Aksel.V Posted October 13, 2005 Report Share Posted October 13, 2005 Դեպի կառափնարան Կոմիտասի հիշատակին Սև ծովն էր ալեկոծ փրփրել իր ափերին Թմրել էր Պոլիսը փարթամ պարտեզներում ԵՎ մինարների նիրհուն կատարներին Վերջալույսի գունատ շողերն էին մարում: Փռվեց ծովի վրա ահեղ իրիկնաժամ, Արեգակի վերջին շողեքն այնտեղ հանգավ, Գողգոթայի նման իր լռությամբ դաժան Կանգնել էր ափի մոտ խորհրդավոր մի նավ: Կանգնել էր նա ինչպես մռայլ մի դամբարան, Եվ հայ մի բազմություն հեծում էր ծովափին, Վերջին հրաժեշտի հայացքն ուղղած նրան, Հուղարկավորն ինչպես՝ տխուր հողաթմբին: Այնտեղ էին նրանք... Այդ չարագույժ նավում, Հայոց քնարների վարպետները բոլոր, Հայոց պայծառ մտքի աստղերն էին մարում Այդ ահավոր ժամին խավարի դեմ անզոր: Նրանց տանում էի հեռու կառափնարան, Գունատ էին նրանք: Երկու հարյուր էին: Տաճիկ սպաների հայացքն անասնական Դաշույնների նման կախված գլուխներին: Այնտեղ էին նրանք... Վարուժանը խոհուն, Սիոմանթոն՝ հայացքն հառած դեպի եթեր, Եվ ո՞վ գիտե արդյոք, ի՞նչ էր խորհում Կոմիտասը՝ հոգում պահած բազում երգեր... ԵՎ ո՞վ գիտե արդյոք աչքերն հառած ջրին՝ Ի՞նչ խոր հույզեր էին լուռ պաշարել նրան, Որոնք նրա հոգին վշտով լցնում էին, Մթնաշաղին ծովի շշուկների նման... Գուցե տեսնում էր նա ափերը հայրենի, Զմրուխտ դաշտեր՝ փռված Արագածի լանջին, Գուցե թվում էր թե ափին է Սևանի ԵՎ գեղճուկի երգն է հասնում իր ականջին: Գուցե խորհում էր նա արցունքը կոկորդում Իր գլխատվող, անոգ ժողովրդի մասին, ԵՎ ծովն էր նրա լուռ հոգու մեջ փոթորկվում, ԵՎ բազմաթիվ սրտեր նրա հետ միասին: Գուցե... հանկարծ սուլեց նավը աղեկտուր, ԵՎ արձագանքն անդարձ կորավ հեռուներում, Երկու հարյուր հայացք անհունորեն տխուր Ափի հայ բազմության սրտին էին նայում... Նրանց տանում էին հեռու կառափնարան. ԵՎ երկինքն էր նայում, և երեկոն էր լուռ, ԵՎ ծովն էր անսահման հուզված սրտի նման Խփում իր ափերին ինչպես մահվան սարսուռ: Նրանց տանում էին հեռու կառափնարան. Լուռ էր Վարուժանը, Սիոմանթոն խոհուն, Հայացքն ուղղած դեպի երկինքն անսահման Կանգնել էր Կոմատասը ինչպես տաճարի սյուն: Ձուլվել էր նա կարծես կապույտ երեկոյին, Ծովի պաղ հովերով մորուգն ալեծածան, Նրա շուրթերը պաղ արդեն երգում էին Հայոց պատարագի հուզիչ «Տեր ողորմյան»: Երգում էր նա... ԵՎ հորդ շիթերն արտասուքի Թափվում էին երգի հնչյունների նման, Երգում էր նա... ԵՎ այդ հույսի, աղերսանքի Մեղեդին էր նրա սփոփանքը միայն... Երգում էր նա... Ծորուն հնչյունները երգի Ձուլվում էին ծովի մրմունջների օդում. Երգում էր նա... Ափին կանգնած ժողովրդի Սրտից աղերսաձայն հառաչանք էր պոկում: Նավը շարժվեց: Դանդաղ պոկվեց արդեն ափից. Բռնած անհայտ ու մութ հեռուների ճամփան. Ու Տարածվում էր դեռ օդում աղերսալից Հայոց պատարագի հուզիչ «Տեր վողորմյան»:... Նավը շարժվեց՝ ինչպես մռայլ մի դամբարան, ԵՎ խուլ տնքաց ցավից բազմությունը ափին, Վերջին հրաժեշտի հայացքն ուղղած նրան, Հուղարկավորն ինչպես՝ տխուր հողաթմբին: ԵՎ հեռացավ, կորավ ծովի մշուշներում, Ու խավարին ձուլվեց հույսի «Տեր վողորմյան»: Քամին նրա վերջին հնչյուններն էր բերում Ծովի ցայթող ջրի պաղ շիթերի նման: Իսկ երկնքում լուսնի մահիկն ամպասքող Սահելով դուրս նայեց ուրախ ու տիրաբար, Ինչպես Վիլհելմ կայսր հայացքի տակ պարող Ծախված գեղեցկուհու ժպտուն ատամնաշար... Գեղամ Սարյան Quote Link to post Share on other sites
Aksel.V Posted October 13, 2005 Author Report Share Posted October 13, 2005 *** Իմ մորմոքները առուներին տամ, Ծովից ծով տանեն իմ մորմոքները, Մի զով ծառի տակ նստեմ, հեկեկամ, Ջինջ աղբյուր դառնան իմ մորմոքները. Դալար ծառերը աղբյուրից խմեն Անտառներ դառնան իմ մորմոքները, ԵՎ շոգ պահերին խշշան, օրորվեն, Աշխարհին զով տան իմ մորմոքները... Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.