[Դավիթ Մելիք]

ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅԱՆ ՆԱՏՅՈՒՐՄՈՐՏԸ

Երեկո էր`

ջազի տաքուկ հնչյուններով,

ու ես` հենված իմ բազմոցին

մթության մեջ,

պատկերացրի

թե ինչպիսին պետք է լինի

երջանկության նատյուրմորտը:

Այդ նկարում պետք է լինեն

այս երեկոն,

ջազի տաքուկ հնչյունները

ու ես` հենված իմ բազմոցին

մթության մեջ:

էրնեկ ետ օրերին, որսենց բաներ էի գրում

[Hayastan.com как я сюда попал, why I am still here]

Ես առաջ էլի տեսել էի ես կայքը, բայց ուշադրություն չէի դարձրել: Մոտ մի ամիս առաջ պատահաբար գտա akumb.am հայալեզու ֆորումը, էն ժամանակ դեռ forwum.dar.am, խրվեցի ու մնացի էնտեղ, հետո սկսեցի հայկական մյուս ֆորումներով հետաքրքրվել: Ու ոչ հայալեզու ֆորումներից հավանեցի հենց hayastan.com-ը, ու արդեն մի երկու օր ա էստեղ եմ:

[Դավիթ Մելիք]

Մելիք, քաղաքի հետ հրաժեշտի մասին ...այսքան վաղուց չէի ազդվել: Կարծես իմ զգացածն էր... Արտասվում եմ...

Ջանա, արտասվել պետք չի, մի մոռացիր. "ուր էլ լինես, ետ ես դառնալու":

[Հարկավոր է ձեր պատասխանը]

Ձեր տարիքը ______25______________ Սեռը ___արական_______

Կրթությունը՝ բարձրագույն

Բնակավայրը ___Հայաստան, Երևան________________________________

Ամուսնացած եք / չեք, ամուսնալուծված եք ________ամուրի__________

Երեխաների քանակը __________չունեմ___________________:

Եթե վերը նշված հարցերին չեք ցանկանում պատասխանել հրապարակավ , կարող եք պատասխանները ուղարկել ՊՄ

1. Ամուսնության հարցն ինձ լրջորեն սկսեց հետաքրքրել հետևյալ տարիքում.

25

2. Ամուսնության համար լավագույն տարիքն է՝

25-30

3. Մարդն սկսում է իրեն ծնող զգալ և գիտակցել ծնողական պատասխանատվությունը հետևյալ տարիքում.

չգիտեմ

4. Ծնողական պատասխանատվություն ես սկսեցի զգալ հետևյալ տարիքում

դեռ չեմ զգացել

5. " Ո՞վ եմ ես" և "ո՞ւր եմ գնում" հարցերն ինձ ամենաշատը հուզել են հետևյալ տարիքում.

15-18

6. Իմ կյանքի համար պատասխանատվություն ես լիովին սկսեցի զգալ հետևյալ տարիքում.

18-22

7. Կարելի է ասել, որ ես յուրատիպ " վերածնունդ" եմ ապրել հետևյալ տարիքում.

չեմ ապրել

8. Կյանքում իմ տեղը գտնելու հարցը ինձ ամենաշատը հուզել է հետվյալ տարիքում.

22-25

9. Կյանքի իմաստի հարցը ինձ ամենաշատը հուզել է հետևյալ տարիքում.

24-25

Հուսով եմ չեք զլանա պատասխանել, այն ձեզանից ընդամենը 1-2 րոպե ժամանակ կխլի:

Նախապես շնորհակալություն

[Hi]

Հազար բարև բոլորին

[Որտեղից եք Where Are You From? Из какой вы страны?]

Россия г. Иркутск

Հայաստան

[Կայքի Լեզուն Язык форума Languages of Forum]

Տարածենք հայերենը համացանցում

[Դավիթ Մելիք]

Ոչ-ոչ: Իսկի էլ պետք չէ:

Հիմա արդեն մասամբ ծանոթ եմ

[Դավիթ Մելիք]

ԵՍ ՄԱՐԴ ԵՄ

Ես մարդ եմ, լսե'ք,

մարդ եմ, հատկապես,

երբ որ կանգնած եմ անասունի մոտ,

հատկապես,

երբ որ մեծախոսում եմ

ճշմարտությունից

երբ որ...

նրան դեռ չեմ մորթել:

Իմ անունը Մարդ է,

անուն, որն ինձ Տերն է տվել,

որը երբեք ես չեն պղծել.

երբեք չեմ մորթել...

երբեք չեմ զզվել ես իմ անունից,

երբեք չեմ ձգտել`

ազատվել նրա իշխանուրյունից:

Արցունքներն իմ մարդկային են

ու մարդկաին են տանջանքները իմ,

քանի չեմ քերթել ինքս իմ կաշին:

Եվ կրքերն են իմ մարդկային,

քանի չեմ քնել շնագայլի հետ,

քանի դեռ կրքի այրման գագաթին

նրան չեմ մորթել:

Ես իրոք մարդ եմ,

և ես խնդրում եմ.

սիրեք ինձ մի քիչ,

քանի չեմ մորթել:

[Դավիթ Մելիք]

Ժող., էս բանաստեղծությունը ինձ համար էքսպերիմենտ է: Սրա մեջ ես դրել եմ եռակի ենթատեքստ <ավելի ճիշտ տենց ստացվեց, ազնիվ պիոներական խոսք, ես մեղավոր չեմ >: առաջին ենթատեքստը զուտ անձնական է, երկրորդը`առանց խոսքի ել պարզ է, իսկ երրորդը, որը արտահաըտված է հիմնականում սիմվոլների միջոցով, ըստ իս, պետք է կոնկրետ բան ասի ենթագիտակցությանը:

Խնդրում եմ արտահաըտվեք <հատուկ չեմ ասում , թե կոնկրետ ինչ է ինձ հետաքրքրում>:

ՎՏԱՐՈՒՄԸ

Ես`

Դևս,

Որ վարժեցրեցի օձին մեղքի արվեստում,

Ամեն Աստծու օր Ադամ եմ լինում,

Եվ անգամ վարձու իմ խղճուկ բնում

դրախտ եմ գտնում.

Երջանիկ եմ ես:

-Ջանիկս,

Կարծեմ, ասացիր,որ քեզ

Եվա? են կոչում,

Կարկաչում է, տես,

ջազն իմ սենյակում

Տիգրիսի ու Եփրատի պես:

Դե, ի?նչ կասես,

չե?ս գա պարենք:

Ու մենք պարում ենք,

Ու պարուրում ենք իրար քնքշությամբ,

Ու պարպում ենք մեզ,

Պարպում մեր հոգին,

Որ պարուրված է լույսով մաքրության:

Հետո թամբում ենք

Մեր երազների ամենալկտի ու անառակ ձին,

Իսկ երբ դա քիչ է, հիշում ենք օձին :

Օձը ելնում է,

Գրգռված ֆշշում,

Թքում է, թքում

Մեր երազներին,

Մեր սիրած ջազին

Ու մեր երեսին:

Նա կործանում է մեր մաքրությունը

Լկտիության իր հանճարով,

Եվ ես նորից վերապրում եմ վտարումը

Եվ ամեն անգամ օձի պատճառով:

[Դավիթ Մելիք]

Հրաժեշտ

Բաժանման ահն ու թախիծը ծածկած

Շինծու ժպիտով`շիկնող, գեղեցիկ,

Իմ քաղաքն իր հայացքը հառած

Իմ ճանապարհին`մշուշի միջից

Մեր հրաժեշտի եղյամն էր մաղում:

Ուշ երեկո էր: Կասկադից ներքև

Լույսերի խաղը նոր էր կատաղում,

Եվ հրաժեշտի մեղեդին թեթև

Անուրջների ու տպավորության

Խառնափնջեր էր ճամփեքիս փռում:

Տխուր էր պահը: Բայց ողբերգության

Ոչ մի հետք չկար կիսախավարում:

Մեկն ինձ շշնջաց."Մեկնումը մահ չէ,

Իսկ կյանքում դու ինձ չես մոռանալու:

Կարոտի ձայնով ես քեզ կկանչեմ,

Եվ ուր էլ լինես ետ ես դառնալու":

[Դավիթ Մելիք]

Չվերջացող պատերազմ է

այս վերացող երկրի վրա.

կործանումի կրքից բացի

չկա ոչինչ սովորական:

Մնացյալը կեղծ է ու խորթ.

ամենօրյա համբույրները

ողջագուրման

ու կարոտի մասին գրված

նամակները մարտի դաշտից

այս գերհոգնած մոլորակի

զգայական լճացումն են

սոսկ քողարկում,

ուրիշ ոչինչ:

[Դավիթ Մելիք]

ՏՊԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆ

Տպաորության իմ զինանոցին

Լուսինը տվեց բրոնզն իր վերջին

Ու լուռ կորավ լեռան գրկում:

Իսկ դու?, ի'մ Մարի, դու? ում ես մրրկում

Քո գարնանային գերնոր հույզերով

Եվ գիշերային տենդի հույսերով

Է?լ ում ես զրկում զեփյուռե քնից:

Լուսինը, որ նոր այնպես չքնաղ էր

Իր կոկետությամբ վերևից ժպտում,

Կար ու էլ չկա...

Այդպես էլ իրար ոչինչ չտված`

Վաղը չենք լինի նաև ես և դու...

P.S.

Լուսինը գտավ...

միայլ եզերքում,

Տիեզերական մի այլ չափման մեջ

Տպաորության զինանոցը ՄԵՐ:

[Դավիթ Մելիք]

Հետմիջօրեին

Ամեն ինչ այնքան հստակ է ու նոր

Խելագարության նման անսովոր

Այս խեղդող ու տոթ հետմիջորեին,

Ուր նվաղել են հանճարն ու հոգին:

Հրաձգության ձայներից խրտնած`

Հեռվում թևածող ամպիկները թաց

Իմ խոնավացած հուշերի նման

Նոր դեմք են հագնում ամեն մի վայրկյան:

Ու տարրալուծվում տարածության մեջ`

Երկնում թողնելով պատկերը քո մերկ,

Որ չբացվեց ինձ ազատության մեջ

Ու որ երազվեց նորից ինձ երեկ:

Կարոտը մեռավ: Իսկ դու ապրում ես

Դեռ իմ խարխլված ու թույլ հոգու մեջ

Եվ այս խելագար հետմիջօրեին

Միրաժի նման հայտնվում ես ինձ:

[Դավիթ Մելիք]

Կանչեր խավարում

Գրողի տարած սառնամանիքը

Ոսկորներիս հետ կռիվ է բռնել:

Պոստում խաղաղ է: Եվ իմ բալիկը,

Որի մորն անգամ չեմ ճանաչում դեռ,

Ինձ տուն է կանչում:

Պոստից ես գունդ եմ ետ վերադառնում,

Եվ իմ ետևից նորից փակվում է դարպասը գնդի,

Փշալարերը նորից ինձ իրենց գիրկն են առնում,

Ու էլ ելք չկա իմ այս անդնդից,

Ուր նույն ձայները դեռ կանչում են ինձ:

Եվ ես ճանկռում եմ անզորությունից

Կավը պարսպի իմ մագիլներով,

Եվ ճմռում եմ ես ավիշ-արյունից

Լրիվ ցամաքած իմ այս ձեռքերով

Փշալարերը...

Ու լսում ձայներ,

Որ կանչում են ինձ:

[Դավիթ Մելիք]

Դատարկացնդաբանություններ

Մթության մեջ նստած սենյակում`

Իմ հուշերն էի փորփրում ,

Իսկ քիչ այն կողմ ցնդած ռադիոն

Բեթհովենից ինչ որ բան էր ճզվզում,

Հարևանուհուս ձգող սենյակից

Նրա գռեհիկ ծիծաղն էր լսվում ,

Եվ այդ ամենը խառնվում իրար

Ու երազների remix էր դառնում:

[Դավիթ Մելիք]

Լինել ազաաաաաատ ,Մելիք,շնորհակալ եմ,այնքաաան ինձ հարազատ ես գրել:

Կեցցես

Ուրախ եմ, որ դուրդ եկավ Ազատությունն ու սերն են ամենաբարձր արժեքները: Ափսոս, որ երկուն էլ դժվար ա գտնել:

[Դավիթ Մելիք]

Լինել ազաաաաաատ ,Մելիք,շնորհակալ եմ,այնքաաան ինձ հարազատ ես գրել:

Կեցցես

Ուրախ եմ, որ դուրդ եկավ Ազատությունն ու սերն են ամենաբարձր արժեքները: Ափսոս, որ երկուն էլ դժվար ա գտնել:

[Դավիթ Մելիք]

Նախ

Ճիշտն ասած ես ուզում էի ուշադրություն հրավիրել այն բանի վրա, որ գրելուց հետո չէր խանգարի սեփական գրածը գոնե մեկ անգամ կարդալ և տառասխալները ուղղել: Խոսքս կոնկրետ "Որ դու է ես , կաս" մասին է: Բայց արդեն պարզ է, որ քո գործը գրելն է ու քեզ համար այնքան էլ կարևոր չի` մարդիկ կհասկանա՞ն քեզ: Բայց թույլ տուր հիշեցնել, որ գրածդ այստեղ ներկայացրել ես, որ մարդիկ կարդան, հետևաբար նաև՝ որ հասկանան:

Իսկ "նույն գետը մտնելը" բոլորովին կապ չունի քո զգացանծները ուռիշներին հասկանալի ներկայացնելու հետ:

Ախ ուրեմն էտ ինկատի ունեիր? Romeo ջան, է- ն հայերենում բացի տառ և օժանդակ բայ լինելուց, նաև առանձին բառ է, որը ունի երեք իմաստ` 1-ին` գոյ, գոյություն, 2-րդ` էակ, 3-րդը Աստված բառի հոմանիշ է: Հետագա թյուրիմացություններից խուսափելու համար ասեմ, որ ես օգտագործել եմ երկրորդ իմաստով:

Իսկ "նույն գետը մտնելը" կապ ունի էնքանով, որ որևէ մեկը չի կարող , ոչ միայն նույնությանբ ապրել, այլ նույնիսկ նույնությամբ պատկերացնել չի կարող այն ապրումները, որ ունեցել է մեկ ուրշը:

[Դավիթ Մելիք]

Իսկ, կներեք, Դուք Վահե Ավետյանի հետ պատահաբար ծանոթներ չե՞ք:

Չէ իսկ պետք ա ծանոթ լինեի?

[Դավիթ Մելիք]

Meliq, bacatri haskananq.

Երբեմն կարիք ես ունենում հաստատելու քո գոյությունը: Չե?ք ունեցել երբեք այն զգացողությունը, երբ ամեն ինչ դատարկ ու անիմաստ է թվում, երբ թվում է, թե ոչինչ տեղի չի ունենում: Այդ պահերին է, որ ուզում ես հաստատել, որ դու իրոք մարդ ես, որ իրոք ապրում ես: Գուցե դա իմ անհատական զդացողությունն է, բայց ժամանակ առ ժամանակ իրեն շատ սուր է զգացնել տալիս: Ու ճիշտն ասած, ինձ համար այնքան էլ կարևոր չի` մարդիկ կհասկանա?ն ինձ և այն ինչ ես եմ զգում, Որովհետև մի բան հաստատ է ."Ոչ ոք չի կարող նույն գետը մտնել երկրորդ անգամ" :

[Դավիթ Մելիք]

Կամ լռիր, կամ գրիր: "Լռիր ու գրիր"-ը ո՞րն է:

Խոսքը անմիջական շփման, բանավոր արտահայտվելու ու պարզապես թղթի հետ զրուցելու մասին է: Ճիշտ է, ի վերջո մարդն է մտքերդ ընկալողը, բայց արդեն թուղթն է միջնորդը, էսպես ավելի հեշտ է, կոնկրետ ինձ համար: Էսպես չհասկացված լինելու վտանգը մեծ չի: Եթե մեկը չնդունի էլ քեզ, գլուխը քարը...

[Դավիթ Մելիք]

Հարբած եմ մի քիչ,

բայց դե դա ոչինչ,

ուշք մի դարձրեք

բերնիցս ելնող

օղու գարշ հոտին:

Լսեք ձեզ պատմեմ

շատ զավեշտական

մի հին պատմւտյուն.

-Մի գեղեցիկ օր,

երբ որ Հիտլերը

Մօցարտ եր լսում,

հանկարծ որոշեց`

խեղդամահ անել

խոզ հրեաներին

գազախցիկում:

Խ?ի չեք ծիծաղում:

Զու?րկ եք հումորից:

Էդ դեպքում լսեք

ձեզ համար պատմեմ

մի ողբերգուտյուն,

որ Շեքսպիրը

մոռացավ գրել

էն պարզ պատճառով,

որ վերջի բաժակն

ավել էր խմել .

Ոմն թագավոր

զայրույթի պահին

գինով լի կուժը

ջարդեց`

խփելով ծառայի գլխին:

Բայց զղջաց արքան

արարքի համար

ու պատվիրեց

դամբան սարքել,

որի վրա գրել տվեց.

''Աստ հանգչի..........

.....................................

.......... կուժն իմ'':

[Դավիթ Մելիք]

Նիկոտին

Վաղուց արդեն նեխած գիշեր,

գարեջրի դատարկ շշեր,

ու արյունոտ մի զույգ աչքեր,

անկապ հառած հեռացույցին.

սա է տոնն իմ:

Հա,

մոռացա,

եվ նիկոտին :

-----------

Կեղտոտ մտքեր, Կեղտոտ ֆիլմ

ու կեղտոտ ջազ:

Գրազ կգամ,

որ նույնիսկ այս պարագայում

ես կարող եմ լավ բան անել,

այն է`մանրից ինձ սպանել:

Հասկանու?մ եք

ինչ եմ դրել ես իմ մտքին.

ոչ թե հացադուլ, այլ զուտ նիկոտին:

------------------------------------

Ես պիտի լցնեմ ծխով ու թույնով

օրերիս անդունդը,

որտեղ խրվում են անցնող ժամերը

ու իմ անիմաստ տառապանքները

ու ժպիտները ու իմ խոսքերը:

Ողջը` հատակից մինչև պռունկը,

այս բացարձակ դատարկության

ես պիտի լցնեմ սուրբ նիկոտինով,

որ սատկեն այնտեղ բջիջները ժամանակի,

ու լույսի շողը, որ անիմաստ

թափառում է այս խավարում,

մարի մեկնդմիշտ:

[Դավիթ Մելիք]

Էս երեկոն էլ ոչինչ չի տա քեզ`

ոչ քնքշանք, ոչ սեր,

ու էլի հոգնած ու հուսահատված

նորից կպառկաես քո մահճակալին

ու կերազես համբույրը նրա,

ով, ցավոք, չկա:

Հետո` լուսաբաց,

ու ինքնավստահ երևալու փորձ:

Ձանձրույթ, աշխատանք, ու դատարկ խոսքեր,

ու նորից դու քո դիմակի մեջ ես:

Իսկ երեկոյան նորից կկառչես

մետրոի վերջին կանգառում բռնած

վեջին հայացքից,

ու վաղն ամեն ինչ կսկսվի նորից