ՔԱՐՏԵԶԻ ԱՌԱՋԱհա քարտեզն իմ դեմ -Հողագունդը համայն,Որ չգիտես ինչից, ինչ խոլ ուժից , ահա Ծեփվել, տապակվել է իմ տան պատին.Եվ իմ մատն է շարժվում նրա երկայնքն ի լայն,Քաղաքներ է մտնում նա բազմաթիվ.-Չի՛ մոտենում ոմանց,Կարծես թե ինքն իրեն չանարգելու համար,Իսկ ոմանցից հեռու,Իբրև հարգ ու պատիվ,Մի պահ ակնածանքով անշարժանում...Ահա քարտեզն ին դեմ -Սարդոստայնի նմանՍարքած խաչմերուկներ ու գծերի հանգույց,ՈՒր ամեն գույն կարծես ունի տարբեր իմաստԵվ ամեն մի երկիր՝ ուրիշ մի գույն.-Մեկը դեղին՝ դեղնած կարծես ներքին մաղձից,Մյուսը մոխրագույն՝ մոխրի նման,Մեկը դժգույն, գունատ,Կարծես իր դարավոր ճնշումից ու քաղցից,Մյուսն՝ օտար փայլով շառագունած...Այս քարտեզն է ահա իմ աչքերի հանդեպ,ՈՒր գույների բոլոր երանգների ծովումԻմ երկիրն է շողում,Իմ երկիրը բոսո՛ր, կարմրահանդերձ...Եվ իսկապես արդյոք չունե՜ն ներքին իմաստԱյս գույները բոլոր, նշաններն այս թաքուն:Բարբաջա՞նք է անմիտ,Սակայն ահավասիկ իմ աս=չքրի դիմաց.Գծով ցանկապատված այս վանդակում,Կարծես թե պահված է մի գայլ պոչատ,Որ թթերը խրած Հռենոսից այն կողմ,Երախը լայն բացած,Դեպի մեզ է նայում վայրի ախորժակով:Եվ գծերն այս...Մի՞թե ձեզ չեն ասում ոչինչ:Չեմ հարգում գծերն այն, շոշափուկներն այն ջիլ,Որ երկիրն այս ծերուկՏարածում է հերու -Շոտլանդիայից մինչև Ցեյլոն ու Հնդկաչին,ՆԱ, որ Լամանշից վեր,Ծովային մի հսկա հիդրայի պես,Ցցել է իր մեջքը ջրերի մեջ վճիտ:Եվ կամ թե սա, կարծեսԼինի մի կենտ կոշիկ երկայնաճիտ(Մյուս թաթը իր հին փառքի հետ կորցրած),Որ թաղվել է կիսով ծովում ՄիջերկրականԵվ չի սուզվել սակայն...Է՛հ, թող և չսուզվի,ՈՒ թող ապրի, մնա, որքան ինքը կուզի,Միայն թե թող ապրի խղճով մաքուրԵվ անառիթ, կամ թե պատրվակով մի սուտԽաղաղ հարևանի տուն չխուժի......Հենց այստեղ է հատվում այն ծովային ճամփան,Որով կարող եմ ես ամենուրեք հասնել,Ամենուրեք, ուր որ սիրտս ուզի:Բայց միտք ունի՞ արդյոք ձանձրույթից սիրտ մաշել,Անցնել մյուս ափը անծայր օվկիանոսիԵվ այն հողը մտնել, որն իբրև պարզ կշեռքՊանամայի բարակ կշռափայտիցԿախված իր հակամետ նժարներով երկու՝Դոլլարների վարկով,Եվ նորագյուտ արնոտ ատոմային արկովԵրկրագնդի բախտը կշռե՞լ է հավակնում...Եվ ավելի լավ չէ՞ անցնել փոքր-ինչ կուզիկԴարավանդը այս թեք, որից փոքր այն կողմԷգեյանն է նազում անփութորե՜ն անփույթ...Ցուցամատս է դողում լարման ուժից,Առանձին չափով է այստեղ սիրտս խփում...Ծովն է կապու՜յտ, կապու՜յտ -Նման մաքուր խղճի՝Հանցապարտ ափերի քարե սրտին փարված,Իսկ մաքրատ;ույր ծովի երկու ափում,Իբրև խարխուլ մեջիթ,Մի երկիր է փռված...Իր ջրերով ծովը երկփեղկել է նրան,Կիսել անհավասար երկու մասի,Բայց այդ իրավու՞նք է միթե տալիս նրան,Որ իր օրինակով միջահատի, կիսիՄի հոգեշերտ (ծանո՜թ և հարազատ անուն),ՈՒր աղբյուրն այս մասիԱյնտե՜ղ է լիճ դառնում,Եվ այն մյուս մասում սկիզբ առած գետը,Չուզենալով օտար ծովերի մեջ թափվել,Մոլորվում է այնտեղ ու ճահճանում......Օ, դժվա՛ր է ապրել մեզ արտասահմանումԹեկուզ միա՛յն մատով...Հերռվից իմ երկիրն է հմայում ու գերումԵվ ես, ասես ծանոթ արահետով,Կամենում եմ դառնալ, դառնալ նրա՛ն փարվել,Փարվել նրան, իբրև արդարության,Փարվել նրան՝ իբրև այս աշխարհի խղճի՝Ցուցամատիս վրա բերած հարցումնագիր հազար նոտա՛,Բոլոր նրա՛նց կողմից, ովքեր չունեն կյանքում,Այո՛, չունեն կյանքում այլ իրավունք,Բացի քե՛զ, իմ երկիր, հավատալուց...Բերած և այն հույսը, և այն հու՛յսը նաև,Թե շտկվեն պիտի այն շեղումնե՛րն ամեն,Որ դեռ մնացել են, քարտեզ, իբրև սև բիծ,Իբրև բռնակալի յաթաղանի սպիՔո անտարբեր դեմքիԵվ ... պատմության պղտոր հայացքի մեջ:
