Սիրո ներգաղթ եմ հայտարարում
Ժանեկագործ,
Աստղածածան
Իմ հույզերը վարար
Դեռ նեկտարի նման
Օշարակ են թորում…
Թմրում են ցավերս կարոտի,
Երբ ջերմածին ձգտումներս
Ընդդեմ մերժումի
Ու հանուն սիրո
Շիկանում են դարձյալ
Երազաթև,
Հեքիաթահար
Իմ հույզերից վարար…
Մենակ եմ,
Դառնաղավաղ
Անհավատ,
Ահույս
Ու կարոտահար
Սպասումից կիսակորսված…
Մեղրոտ մատներս
Էլ ու՞մ շուրթերին պիտի հպեմ,
Եվ կրծքոտ կրծքիս
Ո՞վ կհենի գլուխ,
Ու՞մ վարսերը պիտի տարփեն
Բռովս մեկ…
Եվ ու՞մ շուրթերը պիտի
Նորից սերս հեգեն…
Էլ ո՞նց պիտի
Ափով անունս տան
Ծափ տան շրթիս շրթով,
Ու թևերս որպես ճոպան
Կոնքեր բարուր անեն…
Էլ ո՞վ պիտի ինձ հանդուրժի
Որ մատներս նորից
Դաշնակահար դառնան
Ողնաշարի վրա`
Ակորդները նրա
Մեկիկ, մեկիկ
Հնչեցնելով:
Էլ ո՞վ ինձ կվստահի
Ճերմակահաս պարանոցին
Շրթակնիք դաջեմ,
Միրգ-այտերը կճպեմ շրթունքներով…
Էլ ո՞վ պիտի թարթի
Իմ կոպերը անթարթ
Սեփական երազներով,
Թարթիչներով մաքրի
Այտերիս փոշին կարոտամեռ,
Ու ճակատով քունքիս զոդի
Քնահարամ հրճվանքս գիշերագես…
Էլ ու՞մ այտափոսերը պիտի
Բերնեբերան լցնեմ համբույրներիս
Եռման ջերմաստճանով,
Ու ժպտալուց` շրթանկյունի
Սրությունը չափեմ
Շրթունքներիս թացությունով:
Ախ, ո՞վ պիտի թույլ տա նորից
Լույս աչքերը մթնեմ
Իմ անկշտում զույգ ափերով,
Հարություն տամ իմ մեղքերին
Ու հյուր գնամ դեպի դրախտ
Պարանոցի արահետով…
Լույսեր հեղեմ բոց ճակատին,
Փաղաքշանքներ ցանեմ մարմնով մեկ,
Թևաբախում զգամ սպիոտ մեջքիս,
Ձեռքեր-աղավնիներ հպումներից...
Ո՞նց պիտի ես դաստակներիս
Դողը կարճեմ ինչ-որ մեկի
Գիրգ կոնքերի ձգողությամբ,
Համբյուրներս փակագծեմ
Համբյուրների կայտառությամբ:
Ու չակերտեմ քնքշությունս
Նշաններով դունչ-ճակատի…
Ու ծնկներս էլ ո՞նց պեղեն
Ինչ-որ մեկի ազդրերը,
Ո՞նց հոտոտեն լանջը նրա
Ջերմ ափերիս գորովները:
Էլ ու՞մ ուսին թուխս նստեցնեմ
Ես ձեռքերիս տենչանքները,
Ու ակոսեմ դնչով ի ցած
Թուլությունս համբուրելու…
Ու՞մ արցունքները կաթոտ
Պիտի ծորան իմ այտերով`
Ինձ ստիպելով զղջալ
Չարածներիս համար…
Ո՞նց արարեմ` մենակ եմ…
Սակայն
Շնչակտուր,
Սիրակոտոր
Հոգուս թևի վրա
Կարոտները նախշ են հյուսում…
Ու՞ր է կանչիս զիլ շեփորը…
Սիրո ներգաղթ եմ հայտարարում…
