Fidelio"K"
-
Posts
256 -
Joined
-
Last visited
Content Type
Calendar
Profiles
Forums
Gallery
Posts posted by Fidelio"K"
-
-
it sounds a little perverse, don't you think? We could make it a bit more simple "Karabakh - the sex frontline, from our special correspondent in Shushi". how about that?
-
I can't indeed, and to tell you the truth I even envy your line of work. When I retire i will apply for job positions in your company. Hopefully by the time you will be the executive of all canadian porn
-
Джаз Ваз - неутомимый труженик канадской индустрии секса.
Селтик - экстремист, из таких получаются Григории Просветители
САС - он знает все армянские слова, мозги у этого человека устроены черезвычайно интересно, и говорят ещё пьёт как лошадь
Давид-Мавид: он не верил что мы крупно проиграем Голандии. он парень умный
Албертус: Do bist ein taugenicht
Норайр: Отец армянской репатриaции, тоже говорят пьёт как лошадь
to be continued
-
Позор нашему МИДу, если не добьються:
1. Оффициального опроверждения;
2. Судебного разбирательства над этимм козлом…
МиБ джан,
МИД не может судиться с иностранной газетой.
Это скорее катиит под " liability suit” on grounds of defamation.
можно даже подогнать под classaction
-
http://groong.usc.edu/news/msg106528.html
it was "Washington Times"
оказывается эта газета регулярно публикует антиармянские памфлеты Собхани. Он азер, часто пишет о необходимости вторжения в Иран и освобождении южного азербаджана.
-
A 'warehouse of evil'
By S. Rob Sobhani
Washington Times
March 28 2005
Армения: Обитель Зла
под таким заголовком вышла вчера статья одной из центральных газет Америки “Вашингтон Пост”. Статьи столь ярого антиармянского содержания в Америке ещё не выходили. Автор , Роб Собхани, консультант по вопросам Каспия и член комиссии " Опасность Сегодня” призывает Белый дом быстро и радикально разрешить Карабахский конфликт в пользу Азербайджана, и это разрешение подразумевает под собой незамедлительный вывод армянских формирований из подконтрольных ими територий и передачу Карабаха азербайджану, который является исконным наследником этих земель, незаконно отнятых армянами с помощью русских (именно в такой терминологии)
Причина для незамедлитильных акций-санкций со стороны Белого дома по отношению к Армении должна быть продиктованна угрозой американской безопасности со стороны Армении превращающейся в отстойник международного тероризма и зла, подобну Афганистану середины 90-ух. Армения незаконно преобрeтшая у России оружия на миллиард пытается сегодня распродать его АлКайде. И недавний арест трёх бруклинских сопляков-дезертиров, автор приводит как факт этой активности.
по ходу Собани напоминает о неоценимой роли азербайджана оказанной америке в борьбе с международным тероризмом. О его стратегическом значение как транспортного корридора энергитических ресурсов и так далее.
правительственные газеты Америки которые столь рьяно фильтруют слово геноцид при наличие в их стране многочисленной армянской диаспоры спокойно публикуют антиармянские пасквили.
A 'warehouse of evil'
By S. Rob Sobhani
Washington Times
March 28 2005
The recent arrest of 18 people planning to smuggle Soviet-made
grenade launchers, shoulder-fired missiles and other Russian military
weapons into the United States is a disturbing national-security
problem connecting unresolved conflicts in the former Soviet Union to
our homeland security.
According to various news reports, the participants in this
dangerous scheme included both Georgians and Armenians, citizens of
two former Soviet republics with continuous ethnic and territorial
conflicts. Georgia is embroiled in a conflict to protect its
territorial integrity from Russian-backed separatists in Abkhazia and
Ossetia. Armenia, on the other hand, is engaged in a 15-year conflict
with neighboring Azerbaijan over the territory of Nagorno-Karabagh.
While continued ethnic conflict in the territory of Georgia
should be of concern to Washington, the more important and worrisome
connection is the involvement of Armenians and that country's
continued occupation of Azerbaijan. Left unchecked, the conflict
between Armenia and Azerbaijan presents an immediate danger to
America's energy and homeland security.
Soviet dictator Josef Stalin decided to play the ethnic card to
consolidate power by pitting one group against the other and imposing
artificial boundaries within the Soviet empire. The lingering war
between Azerbaijan and Armenia over the territory of Nagorno-Karabagh
is a tragic result of this ethnic gerrymandering. In 1988, the
ArmeniansofNagorno-Karabagh declared their "independence" and
unification with Armenia. With substantial support from Russia,
Armenia started a full-fledged military campaign in 1991. The ensuing
war led to the occupation of 20 percent of Azerbaijan's territory by
Armenia and forced about a million Azerbaijanis into the status of
refugee or internally displaced person.
Despite a Russian-brokered cease-fire in 1994, Moscow has
transferred $1 billion in illegal arms to its historic ally, Armenia,
between 1994 and 1997. And although the government of Armenia is
cooperating with U.S. law-enforcement agencies, it now appears that
some Armenians are turning their country into a "warehouse of evil"
and are trying to sell these Soviet missiles and other armaments to
Al Qaeda terrorists for use against the United States. The FBI has
expressed serious concern over shoulder-fired missiles that pose a
major security threat to American airlines.
Ironically, Congress has singled out Armenia for special favor
and Azerbaijan for special disfavor. Between 1992 and 2003, Armenia
received $1.336 billion in assistance from the U.S. government.
Azerbaijan, however, received only $335 million during this same
period. Despite its unjust treatment by the U.S. Congress, Azerbaijan
has remained a steadfast ally of the United States. When tragedy
struck America on Sept. 11, 2001, Azerbaijan offered immediate and
unconditional support.Today, its troops are working side-by-side with
U.S. forces in Kosovo, Afghanistan and Iraq.
Furthermore, Azerbaijan has stood beside the United States on a
major foreign-policy priority of Washington -- the uninterrupted
exploration, development and transportation of Caspian Sea oil to
international markets. The anchor of this policy has been the
Baku-Tbilisi-Ceyhan (BTC) pipeline running from Baku, the capital of
Azerbaijan, to the Turkish port of Ceyhan on the Mediterranean. On
May 25, this historic pipeline will become operational. Crude oil
from the Caspian Sea -- home to 10 percent of the world's remaining
crude-oil reserves -- will be on its way to the East Coast of the
United States.
Clearly, the resolution of this conflict must be of utmost
importance to President Bush, because it does indeed affect our
national security. According to the State Department's 2005 fact
sheet, the United States does not recognize Nagorno-Karabagh as an
independent country. Washington supports the territorial integrity of
Azerbaijan.
With this in mind, the Bush administration should take a more
robust approach to a swift resolution of the Nagorno-Karabagh
conflict in a fair and balanced manner. The presidents of both
Azerbaijan and Armenia have expressed strong support for a peaceful
resolution of their conflict and Washington should seize on this
goodwill.
A summit at the White House hosted by President Bush could serve
as a catalyst to end this festering regional conflict with its direct
threat to American security. There is international consensus on the
broad outlines of a solution. Armenians must withdraw from all
occupied territories. Azerbaijan should regain full sovereignty over
Nagorno-Karabagh.
The rights of Armenians to live in peace within the territory of
Nagorno-Karabagh must be secured and guaranteed, as must the right of
Azerbaijanis to return to their ancient homeland if they so desire.
The introduction of NATO peacekeepers into the conflict zone would be
a first step towards a permanent solution, thus keeping the region
from manipulation by criminal elements whose goal is to harm America.
When Afghanistan became a "warehouse of evil" for criminals like
Osama bin Laden, Americans paid a heavy price on September 11. We
cannot afford another region of the world to fall prey to criminal
elements. The United States must act now before it is too late.
S. Rob Sobhani is president of Caspian Energy Consulting and a
member of the Committee on the Present Danger.
-
Избитая тема,но всё-таки выскажу своё мнение: что касается встрепенувшихся армянских парней, то могу скзать: Поговрка про мужика и петуха, который его клюнул точно про вас.
А про ассимиляцию кто-кто, а вот армянские парни молчали бы!!!
А есть ещё и французская поговорка “из зада сучки розой пахнет для дурня что по сучке чахнет”.
“нос” у мужиков армян действительно устроен интересно они розу найдут, даже у последней рязанской доярки.
А женщины у нас как бы сказать более осмысленны что ли. На безволосую грудь
взирают с отвращеньем
-
а сьто киргиз? дурак да, дурак? Зачем киргиза то так, Фиделио"К"? Они вон революцию там надумали, а ты их так, с прфессором в красной рубашке...
да нет аса джан, наоборот.
лучше быть киргизом чем канадцем.
У них там опозиция на лошадях, Эмилианы Запаты алтайского разлива, где уж там отмороженным канадцам
-
я понимаю ваше страстное желание быть нортамериканом, но вы пока на него далеко не тянете, сколько б не старались...вы больше под киргиза
-
Дело не втом что случилось с Арменией, а кто ей управляет. Пример, когда Пресидент Армянского Насионального Банка живет в “Арарат Парк Хуяттъили когда Армянские бизнесмени прожигают тысячи долларов на проституток в том же Хуятте, это конечно не моё дело, но раз кто-то затронул эту тему и заявил меня в не компитентносте то хочется раставит все точки над И. Нак что ненадо , если тем возвращенсам нехватаетъекстримайто как у вас говорят Флаг им в Руки. Мне ребята рассказывали из первых источников, когда “ЛИВЕРПУЛьФК, приезжал в МОскву то главного менедёра этого клуба остановила милися и вимогала билети на футбольный мач. Милися били в пианом виде, так что что вам ещё надо.
Хачикян,
у вас сколько классов образования, включая канадское ПТУ
-
на вопрос который задаётся очень часто - кем мы были 3 с большим тысячи лет назад армянская историография не даёт ответа. Дохристианская Армения после времён падения Урарту была частью индо-арийского субстрата вплоть до падения последней парфянской династии Аршакидов.
Несмотря на тотальную и порой насильственную христианизацию Армении, Армянский Митраизм (арийский культ) сохранился в форме героического эпоса “Сасунци Давит”, а его ритуалы трансформировались в форму церковных праздников и обрядов. По мнению гарвардского профессора-армениста Рассела, прими Иран христианство по форме он был бы неотличим от Армянского
-
если цифры приводимые этой коммиссией и действительно отвечают положению вещей, то вывод для нас должен быть абсолютно прост: армянское правительство и президент незамедлительно должны уйти в отставку, покуда ясно что освобождённые територии для них являлись и являются лишь предметом торга.
Иначе факт незаселения этих территорий не объяснить.
Я понимаю, задача заселения трудна, учитывая факт хронического оттока населения из самой Армении, а также нехватки финансовых средств на “репатриaцию”. И тем не менее вопрос этот поднимался неоднократно организацией Жирайра Сефельяна и правым крылом “Eркрапа”, на что правительство не давало никакой реакции.
А нелепое поведение армянского “МИД”-а выдающего репорт этой коммиссии как дипломатический успеx в опровержение азербаджанской клеветы вызывает только недоумение.
Кочаряну до сих пор везло, этот бездарный правитель-провинциал поднаторевший в разборках со скопищем идиотов называющих себя армянской опозицией, во внешней политике взял себе в правило вообще не иметь никакой внешней политики, либо из раболепья или из чего то другого,неясно.И плоды его импотенства сегодня налицо
-
ՀԱՅԿ ԱՍԱՏՐՅԱՆ [1]
(կենսագրական ակնարկ)
»Իբրեւ գիտության եւ տեսական խղճմտանքի
մարդ՝ [դոկտ. Հայկ Ասատրյանը] իր խոսքը
ծառայեցրել է ճշմարտության, իսկ փրկարար
ճշմարտությունը՝ իր անիրավված ժողովրդին«:
Գ. Նժդեհ
Մեր դարի 30-ական թվականների Հայկական ցեղային շարժման գաղափարական գործիչների մեջ, իր հզոր իմացականությամբ եւ վառ արտահայտված անհատականությամբ առանձնանում է Հայկ Ասատրյանը, »Նժդեհի գլխավոր՝ գուցե եւ միակ խորհրդատուն« [2], որին Կարո Գեւորգյանը բնորոշում է՝ »գիտական մտապաշարով հարուստ եւ իր փիլիսո փայատիպ խառնվածքով հանրածանոթ...« [3]:
Հայկ Ասատրյանը ծնվել է 1900թ. փետրվարի 5-ին, Ալաշկերտի գավառի Երից գյուղում [4]: Արմատները Տարոնից են: 8 տարեկանում կորցնում է հորը (հայրը՝ Կիրակոսը, գյուղապետն էր), եւ քրոջ ու եղբոր հետ մնում է մոր խնամքին:
Նախնական կրթությունը ստացել է տեղի վարժարանում, որն ավարտելուց հետո մտնում է Հ.Յ.Դ. Աշակերտական միության շարքերը: Այնուհ ետեւ, ուսումը շարունակում է Երեւանի թեմական դպրոցում: Հայաստ անի Հանրապետության օրերին, Հայկ Ասատրյանը՝ որպես պատգամավոր Աշակերտական կազմակերպությունից, մասնակցում է Հ.Յ.Դ. 9-րդ Ընդհանուր ժողովին: 1918-1919 թվականներին, նրա խմբագրությամբ, Երեւանում լույս է տեսնում Հ.Յ.Դ. Աշակերտական միության օրգան »Շանթ« թերթը [5]:
Իր մասնակցությունն է բերում 1921թ. փետրվարյան ապստամբությանը, որի ճնշումից հետո, ձերբակալությունից խուսափելու համար, ստիպված, հրաժեշտ տալով հարազատներին, անցնում է Թավրիզ (այստեղ ստանում է պարսկահպատակի անձնագիր): Շատ չանցած, Թավրիզ է գալիս նաեւ Գ. Նժդեհը եւ միասին անցնում են Եվրոպա: Եվրոպայում նա ուսանում է նախ Բեռլինի բարձրագույն քաղաքական դպրոցում, ապա՝ Պրագայի համալսարանի փիլիսոփայության բաժնում, որն ավարտում է 1930թ.-ին՝ ստանալով դոկտորի աստիճան: Իր հետ ուսանած Անդրե
-22-
Ամուրյանը հետագայում հիշում էր. »Հայկ մեծ եռանդով նվիրվեցավ փիլիսոփայության ճյուղին: Կարդալու եւ պարապելու հետաքրքրական եւ ինքնօրինակ կերպ մը ուներ: Նախ՝ վերարկուն երբեք չէր հագներ, այլ՝ կնետեր ուսերուն: Հաճախ կնստեր հատակին ու Նիցշեի եւ կամ Կանտի գիրքը առջեւ դրած՝ կկարդար եղանակով, ճիշտ դերվիշի տպաւորություն ձգելով: Արդեն կենցաղով ալ Հայկը դերվիշ էր, աննյութասեր, կյանքի հաճույքներուն վրա քամահրանքով նայող. կատեր սուտն ու կեղծիքը, շողոքորթությունն ու քծնանքը, մարդոց թերությունները կըսեր իրենց ճակտին« [6]:
Ուշագրավ են Ասատրյանին նվիրված հիշողություններում Բուլղ արիայի նրա կուսակիցներից Կարո Մեհյանի (որ հանդես է գալիս »Սօսեաց տղան« ծածկանունով)՝ իր իմացականությունը բնորոշող վկայությունն երը: »Մղված իր սերեն, ինչպես եւ նպաստավորված իր արտակարգ հիշողութենեն, ան (իմա՛ Հ. Ասատրյանը,- Մ. Լ.) ուսումնասիրած էր Հայաստանի աշխարհագրությունը մանրամասնորեն: Հայերեն թե օտար լեզուներով գրված բոլոր գործերը, որոնք կխոսին մեր երկրի մասին, ծանոթ էին անոր: Նաեւ մեր մատենագրության մեջ չկար տող մը, որուն վրա ան տքնած չըլլար: Նարեկացիեն երկար հատվածներ կարտասաներ գոց: Իսկ առհասարակ հայերեն լեզուն ան իրեն համար վերածած էր տեսակ մը մասնագիտության: Տեւապես »կխուզարկեր« բառերը, կբաղդատեր օտար բառերու հետ ու չէր հանդարտեր, մինչեւ որ չլուծեր անոնց ծագման կամ արմատի հանգույցը: Սեղմ՝ իր մտածումներուն մեջ եւ ատկե՝ քիչ մը »թանձր« արտահայտվելու իր ձեւով, Հ. Ասատրյան հարկադրվա՞ծ կըլլար, թե՞ կնախասիրեր նոր բառեր կերտել: Իր փոքրաթիվ գրքերուն եւ բազմաթիվ հոդվածներուն մեջ ունի մեծ թիվով բառեր, որոնք »իրն« են, եւ զորս կարժե »լույսին բերել«, տրված ըլլալով որ անոնցմե շատերը ար-տահայտիչ են, հեշտալուր եւ մեր լեզվին օրենքներուն համապատասխան: Որովհետեւ այս »դերվիշը« ո՛չ միայն հասկացողություն եւ հմտություն, այլե՛ւ ճաշակ ուներ: Ճաշակ՝ ամեն բանի մեջ ու գեղեցկագիտական ըմբռնումով« [7]:
Այնուհետեւ, Հ. Ասատրյանը անցնում է Բուլղարիա, ուր մնում է Գ. Նժդեհի մոտ եւ գործում նրա հետ: Բուլղարիայի հետ է կապված նրա ազգային-քաղաքական գործունեության ամենաբեղուն եւ եռանդուն շրջանը: Հ. Ասատրյանը ուսուցչություն էր անում Սոֆիայի Գեւորգ Մեսրոպ ճեմարանում եւ, միաժամանակ, Հ.Յ.Դ. տեղի ԿԿ-ի քարտուղարն էր: Հ. Ասատրյանը եղավ Նժդեհի ամենամոտ գործակիցը՝ 30-ական թվականների Հայկական ցեղային շարժումը ծավալելու եւ հիմնավորելու գործում: »...Հայկը աջ բազուկն էր Նժդեհին, երբ »Ցեղակրոնություն« գաղափարաբանությունը կխմբագրեր« [8]: Հ. Ասատրյանը խորապես ընկալեց Նժդեհի ուսմունքը եւ, մի տեսակ, մեկնիչ (թերեւս չգերազանցվ ած) հանդիսացավ նրա գաղափարների: Վերջինիս երկու մենագրությունն երի՝ »Ցեղի ոգու շարժը«, »Ամերիկահայությունը - Ցեղը եւ իր տականքը«
-23-
վերաբերյալ Հ. Ասատրյանի մեկնաբանություններն ու խորհրդածությունները լավագույնս ա՛յդ են վկայում:
1932թ.-ին, Սոֆիայում, Հ. Ասատրյանի նախաձեռնությամբ եւ խմբագրությամբ լույս է տեսնում »Խռովք« իմաստասիրական-գիտական ամսագիրը, որը, սակայն, կուսակցության կողմից աջակցություն չի ստանում եւ փակվում է: 1935թ.-ից, Բուլղարիայի Հ.Յ.Դ. ԿԿ-ի ներսում ունեցած տարաձայնությունների պատճառով, կուսակցության հետ իր կապերը փաստացիորեն խզում է: Դրանից հետո, 1936թ.-ին, կրկին Սոֆիայում, Ներսես Աստվածատուրյանի [9] հետ լույս են ընծայում »Ցեղ եւ Հայրե-նիք« կիսամսյան, որը նույնպես երկար կյանք չի ունենում:
1937թ.-ին, Հ. Ասատրյանը պաշտոնապես, Հ.Յ.Դ. Բյուրոյի կողմից հեռացվել է կուսակցությունից [10]: Ի դեպ, Ասատրյանը Հ.Յ.Դ.-ից հեռացվել է մի փոքր շուտ, քան Նժդեհը, եւ ոչ առանց հիմքի. այս կապակցությ ամբ, »Ամրոցը«, իր 1937թ.-ի թիվ 20-ի խմբագրականում Հայկին համարում էր քավության նոխազ Նժդեհի »մեղքերին«:
Մեզ հայտնի են 1933թ.-ին Սոֆիայում հրատարակված նրա երկու գրքույկները՝ »Ցեղանենգ շեյթանը« եւ »Մտածումներ հայկական ճգնաժամի, Հայ հեղափոխության եւ Մայիս 28-ի մասին«:
1937թ.-ից, Նժդեհի հետ հիմնում եւ մինչեւ 1944թ.-ը հրատարակում են »Ռազմիկ« հասարակական-քաղաքական կիսաշաբաթաթերթը, որը, փաստորեն, Բուլղարիայի Ցեղակրոն կազմակերպության թերթն էր: Խմբագիրը, որոշ ընդմիջումներով, Հայկ Ասատրյանն էր:
Եղել է Տարոնական շարժման հիմնադիրներից ու գաղափարախոսներից մեկը եւ 1938-1939թթ.-ին, Ն. Աստվածատուրյանի հետ խմբագրել է Սոֆիայում հրատարակվող »Տարոնի Արծիվ«-ը, որը Տարոն-Տուրու բերանի Հայրենակցական Միության պաշտոնաթերթն էր:
1942թ.-ին Հ. Ասատրյանն ավարտում է Հայկական հարցին եւ արժ եքներին նվիրված իր »Հայաստան - Արիական նախադիրք Առաջաւոր Ասիայում« գրքի Ա մասը (գրքի առաջաբանը գրել է Գ. Նժդեհը) եւ շտապ մեկնում Բեռլին՝ դա գերմաներեն թարգմանել տալու եւ անմիջապես հրատարակելու համար: Այդ գործի կարեւորությունը պայմանավորված էր նրանով, որ մի շարք եւրոպացի գիտնականներ սխալ տեղեկություններ էին տվել Հայ ցեղի ծագման մասին (կասկածի տակ էր դրվում հայերի արիական ծագումը), եւ այս ապատեղեկատվության հիման վրա նացիստ ական կուսակցության մեջ ձեւավորվել էր մի թեւ՝ Ռոզենբերգի ղեկավարությամբ, որն հայերին վերագրում էր սեմական ծագում: Վտանգի տակ էր գերմանական տիրապետության տարածքում բնակվող շուրջ 400 հազար հայերի գոյությունը: Հետեւաբար, անհրաժեշտ էր գործնական ու գիտա-կանք արոզչական միջոցներով վերացնել այդ վտանգը:
Կապված Հ. Ասատրյանի Բեռլին մեկնելու հետ, 1943թ.-ի սկզբին Գ. Նժդեհի կողմից Բուլղարիա է հրավիրվում Կարո Գեւորգյանը (որը Սալոնիկում
-24-
1928-1937թթ.-ին խմբագրում էր »Հորիզոն« թերթը ու եղել է տեղի Ցեղակրոն Ուխտերի ղեկավարը), որն առժամանակ խմբագրում է »Ռազմիկը«:
1943թ. վերջին Հ. Ասատրյանը վերադառնում է Բուլղարիա եւ կրկին անցնում »Ռազմիկ« թերթի խմբագրության գործին, ինչպես նաեւ ավարտում իր գրքի Բ մասը, որը սակայն լույս չի տեսնում:
Երբ 1944թ.-ին համայնավարները գրավեցին Բուլղարիան, իրար ետեւից ձերբակալվեցին Գ. Նժդեհը, Հ. Ասատրյանը (ձերբակալվել է 1945 թ. հունվարի 27-ին) եւ Ն. Աստվածատուրյանը: Հ. Ասատրյանը, դատապարտվ ելով 10 տարվա ազատազրկման, նախ ուղարկվում է Քիշինեւի, այնուհետեւ՝ Ուրալի բանտը, ուր գտնվում էր նաեւ Ն. Աստվածատուրյանը: Վերջինս կարճ ժամանակ անց մահանում է: Իր սիրելի ընկերոջ մահվան լուրը Ասատրյանն առնում է անկողնում ծանր հիվանդ պառկած եւ հազիվ կարողանում է տեսնել միայն նրա դիակը՝ բանտից դուրս հանելիս:
1952թ. Ասատրյանին Ուրալից փորձում են տեղափոխել Երեւան (Նժդեհի մոտ)` Դաշնակցության եւ Թուրքիայի հետ կապված խնդիրներում օգտագործելու համար: Սակայն, իր առողջական ծանր վիճակի պատճառով, դա տեղի չի ունենում:
Հ. Ասատրյանի ձերբակալումից հետո հալածվում են նաեւ նրա ընտանիքի անդամները. կնոջն ու երկու աղջիկներին (Հեղինե — Արածանի) աքսորում են Պավլիկենի քաղաքը, ուր աքսորվել էր նաեւ Նժդեհի ընտանիքը: Նրանց ստիպում են ամեն առավոտ ու երեկո ստորագրություններ տալ՝ ներկայության համար, իսկ տիկնոջը նույնիսկ արգելում են աշխատել: 1947թ.-ին, Ասատրյանի կինը (Սիրանուշ Խանջիկյան) Չեկայի կողմից ստանում է կեղծ երկտող՝ իր ամուսնու մահվան մասին, որից հետո նրան խրատում են ամուսնանալ, քանզի հակառակ դեպքում, աշխատանքի իրավունք չի ունենա եւ կդիտվի որպես հակակառավարական անձ: 1951թ.- ին տիկին Ասատրյանը ամուսնանում է մի բուլղարացու հետ, այդպես փորձելով պահել իր երկու աղջիկներին:
1955թ.-ին, ընդհանուր ներման շնորհիվ ազատվելով բանտից, Հ. Ասատրյանը, ծանր հիվանդ վիճակում վերադառնում է Սոֆիա եւ ցավով իմանում իր ընտանիքի ու հատկապես կնոջ նկատմամբ՝ Չեկայի խարդավանքների մասին: Սակայն, ստիպված է լինում հաշտվել իրականության հետ եւ մնում է իր մեծ աղջկա՝ Հեղինեի մոտ (ի դեպ,Հեղինեի կնքահայրը Նժդեհն էր): էր):
Սարգիս Սարունու վկայությամբ, բանտարկության տարիներին »թերթի լուսանցքներուն վրա, Հայկ գրած էր ընդարձակ դյուցազներգություն մը, որով կուտար հայ ժողովուրդին ամբողջ պատմությունը, սկիզբեն մինչեւ մեր օրերը« [11], որը, ցավոք, կորել է: Ասատրյանի՝ աքսորի վերջին տարիներին գրած անավարտ, »հանգավոր մեկ վեպի« մասին է վկայում նաեւ նրա բանտակից Կարո Մեհյանը [12]:
-25-
1956թ. հունվարի 13-ին, Հայկ Ասատրյանը վախճանվում է սրտի կաթվածից: Մահվան պահին, երկինք նայելով, երեք անգամ բացականչում է. »Ա՜խ, Հայաստա՜ն...«:
Այսպես է ընդհատվում ցեղադրոշմ կյանքը հայաշունչ մտավորականի, որի դեռեւս քիչ հայտնի տեսական ժառանգությունը կգա անշուշտ լրացնելու հայ, թերեւս ոչ այնքան հարուստ, ազգային-իմաստասիրական միտքը:
Ծանոթագրություններ
1. Տեղեկությունների մի մասը քաղել ենք Ավոյի »Տոքթ. Հայկ Ասատրեան« հոդվածից, զետեղված »Հեղափոխական Ալբոմ«-ի (Բեյրութ) 1971 թ.-ի թիվ 11-ում:
2. Ավո, »Նժդեհ«, էջ 457:
3. »Հայրենիք« օրաթերթ, Բոստոն 1957թ., 11 օգոստոսի, էջ 3:
4. Ասատրյանի հարցաքննության արձանագրությունից արված քաղվածքում իբրեւ ծննդավայր նշված է Թավրիզը (ՀՀ ԱԱՆ արխիվ, ԿԳՖ, գործ թիվ 11278, հտ. 3): Սակայն իր քննչական գործի հիման վրա գրված տեղեկանքում որպես ծննդավայր բերված է Ալաշկերտի շրջանի Երից գյուղը (թՈՐպչՌվ ծՋՊպ Ռ Խթըե, ժՐ. 2001, րՑ. 82): Կարծում ենք, իբրեւ ծննդավայր Թավրիզի նշումը շփոթմունք է՝ կապված իր պարսկահպատակ լինելու հետ: Հ. Ասատրյանի պարսկահպատակ լինելու մասին է վկայում նաեւ Կարո Մեհյանը (տե՛ս »Հայրենիք« ամսագիր, Բոստոն 1958թ., թիվ 5, էջ 83):
5. Գ. Լեւոնյան »Հայոց պարբերական մամուլը«, Երեւան, 1934թ., էջ 94: Մեզ հայտնի են »Շանթ«-ի 1919թ.-ի (Բ. տարվա) թիվ 1,2,4-7, 9 համարները:
6. »Հեղափոխական ալբոմ«, թիվ 11, 1971թ., էջ 286:
7. »Հայրենիք« ամսագիր, 1958 թ., թիվ 5, էջ 81:
8. »Հեղափոխական ալբոմ«, թիվ 11, 1971թ., էջ 291:
9. Ներսես Աստվածատուրյանը 30-ական թվականների հայկա- կան ցեղային-վերանորոգչական շարժման գործուն մասնակիցներից է, Ցեղակրոն եւ Տարոնական շարժումների սյուներից: Ծնվել է Սկյուտարում (Կ.Պոլիս), ծագումով տարոնցի է: Եղել է Հ.Յ.Դ. անդամ, Հ.Յ.Դ.-ի հովանավորած Հայ Մարմնակրթական Ընդհանուր Միության Բուլղարիայի շրջանի պատասխանատու գործիչներից: Վարել է առեւտրական լայն գործունեություն՝ նյութական զգալի օժանդակություն բերելով ազգային-հասարակական կյանքին: Նրա մասին Կ. Գեւորգյանը գրում է. »Բուլղարահայ բոլոր խավերեն սիրված,
-26-
ազնվական խառնվածքի մարմնացում, անձնվեր ու հայրենապաշտ..., որի համար իր առեւտրական փայլուն գործեն շատ ավելի կենսական էին մեր ազգային-քա-ղաքական շահերը եւ որի մոտ այնքան նրբորեն բյուրեղացած էին հայրե-նասիրական զգացումներն ու ըմբռնումները« (»Հայրենիք« օրաթերթ, Բոստոն 1957թ., 11 օգոստոսի, էջ 3): Հ. Ասատրյանի հետ, Սոֆիայում խմբագրել ու հրատարակել են »Ցեղ եւ Հայրենիքն« ու »Տարոնի Արծիվը«: 1944թ.-ին ձերբակալվել է համայնավարների կողմից եւ տարվել Ուրալի բանտ, ուր եւ մահացել է: Իր մասին մեզ հայտնի շատ թե քիչ խոսուն գրությունը տե՛ս »Հայրենիք« ամսագիր, 1958 թ., թիվ 7, էջ 107-109:
10. ՀՀ ԱԱՆ արխիվ, ԿԳՖ, գործ թիվ 11278, հտ. 3: Կարո Գեւորգ- յանը, Հայկ Ասատրյանի մ
-
Բ) ՏԱՐՈՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ
»Մենք տեսանք գաղութի բարոյ-
ական զարհուրանքը, հայրենազուրկ
մարդու հոգու չարչարանքով դիմեցինք
մեր հայրերու աստվածների խորհուրդին
եւ գտանք տարոնականությունը":
ՑԵՂԸ ԵՎ ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ՝
ՏԱՐՈՆԱԿԱՆ ԱՇԽԱՐՀԱՅԵՑՈՂՈՒԹՅԱՆ ՀԻՄՔ
Տարոնական աշխարհայեցողության էաբանական խորքը Ցեղն է՝ տեսակը, որը կենսաբանական (բնական) ըմբռնում է եւ ո՛չ պատմական՝ ինչպես ազգությունը, կամ ընկերային՝ ինչպես ժողովուրդը: Ցեղի (տեսակի) հավերժացումը Տարոնականության սահմանած ընդհանուր գերնպատակն է, իսկ Ցեղի կենսաբանական որակները՝ Արյունը եւ Ոգին, որոնք ժառանգականության օրենքով շարունակելի են, կազմում են Տարոնական կենսահայեցողության շաղախը: Ցեղը արյան (նյութի) եւ ոգու՝ մարմնականի ու հոգեկանի բնական ներդաշնակությունն է, եւ Տարոնականությունը ցեղի մարմնական ու հոգեկան հատկանիշների (արյան եւ ոգու) փոխադարձ ազդեցությունն ընդունում է որպես բնածին ճշմարտություն: »Որոշ որակի արյունը կարող է միայն ծնունդ տալ որոշ որակի ոգու: Ոգու եւ ոգու միջեւ այնքա՛ն տարբերություն կա, որքան՝ արյունի եւ արյունի: Տարբեր են ո՛չ միայն սպիտակների եւ դեղինների մարմնական հատկանիշները, այլեւ՝ նրանց հոգեգծությունը",- պարզաբանում է Հայկ Ասատրյանը [14]: Այսպիսով, Տարոնականությունը հաստատում է ցեղի ոգու (որով պայմանավորված են նրա հոգեկան հատկանիշները) եւ արյան (որը պայմանավորում է ցեղի մարմնական գծերը) փոխադարձ կապը, դրանց անկրկնելիությունը, ինքնատիպությունը:
Որպես »Աստծո կամքի արտահայտություն", ցե՛ղն է, որ ապահովում է բնական կապը մարդու եւ աստվածայինի՝ անցավորի եւ հավիտենականության միջեւ: Այլ խոսքով, անհատն անցավոր է, իսկ տեսակը՝ ենթակա մշտնջենացման, եւ մարդը հաղորդակցվում է հավիտենականի հետ՝ Աստծո[15] կամոք արարված իր տեսակը (ցեղը) հավերժացնելու ճանապարհով:
Ըստ Տարոնականության, տեսակը ո՛չ թե Աստծուց կանխորոշված
-7-
է հավերժելու, այլ՝ ենթակա է ինչպես հավիտենացման, այնպես էլ վերացման՝ կախված գոյության կռվում նրա կենսունակությունից եւ Աստծո հետ կենդանի կապից: Այստեղ տեղին է բերել Նժդեհի արտահայտած անհանգստությունը ճակատագրապաշտական ծուլության վերաբերյալ, որով համակվածները կարծում են, թե Հայ տեսակը երբեւէ վերանալ չի կարող. »Ես հարցնում եմ այնպես, ինչպես ո՛չ ոք դեռ չի հարցրել. ո՞ւր ենք գնում: Մեզ համար տեղ կա՞ պատմության մեջ... Գիտե՞ մեկը, որ եթե դադարենք գոյություն ունենալե՝ տիեզերաշենքի մեջ մի հատիկ հյուլե իսկ պիտի չշարժվի"[16]:
Այսպիսով, Տարոնականության մեջ առկա է Աստվածահաղորդության խորհուրդը: Աստվածահաղորդություն դա զգացումն է մեր մեջ գործող բացարձակ Ուժի՝ պատմակերտ Ոգու, առանց որի ճանաչման կարելի չէ հասկանալ պատմությունը, քանզի պատմությունը սոսկ դեպքերի արձ անագրություն չէ, այլ՝ Ոգու հայտնություն:
»Ազգային ոգի - ահա՛ գերագույն հերոսը, միա՛կը, մեր պատմության անիվը դարձնող, մեր հավաքական ճակատագիրը վարող հերոսը:
Էապես միայն դա՛ է գործում պատմության մեջ եւ պատմության համար: Անհատ հերոսները ո՛չ այլ ինչ են, եթե ոչ միայն անձնավորողներն այդ ոգու: Մեռնում են հերոսները - Մանվելները, Մուշեղները, Վարդանները՝ մնում է, սակայն, նրանց ոգին, որն իր մարմնավորումը գտնելով այլ հայերի մեջ՝ շարունակում է ապրել ու ներգործել" [17]:
Իսկ Ոգին հնարավոր չէ հասկանալ առանց բնազանցության եւ էաբանության: Նա, ընդհանրապես, զգայարաններով ընկալելի չէ. այնտեղ գործում է տիեզերաստեղծ Ուժի (իմա՛ Աստծո) կամքը, ու շատ բան պատմության մեջ լինում է հենց ա՛յդ կամքով: Եվ պատմության մեջ հաղթում է նա՛, ով հաղորդակից է այդ Բացարձակին, Աստվածայինին՝ պատմաստեղծ Ոգուն: Վկա՛ եւ Հայոց պատմությունը. »Մեր ժողովրդի ամենազորավոր զենքը միշտ էլ եղել է ոգին" [18]:
Տարոնականությունը այդ Ոգու տարերքի, ասել է՝ մեր պատմության անգիտակցականի (իռացիոնալի) իմացության փորձ է, առանց որի անհնար է խոսել ճակատագրի հետ: Այն պատմական ոգու ուսմունք է: »Դա՛րձ դեպի ոգին". ահա՛ Տարոնականության առաջադրած նախապայմանը:
Ցեղի դրսեւորման բնական միջավայրը Հայրենիքն է, երկրագնդի վրա այն հողակտորը, »որին միայն հարազատ ու բնիկ են մեր մարմինն ու ոգին..." [19]: Նա Ցեղի համար ո՛չ թե շահագործելի հող է, այլ՝ էության պահանջ, որ »մի բան է ոգուց եւ ոգու համար". ահա՛ թե ինչո՛ւ Ցեղի առաջին հրամայականն է հայրենատիրությո՛ւն:
Տարոնականության մեջ առկա է հստակ ըմբռնումը ամբողջական Հայրենիքի, ինչպես նաեւ տարբերակումը՝ պատմական եւ բնական Հայաստանի: Հ. Ասատրյանի բնորոշումներով, առաջինը պատմա-ազգագ-
-8-
րական հասկացություն է, որով՝ հարափոփոխ, ենթակա սեղմումի կամ ընդլայնումի՝ կախված պատմական ժամանակաշրջանից: Պատմական Հայաստանի սահմանները մերթ հասել են Հրեաստան (Տիգրան Մեծի օրոք), մերթ դուրս եկել Կիլիկիա, մերթ ամփոփվել Հայկական լեռնաշխարհի հյուսիս-արեւելքում (Զաքարյանների ժամանակ) եւ այլն... Կա, սակայն, բնական Հայաստանը՝ որպես բնաշխարհագրական ըմբռնում, խիստ որոշակի բնական սահմաններով, որով եւ անփոփոխ: Դա Հայկական Բարձրավանդակ կոչվող, բնորեն ամբողջական աշխարհագրական տարածքն է՝ Հայ ցեղի արարման կամ կազմավորման բնական միջավայրը: Հայոց հավիտենական հայրենիքն է այդ՝ անկախ ազգագրական պայմ աններից եւ ժամանակների քաղաքական սահմանագծումներից: Հայկ ական Բարձրավանդակից դուրս հայրենիք չկա՛, եւ նրա ամբողջական սահմաններում (իմա՛, ողջ բարձրավանդակին տիրելով) միայն հայերս կարող ենք իբրեւ ազգություն եւ պետություն օրգանապես զարգանալ ու հարատեւել:
* * *
Տարոնականությունը հայապահպանումի՝ օտարության մեջ հա- յին հայ պահելու ինքնանպատակ ճիգ չէր, այլ՝ կորսված Հայրենիքը վերատիրելու եւ Հայաստանում ապրելու անդրդվելի կամք:"Հայը »միջազգային" ասպարեզի էակ չէ... Նա իր Արշակ թագավորի նման հզոր եւ ազատահոգի է միայն ի՛ր հողի վրա: Հայրենի՛քն է նրա ինքնապաշտպանության միակ զենքը",- ասում է Հայկ Ասատրյանը [20]: Այլ խոսքով, գաղթ ահայության ինքնապահպանման, նրա հավիտենորեն հայ մնալու երաշխիքը, ըստ Տարոնականության, ո՛չ թե պայքարն է այլասերման դեմ, այլ՝ պայքարը Հայրենիքի՛ համար:
Եվ, այս առումով, Տարոնականությունն ունի դարձի ուխտ՝ դեպի հայոց հավիտենական Հայրենիքը:
ՏԱՐՈՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ՝ ԱԶԳԱՅԻՆ ՄԻՈՒԹՅԱՆ ԿԱՄՔ
Փաստելով, որ օրվա հայությունը զերծ է ազգային ամբողջականության զգացումից, որով եւ՝ ազգային միության գիտակցումից, նաեւ, լինելով հատվածապաշտ եւ եսակենտրոն՝ առաջնորդվում է նախանձի, հաշվի վրա հենված ներկուսակցական բարոյականով, Տարոնականությունը իբրեւ սկզբունք որդեգրելով ներցեղային բարոյականը՝ ձգտում է արմատախիլ անել ներքին պայքարի ախտը, բովանդակ հայության ուժերը ներքին ճակատից տեղափոխել եւ կենտրոնացնել արտաքին վտանգի դեմ:
-9-
»Կա՛ արտաքին ճակատը, որի վրա միայն կարելի է արժանապես հերոսանալ",- նշանաբանում է Տարոնականությունը [21]:
Միաժամանակ, մատնանշելով այն վտանգավոր հանդուրժողականությունը եւ համակերպվելու տրամադրությունը, որ առկա են մեր մեջ ներքին թշնամիների՝ ստոր, նյութապաշտ, թուլամորթ, հաշվենկատ »հայր ենասիրությամբ" հայ կոչվողների ներկայության նկատմամբ, որոնք, ցավոք, հաճախ առաջավոր դիրքեր են գրավում մեր ազգային կյանքում, Տարոնականության գաղափարախոսները գտնում էին, որ անհրաժեշտ է ամենից առաջ ներքին այս արգելքները վերացնել, որպեսզի կարողանանք հաջողությամբ դիմագրավել արտաքին անխուսափելի արգելքները:
Որպես ցեղային միություն դավանող ուսմունք՝ Տարոնականությունը դեմ է »դասակարգային" մտածումին, որ կոչված է մասնատելու ազգային մարմինը: Նա ապադասակարգային ուսմունք է:
- Մի՛ ըսեր »հայ աշխատավորություն",»հայ քաղքենիություն" (բուրժուազիա,- Մ. Լ.), »հայ ավատատեր", »հայ կղեր", ազգը մի՛ պատկ երեր ներքուստ պառակտված, այլ ըսե՝ »հավիտենական հայկականություն«, »հայություն«,- ուսուցանում է Տարոնականությունը [22]:
Նա ընդամենը ազգային միության քարոզ չէ. վստահ, որ »միությունը կստեղծվի ո՛չ թե կողմերի, հատվածների սակարկություններով, այլ՝ ընդհանուր նպատակի մը, արժեքի մը ենթարկվելու բացարձակ կաքով« [23], Տարոնականությունը սահմանում է այդ ընդհանուր նպատակը (իմա՛Ցեղի հավերժացումը) եւ ցույց տալիս ընդհանրական հավիտենական արժեքները (իմա՛ Ցեղը եւ Հայրենիքը): Միա՛յն այս գերնպատակի ու ընդհանրական այս արժեքների շուրջ եւ դրանց ծառայելու կամքով է հնարավոր մեր ազգային միությունը:
* * *
Երկու կարեւոր, փոխկապակցված հասկացությունների՝ ազգային զգացումի եւ ազգային գիտակցության վերաբերյալ Տարոնականությունն ունի հետեւյալ բացատրումները:
Ազգային զգացումը արդյունք է ազգային հավաքական էության, եւ առանձին անհատի մեջ հանդես է գալիս իբրեւ այդ հավաքական էությունից փոխանցված մասնիկ: Այս դեպքում, անհատը բնազդաբար զգում է, որ ինքը կապված է մի հավաքականության եւ զգացումի (բնազդի) թելադրանքով ապրում է այդ հավաքականության կյանքով (կենցաղով, բարոյականով եւ այլն):
Ազգի հավաքական գիտակցությունը ձեւավորվում է նրա առանձին անհատների անջատանջատ գիտակցությունների միավորումով եւ ամբողջացումով: Անհատի ազգային գիտակցությունը հենվում է նրա ազգային զգացումի վրա. դա է ամենասերտ կապը ազգի առանձին անհատ-
-10-
ների գիտակցությունների միջեւ: Այս դեպքում, անհատը սկզբում գիտակցում է այն կապերը, որ կապում են իրեն ազգային հավաքականությանը, այն առանձնահատկությունները, որոնցով ինքը տարբերվում է մյուս ազգերից, գիտակցում է սեփական արժեքը ազգերի համալիրում, ապա, գիտ ակցաբար կամենում է պահպանել ու զարգացնել դրանք՝ այդպիսով հավերժացնելով իր ազգային անկրկնելիությունը, ամրապնդելով ազգի հավաքական միությունը:
ՏԱՐՈՆԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՄԱԿԱՆ ԵԼԱԿԵՏԸ
Երկու ոգիների պայքար՝ պայքար հավիտենարժեքի եւ անցավորի, համահայկականության եւ հատվածականության, հայկական կողմնորոշմ ան եւ օտարահակության միջեւ. այս պայքարում առաջինի ընկրկումն է, ըստ Տարոնականության տեսաբանների, հայության անկման ներքին հոգեբանական պատճառը: Այդ ոգիներից առաջինը նրանք անվանեցին »տարոնական« - »տարոնական ո՛չ թե »տարոնցու« տեղական հասկացությամբ, այլ՝ կապակցությամբ »հավիտենական հայի«, որի ոգին հայտնություն ստացավ Տարոնեն« [24]:
Որո՞նք են, ըստ Տարոնականության գաղափարախոսների, Տարոնի՝ պատմականորեն առանձնահատուկ գծերը:
- Տարոնն է եղել հեթանոսական Հայաստանի գլխավոր հոգեւոր կենտրոնը, որ մնաց այդպիսին Հայաստանի քրիստոնեացումից հետո նաեւ:
- Տարոնում է ստեղծվել »Սասնա Ծռեր« դյուցազնավեպը [25]: - Տարոնի ծնունդ են հայ հոգեւոր արժեքների երկու հսկաները՝՝ Մաշտոցն ու Խորենացին: - Տարոնում հաստատվեցին հայոց ռազմուժի ասպետները՝ Մամիկոնյ անները: - Տարոնն է արեւմտահայ նորագույն ազատամարտի խռովարանը, ուր հիմնականում »թրծվեցան կամ դիմագծվեցան« ամենաինքնատիպ մարտիկները այդ պայքարի:
Պատմական այս ճշմարտությունները, ըստ Տարոնականության առաջնորդների, սոսկ պատահական զուգադիպություններ չեն, այլ՝ տա- րոնական ոգու խռովքի արտահայտություններ, այդ ոգու հայտնության դրվագներ, եւ տարոնական այդ ոգին է մեր ցեղի հավիտենական զենքը, նրա նկարագրի ա՛յն գիծը, »որ հաղթական հանդիսացավ անցյալ դարերի փոթորիկների դեմ ու պարբերաբար կարելի դարձրեց մեր ազգային վե- րածնունդներն ու հեղափոխությունները« [26]: Եվ պատահական չէր համարվում նաեւ այն, որ դժնդակ այդ տարիներին, սփյուռքի հայրենակ-
-11-
ցական բազմաթիվ միությունների մեջ,- որոնք հիմնականում որդեգրել էին բարեգործական, բարեսիրական սահմանափակ նպատակներ,- հե՛նց Տարոն-Տուրուբերանի Հայրենակցական միությունը պարզեց հայրենատիրության դրոշը եւ որդեգրեց Մամիկոնեից ուխտը:
Իսկ որո՞նք են, ըստ շարժման գաղափարախոսների, տարոնա-կան ոգու հայտնության գլխավոր գծերը կամ տարոնական հայի՝ պատմ ականորեն բախտորոշ գործերը [27]:
ա) Հայրենաստեղծում - Քաղաքական Հայաստանի (պետության,- Մ. Լ.) առաջին կորիզը ձեւավորվել է Տարոնում եւ տարածվել նախ՝ Այրարատի, ապա՝ ողջ Հայկական Բարձրավանդակի վրա, այդպիսով քաղաքականապես ամբողջացնելով Հայոց հայրենիքը (իմա՛ միավորյալ պետության ստեղծում,- Մ. Լ.):
բ) Ազգակերտում - Հայկական Բարձրավանդակում հայ տարրի (մեր կարծիքով՝ Հայ ցեղի տոհմերի,- Մ. Լ.) ազգագրորեն ամբողջացումը, կազմակերպված ազգության ստեղծումը իրականացրին տարոնական հայերը:
գ) Հայկական կողմնորոշում - Տարոնական հայն է հայկական կողմնորոշման դրոշակակիրը, որն, իբրեւ ազգայնական, ն
-
в нижеприведённом возвание Генерала буквально каждая строка достойна цитаты...боль, вера сила и дух Нжде в каждой его мысли.
Вечное оружие национального духа
«Я спрашиваю, как никто еще не спрашивал - куда
мы идем? Есть ли для нас место в истории?
Сознает ли кто-нибудь, что мы остались
совершенно одни, что мы лишены настоящего?
Знает ли кто-нибудь, что если мы вдруг
перестанем существовать ни один атом
во вселенной не сдвинется с места?»
Всякий представитель интеллигенции, несущий в себе чувство Родины, которому знаком глубинный смысл армянской истории, согласится, что Армения Мамиконянов1- часто разделенная, полунезависимая, иногда разоренная - в большей степени являлась Арменией и Родиной, более обязывает нас к почитанию, чем Армения Тиграна Великого или Арташеса2.
В чем же причина этого?
С психологической точки зрения, причиной является то, что, во-первых многие из ценностей, созданных в Тароне3, имеют общеармянское значение, далее - они действительны и непреходящи, и в-третьих это обет Мамиконянов жить во имя бессмертия Армении и армян, бескорыстно действовать и мужественно умереть за них.
Да, почти все духовные инструменты, обеспечившие бессмертие нашего национального духа: светоносный алфавит4, беспримерное мужество, стремление к жертвованию преходящего во имя вечности, генетически закрепленные нравственные ценности, религиозное почитание Родины - все это или почти все дал нам Тарон.
В каком еще уголке армянской земли, армяне так почитали свою Родину, с такой львиной храбростью сражались в битвах, и умели так умирать за свою страну, как в Тароне?
Своим духовным наполнением, а также своей неизмеримой военной значимостью, эта наша историческая область представляет собой особый мир.
Правда, священна любая горсть родной земли, но правда и то, что у каждой страны есть свой самый заветный и самый важный с военной и исторической точки зрения край - там, где накоплено наибольшее количество культурных ценностей, где создавалась история и совершались героические деяния, край без которого родная страна, не только не может быть сильной и независимой, но и не может сохранить свое существование и осуществлять свою самооборону.
Значение Тарона в деле защиты нашей Родины и нашей нации судьбоносно. Пока Тарон оторван от географического тела нашей страны - в опасности остается будущее нашей Родины.
У каждой страны есть свой Тарон
Спросите у народов и они со священным трепетом произнесут имя своего «Тарона».
Еще вчера министр внутренних дел кемалистской Турции Шукри Гайя, в речи, произнесенной во Франции, чтобы подчеркнуть значение Адрианополя для самообороны Турции, заявил - «каждый турок должен чувствовать себя адрианопольцем, прежде всего адрианопольцем». Почему? Потому что пока Адрианополь остается турецким, турок одной ногой остается в Европе, потому что потеряв Адрианополь Турция, может ослабнуть до гибельной степени.
«В первую очередь адрианопольцем» - всего три слова, которые дают безошибочную формулу самообороны родной страны.
Сколько психологической глубины, сколько военно-политической мудрости, и достойного зависти патриотизма есть в этом наставлении турецкого государственного деятеля.
«В первую очередь адрианопольцем» - это значит что туркам надо быть бдительными, ибо рано или поздно во Фракии могут столкнуться друг с другом две судьбы - судьба Турции и какого-либо иностранного государства. Это значит: если турок проиграет в этой точке, он потерпит поражение на всех остальных фронтах. Это значит, что каждый турок должен осознавать себя бойцом, каждое мгновение готовым превратить свою грудь в живой щит, на самом главном для Турции участке фронта.
Откликнувшись на заявление турецкого министра, турецкие студенты в Константинополе5, отвечая на вопросы французского журналиста сказали: «Мы все националисты, крайние националисты; национализм - наша духовная пища, подобная хлебу и воде».
То же по другому поводу: «Главнейшая наша обязанность - умереть ради и Константинополемени, чести и независимости Турции».
Так мыслят, действуют и подготовляются турки. Так организуют они свою национальность перед лицом опасности.
А мы, армяне?
Кто будет отрицать, что Тарон значит для нас в сто раз больше, чем Фракия для Турции.
Не справедливо будет ли, чтобы сегодня армяне были бы больше озабочены Тароном, чем турки Адрианополем? Не ожидаемо ли, чтобы не только таронец, но и каждый армянин, независимо от политических взглядов и иных многообразных обстоятельств, имел бы сегодня самое горячее почитание осененных печатью национального духа ценностей, добродетелей и святынь созданных в Тароне.
Не пришло ли время, чтобы каждый армянин записался бойцом обета Мамиконянов, от которого мы отошли к сожалению, скорее по внутренним, чем по внешним причинам, и именно потому ослабли и были наказаны с нечеловеческой жестокостью.
Сегодня, когда человечество поставило нас перед фактом невозможности жить и творить по армянски, в эти опасные и зыбкие для мира дни, разве не было бы политической мудростью, чтобы армяне, как нация подверженная наибольшей опасности вновь положилась бы на Таронизм - вечное оружие национального духа.
* * *
Мы живем в революционное по преимуществу время - события наших дней судьбоносны.
Давно уже человечество чувствует себя сидящим на вулкане. Старый мир заминирован. Люди - как отдельные личности, так и группы, ощущают сегодня неуверенность и тревогу.
Невиданные до сих пор изменения происходят во всех сферах жизни. Государство, экономика, религия, философия переживают кризис.
Переоценке подвержены все основные жизненные проблемы. Народы, одержимые беспримерным революционным неистовством сокрушают скрижали ложных ценностей, идей, истин, и взамен их пишут новые.
Ход развития истории отныне переломлен и мы вначале крутого поворота.
Полагается новое начало. Начало нового этапа - нового мира и новой истории, создателем которой выступает обновленный человек - человек опасности, героики и судьбы. Повсюду - на Западе и на Востоке, в старом и новом мире, подстегиваемые страхом грядущего дня, духовно омолаживаются народы старые и активизируются молодые. Никогда еще народы так не почитали силу. Каждый старается извлечь свои внутренние скрытые силы, преодолеть внутренние недуги, обуздать и сковать центробежное «Я», зависть и злобу.
Все - победители и побежденные, большие и малые, встают на покорение своей внутренней пустыни, чтобы она исчезла не только с карты их страны, но и из их душ.
Всеобщая тревога еще более подогревается тройной опасностью большевизма, войны и национального вырождения, для борьбы с которой народы уповают на силу и непогрешимость своего национального инстинкта и наследственную систему ценностей.
Повсюду, личности и классы добровольно ограничивают свои индивидуальные права и интересы во имя Родины и нации. И подобное самоограничение, как акт наивысшей жертвенности, не только не унижает и не обезличивает индивидуума, а наоборот в еще большей степени усиливает, обогащает его духовный мир.
Для всех народов, и в частности для тех, кто потерпел поражение и с тяжелыми потерями вышли из войны - для всех, концентрация, организация и активизация собственных сил получает значение национального исповедания. Они предпринимают сверхчеловеческие усилия, чтобы исцелить раны, нанесенные жестокими международными договорами с одной стороны, а с другой готовятся к грядущей угрозе.
Пока Ратенау6 внушал немецкому народу, что его судьбой является «земляничная груша», потерпевшая поражение и униженная Германия выплачивала победителям по четыре миллиона в день. С того дня, однако, как вернувшийся с фронта раненый десятник, взял в свои руки руководство немецкой судьбой, когда народ отождествил собственную судьбу с Родиной и Нацией, с того дня международные отношения изменились - потерпевший поражение стал победителем без войны7.
Венгрия - трагическая жертва Триано8 - не запоздала с введением в школах ревизионизма , как обязательного предмета, который требует пересмотра несправедливых договоров. Триано? - нет, никогда - это стало сегодня политической молитвой каждого венгра.
Далее, лишенная права держать армию родина Краля Марка - Болгария, по отношению к которой победители оказались безжалостно циничны - эта маленькая страна, опираясь на силу своего национального инстинкта, породила на свет трудовою армию - безоружное войско, которое сегодня становится ее боевой силой.
Так ведут себя проигравшие, но национально несломленные народы.
Что же победители?
Послушайте французскую интеллигенцию, представительницу победителей.
«Писатели, перед лицом нависшей над нашей страной опасностью, сожалея, что единение французов еще не стало свершившимся фактом, мы решили прекратить всякие раздоры, чтобы показать народу пример братского сплочения».
«Объединимся во имя возрождения Франции» - говорится в их втором манифесте. «Создадим новую Францию, которая окажется сильнее всех опасностей» - сказано в обращенном к народу третьем манифесте.
Вот пример патриотического образа действий представителей французской мысли - людей, представляющих самые разные идейные и политические течения.
Такова повсюду динамика и психология событий и народов.
Перевернутый до основания, расшатанный до самого фундамента - рушится и перестраивается целый мир - старый мир.
Очевидно, что в связи с проблемой преобладающего повсеместно кризиса - кризис, который так ощутимо затрагивает нашу коллективную судьбу, давно должен был быть поставлен и вопрос Армянского будущего - как должна действовать наша интеллигенция, сегодня и в будущем, для организации самообороны родной страны?
* * *
Перед сражением заранее можно считать проигравшим тот народ, который решительно посмотрев в глаза окружающему миру, не сможет сказать ему - я понимаю тебя.
«Наблюдай за окружающим миром и будь похожим на него» - говорит классическая истина.
Наблюдает армянин, смотрит на раскинувшийся перед ним мир, но, кажется, не видит, не понимает, то, что происходит вокруг него.
На протяжении многих лет, мы вместе с национально мыслящей частью интеллигенции повторяем, что человечество перегруппировывается на основе национального фактора. Народы возвращаются к истокам своего существования, ибо для них уже не вызывает сомнения, что «органическое в истории, представлено расой». Эту спасительную истину, к сожалению, не поняли лишь армяне. Идея нации придает смысл нашему народному существованию, также как и нашей обязанности умереть за родную страну. Этой моралью сильны современные народы. Мы же смертельно ослаблены, потому что нам не хватает этой высокой нравственности. Ужас нашего положения в том, что армяне в своем большинстве еще не понимают условий современного мира. Армянин не понимает, что для народа, имеющего такого соседа и врага, как турки, продолжение старой линии равносильно национальному самоубийству.
Армяне не обладают знанием своей национальной сущности. Стыдно - Франц Верфель10, чужестранец, должен был сказать, что «армяне - народ духа». Да, мы духовный народ, и именно потому, все те учения, которые являются порождением обезличенного духа - социализм, большевизм, космополитизм - остаются чуждыми и недоступными для армянского духа. Одухотворенным было христианство, и в этом причина того, что армяне первыми метнулись в его объятия. Надо понять, что самым могущественным орудием нашего народа всегда был дух.
Каждый истинный герой - в первую очередь является героем духа. Без могущества и силы духа, армянин может быть дерзким смельчаком, по случаю может стать и победителем, но никогда не будет героем. Героями духа были воины Мамиконяны, и в этом тайна того, что в их голосе слышалось тигриное рычание национальной воли и национальной силы, и того, что часто, подобно библейскому Давиду, они, выходя против врага лишь с «тремя камнями», опрокидывали его первым же ударом.
Одухотворен армянский воин и по этой причине он был и остается лучшим партизаном на Востоке, по этой причине он малыми силами, неоднократно противостоя громадным по численности армиям, вел бои в самых трудных условиях: полусытым-полуголодным, при отсутствии минимальных технических средств, без союзников, в одиночестве и часто совершенно отрезанным от мира.
В прошлые века вдохновенность наших воинов вызвала зависть Шапуха11, нашего врага: «Блажен тот, кто командует армянскими бойцами - верным и единодушным войском, от полков и знамен отличия которого исходит пламя».
Людьми духа были все полководцы из рода Мамиконянов, перед волей которых склонялись все трудности и опасности, для которых сама опасность была старым и близким знакомым. Это были люди одухотворенные, и потому они явились в свое время недремлющим инстинктом расы, ее оком, ее путем, ее пророками и законодателями, и, наконец, неповторимыми руководителями и вождями своего народа.
Быть человеком духа - значит быть посланником расы.
Такому и только такому можно доверить армянский народ и его страну.
Сколько потерь и сколько стыда можно было избежать, если бы армяне усвоили и с любовью исповедовали эту истину.
* * *
Армяне еще не имеют представления о том зле, которое называется лжеинтеллигенцией. Армяне неправильно употребляют слово интеллигенция, неправильно понимают его смысл. Для нас интеллигентом является каждый образованный человек. Именно в этом и заключается гибельная ошибка. Учеба, образование, научный багаж - все это необходимо, но не достаточно, чтобы сделать кого-то настоящим представителем интеллигенции. Человек может быть очень эрудированным, но это еще не дает ему право называться интеллигентом.
Истинным интеллигентом является тот, у кого к интеллектуальным способностям добавляется глубоко нравственный облик, высокая идейность, способность к созиданию новых идеалов, форм жизни, духовное мужество, безграничная способность к состраданию и любви к народу в его целостности.
По стечению обстоятельств такой человек может занять место в той или иной политической организации, но его преданность и его дело не могут нести классовый партийный характер. Для него существует нация как целостность, которой он бескорыстно служит. Истинная интеллектуальная элита, роль которой в жизни народа непрерывна, выступает в качестве той духовной силы, без которой невозможно создание национальности, а вместо народа существуют безродные толпы. Сменяющие друг друга поколения интеллигенции, не теряют органическую связь между собой, не отрицают друг друга, но взаимно обогащаются. С этой точки зрения творчество истинной интеллигенции носит непреходящий характер. Армянский народ не лишен истинных представителей интеллигенции, но лишен возможности пользоваться ею. Наша лжеинтеллигенция лучше приспособилась к условиям диаспоры и навязала себя.
Таким образом, наш народ и его истинная интеллигенция остались оторванными друг от друга. Лжеинтеллигенция, против которой ведут борьбу не на жизнь, а на смерть национальные элиты, у нас смогла полностью подчинить себе течение жизни, господствуя единолично и безальтернативно.
Единственной причиной ужасной убогости, плоскости и безобразия сегодняшней армянской действительности является наша лжеинтеллигенция.
Злобное интриганство, борьба за кусок хлеба, паразитирование своим положением, извращение должностных обязанностей, патриотизм лишь на словах - во всем этом можно найти ее душевный отпечаток.
Лишенная национального духа, и потому душевно бесплодная - она бессильна подняться над суетой и мелочностью повседневности. Лишенная творческой способности, она устремляется за целями по большей части незначительными и деструктивными, оставаясь до отвратительного мелочной, злобной и раскольнической. Легче сегодня утолить голод семи шакалов, чем удовлетворить злость антинациональной армянской лжеинтеллигенции. Глубиной веков засвидетельствована жизнеспособность нашей расы, ее жизненный порыв, но при этом лжеинтеллигент остается постоянно унижающимся, раболепствующим перед всем иностранным, пораженцем. Будучи национальным руководителем, он подобен мытарю, увековеченному Библией - ленивый, неверный корыстолюбец. Будучи деятелем - он лишь «книжник», причетник. Будучи учителем - он «ремесленник», бессильный представить учащемуся поколению видения силы и могущества.
Если сегодня наши дети национально обезличиваются - в этом виновна национальная неодухотворенность этого элемента больше, чем чужеродная среда.
Страдая душевной желтухой, эта часть нашей интеллигенции не желает воспользоваться свежим примером нашей национально мыслящей интеллигенции в Америке - цегакронизмом12. «От цегакронизма пахнет гитлеризмом» - злословят они. Извращая, таким образом, явления, они при этом знают, что цегакронизм родился в дни нависшей над нашим нагорьем опасности, когда человечество еще не слышало про гитлеризм. В лице нашего Давидбековского обета13 действовал и побеждал цегакронизм. Они знают, что армянская интеллигенция, Дашнакцутюн14, Сюникский край15 - все обязаны своим спасением16 цегакронизму. Армянский лжеинтеллигент знает это, но все же продолжает злословить: «Цегакронизм подходит лишь для американских условий».
И это в наши дни, когда каждый армянин прекрасно знает, что подрастающее поколение одинаково подвержено опасности в Париже или Тебризе, в Сирии и на Балканах - по всей диаспоре, и чтобы избавиться от чувства своей униженности, оно нуждается в национальной «idee force», в национальном одухотворяющем средстве - в цегакронизме.
Лжеинтеллигенции удалось размазать все высокие представления нашего народа. Очень многое в нашей жизни ею убито и похоронено без погребения. Вот одна из ее жертв - Армянская Церковь, служители которой не настолько невежественны, чтобы не понимать, что церковь, занятая лишь мертвыми обрядами и похоронами, в конце концов должна будет похоронить также свой народ и своего Бога.
А наша школа? - откуда давно сбежали «соколы» - безликая, бескровная, лишенная национальности - армянская школа, где могли бы учиться дети любой национальности. Это учреждение может дать армянскому учащемуся все, кроме чувства Родины, мужества для защиты Родины, и ощущения сладостности смерти за родную страну.
Армянская лжеинтеллигенция остается нераскаянной; исполненные богатырского духа, национальные призывы Алишана и Раффи, Агароняна и Варужана17 прошли мимо нее, высоты героизма остались недоступными для нее. Ей чужда любовь к опасности, она бежит, от воспитывающего героев чувства благородной опасности, и своей трусостью она часто подвергает риску будущее народа. Вчера они были пораженцами - сегодня они еще и проповедники трусости. Для них герой является авантюристом, подлец - деловым человеком, идеалист - глупцом, а трус - благоразумным.
Как граждане они лишены мужества, лишены до крайней степени: их никогда, даже формально, не увидишь на стороне справедливости и чести. Именно потому в сегодняшней армянской действительности низость подстерегает на каждом шагу, лисицы душат львов, а подонки и люмпены распинают Иисуса.
Армянская лжеинтеллигенция лицемерна; ее представитель иногда пачкает бумагу, время от времени безвдохновенно разглагольствует о национальной дисциплине, забывая, однако, отметить, что эту высокую добродетель можно обнаружить лишь там, где присутствует высшая инстанция и высшая воля - воля расы. Якобы мечтая о духовно и физически здоровом поколении, он не хочет признавать, что по настоящему оздоровляет и придает силы всегда национальный дух.
Он еще лепечет о национальном согласии, но не хочет знать, что без высшего и совершенного примирителя, каковым является национальный дух, только могила может навязать согласие сегодняшнему обездуховленному армянству.
Желая, чтобы представители нового поколения оставались армянами, он и пальцем не пошевелит, чтобы армянской оставалась Армения, трусливо избегает того, чтобы задачу воспитания подрастающего поколения поставить в связь с самообороной родной страны, как это делается повсюду. Он знает, но не признает, что сила всякого народа в его молодежи, что единство, возможность сохранения армянства вне Армении, боевую силу, необходимую для самозащиты родной страны - все это и еще больше, нам может дать новое поколение, если конечно старшее поколение сможет превратить задачу самообороны Армении в духовную потребность для молодежи, если дух нации будет бдеть над обоими поколениями, если они будут уповать на него - на подобный Масису18, вечно подверженному внутренне напряженной работе грозных вулканических сил - национальный дух.
* * *
Кто представляет волю армянского народа (есть ли вообще нечто подобное?), кто является ее выразителем, кто направляет ее?
Неуместные вопросы. Гнилой либерализм армянской лжеинтеллигенции давно переродился в анархизм. В диаспоре давно начался процесс распада национальной духовности.
Армянство Диаспоры сегодня не представляет из себя ни общества, ни народа, в духовном измерении это человеческая пыль, а в политическом - лишь тень.
Там где духовные и идейные отношения уступили место повседневному материально-эгоистическому расчету, там с точки зрения науки об обществе не может быть ни общества, ни народа. Есть лишь армянская масса, беспризорная, лишенная идеала и цели - масса и не более. В сегодняшнем своем положении армянство диаспоры может по праву повторить вслед за Нарекаци19: «Мои амбары наполнены пустотой, а в складах ветер. Я похож на тень и мой облик смешон».
Единственной причиной смехотворности сегодняшнего облика лишенного Родины армянина является его лжеинтеллигенция, для которой мир не подвергается изменениям. Чуждый для Востока, фальшивый европеец, а точнее карикатура на глупости и ошибки Запада - таков яркий типаж национально обездуховленного армянского интеллигента. На протяжении многих лет он подделывался под европейца, но не стал западным человеком, не смог овладеть наследственной добродетелью европейца, и не понял, что свойственное европейским нациям чувство героического является не только результатом условий их существования, но и особого высокого философского мировосприятия. Он не понимает, что человеческое существо с радостью страдает, жертвует и умирает ради вечных ценностей, но не ради бумажных глупостей, резолюций и статей.
По своей психологии он остался одной ногой на Востоке, другой на Западе; он остается раздвоенным, и на самом деле не принадлежит ни тому, ни другому.
Еще и сегодня - в самые тревожные для планеты дни, они трусливо избегают всех задач, которые так близко соприкасаются с судьбами нашей Родины и нашего народа, от задач, в которых пульсирует сердце нашего времени.
Самокритика и раскаяние - две добродетели, которые присущи сильным - остаются им незнакомыми.
Она - армянская лжеинтеллигенция - и сегодня не имеет достаточно мужества и патриотизма, чтобы возненавидеть свое несовершенство.
Результат? Результатом стало то, что река армянской жизни скопила столько тины, что ее течение затруднено вплоть до потери русла.
Духовная катастрофа - вот на что обрекаются армяне диаспоры своей лжеинтеллигенцией.
В подобных ситуация гибнет дух народов.
Где же выход?
Кто спасет армянство от неминуемой гибели?
Кто наполнит озоном так давно не освежавшийся небосклон нашей жизни?
Раса и национальных дух - только они.
Наша истинная интеллигенция давно уже бьет в набат, возвещая об опасности. Мы слишком опоздали. Намного раньше надо было выявить ту составляющую нашего национального естества, которая обеспечивала победы сквозь грозы предыдущих столетий, которая сделала возможными периодические национальные возрождения и революцию; безотлагательно следует прояснить эту победоносную черту нашего национального духа и лишь на ней основывать впредь нашу национальную и патриотическую деятельность, вновь оперевшись на нее, только на нее, чтобы суметь удачно противостоять нынешним и грядущим опасностям.
* * *
Дух Тарона является победоносной составляющей нашего национального характера, высшей добродетелью нашей расы, непреходящей стихией армянского духа, его порывом к бессмертию, его тоской по великим свершениям; он определяет благородство его происхождения.
Таронизм есть следование путем Мамиконянов.
Таронизм - мы обращаемся к этому непреходящему оружию национального духа, потому что наученные опытом мировых событий, мы убедились, что в нынешних условиях Армению может сделать жизнеспособной лишь человек с чувством опасности, героического духа и смерти.
Таронизм это чувство вечности, предметом которого является национальный дух.
Это также чувство духовной собственности, объектом которого является Родина.
Культ ответственности, могущества и мужества - вот что означает таронизм.
Таронизм это боевой союз истинного интеллигента и одухотворенного таронским духом воина во имя Родины и Нации.
Это значит, что отныне две вещи должны занимать мысль, сердце и усилие армянина: Армения и ее самооборона.
Такое национальное исповедание с необходимостью навязывается нам географическим положением Армении, малочисленностью нашего народа, нынешними и будущими угрозами угрожающими нам.
Его обязывает нам императив бескорыстного служения Родине, подобного одухотворенным Мамиконянам и необходимость воспитания нового поколения, готового погибать за нее.
Нам нужно новое поколение - поколение опасности, которому любо будет смотреть на мир и на явления мира глазами повелевающей собственной судьбой воли.
Вчера - давайте примем это - нас наказал не турок, а наше несовершенство руками турков.
Мы и завтра будем наказаны, если до этого не преодолеем нашу немощь посредством таронизма.
Завтра Родину смогут защитить лишь те, кто до этого духовно вооружится таронизмом, т.е. подобно нашим воинам из рода Мамиконянов, научатся жить и действовать только ради того, за что стоит умирать и умирать лишь за то, за что стоит жить.
Всегда нужно быть готовым с улыбкой на лице исполнить то, что требует Родина.
Стремление и умение умереть за Родину и народ, подобно Мамиконянам - вот, что мы называем таронизмом.
Сегодня все народы проповедуют «таронизм». Или мы с помощью таронизма - этого важнейшего оружия национального духа, должны пройти по останкам подпитывающих слабость армянства ветхих понятий, или Будущее, которое начинает свою сокрушительную атаку против старого мира, завтра пройдет по трупу нашего народа.
«Тарони Арцив20» ## 1,2 1938г
-
Sheva, votera nuzhno ne chitat', a ponimat'.
FidelioK, nikto ne sobiraetsya lobizat'sya s turkami. Chtobi vizual'no predstavit' peremeni, ya bi privel primer s kanataxodcem. Nas slishkom sil'no peretyagivaet vpravo, gde drugie armyanskie saiti krenyatsya vlevo. Ya zhe xotel bi sbalansirovat' kanataxodca. Vot i vse. Labizanie s turkami ne rassmotrivaetsya kak instrument dlya dostizheniya balansa. Pomen'she emocii + pobol'she terpeniya = formula dlya etogo balansa. Vot i vse.
делать искуственные попытки для так называемого баланса и вообще возводить баланс в какую то самоцель является пустой и даже некчёмной затеей.
Мы не на канате, и никуда не падаем. МиБ отлично сформулировал идею армянского форума. Если кому то невтерпёжь общаться с азерами, благо мест для этого навалом, здесь же пусть общаются армяне.
-
"Zetuncineri par@"
а гимн у нас действительно плаксивый, унылый такой
и "tshnamun du votnakox" почему-то тоже не допустили в текст
-
моё мнение: новых правлл не нужно, существует много армянских сайтов где принято за правило “лобзание с азерами”, там "прогрессивная" зелень центральных районов Eревана “мир” налаживает с турками, флаг им в руки.
а тут к чему вся эта напускная цивилизованность?
-
Кто с Турцией, тот враг моего народа и его прав на свою историческую территорию, враг, с которым меня и сам бог не сможет примирить - вот
формула моего политического поведения.
Генерал Нжде для меня-это армянский Христос двадцатого века- бесстрашный самурай возрадивший дух армянского воина-арийца столь долго дремавшего в запачканных генах нашей рассы. Символ свободы Армении, торжество света и духа, наше пророчество.
Слава Вечному Генералу
P.S.: формула Нжде в приведённой ссылке должна быть аксиомой для каждого Aрмянина
-
что значит давайте разберёмся с Дро и Нжде? Что вы нам тут предлагаете вообще?
Здесь разбираться нечего, армянин ставящий Нжде под “разбор” должен быть незамедлительно повешен после быстрого, нo справедливого суда.
a Евреи могут тут пороть что угодно, но нам же нельзя так опускаться.
-
Шенятси,
В приведённой вами ссылке обратите внимание на очень немаловажный и мало известный факт, на личный счёт Каспарова с другими гроссами.
так вот факт в том что ,eдинственный шахматист в мире имеющий положительный баланс против Каспарова это Володя Акопян. А с Петросяном у него равенство. Тоесть необходимое условие для положительно-ничейного баланса с Каспаровым это наличие фамилии оканчивающейся на “ян”.
Каспаров космополит, армяне к нему питают невострбованную симпатию, вспоминается напряжение и ажиотаж царивший в Армении во время его изнурительного поединка с Карповым. Ночные анализы его поединков по телевидению, басни небылицы про внебрачного сына Паруйра Севака записывающего ходы ручкой подаренной каталикосом , ужасные истории
про садиста-Карпова выкалывающeго глаза котятом перед каждой партией.
Всеобщая радость после его победы обернулась непониманием и досадой a затем и негодованием после того как oн не соизволил посетить Армению. И с того времени отношение к нему у Армян и по сей день остается двойственным. Армянин не-Армянин, да кто его знает.
В конце 80-ых в Армению из Баку перебирается Володя Акопян, будущий гробовщик Каспарова по словам Ботвинника, но лень этого прекрасного таланта безгранична к сожалению. Об этом даже пишет сам Каспаров в недавно вышедшей книге “Мои великие предшественники” . Каспаров даже испытывает нскрываемую ревность к Володе...
И всё же Каспаров шахматист-он просчитал всё, его уход это не только усталость от всей свистопляски царящей в шахматах, но и сознание того что он начал здавать позицию. и действительно он уже не тот Дракула кровопийца пускающий кровь обыкновенным потцерам. Через года два три он уже наверняка не был бы первым. а это для Каспарова было бы очень нестерпимо
-
Breaking news: Kasparov retires from professional chess
10.03.2005 The winner of Linares and the world's strongest chessplayer, Garry Kasparov, has just announced his retirement from professional chess. His games in Linares are the last in his professional career, that has spanned thirty years, with twenty on the top of the ratings list. Full details to follow.
-
уже в который раз открывается эта тема и никак братья армяне не могут определиться что такое патриот.
Сказано было уже однажды что штука эта интимная, пропитана любовью, и у каждого своей, но этого мало, надо ещё поковырять.
аргумент экономических мигрантов:
Аргумент : Если Армянин-Х исправно отсылает деньги домой, содержит восемь ленивых ртов на Родине то он нe меньше патриот чем ленивый рот.
так же распосранено следующее умозаключение "Армянин может сделать для Родины больше на чужбине чем на Родине". в колличественном эквиваленте это просто означает прокормить восемь ртов.
и пожалуй один из основных тезисов мучающегося скитальца : Безысходность заставила армянина временно покинуть родину и при
удачном стечении обстоятельств oн по возвращении обрушит весь свой неистовый патриотизм , приобретённые деньги и таланты на бедную матушку Армению.
МБА: Вы сформулировали ваш вопрос крайне неверно: тоесть,“имеет ли право возвратившийся армянин считать себя больше армянином или патриотом, чем тот кто в своё время проливал ктовь в Арцахе”. Ну ясень пень, что нет, никто в здравом уме к такой формулировке не придёт. Она глупа и искуственна.
А то что кто-то не бросил жену детей работу и не поехал воевать скорее говорит о его безразличие, боязне за жизнь и прочем, чем о предательстве. Ведь многие и в Армении не шли на фронт, вы же знаете
Другое дело спросить: в праве ли армянин выбравший материальные лишения и трудности на Родинe сытой жизни на чужбине с осуждением взирать на уехавшего?
-
малой как и папа просто делает бабки. с араб уже много не вытянешь судя по всему... с русских реальней... а сам он ничем не лучше масхадова или басаева... была бы сила на стороне чеченцев, он в первых бы рядах кричал "смерть оккупантам", как и его папа в далеком 94-ом. все они продажные... придет время сунут нож в спину русским... 100%
чечены-продажные, а русские такие вот неподкупные, выясняется, ножей в спину не суют. ща начнётся опять “руси-хай бхай бхай”.
но больше всего меня поразил перл Вигена
“подарок на праздник” вайнахским саломейкам от ирода "юродивого" путина
"Аз-джан занимается пропагандой и фабрикует факты"
in Politics
Posted · Edited by Fidelio"K"
jjj