Jump to content

Արմեն Մելիքեան – ՇՈՒՆ ՇԱՆ ՈՐԴԻ – (1963- )


Recommended Posts

Մի քիչ փոխելով Դանեմարքի արքայազնի բառերը:

Ա՜յ դու, արյունռուշտ, պագշոտ սրիկա,

Անխիղճ, անօրեն, անանուն դու շուն,

Ի՜նչ ավանակն ես. ի՞նչ քաջություն է,

Որ դու՝ զավակդ խոշտանգված ազգի,

Որին անդադար երկինք ու երկիր

Կանչում են ի զեն, կանչում՝ ի վրեժ,

Իր սրտի մաղձը թափում է այստեղ,

Եվ կամ հայհոյում մի պոռնիկի պես.

Ամոթ է, այ Շուն, ամոթ է, ամոթ:

Link to post
Share on other sites
  • 2 weeks later...
  • Replies 410
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

  • 2 weeks later...

Անպատասխան նամակ 1--Վահան Իշխանյանին

March 27, 2012

To Vahan Ishxanyan

Vahan,

I am extremely disappointed in you, enough to think of you as a hypocrite and an opportunist, enough so as to recognize neither your so-called persecution, nor your literature.

Wow! What a sexy persecution, brother.

And if you keep pounding the media and the internet with your fictitious stories without making a serious effort to bridge the abyss that you've created between you and your fellow exiled Armenian writers, the Exiled Armenian Writers will issue a detailed statement to the international media and relevant agencies regarding your persistent silence for six years on the issue of persecution of your pen brothers, and your collaboration with the very persecutors of Armenian writers--both in Armenia and the Diaspora. Should we take this as an instance of your participation in a conspiracy of silence against Armenian writers who are perceived as threatening to the interests of the status quo in Armenia proper and the Armenian Diaspora?

You have been perfectly aware of the plight of the exiled Armenian writers. At least 10 emails were sent to you over the course of the last few years, including several from me, but you have responded to none, have kept an adamant silence, have avoided to sign any of their declarations regarding their persecution, and have kept not only cooperating with those who were simply too glad to see these authors exiled from Armenia, but also continuously seeking their friendship.

Now you have one address to go to if you have integrity: the Exiled Armenian Writers. If you fail to provide a detailed satisfactory statement of why you have kept silent for six years when your fellow writers were persecuted and exiled, rest assured that these exiled writers will do whatever they feel necessary to set the record straight before the nation, the world, and history.

I sincerely hope that I am wrong. I sincerely hope that we can bridge this gap.

Armen Melikian

An exiled Armenian author

P.S. Please read the note from my friend below this email.

http://vernatun.wordpress.com/

http://www.facebook.com/pages/Exiled-Armen...141373582542556

A note from my friend, Vahe Avetian, another exiled author:

Dear Ara and others,

One can never guess how low the Armenians can get.

Hovhannes Ishxanyan is the son of Avetik Ishxanyan, the chief of the Helsinki committee of Armenia, the nephew of Vahan Ishxanyan, the chief of an NGO with the name "Freedom of Speech." The guy is also the grandson of Rapael Ishxanyan, who once refused your being an Armenian writer because you live in Canada and don't write in Armenian. Their sister is the wife of Vazgen Manoukyan and they all together are known as his clan.

In the last ten years Avetik Ishkhanyan refused to put a single letter about the exiled writers through his Helsinki association. He refused to say a word when Armen MElikian's and my books were collected from the bookstores of Yerevan and our family members and close acquaintances were being persecuted in the most heinous manner and threatened to be jailed should they refuse to cooperate with the KGB to reveal to them about our whereabouts and our activities. His brother, Vahan Ishkhanyan, closed the website where we had our literary works published—when we uploaded there a letter to our readers about our exile from the country, our persecution by the KGB and all major government agencies, and the censuring of our books.

Now they are preparing their own "dissident”—from the family, are publishing articles, organizing petitions, and very soon, the international organizations and human rights defenders are going to send support their alleged “human rights” activities in form of money to their accounts. I do not exclude feedbacks.

Ara [baliozian] and other friends, don't be naive and don't think that a single dissident remained in the country. They drove out all, with no exception.

Vahe

Link to post
Share on other sites

Անպատասխան նամակ 2. Լիլիթ և Կարեն.

6 փետրվար, 2012

Սիրելի Լիլիթ և Կարեն.

Դուք ինձ հետ չեք կարող չափվել կրոնի հարցում: Այն ինչ հավակնում եք հասկացած լինել այսօր` առանց ձեր մեղքին զրկված լինելով կրոնի խնդիրը հանգամանորեն ուսումնասիրելու և կրոնական հավատը ներանձնորեն ապրելու հնարավորությունից իր բոլոր հարթություններում, ես հասկացել եմ 14 տարեկանիս: Իսկ ինչ ապրել եմ ու հասկացել 15-իս, դեռ 3.000 տարի եղաշրջման կարիք ունեք ապրելու և հասկանալու համար: Ի սեր ձեզ և ձեր ժողովրդի, հրաժարվեք ձեր անձնապաստանությունից: Ցավում եմ որ մտածում եք կարծրատիպերով: Նախքան ազգի մասին մտածելը, մտածեք ինքներդ ձեզ փրկելու մասին ձեր մտային դարավոր որոգայթներից: Եթե վիճելու բան ունեք, ինձ մոտ ուղարկեք ձեր պոռոտախոս քրիստոսին: Նրա հետևորդների հետ վիճելու էներգիա հատկացնողը չեմ: Իսկ եթե այս խոսքերիս մեջ ուզում եք տեսնել ամբարտավանություն, չեք կարող այն ապացուցել մարդկանց առջև որ հետևում են Դիմագրքի այս զրույցին և դպրոցական օրերից ի վեր ճանաչում են ինձ: Պարզապես ձեզ պատասխանում եմ չափը չափի:

Ինչ վերաբերում է վտարանդիների խնդրին, Կարենը քաղաքական վտարանդի է. գրող և քաղաքական վտարանդի: Տասնամյակների արգասիք ունեցող գրող: Կա մի փոքր բայց էական տարբերություն վտարանդի-գրող հասկացության հետ: Կարենին չեն հեռացրել երկրից իր ստեղծած գրականության պատճառով, այլ` քաղաքական գործունեության: Չեմ մերժում, որ այս երկուքը շաղկապված են: Սակայն կան առնվազն երեք մարդիկ, որոնք հեռացվել են ուղղակի իրենց ստեղծած գրականության պատճառով (գրականություն բառն օգտագործում եմ լայն առումով): Իսկ եթե ինքդ վտարանդի ես, դարձյալ` ոչ քո թատրոնի պատճառով:

Իմ խնդրով (թանձրորեն` գրքի խնդրով) զբաղվում է ԿԳԲ-ն: Այդ խնդիրը մնացել է բաց, չհանգուցալուծված: Ենթադրում եմ, որ անլուծելի չէ (գուցե սխալվում եմ). ինքս քայլ չեմ անում` մասամբ սկզբունքային դիրքորոշումից ելնելով, մասամբ` մինչև նրանց հերթը հասնելը ավելի այժմեական ու կարևոր հարցեր ունեմ լուծելու: Ճիշտը` շատ էլ մտահոգ չեմ. նրանք փոքր ուժ են: Ոչ մի բան չեն ներկայացնում իրենցից. գործում են ստրուկ հայերի հասարակական վախի պայմաններում: Նրանցից ավելի ուժեղ խմբավորումներ են բացասական հետաքրքրություն ցուցաբերում, այնպես որ ԿԳԲ-ն լինելով փոքրագույն թշնամին, մնում է նույնիսկ սիրելի ու արգահատելի:

Վերոնշյալ էական տարբերությունը բնորոշում է իրական վտարանդու կարգավիճակը: Եթե հայրդ և դու վտարանդի եք ինչ-որ չար ուժերի կողմից սարքված սադրանքների հետևանքով, մնացյալ վտարանդիներն այդպիսին են հիմնականում ողջ հասարակության, ողջ ազգի կողմից մերժված լինելու պատճառով: Իրական վտարանդին հայրենիք չունի: Քո հայրենիքը Հայաստանն է: Հայաստանը չէ քո ու Կարենի վտարանդիության պատճառը, այլ` Հայաստանը զավթողները: Մյուս վտարանդիների (Արմէն Մելիքեան, Քարտաշ Օննիկ, Վահե Ավետյան, Արա Բալիոզյան, մասամբ` Ալեքսանդր Վարպետյան) անհայրենիք լինելու պատճառը հենց Հայաստանն ինքն է, ողջ Սփյուռքով համատեղ: Նրանց փոքրագույն խնդիրն է քո մեծագույն խնդիրը` ԿԳԲ-ն:

Այս մարդիկ կամա-ակամա ապրում են այլ հողի վրա որ քո Հայաստանը չէ: Նրանք անդրանցել են քո Հայաստանը և պատկանում են մեկ այլ աշխարհի, որին քո էությամբ դու չես կարող մաս կազմել, քանի որ հազար ու մի կալուկապով մխրճված ես ազգայնական հողի մեջ` ինչպես գրքիս հերոսուհին, որ այդ իսկ պատճառով դավաճանում է իր սիրուն, երբ մահացու երկընտրանքի առջև է հայտնվում` սեր առ հայրենիք, թե` սեր առ հայրենիքն անդրանցող նոր լինելություն: Իսկ քո Հայաստանը (հասկանալ ոչ-աշխարհագրական առումով` ներառելով ողջ Սփյուռքը)` լինելով անքաղաքակիրթ երկիր` ունենալով խոզ ու բոզ հասարակություն, իր այլամերժությամբ տարագրել է այս մարդկանց: Այս մարդիկ հող չունեն, չունեն երկիր. նրանք ապրում են մեկ այլ աշխարհում, որը սուրբ է, հազար անգամ ավելի սուրբ քան քո հայրենիքը, և որի սրբությունը դու ատակ ես պղծելու, երբ քո էությամբ չես պատկանում այդ աշխարհին: Մի աշխարհ, որ միայն հեգելյան-մարքսյան սահմանափակ տրամախոհության չորրորդական մակարդակի աղավաղումների սպառող մտավորականները կարող են անվանել մտացածին:

Իսկ Լիլիթ, սիրելի քույր, խնդրում եմ այսուհետև վտարանդի հայ գրողների հարցը չշահարկես քաղաքական նպատակներով, չբանակցես ոչ մեկի հետ վտարանդի գրողների անունից: Հորդ քաղաքական վտարանդի լինելու հանգամանքն ու քո հայկական պապայապաշտությունը քեզ գուցե անգիտակցորեն մղում են վտարանդիների խնդիրը բարոյական-իրավական հարթությունից տեղափոխելու քաղաքական-գաղափարախոսական դաշտ, ինչը և արմատն է վերջին խնդիրների: Վտարանդիները չեն կարող հանդես գալ քաղաքական-գաղափարախոսական դաշտում որպես միավոր: Հիմնախնդիրը որ միավորում է նրանց բարոյական-իրավական, մարդկային իրավունքների դաշտն է: Չնայած այն հանգամանքի, որ այս փոքր բայց հզոր խմբի մեջ կան մի քանի գաղափարախոսություններ, որոնցից ամեն մեկը բավ են մեծ փոթորիկի պես ողջ Հայաստանը պարուրելով դուրս շպրտելու առկա բոլոր գաղափարախոսությունները: Այս փոքր խմբի մեջ կան թե՛ նախագահի, թե՛ կաթողիկոսի մի քանի հնարավոր թեկնածու, եթե կամենան—պարզ չէ թե կկամենան), ու այս կարողունակությունն է, որից վախեցած ձեր Լևոն-Վազգեն-Րաֆի-Պարույր-Դաշնակ դատարկաբան հնգյակը արդեն յոթ տարի շարունակ ոգի ի բռին մերժում է անգամ անդրադառնալ վտարանդիների գոյությանը, քանի որ նրանց իրավունքների լիակատար վերահաստատումը այս պատեհապաշտ հնգյակին կարճ ժամանակում շպրտելու է պատմության գերեզմանը: Լիլիթ, դու իրավունք չունես վտարանդի գրողների անունով հանդես գալու քաղաքական-գաղափարախոսական դաշտում, երբ ծանոթ անգամ չես նրանց գաղափարախոսություններին, առավել` երբ ցանկությունն ու ժամանակը չունես: Մի ենթադրիր, որ նրանց գլխի վրայով կարող ես թռչել կամ նրանց ուղղորդել դեպի քո քաղաքական ճանապարհը, երբ անգամ չգիտես թե նրանց գլուխների մեջ ինչ կա, ու գուցեև ողջ կյանքումդ էլ չհասցնես իմանալ:

Իսկ այն ճանապարհը որ ընտրել ես հորդ հետ քաղաքական դաշտում, կարծելով որ ճշմարիտ ուղին ես գտել Հայաստանը ազատագրելու, կարծում եմ որ հերթական մոլորանք է: Ենթադրում եմ, որ ԿԳԲ-ն այնքան է հետաքրքրվում ձեր գործունեությամբ, որքան կհետաքրքրվեր ասենք ինչ-որ ինկուշ մի դասախոսով: Ռուսական կայսրության դեմ ճակատ բացելու և դրա մեջ վտարանդի գրողներին ներառելու ցանկությունը ոչ միայն սքողում են սեփական փառքի հասնելու ազգայնականությամբ տոգորված ձեր միտումը, այլև աննախանձախնդիր վերաբերմունք է այդ վտարանդիների կյանքերի նկատմամբ, որոնց հետ կիսում եք առնվազն նրանց ճակատագիրը: Սա նույն «դասախոսի աղջիկ որսացողի» վազգենավարի պատեհապաշտ մոտեցումն է, որ 1.5 միլիոն հայի հայրենազրկմանը նպաստեց, նույն ղարաբաղ-կոմիտեական ամբոխավարությունն ու փողոցավարի վարքը, որը մեզ ոչինչ չտվեց որ կարող էինք առանց նրանց ունենալ այսօր, բայց տվեց կործանման անառարկելի մասը որ ունեցանք` ազգակործան արտագաղթը, տնտեսական ինքնաքայքայումը, գուցե նաև «Երկրաշարժ»-ը, ինչին ինքներդ եք հավատում: Այս պարունակին մե՛ջ պետք է դիտել ձեր քաղաքական նկրտումները:

Իսկ եթե ԿԳԲ-ն հետաքրքրված է ձեր գործունեությամբ ամենատարրական մակարդակի վրա, այն հետաքրքրված է այստեղ գտնվող 2-3 մարդու գործով` ամենաբարձր մակարդակի վրա: Գուցե և տարօրինակ չէ, օրինաչափ է նույնիսկ, որ ԿԳԲ-ի «ուշադրության» նվազագույնս «արժանացող» մարդիկ ամենաշատն են հաչում այդ կազմակերպության դեմ, նկրտումն ունենալով «ազգ ազատագրելու», որով էլ, զուգահեռ, սեփական փառք կերտելու, պատմության էջերին անցնելու: Նույն անվրեպ վազգենականությունը, որի ուսուցիչն եք և աշակերտը միաժամանակ: Ձեր քաղաքական հերոսները (Վ Մանուկյան, Պ Հայրիկյան, Ր Հովաննիսյան) բարոյական գաճաճներ են: Նաև քաղաքական գաճաճներ: Երկրորդը եթե ներելի է (թեև երբեք ազգի ղեկավարի հավակնորդի համար), առաջինը` ոչ: Ապրեք այս գաճաճների հետ ձեր հայրենիքում: Հայաստանը որ հավակնում եք ստեղծել այս գաճաճների ու ձեր դաշնակ-ռամկավար-AGBU ստրուկների սինսիլեի հետ համատեղ, չէի ուզենա նույնիսկ ոտք դնել այնտեղ: Ցեղասպանության անժամանցելի մարդկային իրավունքներ հորջորջող այս կեղծգլուխ փերեզակները իրենք են մարդկային ամենատարրական իրավունքների առաջին թշնամիները: Իսկ ինչո՞վ եք դուք տարբերվում ուրեմն ձեր անբարոյական, հաշվարկու Վազգենից ու մյուսներից: Մարդկային իրավունքները այս կեղծավոր ազգի ու դրա առավել կեղծավոր ներկայացուցիչների համար կարևորություն են ներկայացնում միայն ու միայն երբ այդ իրավունքները համապատասխանում են նրանց սեփական շահերին: Եվ դուք դրսևորեցիք նույնպիսի վերաբերմունք Հայաստանից աքսորված ձեր եղբայրների իսկ նկատմամբ: Ինչո՞վ եք տարբերվում դուք և ձեր աշիրեթակիցները ցեղասպանությունն ուրացող թուրքերից: Կեղծ քրիստոնեության անուրը ձեր վզերին անցրած` կեղծ ավետարան ու սուտ փրկությո՞ւն քարոզելով: Ոհ, ինքնագոհ, մեծամիտ ու այլատյաց քրիստոնյաներ... Ձեր այս այլատյացությամբ սերմերն եք ցանում կրոնական արյունալի հեղափոխության կամ քաղաքացիական պատերազմի, առնվազն պատճառ եք հանդիսանում ազգի առավել ուծացմանն ու ինքնաքայքայմանը: Դուք որդեգրել եք քրիստոնեությունը որպես քաղաքական գաղափարախոսություն պարզ այն պատճառով որ ինքներդ սեփական գաղափարախոսություն մշակելու դժվարին ճանապարհն անցնելու անունակ եք, և հարվածում եք` մեկուսացնելով այն մարդկանց, ովքեր անցել են կամ անցնում են այդ դժվարին ճանապարհը ինքնուրույն: Սա առնվազն մեծ գրողի հատկանիշ չէ:

Իսկ ԿԳԲ-ն հետաքրքրված է վերոնշյալ 2-3-ի գործերով քանի որ դրանց մեջ տեսնում է ոչ միայն Հայաստանի, այլև Ռուսաստանի դիմագիծը փոխելու հնարավորությամբ հղի վտանգ: Առնվազն ունի մտահոգություն: Նույնպես այլոք: Իսկ ձեր գործերով առանձնապես եթե չեն հետաքրքրվում, դա այն պատճառով է, որ ձեր պահպանողական գաղափարախոսությամբ դուք իրականում ջուր եք լցնում նրանց ջրաղացին: Հետևաբար, այն ինչ հավակնում եք լուսանցքից դուրս մղել ձեր ու ձեր հերոսների քաղաքական առօրեական չարչիություններով, հենց իրական քաղաքականությունն է հանձինս «անքաղաքական» վտարանդիների, որ կարող է ազատագրել այս ազգը, և որի դեմ ինքներդ արդեն պայքարում եք ներսից` մեղսակից լինելով նրանց դեմ տրված խեցեվճռին` մեծ հաշվով սատարելով նրանց թշնամիների սադրանքներին, և, այդպիսով, թե՛ գործիք լինելով մշակութասպանության մեջ, նոր աշխարհի արարումը վիժեցնելու մեջ, որ այս մարդիկ ի գին աներևակայելի զրկանքների ու ի դեմ ահռելի իներցիայի ու առօրյա մեկուսացման ու հալածանքների փորձում են իրագործել, թե՛ ինքներդ իսկ ձեզ դուրս մղելով պատմության իրավ ճանապարհից:

Թող որ այսուհետև վտարանդի գրողներն իրենք իրար հետ պարզաբանվեն, իրենց միջև գտնեն իրենց խնդիրների արծարծման լավագույն միջոցները, եթե կցանկանան: Քեզ մնում է միայն սատարել նրանց, եթե դեռ կկամենաս: Ոչ թե քո կամքը պարտադրել կամ թելադրել նրանց, կամ ներքաշել քո քաղաքական խաղերի կամ քո հոր քաղաքական ուղեգծի մեջ: Այլապես` մնաս բարյավ. մի անպատվիր վտարանդիների անհայրենիք սուրբ հողը` այն վաճառելով պատեհապաշտների: Դու այդ հողի վրա որևէ իրավունքներ չունես: Դուք չեք կարող ոչ վտարանդի կոչվել, ոչ էլ վտարանդի գրողներին մաս կազմել, եթե սիրաբանում եք ու խաղեր տալիս ցեղասպանություն հորջորջող ու վտարանդիների մարդկային իրավունքներն ուրացող նախագահի թեկնածու այս աժդահա հոգիներից ոևէ մեկի հետ: Ձեզ մնում է միայն անդրադառնալ ձեր արածին, ու որոշել ձեր վարքի ուղեգիծը հետայսու: Կամ էլ` ընդհանրապես հեռանալ վտարանդի գրողներից` ազատորեն շարունակելու ձեր քաղաքական խարդավանքները:

Քո անկեղծ զարմանքին` թե ինչ պատահեց մեր միջև երբ այնքան սիրով էինք, ի պատասխան ասեմ, որ ոչինչ: Պարազապես մեր իսկ սխալով (նաև մեր երեց եղբայր Կարենի հանդեպ ունեցած հարգանքից) քեզ ընդունեցինք մեր մեջ: Սա է պատահածը. ու դու չկարողացար գիտակցել քեզ վստահված դերի ծանրակշռությունն ու առթած պատասխանատվությունը: Թող որ մնանք առանց քեզ դարձյալ, թեկուզ` անգործունյա: Մենք ոչ քաղաքական գործունեություն ծավալելու կարիք ունենք, ոչ էլ մեռնում ենք որ մեր անկորնչելի իրավունքները վերահաստավեն կամ մեզ հասցված անչափելի կորուստները փոխհատուցվեն: Այդով հանդերձ չենք գնալու ոևէ մեկի հետ երկխոսության: Իսկ եթե շարունակվի մեր դեմ կատարվող ապամարդկային հանցագործությունը, ու եթե չփորձենք էլ ճեղքել գավակատու դաշնակների ու վերոնշյալ նախագահի թեկնածու վիժվածքների մեր դեմ հյուսած լռության պատը` մեր ստեղծագործական ուժերը խնայելու միտումից դրդված, առնվազն կլուսաբաբենք սերունդներին ու կպաշտպանենք նրանց այսպիսի ճիվաղների հետնորդներից, հայրերից սարքելով իսկական օրինակ: Իսկ եթե այդքանն իսկ չհաջողվի մեզ անել, սրանց կվերածենք փորձարկվող մժեղների պատմության տարրալուծարանի մեջ` օգուտ բերելու մարդկային պատմության:

Հակառակ այս ամենի, կարծում եմ որ Կարենի հետ մեր գաղափարական անհամաձայնությունների մասին կկարողանայինք ընկերաբար զրուցել, առանց բախումների, եթե չլիներ քո մուտքը այն հողը, որին չես պատկանում: Քանի որ Կարենի ու մեր բոլորի միջև եղել է ոչ միայն հարգանք, այլև ակնածանք և սեր: Լիահույս եմ, որ մի ժամանակ անց Կարենը կհաղթահարի այս ամենը (թեև մարդկորեն հասկանալի կլինի, եթե նա չհաղթահարի այս փորձությունը որի մեջ հայտնվեց ի պատիվ քեզ) ու ամեն ինչ մեր միջև կվերադառնա իր բնականոն հունին: Եվ վտարանդիները կնվիրվեն ամեն մեկն իրենց ստեղծագործ աշխատանքին` մնալով միշտ ընկերներ, կիսելով իրենց ցավերն ու բերկրանքը իրար միջև, հեռու մարդ էակի անդրանցական սահմանումն անպատվող նախակենդանիների «ազգանվեր» քաղաքական խարդավանքներից:

Եթե Արա Բալիոզյանը` վտարանդի Սփյուռքից, մեզ հետ է հանդես գալիս, չկա հիմնավոր պատճառ, որ Կարենը նույնպես չլինի մեզ հետ, եթե կկամենա: Քարտաշը` նույնպես: Բայց դու` ոչ, Լիլիթ: Դու գրող չես ու գործում ես այլ հարթության վրա: Թող չխանգարենք իրար: Մենք իրավունքի մուրացկաններ չենք. թող հազար տարի չճանաչեն մեր իրավունքները: Մնանք առանց քեզ: Մնանք անօգնական: Թող իրենք մեր հետսամասը համբուրեն, եթե չեն ուզում հայոց պատմության ու համաշխարհային գրականության մեջ մտնել որպես ողբալի խամաճիկներ: Հորդորում եմ բոլորին այսուհետև ներառել Քարտաշին բոլոր զրույցների ու հայտարարությունների մեջ: Նա այստեղ է, բայց հազվադեպ է մտնում Դիմագիրք: Հնարավոր է որ չի ընթերցել այս ամենը:

Կարեն, խնդրում եմ ոչ նեղանաս, ոչ էլ քեն պահես Լիլիթի նկատմամբ իմ ու Վահեի հաճախ ոչ փափկանկատ վերաբերմունքից: Մենք լինելով տարեկիցներ, կարող ենք մեկ-մեկ իրար հոգի հանել ու հաջորդ օրն իսկ հաշտվել` միշտ սիրելով իրար` հակառակ մեր տարբերություններին: Հատկապես երբ տեսնում ենք որ մեզնից մեկն ու մեկը խոտորվում է այլոց ծուղակների պատճառով կամ ինքնաթելադրության հետևանքով: Ամեն մանրամասնություն քեզ չենք պատմելու:

Edited by shun
Link to post
Share on other sites

February 4, 2012

Dear friends,

Several months ago Lilith Simonian-Le Cadre invited me to join a FB group named YA that had 200 members. The group is coordinated by Rubinyan (don't remember his first name). After a few weeks I was "exiled" from the group. Which was a relief for me after experiencing bilious hatred, continuous sarcasm and unutterable curses against exiled writers by this self-appointed "intellectual elite" of Armenia. I sincerely thank them for this exile.

I was disconcerted, however, since the group included two other exiled writers or artists from Armenia, namely, our common friends Lilith Simonian-Le Cadre and Karen Simonian. Despite the fact that I have deep respect for both, none of them concerned themselves with my "exile" from this group, possibly because they were offended earlier by my non-Christian or "anti-Christian" views.

A few weeks ago, another friend, Armen Zatikian, invited me to another similar group that had 400 members. The very next day I was deleted from that group also.

In each case, the final verdict coincided with the very moment I made comments on the Masonification of Armenia (wondering if both of these groups are not Masonic hubs). I expressed the opinion that based on my years of education and experience in international politics, I sense a well-organized and orchestrated conspiracy directed toward all post-Soviet lands, but particularly Armenia (through the agency of its Diaspora) that aims at:

1. The creation of a Capitalist-Market slavery.

2. The creation of a religious slavery through Judeo-Christianity. This would occur through the strengthening of national churches. These would create the symbolic and ideological base on which foreign Judeo-Christian religious groups would thrive. The mind of the masses would be regulated by the symbolism of this ideological system.

3. The Masonification of the political "elite" in order to safeguard both of these slaveries.

I expressed the thought that all presidential hopefuls in Armenia on whom the opposition relies are utter idiots, if not outright criminals (including Raffi Hovannessian, Paruyr Hayrikian, Vazken Manukian, and Levon TerPetrossian). They are all moronic torchbearers of a Capitalist-Market dictatorship. They are simply opportunists who have availed themselves to the policies of this international cabal run by powerful interests in the U.S., Britain, and France, and to a smaller extent influenced by Israel and various militant Zionists.

While I do not expect that everyone share my thoughts or accept them, I have misgivings when it comes to the issue of exile. What I see here is a case of exiled writers being exiled not by the KGB or criminal elements in Armenia, but by other exiled writers themselves--who, in my judgment, have the primary duty to raise hell in such groups whenever one of their fellow exiled writers is silenced or kicked out.

My assessment:

We do not have a political consciousness that rises to the level of defending the fundamental human rights of freedom of speech. We are pretenders, utter hypocrites, quintessential slaves—including many of the best of our writers, who are simply apologists for our Judeo-Christian slave-identity. We coalesce through parochial ideologies, and if certain exiled writers are silenced because they do not share their views, then so be it. The Earth continues its course in orbiting the sun. We express our internalized anger through a conspiracy of silence with the silencers of the already silenced exiled writers.

If this is the case, if this is done by people who have shared the same fate in exile, if this is done by the best of them, then I have no illusions about the rest of the Armenians. I am truly inclined to permanently ban this group of people from my consciousness, my life, and my literature.... for when "two of them meet anywhere in the world, see if they do not create a new... [Hell]."

One friend here suggested to leave all alone and do my work. Well friend, this is not that issue. I am going through a decisive identity turmoil. I feel something happening in me at the deepest level. I am about to utterly renounce my Armenian identity. I want to be LIBERATED from being an Armenian.

When I first came back from Armenia, I couldn't bear hearing a word of Armenian. It drove me nuts. But this time its a different experience. Very deep, very silent, very thorough, and permanent.

Please don't philosophize on something that you know nothing about. I am sharing this with you only considering you people worthy to share my innermost experiences with. Some of you may remain my only contacts with my past.

Edited by shun
Link to post
Share on other sites

Վ.Ա.

Some of those exiled writers, or dotters of theirs, were asking sarcastically some weeks ago, if I am going to tell in the future that they are KGB agents too? Why future? I tell now: yes mo-ther-fu-ck-ers, you are KGB agents. You do nothing but isolate exiled Armenian writers farther and deeper and drive them (us) into final annihilation.

Recently I heard from a friend of ours that his being dissident writer was dismissed by the b-i-tch, because “he does not qualify as her father does”—she thinks.

Varpetian is telling me about his refusal to the suggestion to drive out Armen, me, Ara Baliozian, and taking over of the Union of Exiled Writers. It has become a brand name for them. It is known now widely so they want to use it for the marketing purpose of Raffi Hovhannisian and Vazgen Manoukyan—who kept silence about our, and their, exile too. What these prostitutes were promised to get from them in return, we’ll see in the very near future. It is unavoidable.

Of course you are KGB agents, and I tell it now, not in the future.

Come forward snakes, and explain your deeds.

Վ.Ա.

Համաձայնելու, կամ չհամաձայնելու ունակությունը ներկա չէ հայերիս մեջ ցավոք, և ոչ միայն այն պատճառով որ պետականություն չենք ունեցել, որ դպրոց ունենանք, որ մեզ այնտեղ նկարել, երգել, քանդակել, պարել և այլ արվեստների հետ ծանոթացնեն ստեղծագործաբար, որ հետո կարողանանք էսթետիկա սովորել, որ դրանից հետ ծանոթ լինենք էթիկային, որ դրանից հետո կարողանանք երկխոսության վարպետությա տիրապետել և օրենքի ճանաչման, հարգման:

Բարեբախտաբար ոմանքս սփյուռքի մեջ քաղաքացիացանք, սերտեցինք համալսարաններում, կյանք ապրեցինք մարդկանց հետ, լրացրինք բացը: Որպես ֆրանսիացի, ամերիկացի, շվեդացի, կանադացի և այլ, տիրապետում ենք երկխոսության արվեստին, բայց հենց գալիս ենք հաոց մեջ, միջնադարն է վերադառնում վրանես, ֆեոդալական բոլոր հետևանքներով:

Ես համաձայն չեմ Արմենի կապիտալիզմի վերաբերյալ դատողություններին, բայց որպեսի կարողանամ չհամաձայնել, պետք է լսեմ, հետս լինի, ես իր հետ լինի, եթե հեռացվի, չեմ կարող լսել, կատարյալ չի լինի այլևս մտքի հավաքը, որը լսելով, և Արմենից, և այլքից, պետք է սեփական միտքս կառուցեմ, բերեմ ընդհնարականի մեջ:

Չհամաձայնելով հանդերձ սրբազան եմ համարում նրա`Արմենի, իմ, բոլոր անհանգստացած մադկանց ներկայությունը ժողովներին, և նրանց ազատ խոսքի իրավունքը:

Ինչ է կատարվում ներկայումս: Մի մեծամասնություն հավաքվում է իրար գլուխ, որոշում է որ Արմենն արժանի չէ սեփական երկրի կերտման ժողովներին ներկա լինել, իրենք են արժանի: Արժանի չէ Վահեն էլ, Արան էլ: Արժանի են նրանք միայն, որ իրենց հետ համաձայն են:

Ինչով եք տարբեր այդով ՀՀՇ-ից, ՀՀԿ-ից, ինչն է լինելու տարբերությունը ապագա Հայաստանի, եթե ձեզ հաջողվեց ազդել այն կերտելու գործին ձեր երիցս ուրացած ու փախած Վազգենով ու Րաֆֆիյով:

Ես դեռ ձեր իսկ ջատագոված քրիստոնեկան արժեքներից չեմ խոսում, այլ պարզ, հասարակ, միաջազգայնորեն ընդունված մարդու հիմնարար իրավունքից:

Քրիստոնեության հարցում էլ Արմենի հետ համաձայն եմ մասամբ: Ասել կուզե. կարծում եմ որ պետք է ոչ միայն պետական կրոն ասածն արգելվի ազատ հասարակությունում, այլ կրոնի կազմակեպրված որևէ դրսևորում, իսկ հասարակաությունը պետք է կրթվի հետևողականորեն այնպես, որպեսզի հասկանա որ կազմակեպված կրոնն ամբարոյականություն է ու գլուխլվացում:

Տեսական հարցերում անահամաձայնությունը սիրելի ընկերոջս հետ երբեք նրա իրավունքի սոահմանափակում չէ, իսկ նրան սահմանափակողն իմ անձնական թշնամին է:

Տարաձայնություններով հանդերձ չեմ կարող չկիսել նրա անհանգստությունը մասոնների վերաբերյալ. զարմանում եմ որ վախենում են իրենց ազատ մարդ համարողները քննարկել հարցը: Իսկ հարցը քննարկման ու խորը վերլուծության է կարոտ, որովհետև միայն Արմենին չէ որ թվում է թե ինչ որ բան այնպես չէ մեզանում:

Վկայություն`

2003 թվականին հետս կապվել է Ճերմակյան Մարտինը, հրավիրել ինձ Նյու Յորք ու Վաշինգտոն, հանդիպելու համար Հոփկինսի ինստիտուտի տնօրենի հետ ու ուղիղ առաջարկել մասոնանալ ու ԱՄՆ-ի աջակցությամբ նախագահել Հայաստանում:

Ռամկավարներին առաջարկում էին որպես իմ քաղաքական կառույց, որի ղեկավարի պաշտոնը պետք է ստանձնեի Հայաստան վերադառնալաուց առաջ: Այդ խնդրի շուրջ վերջնական պայմանավորվածության գալու համար հրավիրվել էր մեծ ընթրիք Արմենինան Րեփորթեր թերթի խմբագրի առանձնատանը Նյու Ջերսիում:

Մարտին Ճերմակյանի ոստայնն այն ժամանակ Գերման Ավագյանն էին, Դավիդ Գրիգորյանը, Արմեն Խարազյանը, Ժիրայր Լիպարիտյանը և այլոք, որոնց հատիկ-հատիկ կհրավիրի Հայքի անվտանգության խորհուրդը զրույցի, եթե մենք այդպիսին երբևէ ունենանք: Վստահ չեմ որ կունենանք: Անգամ համարյա վստահ եմ արդեն որ չենք ունենա: Անգամ վստահ էլ չեմ` ուզում եմ այլևս որ ունենանք թէ չէ...

ՈՒնենանք ու էս մասին չեկիստների հետ մեկ ազգի լինենք: Թքել եմ ուզում ազգի էլ, ցեղի էլ վրա կարծես... Ինչ որ է, շեղվեցի լիրիկապես... Արմենի ճգնաժամբ անշուշտ իմ վրա էլ է ազդում:

Հիմա չգիտեմ էս մեր պես վտարված իմաստուն Կարենն ու էլ առավել իմաստուն Լիլիթն ինչ են մտածում, մեզ հիմար ու անարժան են համարում հարկավ, գլուխները քարը, իրենք գիտեն. բայց ինչու են մասնակցում մասոնների ու չեկիստների դավադրությանը մեզ մղելու դուրս, որ չասենք, որ նրանք դեռ տակավին, տարբեր կերպերով ու անուններով, մեկ ՓՖԱ, մեկ ազատ դեմոկրատներ, մեկ ազատ հայեր, մեկ էլ ինչ զիբիլ ասես իրենց անվանելով շարունակում են մեզ մղել դուրս...

Ձեզ ինչ են խոստացել:

Ես գիտեմ ինչ: Մղկտում եմ ցավից, երբ հասկանում եմ ինչով եք ծախվել: Ձեզ անիրավաբար այնքան են մոռացել ու անէացրել, մանրացրել, որ հիմա ծախվում եք նրանով որ Վազգենի փեսան հրապարում է ձեր բալիկի ստեղծագործությունները: Կարեն էս ինչ օրն ես ընկել: Ես մասոնների քթից քո էս նվաստացումն էլ քթներից կհանեմ: Չեկիստների քթից էլ:

Լիլիթ դու մեկ տարի առաջ ես ընդամենը ինթերնետին ծանոթացել, մեր շնորհիվ, իմ ու Արմենի, իսկ քաղաքական կյանքում ոչ մի կերպ չես եղել վերջին 20 տարին: Մեղքդ քո վիզը: Հպարտ եմ քեզնով այնուամենայնիվ որ մասնագիտական վարպետությունդ ես պահել, աշխատում ես արժանավայել, որովհետև բազում ուրիշը, քեզնից ոչ վատ, արեցին բաներ որ թվել չեմ ուզում:

Ապրես մի խոսքով Լիլիթ, բայց ինչու միացար մասոններին ու չեկիստներին, սկսեցիր անէացնել նրանց հետ երկուսին, որոնց տարիներ շարունակ ոստիկանություններն են հալածել, ԿԳԲ-ն, թալանվել են, երկրից վտարվել, մինչ օրս փնտրման մեջ են...

Ձեզ ինչ են խոստացել Լիլիթ, ինչ եք ստանալու որ այսպես նսեմացաք, նսեմացրիք վտարանդի գրողի անունը, որը ձեր մեջտեղ գալուց տարիներ առաջ կերտել են մարդիկ սկզբունքով, արյինով, բանտով, հետապնդումով, ընտանիքների ու տնտնեսությունների քայքայմամբ ու աքսորով:

Խոսեք անմիջապես, պահանջում եք:

Դուք երկուսդ ինձ նախագահի թեկնածու ճանաչեցիք իմ առաջին կանչով, նամակներն ունեմ ձեր, ինչ պատահեց, ինչպես պատահեց որ իմ պես հիմարին նախագահ ճանաչեցիք, և ինչ պատահեց, ինչ խոստացան ձեզ որ անմիջապես ուրացաք: Դուք հասկանում եք որ ձեզպեսների պատճառով երկիր չունենք մինչ օրս, որ էսոր մեկին եք հավատարմություն խոստանում, երկու օր հետո ուրիշներին...

Եվ դուք լավագույններն եք: Ճիշտ է ասում Արմենը: Եթե դուք այն եք ինչ եք, ինչ հույս կարող է ունենալ մարդ մնացյալի հետ կապված...

Edited by shun
Link to post
Share on other sites

Ա.Մ.

A quote from an article that a friend of mine just sent me. I replace the group name with Christian:

"The [Christian] movement bears the rigidity and dogmatism of all absolutism sects. Its adherents alone possess the truth. They alone understand. They alone arrogate the right, because they are enlightened and we are not, to dismiss and ignore competing points of view as infantile and irrelevant. They hear only their own voices. They heed only their own thoughts. They believe only their own clichés. And this makes them not only deeply intolerant but stupid."

Edited by shun
Link to post
Share on other sites

Ա.Մ. -- Փետրվարի 5, 2012 նամակից.

Յոթ տարիների ընթացքին չհայտնվեց մեկ հայ գրող, ոչ Հայաստանում, ոչ Սփյուռքում (ներառյալ «խոսքի ազատության երկրում»), որ ոչ թե հանձնառու լինի վտարանդի հայ գրողների իրավունքների վերականգման կամ այդ իրավունքների պաշտպանության խնդրում` առնվազն որպես սկզբունքի հարց, այլ պարզապես հրապարակայնորեն ընդուներ երևույթի գոյությունը: Չմատնանշենք դեռ հարթակ հայթայթող կազմակերպությունների պ-ց-երի մեջ տաքուկցող «գրողներին» ու «արվեստագետներին»:

ՉԻ հայտնվել դեռ մարդկային իրավունքների պաշտպան ոչ մի անհատ, որ անգամ անդրադառնար այս խնդրին: Չի հայտնվել դեռ ողջ աշխարհում ոչ մի հայ խմբագիր, մշակութային կազմակերպության ղեկավար, թե անդամ, հեռուստատեսության թե ձայնասփյուռի հաղորդավար, որ ցանկությունն իսկ ունենար անդրադառնալու այս խնդրին:

Չի հայտնվել դեռ ոչ մի հայ-կռիստոնյա եկեղեցական, ոչ մի հայ քաղաքական գործիչ, ոչ մի «ընդդիմադիր», որ այս խնդիրն ընդհանրապես արծարծի (մեկ դեպք է եղել միայն, երբ Ս. Սաֆարյանը ազգային ժողովում մեկ-նախադասություն մեջբերում է արել Վ. Ավետյանի մասին): Վերոնշյալ չորս նախագահական թեկնածուներն էլ (Վ. Մանուկյան, Պ. Հայրիկյան, Ր. Հովաննիսյան, Լ. Պետրոսյան) կամ բազմիցս խույս են տվել խնդրից` կես-գիսերին կարկուտի բռնված գողերի նման, կամ` վերջինիս դեպքում, իրենք են խրախուսել իրենց պաշտողներին` շարունակելու իշխանությունների քրեական քաղաքականությունը վտարանդի հայ գրողների նկատմամբ:

Կա նաև մի ամուլ զանգված, որ «բոլորս էլ վտարանդի ենք էլի» կարգախոսով փորձում է խեղաթյուրել իրականությունը` պատասխանատվությունից խուսափելու լկտի նախանձախնդրությամբ: Եվ անշուշտ կա Հայ Հրեշների Դաշնակցությունը, որ դիվային ոխակալությամբ պայքարում է հայ վտարանդի գրողների իրավունքների դեմ: Եվ բացի Հնչակյան կուսակցությունից, Հացաստանի և արտերկրի բոլոր քաղաքական և մշակութային կազմակերպությունները անխտիր այս կամ այն չափով ներգրավված են վտարանդի հայ գրողներին գործոն կերպով մեկուսացնելու և լռության դատապարտելու գործում: Դեռ չխոսենք մասոններից, կամ գրականության ամբիոններից, ինչպես UCLA-ի ծախված պ-ոռ-նիկներից ու սրանց երկրպագու պ-ցալեզ գազեթաջիներից, պաշտոնի հեռանկար ունեցող քոսոտ ուսանողներից ու կիսադասախոսներից, ևայլն, ևայլն...

Հրաժարիմք Վամպիրիստանի պատկանելությունից և... ամենայն չար դիվաց նորա... ի սեր մեր կյանքի մնացյալ օրերի հարաբերական փրկության...

Edited by shun
Link to post
Share on other sites

Ես չեմ ողջունում Սարկոզիին ուղղված նամակը, ողջունողներից էլ հիասթափվում եմ, և այսուհետև արգելում եմ իմ անունը շահարկելուց` վտարանդիության պիտակի տակ ձեր անձնական, կրոնաքաղաքական, թե գեղական-գաղափարախոսական շահերի հետապնդման համար: Դուք համամարդկային արժեքների տեր մարդիկ չեք: Իսկ ձեր թեկնածուներին` Վ. Մանուկյան, Ր. Հովաննիսյան, Պ. Հայրիկյան, համարում եմ գ-յ-ոթ-վ-երաններ. ու եթե նրանց հետ երբևէ զրուցելու առիթ ունենաք, ասեք նրանց` Արմեն Մելիքեանը ձեզ անվանում է գ-յ-ոթ-վ-երան, ու որպես այդպիսին էլ հավերժանալու եք համաշխարհային գրականության մեջ, այնպես որ բարի եղեք դուք ձեր որակին չդավաճանելու:

Link to post
Share on other sites

Previous one by A.M. was in response to this:

V.A.: "Denis Donikian wrote an entire book about human rights in Armenia and French matters, but stubbornly kept silence about exiled Armenian writers, some of whom live in France and couple of times wrote open letters to the president of France.

"By the way: I suddenly realize from media today, that exiled Armenian writers, who live in France, wrote a letter to Sarcozi. I welcome that letter."

Link to post
Share on other sites

Վ.Ա. Հումորդ մի կորցրու սիրելիս: Իհարկե ողջունում եմ: Եթե չողջունեմ, պետք է հայհոյեմ: Ողջունելով օգնում եմ բարեկամներիս արժանապատիվ կեցվածք պահել մի քիչ էլ: Գուցե քիչ մտածեն, համեստանան, խելքի գան: Սովորաբար չեն գալիս, բայց այդ դեպքում էլ շարունակում են գործել, ու ես ողջունում եմ, հրահրում եմ ավելին գործելու, ավելին, ամեն անգամ ավելի եմ ողջունում, անգամ օգնել եմ որ գործեն ոմանք, հասնեն իրենց նպատակներին:

Արա Բալիոզյանը մի առիթով գրել էր. - մի խանգարեք տխմարներին նոր տխմարություններ գործել: Դրանով միայն իրենց են բացահայտում ավելի:

Ես արել եմ ավելին սրանից միշտ. օգնել եմ որ սխալվեն...

Մի օրինակ`

Դավիդ Գրիգորյանին դեռ 2006-ին հարցրի թե ինչու չի դատապարտում ՊՖԱ-ն գրողների աքսորը հայտարարությամբ: Ասաց որ իր գործերը կխառնվեն ՄՎՖ-ում, եթե քաղաքականության խառնվի: Վստահ եմ որ նմանատիպ մի բան ասած կլինի քեզ էլ, այլոց էլ: Ես այդ ակնթարթից ամեն ինչ գիտեի, բայց անապացույց: Ես իրեն այդուհետ հրահրեցի մի քանի անգամ քաղաքական հայտարարություն անել, մարդու իրավունք պաշտպանող, ու հասարակավ դրեցի փաստի առաջ բաց նամակով, որը ստացան նաև ՊՖԱ-ի բոլոր անդամները, որ հայտարարությունները անում է միայն ԼՏՊ-անպաստ (ԿԳԲ-անպաստ), և ոչ սկզբունքով:

Դրանից հետ անում է մինչ օրս տխմարություն տխմարությունից հետո: Հեղաշրջումով գրավեց կազմակերությունը, սեփական կամքով, առանց ժողովի, մասոն ու դաշնակ լակոտներ նշանակելով խորհրդի անդամ, երկու գործող անդամի հեռացրեց (իր խելքով):

Այսօր հասել է փողոցում մեքենայի տակ մարդ գցող ու դեպքի վայրից ճողոպրողի "քաղաքական" հետապնդում դատապարտելու մակարդակի:

Դու իզուր ես ողջունելուն այդես անլուրջ վերաբերվում Արմեն: Ես բոլոր տխմարությունները ողջունում եմ: Հիասթափվելուցդ չեմ հիասթափվում:

Edited by shun
Link to post
Share on other sites

Ա.Մ. Մենք սովոր ենք մտածել ստորոգություններով. նախագահական թեկնածուն, կամ առհասարակ ոևէ հայ, կա՛մ հայրենասեր է, կա՛մ դավաճան. առանց մտահայելու, որ մարդը առհասարակ խիստ բարդ երևույթ է: Նշյալ 4 թեկնածուներից 4-ը իմ կարծիքով ունեն գերարժեքության բարդույթ, 3.5-ը հետևյալ պատճառով:

Խորհրդային Միության փլուզման վաղորդայնին սրանք Հայաստանի անկախացման խաղաքարտը օգտագործելով` հաշվարկված կերպով տրվեցին արևմտյան երկրների այդ Միությունը կործանելու մեծ քաղաքականությանը ու այդով նվաճեցին այդ երկրների (մեղմ ասած) բարեհոգությունը ու հաճախ ուղղակի նեցուկը ունեցան իրենց վարած տեղական շարժումների նկատմամբ:

Սրանք լինելով կիսակիրթ մարդիկ, հաստատապես պատեհապաշտ, ազգային շահն ու սեփական փառքը տարանջանտելու անկարող, թերզարգացած, ինքնակամորեն ծառայեցին որպես`

1. հայ ազգի մեջ խոսնակ ԱՄՆ-ի ընդհանուր քաղաքականության,

2. տեղական բանբեր դրամատիրական-շուկայական գաղափարախոսության:

Սրանք կորցրին Արևմուտքի մոտ իրենց վաստակած խոսնակի ու բանբերի զույգ արժեքները այն պահին, երբ Արևմուտքը շնորհիվ իր քաղաքականությանը խանդավառորեն արձագանքող խամաճիկների` հանձինս սրանց ու այլոց, հասավ իր նպատակներին:

Եվ քանի որ ԱՄՆ-ը, ինչպես միշտ, չուներ հետ-ծրագրային քաղաքականություն, չշարունակեց հենվել իր երբեմնի խամաճիկների վրա որտեղ որ իրեն արդեն պետք չէր: Հայերը կատարել էին իրենց համար նախատեսված առաքելությունը ու այլևս ոչ մի բանի պետք չէին:

Ստեղծվեց քաղաքական նոր իրավիճակ. լքյալ մեծ հովանավորից իրենց բախտին, այս միջակություններն իրենց ներուժն օգտագործեցին իրար դեմ` տիրանալու նվաճված դաշտի բարձրագույն դիրքին: Կորցնելով միջազգային քաղաքական հոսանքներին ինքնակամորեն իրենց մատուցած ծառայությունների միջոցով ձեռք բերված քաղաքական կեղծ դրամագլուխը, նրանք չկորցրին երբեմնի հաջողակի հոգեբանությունը ու իրենց դատարկ շտեմարանների գլխին նստած` ազգի գլխին ալլահուէքբեր են երգում: Այս պատեհապաշտների՞ց ենք սպասում բարոյական արժանիքների դրսևորում, մարդկային իրավունքի ընկալում ու պաշտպանություն:

Ձուկը գլխից է հոտած: Առաջին քայլը այս 4 կապիկներին մեյդանից հանելն է, 4-ի էլ կատարյալ բարոյազրկումը հետապնդելը, եթե երբեք դեռ հավակնություններ ունեցողներ կան, որ կարող ենք 50 բարոյական բարձր արժանիքների տեր գիտակից մարդկանց առկայությամբ նոր երկիր ստեղծել: Ինքս թերահավատ եմ, քանի որ չեմ տեսնում այդ որակը նույնիսկ վտարանդիների շարքերի մեջ, ինչը հիասթափությանս պատճառներից մեկն է:

Մենք մեզ չխափենք. մեկ կամ երեք մարդով հայրենիք չես ստեղծի: Չեմ ստորագնահատում հայրենիքի նշանակությունը ազգերի աշխարհում, սակայն ինձ մոտ սկսել է արժեզրկվել ազգի երևույթն ինքը, բոլո՛ր ազգերի, ի շահ այլ որակների:

Edited by shun
Link to post
Share on other sites

Վ.Ա. Այդ ամենով հանդերձ Արմեն, իրավունք ունեն մարդիկ մասնակցել ընտրություններին, ուրիշներն էլ իրավունք ունեն նրանց ընտրելու: Գաղափարական խնդիրները, պատմությունը, դրա վերլուծությունը ուրիշ`տեսական ոլորտ են, հավերժ շարունակվող են: Մենք դեռ այդ շքեղությանը չենք հասել որ մեկս մեկիս մարդ համարենք, որ տեսակետ հայտնենք, գաղափարից խոսենք, համաձայնենք, չհամաձայնենք:

Մեր իրավական խնդիրը լուծված չէ, և էլ ավելի վատ`բարոյականը:

Թվածդ մարդիկ լռության են մատնել վտարանդի համաքաղաքացիներին ու ոտնահարել են ազատ խոսքը, դրա իրավունքը, իսկ մեր պայծառները, անգամ վտարանդի, նրանց հետ շարունակում են դավադրել, ուզում են նրանց դարձնել երկրի, իրենց, և անգամ մեր նոր(հին) տերերը:

Սա է խնդիրը. մեր հարազատները մեր թշնամիներն են: Սրա համար, և ուրիշ ոչ մի բան, արժէ հարկավ հրաժարվել հարազատներից, երկրից, հայրենիքից, և անգամ լեզվից:

Link to post
Share on other sites

Թե ովքե՞ր են Վազգեն Մանուկյանն ու մյուսները: Բարեբախտաբար Հայաստանում 2-3 տարի ապրելով հասու եմ եղել երևույթների, որոնք այլապես միշտ էլ կմնային միգամածային վիճակի մեջ ինձ համար: Սովորություն չունեմ դատելու մարդկանց անձնական կյանքը, առավել ևս` սիրո կյանքը, հատկապես ընդհանրացումների նախապաշարումով արժեվորելու այն: Սակայն լավ ծանոթ եմ մի երևույթի` դասախոսի աղջիկ «որսացող» տղաների` համալսարանում պաշտոն ձեռք բերելու հեռանկարով: Վ. Մանուկյանն արել է հենց այդ: Այս բանն իմացել եմ իր հարևաններից. ի դեպ, հրաշալի մի կնոջից:

Պաշտոնի ծարավ այս «պրոլետարը» արդեն կարիք չուներ նման «ճղճիմ» պաշտոնների, երբ հնարավորություն էր ընձեռվում նրան որսալու ցեղի բարձրագույն պաշտոնը: Ու այդով նա խաղաց մի խումար մեր ազգի գլխին` կործանելով Հայաստանը իր փողոցային ոհմակի հետ: Ինչ վերաբերում է «հայրենասիրությանը», դրանով քաղաքական գործիչ արժեվորելը ստրուկների հոգեբանություն է: Իսկ ի՛նչ պետք է լիներ. հակահա՞յ: Բոլո՛րն էլ հայրենասեր են. ներառյալ Քոչարյանը, ներառյալ Սարգսյանը, ներառյալ Պետրոսյանը, ներառյալ թուլումբաջի Ակոբը: Սա չափանիշ չէ. չափանիշ է ստրուկի ու տգետի համար միայն:

Իսկ այն ինչ անվանում եք համաշխարհային քաղաքական իրավիճակ, պատմական պահ, ևայլն, ԱՄՆ-ի ՍՍՀՄ-ն կործանելու միտող քաղաքականությունն էր, դրամատիրական աշխարհի քարոզչությունը, որի գինովությունից տեսնում եմ որ դեռ չեն ապաքինվել նույնիսկ մեր վտարանդիներից ոմանք: Նա, ինչպես Պետրոսյանը, տրվելով այդ քաղաքականությանը, որպես պատեհապաշտ, և չունենալով սեփական գաղափարախոսություն, պարզապես յուրացնելու էր նույն քարոզչության միջոցով մատուցվող ու աշխարհի գլխին փաթաթվող դրամատիրական-շուկայական համակարգը, մի համակարգ, որ ՍՍՀՄ-ի փլուզումանը զուգընթաց իր անմահությունը հռչակելուց մի քանի տարի անց ինքն սկսեց ճարճատել:

ՍՍՀՄ-ի փտած լինելու ու կործանման անխուսափելիության գաղափարը արդյունք էր նույն այդ քարոզչության: Այն որ դրամատիրության որջ ԱՄՆ-ը տասնապատիկ ավելի է փտած, ու նույնքան ավելի հակամարդկային, ոչ մի խոսք այդ մասին: Ո՞վ ասեց, թե չունեինք այլընտրանք: Ի՞նչը կպակասեր մեր երկրի, եթե թույլ կենտրոնական ՍՍՀՄ կառույցի առկայությամբ շարունակեինք կերտել մեր ապագան և այսօր ունենայինք 4.5-5 միլիոնանոց Հայաստան: Ո՞վ ասեց, թե անխուսափելի էր ՍՍՀՄ-ի փլուզումը. բոլորովի՛ն էլ անխուսափելի չէր: ԱՄՆ քաղաքականությունը այդպես էր մշակել զանգվածների ուղեղը, ու այս պատեհապաշտները տրվելով արտաքին այդ քաղաքականությանը նպաստեցին ՍՍՀՄ-ի կործանմանը սեփական փառք կերտելու հեռանկարով, ու իրենց կիսագրագետ մոլեռանդությամբ մոլորեցրին ազգը:

Նույնն արեց Հայրիկյանը: Նա կդնե՞ր իրեն բանտում ապրելու վիճակի մեջ, եթե չլիներ ԱՄՆ-ի կողմից ստեղծված խորհրդային այլախոհների հերոսացման կեղծ մշակույթը: Դե, թող հիմա դառնա այլախոհ ու վտարանդի, եթե չի վախենում ԿԳԲ-ից. վախկոտը չի ուզում վտարանդիների գոյությունն իսկ ընդունել:

ՍՍՀՄ-ի վերջին քսանամյակին հայ ժողովուրդը արդեն ձեռք էր բերել վերջին 1,000 տարում չունեցած մի ներուժ, որով կարելի էր իրագործել շատ բան: Ու այդ ներուժն էր որ կործանեցին այս պատեհապաշտները, անբարոյական բարոյախոսները, որի հետևանքով էլ մենք ու 1.5 միլիոն հայ մնաց հայրենազուրկ: Նրանք իրենց եսապաշտությամբ կործանեցին հենց այդ կուտակված ներուժը: Ու հիմա իբրև թե պայքարում են մի քանի հազար հայի Ռուսաստանում վերաբնակեցման դեմ: Այ քեզ խեղկատակություն:

Edited by shun
Link to post
Share on other sites

Նրանք ովքեր միմիայն ռուսական կայսերապաշտությամբ են ուզում հասկանալ, ներկայացնել, պիտակել, անգամ խեղաթյուրել մշակութային, կրոնական ու գաղափարի վտարանդության խնդիրը, խույս տվեցին վտարանդիության խնդիրը համակողմանի կերպով քննարկելուց, այն է` մասոնական և հուդաքրիստոնեական հոսանքների հնարավոր ընդհատակյա մեղսակցության քննարկումը: Չենք պնդում, ասում ենք` քննարկենք, փոխանակենք ամեն մեկիս ունեցած կցկտուր տվյալները ու եզրակացություններ հանենք:

5 աքսորականից 3-ը` Քարտաշ Օնիկ, Ալ. Վարպետյան, Արմէն Մելիքեան, տվյալներ ունեն այս մասին մտածելու տեղիք տվող: Սակայն ամենագիտորեն վտարանդիությունը որակվեց բացառապես ռուսների գործը, ու պատճառների քննարկումն անգամ վիժեցվեց` համարվելով ժամավաճառություն: Վազգենականների նույն նախապաշարումն ու արհամարհանքը, նույն շտապողականությունը քաղաքական-պատմական արժեթղթեր ձեռք բերելու` ազգի ճակատագրի հետ խումար խաղալու գնով` մի բան որ արեց այս հաշվարկու, եսապաշտ բարոյախոսը` շահարկելով ժողովրդական պաթոսը` մեծ չափով ԱՄՆ-ի քաղաքականության արգասիք:

Առաջադրված քննարկումը խափանելուն անմիջապես հետևեց ինքնագլուխ «Հրաման» թե «Հրովարտակ» հայտարարությունը` առանց քննարկման (եթե համաձայն չեք, դրսում եք մնում տրամաբանությամբ). և այս անգամ Հայաստանը ներքաշող նաև իսլամական աշխարհի դեմ հակամարտության մեջ: Քրիստոնյա փրկչարարության մերօրյա գաղափարախոսություն` ատելությամբ լի իսլամական աշխարհի նկատմամբ: Ու սա համարում են քաղաքական անքննարկելի (այն է` ստալինյան, որ է և նույնը` քրիստոնեական այլամերժ կրթության արգասիք) իմաստության դրսևորում:

Ոչ մեկը չի ասում, որ ռուսական կայսերապաշտությունը անմեղ է: Արտահայտությունն ինքնին բավարար է հասկանալու համատեքստը: Քննարկենք դա էլ: Որոշենք անելիքը միասին: Սակայն ինքնագլուխ ուզում են ճակատ բացել Ռուսաստանի դեմ, ու վտարանդիության մարդկային իրավունքի խնդիրը ծառայեցնել սեփական քաղաքական նպատակների: Իբրև թե ազգային նպատակների: Ժամանակ չունեն քննարկելու, լավագույն դեպքում ուզում են երկու խոսքով համոզել. պատմական պահն են կորցնում: Բացարձակապես ոչ մի պատասխան չունեն Հայաստանի ռազմական պաշտպանության ապահովության խնդիրն ապահովելու հարցին (որի մասին նվազագույն բանիմացությունն իսկ չունեն). պարզապես ակնկալում են կուրորեն տրվել իրենց հակա-ռուսական մոլուցքին: Իսկ երբ իրենց ճակատագրակիցը դուրս է արվում մի խմբից որտեղ կան 3 ֆրանսիահայ վտարանդիներ, 2-ը` գործունյա, ոչ մեկը բերանն իսկ չի բացում: Իսկ դեպքին նախորդող օրերին հենց այդ վտարանդու դեմ լռության պատ հյուսելու մասնակից էին հանդիսանում, ջատագովելով անգամ նրա հիմարածին կամ հիմարացած քննադատներին:

Այնպես որ վտարանդիությունն այստեղ որպես մարդկային անօտարելի իրավունքի խնդիր նկատի չի առնվում, այլ պարզապես մեկի կամ մյուսի անձնա-քաղաքա-կրոնա-գեղագաղափարախոսությանը ծառայող միջոց: Այս պահից ես դադարեցնում եմ իշխանությունների դեմ պայքարը և չեմ ուզում «ընդդիմություն» բառն իսկ լսել, այն պատճառով որ ընդդիմության բոլոր ներկայացուցիչներն անխտիր պ-ո-ռ-ն-իկներ և գ-յ-ո-թ-վ-ե-րաններ են: Վեց տարի ժամանակ ունեիք առնվազն ընդունելու վտարանդի հայ գրողների գոյությունը, եթե ոչ պայքարելու նրանց անօտարելի իրավունքների վերահաստատման համար, դուք` ժոովրդավարություն ու իրավունք բարբաջող բ-ո-զ-ի ձագեր: Արժանի եք այսպիսի իշխանությունների ու բոլորդ էլ ձեր ս-ի-կ-տ-ի-ր-ը քաշեք:

Այսպես է մեռնում ազգը:

Edited by shun
Link to post
Share on other sites

Մահապատիժ` հայոց կաթողիկոսների դեմ: --

Վերոնշյալ հակառուսական «հայրենասերները» ևս մասոնականության մեջ տեսնում են հենարան` իրենց քաղաքական նպատակների իրագործման համար, կամ էլ` Հայաստանը ազատագրելով ռուսական լծից` ուզում են փոխարինել այն մեկ այլ լուծով` հուդա-քրիստոնեական և մասոնական-շուկայական դավադրիչ ստրկատիրությամբ: Այդ լուծը համարելով 1,700-ամյա ազգային ավանդույթ: Մի բռնակարգ, որ հաստատվել ու պահպանվել է միմիայն արյունահեղությամբ և մշակութային ցեղասպանությամբ:

Դարեր հետո իսկ հայոց կաթողիկոսներն անձամբ իրենք էին դիմում թե' բյուզանդական, թե' արաբական բանակների օգնությանը` արմատախիլ անելու գաղափարական ընդդիմադիրներին` ջարդելով հարյուր հազարավոր հայերի:

Հայ-քրիստոնյաների կողմից ցեղասպանված այդ զոհերի մարդկային արյան գինն եմ պահանջում հայոց կաթողիկոսներից ու բոլոր իրենց հայ-քրիստոնյա կոչող կեղծավորներից:

Մահապատիժ է անհրաժեշտ զույգ կաթողիկոսների ու նրանց նեցուկ կանգնող բոլոր հուդա-քրիստոնյա և մասոն ղեկավարների, ներառյալ հայրենիքից աքսորված հայ գրողների ոխերիմ թշնամի` Դաշնակ բյուրոյի անխտիր բոլոր անդամների դեմ` Հայաստանը իսպառ ազատագրելու այս վիշապի ճիրաններից:

Link to post
Share on other sites

Վ.Ա.

Գնդակահարություններին կողմ եմ, մահապատիժներին նույնն է:

ՈՒմից ենք պահանջելու, սա է խնդիրը: Ով է ձերբակալելու, ով է գնդակահարելու:

Բոլոր գաղափարախոսությունները, կրոնները, հակակրոնները, հակագաղափարախոսությունները, զրույցները, ժողովները, ամեն-ամեն ինչը վերջը բախվելու է գռեհիկ այս հարցին. ով է ձերբակալելու, ով է գնդակահարելու:

Ես դեռ չեմ տեսել որ մեկը մեր քաղաքական գործիչներից ասի որ գնդակահարելու է: Բոլորը խաղաղություն են խոստանում, ու սպանում երկրի սահմաններից ավելի մարդ, քան պատերազմն ու երկրաշարժը սպանեցին:

Այստեղ մարդիկ կային որ ինձնից ծրագիր էին ուզում:

Ես արյուն եմ խոստանում, քաղաքացիական պատերազմ անգամ, խոստանում եմ ձերբակալել, գնդակահարել: Նաև մի քանի տասնյակ ուղարկել երկարատև տաժանակրության: Ես ընտրել եմ թվարկածս որպես ամենարդյունավետ ու խզարգացնող մեթոդ: Դուք ինչ եք ընտրել:

Ով է ձերբակալողը, ով է գնդակահարողը, կամ ինչպես ավագներից մեկն է ասել նախկինում. ով է զանգը կախելու:

Ես կախելու եմ զանգը: Դուք ինձ զանգը տվեք:

Edited by shun
Link to post
Share on other sites

Վ.Ա.

Ես պահանջում եմ վերադարձնել ինձ իմ սրբավայրը, որը թաղված է ներկայիս Էջմիածին տաճարի տակ:

Եթե քրիստոնեաներն իրենց տաճարն իմ սրբության վրայից չտեղափոխեն մեկ ուրիշ վայր, ստիպված ենք լինելու ավերել այն, բոլոր պաշտպանողներին սրի քաշել:

Link to post
Share on other sites

Ն.Ս. ԱՄՈԹ, սա ինչ թուրքական մոտեցում է…

Ա.Մ. Հայկական մոտեցումը հայ գրողներին երկրից դուրս շպրտելն ու յոթ տարի որպես ազգային գաղտնիք 4 միլիոն հայ կանանց պ-ց-ե-ր-ի մեջ պահելն ու լռելն է:

Ն.Ս. զզվելի, ինձ հանեք էս սելջուկական գործողությունից և մի գրեք

Ա.Մ.-- Ն., մենք մոնղոլ-թաթարներ ենք. անպատվում ես մեզ «սելջուկ» կոչելով: Քեզ էլ դուրս չենք հանում. հազիվ մի կերպ առևանգել-բերել ենք մեր մոնղոլ-թաթարական խմբի մեջ:

Ի.Ի. ))))))

Ի.Ա. Հենց արյուն է հոսում, դա թուրքական է, չէ՞. Հայկական լինել չի կարող, ինչպես կարելի է, զզվելի է: Մենք լաաաաաաաավն ենք… պարզապես երբեմն ջայլամ ենք ձևանում, եթե չասենք ավելին…

Link to post
Share on other sites

Քրիստոնյա ջարդարար կաթողիկոսներն ու նրանց քաղաքական ու գաղափարախոսական համհարզները միշտ և միշտ հենվել են օտար ուժերի վրա իրենց իշխանության հաստատման ու ամրապնդման համար` լինելով ազգային դավաճաններ: Մինչև ազգի վրա բացարձակ ստրկատիրության հասնելը: Որից հետո արդեն ստրուկն առաջնորդում է ստրուկին` պարտադրված կրոնա-գաղափարախոսական ստրկատիրությունը համարելով «ազգային ավանդույթ»:

Եթե մի ժամանակ այդ օտար ուժերը, որոնց ապավենին դիմում էին դավաճան կաթողիկոսները, բյուզանդական կայսրությունն ու արաբական բանակներն էին, այսօր այն մասոնականությունն է, որ սողոսկելով հայերի մեջ` հայը հայի դեմ է հանում. մեկուսացնելով ու հալածելով բոլոր այն հայերին ովքեր չեն ենթարկվում, այլ` պայքարում են իրենց ու իրենց ազգի վրա պարտադրված կրոնա-քաղաքա-գաղափարախոսական ստրկատիրության դեմ:

Այդ մասոնականությունը ունի անուններ հայ իրականության մեջ: Անթիլիասի ԿԿԿ-ն (Կեղծված Կիլիկիո Կաթողիկոսություն) պարտադրվում է մասոն դաշնակցականների «Ազգային» հորջորջվող դեռ էն գլխից ծախված «Խորհուրդների» միջոցով, իսկ մյուսը` ռամկավար և բարեգործական մասոնների միջոցով: Իսկ հիմա, բացե ի բաց, առանց այս դասական խմբավորումների կարիքին, զանազան օթյակներ հաստատվել են Հայաստանում և օրից օր խորացնում են իրենց գործունեության դաշտը:

Հայաստանեայց կոչված եկեղեցին, իբրև ազգային կառույց, սողոսկում է ամեն մի հայ տան մեջ, հայ երեխաների ծնունդը, դպրոցական դաստիարակությունը, երիտասարդների ամուսնությունն ու ծերերի մահը անիծելով հուդայական առասպելաբանությամբ: Այն ստեղծում է բավարար պարարտ ենթահող զուտ հուդա-քրիստոնեական հոսանքների համար, որոնք արդեն իրենց իսկ հրեական առասպելաբանությամբ հագեցած հողի վրա դժվարություն չեն ունենում մի քանի մանր-մունր լրացումներ կատարելով հայի հրեականացման գործընթացն ամբողջացնելու:

Իսկ այս մասոն-մուսոն-դաշնակ-ռամկավար-կռիստոնյա մոլեռանդները ուժեղ կռվան են հանդիսանում ներսից պառակտելու մեր ազգը, այն ենթարկելու հուդայական-հրեական առասպելաբանական համարգին` զրկելով նրան ինքնուրույնությունից, ինքնուրույնորեն կայանալու հնարավորությունից, և պարզապես գոյատևելու որպես համաշվարհային ուժերի ենթական կամ ստրուկը:

Ցավալի է տեսնել որ այսպիսի խորագույն հոգեմտավոր ստրկատիրությունը ստրուկ հայերը ընդունում են որպես ազատագրություն: Վտարանդի այն գրողների արտաքսումը Հայաստանից ու նրանց մեկուսացումը նաև Սփյուռքում հետապնդում է ոչ այլ նպատակ, քան` հուդաքրիստոնեական ստրկատիրության անուրը հայ ազգի վզին ամրացնելը: Եվ պատահական չէ, որ նրանք հալածվում են հենց այն ուժերի կողմից, որոնք երաշխավորներն են մասոնականության և հուդաքրիստոնեական հոսանքների ներթափանցմանը հայ իրականության մեջ:

Սրանք այնքան են շատանում և ուժեղանում հակաշիռ ստեղծող գրողների աքսորի պայմաններում, որ նույնիսկ եթե այդ աքսորը վերացվի այդ հոսանքների հովանավոր «մարդասեր», «ժողովրադավար» ու «բարի կամքի տեր և մարդկային իրավունքների պաշտպան» պետությունների միջնորդությամբ, արդեն ուշ է լինելու, քանի որ նրանց հովանավորած ու արդեն յոթ արմատ նետած կրոնաքաղաքան ստրկատիրությունը վերացնելը գրեթե անհնար կլինի առանց արյունալի հեղափոխության:

Edited by shun
Link to post
Share on other sites

Վկա լինելով ԼՏՊ-ի, Վազգեն Մանուկյանի, Պարույր Հայրիկյանի և Ր. Հովանիսյանի կամ դավադրությանը, կամ անտարբերությանը, կամ արհամարհանքին հայ ազգի մտավոր կյանքում նոր ակոսներ բացող հինգ հայ հեղինակների դեմ ծավալված հալածանքների ու երկրից արտաքսման նկատմամբ, նախընտրում եմ ունենալ անկեղծ թշնամիներ հանձին Ս. Սարգսյանի և Ռ. Քոչարյանի, քան բարոյականություն բարբաջող կեղծավոր բարեկամներ հանձինս այս չորսից ոևէ մեկին, որոնք իրենց լռությամբ ու արհամարհանքով պարզապես ապացուցում են իրենց մտավորական բթամտությունը, բարոյական թերզարգացածությունն ու քաղաքական տխմարությունը: Սրանցից ոչ մեկը արժանի չէ ազգ առաջնորդելու, հանդիպելու է իմ հակառակությանը, գուցեև արժանանալու է հայ և համաշխարհային գրականության մեջ անմահ ծաղրանքի:

Արմեն Մելիքյան

Link to post
Share on other sites

Վահագնականչ.

Արմեն Մելիքեան: Բարձրաձայն, Հստակ եւ առանց բառերը ծամծմելու

Ի տարբերություն, բախտի բերմամբ թե պատահմամբ, Հայոց Հին Հավատքի դրոշակակիրի կարգավիճակում հայտնվածների, եւ ինքնակոչ առաջնորդների, Արմեն Մելիքեանը ողորմելիություն, վախկոտություն կամ ստրկամտություն չի դրսեվորում եւ անհարկի տուրք չի մատուցում ոչ մի կազմակերպության կամ անհատի: Նա իր քննադատություններում չի խնայում, ոչ Հայ ազգի դահիճներին, ոչ էլ նրանց պաշտպան փաստաբանի դեր ստանձնած քաղաքական եւ ոչ-քաղաքական անխտիր բոլոր կազմակերպություններին: Փաստը մնում է փաստ: Արմեն Մելիքեանը պարտադրաբար բնակվում է Հայրենիքից դուրս եւ ոչ ոք ծպտուն չի հանում առ այսօր:

Արմեն Մելիքեանը, Հեղինակն է չորս մրցանակների արժանացած “Journey to Virginland” գրքին, որտեղ հանգամանալից ներկայացնում է այն խարդավանքը որի զոհը դարձավ Հայ Ազգը եւ որ զարմանալիորեն շարունակում է մնալ այդպիսին առ այսօր:

Տես նաեւ Արմեն Մելիքեանից այլ նյութեր:

Link to post
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.


×
×
  • Create New...