Jump to content

Unregistered - M

Hazarapet
  • Posts

    6,428
  • Joined

  • Last visited

About Unregistered - M

  • Rank
    shirin
    Newbie

Contact Methods

  • Website URL
    http://www.hayastan.com

Profile Information

  • Gender
    Female
  • Location
    Kharestan

Recent Profile Visitors

18,878 profile views
  1. - Գագիկ Ծառուկյանը ո՞վ ա էս երկրի համար... Եվ լկտիաբար թերթում գրում ա (Մեղվաբույծների միության նախագահ Թելման Նազարյանի մասին է խոսքը.-)` իմ 7500 մեղվաբույծները կտան իրենց ձայնը այն կուսակցությանը, որը զբաղվում ա մեղվաբուծությամբ: Այսինքն` ուզում ա ասի, ահազանգի այն մեղվաբույծներին, որոնք ինչ-որ ձեւով ուզում են «Բարգավաճին» ձայն տան` չտան, որովհետեւ մեղվաբուծությունը գնում ա դեպի անկում: Ես հիմա ձեզ ցույց կտամ, ես ակուրատնի, ամեն ինչը տեղը տեղին... Ես ոչ մի բան չունեմ կորցնելու: Էն համատարածի ժամանակ «Պրոլետարներ բոլոր երկրների, միացեք» էդպիսի լոզունգ կար, եւ տակն էլ գրած էր «Բոլշեւիկները ոչինչ չունեն կորցնելու, բացի իրենց ձեռքի շղթաներից»: Հիմա` Ծառուկյանները ոչի~նչ չունեն կորցնելու, բացի բամբասանքչի լկտիները: Մենք կայացած մարդ ենք, դառը վաստակով, քրտինքով, ստեղծել ենք, արարել ենք, եւ երեկ իմ թոռը` իրավաբանականի 4-րդ կուրսն ա, գերազանցիկ բացարձակ, ոսկե մեդալով էլ Անանիա Շիրակացու ճեմարանն է ավարտել, երեկ էս լկտի ակումբի ելույթը լսելուց հետո, Նիկոլ Փաշինյանն ասում էր` «Ժողովրդին դոդացրել են, դոդ են, եւ ասում ա սերժականացրել են...», այ բալամ, Սերժին թողեք իրա տեղը մնա, իմ որդուն թողեք իրա տեղը մնա, եւ էդքանից հետո էսօր որոշել էի գնայի էդ Արամ Աբրահամյանի մոտ, ասեի` «պրն Աբրահամյան, ես քեզ շատ հարգել եմ, դու խելացի, վերլուծող եւ լրագրող ես, եւ քաղաքականագետ, էս լկտիին դու հրավիրել ես իրա «Իփիչմեթա», ինչ զահրումարա բացում, դրա վերլուծությունը... թերթում գրել, որ Գագիկ Ծառուկյանի մայրը, ասում ա, կանգնեց մի քանի րոպե, հետո մտավ բնակարան իր հարգանքի տուրքը մատուցելու վարչապետին: Մի հատ էլ գրել ա Գագիկ Ծառուկյանը այնքան մեծ պսակ էր պատվիրել, մեջտեղն էլ, ասում ա, ոսկե խաչ էր դրած... - Բայց իսկապե՞ս ոսկե խաչ եղել ա: ->Եղել ա՞ - Տիկին Ծառուկյան, ձեր ընդհանուր աշխատատեղերի քանակը ինչքա՞ն է: - Իա, ասեմ, որ հարկայինը գա ասի հարկերը խի չես լրիվ ցույց տալի՞: - Ինչքանը որ գրանցված է` այդքանը ասեք: - 78 հոգի: - Տիկին Ծառուկյան, բայց իսկապե՞ս հարկերը լրիվ ցույց չեք տալիս: - Մի քիչ պահում ենք, մի քիչ ցույց չենք տալիս, մի քիչ տալիս ենք, բա ոնց... - Դրա համար էլ ասում են, որ հարկերը թաքցնում եք, հետո ժողովրդին բարեգործություն անում դրանով: - Շատ էլ լավ ենք անում, եթե էդքան բանը բաշարում ենք, ուրեմն ճիշտ ենք անում... - Ինչո՞ւ չեք տալիս, որ պետությունը թոշակ տա, նպաստ տա... - Տամ, որ գնան Մոնտե Կառլո՞... Չեմ տա... Ես տալիս եմ սոցիալապես անապահով խավին, տալիս եմ անվճար մանկապարտեզին, տալիս եմ անվճար բուժօգնություն... Հարկերը - ...Գագիկ Ծառուկյանը արդեն 19 տարի ա բարեգործություն ա անում, դուք ինչի՞ վրա եք եկել բան անում... Մենք մտածում ենք` ոնց արել ենք, ըտենց շարունակում ենք, ժողովուրդը ուզում ա` թող հավատա, չի ուզում, թող ըտենց ստրկատիրական լծի տակ տրաքի:
  2. Поскольку общеизвестная цитата из поэмы А.С.Пушкина „Тазит“ является одним из наиболее серьезных аргументов наших гостей в любом (подчеркиваю: любом) споре, я подумала, что было бы интересно создать список „ответных аргументов“. И так, давайте вспомним, что говорили люди о турках. Условия: -цитировать так, чтобы мысль автора не искажалась (не по принципу „а вот Пушкинкто-то называл армянтурков...) -указать автора, время и источник (прошу воздержаться от высказываний, как „когда я отдыхал в Сочи, там таксист был такой небритый, так вот он мне сказал, что...“) -обязательно цитировать на языке оригинала (если цитата не на русском языке, желательно дать и перевод), и, естейственно, без изменений и дополнений -исключения: пословицы, поговорки, интересные наблюдения. (просто надо доказать их существование; высказывания, как „а вы знаете, что один великий поэт свою собаку называл...“ будут удаляться) Еще, чтобы избежать каких-либо необ'ьективностей, не надо цитировать ни армян, ни самих турков.
  3. Добро пожаловать! Почувствуй себя армянином
  4. Bidouilleի կետադրական սխալների մասին թեման մտքեր առաջացրեց նաեւ այլ լեզվասխալների մասին: Խոսակցական հայերենում հաճախ են հանդիպում ռուսերենից ուղղակի վերցրած եւ թարգմանված արտահայտություններ, որոնք այդքան էլ ընդունելի չեն, նամանավանդ երբ օգտագործվում են գրողների, լրագրողների կամ քաղաքական գործիչների կողմից: Փորձեմ մի քանի օրինակ բերել. Մելիքը, որի բանաստեղծությունները կարելի է կարդալ այստեղ` http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=25452, իր ստեղծագործություններից մեկում օգտագործել էր "հեռուստացույցը նորից պտտեց" արտահայտությունը, որը, թեպետ հասկանալի է, բայց հայկական չի: (Մելիք ջան, չվիրավորվեք, պարզապես շատ հետաքրքիր օրինակ է) Կարող եմ թվարկել հայերենին շատ ավելի խորթ արտահայտություններ. ապրել ինչ-որ փողոցի վրա (жить на какой-то улице) սովորել ուրիշի սխալների վրա (учиться на чужих ошибках) ինչպե՞ս է անունդ (լավ է, շնորհակալություն, բարեւում է) եւ այլն: Հետաքրքիր է նաեւ ռուսերեն բառերի ահռելի քանակը, որոնք օգտագործվում են, ստանալով հայոց լեզվին քիչ թե շատ բնորոշ առոգանություն: Օրինակ` ռեկլամ - գովազդ սմէտան - թթվասեր աբոյ - պաստառ վափշէ - ընդհանրապես ... Առաջարկում եմ կազմել տարածված լեզվասխալների ու անտեղի նորամուծությունների փոքրիկ բառարան: Ո՞վ ինչ կհիշի:
  5. Хвала Всевышнему. Имам Аль-Газали (мир ему) родился в 450 году по хиджре (1058г.) в городе Тус иранской провинции Хорастан. Несколько лет жил в Багдаде, где возглавлял богословскую школу, затем путешествовал по Палестине и Сирии. В молодости изучал философию, о чем в последствии говорил: "Мы начали искать знания не ради Аллаха, но Он захотел, чтобы это было только ради Него." Говорят, что в последние годы своей жизни он занимался только богоугодными делами и свой каждый день завершал чтением хадисов и общением с семьей. Имам Аль-Газали прожил всего лишь 55 лет, и в 505 году по хиджре (1111г.) покинул этот бренный мир.
  6. ПРОШУ ТРЕБУЮ -лишить вотера ВСЕХ модераторских и администраторских возможностей -остановить выборы и убрать все темы, касающиеся этих выборов до тех пор, пока модераторы САМИ не решат что с ними делать -удалить закрытый раздел в лов энд романс-е Тема обсуждению не придается. Особенно не хочется тут видеть высказываний самого вотера, так как тема исключительно для Артура.
  7. Սիրելիներս, կուզեմ թարմացնել այս թեման Գարեգին Ա.-ի "Ան-ժամանակը ժամանակին մէջ" գրքով, որը, հուսով եմ, ժամանակի ընթացքում ամբողջովին կտրամադրեմ ձեր ընթերցանությանը: Խնդրում եմ այս թեման օֆֆթոփի չվերածել: ԱՆ-ԺԱՄԱՆԱԿԸ ԺԱՄԱՆԱԿԻՆ ՄԷՋ ԳԱՐԵԳԻՆ Ա ԿԱԹՈՂԻԿՈՍ ԱՄԵՆԱՅՆ ՀԱՅՈՑ (ԻՆՉՈ՞ւ ԱՅՍ ԳԻՐՔԸ) Մարդու կեանքը երկու մակարդակներ ունի. -Երկիրը` իր ոտքին ներքեւ, -Երկինքը` իր գլխուն վերեւ: Մարդու կեանքը երկու տարրերու միախառնուրդն է. -Ժամանակը, որ «կ'անցնի» եւ որուն մէջէն ինք` մարդը` կ'իրագործուի աստիճանական ընթացքով մը: -Յաւերժութիւնը, որուն ճաշակը կ'առնէ չանցնող ապրումներու եւ արժէքներու վայելքով եւ որուն լիութեանը կը ձգտի իր կեանքի հարազատագոյն մղումով: Ամէն անգամ որ մարդը «նոր տարի», «ամանոր», «տարեգլուխ», «տարեսկիզբ» կ'ըսէ, կը տարուի մտածելու ժամանակի՛ն մասին: Կը զգայ, որ խորհուրդ մըն է, զոր չի կրնար քակել մտքի ոյժով. բայց, կեանքի փորձով կը զգայ, որ անո՛վ կ’ապրի, «այսօր», «երէկ», «վաղը» ըսելով, «առաւօտ», «կէսօր», «երեկոյ», «գիշեր» հոլովելով, «վայրկեան», «ժամ», «օր», «շաբաթ», «ամիս», «տարի», «տարեդարձ», «տարելից», «ամեակ», «դար» ծաքսելով իր շրթունքներուն վրայ, առօրեայ հացին հետ: Գիտուններուն, իմաստուններուն, իմաստասէրներուն կը հարցնէ, պատասխաններ կը ստանայ. բայց լիովին չի գոհանար: Ամէն ոք բան մը կ'ըսէ ժամանակի էութեան եւ բնութեան մասին, առանց կարենալ սահմանելու զայն: Բոլորն ալ սակայն, անխտիր, երկնային եւ երկրային գոյութիւններուն շարժումներուն, կատարուած դէպքերուն առնչաբար կ'ըմբռնեն եւ կը նկարագրեն զայն: Ոմանք անցեալ, ներկայ ու ապագայ եռաշարքին մէջէն երկրորդը կը վերցնեն, զայն նկատելով ակնթարթային անցք մը առաջինին եւ երրորդին միջեւ, երրորդէն պոկուած եւ նուաճուած պահ մը անմիջապէս առաջինին շղթայուող եթերային նօսրութեամբ թել մը: Ներկային ծնունդը ու մահը միադէպ են: «Երկու ժամանակներ» ու այս տեսաբանները ժամանակի յղացքին կու տան այնպիսի ընդհանրական տարողութիւն եւ արժէք, որոնցմով զայն կ'ըմբռնեն որպէս չորրորդ տարածքը գոյութեան` երկայնութեան, լայնութեան եւ խորութեան երեք տարածքներու որակէն: Աստուածաշնչական հեղինակը կը յայտարարէ.- «Մարդոյ որպէս խոտոյ են աւուրք իւր, որպէս ծաղիկ վայրի այնպէս ծաղկէ: Շնչէ ի նմա հողմ, եւ ոչ է եւ ոչ եւս երեւի տեղի նորա». եւ անմիջապէս կ'աւելացնէ. «բայց ողորմութիւն Տեառն յաւիտեանս յաւիտենից ի վերայ երկիւղացած իւրոց, եւ արդարութիւն նորա յորդւոց մինչեւ յորդիս» (ՍԱՂՄՈՍ ՃԲ, 15-17): Ուրիշ մը, Նոր Կտակարանեան ժամանակներէն, Հինին Իմաստութեան Գրականութենէն ներշնչուած եւ Քրիստոսով առաւել եւս պայծառացած մտքով կը յայտարարէ.- «Տիրոջ համար մէկ օրը հազար տարուան պէս է, եւ հազար տարին` մէկ օրուան պէս» (Բ. ՊԵՏ. Գ. : Իսկ Յայտնութեան կատարեալ մարմնացումը` Քրիստոս ինք կը պատգամէ.- «Երկինքն ու երկիրը պիտի անցնին եւ իմ խօսքերս երբեք պիտի չանցնին» (ՄԱՏԹ. ԻԴ. 35): Ի՞նչ կը նշանակեն այս հակադրութիւնները անցնելու եւ չանցնելու: Ի՞նչ բանն է որ կ'անցնի, վերջ կը գտնէ, եւ ի՞նչ` որ չանցնիր, յաւիտենական է, սերունդէ սերունդ կը փոխանցուի եւ յաւերժօրէն կ'ապրի: Յայտնապէս, կեանքի երկեակ տարածքներու առկայութիւնն է որ կը ստեղծէ մարդու կեանքին առեղծուածային թնճուկը: Բաներ կան, պատահարներ, զգացումներ, ապրումներ, որոնք կ'անցնին, որովհետեւ «խոտ»ի չափ, «խոտ»ի նման «կեանք» ունին: Բաներ ալ կան, դէպքեր, եղելութիւններ, զգացումներ, ապրումներ, գաղափարներ, ճշմարտութիւններ, արժէքներ, որոնք օրերու թաւալիքն եւ տարածութեան պարունակի պայմաններու պարագայականութեան սահմանները կ'անդրանցնին: Տեսակ մը երկու տոմարներ կան մարդու կենսագրքին մէջ.- -Տոմար «բանից անցելոց», որոնք` հազիւ գրուած` կը ջնջուին, կարծես երբեք գրուած չըլլային, եւ կամ ժայռին վրայ ինկած ցորենահատիկի կեանքը միայն ունին շուտով անհետանալու դատապարտուած: -Տոմար «բանից մտացելոց», որոնք այնպէս կը գրուին, որ թէ՛ մելանը չի տժգունիր եւ թէ՛ գիրին ձեւը չ'եղծանիր: Առաջինը Գիրքն է Մահուան: Երկրորդը` Գիրքն Յաւիտենութեան: Մինչ մեր գոյութեան մէկ երեսը կամ մակարդակը եւ կամ տարրը «մեռնող» Ժամանակի մահացնող սահանքէն անվերադարձ կը կորսուի, միւսը` ան-ժամանակ էութեամբ, ժամանակէն վեր զօրութեամբ ժամանակին զօրութիւնը կը խափանէ: * * * Մարդը ի՛նչ ալ ըլլայ, ո՛ւր ալ ըլլայ, ինչպէ՛ս որ ալ ըլլայ, անխուսափելիօրէն բռնուած է այս երկութեան (dualisme) միջեւ: Մարդը այնքան ատեն որքան մարդ է` անպայման կը գտնուի այս երկուքի միջասահման հանգրուանին վրայ: Մարդուն ե՛ւ մեծութիւնը ե՛ւ ողբերգութիւնը այս անելային թուող իր գոյակերպին մէջ ունին իրենց աղբիւրը: Մեր մէջ Ս. Գրիգոր Նարեկացին մարդու այս ներքին տռամին ամենէն խոր մեկնաբանն է եւ զուր տեղ չէ որ իր աղօթագիրք-մատեանը կոչուած է «Մատեան Ողբերգութեան»: Որքա՜ն խորիմաստ է որ Նարեկ Մատեանը կը բացուի մարդու երկապայման գոյութենէն բխող տագնապի զօրեղ սա բառերովը.- «Ջայն հառաչանաց հեծութեան սրտի` ողբոց աղաղակի Քե՛զ վերընծայեմ, տեսողդ գաղտնեաց. Եւ մատուցեալ եդեալ ի հուր թախծութեան անձին տոչորման` Զպտուղ ըղձից ճենճերոյ սասանեալ մտացս Բուրվառաւ կամացս առաքել առ քեզ»: «Սրտիս հեծեծալից հառաչանքներուն ողբաձայն աղաղակը Քեզի՛ կը վերընծայեմ, գաղտնիքները տեսնող Տէր: Եւ այրուող հոգիիս թախծութեան կրակին վրայ Սասանած մտքիս ճենճերող իղձերու պտուղը դնելով` Կամքիս բուրվառով Քեզի՛ կը վերուղղեմ»: 19-րդ դարու ֆրանսացի իմաստասէր Lamennais այլապես պիտի արտայայտէր նոյն այս երկուութեան մէջ բռնուած մարդուն կացութիւնը. «Գիտէ՞ք թէ ինչու մարդ ամենէն շատ տառապողն է արարածներուն. որովհետեւ իր մէկ ոտքը հունաւորին մէջ ունի, եւ միւսը` անհունին. որովհետեւ բաժնըւած է երկու աշխարհներու միջեւ»: Ո՞ւր է, սակայն, մարդոց միջեւ տարբերութիւնը այս հասարակաց գոյակերպին դիմաց: Ամենէն էական տարբերութիւնը այն է, որ մարդ կայ որ կը յաջողի անցաւորին մէջ անանց ապրումներուն աւելի տեղ տալ իր կեանքին մէջ եւ ալ կայ որ հակառակ կենսընթացին «ախոյեան» - կամ` զոհ – կը դառնայ: Մարդ կայ որ ժամանակին մէջ ան-ժամանակ արժէքներուն նժարը կը ծանրացնէ իր ապրումներով, յարաբերութիւններով եւ գործերով եւ կը դառնայ քաղաքացի յաւիտենութեան: Մարդ ալ կայ որ ժամանակի ակումբին անդամ կը մնայ, հաւատարիմ յաճախորդ «Կանայի զուարթ ակումբներուն»: Մարդ կայ որուն համար «Կեր, արբ եւ ուրախ լեր», «հագուէ, շքուէ ու պտտէ», «շաղակրատէ, զրախօսէ ու բամբասէ» կենցաղակերպերը կեանքի բնական ուղեգիծներն են ու հաճոյքը` յարադէտ նպատակ: Մարդ ալ կայ որուն համար այս բոլորը թեթեւ ամպի ծուէններ են, ստուերի նօսրութեամբ անցնող երեւոյթներ, ու մայթի վրայ կատարուող պարագայական քայլափոխութիւն, մինչ արեւն ու անձրեւը` կեանքի էականութիւն, պողոտան կամ մայրուղին` քայլագնացութեան ճանապարհ, պարտականութեան կշռոյթով նուաճելի: Ո՛չ մէկ մարդ հրեշտակ է այնքան ատեն որ երկրի վրայ ու ժամանակին մէջ կ'ապրի: Բայց վա՜յ այն մարդուն որ կենդանականի ծիրէն դուրս չի բերեր իր կեանքը այս երկրի վրայ...: Թէ ժամանակը ի՞նչ է իր էութեան մէջ` ինծի համար կը մնայ խորհուրդ: Ո՛չ յաւակնութիւնը ունիմ, ո՛չ ալ կարողութիւնը բնազանցական (metaphysique) կամ էաբանական (ontologique) վերլուծումներով անոր ինչութեան քննութիւնը կատարելու: Չեմ ալ հանդիպած այնպիսի վերլուծումի, որ կարենայ խորհուրդին վարագոյրը բանալ աչքերուս առջեւ: Ժամանակը, ինծի համար, այն կտաւն է, որուն վրայ մարդ իր կեանքի արուեստովը պատկեր մը կը դրոշմէ, եւ այդ պատկերն է որ կտաւը կը փրկէ կտաւութեան ինքնիրմով «չէզոք», անիմաստ գոյութենէն եւ բնական փճացումէն: Կտաւը սոսկ իբրեւ կտաւ գործածողնէ որ կը նոյնանայ կտաւութեան ճակատագրին հետ...: Կտաւը իբրեւ պաստառ գործածողը այլ իմն գոյութեան մը ծիրին մէջ կը մտնէ, ուր ժամանակը իշխանութենէ կը դադրի...
  8. Спасибо всем за все, мои дорогие. Я всех вас люблю, остальных просто уважаю, но на форуме меня больше не будет. Кому нужен мой мэйл, пишите на ЛС. Остальным - счастливо оставаться.
  9. Ну, давай, Маро джан! Рассказывай, мы тебя слушать будем.
  10. Չնայած ֆորումում շատ չես լինում, բայց մեկ է` էստեղ կուզեմ շնորհավորել ծնունդդ: Քեզ ամենայն բարիքներ` սեր, երջանկություն, խելք , հաջողություն եւ այլն; թող բոլոր բարի ցանկություններդ, ու ամենն, ինչ որ լավ է քեզ համար` իրականանան: Մ-ին ու Ց-ին բարեւներս, քանի չեմ մոռացել:
  11. Le Petit Prince (French) Der kleine Prinz (German) The Little Prince (English) Маленький Принц (Russian) ՓՈՔՐԻԿ ԻՇԽԱՆԸ ԱՆՏՈւԱՆ ԴԸ ՍԵՆՏ ԷՔՍՅՈւՊԵՐԻ ԼԵՈՆ ՎԵՐՏԻՆ Խնդրում եմ, երեխաները ինձ ներեն այս գիրքը մեծահասակ մարդու ձոնելու համար: Պետք է արդարանամ` այդ մեծահասակ մարդը իմ ամենալավ բարեկամն է: Բացի դրանից, նա աշխարհում ամեն բան հասկանում է, նույնիսկ մանկական գրքերը: Եվ վերջապես, նա ապրում է Ֆրանսիայում, իսկ այնտեղ հիմա սով է ու սառնամանիք: Եվ նա մխիթարության մեծ կարիք է զգում: Եթե այս ամենը ինձ չի արդարացնում, ապա ես այս գիրքը կնվիրեմ այն տղային, որին մի ժամանակ նման է եղել իմ մեծահասակ ընկերը: Չէ՞ որ բոլոր մեծահասակները առաջ երեխա են եղել, միայն թե նրանցից քչերն են այդ բանը հիշում: Այսպես ուրենմ, ես ուղղում եմ մտցնում իմ ձոնի մեջ` ԼԵՈՆ ՎԵՐՏԻՆ, երբ նա փոքրիկ տղա էր
  12. Незами Гандзакеци - персидский поэт-мыслитель. Родился в 1141 году в Гандзаке, где и умер в 1209 году. Основные сочинения Незами — "Пятерица" (Хамсе), которая состоит из 5 поэм: Makhzan al-Asrar - Сокровищница тайн (написана между 1173 и 1180), Хосров и Ширин (1181), Лейли и Меджнун (1188), Haft Peykar - Семь красавиц (1197) и Искандар-наме ... همه عالم تن است و ايران دل , написал Незами, что означает "Мир это тело, а сердце его - Иран!"
  13. ...И ДА ВОССТАНУТ МЕРТВЫЕ ОБЫКНОВЕННЫЙ ФАШИЗМ У большинства в памяти одноименный фильм с голосом покойного Михаила Ромма, комментирующего происходящее на экране. Я помню лица людей, у многих были покрасневшие от слез глаза. И у мужчин, и у женщин. Не было слышно обычного говора толпы, смеха, шуток. Зрители молча переживали внутри себя преступления нелюдей против человечности, против всего, что дает право называться человеком. Точно такие же чувства испытывал я, как и миллионы моих сограждан, глядя на экран телевизора, где разворачивалась трагедия наших дней, сущность современных фашистов-дашнаков. Не сотрутся из памяти нашей кадры, зафиксировавшие невинно убиенных жителей Ходжалы. Это было сделано дашнаками, это было ожидаемо, так как вдохновлялось католикосами не год и не два, а на протяжении истории длиной более 100 лет. Ненависть, возведенная в ранг государственной политики и поддержанная странами, проповедующими христианскую любовь к ближнему… Но почему мы уподобляемся этим нелюдям?! Почему мы даем возможность наши промахи, ошибки использовать на полную мощность такому сильному врагу в области черной пропаганды, каковыми являются дашнаки? Кому выгодно выставить нас в обличье мародеров? Разрушением кладбища, которое почти 80 лет было местом захоронения армян, русских, евреев, мы поставили себя на одну доску с мародерами. Сегодняшний рейд "Реального" показал нам факты того, до какой низости могут опуститься жители этой страны, уподобившие себя дашнакам начала прошлого столетия, а самое главное - замаравшие всех нас огромной бочкой дегтя. Нелюдь под прикрытием шовинистических лозунгов, ринулась… нет, не в окопы на линию фронта, а на кладбище: грабить, рушить, воровать. Когда редакционная машина подъехала к дирекции кладбища, сам директор внезапно испарился. Притом в такой спешке, что не успел закрыть приемную перед своим кабинетом, так и оставив дверь нараспашку. Кямран, так зовут "начальника охраны покоя усопших", куда-то на минутку вышел и будет только завтра. Об этом нам сообщил сторож у железных ворот кладбища. Мы поинтересовались тем, как это может быть, чтобы с территории кладбища вывозят спиленные 50-летние ели, кипарисы, кедры, сосны, железные ограды, гранитные и мраморные плиты, а сторож и дирекция кладбища в лице Кямрана об этом ничего не знают? Как могло произойти столь варварское истребление мемориальных памятников и могил, притом в таком массовом количестве? Почему многие могилы, в основном, людей пожилых, вскрыты со стороны головы, сделаны подкопы именно со стороны черепа? Кто эти мистеры иксы, так любящие золотые коронки покойников? Вам это ничего не напоминает? Сделать подкоп, сдвинуть могильную плиту, автогеном срезать железные ограды - дело отнюдь не одного часа. Интересно где находился в это время директор кладбища? Считал, пересчитывал любимые знаки денежного обращения, обильно политые слезами родственников усопших? Во время проезда, казалось, по бесконечному серпантину между железными оградами уцелевших (пока!) могил мы обратили внимание еще на одну деталь. Спиленные деревья очищены от сучьев и аккуратно складированы, как и железные ограды. Видимо, их скоро вывезут мимо незрячих сотрудников кладбища, мимо наряда полиции, петляющего иногда по дорогам кладбища, мимо всех, у которых совесть давно умерла… АМИРХАН АББАСОВ
  14. (перевод И. Сельвинского) * * * О роднике спроси того, кто знал пустыни желтый ад, А ты что знаешь о воде, когда перед тобой Евфрат? О яр, моя сахибджамал!1 Красавица моя, о яр! Когда ты здесь – я как роса, а нет тебя – я словно яд... Умиде ман, умиде ман2, надежды, чаянья мои! Хоть мы с тобой разлучены, но наших душ не разлучат. Ман на дидам3, не видел я, на шенидам4, не слышал я, Чтобы затмили где-нибудь твоих очей горящий взгляд. Глухая ночь моих надежд вдруг освещается тобой, Ба субхи руи ту башад5, как будто блещет звездопад... Каманди ман6, страшусь тебя. Калиди ман7, зову тебя. Ты – мой капкан и ключ к нему, ты мой восход и мой закат. О, сколько раз, моя краса, о яр, моя сахибджамал, Испепелишь и вдруг опять переселишь в свой райский сад. Я обоняю запах роз – курбане зульфе ту башам!8 Мою любовь и жизнь мою я, дорогая, ставлю в ряд. Бывало, мир я мог воспеть, умиде ман, умиде ман! Но вот уж год – утратил гуд моих касыд певучий лад. Зе чашме дустам фитадам9 – с глазами друга разлучась, – На произвол души врага я пал, бессилием объят. Авах!10 Газели Саади не тронут сердца твоего... Но если птицам их спою – от боли гнезда завопят! 1Красавица, 2Надежда моя, надежда моя, 3Я не видел, 4Я не слышал, 5Лицо твое – как утро, 6Силок мой, 7Ключ мой, 8Да буду жертвой твоих кудрей, 9Выпал из поля зрения моего друга, 10Увы.
×
×
  • Create New...