ՀԱՅՈՒ ՈԳԻՆ

[hravart]

ՀԱՅՈՒ ՈԳԻՆ

Համաստեղ

Նուէր Սրբուհի Համաստեղին

Մի հարցնէք ի՞նչ է, ո՞ւր է,

Ո՞ւրկէ կուգայ Հայու ոգին:

Ինչպէս արևն է հուրհրան,

Ինչպէս կանանչն է դաշտերուն,

Ա՜յ ճիշդ այդպէս, ամէն տեղ է

Հայու ոգին:

Մեր հովերուն, մեր լեռներուն

Մեր դաշտերուն հոսող առւի

Կանչին հետն է

Հայու ոգին:

Մեր դաշտերու հովը որ կայ, մեղեդի՛ է.

Մեր ձայնաւոր աղբիւրները, ըսես՝ սաղմոս ու շարական:

Երդիքներէն, բուրրվառ ու վառ թոնիրներէն

Ջերմ աղօթքի ու խունկի պէս դէպի երկինք՝

Կապոյտ ծուխն է

Հայու ոգին:

Մի հարցնէք, ուրկէ՞ կուգայ, կամ ո՞ր ճամբով:

Եկած է ան՝ Հայկէն կարշնեղ, կապարճն ուսին,

Գեղապատշաճ:

Եկած է ան՝ թըլոր Դաւթի թուր կէծէկէն,

Մեր հեթանո՛ս նախնիներէն,

Բագիններու բոց կրակէն եկած է մեզ,

Հայու ոգին:

Ան եկած է կռւի ճակատ մեր դաշտերէն:

Բիւր նիզակներ, նետ ու վահան երկաթակուռ. ևև

Սաղաւարտեայ այր ու ձիեր, գրոհ, արի՛ւն:

Էդ արիւնի, ու արցունքի ճամբաներէն եկած է մեզ

Հայու ոգին:

Ան եկած է Աւարայրի մեր յաղթական պարտութենէն,

Շէն Անիի հազար ու մի գմբէթներէն,

Ու հազար մի զանգակներու ղօղանջներէն:

Մեր հողերուն նետւած բեղուն

Սերմերուն պէս ապրող սիրտն է

Հայու ոգին:

Ան մեզ կու գայ մեր վանքերու քարո՛ւտ ճամբով,

Ժամ-վարժարան բանուկ ճամբով:

Մեր պապերու ոսկորրներէն, գերեզմանի տխուր ճամբով:

Արևին հետ ան վար կ'իջնէ, մեր արտերուն, մեր սրտերուն,

Ու վեհափառ Արարատի անե՛լ, անյայտ ճամբով կու գայ

Հայու ոգին:

Հայու ոգին կա՛նչն է սիրոյ աղջիկներուն և թէ տղոց.

Պապկէ՛ պսակ, պակկէ՛ նարօտ հարսնիքներուն:

Ե՛րգն է ուրախ, տափ ու ծնծղայ, արծա՛թ ծիծաղ,

Աղջիկներու պա՛ր հեզանազ:

Հայ մայրերու գութ ու բարի, ու միւռոնով լեցուն սրուակ

Աչքերէ՛ն է որ կը կաթի

Հայու ոգին:

Մեր պապերու հնադարեան դպրութիւնն է ու հին լեզուն:

Ձմեռ բուքին, Նարեկացու վանքի խուցի ճրա՛գն է ան:

Մագաղաթէ հին, հին մատեան տաղարանի

Ու Մեսրոպի գերեզմանին ու երազին

Այբենդիմն է

Հայու ոգին:

Մեր լեզուն է արևավառ որ թէ՛ մարմին, թէ՛ հոգի է.

Կը բաշխւի որպէս նշխարհ, որպէս հաղորդ ու նկանակ:

Կը բաշխւի որպէս մարմին, որպէս գինի,

Գինի ու մաս՝

Հայու ոգին:

Այդ ոգին է որ կը գաղթէ, կ'ելլէ ճամբայ

Մեր երկնքէն ու մեր հողէն, ու կը գտնէ

Ուր Հա՛յ մը կայ ու անոր հետ զրոյց կ'ընէ:

Ան կը ժպտի, ան կը տխրի, ու անոր հետ արցո՛ւնք կուլայ:

Ու կը հսկէ որ ոչ մէկ Հայ չըլլա՛յ շեղի էն լոյս ճամբէն:

Մեր հոգիի էն լո՛յս ճամբէն, որ մեր հողին

Ու երկնքին մեզ կը տանի

Հայու ոգին:

Ինչ ալ ըսենք, բայց դեռ քիչ է,

Ի՞նչն է իրաւ հայու ոգին:

Եթէ նայիք ձեր հոգւոյն մէջ,

Պիտի գտնէք մեր պապերէն բազմութին մը.

Պիտի գտնէք սաղաւարտեայ բանակ մը հին.

Պիտի գտնէք իմաստութիւնն ու ճրագը մեր վանքերուն:

Ձեր հոգւոյն մէջ պիտի գտնէք

Ձեր լեռներուն ու ժայռերուն մէջ թաքնւած,

Արձագանգի պէս թաքնւած,

Հայու ոգին: