DrP Posted April 8, 2007 Report Share Posted April 8, 2007 residency jamanak mi shat anhajog professor uneink. arants batsarutian, bolore sran chein sirum. residentneris el shat geshutiun er anum. mi or voroshetsi sra glkhin oin khagal. hivandneri knnutian senyakum, vorteg nayev rectal knnutiun eink anum, es dasakhosi razmeri dzernotsneri tupi vrayi dzernotsnerits mi kanisi tsutsamati tsaire mi pokr ktretsi u erb sa petk a hivandin rectal knnutiun aner, dzernotsneri es tupe dretsi enteg. de yerevi patkeratsnum ek hetevanknere.... et depkits heto dran el dzerkov chein barevum.... :lol: gutse mi kich chapn ants em katsrel, baits arjani er. Quote Link to post Share on other sites
DrP Posted April 9, 2007 Author Report Share Posted April 9, 2007 kins nor er sksel residencin, mi angam vorovaini (pori) rentgen film nayelis kanchum a professorin, te es akchike matani a kul tvel. bolore sksum en tsitsagel, te inchi Hayastanum edpes baner chen anum? miamiti mtkov chi antsnum, vor karog a porti vra linel et "matanin". (mer jamanak Hayastanum edpes baner irok chkar) Quote Link to post Share on other sites
BIBAR Posted April 9, 2007 Report Share Posted April 9, 2007 :lol: Quote Link to post Share on other sites
АРМ-КА Posted April 11, 2007 Report Share Posted April 11, 2007 :lol: Quote Link to post Share on other sites
АРМ-КА Posted May 5, 2007 Report Share Posted May 5, 2007 -------------------------------------------------------------------------------- Ays patmutyun@ kardacel em haykakan kayqeric mekum, chgitem dzer hamar inchpes klini, bayc es mi lav cicaghel em. :lol: Այս զվարճալի պատմությունը Ռուբեն Գասպարյանի «Ծագումով գյումրեցի ենք» գրքից եմ գրում: Իրական դեպք է. կատարվել է նրա հետ: «Մորական տատս՝ բաբոս (էդպես էինք ասում), Թիֆլիս էր ապրում, Վորոնցով, Չայսուբանսկի թիվ 6 տանը: Տասնյոթ տարեկան տղա էի: Մի օր մերս ասաց՝ գնա Թիֆլիս, բաբոյին բեր: Ուրախությամբ համաձայնվեցի, քանի որ Թիֆլիս աչք դրած աղջիկ ունեի: Նստեցի գնացք և հաջորդ օրը հասա Թիֆլիս: Երբ տուն հասա, գիշերվա ժամը երկուսն էր: Բաբոն դուռը բացեց, ներս մտա, մի քիչ խոսեցինք, ասի. «Բաբո, ի՞նչ կա ուտելու», թե. «Բալա ջան, ընդեղ պանիր, հաց կա»: Ասի՝ բաբո ջան, մաման երկու հատ եփած հավ է դրել հետս ( մանավանդ ամբոցջ ճանապարհին աչքս էդ եփած հավերի վրա էր ), արի մեկը հիմա ուտենք, մյուսն էլ վաղը առավոտը կուտենք ու կշարժվենք: Թե. «Բեր բալա ջան»: Տատս ութսունվեց տարեկան էր, աչքերը լավ չէին տեսնում իր ասելով, բայց հլը փորձեիր թեյի մեջ չորս շաքար գցեիր, վռազ կտեսներ : Պապս էլ ժամանակին պովր (խոհարար) էր աշխատել, Աստված հոգին լուսավորի, շատ բարի, լավ մարդ էր: Մամաս պապիս անունն է ինձ դրել, դե, քանի որ պապս պովր էր, պատից կախված չախուներ ( սուր մեծ դանակներ) ունեին: Ուզեցի չախուն վերցնեմ, որ էդ եփած հավը կտրեմ, բաբոս թե. «Անաստված, իմ աչքերը էդքա՞ն էլ լավ չեն տեսնում, որ ես կտրեմ«: Ասի. «Դու կտրի, բաբո»: Բաբոս տարավ-բերեց էս չախուով որ խփեց հավին, էս եփած հավը արյունի մեջ կորավ: Սկզբում չհասկացա, թե ինչ կատարվեց, մի երկու վայրկյան հետո բաբոս ղժժաց: Դու մի ասա՝ փոխանակ հավին խփեր, իր բութ մատի եղունգն էր թռցրել: Բաբոս գոռում էր, թե շուտ արա, շտապ օգնություն կանչիր: Է՜, ո՞նց կանչեմ, ոչ վրացերեն գիտեմ, ոչ լրիվ ռուսերեն, համ էլ գիշերվա ժամը երկուսն անց է, հեռախոս էլ չկար: Ասի, բաբո ջան, արի շաքար ծեծեմ, լցնեմ վրան, թող արյունը կտրվի, մինչև լույսը բացվի: Ասաց՝ բեր բալա ջան: Ձեզանից շատերը լավ կհիշեն առաջվա խոշոր շաքարները: Սխտորի աման կար, մեջե ծեծեցի ու լցրեցի բաբոյի ձեռքին, և շորով սկսեցի փաթաթել: Ինչքան փաթաթում եմ, էնքան արյունը դուրս է տալիս: Վերջը, էնքան փաթաթեցի, որ արյունը էլ չերևաց, ու պառկեցրի քնելու: Ես էլ երեխա տղա, էս ամեն ինչից հոգնած, հազիվ էի աչքս կպցրել, մեկ էլ տեսնեմ բաբոս նորից գոռում է ՝ բալա ջան հելի, ձեռքս էլի ցավում ա, երևի շաքարը ջանն ա քաշել, հելի նորից շաքար ծեծի: Սկսեցի բաբոյի ձեռքի շորը քանդել: Քանդեցի-քանդեցի, այ քեզ հրաշք, մատը նորմալ է, եղունգը տեղը, աչքերիս չէի հավատում: Դու մի ասա, գիշերը, որ ցավում է, բաբոն ինքն է քանդում շորը, հետո փոխանակ ցավող մատին կապի, բռնում առողջ մատին է փաթաթում: Իսկ էդ առանց եղունգ մատը, որ կպնում է վերմակին, ցավում է: Ինչևէ, նորից շաքար լցրեցի, կապեցի, մի կերպ քնեցինք: Առավոտյան շտապ օգնություն կանչեցինք, եկավ, սրսկեց, սիրուն վիրակապ դրեց, թողեց գնաց: Բաբոս շատ սիրուն կին էր: Մի շալ ուներ փուսկուլներով, շորերի վրայից գցում էր: Հագած-կապած, ակնոցը դրած, ընկել եմ բաբոյի թևը ու քայլում ենք դեպի գնացքը: Ով Թիֆլիսի պեռոնն եղել է, կհիշի, լիքը մարդիկ են նստած երկու կողմում, իսկ մենք էլ մեջներով քայլում ենք դեպի գնացքը: Հանկարծ բաբոն կանգնեց, թե՝ սպասի բալա ջան, ոտքերս առաջ չեն գալիս: Ասի՝ ի՞նչ է եղել, բաբո: Ասաց՝ վայթեմ փոխանիս ռեզինը փախավ: Ասի, ինչխ թե, ու նայեմ, ի՞նչ տեսնեմ. դեղին գույնի փոխանը, սև ու սպիտակ թելերով կարկատած, մեջտեղն էլ թաց, ընկած է ոտքերի արանքը, չուլ ու փալասներն էլ հետևը: Ասի՝ բաբո ջան վերև քաշի, խայտառակ եղանք, ժողովուրդե մեզ է նայում: Բաբոն թե՝ չեմ կարում կռանամ: Ասի՝ ո՞վ պտի կռանա, ու սկսեցի բաբոյի փոխանը վերև քաշել: Մի կերպ քաշեցի վերև ու տվի բաբոյի ձեռքը, ասի՝ ձեռքովդ ձիգ պահի: Հազիվ հասանք գնացքին: Բաբոն մի ձեռքը գցեց բռնիչին, մոռացավ, որ մյուս ձեռքով փոխանն էր բռնել, երկրորդ ձեռքն էլ գցեց, որ բարձրանա, նորից փոխանը փախավ: Հիմա պրավադնիկը գոռում է, թե շուտ արեք, բարձրացեք, գնացքը շարժվում է: Պրավադնիկին ասացի բաբոյի ոտքերը չեն շարժվում, և խնդրեցի թե՝ արի ես բարձրացնեմ, դու փոխանը հանի: Էդպես երկուսով մի կերպ բաբոյի փոխանը հագից հանեցինք, ու շպրտեցի գնացքի տակ: Բարձացանք, նստեցինք մեր վագոնը: Տեսնեմ բաբոն ծնկներին է խփում ու ասում. « Բալա ջան, էս ինչ էր եղավ»: Ես էլ գիտեմ, պիտի ասի, թե էս ինչ էր եղավ, խայտառակ եղանք: Ասի. « Բաբո ջան, ի՞նչ եղավ»: Թե. «Բալա ջան, շեքերս պաղավ»: Կողքս մի թերթ կար սեղանին դրված, ճմրթեցի ու քցեցի բաբոյի շեքերի արանքը, ասի՝ դե տաքացիր: Չեք պատկերացնի, ամբողջ գիշեր չքնեցի, քանի որ բաբոյի հագին փոխան չկար, ասի, հանկարծ մարդ չմոտենա, բաբոյին բան չպատահի, ու ըտպես բաբոյին, առանց փոխան, հասցրի Լենինական » : Quote Link to post Share on other sites
BIBAR Posted May 5, 2007 Report Share Posted May 5, 2007 :lool: meraaaaaa))))))))))))))))))) Quote Link to post Share on other sites
ARAMIS Posted May 5, 2007 Report Share Posted May 5, 2007 :lool: :lool: Quote Link to post Share on other sites
Ani Posted May 5, 2007 Report Share Posted May 5, 2007 looooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooool arrraaaaaaaaa)))))))))))) Quote Link to post Share on other sites
DrP Posted May 7, 2007 Author Report Share Posted May 7, 2007 :lol: Quote Link to post Share on other sites
АРМ-КА Posted May 12, 2007 Report Share Posted May 12, 2007 1997 год. Лето. Аэропорт. Летим в Ереван. Регистрацию прошли все нормально, сидим, ждем. Естественно кругом только армяне, но не свойственная армянам тишина. Вдруг, одна бабушка встает и, обращаясь к окружающим довольно громко говорит: Joghovurd jan, Hoktemberyan ijnogh chka? Дальше, наверное, представляете, во что превратилась только что царившая тишина. :lol: Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.