Արմեն Մելիքեան – ՇՈՒՆ ՇԱՆ ՈՐԴԻ – (1963- )

[shun 0]

Ամերիկաբնակ մտածող, գրող Արմեն Մելիքյանի «Ճանապարհորդություն դեպի կուսական հողեր» վեպն արդեն իսկ արժանացել է գրականության ոլորտի լուրջ մրցանակների, գրականության եւ գրականագիտության ներկայացուցիչների համառոտ եւ ընդգրկուն կարծիքների, այնինչ ամբողջական տեսքով հանրությանը կներկայանա նոյեմբեր ամսին:

Ընթերցողների մի մասը գուցե նրան մտաբերեց նախեւառաջ որպես «Ֆեյսբուք» սոցիալական ցանցում մեծ աղմուկ բարձրացրած «Հայ կրոնի հեղափոխություն» շարժման պաշտոնական էջի հիմնադրի:

Բեյրութում ծնված, 30 տարուց ավելի Ամերիկայում բնակվող Արմեն Մելիքյանը մասնագիտությամբ միջազգայնագետ է: Բացի Վաշինգտոնի Ամերիկյան համալասարանում ստացած կրթությունից՝ Մելիքյանը մաթեմատիկա է ուսումնասիրել Հարվարդում, ապա ընդունվել Օքսֆորդի համալասարանի մաթեմատիկայի ասպիրանտուրա` ուսումնասիրելու վերլուծական երկրաչափություն, մաթեմատիկական ֆիզիկա:

Այսօր արդեն, հաշվի առնելով Մելիքյանի ունեցած գրական մրցանակները (մեկ տասնյակից ավելի, ինչպիսիք են «Written Art Award», «Reviewers' Choice Award»), կարելի է փաստել, որ քաղաքական, փիլիսոփայական, կրոնական եւ այլ թեմաները, որոնք արծարծված են նրա վեպում, պատահական հենքեր չունեն:

«Ճանապարհորդություն դեպի կուսական հողեր» («Journey to Virginland») վեպի, «Հայ կրոնի հեղափոխության» գաղափարախոսության եւ մի շարք այլ հարցերի մասին զրուցեցի Արմեն Մելիքյանի հետ:

Հարցազրույցը` ներքևում`

http://hetq.am/arm/news/27494//?fb_action_...288381481237582

[shun 0]

Հայ կրոնի հեղափոխության նպատակն է կրոնական հեղափոխության միջոցով Հայաստանի Հանրապետությունից և առհասարակ հայ ազգի միջից իսպառ արմատախիլ անել հուդաքրիստոնեությունը` առաջին հերթին կաթողիկոսների պաշտոնանկությամբ, հոգևոր-կրոնական դաշտը ազատելով կրոնի շղարշի տակ թաքնված քաղաքական, ու հոգևորով պիտակավորված կրոնամշակութային կայսերապաշտության վիշապի ժանիքներից` բեկում մտցնել հայ կրոնական, մշակութային և հոգևոր կյանքում:

 

Նկատի ունենալով, որ Հայաստանեայց առաքելական եկեղեցին համահայկական կառույց է ու նրա գործունեության դաշտն ընդգրկում է ոչ միայն Հայաստանի Հանրապետության մեջ ապրող հայ քաղաքացիներին, այլև` համայն աշխարհի հայությանը, այն հաշվետու է աշխարհի բոլոր հայերի առջև: Ըստ այնմ, նրանից հաշիվ պահանջելու և հեղափոխության մեջ մասնակցելու անժխտելի իրավունքը նույնպես է ողջ աշխարհի հայության սեփականությունը և չի կարող սահմանափակվել ՀՀ քաղաքացիությամբ: Ոևէ խոչընդոտ Հայաստանի Հանրապետության կողմից տարաշխարհի հայության հեղափոխությանը լիիրավ մասնակցության առջև ըստ ինքյան հարցականի տակ է դնելու եկեղեցու համահայկական կառույց լինելու իրավականությունը` համապատասխան հետևանքներով:

 

Հայ կրոնի հեղափոխության ծրագիրը ներառում է`

 

1. Հին կտակարանի անմիջական պաշտոնական վերացումը Հայոց եկեղեցուց:

 

2. Նոր կտակարան: Նկատի ունենալով, որ վերջին հարյուրամյակին հարյուրավոր բանասերներ, կրոնագետներ ու աստվածաբաններ հայտնաբերել են հարյուրավոր կեղծիքներ Նոր կտակարանում` խնդրո առարկա դարձնելով քրիստոնեության դավանանքն ամբողջությամբ, Հայ կրոնի հեղափոխությունը առաջադրում է ՀՀ-ում կազմակերպել համաշխարհային գիտաժողով, ապա` կրոնական տիեզերական ժողով` քննելու Նոր կտակարանի հետագա կարգավիճակը առնվազն Հայոց եկեղեցու համար:

 

3. Կրթություն և մշակույթ: Նկատի ունենալով քրիստոնեության ու հավատքի պիտակների տակ գործող կրոնամշակութային կայսերապաշտության վտանգը հայ անհատի ինքնության ձևակերպման խնդրում` սկսելով մանկությունից, ինչը Հայաստանի Հանրապետոթյան մեջ օրեց-օր ստանում է հոգեմտավոր մանկապղծության տեսք, Հայ կրոնի հեղափոխությունը կրթության համակարգից և զանգվածային լրատվական միջոցներից վերացնելու է կրոնաքաղաքական և կրոնամշակութային գաղափարախոսական կայսերապաշտության բոլոր դրսևորումները և վերատեսության ենթարկելու կրոնի ուսուցման ողջ համակարգը:

 

4. Հայաստանի հանրապետության մեջ Հայ կրոնի հեղափոխությունը ձգտելու է հաստատելու կրոնի խնդիրները կանոնակարգող օրինական դաշտ` ապաօրինականացնելով ցեղապաշտական (ռասիստական), այլ ազգերի վրա գերակայության ձգտող բոլոր գաղափարախոսությունները: Հարգվելու են բոլոր կրոնների` ներառյալ քրիստոնեական, ապաքաղաքական ազատ դավանանքի իրավունքները: Հայ կրոնի հեղափոխության գերխնդիրը հայ ազգի կրոնամշակութային զարգացմանն ու ինքնորոշմանը խոչընդոտող գաղափարախոսական բռնատիրությունից ազատագրումն է` հուդաքրիստոնեական կրոնի պետական թե քաղաքական հովանավորությունից դուրսբերումը:

 

5. Հայ կրոնի հեղափոխությունը խթանելու է լայնածավալ ուսումնասիրությունը ողջ մարդկության կրոնական ժառանգությանը, շեշտը դնելով հայ ազգի հին կրոնական ավանդույթների ու հոգևոր, խորհրդապաշտական և մշակութային ժառանգության վրա` ստեղծելով կրոնի զարգացման դաշտ` զերծ նորանկախ պետությանը պարտադրված կրոնաքաղաքական կայսերապաշտության ազդեցությունից: Այս խնդրի լայնածավալ տարողությունը նկատի ունենալով` ավելի հանգամանորեն կանդրադառնանք հետագայում: Որոշ մանրամասներ` տեսաերիզներում:

 

6. Պատմություն: Հայոց պատմությունը վկայում է` 4-ից 11-րդ դարերում Հայ առաքելական եկեղեցու կողմից հայկական, բյուզանդական և արաբական բանակների օժանդակությամբ շուրջ մեկ միլիոն հայերի բարբարոսային կոտորածներն ու մի երկրորդ միլիոնի տեղահանումը պատմական Հայաստանից: Հարյուրավոր գյուղեր են հրկիզվել, հազարներ ողջակիզվել սեփական տներում` երեխաներով հանդերձ, հազարներ ենթարկվել մահացու տանջանքների` եկեղեցու վարդապետությունը մերժելու պատճառով: Հայ կրոնի հեղափոխությունը այս կոտորածներն անվանում է համապատասխանորեն` ցեղասպանություն, և օրինականորեն պահանջատեր է լինելու Հայաստանեայց առաքելական եկեղեցուց` իրագործած ֆիզիկական և մշակութային ցեղասպանության համար, ինչի հետևանքով Հայաստանը կորցրեց իր պետականությունը` կլանվելով հազարամյա օտար տիրապետության խավարում, ինչն իր հերթին հանգեցրեց հայոց երկրորդ մեծագույն ցեղասպանությանը` թրքական պետության կողմից: Կրոնական մոլեռանդության նույնպիսի դրսևորումների սպառնալիքներ այժմս էլ կատարվում են Հայաստանի Հանրապետության մեջ հուդաքրիստոնեական ստրկատիրական վարդապետության դեմ հրապարակավ պայքարողների հասցեին, որի հարյուրավոր օրինակներն ամրագրվել են հենց այս կայքէջում: Վայրագության ու մոլեռանդության վրա հիմնված ներազգային «հոգևոր» միջավայրի առկայությունն առավել ևս պատճառ է քրեական անպատժելիության ավանդույթին վերջ տալու, որի միջոցներից մեկն է նաև պատմական ճշմարտության վերհանումն ու պատասխանատվության խնդրի արծարծումը:

 

7. Կրոնական ու ներեկեղեցական հարցեր: Հայ կրոնի հեղափոխությունը ամբողջությամբ վերանայելու է Էջմիածնի Գևորգյան հոգևոր ճեմարանի դասացուցակը, մաքրազտելու հոգևոր երգեցողությունը ցեղապաշտական բառապաշարից և առասպելաբանությունից, հրավիրելու եկեղեցական ժողով` քննելու Հայոց եկեղեցու ապագա ճանապարհն ու նոր հազարամյակի մարտահրավերների առջև դրա ամրապնդմանը հետամտող ծրագրեր: Այն կղերականներն ու ուսանողները ովքեր չեն հակադրվի Հայ կրոնի հեղափոխության պայքարին, հեղափոխությունից հետո, ցանկության դեպքում կմնան իրենց պաշտոնների վրա: Նրանք ովքեր մասնակցություն կբերեն այս պայքարին, ըստ իրենց արժանիքների ու մասնակցության աստիճանի կստանձնեն համապատասխան պատասխանատվություններ մեր ազգի հոգևոր ապագան կերտելու գործում: 

 

Հայ կրոնի հեղափոխությունը իր գործունեությունն սկսել է 2000 թվին` Լոս Անջելեսում: Մեր տասնչորսամյա փորձը բազմիցս անգամ հանգեցրել է այն համոզմանը, որ կաթողիկոսները վերոնշյալ ծրագրի ոչ միայն ոևէ տարրը թեկուզ մասնակիորեն իրականացնելու մտադրությունը չունեն, այլև ողջ ուժով շարունակել և շարունակելու են ազգը ենթարկելու կրոնական հիմարացման և սնոտիապաշտության` ինքնանպատակ կերպով հետամտելով սեփական իշխանության հաստատումը` ազգի նվազ գիտակից տարրերը լարելով ազգի գիտակից տարրերի դեմ` պատճառ դառնալով գաղափարական ստրկատիրության հաստատմանը, համազգային ուծացմանն ու ազգի ինքնակործանմանը: Այսու` Հայ կրոնի հեղափոխությունը վճռել է վերոնշյալ ծրագիրը իրականացնել` համաժողովրդային շարժմամբ հետապնդելով կաթողիկոսների հրաժարականը և հայոց կրոնական բնագավառի կառավարումը պայքարի ընթացքում ձևավորվող հեղափոխական խորհրդի միջոցով: 

 

Բազում մանրամասներ քննարկվում են ներքոբերյալ հեռուստատեսային երկու ծրագրերում:

 

[հետագային ավելացվելու են հավելյալ մանրամասներ, նաև տեսերիզների «լինք»եր:]

 

[Հաղորդում 1]

Կրոնի հեղափոխության ծրագրի քննարկում Արմեն Մելիքյանի հետ: Մաս Ա.

-Հնարավո՞ր է կրոնի զարգացում կամ բարեփոխում:

-Հին կտակարանի Հայ եկեղեցուց պաշտոնական վերացման պահանջ:

-Նոր կտակարանի խնդրի ամբողջական վերանայում:

-Արարողությունների վերանայում:

-Կաթողիկոսները իրենց ողջ կարողականությամբ շարունակեցին հուդաքրիստոնեական համակարգի փաթաթումը հայ ազգի վզին:

-Նոր կտակարանի բանասիրական խնդրի քննարկում:

-Ապագա հայ կրոնի ստեղծման ճանապա՞րհ:

-Արարչական խոսքերի տարբեր ազգերում եղած դրսևորումները:

-Հովհաննու ավետարանը` հիսուսացված:

-Գրքեր` գրված մարդու կողմից` մարդու համար, ի տարբերություն քրիստոնեական և հուդայական գրքերի: Արարչականի կեղծ ներկայացուցիչներ: 

-Հայ կրոնի առաջնահերթ խնդիրներից մեկը:

-Հայ կրոնի գրվող գիրքը:

-Նախաավետարանների ու ավետարանների տարբերության մասին:

-Ժամերգության և արարողությունների ապահուդայականացումն ու հայկականացումը:

-Խորհրդանիշների հայացում:

-Էջմիածնի տաճարի և հայ եկեղեցիների գմբեթների խաչերի վերացում և փոխարինում կեռխաչերով:

-Հայ արվեստագետների համար նոր հորիզոններ:

-Հոգեբանական ստրկությունից ազատագրություն: Վամպիրները ներծծում են մեր ազգի ստեղծագործական էներգիան:

-Կաթողիկոսների հեռացման խնդիրը:

-Հեղափոխական շարժում. համակարգային ամբողջական փոփոխություն:

-Ո՞վ է լինելու մեր վերջին կաթողիկոսը:

-Ծովինարի և երկվորյակ քրիստոսների ծնունդը: Քրիստոնեությունը սպանել է մորը:

-Քրիստոնեական աշխարհի հեղաշրջումը սկսել Հայաստանից:

-(Միջանկյալ` Հայոց ծույլերը Լոս Անջելեսում և այլուր):

-Ի՞նչը կլինի մեր փրկությունը:

-Հարյուր տարվա հնամաշ գաղափարներ:

-Բարեփոխումների հիմքը` հայ քաղաքացին:

 

 

[Հաղորդում 2]

Հայո՞ց նոր կրոն, թե ՀԱՅ կրոն:

-Հուդաքրիստոնեության ցեղայնությունն ու ապամարդկայնությունը:

-Հակաթույնն ստեղծելով դառնում ենք նույն թույնը:

-Հուդաքրիստոնեությունը հային վերածում է հայախոս հրեայի:

-Դիցարանի ու կրոնի տարորոշում:

-Ճարտարագետների և հուշարձանագետների հանձնաժողով:

-Հոգևոր էներգիա ծնող ճարտարագիտական համեմատությունների պահպանման մասին:

-Բոլոր եկեղեցիների վերափոխումը հայ մեհյանների:

-Երկրի մայր ոգին. Սուրբ հոգին` կի՞ն, Սանդարամետ: «Վիշապը»/Էջմիածինը փակել է արարչական ջրերի աղբյուրը:

-Կոչ հայ ճարտարապետներին:

-Հուդաքրիստոնեական մայրատյացության համակարգ:

-Փոքր Մհերի վերադարձի վայրը:

-Էջմիածնում մտքով եղեք մայր հողի աստծու հետ;

-Հայ առասպելաբանների և հոգևոր մարդկանց հանձնաժողով: Ոգեղենի հաղորդման խնդիր և նոր արարողակարգեր: Արարողակարգի ամբողջական վերափոխում:

-Հայ ոգու ուսումնասիրություն:

-Իսլամ հայերի պարագան:

-10-ից 30 միլիոն իսլամացած հայերի սերունդների վերադարձը:

-Ազգահավաք. ինչպե՞ս ներառել նրանց մերվումը հայ ինքնության մեջ:

-Ռազմավարական խնդրի լուծումը. 100 միլիոն հայերի սերունդներ աշխարհում:

-Նոր քաղաքակրթական առանցք` հայ քաղաքակրթություն և հայ կրոն:

-Դուրս գալ գավառականությունից: Հայ գրականության և արժեքների ծանծաղացումը: Ընդարձակել մեր մտահորիզոնները:

-Մսակերության խնդիրը: Ուտելու նոր մշակույթ: Նոր կենսակարգ և կանոնակարգ հայ եկեղեցականների համար:

-Խորհուրդ ճեմարանի ուսանողներին:

-Ճեմարանի դասընթացների ամբողջական վերափոխում:

-Ինքնախորասուզման ավանդույթ կերտելու մասին:

-Օրացույցի, տոների վերամշակում` մեր էպոսի արմատների հիման վրա:

 

 

[Հաղորդում 3]

Մասոններ, Հայաստան, փրկության ճանապարհներ: Մաս Ա:

--Մասոնների դերը հայկական ցեղասպանության մեջ:

--Մեր բարոյական և իրավական պահանջները մասոնականությունից:

--Մասոնները սփյուռքում` Անթիլիասի կաթողիկոսություն, ռամկավարներ և դաշնակցականներ:

--Մասոնականության մեջ ընգրկվելը` ազգային դավաճանության համազոր քայլ: 

--Մասոնները ղեկավարում են հայոց եկեղեցական խորհուրդները:

--Մասոնների ձերբակալության, դատման և բանտարկության անհրաժեշտություն:

--Հայաստանում մասոնականության գործունեության թույլտվության նախապայմանները:

--Հայաստանի ազգային անվտանգության ծառայության առջև դրված պահանջներ:

--Հայ մասոնների մասոնականությունից ազգովին հրաժարվելու խնդրի մասին:

--Օրենքով արգելել մասոնական երդումները, և կազմակերպության ամբողջական ապագաղտնիացման պահանջ:

--Սով, կերակրում, քաղաքական թափանցում:

--Մասոնականության և քրիստոնյա հոսանքների ներթափանցումը Հայաստան` հայ սփյուռքի միջոցով:

--Կրոնական ղեկավարների և քարոզիչների մեծամասնությունը` մասոններ:

--Կրոնի մուտքը կրթության համակարգ` ապագա հայ մարդու ստեղծման հնարավորությունը ոչնչացնելու նպատակով, ստեղծում հուդա-քրիստոնեական կերպար` ազգայինի պիտակի տակ: Եկեղեցու կործանիչ դերը հայ մարդու եղծման մեջ` ազգայինի պիտակի տակ: Երիտասարդության մեկ զգալի հատվածի եղծանումը:

--Կրոնական կայսերապաշտություն:

--Քաղաքական արևելման խնդիրներ և նոր անհրաժեշտություն. Արևելք- Արևմուտք, Իսլամ, Հնդկաստան:

--Հաջորդ հաղորդման մեջ քննարկվելու է Հայաստանի ապագա քաղաքականությունը մեծ քաղաքակրթությունների առնչությամբ:

 

http://www.youtube.com/watch?v=LjVN0tuCXco...player_embedded

 

[Հաղորդում 4]

Արևմտյան քաղաքականության շերտեր Հայաստանի նկատմամբ.

1970-1990` Հայերը ներքաշել Խորհրդային միությունը փլուզելու գործում

1990-2010

+ Ա. Հայաստանը վերածել հուդա-քրիստոնեական ֆորպոստի:

Բ. Անդունդ ստեղծել իսլամական աշխարհի և Հայաստանի միջև, արևելքի և 

Հայաստանի միջև: 

Գ. Հայաստանի քրիստոնեացումով և հուդաքրիստոնեացումով` խրամատ և բախում ստեղծել իսլամական քաղաքակրթության հետ:

--Հայկական քաղաքական հայեցակետի մշակման առանցքային խնդիրներ

--Մարդ-մարդու նկատմամբ վերաբերմունքը հիմնակետ քաղաքակրթությունների մերձեցման գործում:

--Քաղաքակրթական արևելման փոփոխության անհրաժեշտության քննարկում արևելքի հետ. Արաբական աշխարհ, Հնդկաստան, Չինաստան: 

--Հնդկաստանի գործոնի կարևորությունը: Տնտեսական և քաղաքական գործոն: Քաղաքակրթական գործոն` հին հայկական քաղաքակրթության վերականգման խնդիրը համեմատական բանասիրության լույսի ներքո: Հին հնդկական գրականություն. վետաներ, ուբանիշատներ, ևն. Մեր կորուսյալ բեկորների փնտռտուք:

--Ո՞րն է գերակա. երկու քաղաքակրթությունների տարբերությունը սիրո խնդրի նկատմամբ: Սիրո գաղափարի բուդդիստական հիմքերը. ավելի մեծ հարգանք կյանքի նկատմամբ քան քրիստոնեության մեջ: 

--Ամերիկան` կենդանիների սպանդանոց` հուդաքրիստոնեական սիրո համակարգի դրսևորում: Կենդանիների նկատմամբ վայրենությունը հանգեցնում է մարդկանց նկատմամբ վայրագության:

--Աշխարհում վայրագությունը վերացնելու հիմնակարգ: Մարդկանց և կենդանիների փոխհարաբերության խնդիրը:

--Ազգովին դուրս գալ Երուսաղեմ գնացող հուդա-քրիստոնեական գնացքից` ցեղային ստորադաս կուռքի գերիշխանությունից: 

--Հայկական նոր ու բարձր քաղաքակրթութուն ստեղծելու մասին քննարկում:

--Ազգային զարգացման ճանապարհ: Ապագա հայ կրոնի և քաղաքակրթությունն ստեղծելու մոտեցումներ:

 

 

[Հաղորդում 5, 6, 7]

Ինչո՞ւ կեղծվեցին քրիստոնեության ակունքները:

Հովհաննու ավետարանի ամբողջական զեղծումը: 

 

Ենթանյութեր`

1. Մասոնականության և քրիստոնեության հակադրության մասին քննարկում (ինչպես նաև` մասոնականության թափանցումը հայոց կաթողիսությունների մեջ): 

 

2. Միածնի գաղափարի հերյուրանքն ու ներմուծումը քրիստոնեության մեջ (ինչպես նաև` Էջմիածնի խարդախանքի մասին…)

 

3. Սուտ պատմություններ, որ չեն եղել ավետարանների հին ձեռագրերի մեջ, ապա հորինվել ու ներմուծվել են ավետարանների մեջ` ստեղծելու նպատակով կրոնական թե քաղաքական ստրկատիրական գաղափարախոսություն:

 

4. Բանի (լոգոս) բացակայությունը Հովաննեսի ավետարանի հին ձեռագրերից…

 

5. Քրիստոնեական սիրո բարձրագույն դրսևորումների իսպառ բացակայությունը Հովաննեսի` քրիստոնեական վեհագույն ավետարանից…

 

6. Սուտ հրաշքներ: Գանայի հարսանիքը, Ղազարոսի մեռելներից հարությունը, ևն., որոնք հնագույն ձեռագրերում (3-4-րդ դարեր) չկան: 

 

7. Հիսուսի խաչելության ու հարության մասին պատմական որոշ նկատողություններ ու ծալքեր: Դարձյալ բազում առնչվող հատվածների հին ձեռագրերից բացակայությունը:

 

8. Սամարական (իմա` նախապաղեստինյան Հակոբ-Իսրայելի) առասպելի յուրացման միջոցով հրեական կեղծ պատմության ստեղծումը:

 

9. Ողջ բողոքականության կողմից Նոր կտակարանի բանալի համարվող («Վասնզի Աստված այնպես սիրեց աշխարհը, մինչև իր միածին որդին ղրկեց, որպեսզի ով որ անոր հավատա չկորսվի, հապա` հավիտենական կյանք ունենա») ու բողոքականության գրեթե հիմքը կազմող համարի ու դրան պարունակող ողջ հատվածի բացակայությունը հնագույն ձեռագրերի մեջ:

 

10. Հրեա իշխան Նիկոդեմոսի հետ Հիսուսի հանդիպման հերյուրածո լինելն ու պատմության ստեղծման ու ավետարանի մեջ ներմուծման թաքուն նպատակները:

 

11. Հետ մահու կյանքի առք ու վաճառք:

 

12. Աստվածաբանության զարգացումների համընթաց` բոլոր ավետարանների ու այլ քրիստոնեական աղբյուրների շարունակական զեղծումը:

 

13. Նիկիո հանգանակի զառանցանքների և Հայաստանում կաթողիկոսի տապալման գործընթաց սկսելու և կրոնական հեղափոխության մասին:

 

Արմեն Մելիքյան

[5]

 

[6]

http://www.youtube.com/watch?v=DaUsWcxdn1A...player_embedded

 

[7]

http://www.youtube.com/embed/Fg4ywP_4EtQ

[shun 0]

Zoroastrian Homeland: Nakhijevan-Naxjavan

 

Zoroastrianism is a 3,000-year old dualistic religion and is the fountain of all three major monotheistic religions; religions which have, ironically, demonized it through a sense of doctrinal exclusivism, in order to pursue their own agendas. A dualistic faith based on the highest standards of morality, Zoroastrianism is the source of such conceptions as Good and Evil, Heaven and Hell, a Last Judgment, bodily resurrection, immortality in body and soul, eternal life, and a cosmic Savior who will come at the end of time to judge men according to their deeds. All of which have served as the mythological foundations of Judaism, Christianity, and Islam. Though Zoroastrians have at times been persecuted by Christians, their plight has been overwhelmingly due to the Islamic expansion into Iran and India. Their persecutors have been Arabs, local Iranian clients, Seljuk Turks, and others converted to Islam. 

Fourteen centuries of persecution, genocide, and exile have dwindled the number of Zoroastrians worldwide to a mere 100,000-plus. Tenacious as this community is in preserving its ancient faith and customs, it is at the verge of extinction. 

While the situation has changed for the Zoroastrians to the better in the last half century, the Zoroastrian community worldwide is facing one of the most formidable challenges in its history—death through assimilation under the onslaught of secularism.

Historically, Zoroastrianism has carried unique ties with Armenia. Armenia was a largely Zoroastrian country for centuries before its conversion to Christianity. Even when Iran developed its heretical offshoot of Zurvanism influenced by monotheism, Armenia remained Zoroastrian. This is partly attributed to the fact that in earlier centuries, Zoroastrianism was principally a Parthian (Northern, bordering Armenia) religion before the Sasanians (Southern, Iranian) came to the historical scene. The Sasanian zeal to pursue a nationalist, imperial politics through the agency of religion was one of the significant reasons behind Armenia’s adoption of Christianity.

Given the historical ties of Armenia to the original Zoroastrian tenets and customs before its corruption into a Zurvanite imperial religion, Armenia and the Armenian people throughout the world are in a special historical, cultural position vis a vis the Zoroastrians and maintain an obligation to save the last remnants of the Zoroastrian community from extinction.

The Armenian Religious Revolutionary Council, after having considered the plight of the Zoroastrian communities worldwide proposes two alternative solutions. The first:

Establishment of a permanent homeland for the Zoroastrians under the auspices of the United Nations.
Establishing a fund to facilitate this process through the contribution of those religious authorities and modern states that are the inheritors of the religious, cultural, or political heritage of the forces involved in the persecution of Zoroastrians.

While there may be several possible locations for the settlement of Zoroastrians, and their wishes in this regard should be taken into primary consideration, the Armenian Religious Revolutionary Council proposes the following two potential alternative solutions:

The region of Nakhijevan or Nakhjavan, covering 5,500 km2, located between the Republic of Armenia and Iran. Presently part of the Republic of Azerbaijan (though separated from mainland Azerbaijan by the Republic of Armenia), Nakhijevan is a land that, while historically and demographically Armenian, was annexed to Azerbaijan by Soviet authorities. Armenians never accepted this gross violation of international law conducted on their back through intrigue between Moscow and Turkey while they were reeling from the Genocide (despite Azeri leader Nariman Narimanov’s recognition of Armenian sovereignty over Nakhijevan). The legislature of the independent Armenian Republic, regardless of ruling political sentry, may vote at any propitious moment to abolish the Treaty of Moscow between the yet-unestablished states of Turkey and USSR, repudiating the legality of the “Soviet” decision that was also made without the participation and against the will of the party concerned. Nakhijevan is historically adjacent to some of the most sacred sites of Zoroastrianism and has been part and parcel of a Zoroastrian Armenia.

We think that it may be in the best interest of both Armenia and Azerbaijan to resolve this issue by considering a creative solution, rather than getting entangled in a legal and political imbroglio for a generation or more, wasting unreasonable energy in radically nationalist aspirations regarding this region. Turning Nakhijevan-Nakhjavan into a Zoroastrian homeland may have due benefit to both of these states also.

Should this proposed solution encounter political difficulties in its acceptance or application, the Armenian Religious Revolutionary Council proposes the following alternative solution:

1) The establishment of a Zoroastrian religious and cultural asylum with a population of 5,000 in the southern regions of the Republic of Armenia.
2) Establishment of an international fund as described above, but for the limited and following purposes.
3) Facilitation of Zoroastrian immigration to this town.
4) Establishment of a prominent Atash Bahram and a Dar-i Mihr in the proposed town.
5) Establishment of an Atash Bahram or a Dar-i-Mihr in Armenia’s capital city, Yerevan.
6) The establishment of a Department of Zoroastrianism at the Yerevan State University in cooperation with the Academy of Sciences of Armenia.
7) Establishment of a major multilingual Zoroastrian research library section possibly within the Library of the Academy of Sciences of Armenia.
A two-hour daily radio program, with the cooperation of the Armenian Public Radio, to meet the cultural, religious, and educational needs of the Zoroastrian community. Reviewing the possibility of expanding both the content and the reach of the broadcast for Zoroastrian audiences in the entire region, including Iran and India.
9) Granting of full Armenian citizenship.
10) Establishing a bilateral agreement with Iran to facilitate pilgrimages for Zoroastrians desiring to visit religious sites in Iran.
11) Establishing trilateral relations between academic, cultural, and state bodies of Armenia, Iran, and India to discuss viable solutions, cultural and educational exchange programs aimed at the advancement of Zoroastrian studies, the promotion of awareness regarding the Zoroastrian cultural heritage in their respective countries, and preservation of this heritage.

The Armenian Religious Revolutionary Council deems the above a working proposal and is willing to reconsider it based on feedback from members of the Zoroastrian communities worldwide or people of good will interested in the preservation of this religion which is the unique heritage of all mankind, regardless of doctrinal differences.

Armenian Religious Revolutionary Council

[English]
Religious Revolution in Armenia
https://www.facebook.com/ReligiousRevolutionInArmenia


[Armenian – Հայերեն (presently the more active page)]
https://www.facebook.com/pages/Հայ-Կրոնի-Հեղափոխություն/527016520645483

[shun 0]

Շքված, շպարված մարդակեր գազաններ եք: Ինքներդ ձեզ հայ կոչողներ` կեղծ հայեր` լավ տղերքից մինչև վերջին երևանցի կին` ուղեղի բջիջները չորացած մարդակերպ հայաբարբառողներ: Դատապարտում եմ լավագույններիդ:

 

Շարքային քաղաքացի թե փաստաբան, դատավոր թե ոստիկան, պատգամավոր, խմբագիր, լրագրող, նախագահ, նախարար, հատկապես` եկեղեցական, հայաստանցի լինեք թե սփյուռքահայ, տղամարդ թե կին: Գողեր, ավազակներ, ստահակներ, կաշառակերներ, մարդասպաններ:

 

Զրկել հայ գրողին իր հայրենիքից (ու ցինիկաբար վայելել հայրենիքը, հայրենիքի հոգևորը, հայրենիքի ֆիզիկականը): Դատարկել հայ գրողի կյանքի ողնածուծը: Ձեր ոճիրը տասնապատիկ մեծ է (բնութագրի վրա ավելանում են` մշակութասպանություն, ազգասպանություն, ցեղասպանություն): Բոլոր լռողներդ, բոլոր նպաստողներդ այս ոճրին միայն մեկ վախճան ունեք` առնետի պես սատկել: Եվ մի օր կսատկեք:

 

Ոճիրներ կան որոնք հավերժ չեն ներվում: Դրանցից են մարդու դեմ կատարված բոլոր հանցագործությունները: Մարդուն ցկյանս զրկել իրեն սնող հոգևոր աշխարհից, իր հայրենիքից: Նա ով կների նման հանցագործներին (կհմագործակցի, լռությամբ կնպաստի) ինքն է ոճրագործ ու անբարոյական, որով նպաստում է ոճրամետ երկրի ու աշխարհի ստեղծմանը: Նա ոճրագործ է. նրա պատիժը մահ է: Ոճիրներ կան որոնք հավերժ չեն ներվելու:

 

Ազգեր կան, որոնք անհետանալու են, քանի որ նրանց մեջ մեռած է առաջին հերթին բարոյականն ու մարդկայինը: Ազգայինը կեղծիք է. ազգայինից բոլոր խոսողները սքողում են իրենց մեջ հոգևոր քաղցկեղից մեռած մարդկայինը: Ինչքան ուժեղ է նրանց զայրույթը, այնքան ավելի տարածված է նրանց քաղցկեղը:

 

Սատկեք հայաբարբառ առնետներ: Սատկեք փափկասուն տիկնայք ու լավ տղերք, կռված տղերք` բորենիներ, տառականներ, խլինք ուղեղով տրամաբանող ու «ազգով մտահոգ» բոզերի ձագեր ու պոռնիկներ:

Edited July 20, 2014 by shun

[shun 0]

Երևանի կաշառակեր ոստիկանությունը (ԿԳԲ-ի մանկլավիկների հետ համատեղ) փակում է Մելիքյանի անունից ներկայացված քրեական բնույթի դիմումը`

ԱՌԱՆՑ դույզն իսկ հարց տալու դիմումը ներկայացնող կողմին:

 

Մի կողմից` հնարավոր մարդասպանի (ու հազարավոր նման ճիվաղների) առկայությունը, որը հոխորտում է, թե մի քանի հազարով մարդասպանին կհանի բանտից, ինչպես նաև նախորդ երկու տարիների ընթացքին Հայաստանեայց եկեղեցու կողմից հրահրված և ողջ ազգի դավադիր լռությամբ պայմանավորված Մելիքյանի հասցեին ուղղված մի քանի հարյուր սպանության սպառնալիքները (ներառյալ Մշակույթի փոխ-նախարարի կողմից կատարված խոշտանգման ու սպանության հրապարակային սպառնալիքը, եթե Մելիքյանը հանդգնի մի օր Հայաստան ոտք դնել), մյուս կողմից` օրենքի պաշտպանությանն ապավինելու անկարելիությունը նրա վերադարձը բոլոր դեպքերում դարձնում են անհնար:

 

Այս ամենը մեկ տոկոսն է միայն առանց վերադարձի հույսի տասնամյա աքսորում հայտնված և համազգային խեցեվճռի ենթարկված հայ գրողի ոդիսականին, որի պատճառով էլ նա հավերժ հեռանում է Հայաստանից (և Սփյուռքից), հայ ազգից և հայ մշակույթից:

 

Նրա որոշման մեջ ոչ-նվազ դեր ունի ԱՆԽՏԻՐ բոլոր իրենց հայ գրող, մտավորական, արվեստագետ, պետական թե քաղաքական գործիչ` դիմադիր թե ընդդիմադիր, մարդկային իրավանց պաշտպան, դասախոս, հեռուստավար, լրագրող թե խմբագիր համարող երկոտանիների պոռնիկ բնությունը:

 

Ինչպես նաև տարին մեկ աներեսաբար հայրենիք այցելող կամ ընդմիշտ հայրենիքում ապրող ընկերների, բարեկամների, ծանոթների, կես-կնիկ «կռված տղաների»  վերաբերմունքը, որոնց բոլորի համար նրա կյանքն ու ոդիսականը լավագույն դեպքում ոչ ավելին են քան հեռուստատեսային ներկայացում:

 

Այսուհետև նրա համար ազգ և հայրենիք հասկացությունները կեղծ իրադրություններ են, և դուք բոլորդ` կին թե տղամարդ` էության մինչև ծուծը կեղծավորներ, ճահճի թունավոր գոյակներ, թեկուզ եթե ձեր ողջ կյանքն ապրել եք աշխարհի մեծագույն մայրաքաղաքներում:

 

Ապրեք մեկ է, սատկեք մեկ է: Քաքնեմ ձեր բոլորի բերանը, միզեմ ձեր բոլորի կանանց վրա` նախագահից մինչև վերջին քաղաքացու` հատկապես Երևան քաղաքի ոստիկաններիդ, ԿԳԲ-ի երկիրը վաճառած գյօթերիդ, գրողներիդ ու վերոնշյալ այլ անասնախմբերիդ:

 

 

 

Ոստիկանության  Արաբկիրի  Բաժնի  Պետ Պրն.   Գ. Ամիրխանյանին

Բաբայան Փողոցի  16 շ. 29 բն. բնակչուհի Անուշ Պարգևի Մանուկյանից

Հեռ.   , միջազգային`   

 

 

14/տասնչորս/ հուլիսի 2014թ.

Դիմում

ՀՀ  Արաբկիրի ոստիկանությանը`

Գողության, խաբեության, և լիազորագրերի չարաշահման մասին

 

Դիմումը ներկայացնում եմ ԱՄՆ և ՀՀ քաղաքացի Անուշ Մանուկյան Մելիքյանս` ԱՄՆ քաղաքացի Արմեն Հայկազի Մելիքյանի լիազորված անձ և ներկայացուցիչ: Երևանում եղել եմ 2014 թվի հունիսի 15-ից հունիսի 27, ներկայացել Արաբկիրի ոստիկանություն հանձնելու դիմումը, ովքեր ինձ սխալմամբ հղել են Քանաքեռի ոստիկանությանը: Այդ լինելով ՀՀ-ում իմ եղած կարճ ժամանակի նախավերջին օրը, Դիմումը ներկայացնում եմ ԱՄՆ-ից: Անհրաժեշտության դեպքում` իմ իրավունքների սահմաններում ներգրավելու միտումով ՀՀ-ում ԱՄՆ դեսպանատան աջակցությունը:

 

Երևանաբնակ ՀՀ քաղաքացի Արմեն Հախնազարյանը լինելով իմ զարմիկը` նրան վստահել եմ ՀՀ-ում զբաղվել ամուսնուս` Արմեն Մելիքյանի ՀՀ-ում առկախ մնացած գործերով: Արմեն Մելիքյանը վերջին անգամ եղել է ՀՀ-ում 2004 թվին: Նրա գործերով մի ժամանակ զբաղվել է փաստաբան Զարա Դանիելյանը: Վերջինիս դատավոր նշանակվելուց հետո խնդրել եմ Ա. Հախնազարյանից որպեսզի նոր իրավաբան ճարի զբաղվելու ամուսնուս անավարտ գործերով: Այս կապակցությամբ, Արմեն Մելիքյանը ուղարկել է մի շարք լիազորագրեր` լիազորելով Ա. Հախնազարյանին տվյալ գործերի կապակցությամբ:

 

Դիմումի մեջ նշված գլխավոր առնչվող անձերի անձագրային, բնակության, կապի ու այլ տվյալները:

 

ա) Արմեն Հախնազարյան: Ծնվ. --.--.1978 թ. Անձնագիր` , տրված 01.02.2008 թվականին 007-ի կողմից, Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացի, հաշվառված` Երևան, (հասցե), հանրային ծառայությունների համարանիշ թիվ` : Բնակվում է Ք.-ում: Հեռախոսահամար`

 

բ) Փաստաբան Արսեն Ժոռայի Գրիգորյան: Հաշվ ՀՀ ք. (հասցե) 10 – 26, անձնագիր` , տրվ. 12. 01. 2007թ. 041 – ից: Հեռախոսահամար`

 

գ) Փաստաբան Մանվել Վարդանյան: Անձնագիր` , տրված 20.12.2000 թվականին 007-ի կողմից, երկարացված մինչև 20.12.2015 թվականը, հաշվառված` 0069 Երևան, (հասցե), փաստաբանական Արտոնագիր թիվ 775: Հեռախոսահամար`

 

դ) Արմեն Հայկազի Կապ` Անուշ Պարգևի Մանուկյան` լիազորված անձ:

 

ե) Անուշ Պարգևի Մանուկյան /Մելիքյան/ Տվյալները լիազորագրում: հեռախոս`  , ե-նամակ`   )

 

Ա. Հախնազարյանը կատարել է հետևյալ օրինախախտումները: Նկատի ունենալով ՀՀ-ից իմ բացակայությունը, դրանք ներկայացնում եմ հնարավոր մանրամասնությամբ` օգնելու ձեզ կողմնորոշվելու ներկայացված խնդիրներում:

 

1. Այն պահից երբ բացահայտ դարձավ մեզ համար Ա. Հախնազարյանի չարաշահումները, որի հետևանքով դադարեցվեցին նրա լիազորությունները, նա` Ա. Հախնազարյանը, յուրացրեց Արմեն Մելիքյանի կողմից իրեն վստահված գործերի վերաբերող փաստաթղթերը (բազմատասնյակ, հարյուրի շուրջ փաստաթուղթ), ընդ որում մի շարք լիազորագրեր իրեն` Հախնազարյանին, փաստաբան Արսեն Ժոռայի Գրիգորյանին և փաստաբան Մանվել Վարդանյանին վերաբերող, ստացականներ, սեփականության վկայականներ, համաձայնագրեր, հիպոթեքի պայմանագրեր, հաշտության պայմանագրեր, դատական դիմումներ, դատական որոշումներ, նամակներ, վերոնշյալ գործերի հետ առնչվող անձերի հասցեներ և հեռախոսահամարներ, բանկային հաշվի տվյալներ ու փաստաթղթեր, ևայլն: Տվյալ բոլոր փաստաթղթերի համագումարը վերաբերում է շուրջ 100.000 (հարյուր հազար) ԱՄՆ դոլարի համարժեք դրամ ներկայացնող արժեքի (անշարժ գույք, գանձվելիք գումարներ, դատական որոշումներ գանձվելիք գումարների մասին, սեփականության վկայականներ, ստացականներ, ևայլն): Այս փաստաթղթերի մի մասը Հախնազարյանը հափշտակել է փաստաբան Մանվել Վարդանյանի մոտից` մտնելով նրա տուն: Այդ պահին Մելիքյանը սկայպով զանգահարում է Վարդանյանին` ականատես լինելով Հախնազարյանի կողմից փաստաթղթերի վայրագորեն հափշտակմանը փաստաբանի սեղանից: Սեղանի վրա ըստ երևույթին եղել են Մելիքյանի բոլոր փաստաթղթերը, քանի որ նա հափշտակել է սեղանի վրա գտնված բոլոր փաստաթղթերը և հեռացել: Մելիքյանը փաստաբանին նախապես խստիվ պատվիրել էր որևէ փաստաթուղթ չհանձնել Հախնազարյանին, և թե՛ Վարդանյանին (բանավոր և գրավոր` սկայպ և ե-նամակ), թե՛ Հախնազարյանին (գրավոր` հեռախոսատեքստ և սկայպ) իրազեկել Հախնազարյանի լիազորությունների ամբողջական դադարեցման մասին: Հախնազարյանը արդեն մտել էր Վարդանյանի տուն, երբ Մելիքյանը զանգահարում է: Նա համակարգչային էկրանով լուտանքներ ու սպառնալիքներ է շպրտում Մելիքյանին` երբ վերջինս կտրականապես արգելում է նրան որևէ փաստաթուղթ վերցնել` զգուշացնելով քրեական հետևանքների մասին: Անմիջապես հետո Մելիքյանը սկայպով և հեռախոսատեքստով նրան պատգամներ է ուղարկում, որ եթե իր մոտ եղած բացարձակապես բոլոր փաստաթղթերը մինչև մի ժամ փաստաբան Վարդանյանին չվերադարձնի, նրա դեմ հարուցելու է քրեական գործ: Հախնազարյանը ինձ տեղեկացրեց որ ոչինչ չի հանձնելու և վառելու է բոլոր փաստաթղթերը: Մի բան որին չեմ հավատում, քանի որ նա մի քանի օր անց այդ հարյուրավոր «վառված» փաստաթղթերից 3-4 հատը վերադարձրել է փաստաբան Մանվելյանին, երբ վերջինիս պահանջով և զգուշացմամբ որ այլապես կարող է հայտնվել բանտում:

Գողացված նյութերը պարունակում են հետևյալ անձերի կամ գույքերի կապակցությամբ փաստաթղթերի տրցակներ.

ա) Մ. Մարտիրոսյան

բ) Ա. Սարգսյան

գ) Թ. Խաչատրյան

դ) Ա. քաղաքի (տվյալ հասցեի) բնակարան:

ե) Է. Արշակյան

Նաև`

զ) Լիազորագրերի մի խումբ տրված Ա. Հախնազարյանին, փաստաբան Արսեն Ժոռայի Գրիգորյանին և փաստաբան Մանվել Վարդանյանին: Չի բացառվում որ եղած լինեն նաև վերալիազորումներ Ա. Հախնազարյանի կողմից նշյալ փաստաբաններին (գուցե և տարբեր անձանց` քրեական նպատակներով):

է) 4.000 (չորս հազար) ԱՄՆ դոլարի դիմաց տրված ստացական` ներքևի երրորդ կետում նշված Է. Արշակյանին փաստաբան Զարուհի Դանիելյանի կողմից: Փաստաբան Զարուհի Դանիելյանը 2008 թվին Է. Արշակյանից ի հաշիվ Մելիքյանի ստացել է այդ գումարը, որը մինչ օրս չի փոխանցել Մելիքյանին (հանդգնելով ասել, որ ինքը այդ գումարը ուղարկել է մեզ, իսկ մենք մոռացել ենք: Ոչ մի փաստաթուղթ, ոչ մի գրություն, ոչ մի հետք, ոչ` օր, ոչ` ինչ միջոցով է «ուղարկված»): Գումարի մասին առաջին անգամ իմացել ենք հենց Է. Արշակյանից` ներքոբերյալ երրորդ կետում նշված գործարքի ընթացքում: Սա միակ փաստաթուղթն էր, որի միջոցով (թվական, անդորրագիր, ևն.) անհրաժեշտության դեպքում հնարավոր է դատարանում հերքել փաստաբանի անհիմն հաստատումները` հույս ունենալով ստանալ գումարը:

ը) Բանկային փաստաթղթեր և տվյալներ:

թ) Այլ փաստաթղթեր և այլ անձերի վերաբերող փաստաթղթեր:

 

2. Երևանում եղածս ժամանակ նաև ի հայտ եկավ, որ (տվյալ) բանկի Արմեն Մելիքյանի հաշվից Հախնազարյանը գողացել է 650 կամ 690 դոլար գումար: Բացարձակապես ոչ մի տեղեկություն չենք ունեցել նրա կողմից բանկային հաշվից վերցրած այս գումարի մասին: Նա բանկային լիազորագիր չուներ ու մտքներովս անգամ չէր անցնում, որ նա կկարողանա գումար վերցնել բանկային հաշվից: Բանկային լիազորագիր ուներ միմիայն փաստաբան Արսեն Գրիգորյանը: Գրիգորյանին թելադրվել էր վերցնել որոշ տարվա (2006 կամ 2007` ըստ նրա պահանջի) վեց կամ տասներկու ամիսների ելումուտի հաշվեցույցը, կատարել համապատասխան բանկային մուծումը. բացարձակապես ուրիշ ոչինչ: Ամեն մի ամսի դիմաց բանկը գանձում է ինչքան տեղյակ ենք ոչ ավելի քան 10 դոլար: Իսկ Հախնազարյանը օգտագործելով փաստաբանի բանկային լիազորագիրը` դատարկել է բանկային հաշիվը, որի մասին բնականաբար տեղյակ չի պահել մեզ: Այս մասին իմացա փաստաբան Արսեն Ժոռայի Գրիգորյանից, ով լինելով բանկային հարցերում Արմեն Մելիքյանի միակ լիազորված անձը ՀՀ-ում, ենթարկվել է Ա. Հախնազարյանի սադրանքին ու խաբեությանը: Երևանում Գրիգորյանը ինձ ասաց Հախնազարյանի մասին հետևյալը. «Տասնյակ անգամ եկավ ու գնաց` գլուխս կերավ համոզելով, որ գումար է վերցնել անհրաժեշտ Արմեն Մելիքյանի հաշվից»: Այս մասին ո՛չ ես, ո՛չ Արմեն Մելիքյանը որևէ ժամանակ տեղյակ չենք պահվել ո՛չ Հախնազարյանի, ո՛չ էլ փաստաբան Գրիգորյանի կողմից: Մենք Գրիգորյանի ողջախոհությանը և ազնվությանը վրա երբեք կասկած չենք ունեցել: Մեր խորին համոզմամբ` Հախնազարյանը ահաբեկել է փաստաբանին` վերաբերվել նրան որպես սեփական գործավորի` շահագործելով նրա լիազորությունները իր քրեական նպատակներն իրականացնելու համար: Մեկ այլ առիթով` նա ծեծել է փաստաբան Գրիգորյանին, երբ վերջինս չի ենթարկվել Հախնազարյանի սեփական շահը հետապնդող հրահանգներին: Փաստաբան Գրիգորյանը ինձ հայտնեց որ չի ուզում ցուցմունք տալ Հախնազարյանի դեմ` նրա ու Հախնազարյանի ծանոթությանը միջնորդած ու երաշխավորած անձի պատճառով:

 

3. Ա. գյուղում գտնվող Է. Արշակյանի բնակած տան վաճառք (տվյալ հասցեի բնակելի տունը և տնամերձ հողամասը): Հախնազարյանը Է. Արշակյանից վերցրել է 13.000 ԱՄՆ դոլար` Մելիքյանի կողմից Արշակյանին` տան վաճառքի դիմաց: Մելիքյանին վերադարձրել է այդ գումարից 10.000-ը: Պահել է 3,000 դոլար գումար: Այս 13.000-ից 1.000 դոլարը նախատեսված էր փաստաբան Արսեն Գրիգորյանին նրա ծառայության դիմաց: Իսկ 500-ը (փաստաբանի ստանալիք գումարի կեսի չափով` իր` Հախնազարյանի ծառայության դիմաց): Այդպես ենք պայմանավորվել. նրա գործը հիմնականում կայանում էր փաստաբան ճարելու մեջ: Իսկ այն դեպքերում երբ փաստաբանի կողմից նրա (Հախնազարյանի) գործին մասնակցությանը անհրաժեշտություն զգացվի` խնայելու համար փաստաբանին ընթացիկ գործերի առօրեական վազվզուքից, և նա փաստաբանի կողքին մասնակցի գործին, նա ստանալու էր տվյալ գործի համար փաստաբանի ստանալիք գումարի կեսի չափով գումար` գործի հաջող ավարտի դեպքում (փոխադարձ համաձայնություն կողմերի միջև, դատական վճիռ, տան վաճառք, ևն.): Տվյալ գործի առնչությամբ նաև մինչև 200 դոլար` նախատեսված էր ծախսերի համար: Այսինքն ընդհանուրը` 1.700 դոլար (1.000 + 500 + 200): Իսկ 1.000 դոլար էլ պիտի տրվեր փաստաբան Մանվել Վարդանյանին` որպես կանխավճար երեք այլ գործերի դիմաց: Այսպիսով` Հախնազարյանը Մելիքյանին պիտի վերադարձներ 10.300 դոլարի գումար: Սակայն Հախնազարյանը  սեփականացրել է փաստաբան Արսեն Ժոռայի Գրիգորյանին հատկացվելիք 1.000 դոլարի գումարն ամբողջությամբ: Մինչ ինձ և Մելիքյանին վստահեցրեց, որ 1.000 դոլարը տվել է փաստաբան Գրիգորյանին: Իրականում` Հախնազարյանը արհեստական կռիվ սարքելով փաստաբան Գրիգորյանի հետ, գրպանել է այդ 1.000-ը, իսկ մյուս կողմից փաստաբան Մանվել Վարդանյանին շահագործել, որպեսզի վերջինս ամբողջացնի փաստաբան Գրիգորյանի սկսած գործը` առանց վարձատրության, ի դիմաց երեք գործերի Վարդանյանին հանձմանը: Այս մասին իմացել ենք վերջերս միայն` փաստաբան Վարդանյանի միջոցով: Հախնազարյանը յուրացրել է նաև մնացյալ 300 դոլարը ևս` ասելով որ այդ 300 դոլարը օգտագործել է նոտարական գործողության համար` այն դեպքում երբ նոտարական ծախսերը համաձայնվել էր անել Է. Արշակյանը, ու (Է.)ն էլ արել է` ըստ փաստաբան Մանվել Վարդանյանի, որը ներկա և մասնակից է եղել տան առքուվաճառքի նոտարական գործողությանը: Այս հաշվով, ապացուցելի յուրացված գումարը Հախնազարյանի կողմից եղել է առնվազն 1.300 (1.335` բացատրությունը ներքևում) դոլար:

 

Հախնազարյանը փաստաբան Մանվել Վարդանյանին պիտի հանձներ 1.000 դոլար այդ 13.000 դոլարից: Սակայն նա 13.000-ը Արշակյանից ստանալիս, տեղվույն վրա, մեկ այլ գրպանից հանել է մեծ քանակությամբ դրամ ու այդ տրցակից Վարդանյանին տվել է 400.000 դրամ` ինչը կազմել է 965 դոլարի համարժեքը: Կասկածելի է ինձ համար պաշտոնապես լիազորված անձի մոտ նաև այդ 400.000-ի ակունքը, նկատի ունենալով նախ այն, որ մշտապես անգործությունից ու փողի սովից բողոքող մարդու գրպանում` հանկարծ վաճառքի նախաժամին հայտնվում է ավելի քան 400.000 դրամ, և ապա այն, որ նա վաճառքի նույն կամ հաջորդ օրը, հրավիրվում է Ա. գյուղ` Արշակյանի մոտ, որը ոչխար է մորթում Հախնազարյանի ոտքերին:

 

Վերոբերյալ տվյալներից հանգել ենք այն համոզմանը, որ Հախնազարյանը պարզապես իրեն է վերապահել և յուրացրել 13.000-ի և 10.000-ի տարբերությունը, այսինքն` 3.000 դոլարն ամբողջությամբ: Եթե կառչենք օրենքի տառից` նա պիտի ստանար փաստաբան Արսեն Գրիգորյանի ստացածի կեսը: Քանի որ փաստաբան Գրիգորյանը ստացել է զրո դոլար, Հախնազարյանին հասնում է` զրոյի կեսը: Առավել ևս` նրան հասնում էր գումար այն դեպքում եթե նա ազնվորեն կատարելու էր իր աշխատանքը և ոչ թե` կողոպտելու նրան լիազորող անձին, դատարկելու նրա բանկային հաշիվը, փորձել յուրացնել անշարժ գույքը և առհասարակ աշխատելու նրա շահերի դեմ: Դեռ չասած այն, որ նա հնարավոր է որ նաև հաշվետու լինի իր հասցրած առայժմս անհաշվելի վնասների դիմաց:

 

4. Թ. Խաչատրյանի (հեռ.  ) տան հարցով (հասցե): Հախնազարյանը փորձել է տունը վաճառել` յուրացնելու նպատակով ողջ գումարը: Նախ փորձել է համոզել փաստաբան Մանվել Վարդանյանին, որ տան սեփականությունը հանի Արմեն Մելիքյանի անունից` այն շնորհելով իրեն` Հախնազարյանին կամ նրա պատվիրած մեկ անձին: Տան սեփականությունը դատական որոշմամբ փոխանցվել էր Մելիքյանին: Փաստաբան Վարդանյանը հրաժարվել է Հախնազարյանի պահանջը կատարելուց: Այս մասին նա անձամբ հայտնեց Արմեն Մելիքյանին սկայպի միջոցով երկուսի ունեցած հեռատեսազրույցի ընթացքում` 2014 թվի Մայիսին: Ի նպաստ Արմեն Մելիքյանի դատը նախ շահել էր փաստաբան Զարուհի Դանիելյանը: Ապա փաստաբան Մանվել Վարդանյանը կատարել էր դատական լրացուցիչ գործողություն, որը ևս շահել էր: Հախնազարյանը նաև կապ է հաստատել Թ. Խաչատրյանի հետ, նրանից պահանջելով 5.000 (հինգ հազար) դոլար կաշառք, որպեսզի Մելիքյանին համաձայնեցնի 10.000 (տաս հազար) դոլարով տան սեփականությունը փոխանցել Թ. Խաչատրյանին: Այս մասին իմացանք միայն վերջերս: (Ենթադրում ենք, որ նա նման կարգի մի գումար կորզած պիտի լինի վերոնշյալ Է. Արշակյանից, որպեսզի կեղծ տվյալների հիման վրա` խաբեությամբ Մելիքյանին համաձայնեցնի 13.000 դոլարի դիմաց տան սեփականությունը փոխանցելու Արշակյանին) : Իսկ փաստաբան Վարդանյանի կողմից դատը շահելուց հետո Հախնազարյանը սկայպով զանգահարեց ինձ (Անուշ Մանուկյան Մելիքյան) ասելով որ նա «հազարավոր դոլարների գումար եմ խաղացրել դատարանում, այդ պատճառով ենք շահել դատը. բա ոնց, այլապես չէինք շահի») և պահանջեց անմիջապես այդ հազարները մուծել: Նա ասաց, որ Մելիքյանին կտա 10.000 (տասը հազար) դոլար: Իսկ նա տունը փորձում էր վաճառել 30.000-ով (այդ մասին արդեն քանիերորդ անգամ ասել էր ինձ): 2007 թվին անշարժ գույքի գործակալության կողմից տունը մասնագիտական գրավոր արժևորմամբ գնահատվել է մոտավորապես 17 (տասնյոթ) միլիոն դրամով, որի պատճենը հանձնել եմ փաստաբան Վարդանյանին Երևանում եղածս ժամանակ: Երբ այս լկտի խաբեությունից ինձ ամբողջովին պարզ դարձավ Հախնազարյանի գողական ու քրեական դիմագիծը ու նրան դիմադարձեցի, նա սպառնաց տունը վաճառել և ողջ գումարը յուրացնել, լկտիորեն ինձ հայտնելով, որ յուրացնելու է Արմեն Մելիքյանի ողջ գույքը ՀՀ-ում: Կասկածներ ունեմ, որ նա չի դադարել իր նպատակները հետապնդելուց նույնիսկ նրա լիազորագրի դադարեցումից հետո, որը անմիջապես Մելիքյանը ե-նամակով փոխանցել էր փաստաբան Վարդանյանին ու ապա օրինականորեն գրանցել, պահանջելով նաև որ նրա լիազորագրերի դադարեցմամբ այսուհետև նա արտոնված չէ Ա. Մելիքյանի գործերին առնչվող որևէ հարցով զրուցելու կողմերի հետ: Միմիայն Հախնազարյանի դեմ քրեական գործ հարուցելու մեր սպառնալիքների ու փաստաբան Վարդանյանի զգուշացումների ու հետևանքների բացատրությունից հետո նա, ըստ երևույթին, բանտարկության վախից զգուշացավ ամենավատթարագույն քայլերից, թեև բոլորովին վստահ չենք:

 

5. Առաջին կասկածները Հախնազարյանի մասին ունեցանք այն պահին, երբ նրան անձամբ ինքս ուղարկեցի 400 դոլար, որը նա անմիջապես պիտի հանձներ փաստաբան Վարդանյանին` հարկային մուծման նպատակով: Հախնազարյանը այնպես էլ այդ գումարը չհանձնեց` պատճառաբանելով, որ կարիք է ունեցել այն օգտագործելու ջրի կամ ելեկտրականության պարտքի համար: Ճիշտ է որ նա այդ գումարի մի մասը օգտագործել է այդ նպատակի համար (հավանաբար կեսը), սակայն այդ գումարը այլ նպատակի համար էր ուղարկված, իսկ նա մեզ հետ մինչ այդ չէր զրուցել ոչ ջրի պարտքի ոչ ելեկտրական պարտքի մասին, որպեսզի այդ նպատակի համար առանձին գումար հատկացնեինք: Չնայած այն, որ մնացյալ գումարը ո՛չ մեզ է վերադարձրել, ո՛չ էլ հանձնել փաստաբան Վարդանյանին: Հենց նույն պահից նա սրված ախորժակներով սկսեց գնալով ավելի մեծ գումարներ պահանջել: Օր չէր անցնում, որ նա չզանգահարի (նույնիսկ Գավառում անընդհատ անհանգստացնելով ծնողներիս) մեկ պահանջելով 600 դոլար, մեկ 1,500 դոլար (իբրև վաճառքի հետ կապված ծախսերի համար), ու օրեր անց միայն արդեն` մի քանի հազար դոլար` «դատարանում փող խաղացնելու» դիմաց):

 

6. Հախնազարյանը Մելիքյանի հասցեին կատարել է ֆիզիկական սպառնալիք (ներառյալ սպանության) որը նաև` իմ (Անուշ Մանուկյան Մելիքյան) միջոցով` այն դեպքում եթե Մելիքյանը հանդգնի մի օր Հայաստան ոտք դնել: Նա հայտնել է, որ անցյալում ԿԳԲ-ի աշխատող է եղել, քրեական աշարհում լավ կապեր ունի, և ինչ կուզենա կանի: Ինչքան լսել եմ` նա վտարվել է Ազգային Անվտանգությունից: Նրա զայրույթը` այն պատճառով, որ կարողացանք կես ճանապարհից նրան կանգնեցնել: Նա ուզում էր արդեն գողանալ տները: Նրա կողմնակի խոսակցություններից ինձ թվում է թե նա ինչ-ինչ պայմանավորվածություններ ունի քրեական տարրերի հետ ինչ-ինչ խնդիրներով, ու Մելիքյանի գործերը շահագործել է քրեական աշխարհում ունեցած իր սեփական այլ խնդիրները լուծելու նպատակով: Երբ պարզ դարձավ նրան, որ մեր զարմկային կապը շահագործելով այլևս չի կարողանալու խաբել մեզ, որ հակառակ իմ ամուսնական հարաբերություններում ունեցածս խնդիրների ես պաշտպանելու եմ Մելիքյանին (և ոչ իրեն), երբ Մելիքյանի` փաստացի աքսորում գտնվող հայրենազուրկ հայ գրողի կյանքի հաշվին սեփական կյանքը ՀՀ-ում կառուցելու նրա հյուսած երազներն ի դերև են ելնելու, նա դիմեց ֆիզիկական հաշվեհարդարի միջոցին: (Ի դեպ` նա փորձել էր նույնիսկ համոզել մորս` Ֆիալետա Մանուկյանին, որ Մելիքյանի սեփականությունը հանդիսացող բնակարանը Երևանում իր` Հախնազարյանի օգնությամբ գրել` Անուշի` իմ վրա. որը ոչ այլ ինչ էր քան կաշառքի փորձ, որպեսզի ինձ լռեցնի Մելիքյանի ունեցվածքի վրա նրա ունեցած ոտնձգությունների խնդրում: Մինչ մորաքույրս զանգահարել է մորս գանգատվելով. «էդ ով դառավ էդ Մելիքյանը, որ աղջիկդ պաշտպանում է նրան. բա նման բան կարելի՞ է»` նկատի ունենալով արյունակցական կապի առաջնահերթությունը` «օտար մարդու» վրա: Հախնազարյանի քրեական նկարագիրը (չասելու համար նրա մոր) դրսևորվեց հենց այն պահից երբ նրա ականջին հասան իմ ու Մելիքյանի հնարավոր բաժանման մասին խոսակցություններ: Մեր հարաբերությունների քաղաքակիրթ բեկանումը այս եզները համարեցին իրենց «հացին յուղ քսվելու» պահ` կողոպտելու Մելիքյանի ունեցած-չունեցածը): Իմ տան մեջ իսկ, Երևանում եղած միջոցիս, Հախնազարյանը ֆիզիկապես հարձակվեց ընկերոջս` Խաժակ Գասպարյանի վրա (լիբանանյան հպատակությամբ, այժմ` ԱՄՆ-ում), երբ վերջինս ազնվորեն նրանից խնդրեց խոսել առանց իմ վրա ձայնը բարձրացնելու: Հախնազարյանը հարձակվեց գոռալով` «արա դո՛ւ ով եղար . . . »: Եթե ձայնիս ողջ ուժով չդիմեի հարևանների օգնությանը` գոռալով որ ոստիկան կանչեն, տանս մեջ տեղի կունենար սպանություն:

 

Անուշ Պարգևի Մանուկյան /Մելիքյան/

2014 թ. հուլիսի 14 /տասնչորս/

Edited November 18, 2014 by shun

[shun 0]

U.S. Author Calls Genocide Centennial “A Farce.” Calls Armenians “Moral Degenerates,” Armenian Writers “Swine and Whores”

 

 

Los Angeles (February 24, 2015)--Merely 60 days before the worldwide commemoration events of the Armenian Genocide centennial, and after a decade of persecution and ostracism, American writer Armen Melikian renounces all ties to the Armenian nation, culture, literature, and identity. 

 

In a statement posted on his blog recently, Melikian expressed dismay with “the innate inability” of even closest friends from Armenia (save two fellow writers who were themselves exiled) “to register an iota of human emotion and revolt.” Rather, “Armenians, at best, treat an author’s odyssey as entertainment, if not for ridicule, finding myriad reasons to criticize the author or giving high-minded advice even in his most critical moments, without a single thought of revolt against those responsible for his plight.”

 

While Melikian’s work carries universal overtones, at its core is the conflict between national and diasporan or stateless identities. Melikian categorically rejects all existing modes of Armenian national and religious identity, probing into fresh philosophical and existential vistas. “Ten million inborn hypocrites commemorating the centennial of the massacre of Armenian writers are themselves complicit in the destruction of several of its present writers disagreeing with their religious lunacies and hypocritical mores,” Melikian elaborates. “The centennial commemoration of the genocide (on the very day of the massacre of Armenian writers in Istanbul a hundred years ago) by a nation not only conniving to bury the facts of exile of several present-day Armenian writers but in many cases encouraging it is not only a farce, it is an insult. A mockery of all authors and voices of conscience worldwide, and a travesty of human rights. A slap in the face of literature. The commemoration committee is a junta that has hijacked the history of Armenian writers, cherry-picking episodes for propaganda.”

 

“Such a society of frauds is unworthy of any writing or attention . . . All Armenian authors keeping public silence on the issue of exile and participating in the commemoration in the absence of these exiled authors are swine and whores,” Melikian adds. “Every Armenian participating in the commemoration event and, in fact, every Armenian visiting Armenia or living in Armenia (knowing that there are exiled writers who are deprived of this inalienable right) is a moral degenerate and a thief of the rights of their compatriots in exile.” Among the exiled is the French-Armenian author Alexandre Varbedian who was refused entry to Armenia two years ago and was sent back to France after spending three days in confinement at Armenia’s capital Yerevan airport.

 

Melikian repatriated to Armenia in 2002 from the United States and for two years studied the Armenian epic tradition. He also compiled his observations on post-Soviet Armenian society which provided the raw material for his epistolary novel, Journey to Virginland, which won eleven awards in the United States after its release in 2011. Melikian’s manuscripts were obtained by the National Security Service (formerly the KGB) triggering his effective exile from Armenia. His wife was interrogated at the headquarters of the NSS and was threatened with prosecution for “treason against Armenia” should she fail to cooperate—and threatened with assassination by a member of the interrogating team should she continue her newspaper column where she had recently introduced Melikian’s literary work. The newspaper offices were swarmed by a group of religious fanatics “to slaughter her” the day of publication of an interview with Melikian, followed by an NSS officer who threatened to shut down the newspaper. The NSS also invaded the premises of the National Public Radio of Armenia with the purpose to arrest a prominent journalist minutes before the scheduled broadcast of his program on Melikian’s work. 

 

After a decade of unabated persecution and national ostracism accompanied with several hundred assassination threats (including publicly by high-ranking government officials, not to mention thousands of instances of criminal harassment, mayhem threats, libel, public derision, sabotage, boycott) incited largely by the Armenian Church (in cahoots with the NSS)—and condoned through a conspiracy of silence by Armenian political and cultural institutions worldwide, as well as so-called “human rights” and literary organizations—Melikian renounced all ties to the Armenian nation, culture, literature, language, and identity. 

 

Claiming irretrievable financial destruction and medical damage from his persecution, the author explained that “anyone possessed of a conscience, regardless of their personal views toward patriotism or religious identity, cannot in good faith continue to wear the mantle of national identity so long as that very nation continues to demonize and suppress its very same authors—authors who by their very purpose must be charged with the task of free and full expression of thought without fear of censure or reproach—for what they deem inappropriate or hazardous expressions of thought. If the church and state apparatuses cannot evolve to accommodate diametrically opposite viewpoints, then they are in no business of calling themselves a nation or a culture. There is no difference whatsoever between them and those who committed the genocide of 1915.”

 

Melikian holds a Master’s in International Relations from American University, Washington, D.C. He has also studied mathematics at Harvard and elsewhere, and was admitted by the Mathematical Institute of Oxford University. However, he eventually abandoned both politics and mathematics in favor of literature and dedicated his life to writing. 

 

Melikian has been described as “one of those rare thinkers whose intensity of passion matches their sharp wit and intellect. His poignant observations take to task the core tenets of meta-ideologies and jockeying civilizations, helping to discard layer after layer of entrenched misinformation and dogma.”

 

Melikian brings a fresh, prodigiously layered voice to contemporary literature, not only expanding the boundaries of the novelistic endeavor as an artistic medium per se, but infusing it with extraordinary urgency and relevance in terms of sociopolitical, cultural, religious, and philosophical thought as well as mythological exegesis.

 

Given its prescient vision of the shape of things to come, Melikian’s novel has been compared by critics to some of the masterpieces of contemporary literature, among them the politically explosive works of George Orwell, Samuel Beckett, and Ernst Junger. It has also been compared to Gurdjieff’s Beelzebub’s Tales to His Grandson, and even to the Book of Revelation.

 

http://www.journeytovirginland.com

Edited February 24, 2015 by shun

[shun 0]

Հեղինակը ցեղասպանության 100-ամյակի թատրոնը կոչում է ֆարս, հայերին` բարոյական գաճաճներ, հայ գրողներին` խոզեր ու պոռնիկներ

 

 

Լոս Անջելես (Մարտ 9, 2015) -- Տասը տարի հետապնդումից ու մեկուսացումից հետո, ամերիկացի գրող Արմեն Մելիքյանը խզում է իր բոլոր կապերը հայ ժողովրդի, մշակույթի, գրականության և ինքնության հետ:

 

Իր անձնական էջում, հայերի ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի օրվանից երկու ամիս առաջ Արմեն Մելիքյանն իր արգահատանքն է հայտնում անգամ իր մտերմագույն ընկերների բնածին անկարությանը` մարդկային զգացմունքի ու բողոքի արտահատման որևէ ձև գտնելու:

 

Հայերը աքսորյալ գրողի ճակատագիրը դիտում եմ որպես հեռուստատեսային արկած, եթե ոչ ծաղրի թեմա, գտնում են բազում երևակայական պատճառ նրան քննադատելու կամ բարձրագոչ մտավոր սեթևեթանքներ արտահայտելու նրա համար ամենաճակատագրական պահերին, բայց ընդվզման նշույլն իսկ չկա նրանց հոգում` առնվազն քննադատելու ու պախարակելու գրողի հետապնդողներին ու աքսորողներին: Նրանց մեջ իսպառ մեռած է բարոյական մարդը հատկանշող վերջին կայծը: 

 

Արմեն Մելիքյանը նրանց անվանում է բարոյական դիակներ` բացակա գիտակցությամբ ու բացարձակ անտարբերությամբ մարդու իրավունքի ամենանողկալի հանցագործությունների նկատմամբ, իսկ հայ ազգը` դամբարան:

 

Մելիքյանի ստեղծագործությունը համամարդկային է, բայց հիմքում տեղաբնակների ու` սփյուռքի կամ անհայրենիք անհատների հակասությունն է: Ինչը ըստ նրա առհասարակ անըմբռնելի է պետական գաղափարախոսությամբ ձևավորված ու այն յուրացրած անհատի համար:

 

Մելիքյանը մերժում է ներկայիս հայության որդեգրած ազգային ու հոգևոր ինքությունը, փնտրելով թարմ փիլիսոփայական ու գոյաբանական հարթություններ: 

 

- Տաս միլիոն երկերեսանի կեղծավոր պատրաստվում են նշել հարյուրամյակը հայ գրողների ջարդի, բայց բոլորով մասնակից են ոչնչացմանը ժամանակակից մի քանի գրողի, որոնք տարորոշվում են նրանց կրոնական լուսնոտությունից ու բազմերեսությունից. - ասում է Մելիքյանը:

 

- Ստամբուլում գրողների իսկ հարյուր տարի առաջվա ջարդի օրը այս մարդկանց նշելը, որոնք ոչ միայն լռել են, այլ խրախուսել ժամանակակից գրողների աքսորը երկրից, ոչ միայն կեղծիք է, այլ` վիրավորանք բոլոր գրողների ու աշխարհի բարի կամքի մարդկանց նկատմամբ և` մարդու իրավունքերի ծաղր: Դա մի ապտակ է գրականությանը:

 

Հանդիսությունները ղեկավարող կոմիտեն խունթա է, որը գողացել է հայ գրողների պատմությունը, կտորներով սեփական պրոպագանդայում չարաշահելու համար:

 

- Այսպիսի հանրությունն արժանի չէ ոչ գրականության, ոչ ուշադրության: Նրանց ականջները լարված են միայն ազգայնամոլ պրոպագանդա լսելու, ոչ` գրականություն: Հայերի բարոյականության ներքին կողմնացույցը խաթարված է: Հյսուսիսային բևեռը` թուրք ատելը: Սպանության կոչերն անչափ բարձր են գնահատվում նրանց մեջ, երբ ուղղված են իրենց կրոնական կամ ցեղական բռնակալությունից ազատագրված գրողներին:

 

- Բոլոր այն գրողները, որոնք մասնակից կլինեն արարողություններին` վտարանդի գրողների բացակայությամբ, խոզեր ու պոռնիկներ են:

 

- Բոլոր հայերը, որ մասնակից են լինելու, այցելելու են Հայաստան կամ ապրում են այնտեղ`տեղյակ որ կան վտարանդի գրողներ որոնք զրկված են իրենց անօտարելի իրավունքերից, բարոյապեսայլասերված են. գրողի իրավունքների ու կյանքի գողեր են նրանք:

 

Աքսորյալներից մեկն Ալեքսանդր Վարպետյանն է, որին երկու տարի առաջ չթողեցին մտնել երկիր օդանավակայանում և արտաքսեցին Ֆրանսիա` սպասասրահում երեք օր պահելուց հետո:

 

Մելիքյանն հայրենադարձվեց ԱՄՆ-ից 2002 թվականին և երկու տարի ուսումնասիրում էր հայ էպոսը, ինչպես նաև Հայաստանի ետխորհրդային հասարակությունը` որպես նյութ իր "Ճանապարհ դեպի Կուսաստան" վեպի համար, որը 11 գրական մրցանակ է շահել ԱՄՆ-ում, 2011 թվականին հրատարակվելուց հետո:

 

ԱԱԾ-ն (ԿԳԲ) նրա ձեռագրերը կալանելուց հետո բազում քայլերով նրա վերադարձը դարձրել է անհնար: Նրա կնոջը` հարցաքննության տարել իրենց մոտ, սպառնալով որ կբանտարկեն ազգի դավաճանության մեղադրանքով, եթե հրաժարվի համագործակցել: Սպառնացել սպանությամբ, եթե այնուհետև Մելիքյանի մասին որևէ նյութ հրատարակի թերթում, որտեղ աշխատում էր:

 

Թերթի խմբագրության վրա կազմակերպված հարձակում են գործել կրոնական միլագարներ` Մելիքյանի կնոջն ու լրագրողներին մորթելու հայտարարություններ գոչելով: Որին «զուգադիպել» է ԱԱԾ-ի աշխատողի այցը խմբագրություն` թերթը փակելու սպառնալիքով:

 

ԱԱԾ-ն գրավել է նաև ռադիոյի գրասենյակը, հաղորդումից անմիջապես առաջ` ձերբակալելու հայտնի մի լրագրողի, որը պետք է խոսեր Մելիքյանի գրքի մասին:

 

Հայաստանի գրողների միության նախագահը հասարակավ մերժեց նման գրողի գոյությունն անգամ:

 

Տասը տարի անմարդկային հետապնդումից, տնտեսական ոչնչացումից, համազգային օտարումից հետո, ուղորդված սպանության հարյուրավոր սպառնալիքներով, պիտակավորմամբ, սաբոտաժով ու բոյկոտով (չհաշված հազարավոր քրեաբնույթ լուտանքները), որին մասնակից են պետական բարձր պաշտոնյաներ` հոգևորականության և ԱԱԾ-ի ղեկավարմամբ և հայոց քաղաքական, մշակութային, իրավապաշտպան կազմակերպությունների դավադիր մեղսակցությամբ, Արմեն Մելիքյանը որոշեց խզել իր բոլոր կապերը հայ ազգի, մշակույթի, գրականության, լեզվի և ինքնության հետ:

 

Աքսորն անբուժելի հետքեր թողեց Արմեն Մելիքյանի առողջության, տնտեսության վրա, իսկ անհնարինությունը վերադարձի` շերտ առ շերտ խորացնում ու ծանրացնում էր իրավիճակը: Արմեն Մելիքյանը բացատրում է.

 

- Ամեն ոք, որ գիտակցական բջիջ ունի, անկախ նրանից թե ինչ տեսակետ ունի հայրենասիրության ու կրոնական ինքնության վերաբերյալ, չի կարող կրել այդ իսկ ինքնությունը, քանի դեռ ազգը շարունակում է այլախոհ գրողներին հրեշացնել ու ոչնչացնել: Գրողների, որոնց գոյության իսկ իմաստն է իրենց մտքի ազատ արտահայտումը` առանց վախենալու կամ խանգարվելու, ու մեղադրվելու` որպես վտանգավոր մտքերի արտադրող: 

 

- Եթե եկեղեցին ու պետությունն ի վիճակի չեն տանել իրենց տեսակետներին ծայրահեղ հակառակ աշխարհահայացքներ, չեն կարող կոչվել ազգ ու մշակույթ: Ոչ մի տարբերություն չկա նրանց ու 1915 թվականին հայ գրողներին կոտորողների միջև: Մելիքյանը նրանց մեղադրում է մշակութասպանությամբ և ազգասպանությամբ:

 

- Վտարանդի գրողները իրենք պետք է ներկայացնեին 1915 թվականին Ստամբուլում կոտորված իրենց գրչակիցներին` հարյուրամյակին: Խլելով նրանցից այդ իրավունքը, մերժելով անգամ նրանց ներկայությունը երկրում, հանդիսությունների կազմակերպիչներն իրենք են դառնում մարդու իրավունքերի թալանչիներ, սպանիչներ, ու դիվիդենտներ են քաղում ազգի ողբերգությամբ` ինքնագովազդման համար: Իսկ այն կուլ տվող հավաքականությունը` ենիչերիների հորդա:

 

Մելիքյանն ունի մասթերի աստիճան միջազգային հարաբերություններում Վաշինգտոնի Ամերիկյան համալսարանից և ուսանել է մաթեմատիկա Հարվարդում և այլուր: Ընդունվել է Օքսֆորդի մաթեմատիկայի ինստիտուտ: Լքել է երկու բնագավառներն էլ` ամբողջովին գրականության նվիրվելու նպատակով:

 

Մելիքյանին նկարագրել են որպես այն քիչ պատահող մտածողների մեկը, ում ընդգծված զգացմունքայնությունն ու սուր միտքը հավասար մակարդակներում են, ինչի շնորհիվ նա կարողանում է շերտ առ շերտ քողազերծել զեղծարարություններն ու կարծրատիպերը:

 

Մելիքյանը թարմ շունչ է բերում ժամանակակից գրականություն, ոչ միայն տարածելով արձակի սահմանները որպես հաղորդակցման ձև, այլ նաև կարողանում է տարերայնորեն կարևորել դրանում հասարակական, քաղաքական, կրոնական, փիլիսոփայական մտքի նվաճումներն ու առասպելաբանական վերլուծումները:

 

Մելիքյանի վեպը քննադատները համեմատել են գրական այնպիսի գոհարների հետ, ինչպիսիք են Ջորջ Օրվելի, Սամուել Բեքեթի և Էռնսթ Յունգերի ստեղծագործությունները: Այն նաև համեմատել են Գյուրջիևի "Բելզեբուղի պատմվածքներն իր թոռանը" գրքի, և անգամ` Հայտնության գրքի հետ:

 

Անգլերենից թարգմանեց` Վ. Ա.

7 Մարտ, 2015 թ.

 

Դիմագրքում (Facebook) հղումը`

https://www.facebook.com/notes/1028721513807960/

 

 

Edited March 9, 2015 by shun

[shun 0]

Բոլոր այն ընկերներս և բարեկամներս ովքեր tag են արվել իմ վերջին հայտարարությանը (հայերեն կամ անգլերեն) և ձևացնում են թե այն չեն տեսել կամ կարդացել, ցմահ թքելու եմ նրանց երեսին, եթե ոտք դնեն Հայաստան` մասնակցելու 100-ամյակի ոգեկոչմանը առանց աքսորում հայտնված բոլոր հայ գրողների ներկայությանը: Նրանք երբեք չեն ներվելու իրենց լուռ մեղսակցությամբ հայ գրողներից գողացված հայրենիքի համար: Մնացյալ աղբի մասին էլ չեմ խոսում, չեմ էլ խոսելու: Չփորձվեք մտածել անգամ, որ կարող եք ինձ հետ կապ պահպանել այսուհետև: Մարդ լինելու բեռն այսուհետև ձեր ուսերին է: Ներման կարժանանան միայն նրանք ովքեր արժանի կլինեն ներման: Ձեր հանցանքը հազարապատիկ ավելի մեծ է քան կարծում եք, քավության պահանջն էլ` նույնքան: Արժանի եղեք իմ ընկերությանը, եթե այն ձեզ համար որևե արժեք ունի:

 

 

[shun 0]

ՈՉԽԱՐՍՏԱՆԻ մայրաքաքաք Ոչխարևանի մեծարգո ոչխարներին`
միակտուր բառաչողներին` «Զի տարբեր է ազգն ոչխարաց»

 

Մեծարգո ոչխարք և ոչխարուհիք.

 

Եթե կճղակավորներիցդ մեկն ու մեկը մի բարի պատահականությամբ մոխրակույտի վերածած լիներ ԱԱԾ-ի կենտրոնատեղին, քանակոծելով սատկացրած` ոչխարանոցի կաթողիկոսին ու ծայրաստիճան կղերին, քիթումռութը մեկ արած խմբագիրներին ու ԶԼՄ-ների ներկայացուցիչներին, առնվազն` ոչխարացույցի ելած լիներ` պահանջելով աքսորական գրողների ապահով վերադարձը (երևույթ, որ ապացուցվել է որ է ոչխարների ընդունակությունների մեջ` ինքնափոխադրման սակի բարձրացման դեմ ցուցաբերած պայքարով). եթե ոչ, գոնե վրդովմունքի նշույլ արտացոլած, անբանորեն կասեի` «մալատյեց», արդար է սրանց ազգ լինելու կարգախոսը, այն թե` համայն ոչխարացը անմասն է գրող ոչնչացնող գերոչխարների անհյուրընկալություններին, այն թե` զի չի կարելի նույնացնել համայն ոչխարաց ազգը գերոչխարների նվազաիրավություններին, ու թե` երկու տեսակների միջև իսկապես որ կան ոչխարամշակութային բնորոշիչ տարբերություններ:

 

Սակայն ձերդ կճղակավորներից ոչ մի ենթավոր մի «փստ» անգամ չի արել, ոչ էլ «թստ», ոչ իսկ «ֆստ»` տասը տարի շարունակ` հայ գրող կործանողների կամ նվազաիրավողների դեմ (ինչը թեև, արդար լինելու համար ասենք, ոմանք արդարացնում են որպես` համաշխարհային օրենքով անձեռնմխելի` բառաչի գենետիկական բնորոշիչներով պայմանավորված լեզվաֆիզիկական առանձնահատկությունների հետևանք): Ընդհակառակը` դարաբերան անբարբառ իմաստնությամբ լռել` մասնակից ու մեղսակից գրողների աքսորին ու այլաոչխարային մշակույթի ոչնչացմանը: 

 

Սակայն հիմա, հարգարժան ոչխարյայք Հայքի ու Սփռահայքի, ոչխարների ոչ-հատուկ կատաղությամբ լեզու եք բարձրացնում իր աքսորահայաթից` իր իրավունքների ոչ թե պաշտպանությանը, այլ պարզապես հուշագրմանը համար իսկ անգամ երկու բառ ասող արդեն չհայ գրողի վրա` «Չեմ տեսել, չեմ լսել, զի լեզվանվազ ներքնաբերանն իմո անբասիր է հայր իմ» ուրույնախոսի ոչխարակերտային երրորդ հասարակական լրացուցիչով, որոշելով նրա փոխարեն թե ինչ բերանաօդերով պարտ է բնութագրել զհայրատն հայրենիքի ու աշխարհացրիվ համայն ոչխարացի կուսաբերան ու զարզանդակոտոշ ոչխարություններին և ոչխարատեսաբանության ինստիտուտի կարկառուն վկայյալներին:

 

Բարի եղեք պահպանելու ոչխարանոցի անդորրը զինչպես և ձեր բնությանը հատուկ ոչխարազգի վարքով պահպանել եք այն դարակոտորակ շարունակ` կուլ տալով ձեր ոչխարալեզուն: Եվ ճաշակեք խաղաղությամբ զհայրապետական զհարդն զհայրատի:

 

Առն ա՞նկ է որ: Թող ևս չոչխարի քայլերի հետևանքներն այսուհետև լինեն ձեր վզերին: 

 

Բարի եղեք գնահատելու, որ չոչխարս դեռ երբեմն մի քանի խոսք է ասում ոչխարարերենով` թարգմանչաց դեֆիցիտի պատճառով` ձեր ուրույն գիտակցությունների և անփոխարինելի անասնատեսակի հանդեպ ունեցած խորխորատային ակնածանքի որպես բացառիկ դրսևորում: Դիվագիտական քայլ, ի դեպ, որ շուտով կավարտվի լրմամբ:

 

Շուն Շան Որդի

 

 

 

Edited March 20, 2015 by shun

[shun 0]

EXTREMELY URGENT

 

Exiled Author Requests President Obama to

Refuse Recognition of the Armenian Genocide

in Protest of Armenia’s Gross Human Rights Violations

March 27, 2015                                                                                                

 

Barack Obama                                               

 

 

President                                                                       

The White House

United States of America

 

Dear President Obama,

 

As a citizen of the United States, a multiple awards-winning author, the grandchild of genocide survivors, and a human being whose entire life has been deeply affected by the consequences of this tragedy in the relentless tides of a diasporan ocean, I hereby ask you, on the eve of the centennial of the monstrous crime that was the lot of the Armenian nation, to refuse political recognition to the events characterized as the Armenian Genocide in protest of the Armenian nation’s continued persecution and exile of writers, intellectuals, and activists who maintain opinions viewed as being in direct opposition to the ideologies of both the status quo in Armenia and its monopolization by religious-backed entities.

 

Armenian citizens in general, and Armenian organizations in particular, have conveniently forgotten that April 24 marks the day of remembrance of the arrest and assassination of several hundred Armenian writers a hundred years ago in Istanbul. For a republic systematically involved in the persecution and exile of its writers and dissenting viewpoints, to demand political recognition of such a tragedy from another polity is not only hypocritical and disingenuous, but directly insults the memory of those same authors who were the first to experience the ramifications of censorship and oppression from the Turkish government in a still recent history.

 

All major Armenian organizations in the United States, including the Armenian Assembly of America, the Armenian National Committee, the Armenian General Benevolent Union, the Armenian Revolutionary Federation, the Armenian Apostolic Church—vociferous advocates of human rights only when to their exclusive political, parochial, or personal profit—have been both complicit and silent conspirators as well as willing collaborators with the Armenian National Security Service (NSS) in whitewashing the crimes of Armenia’s junta before Western democracies and instituting their own internal censorship in suppressing the persecution and exile of Armenian writers even from the Armenian community in the United States.

 

All of the above-mentioned organizations maintaining troglodyte political consciousness (and their media outlets) are not only fully aware of the egregious violations of the human rights and rights for expression of several Armenian writers, but have actively colluded with the oppressors since 2006 when a document titled ALARM was signed and disseminated by close to 120 intellectuals of twenty different nationalities detailing the persecution and exile of Armenian writers.

 

Over the past few years, I have been the recipient of several hundred threats of physical violence and assassination, mostly from Armenia but also domestically in the United States, from a public incited by the Armenian Church, an entity in total collusion with the NSS at the highest levels since Armenia’s independence in 1991. According to a 2013 study by an international religious monitoring organization, Armenia is religiously the third most intolerant country in the world.

 

The Armenian Church has been the perpetrator of several genocides against the Armenian nation spanning a millennium since its inception in order to subjugate the Armenians to an ideological hegemony (events that are thoroughly censored in the church-indoctrinated Armenian educational system worldwide). This self-serving entity posing as moral usher and guardian of a nation is now drifting the country via dogma unresponsive to reform (and the training of a bigoted new generation licensed to employ anathema and violence against dissent) into religious polarization, a civilizational chasm and headlong potential confrontation with the surrounding Islamic world—itself a major underlying cause of the 1915 genocide. A blind policy on behalf of a state, political and educational organizations obsequious to a religious tradition that is, in my opinion, neither in the national interests of the United States nor those of Armenia.

 

The NSS has manipulated the social media in an attempt to galvanize communal support for the murder of a United States citizen and author in retaliation to publicly stating the facts of his persecution. Rampant misrepresentation, distortion, and character assassination by a media infested with willing agents of both state and artistic oppression has become the norm. In such an atmosphere of total sanction for murder (including one posted by Armenia’s Vice-Minister of Culture on his Facebook page after a high-ranking cleric and assistant to the Armenian Catholicos announced on Armenian public television the birth of the “Antichrist” in the person of this writer, adding, “Beware Armenians, a viper is born in your bosom”) numerous appeals were made in social media to revive international terrorism with the purpose of assassinating exiled writers in their host countries (United States, Sweden, France).

 

I have been reputed of associating with foreign intelligence agencies (first publicly, and internally, propagated by the Armenian Church on state television) and demonized in a nation that knows all too well first-hand experience of the consequences of demonization and oppression. Public attempts at questioning both my cultural heritage and “genetic lineage” as an Armenian and repeated attempts to paint me as inimical to the survival of the Armenian republic are all too reminiscent of the hallmarks of any nation that would hold dehumanization as the first fundamental prerequisite to political murder and genocide.

 

Such a nation has no moral impetus whatsoever to claim distinction as victims of genocide when they are indeed possessed of the same mentality that encourages and rationalizes political murder. Such a nation has no morality whatsoever.

 

The attached letter of resignation from the Armenian nation details the facts and circumstances of this issue.

 

President Obama, I am keenly aware of the responsibilities involved in your position. I am aware that a tragedy of a national proportion is incomparable to the tragedy befalling individual writers no matter how iniquitous these crimes may be. However, given the fact that both a government, and in effect, a nation has (be it through cooption, manipulated ignorance, or personal or ideological benefit) knowingly and willfully usurped the inalienable rights of Armenian writers—even effectively denying them participation in an epochal centennial commemoration in Armenia (when, in truth, they may be the only people who rightfully deserve to lead the ceremonies commemorating the execution of their compatriot writers); a nation that collectively fails to recognize the persecution of its writers but heaps terminal insult upon terminal insult on authors daring to complain against their exile; a nation while begging for rights refuses to grant the same to its present and former citizens; a nation that imposes ostracism and advocates the assassination of a United States author in the United States by United States citizens with the total conspiracy of its media; such a nation does not deserve empathy from the President of the United States of America. Or any government whatsoever. Such a nation is neither humane—nor even human.

 

If, despite the above, you still decide to recognize the Armenian Genocide on April 24 of this year, I would exhort you to make your recognition conditional upon:

—The termination of all forms of persecution against Armenian writers.

—The granting of necessary provisions for their safe return and appropriate, official participation in the centennial commemoration in Armenia.

—Written statements by the President of Armenia and the National Assembly guaranteeing their personal safety and legal protection.

—A guarantee offered by the Armenian government for their general immunity and immunity from fictitious prosecution (a process dissident writers are too familiar with all over the world).

—Removal of all overt and covert obstacles inhibiting their direct participation in shaping the future of their nation.

—Moral restitution including granting appearances on the national public radio and television of Armenia to present their plight directly to the Armenian public.

—Restitution made to them for the incalculable medical and other damages including the destruction of their personal lives and economies suffered as consequence of persecution and exile.

 

Sincerely,

 

 

Armen Melikian, Author

 

Attachment: Author Calls Genocide Centennial “A Farce.”           

 

cc:

U.S. State Department

Amnesty International USA

Human Rights Watch

[shun 0]

Թագուհու ԱՄՆ-ի անուն Խոսրովիդուխտ թող ըլլար.
Քանի՞ փարա մեզ համար կը մատուցէր նա արդեաւք:

Թագուհու ԱՄՆ-ի անուն Խոսրովիդուխտ թող ըլլար.
Կը յիշէ՞ր մեզ նա արդեաւք, թէ՞ կը մորթէր անյապաղ:

Շուն Շան Որդի

Edited January 21 by shun