Aram_D
-
Posts
253 -
Joined
-
Last visited
Content Type
Calendar
Profiles
Forums
Gallery
Posts posted by Aram_D
-
-
Да, в принципе, разницы нет в том, кто на этот факт указывает; если, к примеру, мне скажет об этом иностранец (в смысле: другой нации), мне также станет неприятно, ибо если его не пускают, то ладно - это по причине национальности; но армянина-то хотя бы должны пускать, если мы едины.
А касательно веры - это немного другая тема. Неверующему армянину также должно быть разрешено заходить в те покои и смотреть на реликвии. Или даже армянину-мусульманину - это, в любом случае, наследие армянского народа, кто бы как бы на это ни смотрел.
А вот когда смотреть не разрешают.......
Չեմ կարծում, որ տեր Ասողիկը կարող է լուծել այս խնդիրը, այստեղ ավելի լուրջ միջամտություն է պետք:
Դուք երեւի Հայասանում չեք բնակվում, այդ պատճառով էլ Ձեզ համար զարմանալի է, բայց մենք ամեն ինչին՝ արդեն վաղուց սովորել ենք: Ես ինքս էլ ոչ մի անգամ չեմ տեսել եւ չեմ էլ մղվում տեսնել, քանի որ գիտեմ ինչ է սպասվում: Մենք գիտենք, որ կան բաներ, որ մեր համար չեն, դրա հետ մենք ամեն օր առնչվում ենք: Եւ չեմ էլ փորձում ծանոթի միջոցով այդ հարցերը լուծել, քանի որ հետեւյալ կերպ եմ խորհում. «Ինչ արգելված է ժողովրդին, արգելված է եւ ինձ, ինչ կարելի է այս աշխարհի հզորներին, վնասակար է ինձ»:
Մաղթում եմ հաջոցություններ:
Արամ:
-
Աստուած պահապան Արամ!
Такое ощущение, что Вы противоречите...
Здесь никто не противоставляет греческий народ с армянским и при чем тут турки...
Вопрос в другом: Иерусалимская проблема...
Не прошу Вас говорить, что драка это хорошо.... Об этом все и говорят, что это плохое явление...
Просто Вы и другие не предстваляете, что и как...
Никто не хочет чтобы наш праздник прервался бы.... Все мы осознаем что такое праздник для нас и тем более в Иерусалиме...
Но трудно нести эту радость, когда знаешь, что могут прервать его, нагадить, так называемые братья.
Tulip привела хороший пример о святынях и бисере…
В нашем случае, метание бисера было бы тем, что если мы пустили бы греков в Кувуклию, исходя из так называемой лжесмиренной любви к братьям. Добавлю и то, что Господь приводит еще одну притчу, о том, что надо быть начеку, чтобы вор не вошел бы домой.
Но если все же и войдет, то надо его выпроводить…
Арам честно сказать не знаю что и писать, все у вас запутано…
Просто ответьте на три вопроса, на которые так и не получил ответов. Ответьте каждый в отдельности…
1. По канону ААЦ мы не можем с еретиками служить и молиться.
Как это Вы призываете молиться на нашей службе с греками?
2. Представьте, что Вы на литургии. Ашхарагалоц – когда священник кадит в церкви и дет с крестным ходом. Все в молитве. И в друг в Церковь заходят православные греки, поднимают шум, мешают, чтобы служба продолжилась, избивают священника…
Ваши действия?
3. Почему Св. Вардан и Св. Гевонд взяли оружие против персов (+ армян)?
Աստված օգնական հայր սուրբ:
Շատ լավ: Մեկ անգամ եւս կպատասխանեմ, եւ եթե համաձայնության չգանք, կարծում եմ կարելի է թեման փակել, համենայն դեպս ինձ համար:
1. Համաձայն Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու կանոնի մենք չենք կարող հաղորդակցվել այլադավանների հետ, այդ թվում նաեւ քաղկեդոնականների, քանի որ վերջիններս ծպտյալ նեստորականներ են:
2. Եթե պատարագի ժամին թշնամական տրամադրությամբ տոգորված մեկը, թող լինի «ուղղեփառ» հույն, փորձի խանգարել մեր պատարագը, ես որպես դպիր, պարտավոր եմ դուրս հրավիրել խանգարողին: Դա պետք է լինի իմ առաջնահերթ գործը: Եթե որեւէ մեկը կփորձի հարվածել քահանային, ապա ես անմիջապես պետք է հայտնվեմ հարվածողի եւ քահանայի միջեւ եւ կասեցնեմ հարվածը, անհրաժեշտության դեպքում հարվածը ընդունելով ինձ վրա:
3. Սուրբ Վարդանը եւ սուրբ Ղեւոնդը զենք վերցրեցին ընդդեմ այլակրոնների՝ պահպանելու համար մեր սուրբ հավատը. իրենց եւ հետագա սերունդների:
-
Ինձ չի թվում, որ իմ հարսանիքին այդ հարցը լւոծելու համար իմ կարիքը կլինի:
Ամեն դեպքում, եթե փեսային հերթը հասավ, ապա ես նրանց դուրս կհանեմ և կփորձեմ հաշտեցնել:
Չհաշտվելու դեպքում էլ կխնդրեմ հեռանալ խնջույքից, հետո հարցերը լուծելու պայմանավորվածությամբ:
Սա իմ պատասխանը:
Հիմա կարող եք ասել, թե Ձեր այս հարցը ինչ կապ ուներ քննարկվելիք թեմայի հետ?
Մենք գիտենք, թե ինչպես պետք է մեզ պահենք թատրոնում, կարեւոր ընդունելությունների ժամանակ, հանդիսավոր պահին, սակայն Եկեղեցում մեզ պահել չգիտենք, չնայած որ Եկեղեցին ավելի կարեւոր է քան վերը նշվածները, մանավանդ Աստվածպաշտույթան ժամին: Հարսանիքի օրինակը այդ պատճառով բերեցի, որ համեմատույթան մեջ զգանք կատարվածը:
Սրբավայրերում պահապան հրեշտակներ կան, նրանք այնտեղ են այն պահից, երբ Տիրոջ Մարմիը դրվեց գերեզման, եւ մինչեւ այսօր չեն հեռանում: Նրանք են իրական պահապանները: Պատկերացրեք, թե ինչ կպատահեր, եթե հանկարծ հրեշտակներից մեկը եւս անցներ ձեռնամարտի, թե կարծում եք, որ նրանց ուժը բավարար չէ մեզ զսպելու համար: Նրանք այս ամենը տեսնում են եւ համբերատար սպասում Տիրոջ հրամանին: Այդպես է բոլոր սրբավայրերում, եւ բոլոր այն տաճարներում, որոնք եպիսկոպոսների կողմից օծվել են, նաեւ այն վայրերը, ուր թափվել է սրբերի արյունը:
-
Կներեք ես էլ զարմանում եմ, որ իմ գրածից նման հետևություններ եք արել:
Նեղություն ասելով ինչ եք հասկանում?
Երբ որ թշնամին քեզ ոչնչացնելու նպատակով հարձակվում է վրատ, դա արդեն նողություն չի այլ կյանքի ռեալ սպառնալիք: Եվ ոչ միայն քո կյանքի, այլ նաև քո կողքինի, հարազատների, ընտանիքի, Երկրի:
Այդ դեպքում արդեն պետք է Աստված կանչել, որ այնքան ուժ տա, որ թշնամուն վերացնես:
Եվ Խորենացին, և Եղիշեն, և շատ շատերը փառաբանել են մարդակային ուժը և այն հավատացյալներին, որոնք զենքը ձեռքին փրկել են մարդկանց, Հայրենիքը:
Աթողթքի նսեմացման մասին ես գեթ մեկ խոսք չեմ ասել:
Ինչո՞ւ ենք մենք անընդհատ թուրքերի հարձակման հետ կապում մեր պատուհասները: Այո՛, մենք կորցրել ենք մեր հայրենիքի 90 տոկոսը, սակայն ով է ասում, որ չպետք է եղածը պահպանենք եւ կորցրածը ետ բերենք: Ես դա չե՛մ ասում: Ինչպես Աստծուց հրաման ենք ստացել՝ մեր ճակատի քրտինքով մեր հացը վաստակել, այնպես էլ պարտավոր ենք Աստծու կողմից մեզ վստահվածը պահպանել. մեր ընտանիքը, հայրենիքը, սրբավայրերը, ժառանգույթունը եւ այլն: Մենք բոլորս էլ Աստծուն ենք պատկանում, եւ Տերը մեր մտերիմներին եւ մեզ՝ ավելի է սիրում քան մենք ինքներս: Այնպես որ, երբ աղոթքով դիմում ենք Աստծուն, խնդրանքը այն է լինում, որ Տերը պահի ու պահպանի Իր ձեռքի գործերը. Ամեն:
-
Отвечу на русском, так как тексты на армянском под рукой нету. Читаем Агатангелоса:
Надеюсь никто не станет меня убеждать, что отряды всадников и пехотинцы действительно были демонами, а не людьми.
Читаем далее:
На современном языке это назвали бы наверное мародерством.
И опять имело место сражение и уничтожение язычников, уничтожение наследия предков. Читаем далее:
Надеюсь этого достаточно, чтобы понять какими методами принималось христианство, но я могу и продолжить цитатами и из Агатангелоса, и из Византа, и если найду в интернете книгу Зеноба, то и от него.
Ահա՛, հայերեն բնագիրը:
778 Իսկ անդէն վաղվաղակի թագաւորն ինքնիշխան հրամանաւ, եւ ամենեցուն հաւանութեամբ, գործ ի ձեռն տայր երանելւոյն Գրիգորի, զի զյառաջագոյն զհայրենական հնամեացն նախնեացն եւ զիւր կարծեալ աստուածսն չաստուածս անուանեալ՝ անյիշատակ առնել, ջնջել ի միջոյ: Ապա ինքն իսկ թագաւորն խաղայր գնայր ամենայն զաւրաւքն հանդերձ ի Վաղարշապատ քաղաքէ՝ երթալ յԱրտաշատ քաղաք, աւերել անդ զբագինսն Անահտական դիցն, եւ որ յԵրազամոյն տեղիսն անուանեալ կայր: Նախ դիպեալ ի ճանապարհի երազացոյց երազահան պաշտաման Տրի դից, դպիր գիտութեան քրմաց, անուանեալ Դիւան գրչի Որմզդի, ուսման ճարտարութեան մեհեան. նախ ի նա ձեռն արկեալ՝ քակեալ այրեալ աւերեալ քանդեցին:779 Ուր եւ երեւեալ կերպարանեալ դիւացն ի նմանութիւն առն եւ ձիոյ բազմութեան, կազմութեան գնդի եւ հետեւակազաւրու, մկնդաւորք եւ ուռնաւորք, առաջի ընթացեալք ի կերպարանս մարդկան նմանութեան, նիզակաւք եւ նշանաւք, ի զէն եւ ի զարդ վառեալք, մեծաւ գոչմամբ զաղաղակ հարեալ՝ փախստեայք յԱնահտական մեհեանն անկանէին, ուստի ընդ հասեալսն մարտ եդեալ կռուէին. նետս անոյժս եւ քարավէժս թանձրատարափս ի վերուստ ի շինուածոցն ի խոնարհ զմարդկաւն ցնդէին. զորս եւ սակաւ մի զարհուրեցուցեալ, զնորահաւատ մարդիկն: Իսկ սուրբն Գրիգոր իբրեւ տեսեալ զայն՝ զնշան տէրունական խաչին առնոյր եւ դիմէր ի դուռն մեհենին. եւ ամենայն շինուածք մեհենին ի հիմանց դղրդեալ տապալեցան. եւ լուցեալ յանկարծաւրէն փայտակերտն հրդեհեցաւ ի տէրունական նշանին զաւրութենէ, եւ ծուխն ծառացեալ մինչեւ յամպս հասանէր:
781 Եւ զայս ասացեալ առաջի ամենեցուն. զի մարդիկն որ լուան՝ առաւել եւս հաստատեցան ի հաւատս ամենեքին. իսկ սեւագունդ դիւացն աներեւոյթք եղեալ, չքոտեալք ի տեղւոյն իբրեւ զծուխ պակասեցան: Իսկ մարդկանն հասելոց անդէն քանդեալ զհիմունս մնացեալս աւերէին, եւ զգանձսն մթերեալս՝ աղքատաց, տառապելոց եւ չքաւորաց մասն հանէին: Եւ զդաստակերտսն եւ զսպասաւորսն քրմաւքն հանդերձ եւ նոցին գետնովքն եւ սահմանաւքն ի ծառայութիւն նուիրեցին եկեղեցւոյ սպասաւորութեան:
786 Եւ ապա յետ այսորիկ անդէն ի սահմանակից գաւառն Եկեղեաց ելանէր: Եւ անդ երեւեալ դիւացն ի մեծ եւ ի բուն մեհենացն Հայոց թագաւորացն, ի տեղիս պաշտամանցն, յԱնահտական մեհենին, յԵրէզն աւանի. ուր ի նմանութիւն վահանաւոր զաւրու ժողովեալ դիւացն մարտնչէին, եւ մեծագոչ բարբառով զլերինս հնչեցուցանէին: Որք փախստականք եղեալք, եւ ընդ փախչելն նոցա կործանեալ բարձրաբերձ պարիսպքն հարթեցան: Եւ որք դիմեալ հասեալ էին զգաստացեալ զաւրաւքն, սուրբ Գրիգոր թագաւորաւն հանդերձ, փշրէին զոսկի պատկերն Անահտական կանացի դիցն. եւ ամենեւին զտեղին քանդեալ վատնէին, եւ զոսկին եւ զարծաթն աւար առեալ: Եւ անտի ընդ գետն Գայլ յայնկոյս անցանէին, եւ քանդէին զՆանէական մեհեանն դստերն Արամազդայ ի Թիլն յաւանի: Եւ զգանձս երկոցուն մեհենացն աւարեալ ժողովեալ՝ ի նուէր սպասուց սուրբ եկեղեցւոյն Աստուծոյ թողուին տեղեաւքն հանդերձ:
787 Եւ այսպէս ի բազում տեղեաց բառնային զգայթակղեցուցիչսն անմռունչս, զձուլեալսն, կռեալսն, կոփեալսն, քանդակեալսն, անպիտանսն, անաւգուտսն, վնասակարսն, արարեալսն անմտութեամբ ցնորելոց մարդկան, դարձեալ սրտի մտաւք ի հաւատսն հաստատեալք:«Արքայն մեծասաստ իշխանութեամբ տայր հրաման՝ սատանայակուր եւ դիւամոլ ազգացն կողմանցն այնոցիկ՝ թափել եւ զերծանել յունայնավար հնացելոցն սնոտիագործ պաշտամանցն, եւ հնազանդ լինել ամենահեշտ լծոյ ծառայութեանն Քրիստոսի»:
790 Գայր հասանէր ի Մրհական մեհեանն անուանեալ որդւոյն Արամազդայ, ի գիւղն զոր Բագայառիճն կոչեն ըստ պարթեւարէն լեզուին: Եւ զայն ի հիմանց բրեալ խլէին, եւ զգանձսն մթերեալս աւար հարկանէին եւ աղքատաց բաշխէին, եւ զտեղիսն նուիրէին եկեղեցւոյ. եւ զբնակիչս աշխարհին հաստատէր ի գիտութիւն ճշմարտութեան: Եւ յայնմհետէ փոյթ ի վերայ ունէր «զառընթերակաց արքունիսն հանդերձ մեծամեծ աւագանւովն եւ ամենայն ազատագունդ բանակաւն աստուածեղէն իմաստութեամբն վարդապետել»:
809 Եւ իբրեւ եկն եհաս ի սահմանս Հայոց՝ լուաւ Գրիգորիոս, թէ Վահէվանեան մեհեանն մնացեալ է յերկրին Տարաւնոյ, մեհեանն մեծագանձ, լի ոսկւով եւ արծաթով, եւ բազում նուէրք մեծամեծ թագաւորաց ձաւնեալ անդ. ութերորդ պաշտաւն հռչակաւոր, անուանեալն Վիշապաքաղն Վահագնի, յաշտից տեղիք թագաւորացն Հայոց Մեծաց, ի սնարս լերինն Քարքեայ, ի վերայ գետոյն Եփրատայ, որ հանդէպ հայի մեծի լերինն Տաւրոսի, որ եւ անուանեալ ըստ յաճախաշատ պաշտաման տեղեացն՝ Յաշտիշատ: Զի յայնժամ դեռ եւս շէն կային երեք բագինք ի նմա. առաջին՝ մեհեանն Վահէվանեան, երկրորդն՝ Ոսկեմաւր Ոսկեծին դից, եւ բագինն իսկ յայս անուն անուանեալ Ոսկեհատ Ոսկեմաւր դից. եւ երրորդ՝ մեհեանն անուանեալ Աստղկան դից, Սենեակ Վահագնի կարդացեալ, որ է ըստ յունականին Ափրոդիտէս: Արդ՝ դիմեաց գալ սուրբն Գրիգորիոս, զի քանդեսցէ եւ զայն եւս, զի տակաւին իսկ տգէտ մարդիկ խառնակութեան զոհէին յայս բագինս մնացեալս:
810 Եւ իբրեւ դարձեալ գայր նա ի կողմանցն Յունաց՝ բարձեալ բերէր ընդ իւր նշխարս ինչ յոսկերաց մեծի մարգարէին երանեալ մկրտչին Յովհաննու եւ զսուրբ վկային Քրիստոսի զԱթանագինէի: Եւ իբրեւ եկին հասին յանդիման մեհենացն, մաւտ ի գետն Եփրատ՝ կամէր հանել զնոսա ի վեր, ի բարձրաւանդակ տեղի մեհենացն, կործանել զբագինսն, եւ շինել զվկայարանս նոցա՚:
811 Իբրեւ եկին մաւտ եղեն ի գետն Եփրատ իբրեւ ձիոյ արշաւանաւք երկուք, եւ դեռ ընդ փոքր ձորակ մի անցանել կամէին, ընդ ջուր մի սակաւ՝ զտեղի առին սպիտակ ջորիք կառացն, ուր կային գանձքն աստուածային, նշխարք սրբոցն. ոչ կարացին հանել ըստ ձորակն: Եւ յայտնեալ առ Գրիգոր հրեշտակ Տեառն՝ ասէ. «Հաճեցաւ Տէր զբնակել սրբոցդ Աստուծոյ ի տեղւոջդ»: Ուր եւ անդէն բազմութեան զաւրացն, մէն սակաւ սատարեալ՝ շինեցին զվկայարանն, եւ զսուրբսն ի հանգիստ փոխեցին:
812 Եւ մինչ դեռ զշինուած մատրանն կազմէին՝ հրաման ետ Գրիգոր զաւրականին եւ իշխանացն որ ընդ իւրն էին, զի ելցեն եւ մրճաւք տապալեսցեն զշինուածս բագնանց: Որք ելեալ շատ ջանացան, եւ ոչ կարացին զդուրս բագնացն գտանել՝ թէ ի ներքս մտցեն, զի ծածկեցին դեւքն ի նոցանէն. եւ ի կողմանէ արտաքուստ ջանացան, եւ ոչ գծեաց անդ երկաթ գործւոյն. ապա փութացան հասին իշխանքն եւ պատմեցին նմա զամենայն:
813 Իսկ նա առնոյր զնշան տէրունական խաչին, եւ ելեալ ի ձորակէն եկաց յանդիման բարձրաբերձ տեղեացն շինուածոցն եւ ասէ. «Հրեշտակ քո, Տէր, հալածեսցէ զնոսա»: Եւ ընդ բանիցն հողմ ուժգին բղխեաց ի խաչանիշ փայտէն, զոր ունէր ի ձեռին իւրում սուրբ եպիսկոպոսն: Եւ երթայր հողմն ուռուցեալ լերինն հաւասար, եւ չոգաւ հարթեաց, տապալեաց, ընկէց զամենայն շինուածսն բագնացն: Եւ այնչափ կորոյս, զի յետ այնորիկ ոչ ինչ ոք յայնմ տեղւոջ նշմարանս կարէր գտանել, ո՛չ քարի եւ ոչ փայտի, ո՛չ ոսկւոյ եւ ոչ արծաթոյ, եւ ոչ բնաւ երեւէր, թէ լեալ ինչ իցէ անդ: Եւ անթիւք կոտորեցան մարդիկ պաշտամանն քրմութեան որ ի տեղւոջ անդ էին, եւ անհետ եղեն ոսկերք նոցա. եւ որք տեսինն՝ անթիւ մարդիկ հաւատացին: Եւ ասէ սուրբն Գրիգոր. «Արդ տեսէք, թէ ո՛րպէս ջնջեցան գայթակղութիւնքն ձեր, զի եւ չէին իսկ ինչ. այլ ծառայեցէ՛ք յայսմհետէ Տեառն Աստուծոյ որ արար զերկինս եւ զերկիր»:
Չեմ կարծում, որ այս ամենը կարդալով կարելի է եզրակացնել, որ սուրբ Գրիգորը մարդկային արյուն է թափել քրիստոնեությունը տարածելու համար: Նա կռվել է մարդկության թշնամի՝ դեւերի գնդերի դեմ եւ տապալել նրանց պղծավայրերը: Եթե ուշադիր լինեք, ապա կնկատեք, որ սուրբ Գրիգորը՝ Սուրբ Խաչի զորությամբ էր տապալում բագինները, մի բան, որ զորքը չէր կարողանում անել (811 - 813): Հայաստանում ամենուր դեւերը իրենց պաշտամունքն էին հաստատել եւ մարդկանց ծառայեցնում էին չարին: Նրանք մարդկանց երեւում են զանազան կերպարանքներով, ինչպես նաեւ՝ մարդկային, գերում էին մարդկանց մտքերը, մտածել, խոսել եւ գործել էին տալիս այն, ինչ կամենում էին:
Կարող ենք այս մասին ավելի մանրամասն խոսել, եթե կարիք լինի:
-
Ես կարդացել եմ Հոբի գիրքը /և ոչ միայն Հոբի գիրքը, Հին Կտակարանն ամբողջությամբ/, բայց ոչ միայն չեմ գտել որևէ հարցի պատասխան, այլ ընդհակառակը բազմաթիվ նոր հարցեր են առաջացել: Եվ ընդհանրապես, պետք չէ հայ ժողովրդից Հոբ սարքել:
Որ նոր հարցեր են ծագել, դրանում իրավացի եք, բոլորս էլ հարցեր ունենք, իսկ մնացյալը Նախախնամության գործն է:
-
Ամենևին, ճիշտ հակառակը, ես գրել էի, որ "մեր հոգևորականները, համենայն դեպս մեր հոգևորականների լավագույն մասը, միշտ էլ հավասարապես կանգնած են եղել ազգայինի պաշտպանության շարքերում աշխարհիկ մարդկանց հետ հավասար":
Հնարավոր է, չնայած եթե անկեղծ լինեմ, ԼՏՊ-ի միտինգներին մասնակցելը ես ... այսպես ասեմ, չէի համեմատի Սարդարապատի հետ: Դա առնվազն կոռեկտ չի:
Կարող եմ, օրինակ` Ագաթանգեղոսը: Եթե ցանկանում եք, կարող եմ նույնիսկ կոնկրետ մեջբերումներ անել: 5-րդ դարի մյուս պատմիչների մոտ էլ /Բուզանդի և եթե հիշողությունս չի դավաճանում - նաև Խորենացու/ բավարար տեղեկություններ կան:
Խնդրեմ վկայակոչեք.
Ե՞րբ եւ որտե՞ղ են հայ քրիստոնյաները կոտորել հեթանոս հայերին:
-
Арам сожалею и удивляюсь Вы ли писали эти слова?
Такое впечатление, что Вы пишите находясь на высокой степени святости и нисходите к нам грешным с призывами снять рясу или побратались с свидетелями, которые против службы в армии…
Согласен, что случившееся это плохо…
Ваши примеры о молитве и о солдате в окопе не уместны и противоречат Вашим словам.
Но если в окопы прыгнули бы враги, то что бы делал этот парень – молился бы и тем самым пристыдил бы врага?
Сожалею, что Вы не знаете историю Иерусалима – эти места сохранились не только молитвами, но и кулаками, и то, что многое потеряли, то из-за того, что только и «молились» (только не говорите мне о силе молитве)…
Вы пишите, что мы с греками братья …
Если бы в наших сердцах было ли ликование праздника, то с греками бы помолились бы, как Вы говорите….
Но спроси их, когда приходит время их службы…. Русских выгоняют из храма из-за того что с нами общались…
Не хотят, чтобы мы участвовали бы на благодатном огне – причина – армяне еретики…
Не буду писать историю Иерусалима… Открывал тему: Наше наследие на Святой Земле.
Почитайте…
Арам, как понимаю, Вы ревнитель истинной нашей веры.
Хотел бы Вас спросить…
1. По канону ААЦ мы не можем с еретиками служить и молиться.
Как это Вы призываете молиться на нашей службе с греками?
2. Представьте, что Вы на литургии. Ашхарагалоц – когда священник кадит в церкви и дет с крестным ходом. Все в молитве. И в друг в Церковь заходят православные греки, поднимают шум, мешают, чтобы служба продолжилась, избивают священника…
Ваши действия?
3. Почему Св. Вардан и Св. Гевонд взяли оружие против персов?
Աստված օգնական, հայր սուրբ:
Այո՛, ես եմ գրել, եւ իմ ոչ մի խոսքերից էլ չեմ հրաժարվում:
Ես ոչ մի բարձունքներում էլ չեմ գտնվում, սակայն այնտեղ որտեղ գտնվում եմ, այնտեղից էլ երեւում է, որ այն ճանապարհը, որով ընթանում ենք, մեզ փակուղի է մտցրել: Մի քանի բարձրաստիճան անձիք, իրենց տեղը պահպանելու համար, հրահրում են այս ամենը, որպեսզի իրենց անփոխարինելի լինելը հաստատվի:
Ի՞նչ է նշանակում հակահունական այն պրոպագանդան, որ առկա է այստեղ: Թուրքերը դրա համար մեզանից շատ գոհ են: Եւ պետք չէ եղբայների մեջ հարտեւող այս անպտուղ ու կործանարար վեճը դնել նույն հարթության վրա, ինչ որ մենք ունենք մեր իրական թշնամիների պարագայում:
Այո՛, նրանք ովքեր մտել են Եկեղեցի չգիտակցելով, թե ուր են մտել, շատ ճիշտ կլինի, որ հանեն իրենց սքեմները եւ գնան ու զբաղվեն առեւտրով, որը իրենց իրական կոչումն է, եւ չխեղաթյուրեն երիտասարդներին:
Ես չեմ ուզում այստեղ պատմել իմ զինվորական ծառայություների մասին: Համենայն դեպս ես իմ ծառայության ժամանակ գլուխ չեմ պահել: Նաեւ Եկեղեցում ծառայելիս աշխատում եմ անել այն ամենը, ինչ կարող եմ, եւ այն տպավորությունը, որ ստացել եք իմ խոսքերից, թե ես «վկաների» հետ եմ եղբայրացել, խոսում է միայն այն մասին, որ շտապում եք եզրակացություններ անել:
Այո՛, դժվար է Երուսաղեմում ծառայելը, չեմ վիճում, չեմ էլ պատրաստվում խորհուրդներ տալ Նորքի բարձունքներից, սակայն դեմ եմ որեւէ ազգային Եկեղեցու դեմ տարվող պրոպագանդային, եթե անգամ դրանք լինեն մեր կողմից իրավացիորեն նզովված քաղկեդոնականները:
Նորքում էլ ծառաթյունը այնքան հեշտ չի ընթանում, ինչպես սպասվում է, հատկապես տոն օրերին. Ջրօրհնեքին՝ ջրի համար ենք քաշքշոցի մեջ հայտնվում, Խաղողօրհնեքին՝ խաղողի, մեր հարազատ ազգակիցների կողմից: Եւ քանի որ ես ոչ մի պահ չեմ զիջում դիրքերս եւ փորձում եմ կարգը պահպանել, ինձ ամեն տեսակի խոսքերով նախշում են, մեղադրում, վրեւներում բողոքում եւ այլն: Դ՜ա դեռ ինչ է: Երբ Էջմիածնում էի, ինձ այնտեղ անվանում էին ավանդամոլ ու էլի ինչ որ անհեթեթ խոսքեր ասում, իսկ նրանք ովքեր բացարձակապես հավատի հետ կապ չունեին, սակայն կարողանում էին հարմար պահին որեւէ կարեւոր անձնավորության շողոքորթել, որպես Եկեղեցու արժանավոր զավակ էին ընդունվում:
Նույն բանը կատարվում է՝ Ձեր կողմից նշված Ռուս Եկեղեցում, այնտեղ բոլոր նրանք, ովքեր փորձում են հայերիս դույզն ինչ պաշտպանել, անմիջապես ճնշման են ենթարկվում:
Ես Հայ Եկեղեցու կանոնադրությունը գիտեմ եւ չեմ պատրաստվում այն խախտել, կամ էլ անցնել մեր հայրերի կողմից դրված նզովքների վրայով, սակայն չեմ ցանկանում, որ մեր սրտերը ատելությամբ լցվեն ուրիշների նկատմամբ, մասնավորապես հույների: Այսօր հույներին կատենք, վաղը՝ ղպտիներին եւ այդպես շարունակ:
Ես հույներին չեմ արդարացնում, սակայն մենք էլ այսօր բարձունքներում չենք գտնվում:
Ի դեպ՝ սուրբ Վարդանն ու սուրբ Ղեւոնդը զենք են վերցրել ոչ թէ պարսիկների, այլ Եկեղեցու թշնամիների դեմ, իսկ դրանցից մի քանիսը հայեր էին:
-
Իսկապես ցավում եմ, որ Վատ դրության մեջ եք եղել: Ցանկանում եմ շուտ անցնի և կարգավորվի: Կրկնում եմ ուրախ եմ ձեր վերադարցին: Լսելով այս ամենը, դարձյալ մտքիս են գալիս քահանաների երկու կերպարներ «Մուսա լեռից», որոնք արտացոլում են երկու մոտեցում նույն հարցին: Մեկը հեզորեն տարավ իր հոտը ընդառաջ փորցությունների և մահվան, մյուսը բարձրացավ լեռը և դիմադրեց զենքով: Ո՞վ է ճիշտ: Ես կրկին հարցնում եմ. մարքարիտները խոզերի առաջ շաղ չտալը, սրբությունները շներին չտալը ինչպե՞ս է լինում: Այդ չտալը ցործնականում ի՞նչ տեսք ունի: Նման չէ միայն աղոթելուն: Վերջում էլ զցուշացում կա «որովհետև նարանք կշրջվեն և կհոշոտեն ձեզ»: Եթե բացատրեիք այս տեղը շատ շնորհակալ կլինեի: Եթե խոսքը գնաց հավատքով փրկվածների մասին, ապա մի դեպք էլ ես պատմեմ: Պատմում էր մի հայ, որը նստած է եղել ստալինյան ճամբարներում: Ընկերների հետ փախուստ են կազմակերպում: Սիբիր, ցուրտ, ճահիճներ: Ահագին հեռացել էին ճամբարից, մին էլ լսում են շների հաչոց և հասկանում են որ կորած են, շուտով կբռնվեն: «Աստծուն չեի հավատում, բայց այդ պահին -ասում է - մտքումս դիմեցի Աստծուն: Տեր Աստված, եթե դու կաս, թույլ մի տուր մեզ բռնեն և ամբողջ կյանքում ես քո ծառան կլինեմ»: Այդ պահին ասում է մի այնպիսի խիտ մարախուղ իջավ, հաչոցն էլ կամաց-կամաց հեռացավ: Մենք ազտվեցինք: Այդ օրվանից հավատում եմ Աստծուն և նրա զորությանը:
Ես էլ եմ ուրախ:
Հույների հարցում անթույլատրելի են՝ նշված ընտանի կենդանիներին հատուկ որակավորումները: Հույները քրիստոնյա են, իսկ «խոզեր» եւ «շներ» որակավորումները Ավետարանը տալիս է դրսինների համար: Ավետարանում քանանացի կինը իրեն շուն է հայտարարում (Մատթ. ԺԵ 22), նկատի ունենալով այն հոգեւոր շնությունը որ տիրապետող է իրենց կրոնում, այսինքն՝ դեւերի հետ հաղորդակցությունը:
Հույներին առաջնորդում է իրենց հատուկ հպարտությունը, որը թշնամու նման գերել է նրանց: Նրանք չեն կարողանում հաշտվել այն մտքի հետ, որ կորցրել են իրենց կայսրույթունը եւ այսօր ետիններիս հետ, ըստ իրենց, պետք է հաշվի նստեն: Բոլոր նախկին կայսրական ազգերն էլ գերված են իրենց հպարտության կողմից եւ այսօր անհեթեթություններ են դուրս տալիս, իրենց եզակիության մասին. ոմանք իրենց աշխարհի աղն են համարում, ոմանք լույսը եւ այլն: Նման իրավիճակում միայն հարատեւ աղոթքների միջոցով նրանք կստանան ժամանակ ապաշխարության:
Պետք է ասել, որ մենք էլ սուրբ չեն, եւ մեք էլ ունենք նման ախտեր, որոշ բարդույթներ, հատկ մեր ազգին, եւ մենք էլ կարիք ունենք ապաշխարության:
Կրկնում եմ, հույները մեր թշնամիները չեն, այլ նրանց տանջող դեւերն են թշնամի. ե՛ւ մեզ ե՛ւ նրանց:
Ես ինքնապաշտպանությունից հրաժարվելու պրոպագանդա չեմ մղում, այլ առաջարկում եմ հաշտության եզրեր փնտրել մեր եղբայրների հետ, եթե անգամ նրանք մեծամիտ են:
-
Ներեցեք, ես ամենևին չեմ ցանկանում վիրավորել Ձեր կամ որևէ ուրիշի կրոնական զգացմունքները, բայց երբ 1915-ին միլիոնավոր հայեր անդադար աղոթում էին ու ապավինում Սուրբ Խաչին, դա նրանց չազատեց տանջամահ լինելուց: Թշնամու գնդակներից փրկող մարդկությանը հայտնի միակ միջոցը դա սեփական գնդակներն են:
Կարդացեք խնդրում եմ Հոբի գիրքը, այնտեղ կա Ձեր հարցի պատասխանը:
-
Տղաներն էլ պահպանում են:
Դուք էլ աղոթեք, որ ավելի լավ պահպանեն:
Պատկերացրեք՝ Ձեր հարսանիքին՝ երկու հոգի սկսում են մեկմեկու խփել եւ բոլորի տրամադրությունը փչացնել. ընդ որում՝ նրանցից մեկը մեղավոր չէ: Դուք ի՞նչ կանեք:
-
Համաձայն չեմ: Այն, որ մեր հոգևորականները կանգնած են եղել աշխարհիկ մարդկանց կողքին պայքարել են ազգայինի պահպանման համար, փաստ է: Հիշենք թեկուզ Սարդարապատն ու Արցախյան ազատամարտը: Անհերքելի փաստ է նաև իմ մյուս պնդումը այն մասին, որ 301 թվականին քրիստոնեությունը Հայաստանում ընդունվել է բռնի ուժով, ինչի մասին վկայում են մեր պատմիչների թողած տեղեկությունները, մասնավորապես մեհյանների, գրքերի ոչնչացման մասին, քրմերի կազմակերպած ինքնապաշտպանության մասին, որը այլ կերպ, քան քաղաքացիական պատերազմ դժվար է անվանել և այլն: Իհարկե շատ հեշտ է կպցնել "կոմունիստական պրոպագանդա" և "կոմունիստական ոգի" պիտակները ու դրանով գործը համարել ավարտած, բայց դրանով ոչ մեր պատմիչներ թողած տեղեկությունները կջնջվեն, և ոչ էլ նախաքրիստոնեական կորցրված ժառանգությունը կվերականգնվի:
Հոգեւորականների գործը հոտի հետ լինելն է: Իսկ դուք այնպես էք ասում, կարծես դրանք եզակի բացառություններ են: Դրա համար էլ ասում եմ պրոպագանդա:
Ինչո՞ւ միայն Ձեր կողմից նշված դեպքերում. 2008 -ի միտինգներին՝ Ազատության հրապարակում բազում հոգեւորականներ կային:
Ես պիտակներ չեմ կպցնում: Կարող է՞ք որեւէ պատմիչի վկայակոչել՝ հաստատելու համար Ձեր թեզը, բացի սովետական շրջանի գրականությունից:
-
Արամ_Դ ուզոմ եք ասել, որ Խորենացին, Եղիշեն, Կորյունը կոմունիստական պատմիչներ են և գրվածը տեղավորվում է մարքսիզմի գաղափարախոսության մեջ?
Այ որ դիրքերում գտնվող տղերքն էլ այդ պահին սկսեին աղեթել, էն ժամանակ թող ոչմեկ Աստծուծ չնեղանար տանկի տակ լղճվելու համար:
Կներեք, բայց ես անկեղծ զարմանում են աղոթքի վերաբերյալ Ձեր պատկերացումների համար: Ձեր կարծիքով աղոթքը դա մի աննպատակ զբաղմունք է, եւ աղոթողներն էլ թուլամորթ վախկոտներ են, եւ ըստ Ձեզ, նեղության մեջ ընկնելիս ոչ թէ պետք է աղոթել, այլ բռունցքներին ապավինել:
Զինվորներից մեկն ինձ խոստովանեց, որ հրետանային գնդակոծության ամբողջ ընթացքում, ինքը մի փոսի մեջ կուչ եկած Աստված է կանչել: Ըստ Ձեզ, ի՞նչ պետք է աներ, իր ձեռքի «կալաշով» հակահարված տար:
Իսկ Խորենացու եւ Եղիշեի ո՞ր գործերին եք ծանոթ: Որտե՞ղ ենք նրանք մարդկային ուժը փառաբանում, եւ աղոթքի զորությունը նսեմացնում:
-
Հարգելիս այդ սուրբ վայրերը հավասարաբար բաժանվել են բոլոր հավատացյալներին:
Եվ մենք ունենք մեր բաժինը:
Եվ այո կարևոր է, թե առաջին քրիստոնյա ազգը ու պետությունը ինչ դիրքեր ունի Երուսաղեմում և ամբողջ քրիստքնյա աշխարհում;
Ասեմ նաև, որ դա ազգային անվտանգության բաղադրիչներից մեկն է և պետք րի մատների արանքով ու զուտ քրիստոնեական հանդուրժողականության տեսանկյունից այդ հարցին մետենալ:
Ես հասկանում եմ, որ Դուք թշնամաբար չեք մոտենում այս քննարկմանը, ուղղակի լավ չեք ըմբռնում հարցի ամբողջական էությունը:
Մատների արանքով չեմ կարող նայել: Սրբավայրերը ինչ որ մի ազգինը չեն, այլ Ընդհանրական Եկեղեցուն, այսինքն՝ բոլոր նրանց, ովքեր հավատում են Ավետարանին: Մեզ վստահվել է դրանց պահպանության գործը:
-
Aram_D մեր հոգևորականները, համենայն դեպս մեր հոգևորականների լավագույն մասը, միշտ էլ հավասարապես կանգնած են եղել ազգայինի պաշտպանության շարքերում աշխարհիկ մարդկանց հետ հավասար. ասեմ ավելին, այսօր Հայաստանում քրիստոնեությունը ձեռք է բերել ազգային կրոնին բնորոշ դիմագիծ, ինչը անձամբ ես դրական եմ համարում: Ինչ վերաբերվում է Քրիստոսի վարքին տառացիորեն հետևելուն, ապա դրա մասին մտածելու համար մի 1700 տարի ուշացել ենք, երբ ոչնչցացնում էինք մեր նախնիների հավատքը և նրանց ամբողջ ժառանգությունը, երբ հազարներով հայեր էինք սպանում` ստիպելով քրիստոնյա դառնալ:
Կներեք, բայց այն ամենը, ինչ որ դուք գրում եք կոմունիստական պրոպագանդա է: Կոմունիստական ոգին մինչ այսօր առկա է շատերի սրտերում:
Դպրոցում մեր գլուխները նման բաներով լցրել են, հիշում եմ, կարող եմ այդ դասերից մի քանիսը այստեղ վերապատմել, եթե կարիք լինի:
-
Հարգելի, Արամ Դ, լավ է, որ դուք դարձյալ գրում եք այստեղ: Երկար ժամանակ չկայիիք: Ինձ միշտ հետաքրքիր են ձեր պատասխանները: Կարծեմ դուք եկեղեցու սպասավոր եք, այդպես չէ՞: Ասեմ նաև, որ բոլորս այստեղ արտահայտում ենք սեփական կարծիքը, այն ինչ մեր կարծիքով ճիշտ է մեզ համար: Կարևորը, որ բոլորս ցանկանում ենք մեր հայրենիքին, մեր եկեղեցուն լավը մեր պատկերացումով: Հիմա փորցեմ ասել իմ կարծիքը:
Չէի գրում, որովհետեւ չունեի հնարավորություն. նախ հիվանդացա, հետո էլ ինտեռնետից զրկվեցի:
Այո՛, ես Եկեղեցու սպասավոր եմ, եւ այդ պատճառով էլ ավելի սուր եմ զգում հարցի պատասխանատվությունը: Կարծում եմ, որ մինչեւ վերջ մենք պետք է մնանք Ավետարանով նախանշված մեր դիրքերում:
Ոչինչ, թող մեզ աղանդ համարեն, կամ էլ մեկ այլ բան, միթե մենք վախենում ենք այդ խոսքերից: Խնդիր նրանում է, որ այդ պայմանավորվածությունը ամրագրել են այլակրոնները, այսինքն՝ մահմեդականները, իսկ մենք փոխանակ ինքներս մեր հարցերը լուծելու, այսինքն՝ հույների հետ համաձայնության գալու, դիմում ենք թուրքերի կողմից ամրագրված օրենքին:
Իսկ այն, որ մենք դարեր շարունակ պահել ենք Սրբավայրերը, դա արել ենք միայն սրբությամբ ու աղոթքներով, այլապես՝ Տերը մեզ այնտեղից վաղուց դուրս կգցեր:
Աղոթքի մասին մի պատմություն պատմեմ: Իմ ընկերներից մեկը, այն հայտնի մարտերից մեկի ժամանակ, մեն մենակ հայտնվել է թշնամու տանկի դիմաց: Տանկից անընդհատ կրակել են նրա վրա, բայց ոչ մի փամփուշտ նրան չի կպել: Տանկը քշել են նրա վրա, դիմել է փախուստի, վազել է այնքան, որ արդեն շունչը կտրվել է եւ էլ չի կարողացել վազել: Մնացած ճանապարհը անցել է քայլելով, տանկն էլ նրա ետեւից, մինչեւ որ հասել են մերոնց դիրքերը: Եւ այս ամենը այն պատճառով, որ հավատացել է, որ իր կրծքից կախված խաչը իրեն փրկելու է:
Հետեւաբար՝ եթե մեր պարզ ժողովուրդը կարողանում է, ապավինելով աղոթքներին ու Սուրբ Խաչի զորությանը, փրկվել թշնամու գնդակներից, ապա ինչո՞ւ նույնը, եւ էլ ավելին չի կարելի սպասել վանականներից:
Մենք ոչինչ էլ չենք կորցնի, եթե հավատարիմ մնանք Ավետարանին, հակառակ դեպքում կկորչանք, բոլորս էլ:
-
Tulip jan hpart em, vor qo nman mardiq el kan ays forumum.
Cavoq metsamasnutyun chen, bayc kan.
Mer gortsy piti lini, mer shrjapatin eritasardutyany i erexeqin ays parz chshmartutyun bacatrel u haskacnel.
Ընդհակառակը, դուք մեծամասնություն ենք: Ամենուր ձեր գովքն է արվում, եւ «բռնցկամարտիկները» փառաբանվում:
Բայց միթե՞ կարեւոր է, թե ովքեր են այնտեղ. հայերը, թե՛ հույները: Կարեւորը այն է, որ սուրբ Տեղերը սրբերի ձեռքեում լինեն, եւ ոչ թէ՝ նյութապաշտների, անաստվածների, կեղծավորների, եկեղեցապատկան հողերը գաղտնի վաճառողների եւ այլն, եւ այլն: Մանրամասնությունները բոլորն էլ գիտեն:
Ես թշնամաբար չեմ մասնակցում այս քննարկմանը, այլ ցանկանում եմ, որ չտրվենք ամբոխի բնազդներին եւ մոռանանք մեր առաքելության մասին:
-
Իսկ դուք համոզվա՞ծ եք, որ հույները եկել էին այնտեղ համատեղ աղոթելու: ժամանակին թուրքերն էլ էին եկել այստեղ համատեղ ապրելու:
Եկեք ազգայինը հոգեւորի հետ չշփոթենք, եւ ոչ էլ հույներին՝ թուրքերի, դա առնվազն ....
Բոլոր դապքերում հույները մեր բարեկամներն են: Սա կենցաղային խնդրի նման է. եղբայրները վիճում են ժառանգության համար:
Հույները եկել էին սադրելու եւ ստացան այն, ինչ որ ուզում էին, իսկ մենք միամիտներս կարծում ենք, թե լավ բան ենք արել:
Մենք կարող էինք նրանց ներկայացուցչին այլ կերպ վերաբերվել, որպեսզի ինքը ամաչեր: Սա մի փոքրիկ քննություն եղավ մեր միաբանների համար:
Առաքելական շրջանում միշտ էլ հուդայականները հետեւում էին առաքյալներին ու զանազան ծուղակներ սարքում, բայց չենք լսել երբեւիցե, որ առաքյալները ձեռնամարտի անցնեին: Փարիսեցիների անընդհատ փորձում էին մեր Տիրոջը եւ պատասխան ստանում, առանց ձեռնամարտի: Մեք էլ մեր Տիրոջ աշակերտներն ենք, թե՞, արդեն ո՛չ:
-
է նման դեպքերում դատարանում զոռբայությունը անցնի: Առհասարակ ի՞նչ են ասում, ինչո՞վ են ապացուցում սուտ պահանջները, եթե Ստատուս-կվոյում ամեն ինչ ամրագրված է: Թե՞ կան անորոշ տեղեր կամ բացեր: Հայր Ղևոնդ շնորհակալ կլինեի եթե պատասխանեիք:
Ցավոք այն ամենը, ինչ կատարվել է խոսում է միայն մեր թերհավատության, եւ եթե ավելի ճշգրիտ լինենք՝ անհավատության մասին:
Մեզ վստահվել է սուրբ Տեղերի պահպանությունը՝ մեր աղոթքներով, իսկ մենք փորձում ենք այդ անել բռունցքներով: Ցավալի է, որ դա շատերին դուր է գալիս:
Եթե այդ մարդկանց սրտում իսկապես տոնի խնդությունը լիներ, ապա բռնցկամարտի փոխարեն մենք ականատես կլինեինք հայերի եւ հույների համատեղ աղոթքներին:
Ես ոչ մի արդարացում չեմ գտնում: Կարեւոր չէ, թե ով է առիթը տվել: Պետք է դուրս գալ այս կեղծ վիճակից, ով հոգեւորական չէ, թող հանի սքեմը:
-
isk da sute?
Այն ինչ որ տարածում եք թույն է: Դուք պատրաստ եք ջարդելու բոլորիս, միայն թե ձեր ասածով լինի:
-
Согласно Р. Давояну, еще в 1989-м году, когда танки окружали здание оперы и балета, прилегающие к ней улицы, АОД-овцы, будучи ослепленными соблазном захвата власти, заставляли нападать на правоохранительные органы, российских солдат: «Я удерживал, чтоб не нападали на военнослужащих. Подстрекать народ было неправильно. Тогда я сказал Левону - не надо играть в революционера, поднимать народ против войска.
А Левон говорил: «Пусть погибнут все 250 000».
И, согласно поэту, АОД пришло к власти, и начался грабеж государственной собственности: «Собственность, которая в то время была сосредоточена на материально-технических базах. После этого начали грабить национальную собственность. В их представлении возникло мнение, что все будет поступать по каналам из Москвы, а они будут поедать и поедать. Я говорил народу - не выбирайте Левона. А народ бросал в меня камни.
Левон говорил : «Мы боремся не за Карабах, а за независимость.
То есть, Тер-Петросян преподносил народу ту независимость, которую обещал Левону Горбачев в то время, когда он находился тюрьме. Сегодня в его выступления есть много ненависти - сын нации не может носить в себе столько ненависти по отношению к другим. Пусть не будет понято так, что я склонен к отчуждению АОД - они также наши сыны.
Но он хотел прийти к власти, принося в жертву 250 000 человек».
Относительно того, будут ли выборы справедливыми, Давоян заметил: «Справедливые выборы еще не есть верные. И я верю, что выборы, если не на 100%, то, хотя бы, на 80% будут справедливыми.
А одной из опасностей является то, что народ может провести справедливые выборы, но - неверные. Уже ошиблись, избрав в 91-м Левона Тер-Петросяна».
http://www.armtown.com/news/ru/azg/20080216/2008021602/
Не удивительно, что ЛТП армян назвал отбросами
Աստված օգնական հայր սուրբ:
Ինչո՞ւ համար եք այսպիսի բաներ գրում:
Դուք դրանով Լեւոնին չվիրավորեցիք, այլ ինձ վիրավորեցիք:
-
15.07.2008 / 12:12
КОМАНДА ЛЕВОНА ТЕР-ПЕТРОСЯНА: часть II - Манвел Григорян Айказ Симонян
Տղերք այսպիսի բաներ տարածելը սիրուն չի:
Եթե դուք ուզում եք ապացուցել, որ քաղաքականությունը նույնություն ունի ամենահին մասնագիտության հետ, ապա ինչո՞ւ եք թաթախվում:
-
Հունիս 23, 2007
ԿԱՐԳԱԼՈՒՅԾ Է ՀՌՉԱԿՎԵԼ Տ. ԱՎԵՏԻՍ ԱԲԵՂԱ ՍԱՀԱԿՅԱՆԸ
Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ծայրագույն Պատրիարք եւ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի Հայրապետական տնօրինությամբ կարգալույծ է հռչակվել Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի միաբան Տ. Ավետիս աբեղա Սահակյանը` հոգեւոր ծառայությունն ինքնակամորեն լքելու կանոնազանց ընթացքի համար:
Կարգալույծ հռչակված աբեղան այսուհետ կդասվի աշխարհականների շարքը՝ Արտակ Սահակյան ավազանի անունով:
-
ha hopar jan chicht es bayz de vor etranz toxek vonz uzen anen ur keta khasni?
Ասելիքս այն է, որ այս հարցում լուրջ մոտեցում է պահանջվում. ե՛ւ հասարակությունը, ե՛ւ պատությունը, ե՛ւ Եկեղեցին պետք է միասին լրջորեն գործեն: Աղանդները բավակայնին մասնատել են մեր ժողովրդին, իսկ մենք միայն խոսելով ենք զբաղված: Մեր խոսքերից նրանք չեն ազդվում ու ետ չեն քաշվում, այլ ընդհակառակը՝ էլ առավել եռանդով են գործում:
Որոշ եկեղեցիական գործիչներ ասում են, որ դա պետության գործն է, պետությունն ասում է՝ Եկեղեցու գործն է, իսկ հասարակությունն ասում է, որ իր գործը չէ:
Алфавит Маштоца
in Religion
Posted
Ես սկզբունքորեն համաձայն եմ Ձեզ հետ, իսկ ինչ վերաբերվում է պայքարին, կարող եմ ասել, որ Հայաստանում ապրելն արդեն իսկ պայքար է, մեր ամենօրյա խնդիրները արդեն մեծ հոգս են: Խնդրում եմ ներողամիտ լինել, որ չենք օժանդակում ձեզ ձեր գործերում, սակայն մենք էլ ուրախ չեն, դեռ ավելին, տխուր ենք, որ մեր հայրենակիցները Հայաստանից վատ տպավորությամբ են վերադառնում: