Unregistered - M Posted August 12, 2005 Report Share Posted August 12, 2005 http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=15348 Ամենը ձեզ Մեծածավալ և հիասքանչ տաճարների Եվ ոսկեզարդ խորանների աղոթքը Ամենը ձե՛զ, և արծաթե լապտերը վանքերի, Ադամանդե շարքով հյուսված խաչերը Դուք ձեզ վերձրե՛ք և փառավոր շքախմբեր, Եվ տոնական կախարդական զանգերը, Ամենը ձե՛զ, իսկ ինձ միայն բաժին թողեք Փայտյա խաչով որհնված „Հայր մեր“-ը Իսկ ինձ թողեք միայն մատուռը հավատքիս Տարեք բաժնեք այս աշխարհի գանձերը, Ամենը ձե՛զ, իսկ ինձ թողեք հուշերն անթիվ Եվ նյարդերից հյուսված կյանքիս էջերը Եվ թողե՛ք դուք ինձ հեքիաթները իմ, Եվ խաբկանքներից հյուսված ճամփաներ, Եվ եթե հանկարծ չհասնեմ լույսին, Զուր չէին բոլոր աղոթքներս, Տե՛ր Ամենը ձե՛զ. քարոզների խորհուրդն անգին, Խունկի բուրմունքը կանթեղի մեջ, Իսկ ինձ թողեք ընկերներիս սրտերն ազնիվ, Եվ տարերքին տրված խելառ օրերը Այսպես պոկված ճյուղի նման կյանքի ծառից Մոլորվեցինք այս աշխարհի մեջ, Եվ ուսերի վրա շալկած լոկ բեռը հավատքի Եվ անաստված դարի մեղքերը Եվ թողե՛ք դուք ինձ հեքիաթները իմ, Եվ խաբկանքներից հյուսված ճամփաներ, Եվ եթե հանկարծ չհասնեմ լույսին, Զուր չէին բոլոր աղոթքներս, Տե՛ր Եվ թողե՛ք դուք ինձ հեքիաթները իմ, Եվ խաբկանքներից հյուսված ճամփաներ, Եվ եթե հանկարծ չհասնեմ լույսին, Զուր չէին բոլոր աղոթքներս, Տե՛ր Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Տապանագիր Երբ սիրավառ և հրաձիգ կնայես դուն Գարնան շքեղ ծաղիկներուն ու ծառերուն Հիշի՛ր, որ նախ քեզնից առաջ ես եմ տեսել Եվ աչքերիս լույսը պայծառ հող է հիմա Աշնան հարուստ պարտեզներից ամեն անգամ Երբ կքաղես մրգեր հասուն ու մեղրահամ, Հիշի՛ր, որ ես քեզնից առաջ այնտեղ եղա, Եվ շրթերիս վայելքն անհուն հող է հիմա Երբ կգրկես թևերիդ մեջ դու հեշտագին Լուսամարմին և վարսագեղ սիրո հոգին, Հիշի՛ր, որ նախ այդ հարբեցմանն ես տիրացա, Եվ ձեռքերիս հմայքը վառ հող է հիմա Երբ որ շահես բազում գանձեր ու հաղթանակ Եվ ճակատիդ դնեն ոսկե փառապսակ, Հիշի՛ր, որ նախ փառքի դափնին ինձ է տրվել, Եվ ճակատիս ցոլքը վճիտ հող է հիմա Աշնան հարուստ պարտեզներից ամեն անգամ Երբ կքաղես մրգեր հասուն ու մեղրահամ, Հիշի՛ր, որ ես քեզնից առաջ այնտեղ եղա, Եվ շրթերիս վայելքն անհուն հող է հիմա Եվ աչքերիս լույսը պայծառ հող է հիմա Եվ ձեռքերիս հրայքը վառ հող է հիմա Հող է հիմա… Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Անառակ որդու վերադարձը Երբ անառակ որդու նման Դառնաս թողած քաղաքդ Եվ դռնեդուռ փնտրես նրանց, Ում որ վաղուց կորցրած ես, Սեղանի չորս կողմում նստած Նրանք են` ում գտել ես, Խոսքեր չկան, խմում ենք լուռ, Ուշ է, ուշ է, ուշ է Ուշ է, ուշ է, ուշ է Երբ անառակ որդու նման Վերադառնաս քո տունը, Մթում կախված մի պատուհան, Ճոճվող ստվերներ` անկյունը, Երբ հայրդ ծեր դնի ուսիդ Իր դողացող ձեռքերը, Միայն կշշնջա կամաց` Ուշ է, ուշ է, ուշ է Ուշ է, ուշ է, ուշ է Հազար օտար աչքերի մեջ Գտնես նրա հայացքը, Նրան` ով սիրում էր քեզ, Սպասում քո վերադարձը, Երբ անառակ որդու նման Վերադառնում է սերը, Լսում ես կարճ մի պատասխան` Ուշ է, ուշ է, ուշ է Ուշ է, ուշ է, ուշ է Եվ ում կամքով է, որ կյանքում Ամենն ունի իր վերադարձը Միշտ ուշացած գտնում ես այն` Ինչ որ վաղուց կորցրած ես, Երբ անառակ որդու նման Վերադառնում է խիղճդ, Քո մանկության պատկերը վառ Լույս է, լույս է, լույս է… Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Երբ իմաստազուրկ է լինում Երբ օրերն անցած ճանճի պես մեխվում են Քո օրացույցի դեղին էջերին, Ամիս առ ամիս անիմաստ թափվում են Տերևների պես, քո կյանքի ծառից Երբ ժամացույցի լարված զսպանակը Կացինն է ճոճում քո պարանոցին` Անցյալը դատարկ իմաստազրկվում է, Ներկան էլ թմրած` քո ոտքի տակին Իմաստը կորցրած դատարկ պատվանդանը Սպասում է հաջորդ կուռքի քանդակին, Երբ տապալվում է կանգնած արձանը, Ժամանակը միշտ վիժում է նորին Փողոց ու այգի իմաստազրկվում են Իմաստազրկված քաղաքի մեջքին, Տները նույնպես իմաստազրկվում են, Երբ վերածվում են ապաստարանի Խոսքը շատ վաղուց իմաստազրկվել է, Ծնվել երախում բյուր ժողովրդի, Իմաստը նույնիսկ իմաստազրկվել է Այն վազքի նման, որ ավարտ չունի Ձեռքերը, պարապ, իմաստազրկվում են, Ամեն օր դարձավ տխուր կիրակի, Գլխուղեղիդ մեջ օրեցօր մեխում են Պատճառները բյուր առանց պատճառի Անիմաստության խորտակվող իմ նավը Նորից փրկության ափին է զարնվում, Երբ վերարկույով քնած զավակներս Մեկ-մեկ արթնանում ու ինձ են նայում Նրանց աչքերի առկայծող լույսերը Ոգուս սառույցի կեղևն են փշրում, Անկարողության պոկում կապանքները, Եվ կյանքս նորից իմաստավորում… Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Աստղեր Երկնքում անթիվ աստղեր են լողում, Բայց մարդիկ երբեք վերև չեն նայում, Հայացքները կախ միշտ նայում գետնին` Քարացած սրտով ինչ երկինք կամ միտք Երկնքում կապույտ արևն է լողում Ամպերը սակայն երկինքն են փակում, Շողքերը վերջին խեղդվում են ահա Սակայն ոչ մի սիրտ չի նեղվում անգամ Երկնքից պոկած աստղերին ափսոս Երկինքը ափսոս` հողին հարթեցված, Աստղերը պոկող պատանուն ափսոս, Ափսոս խորտակված իղձերը նրա Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Առաջ գիտեի Առաջ գիտեի, Թե մարդիկ ինչո՞ւ կգային աշխարհ, Արեգակն ինչու կթափեր ոսկի, Ծաղկաբաց ծառի ափերում դալար Ինչո՞ւ կհնչեր երգը գետակի, Առաջ գիտեի, հիմա չգիտեմ Առաջ գիտեի Ի՞նչ էին ասում աստղերը պայծառ, Կախված կամարից անհաս երկնքի, Թե ո՞ւր կարշավեր վազքը տենդահար Հավերժագնաց մեր մոլորակի Առաջ գիտեի, հիմա չգիտեմ Առաջ գիտեի Թե ինչո՞ւ մարդկանց ծիծաղին հորդուն Խառնվում էր լաց, արյուն ու արցունք, Եվ ինչո՞ւ կյանքի հինավուրց ճամփին Վեհին կնայեր ամեն մի բարձրունք Առաջ գիտեի, հիմա չգիտեմ Առաջ գիտեի Թե ի՞նչ կար կյանքից, մահից էլ անգին, Ի՞նչ գանձեր ծածուկ ուներ ապագան, Եվ թե ո՞ր անսուտ, նորածագ լույսին Կբացվեր հանկարծ ամեն գերեզման Առաջ գիտեի, հիմա չգիտեմ Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Երեկ և… Երեկ տխուր, այսօր ուրախ Ալիքի պես ծափ եմ տալիս, Երեկ դեպի անհայտություն, Այսօր դեպի ափ եմ գալիս Լուռ ժպտում եմ փոքր ու մեծին, Կամ ծիծաղում խենթի նման, Նվիրվում եմ ավազներին` Անապատի գետի նման Նվիրվում եմ անմնացորդ, Ինձ ժպիտներն ո՞ւր են տանում Ծիծաղիս մեջ ամեն անցորդ Հոգնած հոգին է լվանում Վաղը, երբ որ մշուշ լինի Եվ արցունքներ ծնվեն ցավից, Գուցե մեկը, փոքրիկ մի կայծ Ետ բերի իմ ծիծաղից Երեկ տխուր, այսօր ուրախ Ալիքի պես ծափ եմ տալիս, Երեկ դեպի անհայտություն, Այսօր դեպի ափ եմ գալիս Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Ո՞ւր էիր, Աստված Ո՞ւր էիր, Աստված, երբ խենթացավ լքված մի ողջ ժողովուրդ, Ու՞ր էիր, Աստված, երբ աղերսանքը մեր մարեց անհաղորդ Ո՞ւր էիր, Աստված, երբ ավերում էին չքնաղ մի երկիր, Ո՞ւր էիր, Աստված, երբ, խենթացած ցավից, աղաչում էինք Ամեն Ո՞ւր էիր, Աստված, երբ արդարույթյան աչքերը կապվեց, Ո՞ւր էիր, Աստված, երբ շուրթերին ազգիս աղոթքը սառեց Ո՞ւր էիր ,Աստված, երբ փրկության կանչով երկինքը ցնցվեց Լուռ էիր Աստված, երբ, խաչերին գամված, աղոթում էինք Ամեն Իմ կարոտ հոգում, չկար ուրիշ հավատք և սեր, դու իմ Տեր, Ես քեզ հավատում ու աղերսում էի ինչպես մի անխելք: Ո՞ւ ր էիր, Աստված, երբ հոշոտում էին չքնաղ մի երկիր Ո՞ւր էիր Աստված, երբ հույսերս կտրած աղոթում էինք Ամեն Ուժ տուր մեզ, Աստված, որ ալեկոծ կյանքի ծովում չկորչենք, Սիրտ տուր մեզ, Աստված, որ տառապանքի շուրթերը ջնջենք, Լույս տուր մեզ, Աստված, որ խավարում այս գորշ ճամփա նշմարենք, Հույս տուր մեզ, Աստված, որ շուրթերով չորցած քեզ գտնենք նորից Ամեն Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Որովհետև Երբ որ մաղում եմ մեկ առ մեկ բոլոր անցած իմ տարիները, Թափվում են ցած ավազի պես օրերի շարքը անտարբեր, Եվ վերանում են մոռացված կյանքը կերտող դատարկ բաները, Ցանցի վրա միայն մնաց տեսիլքը քո բյուրեղացած Սա էլ կանցնի գուցե մի օր, և կփակվեն ցավոտ վերքերը Եվ կփրկվեն տունկերը մեր համատարած այս ցամաքից Եվ նվիրված պատրանքներից նա էր միակ օրհնված արժեքը, Որ կպահեմ մինչ կյանքիս վերջ, որովհետև սիրել եմ քեզ Ես ձանձրացա իմ երգերից, կորցրեց կիթառս իմ իմաստը, Չնվաղեց երբեք հոգիս, չկարգվեցի ես ծաղրածու, Ծուռ ու շիտակ կյանքիս ճամփին չճարպոտեց երբեք իմ սիրտը, Եվ կատարվեց կյանքս կարծես, որովհետև սիրել եմ քեզ Մոլորվեցին ձայները մեր, և խոցվեցին ձայնալարերը, Եվ կորցրեցին աղմուկներում վերջին ճիչերը խլացած, Մեկ-մեկ միայն անսպասելի քեզ կգտնեմ կորցրած երգերը Միայն մի փոքր ավելի բյուրեղացած և ապրած Սա էլ կանցնի գուցե մի օր, և կփակվեն ցավոտ վերքերը Եվ կփրկվեն տունկերը մեր համատարած այս ցամաքից Եվ նվիրված պատրանքներից նա էր միակ օրհնված արժեքը, Որ կպահեմ մինչ կյանքիս վերջ, որովհետև սիրել եմ քեզ Թեկուզ ոռնաս տանջող ցավից, թեկուզ ծալվի սովից մարմինդ, Չեն վաճառվի աճուրդներում քեզ արժեքները ժառանգված, Եվ խոզերի առջև ստիպված դու չես ցփնի մարգարիտները, Իմ կյանքն ել չի դառնա տհաս, իմ բարեկամ… Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Ես զարմանում եմ Աղբյուրից մաքուր ջուրը խմելիս ես կհագենամ Եվ հետո, մի պահ կառչած ներկային, ես կզարմանամ Թե ինչպես եղավ, որ մեր շուրջ հանկարծ ամենը փոխվեց Ասում են, ամեն երազանք ու հույս նորից պղտորվեց Զարմանում եմ ես մեր առջև փակվող հազար դռներից Զարմանում եմ ես մեզ բաժան անող հազար շերտերից Զարմանում եմ ես , և նորից ու նորից ես չեմ հասկանում Եվ գլուխս կախ ամբողջ իմ կյանքում ազգս եմ փնտրում Ես չեմ զարմանում նորից արթնացած բյուր ճիվաղներից Զարմանում եմ ես նորից համփերող իմ ժողովրդից Զարմանում եմ ես և չեմ վախենում օտար թշնամուց Խորանը երկրիս ներսից էր քանդվում, և արդեն վաղուց Ժանտախտի օրոք քեֆ է ընդանում մի համատարած, Լրբերը վերցրին իրենց երեսից դիմակն ամոթխած, Սպանվում է սարում այրվող փամփուշտով չքնաղ պատանին Դատապարտելով աճյունը սառած մի ճոխ թաղումի Զարմանում եմ ես, որ նորից ու նորից, գլուխը կորցրած Ընթանում ենք մենք անցած ուղիով, արդեն բթացած, Զարմանում եմ ես, որ այս աշխարհում ոչինչ չի փոխվում, Անիվը սևի նորից կոտորվեց իր սիրած բոցում Զարմանում եմ ես դատարկ ու պարապ ինչ-որ հույսերից Զարմանում եմ ես, որ չեմ զարմանում էլ ոչ մի բանից` Ժպիտը դեմքին, կանգնած անտարբեր, այս մեծ աշխարհից Եվ մարդկանց նորից անդունդը տանող ճանապարհներից Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Դատարան Կապեցին վաղուց աչքերդ փալասով Ժանգոտեց ձեռքիդ կշեռքը դարավոր Գողացան կշռաքարերը քո խղճի Դու ես, որ արդարություն ես, հե՜յ, երևի Հեգնեցի ես կուռքերին իմ հին ու նոր Չեմ կանգնի ես քո առջև գլխակոր Բանտարկված եմ ես ցմահ այս կյանքով Եվ արդեն պատիժ է դա ծայրագույն հոդվածով Այրեցի բոլոր դռները բաց և փակ, Կողպեքները ձեզ վերցրեք, հե՜յ, հիշատակ Սև թելով սպիտակ թևերը կարեցի Ինձ ասում են` չես թռչի, կջարդվե՛ս… Ցատկեցի Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Ես չգիտեմ Երկու տուն ունիմ, փակ արած Երկու սիրտ ունիմ, կանգ առած Երկու թև ունիմ, կապ արած Երկու տեր ունիմ` մի Աստված Իմ հոգուս լարով խաղ արա Իմ սրտիս զարկով պար արա Իմ վանքիս զանգով կանչ արա Էն Սայաթ-Նովին հուշ արա Դուդուկիս շունչով հագենամ, Իմ ոգուս ցավին դիմանամ, Աշխարքիս ստով կուրանամ, Նախանձի թույնից հեռանամ Կարգեցին գուսան ծաղրանքով Երգերս` պատանդ վիրավոր Կոկորդիս ձայնը խլացավ Էս մարդոց խիղճը վերացավ Իմ հոգուս լարով խաղ արա Իմ սրտիս զարկով պար արա Իմ վանքիս զանգով կանչ արա Էն Սայաթ-Նովին հուշ արա Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Դիմակահանդես Ո՞ր խոսքերին ապավինեմ, ո՞ր հույսերով ինձ պարուրեմ , Եվ ո՞ր ձայնով լարեմ նորից հոգիս, Եվ ո՞ր կանչին արձագանքեմ, ո՞ր փարոսով առաջնորդվեմ, Ո՞վ կխրի դաշույնը իմ մեջքիս, Ո՞ր ձայներից կխլանամ, ո՞ր ցավերին կդիմանամ, Ո՞ր խավարում ես կկորչեմ նորից, Եվ ո՞ր ստին կհավատամ, նորից ի՞նչից կզարմանամ, Եվ ի՞նչ հաղորդությամբ կհեռանամ կյանքից Աննշմար դողով ծառերը, մեր կյանքի փողոցներում, Թաքցնում են մեր ձայները տերևի երակներում Եվ դեղին մագաղաթները մայթերի վրա թերթվում, Եվ հողին մորմոքն եմ ժառանգում Ո՞ր աչքերի լույսը օրհնեմ, ո՞ր սաղմոսին ապավինեմ Եվ ո՞վ դեռ կխաչի ջութակս պաղ Եվ ո՞ւմ ուժգին ոխով ատեմ, ո՞ւմ մոգական սիրով պաշտեմ Ո՞ր կորուստներից կխենթանամ Ո՞ր քաղաքում անհետանամ, ո՞ր տան խցում անեանամ, Եվ ո՞ւմ դիմակը ես պոկեմ դեմքից Ո՞ր լույսերից կկուրանամ, ո՞ր ցավերից ես կոռնամ Ո՞ւմ փամփուշտից ես կհեռանամ կյանքից Աննշմար դողով ծառերը, մեր կյանքի փողոցներում, Թաքցնում են մեր ձայները տերևի երակներում Եվ դեղին մագաղաթները մայթերի վրա թերթվում, Եվ հողին մորմոքն եմ ժառանգում Ո՞ր աչքերի լույսը օրհնեմ, ո՞ր սաղմոսին ապավինեմ Եվ ո՞վ դեռ կխաչի ջութակս պաղ Եվ ո՞ւմ ուժգին ոխով ատեմ, ո՞ւմ մոգական սիրով պաշտեմ Ո՞ր կորուստներից կխենթանամ Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Աշխարհի ցավը Սիրտս կարյունի աշխարհի ցավով, Որքա՜ն տառապանք, Աստված իմ, չորս դիս, Կյանքի դաշտերից փչող ամեն հով Հառաչ ու կսկիծ կզարնե դեմքիս Անմեղ զոհերի արյունով եռուն Հողը ոտքիս տակ կմնա միշտ թաց, Եվ նոր վճիռներ իմ շուրջն, ու հեռուն Կծնվեն մարդիկ արյունով հարբած Սրի ու սովի կդառնան ավար Լույսի պես պայծառ մանուկներ սիրուն, Եվ ոտքի կոխան հասկեր անհամար` Աշխատավորի քրտինքով օծուն Ես ինչպե՞ս նստեմ խնջույքի սեղան Եվ ըմպեմ ուրախ վայելքի գինին, Երբ որ կխլեն մարդիկ անվարան Որբի բերանից պատառը հացի Աստված իմ, որքա՜ն անարդար վճիռ, Ինչպե՞ս կարող եմ քար դնել խղճիս Կյանքեր թևաբեկ և թշվառագին Աշխարհի ցավով հիվանդ է հոգիս Աշխարհի ցավով հիվանդ է հոգիս Աշխարհի ցավով հիվանդ է հոգիս Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Երգը խղճի Վախցիր, երբ սիրտդ կարյունի` Վերքը խղճի չունի դարման Օր ու գիշեր պիտի բանի, Մինչև հատնի կյանքի ճամփան Քեզ չեն կարող էլ վշտակցել Խիղճը ծակող ցավի համար, Խղճի արյան ամեն կաթիլ Գնա ծածուկ և աննշմար Վախցիր, երբ խիղճդ ամբասիր Մեղապարտի պես կարյունի Եվ կդառնա տեր ու դպիր Կյանքն արյունող ամեն ցավի Աչքերիդ դեմ խղճահարի Պիտի հորդի մեղքը մարդոց Պիտի քայլի զորքը չարի Աշխարհի մեջ տառապակոծ Վախցիր, երբ դեմքդ է միշտ ժպտում, Բայց կարյունի խիղճդ ներսեն Երբ կկիսես հացը մարդու, Բայց արյան համ կգա հացեն Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Հույս Ուշ է, նա թակում է դուռը փակ Նա է, ում սպասում ես շարունակ Նա է, ով փրկում է քո հոգին Պարանոցից հանում դեղին Հոգեվարքից կապված պարանը, Պատսպարում է քեզ վշտից` Թևազուրկ այդ թռչունից Հույսն է ապավենը մենության Հույսն է, որ կերտում է ապագան, Հույսն է, որ վերջին պահին կրկին Կորուստների ճանապարհին Փրկության լույսով ժպտում է, Եվ այդ հույսը փրկության Քո նշխարքն է հաշտության Լուռ է, սենյակի դռները փակ Ստվերն է խճճվում պատին սպիտակ Հուշն է սղոցում վհատ հոգիդ Երբ կիթառի լարերը հին գիշերվա մեջ խռովում են Եվ հազար-հազար երգեր պատերից հնչում են դեմ Այս ցնորված մնջախաղի անզոր դիմախաղով Շարժվում են մեր ստվերները կյանքի բեմի եզրով Հետո մի պահ անձայն մեկ-մեկ կորչում Թողնում հույսի կապույտ թևերը ձեզ, Իրենք անհետանում Ի՞նչ ես այս կյանքի բեմում ճոճվող Ո՞ւմ ես իսկապես դու հարկավոր Ի՞նչն է, որ քո կյանքն է ավիրում Օրացույցին է սևագրում Գուրգուրած քո երազները Եվ նկարդ մեծացնում, Փակում սև շրջանակում Ուշ է, նա թակում է դուռը փակ Նա է, ում սպասում ես շարունակ Նա է, ով փրկում է քո հոգին Պարանոցից հանում դեղին Հոգեվարգից կապված պարանը, Պատսպարում է քեզ վշտից Թևազուրկ այդ թռչունից Այս ցնորված մնջախաղի անզոր դիմախաղով Շարժվում են մեր ստվերները կյանքի բեմի եզրով Հետո մի պահ անձայն մեկ-մեկ կորչում Թողնում հույսի կապույտ թևերը ձեզ, Իրենք անհետանում Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Միգուցե ես խենթ եմ Միգուցե ես խենթ եմ, կամ աշխարհն է ցնորվում Մոլորված քայլում եմ ուղղանկյուն այս աշխարհում Եվ հաշվում դատարկ բիբերը կուրացած ու պաղ երազների Մայթերից պոկում խոսքերը ոտքի տակ ճզմված ժամանակի Եվ նորից խաբված ամբոխը հովիվներ է նոր վիժում, Եվ նորից կապույտ թռչունը բանտարկվեց իր վանդակում Եվ նորից սեղմված բռունցքները ինչ-որ բան են պահանջում Խլած նոր ազատությունը և կախված անկախությունը Հեղափոխության գորշ երախում Միգուցե ես խենթ եմ, կամ աշխարհն է ցնորվում Անկարող ոռնում եմ լույսազուրկ իմ սենյակում Կարկատում եմ շաբաթները թելերով մաշված իմ նյարդերի Եվ մուրում եմ լուսաբացը տաք հացից էլ ավելի Եվ չորս կողմը բողոքում են, ինչ-որ բան են անիծում Գիտեն, ով է մեղավորը, հասկանում են և դատում Երբ ամեն բուսած չիբանը կյանքն է մեր ճակատագրում Զավակի պաղած աչքերը և կաթին կարոտ շուրթերը Բզկտում են խիղճդ և այրում Միգուցե ես խենթ եմ, կամ աշխարհն է ցնորվում Միգուցե ես խենթ եմ, կամ աշխարհն է ցնորվում Ո՞վ է խենթ այս բեմադրիչը, մի՞թե մեկն է մեղավոր Չեն զնգում կախված դույլերը, ի՞նչ ժամկոչն է մեղավոր Չես ցանում գարնանն սերմերը, ի՞նչ պիտի քաղես աշնանն Երբ չկա վարող գութանը, մի պատճառ՝ հանի եզանը, Նրան էլ մորթի` հանգստանաս Ինձ ասում են` խենթ ես, կամ աշխարհն է ցնորվում Ինձ ասում են` խենթ ես, կամ աշխարհն է ցնորվում Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Բարով մնաք Դռները մեկ առ մեկ փակում Կյանքիս անցած էջերի պես, Էջերը լույս պահում սրտում` Մնացածը տալիս քամուն Ու հեռանւմ, բարով մնաք Բարով մնաս իմ մանկություն, Որ դեռ ապրում, այրվում ես իմ սրտում, Փոքրիկ ջութակ, քարքարոտ բակ, Աքսորների խուլ ահազանգ Կռիվ ու խաղ, բարով մնաք Բարով մնաք իմ ընկերներ, Որ կիսեցիք օրերը իմ Ես կհիշեմ ամեն վայրկյան Նրանց, որոնք արդեն չկան` Օրհնյալ լինեք, բարով մնաք Բարով մնաս դու իմ քաղաք Եվ փողոցներ իմ հարազատ, Ես չափչփել եմ ձեզ հազար անգամ Դեմքեր ծանոթ, բարի ու գորշ, Հեգնանք, ժպիտ և հայհոյանք, Ես դեռ կգամ, բարով մնաք Ինքս ինձնից եմ հեռանում Եվ կամուրջները ետդարձի ես չեմ այրում, Ես հեռանում եմ, որ դառնամ, Հազար փակված դռներ բանամ Հիմա գնամ, բարով մնաք Մնաս բարով, վերջին իմ սեր Կորուստի պահը լուռ, և քարացած շուրթեր Գիշեր անդարդ, ձեռքեր սեղմված, Եվ կորուստի դռները բաց Ես փակեցի, բարով մնաք Մնաք բարով, խելառ օրեր Անքուն հազար իմ գիշերներ Բարով մնաք Խոսքեր մաշված, դեմքեր հոգնած, Նոր խաբկանքի դռները բաց Չեմ հավատում, բարով մնաք Մնաս բարով, վերջին կորուստ, Վերջին իմ հույս, սպասում, երազ վերջին Ես հեռանում եմ ամենից, Ամեն տեսակ սուտ խաղերից, Ես չեմ խաղում, բարով մնաք Դռները մեկ առ մեկ փակում Կյանքիս անցած էջերի պես, Էջերը լույս պահում սրտում` Մնացածը տալիս քամուն Ու հեռանում, բարով մնաք Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Օրեր Կավի նման ափերի մեջ ինձ ճմռում է բեմը այս հսկա Ձայնը կախվեց առաստաղից, արձագանքի համար այլևս սիրտ չկա Եվ վարագույրը ապակյա դանդաղ իջավ, սեղմվեց բեմի եզրին Եվ երգը, գոլորշու նման, հպվեց նրան, դարձավ կաթիլ Օրերը լուռ, օրերը ծուռ, օրերը լերկ, օրերը անիմաստ Օրերը նեղ, օրերը խենթ, օրեր անշարժ, կամ էլ վազքից հոգնած Օրեր հարբած, օրեր տարված, օրեր կարոտ, օրեր օտարացած Օրեր լարված աղեղի պես, օրեր աղոթք, կամ անեծքի տրված Հազար հազար դեմքերի մեջ տեսնում եմ քո աչքերը ես միայն Ինչու է բեմը լուսավոր, իսկ դահլիճի շարքերը աննշմար Մի տող, մի տուն, մի երգ` ոչինչ սիրո մասին երբեք ես չեմ գրել, Որովհետև խենթի նման իրականում եմ միշտ սիրել Իբրև երազ, իբրև կարոտ, իբրև հրաշք, կապույտ երկինք Դու մարդկային ոգու տաղանդ, դու չես ժպտում ամեն մեկին Հազար երգերի մեջ տանջված, գրքերի մեջ ճզմված թիթեռ Երեք տառից է բաղկացած հրաշքը, որ կոչվում է սեր Նա է, որ չի ներում կեղծիք, չի ենթարկվում ժամանակին, Եվ շուրթերի վրա դողում աղոթքի պես աստվածային Լույսն է սիրո քեզ ուղեկցում ամեն վայրկյան ռազմի դաշտում, Սերն է, որ մեզ գուցե փրկի, կամ էլ կորցնի անապատում Սերն է միակ տերն ու արքան, մնացածը ունայնություն Նա է իմաստը այս կյանքի, որ մեկ անգամ է շնորհվում, Օրերը նենգ, օրերը բութ, օրերը ստոր և անիծված Եվ սառույցե այս ամրոցում նրա կրակը չի մարած Օրեր կորուստ, օրեր նվեր, օրեր աղոթք, օրեր առանց Հայր մեր Օրեր հրաշք, օրեր պարապ, օրեր երկար, երկար սատկած ձմեռ Օրեր նոր երգ, օրեր ոչինչ, օրեր ընկեր, օրեր նոր թշնամի Օրեր կնունք, օրեր ծնունդ, ինչպես ջնջեմ օրերը թաղումի Կավի նման ափերի մեջ ինձ ճմռում է բեմը այս հսկա Ձայնը կախվեց առաստաղից, արձագանքի համար այլևս սիրտ չկա Օրերը նենգ, օրերը ստոր, օրեր վերելք, օրեր դավաճանած, Օրեր հազար տագնապների, սակայն երբեք, երբեք ծնկի չեկած Իբրև երազ, իբրև կարոտ, իբրև հրաշք, կապույտ երկինք Դու մարդկային ոգու տաղանդ, դու չես ժպտում ամեն մեկին Հազար երգերի մեջ տանջված, գրքերի մեջ ճզմված թիթեռ Երեք տառից է բաղկացած հրաշքը, որ կոչվում է սեր Նա է, որ չի ներում կեղծիք, չի ենթարկվում ժամանակին, Եվ շուրթերի վրա դողում աղոթքի պես աստվածային Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 ՀԱՂՈՐԴՈՒԹՅՈՒՆ (Communion) I. Ապակյա կապույտ թափանցիկ մի գունդ Կրում է իր մեջ մոլորակը փուչ, Ամպոտ արգանդով դրախտ ու դժողք Կապված են իրար նույն ժամանակով Ծամեցին մարմնիդ նշխարքը, Մարսեցին խաչված պատրանքը, Լակեցին բաժնված արյունդ, Լավ է չե՛ն փոխում անունդ Տեր, գիտե՞ս, Քեզ որդեգրել են Եվ, ասում են, թլպատել են, Ախոռում էր Քո ծնունդը… Ո՞վ է հնարել այս սուտը, Ո՞ւմ էր պետք, ասա, այս սուտը Մարդկանցից հոգնել եմ ահավոր Մեկը բութ հովիվ է, իսկ մյուսը ճորտ, Երորդն է ճոճվում երկնի մեջտեղում, Չորորդն է միայն որ չի հանձնվում Մեզ ծալում է կյանքը և վիժում, Միայն ավարտին ենք, Հա՛յր մեր, Քեզ հիշում, Մարել ենք բոլոր մոմերը խորանում, Քեզ կորցրել ենք, Հա՛յր մեր, չենք գտնում Ծամեցին մարմնիդ նշխարքը, Մարսեցին խաչված պատրանքը, Լակեցին բաժնված արյունդ, Լավ է չե՛ն փոխում անունդ Լավ է չե՛ն փոխում անունդ Տեր, գիտե՞ս, Քեզ որդեգրել են Եվ, ասում են, թլպատել են, Ախոռում էր Քո ծնունդը… Ո՞վ է հնարել այս սուտը, Ո՞վ է հնարել այս սուտը Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 II. Մեկ առ մեկ հղկված քարերը հպվեցին իրար, Սալերով պատվեց քո նավը և դարձավ տաճար Բաժնեցին Նրա խորհուրդը հազար աթոռի, Մոռացան կիսեն „Հայր մեր“-ը, Եվ մարդոց մաշված ջիղերը, Եվ լաթերը ժառանգված խղճի Ուժասպառ վանքի կմաղքը գմբեթն է կրում, Տեր, մարդոց հոգու թոքախտն է արյունով հազում Դեռ կանգուն են տաճարները, հովիվներն են սուրբ, Ինքնակոչ առաջնորդները, կիսակրոն քահանաները, Դպիրը բութ… Ծամեցին մարմնիդ նշխարքը, Մարսեցին խաչված պատրանքը, Լակեցին բաժնված արյունդ, Լավ է չե՛ն փոխում անունդ Տեր, գիտե՞ս, Քեզ որդեգրել են Եվ, ասում են, թլպատել են, Ախոռում էր Քո ծնունդը… Ո՞վ է հնարել այս սուտը, Ո՞ւմ էր պետք, ասա, այս սուտը Մեկ առ մեկ հղկված քարերը հպվեցին իրար, Սալերով պատվեց քո նավը և դարձավ տաճար Բաժնեցին Նրա խորհուրդը հազար աթոռի, Մոռացան կիսեն „Հայր մեր“-ը, Եվ մարդոց մաշված ջիղերը, Եվ լաթերը ժառանգված խղճի Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 V. Միայն այն չի վաճառվում, Որ ոչ կանգնում է, ոչ ընկնում, Որ ոչ լողում է, ոչ թռչում Անաստված այս աշխարհում Միայն նա չի վաճառվում, Որ ոչ ծնվում է, ոչ շնչում, Որ ոչ լռում է, ոչ ճառում, Միայն նա չի վաճառվում, Մնացածը վաճառվում են, Մնացածը վաճառվում են, Մնացածը վաճառվում են, Եվ բոլորն են վաճառվում: Մնացածը վաճառվում են, Մնացածը վաճառվում են, Մնացածը վաճառվում են, Անաստված այս աշխարհում: Եվ միայն խաչիդ գամերը, Այս կյանքի տառապանքները` Միայն այդ չի վաճառվում Եվ սրտին սեղմված պատկերը, Կորուստի թախծոտ աչքերը Միայն, միայն այդ չի վաճառվում: Անցյալի հալված ստվերները Եվ գալիք արհավիրքները` Միայն այդ չի վաճառվում: Եվ նաև վերջին չորրորդը, Որ մերժում է այդ աճուրդը, Միայն, միայն նա չի վաճառվում: Մնացածը վաճառվում են, Մնացածը վաճառվում են, Անաստված այս աշխարհում: Մնացածը վաճառվում են, Մնացածը վաճառվում են, Եվ բոլորն են վաճառվում Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 VI. Հայր մեր, որ երկինս ես, Սուրբ եղիցի անուն Քո։ Եկեսցէ արքայութիւն Քո։ Եղիցին կամք Քո Որպես երկինս Եվ երկրի։ Զհաց մեր հանապազորդ Տուր մեզ այսօր Եվ թող մեզ զպարտիս մեր, Որպես և մեք թողումք Մերոց պարտապանած Եվ մի տանիր զմեզ ի փորձութիւն Այլ փրկեա զմեզ ի չարէն Զի Քո է և արքայություն և զորություն Եվ փառք հավիտյանս Չէ որ ամենակարող ես… (մի քանի անգամ ) Պահեցինք աչքերի բիբերում Քեզ աչած Եվ սրտի թաքստոցում, Տեր, Քո լույսը թողած, Աշխարհի անաստված դիմակին կարծրացած Մնացինք մի փոշի, Հայր, Քո խաչը շալկած Բայց հեռու ես Դու, Տեր, աստղային մշուշում, Եվ դարերը հոսող Քեզ վայրկյան են թվում Այս կյանքում մորմոքող խիղճն է տեր ու Աստված` Երկնայինը հետո, երբ ընկնենք մենք անշարժ Բացարձակ ճշմարիտ Դու խորհուրդ իրական Ամենի արարիչ` Դու հոգի հավիտյան Բայց կյանքում դողացող սերն է տեր ու Աստված Երկնայինը հետո, երբ կյանքից հեռանանք Պահեցինք աչքերի բիբերում Քեզ աչած Եվ սրտի թաքստոցում, Տեր, Քո լույսը թողած, Աշխարհի անաստված դիմակին կարծրացած Մնացինք մի փոշի, Հայր, Քո խաչը շալկած Բայց հեռու ես Դու, Տեր, աստղային մշուշում, Եվ դարերը հոսող Քեզ վայրկյան են թվում Այս կյանքում մորմոքող խիղճն է տեր ու Աստված` Երկնայինը հետո, երբ ընկնենք մենք անշարժ Երբ ընկնենք մենք անշարժ Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 VII. Հա՛յր մեր, հրա՛շք ամենատենչ, Աղբյուր լուսո, Դու որ երկինս ես, Սուրբ եղիցի՛ անունը Քո, Տեր մեր բարձյալ, Դու Արարի՛չ ես: Եվ երկիսցե՛ արքայություն, Եղիցի՛ կամք Քո, ծայրագույնս Որպես երկինս և երկրի, Դու տիրակալ տիեղերքի, միայն լռում ես: Քեզնի՛ց ենք հացը ողորմում, Երբ որ դաշտերը մեր լքյալ են, Եվ թողությո՛ւն ենք աղերսում Մեր մեղքերին, քանզի կախյա՛լ ենք: Ասվա՛ծ է, որ ներենք նրանց, Ով որ պղծի երկրիս տաճարը. Գուցե ուրիշը և ների, Բայց մենք երբե՛ք, հիշի՛ր անցյալը: Եվ մի՛ տանիր ի փորձություն, Բայց կյանքը մեր լոկ փորձություն է Եվ զմեզ փրկյա՛, Տեր, ի չարե, Բայց ինչո՞ւ Դու, մենք ի՞նչ, անճա՞ր ենք: Զի Քո՛ է և արքայություն, և զորություն Եվ փառք, Դու Տիրակալ ես Այժմ և միշտ և հավիտյան` Մենք կկորչենք, իսկ Դու... անմա՛հ ես Quote Link to post Share on other sites
Unregistered - M Posted August 12, 2005 Author Report Share Posted August 12, 2005 Տարօրինակ մարդ արարած Խոսք` Մուշեղ Իշխանի Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած Մոմի լույսով` խավարի մեջ համատարած Կհալածես դու տեսիլքներ արևավառ Կխարխափես բայց խավարին չես հավատա: Արցունքներիդ միգամածին խորին տմույն Գիտես նայել արշալույսի ճաճանչներին Սգի քողի տակ հուսալից դու սիրահար` Կտառապես և վշտերիդ չես հավատա: Վզիդ շղթա և թևերիդ ծանր կապանք` Դու կփորձես արծիվներին վայել ճախրանք Եվ այս կյանքի մեծ բանտի մեջ բազմակամար Դու կխեղդվես` շղթաներիդ չես հավատա: Փուշ ու տատասկ քեզ կարյունեն ճամփիդ վրա, Բայց խոցոտված քո մատներով արյունլվա Դու կորոնես ծաղիկների հոգին պայծառ, Ցավից կոռնաս և ցավերիդ չես հավատա: Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած Քո ձեռքերով հողին կտաս կյանքեր ծաղկած Կզգաս դեմքիդ մահվան քամին և հողմավար Կընկնես անշունչ, սակայն մահվան չես հավատա: Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.