Jump to content

Вардан или Васак.


Recommended Posts

Не говарю о нем как о политике - Все то, что он витрворял ЗА СПИНОЙ ВОЮЕШЕЙ АРМИИ, заслужывают только однаго и одназначного вердикта:

Васак Сюни - ТЫ ПРЕДАТЕЛЬ И ЗАСЛУЖЫВАЕШ САМОГО СУРОГОГО НАКАЗАНИЯ И В РЕАЛЕ, И В СОЗНАНИИ ПОТОМКОВ!

Этот вердикт-это твоё субьективное мнение.

Link to post
Share on other sites
  • Replies 157
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

Nazel

Но все равно Васак не заслужил,чтоб его имя стало символом предательства.

Кто же тогда заслуживает????? Как можно оправдать этого человека? Где ему оправдания….

На сколько я знаю в начале войны дел шло к обретению независимости, к концу только лишь об отстаивании права исповедовать свою религию, а знаете ко вонёс значительный вклад то чтоб дело пошло именно так… вы знаете ли это было очень удобное время… всё было выбрано правельно… время, тактика.. итд… РЕАЛЬНЫЙ ШАНСТ ВОСТОНОВИТЬ ЦАРСТВО… а нет неудача… Хайи бахт скажут многие???? НЕТ предательство… нож в спину!!!!! И этого человека не за что называть предателем?????…. По нему гилетина плакала, горькими слезами!!!!!!!!!! Неважно какие у него цели были выслужится перед своим бареном, хазяеном, или что там он хотел зделать… факт остаются фактом он пошол войной на свою землю… он на земли своего народа привёл чужеродное войско! Он сделал всё чтоб Армения не восстановила своё имя….

потому что это еще надо доказать,что предлагаемый им путь был ошибочным.В тех условиях,когда параллельно существовали язычество и христианство,Армении не надо было спешить с принятием христианства,это было невыгодно во всех отношениях.Васак прекрасно понимал это.

Приняла же Россия христианство в 10 веке и ничего.Все разговоры,что без христианства не было бы Армении,всего лишь домыслы.Можно было принять Христа и потом.

Когда разворачивались эти события христианство было уже принято сто с хвостиком лет!

Разговор можно было бы и потом… не является конструктивным… ктоб там несколько веков ждал чего ждал итд… правельность или неправельность принятия христианства это отдельная тема для обсуждения.

Hayoc Martik

Этот вердикт-это твоё субьективное мнение.

Этот вердикт это мнение болшенства историков…

P.s. для мня вообще странно как такой вопрос вообще мог возникнуть???

Link to post
Share on other sites
Nazel

Кто же тогда заслуживает????? Как можно оправдать этого человека? Где ему оправдания….

На сколько я знаю в начале войны дел шло к обретению независимости, к концу только лишь об отстаивании права исповедовать свою религию, а знаете ко вонёс значительный вклад то чтоб дело пошло именно так… вы знаете ли это было очень удобное время… всё было выбрано правельно… время, тактика.. итд… РЕАЛЬНЫЙ ШАНСТ ВОСТОНОВИТЬ ЦАРСТВО… а нет неудача… Хайи бахт скажут многие???? НЕТ предательство… нож в спину!!!!! И этого человека не за что называть предателем?????…. По нему гилетина плакала, горькими слезами!!!!!!!!!! Неважно какие у него цели были выслужится перед своим бареном, хазяеном, или что там он хотел зделать… факт остаются фактом он пошол войной на свою землю… он на земли своего народа привёл чужеродное войско! Он сделал всё чтоб Армения не восстановила своё имя….

Когда разворачивались эти события христианство было уже принято сто с хвостиком лет!

Разговор можно было бы и потом… не является конструктивным… ктоб там несколько веков ждал чего ждал итд… правельность или неправельность принятия христианства это отдельная тема для обсуждения.

Hayoc Martik

Этот вердикт это мнение болшенства историков…

P.s. для мня вообще странно как такой вопрос вообще мог возникнуть???

Gaik укажите пожалуйста Ваш источник о собитиях 451 г.

Link to post
Share on other sites

Егише

Восстание армян 451 г. заставило царя Йездегирда изменить политику по отношению к Армении, что нашло выражение в Нуарсакском договоре (485 г.). Согласно этому договору, персидские маги должны были отказаться от политики насильственного обращения армян в зороастризм, вывести из Армении жрецов и разрушить построенные ими капища, в стране должно было отныне свободно исповедоваться христианство.

Вардан Мамиконян

- герой религиозно-национальной борьбы армян в V веке. По словам национальных историков Елисея и Лазаря Парского, борьба эта была вызвана столкновением христианской Армении с языческою Персиею. Персидский царь Иездигерд II (438) стал заботиться о процветании огнепоклоннической религии в персидской Армении, христианство которой могло послужить к сближению ее с Византиею. Национальные историки не говорят о внутренних причинах, поддерживавших надежды сасанидского правителя искоренить в Армении христианство или, по крайней мере, создать противовес христианскому элементу из исповедников национальной религии Ирана. Исповедание огнепоклонства в Армении той эпохи приходится приписать, с одной стороны, насильственным мерам и всяческому давлению персидских правителей, а с другой - отпадению отдельных личностей в язычество из-за корысти или иной выгоды. Таким вероотступником является Васак, князь Сионийский, имя которого у армян сделалось нарицательным в смысле изменника. Иездигерд II, по настоянию магов, под предлогом похода в страну восточных гуннов, призвал армянских князей и убеждал их принять огнепоклонство. Князья, по-видимому, согласились и, сопутствуемые многочисленными жрецами, возвратились на родину с целью распространять у себя маздеизм. В христианской Армении враждебно были встречены как князья-ренегаты, так, и в особенности, жрецы. Однако, происками Васака огнепоклонники стали приобретать сторонников. Тогда христианское духовенство, собравшись в Шахапиване, где с князьями совещался вождь армянских войск Вардан, побудило последнего произнести известные слова: "Доколе терпеть нам и скрывать истину? ". Примеру вождя последовали и другие, отступившие было, князья, и все они присягнули на св. Евангелии положить живот за Церковь. В этом собрании раздался против Церкви голос, в искренности которого нет основания сомневаться, так как, по сообщению самих христианских историков Елисея и Лазаря, возвысивший этот голос исповедник религии Зенда, с характерным именем Зандаган, свой протест запечатлел мучительною смертью: он был побит камнями. В условленный день христиане напали на магов, сосредоточившихся с своим главою Мобедом в Зарехеване, в области Багреванд, частью избили, частью рассеяли их, разрушили языческие жертвенники и изгнали персов из городов. Католикос Иосиф, вместе с князьями, обратился письменно за помощью к императору Феодосию; были сделаны воззвания в этом духе и к князьям греческой Армении. Между тем Себухт марзпан, т. е. пограничный князь области кавказского прохода Чора, явился в Албанию, с войском и 300 магами, разрушать христианские церкви и воздвигать огнепоклоннические жертвенники. Албанцы прислали просить помощи у армян, в силу договора, существовавшего между армянами, грузинами и албанцами. Армянские войска были разделены на три части: одну отрядили в Адербейджан для охранения восточной границы от персов, другая, под предводительством самого Вардана, двинулась в Албанию. Себухт был разбит близ города Хагхага, и персы изгнаны из Албании; но едва успел В. заключить союз с гуннами (450) против персов, как из Армении прибыл гонец с вестью, что изменил Васак, начальник третьего отряда, оставленного в самой Армении для наблюдения за внутренним порядком страны. Васак окружил себя единомышленниками, при содействии которых подверг христиан жестокому гонению, и лишь слух о поражении Себухта побудил его бежать в Сиюнию. В наступившую вслед за тем зиму, которая прекратила военные действия, Васак всячески перезывал к себе сторонников Вардана, обещая, что все простится персидским царем и всем будет предоставлена свобода вероисповедания. Попытка армянских князей успокоить Иездигерда II уверением в своей политической благонадежности увенчалась лишь мимолетным успехом. Иездигерд II воздерживался от открытого гонения христиан в Армении, пока могло угрожать появление греческих войск, в качестве армянских союзников; но когда внимание императора Маркиана, преемника Феодосия II, было отвлечено на Запад гуннами, командование персидскими войсками поручено было Мушкану Нюсалавурту, а главное руководительство делами - Васаку. Царские войска сразились с армянским ополчением на берегах Тгмута, у села Аварайра. В. был убит (451), персы одержали победу; но в битве воочию обнаружилось, что армяне действительно были готовы бороться на жизнь и смерть за христианскую веру. Хотя с некоторыми перерывами и продолжалась еще борьба, но исход ее не угрожал более окончательному торжеству христианства в Армении. В этом смысле поражение у Аварайра по праву чествуется армянами наравне с победою, и о павшем в этой битве предводителе Вардане составилось представление, как о победоносном национальном герое.

СЛОВАРЬ СВЯТЫХ

Вардан Мамиконян и с ним 1036 воинов, погибших в битве с персами при Аварайре 28 мая 451 году. Армяне считали (и считают) эту битву - первым в истории сражением за христианскую веру. В реальности Армения отстаивала свою национальную независимость как от "единоверцев" из Византии (частью которой была Западная Армения), так и от персов, контролировавших восточную часть страны. Спарапет (полководец) Вардан - внук католикоса Саака Великого (а его дочерью была св. Шушаник). В сражении, по преданию, 60 тысяч армян противостояли 200 тысячам персов. Летописец Егишэ вложил в уста клич, который у современного человека вызывает некоторую оторопь, потому что похоже на клич каких-нибудь террористов: «Смерть неосмысленная - это смерть, а смерть осмысленная - бессмертие!». Слова справедливы только, если смыслом признаётся Христос, любовь. Если же хотя бы "нация" - уже ужас и террор. Армяне считают, что битва не закончилась ничьей победой (как Бородино) - персы считали, что победили. Спустя треть века после неё персы признали право армян на исповедание христианства. Спустя 17 веков проблема в другом: право по-прежнему есть, а вот желания особого нет, и это не только армянская проблема. Оказывается, легче быть христианином против персов, чем быть христианином самому по себе, без нации, без сбережения культуры. «Мы признаём св. Евангелие как нашего отца, а Вселенскую Апостольскую Церковь - как нашу мать», - так исповедовали "святые варданиды" свою веру. Евангелие - это наставления, дисциплина, Церковь - нежность, милосердие (Гуайта Дж. Жизнь человека: встреча неба и земли. Беседы с Католикосом Всех Армян Гарегином I. М., 1999. С. 121). Христос, конечно, один и в Евангелии, и в Церкви, только, как и у любого человека, слово Иисуса мягче звучит не на бумаге, а в общении, каковым и является Церковь. Память в Армянской Церкви 15 февраля (праздник "Варданянц"), а по другой традиции - за 8 недель до Пасхи.

Link to post
Share on other sites

Hayoc Martik

Աղվանք արշավելուց առաջ Վարդանը, որպես հայոց բանակի գլխավոր հրամանատար, բանակը բաժանեց երեք մասի. առաջինը ուղարկեց հարավային Հայաստան՝ պարսիկների հնարավոր նեխուժումը կանխելու նպատակով, երկրորդ՝ գերակշիռ մասը, վերցրեց իր հետ, իսկ երրորդ մասը թողեց երկրում Վասակի գլխավորությամբ՝ որպես ստրատեգիական ռեզերվ, որը նաև պետք է օգնության հասներ վտանգավոր ուղղությանը: Այստեղ Վարդանին քննադատում են, որ նա, իմանալով Վասակին, նրան զորք տվեց: Սակայն պետք չէ մոռանալ, որ Վասակը երկրի, թեև պարսկասեր, սակայն ամենաազդեցիկ նախարարներից էր, դեռևս առերես ապստամբների հետ էր և նրան զորք չտալու դեպքում Վարդանին կմեղադրեին իշխանությունը ուզուրպացնելու մեջ: Այդ տարի պարսիկները պլանավորել էին Հայաստանին հիմնական հարված հասցնել Աղվանքից՝ ուր և մտավ պարսկական բանակը:

Այստեղ էլ հենց Վասակը կատարեց իր առաջին քայլը, որը այլ կերպ քան դավաճանություն չես անվանի: Նա նամակով պարսից զորահրամանատար Սեբուխտին տեղեկացրեց հայկական բանակի արշավի և զորքի քանակի մասին : Արդյոք սա դավաճանություն չէ՞: Իհարկե կարելի է ասել, որ Վասակը, գուցե և Վարդանի հետ նախապես պայմանավորված, դիտավորյալ մոլորության մեջ է գցել պարսից զորահրամանատարին՝ նշելով, որ հայերը քիչ են: Սակայն, որ դա այդպես չէ, վկայում է երկու հանգամանք.

ա) հայկական բանակը Խաղխաղ քաղաքի մոտ, տեսնելով արդեն մարտական պատրաստվածության մեջ և զորաշարքով կանգնած պարսկական բանակին, անակնկալի եկավ: Սրանով խախտվեց նաև հայոց բանակի նախնական մարտական պլանը, ըստ որի պարսիկներին պետք է անակնկալ հարված հասցվեր (հայերը քանակապես թշնամուն զիջելու դեպքում միշտ ձգտում էին այդպես վարվել):

բ) զուտ ռազմական առումով Վասակը պետք է անմիջապես իր բանակը շարժեր Վարդանին օգնության, քանի որ արդեն պարզ էր, որ գլխավոր հարվածը գալիս է արևելքից, այլ ոչ թե հարավից: Դրանով նա ավելի կհեշտացներ և կամրապնդեր Վարդանի հաղթանակը:

Բայց նա այդպես չվարվեց: Ավելին. նա կեղծ զորաշարժով ցույց տվեց, թե իբր պատրաստվում է շարժվել Վարդանին օգնության, բայց իրականում գրավեց և ավերեց այն բերդերը, որոնք չէր կարող պահել իր ձեռքում : Բացի այդ նա ոչնչացրեց Այրարատ նահանգի պարենի պաշարները , որի հետևանքով Վարդանը ստիպված եղավ ձմռանը տեղաբաշխել հայոց բանակի մեծագույն մասը տարբեր գավառներում՝ պարենի անբավարարության պատճառով: Ընդ որում Վասակի կողմնակիցներից ոմանք լքեցին նրան (ըստ Եղիշեի □…նրանք, ովքեր նրա (Վասակի– Մ.Հ) հետ էին, ոմանք փախան ամեն մեկն իր տեղը…□ ) և հետագայում միացան Վարդանին:

Պատերազմող բանակի թիկունքում այսպիսի քայլեր կատարելը այժմ կոչվում է դավաճանություն և դիվերսիա, որը խստորեն պատժվել է բոլոր ժամանակներում և իրավակարգերում: Ընդ որում նրա արարքները լիովին պատժելի են և քրեական և բարոյական առումով:

Իմանալով այդ մասին՝ Վարդանը, ավերելով Ճորա Պահակը և դաշինք կնքելով հոների հետ, շտապ վերադարձավ Հայաստան: Իր վերոհիշյալ արարքներից հետո զորքի և ժողովրդի մեջ չունենալով բավականին հենարան, Վասակը հեռացավ Սյունիք: Վերադառնալով Աղվանքից՝ Վարդանը գրավեց □թագավորանիստ տեղերը□ և իշխանությունը կենտրոնացրեց իր ձեռքում:

Սրա ինչպես նաև նրա հիման վրա, որ դրանից հետո, ըստ Եղիշեի, Վարդանը □գունդ-գունդ զորք էր ուղարկում Սյունյաց աշխարհ□ և նեղում Վասակին, որոշ ուսումնասիրողներ առաջ են քաշում այն տեսակետը, որ Վարդանը Վասակի հետ պատերազմում էր թագավոր դառնալու համար: Թեև այս հարցին կանդրադառնանք ավելի ուշ, այնուհանդերձ նշենք, որ □թագավորանիստ տեղերը□ ոչ այնքան բուն թագավորի նստելու տեղերն էին, որքան, ժամանակակից լեզվով ասած, դրանք ստրատեգիական նշանակություն ունեցող բերդերն ու ամրոցներն էին (օր.՝ Արտաշատի և Գառնո ամրոցները, Արտագերս բերդը և այլն), իսկ Սյունիքի վրա հարձակվելը և Վասակին նեղելը բացատրվում է հետևյալով. Վարդանը, լինելով իր ժամանակի մեծագույն զորավարներից մեկը, լավ էր հասկանում պատերազմի ստրատեգիան: Պետք է չեզոքացվեր Սյունիքից սպասվող հարվածը` Ավարայրի ճակատամարտի ժամանակ թիկունքը ապահովելու համար, որն էլ իրականացվեց Սյունիքի վրա հարձակվելով: Վարդանը, գրավելով Սյունիքի կարևոր բերդերն ու ամրոցները (օր.՝ Վասակաբերդը, Որոտբերդը և այլն)` չեզոքացրեց Վասակին և Սյունիքից սպասվող հարվածը, ինչպես նաև ապահովեց Սյունյաց հայրենասերների աջակցությունը, որոնք դժգոհ էին Վասակի հարկային և կրոնական քաղաքականությունից:

Սրանք Վասակի բացահայտ քայլերն էին, բայց նա կատարեց նաև մի շարք գաղտնի քայլեր, որոնց մասին թեև քչերն իմացան, բայց որոնք իրենց հետևանքներով գուցե և ավելի ծանր էին: Վասակը՝

ա) ոչ մի ջանք չխնայեց հայ-բյուզանդական հնարավոր և հայ-վիրա-աղվանյան կայացած դաշինքը վիժեցնելու ուղղությամբ (Ավարայրի ճակատամարտից մի քանի շաբաթ առաջ տեղեկացրեց Վիրք, Աղվանք և Բյուզանդիա, թե իբր պարսիկները հրաժարվել են իրենց նպատակներից և այլևս կարիք չկա օգնության հասնել հայերին) և ի վերջո հասավ իր նպատակին (սակայն Գուգարքը, որը մինչ այդ միացվել էր Վրաստանին, մասնակցեց ապստամբությանը, քանի որ Տաշիրը և Աշոցքը, ըստ սկզբնաղբյուրների, ներկա էին):

բ) նույն ձևով խոչնդոտեց նաև Խաղկտիքից, Տմորիքից, Աղձնիքից, Կորդույքից եկող հնարավոր օգնությանը (Աղձնիքը Արշակունյաց Հայաստանի ամենահզոր բդեշխություններից էր և նրա զինական ուժը շատ կօգներ Ավարայրում, իսկ Կորդույքը հզոր նախարարություն էր (1.000 հեծյալ) և հատկապես փառաբանված իր նետաձիգներով): Վասակը փորձեց խոչնդոտել նաև Արցախից եկող օգնությանը, սակայն քանի որ Արցախը ավելի սերտ կապերի մեջ էր Վարդանանց հետ, Վասակի քայլը չհաջողվեց և, ըստ Ստեփանոս Օրբելյանի մի տեղեկության, Արցախի Առանշահիկների և նրանց հետ էլ, նաև ՈՒտիքի ու Գարդմանքի հեծելագնդերը և ժողովրդական աշխարհազորերը, որպես Առանշահիկների կրտսեր և քաղաքական ազդեցության ոլորտում գտնվող նախարարներ, մասնակցել են Ավարայրի ճակատամարտին:

գ) Սյունյաց գնդով Ավարայրի ճակատամարտի ժամանակ հանդես եկավ հայերի դեմ՝ գտնվելով Պարսից բանակի աջ թևում :

դ) Ավարայրի ճակատամարտից անմիջապես առաջ մի քանի անգամ ներկայացավ Փայտակարանում գտնվող Միհրներսեհին և տեղեկություններ հայտնեց հայոց բանակի քանակի, զորքի տեսակի և զինվածության մասին :

ե) Վարդանի Աղվանք գնալուց հետո գերեց որոշ առաջատար նախարարների երեխաների՝ Պարսկաստան ուղարկելու համար :

զ) հավաքագրեց լեռնային և դաշտային որոշ վայրենի ցեղեր (օր.՝ Լփնաց, Ճղբաց, և այլն՝ թվով 11 ) , որոնք հետագայում հանդես եկան հայեր դեմ:

է) պարսկական զորամասերով փակեց հյուսիսից Աղվանք մտնող կիրճերը և արգելեց հոների մուտքը Պարսկաստան, որը բավականին կհեշտացներ հայերի վիճակը Ավարայրում՝ շեղելով պարսից բանակի մի մասը :

Այս արարքները ևս այլ կերպ, քան հայրենիքի դավաճանությունն չես անվանի` և քրեաիրավական և բարոյական տեսանկյունից: Եթե նա համաձայն չէր ապստամբության հետ, կարող էր գոնե չեզոք դիրք բռնել, այլ ոչ թե ամեն կերպ ակտիվորեն վնասեր իր ժողովրդին (այդպես, ի դեպ, որոշ չափով վարվեցին Բագրատունիները, ինչը հեշտ է նկատել, քանի որ Եղիշեն Տիրոց Բագրատունու նկատմամբ ատելություն համարյա չի դրսևսորում): Մեր կարծիքով այստեղ ոչ մի դիվանագիտություն չկա:

Наверно уже успели заметить, что я автор Военной летописи армянского народа, который выпускаю в свет по томам - так вот, книга 14-ая Летописи посваящена событиям 428-502 годов. Поверте, я достаточно изучал перваисточники и достаточно размышлял над всем этим.

Вердикт остаетса НЕИЗМЕННЫМ!

Link to post
Share on other sites
Hayoc Martik

Աղվանք արշավելուց առաջ Վարդանը, որպես հայոց բանակի գլխավոր հրամանատար, բանակը բաժանեց երեք մասի. առաջինը ուղարկեց հարավային Հայաստան՝ պարսիկների հնարավոր նեխուժումը կանխելու նպատակով, երկրորդ՝ գերակշիռ մասը, վերցրեց իր հետ, իսկ երրորդ մասը թողեց երկրում Վասակի գլխավորությամբ՝ որպես ստրատեգիական ռեզերվ, որը նաև պետք է օգնության հասներ վտանգավոր ուղղությանը: Այստեղ Վարդանին քննադատում են, որ նա, իմանալով Վասակին, նրան զորք տվեց: Սակայն պետք չէ մոռանալ, որ Վասակը երկրի, թեև պարսկասեր, սակայն ամենաազդեցիկ նախարարներից էր, դեռևս առերես ապստամբների հետ էր և նրան զորք չտալու դեպքում Վարդանին կմեղադրեին իշխանությունը ուզուրպացնելու մեջ: Այդ տարի պարսիկները պլանավորել էին Հայաստանին հիմնական հարված հասցնել Աղվանքից՝ ուր և մտավ պարսկական բանակը:

Այստեղ էլ հենց Վասակը կատարեց իր առաջին քայլը, որը այլ կերպ քան դավաճանություն չես անվանի: Նա նամակով պարսից զորահրամանատար Սեբուխտին տեղեկացրեց հայկական բանակի արշավի և զորքի քանակի մասին : Արդյոք սա դավաճանություն չէ՞: Իհարկե կարելի է ասել, որ Վասակը, գուցե և Վարդանի հետ նախապես պայմանավորված, դիտավորյալ մոլորության մեջ է գցել պարսից զորահրամանատարին՝ նշելով, որ հայերը քիչ են: Սակայն, որ դա այդպես չէ, վկայում է երկու հանգամանք.

ա) հայկական բանակը Խաղխաղ քաղաքի մոտ, տեսնելով արդեն մարտական պատրաստվածության մեջ և զորաշարքով կանգնած պարսկական բանակին, անակնկալի եկավ: Սրանով խախտվեց նաև հայոց բանակի նախնական մարտական պլանը, ըստ որի պարսիկներին պետք է անակնկալ հարված հասցվեր (հայերը քանակապես թշնամուն զիջելու դեպքում միշտ ձգտում էին այդպես վարվել):

բ) զուտ ռազմական առումով Վասակը պետք է անմիջապես իր բանակը շարժեր Վարդանին օգնության, քանի որ արդեն պարզ էր, որ գլխավոր հարվածը գալիս է արևելքից, այլ ոչ թե հարավից: Դրանով նա ավելի կհեշտացներ և կամրապնդեր Վարդանի հաղթանակը:

Բայց նա այդպես չվարվեց: Ավելին. նա կեղծ զորաշարժով ցույց տվեց, թե իբր պատրաստվում է շարժվել Վարդանին օգնության, բայց իրականում գրավեց և ավերեց այն բերդերը, որոնք չէր կարող պահել իր ձեռքում : Բացի այդ նա ոչնչացրեց Այրարատ նահանգի պարենի պաշարները , որի հետևանքով Վարդանը ստիպված եղավ ձմռանը տեղաբաշխել հայոց բանակի մեծագույն մասը տարբեր գավառներում՝ պարենի անբավարարության պատճառով: Ընդ որում Վասակի կողմնակիցներից ոմանք լքեցին նրան (ըստ Եղիշեի □…նրանք, ովքեր նրա (Վասակի– Մ.Հ) հետ էին, ոմանք փախան ամեն մեկն իր տեղը…□ ) և հետագայում միացան Վարդանին:

Պատերազմող բանակի թիկունքում այսպիսի քայլեր կատարելը այժմ կոչվում է դավաճանություն և դիվերսիա, որը խստորեն պատժվել է բոլոր ժամանակներում և իրավակարգերում: Ընդ որում նրա արարքները լիովին պատժելի են և քրեական և բարոյական առումով:

Իմանալով այդ մասին՝ Վարդանը, ավերելով Ճորա Պահակը և դաշինք կնքելով հոների հետ, շտապ վերադարձավ Հայաստան: Իր վերոհիշյալ արարքներից հետո զորքի և ժողովրդի մեջ չունենալով բավականին հենարան, Վասակը հեռացավ Սյունիք: Վերադառնալով Աղվանքից՝ Վարդանը գրավեց □թագավորանիստ տեղերը□ և իշխանությունը կենտրոնացրեց իր ձեռքում:

Սրա ինչպես նաև նրա հիման վրա, որ դրանից հետո, ըստ Եղիշեի, Վարդանը □գունդ-գունդ զորք էր ուղարկում Սյունյաց աշխարհ□ և նեղում Վասակին, որոշ ուսումնասիրողներ առաջ են քաշում այն տեսակետը, որ Վարդանը Վասակի հետ պատերազմում էր թագավոր դառնալու համար: Թեև այս հարցին կանդրադառնանք ավելի ուշ, այնուհանդերձ նշենք, որ □թագավորանիստ տեղերը□ ոչ այնքան բուն թագավորի նստելու տեղերն էին, որքան, ժամանակակից լեզվով ասած, դրանք ստրատեգիական նշանակություն ունեցող բերդերն ու ամրոցներն էին (օր.՝ Արտաշատի և Գառնո ամրոցները, Արտագերս բերդը և այլն), իսկ Սյունիքի վրա հարձակվելը և Վասակին նեղելը բացատրվում է հետևյալով. Վարդանը, լինելով իր ժամանակի մեծագույն զորավարներից մեկը, լավ էր հասկանում պատերազմի ստրատեգիան: Պետք է չեզոքացվեր Սյունիքից սպասվող հարվածը` Ավարայրի ճակատամարտի ժամանակ թիկունքը ապահովելու համար, որն էլ իրականացվեց Սյունիքի վրա հարձակվելով: Վարդանը, գրավելով Սյունիքի կարևոր բերդերն ու ամրոցները (օր.՝ Վասակաբերդը, Որոտբերդը և այլն)` չեզոքացրեց Վասակին և Սյունիքից սպասվող հարվածը, ինչպես նաև ապահովեց Սյունյաց հայրենասերների աջակցությունը, որոնք դժգոհ էին Վասակի հարկային և կրոնական քաղաքականությունից:

Սրանք Վասակի բացահայտ քայլերն էին, բայց նա կատարեց նաև մի շարք գաղտնի քայլեր, որոնց մասին թեև քչերն իմացան, բայց որոնք իրենց հետևանքներով գուցե և ավելի ծանր էին: Վասակը՝

ա) ոչ մի ջանք չխնայեց հայ-բյուզանդական հնարավոր և հայ-վիրա-աղվանյան կայացած դաշինքը վիժեցնելու ուղղությամբ (Ավարայրի ճակատամարտից մի քանի շաբաթ առաջ տեղեկացրեց Վիրք, Աղվանք և Բյուզանդիա, թե իբր պարսիկները հրաժարվել են իրենց նպատակներից և այլևս կարիք չկա օգնության հասնել հայերին) և ի վերջո հասավ իր նպատակին (սակայն Գուգարքը, որը մինչ այդ միացվել էր Վրաստանին, մասնակցեց ապստամբությանը, քանի որ Տաշիրը և Աշոցքը, ըստ սկզբնաղբյուրների, ներկա էին):

բ) նույն ձևով խոչնդոտեց նաև Խաղկտիքից, Տմորիքից, Աղձնիքից, Կորդույքից եկող հնարավոր օգնությանը (Աղձնիքը Արշակունյաց Հայաստանի ամենահզոր բդեշխություններից էր և նրա զինական ուժը շատ կօգներ Ավարայրում, իսկ Կորդույքը հզոր նախարարություն էր (1.000 հեծյալ) և հատկապես փառաբանված իր նետաձիգներով): Վասակը փորձեց խոչնդոտել նաև Արցախից եկող օգնությանը, սակայն քանի որ Արցախը ավելի սերտ կապերի մեջ էր Վարդանանց հետ, Վասակի քայլը չհաջողվեց և, ըստ Ստեփանոս Օրբելյանի մի տեղեկության, Արցախի Առանշահիկների և նրանց հետ էլ, նաև ՈՒտիքի ու Գարդմանքի հեծելագնդերը և ժողովրդական աշխարհազորերը, որպես Առանշահիկների կրտսեր և քաղաքական ազդեցության ոլորտում գտնվող նախարարներ, մասնակցել են Ավարայրի ճակատամարտին:

գ) Սյունյաց գնդով Ավարայրի ճակատամարտի ժամանակ հանդես եկավ հայերի դեմ՝ գտնվելով Պարսից բանակի աջ թևում :

դ) Ավարայրի ճակատամարտից անմիջապես առաջ մի քանի անգամ ներկայացավ Փայտակարանում գտնվող Միհրներսեհին և տեղեկություններ հայտնեց հայոց բանակի քանակի, զորքի տեսակի և զինվածության մասին :

ե) Վարդանի Աղվանք գնալուց հետո գերեց որոշ առաջատար նախարարների երեխաների՝ Պարսկաստան ուղարկելու համար :

զ) հավաքագրեց լեռնային և դաշտային որոշ վայրենի ցեղեր (օր.՝ Լփնաց, Ճղբաց, և այլն՝ թվով 11 ) , որոնք հետագայում հանդես եկան հայեր դեմ:

է) պարսկական զորամասերով փակեց հյուսիսից Աղվանք մտնող կիրճերը և արգելեց հոների մուտքը Պարսկաստան, որը բավականին կհեշտացներ հայերի վիճակը Ավարայրում՝ շեղելով պարսից բանակի մի մասը :

Այս արարքները ևս այլ կերպ, քան հայրենիքի դավաճանությունն չես անվանի` և քրեաիրավական և բարոյական տեսանկյունից: Եթե նա համաձայն չէր ապստամբության հետ, կարող էր գոնե չեզոք դիրք բռնել, այլ ոչ թե ամեն կերպ ակտիվորեն վնասեր իր ժողովրդին (այդպես, ի դեպ, որոշ չափով վարվեցին Բագրատունիները, ինչը հեշտ է նկատել, քանի որ Եղիշեն Տիրոց Բագրատունու նկատմամբ ատելություն համարյա չի դրսևսորում): Մեր կարծիքով այստեղ ոչ մի դիվանագիտություն չկա:

Наверно уже успели заметить, что я автор Военной летописи армянского народа, который выпускаю в свет по томам - так вот, книга 14-ая Летописи посваящена событиям 428-502 годов. Поверте, я достаточно изучал перваисточники и достаточно размышлял над всем этим.

Вердикт остаетса НЕИЗМЕННЫМ!

Кроме труда Егише можете дать список других источников?

Вы знакомы с персидскими источниками ?

Link to post
Share on other sites
Hayoc Martik

Աղվանք արշավելուց առաջ Վարդանը, որպես հայոց բանակի գլխավոր հրամանատար, բանակը բաժանեց երեք մասի. առաջինը ուղարկեց հարավային Հայաստան՝ պարսիկների հնարավոր նեխուժումը կանխելու նպատակով, երկրորդ՝ գերակշիռ մասը, վերցրեց իր հետ, իսկ երրորդ մասը թողեց երկրում Վասակի գլխավորությամբ՝ որպես ստրատեգիական ռեզերվ, որը նաև պետք է օգնության հասներ վտանգավոր ուղղությանը: Այստեղ Վարդանին քննադատում են, որ նա, իմանալով Վասակին, նրան զորք տվեց: Սակայն պետք չէ մոռանալ, որ Վասակը երկրի, թեև պարսկասեր, սակայն ամենաազդեցիկ նախարարներից էր, դեռևս առերես ապստամբների հետ էր և նրան զորք չտալու դեպքում Վարդանին կմեղադրեին իշխանությունը ուզուրպացնելու մեջ: Այդ տարի պարսիկները պլանավորել էին Հայաստանին հիմնական հարված հասցնել Աղվանքից՝ ուր և մտավ պարսկական բանակը:

Այստեղ էլ հենց Վասակը կատարեց իր առաջին քայլը, որը այլ կերպ քան դավաճանություն չես անվանի: Նա նամակով պարսից զորահրամանատար Սեբուխտին տեղեկացրեց հայկական բանակի արշավի և զորքի քանակի մասին : Արդյոք սա դավաճանություն չէ՞: Իհարկե կարելի է ասել, որ Վասակը, գուցե և Վարդանի հետ նախապես պայմանավորված, դիտավորյալ մոլորության մեջ է գցել պարսից զորահրամանատարին՝ նշելով, որ հայերը քիչ են: Սակայն, որ դա այդպես չէ, վկայում է երկու հանգամանք.

ա) հայկական բանակը Խաղխաղ քաղաքի մոտ, տեսնելով արդեն մարտական պատրաստվածության մեջ և զորաշարքով կանգնած պարսկական բանակին, անակնկալի եկավ: Սրանով խախտվեց նաև հայոց բանակի նախնական մարտական պլանը, ըստ որի պարսիկներին պետք է անակնկալ հարված հասցվեր (հայերը քանակապես թշնամուն զիջելու դեպքում միշտ ձգտում էին այդպես վարվել):

բ) զուտ ռազմական առումով Վասակը պետք է անմիջապես իր բանակը շարժեր Վարդանին օգնության, քանի որ արդեն պարզ էր, որ գլխավոր հարվածը գալիս է արևելքից, այլ ոչ թե հարավից: Դրանով նա ավելի կհեշտացներ և կամրապնդեր Վարդանի հաղթանակը:

Բայց նա այդպես չվարվեց: Ավելին. նա կեղծ զորաշարժով ցույց տվեց, թե իբր պատրաստվում է շարժվել Վարդանին օգնության, բայց իրականում գրավեց և ավերեց այն բերդերը, որոնք չէր կարող պահել իր ձեռքում : Բացի այդ նա ոչնչացրեց Այրարատ նահանգի պարենի պաշարները , որի հետևանքով Վարդանը ստիպված եղավ ձմռանը տեղաբաշխել հայոց բանակի մեծագույն մասը տարբեր գավառներում՝ պարենի անբավարարության պատճառով: Ընդ որում Վասակի կողմնակիցներից ոմանք լքեցին նրան (ըստ Եղիշեի □…նրանք, ովքեր նրա (Վասակի– Մ.Հ) հետ էին, ոմանք փախան ամեն մեկն իր տեղը…□ ) և հետագայում միացան Վարդանին:

Պատերազմող բանակի թիկունքում այսպիսի քայլեր կատարելը այժմ կոչվում է դավաճանություն և դիվերսիա, որը խստորեն պատժվել է բոլոր ժամանակներում և իրավակարգերում: Ընդ որում նրա արարքները լիովին պատժելի են և քրեական և բարոյական առումով:

Իմանալով այդ մասին՝ Վարդանը, ավերելով Ճորա Պահակը և դաշինք կնքելով հոների հետ, շտապ վերադարձավ Հայաստան: Իր վերոհիշյալ արարքներից հետո զորքի և ժողովրդի մեջ չունենալով բավականին հենարան, Վասակը հեռացավ Սյունիք: Վերադառնալով Աղվանքից՝ Վարդանը գրավեց □թագավորանիստ տեղերը□ և իշխանությունը կենտրոնացրեց իր ձեռքում:

Սրա ինչպես նաև նրա հիման վրա, որ դրանից հետո, ըստ Եղիշեի, Վարդանը □գունդ-գունդ զորք էր ուղարկում Սյունյաց աշխարհ□ և նեղում Վասակին, որոշ ուսումնասիրողներ առաջ են քաշում այն տեսակետը, որ Վարդանը Վասակի հետ պատերազմում էր թագավոր դառնալու համար: Թեև այս հարցին կանդրադառնանք ավելի ուշ, այնուհանդերձ նշենք, որ □թագավորանիստ տեղերը□ ոչ այնքան բուն թագավորի նստելու տեղերն էին, որքան, ժամանակակից լեզվով ասած, դրանք ստրատեգիական նշանակություն ունեցող բերդերն ու ամրոցներն էին (օր.՝ Արտաշատի և Գառնո ամրոցները, Արտագերս բերդը և այլն), իսկ Սյունիքի վրա հարձակվելը և Վասակին նեղելը բացատրվում է հետևյալով. Վարդանը, լինելով իր ժամանակի մեծագույն զորավարներից մեկը, լավ էր հասկանում պատերազմի ստրատեգիան: Պետք է չեզոքացվեր Սյունիքից սպասվող հարվածը` Ավարայրի ճակատամարտի ժամանակ թիկունքը ապահովելու համար, որն էլ իրականացվեց Սյունիքի վրա հարձակվելով: Վարդանը, գրավելով Սյունիքի կարևոր բերդերն ու ամրոցները (օր.՝ Վասակաբերդը, Որոտբերդը և այլն)` չեզոքացրեց Վասակին և Սյունիքից սպասվող հարվածը, ինչպես նաև ապահովեց Սյունյաց հայրենասերների աջակցությունը, որոնք դժգոհ էին Վասակի հարկային և կրոնական քաղաքականությունից:

Սրանք Վասակի բացահայտ քայլերն էին, բայց նա կատարեց նաև մի շարք գաղտնի քայլեր, որոնց մասին թեև քչերն իմացան, բայց որոնք իրենց հետևանքներով գուցե և ավելի ծանր էին: Վասակը՝

ա) ոչ մի ջանք չխնայեց հայ-բյուզանդական հնարավոր և հայ-վիրա-աղվանյան կայացած դաշինքը վիժեցնելու ուղղությամբ (Ավարայրի ճակատամարտից մի քանի շաբաթ առաջ տեղեկացրեց Վիրք, Աղվանք և Բյուզանդիա, թե իբր պարսիկները հրաժարվել են իրենց նպատակներից և այլևս կարիք չկա օգնության հասնել հայերին) և ի վերջո հասավ իր նպատակին (սակայն Գուգարքը, որը մինչ այդ միացվել էր Վրաստանին, մասնակցեց ապստամբությանը, քանի որ Տաշիրը և Աշոցքը, ըստ սկզբնաղբյուրների, ներկա էին):

բ) նույն ձևով խոչնդոտեց նաև Խաղկտիքից, Տմորիքից, Աղձնիքից, Կորդույքից եկող հնարավոր օգնությանը (Աղձնիքը Արշակունյաց Հայաստանի ամենահզոր բդեշխություններից էր և նրա զինական ուժը շատ կօգներ Ավարայրում, իսկ Կորդույքը հզոր նախարարություն էր (1.000 հեծյալ) և հատկապես փառաբանված իր նետաձիգներով): Վասակը փորձեց խոչնդոտել նաև Արցախից եկող օգնությանը, սակայն քանի որ Արցախը ավելի սերտ կապերի մեջ էր Վարդանանց հետ, Վասակի քայլը չհաջողվեց և, ըստ Ստեփանոս Օրբելյանի մի տեղեկության, Արցախի Առանշահիկների և նրանց հետ էլ, նաև ՈՒտիքի ու Գարդմանքի հեծելագնդերը և ժողովրդական աշխարհազորերը, որպես Առանշահիկների կրտսեր և քաղաքական ազդեցության ոլորտում գտնվող նախարարներ, մասնակցել են Ավարայրի ճակատամարտին:

գ) Սյունյաց գնդով Ավարայրի ճակատամարտի ժամանակ հանդես եկավ հայերի դեմ՝ գտնվելով Պարսից բանակի աջ թևում :

դ) Ավարայրի ճակատամարտից անմիջապես առաջ մի քանի անգամ ներկայացավ Փայտակարանում գտնվող Միհրներսեհին և տեղեկություններ հայտնեց հայոց բանակի քանակի, զորքի տեսակի և զինվածության մասին :

ե) Վարդանի Աղվանք գնալուց հետո գերեց որոշ առաջատար նախարարների երեխաների՝ Պարսկաստան ուղարկելու համար :

զ) հավաքագրեց լեռնային և դաշտային որոշ վայրենի ցեղեր (օր.՝ Լփնաց, Ճղբաց, և այլն՝ թվով 11 ) , որոնք հետագայում հանդես եկան հայեր դեմ:

է) պարսկական զորամասերով փակեց հյուսիսից Աղվանք մտնող կիրճերը և արգելեց հոների մուտքը Պարսկաստան, որը բավականին կհեշտացներ հայերի վիճակը Ավարայրում՝ շեղելով պարսից բանակի մի մասը :

Այս արարքները ևս այլ կերպ, քան հայրենիքի դավաճանությունն չես անվանի` և քրեաիրավական և բարոյական տեսանկյունից: Եթե նա համաձայն չէր ապստամբության հետ, կարող էր գոնե չեզոք դիրք բռնել, այլ ոչ թե ամեն կերպ ակտիվորեն վնասեր իր ժողովրդին (այդպես, ի դեպ, որոշ չափով վարվեցին Բագրատունիները, ինչը հեշտ է նկատել, քանի որ Եղիշեն Տիրոց Բագրատունու նկատմամբ ատելություն համարյա չի դրսևսորում): Մեր կարծիքով այստեղ ոչ մի դիվանագիտություն չկա:

Наверно уже успели заметить, что я автор Военной летописи армянского народа, который выпускаю в свет по томам - так вот, книга 14-ая Летописи посваящена событиям 428-502 годов. Поверте, я достаточно изучал перваисточники и достаточно размышлял над всем этим.

Вердикт остаетса НЕИЗМЕННЫМ!

Скажите,пожалуйста, а в Инетн возможно найти Ваши труды?Спасибо.

Link to post
Share on other sites
Hayoc Martik

Աղվանք արշավելուց առաջ Վարդանը, որպես հայոց բանակի գլխավոր հրամանատար, բանակը բաժանեց երեք մասի. առաջինը ուղարկեց հարավային Հայաստան՝ պարսիկների հնարավոր նեխուժումը կանխելու նպատակով, երկրորդ՝ գերակշիռ մասը, վերցրեց իր հետ, իսկ երրորդ մասը թողեց երկրում Վասակի գլխավորությամբ՝ որպես ստրատեգիական ռեզերվ, որը նաև պետք է օգնության հասներ վտանգավոր ուղղությանը: Այստեղ Վարդանին քննադատում են, որ նա, իմանալով Վասակին, նրան զորք տվեց: Սակայն պետք չէ մոռանալ, որ Վասակը երկրի, թեև պարսկասեր, սակայն ամենաազդեցիկ նախարարներից էր, դեռևս առերես ապստամբների հետ էր և նրան զորք չտալու դեպքում Վարդանին կմեղադրեին իշխանությունը ուզուրպացնելու մեջ: Այդ տարի պարսիկները պլանավորել էին Հայաստանին հիմնական հարված հասցնել Աղվանքից՝ ուր և մտավ պարսկական բանակը:

Այստեղ էլ հենց Վասակը կատարեց իր առաջին քայլը, որը այլ կերպ քան դավաճանություն չես անվանի: Նա նամակով պարսից զորահրամանատար Սեբուխտին տեղեկացրեց հայկական բանակի արշավի և զորքի քանակի մասին : Արդյոք սա դավաճանություն չէ՞: Իհարկե կարելի է ասել, որ Վասակը, գուցե և Վարդանի հետ նախապես պայմանավորված, դիտավորյալ մոլորության մեջ է գցել պարսից զորահրամանատարին՝ նշելով, որ հայերը քիչ են: Սակայն, որ դա այդպես չէ, վկայում է երկու հանգամանք.

ա) հայկական բանակը Խաղխաղ քաղաքի մոտ, տեսնելով արդեն մարտական պատրաստվածության մեջ և զորաշարքով կանգնած պարսկական բանակին, անակնկալի եկավ: Սրանով խախտվեց նաև հայոց բանակի նախնական մարտական պլանը, ըստ որի պարսիկներին պետք է անակնկալ հարված հասցվեր (հայերը քանակապես թշնամուն զիջելու դեպքում միշտ ձգտում էին այդպես վարվել):

բ) զուտ ռազմական առումով Վասակը պետք է անմիջապես իր բանակը շարժեր Վարդանին օգնության, քանի որ արդեն պարզ էր, որ գլխավոր հարվածը գալիս է արևելքից, այլ ոչ թե հարավից: Դրանով նա ավելի կհեշտացներ և կամրապնդեր Վարդանի հաղթանակը:

Բայց նա այդպես չվարվեց: Ավելին. նա կեղծ զորաշարժով ցույց տվեց, թե իբր պատրաստվում է շարժվել Վարդանին օգնության, բայց իրականում գրավեց և ավերեց այն բերդերը, որոնք չէր կարող պահել իր ձեռքում : Բացի այդ նա ոչնչացրեց Այրարատ նահանգի պարենի պաշարները , որի հետևանքով Վարդանը ստիպված եղավ ձմռանը տեղաբաշխել հայոց բանակի մեծագույն մասը տարբեր գավառներում՝ պարենի անբավարարության պատճառով: Ընդ որում Վասակի կողմնակիցներից ոմանք լքեցին նրան (ըստ Եղիշեի □…նրանք, ովքեր նրա (Վասակի– Մ.Հ) հետ էին, ոմանք փախան ամեն մեկն իր տեղը…□ ) և հետագայում միացան Վարդանին:

Պատերազմող բանակի թիկունքում այսպիսի քայլեր կատարելը այժմ կոչվում է դավաճանություն և դիվերսիա, որը խստորեն պատժվել է բոլոր ժամանակներում և իրավակարգերում: Ընդ որում նրա արարքները լիովին պատժելի են և քրեական և բարոյական առումով:

Իմանալով այդ մասին՝ Վարդանը, ավերելով Ճորա Պահակը և դաշինք կնքելով հոների հետ, շտապ վերադարձավ Հայաստան: Իր վերոհիշյալ արարքներից հետո զորքի և ժողովրդի մեջ չունենալով բավականին հենարան, Վասակը հեռացավ Սյունիք: Վերադառնալով Աղվանքից՝ Վարդանը գրավեց □թագավորանիստ տեղերը□ և իշխանությունը կենտրոնացրեց իր ձեռքում:

Սրա ինչպես նաև նրա հիման վրա, որ դրանից հետո, ըստ Եղիշեի, Վարդանը □գունդ-գունդ զորք էր ուղարկում Սյունյաց աշխարհ□ և նեղում Վասակին, որոշ ուսումնասիրողներ առաջ են քաշում այն տեսակետը, որ Վարդանը Վասակի հետ պատերազմում էր թագավոր դառնալու համար: Թեև այս հարցին կանդրադառնանք ավելի ուշ, այնուհանդերձ նշենք, որ □թագավորանիստ տեղերը□ ոչ այնքան բուն թագավորի նստելու տեղերն էին, որքան, ժամանակակից լեզվով ասած, դրանք ստրատեգիական նշանակություն ունեցող բերդերն ու ամրոցներն էին (օր.՝ Արտաշատի և Գառնո ամրոցները, Արտագերս բերդը և այլն), իսկ Սյունիքի վրա հարձակվելը և Վասակին նեղելը բացատրվում է հետևյալով. Վարդանը, լինելով իր ժամանակի մեծագույն զորավարներից մեկը, լավ էր հասկանում պատերազմի ստրատեգիան: Պետք է չեզոքացվեր Սյունիքից սպասվող հարվածը` Ավարայրի ճակատամարտի ժամանակ թիկունքը ապահովելու համար, որն էլ իրականացվեց Սյունիքի վրա հարձակվելով: Վարդանը, գրավելով Սյունիքի կարևոր բերդերն ու ամրոցները (օր.՝ Վասակաբերդը, Որոտբերդը և այլն)` չեզոքացրեց Վասակին և Սյունիքից սպասվող հարվածը, ինչպես նաև ապահովեց Սյունյաց հայրենասերների աջակցությունը, որոնք դժգոհ էին Վասակի հարկային և կրոնական քաղաքականությունից:

Սրանք Վասակի բացահայտ քայլերն էին, բայց նա կատարեց նաև մի շարք գաղտնի քայլեր, որոնց մասին թեև քչերն իմացան, բայց որոնք իրենց հետևանքներով գուցե և ավելի ծանր էին: Վասակը՝

ա) ոչ մի ջանք չխնայեց հայ-բյուզանդական հնարավոր և հայ-վիրա-աղվանյան կայացած դաշինքը վիժեցնելու ուղղությամբ (Ավարայրի ճակատամարտից մի քանի շաբաթ առաջ տեղեկացրեց Վիրք, Աղվանք և Բյուզանդիա, թե իբր պարսիկները հրաժարվել են իրենց նպատակներից և այլևս կարիք չկա օգնության հասնել հայերին) և ի վերջո հասավ իր նպատակին (սակայն Գուգարքը, որը մինչ այդ միացվել էր Վրաստանին, մասնակցեց ապստամբությանը, քանի որ Տաշիրը և Աշոցքը, ըստ սկզբնաղբյուրների, ներկա էին):

բ) նույն ձևով խոչնդոտեց նաև Խաղկտիքից, Տմորիքից, Աղձնիքից, Կորդույքից եկող հնարավոր օգնությանը (Աղձնիքը Արշակունյաց Հայաստանի ամենահզոր բդեշխություններից էր և նրա զինական ուժը շատ կօգներ Ավարայրում, իսկ Կորդույքը հզոր նախարարություն էր (1.000 հեծյալ) և հատկապես փառաբանված իր նետաձիգներով): Վասակը փորձեց խոչնդոտել նաև Արցախից եկող օգնությանը, սակայն քանի որ Արցախը ավելի սերտ կապերի մեջ էր Վարդանանց հետ, Վասակի քայլը չհաջողվեց և, ըստ Ստեփանոս Օրբելյանի մի տեղեկության, Արցախի Առանշահիկների և նրանց հետ էլ, նաև ՈՒտիքի ու Գարդմանքի հեծելագնդերը և ժողովրդական աշխարհազորերը, որպես Առանշահիկների կրտսեր և քաղաքական ազդեցության ոլորտում գտնվող նախարարներ, մասնակցել են Ավարայրի ճակատամարտին:

գ) Սյունյաց գնդով Ավարայրի ճակատամարտի ժամանակ հանդես եկավ հայերի դեմ՝ գտնվելով Պարսից բանակի աջ թևում :

դ) Ավարայրի ճակատամարտից անմիջապես առաջ մի քանի անգամ ներկայացավ Փայտակարանում գտնվող Միհրներսեհին և տեղեկություններ հայտնեց հայոց բանակի քանակի, զորքի տեսակի և զինվածության մասին :

ե) Վարդանի Աղվանք գնալուց հետո գերեց որոշ առաջատար նախարարների երեխաների՝ Պարսկաստան ուղարկելու համար :

զ) հավաքագրեց լեռնային և դաշտային որոշ վայրենի ցեղեր (օր.՝ Լփնաց, Ճղբաց, և այլն՝ թվով 11 ) , որոնք հետագայում հանդես եկան հայեր դեմ:

է) պարսկական զորամասերով փակեց հյուսիսից Աղվանք մտնող կիրճերը և արգելեց հոների մուտքը Պարսկաստան, որը բավականին կհեշտացներ հայերի վիճակը Ավարայրում՝ շեղելով պարսից բանակի մի մասը :

Այս արարքները ևս այլ կերպ, քան հայրենիքի դավաճանությունն չես անվանի` և քրեաիրավական և բարոյական տեսանկյունից: Եթե նա համաձայն չէր ապստամբության հետ, կարող էր գոնե չեզոք դիրք բռնել, այլ ոչ թե ամեն կերպ ակտիվորեն վնասեր իր ժողովրդին (այդպես, ի դեպ, որոշ չափով վարվեցին Բագրատունիները, ինչը հեշտ է նկատել, քանի որ Եղիշեն Տիրոց Բագրատունու նկատմամբ ատելություն համարյա չի դրսևսորում): Մեր կարծիքով այստեղ ոչ մի դիվանագիտություն չկա:

Наверно уже успели заметить, что я автор Военной летописи армянского народа, который выпускаю в свет по томам - так вот, книга 14-ая Летописи посваящена событиям 428-502 годов. Поверте, я достаточно изучал перваисточники и достаточно размышлял над всем этим.

Вердикт остаетса НЕИЗМЕННЫМ!

Поменьше фанатизма.

Вердикт для вас может и неизменен, но не для меня.

Link to post
Share on other sites
Кроме труда Егише можете дать список других источников?

Вы знакомы с персидскими источниками ?

О событиях 449-451 годов основные источники - Егише, Парпеци, Товма Арцруни... Мимоходом и нечего не добавляя об этом говарят также Драсханакертци, Себеос, Вардан, Асохик, "Картлис-Цховреба" и др.

Скажите,пожалуйста, а в Инетн возможно найти Ваши труды?Спасибо.

Nazel джан!

В интернете моих трудов нет. Я сам не высьавляю их тут. Но если Вам интересно и Вы в Ереване, то можете в цетральних книжных магазинах Еревана найти тома моей "Военной Летописи" ;)

http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=35740

Поменьше фанатизма.

Вердикт для вас может и неизменен, но не для меня.

Брат, человек сделал такое - чем ему оправдывать??

Link to post
Share on other sites

Жаль,рада бы,как говорится в рай,да грехи не пускают.В Ереван я попаду нескоро.Но все равно спасибо. :flower:

Link to post
Share on other sites

Брат, человек сделал такое - чем ему оправдывать??

Просто я считаю, что конечная цель у его была та же, что и у Вардана.

С одним исключением- без таких жертв.

Ты так не считаешь??

Link to post
Share on other sites

Война была ЗА ААЦ (и даже не христианство, а ААЦ), и против государственности. Результата мы добились. Добили государственность и получили мощную ААЦ. Васак хотел еще худшего. Так что оба в моих глазах были подонками.

А жертв было мало. Жертвой был армянский народ в последующие века.

Link to post
Share on other sites
Война была ЗА ААЦ (и даже не христианство, а ААЦ), и против государственности. Результата мы добились. Добили государственность и получили мощную ААЦ. Васак хотел еще худшего. Так что оба в моих глазах были подонками.

А жертв было мало. Жертвой был армянский народ в последующие века.

СУРОВО :blink:

Link to post
Share on other sites

Thug

Война была ЗА ААЦ (и даже не христианство, а ААЦ), и против государственности. Результата мы добились. Добили государственность и получили мощную ААЦ. Васак хотел еще худшего. Так что оба в моих глазах были подонками.

А жертв было мало. Жертвой был армянский народ в последующие века.

непонял как ты пришол к выводу что пртив государствености?... война была и за восоновление государствености тоже... так что цель была достигнута толко частично... и виновником я щитаю Васака, в независимости от того какую он цель приследовал... ведь согласись время для востания было удачным... Иран находился в трудном положении из за войны на востоке если не ошибаюсь... но тем не мение получилось как получилось, это уже история )

Link to post
Share on other sites
Война была ЗА ААЦ (и даже не христианство, а ААЦ), и против государственности. Результата мы добились. Добили государственность и получили мощную ААЦ. Васак хотел еще худшего. Так что оба в моих глазах были подонками.

А жертв было мало. Жертвой был армянский народ в последующие века.

Кажеться мы начинаем понимать друг друга.

А можешь обьяснить почему Васак хотел ещё худшего??

Помойму наоборот.

Link to post
Share on other sites

Просто я считаю, что конечная цель у его была та же, что и у Вардана.

С одним исключением- без таких жертв.

Ты так не считаешь??

Брат, для краткости опчть отвечу фрагментом из моей книги ;)

ԱՆԿԱԽ ԹԱԳԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒ՞Ն

Կուզենայի նաև անդրադառնալ մի հարցի , որի մասին մի թեթև ակնարկ եղավ վերևում: Երբեմն հարցը ներկայացվում է այսպես. երկու ֆեոդալական խմբեր, մեկը Վարդանի, մյուսը Վասակի գլխավորությամբ, պայքարում էին երկրում իրենց առաջնորդներին թագավոր դարձնելու համար: Միանգամից նշենք, որ սա այն պայմաններում դատապարտելի չէր, քանի որ թագավորը խոսում է պետականության առկայության մասին, որն էլ ապագա անկախության հիմքը կլիներ: Սակայն հարցը երբեմն այնպես է ներկայացվում, որ կարծես պարսիկները մնում են հեռու, ինչ որ տեղ դրսում, իսկ երկրում ուղղակի գնում էր միջֆեոդալական գզվռտոց: Հարցին պետք է լայն նայել: Վարդանը հաստատ, իսկ Վասակը միգուցե (քանի որ պետք չէ մոռանալ, որ Վասակի երեխաները գտնվում էին Տիզբոնում և ինչ-որ խորը պատճառ փնտրելու փոխարեն նրա մոտ կարող էին պարզապես գերակշռել հայրական զգացմունքերը. ի դեպ Փարպեցին հաճախ է մատնանշում այս հանգամանքը), պայքարում էին երկրի անկախության համար: Այստեղ Վասակի նպատակը գովելի է: Իսկ անկախ երկիրը կարող էր լինել միայն թագավորության տեսքով, այլ կառավարման ձև այն ժամանակ հնարավոր չէր: Այստեղ է, որ ծագում է թագավորի հարցը: Սակայն միանշանակ սխալ կլիներ ասել, որ Վարդանը պայքար էր սկսել իրեն թագավոր դարձնելու համար: Իհարկե, հաջողության դեպքում նա չէր հրաժարվի դրանից: Բայց նրա նպատակները ավելի լայն էին և նա, ի տարբերություն Վասակի, ամեն միջոցով չէր դիմում այդ վերջին հաշվով գովելի նպատակին: Եթե Վասակը հասներ հաջողության (որը խիստ կասկածելի է, քանի որ պարսիկները թույլ չէին տա: Նրանք կօգտագործեին Վասակին և հետո հրաժեշտ կտային, ինչպես էլ ի վերջո եղավ: Սա պարզորեն բխում է նաև Հազկերտի այն արտահայտությունից, թե. □Եթե այն անօրենը ողջ ազատվի մեծ պատերազմից, մեծ անարգանքով նրան պետք է խմացնեմ մահվան դառն բաժակը□ ) և հավատափոխության ճանապարհով ստեղծեր թեկուզև կախյալ թագավորություն, հայերը կձուլվեին և կկորչեին, որի մասին մանրամասն խոսվեց վերևում: Ահա թե որն է Վասակ և Վարդան թագավորների տարբերությունը: Վարդանը հասկանում էր, որ ինքնությունը կորցնելու ճանապարհով թագավորություն ձեռք բերելը ի վերջո կկործանի և ազգը և թագավորությունը: Բացի այդ, եթե Վարդանը ձգտեր ամեն գնով դառնալ թագավոր, ապա Ավարայրում կամավոր մահվան չէր գնա, քանի որ հույս կունենար հաղթանակի դեպքում դառնալ թագավոր:

Իսկ Վասակը, ընդհակառակը, եթե չպառակատեր հայոց միաբանությունը, չդավաճաներ պայքարող մարտիկներին, չխոչնդոտեր բյուզանդական, վրացական և աղվանական օգնությանը, ապա, հաշվի առնելով Պարսկաստանի այն ժամանակվա խառը և անկայուն վիճակը, լիովին հնարավոր էր հասնել վերջնական հաղթանակի, թոթափել պարսկական լուծը և վերականգնել հայոց թագավորությունը` գուցե և հենց իր` Վասակի, գլխավորությամբ:

Link to post
Share on other sites

Tо, что сегодня происходит в РА - это практически полностью идентично тому, что происходило при Аварайре.

Вместо сегодняшней России тогдашняя Персия. Вместо сегодняшнего Запада - Византия. Вместо нынешних либералов-западников тогдашний провизантийский блок армянских князей и ААЦ, которая была носителем тогдашних западных ценностей. вместо Васака сюнийского - Роберт карабахский.

Мне вот интересно, много ли сторонников РК и СС готовы увидеть в Васаке не предателя, в Мамиконяне и тогдашних церковниках не героев, а тех, за кого они считают ЛТП и его окружение?

Такой вот маленький ребус подкину для ваших мозгов.

Это и понятно - являясь убежденным сторонником теории Эллиотта (вернее, эллиотт придумал свою теорию для фондового рынка, а пристегнуть к ней историю уже придумал я сам), даже ни на грамм не сомневаюсь, что в час пик прольется кровь. У нас сейчас начинается пятая волна и поэтому она будет копировать свою самую первую подволну глобального тренда. Это значит, что обязательно должна пролиться кровь и обязательно от рук карабахских людей (допускаю, что будет степанакертский спецназ какой-нить). Спарапет уже не погибнет на площади - он был расстрелян еще несколько лет назад в Парламенте (сдвиг графика волны). Но кто-то военный все равно. если бы у нас не было тв, радио и интернета, то через пару сотен лет это бы преподнесли как "армяне против русского войска", а вовсе не как "либералы против консерваторов" или "глобалисты западники против армянской государственности" и т.д. Но не суть. Мы сегодня имеем сдвиг графика и это дает небольшую надежду, что пятой волны не будет. а нынешняя четвертая превратится в первую волну нового глобального тренда вверх. главное, чтоб все обошлось без крови и волнений.

http://www.miacum.ru/gazeta/2008/02/15/elliote_avarayr

Edited by Sigmund
Link to post
Share on other sites

Брат, для краткости опчть отвечу фрагментом из моей книги ;)

ԱՆԿԱԽ ԹԱԳԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒ՞Ն

Կուզենայի նաև անդրադառնալ մի հարցի , որի մասին մի թեթև ակնարկ եղավ վերևում: Երբեմն հարցը ներկայացվում է այսպես. երկու ֆեոդալական խմբեր, մեկը Վարդանի, մյուսը Վասակի գլխավորությամբ, պայքարում էին երկրում իրենց առաջնորդներին թագավոր դարձնելու համար: Միանգամից նշենք, որ սա այն պայմաններում դատապարտելի չէր, քանի որ թագավորը խոսում է պետականության առկայության մասին, որն էլ ապագա անկախության հիմքը կլիներ: Սակայն հարցը երբեմն այնպես է ներկայացվում, որ կարծես պարսիկները մնում են հեռու, ինչ որ տեղ դրսում, իսկ երկրում ուղղակի գնում էր միջֆեոդալական գզվռտոց: Հարցին պետք է լայն նայել: Վարդանը հաստատ, իսկ Վասակը միգուցե (քանի որ պետք չէ մոռանալ, որ Վասակի երեխաները գտնվում էին Տիզբոնում և ինչ-որ խորը պատճառ փնտրելու փոխարեն նրա մոտ կարող էին պարզապես գերակշռել հայրական զգացմունքերը. ի դեպ Փարպեցին հաճախ է մատնանշում այս հանգամանքը), պայքարում էին երկրի անկախության համար: Այստեղ Վասակի նպատակը գովելի է: Իսկ անկախ երկիրը կարող էր լինել միայն թագավորության տեսքով, այլ կառավարման ձև այն ժամանակ հնարավոր չէր: Այստեղ է, որ ծագում է թագավորի հարցը: Սակայն միանշանակ սխալ կլիներ ասել, որ Վարդանը պայքար էր սկսել իրեն թագավոր դարձնելու համար: Իհարկե, հաջողության դեպքում նա չէր հրաժարվի դրանից: Բայց նրա նպատակները ավելի լայն էին և նա, ի տարբերություն Վասակի, ամեն միջոցով չէր դիմում այդ վերջին հաշվով գովելի նպատակին: Եթե Վասակը հասներ հաջողության (որը խիստ կասկածելի է, քանի որ պարսիկները թույլ չէին տա: Նրանք կօգտագործեին Վասակին և հետո հրաժեշտ կտային, ինչպես էլ ի վերջո եղավ: Սա պարզորեն բխում է նաև Հազկերտի այն արտահայտությունից, թե. □Եթե այն անօրենը ողջ ազատվի մեծ պատերազմից, մեծ անարգանքով նրան պետք է խմացնեմ մահվան դառն բաժակը□ ) և հավատափոխության ճանապարհով ստեղծեր թեկուզև կախյալ թագավորություն, հայերը կձուլվեին և կկորչեին, որի մասին մանրամասն խոսվեց վերևում: Ահա թե որն է Վասակ և Վարդան թագավորների տարբերությունը: Վարդանը հասկանում էր, որ ինքնությունը կորցնելու ճանապարհով թագավորություն ձեռք բերելը ի վերջո կկործանի և ազգը և թագավորությունը: Բացի այդ, եթե Վարդանը ձգտեր ամեն գնով դառնալ թագավոր, ապա Ավարայրում կամավոր մահվան չէր գնա, քանի որ հույս կունենար հաղթանակի դեպքում դառնալ թագավոր:

Իսկ Վասակը, ընդհակառակը, եթե չպառակատեր հայոց միաբանությունը, չդավաճաներ պայքարող մարտիկներին, չխոչնդոտեր բյուզանդական, վրացական և աղվանական օգնությանը, ապա, հաշվի առնելով Պարսկաստանի այն ժամանակվա խառը և անկայուն վիճակը, լիովին հնարավոր էր հասնել վերջնական հաղթանակի, թոթափել պարսկական լուծը և վերականգնել հայոց թագավորությունը` գուցե և հենց իր` Վասակի, գլխավորությամբ:

Я с детского садика в Москве.

На армянском плохо читаю.

Независимое царство прочитал за минуту)))))

На русском есть текст???

Link to post
Share on other sites
Кажеться мы начинаем понимать друг друга.

А можешь обьяснить почему Васак хотел ещё худшего??

Помойму наоборот.

Васак воевал за персов и против той или иной собранной армянской армии.
Link to post
Share on other sites

Но если исходить из факта, что война все же была, Васак должен был стать на стороне нации, а не персов

Link to post
Share on other sites
Но если исходить из факта, что война все же была, Васак должен был стать на стороне нации, а не персов

Васак не стоял против нации, он стоял против Вардана.

На стороне Васака был Сюник.

В Сюнике не армяне живут??

И они не представители армянской нации??

Link to post
Share on other sites

Hayoc Martik

К сажалению текста на русском нет, а переводить сейчас нету времени...

Васак не стоял против нации, он стоял против Вардана.

На стороне Васака был Сюник.

В Сюнике не армяне живут??

И они не представители армянской нации??

Если он был против, то хотя бы пусть он бы осталса пассивним, а не придпринимал действия, которые ПРЯМО вредят воевавшей армии. Это и есть предательство... :(

Link to post
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.


×
×
  • Create New...