thistooshallpass

Ապրում էնք մենք կատվի նման Քսմսվում էնք, երբ ուզում էնք որ մեզ շոյեն: Հեռանում էնք, երբ ուզում էնք հան•իստ թողնեն… Մե’զ, մե’զ, մե’զ, ավանդական ուրաքի պէս: Է`հ, սղոցին ով է հիշում: ?

Ծնող ունեմ բայց թէ ոըբ եմ չարուն բարուն ինձ տեր սարքել և իրարից առանձնացրել սարքել մի կշեռք որ ունի թևեր – աջ կամ ձախ, վերև կամ ցած… որ կշռեմ… ու կշռում եմ, օր ու գիշեր ես դատում եմ: Դէ’ հերիք է, ես ունեմ տեր’, ես իմ տերն եմ իմ մտքերն եմ: Կշեռքը ես եմ, ոչինչ չեմ սարքել, ունեմ և թևեր… Աջ և Ձախ և ոչ աջ կամ ձախ: Մեկը կամ մյուսը դա բառեր են, նրանք մեկ են իմ մտքերն են: Ես եմ չարուն, բարուն զատում… դատում եմ ես, դատվում եմ ես: Կա’ն իհարկե… բայց ահա տես իմ մտքերն են, իմ մտքերն են, իմ մտքերն են…

<br /><br /><br /> Thank you all for your help.

Dear Romeo, My Armenian language skills are not good, but I am trying my best. Also, the purpose of this was to share with you and hopefully make you think. Thank you.

Խոնհարում եմ գլուխըս ձեր առջեվ, որպես մի լույսի... Ինչ քննադատել երբ ես քննադատելու եմ ձեր հոգին միայն, եվ ուրիշ ոչինչ։

Շատ շնորհակալություն։ Ցանկություն ունեի կիսել իմ խորհումներից մէկը պոեմի ձեվով։ - Հոգնում էմ հաճախ այս փնտրումներից Ճանապարհազուրկ Ճանապարհներից Պատասխանազուրկ պատասխաններից Դարերով ծեծված դարերով անցած փոշոտ այս ճամբից։ Հոգնում եմ հաճախ եվ փոշի դառնում հենց այդ նույն ճամբին, Փոշի եմ դառնում խառնվում ճամբորդին Ու քայլում կրկին նույն փոշոտ ճամբով։ Հոգնում եմ հաճախ ու դառնում ծաղիկ, հենց այդ նույն ճամբին, Տրորում են ինձ ուխտավորների կրունկները հին։ Ցավում եմ մի պահ, բայց դու ասա, առանց ցավի մի ծնունդ կա՞։ Վերածնվում~ եմ, դառնալով ժպիտ ճամբորդի դըմքին։ Ոչ նրա համար որ ինձ կոխրճեց այլ նրա համար որ նա դառավ ես։ Ճանապարհը դառնում է ճամբորդ Ծաղկի բույրը ինքը ծաղիկն է Մահն էլ ինքը Կյանքն է վոր կա՛ Ծնվելն էլ վերջի սկիզբն է դա՛ Այն լույսը վկա որ առանց մթի չեր էլ երեվա... Հոգնում եմ հաճախ ես հոգնելուց...

- Ամառ, դաշտ, ցեխոտ ակոս Սառը ցեխ Պարում են թաթերս, ջան՛։

Շատ շնորհակալություն։ Ցանկություն ունեի կիսել իմ խորհումներից մէկը պոեմի ձեվով։ - Հոգնում էմ հաճախ այս փնտրումներից Ճանապարհազուրկ Ճանապարհներից Պատասխանազուրկ պատասխաններից Դարերով ծեծված դարերով անցած փոշոտ այս ճամբից։ Հո•նում եմ հաճախ եվ փոշի դառնում հենց այդ նույն ճամբին, Փոշի եմ դառնում խառնվում ճամբորդին Ու քայլում կրկին նույն փոշոտ ճամբով։ Հոգնում եմ հաճախ ու դառնում ծաղիկ, հենց այդ նույն ճամբին, Տրորում են ինձ ուխտավորների կրունկները հին։ Ցավում եմ մի պահ, բայց դու ասա, առանց ցավի մի ծնունդ կա՞։ Վերածնվում~ եմ, դառնալով ժպիտ ճամբորդի դըմքին։ Ոչ նրա համար որ ինձ կոխրճեց այլ նրա համար որ նա դառավ ես։ Ճանապարհը դառնում է ճամբորդ Ծաղկի բույրը ինքը ծաղիկն է Մահն էլ ինքը Կյանքն է վոր կա՛ Ծնվելն էլ վերջի սկիզբն է դա՛ Այն լույսը վկա որ առանց մթի չեր էլ երեվա... Հոգնում եմ հաճախ ես հոգնելուց...

If I may participate in this interesting discussion. Imagine you are looking at a point in a river. Is that point the whole river or a separate form, entity? Is there a beginning to the river and end? Is the wave in the ocean the ocean or some part of the ocean? Waves to ocean, thoughts to humans and humans to the earth and earth, etc. etc. And I haven't even gone out of our planet. The core of these questions is "the separation", the creation of the two dieas of Name and Form. Get rid of the two ideas and the wave disappears into the sea. These are similar to what is being asked "are we for ever or we come to an end". What is "end" or "dying"? Intellectually speaking these are actual events, but intellect is limited. I know otherwise. If I start explaining I would be doing that using my intellect and that itself will nulify the point I am trying to project on you. Anything I say and think and do is my projection. I see what I see and hear what I hear, etc. I know the answer, but if I think about it with intellect, I end up in an endless spiral. You too know the answer, that's given. The only time I get an answer to these and other questions is when at some point I let the spiral take me to the answer, rather than me taking it to what I'd like it to be. However I find more questions and those questions ARE the answer. I'll stop now and enjoy the mystery that is this moment.

Ahhh, I like the last line. One must die before dying and realize what life is, and the last line clearly expresses it. It is a paradox of sorts which defies intellect. Lose it all, for I never had any. Fear is what I don't understand, and the fear of unknown is the deepest. That is, of course, when I try to find answers by utilizing what I have been conditioned or taught all my life, and the 60% of that consists of fear of sorts. The only fear I have (besides instinctive/non-reactive) is realizing, right before I die, that I never lived at all. Of course, I have other fears as well, but when I see them for what they are (my thinking and projections) they are no more. Very good topic. Thank you.

Hello, I joined this forum so I can type in Armenian. However, when I try to post, I don't see any Armenian fonts as an option, although I a have installed them, etc. Any help would be very much appreciated. Thank you.