Վախ

[Guest Guest12568]

Վախը բացասական հույզ է,որն առաջանում է անհատի կենսաբանական,սոցոլիական կամ հոգևոր գոյությանը սպառնացող իրադրություններում:Այն որպես ստվեր մարդուն ուղեկցել է դեռ անհիշելի ժամանակներից:Վախ ունեցել է նաև նախնադարյան մարդը,որն անընդհատ ենթարկվում էր վտանգների:Բայց նրա վախը ուներ բնազդային բնույթ և առաջանում էր կյանքին սպառնացող իրադրություններում:Հոգեկանի զարգացմանը զուգընթաց վախը ձեռք է բերում սոցիալապես միջնորդված բնույթ և սկսում է արտահայտել բարոյա-էթիկական զգացումների և ապրումների ողջ գամման:Ներկայումս մենք չենք վախենում կայծակից ու ամպրոպից ,արևի ու լուսնի խավարումներից,և դրանց վերաբերում ենք որպես հետաքրքիր երևույթների,բայց այսօր մենք վախ ենք ապրում տարբեր հիվանդությունների, միայնության կամ ծերության նկատմամբ:

Սա մի փոքր վախի մասին,իհարկե շուտով ավելի հետաքրքիր և ծավալուն նյութ կունենաք:Բայց նախ կխնդրեի ինձ պատմել Ձեր վախի մասին:Ասում են չէ `արտաբերելու դեպքում,վախը կարող է հօդս ցնդել:

[EVO]

привет HEGINE хотелось бы узнать что происходит с человеком когда он осознает что в той или инои ситуации ему нечего не угрожает и бояться по сути ему нечего но все равно испытывает страх

[Marisha]

привет Evo,

ничего если я отвечу за Heghine?

состояние ето v ochen' obostryonnom vide називаетса Panic Attack,

к сожалению я не знаю руского эквивалента. Самое главное что вы soznayote что боятса нечего.

скажите пожалуста а что вы чувствуете при етом? скажим, начинаетса ли у вас uchaschennoye сердцебиение? бывают ли у вас потниые руки, или недостаток воздуха? я предлагаю в следуюсий раз попытатса проследить в каких ситуациях у вас начинаетса страх. Что ви чвствуыте и как ето начинаеца. Какиые у вас мысли при етом.

В любом случае предлогаю удобно сесть и сделать несколько глубоких и медлинних вздохов. попитаытесь провести 10 минут дыша спокойно, ровними вздохами и выдохами. при етом ви можете себе говорить что ваш страх это физиологическая реакциа башего тело и ви можете ету реакцию контралировать. На самом деле цтрах - результат еволюции ....

Heghine jan, mne interestno vashe mneniye

[Guest Guest12568]

привет HEGINE хотелось бы узнать что происходит с человеком когда он осознает что в той или инои ситуации ему нечего не угрожает и бояться по сути ему нечего но все равно испытывает страх

Ողջույն Ռուսերեն չգրելու համար,ներեղություն,պարզապես հայը գրում է հայերեն ,և հետո,իմ ռուսերեն ավելի շուտ ֆրանսերեն է

Չեմ կարող իհարկե գիտականորեն,հոգեբանորեն պատասխանել,ես դիպլոմով հոգեբան չեմ,բայց իհարկե իմ ուղեղով կփորձեմ :

Ագա,արդեն դու ասում ես,

ՎԱԽԵՆԱԼՈՒ ՈՉԻՆՉ ՉԿԱ, այսինքն մարդը տեսնում է ռեալ,իարական պահը,գիտի վախենալու բան չկա,բայց վախենում է,

Նա վստահ չէ նախ իր վրա,նայած թե այդ սիտուացիան որքանով է շփվում ու կախված իրենից:

Սեփական անձի հանդեպ թերարժեքություն,թերագնահատում,այսինքն կասակծում է իր կողմից կատարվող գործողությանը:

Ու ընդհանրապես կարծում եմ վախը կախված է մարդու հոգեկան վիճակից,կայուն , ինքնավստահ մարդը ոչնչից չի վախում:

Ամեն դեպքում դու հիշիր,որ վախը արդեն քեզ քեզնից գողանում է...

[Arm_Lionne]

Հեղինե ջան , ոչնչից չվախեցող մարդ գոյություն չունի

Կայուն , ինքնավստահ մարդը դեռևս չի նշանաում բացարձակ անվախ մարդ

Երեկոյան կփորձեմ ավելի մանրամասը գրել վախի մասին

[Guest Guest12568]

Հեղինե ջան , ոչնչից չվախեցող մարդ գոյություն չունի

Կայուն , ինքնավստահ մարդը դեռևս չի նշանաում բացարձակ անվախ մարդ

Երեկոյան կփորձեմ ավելի մանրամասը գրել վախի մասին

Ոչ բացարձակ,ոչ էլ անբացարձակ անվախ մարդ չկա ...

կան մարդիկ,որոնք անտեսում ,կամ երկրորդ պլան են մղում վախը,այնպես որ դա չազդի իր գործնեության վրա:

Արմ-Լիոննե գրիր երեկոյան,ես էլ շուտով ավարտում եմ վախի մասին իմ ձանձրալի նյութերը

[Marisha]

Ոչ բացարձակ,ոչ էլ անբացարձակ անվախ մարդ չկա ...

կան մարդիկ,որոնք անտեսում ,կամ երկրորդ պլան են մղում վախը,այնպես որ դա չազդի իր գործնեության վրա:

Արմ-Լիոննե գրիր երեկոյան,ես էլ շուտով ավարտում եմ վախի մասին իմ ձանձրալի նյութերը

Privet bolorin Համանձայն եմ վոր շատ ինքնավստահ մարդիք կարող են ունենալ անսպասելի վախ. Անսպասելի վախի դեպքում կա շատ մեծ ֆիզիոլոգիաի կոմպոնենտ. շատ հաճախ մենք բացատրում ենք մեր մարմնի րեակցիան վորպես վախ (ինչը վոր նորմալ ե), քանի վոր ունենումենք բոլոր վախի սիմպտոմները...

այն վախը վորի մասին կարծում եմ վոր խոսում է Եվոն, ունի յուրահատուկ բնույթ և տարբերվում է պատճառաբանված վախից.

Bayts, arants konkret iravichak@ imanalu djvar e asel...

[Arm_Lionne]

Մեզանից յուրաքանչյուրը սեփական փորձից իմացել է այդ զգացումը, կամ ավելի ճիշտ հուզական վիճակը: Վախի/սարսափի պրոբլեմը հանգուցային է, այստեղ են հանդիպում ամենատարբեր ու կարևորագույն հարցեր, դա մի հանելուկ է , որի լուծումը կարող է պայծառ լույս նետել մեր ողջ հոգեկան կյանքի վրա: Վախը ընդհանուր առմամբ իրենից ներկայացնում է որևէ արտաքին ընկալվող սպառնալիքի, այսինքն սպասվող , կանխատեսվող վնասի տրվող պատասխան, կապված է փախչելու ռեֆլեքսի հետ և կարող է դիտվել որպես ինքնապաշտպանական բնազդի դրսևորում: Թե ինչպիսի հանգամանքներում , այսինքն՝ ինչպիսի օբյեկտների առջև և ինչ իրադրություններում է վախ առաջանում, մեծ չափով կախված է, բնականաբար, մեր գիտելիքներից և արտաքին աշխարհի առջև մեր սեփական ուժի զգայությունից

[Guest Guest12568]

Վախենում եմ մի օր արթնանալ և չլինել:

Վախենում եմ մի օր միայնակ լինել:

Վախենում եմ չհասկացված լինելուց:

Վախենում եմ Մահից վախենալ:

Վախենում եմ խաբել-խաբվելուց:

Վախենում եմ մարդուն չսիրել:

Վախենում եմ ինձ չունենալ:

Վախենում եմ ինձ խղջալուց:

Վախենում եմ ինձ ատելուց:

Վախենում եմ երազ չունենալուց:

Վախենում եմ երազով ապրելուց:

Վախենում եմ ինձ հակասվելուց:

Վախենում եմ ինձանից:

Վախենում եմ շարունակություն չունենալուց:

Վախենում եմ արևը մայր մտնի,բայց էլ չծագի:

Վախենում եմ լուսինը աչքերումս այլևս չտեսնելուց:

Վախենում եմ հոգիս ծով չզգալուց:

Վախենում եմ երակներումս կրակի հանգչումից:

Վախենում եմ տիեզերքը իմ մեջ չունենալուց:

Վախենում եմ հողիս ժայթքումից:

Վախենում եմ մթությունը չսիրելուց:

Վախենում եմ բարձրություն չտեսնելուց:

Վախենում եմ թռչելիս,թևեր չունենալ:

Վախենում եմ խոսեմ,բայց չլսեն:

Վախենում եմ արձագանքս պաշտելուց:

Վախենում եմ որ չսիրվեմ,այլ պաշտվեմ:

Վախենում եմ կորելուց,բայց ոչ մեռնելուց:

Վախենում եմ ինձ էլ չտեսնել:

Վախենում եմ մարդ չտեսնելուց:

Վախենում եմ հարազատիս արգելքից:

Վախենում եմ Ստի անհրաժեշտությունից:

Վախենում եմ ժամանակը կորցնելուց:

Վախենում եմ հոգու ծերացումից:

Վախենում եմ սաղ-սաղ թաղվելուց:

Վախենում եմ գերեզման չունենալուց:

Վախենում եմ չսիրելուց:

Վախենում եմ հիվանդությունից:

Վախենում եմ հոգու դատարկությունից:

Վախենում եմ հոգու աղքատությունից:

Վախենում եմ անկատարությունից:

Վախենում եմ անդեմությունից:

Վախենում եմ անսեռությունից:

Վախենում եմ անօդ միջավայրից:

Վախենում եմ պանդխտությունից:

Վախենում եմ օտարացումից:

Վախենում եմ երկնքի ճաքից:

Վախենում եմ երկնի ծածանումից:

Վախենում եմ իրականությունից:

Վախենում եմ անոտ վազելուց:

Վախենում եմ նայել- չտեսնելուց:

Վախենում եմ մարդկային լռությունից:

Վախենում եմ մարդկային ոռնումից:

Վախենում եմ մարդկային լափից:

Վախենում եմ մարդկային կենդանի լեշից:

Վախենում եմ մարդկային ոհմակից:

Վախենում եմ հորիզոն չտեսնելուց:

Վախենում եմ նայել-չտեսնելուց:

Վախենում եմ տեղում դոփելուց:

Վախենում եմ ամեն ինչին հասնելուց:

Վախենում եմ չերևալուց:

Վախենում եմ այս ամենը կորցնել,...և այլև չվախենալ:

[Arm_Lionne]

Հեղ, ինձ ել լեղաճաք արեցիր տնաշեն

[Guest Guest12568]

ՎԱԽ.ՏԱԳՆԱՊ.ՖՈԲԻԱ

Վախ ապրում են բոլոր մարդիկ,այն բոլոր հույզերից ամենավտանգավորն է:Ինտեսիվ վախը կարող է նույնիսկ հասցնել մահվան:Պրիմիտիվ ազգերի մոտ հանդիպում են մահվան դեպքեր կապված տաբուի խախտման հետ:Դա այսպես կոչված Վուդուի մահն է,որը նկագրված է հայտնի ֆիզիոլոգ Քենոնի աշխատություններում:Սուր կատատոնիկ շիզոֆրենիան կարող է ավարտվել մահով,որի պատճառներըից մեկը հավանաբար վախն է:

Կենդանին կարող է վախենալ միայն կոնկրետ վտանգերից,իսկ մարդը շնորհիվ իր երևակայության վախենում նաև երևակայական դժվարություններից,որոնք ինքն է ստեղծում:Նրա բավական լավ զարգացած ուղեղը ծնում է սատանաներ,հրեշներ,որոնք թունավորում են նրա գոյությունը:Ստեղծել նոր վախ հեշտ է,իսկ սպանել այն շատ դժվար ` դրա աննյութական լինելու հետևանքով:Սա բավական ակնհայտ է հավատքներում և հետամնաց ազգերի պատկերացումներում:

Վախը հիմնված է ինքնապահպանման բնազդի վրա,կրում է պաշտպանական բնույթ և ուղեկցվում է նյարդային գործունեության,ֆիզիոլոգիաՠ ?ան փոփոխություններով,ինչը ազդում է շնչառության և պուլսի,զարկերակային ճնշման ու ստամոքսահյութի արտազատման վրա:Վտանգի հասկացումը,դրա գիտակցումը ձևավորվում է կյանքի փորձի և միջանձային հարաբերությունների արդյունքում,երբ որոշ անտարբեր գրիռներ աստիճանաբար ձեռք են բերում վտանգի բնույթ:Նման դեպքում,խոսում են տրավմատիկ փորձի դրսևորման մասին ` վախ,ցավ,հիվանդություն,կոնֆՠ ?իկտներ,անհաջողություններ և այլն:

Ամեն մարդ ունի վախի անհատականացված տեսակներ,որը վերաբերում է նրա անհատական կենսակերպին,արտահայտում է մարդու անհատական որակները,և այն տեղ ունի բոլոր հասարակական կառույցներում:Վախը մեր գիտակցության մեջ առաջանում է շատ վաղ ` որպես զարգացման անհրաժեշտ պայման և աստիճանաբար կորցնելով հին ձևերը ` ստանում է նոր բովանդակություն:

Նույնքան հաճախ ինչքան վախը հանդիպում է նաև տագնապ արտահայտությունը,որը վտանգի կանխազգումն է,անհանգստության վիճակը: Ավելի հաճախ տագնապը արտահայտվում է ինչ –որ իրադարձության սպասելիս,որը դժվար է կանխագուշակել և կարող է բերել տհաճ հետևանքների :Եթե վախը գիտակցության մեջ մարդու կյանքի ու բարեկեցությանը սպառնացող կոնկրետ վտանգի աֆելտիվ արտացոլումն է, ապա տագնապը սպասվող սպառնալիքի սրված զգայությունն է:Ի տարբերություն վախի, տագնապը կարող է արտահայտվել ուրախության զգացումի ձևով,որպես հաճելի սպասում:Անհանգստության զգացումը,կախված երեխայի անձի հոգեկան կառուցվածքից,կենսափորձից ,ծնողների ու հասակակիցների հետ հարաբերություններից,կարող է ձեռք բերել ինչպես տագնապի,այնպես էլ վախի բնույթ:Այն մարդը,որը գտնվում է անորոշ իրավիճակներում,զգում է տագնապ,իսկ այն մարդը,որը վախենում է որոշակի օբյեկտներից կամ մտքերից,ապրում է վախ :Իր հերթին վախը կարելի է դիտել որպես տագնապի դրսևորում կոնկրետ,օբյեկտիվացված ձևով ,եթե տագնապը ձեռք է բերում երկարատև ընթացք:Անհանգստության վիճակներում (տագնապալիություն և ահ) վախը թաքնված է հոգեկանի տարբեր մութ անկյուններում` սպասելով դրսևորման հարմար պահի:Այն անհանգստությունը,երբ գերակշռում է ահը,բնորոշ են դանդաղելը,«միևնույն տեղում դոփելը»,խոսքը անարտահայտիչ է,մտածողությունը ` իներտ,ծանրություն կա սրտին:Ի տարբերություն դեպրեսիայի,չկա կարոտ,մահվան մտքեր,պահպանվում է բավարար ակտիվություն կենսագործունեության այն ոլորտներում,որոնց դեռ չի դիպչել վախը:Իսկ այն անհանգստությունը,երբ գերակշռում է տագնապիությունը,նկատվում են շարժողական գրգռվածություն,անչափ մեծ հետաքրքրասիրություն և ձգտում զբաղվելու ցանկացած նույնիսկ անօգուտ գործունեությամբ:Բնորոշ է սպասումի անտանելությունը,որը դրսևորվում է շտապողականությամբ և անհամբերությամբ:Խոսքի տեմպը արագացված է,որը երբեմն կարող է դրսևորվել չղեկավարվող բառերի հոսքով:Հետևաբար տագնապալիությունը հիշեցնում է ինչ –որ խոլերիկ,իսկ վախկոտությունը` ֆլեգմատիկ խառնվածքի դրսևորում:

Ֆոբիաների տակ հասկացվում է վախերի տեսակ,որոնց առաջացումը պայմանավորված չէ որևէ ռացիոնալ պատճառով:Դրանք կպչուն ,ոչ ադեկվատ կոնկրետ բովանդակություն վախի ապրումներ են,որոնք առաջանում են որոշակի ֆոբիկ իրադրությունում:Առաջին հայացքից ֆոբիաների նշանները` շնչահեղձություն,կծկումներ կոկորդում,արագացված շնչառություն,էականորեն չեն տարբերվում ռեալ կամ արդարացված վախից:Իրականում նրանց միջև կան էական տարբերություններ:Եթե վախը առաջանում է բոլոր մարդկանց մոտ և վերանում է ռեալ վտանգի անցնելուց հետո,ապա ֆոբիայի դեպքում մարդը,որպես կանոն հասկանում է ,որ իր ռեակցիան ոչնով պայմանավորված չէ և նույնիսկ անիկմաստ է,ընդ որում չի դադարում վախենալ:Բոլոր հիմնված վախերը ակտիվ են.մարդը միշտ փնտրում է ուղիներ դրանցից ազատվելու համար:Ֆոբիան պասիվ զգացողություն է. Նման վախի ենթարկված մարդը խուսափում է տհաճ իրադրություններից,բայց չի ձգտում ազատվել իր կպչուն վիճակից,քանի որ հոգու խորքում հասկանում է ,թե ինչքան հարմար է գտնվել վախի ենթակայության տակ,այսինքն ֆոբիան տալիս է նրան երկրորդական շահ:

[$FIGO$]

im kartsiqov vax@ galis e mahic. yete chlini mah, chi lini vax.

[Arm_Lionne]

Медицинские термины. Не шутка!

anomalia այս տերմինները վերաբերվում են ֆոբիաներին ՝ վախի մի ուրիշ տեսակի դրսևորմանը: Բայց նմանատիպ թեմա վերը նշված բոլոր տերմիններով մենք վաղուց ունենք բաժնում: Իսկ այս թեման մի քիչ ուրիշ, մի քիչ էլ փիլիսոփայական ուղղվածություն է կրում, հուսով եմ չեք նեղանա եթե այս երկա՜ր գրառումը հեռացնեմ և ձեզ հրավիրեմ ֆոբիաների բաժինը, որպեսզի դուք էլ կիսվեք ձեր ֆոբիաներով:

Պարզապես ես էլ մի ֆոբիա ունեմ՝ կարգ ու կանոնի բացակայությունից ահավոր ( վախեցնելու աստիճան) վախենում եմ

http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=26207 < ----Համեցեք

[Guest Guest12568]

Վախերի դասակարգումը

Գոյություն ունի վախերի բազմաթիվ դասակարգումներ: Ամենաընդհանուր ձևով վախերը կարելի է բաժանել իրավիճակային և անձային վախերի: Իրավիճակային վախը առաջանում է անսովոր, ծայրահեղ վտանգավոր իրադրությունում, օրինակ`բնական աղետ, շան հարձակում, խմբում խուճապի ժամանակ և այլն: Անձային վախերը պայմանավորված են մարդու բնույթով, օրինակ` նրա բարձր կասկածամտությամբ: Իրավիճակային և անձային վախերը խառնվում և դրսևորուվում են իրար հետ:

Վախը նաև լինում է իրական ու երևակայական, սուր և խրոնիկ: Ռեալ և սուր վախերը պայմանվորված են կոնկրետ իրադրությամբ, իսկ երևակայակնն ու խրոնիկը` անձի առանձնահատկություններով:

Ճնայած որ վախը ինտեսիվ դրսևոչովող հույզ է, պետք է տարբերակել դրա սովորական, բնական կամ տարքային և պաթոլոգիկ մակարդակները: Սովորաբար վախը կարճատև է, վերանում է տարիքի հետ, չի դիպչում անձի խորքային արժեքների, էականորեն չի ազդում նրա բնավորության, շրջապատի հետ հարաբերությունների վրա: Բացի այդ ունի նաև պաշտպանական նշանակություն, քանի որ թույլ է տալիս խուսափել վախի օբյեկտի հետ հանդիպումից: Բայց պաթոլոգիկ վախը վկայում է նրա ծայրահեղ, դրամատիկ դրսևորումների մասին, երբ բացակայում է գիտակցության կողմից դրա վերահսկումը, ինչը բերում է սոցիալական դեզադապտացիայի:

Մեկ այլ դասակարգման համաձայն վախերը լինում են իրական ու նևրոտիկ: Իրական վախը հասկանալի է յուրաքնչյուրին, քանի որ հանդիսանում է ռեակցիա վտանգի ընկալմանը: Դա կարելի է դիտարկել որպես ինքնապահպանման բնազդի դրսևորում, որը բնորոշ է կենդանի էակներին: Նևրոտիկ վախերը կարող են դրսևորվել շուտ և շատ տպավորվող մարդկանց մոտ:

Այս տիպը կարելի է բաժանել 3 խմբի:

Ահ կամ ազատ վախ, որը միշտ կարող է կապված լինել ցանկացած հարմար օբյեկտի հետ: Նման վիճակը հոգեվերլուծողներին անվանում են «սպասման վախ»: Մարդիկ, որոնք ենթարկվում են դրան, միշտ ամենահնարավոր իրադրությունից կանխատեսում են ամենասարսափելին: Բնավ այս գիծը հիվանդագին անվանել չի կարելի, քանի որ իրականում դա վատատեսություն է: «Սպասման վախ»ի առավել մեծ աստիճանը կարող է փոխվել նյարդային հիվանդության, ինչը Զ.Ֆրեյդը անվանում է «վախի նևրոզ»:

Վախի երկրորդ ձևը կապված է որոշակի իրադրությունների և օբյեկտների հետ: Դրանք վերը նշված ֆոբիաներ են, որոնց տեսակները շատ են: Հոգեմարմնական բժշկության մեջ հայտնի են ֆոբիաների այնպիսի տեսակներ, ինչպիսիք են նոզոֆոբիան` ախտորոշման վախը, կանցերոֆոբիան` քաղցկեղով հիվանադլու վախը, կարդիոֆոբիան ` վախը սրտի ինֆարկտի նկատմամբ, կլաուստրաֆոբիան` փակ տարածության վախը և այլն:

Նևրոտիկ վախի երրորդ ձևը առողջ մարդկանց մեծամասնության կողմից ընկալվում է որպես ամենազարմանալի, քանի որ այստեղ լիովին բացակայում է կապը ահի ու տագնապ առաջացնող վտանգի մեջ: Այս վախը օրինակ առաջանում հիստերիայի ժամանակ ` ուղեկցելով հիստերիայի սիմտոմները կամ գրգռվածության ցանկացած պայմաններում, երբ կարելի է սպասել աֆեկտիվ դրսևորումների:

Առաջին հայացքից վախը մարդուն միայն բացասակն հույզեր է պատճառում, սակայն ինչպես ամեն բան բնությունում, վախի հույզը ի սկզբանե էվոլյուցիայի պրոցեսում առաջացել է օրգանիզմի պաշտպանության համար: Այն արյան մեջ ադրենալինի արտազատման միջոցով կարող է մոբիլիզացնել մարդու ուժերը ճգնաժամային իրավիճակներում: Բացի այդ վախը օգնում է վտանգավոր իրադրությունների լավ մտապահմանը, ինչը մեկնաբանված է ամերիկացի գիտնական Միլլերի 1951 թ. Մկների վրա կատարած հետազոտություններում: Սակայն ոչ միշտ են վախեցող իրավիճակները մնում գիտակցության մեջ: Դրանք հոգեբանական պաշտպանության դեպքերն են, երբ վախեղոց իրավիճակը անցնում է անգիտակցական և հուզական հիշողության փոխարեն տեղ է գտնում թվացյալ մոռացումը:

Վախի հաջորդ կարևոր նշանակությունը այն է, որ մարդը հնարավորություն է ստանում գործել ինֆորմացիայի պակասի պայմաններում: Այդ դեպքում վարքի ստրատեգիան թելադրում է վախը:

Վախի տարիքային դինամիկան

Տարբեր քաղաքակրթություններում երեխաները զարգացման ընթացքում ապրում են մի շարք ընդհանուր վախեր` նախադպրոցական տարիքում մորից բաժանվելու, մթության և կենդանիների վախերը, 6-8 տարեկանում ` մահվան վախը և այլն: Դա ապացուցում է զարգացման ընդհանուր օրինաչափությունները, երբ զարգացող հոգեկան կառույցները սոցիալական գործոնների ազդեցության տակ գործոնների ազդեցության տակ հիմք են հանդիսանում նույն վախերի առաջացման համար:

Հղիության շրջան և ծննդաբերություն: Ինչպես հայտնի է, մարդու հուզական ոլորտի հիմքերը դրվում են դեռ ներարգանդային զարգացման շրջանում, հետևաբար անհանգստությունը, որն ունենում է կինը հղիության ժամանակ, հանդիսանում է երեխայի անհանգստության առաջին փորձը: Ըստ հոգեվերլուծության (ֆրոյդ Զ. Ռանկ օ.) ծնվելու ակտը երեխայի համար հանդիսանում է այնքան տրվմատիկ իրադարձություն, որ իր ողջ հետագա կյանքում նա փորձում է վերապրել այդ դեպքն ու ազատվել վախի զգացողությունից:

Կյանքի առաջին տարին - Իրական կյանքում երեխան հաճախ հանդիսանում է շատ դժվարությունների ու վտանգերի, և կյանքի փորձի բացակայության պայմաններում առաջին հայացքից նորմալ երևույթները նրա մոտ սարսափ են առաջացնում: Անձի բնավորության կայացման ամենակարևոր շրջանը մանկությունն է: Ծնվելով, երեխան ընկնում է անհասկանալի աշխարհ, որի հետ շփման առաջին փորձերը վառ են, որ մոռանալով իր մանկական տպավորությունները, մարդը զգում է և գտնվում է նրանց ազդեցության տակ ողջ իր հետագա կայնքում:

Երեխայի կյանքի առաջին ամիսներին անհանգստությունը հիմնականում առաջանում է այն ժամանակ, երբ չեն բավարարում կենսակարևոր պահանջմունքները` սնունդ, քուն, ակտիվություն, ջերմություն և այլն, այսինքն ` այն ամնեը, ինչ որոշում է նորածնի ֆիզիկական և հուզական շփումները, որի բավարարման աստիճանը մոր կողմից ազդում է երեխայի հուզական զարգացման և տոնուսի վրա: Դրա դրսևորման առաջին ձևը երեխայի պատասխան ժպիտն է: Երկրորդ ամսում առաջանում է աշխուժացման կոմպլեքսը. Երեխան անհանգստանում է մոր բացակայության ժամանակ և նոր շրջապատում: Մոր բացակայության դեպքում անհանգստությունը առավել ցայտուն է դառնում 7, իսկ օտար դեմքերից վախը 8-րդ ամսում, ինչը վկայում է, որ երեխան տարբերակում է մոր դեմքը և ընտրողական վերաբերմունք է ցուցաբերում: Այսինքն ` մոր բացակայությունը առաջին տրավ, ատիկ փորձն է, որի հետագա ամրապնդումը բերում է միայնության վախի առաջացմանը և ընդհանուր տագնապությանը: 8-րդ ամսում բարձրանում է երեխայի զգայունակությունը մոր ձայնի ու երաժշտական ձայների նկատմամբ:

Այսպիսով, 7-9 ամիսները տագնապի ու վախի զարգացման համար բավական զգայուն շրջան են: Սկսած 14-րդ ամսից նկատվում է անհանգստության պակասում մոր բացակայության դեպքում: Սա նոր փորձի կուտակման, մտածողության ` որպես ինտելեկտուալ-խոսքային գործունեության զարգացման փուլն է: Ընդ որում պայպանվում է բարձր զգայունակությունը հարազատների հուզական վիճակի նկատմամբ: Առաջին տարվա վերջում մոր հուզական կերպարը այդքան ամբողջականություն էլ չի պարունակում, ինչպես ավելի վախ շրջանում: Այստեղ մայրը արդեն ստիպված է որոշ բաներ արգելել երեխային, ինչը հակասում է երեխայի մոտ ստեղխված հուզական կերպարին և նրա հույզերի ու ցանկությունների անմիջական արտահայտմանը: Այս շրջանում երեխային տրված ինքնուրույնության հնարավորությունը, ազատությունը, ինչպես նաև դրական վերաբերմունքը վայր ընկնելուն և այլն, զարգացնում է ինքնավստահություն, կամայնություն, երբ քայլելու փորձերից և ընկնելուց հետո, երեխան շարունակում է պայքարել «դժվարությունների դեմ»:

Այստեղ անփոխարինելի դեր ունի նաև հայրը: Եթե նա խաղում է երեխայի հետ, խրախուսելով երեխայի քայլերը, այլ ոչ թե ձգտում է հրամաններ տալ և վարժեցնել իրեն ցանակալի ձևով, ապա երեխայի հուզական կապը հոր հետ ավելի է ամրապնդվում: Հակառակ դեպքում երեխան սկսում է վախենալ ծնողների սպասումների չհամապատասխանելուց և պատժվելուց: Այս տարիքին բնորոշ են վախը օտար մարդկանցից, որոշ անծանոթ առարկաներից, ջրից, լողալուց:

Այսպիսով առաջին տարին սկիզբների սկիզբն է, կարևոր էտապ ողջ հետագա հուզական զարգացման ընթացքում:

1-3 տարեկան հասակ: Այս տարիքում ինտենսիվ զարգանում են գիտակցությունն ու խոսքը, կոորդինացվում են շարժումները, կատարելագործվում են վարքի հետազոտական ձևերը, առաջանում է հաստատակամություն դժվարություններ հաղթահարելու ժամանակ: 2 տարեկանում տեղի է ունենում սեփական ես-ի գիտագցումը, սեռերի միջև տարբերությունների հասկացումը: Նման որակների առաջացումը հնարավոր է միայն բարեկեցիկ ընտանիքներում, կոնֆլիկտների ու հուզական լարվածության բացակայության պայմաններւոմ: Հակառակ դեպքում երեխայի մոտ մեծանում է տագնապությունը, լարվածությունը, ինչը արտահայտում է ուտելիքից հրաժարվելու, քնի խանգարման, կենսախնդության իջեցման մեջ: այս շրջանում առաջանում են նոր վախեր: Մղձավանջային երազների գլխավոր դերակատարը հիմնականում հանդիսանում է գայլը: Նրա պատկերը առաջ է գալիս հեքիաթներ լսելուց հետո, հատկապես այն երեխանների մոտ, որոնք վախենում են հորից: Գայլը ասոցացվում է ֆիզիկական ցավի հետ, որն առաջանում է ենթադրվող սուր ատամներով կծելու ժամանակ: Սա շատ իրական է, եթե հաշվի առնենք այս տարիքին բնորոշ վախը սրսկումների և ցավի նկատմամբ: 4տարեկանի ոմտ երազներում կարող է հայտնվել նաև հեքիաթային ու մուլտ այլ հերոսներ, ինչն արտացոլում է երեխայի ու մոր ոչ ադեկվատ հարաբերությունները մոր չափազանց խիստ լինելու դեպքում: Ահա թե ինչու 2և3 տարեկան երեխաները ծնողներին խնդրում են սպանել գայլին ու մյուս հերոսներին սարսափելի երազներից ազատվելւո համար: Նման խնդրանքները չպետք է աչքաթող անել և հաշվել դատարկ քմահաճույքներ, քանի որ վերոհիշյալները, ապրելով երեխայի ենթագիտակցության մեջ, միշտ վկայում են ինչ –որ տագնապալի երևույթների մասին, որոնք որպես կանոն պայմանավորված են մեծահասակների հետ փոխհարաբերություններվ:

Այս տարիքին բնորոշ են հատկապես վախը մոր հետ բաժանվելուց, որոշ առարկաներից, հեքիաթային հերոսներից և գիշերային վախերը:

3-5 տարեկան հասակ: Սա ես-ի հուզական ամբողջականացման շրջանն է: Զգացմունքները արդեն նշվում են բառերով, արտահայտված է ձգտումը հասկանալուն, վստահությանը, այլ մարդկանց հետ մոտիկությանը: Ձևավորվում է «մենք» հասկացությունը, որի տակ երեխան ենթադրում է սկզբում իրեն ու ծնողներին, հետո իրեն ու հասակակիցներին: Ձևավորվում են մի շարք էթիկական կատեգորիաներ, այդ թվում նաև մեղքի զգացողությունը և էմպաթիան: Մեծանում է երեխայի ինքնուրույնությունը, ֆանտազիան է զարգանում, դրա հետ մեկտեղ նաև երևակայական վախերի հավանականությունը:

Բնորոշ են միայնության, մթի ու փակ տարածության, ծնողների կամ այլ մեծահասակի բղավելու վախերը: Երեխան վախենում է միայնակ քնելուց, անընդհատ կանչում է մորը, ստիպում է, որ լույսը վառ թողնեն, իսկ դուռը `կիսաբաց: Անհանգստությունը կարող է նաև ավելանալ մղձավանջային երազներ սպասելուց: Ծնողները պետք է պրոբլեմ չսարքեն նման տարիքային վախերից, ճիշտ ժամանակին հանգստացնեն երեխաներին, նորւբ խոսեն նրանց հետ և հատկապես զբաղվեն երեխաների հետ ցերեկը, որ քնելու ժամանակ չառաջանան ավելորդ նևրոտիկ պահանջներ: Երեխան կարող է վախենալ փակ տարածությունից, հատկապես եթե մնում է մենակ կամ փակվում է որևէ սենյակում որպես պատիժ: Նման «դաստիրակչական միջոցառումները » բազմաթիվ շեղումների հիմք կարող են ծառայել ` կակազություն, և նյարդային տիկեր և այլն:

5-7 տարեկան հասակ: Այս շրջանի կարևոր գծերից մեկը հանդիսանում է աբստրակտ մտածողությանզարգացումը, ընդհանրություննների, դասակարգումների կարողությունը, ժամանակի ու տարածության կատեգորիաների գիտակցումը: 5-7 տարեկանում առաջատար է հանդիսանում մահվան վախը: Նրա առաջացումը նշանակում է ժամանակի ու տարածության մեջ տեղի ունեցող տարիքային փոփոխությունների անդառնալիության գիտագցում: Այսպես, թե այնպես կարող է արտահայտվել այն դեպքում, եթե ծնողները երեխայից պահանջում են ավելի մեծ ինքնուրույնություն, քան ինքը ունակ է: մահվան վախը բարոյական – էթիկական կատեգորիա է, որ նշում է զգացմունքների հասունության, խորության մասին, ու այդ պատճառով առավել արտահայտված է հուզականորեն զգայուն և տպավորվող երեխաների մոտ, որոնք ունակ են աբստրակտ մտածելու: Ըստ հետազոտությունների, մահվան վախը սերտ կապված է հարձակման, մթի, երազային հերոսների, հիվանդությունների և ծնողների մահվան, մղձավանջային երազների, կենդանիների, աղետների, կրակի, հրդեհի ու պատերազմների վախերի հետ: Վերջին 6 վախերը տիպիկ են հատկապես բարձր նախադպրոցական տարիքի երեխաների համար: Այս տարիքին բնորոշ է նաև ուշանալու վախը, որը հիվանդագին սրացած է ու չլուծվող ներքին անհանգստության սիմպտոմ է, այսինքն նյարդային տագնապություն, երբ անցյալում վախեցնում է, ապագան տագնապ է ներշնչում, իսկ ներկան անհանգստացնում: Մահվան վախի դրսևորման նևրոտիկ ձևը հանդիսանում է վարակվելու վախը: Սովորաբար մեծերի կողմից ներշնչված հիվանդությունների վախ է, որոնցից ըստ իրենց խոսքերի կարելի է մահանալ:

7-11 ատերական հասակ: Այս տարիքի երեխաներին բնորոշ է եսակենտչոնության պակասումը և անձի սոցիոկենտրոնության մեծացումը: Դպրոցականի սոցիալական դիրքը նրա վրա մեծ պատասխանատվության, պարտքի, պարտականության զգացողություն է դնում, ինչը ազդում է անձի բարոյական կողմերի զարգացմանը: Սա արտահայտվւմ է ծնողների մահվան վախի սրացման մեջ: Եթե մինչդպրոցական հասակում գերակշռում են ինքնապահպանման բնազդի հետ կապված վախերը, ապա այս ժամանակ առաջանում են սոցիալական վախեր, որոնցից գերակշռում է վախը չլինել այն, ում մասին այդքան խոսում են ու հարգում, գնահատում և հասկանում են: Այլ կերպ ասած, դա շրջապատող իրականության սոցիալական պահանջներին չհամապատասխանող վախն է: Այս տարիքի կենտրոնական գոյացությունը խիղճն է, որը սերտ կապված է մեղքի զգացողության հետ: Նախորդ փուլերում դիտարկված չհասցնելու, ուշանալու վախերը արտահայտում են մեղքի զգացողությամբ, երբ երեխան քննադատվում է մեծահասակների կողմից:

Գոյություն ունի «դպրոցական ֆոբիա» հասկացությունը, ինչը ենթադրում է որոշ երեխաներին հետապնդող վախը դպրոց հաճախելուց: Շատ հաճախ խոսքը ոչ այդքան դպրոց մտնելու, վախի մասին է, որքան ծնողներից բաժանվելու, տանից գնալու վախը, որոնց հետ երեխան սերտորեն կապված է: Սովորաբար դպրոց հաճախելու վախ չեն ունենում ինքնավստահ, սիրված, ակտիվ և հետաքրքասեր երեխաները, որոնք ձգտում են ինքնուրույն լուծել ուսման դժվարությունները և հասակակիցների հետ փոխհարաբերությունները: Հաճախ այս ֆոբիան ավելի սրում են ծնողները, երբ փորձում են ստուգել երեխայի գրած ու կարդացած ցանկացած տառ, իսկ սխալի դեպքում երեխան սկսում է վախենալ մոր բացասական վերաբերմունքից, ինչը տեղափոխվում է ուսուցչի նկատմամբ վախի և արգելակում է երեխայի կամքը ամենապատասխանատու պահերին: Հաճախ դպրոցական ֆոբիան պայմանավորված է լինում հասակակիցների հետ կոնֆլիկտներով նրանց կողմից ֆիզիկական ագրեսիայի դրսևորման ժամանակ: Սա ավելի նկատելի է հաճախակի հիվանդացող ու թուլակազմ տղաների մոտ,, հատկապես նոր դպրոց տեղափոխվելու ժամանակ երբ արդեն առկա է ուժերի ներդասարանային բաշխում:

Դպրոցական վախերի կողքին այս տարիքին բնորոշ է նաև աղետների վախը ` փոթորիկ, ջրհեղեղ, երկրաշարժ: Այն պատահական չէ, քնաի որ արտացոլում է այս տարիքին բնորոշ մտածողության տիպը ` հակվածությունը մտածելու իրադրարձությունների «ճակատագրական » հոսքին, խորհրդավոր երևույթներին, սնոտիապաշտություններին:

11-16 տարեկան հասակ: Սա պատասխանատու շրջան է աշխարհայացքի, հարաբերություններիհամակարգի, հետաքրքրությունների, հակումների ու ինքնագնահատականը, որը անխուսափելիորեն կապված է ինքնահարգանքի, ինքնավստահության հետ: Այս շրջանում պատանիները վախենում են ոչ միայն հոգեբանական, այլ նաև ֆիզիկական փոփոխություններից: Փոփոխությունների վախը ունի նաև ֆիզիոլոգիական հիմնավորում, քանի որ սեռականա զարգացման շրջանում տեղի են ունենում օրգանիզմի փոփոխություններ:

Բնորոշ են մահվան վախը, հիվանդանալու, աղետների վախերը: Վերջին երկուսը գերակշռում են աղջիկների մոտ: պատանեկան հասակը աղջիկների մոտ ավելի լեցուն է վախերով, ինչը արտացոլում է նրանց հակվածությունը վախերին ընդհանրապես:

Բոլոր վախերը պայմանականորեն կարելի է բաժանել բնական ու սոցիալական վախերի: Բնական վախերը հիմնված են ինքնապահպանման բնազդի վրա, և բացի իրենց ու ծնողների մահվան վախից ներառում են նաև վախը ստվերներից, կենդանիներից, շարժվող տրանսպորտներից, աղետներից, բարձրությունից, խորությունից, հրդեհից, արյունից, սրսկումներից, բժիշկներից և այլն, իսկ սոցիալական վախերը դրանք միայնության, որոշ մարդկանց, չհասցնելու, ուշանալու, զգացմունքներին չտիրապետելու, հասակակիցների կողմից պատժվելու վախերն են: Այս շրջանում ի տարբերություն տղաների, աղջիկների մոտ վախերը շատ լավ թաքնվում են: Դրանց առկայությունը հիմնականում խոսում է իրեն պաշտպանել չկարողանալու մասին, անվստահության մասին:

Վախը նոր, հասուն մարմնի նկատմամբ բերում է նրան, որ երիտասարդը սկսում է մի կողմից ուսումնասիրել այն, իսկ մյուս կողմից ` դրա նկատմամբ զգալ ամոթ, գրգռվածություն, չընդունելու զգացում: Նման ամբիվալենտ զգացմունքները պատճառ են դառնում հակասական հուզական դրսևորումների, որոնք բերում են անհանգստության, տագնապլիության առաջացմանը:

Բոլոր պատանեկան ֆոբիաների պատճառը առաջին հերթին հանդիսանում են հենց փոփոխությունները սեռական ոլորտում հասունացման շրջանում: Առանձնացվում են այնպիսի վախեր ինչպիսիք են օրագրեր կարդալու վախը, ծխելու, ալկոհոլ օգտագործելու մասին ծնողների իմանալու վախը, մաստուրբացիայով զբաղվելու վախը և այլն:

[AYG]

«Մարդիկ վախենում են մութ և անհասկանալի բաներից»

Իլֆ և Պետրով

«Փառքն ու խայտառակությունը նույնն են, քանզի երկուսն էլ ձեռք են բերվում և կորսվում,՝ վախով:»

Լաո Ծե

«Ամեն մարդ ճշմարիտ է, իր վախի բացակայության չափով»

Այգ

[Amara]

Ոչ բացարձակ,ոչ էլ անբացարձակ անվախ մարդ չկա ...

կան մարդիկ,որոնք անտեսում ,կամ երկրորդ պլան են մղում վախը,այնպես որ դա չազդի իր գործնեության վրա:

Արմ-Լիոննե գրիր երեկոյան,ես էլ շուտով ավարտում եմ վախի մասին իմ ձանձրալի նյութերը

Privet bolorin Համանձայն եմ վոր շատ ինքնավստահ մարդիք կարող են ունենալ անսպասելի վախ. Անսպասելի վախի դեպքում կա շատ մեծ ֆիզիոլոգիաի կոմպոնենտ. շատ հաճախ մենք բացատրում ենք մեր մարմնի րեակցիան վորպես վախ (ինչը վոր նորմալ ե), քանի վոր ունենումենք բոլոր վախի սիմպտոմները...

այն վախը վորի մասին կարծում եմ վոր խոսում է Եվոն, ունի յուրահատուկ բնույթ և տարբերվում է պատճառաբանված վախից.

Bayts, arants konkret iravichak@ imanalu djvar e asel...

Привет! Давайте не ссорится девчонки! Страх это естественное состояние человеческой души. Все люди, даже 100% самоуверенный в себе человек, когда-то чувствовал страх. И с этим не возможно определить состояние его уверенности……А что вы скажете…если человек с детства боится таракана или вообще животных, он не самоуверенный что ли???

[Guest masivci]

“Не боль страшна, а ее ожидание, и не смерть, а лишь мысль о ней

Мудрый не ждет, ибо ждет всегда”. Лао-Цзы

“Девушка бежала по темной пустынной улице, ее преследовал трах...” Настоящая оговорка по Фрейду. “Пусть уж ее лучше преследует забавный и даже где-то непристойный “трах”, чем деморализующий “страх”, – улыбнулась я про себя, заметив ошибку в собственной статье…

Однако идея страхов оформилась в проблему, в вопрос, в тему для размышления задолго до этой ошибки. Произошло это в те благословенные времена, когда я взялась за неблагодарное дело преподавания пресыщенным отпрыскам благородных семейств одного южноамериканского государства великих таинств североамериканской литературы на английском языке.

Взрослеющие детки из клетки – тот еще контингент: или ты говоришь на их языке, или все время орешь на них. Я предпочитала договариваться…

Когда вопросы: секса, смерти, религии, родителей и детей, свободы и необходимости, любви с первого взгляда, гомосексуализма, выбора профессии и правильных брендов одежды, а также необходимости домашних заданий, – были исчерпаны, я по счастливой случайности нашла в библиотеке чудесное произведение под безыскусным названием “Книга леденящих душу историй”.

Слово за слово, дочитав историю, я спросила деток об их собственных страхах. Сначала мои подопечные утверждали, что не боятся ни Бога, ни черта, только немножко выпускных экзаменов…

Совместно поразмышляв еще некоторое время, мы-таки пришли к выводу, что какие-то страхи есть у всех, и эти страхи в принципе схожи между собой, о чем сами их “хозяева” даже не подозревали.

ДАЛЕЕ

• Что же тайно мучило молодые растущие души и организмы?
  
• Задумайтесь на мгновение – чего боитесь вы сами?
  

Полный текст статьи "Мы и наши ахи-страхи" вы можете найти здесь

[Armenia]

Cтрахи есть в глубине каждого человека, несмотря на то, что он и произносит вслух: " Я ничего не боюсь!", но с ними надо и можно бороться!!!

я боюсь ...потери близких...пожалуй и всё, остальное поправимо!

[Zinvor]

мои АХ и ВАХ покинули меня с 12 на13 ЯНВАРЯ1990года не боюсь ничего раз тогда не ИЗДОХ

[Tulip]

Я, например, читала, что страх необходим человеку, как состояние приводящее в боевую готовность все силы организма перед ответственным моментом (для каждого конечно разный). Страх перед экзаменом, например, необходим - выброс адреналина, сосредоточенность только на одном и т.д. у расслабленного и самоуверенного меньше шансов на успех. Думаю, что это мнение весьма похоже на правду.

[KNYAZ]

А я боюсь только Господа Бога. А вить у каждого есть грехи.

[Անի0199]

Fear is cosntructed on the actions of the symphatetic nervous system, that is the process of gettin ready to flight or fight, both of which are results of the constant wish to protect your life, and your overall well being.

To deny any of those perspectives of fear would be dishonest on anyones part

[Napik]

Я раньше часто испытывала, простите за тавтологию, это страшное чувство.

Боялась за мою младшую сестру, когда она ходила рано утором одна в школу, особенно зимой, когда еще не сватала. Не находила себе место, пока она не звонила. Причем это не было просто беспокойство, а настоящая паника. Если она вдруг опоздала со звонком, я перезванивала всех одноклассников. Знаю звучит параноидально, но что не скажи, Москва опасный город. Сейчас сестра живет в Ереване, и хотя жить в дали невыносимо, я за нее спокойна ))

Edited October 30, 2007 by Napik

[Oboncho]

Հղիության շրջան և ծննդաբերություն: Ինչպես հայտնի է, մարդու հուզական ոլորտի հիմքերը դրվում են դեռ ներարգանդային զարգացման շրջանում, հետևաբար անհանգստությունը, որն ունենում է կինը հղիության ժամանակ, հանդիսանում է երեխայի անհանգստության առաջին փորձը: Ըստ հոգեվերլուծության (ֆրոյդ Զ. Ռանկ օ.) ծնվելու ակտը երեխայի համար հանդիսանում է այնքան տրվմատիկ իրադարձություն, որ իր ողջ հետագա կյանքում նա փորձում է վերապրել այդ դեպքն ու ազատվել վախի զգացողությունից:

Да, очень даже интересно.Читал где-то,что дети которые рождаются ( не помню в племёнах) не переживают такой сильной травмы , как в цивилизованных государствах.ПО скольку , там само рождение дитья есть большим праздником в семье.Приготовливается к породу вся семя , да и учавствуют все.Не помню кто об етом писал , но постараюсь найти и брошу сюда автора.

Tak -shto dhol mhol i klarnet i pryamo v rod dom:-))))

[Vesta]

О страхах:

Страх, фобии и панические атаки. Психология страха. Основные формы страха

Страх не нуждается в представлении; каждый из нас на собственном опыте знает это переживание. Однако именно невротики склонны испытывать страх в гораздо большей степени, чем другие. Несомненно, что проблема страха - центральный пункт, в котором сходятся самые важные вопросы психической жизни, как в норме, так и в патологии.

Еще со времен Фрейда, страх принято делить на страх реальный и невротический.

Реальный страх является для нас чем – то вполне рациональным и понятным: это реакция на восприятие внешней опасности. Как таковой этот страх является целесообразным и выполняет сигнальную функцию: опасность близко, приготовься к обороне или бегству.

Чрезвычайная распространенность аффекта страха и склонность людей реагировать страхом во многих жизненных ситуациях отчасти объясняется психоанализом как присутствие в психике ядра чувства страха, имеющего отношение к ранним впечатлениям человека. Это, прежде всего, впечатления от акта рождения, при котором происходит такое массированное объединение неприятных впечатлений, которое становится прообразом воздействия смертельной опасности и с тех пор повторяется у нас как состояние страха.

Психоанализ признает также весьма значительным то, что первое состояние страха возникло вследствие отделения от матери.

Что касается невротического страха, то здесь существует несколько форм его.

Во-первых, это так называемый свободный страх, готовый привязаться к любому более или менее подходящему представлению. Это беспредметный или безобъектный страх. Такой страх, называют «страхом ожидания» или «боязливым ожиданием». Люди, страдающие этим страхом, всегда готовы к худшему; они живут в ожидании несчастья. Фрейд назвал это состояние «неврозом страха».

Вторая форма страха, в противоположность только что описанной, психически более связана и соединена с определенными объектами или ситуациями. Это страх в форме чрезвычайно многообразных и часто очень странных «фобий». Некоторые из объектов и ситуаций, внушающих страх у невротиков, и для нормальных людей, являются чем-то страшным и имеют отношение к опасности, и поэтому эти фобии кажутся нам понятными, хотя и преувеличенными по своей силе. Например, общераспространенный страх перед пресмыкающимися: змеи, лягушки; а также мыши, крысы и т.д. Или страхи, связанные с опасностью летать на самолете и ездить на машине. Однако, что нас поражает в этих фобиях невротиков - так это не столько их содержание, сколько интенсивность. Страх фобий просто неописуем!

Есть еще одна группа фобий, которые вообще сложно понять рационально. Таковыми можно считать иррациональные страхи открытых или закрытых пространств или многие фобии животных.

В этом месте возникает несколько важных вопросов. Можно ли невротический страх, при котором опасность не играет никакой роли, связать с реальным страхом, всегда являющимся реакцией на опасность? И как следует понимать невротический страх?

Продуктивным, по-видимому, является предположение, что там, где есть страх, должно быть что-то, чего люди боятся.

Клинический психоанализ устанавливает факт причинной связи между процессами в сексуальной жизни и состоянием страха. При некоторых условиях (практика прерванного сексуального акта, сексуальное воздержание и др.) сексуальное возбуждение исчезает, а вместо него появляется страх в разнообразных формах. Либидо (сексуальное возбуждение) замещается страхом.

Таким образом, психоаналитики говорят, что при невротическом страхе Я пациента предпринимает попытку бегства от требований своего сексуального желания, относясь к этому желанию как к опасности. Однако, под влиянием психологических защит ( в частности, вытеснения, проекции и смещения) опасность воспринимается не как внутренняя, но как приходящая извне: формируется та или иная фобия.

Фрейд сравнивал фобию с акопом против внешней опасности, которую на самом деле представляет собой внушающее страх сексуальное желание.