[Не риторические вопросы]

[Не риторические вопросы]

тут

тут

все вернулось на круги своя.

Турция с Баку будет сдерживать Россию, вопрос НКР закрыт еще раз

[Не риторические вопросы]

Ответ принят.

Но не приедут, как мне думается.

Можно пытаться об'яснять - почему.

Но надо ли?

А в результате все равно не приедут - и точка.

По крайней мере - по собственной воле.

90% не приедут, но порядок с библиотеке должен быть.

[Не риторические вопросы]

И все-таки, существует или нет "Ануш Левонян", за таковой подписью в этой же статье звучит резонный вопрос:

https://www.facebook.com/hayk.balanyan/post...0?stream_ref=10

Репатриация. И ничего более.

[Не риторические вопросы]

Հայք Բալանյան (21 марта 2014, 12:07) :

Նոր հին հնարավորություններ

Ղրիմյան ճգնաժամը և ռուս-արևմտյան հակասությունների սրումը նոր իրավիճակ են ստեղծել նաև մեր տարածաշրջանում, և այդ նոր իրողության քննարկումը կարող է նաև նոր մոտեցումներ առաջարկել Հայաստանի Հանրապետության քաղաքականության համար:

Ռուս-արևմտյան հակասությունները բացահայտեցին պայմանական միասնական Արևմուտքի գերլարումը և խնդիրները: Իրաքի, Սիրիայի, Իրանի, Չինաստանի և այլ խնդիրների առկայության պարագայում՝ առճակատումը Ռուսաստանի հետ բացահայտեց և ռեսուրսների անբավարարությունը նոր սուր ճգնաժամի համար, և Ռուսաստանի կարևորոությունը և հզորությունը միջազգային հարաբերություններում: ԱՄՆ քաղաքականության պատրաիարք Զ.Բժիզինսկու Մոսկվայի հետ կոմպրոմիսի գնալու հորդորները անտեսվեցին և այժմ նույն Զ.Բժեզինսկի վստահեցնում է, որ "Ուկրաինան դեռ շատ երկար չի լինի ԵՄ և ՆԱՏՈ-ի անդամ", խոստովանելով որ "եթե ուկրաինացիները դիմադրեն, ապա Արևմուտքը կկարեկցի, բայց ռազմական օգնության և մասնակցության սպասել պետք չէ":

Այս անկեղծությունը բնավ չի նշանակում, որ Արևուտքը հրաժարվելու է ակտիվ քաղաքականությունից, այլ հարց է, որ այդ քաղաքականության մեջ մտցվելու են էական շտկումներ ինչպես ռազմավարության, այնպես էլ նպատակների մեջ, ինչը ենթադրում է նոր երկարաժամկետ գործընթաց և տևական, եթե ոչ առճակատում Մոսկվայի հետ, ապա պայքար ընդհատումներով և ակտիվության բռնկումներով: Կարելի է փաստել, որ կողմերը անցել են որոշակի Ռուբիկոնը և մինչ-ղրիմյան հարաբերություններին վերադարձ չի սպասվում: Եվ նկատի ունենալով ավելի մեծ կոնտեկստը՝ այլ ուժերի, հիմնականում Չինաստանի գործոնը, կարելի է ակնկալել, որ այդ հին հակամարտության նոր փուլը երկարատև է և առաջիկա տասնամյակներում նկարագրելու է միջազգային քաղաքականությունը և Հայաստանին վերաբերվող գործընթացները:

Մեր տարածաշրջանում արևմտյան դիրքերը բավականին հզոր են. գործում է Բաքու-Թբիլիսի տրանսպորտային առանցքը, նավթա- և գազատարները, Վրաստանում և Ադրբեջանում Արևտուքը ունի բավականին հզոր դիրքեր տնտեսության և քաղաքականության մեջ, երեք երկրներում էլ առկա է էական ազդեցություն վերնախավի, կրթության, պետական ապարատի, քաղաքական ուժերի շրջանում: Կարելի է ասել, որ Արևմուտքը կորցնելու բաներ տարածաշրջանում ունի, և հետևաբար պաշտպանելու: Մյուս կողմից Ռուսաստանը ապացուցեց իր ախոյաններին, որ ունակ է ենթադրյալ, հիպոտետիկ ճգնաժամային իրավիճակում անիմջապես Դաղստանից ուղիղ ճանապարհով նետվել դեպի Բաքու՝ վերջ տալով իր դիրքերի նկատմամբ յուրաչանչյուր ոտնձգությանը: Նաև անհրաժեշտ է արձանագրել, որ այլ խնդիրների և ռեգիոնների, նույն Իրաքի, Սիրիայի, Իրանի, Չինաստանի և ՈՒկրաինայի խնդիրների համեմատ ղարաբաղյան և հայ-թուրքական հարցերը Արևմուտքի համար նվազ հետաքրքիրն են և վերջնահերթը:

Այս թվարկված հանգամանքներից ելնելով Արևմուտքի համար կարող է խոսք գնալ դիրքերի պահպանման և ունեցածը չվտանգելու, ավելորդ ռիսկերից խուսափելու մասին: Եվ այդ ռիսկերից խուսափելու լավագույն միջոցը իհարկե ակտիվ քաղաքականությունն է և նոր զսպանակների ստեղծումը, հին պայմանավորվածությունների պահպանումը և երկխոսությունը Մոսկվայի հետ:

Մինսկի Խմբի ամերիկյան համանախագահը Ձեյմս Ուորլիքը գրում է. "Այն ժամանակ, երբ ԱՄՆ չի կարող ընդունել Ռուսաստանի գործողությունները Ուկրաինայում, կան ոլորտներ, որտեղ կարելի է շարունակել համատեղ աշխատանքը-խաղաղությունը Լեռնային Ղարաբաղում: Եվ շարունակում. "Մենք պետք է դիտարկենք, թե ինչ կարելի է օգտագործել ՈՒկրաինայի իրադարձություններից Հայաստանի և Ադրբեջանի կոնֆլիկտի համար":

Ուկրաինայի դեպքերից մեր տարածաշրջանի համար կարելի է քաղել նաև այն գիտակցումը, որ Մոսկվան ունակ է ուժային գործողությանը այս տարածաշրջանում, իսկ ԱՄՆ անընդունակ է այն կանգնեցնել, հետևաբար ամերիկյան ակտիվության նպատակը իսկապես լարման նվազեցումն է ամերիկյան ազգային շահերի պահպանումով:

Սակայն ԱՄՆ քաղաքականությունը ակտիվության առիթներ է պահանջում: Այդ ակտիվացումը նաև հավելյալ, բայց ժամանակավոր միջոց է Ղրիմի դեպքերի կոնտեքստում Անկարաի վրա ազդելու, և Ռուսաստանին և Թուրքիային միմյանց հակադրելու, և Մոսկվայի հետ Ղրիմի առևտրում նոր փաստարկներ գտնելու: Այս իմաստով մեզ վերաբերվող ամերիկյան ակտիվությունը նաև շեղող, անհագստացնող և շատ ավելի կարևոր խնդիրների համար առևտրի մանրադրամի բնույթ ունի: Այդ քաղաքականությունը սահմանափակված է մեր տարածաշրջանում արևմտյան դիրքերի ռազմավարական պաշտպանության խնդիրներով և ստորադասված է այլ, ավելի կարևոր խնդիրներին, և կարող է ունենալ էական անհետևողականություն և այսրոպեկան դեգերումներ:

Տարածաշրջանային քաղաքականությունը քննարկելիս կարևոր հանգամանք է հանդիսանում Բրիտիշ Պետրոլիում և ռուսական «Роснефть» նավթային ընկերությունների փաստացի միաձուլման գործարքը, որը կայացավ 2012թ հոկտեմբերին: Գործարքի արդյունքում ВР ստացավ կանխիկ 12,48 մլրդ. դոլար և «Роснефть»-ի բաժնետոսմերի 18,5%, իսկ «Роснефть» ձեռք բերեց ВР-ի 50-տոկոսանոց բաժնեմասը ТНК-ВР-ում, հանձնելով ԲՊ-ին 16,65 մլրդ. դոլար, և «Роснефть»-ի բաժնետոսմերի 12,84%: Փոխարենը ВР ձեռք բերեց «Роснефть»-ի բաժնետոսմերի 5,66% վճարելով 4,87 մլրդ դոլար: Ավելին, ընկերությունները պայմանավորվեցին Արկտիկայում գտնվող հանքերի համատեղ շահագործման մասին, որտեղ ահռելի պաշարներ կան, մոտ 5 մլրդ. տ. նավթ և 10 տրլն. խ.մ. գազ: Այդ ռազմավարական դաշինքի ստեղծումը մրցակիցների կողմից արժանացավ կայծակնային գրոհի՝ վարձված Գրին Փիսի սադրանքով և բնապահպանական- իրավապաշտպան մոտիվներով մամուլի կոշտ քննադատության: Այս կոնտեքստում մենք գործ ունենք տարբեր Արևմուտքների հետ, ինչը անհրաժեշտ է հաշվի առնել հայկական քաղաքականությունը պլանավորելիս:

Բրիտիշ Պետրոլիումը սովորական առևտրային ընկերություն չէ, և նման ռազմավարական բնույթի գործարքը ենթադրում է ոչ միայն ֆինանսական շահերի համընկումը, այլև քաղաքական ռազմավարության կոորդինացում, և կարելի է ենթադրել միայն, թե այդ դաշինքը ինչ դերակատարում ունի 2012թ-ից հոկտեմբերից հետո տեղի ունեցած իրադարձություններում: Մեր պարագայում այդ գործոնը կարևորվում է Ադրբեջանում Բրիտիշ Պետրոլիումի լուրջ ներդրումներով, Բաքու-Ջեյհան գազատարի օպերատորի կարգավիճակով, ինչպես նաև ադրբեջանական վերնախավի հետ սերտ կապերով: Այս իմաստով Բրիտիշ Պետրոլիումի ռուսական կապերը կարող են հանդիսանալ կայունացնող, զսպող գործոն մի կողմից, մյուս կողմից կարող են ընկալվել, որպես ռուսական ազդեցության դանդաղ և ոչ թափանցիկ ընդլայնման խողովակ: Այս իրավիճակում ռուսական սպառազինությունների մատակարարումը Բաքվին կարելի է նաև դիտարկել ոչ միայն, որպես աճող Իրանին զսպելու քայլ, այլև համատեղ ներդրումների պաշտպանության ցանկություն, ինչպես նաև ադրբեջանական փողերով Մոսկվային կայունացման կամ համաձայնության վարձավճար: Ենթադրում եմ, որ ամերիկյան գործողությունները այս կամ այն կերպ պիտի հաշվի նստեն այդ իրողության հետ և փորձելու են օգտագործել այդ նավթային դաշինքը և ներդրողների շահագրգռվածությունը կայունության պահպանման հարցում, որպես համաձայնության հիմք, միաժամանակ զսպելով Ադրբեջանում և ոչ միայն Ադրբեջանում այդ դաշինքի դիրքերի ամրապնդումը:

Ընդհանուր առմամբ կարելի արձանագրել, որ Լեռնային Ղարաբաղի խնդիրը կայունացված է շատ երկար ժամանակով, պատերազմի սպառնալիքը ցածր է քան երբեք և առանց էքստրաօրդինար, ֆորս-մաժորային իրադարձությունների տեսանելի ապագայում որևէ փոփոխություններ այս խնդրում չի ակնկալվում: Այլ հարց է, թե ինչպես կօգտագործի հայկական կողմը հերթական դադարի տասնամյակը կամ տասնամյակները: Կլինի դա հերթական ինքնահանգստության ժամանակը՝ ոչինչ չանելու և երկիրը մսխելու համար, թե զարգացման և ամրապնդման ժամանակաշրջան: Նաև, կարելի է պնդել, որ հիմնական տեսանելի էքստրաօրդինար, ֆորս-մաժորային իրադարձությունը զանգվածային արտագաղթի հետևանքով Հայաստանի բնակչության թվի նվազումն է մինչև պետականությանը սպառնացող նվազագույն շեմ, ինչին հենց սպասում է Բաքուն:

Ինչևե, այս պահին Մինսկի խումբը իրականում բաղկացած է մեկ երկրից՝ Ռուսաստանից:

Հայաստանի շահերի տեսակետից այդ փաստը՝ ունենալ մեկ գլխավոր բաժնետեր մանևրելու ունակությունը սահմանափակող գործոն է: Բայց նկատի ունենալով, որ այժմ տարածությունը, հակասությունները Ռուսաստանի և Արևմուտքի միջև մեծ են, դեռ շատ երկար ոչ մի հերթական վնասակար գործնական ծրագրի կարելի է չսպասել: Այնքան երկար, ինչքան կձգձվեն, կերկարեն ռուս-արևմտյան հակասությունները: Այդ իմաստով Միսնկի խումբը ներկայումս անգործունակ է, և հետևաբար անվտանգ ոչ հայանպաստ գործողությունների և որոշումների առաջխաղացման հարցում: Այլ հարց է, որ Արևմուտքը ցանկանալով պահպանել իր տեղը, իմա Երևան-Բաքու քաղցր զույգի ուղորդման ձևաչափի՝ Մինսկի խմբի կարգավիճակը և դերը մտահոգ հայտարարություններ է անելու. հերթական "սպառնացող պատերազմ, բեկումնային բանակցություններ, վերջին շանսը" և այլ նման բաներ:

Հայաստանի շահերից է բխում սկզբունքորեն հեռու պահել ռուս-արևմտյան առճակատման կետերը հայկական խնդիրներից, և որպես դրա միջոց, Հայաստանը կարող է հանդիսանալ միջոնրդ երկու շահագրգիռ կողմերի համար, աջակցել Մինսկի խմբի պահպանմանը, գոյությանը, նպատակ ունենալով թույլ չտալ, որ տարածաշրջանը լինի մեահեծան ռուսական, և պահպանել Ղարաբաղի համար անվտանգ Մինսկի խումբը, որպես կարգավորող, բանակցող մարմին տարածաշրջանային այլ հակասությունների քննարկման և հարթման համար: Առանց նման հարթակի և երկխոսության հակասությունները չեն վերանա, այլ կստանան խորքային արտահայտման և հաշիվներ մաքրելու այլ ձևեր և մեթոդներ:

Նկատի ունենալով երկուստեք խոշոր ներդրումները՝ անհնար չի թվում հասկացնել կողմերին, որ ավելորդ լարումը տարածաշրջանում հեշտ է բորբոքել, բայց հետագա համդարտացման համար ոչ մի կողմը(մի գուցե բացի Իրանից) պատրաստ չի ներդնել ռեսուրսներ: Ներկայումս ԼՂՀ ճանաչումը կամ բանակցություններին մասնակցությունը Մոսկվայի շահերից չէ և խնդիրներ կառաջացնի Մոսկվայի և Բաքու-Անկարա զույգի միջև: Նույնը ճիշտ է նաև Արևմուտքի դեպքում հայելու սկզբունքով՝ ոչ ոք պատրաստ չի ճանաճել ԼՂՀ հրաժարվելով Անկարա-Բաքու առանցքի հետ հարաբերություններից:

Հայկական ավանդական փաստարկները, որոնց համաձայն Երևանը չճանաչեց Աբխազիայի և Հարավային Օսեթիայի անկախությունը ժամանակին ընդունվել են Մոսկվայի կողմից, որպես լեգիտիմ: Նոր ակնարկները(կամ խոսուն լռությունը) նույն տրամաբանության մեջ, որ Երևանը չի ճանաչի Ղրիմի կարգավիճակի փոխոխությունը և կաջակցի Մինսկի խմբի գոյությանը ևս պետք է բարձրաձայնել միջոնրդների սեղանից առաջարկվող տարբերակների հղկման և փոփոխության պահանջներին զուգահեռ, մասնավորապես ԼՂՀ մասնակցության հարցով: Ավելին, Հայաստանի համար տրամաբանական և լեգիտիմ շահ է Մոսկվայի առջև ԼՂՀ ճանաչման հարցի բարձրացումը Ղրիմի դեպքերի ճանաչման ֆոնին, հասկանալով և գիտակցելով միանշանակ մերժումը, և լեգիտիմացնելով սեփական քայլերը այդ մերժումը ստանալուց հետո:

Ղարաբաղյան կարգավորման գործընթացին զուգահեռ կարելի է կանխատեսել նաև 2015թ Հայոց Մեծ Ծեղասպանության 100-կի և տարածաշրջանում Մոսկվայի դեմ Արևմուտքի հակախաղի ակտիվացումը: Մահացած Արձանագրությունների վերակենդանացումը միջոց է ակտիվացնել արևմտյան քաղաքականությունը, և Թուրքիայի ակտիվացումը տարածաշրջանում դրա գործիքն է: Իհարկե խոսք անգամ չկա ինչ-որ լուծումների մասին. լուծեն, որ գործընթա՞ցը ավարտվի: Շվեյցարական ֆորմատը ունի ինքնուրույն գործառույթ՝ ապահովել Արևմուտքի համար դեպի տարածաշրջան կիսաբաց դուռ, և ոչ մի հայկական խնդիր չի լուծի, իսկ ռուս-թուրքական մերձեցման համար հիմքեր կունենա: Խոսքը գործընթացի մասին է, որտեղ Հայաստանի նման՝ Թուրքիան նույնպես հայտնվել է շահեկան վիճակում և փորձելու է արևմտյան ձգտումները, շահագրգռվածությունը օգտագործելով ինքնուրույն խաղ խաղալ ռուսների հետ:

Պատմական անցյալ և ոչ վաղ անցյալ փորձից ելնելով, կարելի կռահել, որ ռուսները կնախընտրեն հարցերը լուծել թուրքերի հետ, այլ ոչ թե Արևմուտքի: Նպատակասլաց աշխատանքի դեպքում հնարավոր է ներկայացնել սեփական փաստարկները և հասկացնել Արևմուտքին, որ շվեյցարական արձանագրույունների վերակենդանացումը չեն ուժեղացնի Արևմուտքին, այլ հիմք կհանդիսանան ռուս-թուրքական հերթական մերձեցման համար: Հայաստանի վրա Արձանագրությունների հարցով ճնշման փորձերը կուժեղացնեն միայն Անկարային և ռուս-թուրքական համաձայնությունը՝ բարդացնելով բույն Արևմուտքի իրավիճակը տարածաշրջանում: Որպես հայկական կողմի վրա արևմտյան ճնշման այլ հետևանք կարելի է ենթադրել նաև ռուս-իրանական մերձեցումը տարածաշրջանում, որը նույնպես իմաստազրկում է ճնշումները Երևանի վրա(ոստի և Սերժ Սարգսյանի վարչակարգի վրա):

Ռուս-թուրքական հերթական մերձեցման հնարավորության հանգամանքը կարևորվում է նաև Ադրբեջանի գործոնով, որը ռուս-արևմտյան սրացման պարագայում նույնպես հայտնվել է շահեկան վիճակում և կարող է փորձել ստանձնել նույն միջնորդական դերը: Սակայն Ադրբեջանի պարագայում անհրաժեշտ է մատնանշել, որ Բաքուն պարտադիր կապելու է Ղարաբաղյան և հայ-թուրքական հարցերը՝ նպատակ ունենալով տապալել երկուսն էլ, և ֆուտբոլային Արձանագրությունների հարցում Բաքուն հանդիսանում է ինքնուրույն խոչընդոտ Արևմուտքի համար անկախ պաշտոնական Երևանի գործողություններից: Իսկ ընդհանուր առմամբ, միջնորդության ադրբեջանական փորձերը սահմանափակվում են Միսնկի խումբը տապալելու և այլ ֆորմատով կարգավորումը ուղորդելու Բաքվի ավանդական ցանկությամբ:

Մյուս կողմից, հնարավոր է նաև ներկայացնել Մոսկվային հայկական փաստարկները առ այն, որ ավելի դյուրին է չգնալ Արձանագրությունների վերակենդանացմանը, քան այս իրավիճակում ռեսուրսներ ծախսել Արևմուտքի հետ նոր սակարկության գնալով և զիճումներ անել Անկարային: Մոսկվայի համար ավելի նպատակահարմար է թողնել սահմանները բացելու անընդունակության պատասխանատվությունը Արևմուտքի վրա, քան կրել Արձանագրությունների վերականեդանացման խոչընդոտի պատասխանատվությունը: Իհարկե, սահմանների անպյաման և անբանակցելի բացման դիրքորոշումը նշանակում է Երևանի կողմից Արևմուտքի հետ նոր ֆուտբոլային Արձանագրությունների հարցով բանակցություններից հրաժարում, և արևմտյան հավելյալ դիվանագիտական լծակի զսպում, ինչը կարելի է ենթադրել, որ բխում է Ռուսաստանի շահերից, և նման դիրքորոշումը նույնպես կարելի է կապիտալացնել Հայաստանի համար քաղաքական կամ տնտեսական դիվիդենտների տեսքով:

Եզրափակելով, կարելի է մատնանշել Հայաստանի քաղաքականության որոշ ուրվագծերը.

-աջակցել Արևմուտքի ձգտումներին Մինսկի խմբի գոյության և պահպանման հարցում, հասկանալով այդ կառույցի դերի փոփոխությունը,

-օգտվելով Արևմուտքի և Ռուսաստանի տարածաշրջանի կայունացման պահպանման ձգգտումով, հանդիսանալ այդ ուժերի երկխոսության միջնորդ,

-աջակցել Արևմուտքի ռուս-թուրքական մերձեցման կանխման միջոցներին

-աջակցել Մոսկվայի ձգտումներին Արևմուտքի դիվանագիտական ներկայությունը Մինսկի խմբի բանակցային ֆորմատով սահմանափակման հարցում, շվեյցարական ֆորմատով բանակցությունները առկախել սահմանների անբանակցելի բացման փաստարկով:

Իհարկե Սերժ Սարգսյանը այս ամենը փայլուն ձևով գիտակցում է և նույնիսկ իրակակացնում է, և հարցը մեկն է. ինչպե՞ս կօգտագործվեն այս բացվող նոր հնարավորությունները, սեփական իշխանության հարցերը լուծելու համա՞ր, թե՞ ընձեռված հնարավորությունները կնյութականացվեն երկրի քաղաքական և տնտեսական հնարավարությունների համար: Դա իհարկե Ս.Սարգսյանի ընտրության հարց է:

[Не риторические вопросы]

Тебе видней.

Я рассуждаю так, как... я рассуждаю

И рассуждая, я не задумываюсь и не беспокоюсь по поводу возможной похожести в своих рассуждениях на кого-то.

А, вот так, значит: "не армяне - и точка." .

Ну, что ж, ради Бога!

Дело твое.

Среду можно создать любую. В ограниченной среде

Ты же понимаешь, что я не тебе советовал.

И даже не Агекяну.

Я советовал "этнонациональным силам и движениям".

да, не армяне, люди сделали свой выбор, работают во имя великой Украины, России или Зимбабве. Не осуждаю, ник чему не призываю, просто принимаю их выбор, как факт и все.

Адабас-джан, этнонациональных силы в Армении практически нет, они со своими песнями-плясками и кебабом неминуемо должны были быть креатурой власти и своей анти-политичесностью низведены практически до нуля.

На данный момент в армянской политике те, кто присутсвуют не относятся к этно-националистам. Да , случаются рецидивы, но в целом превалирует государственный национализм. Надеюсь, с течением времени этот вопрос будет просто закрыт.

Ну и Агекян уж точно не этнонационалист

[Не риторические вопросы]

Ну, зачем же так категорично. В этих самых "чужих странах" "ярмянские ноги" ох как стояли и стоя'т! Кто - на левой, кто - на правой, кто-то вообще на ушах, но стоя'т! Что до меня лично, я-то как раз вовсе не приветствую, очень не приветствую, когда на майданах других государств появляются флаги РА. Лица армянские - на здоровье (или во вред оным - кому как повезет), а вот флаги РА - нет!

Нигояну, что опоясывался на киевском майдане триколором Армении, не повезло.

Авакову на том же майдане (и вследствие его) - пока везет.

К Аракеляну из Крыма фортуна пока не проявила персонального внимания.

По поводу того, что нам дают и не дают "эти обсуждения". "

"Австрия и весьмир" скорее всего действительно не нуждаются в нашем мнении.

Но нам "эти обсуждения" могут дать лучшее понимание происходящего для корректировки нашего поведения.

А ни хрена не делать никто никого не заставляет.

"...вы рисуйте, вам зачтется..." ©

Любовь же не может быть обязанностью.

Кстати.

Карен Агекян:

(Этно)национальным силам и движениям надо бы, во-первых, не страдать самомнением и осознавать отталкивающие элементы своего политического имиджа. Во-вторых, им надо бы прислушиваться к своим искренним друзьям, которые очень вовремя дают им весьма дельные советы (типа Збигнева Бжезинского). В-третьих, им не стоит игнорировать и своих отдельных идеологических противников, которые не столько выступают против самих этно-националистов и этно-национализма вообще, сколько ратуют за доминирование государственного, гражданского национализма, в общем фрейме которого всякому нашлось бы свое подчиненное место.

ты рассуждаешь, как этнонационалист

И Нигоян и Аваков -украинцы, и никакие не армяне, и точка.

Чем они там занимаются во славу или во вред Украины меня не интересует.

Заставлять не возможно, а вот потакать созданию среды, где можно ничего не делать, а заниматся политическим онанизмом зависит уже от нас самих. По крайней мере можно создать среду в Армении, где обсуждение проблем космического масштаба на фоне разрухи в сортирах будет дурным тоном.

Последние твое советы точно не по адресу

[Не риторические вопросы]

[Не риторические вопросы]

А это и есть дискуссия по поводу "чатлах/hалат". Просто некоторым кажется, что если они применительно к Армении употребляют такие слова, как "правительство", "коалиция" или "выборы", то тем самым существенно меняют тему дискуссии

Это намного интереснее. А еще намного судьбоноснее!

А если серьезно (хотя написанное выше не полностью шутка!) хотел бы сказать, что, наблюдая за внушительным числом этнических армян, вовлеченных не просто в дискуссию, а в процесс, связанный с Украиной, мне думается у армян существует большой потенциал гражданственной ипостаси национализма. Вот его-то хорошы бы раскрыть в должной мере здесь, в самой Армении, чтобы гражданский национализм стал доминировать и превалировать над этно-национализмом.

меняют, существенно меняют, или все сведется к банальной блатной разборке.

шо касается нашей судьбы и Украины, то я бОльшую связь вижу с обсуждением наших чатлахов, чем переливание из пустого в порожнее двух чужих стран, где армянской ноги не стояло. Это самообман и армянское самомнение, что эти обсуждениям что-нибудь нам дадут. А як же, мы, Австрия и весьмир, куда уж без нашего афтаритетнаго мнения

да ерунда это, гражданский национализм начинается с обсуждения собственного гоусдарства, а не пересудами о мирах сего. Наооборот, это способ ни хрена не делать и кивать на сильных мира сего, а кончится или апатией, мол, все решено на верху или ядреным космополитизмой, с упованием на тех же сильных мира сего.

если не любить свое, то и чужое не будешь ценить.

[Не риторические вопросы]

Виген Акопян:

да, надо было очень постаратся, чтоб не понять за лет 15, что из себя представляет Янукович.

все тоже русское высокомерие: а куда ани денуца, бл, все путем, и так сойдет, а потом вдруг выясняется, что 5 колонны нет))

[Не риторические вопросы]

Вафа просто не видит. Бывает.

Азербайджан против России и Крыма. Обзор бакинских СМИ

Вафля давно не вменяем на почве русофобии

[Не риторические вопросы]

Я полностью признаю право любого (и группы "любых") комментировать какие-то события и не комментировать их, высказывать по каким-то поводам свою точку зрения или молчать, в том числе - говорить и молчать относительно явлений, которые разделены по каким-то признакам самими этими "любыми" (тем более, если речь идет не о Президенте, членах Парламента или Правительства).

Вместе с тем, хочу сказать, что тем, кто сегодня в Армении молчит по поводу украинских событий, полагая это "не нашим делом", останется дискутировать лишь на темы, типа: "имел ли некий Погос достаточные основание назвать некоего Киракоса чатлахом в ответ на утверждение последнего, что Погос совершает hалат?", ибо то, что в Армении возможно полагать исключительно суверенным дискурсом, исчерпывается подобным. Все остальное зависит от всего "внешнего" весьма значительно.

лукавишь.

это зависит от дискутирющих.

например некоторые дискутирую Накопительную систему, отставку Парвительства, новую коалицию, новые выборы, и т.д. и т.п.

а еще некоторые ввязались в диксусию по Украину по самые гланды с обоих сторон, т.е. не коментируют, а учавствуют в разных командах.

[Не риторические вопросы]

все это действительно происходит "в системе координат, связанных с давящей Москвой". Что, полагаю, должно по идее дискредитировать Москву. Есть ли такое понимание? Не наблюдаю его.

а вот у меня Москва не дискредитируется никак они делают свое дело, как понимают, как умеют, и как у них получаются. Поэтому претензии к Москве лично у меня возникают, когда они дурят из-за коррупции, идтиотизма, тупо- взяток азеров и турок, что стройную картину рационального макиавелистского мира разрушает, делает невозможным анализ и действия.

И это хорошо, что наш народ понимает весь цинизм политики/любой/, мы ж народ рациональный!

Поэтому никакой дискредитации и претензий быть не может к Москве, к нашей быдло-элите масса, а к мокосвской, западной, китайской-никаких. Они такие какие есть и не изменятся, нам бы научится так же работать.

Да, и у меня стойкое убеждение, что данная московская система координат существует по даже возможно письменному соглашению с тем же Западом, определены пропорции, рамки и правила, поэтому эта система москвоско-западная.

Вон посол США ничтоже сумняшеся/есть в русском языке восхитительные архаизмы/ позволяет себе лоббировать Накопительную пенсионную систему, которую проталкивает вроде московская координата! А русский посол молчит.

Так как оценивать сей файт?

[Не риторические вопросы]

Вадим Дубнов:

нее

Президенту Армении проще и привычнее обеспечить личное существование и обогащение, как плату за сворчивание суьбектности Армении, чем отстаивать претензии армян на место в истории, теряя личные бабки и рискуя сделать субьектом свой угнетаемый народ.

И Москва тут не причем, тоже было бы хоть с Арабским Халифатом, хоть с Китаем, ничего личного, только бизнес.

[Не риторические вопросы]

О, как! Турецкий пассаж:

Ну и что, как по-вашему, господа-товарищи, что для России важнее: Армения или Украина?

Что в связи с этим ценнее: многочисленные прециденты появления этнических армян на стороне "бендеровцев", да и невнятная позиция официального Еревана, или однозначно пророссийская позиция Турции? А ведь у России свое понятие, что такое "стратегический партнер".

это вопрос риторический или не риторический?

надобно обдумать такой зигзаг турецкой политики

[Не риторические вопросы]

Клуб - вообще не пример "русской работы с людьми". В клубе с людьми не "работают". В нем, по-моему, как я написал: Россия всего-лишь хочет быть более понятной для Армении и в кои веки не ленится и не скупится на это. В

да даже этой локальной задачи: быть понятными не осилили! поэтому это вполне индикатор работы с людьми, шо подтверждается и работой с людьми вне клуба, уже на уровне политики, прессы, деятелей и т.д.

и ни у тебя, ни у меня нет завышенных претензий к качеству такой работы, она в самом деле проводится плохо

[Не риторические вопросы]

А никто и не пытался презентовать так называемый клуб "Грибоедов" в качестве "опоры Франко в самом Мадриде", потому что это было бы по меньшей мере глупо. Кроме тех, разумеется, у кого было на то особое стремление или заказ и кто не стесняется выглядеть идиотом, пытаясь протащить за уши что-либо габаритное. Цель этого "клуба" с самого момента его "разоблачения" угадывалась на редкость четко и позитивно: Россия хочет быть более понятной и в кои веки не ленится и не скупится на это. И в рамках такого целеполагания, Амаяк, Шушан и Егор - вполне адекватны. Хотелось бы, разумеется, более высокой планки, но, ведь, скажем, ты, Inferno, полагаю, не стал бы светится в "Грибоедове". Я бы, напротив, стал бы, но я - не публичный деятель и не собираюсь таковым становиться и потому для задач "Грибоедова" не подхожу.

Вообще же, актуальная суть "5-й колонны" сегодня отлично высвечена украинскими событиями. Очевидно, к примеру, что бравый губернатор Харьковской области Добкин, накануне бежавший на территорию РФ после коллективного "харьковского плача", был решительно отослан назад. Вчера этот "миролюбец" (миролюбию которого позавидовала бы сама мать Тереза) об'явился в эфире, однако так и не сумел попасть в здание своей администрации. Т.е., имея 20-тысячную армию своих уже отмобилизованных сторонников ("если повар нам не врет"), губернатор чуть ли не самой русской и пророссийкой области Украины не может попасть в здание областной администрации из-за того, что здание это блокировано "кучкой бандитов-бендеровцев". Но ведь это полный мрак! У сей "5-й" абсолютный нестояк! И как верно заметил вчера Доренко в эфире у Толстого: "поддержать можно то, что стоит! То, что не стоит, поддержать невозможно! Ку-ку!"

Пока что можно сказать, что даже Бзежинский, судя по его чрезвычайно трезвым и предупредительным рекомендациям в отношении Украины в целом, имеющих целью "не дразнить русского медведя", ожидал от "русского потенциала" намного большего. Конечно, Севастополь - это особый случай. Но там стоит российский флот - воочию и убедительно.

Не совсем согласен. Шушан заманили скорее всего возможностями прибыльных гастролей по России, а вот товарищ Амаяк вполне идиотичен, чтобы претендовать на гораздо бОльшее.

Потом, я приводил пример клуба, как зеркала русской работы с людями. Поэтому у нашей местной "5-й" будет абсолютный нестояк тоже

Вот о чем я.

[Не риторические вопросы]

По всей видимости, понятие "5-я колонна" меняет свой смысл. Сегодня "5-я" - это скорее безвольные заложники как страховка от интервенции, нежели "5-я колонна в самом Мадриде".

именно! ну какая 5 колонна из Амаяка Ованисяна, Шушан Петросян и Егора Глумова и прочая?

но ведь Кисилев курирует, бабки выписываются, отчетность сдается, все на бумаге ништяк, а потом опять грабли и удивление, почему да как

ща, кого обвинять Янука с Амаяком Ованисяном, или тех олухов, что на них ставили и ставят?

вот в чем вопрос

[Не риторические вопросы]

как вы оба умудрлились родистя в Армении и думать на русском? прям как коренные в 4 покалении бакинцы с торговой с 5 комнатной квартиры с кап ремонтом

я в 4 года переехал с семьей в Москву, и в школу туда же пошел, 4 года, это самые важные годы для формирования языка. Но разговорный всегда был свободный, писал и читал тоже свободно, но внутренний язык был русский.

Сейчас уже и статьи на армянском пишу свободно, и думаю на обоих

[Не риторические вопросы]

пипец

[Не риторические вопросы]

[Не риторические вопросы]

с молодежью надо быть прежде всего честным, не взирая на личные пристрастия, симпатии и антипатии. По крайней мере, надо честно признаваться в последних. Для меня ты - молодежь. И Армен - молодежь. Мой сын - молодежь. И еще несколько близких и ставших мне близкими людьми - тоже молодежь. И со всеми вами в равной степени я всегда стараюсь быть честным. Молодежь в моей жизни появилась относительно недавно, потому что у меня до некоторых недавних пор никогда не было значимых для меня людей - ровестников или младше меня, это были люди как правило на 10, 20, а то и 30 лет старше.

т.е. ты тоже работаешь с молодежью

ну и как? будет толк?

[Не риторические вопросы]

один интимный вопрос, если позволишь: на каком языке ты думаешь? Иначе говоря, каков твой внутренний язык? Мой, к примеру, всю жизнь однозначно русский.

в последние два года на обоих как начал писать на армянском регулярно.

причем так как я начинаю формулировать текст под статью или интервью-то на армянском,

когда говорю или обдымываю ответ например тебе, или обдумываю статью, которую прочел на русском, то уже на русском

зависит от отправной точки начал думания

у меня еще не совсем армянский, но все лучше и лучше, как уверяют меня знатоки языка.

[Не риторические вопросы]

ну, ведь даже хокку и танку переводят.

Если, конечно, хотят, чтоб были поняты и оценены за пределами островов.

ну вряд ли это имеет какую-то культурную ценность, а создатели хокк и сонетов впитали это в себе пару веков назад, для них никаких новостей в этом нет

просто они об этом национальном эгоизме не говорят, просто молча делают. Левел другой.

это для нас, снова в первый раз в первый класс, уже лет 800.

но перевожу, дам брату перевести, для наших не армяно-читающих, правда подтсрочно у меня , как всегда не идет.

Может Ардесвит доведет до ума-отредактирует

[Не риторические вопросы]

если не трудно, переведи это здесь же на русский.

имею ввиду не механический подстрочник, а просто вырази на русском то, что ты хотел сказать.

я попытался это сделать, но не смог.

а подстрочник, сформировать который смог, я сам же не понял.

трудно в самом деле.

а имеет смысл такой текст переводить на другой язык вообще?