SAS

Завещание Когда на склоне лет иссякнет жизнь моя И, погасив свечу, опять отправлюсь я В необозримый мир туманных превращений, Когда мильоны новых поколений Наполнят этот мир сверканием чудес И довершат строение природы,-- Пускай мой бедный прах покроют эти воды, Пусть приютит меня зеленый этот лес. Я не умру, мой друг. Дыханием цветов Себя я в этом мире обнаружу. Многовековый дуб мою живую душу Корнями обовьет, печален и суров. В его больших листах я дам приют уму, Я с помощью ветвей свои взлелею мысли, Чтоб над тобой они из тьмы лесов повисли И ты причастен был к сознанью моему. Над головой твоей, далекий правнук мой, Я в небо пролечу, как медленная птица, Я вспыхну над тобой, как бледная зарница, Как летний дождь прольюсь, сверкая над травой. Нет в мире ничего прекрасней бытия. Безмолвный мрак могил -- томление пустое. Я жизнь мою прожил, я не видал покоя: Покоя в мире нет. Повсюду жизнь и я. Не я родился в мир, когда из колыбели Глаза мои впервые в мир глядели,-- Я на земле моей впервые мыслить стал, Когда почуял жизнь безжизненный кристалл, Когда впервые капля дождевая Упала на него, в лучах изнемогая. О, я недаром в этом мире жил! И сладко мне стремиться из потемок, Чтоб, взяв меня в ладонь, ты, дальний мой потомок, Доделал то, что я не довершил.

Սուրբ Մաշտոցի ժամանակ, գրությունը ճշտիվ համապատասխանում էր արտասանությանը, այսինքն՝ ամեն մի հնչյուն ինչպես գրվում էր, այնպես էլ՝ արտասանվում: Ժամանակի ընթացքում, արտասանությունն, աստիճանաբար փոփոխություն կրելով, հեռանում է գրությունից: Այս երևույթը զուտ հայկական չէ և հատուկ է բոլոր հին լեզուներին: Գրությունը, մինչև բոլշևիկների աշխարհ գալը, հիմնականում մնում էր նույնը, իսկ արտասանության համար ձևավորվեց նոր կամ ավանդական կանոններ: Ըստ այդ կանոնների, ԵԱ երկբարբառը(դիֆտոնգ) արտասանվում է ՅԱ: Օրինակ՝ մանԵԱկ = մանՅԱկ, պատԵԱն= պատՅԱն և այլն: Բոլշևիկները, գրությունն արտասանութանը համապատասխանեցնելու սևեռուն գաղափարով տոգորված,ավելի ճիշտ՝ ցնորված, հատուկ պետական հրամանագրով փոխեցին ավանդական ԳՐԵԼԱՁԵՎԸ, իմա՝ ուղղագրությունը: Ըստ նորին մեծության հրամանագրի, ԵԱ երկբարբառը, քանի որ արտասանվում է ՅԱ, պետք է գրել ՅԱ (մանՅԱկ, պատՅԱն, ՎարդանՅԱն և այլն): Հրամանագրի հաջորդ օրը, հայերն ազգովին դարձան անգրագետ: Համայն հայության հոգևոր տարծքը երկփեղկվեց, խախտվեց ժամանակների կապը, որն էլ, ըստ իս, հանդիսանում էր բոլշևիկների հայոց լեզվի «բարեփոխման» հիմնական նպատակը: Անցան տարիներ, ծնվեց ՍԱՍը, գրել-կարդալ սովորեց և մինչև այսօր իրեն քիչ թե շատ գրագետ մարդ էր համարում: Բայց այսօր հայտնաբերեց, որ ինքը, ըստ նոր ուղղագրության, մի շարք բառեր քանիցս սխալ է գրել, և ոչ ոք, հասկանո՞ւմ եք, ոչ ոք ուշադրություն չի դարձրել: Բոլորն էլ գիտեն իդԵԱ, գալերԵԱ, գալանտերԵԱ բառերի իմաստը,որոնք տառադարձված են ռուսերենի միջնորդությամբ: Արդի արևելահայ գրական լեզվում, այս գրելաձևը համարվում է ... ճիշտ: Հիմա ասե՛ք, ինչպե՞ս խեղճ ու կրակ ՍԱՍը չխենթանա, երբ կարդում է «երգահան Նիկոլ ԳալանտերՅԱն», բայց` «մամա, գալանտերԵԱն արդեն փակ է, պայուսակ վաղը կգնեմ»: Հետաքրքիրն այն է, որ այս «գալանտերԵԱն փակ է», նորից արտասանվում է «գալանտերՅԱն փակ է»: Ժամանակաից հայը չի կարող արտասանել գա-լան-տե-րԵ-Ա՛ն, իսկ եթե արտասանի էլ, ապա կստացվի բերանի ծամածռություն(կարող եք հայելու առաջ փորձել ) և, քանի որ հայերենը, չնչին բացառությամբ, վերջնավանկային է, կհնչի որպես ... շան հաչոց: Հայերենը, ի տարբերություն ռուսերենի, որտեղ շատ հաճախ փոխառված բառերը «իգականացվում» են «չի սիրում» բառավերջի ձայնավոր(հատկապես՝ ա և ո),և պատահական չէ, որ հին հայերենում այդ բառերը վերջանում էին յ-ով՝ խլացնելով ձայնավորը:Փորձեք արտասանել Արա և Արայ՝ զգալու համար տարբերությունը: Տնային աշխատանք(Ե = Է, Ա= Ա). արտասանել «գա-լե-րԵ-Ա-յի մոտի գա-լան-տե-րԵ-Ա-յում ի-դԵ-Ա-լա-կան գներ են»: Ի վերջո հարց. որևէ մեկը գիտի՞, թե ինչո՞ւ են այս բառերը տառադարձված ... ավանդական ուղղագրությամբ:Կանխավ շնորհակալ եմ:

Армяне любят давать экзотические имена своим детям. Вспомним хотя бы Наполеон, Пушкин, Эдисон и т.д. Но евреи, кажется, превзошли нас.

Չորս տարեկան Արմենն իրեն նույնացնում էր հոր հետ և հաճախ իր մասին խոսում էր երրորդ դեմքով: Մայրը լողացնում է Արմենին: Արմենը նեղսրտած ասում է մորը. -Մամա՛, դե հերի՛ք է պապայի պուպուլին նայես: ---------------------- Արմենը հպարտ-հպարտ քայլում է սենյակում և երգում. Երբ մեծանամ, պապա դառնամ, Գինի կխմեմ, սիգար կծխեմ Ու բարձր կասեմ՝ -Յոբ տվոյու մաթյ: ------------------------- Արմենը լուռ լսում է մեծ քրոջ՝ Հասմիկի և հոր խոսակցությունը: -Պապա, երբ ամուսնանամ դու ինձ համար բնակարան կգնե՞ս: -Կգնեմ, աղջիկ ջան: -Իսկ կահույք կառնե՞ս: -Անպայման: -Մեքենա՞ էլ կառնես: -Ամենալավ «Մերսեդեսը» քոնը կլինի: Արմենը կատաղած. -Հասմի՛կ, ես չհասկացա, դու բոմժի հե՞տ ես ամուսնանալու: ---------------------------------- Երեք տարեկան Կարենը «ք»-ն արտասանում էր «թ», իսկ «կ»-ն՝«տ»: -Մամա՛, թեզ ասում եմ հաց տուր տռեմ թսեմ ուտեմ: ---------------------------------- Փողոցում հանդիպեցի ծանոթուհուս:Քրոջ հետ էր: Չորսամյա Աննան զմրուխտ աչքերով չնաշխարհիկ աղջնակ էր: Կրպակի մոտով անցնելիս նվիրեցի թավշյա մի արջուկ:Աննան մանկական անմիջականությամբ փաթաթվեց վզիս և... - Յա տեբյա եբուուո՜ւ: Նրա շուրթերին այդպես էր հնչում «լյուբլյու» բառը: ---------------------------------- Եկեղեցու բակում հանդիպեցի հին ծանոթիս: Կնոջ ու հինգ տարեկան աղջկա հետ էր: -Աղջիկ ջան, ծիծիկդ ուտեմ, արի մոտս մի քիչ քեզ սիրեմ: -Հոպաաա՜ր, ես դեռ փոքր եմ, ծիծիկ չունեմ, մամայիս ծիծիկները կեր... ---------------------------------------------

Ներման աղոթքը Ա Երբ դեռ մանուկ էի՝ շատ եկեղեցասեր ու ջերմեռանդ էի։ Իմ քրիստոնյա և աստվածավախ մայրս այնպես դաստիարակած էր։ Գիշեր ու ցորեկ զրուցած էր ինձ՝ կապույտը ցուցնելով։ — Վերը, ամպերու ետին, ճիշտ աստղերուն քովիկը, Աստված կա, որ մեզ կը դիտե, ինչ որ ընենք և զրուցենք՝ կը տեսնե և կը լսե. ա՜յ, վերն է, վերը... Ղուրպան ըլլիմ զորությանը,— և կը խաչակնքեր, որուն կը հետևեի։ Կազդեին ինձ մորս ըսածները, որովհետև անկեղծ մայրիկ էր։ Թեև չէի տեսներ այդ Աստվածը, բայց չէի ալ հարցներ. «Ապա ո՞ւր է, մայրի՛կ, չեմ տեսներ», որովհետև կապույտին մեջ վեհություն մը կար, աստղերը այնպիսի հանդիսավորություն մ՚ունեին, որ կը զգայի թե բան մը կար, քաղցր սարսուռ մը կը բռներ կը կենար, հոգիս կը թռչեր, կը թռչեր... Ամեն առավոտ մութն ու լուսուն մայրիկիս հետ ժամ կերթայի, որ ատեն միայն ժամկոչը կըլլար հոն։ Մայրս վերնատունը չէր երթար, ձեռքս բռնած կուգար դասը և Մայրիկ Աստվածածնա պատկերին առջև կաղոթեր։ Մոմը, որ կը պլպլար այդ յուղոտ և դժգույն պատկերին առջև՝ երերուն ստվեր մը կը ձգեր շուրջը․ թախծություն էր ու քաղցրություն... Մայրս կաղոթեր և ներողություն կաղերսեր անաստված հորս համար։ Հայրս 30 տարիե ի վեր պատարագի ձայն չէր լսած։ Ես կամաց֊կամաց կը բարձրանայի և կեդրոնի մոմն ալ կը կպցնեի։ — Մայրի՛կ, մայրի՜կ, վեր եկուր։ — Սո՜ւս, սուս, վա՛ր իջիր։ Ես կիջնայի վար։ Մայրս արտորանոք վերնատուն կերթար, որպեսզի տերտերը չտեսներ, թե ինք դասն էր եկեր։ Երբ տուն երթալե ետք պատճառը կը հարցնեի տաճարը չելլելուն՝ ըսավ. — Գառնուկս, կնիկներուն համար մեղք է խորան ելլելը։ Չէի հասկնար հիմակվան պես Եվայի պատմության նշանակությունը։ Ճրագալույց գիշեր մը զիս բարձրացուցին վերնատուն։ Այդ սրբազան լռության և մութին մեջ մենակ ես էի, որ վերնատունը կանգնած, սպիտակ շապիկ հագած, դալկահար մոմ մը կը բռնեի ձեռքիս մեջ։ — Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց...— իմ երգս բոլորը ծունկի բերել տվավ։ Վերջեն լսեցի, որ մայրս կարտասվե եղեր, իհարկե հորս համար, որ իր ամենապզտիկ մանկան երգը չէր լսած։ Բ Անգամ մը գյուղեն մեկ քանի հատ խնձոր բերած էին, խոշոր և կաս֊կարմիր։ Երբ մեր թևերուն վրա կը փայլեցնեինք, պատկերնիս մեջը կերևնար։ Մայրս հյուրերու համար պահած էր այդ մեկ քանի խնձորները։ Ես գողցա երկու հատը և տարի մեր դրացի փոքրիկ Զարուին տալու։ Զարուն երկար, խարտյաշ մազերով, կապույտ աչքերով, կարմիր շրթունքներով և այտերով աղջիկ մըն էր։ Ես տղոց հետ չէի ուզեր խաղալ, միշտ Զարուն էր իմ խաղակիցը։ Զարուի ծնողները մեկ֊երկու օրեն Պոլիս պիտի երթային, տանելով իրենց հետ Զարուն ալ։ Տրտում, շատ տրտում էի․․․ Ուզեցի Զարուին վերջին շնորհք մը ընել և գողացա այդ խնձորները։ Բռնեցի Զարուին, քաշեցի, բերի մեր պարտեզը, տարի վարդի թուփերուն ետին, գլտորելով եկավ ետևես, երնջի այդ աղվորիկ, լեզու չունեցող ձագը։ Նստեցուցի խոտերուն վրա, գրպանես հանեցի երկու խնձորները և ցուցուցի իրեն։ Ցատկեց և ուզեց խլել ձեռքես։ Անմիջապես մեկը գրպանս դրի և մյուսը մոտեցուցի շրթունքներուն։ Զարուն խածնելու եղավ թե չէ՝ ես համբուրեցի զինքը։ Ձեռքես չհանեցի խնձորը, ամեն մեկ խածին համբուրեցի Զարուն։ Երբ հատնելու եղավ՝ իր քնքուշ թևը երկարեց վզիս, մյուս ձեռքով ալ կամացուկ մեկալ խնձորը հանեց գրպանես։ Ես չգիտնալու տվի։ Թողուց, որ համբուրեմ այտերը, աչքերը, մազերը... խարտյաշ մազերը։ Խնձորը առնելեն ետք... փախավ... Գ Ներս գացի։ Մայրս խոժոռ դեմքով մոտեցավ ինձ. — Ա՛չքդ նայիմ,— ըսավ։ Մայրս կրնար աչքերնես մեր հանցանքը գիտնալ։ Այն տարիքին կը զարմանայի, թե ինչպես մայրս կրնար մեր մեղքերը գուշակել՝ միայն աչքերնուս մեջ նայելով։ Հիմա կը հասկնամ թե՝ երբ հանցանք ունենայինք, աչքերնիս չէինք բանար․ ա՛յդ էր մորս մոգական արվեստին գաղտնիքը։ Չբացի աչքերս ոչ թե խնձորի գողության համար, այլ Զարուն համբուրելուս վախեն։ — Եկո՛ւր ինձ հետ աղոթե, որ Աստված ներե մեղքդ,— հարեց մայրս։ Գացինք պատշգամբը աղոթելու։ Խաչ հանեցի և մտքիս մեջ աղոթեցի. «Աստված պապա, ոտքդ պագնիմ, մի՛ թողուր, որ Զարուն Պոլիս երթա, ճամբան գայլերը կը փախցնեն զինքը, կամ ծովը կիյնա, Աստվա՛ծ, ի՛նչ կըլլա, Զարուն հոս պահես»։ Սկսա լալ, հեկեկալով լալ... Մայրս կիսատ ձգեց, առավ զիս իր տաքուկ գրկին մեջ. — Մի՛ լար, գառնուկս, մի՛ լար,— ըսավ,— Աստված կը ներե գողությունդ։ 1916 թ.

Подтяжки, подшипник: Բառարաններն այս բառերը թարգմանում են. Подтяжки = վարտիքակալ = վարտիք +ա+կալ Подшипник = սռնակալ = սռնի(ось)+ ա+կալ Ըստ իս, երկու թարգմանություններն էլ անհաջող են և դա է պատճառը, որ առօրյա գործածություն չունեն: Իմ «մոգոնած» բառերն են՝ ուսագոտի և հոլակ: Подтяжки = ուսագոտի՝ համանմանությամբ ուսապարկի(рюкзак ) Подшипник = հոլԱԿ՝ համանմանությամբ գնդԱԿի\դաշնԱԿի(мяч\пианино) Կա հոլՈՎԱԿ(шкив) բառը, որ վերջերս հաճախ օգտագործում են տեսահոլովակ(видеоролик) բարդությունում: Իսկ հոլակ(гироскоп) բառը կարելի է «բեռնավորել» մի նոր,подшипник իմաստով, չէ՞ որ подшипник-ն իր մեջ ունի պտտվելու գաղափարը:

Я люблю человеческий голос. Одинокий человеческий голос, измученный любовью и вознесенный над гибельной землею.Голос должен высвободиться из гармонии мираи хора природы ради своей одинокой ноты…

Հայոց քարակերտ այբուբենը: Օշական, Սուրբ Մաշտոց եկեղեցու բակ: Ա-այբ

Кир, дружище, неужели тебе стукнуло 37? А ты такой молодой. Поздравляю с днем рождения, желаю крепкого здоровья, успеха во всех твоих начинаниях, любви и благополучия. Когда я с тобой познакомился, ты еще не был папой, а теперь уже многодетный отец. Так держать! Одно плохо: жизнь проходит, а мы даже не выпиваем ! Пора встретиться за рюмочкой чая?

Админу и модераторам. В Правилах есть следующие запретительные пункты: 3.3.7. Вставка графических файлов (картинок) больших размеров в сообщениях. .3. Злоупотреблять знаками препинания. 4.4. Злоупотреблять цитированием отправленных ранее сообщений (оверквотинг). 4.7. Использование режима «КРИКА» (включенный CAPS LOCK) как в названиях тем, так и в сообщениях. Но ничего не говорится о мерцающих аватарах и подписей. Они не только раздражают(о вкусах, говорят, не спорят), от них жутко устают глаза. Пора принимать какие-то меры. P.S. Чтобы убедились, попробуйте 2-3 минуты смотреть на это чудо. Ну как? [attachmentid=31820]

Во всех этих вопросах, ответах, оправданиях и идиотских заклинаниях типа "во всех нациях есть уроды", просматривается коллективная ответственность за чей-то поступок. В России этим вечным чувством "вины и благодарности за спасение" очень умело манипулируют. Убил, изнасиловал какой-то там Киракос кого-то, но почему-то призывают к ответственности невинного Мартироса. И самое удивительное то, что Мартирос психологически готов нести ответственность и покраснеть за державу и нацию.

Տեսեք ինչ եմ գտել Հե՜յ, լավ մանրուք, ասեղ, հուլունք, «Զվարթնոց», ԱԷԿ Հրազդանի Ջեկ, Մեղրի, Լաչին՝ Ճամփան միջին, Շուշի, Աղդամ, Էժան կտամ... Էսպես կանչելով՝ Փարիզից Քի-Վեստ, Իբրև թե ռազմիկ սահմանադրական, Ծախելով Մեղրի, Քելբաջար, Լաչին՝ Անցնում էր սաստիկ լեգիտիմ չարչին: Հե՜յ ով կուզի էժան Աղդամ, Ինձ մոտ եկեկ՝ ձրի կտամ: -Չարչի ախպեր, չարչի ախպեր, Մեղրի ունիս, էս կողմը բեր,- Կանչեց մի մարդ՝ անունը Բուշ. Ու մոտ գնաց չարչին քնքուշ: Օ՜ ինչ Մեղրի, գյոզալ միջանցք, Գինը՝ գրին-քարտ... Վո՜ւյ շատ ե թանկ Որպես սկաուտ ու Բին Լադին Փակ են քո դեմ ճամփեքն արդեն...

ПАДАЛЬ Вы помните ли то, что видели мы летом? Мой ангел, помните ли вы Ту лошадь дохлую под ярким белым светом, Среди рыжеющей травы? Полуистлевшая, она, раскинув ноги, Подобно девке площадной, Бесстыдно, брюхом вверх лежала у дороги, Зловонный выделяя гной. И солнце эту гниль палило с небосвода, Чтобы останки сжечь дотла, Чтоб слитое в одном великая Природа Разъединенным приняла. И в небо щерились уже куски скелета, Большим подобные цветам. От смрада на лугу, в душистом зное лета, Едва не стало дурно вам. Спеша на пиршество, жужжащей тучей мухи Над мерзкой грудою вились, И черви ползали и копошились в брюхе, Как черная густая слизь. Все это двигалось, вздымалось и блестело, Как будто, вдруг оживлено, Росло и множилось чудовищное тело, Дыханья смутного полно. И этот мир струил таинственные звуки, Как ветер, как бегущий вал, Как будто сеятель, подъемля плавно руки, Над нивой зерна развевал. То зыбкий хаос был, лишенный форм и линий, Как первый очерк, как пятно, Где взор художника провидит стан богини, Готовый лечь на полотно. Из-за куста на нас, худая, вся в коросте, Косила сука злой зрачок, И выжидала миг, чтоб отхватить от кости И лакомый сожрать кусок. Но вспомните: и вы, заразу источая, Вы трупом ляжете гнилым, Вы, солнце глаз моих, звезда моя живая, Вы, лучезарный серафим. И вас, красавица, и вас коснется тленье, И вы сгниете до костей, Одетая в цветы под скорбные моленья, Добыча гробовых гостей. Скажите же червям, когда начнут, целуя, Вас пожирать во тьме сырой, Что тленной красоты - навеки сберегу я И форму, и бессмертный строй.