րը մեռան Իրենց բիւր-բուրան, Ցողիկին վըրան Վարդե՜րը մեռան, Վարդե՜րը մեռան: Արիւնոտ, մանրիկ, Ոտներըս բոպիկ Դիակներու վըրան Դողդո՜ջ կ’երերան: Վարդե՜րը մեռան, Վարդե՜րը մեռան: Գթայ ինձ, Աստուա՜ծ, Մազերըս ցրուա՜ծ Կ’երթամ տարաժամ, Կ’երթամ ու կու լամ “Ո՞ւր է իմ վարդը, Ո՞ւր է իմ վարդը:” Կ’ուզէի՜ գլխուն Տակ դնել անհուն Գեհենը կուրծքիս: Թող այսպէս հոգիս, Մեռնէ՜ր գուրգրանքո՜վ, Իր դիակին քո՜վ… ... - Умерли розы, Умерли розы. Умерли каждым Своим лепестком. Умерли розы, Умерли розы – Я по умершим Иду босиком. Высохли росы, высохли росы. Сколько печали В розах родных… Умерли розы, Умерли розы. Как же на свете Жить мне без них? Видишь, мой Боже, С темною мукой, С темною мукой Розу зову. Где моя роза? Где моя роза? Как я разлуку переживу? Кличу с любовью Смерть к изголовью. Пусть моя роза Ляжет на грудь. Тихо отправлюсь, Мирно отправлюсь С розой умершей В грустный наш путь. Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted June 30, 2005 Report Share Posted June 30, 2005 ՋԱՐԴԻ ԽԵՆԹԸ Բեմական մէնախօսութիւն ՔՐՔԻՋԸ -Է՜հ, հա՜, հա՜, հա՜, հա՜. Հօրս դիակն ուսիս, կքալեմ ահա՜ Ջարդուածներու դաշտին վըրայ լուռ… Զառա՜մ Քահանայ, դիակըդ տըխուր Ի՜նչ ծանր է ուսիս, ի՜նչ ծանր է ուսիս… Անշուշտ, երբ իբր խենթ արտաքսեցիր զիս Հայրենի բոյնէդ, չի խորհեցա՜ր բնաւ, Թէ պիտի գայի գտնել քեզ խոնաւ Թագստոցիդ մէջ խեղդուած, շան մը պէս, Իմ պա՜րտքս վերջին կատարելու քեզ… -Է՜հ, հա՜, հա՜, հա՜, հա՜. Բոլոր խելացի մարդիկներն ահա՜, Ահա՜ խելոքներն այս ապուշ կեանքին, Ահա՜ անոնք, որ իրենց ծանր հոգին Համրիչ քաշելով կ’զբոսնէին, Ու նուիրումով մը աստուածային` Կիրակին անգա՜մ մը բերանով ծոմ Տիրամօր առջեւ կ’սպառէին մոմ, Շաբաթ մը ամբողջ, անվա՜խ, անհամա՜ր, Շնալու, ստելու, գողնալու համար: -Է՜հ, հա՜, հա՜, հա՜, հա՜. Բոլոր տիրացու հոգիներն ահա՜, Ահա անոնք որ, ուղեղնե՜ր ծանծա՜ղ, Ամէն մութ հարցի ունէին ծիծաղ, Սաղմոսով սնած սոփեստներ աժան` Հեշտ կ’լուծէին հարցումներ դաժան, Դամոկլեան սուրի մը տակ դող ի դո՜ղ` Շտեմարաննին կ’ուռցնէին գո՜հ, Հարսնիքները շէ՜ն տօնելու վաղուա՜ն… Ու չէին հաճէ՜ր իսկ խորհիլ Մահուան… -Է՜հ, հա՜, հա՜, հա՜, հա՜, Բայց ինչո՞ւ քրքիջս այսպէս կդոցայ… Ահա բոլո՛րն ալ, բոլո՛րն ալ, բոլո՛ր, Մութին ու լուռին մէջ անդնդախոր, Պառկա՜ծ խօլական, պառկա՜ծ ամբարիշտ, Պառկա՜ծ քարեղէն ցաւի մէջ ընդմիշտ, Պառկա՜ծ, Աստուա՜ծ իմ, ու որչափ ալ կա՜յ, Ու որչափ ալ կա՜յ, մինչեւ հեռակայ Ճամբարներուն եզրը փռուա՜ծ, կարծես Անդրհեղեղեան անտառի մը պէս… -Է՜հ, հա՜, հա՜, հա՜, հա՜. Լուռ գիշերներին մէջ շուներուն, ահա՜, Երախին մէջ – դեռ կեանքով գալարուն Կը լսեմ ճարճա՛տը ոսկորներուն… Բարեկամ շունե՜ր, բարեկամ ձեռքե՜ր, Բարեկամ լեզուով լափլիզուած վէրքեր… Երնե՜կ, գազաննե՜ր անբան… Բայց ինչպէ՜ս Բոլոր արջառները, գլուխնին վե՜ս, Սուրացին հեռո՜ւի դաշտերը անծի՜ր, Գնդակէ՜ն, բոցէ՜ն, աչքերնին կարմիր… Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted June 30, 2005 Report Share Posted June 30, 2005 ԹԱՓԱՌՈւՄԸ Ու ահա ամբողջ գիշեր կ'շրջիմ, Յիմա՜ր, խեղճ յիմա՜ր: Խելքս առիր շատո՜նց, կեանքս առ, Փրկիչ իմ, Աստուա՜ծ, մեր յիմա՜ր: Ի՞նչ կնայիք ինձ, հոգեվարք աչեր, Յիմա՜ր եմ, յիմա՜ր: Երնե՜կ, կ'մեռնիք. մինչ ես կ'ապրիմ դեռ Այս կեանքը յիմա՜ր: Կըռուի դաշտերով տարի առանձին Ստուերըս յիմա՜ր, Շնորհ չըրին գնդակ մ'ալ ինձ, պոռացին "Յիմա՜րն է, յիմա՜ր": Դե՜հ, մտիկ ըրէք, դուք որ կ'խորդաք Այս մահով յիմար, Արիւնով շաղուած պատմութիւն մը տաք, Յիմա՜ր, ա՜հ, յիմա՜ր: ... И всю ночь кружу я, позабыв обитель. Глупый я, глупый. Ум ты забрал мой – жизнь возьми, Спаситель, Боже наш глупый. Но предсмертным взглядом смотрят отовсюду – глупый я, глупый! Что же, умирайте, я еще побуду в жизни этой глупой. С поля смерти темень уношу я, бедный, тени своей глупой. Меня не убили – закричали вслед мне: «Глупый он, глупый!» Что ж, смотрите в оба, маясь хрипом смерти, смерти этой глупой. Вся в крови история – нет глупей, поверьте, ее глупой, глупой. Quote Link to post Share on other sites
Глен Posted May 20, 2006 Report Share Posted May 20, 2006 (edited) Хотел просто опубликовать пару стихотворений своего самого любимого армянского поэта. Более подробную информацию о нем вы можете узнать тут ЖЕНЩИНА ГРЕХА С небес мечты в трясинный дол, из одиночества в тиски вниз, вниз покорно я сошел, вдруг устрашась своей тоски. Я ветру цвет любви отдал, надежду смял по лепесткам, оплакав горный трон, я пал, припал к семи его столпам. В топь из хаоса, в хорвирап, (бездна, яма (арм.)) сошел и взял тебя я в плен, черней греха (о, как я слаб!) и огнедышащей геен. Не знала ты, владея мной вишапьим телом, как в бреду, (дракон, гидра(арм.)) что в этот час во тьме ночной сам Бог гостил в твоем аду. * * * Кто эта девушка, одетая тоскою? Куда безумной поступью такою Она спешит, не ведая пути? Вокруг тела, и стоны впереди. Кто этот полумертвый, на котором Она застыла онемевшим взором? Крик. Он подняться пробует. И страстью Одерживает верх над темной властью Небытия… Объятья. Рот в крови К устам ее прирос в пылу любви. И поцелуй зацвел сквозь смерть и страх Соленой розой на ее устах. Есть чертов круг, и нет страшнее круга: Любовь и смерть в объятиях друг друга! Пальнул я. Черепа вобрали пули. Я крикнул тем, что навсегда уснули: «Эй, друзья, ответит пусть мне из вас хоть кто-нибудь – где он, в рай кратчайший путь?» -Вот он, этот путь! СМЕРТЬ ПОЭТА На рассвете златокосом В путь пустился я по розам, И по мяте, и по росам… И листва не трепетала, Словно спал в ней Бог устало. Лишь река вовсю рыдала… Над речной дрожащей ряской По волне журчащей, тряской Отрок плыл под бледной маской… Музе лилию в печали Нес он к самой дальней дали. «В добрый путь!..» – цветы кивали… Это тень моя, двойница! Убежать бы, схорониться… От тебя, увы, не скрыться… Этот отрок – я. И эта Смерть – моя в бреду рассвета. Грянет скоро тьма поэта… Свеж цветок еще. Но строго По слезам бежит дорога В океан – к чертогу Бога… 1911г., март, вечер, написано за час. ЛЮБИ Все: всхлипы ручейка в саду, Роса, росток, цветок в меду И птаха, с высотой в ладу, - «Люби, - внушают, - ведь умрешь!» Взовьются годы в облака. И дрогнет с лирою рука. И голос вновь издалека «Люби, - мне скажет, - ведь умрешь». И мотылек, и ветерок, Эфир, зефир свой говорок Несут: «Все прочее не впрок, Есть лишь любовь - ведь ты умрешь». Прикрыв глаза, иду вперед. Люби, душа!.. Вот поворот… Горячий пепел… Голос тверд – Он говорит: «Теперь умрешь…» КТО-ТО ПЛАКАЛ… Я на высоких скалах ждал Своей кончины – без волненья, Уже готовый пасть со скал, Как пожелтевший лист осенний. Внизу, у моря, где-то там, Навстречу бледному закату Прошла влюбленная чета – Рука в руке была зажата. Взирали трепетно они На буйную волну шальную И обнялись, соединив Уста в горячем поцелуе… И было хладно и темно, Осенний лист спадал во мраке, И знать им было не дано О том, что в выси кто-то плакал… ПРИДИ! Приди, приди дорогою мечты! Я запалю в честь встречи факел сердца. Мост мук моих безлюден – там лишь ты. Мы встретимся, как два единоверца, - приди, приди дорогою мечты! Приди, я твой –твой раб и господин. Пусть грешен я, но так судьба судила. Я за тобой тянусь, наш дух един, Я – для тебя кадимое кадило. Приди, я твой –твой раб и господин. Я только певчий храма твоего. А ты? Ты плоть моих бесплотных песен, Ты нимфа юная, ты божество, мир без тебя мне чужд, и пуст, и пресен, Я только певчий храма твоего. Я переполнен именем твоим. Тебя поют семь ран моей свирели, и эта песнь грозит безумьем им – они окровенились, обгорели… Я переполнен именем твоим. Дай мне твой алый, точно рана, рот и к вожделенной сладостной темнице – твоей душе – открой скорее ход, чтобы исчезнуть в ней и раствориться. Дай мне твой алый, точно рана, рот. Охапку лилий я несу тебе и лавр моей известности убогой. Пойми меня, прислушайся к мольбе и розу страсти пощади, не трогай! Охапку лилий я несу тебе. Приди, приди, приди, чтобы любить! Тот, кто не любит, отдается смерти. Любовь – жизнь жизни, как же не избыть своей тоски в любовной круговерти? Приди, приди, приди, чтобы любить! АРМЕНИЯ Кто это плачет под дверью в мороз? -Странник, сестра, отвори… Уж не скелет ли там, хриплый от слез? -Голод, сестра, отвори… В щепы топор мои двери разнес! -Это резня, отвори… Edited May 20, 2006 by Глен Quote Link to post Share on other sites
Kars Posted May 22, 2006 Report Share Posted May 22, 2006 ՍԻՐՈՅ ՇՈՂՔԵՐԸ Երգը յուշքին Սըրտիս խորէն Կուլայ ուժգին Վհատօրէն: Ու տրտմագին Սէրըս նո՜րէն Կը ծնի ցաւին Խարոյկներէն: Ու կուզեմ լա՜լ Մոխիրներուն Վրայ Սիրոյս, Որպէսզի ա՜լ Շողքերն հետին Չկայծկըլտին... Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.