Jump to content

Александр Сергеевич Пушкин


Recommended Posts

Монастырь на Казбеке

Высоко над семьею гор,

Казбек, твой царственный шатер

Сияет вечными лучами.

Твой монастырь за облаками,

Как в небе реющий ковчег,

Парит, чуть видный, над горами.

Далекий, вожделенный брег!

Туда б, сказав прости ущелью,

Подняться к вольной вышине!

Туда б, в заоблачную келью,

В соседство бога скрыться мне!..

1829

Link to post
Share on other sites
  • Replies 70
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

* * *

Перед гробницею святой

Стою с поникшею главой...

Всё спит кругом; одни лампады

Во мраке храма золотят

Столбов гранитные громады

И их знамен нависший ряд.

Под ними спит сей властелин,

Сей идол северных дружин,

Маститый страж страны державной,

Смиритель всех ее врагов,

Сей остальной из стаи славной

Екатерининских орлов.

В твоем гробу восторг живет!

Он русской глас нам издает;

Он нам твердит о той године,

Когда народной веры глас

Воззвал к святой твоей седине:

"Иди, спасай!" Ты встал — и спас...

Внемли ж и днесь наш верный глас,

Встань и спасай царя и нас,

О, старец грозный! На мгновенье

Явись у двери гробовой,

Явись, вдохни восторг и рвенье

Полкам, оставленным тобой!

Явись и дланию своей

Нам укажи в толпе вождей,

Кто твой наследник, твой избранный!

Но храм — в молчанье погружен,

И тих твоей могилы бранной

Невозмутимый, вечный сон...

1831

Link to post
Share on other sites

Пророк

Духовной жаждою томим,

В пустыне мрачной я влачился,

И шестикрылый серафим

На перепутье мне явился.

Перстами легкими как сон

Моих зениц коснулся он:

Отверзлись вещие зеницы,

Как у испуганной орлицы.

Моих ушей коснулся он,

И их наполнил шум и звон:

И внял я неба содроганье,

И горний ангелов полет,

И гад морских подводный ход,

И дольней лозы прозябанье.

И он к устам моим приник,

И вырвал грешный мой язык,

И празднословный и лукавый,

И жало мудрыя змеи

В уста замершие мои

Вложил десницею кровавой.

И он мне грудь рассек мечом,

И сердце трепетное вынул,

И угль, пылающий огнем,

Во грудь отверстую водвинул.

Как труп в пустыне я лежал,

И бога глас ко мне воззвал:

"Восстань, пророк, и виждь, и внемли,

Исполнись волею моей

И, обходя моря и земли,

Глаголом жги сердца людей."

1826

Link to post
Share on other sites

* * *

Сто лет минуло, как тевтон

В крови неверных окупался;

Страной полночной правил он.

Уже прусак в оковы вдался,

Или сокрылся, и в Литву

Понес изгнанную главу.

Между враждебными брегами

Струился Немен; — на одном

Еще над древними стенами

Сияли башни, и кругом

Шумели рощи вековые,

Духов пристанища святые.

Символ германца — на другом

Крест веры, в небо возносящий

Свои объятия грозящи,

Казалось, свыше захватить

Хотел всю область Палемона

И племя чуждого закона

К своей подошве привлачить.

С медвежьей кожей на плечах,

В косматой рысьей шапке, с пуком

Каленых стрел и с верным луком,

Литовцы юные, в толпах,

Со стороны одной бродили

И зорко недруга следили.

С другой, покрытый шишаком,

В броне закованный, верхом,

На страхе немец, за врагами

Недвижно следуя глазами,

Пищаль, с молитвой, заряжал..

Всяк переправу охранял.

Ток Немена гостеприимный,

Свидетель их вражды взаимной,

Стал прагом вечности для них;

Сношений дружных глас утих,

И всяк, переступивший воды,

Лишен был жизни иль свободы.

Лишь хмель литовских берегов,

Немецкой тополью плененный,

Через реку, меж тростников,

Переправлялся дерзновенный,

Брегов противных достигал

И друга нежно обнимал.

Лишь соловьи дубрав и гор

По старине вражды не знали

И в остров, общий с давних пор,

Друг к другу в гости прилетали.

1828

Link to post
Share on other sites

Поэт

Пока не требует поэта

К священной жертве Аполлон,

В заботах суетного света

Он малодушно погружен;

Молчит его святая лира;

Душа вкушает хладный сон,

И меж детей ничтожных мира,

Быть может, всех ничтожней он.

Но лишь божественный глагол

До слуха чуткого коснется,

Душа поэта встрепенется,

Как пробудившийся орел.

Тоскует он в забавах мира,

Людской чуждается молвы,

К ногам народного кумира

Не клонит гордой головы;

Бежит он, дикий и суровый,

И звуков и смятенья полн,

На берега пустынных волн,

В широкошумные дубровы...

Link to post
Share on other sites

Сонет

Не множеством картин старинных мастеров

Украсить я всегда желал свою обитель,

Чтоб суеверно им дивился посетитель,

Внимая важному сужденью знатоков.

В простом углу моем, средь медленных трудов,

Одной картины я желал быть вечно зритель,

Одной: чтоб на меня с холста, как с облаков,

Пречистая и наш божественный спаситель -

Она с величием, он с разумом в очах -

Взирали, кроткие, во славе и в лучах,

Одни, без ангелов, под пальмою Сиона.

Исполнились мои желания. Творец

Тебя мне ниспослал, тебя, моя Мадонна,

Чистейшей прелести чистейший образец.

Link to post
Share on other sites

Элегия

Безумных лет угасшее веселье

Мне тяжело, как смутное похмелье.

Но, как вино - печаль минувших дней

В моей душе чем старе, тем сильней.

Мой путь уныл. Сулит мне труд и горе

Грядущего волнуемое море.

Но не хочу, о други, умирать;

Я жить хочу, чтоб мыслить и страдать;

И ведаю, мне будут наслажденья

Меж горестей, забот и треволненья:

Порой опять гармонией упьюсь,

Над вымыслом слезами обольюсь,

И может быть - на мой закат печальный

Блеснет любовь улыбкою прощальной.

Link to post
Share on other sites

* * *

Погасло дневное светило;

На море синее вечерний пал туман.

Шуми, шуми, послушное ветрило,

Волнуйся подо мной, угрюмый океан.

Я вижу берег отдаленный,

Земли полуденной волшебные края;

С волненьем и тоской туда стремлюся я,

Воспоминаньем упоенный...

И чувствую: в очах родились слезы вновь;

Душа кипит и замирает;

Мечта знакомая вокруг меня летает;

Я вспомнил прежних лет безумную любовь,

И всё, чем я страдал, и всё, что сердцу мило,

Желаний и надежд томительный обман...

Шуми, шуми, послушное ветрило,

Волнуйся подо мной, угрюмый океан.

Лети, корабль, неси меня к пределам дальным

По грозной прихоти обманчивых морей,

Но только не к брегам печальным

Туманной родины моей,

Страны, где пламенем страстей

Впервые чувства разгорались,

Где музы нежные мне тайно улыбались,

Где рано в бурях отцвела

Моя потерянная младость,

Где легкокрылая мне изменила радость

И сердце хладное страданью предала.

Искатель новых впечатлений,

Я вас бежал, отечески края;

Я вас бежал, питомцы наслаждений,

Минутной младости минутные друзья;

И вы, наперсницы порочных заблуждений,

Которым без любви я жертвовал собой,

Покоем, славою, свободой и душой,

И вы забыты мной, изменницы младые,

Подруги тайные моей весны златыя,

И вы забыты мной... Но прежних сердца ран,

Глубоких ран любви, ничто не излечило...

Шуми, шуми, послушное ветрило,

Волнуйся подо мной, угрюмый океан...

1820

Link to post
Share on other sites

Пир Петра Первого

Над Невою резво вьются

Флаги пестрые судов;

Звучно с лодок раздаются

Песни дружные гребцов;

В царском доме пир веселый;

Речь гостей хмельна, шумна;

И Нева пальбой тяжелой

Далеко потрясена.

Что пирует царь великий

В Питербурге-городке?

Отчего пальба и клики

И эскадра на реке?

Озарен ли честью новой

Русской штык иль русской флаг?

Побежден ли швед суровый?

Мира ль просит грозный враг?

Иль в отъятый край у шведа

Прибыл Брантов утлый бот,

И пошел навстречу деда

Всей семьей наш юный флот,

И воинственные внуки

Стали в строй пред стариком,

И раздался в честь Науки

Песен хор и пушек гром?

Годовщину ли Полтавы

Торжествует государь,

День, как жизнь своей державы

Спас от Карла русский царь?

Родила ль Екатерина?

Именинница ль она,

Чудотворца-исполина

Чернобровая жена?

Нет! Он с подданным мирится;

Виноватому вину

Отпуская, веселится;

Кружку пенит с ним одну;

И в чело его цалует,

Светел сердцем и лицом;

И прощенье торжествует,

Как победу над врагом.

Оттого-то шум и клики

В Питербурге-городке,

И пальба и гром музыки

И эскадра на реке;

Оттого-то в час веселый

Чаша царская полна,

И Нева пальбой тяжелой

Далеко потрясена.

1835

Link to post
Share on other sites

* * *

В начале жизни школу помню я;

Там нас, детей беспечных, было много;

Неровная и резвая семья.

Смиренная, одетая убого,

Но видом величавая жена

Над школою надзор хранила строго.

Толпою нашею окружена,

Приятным, сладким голосом, бывало,

С младенцами беседует она.

Ее чела я помню покрывало

И очи светлые, как небеса.

Но я вникал в ее беседы мало.

Меня смущала строгая краса

Ее чела, спокойных уст и взоров,

И полные святыни словеса.

Дичась ее советов и укоров,

Я про себя превратно толковал

Понятный смысл правдивых разговоров,

И часто я украдкой убегал

В великолепный мрак чужого сада,

Под свод искусственный порфирных скал.

Там нежила меня теней прохлада;

Я предавал мечтам свой юный ум,

И праздномыслить было мне отрада.

Любил я светлых вод и листьев шум,

И белые в тени дерев кумиры,

И в ликах их печать недвижных дум.

Всё - мраморные циркули и лиры,

Мечи и свитки в мраморных руках,

На главах лавры, на плечах порфиры -

Всё наводило сладкий некий страх

Мне на сердце; и слезы вдохновенья,

При виде их, рождались на глазах.

Другие два чудесные творенья

Влекли меня волшебною красой:

То были двух бесов изображенья.

Один (Дельфийский идол) лик младой -

Был гневен, полон гордости ужасной,

И весь дышал он силой неземной.

Другой женообразный, сладострастный,

Сомнительный и лживый идеал -

Волшебный демон - лживый, но прекрасный.

Пред ними сам себя я забывал;

В груди младое сердце билось - холод

Бежал по мне и кудри подымал.

Безвестных наслаждений темный голод

Меня терзал - уныние и лень

Меня сковали - тщетно был я молод.

Средь отроков я молча целый день

Бродил угрюмый - всё кумиры сада

На душу мне свою бросали тень.

1830

Link to post
Share on other sites
:clap:  :respect: 

Пророк.... Бедный рыцарь.... как я это любил, как будто что то из прошлой жизни!!! :unsure:

Спасибо Азур!!! :girlkiss:

:girlkiss: Не за что Мрут :flower:

Link to post
Share on other sites

О. сколько нам открытий чудных

Готовит просвещения дух,

И опыт, сын ошибок мудных,

И гений, парадоксов друг,

И случай, Бог, изобретатель

Link to post
Share on other sites

Это просто... предел гениальности поэта.

...

Анчар

В пустыне чахлой и скупой,

На почве, зноем раскаленной,

Анчар, как грозный часовой,

Стоит — один во всей вселенной.

Природа жаждущих степей

Его в день гнева породила,

И зелень мертвую ветвей

И корни ядом напоила.

Яд каплет сквозь его кору,

К полудню растопясь от зною,

И застывает ввечеру

Густой прозрачною смолою.

К нему и птица не летит,

И тигр нейдет: лишь вихорь черный

На древо смерти набежит —

И мчится прочь, уже тлетворный.

И если туча оросит,

Блуждая, лист его дремучий,

С его ветвей, уж ядовит,

Стекает дождь в песок горючий.

Но человека человек

Послал к анчару властным взглядом,

И тот послушно в путь потек

И к утру возвратился с ядом.

Принес он смертную смолу

Да ветвь с увядшими листами,

И пот по бледному челу

Струился хладными ручьями;

Принес — и ослабел и лег

Под сводом шалаша на лыки,

И умер бедный раб у ног

Непобедимого владыки.

А царь тем ядом напитал

Свои послушливые стрелы

И с ними гибель разослал

К соседям в чуждые пределы.

Link to post
Share on other sites
  • 4 months later...

†Azura†, Ձեր թույլտվությամբ ավելացնեմ հայերեն թարգմանություններ:

Բալենին

(Թարգմ. Ռ. Դավոյան)

Արևելքը անքուն

Շառագույնը հագավ,

Գետափի գյուղակում

Վերջին լույսը հանգավ:

Ցողերով ցողվեցին

Ծաղիկներ ու խոտեր,

Դաշտերը գնացին

Եվ մարդի, և հոտեր:

Մշուշը սպիտակ

Դեպ ամպերն է լողում,

Հովվուհին հովվի մոտ

Գնում է դողում:

Խոխոջում, թռչում է

Աղբյուրը լեռներում,

Կապույտում ննջում է

Թավուտը հեռվում:

Ու ջահել հովվուհին

Շուկա է շտապում,

Երգում է երգը հին

Ու նայում է հեռուն:

Կարմիրը խաղում է

Թշերին ուռուցիկ,

Աչքերը անմեղ են,

Ոտքերը` սլացիկ:

Նա ճարտար իր ձեռքով

Շտկել է մազերը,-

Խելքահան անելու

Համար են նազերը:

Կորսետով ծածկել է

Հմայքը իր կրծքի,

Գոգնոցով փակել է

Խայծիկը կրքի:

Հովվուհին մտնում է

Բալենու այգին,

Եվ իսկույն գտնում է

Մրգեր ահագին:

Պտուղներն, իհարկե,

Ժպտում են նրան,

Բայց ճամփան դժվար է`

Փշեր կան վրան:

Եվ սակայն ուզում է

Նա բալը ուտել,

Բռնում է ճյուղից,

Որ բարձրանա թեթև:

Կարծես թե հասնում է

Նա իր պարգևին,

Ու երկչոտ դնում է

Ոտքերը ճյուղին:

Դե, ձեռքդ երկարիր,

Եվ քոնն է բալը,

Բայց քեզ ի՞նչ պատահեց,

Հովվուհի, իմ լավը:

Նայում է` գալիս է

Հովիիվը անտառից,

Թուլացան ոտները,

Սահում են ծառից:

Եվ ճյուղը ճթռտաց,

Ախ. մահն է սպառնում,

Հովվուհին ընկավ ցած,-

Ինչ պատկեր է հառնում:

Այդ ճյուղը կոտրված

Զգեստն է ծվատում,

Հովիվը զարմացած

Հմայքներն է դիտում:

Երկու տաք, սպիտտակ

Ոտքերի արանքում

Հովիվը դիտում է

Այն բանը, որ կյանքում

Ախ, առժամ կնանիք

Պահում են դեռ թաքուն,

Ինչի որ Ադամն էլ

Չմնաց դրախտում:

Եվ դժբախտ հովվուհուն

Նա ճյուղից անջատում,

Եվ կրքով մի անհուն

Կրծքին է փաթաթում:

Արյունը եռում է

Սրտերում հևալով,

Եվ սերը թևում է

Սրընթաց թևերով:

Տանջանքի հաճույքը

Սրտերում այդ ջահել

Զույգվելու համար է

Մեր տերը արարել:

Եվ ջահել հովիվը`

Թովչանքի խենթ գերին,

Իր այրվող ձեռքերով

Դիպչում է ոտքերին:

Ամուրը գժվում է

Ոտքերի միջև,

Հովիվը ճզմում է

Ստինքները ջերմ:

Եվ ճզմում ալ բալը

Եվ հյութ է դարձընում,

Եվ կարմիր հյութով այդ

Խոտերն է ցողում:

Link to post
Share on other sites

Ճշմարտություն

(թարգմ. Հ. Սահյան)

Իմաստունները փնտրել են վաղուց

Մերկ ճշմատտության հետքերը կորած

Եվ երկար-երկար, խելք-խելքի տված`

Մեկնել ծերերի մտքերն հինավուրց:

Պնդել են, որ "մերկ ճշմարտությունը

Եկել, գաղտնաբար ջրհորն է մտել":

Եվ միասնաբար խմելով ջուրը,

Գոչել են. "Այստեղ պիտ նրան գտնել":

Բայց ոմն, մարդկանց բարերար մի ծեր,

Որ անմտության վկան էր նրանց

(Եվ կարծես ինքը Սիլենը լիներ),

Հոգնած աղմուկից և ջրից հոգնած,

Մի կողմը թողեց անտեսանելուն

Եվ առաջինը նա հիշեց գինին,

Եվ դատարկելով բաժակը լեցուն,

Ճշմարտությունը տեսավ հատակին:

Link to post
Share on other sites

ԳԱԲՐԻԵԼԱԿԱՆ

(թարգմ. Մ. Խերանյան)

Թանկ է իսկապես ջահել հրեուհու

Հոգու փրկությունն այժըմ ինձ համար,

Եկ ինձ մոտ, չքնաղ հրեշտա՜կ իմ դու,

Եվ օրհնությունն իմ ընդունիր խաղաղ,

Ուզում եմ փրկել գեղը երկրային,

Գոհ բարեհամբույր շուրթերի ժպտից`

Քրիստոսին և մեր երկնից արքային

Երգեր եմ երգում քնարով անբիծ:

Գո՛ւցե վերջապես լարերիս նրբին

Մեղեդիներով եկեղեցական

Իջնի՜ սուրբ հոգին սրտի՜ն կուսական

Նա՜ է իշխում մեր մտքին ու սրտին:

Տասնվեցամյա, հե՛զ անմեղություն,

Թրթըռուն երկու կույս բլրակների,

Ոտքերը գողտրիկ, սևահոն, սիրուն,

Մարգարտանման շարքն ատամների...

Ինչո՞ւ ժպտացիր դու, հրեուհի՜,

Ու կարմիրն անցավ դեմքիդ վրայով,

Իզո՛ւր, ես ո՜չ թե քեզ պատկերեցի,

Այլ կույս Մարիամին Մագթաղինացի:

Հեռվում, դաշտերում Երուսաղեմի,

Հեռու և՜ ջահել կնամոլներից

(Որոնք դևին են միշտ խորհրդակից):

Խաղաղ ապրում էր մի գեղեցկուհի՛

Ամենքի աչքին աննկատելի:

Եվ ամուսինը նրա հարգելի,

Ալեզարդ մի ծեր, հյուսն հասարակ

Արհեստավորն էր իր գյուղում միակ:

Գիշեր ու ցերեկ ծերը բազմազբաղ,

Ձեռքին միշտ ուրագ, սղոց ու ռանդա`

Ուշք չէր դարձնում իր կնոջ չքնաղ

Հրապույրներին, որոնց տերն էր նա:

Եվ գաղտնի պահված ծաղիկն այն, ավա՛ղ

Որին տրված էր վերուստ ա՜յլ պատիվ,

Դեռ չէր ծաղկել իր ցողունի վրա:

Ծույլ ամուսինը ցնցուղով իր հին

Չէր ջրում ծաղիկն այդ բուրումնավետ.

Կերակրում էր սոսկ նա անմեղ կույսին

Եվ որպես հայր էր ապրում նրա հետ:

Այնժամ, եղբայրնե՜ր, արքան երկնային

Սիրալիր հայացք գցեց կուսական

Իրանին այդ պերճ ու փարթամ կրծքին,

Ու զգալով ուժգին բռնկում արյան,

Որոշեց իսկույն նա իմաստնաբար,

Ճոխ պարգևներով արժանավայել,

Նրա միայնակ, մոռացված իսպառ

Տխուր, անջրդի պարտեզը օրհնել:

Գիշե՛ր է խաղաղ: Մարիամն անկյունում,

Քաղցր քնի մեջ երազ է տեսնում,

Երազում, ահա՜, նրա դեմ դիմաց

Բացվում է երկնի կամարը հանկարծ`

Ողջ իր խորությամբ անընդգրկելի:

Փայլ ու փառքի մեջ անճառելի

Հույլերն են վխտում հրեշտակների,

Սերովբեներն են թռչում լուսաթև,

Քերովբեք տավիղ ծնգացնում թեթև,

Հրեշտակապետներն են անձայն նստած`

Գլուխներն իրենց թևերով ծածկած,

Եվ նրանց առաջ , ամպերի մեջ վառ,

Աստծու գահն է դրված մեծափառ:

Եվ ահա հանկարծ նա ի՜նքն հայտնվեց...

Բոլորը ծունկի եկան գլխահակ...

Ու տավիղների նվագը լռեց:

Հազիվ է շնչում գլուխը կախած

Մարիամն ու լսում աստըծուն հուզված.

"Չքնաղ կույսերի զա՜րդըդ երկրային,

Հո՛ւյսդ Իսրայելի դու երիտասարդ,

Քո սիրով վառված` կանչում եմ քեզ արդ.

Մասնակից եղիր իմ վսեմ փառքին.

Ինքըդ քեզ անհայտ բախտի պատրաստիր,

Կգա փեսացուն աղախնու մոտ իր":

Ու գահն ամպերով պարուրվեց էլի.

Վեր ելավ գունդը թևավորների,

Քերովբեների ձեռքում լուսափայլ

Տավիղներն ուրախ հնչեցին դարձյալ...

Բայց ինչի՞ է արդյոք նրա ծարավի

Ձեռքերը խաչած, խանդաղատագին

Նայում է տարված Մարիամն երկնքին:

Բայց ի՞նչ է արդյոք նրա ծարավի

Հայացքը հուզում, հմայում այդպես:

Ո՞վ է նա, որ իր աչքերը ծավի

Չի կտրում չքնաղ կույսից գեղատես:

Սաղավարտն ու ճոխ հանդերձանքը հուր:

Հասակը պարթև, նայվածքը ջերմին,

Թևերն ու գլուխն այդ ոսկեգանգուր,-

Ամեն ինչ դուր է գալիս Մարիամին.

Նրա՜ն է միայն տեսնում այնուհետ:

Ցնծա՜, Գաբրիել հրեշտակապետ,

Եվ հպարտացիր: Բայց տեսիլն ահա

Ցնդեց, և հանկարծ կորավ ամեն բան,

Ինչպես պատկերը կտավի վրա-

Ծնված լապտերի միջից մոգական`

Ցնդում է` մեծ ցավ առթելով մանկան:

Վաղորդյանի դեմ զարթնեց գեղուհին,

Աչքերը բացեց մեղկության մահճում.

Բայց Գաբրիելն և իր երազը հեշտին`

Հիշողությունից չէին հեռանում:

Նա երկնի տիրոջն ուզում էր գերել,

Խոսքերը նրա հաճելի էին,

Սակայն Գաբրիելն առույգ ու ջահել

Ավելի դուր էր գալիս Մարիամին...

Այդպես, շատ անգամ, համահարզն է ձգված`

Իր գեներալի կնոջն հրապուրում:

Բախտն է կարգադրել այդպես, ի՞նչ արած,

Եվ համաձայն են ամենքն այդ բանում:

Խոսենք սիրային խենթություններից,

(Այլ խոսակցություն չեմ պատկերացնում).

Այնժամ, երբ մեր մեջ, այրող հայացքից

Զգում ենք արյան ուժգին բռնկում

Եվ երբ խաբուսիկ ցանկությունների

Թախիծն է ճմլում մեր հոգին հրկեզ,

Եվ ամենուրեք հետևում է մեզ

Նույն ինքն առարկա՜ն մեր տանջանքների,-

Ճիշտ չէ՞, որ բազում ջահելների մեջ

Փնտտում ենք գտնում մենք մեր սիրածին

Եվ նրա հետ ենք հիացմամբ անվերջ

Խոսում կրքերի լեզվով ջերմագին:

Իսկ երբ երկնային արբեցման վաղանց

Թռչող ակնթարթ վայրկյանն ենք որսում

Ու հաճույքների մահճին ենք գամում

Գեղեցկությունը կույսի ամոթխած,

Երբ մոռանում ենք տանջանքը սիրո

Եվ ցանկանալու ուրիշ բան չունենք,-

Որպեսզի հիշենք մենք այդ պահն հետո`

Շաղակրատում ենք մտերմի հետ մենք:

Դու էլ վառվեցիր սիրով մեզ նման,

Դու էլ, ինչպես մենք, բորբոքվել ես, տե՜ր:

Արարչությունը ձանձրացրեց նրան,

Զզված երկնային աղոթքներից, նա

Սիրո սաղմոսներ երգեց բարձրաձայն.

"Սիրո՛ւմ եմ, սիրո՛ւմ Մարիամին իմ կույս.

Անմահությունս եմ քարշ տալիս անհույս...

Ո՞ւր են թևերս` թռչեմ դեպի նա

Ու հանգչեմ նրա լույս կրծքի վրա..."

Արարչին, այսպես, ճոռոմ, ճռճռան`

Շատ էր դուր գալիս ոճն արևելյան,

Եվ նա Գաբրիելին իր մոտ կանչելով`

Իր սերը նրան պատմեց արձակով:

Բայց, ըստ հայկական մի ավանդության,

Տերն ինքը իբրև սուրհանդակ-դեսպան

Ընտրեց Մերկուրի հրեշտակապետին`

Նրա մեջ շնորք, ձիրք նկատելով,

Եվ Մարիամի մոտ առաքեց մթնով:

Դեսպանն ա՜յլ պատիվ էր ակնկալում,

Շատ անգամ էր նա շահել այդ բանում,

Թեպետ ձեռնտու բան է սիրային

Նամակներ տանել, բայց հպարտ է նա:

Եվ փառքի որդին, կամա-ակամա,

Թաքցրած իր մեջ գաղտնիքն իր խորին`

Դարձավ աստըծուն հնազանդ ծառա,

Միջնորդ սիրային գործերի, որ արդ

Աշխարհիկ լեզվով կոչվում է կավատ:

Բայց հին թշնամին, սատանան անքուն,

Լսեց, որ բարձրյալն իր աստվածային

Աչքը գցել է կույս - հրեուհուն,

Որը պետք է մեր ցեղը մարդկային

Փրկի դժողքի չարչարանքներից:

Դևն իրար անցավ ու ցասումնալից`

Զայրացավ իր մեջ: Մինչ այդ երկնքում

Բարձրյալը նստած քաղցրորեն, տրտում`

մոռացել էր ողջ աշխարհն, որ առանց

Նրա էլ շատ լավ յոլա էր գնում:

Իսկ ի՞նչ է անում Մարիամն. ո՞ւր է նա -

Հովսեփի կինը վշտահար, տրտում:

Պարտեզում, տխուր խոհերով տարված`

Անմեղ հանգստի ժամն է անցկացնում

Ու պերճ տեսիլին նորից սպասում:

Հոգին շարունակ թռչում է դեպի

Պատկերը սիրած հրեշտակապետի:

Արմավենու տակ, առվակի ափին

Խոր մտքերի մեջ ընկավ գեղուհին.

Չեն հետաքրքրում նրան գունագեղ

Ծաղիկներն ու ժիր խոխոջը ջրի...

Տեսնում է հանկարծ մի օձ նա այնտեղ,

Որ շողացնելով մորթն իր գեղանի,

Գլխավերևում, ճյուղերի միջից,

Ասում է նրան. "Սիրելի՜դ երկնից,

Գերի՛դ եմ հլու, մի՛ փախչիր ինձնից..."

Օ՛, հրաշք... Մի՞թե կարող է լինել...

Ո՛վ էր այդ ասաց պարզամիտ կույսին.

Դևն, անշուշտ, ուրիշ էլ ո՞վ կլիներ:

Գեղեցկությունը օձի խաբեբա,

Հուրը խորամանկ նրա աչքերի

Դուր եկան կույսին, և, որպեսզի նա

Իր ջահել սրտի ձանձրույթը ցրի,

Սատանայի հետ սկսեց իսկույն

Խիստ վտանգավոր մի խոսակցություն:

"Այդ ո՞վ ես դու, օ՛ձ: Քո շողոմ ձայնից,

Գեղից քո փայլուն և քո աչքերից

Ճանաչում եմ քեզ. այդ դո՛ւ էիր, որ,

Հրապուրելով մեր խեղճ Եվային

Տարար ծառի մոտ այն խորհրդավոր

Եվ դեպի մեղքը մղելով կույսին`

Փորձանքի բերիր դու այդ անմեղին,

Նրա հետ նաև Ադամի ցեղին:

Եվ մենք ակամա թաղվեցինք այսպես

Թշվառության մեջ. օ՛, ամոթ չէ՞ քեզ":-

"Տերտերներն են ձեզ խաբել, Եվային

Ո՛չ թե կործանել, այլ փրկել եմ ես":-

"Ումի՞ց..."-

"Աստծուց":-

"Նենգամի՛տ ոսոխ":-

"Սիրահարվա՜ծ էր..."-

"Զգույշ, բամբասո՛ղ":-

"Եվայի սիրով..."-

"Լռի՛ր":

"...Վառվո՜ւմ էր.

Եվան սոսկալի վտանգի մեջ էր":-

"Օ՛ձ, ստո՛ւմ ես դու":-

"Աստվա՛ծ է վկա":-

"Մի՛ երդվիր դու, դև":-

"Բայց ինձ հավատա՛..."-

Մարիամը մտքի մեջ ընկավ խորին.

"Լավ չէ պարտեզում այդպես առանձին

Ծածուկ ունկնդրել չարախոս օձին.

Եվ կարելի՞ է դևին հավատալ:

Բայց երկնից արքան ինձ խնամակալ`

Սիրում է և ինձ նա չի կործանի,

Եվ ինչ-որ դատարկ զրույցի համար

Թույլ չի տա, որ ինձ մեղադրեն մարդիկ.

Օձն էլ բավական համեստ տեսք ունի.

Ի՞նչ մեղք կա այստեղ, ի՞նչն է անհարմար...

Ոչի՜նչ": Ու վճռեց լսել այդ օձին`

Մոռացած մի պահ նա իր Գաբրիելին:

Խորամանկ դևը աղեղի նման

Վիզն երկարելով ցած է սողոսկում

Ծառի վրայից և կույսի կրծքում

Բորբոքելով հուր ցանկասիրության`

"Ես իմ պատմությամբ,- ասում է նրան,-

Նման չեմ երբեք ձեր այդ Մովսեսին,

Որը հրեից խոստումներով սին

Խաբեց, և նրանք ականջ կախեցին.

Խելքով նա հաճո եղավ աստըծուն

Ու դարձավ, ահա՛, անձն մեծանուն:

Բայց ես պատմաբան չեմ պալատական,

Ինձ հարկավոր չէ, և չեմ էլ ուզում

Մարգարեական բարձր աստիճան:

Գեղուհիք բոլոր, ո՜վ համեստ Մարիամ,

Պետք է նախանձեն աչքերին քո բոց.

Ծնվել ես դու, որ քո գեղեցկությամբ

Զարմանք պատճառես Ադամի որդոց.

Որպեսզի բոլոր սրտերին իշխես

Ու երանություն պարգևես նրանց,

Մեկ-երկու խոսքով խելքահան անես,

Քմահաճորեն խաղացնես մարդկանց...

Ահա թե ինչ բախտ վիճակված է քեզ:

Ջահել Եվան էլ ամոթխած քեզ պես,

Համեստ ու խելոք, պարտեզում փթթած,

Բայց առանց սիրո` ապրում էր լքված:

Ադամն ու Եվան այնտեղ-միասին

Եդեմի լուսե գետերի ափին

Ժամանակ էին վատնում անխռով

Եվ ապրում տխուր, տաղտկալի կյանքով.

Ո՛չ ջահելությունն իրենց վառվռուն,

Ո՛չ պուրակի հովն ու երգող առուն -

Ոչինչ նրանց մեջ չէր արթնացնում սեր.

Թեռք-ձեռքի տված ցերեկ ու գիշեր

Զբոսնում էին անհույզ ու խաղաղ,

Չունեին կրքոտ խաղեր կենսուրախ...

Այսպես, բռնակալ աստվածն անարդար,

Հրեից խանդոտ, մռայլ Եհովան,

Սիրելով չքնաղ Եվային, նրան

Պահում էր այնտեղ միայն ի՛ր համար...

Ի՜նչ պատիվ և ի՜նչ վայելք կար պահված:

Երկնքում, ինչպես գերության մեջ խեղճ

Աստըծու առաջ աղոթիր անվերջ

Եվ փառաբանիր նրան հիացած.

Հրեշտակապետի հետ մի՛շշնջա,

Մի՛ համարձակվիր նայել ուրիշի...

Ահա՛ ճակատի սև գիրը նրա,

Ում որ աստվածը սիրուհի կընտրի:

Իսկ հետո արդեն իբրև հատուցում

Ցավերին այդ ողջ, սուրբ եկեղեցում

Մոմե՜ր, աղոթքնե՜ր տաղտկալի, ու լաց.

Բուրվառների ծուխ ու սրբապատկեր -

Ինչ-որ նկարչի ձեռքով նկարված,

Սարկավագների երգերը լսիր...

Ի՜նչ նախանձելի մի ճակատագիր:

Եվ ես խղճացի Եվային իմ լավ

Եվ ի հեճուկըս խանդոտ արարչի`

Նրանց երկուսին փրկել վճռեցի:

Լսե՞լ ես, թե բանն այդ ինչպես եղավ:

Ճյուղից կախ ընկած խնձոր երկու հատ

(Բախտավոր սիրո խորհրդանշան)

Բաց արին կույսին երազը անհայտ,

Ու ցանկություններ տարտամ` արթնացան.

Գեղեցկությունը ըմբռնեց նա իր,

Ե՛վ հուզ ու գգվանք, և՛ սրտի թրթիռ

Եվ երիտասարդ ամուսնու մարմնի

Մեղկությունն զգաց Եվան հոլանի:

Ես տեսա նրանց սերը բողբոջող,

Որը ես էի հնարել հաջող.

Իմ զույգը մտավ մթին մի պուրակ,

Ահա տենդագին շարժումներ արագ...

Մանկամարդ կնոջ ազդրերի միջև,

Անվարժ, անճարպիկ, համակ հիացում`

Փնտրում էր Ադամն ուրախ արբեցում

Համակված անզուսպ կրակով կրքի

Փնտրում էե ակունքն անհուն հաճույքի,

Ու սուզվեց այնտեղ արբշիռ, հեշտագին...

Եվան գիսախռիվ ու մերկամարմին,

Ամբողջ էությամբ կրակների մեջ,

Չսարսափելով, օ՜, աստվածային

Ցասումից երբեք, անվերջ ու անվերջ

Համբույրներով էր ծածկում Ադամին:

Արմավենու տակ պառկած անզգա

Սիրահարներին երկիրը ջահել

Ծաղիկների մեջ` իր գիրկն էր առել:

Օ՜ր երանավետ: Ադամն արբեցած,

Ողջ օրը մինչև ուշ գիշեր անվերջ

Կնոջն էր շոյում, գգվում, ու նրանց

Կյանքը անցնում էր երանության մեր:

Բայց, ինչպես գիտես, աստված զայրագին

Դրախտից ընդմիշտ զրկեց իմ զույգին:

Սիրելի վայրից նրանց արտաքսեց,

Ուր ապրել էին անգործ ու տրտում`

Եվ օրերն էին անցկացրել իրենց

Ծույլ ու ձանձրալի լռության գրկում:

Սակայն ես նրանց առաջ բաց արի

Գաղտնիքն հաճույքի, հեշտասիրության,

Եվ ջահելության իրավունք տվի,

Հախուռն հույզեր, արցունք խնդության,

Համբույր ու քնքուշ խոսքեր սիրարժան.

Արդ, ասա՛, մի՞թե դավաճան եմ ես,

Եվ իմ պատճառով Ադամն իսկապե՞ս

Դժբախտ է միթե: Քա՛վ լիցի, բնա՛վ:

Զի ես Եվայի բարեկամն եմ լավ":

(շարունակելի)

Edited by Romeo
Link to post
Share on other sites

(շարունակություն)

Սատանան լռեց: Մարիամը խորին

Մտքի մեջ ընկավ, լսելով դևին:

"Ի՞նչ կա որ,- ասաց կույսը յուրովի,-

Գուցե խորամանկն իրավունք ունի.

Ես էլ եմ լսել` ո՛չ պատիվներով,

Ո՛չ փառքով-փայլով, և ո՛չ էլ ոսկով

Երանությունը չես կարող գնել,

Այլ պետք է միայն սիրե՜լ ու սիրե՜լ...

Սիրել... բայց ինչպե՞ս, և ի՞նչ է սերը..."

Ահա թե ինչու կույսն` հետաքրքիր,

Համակ լսելիք դարձած, ուշադիր,

Նենգ սատանայի պատմածների մեջ

Պատկերներն ազատ, ոճը համարձակ

Դեպքերը բոլոր և տարօրինակ

Նորությունները որսում էր մեկ-մեկ...

(Նորությունների ծարավ ենք և մե՛նք):

Ժամ առ ժամ բացվում ու լուծվում էր նոր

Խոհերի կծիկ մի խորհրդավոր:

Եվ հանկարծ, ասես. օձն անհետացավ,

Ու մի նոր տեսիլ երևան եկավ:

Տեսնում է Մարիամն իր ոտքերի մոտ

Մի գեղեցկադեմ երիտասարդի,

Որ հառած իր վառ աչքերի կրքոտ

Նայվածքը կույսին, դալա՜ր, դեռատի`

Պերճախոսությամբ խնդրում է մի բան,

ՄԻ ձեռքով ծաղիկ մատուցում նրան,

Մյուսով ճմլում քաթանն հասարակ

Եվ զգեստի տակ սողոսկում արագ,

Ու մատն աշխույժով շոշափում է ժիր`

Գաղտնեքներն հաճո ու հեշտագրգիռ...

Ամեն ինչ կույսի համար լավ է, նո՛ր,

Ե՛վ զարմանալի, և՛ խորհրդավոր:

Ու կարմըրությունն անպարկեշտ, ահա՛

Խաղաց կուսական այտերին նրա.

Ջերմը նվաղկոտ, հառաչն անձկագին

Մարիամի ջահել կուրծքը բարձրացրին:

Լուռ է նա, սակայն թուլացավ հանկարծ,

Շողուն աչքերը հանդարտ փակվեցին,

Ու դևի կրծքին գլուխը հակած`

Ա՜խ, արեց ու թույլ ընկավ խոտերին...

Օ, սիրելի՛իմ, գեղուհիս, որին

Տվել եմ ես իմ երազն առաջին,

Որին սիրել եմ ու սիրվել որից,

Կըներե՞ս արդյոք, կըներե՞ս դու ինձ

Մեղքերն իմ, խաղերն իմ պատանության,

Երեկոները ձեր տանը, երբ ես

Քո խիստ, ձանձրալի մոր ներկայությամբ

Խոր տագնապներով տանջում էի քեզ

Եվ լուսավառում հմայքներդ կույս:

Ես սովորեցրի ձեռքդ հնազանդ

Խաբել տխրագին բաժանումն անհույս

Եվ քաղցրացնել լուռ ժամերն անձկության

Ու տառապանքներն անքուն կուսական:

Բայց ջահելությունդ խորտակված է արդ,

Գեղեցկությունըդ մեռավ արբունքին,

Էլ ժպիտ չկա շուրթերիդ գունատ...

Կըներե՞ս դու ինձ, օ, իմ թանկագի՜ն:

Խորամա՛նկ ոսոխ, մեղքի՛ նախահայր,

Մեղավոր ես դու Մարիամի մոտ հեզ.

Անառակությունն հաճո էր և քե՛զ...

Հանցավոր խաղով դու կարողացար

Բարձրյալի կնոջն այն լուսավորել

Եվ հանդգնությամբ անմեղին գերել:

Պարծեցի՛ր դու քո փառքով անիծյալ.

Մոտ է ժամն ահա... Շտապիր որսալ...

Հանգչում է օրը, ու լույսը մարում.

Լռություն. կույսի գլխավերևում

Հրեշտակապետն է ճախրում հանկարծ-

Բանբերը, երկնից որդին փառապանծ:

Ու գեղեցկուհին Գաբրիելին ի տես`

Զարհուրած ծածկեց դեմքն անմիջապես...

Կանգնելով մռայլ, շվար սատանան

Գաբրիելի դեմ` ասում է նրան.

"Իսկ ո՞վ կանչեց քեզ, երանյա՜լ հպարտ,

Ինչո՞ւ թողեցիր դու պալատն երկնային

Ու խանգարում ես մեր երիտասարդ

Զգայուն զույգի բերկրանքը լռին":

Բայց Գաբրիելը խանդոտ, խստագին

Պատասխան տվեց հանդուգն այդ խոսքին.

"Դու գեղեցկության անմի՛տ թշնամի,

Ստահա՛կ դու չար, անհո՛ւյս աքսորյալ,

Դու գայթակղեցիր գեղը Մարիամի

Ու դեռ հարցե՞ր ես հանդգնում ինձ տալ,

Չքվի՛ր, խռովարար ստրո՛ւկ աներես,

Թե չէ կստիպեմ դողդողալ ես քեզ":-

"Ես ծառաներից ձեր պալատական

Չեմ դողդողացել և ոչ մի անգամ,-

Կավատներիցըդ երկնից արքայի":

Ասաց անիծյալն ու, չարությամբ լի,

Կնճռոտ ճակատով զարկըվեց ուժգին

Հրեշտակապետի ատամնաշարքին:

Լսվեց մի սուր ճիչ, և Գաբրիելն ընկավ,

Ձախ ծունկը ծալվեց, բայց և վեր կացավ

Եվ սատանայի ուղղակի քունքին

Հասցըրեց հանկարծ մի հարված ուժգին:

Դևը մռնչաց: Եվ Գաբրիելն ու նա

Ընկան խելահեղ մեկմեկու վրա:

Իրար փաթաթված ընկնում են ելնում,

Մեկմեկու հաղթել չեն կարողանում.

Թեռք ու ոտք իրար խառնած խելագար,

Մերթ ուժով և մերթ խորամանկաբար,

Խոտերի վրա, մարգագետնի մեջ,

Քաշում են իրար, քաշքշում անվերջ:

Բարեկամնե՛ր իմ, հիշո՞մ եք արդյոք

Այն դաշտը, որտեղ գարնան օրերում,

Թողած դասարանն, ազատ ու անհոգ

Խաղում էինք մենք ու գոտեմարտում:

Այսպես լուտանքներ տեղալուց հոգնած,

Հրեշտակներն էին քաշքշում միմյանց:

Զուր էր կռվարար դևը թիկնավետ

Չափվում իր ճարպիկ ախոյանի հետ.

Բայց կամենալով վերջացնել մեկեն`

Ցած գցեց նրա սաղավարտը նա,

Ալմաստով պճնած կորդակը ոսկյա:

Բռնած թշնամու մազերից` ուժգին

Թեքում է նրա մեջքը դեպ գետին:

Տեսնում է Մարիամն առույգ, դեռատի

Գեղեցկություններն հրեշտակապետի

Եվ նրա համար ցավում է սրտում:

Դևը գոռում է, դժոխքը ցնծում.

Բայց կառչեց ճարպիկ Գաբրիելը ահա

Ճակատագրական ա՛յն տեղից նրա,

(Որն ամեն կռվում ավելորդ է միշտ),

Գոռոզ անդամից, որով քիչ առաջ

Մեղսագործել էր դևը անբարիշտ:

Խորամանկն ընկավ ու ներում հայցեց

Եվ հազիվ գտավ դժոխքի ճամփան:

Կույսը կիսաշունչ ու կիսակենդան

Հազիվ էր նայում նրանց այդ կռվին,

Իսկ երբ քաջաբար վանելով դևին`

Հրեշտակապետը Մարիամին դիմեց,

Մարիամի դեմքը հրով բռնկվեց:

Եվ սիրտը լցվեց քնքշանքով խորին:

Ա՜խ, որքան չքնա՜ղ էր հըրեուհին...

Կարմրեց բանբերն ու այսպես ասաց

Խոսքով խորիմաստ և աստվածային.

"Ցնծա՛, կույս-Մարիամ, չքնաղըդ կանանց,

Քեզ հետ է հավերժ սերը երկնային.

Երանյա՜լ է քո պտուղն օրհնված,

Որ պիտի դառնա փրկիչն աշխարհի,

Բայց երջանիկ է հայրն - անկեղծ ասած -

Հարյուրապատի՛կ անգամ ավելի":

Եվ նա Մարիամի առաջ ծնկաչոք

Սեղմում էր նրա ձեռքը քնքշագին,

Եվ մինչ ամաչկոտ ու սիրաբորբոք

Խոնարհ հառաչում էր գեղեցկուհին`

Հրեշտակապետը համբուրեց նրան

Ու ձեռքը դրեց կրծքին կուսական...

"Թո՛ղ ինձ",- շշնջաց Մարիամը, սակայն

Խլացրեց իսկույն համբույրը հեշտին`

Ճիչն անմեղության, տնքոցը վերջին...

Ի՞նչ անել: Խանդոտ աստվածն ի՞նչ կասեր:

Գեղեցկուհիներ, զուր մի՛ տրտնջաք,

Օ՜, կանայք` սիրո՛ մտերմուհիներ,

Խորամանկ եք դուք բավականաչափ,

Կարողանում եք փեսացվին խաբել

Ու մարդկանց աչքին նայել անխռով,

Հաճելի մեղքի հետքերը ծածկել

Հեզ անմեղության պաճուճանքներով...

Աղջիկը հաճախ իր մորից խոնարհ

Ամաչկոտության դասեր է առնում

Եվ ապա շինծու մի համեստությամբ

Վճռական գիշերն իր դերն է խաղում,

Եվ երբ առավոտ ուշքի է գալիս`

Գունա՜տ, նվաղկոտ հազիվ է քայլում.

Մարդը հիացած կնոջն է նայում,

Մայրը աստըծուն լուռ փառք է տալիս.

Իսկ հին բարեկամն այնտեղ, պատի կակ`

Ծեծում է կամաց լուսամուտը փակ...

Գաբրիելը արդեն հաճելի լուրով

Երկինք է թռչում իր եկած ճամփով:

Անհամբեր աստվածն իր հավատարմին

Դիմավորում է օրհնանք-ողջույնով.

"Հը, ի՞նչ կա":- "Արի ինչ կարող էի`

Հայտնեցի նրան":-

"Իսկ նա՞":-

"Պատրաստ է":

Բարձրյալն իր գահից վեր կացաավ անձայն

Եվ հոնքերի լուռ շարժումով միայն

Հեռացրեց շուրջը նստած բազմությունն-

Հոմերոսի հին աստըծու նման,

Երբ մանուկներին հաշտեցնում էր նա:

Բայց Հունաստանի հանդեպ հավիտյան

Մեր հավատն հանգավ, ու մեր աչքերից

Քողն ընկավ, և մենք խելոք ենք հիմա:

Արբած կենդանի հուշերով իր վառ`

Հանգստանում է Մարիամը ահա

Մահճում, ճմրթված սավանի վրա:

Այրվում է նրա հոգին ցանկավառ,

Հուզվում է ջահել կուրծքը նոր հրով,

Ու Գաբրիելին է նա կանչում կամաց

Նոր պարգևների ջերմ խոստումներով:

Գիշերածածկոցն ոտքով հեռացրած,

Հայացքը ժպտուն խոնարհել է ցած

Ու մերկության մեջ հիանում շքեղ

Ողջ գեղեցկությամբ իր հրաշագեղ:

Իսկ մինչ այդ մեղույշ մտածության մեջ

Նվաղկոտ, չքնաղ, մեղք է գործում նա.

Բերկրանքի բաժակն է ըմպում անվերջ:

Ծիծաղում ես դու, օ՜, նե՛նգ սատանա:

Եվ լուսամուտից ահա գեղանի,

Ներս է ընկնում մի ճերմակ աղավնի,

Թևածում նրա գլխավերևում,

Փորձում է երգել ուրախ մեղեդիք

Ու իջնում կույսի ծնկներին գողտրիկ,

Նստում է վարդի վրա և դողում,

Ոտքով, քթիկով ճիգ ու ջանք անում:

Մարիամն հասկացավ, որ թռչունը այդ

Հենց նա՛ է, որին հլու-հնազանդ

Հյուրասիրում է իր մահճում ահա:

Ծունկերը սեղմած ճչաց հրեուհին,

Դողաց, աղոթեց, հառաչեց խորին,

Սակայն աղավնին հրճվում է, ցնծում,

Թպրտում է նա սիրո հնոցում

Եվ ընկնում թեթև նինջով համակված,

Սիրո ծաղիկն այն իր թևով ծածկած:

Աղավնին թռավ: Մարիամն ուժասպառ

Մտածեց. "Ա՜յ քեզ խիստ հիմար կատա՜կ:

Երեքն... ու ինչպե՜ս չեն հոգնում դրանք:

Հապա ե՞ս, որ խոր տագնապով լեցուն,

Միևնույն օրում տրվեցի հերթով

Հրեշտակապետին, դևին, աստծուն..."

Եվ, ինչպես կարգն է, բառձրյալն այնուհետ

Իրենն համարեց հրեուհու որդուն,

Բայց չդադարեց Գաբրիելը մերթ

հովսեփի կնոջն այցելել թաքուն:

Հովսեփն ինչպես միշտ, կնոջից հեռու

Մխիթարված էր շատերի նման,

Քրիստոսին սիրում էր որպես որդու.

Ու վարձատրեց աստվածն էլ նրան:

Ամե՛ն: Զրույցըս ինչո՞վ վերջացնեմ:

Գժություններս թողած վաղեմի,

Ո՜վ Գաբրիե՛լ, ես քո մասին երգեցի:

Քե՛զ նվիրեցի փրկարար ու ջերմ

Հլու լարերիս երգերն անբասիր.

Պահպանիր դու ինձ, աղոթքըս լսիր:

Ցարդ հերետիկոս էի սիրո մեջ,

Գեղեցիկ կանանց խոլ երկրպագու,

Դևին բարեկամ, խենթ ու ցանկատենչ...

Օրհնիր, ո՜հ, օրհնիր իմ զղջումը դու:

Ընդունում եմ ես այսուհետ բարի

Մտադրություններ, քանզի ես տեսա,

Իմ Հեղինեի՜ն տեսա անձկալի:

Մարիամի նման գեղեցիկ է նա:

Հավերժ անբաժան հոգիս նրանից,

Տո՛ւր իմ խոսքերին ուժ կախարդական,

Ու սովորեցրու դուր գալը դու ինձ,

Հուր վառիր նրա հոգում ցանկության,

Թե չէ կդիմի դևի օգնության:

Սակայն թռչում են օրերն ու տակավ

Գլուխս արծաթում ու հանգստավետ

Ամուսնությունը սեղանի առաջ

Ինձ կըմիացնի սիրող կնոջ հետ:

Օ՜, դու Հովսեփի սփոփի՛չ, արի,

Պաշտպանըդ եղջյուր ունեցողների,

Ահա ծնկաչոք աղաչում եմ քեզ,

Հնազանդություն պարգևիր ինձ հեզ.

Պարգևիր անվերջ ինձ համբերություն,

Հավատ առ կինըս ու հանգիստ գիշեր,

Տանն, ընտանիքում համերաշխություն

Եվ մերձավորի նկատմամբ միշտ սեր:

Link to post
Share on other sites

"Евгений Онегин"

Письмо Татьяны к Онегину.

Я вам пишу - чего же боле?

Что я могу еще сказать?

Теперь, я знаю, в вашей воле

Меня презреньем наказать.

Но вы, к моей несчастной доле

Хоть каплю жалости храня,

Вы не оставите меня.

Сначала я молчать хотела;

Поверьте: моего стыда

Вы не узнали б никогда,

Когда б надежду я имела

Хоть редко, хоть в неделю раз

В деревне нашей видеть вас,

Чтоб только слышать ваши речи,

Вам слово молвить, и потом

Все думать, думать об одном

И день и ночь до новой встречи.

Но, говорят, вы нелюдим;

В глуши, в деревне все вам скучно,

А мы... ничем мы не блестим,

Хоть вам и рады простодушно.

Зачем вы посетили нас?

В глуши забытого селенья

Я никогда не знала б вас,

Не знала б горького мученья.

Души неопытной волненья

Смерив со временем (как знать?),

По сердцу я нашла бы друга,

Была бы верная супруга

И добродетельная мать.

Другой!.. Нет никому на свете

Не отдала бы сердца я!

То в вышнем суждено совете...

То воля неба: я твоя;

Вся жизнь моя была залогом

Свиданья верного с тобой;

Я знаю, ты мне послан богом,

До гроба ты хранитель мой...

Ты в сновиденьях мне являлся,

Незримый, ты мне был уж мил,

Твой чудный взгляд меня томил,

В душе твой голос раздавался

Давно... нет, это был не сон!

Ты чуть вошел, я вмиг узнала,

Вся обомлела, запылала

И в мыслях молвила: вот он!

Не правда ль? я тебя слыхала:

Ты говорил со мной в тиши,

Когда я бедным помогала

Или молитвой услаждала

Тоску волнуемой души?

И в это самое мгновенье

Не ты ли, милое виденье,

В прозрачной темноте мелькнул,

Приникнул тихо к изголовью?

Не ты ль, с отрадой и любовью.

Слова надежды мне шепнул?

Кто ты, мой ангел ли хранитель,

Или коварный искуситель:

Мои сомненья разреши.

Быть может, это все пустое,

Обман неопытной души!

И суждено совсем иное...

Но так и быть! Судьбу мою

Отныне я тебе вручаю

Перед тобою слезы лью,

Твоей защиты умоляю...

Вообрази: я здесь одна

Никто меня не понимает,

Рассудок мой изнемогает,

И молча гибнуть я должна.

Я жду тебя: единым взором

Надежды сердца оживи

Иль сон тяжелый перерви,

Увы, заслуженным укором!

Кончаю! Страшно перечесть...

Стыдом и страхом замираю...

Но мне порукой ваша честь,

И смело ей себя вверяю...

Link to post
Share on other sites

Чем меньше женщину мы любим,

Тем легче нравимся мы ей

И тем ее вернее губим

Средь обольстительных сетей.

Разврат,бывало, хладнокровный

Наукой славился любовной,

Сам о себе везде трубя

И наслаждаясь не любя.

Но эта важная забава

Достойна старых обезьян

Хваленых дедовских времен:

Ловласов обветшала слава

Со славой красных каблуков

И величавых париков.

Link to post
Share on other sites

Թարգմանչական արվեստի ճանաչված գլուխգործոցը, որը ըստ մասնագետների չի զիջում բնագրին:

ՁՄԵՌՎԱ ԻՐԻԿՈՒՆԸ

(թարգմ. Հ. Թումանյան)

Հողմը մեգով երկինքն առնում,

Գալարում է բուքը ձյան,

Մին` մանկան պես լաց է լինում,

Մին` ոռնում է զերթ գազան.

Մին` վայրենի սուլում պես պես,

Աղմըկում է տանիքում,

Մին` ուշացած ճամփորդ, ասես`

Լուսամուտն է նա թակում:

Մեր խրճիթը, աղքատ ու հին,

Ե՛վ մըթին է, և՛ տըխուր.

Ի՞նչ ես նըստել պատի տակին,

Իմ պառա՜վըս, էդպես լուռ:

Հոգնե՞լ ես դու փոթորիկի

Ոռնոցներից խելագար,

Թե՞ նիհրում ես քո իլիկի

Բըզզոցի տակ միալար:

Արի խըմե՛նք, բարի՛ ընկեր

Իմ սև, ջահել օրերի,

Խըմենք դարդից, բաժակըդ բե՛ր,

Սիրտներս բաց կլինի:

Երգի՛ր ոնց էր ապրում խաղաղ

Հավքը ծովի էն ափին,

Երգի՛ր, ոնց էր աղջիկը վաղ

Ջուրը գնում մինչ արփին:

Հողմը մեգով երկինքն առնում,

Գալարում է բուքը ձյան,

Մին` մանկան պես լաց է լինում,

Մին` ոռնում է զերթ գազան.

Արի խըմե՛նք, բարի՛ ընկեր

Իմ սև, ջահել օրերի,

Խըմենք դարդից, բաժակըդ բե՛ր,

Սիրտներս բաց կլինի:

Link to post
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.


×
×
  • Create New...