Jump to content

Դավիթ Մելիք


Recommended Posts

Ես ինչ որ տողեր եմ գրում,

Փորձում` հասնել կատարելության,

Բայց մարդիկ դրանց չեն հավատում,

Եվ ես զգում եմ համը դատարկության:

Ես իմ տողերում ձմռան ծաղիկ եմ փնտրում,

Փորում եմ ձյունը`հասնելով անհայտության,

Կատարելությունն ի վերջո աբսուրդի է հասնում,

Եվ ես պատռում եմ էջը բանաստեղծության:

Edited by Meliq
Link to post
Share on other sites
  • Replies 99
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

Ես եկա,

Ու դռները բաց են,

Բայց ներսում ոչ ոք չկա,

Ու շների աչքերը թաց են:

Հիմա ես ում հայտնեմ

Բերածս լուրը,

Շուրջս պատերն են,

Ու... խուլ ու լուռ են:

Կաղկանձում են շները,

Բայց չեն հաչում վրաս,

Եվ ես չգիտեմ, թե ու?ր եմ եկել,

Տու?ն, թե? գերեզման:

Edited by Meliq
Link to post
Share on other sites

ԼԻՆԵԼ ԱԶԱՏ

Լինել ազատ

հայացքներից, երազներից ու բառերից

և գիտակցության սարսափների հետ վարվել ինչպես քուրմ,

կապել բառերով,

խառնել խելագար երազների հետ

ու նետել սոված էն հայացքներին,

որ լափում են ինձ...

ու լինել ազատ

ու չճանաչել ոչ մի կենսափորձ

ու չունենալ վախ,

միայնակության երեսին թքել

մտքովս անցած բոլոր բառերի միասնությունը...

ու լինել ազատ

ու լռությունը խաչել իբրեվ զոհ,

որ չկրկնվի էլ պատմությունը,

որ վակում լինի

երկու շուրթերը իրարից զատող տարածությունը,

Մարիամ անունը

դնել մյուս բոլոր անունների մոտ,

առանց որևէ կարոտի, կրքի

ու սիրել միայն անմահությունը...

ու լինել ազատ...

ու լինել ազատ...

Link to post
Share on other sites

Լռիր ու գրիր,

Գրիր ինչ կուզես,

Մի մեծ սուտ գրիր,

Գրիր ,օրինակ,

Որ դու ապրում ես,

Որ դու է ես , կաս,

Որ դու սիրել ես

Այն միանձնուհուն,

Որը, չնայած,

Քնել Էր արդեն

Հազար հոգու հետ,

Բայց կույս էր էլի:

Գրիր այն մասին,

Որ դու մորեխ չես,

Որ մարդ ես հաստատ,

Ինչպես կարող են

Զտարյուն հայից

Մորեխներ ծնվել,

Գրիր, որ եթե,

Այն` ինչ գրում ես,

Բարձրաձայն ասես,

Քեզ չեն հավատա,

Քեզ կհամարեն

Ցնդած, խելագար:

Դրա համար էլ

Ոչինչ մի ասա,

Ուղղակի լռիր.

Լռիր և գրիր:

Link to post
Share on other sites

"ԲԱՎԻՂԻ ՄԵՋ" շարքից

Որքան հզոր են

արձագանքները կուտակված կրքի

այս բավիղի մեջ,

ու կորչում են զուր կարոտները մեր.

սերը մեզ երես չտվեց երբեք:

Եվ սրբապատկեր դարձած նկարը

բարցի տակ պահած`

մենք շնանում ենք շնագայլի հետ

ու լուռ մտածում.

"Կամրջի տակով տեսնես հոսու?մ են

դեռ սերերը մեր":

Տեսնես բավիղի ո?ր անկյունում է

պահված վերջնական հուսահատության

արտոնագիրը...

ուզում եմ հասնել.

իմ հույսը բեռ է դարձել ուսերիս:

Կարոտը մեռավ այս խավարի մեջ,

ու ոչ ոք չեղավ, որ նրան թաղի,

իսկ մենք ղաղում ենք

բարեպաշտական մեր խաղերը դեռ,

և դեռ վստահել?...

Բայց մենք գնում ենք

դեռ բնազդային ինչ որ մղումով

և չենք նկատում ,որ քարացել է

սիրտը կրքերի գերխտացումից.

չի կարուղ պայթել, քանի հույս ունենք,

բայց ես փորձում եմ...

չխելագարվել:

Link to post
Share on other sites

Էս երեկոն էլ ոչինչ չի տա քեզ`

ոչ քնքշանք, ոչ սեր,

ու էլի հոգնած ու հուսահատված

նորից կպառկաես քո մահճակալին

ու կերազես համբույրը նրա,

ով, ցավոք, չկա:

Հետո` լուսաբաց,

ու ինքնավստահ երևալու փորձ:

Ձանձրույթ, աշխատանք, ու դատարկ խոսքեր,

ու նորից դու քո դիմակի մեջ ես:

Իսկ երեկոյան նորից կկառչես

մետրոի վերջին կանգառում բռնած

վեջին հայացքից,

ու վաղն ամեն ինչ կսկսվի նորից

Link to post
Share on other sites

Նիկոտին

Վաղուց արդեն նեխած գիշեր,

գարեջրի դատարկ շշեր,

ու արյունոտ մի զույգ աչքեր,

անկապ հառած հեռացույցին.

սա է տոնն իմ:

Հա,

մոռացա,

եվ նիկոտին :

-----------

Կեղտոտ մտքեր, Կեղտոտ ֆիլմ

ու կեղտոտ ջազ:

Գրազ կգամ,

որ նույնիսկ այս պարագայում

ես կարող եմ լավ բան անել,

այն է`մանրից ինձ սպանել:

Հասկանու?մ եք

ինչ եմ դրել ես իմ մտքին.

ոչ թե հացադուլ, այլ զուտ նիկոտին:

------------------------------------

Ես պիտի լցնեմ ծխով ու թույնով

օրերիս անդունդը,

որտեղ խրվում են անցնող ժամերը

ու իմ անիմաստ տառապանքները

ու ժպիտները ու իմ խոսքերը:

Ողջը` հատակից մինչև պռունկը,

այս բացարձակ դատարկության

ես պիտի լցնեմ սուրբ նիկոտինով,

որ սատկեն այնտեղ բջիջները ժամանակի,

ու լույսի շողը, որ անիմաստ

թափառում է այս խավարում,

մարի մեկնդմիշտ:

Link to post
Share on other sites

Հարբած եմ մի քիչ,

բայց դե դա ոչինչ,

ուշք մի դարձրեք

բերնիցս ելնող

օղու գարշ հոտին:

Լսեք ձեզ պատմեմ

շատ զավեշտական

մի հին պատմւտյուն.

-Մի գեղեցիկ օր,

երբ որ Հիտլերը

Մօցարտ եր լսում,

հանկարծ որոշեց`

խեղդամահ անել

խոզ հրեաներին

գազախցիկում:

Խ?ի չեք ծիծաղում:

Զու?րկ եք հումորից:

Էդ դեպքում լսեք

ձեզ համար պատմեմ

մի ողբերգուտյուն,

որ Շեքսպիրը

մոռացավ գրել

էն պարզ պատճառով,

որ վերջի բաժակն

ավել էր խմել .

Ոմն թագավոր

զայրույթի պահին

գինով լի կուժը

ջարդեց`

խփելով ծառայի գլխին:

Բայց զղջաց արքան

արարքի համար

ու պատվիրեց

դամբան սարքել,

որի վրա գրել տվեց.

''Աստ հանգչի..........

.....................................

.......... կուժն իմ'':

Link to post
Share on other sites
Guest Guest12568

ԼԻՆԵԼ ԱԶԱՏ

Լինել ազատ

հայացքներից, երազներից ու բառերից

և գիտակցության սարսափների հետ վարվել ինչպես քուրմ,

կապել բառերով,

խառնել խելագար երազների հետ

ու նետել սոված էն հայացքներին,

որ լափում են ինձ...

ու լինել ազատ

ու չճանաչել ոչ մի կենսափորձ

ու չունենալ վախ,

միայնակության երեսին թքել

մտքովս անցած բոլոր բառերի միասնությունը...

ու լինել ազատ

ու լռությունը խաչել իբրեվ զոհ,

որ չկրկնվի էլ պատմությունը,

որ վակում լինի

երկու շուրթերը իրարից զատող տարածությունը,

Մարիամ անունը

դնել մյուս բոլոր անունների մոտ,

առանց որևէ կարոտի, կրքի

ու սիրել միայն անմահությունը...

ու լինել ազատ...

ու լինել ազատ...

Լինել ազաաաաաատ :( ,Մելիք,շնորհակալ եմ,այնքաաան ինձ հարազատ ես գրել:

Կեցցես :flower:

Link to post
Share on other sites

Կամ լռիր, կամ գրիր: "Լռիր ու գրիր"-ը ո՞րն է: :blink:

Խոսքը անմիջական շփման, բանավոր արտահայտվելու ու պարզապես թղթի հետ զրուցելու մասին է: Ճիշտ է, ի վերջո մարդն է մտքերդ ընկալողը, բայց արդեն թուղթն է միջնորդը, էսպես ավելի հեշտ է, կոնկրետ ինձ համար: Էսպես չհասկացված լինելու վտանգը մեծ չի: Եթե մեկը չնդունի էլ քեզ, գլուխը քարը...

Link to post
Share on other sites

Խոսքը անմիջական շփման, բանավոր արտահայտվելու ու պարզապես թղթի հետ զրուցելու մասին է: Ճիշտ է, ի վերջո մարդն է մտքերդ ընկալողը, բայց արդեն թուղթն է միջնորդը, էսպես ավելի հեշտ է, կոնկրետ ինձ համար: Էսպես չհասկացված լինելու վտանգը մեծ չի: Եթե մեկը չնդունի էլ քեզ, գլուխը քարը...

Իսկ, կներեք, Դուք Վահե Ավետյանի հետ պատահաբար ծանոթներ չե՞ք: :)

Link to post
Share on other sites

Meliq, bacatri haskananq.

Երբեմն կարիք ես ունենում հաստատելու քո գոյությունը: Չե?ք ունեցել երբեք այն զգացողությունը, երբ ամեն ինչ դատարկ ու անիմաստ է թվում, երբ թվում է, թե ոչինչ տեղի չի ունենում: Այդ պահերին է, որ ուզում ես հաստատել, որ դու իրոք մարդ ես, որ իրոք ապրում ես: Գուցե դա իմ անհատական զդացողությունն է, բայց ժամանակ առ ժամանակ իրեն շատ սուր է զգացնել տալիս: Ու ճիշտն ասած, ինձ համար այնքան էլ կարևոր չի` մարդիկ կհասկանա?ն ինձ և այն ինչ ես եմ զգում, Որովհետև մի բան հաստատ է ."Ոչ ոք չի կարող նույն գետը մտնել երկրորդ անգամ" :

Link to post
Share on other sites

Երբեմն կարիք ես ունենում հաստատելու քո գոյությունը: Չե?ք ունեցել երբեք այն զգացողությունը, երբ ամեն ինչ դատարկ ու անիմաստ է թվում, երբ թվում է, թե ոչինչ տեղի չի ունենում: Այդ պահերին է, որ ուզում ես հաստատել, որ դու իրոք մարդ ես, որ իրոք ապրում ես: Գուցե դա իմ անհատական զդացողությունն է, բայց ժամանակ առ ժամանակ իրեն շատ սուր է զգացնել տալիս: Ու ճիշտն ասած, ինձ համար այնքան էլ կարևոր չի` մարդիկ կհասկանա?ն ինձ և այն ինչ ես եմ զգում, Որովհետև մի բան հաստատ է ."Ոչ ոք չի կարող նույն գետը մտնել երկրորդ անգամ" :

Նախ :welcome:

Ճիշտն ասած ես ուզում էի ուշադրություն հրավիրել այն բանի վրա, որ գրելուց հետո չէր խանգարի սեփական գրածը գոնե մեկ անգամ կարդալ և տառասխալները ուղղել: Խոսքս կոնկրետ "Որ դու է ես , կաս" մասին է: Բայց արդեն պարզ է, որ քո գործը գրելն է ու քեզ համար այնքան էլ կարևոր չի` մարդիկ կհասկանա՞ն քեզ: Բայց թույլ տուր հիշեցնել, որ գրածդ այստեղ ներկայացրել ես, որ մարդիկ կարդան, հետևաբար նաև՝ որ հասկանան:

Իսկ "նույն գետը մտնելը" բոլորովին կապ չունի քո զգացանծները ուռիշներին հասկանալի ներկայացնելու հետ: :no:

Link to post
Share on other sites

Նախ :welcome:

Ճիշտն ասած ես ուզում էի ուշադրություն հրավիրել այն բանի վրա, որ գրելուց հետո չէր խանգարի սեփական գրածը գոնե մեկ անգամ կարդալ և տառասխալները ուղղել: Խոսքս կոնկրետ "Որ դու է ես , կաս" մասին է: Բայց արդեն պարզ է, որ քո գործը գրելն է ու քեզ համար այնքան էլ կարևոր չի` մարդիկ կհասկանա՞ն քեզ: Բայց թույլ տուր հիշեցնել, որ գրածդ այստեղ ներկայացրել ես, որ մարդիկ կարդան, հետևաբար նաև՝ որ հասկանան:

Իսկ "նույն գետը մտնելը" բոլորովին կապ չունի քո զգացանծները ուռիշներին հասկանալի ներկայացնելու հետ: :no:

Ախ ուրեմն էտ ինկատի ունեիր? :hehe: Romeo ջան, է- ն հայերենում բացի տառ և օժանդակ բայ լինելուց, նաև առանձին բառ է, որը ունի երեք իմաստ` 1-ին` գոյ, գոյություն, 2-րդ` էակ, 3-րդը Աստված բառի հոմանիշ է: Հետագա թյուրիմացություններից խուսափելու համար ասեմ, որ ես օգտագործել եմ երկրորդ իմաստով: :p

Իսկ "նույն գետը մտնելը" կապ ունի էնքանով, որ որևէ մեկը չի կարող , ոչ միայն նույնությանբ ապրել, այլ նույնիսկ նույնությամբ պատկերացնել չի կարող այն ապրումները, որ ունեցել է մեկ ուրշը: ;)

Edited by Meliq
Link to post
Share on other sites

Լինել ազաաաաաատ :( ,Մելիք,շնորհակալ եմ,այնքաաան ինձ հարազատ ես գրել:

Կեցցես :flower:

Ուրախ եմ, որ դուրդ եկավ :jump: Ազատությունն ու սերն են ամենաբարձր արժեքները: Ափսոս, որ երկուն էլ դժվար ա գտնել:

Link to post
Share on other sites

Լինել ազաաաաաատ :( ,Մելիք,շնորհակալ եմ,այնքաաան ինձ հարազատ ես գրել:

Կեցցես :flower:

Ուրախ եմ, որ դուրդ եկավ :jump: Ազատությունն ու սերն են ամենաբարձր արժեքները: Ափսոս, որ երկուն էլ դժվար ա գտնել::(

Link to post
Share on other sites

Դատարկացնդաբանություններ

Մթության մեջ նստած սենյակում`

Իմ հուշերն էի փորփրում ,

Իսկ քիչ այն կողմ ցնդած ռադիոն

Բեթհովենից ինչ որ բան էր ճզվզում,

Հարևանուհուս ձգող սենյակից

Նրա գռեհիկ ծիծաղն էր լսվում ,

Եվ այդ ամենը խառնվում իրար

Ու երազների remix էր դառնում:

Link to post
Share on other sites

Կանչեր խավարում

Գրողի տարած սառնամանիքը

Ոսկորներիս հետ կռիվ է բռնել:

Պոստում խաղաղ է: Եվ իմ բալիկը,

Որի մորն անգամ չեմ ճանաչում դեռ,

Ինձ տուն է կանչում:

Պոստից ես գունդ եմ ետ վերադառնում,

Եվ իմ ետևից նորից փակվում է դարպասը գնդի,

Փշալարերը նորից ինձ իրենց գիրկն են առնում,

Ու էլ ելք չկա իմ այս անդնդից,

Ուր նույն ձայները դեռ կանչում են ինձ:

Եվ ես ճանկռում եմ անզորությունից

Կավը պարսպի իմ մագիլներով,

Եվ ճմռում եմ ես ավիշ-արյունից

Լրիվ ցամաքած իմ այս ձեռքերով

Փշալարերը...

Ու լսում ձայներ,

Որ կանչում են ինձ:

Link to post
Share on other sites

Հետմիջօրեին

Ամեն ինչ այնքան հստակ է ու նոր

Խելագարության նման անսովոր

Այս խեղդող ու տոթ հետմիջորեին,

Ուր նվաղել են հանճարն ու հոգին:

Հրաձգության ձայներից խրտնած`

Հեռվում թևածող ամպիկները թաց

Իմ խոնավացած հուշերի նման

Նոր դեմք են հագնում ամեն մի վայրկյան:

Ու տարրալուծվում տարածության մեջ`

Երկնում թողնելով պատկերը քո մերկ,

Որ չբացվեց ինձ ազատության մեջ

Ու որ երազվեց նորից ինձ երեկ:

Կարոտը մեռավ: Իսկ դու ապրում ես

Դեռ իմ խարխլված ու թույլ հոգու մեջ

Եվ այս խելագար հետմիջօրեին

Միրաժի նման հայտնվում ես ինձ:

Link to post
Share on other sites

ՏՊԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆ

Տպաորության իմ զինանոցին

Լուսինը տվեց բրոնզն իր վերջին

Ու լուռ կորավ լեռան գրկում:

Իսկ դու?, ի'մ Մարի, դու? ում ես մրրկում

Քո գարնանային գերնոր հույզերով

Եվ գիշերային տենդի հույսերով

Է?լ ում ես զրկում զեփյուռե քնից:

Լուսինը, որ նոր այնպես չքնաղ էր

Իր կոկետությամբ վերևից ժպտում,

Կար ու էլ չկա...

Այդպես էլ իրար ոչինչ չտված`

Վաղը չենք լինի նաև ես և դու...

P.S.

Լուսինը գտավ...

միայլ եզերքում,

Տիեզերական մի այլ չափման մեջ

Տպաորության զինանոցը ՄԵՐ:

Link to post
Share on other sites

Չվերջացող պատերազմ է

այս վերացող երկրի վրա.

կործանումի կրքից բացի

չկա ոչինչ սովորական:

Մնացյալը կեղծ է ու խորթ.

ամենօրյա համբույրները

ողջագուրման

ու կարոտի մասին գրված

նամակները մարտի դաշտից

այս գերհոգնած մոլորակի

զգայական լճացումն են

սոսկ քողարկում,

ուրիշ ոչինչ:

Link to post
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.


×
×
  • Create New...