Jump to content

Проба пера.


Recommended Posts

  • Replies 323
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

Guest Guest12568

Սպասում

Դու...Ես...

Դու մի՞թե չես նկատում...որ արևը խավար է,որ լույսը ցավոտ է,որ օդը շատ թանձր է...առանց ինձ:

Ես...Դու...

Ես տեսնում եմ Քեզ լուսնի փեշերում:Ես որսում եմ քո ժպիտը (փորձում եմ) քո հայացքում:Ես Քեզ իմ աչքերում եմ բանտարկում:Ես (ասա վերջապես)... Ես սիրում եմ Քեզ:

Քեզ անընդմեջ իմ մեջ ունենալ ... Քեզնով խենթանալ...Քեզնով ժպտալ...Քեզնով արթնանալ...

Իմ Սերը: Քո հանդեպ իմ Սերը գարուն է նորաբողբոջ:Չէ՛, աշուն է ` խենթ ու խելագար թափվող անձրև:Իմ Սերը տարվա բոլոր եղանակներն են` իրենց հրաշք գույներով:

Իմ Սերը, այն կարոտն ու տենչանքն է դեպի Կյանք, Ապրելու միակ անհրաժեշտ միջոցը:Քեզ զգալու ու շնչելու անհրաժեշտություն:Եվ ի՞նչ չէ իմ սերը:

Ես...

Անտեսել սեփական անձը...Չէ՛, սա արդեն վերջն է,այնքան թանկ վերջ ինձ համար,որը Քո սկիզբն է...

Սխալվեցի...Չէ՛, շփոթվեցի...

Սա սկիզբն է իմ, իմ էությունը բացող մի բանալի, ուր սավառնել ու իրենց պատեպատ են զարկել իմ սիրտն ու հոգին:Իսկ հիմա... թռիչք ու Ազատություն:Սավառնելու և Ապրելու միակ ուղին:

Դե թռե՛ք....

Ախր ի՞նչ թռիչք` առանց քո ժպիտի, ինձ ուղված ժպիտի ,առանց քո կենարար համբույրների...

Քեզ ինձ տալու ու նվիրելու ցանկություն է պետք, որը փորձում է դառնալ իմ թռիչքի խոչնդոտը:

Իսկ եթե...

Եթե ի՞նչ... ասեմ մոռանամ Քեզ, չսիրեմ Քեզ, ջնջեմ Քեզ...

...Իսկ մարդ երբևէ մոռանո՞ւմ է իր իսկ անունը,եթե իմ անունը այդպես էլ չլսեմ քո շուրթերից, գուցե և մոռանամ:Ինչպես դադարես սիրելուց, երբ չես ուզում...չսիրել:Իսկ ջնջվու՞մ է այն,ինչ հոսում է քո մեջ (բնությունը կատարելագործվել է . արյան տեղ դու ես հոսում իմ մեջ):

...Սեր... Սպասում...Քեզ այսպես ունենալն ու սիրելը ` անտանելի է...

Աստված գիտի , թե մարդ ինչքան կարող է սպասել...

Դու իմ առեղծված, իմ գալիք ներկա, իմ էություն:

Link to post
Share on other sites
Guest Guest12568

Ահա և վերջ, փոքրիկս...

Սիրտս այս անգամ սխալվեց: Սխալը հավատս ու ջերմությունս նրան զոհաբերելն էր ` առանց սպասելու ճակատագրի թույտվության :

Ահա և վերջ իմ երկնային հրաշքին ...

Հրաշքն էլ այս անգամ պարտվեց, ես ապացուցեցի իմ հրաշքի շոշափելիությունը:

Ահա և վերջ, իմ հույս ժպիտի...

Ժպիտն էլ ետ չուզեց մնալ ու գլորվեց ցած ծիծաղի ու արևի ետևից:

Ժպիտը ,ասում են , հայտնվելուն պես ռեֆլեկտորային ազդակ է ուղեղին հասցնում, հիմա ուղեղիս անպիտանելիության աստիճանն է որոշում:

Ահա և վերջ, ի՛մ հիշողության վարագույր,ի՛մ մանկության կանչ, ի՛մ անհաս ապագա:

Ժամանակն էլ կսահի, բայց քեզ ինձնից չի տանի:Բախտի կողմից ինձ պատժելու մի նոր տարբերակ.թողնել քեզ ինձ քո հեգնանքով, քո` ինձ այդպես էլ չհասկացող աչքերով:

Քեզ իմ մեջ ունենալ եմ ուզում,բայց չեմ կարող... Ես եմ քո մեջ լինելու`առանց քո իմացության...

Ահա և վերջ , ի՛մ Սեր...

ԵՍ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ:

Ահա և սկիզբ, ի՛մ Սեր...

Վերջի համար սկիզբն եմ հիշում, որ վերջակետիս մի կետը չսահի ներքև ու ստորակետ դառնա:Ու ես հիշեցի...իմ մեկ քայլը դեպի քեզ ու քո տղամարդկային երկու համարձակ քայլերը ետ(դե ,երևի, ես քո հետևում էի թաքնված):Ու այսպես էր մեր սկիզբը.ես` առաջ ,դու ` ետ....

Վերջակետս ավելի գեղեցիկ եղավ ,քան պատկերացնում էի,առանց սողանքների , այս պահին իմ ամենասիրած կետադրական նշանը...

Ահա և վերջի վերջը, իմ...Արդեն ՈՉԻՆՉ....

Երկնքից իջավ իմ աղոթքը ու փռվեց քո ոտքերի տակ...Ճախրի՛ր ազատ: :hi:

Link to post
Share on other sites

Закрой глаза, прислушайся...

Закрой глаза, прислушайся..в тихий разговор листвы.

Вдохни поглубже и прислушайся в нежнейший шелест темноты...

Почувствуй тонкий аромат цветов,

Морского ветра страстное дыхание.

И запах трав со скошенных лугов,

И маковой росы сияние...

Запомни отблески звезды,

Спешащей скрыться в буйных водах.

Цвет распустившийся зари,

Неповторимость небосвода.

И насладись полётом водопада,

Радужным светом девственной слезы...

Осенних листьев золотым каскадом,

Струящимся до огненной земли...

Link to post
Share on other sites

Ты...

В мою ты жизнь ворвался словно угаган

И глаз твоих окутал колдовской туман.

В груди я нежный трепет сердца ощущала

И все твои обиды я тебе прощала.

Душа от счастья взмыла к небесам

И слепо верила я всем твоим словам.

Ты на руках своих меня носил

И стать твоей единственной просил...

Мы вместе были день и ночь с тобой

И наша встреча мне казалася судьбой!

Мне комплименты говорил стихами,

При встречах ты одаривал цветами.

Пред нами растилался млечный путь,

Ты был со мной и исчезала грусть... :)

Link to post
Share on other sites

Как я хочу тебя забыть...

Как я хочу тебя забыть,

Не вспоминать о прошлом, о мечтах.

Не вспоминать о том, как я мечтала,

Чтоб ты шептал любви слова.

Как я хотела, чтобы ночью,

Меня любил ты до утра.

Чтоб целовал, ласкал так нежно,

Чтобы кружилась голова.

Хочу забыть твой тихий смех

Твоей улыбки теплоту.

Не вспоминать твой томный взгляд,

Влекущий к вечности греху.

Как я хочу тебя забыть,

Не вспоминать твои глаза.

Забыть о том, как я желала,

Чтобы любил одну меня...

Link to post
Share on other sites

Молитва

Господи, спаси и сохрани

От всесилия и от бессилья,

От позора, мести и войны

И вообще от всякого насилья.

Сохрани от смертного греха,

От безбожных ложных обязательств,

Сохрани на долгие века

от болезней, злости и предательств.

Нас спаси от зависти и тьмы,

алчности - и укажи дорогу

тем, кто среди бренной кутерьмы

всуе поминает имя Бога.

Сохрани, прости нас и спаси,

И разделим мы благую долю,

И да будет пусть на Небеси,

Яко на земли - Господня воля!

1997

Link to post
Share on other sites

Прощание

Родина, прощай, за тебя мне больно,

Но всё же обещай, что с памяти моей...

Нет, не сотрёшь рукой ты своей невольной

Юности скорбящей тех печальных дней.

Родина, прощай, ох как очень больно

И в глазах печаль и слёзы на щеках,

Сколько мы страдали?

Нам страдать довольно.

Не написать об этом ни в одних строках...

Родина, прощай, словом, между строчек

Напишу о том, что в душе болит,

Ведь Восток большой, а мы между прочим

На Востоке обо всём потом договорим.

Я помню запах города родного

И помню как любила прилетать,

И с нетерпеньем ждать багаж с аэродрома.

Я помню...ах, как было всё знакомо

Как воздухом солёным хотелось мне дышать.

Но, что с того? Ведь свет за мной закрылся,

И Каспия волна швырнула далеко,

И кто-то в той пучине утопился,

А кто-то уплывает от нас своей рекой.

Взмыл в небо самолёт - и вот мы улетаем,

Дорог ведь нам к тебе уж боле не открыть,

А позади себя, конечно, оставляем

След детства, жизни прожитую нить

И ТЕХ, кого уже никак не возратить

Тебе мы, Родина, навечно оставляем.

Гудит машина, не повернуть штурвала,

Пилот летит на правильном пути.

Прощай же, Родина, родная наша мама

И за детей своих немного погрусти.

Родина, прощай! Я тебя теряю,

Нет, ты не обещай, что с памяти моей...

Нет, не сотрёшь навеки,

Я уж точно знаю,

С юности скорбящей

тех печальных дней.

(напис. в 1990г)

Link to post
Share on other sites

Гармония

Белый месяц и небо черное,

Проплывает над нами облако,

Я стою у окна, мне хочется

Тоже быть бесконечно свободною.

Улететь куда-то в даль синюю,

Где прекрасен мир, где гармония,

Там, где солнце есть, где всегда светло,

Где душа моя успокоится.

Ну, а я все стою печальная

И на звезды смотрю холодные,

А внутри у меня все темное

И живут во мне мысли странные.

Ведь так хочется быть красивою,

Ведь так хочется быть прекрасною,

Чтоб душа твоя вся светилась,

Чтобы люди все были счастливы.

Белый месяц и небо черное,

Звезды смотрят на нас далекие,

И всегда нам чего-то хочется,

И когда же мы успокоимся?

Link to post
Share on other sites

Малинка :) , молодец, с душой написано. :flower:

Вот хочу выставить к Пасxе , только опять таки писала 9 лет назад.

На кресте распят,

Льётся кровь с креста...

Стал навеки свят этот Крест Христа.

Смертью - смерть попрал,

За великий грех

На Святом Кресте

отстрадал за всех.

Не за то знал смерть,

Не за то - воскрес,

Не за то, чтоб в меч

обратился крест.

Не за то, чтоб был

обагрён в крови

Крестоносца крест

Во Святой Земли.

Не за то, чтоб в лесть

Именем Христа

лобызали крест

лживые уста.

Не за тем Христос

в муках отдал жизнь,

Чтоб Его крестом

сеял смерть фашизм.

Не за то, чтоб вновь

В эти дни - опять

Кто то пролил кровь

И кричал:"Распять! -

Тех - кто не со мной,

Тех - кто против нас..."

Не за то Господь

Наши души спас.

1997

Link to post
Share on other sites
  • 1 month later...

Չեմ ուզում բողոքել փակ ու խուլ դռներից,

Չեմ ուզում հառաչել ցավին ի արձագանք.

Այսօր նամակի եմ սպասում քամիներից,

Այսօր կանաչ երգն է իմ հոգուն խայտանք:

Եղել է, երբ զայրույթը իրեն տեր է կարգել,

Եղել է, երբ ձանձրույթը ծանր ամպ է դարձել,

Բայց այսօր, տե'ս, երկինքն իր ձեռքերն է պարզել`

Հոգնությունս գրկել: Ես հանգիստ եմ առել:

Հոգնել եմ կեղտոտ հայելիների պարահանդեսից,

Հոգնել եմ հավատից, որ մի օր անձրև է գալու,

Որ մի օր հայելուց անդին ես ի´նձ եմ տեսնելու,

Ի´նձ` խոստումնազե´րծ, խոստումնակատա´ր...

Սիրտս` կարոտած, լեռնականչ, լեռնաջիղ,

Ափս` լայն ու մեծ, արնակեզ` քե´զ.

Գրկիդ ննջած ծաղկին` շունչս տաք, հոգնածին.

Բնությո'ւն, ընդունի'ր իմ զոհը:

Հոգնությունս` քեզ – օրորի'ր, օրորի'ր, բնությո'ւն:

Աղերսներս` քեզ – դու խրի'ր, խրի'ր քո սրտում:

Մեղքերիս բեռը` քեզ – կշռի'ր, կշռի'ր քո ծոցում:

Ու հավատս` քեզ, որ այցս գաղտնի ես պահում:

Link to post
Share on other sites

Եղել է, երբ զայրույթը իրեն տեր է կարգել,

Եղել է, երբ ձանձրույթը ծանր ամպ է դարձել,

Բայց այսօր, տե'ս, երկինքն իր ձեռքերն է պարզել`

Հոգնությունս գրկել: Ես հանգիստ եմ առել:

zaratustra, ինձ դուր է գալիս :yes: Շնորհակալություն :flower:

Link to post
Share on other sites

Նաև ինձ . . .

Բարև՜ , ուզում եմ ասել երախտիքիս խոսքը,

Շնորհակալ եմ, որ կաս ու նվիրում ես

Օր ՝ հաց ու ջրով , ուրախություն ՝ որ

տարբերվում է փոքր ինչ վշտից . . .

Շնորհակալ եմ շնորքիդ ու պատվիդ համար,

Կարծում եմ դրանով գլխիս դրիր ոսկե կամար:

Փոքր-ինչ վերև ես , բայց հավատա,

Ինչ ծնվել եմ ծանոթ եմ քեզ,

ՈՒրախ եմ երբ հասկանում ես ինձ

Անձրևի միջոցով, թեպետ անձրև չեմ սիրում...

Չսիրելով ՝ քեզ անհանգստացնում,

բայց երբ գալիս է ընդունում եմ ինչպես որ կա :

ԴՈՒ ես հիմքում երկնային տեղման,

Տերն է հրամայում բաղը ջրել, ծառային...

Ինչպե՞ս ես .. գիտեմ , լավ ես դու, միշտ,

Քո տխրությունը մենք ենք ՝ մարդիկ,

Կիսում ենք մենք սիրտ ու վիշտ,

Հետդ ենք կիսում, ու այնքան վշտով ,

Անչափ չար ու կործանված ՝ լավն ես ... բարի ...

Արդյոք կա՞ չափ քո մարդկությանն,

Բոլորիս հետ ապրում, ստեղծում,

Տանջվում ես , համոզված եմ,

Իմ աղոթքն էլ քոնն է հավերժ,

Արթնանալուց - քնել ակամա,

Գիտե՞ս ... եղավ մեկը , որ աղոթեց նաև ինձ համար ,

Գիտեմ , գիտես , քո մարդն է ,

Ինձ պես ես ստեղծել հենց նրան,

Ինչպես բոլոր սրբություններ,

Անիծող հանուն նրանց ՝ ճզմում սրտեր,

Չուզող խափանել մեր անհուն սերը :

Եթե գրեմ, անկասկած անվերջ է,

Ինչպես յուրաքանչյուր լուսնյակ գիշեր,

ՈՒ օրեցօր խոցվող փշեր,

Լայնացած երակ ՝ օգնող արյանն ՝ հասնող ուղեղին,

Տրոփյունով վեր բարձրացող արյուն , որ շտապում է , տեղ-տեղ զատվում,

Հասածին պես ՝ կյանքս շարունակում:

Ամեն կաթիլով պարտական եմ քեզ,

Գիտեմ .. գիտես ...

ՈՒ երբ գիտես, չեմ ցանկանա գրել, կրկնել . . .

Թողնեմ գուցե գերթական գիշերվան:

Գալու եմ, չգնա՜ս , սրտի՜ս շերամ,

Երգի՜չ դառնամ , երգե՜մ, - քե՜զ ,

Գուսա՜ն , որ հավետ խոսե՜մ , - քե՜զ ,

Գրո՜ղ , թեև նորից հեռու եմ, գիտես ,

Մուսա՜ , ի՜մն ես , ձեռագրեր ավերջ , քե՜զ , դու՜ ,

Հաջո՜ղ , մտքով շատ բան ունեմ դեռ ասելու . . .

Այնքան մինչև ինքդ լքես ինձ ,

Առանց քեզ էլ , մենք ՝ ոչինչ ,

Բաղից քաղաց միայնակ սինձ :

Շնորհակա՜լ եմ, ևս մեկը ,

Ինձ համար , անգամ , վառեց ..

Օլիմպիակա՜ն ոգով , շա՜տ փոքր , սակայն հավերջժ . . .

Մասիվյան մի մոմ . . .

տառասխալներին ուշադրություն չդարձնել, ես ինքս չեմ ուղղում , էդպես եմ գրել) հավես չունեմ , տրանսլիտն է :)

Link to post
Share on other sites
Guest Guest12568

…Աչքերն են մարդու ամենաթաց տեղը...

Ամենաթաց տեղս լալիս է ու լալիս

Ու գոռում ցավից,

Որ չե´ս գալու ու չե~ս էլ գնում,

Ամենաթաց տեղս` լեզուս , հոգնե~լ է:

Հոգնել է քո անունը անվերջ բարբաջելուց,

Ծվատվում է քո աչքերը հիշելուց,

Քո անտեղյակ ժպիտն է արդեն թերթում,

Բայց կուլ տալ չի ուզում:

Ու ոռնում է գիշերվա պես,

Որ աստղեր ունի,բայց աստղ չունի,

Չունի իր միակն ու անկրկնելին:

Թրթռում է ամենաթաց տեղս

Քո անվան սուրբ տառերից,

Ազատվել ,բայց ոչ վերջանալ է

Ուզում անվերջ քո արյունից:

Ու կարոտն իմ խեղդում է անվերջ,

Բողոքում ,գոռում քո անդեմ դեմքից,

Ծեծում ու պատռում է սիրտս ծվատված,

Քո գնալ-մնալն է ուզում հասկանալ:

Կարոտն իմ ,որ այnքան ցավոտ է,

Որ ամեն անգամ երկնում է

Մի նոր վերադարձ , ու կաղող,

Տեղում դոփող մի նոր կարոտ:

Ու իմ գիշերն այնքան տհաճ է,

Երբ ակնթարթ առ ակնթարթ

Քեզ ինձնից գողանում ու տանում է

Ու ատելի ցայգի հետ նորից բերում:

Ես ատում եմ քո ձեռքերը,

Ինչպես մոխիրը

Իրեն ծնող,բայց լքած

Կրակն է ատում:

Ես ատում եմ քո շունչը,

Ինչպես ջուրը

Իրեն ափ նետած

Ծովի ալիքն է ատում :

Ես ատում եմ քո կասկածը,

Ինչպես աստղերը

Իրենց լույս տվող,

Բայց մթության մեջ թաղած

Գիշերն են ատում:

Ես ատում եմ քեզ,

Ինչպես դու էիր ինձ սիրում:

Սարսափում եմ ապագայից,

Ի´մ կորածս...

Սարսափում եմ ,բայց ո´չ խարխափում,

Ո´չ փախչում, որ ո´չ ներկայում,

Ո´չ ապագայում քեզ ԻՄՍ չեմ անվանելու....

Արդեն հոգնել եմ

Քեզ հետ արթնանալ,

Քեզնով քնել,

Բայց քեզ չունենալ:

Արդեն հոգնել եմ

Քեզնով ծագել,

Քեզնով թաղվել,

Բայց քեզ չզգալ:

Չէ´,բավ է արդեն

Քեզ այս ձևով

Պահել ու չունենալ,

Սնվել ու շնչել:

Մատներս եմ ջարդում ,

Հոգնել եմ քեզ անիմաստ տողերիս մեջ կերտելուց:

Աչքերս չէ,

Որ հոգնել են քեզ սպասելուց,

Այլ մատներս`

Քո ճամփան

Անվերջ հարթելուց:

Բառերս չէ,

Որ հոգնել են աղոթելուց,

Այլ մատներս`

Դրա համար մոմ ծառայելուց:

Արյունս չէ,

Որ հոգնել է քեզ պահելուց,

Այլ մատներս`

Քեզնով եռալուց:

Ձայնս չէ,

Որ հոգնել է քեզ կանչելուց,

Այլ մատներս `

Քո չգնացող ոտքերի հետևից վազելուց:

Մատնե~րս,

Ճեղքվում են քեզ հիշելիս:

Link to post
Share on other sites

Փնտրած արդյունք

Նշմարվեցավ լուռ առավոտ ,

Վախորդայնի անձրևն եկավ

Բայց տերևի ուզածն ի՞նչ էր,

Հազար անձրև, հազար հեղեղ,

Չէ, կարոտ չէր նա ջրերի,

Նա իր քնքուշ ցողն էր ուզում :

Հեռվից քշեց քամին տներ,

Ավիրեց այն բերք ու բարիք.

Այնքան հզոր փչեց դաշտում,

Եզը լծով թռավ կորչեց ,

Բայց քամու գործն հաճելի չէր,

Նա չէր փչում , որ ողջ քանդեր,

Նրա փնտրածն իր մի բուքն էր ,

Որ կորցրել էր հեռվում խաղաղ,

Արևի հետ մեղմ սուլելուց :

Տղան փոքր , տարիքից շուտ,

Հող էր վարում, տուն պահում,

Նեղված , քրտնած տուն էր գնում,

Մոր մի քնքշանք չստանում ,

Քանդում հողն այն իր իսկ վարած ,

Քճուճ անում ցանածն հողում,

Տղան ոսկի ման չէր գալիս,

Նա իր տանջանքով ցանած,

Քրտինքով իր օր օրի ջրած,

Փոքր կորեկի հատն էր փնտրում :

:blush:

Link to post
Share on other sites

Թող ... որ ...

Սև աչքերս ,

Արցունքով լցվեց,

Հուզմունքի թավշոտ փոշին պարուրեց,

Հիմա կկոցել ու թափում եմ ցած,

Արցունքներ անմեղ աչքերից ամպած :

Թող , որ արտասվեմ , ու արցունքս լացի,

Վերածվի ջրի ,լցնի Սևան ,

Չունեմ հնարավորություն, օգնեմ նրան,

Գոնե լացով լցնեմ օվկիան :

Թող , որ թռչի հոգիս օտար,

Երբեմն մոտդ , կարոտն առնի ,

Երջանիկ չէ ոչ մի հարուստ,

Կարոտով լի , դաժան ապրուստ :

Գումարն ընկած փեշերի տակ,

Ոտքերն ոսկով օծած մարդիկ,

Չեն ծիծաղում երբ մենակ են,

ՈՒնեն դարդ ու ցավ , անսպառ է ,

Չի բուժվի կարոտ, այն շատ դառն է :

Սիրում եմ քեզ Հայրենի Երկիր,

Չեմ լքել քեզ կամավոր , ներիր,

Սիրում եմ քեզ Մայրենի Երկիր,

Չեմ թողնի հողս անտեր , հիշիր :

թող ... որ ....

Link to post
Share on other sites

It lies behind the eyes – Stretch your hands!

It screams from those liquid eyes – Wipe the face!

It aims at you like the ancient king's hue.

Genie! Would you lean? You will see that teen.

They feel heavens – sons of the height – the trees.

They sip sweetie lips of sunny sand – those naughty waters.

They smoke dewy rays of the Sun – flowers – for fun!

Genie! Lend a day! Blow your flesh into my body lay.

Almighty empty Glory! Give me a chance

To be one-minute master at Nature's dance.

Almighty empty Glory! Give me a chance

To feel another life than this human farce,

One rotten smile of which is me on your face.

He's so vigorous, so huge – I have found my refuge.

Genie! Kind you be – would you give your key?

Genie! Raise your eyes – would you look at me?

Genie! Your heart – feel! – in me – is so fiery!

But the wind whistles "Your Genie seems.

Find another means to you bliss."

A question, enmity, a quest for empathy

Breeds in my eyes one's reflected scream:

"Where is the Genie? Why this dim?"

Genie, Genie! My bones with anguish gleam.

Link to post
Share on other sites

Զրադաշտ, չէի տեսել. այս վերջինը, որ հայերեն էր, շա՜տ լավն էր: :flower:

Անցած տարվանից մնացել է.

Երբ առաջնորդող աստղդ խամրում է,

Զառանցող հոգիդ անվերջ շշնջում է

«Հողից ես` թոզ ու փոշի կդառնաս,

Զի անարժան ես»:

Եւ ժամանակը, իր հոսքը թողած,

Մի մեծ ծուռտիկ հայելի դարձած,

Կուլ է տալիս ամեն մի շարժումդ

Ու ծամծմում է:

Քարե կոպտությանը ինչ-որ ձեռքերի

Հանձնում ես դեռ թաց կավե սիրտդ,

Ու սրտի փոխարեն գտնելով մի գունդ ցեխ

Հանկարծ զարմանում ես:

Բայց երբ գտնում ես Նրա սուբր ձեռքերը,

Որ նոր սիրտ են թրծում քեզ համար,

Մի կտոր հող գրկած փշալարը

Քեզ նորից կանչում է:

Link to post
Share on other sites

Զրադաշտ, չէի տեսել. այս վերջինը, որ հայերեն էր, շա՜տ լավն էր: :flower:

Անցած տարվանից մնացել է.

Երբ առաջնորդող աստղդ խամրում է,

Զառանցող հոգիդ անվերջ շշնջում է

«Հողից ես` թոզ ու փոշի կդառնաս,

Զի անարժան ես»:

Եւ ժամանակը, իր հոսքը թողած,

Մի մեծ ծուռտիկ հայելի դարձած,

Կուլ է տալիս ամեն մի շարժումդ

Ու ծամծմում է:

Քարե կոպտությանը ինչ-որ ձեռքերի

Հանձնում ես դեռ թաց կավե սիրտդ,

Ու սրտի փոխարեն գտնելով մի գունդ ցեխ

Հանկարծ զարմանում ես:

Բայց երբ գտնում ես Նրա սուբր ձեռքերը,

Որ նոր սիրտ են թրծում քեզ համար,

Մի կտոր հող գրկած փշալարը

Քեզ նորից կանչում է:

Քոնն էլ լավն է, դեռ շատ լավը! :yes:

Link to post
Share on other sites

Ոտքեր միանգամայն հասարակ,

ՈՒղիղ ձգվող դեպի կոնքեր,

Շատ զուսպ իջնող մեջք ու թևեր ,

Բոյը հաճելի , անուշ մի տեսք,

Ու հոշոտող խորունկ աչքեր :

Խորն հայացքից մարող սրտեր,

Կայծկլտուն մի նայվածք բոսոր,

Բարբարոսներ վազող հեռվից,

Աչքի մեջից վրա տվող:

Սիրտ մի թավշե ,

Համեստ ու հեզ,

Երբեմն արծվի ծվան մի ձայն,

Ձորից սրտի ճչոց անձայն,

Նկարագրող հոգին նրա,

Որ երբեմն լուռ ու զուսպ,

Բայց թողում է սպի ներսում ,

Իր ոսկորներն իբրև ասուպ,

Հանդարտ հեռացնում մարմնից ոչ հայ :

Աչքեր տխրության , ողբի դառնության,

Որ արժանացած էին անհուն երջանկության,

Սակայն երբևէ չտեսան քաղցրություն

Այլ միայն սեր , հուսահատություն ,

Ու թիկունք ջարդող . .

Գերեզման , պարտություն :

Ա.Մ.

Edited by Ani
Link to post
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.


×
×
  • Create New...