Ani Posted October 27, 2007 Report Share Posted October 27, 2007 (edited) Վախենում եմ խոստովանել, որ սրտիս մկաններն անգույն թելեր են : Հազվադեպ եմ ապրում մի զգացում,որ Ճշտի կուժի պես դարերով պռկված բայց երբևէ չզետեղված հոգիս անդադար ուռչում է : Մեծանում է հոգուս սիրաշաղաղ լույսն ու տարածվում շուրջս : Ձախակողմյան գանձս, որ չեմ ցանկացել նվիրել որպես սովորական քանդակ, ենթարկվում է կամքիս ու երևակայությանս : Պնդում են ձեռքերս ընդունել ճիշտը, բայց արի ու տես, որ գրեթե ոչինչ չի տարբերվում սատանեականից : Զսպված շրթունքներս իրենց հերթին փորձում են կալանել ատամներս ու շղթայել լեզուս, որ պատահաբար, սովորության համաձայն, կատարելիության զգացումը ճնշիչ չլինի ու չփռթկա դուրս : Շիկացած աչքերս, որ բնականից մուգ շականակագույն բնազդով են օժտված, չարությունն են հետ հրում ու իբրև գեղեցկություն ՝ աչքիս պոչով թեթև ժպտում եմ : Բաղդատում եմ աշխարհազգացումը և հոգեկան ապրումներս - ամեն ինչ միանգամա՛յն մաքուր է ու գունավորված - երևի հենց դա է կենտրոնը հեռացնում բոլո՜ր իր կետերից : Ինքնստինքյան հակավերածննդային ազդեցություն եմ ապրում, ու հետևանքը բացարձակ հաճելի չէ : Լավագույն չարչարված, գալարվող միտք , իր ուղին գիտի և կենցաղային արտահայտություններից չի շեղում իր ճակատագիրն ինչպես խենթ մի սիրահար : Գլխիս որկեզօծ սյունը տեսնում եմ, բայց կամարն այնքան անգույն ու թափանցիկ է, որ սարսափում եմ պատմել ուրիշին : Առաջին անգամ, երբ տեսա օղակս ՝ մշտնջենական անբավանականություն էի զգում : Թվում էր թե էլ երբեք աչքերս ունակ չեն լինի տեսնել սովորականն ու հինը : Կկոցել էի աչքերս, ու զգում էի, որ ուզում էի իմանալ այն ամենն ինչ կատավում էր հետս : Ցանկությունս ու հետաքրքրությունս հատորների էին վերածվել ու սկսել գիտակցել մարմնիս մասերն իրենց իսկ կերտված ձևով : Անցնեմ ներկային ... որ հավատացեք չեմ տարբերում անցյալից : Ո՞ր հոդով գրեմ, ո՞ր ժամանակով պատմեմ - չարչարվում եմ , չեմ կողմնորոշվում թե արյոք ե՞րբ էր : Դե լավ, ժամանակն ի՞նչ կարևոր է, երբ ես ողջ ու առողջ հազիվ եմ շնչում այս պատմությունը : Անցնեմ առաջ... Կոստան Զարյանի գիրքը տեսա գրապահարանում, ու մի պահ աչքիս առաջով անցավ նրա տողը . «Կյանքի գեղեցկությունը մահանում է, բայց ոչ արվեստինը» : Երևակայությունս չեր հերիքում, որն իմ կարծիքով միշտ դասական էր, ու իբրև թե միևնույն ժամանակ հակադասական , տեսնել ամբողջովին ավարտված մի հրաշք : Դա երևի վերադարձն էր հենց այն բոլոր անավարտ մտքերիս, որ ընթացքում թոքերս գութ էին հասցնում ուղեղիս : Շունչս կուտակվել էր կոկորդիս ու վահանագեղձիս արանքում, բայց մարմինս չեր գիտակցում թե ինչքան պետք է շունչ ներարկի, շնչի ու արտաշնչի , որ գեղձն իր թույնն արտադրելու փոխարեն, մի օգտակար եղանակ ձեռնարկի : Խորունկ փիլիսոփայությունը սուտ էր , հետ երևակայելը ՝ էլ առավել : Ամեն ինչից հետո, աստղերի հոյակապ երաժշտությունը պատուհանից գրեթե ինձ դուրս էր կանչում : Առավոտյան իրենց անհայտ ուժով, նույն աստղերը, արևախանձ մազերս պատշգամփին, նույն երաժշտության սլացքներով , քերթում էին հաջորդ օրվաս հնչյունները : Նոր երկրներից հրավերներ էի կարծես ստանում, բայց ժամանակս չեր ներում հետաքրքրվել, արդյոք կարելի՞ է ինձ նրանց զուգակցել : Ձևի և լույսի ճաճանչները համոզում էին որ աչքերս բացեմ, բայց հավատում էի, որ փակ ժամանակ կարմիրը, կյանքի գույնն ու իմաստն ավելի հեշտ է փոխանցում : Մեծ էր ու վեհ էր իմաստությունը , հոգնած ճերմակ ձեռքերիս իջել : Մենակյաց հռթիռներով քառատրոփ ձայներ էի լսում : Հաղթանակի՜ ձայներ... : Ճիշտը դեռ չէի տեսել, որ սխալը չհարգեի , բայց մտովի սլանում էի դեպի երկրային օղակներ : Հաջորդ օղակներն արդեն երկնային էին - Ա՜յ մարդ, կարծես թե դարեր էի մագլցում : Վերևից հեշտ էր տեսնել լավ ու վատ, օգտակար ու անօգուտ հանքերը - ոսկու՜ չէ, մարդկայի՜ն հանքերը : Հովվիկը պար էր բռնել մազերիս հետ, երբ դադարեցրի երազանքն ու նորից ստիպեցի ինձ լրջանալ : Տվայտվող ալեկոծումների կրակն էր վերջապես, որ հոգիս բռնեց ու կռացրեց իմ իսկ ոտքերի առջև : Իսկապես , միակ ձայնը որ լսել էի ու հենց այդ պահին չոքեց գիրկս, քնարական մի երգ էր, դեռ հին հունա-հռոմեական դիցաբանություններից ծնված Սուրբ Գրիգորի օրոք ՝ առաջին հնչյունների պես : Գլխիս լուսավորությունը աչքերս էր ջերմացրել, բայց պարտավոր եմ խոստովանել, որ դուրեկան էր : Բոլոր ծանոթ անծանոթ մահկանացուների հետ խոսում էի ու ինչքան հնարավոր էր շատ տեղեկություն հավաքում : Հույսս դեռ չէր մահացել - ինչպես միշտ վերջինն էր պատրաստվում լքել ինձ - մտածում էի, երբ հետ գամ ՝ անպայման մի լավություն կանեմ նրանց բարեկամներին ու հարազատներին , ավետի՜ս բերելով : Մտածում էի հետ ... հետ գնամ, կամ հետ եմ եկել ... թե՞ դեռ կգնա՛մ..գնա՜մ...գա՜մ.. Գրո՜ղը տանի, տե՛րն է միայն տեղյակ...միա՜կ տեղյակ...թե.. Քա՜նի-քա՜նի լույսեր եմ ըմպել - տկար ու բարբարոս բիբերովս ...... 10:25PM Mon, Oct. 15, 2007 © ԼԱՄԳ Edited October 27, 2007 by Ani Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.