LeoMins Posted January 2, 2004 Report Share Posted January 2, 2004 (edited) խնդրում եմ անբարոյական կայքէջեր մի գովազդեք Կարծիքներ փլիզ Edited November 4, 2004 by Satenik Link to post Share on other sites
Gayane Posted January 4, 2004 Report Share Posted January 4, 2004 Indz mot eli chbacvec Link to post Share on other sites
LeoMins Posted January 4, 2004 Author Report Share Posted January 4, 2004 Inch@ chbacvec? Baic normal achxatum e... Link to post Share on other sites
Gayane Posted January 4, 2004 Report Share Posted January 4, 2004 ՏԱՌԵՐԸ Link to post Share on other sites
LeoMins Posted January 4, 2004 Author Report Share Posted January 4, 2004 Հա կարծեմ այդ առումով խնդիր կա: Այդ սայթը ոչ թե unicode է այլ մի ուրիշ սիստեմ է: Բայց եթե հայկական տառեր դնես համակարգիչիդ մեջ, երևի աշխատի: Հետաքրքիր գործեր կան, սա ժամանակակից հայկական գրականության վառ օրինակ է: Link to post Share on other sites
Vaspur Posted January 4, 2004 Report Share Posted January 4, 2004 .et xmogh klini... ..xextj aghjik... Link to post Share on other sites
Romeo Posted January 5, 2004 Report Share Posted January 5, 2004 Հետաքրքիր գործեր կան, սա ժամանակակից հայկական գրականության վառ օրինակ է: Ուրեմն՝ վայ մեզ, այդպիսի ժամանակակից վառ օրինակների համար: Իհարկե տպավորիչ էր, բայց ընթերցողը(մեկը ես), ցանկանում է կարդալ ու հիանալ մաքրությամբ, բարությամբ, վեհով, հավատով, սիրով և ոչ թե կարդալ ու չկարողանալ զսպել զզվանքը: Չնայած, ինչպես ասում են՝ ճաշակին ընկեր չկա: Համաձայն եմ Հարութ Կբեյանի հետ «Ողբալի վիճակում է երիտասարդությունը»: Link to post Share on other sites
LeoMins Posted January 5, 2004 Author Report Share Posted January 5, 2004 Գրականությունն ու արվեստը ժամանակի հայելին են. Երևի դուք ուզում ե՞ք որ միայն Մասիսին նվիրված բանաստեղծություններ գրվեն հայկական գրականության մեջ: Փառք աստծո որ այսoր Հայաստանում գրողը կարող է գրել այն ինչ ուզում է և ոչ այն ինչ պարտադրված է: Link to post Share on other sites
Romeo Posted January 5, 2004 Report Share Posted January 5, 2004 Գրականությունն ու արվեստը ժամանակի հայելին են. Երևի դուք ուզում ե՞ք որ միայն Մասիսին նվիրված բանաստեղծություններ գրվեն հայկական գրականության մեջ: Փառք աստծո որ այսoր Հայաստանում գրողը կարող է գրել այն ինչ ուզում է և ոչ այն ինչ պարտադրված է: LeoMins ջան, միթե՞ Դուրյանն ու Տերյանը, Սիամանթոն ու Մեծարենցը, Քուչակն ու Նարեկացին (էլ չշարունակեմ) Մասիսին նվիրված բանաստեղծություններ էին գրե՞լ: Իսկ որ կարող է գրել այն ինչ ուզում է, ճշմարիտ է: Բայց այդ ամենը կարելի է կարդալ նաև ցանկապատերի վրա կամ հասարակական զուքարանների պատերին, լսել փողոցում կռիվ անող երիտասարդներից: Միթե՞ մեր գրականությունը պիտի լինի իրոք «գյոթերի ու բոզերի» գրականություն: Link to post Share on other sites
LeoMins Posted January 5, 2004 Author Report Share Posted January 5, 2004 Romeo ջան Արվեստը սահման և "ռամկա" չի ճանաչում: Երբեք չի կարելի որևե մեկին ստիպել ստեղծագործել Դուրյանի, Տերյանի կամ Նարեկացու նման: Նման դեպքում կլինեն միայն անորակ կոպիաներ. Եթե "բոզերն ու գյոթերը" տաղանդավոր են, ապա նրանց գործերը կմնան, եթե ոչ, ապա կանհայտանան: Այնպես որ ժամանկը կանի իր գործը: Պոետի գործն ու տաղանդը չի կարելի գնահատել ըստ նրա սեռական ուղղվածության: Մի բան էլ ասեմ: Պոետը չի կարող լինել "նորմալ": Այնպես որ շատ մի վախեցեք բոզերից, գյոթերից, նարկոմաններից, շիզոֆրեննիկներից և այլն... Link to post Share on other sites
Romeo Posted January 6, 2004 Report Share Posted January 6, 2004 Եթե "բոզերն ու գյոթերը" տաղանդավոր են, ապա նրանց գործերը կմնան, եթե ոչ, ապա կանհայտանան: Այնպես որ ժամանկը կանի իր գործը: Միանգամայն համաձայն եմ: Ինչ վերաբերում է «ժամանակակից հայկական գրականության վառ օրինակին», ընդհանրապես համաձայն չեմ այն գրականություն անվանելուն: Պատկերացրեք, եթե այն ներկայացնեիք ձեր նորտարյա սեղանակիցներին, որպես գրականության նմուշ՝ «Հենց առավոտից երազում էի սևթույր գլուխդ տեսնել ազդրերիս արանքում բանտված Եվ քո վարդագույն լեզուն էի ես տենչում իմ ներսը - ինչպես որ այդժամ բաժակի սուրճը - ալեկոծելիս, ..... Հիմա այստեղ ես, իմ տաք սենյակում, Դու սեւ մի մութ ես՝` այս մութ սենյակում, բնավ չես զատվում խավար խավարից, ես քեզ չեմ տեսնում, լոկ բոցկլտում է կայծակ հպանցիկ - ալ կարմիր լեզուդ՝` արյունոտ դրոշ մեր ազատության՝` ազդրերիս միջեւ ծուփ փողփողալիս .... Գիտե՞ս, ձերոնցից մեր երկրում չկա, ու եթե պատմեմ քեզ ճաշակելս, պիտի նախանձեն մեր կողմի կանայք ինձ՝` բախտավորիս, որ համտեսել եմ պտուղն էկզոտիկ, իսկ իրենք գիտեն պահածոներից Քեզ ծամելու եմ դանդա՜ղ, հաճույքով, կլլելու եմ քեզ փշուր-փշուրիկ ու պտղունց-պտղունց - այնքան սովա՜ծ եմ - կուլ եմ տալու քո միսիկն համովիկ եւ քամելու եմ հյութդ բաղձալի, օ՜, դառն ու անուշ Ինձանից հետո, երբ որ կշտանամ, քեզանից մի չոր կորիզ կմնա սավանի վրա Արդյունքները » Կամ պատկերացնենք քո սիրած էակի հետ քալլում ես ձմեռային ծառուղիով ու քո զգացմունքը նրան ես ներկայացնուն «պոետի խոսքերով», մեղմ ու ցածրաձայն արտասանելով՝ «Երևի մի օր էլ ամուսնանամ, չլսելու համար ազգուտակիս քարոզը՝` Բա քեզ նման սիրուն տղեն էրեխեք չունենա՞, դու հո գյո՞թ չես։ Բայց ո՞նց բացատրեմ ես իմ բոլոր բարի կամեցողներին՝` Հա, սիրելիներս, գյոթ եմ, գյոթ եմ, գյոթ եմ Հոգնել եմ էս խաղը խաղալուց:» Հասկանալի է, որ կասես որ անհաջող կտորների եմ ընտրել: Այդ դեպքում միգուցե ինքդ կատարես ընտրություն հապապատասխան իրավիճակնին սազական: Ասենք մի կտոր, որ քո զավակը բերանացի աներ ու արտասանելով իր շրջապատի հավանությանն արժանանար: Այո, գրականությունն ու արվեստը ժամանակի հայելին են, բայց ինչո՞ւ կեղտոտ հայելին: Հայելին պետք է մաքուր լինի: Ինչվերաբերում է պարտադրած և ազատ գրականությանը, ապա ես չեմ կարծում, որ «Անլռելի զանգակատունը» Զարուբյանն էր պարտադրել Սևակին, կամ Տերյանը իր լիրիկայով պարտական էր գազաններ Ստալինին ու Բերիային: Մնացած դարերի և անունների մասին էլ չեմ ուզում գրեմ, կարծում եմ միտքս պարզ էր: Այնպես որ, խոսքի ազատությունը չշփոթենք խոսքի անարխիայի և ամենաթողության հետ: Միգուցե երկարացրի, բայց կարծում եմ իմ դիրքորոշումը ներկայացրի: Հասկանալի է՝ ես այն չեմ պարտադրում որևէ մեկին, կրկնելով՝ ճաշակին ընկեր չկա: Link to post Share on other sites
Gayane Posted January 6, 2004 Report Share Posted January 6, 2004 Միանգամայն համաձայն եմ: Ինչ վերաբերում է «ժամանակակից հայկական գրականության վառ օրինակին», ընդհանրապես համաձայն չեմ այն գրականություն անվանելուն: Պատկերացրեք, եթե այն ներկայացնեիք ձեր նորտարյա սեղանակիցներին, որպես գրականության նմուշ՝ «Հենց առավոտից երազում էի սևթույր գլուխդ տեսնել ազդրերիս արանքում բանտված Եվ քո վարդագույն լեզուն էի ես տենչում իմ ներսը - ինչպես որ այդժամ բաժակի սուրճը - ալեկոծելիս, ..... Հիմա այստեղ ես, իմ տաք սենյակում, Դու սեւ մի մութ ես՝` այս մութ սենյակում, բնավ չես զատվում խավար խավարից, ես քեզ չեմ տեսնում, լոկ բոցկլտում է կայծակ հպանցիկ - ալ կարմիր լեզուդ՝` արյունոտ դրոշ մեր ազատության՝` ազդրերիս միջեւ ծուփ փողփողալիս .... Գիտե՞ս, ձերոնցից մեր երկրում չկա, ու եթե պատմեմ քեզ ճաշակելս, պիտի նախանձեն մեր կողմի կանայք ինձ՝` բախտավորիս, որ համտեսել եմ պտուղն էկզոտիկ, իսկ իրենք գիտեն պահածոներից Քեզ ծամելու եմ դանդա՜ղ, հաճույքով, կլլելու եմ քեզ փշուր-փշուրիկ ու պտղունց-պտղունց - այնքան սովա՜ծ եմ - կուլ եմ տալու քո միսիկն համովիկ եւ քամելու եմ հյութդ բաղձալի, օ՜, դառն ու անուշ Ինձանից հետո, երբ որ կշտանամ, քեզանից մի չոր կորիզ կմնա սավանի վրա Արդյունքները » Կամ պատկերացնենք քո սիրած էակի հետ քալլում ես ձմեռային ծառուղիով ու քո զգացմունքը նրան ես ներկայացնուն «պոետի խոսքերով», մեղմ ու ցածրաձայն արտասանելով՝ «Երևի մի օր էլ ամուսնանամ, չլսելու համար ազգուտակիս քարոզը՝` Բա քեզ նման սիրուն տղեն էրեխեք չունենա՞, դու հո գյո՞թ չես։ Բայց ո՞նց բացատրեմ ես իմ բոլոր բարի կամեցողներին՝` Հա, սիրելիներս, գյոթ եմ, գյոթ եմ, գյոթ եմ Հոգնել եմ էս խաղը խաղալուց:» Հասկանալի է, որ կասես որ անհաջող կտորների եմ ընտրել: Այդ դեպքում միգուցե ինքդ կատարես ընտրություն հապապատասխան իրավիճակնին սազական: Ասենք մի կտոր, որ քո զավակը բերանացի աներ ու արտասանելով իր շրջապատի հավանությանն արժանանար: Այո, գրականությունն ու արվեստը ժամանակի հայելին են, բայց ինչո՞ւ կեղտոտ հայելին: Հայելին պետք է մաքուր լինի: Ինչվերաբերում է պարտադրած և ազատ գրականությանը, ապա ես չեմ կարծում, որ «Անլռելի զանգակատունը» Զարուբյանն էր պարտադրել Սևակին, կամ Տերյանը իր լիրիկայով պարտական էր գազաններ Ստալինին ու Բերիային: Մնացած դարերի և անունների մասին էլ չեմ ուզում գրեմ, կարծում եմ միտքս պարզ էր: Այնպես որ, խոսքի ազատությունը չշփոթենք խոսքի անարխիայի և ամենաթողության հետ: Միգուցե երկարացրի, բայց կարծում եմ իմ դիրքորոշումը ներկայացրի: Հասկանալի է՝ ես այն չեմ պարտադրում որևէ մեկին, կրկնելով՝ ճաշակին ընկեր չկա: Romeo shnorhakalutyun !El chem el pordzi bacel Link to post Share on other sites
LeoMins Posted January 7, 2004 Author Report Share Posted January 7, 2004 Կարծում եմ որ թյուրիմացություն կա մեր երկխոսության մեջ: Նախ, ես ասում եմ "գրականության ՎԱՌ ՕՐԻՆԱԿ" և ոչ "ՎԱՌ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ օրինակ": Այսինքն ես պաշտպանը չեմ ոչ մեկի: Հետո, արվեստը արտահայտվելու ձև է: Յուրաքանչյուր պոետ ազատ է այն անելու իր ձևով, առանց ուրիշների ճաշակին համընկնելու պարտավորությունը ունենաու: Եվ պարտադիր չէ որ բոլոր պոետներին դպրոցում անգիր սովորեն: Եթե որևե ընթերցող ստանում է այն ինչի կարիքը ունի, ապա դա արդեն բավական է պոետի համար: ՈՒ վերջապես, ինչքան գրականությունը բազմաձև ու բազմատեսակ է, այնքան հասարակությունը առողջ է: Եթե այսօր երգվեն երգեր միայն իշխող կուսակցության եվ նախագահի մասին, ապա կարելի կլիներ ասել որ մեր գրականությունը գյոթի-բոզի գրականություն է: Եթե պոետն ազնիվ է իր զգացմունքներում, ապա նա պոետ է: Ստալինին օդաներ գրողները էին գ. ու բ.: Link to post Share on other sites
SAS Posted January 8, 2004 Report Share Posted January 8, 2004 (edited) Կարծում եմ որ թյուրիմացություն կա մեր երկխոսության մեջ: Նախ, ես ասում եմ "գրականության ՎԱՌ ՕՐԻՆԱԿ" և ոչ "ՎԱՌ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ օրինակ": Այսինքն ես պաշտպանը չեմ ոչ մեկի: Հետո, արվեստը արտահայտվելու ձև է: Յուրաքանչյուր պոետ ազատ է այն անելու իր ձևով, առանց ուրիշների ճաշակին համընկնելու պարտավորությունը ունենաու: Եվ պարտադիր չէ որ բոլոր պոետներին դպրոցում անգիր սովորեն: Եթե որևե ընթերցող ստանում է այն ինչի կարիքը ունի, ապա դա արդեն բավական է պոետի համար: ՈՒ վերջապես, ինչքան գրականությունը բազմաձև ու բազմատեսակ է, այնքան հասարակությունը առողջ է: Եթե այսօր երգվեն երգեր միայն իշխող կուսակցության եվ նախագահի մասին, ապա կարելի կլիներ ասել որ մեր գրականությունը գյոթի-բոզի գրականություն է: Եթե պոետն ազնիվ է իր զգացմունքներում, ապա նա պոետ է: Ստալինին օդաներ գրողները էին գ. ու բ.: LeoMins, շատ վիճելի ու առարկելի է «Գրականությունն ու արվեստը ժամանակի հայելին են» տեսակետը: Հայաստանում վերջին տաս-տասնհինգ տարում տեղի ունեցան այնպիսի փոփոխություններ, որ ունեին համազգային նշանակություն, բայց ներկա գրական քրմերի «արվեստի ու գրականության հայելու» մեջ քիչ թե շատ անդրադարձ չունեցան և սպասում են հերթական Սևակին: Կամ իր վայրենի ու նախնական տաղանդը Մասիսների վրա «մաշած» Շիրազի հետնորդին( ես համոզված եմ, որ վաղուց մեռած ու մասունք դարձած Շիրազը կռվում էր Արցախում՝ Թուր Կեծակին ձեռքին՝ «վասն հայրենյաց և վասն հավատո»): Իհարկե, ամեն մարդ իրավունք ունի ներկայացնելու ինքն իրեն՝ ինչպես կարող է, բայց... Երբ նույն մարդը հավակնում է իր արտադրածը ԲԱՆաստեղծություն ու արվեստ կոչելու, և նույնիսկ դժգոհում, որ իրեն «չեն հասկանում»(կարդացեք նրանց տեսական հոդվածները գրականության և մասնավորապես՝ բանաստեղծական արվեստի մասին), նաև քամհարում «միջին ու ավագ սերնդի» ներկայացուցիչներին, ապա ես՝ ընթերցողս, որին ուղղված են Հա, սիրելիներս, գյոթ եմ, գյոթ եմ, գյոթ եմ Հոգնել եմ էս խաղը խաղալուց տողերը, օգտվելով ընթերցողի իմ ԲԱՑԱՐՁԱԿ իրավունքից, զարմանք կտրած ասում եմ. -Հա՜, ախպե՛ր, հասկացանք, որ գյոթ ես: Բայց «գյոթ եմ, գյոթ եմ, գյոթ եմ» ասելով Գյոթե չես դառնա, չէ՞: Կամ՝ Սափֆո: Ծիծաղելին այն է, որ մարդը հավակնում է մի նոր հայ Գյոթե դառնալու:Մարգինալ(լուսանցքային) «գրականություն և արվեստ» համապատսխան հակում ու գույն ունեցող մարդկանց համար՝ խնդրեմ: Բայց սա ի՞նչ կապ ունի հայ գրականության ու արվեստի հետ: Ի վէրջո՝ մի բանաստեղծություն Մասիսներ երգողից: ԳԱԶԵԼ ՇԱՄԻՐԱՄԻՆ ( Հեթանոսկան ) Ես աչք չունեմ քո հող-թագին, եկ, Շամիրամ,այս գիշեր, Ախ, սիրել եմ ուզում մի կին,եկ, Շամիրամ,այս գիշեր, Ես Արան եմ, Գեղեցիկի հազարերորդ թոռն եմ թուխ, Թե դեռ վարդ կա քո շրթերին, եկ, անթառամ, այս գիշեր, Վախենում եմ կյանքս թռչի սիրո տենչ ու տանջանքով, Ես կարոտ եմ քո գգվանքին, եկ՝ տարփանամ այս գիշեր: Հոգնել եմ ես քրոջական համբույրներից խաբուսիկ, Մարմին կուզե իմ խենթ հոգին, եկ` խենթանամ այս գիշեր: Հրաբորբոք այնպես գրկեմ, որ Արային մոռանաս, Մի գառ դառնաս դու իմ գրկում, եկ` գայլանամ այս գիշեր: Քո շուրթերից ծծեմ գինին ասորական դաշտերի,- Հարբած ընկնեմ քո բաց կրծքին` եկ` մեղրանամ այս գիշեր: Շամբշոտանալ կուզե հոգիս շամբշոտաշատ մի գրկում, Ես ուզում եմ անկուշտ մի կին, եկ` ցոփանամ այս գիշեր: Մի բուռ սիրտս ծովացել է մի ցոփ կնոջ կարոտով,- Նազուկ մեջքիդ ցոփ եղնիկին` եկ` վագրանամ այս գիշեր: Սև աչերդ սիրո հուռութք` հյուսքերիդ սև պարանով Օձապատույտ եկ իմ մեջքին, եկ` փաթութ գամ այս գիշեր: Մռնչում է մարմնակարոտ մարմինս` ընդդեմ իմ ոգու, Եկ ծծերիդ ծով ծփանքին ծիածան գամ այս գիշեր: Ձյունի կարոտ կրակներդ կրակ կրքով կմարեմ, Եկ, ծովանամ քո տարփանքին, եկ` հովանամ այս գիշեր: Ես Արան եմ... Եկ Նվարդիս գեթ մի գիշեր ես դավեմ,- Որ նեըմպեմ դարիս ոգին, եկ` շնանամ այս գիշեր: Ավաղ, էլ ոչ սուրբ Նվարդ կա, ոչ սուրբ Արա Գեղեցիկ, Շամիրամվեց Նվարդն անգին, եկ` շամբշանամ այս գիշեր: Արև կրքով հասիր` ցրիր արցունքներս աստղացած, Որ նման որբ այս լուսնյակին որբ չմնամ այս գիշեր: Հոգնել եմ ես` երազածիս երազներով գրկելուց,- Ես տենչում եմ արյուծ մի կին,եկ,գառնանամ այս գիշեր: Շատ ազգեր են սրից կորել, սիրով արի, ոչ սրով,- Ափսոս կորած քո էլ ազգին, ե՛կ, Շամիրամ, այս գիշեր: Բեր Վանա ծովն աչքերովդ` ծով գիրկն ընկնեմ, հովանամ` Գեթ պատկերը բեր իմ աչքին, եկ, ծովանամ այս գիշեր: Քրիստոնյա իմ մարմինն էլ` հեթանոսվի թող այնպես, Որ գառնանաս իմ խոյանքին, եկ, արբենամ, այս գիշեր: Բայց թե զորքով ինձ հայտնվես` ես քեզ պատանք կդառնամ, Ու գերեզման քո բանակին, ե՛կ, Շամիրամ, այս գիշեր: Հ.Շիրազ շամբշոտ = հեշտասեր, տարփոտ, ցոփ Edited January 8, 2004 by SAS Link to post Share on other sites
Gayane Posted January 8, 2004 Report Share Posted January 8, 2004 SAS shat lavn er ,shnorhakalutyun Isk սիրո հուռութք incha nshanakum? Link to post Share on other sites
SAS Posted January 8, 2004 Report Share Posted January 8, 2004 SAS shat lavn er ,shnorhakalutyun Isk սիրո հուռութք incha nshanakum? Հուռութք = հմայիլ, որով կախարդում են սիրածին... Բա՛: Հեչ կախարդե՞լ ես: Link to post Share on other sites
Gayane Posted January 8, 2004 Report Share Posted January 8, 2004 Հեչ կախարդե՞լ ես: Link to post Share on other sites
LeoMins Posted January 8, 2004 Author Report Share Posted January 8, 2004 SAS ջան Ես սպասում էի քո կարծիքին (և Սաթենիկի): Շնորհակալություն Շիրազի համար: Համաձայնվիր, որ "նոր" տիպի գրականությունը (ես խոսում եմ ոչ թե գեղարվեստական որակի, այլ երևույթի մասին) պարտադիր կերպով չի նմանվելու մեր դասական (մեծ ու տաղանդավոր, ինչ խոսք) գրականությանը: Եթ նոր ուղղություններ չփնտրվեն, ապա արվեստը կդոփի տեղում և կամաց կամաց կսպառվի: Եթե ազգովի քարկոծենք մեկին որ համարձակվում է ասել այն ինչ մեր դուրը չի գալիս (կամ թե նման բաներ չեն ասվում) ապա մենք կլինենք մեր իսկ զարգացման գերեզմանափորերը: Վիոլետը բայց լավն է, չէ? Link to post Share on other sites
Romeo Posted January 8, 2004 Report Share Posted January 8, 2004 Հայաստանում վերջին տաս-տասնհինգ տարում տեղի ունեցան այնպիսի փոփոխություններ, որ ունեին համազգային նշանակություն, բայց ներկա գրական քրմերի «արվեստի ու գրականության հայելու» մեջ քիչ թե շատ անդրադարձ չունեցան և սպասում են հերթական Սևակին: Իսկ ես լավատես եմ և համոզված եմ, որ շուտով կերևան մեր նոր Սևակները: Կարծում եմ նույնիսկ, որ նրանք հիմա էլ կան, պարզապես կեղտաջրերի մեջ դժվար է նշմարել գոհարը: Կեղտաջրերի մաքրվելուն պես, անպայման կտեսնենք մեր գոհարները: Գրականությունը(հայ) մի անգամ չէ, որ հայտնվել է նման իրավիճակում: «ԳԱԶԵԼ ՇԱՄԻՐԱՄԻՆ» ժամանակին վերցնելով անմիջականորեն հեցինակից, արտագրում էինք միմյանցից, քանզի այն ժամանակ նման գործերը չէին տպագրվում: Հիմնական տարածողը ուսանողությունն էր: ՄԻցուցե հիմա կա՞ տպագրված: flower: Link to post Share on other sites
stemar Posted January 8, 2004 Report Share Posted January 8, 2004 Ողջյուն բոլորին, ուրախ Նոր Տարի և Սուրբ Ծնունդ ՍԱՍ, իսկ ի՞նչ բան է հմայիլը: Ինկատի ունեմ ոչ թե «հմայիլ» բառը, այլ «ՀՄԱՅԻԼ» գիրքը: Գրվեցավ զՀմայիլս ի թվին Հայոց............. Link to post Share on other sites
Romeo Posted January 8, 2004 Report Share Posted January 8, 2004 Romeo shnorhakalutyun !El chem el pordzi bacel Gayane ջան, նորմալ քննարկման ու բանավեճի համար լավ կլիներ, որ բացեիր: Իմ բերած օրինակնրը շատ քիչ բան են ասում: Ի դեպ, Մոցարտը ունի մի սիմֆոնիա, կոչվում է «գյուղական սիմֆոնիա», որ գրված է ցուցադրելու համր, թե ինչպես չպետք է գրել: Ցուցադրաբար խախտելով բոլոր երաժշտական կանոններն ու «ռամկաները», այն ուսանելի է դարձրել ոչ միայն երաժշտասերների ու երաժիշտների համար, այլ ընդհանրապես՝ և արվեստագետների և արվեստը գնահատողների և բոլորի համար: Link to post Share on other sites
SAS Posted January 8, 2004 Report Share Posted January 8, 2004 SAS ջան Ես սպասում էի քո կարծիքին (և Սաթենիկի): Շնորհակալություն Շիրազի համար: Համաձայնվիր, որ "նոր" տիպի գրականությունը (ես խոսում եմ ոչ թե գեղարվեստական որակի, այլ երևույթի մասին) պարտադիր կերպով չի նմանվելու մեր դասական (մեծ ու տաղանդավոր, ինչ խոսք) գրականությանը: Եթ նոր ուղղություններ չփնտրվեն, ապա արվեստը կդոփի տեղում և կամաց կամաց կսպառվի: Եթե ազգովի քարկոծենք մեկին որ համարձակվում է ասել այն ինչ մեր դուրը չի գալիս (կամ թե նման բաներ չեն ասվում) ապա մենք կլինենք մեր իսկ զարգացման գերեզմանափորերը: Վիոլետը բայց լավն է, չէ? LeoMins, ԲԱՆաստեղծությունը տարբերվում է հանգաթխությունից ինչպես Շիրազը՝ Վիոլետից... Չէ՞ որ երկուսն էլ ՆՈՒՅՆՆ ԹԵՄԱՆ են «շոշափում»... Երևույթ՝ ո՞ւմ համար: Չարենցը շատ այդպիսի «էրոտիկ» տողեր ունի՝ ավելի բանաստեղծական ու տաղանդավոր: Ասում ես Վիոլետը լա՞վն է:Ինքդ մի անգամ ևս համոզվիր՝ համեմատելով Շիրազ՝ Եկ ծծերիդ ծով ծփանքին ծիածան գամ այս գիշեր: Ձյունի կարոտ կրակներդ կրակ կրքով կմարեմ, Վիոլետ՝ Կըլիթըրս քըռթ կկտրեմ խափշուհու պես, յան կտամ աշխարհեմեն, Հարցնող ըլին՝ դաբլյու,դաբլյու,դաբլյու.Վիոլետ էյէմ... Link to post Share on other sites
SAS Posted January 8, 2004 Report Share Posted January 8, 2004 Ողջյուն բոլորին, ուրախ Նոր Տարի և Սուրբ Ծնունդ ՍԱՍ, իսկ ի՞նչ բան է հմայիլը: Ինկատի ունեմ ոչ թե «հմայիլ» բառը, այլ «ՀՄԱՅԻԼ» գիրքը: Գրվեցավ զՀմայիլս ի թվին Հայոց............. Սթիմար, չգիտեմ... Link to post Share on other sites
SAS Posted January 8, 2004 Report Share Posted January 8, 2004 Իսկ ես լավատես եմ և համոզված եմ, որ շուտով կերևան մեր նոր Սևակները: Կարծում եմ նույնիսկ, որ նրանք հիմա էլ կան, պարզապես կեղտաջրերի մեջ դժվար է նշմարել գոհարը: Կեղտաջրերի մաքրվելուն պես, անպայման կտեսնենք մեր գոհարները: Գրականությունը(հայ) մի անգամ չէ, որ հայտնվել է նման իրավիճակում: «ԳԱԶԵԼ ՇԱՄԻՐԱՄԻՆ» ժամանակին վերցնելով անմիջականորեն հեցինակից, արտագրում էինք միմյանցից, քանզի այն ժամանակ նման գործերը չէին տպագրվում: Հիմնական տարածողը ուսանողությունն էր: ՄԻցուցե հիմա կա՞ տպագրված: flower: Ռոմեո, տպագրել են 1974 թվին: Իսկ ես ասացի՞, որ հոռետես եմ: Link to post Share on other sites
stemar Posted January 8, 2004 Report Share Posted January 8, 2004 ՍԱՍ ջան, գուցե հարցս տեղին չէր ու թեմային չվերաբերվող: Կներես: ՈՒղղակի «հմայիլ» բառը կարդալիս հիշեցի «Հմայիլ» գրքի մասին: Ասեմ, որ Հմայիլը առաջին Հայ տպագիր գրքերից է, ավելի շուտ ոչ թե գիրք է, այլ գալար: Հմայիլում կան հատվածներ Ավետարանից,ինչպես նաև հատվածներ, աղոթքներ ու մտքեր, որոնք ոչ մի առընչություն չունեն Քրիստոնեության հետ (իմ կարծիքով) ու հիշեցնում են հեթանոսական ծեսեր ու աղոթքներ: Հետաքրքիր է իմանալ Հմայիլը հեթանոսական ծագում ունի՞, թե՞ քրիստոնեական: Իսկ ինչու եմ քեզ հարցնու՞մ, որովհետև դու մեր լեզվի ու ավանդույթների փրկիչներից մեկն ես, գոնե ինտերնետում: ՈՒ կասկածում եմ, որ դու Հմայիլի մասին գաղափար չունենաս: Link to post Share on other sites
Recommended Posts