Figaro
-
Posts
265 -
Joined
-
Last visited
Content Type
Calendar
Profiles
Forums
Gallery
Posts posted by Figaro
-
-
-
ОПЕРАЦИЯ "КООПЕРАЦИЯ"
"Вот так хатабала!" - Гюмри - Ереван - Тбилиси - транзит
В ближайшее время Гюмрийский драматический театр им. В. Аджемяна начнет новый сезон. А откроет его спектакль "Вот так хатабала!" по произведениям Г.Сундукяна, который художественный руководитель театра народный артист РА Николай Цатурян поставил не только силами своего театра, но при участии артистов тбилисского Армянского драматического театра им. П. Адамяна.
Прошли годы с тех пор, как на сцене гюмрийского театра Николай Цатурян поставил спектакль "Власть денег", скомпилировав два произведения отечественного классика Г. Сундукяна - "Хатабала" и "Бахниси бохчен". Время шло, спектакль сошел со сцены: кто-то из актеров ушел из театра, кто-то - из жизни... А сегодня постановка обрела вторую жизнь, переродившись если не в международный, то во всяком случае в межтеатральный проект. Сдача его уже состоялась. Кстати, с большим успехом. А теперь театральный Гюмри с нетерпением ждет премьеры.
"ИНИЦИАТОРОМ ЭТОГО ПРОЕКТА СТАЛ НАШ МОЛОДОЙ АКТЕР, который также работает по совместительству продюсером, Тигран Вирабян, - рассказывает Николай Цатурян. - Это просто кладезь идей! Каждый раз, когда он подходит ко мне с блестящими глазами, я испытываю страх - сейчас опять выдаст что-нибудь грандиозное. Вот и на этот раз он пришел и заявил: тбилисский Армянский театр стал на капремонт, труппа в определенном простое, почему бы не поработать вместе? Я созвонился с худруком адамяновцев Арменом Баяндуряном. Ему тоже понравилась идея. Стали искать пьесу. Причем надо было считаться с тем, что речь идет о коротких сроках - надолго задерживать гостей не позволяло финансовое положение. По ходу выяснилось, что в репертуарах обоих театров была "Хатабала". Правда, мой спектакль был яркий и саркастический, а тбилисский - академический, более серьезный, даже местами романтичный. В итоге родился замысел спектакля "Вот так хатабала!" Ну и, в конце концов, Сундукян - это все-таки язык тифлисских армян".
Если учитывать, что именно язык, непонятный сегодняшнему зрителю, многие режиссеры считают камнем преткновения для постановки сундукяновских пьес, можно смело утверждать, что Цатурян проявил безумство храбрых. "Я считаю, что какие-то изменения в текст, бесспорно, следует вносить, но тем не менее колорит этого языка непременно следует сохранить, - таково мнение мэтра. - По крайней мере в нашей постановке мы меняли только те фразы, которые сегодняшнему зрителю явно непонятны, и употреблять их - значит выключать внимание публики. Но многое из того языка сохранилось по сей день или, по крайней мере, абсолютно ясно из контекста. А если честно, и тбилисские армяне сегодня этим языком не владеют. Из артистов, с которыми мне пришлось работать, только Роберт Ованесян, актер старшей плеяды, знал его в совершенстве".
Идея о ко-проекте гюмрийского и тбилисского театров получила поддержку в Министерстве культуры, которое финансировало создание спектакля, символизирующего корпоративную солидарность армянского театра. Ведь от старого спектакля Цатуряна мало что осталось. Да и повторять единожды сделанную постановку режиссеру не хотелось. Так что, надо было не только придумать новую концепцию, но и заново строить декорации, шить костюмы. Да и тбилисских коллег надо было принять не как-нибудь, а как-нибудь в лучших традициях гюмрийского гостеприимства.
"На средства, выделенные министерством, театр снял для гостей отдельный дом. Такой, что я в свою гюмрийскую квартиру их приглашать стеснялся - куда там до их хоромов худруку! - шутит Николай Ервандович. - Кстати, они говорили, что Гюмри гораздо больше напоминает Тбилиси, чем Ереван. Все-таки в прежние времена это был первый город. А вообще самой главной задачей этого спектакля было то, чтобы актерский ансамбль состоялся. Тем более, вы же понимаете, и гюмрийцы, и тбилисцы - люди самостильные, а тут еще актеры! Тем не менее творческое слияние произошло, гармония родилась, и это, думается, достижение спектакля".
ЗАЛОГОМ ТОМУ, ЧТО ПОДОБНОЕ МНЕНИЕ РЕЖИССЕР ОТНЮДЬ НЕ КАРАМЕЛЬНОГО ХАРАКТЕРА выразил не в рамках обмена любезностями, является тот факт, что Цатурян сотрудничество с адамяновцами намерен продолжить. Капитальный ремонт тбилисского Армянского театра, средства на который выделило правительство Грузии, продлится как минимум года полтора. Так почему бы не воспользоваться ситуацией, тем более что творческое сотрудничество приятно и плодотворно? Тем более что известный режиссер, педагог Николай Цатурян повел себя непедагогично и, кажется, определил одного из тбилисских актеров в "любимчики". "Роль Масисянца, жениха в "Вот так хатабала!" исполнил молодой актер Сергей Сафарян. Парень высокой культуры, невероятно органичный, схватывающий на лету. При достаточно корпулентной фактуре он очень подвижен, так что я могу представить его и Хлестаковым, и Тарелкиным. Словом, посмотрим", - почти что делится планами режиссер.
Планы планами, а пока Гюмрийский государственный драматический театр им. Аджемяна готовится к открытию сезона и премьере, которая должна перерасти в целое турне. За показом "Вот так хатабала!" в Гюмри последуют спектакли в Ереване, Тбилиси, Ванадзоре, других городах страны. А к 5 октября - дню премьеры - театр стал готовить город не только заблаговременно, но и в лучших традициях современного пиара. Манкая, отражающая колорит спектакля афиша. Рекламный ролик не только по каналам местного телевидения, но и на канале "Шогакат". В течение месяца по субботам в местный эфир выходит целый цикл передач, повествующих о рождении спектакля. Перед самим театром большой баннер и растяжка на весь фасад - "Открытие 146 сезона!". Флайеры по всему городу - они наклеены не только на витринах магазинов, но даже на окнах маршруток. "Это опять же наш генератор идей Тигран Вирабян, он просто потрясающе поработал!", - комментирует Цатурян.
А вообще режиссер уверен, что труд не пропадает и из искры возгорится пламя - в театре в частности, и в славном городе Гюмри вообще.
"ЗРИТЕЛЬ СТАЛ ГОРАЗДО АКТИВНЕЕ, - СЧИТАЕТ НИКОЛАЙ ЕРВАНДОВИЧ. - Во-первых, здесь сохранилась публика, до которой и ереванской далеко. Когда я к годовщине Геноцида показал свое "Лунное чудовище", меня потряс не просто прием - спектакль всегда принимают хорошо. Но там есть какие-то режиссерские места, прочувствовать которые может только очень подготовленный зритель. И после спектакля подходили люди и не просто поздравляли и благодарили, как это обычно бывает, а говорили какие-то вещи, которые не всякий театровед заметит. Но сегодня в театр ходит не только этот цвет Гюмри. Зритель стал гораздо активнее, стал гораздо активнее весь город. Вот мелочь - в центре поставили большой экран, который освещает всю площадь. Проходишь мимо и думаешь - а ведь здесь еще вполне можно пожить, совершенно не обязательно уезжать, как этого хотелось еще пару лет назад. В кафе полно народу, даже женские компании появились, что, сами понимаете, для Гюмри - экзотика. На площади дети на роликах и скейтах катаются, музыка, здания освещены новомодной подсветкой. Открылся джаз-клуб, где играют очень приличные музыканты. Даже собственным ночным клубом обзавелись, правда, танцовщицы там из братской Украины. К этому можно относиться по-разному, но ведь это тоже признак города. А главное - такие люди опять стали ходить по улицам - сразу видно порода. В столице таких пожилых людей сейчас мало встретишь. Сильно ощущается желание вновь вернуть себе утраченную славу города "с большой буквы", и это очень радует".
В основание обновленного Гюмри Николай Цатурян готовится заложить еще один солидный камень. На будущий год на базе Драматического театра им. Аджемяна он готовится провести первый фестиваль "Дуэт", программа которого будет состоять, как вы уже догадались, из камерных спектаклей на двоих. Начинать надо с малого - первый фестиваль будет республиканский. Но кто знает. Очень может быть, что в добавок к многочисленным и отрадным преобразованиям Гюмри еще обзаведется своим солидным международным фестивалем. Как известно, кадры решают все, а люди, способные делать дело и делать его хорошо, в театре есть.
Сона МЕЛОЯН
-
-
-
-
-
-
-
ԴԻՊԼՈՄԱՅԻՆ ՆԵՐԿԱՅԱՑՈՒՄ
ԼԵՎՈՆ ՈՒԶՈՒՆՅԱՆ.«Մենք փորձել ենք նորովի մեկնաբանել «Գիքորը»…
Ժամանակակիցները պատմում են, որ Թիֆլիսում «Գիքորի» անդրանիկ բեմադրությանը հրավիրված Թումանյանը, մինչ ներկայացման ավարտը, անցնում է կուլիսներ, •տնում ռեժիսորին եւ հուզված դիմում նրան, «Դահլիճում կանայք լաց են լինում, շատ տխուր ու ճնշող մթնոլորտ է, խնդրում եմ, այնպես արեք, որ Գիքորը վերջում չմեռնի…»։ Զարմանք կտրած ռեժիսորը, չ•տնելով որեւէ պատասխան, ապշած նայել է հեղինակին…
Պ. Ադամյանի անվան պետական հայկական դրամատիկական թատրոնի ստուդիայի դիպլոմային ներկայացումը՝. Թումանյանի «Գիքորը» պատմվածքի բեմադրությունը, որ կայացավ հուլիսի 20 ին, հանդիսատեսը, բնականաբար, նույնպես դիտեց՝ փոքրիկ հերոսի տխուր ճակատա•իրը վերապրելու ու հատկապես նրա ողբեր•ական վախճանի տա•նապոտ սպասումով…
Ահա եւ վերջին, սրտաճմլիկ տեսարանը. հնչում է Գիքորի հո•եցունց աղերսը՝ «Է՜ստի համեցեք»… Բայց, այս դեպքում, «էստի համեցեքը» կյանքին հրաժեշտ տվող Գիքորի ինքնամոռաց զառանցանքը չէր, այլ նրա ու բոլոր ժամանակների •իքորների աշխարհին ուղղված ցանկությունը…
Եւ դա ներկայացման բեմադրիչ, թատրոնի ճանաչված ոեժիսոր Լեւոն Ուզունյանի լուծումն է։ Ուզունյանական «Գիքորը» նորովի եւ ինքնատիպ մեկնաբանությամբ դրվեց հանդիսատեսի դատին։ Ներկայացումը, ռեժիսորական հետաքրքիր ու անակնկալ լուծումների եւ, իրենց անդրանիկ դերերում, ստուդիականների՝ դրական իմաստով զարմացնող, տպավորվող մարմնավորումների շնորհիվ, անսպասելի պահեր պար•եւեց հանդիսատեսին։ Ծիծաղ, տխրություն, ո•եւորություն եւ բուռն ծափեր. այսպես ու այս զ•ացումներով արձա•անքվեց Արուսյակ Մկրտչյանի(Գիքոր), Արթուր Գասպարյանի (Բազազ Արտեմ).Հենրիխ Պետրոսյանի(Համբո), Կլաուդիա Հակոբյանի(Նատո), Արամ Մանուկյանի(Վասո), Անահիտ Հարությունյանի(Նանի), Մայա Կարապետյանի(Դեդի), Վանիկ Ամիրխանյանի(Ձկնավաճառ), Աննա Շահբազյանի Մարի Մարտիրոսյանի Գիոր•ի Գիոր•աշվիլու(հյուրեր), Արեն Մկրտչյանի (Բաղո), անշուշտ, կոլորիտային դերակատարումները՝ առանձնապես թիֆլիսյան վարք ու բարքի տիպիկ դրսեւորման իմաստով։
Ներկայացումից հետո՝ թատրոնի •եղարվեստական ղեկավար, Վրաստանի խորհրդարանի պատ•ամավոր Արմեն Բայանդուրյանը ստուդիայի 7-րդ շրջանավարտների դիպլոմները հանձնելիս, ՈԻզունյանի «Գիքորը» համարեց թատրոնի խաղացանկ մտնելու արժանի ներկայացում։
Որ՞ն էր նորը Լեւոն Ուզունյանի բեմականացրած «Գիքորում», հարցի պատասխանը փորձենք •տնել նրա հետ հարցազրույցում։
Պարոն Ուզունյան, նախ, խնդրում ենք՝ սեղմ հիշեցնել, թե ի՞նչ ասել է դասական դրամատուր•իա, եւ «Գիքորը» պատմվածքը բեմադրելիս որքանո՞վ է հնարավոր եղել պահպանել նրա պահանջները։
Դասական դրամատուր•իան ենթադրում է հիմնական կոնֆլիկտ, որը ունի սկիզբ, զար•ացում, ավարտ։ Այդ կոնֆլիկտի զար•ացման պրոցեսում հերոսները պետք է կերպարանափոխվեն, այսինքն՝ հո•եբանորեն ապրեն վերընթաց աճ։ Ավարտին նրանք բոլորը պետք է վերափոխված լինեն…
Մեր այսօրվա ներկայացման մեջ, չնայած նրա ոչ դրամատիկական ժանր լինելուն, ես ու իմ երիտասարդ թիմը փորձում էինք հավատարիմ մնալ ու առաջնորդվել հենց այդ պահանջներով։ Մենք փորձել ենք՝ ոչ միայն քաղաք բերված ու նրա նյութապաշտ, քաղքենի միջավայրում •յուղացի փոքրիկ տղայի ողբեր•ության խնդիրը բարձրացնել, այլ մի փոքր ընդլայնել այն։ Դա հավերժական մի թեմա է, որ արծարծվել է թե’ •րականության, թե’ կինեմատո•րաֆիայի մեծա•ույն վարպետների •ործերում։
Մեր ներկայացումը, իրականում, փոքր մարդու ողբեր•ությունն է մեծ քաղաքում։ Մի մշտական թեմա, որին բազմիցս անդրադարձել է կինոյի մեծա•ույն վարպետ Չարլի Չապլինը։ Նույնիսկ նրա ամենատխուր սյուժե ունեցող ֆիլմից, մենք բաժանվել ենք ո•եւորված տրամադրությամբ, մեզ հետ տանելով՝ ֆիլմի վերջում( հիշենք՝ «Մեծ քաղաքի կրակները»), վարդը ձեռքին, ժպիտով մեզ հրաժեշտ տվող ռեժիսորի, ասես, հուսադրող հայացքը …,
Մենք նույնպես փորձել ենք «Գիքորը» ավարտել ոչ ողբեր•ական նոտայով։ Ներկայացումը վերջակետվում է այն պատկերով, երբ Գիքորը, ոչ հիվանդ ու մահվան մահճում, այլ հանդիսատեսին դիմադարձ կան•նած, ասես, որոնող հայացքով իր պերճախոս «Էստի համեցեքն» է ուղղում նրան… Այս դեպքում, Գիքորի «Էստի համեցեքը» նրա՝ անտարբեր աշխարհին ուղղված աղերսն ու ցանկությունն է՝ նկատել նաեւ ի’ր •ոյությունը.
Մի’ ոտնահարեք, մի’ անտեսեք ինձ, ես փոքր եմ, բայց կա՜մ, ընդունե՜ք ինձ, ես այսպիսի՜ն եմ եւ ուզում եմ սիրե՜լ ձեզ… էստի համեցեք։
Եթե նկատեցիք, փոքր ինչ այլ է լուծված նաեւ Բազազ Արտեմի կերպարը, որը, ի դեպ, մտորումների տեղիք տվեց մեզ։ Ինչպե՞ս ներկայացնել այդ կերպարը՝ միա•ի՞ծ կամ իրոնի՞կ, կամ՝ այնպիսին ինչպիսին մե՞նք ենք ուզում նրան տեսած լինել։ Նման մոտեցումը, կարծում ենք, այսօր կլիներ սխալ։ Եւ մենք փորձեցինք •տնել նաեւ Բազազ Արտեմ մարդու հիմնախնդիրը. Բազազ Արտեմն էլ ունի իր դրաման։ Կարծես ճակատա•իրը նրան չի մերժել ոչինչ, բայց, տես որ, ամեն ինչ ունեցող այդ մարդը երեխա չունի… ինչո՞ւ է նա ընտրում փոքր Գիքորին, որովհետեւ էժա՞ն աշխատուժ էր… Ոչ, դա մակերեսային լուծում է։ Գուցեեւ, այդ ընտրության մեջ, նա, պարզապես, իր չունեցա՞ծն է փնտրում… Իսկ դաժան ծեծը, ըստ նրա, օրինաչափություն է։ Ժամանակին իրեն էլ է հայրը այդպես դաստիարակել, եւ նա համոզված է, որ դա’ է դաստիարակությունը։ Բազազ Արտեմը ինքն էլ նման դաժանության արդյունք է։ Այստեղ նա եւս մեծ քաղաքի զոհն է, •ուցեւ՝ Գիքորի մի այլ տարատեսակ, որ անցել է նույն բովով եւ, ըստ նրա, կյանքը հենց դա է, այդպես պետք է ապրել։ Բայց ահա, իր իմացած ու անցած ճանապարհի սկզբին կան•նած Գիքորը ստիպում է նրան տարակուսել՝ որ, •ուցե, ինքը սխալ է եւ, •ուցե, այլ կերպ պետք է ապրել…
Մենք ջանացել ենք, որ այդ «•ուցեն» մտատանջի ու փնտրության առջեւ կան•նեցի բոլոր կերպարներին, եւ մեր ներկայացման վերջին պատկերը այդ մտատանջության արտահայտությունն է։
Ի՞նչ կմաղթեիք նորավարտ դերասաններին։
Թող կարողանան այնպե’ս նվիրվել բեմին, որ ամենափոքր դերն իսկ իրենց մեծա•ույն բերկրանք պար•եւի, եւ՝ ոչ թե իրե’նք փառքին, այլ փա’ռքը հետապնդի իրենց։
ՋՈՒԼԻԵՏԱ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
-
-
Ованес ТУМАНЯН
ГИКОР
(дипломный спектакль театральной студии)
Педагог по сценической речи - Народная артистка Грузии Серик ШЕКОЯН
Режиссер-постановщик - Левон УЗУНЯН
Художник-постановщик - Малхаз ИОБАШВИЛИ
Костюмы - Светланы ТАРХАНОВОЙ
Музыкальный оформитель - Валерий АМИРАГЯН
В ролях:
Гикор - Арусяк Мкртычян
Амбо - Генрих Петросян
Нани - Анна Арутюнян
Базаз-Артем - Артур Гаспарян
Нато - Клавдия Акопян
Дэди - Майя Карапетян
Баго - Арен Мкртычян
Машенька - Мари Мартиросян
Эпемия - Анна Шахбазян
Александр - Георгий Георгашвили
Васо - Арам Манукян
Кинто - Ваник Амирханян
-
-
-
-
-
«ԱՆԱՀԻՏԸ»՝ ԲՈԼՆԻՍ-ԽԱՉԵՆՈՒՄ
Թեեւ Թբիլիսիի Պ.Ադամյանի անվան պետական հայկական դրամատիկական թատրոնը, վերանորո•ման կար•ավիճակում լինելով առայժմ չի •ործում, այդուհանդերձ, իր նոր բեմադրության հետ կապված ողջ աշխատանքը՝ ներառյալ ներկայացման հանձնումը, որ կայացավ հունիսի սկզբներին թատրոնի •եղարվեստական ղեկավար Արմեն Բայանդուրյանի •լխավորած հանձնախմբի մասնակցությամբ, տեղի ունեցավ սիրելի ու հարազատ օջախի պատերում։ Իսկ պրեմիերան կայացավ Վրաստանի Բոլնիսիի շրջանի Բոլնիս Խաչեն •յուղում, մեր մեծ դասական Ղազարոս Աղայանի ծննդավայրում։
Վիրահայ թատրոնի Ճանաչված ռեժիսոր Լեւոն Ուզունյանը, հերթական բեմականացումը՝ Ղազարոս Աղայանի «Անահիտ» հեքիաթը ընտրելիս, առաջնորդվել է իր կողմից որդե•րված հավատամքով՝ ոչ միայն արձա•անքել հանդիսատեսի հո•ու մարդկային զ•ացումներին ու, որոշ դեպքերում, նաեւ արթնացնել այդ զ•ացումները, այլեւ կողմնորոշել նրան կյանքային խնդիրների իր մշտակա լուծումներում։
Մեծանուն դասականի հանրահայտ հեքիաթը՝ իր •աղափարական ատաղձով, ըստ իր •ործին •իտակ ռեժիսորի, այսօր առավել քան արդիական է։
- «Անահիտը» մեր իմացած սովորական հեքիաթը չէ, այլ, ավելի շուտ, այլաբանություն է։ Ի դեպ, նրանում չկա ոչ մի կախարդանք։ Շատ իմաստուն ու խորն է այս հեքիաթի •աղափարը, որը չի սահմանափակվում միայն նրանով, որ խրատում է մարդուն՝ ինչ պաշտոնի էլ նա լինի, տիրապետի նաեւ որեւէ արհեստի…
-Ու մենք ցանկացանք,- եզրափակեց իր խոսքը Ուզունյանը,- որ հեքիաթի պրեմիերան կայանա այն ստեղծող հեղինակի ծննդավայրում՝ ի տուրք այդ մեծանուն հեղինակի։
Ադամյանցիների «Անահիտը» ուներ մեկ այլ առանձնահատկություն եւս։ Հեքիաթը պիեսի էր վերածվել ներկայացման հերոսներից մեկի՝ Վաղինակի դերակատար Աշոտ Սիմոնյանի կողմից, որը ավարտել է թատրոնին կից ստուդիան։ Սա նրա բեմականացման աշխատանքի առաջին փորձն է։
Ներկայացմանն ընդ•րկված երիտասարդ դերասաններ Սեր•եյ Սաֆարյանը (թա•ավոր), Իրա Բադալյանը (թա•ուհի), Սամվել Էլիբեկյանը (Անահիտի հայրը), Գիոր•ի Թերժանյանը (Չար դերվիշ), Դավիթ Բարսեղյանը, Արեն Մկրտչյանը, Արամ Միքայելյանը (արհեստավորներ) համոզիչ խաղով դարձան •լխավոր դերակատարներ Լիանա Օ•անեզովայի (Անահիտ) եւ Էդուարդ Մուրադյանի (Վաչա•ան) արժանի պարտնյորները։
Ներկայացման իրականացմանը իրենց կարեւոր դերակատարումն են ունեցել երաժշտական, բեմական եւ հա•ուստների ձեւավորման աշխատանքի հեղինակներ Վալերի Ամիրաղյանն ու Մալխազ Իոբաշվիլին։
Ավելացնենք, որ «Անահիտի» պրեմիերան Բոլնիս-Խաչենում անցել է մեծ հաջողությամբ։ «Սա նախատիպը չունեցող •եղեցիկ իրադարձություն է մեզ համար», նշել է իր շնորհակալական խոսքում •յուղի դպրոցի տնօրեն Մեխակ Սար•սյանը։
Բեմադրությունը նույն հաջողությամբ ներկայացվել է նաեւ Մառնեուլիի շրջանի Աղքյորփի, Չանախչի, Խոժոռնի •յուղերում։
ՋՈՒԼԻԵՏԱ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
-
Казарос АГАЯН
АНАИТ
Армянская сказка
Режиссер-постановщик - Левон УЗУНЯН
Художник-постановщик - Малхаз ИОБАШВИЛИ
Музыкальный оформитель - Валерий АМИРАГЯН
Хореограф - постановщик - Нина КЕРВАЛИШВИЛИ
В ролях:
Царь Ваче - Сергей Сафарян
Царица Ашхен - Ирина Бадалян
Вачаган - Эдуард Мурадян
Вагинак - Ашот Симонян
Анаит - Лиана Оганезова
Аран - Самвел Элбакян
Саак - Арен Мкртычян
Бабик - Давид Барсегян
Седрак - Арам Микаэлян
Жрец - Георгий Тержанян
-
-
-
-
Поздравляю всех с Днем Театра. Отдельные поздравления Терезочке и Фигаро.
Спасибо Nazeli jan!
-
-
-
Спектакли Тбилисского Армянского Театра
in Cinema and Theater
Posted
Թիֆլիսի Պ.Ադամյանի անվան թատրոն-Անտեսանելի գլխարկը