hravart Posted January 22, 2007 Report Share Posted January 22, 2007 (edited) ԿԱ´Մ ՎԱՀԱՆՈՎ, ԿԱ´Մ ՎԱՀԱՆԻՆ (Դասական Ուղղագրութեամբ) Գուրգեն Բորյան 1944 թւական, Ապրիլ Նորից անցայ ես նաիրեան իմ աշխարհով՝ վեր ծովերէն... Առաւօտի մշուշ քօղը դանդաղ լուծւում էր կապոյտում, Եւ փռւած էր նորից իմ դէմ շքեղատես ու վեհորէն Հայոց բարձրիկ աշխարհը պերճ, ինչպէս կապոյտ մի հեքիաթում. Փռել էր նա զմրուխտ փէշերն Արարատի հրաշք հովտում, Խիզախ հայացքն Արագածի քառագագաթ ալմաստ գահին: Հարցմունք արի ծարաւ հոգով, հայրենական սէրն իմ սրտում. -Ի՞նչ խօսք տանեմ որդիներիդ, հայոց երկիր, այս գոռ ժամին... Ասաւ՝ մի խօսք ունենք հնուց եւ այն էլ տար որդիներիս Բարի ետ գան հողն հայրենի, Կամ վահանո´վ, կամ վահանի´ն... Դարեր եկան, դարեր անցան, բայց անմեռ է պատգամը հին, Մեր քաջ նախնեաց խօսքն իմաստուն՝ Կա´մ վահանով, կա´մ վահանին «Կամ վահանով» - նշան է այդ՝ քաջը յաղթած դարձել է տուն, Եւ մարտերում վայր չի գցել զէնքը - պատիւը քաջորդու: «Կամ վահանին» - նշան է, որ զինակեցները ռազմի դաշտից Իրենց անխոց վահաններին հայրենական հողն են բերել Կամ դին ընկած մեր դիւցազնի՝ անմահութեան աստղը ճակտին, Կա´մ նրա բոց անունն անմեռ, որ պիտ ապրի դար ու դարեր: Եւ ես պատգամը մեր նախնեաց նորից գրում եմ մատեանում Ահեղ կռւի այս գոռ ժամին Կամ վահանո´վ, կամ վահանի´ն... Եւ վերացաւ մի պահ հոգիս, միտքս կտրեց անցաւ դարեր, Հայացքիս դէմ հազար կայծակ բոցկլտացին ու շողացին, Ռազմի շարքով պարթեւալանջ հայոց խաջերն ելան իմ դէմ. Սուրաց անցաւ փրփուր բաշով քաջ Վարդանի գոռ այրուրին... Սպարապետ, սեպուհ, ռազմիկ թռչում էին - «Դէ, օ´ն յառա´ջ...» Փայլում էին տէգ ու վահան եւ նիզակները սուրսայրի: Շողում էին դրօշները հոծ գնդերի շարքի առաջ, Որոնց հպարտ ճակատներին աստղն էր փայլում Աւարայրի. Եւ լսեցի խրոխտ մի ձայն թռած քաջաց կուռ կրծքերից. Պատգամն է մեր, խօսքն է մեր հին՝ Կամ վահանո´վ, կամ վահանի´ն... Դողաց հողն իմ ոտքերի տակ... երկինք ելաւ որոտն ահեղ. Արեգակի նետերն հրէ դարձան գարնան մի լոյս անձրեւ. Եւ ոռոգեց հողը մեր հին իմաստութեան մի բոց հեղեղ. Եւ ուռճացաւ աշխարհն հայոց՝ հովիտ ու դաշտ, ծիլ ու տերեւ: Արծիւն պրկեց թեւերն հզօր, բազէն կանգնեց ապառաժին Ու պղնձեայ փողը մեր հին երկնեց կռւի կոչը արի, Հերոսութեան մեր սուրբ հոգին դարձաւ հուր շանթը վրէժի Եղաւ ընդոստ թծնամու դէմ, աւիւն տալով հայ քաջերին, Ոգեկոչեց ռազմի դաշտում զինւորներին կանչով նորից, - Դուք տուն դարձէք վայել քաջին՝ Կամ վահանո´վ, կամ վահանի´ն... Մայրը թողած մորմոքն հոգու սրտի անտես ծալքերի տակ, Աստւածային ծով աչունքից սրբեց յակինթ արցունքն իր, Կինը նայեց ցաւին հպարտ, վշտի լեռանն ամպակուտակ, Հարսը մետաքս գործեց ծածուկ՝ շռայլ նւէր սիրեցեալին: Հաւատի մեծ վսեմ ծովում կորաւ քուրմը սպասումի Եւ տխրութեան միգում շողաց արիութեան կատարն անբիծ: Մեր մարգարէ պապը սիրով յանձնեց հողին կարաս գինին, Ասաց - կգա´յ ժամ խնդութեան եւ կյորդի գինին նորից... Արդ՝ սպասենք մեր քաջերին, մեծ է ժամը, ահեղ տարին, Բայց սպասենք սիրեցեալին՝ Կամ վահանո´վ, կամ վահանի´ն... Արդեօք երա՞զ էր մի շքեղ, թէ՞ երջանիկ, վսեմ վայրկեան... Նայեմ... երկինքը պարուրեց ծիածանը կախարդական, Նայեմ, արեւն էին բերում բիւր ազգերի քաջերն անմեռ, Արեւն էր այդ ազատութեան, յաղթանակի արեւն էր մեր: Արեգակի գունդը հրէ, ասես ոսկէ վահան լինէր, Որ ծածկել էր կրծքերն հզօր հակեան բազում ռազմիկների, Եւ նրանց հուր, լուսեղ լանջին որպէս աւանդ սուրբ ու անմեռ Փայլում էին անունները հերոսաբար ընկածների... Իսկ առջեւում շողշողում էր եօթ գոյներով ծիածանի, - Կըգանք միայն հողն հայրենի ԿԱՄ ՎԱՀԱՆՈ´Վ, ԿԱՄ ՎԱՀԱՆԻ´Ն... Edited February 22, 2007 by hravart Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.