Vahe Avetian

“Eight nations are on the endangered list” - titled commentary by Zbigniew Brzezinsky. “American decline would leave this tiny Caucasian state (Georgia) vulnerable to Russian political intimidation and military aggression.” Elsewhere the Baltic states are also mentioned and discussed but Armenia is ignored".

Ցավում եմ խոստովանել, որ հայրենակիցներիս մեծ մասին վերաբերվում եմ ոչ թե որպես հասուն, գիտակից մարդկանց, այլ ամեն օր ինձ այցի եկած անասունների պես, որոնք նշույլ անգամ տեղյակ չեն իրենց համակած բազում ախտ ու տկարությունից: Հայրենակիցներիցս ոմանքը որ ցեղական են, ավելի համարձակ, քիչ ավելի կիրթ, փորձում են հոխորտալ, գրմռալ, կծել անգամ չկասկածելով իհարկե որ ինձ հատուկ կրթել են նման բաներից վարպետորեն խուսափելու համար, մի երկու հմտությամբ նրանց քնեցնելու, վիրահատելու, հեռացնելու մարմնից մահացու քաղցկեղը, ինչպես որ պատահեց երեկ առավոտ այն ահեղ գամփռի հետ, որը մինչև վիրաբուժական սեղանին քնելը վստահ էր որ ես իրենից սարսափում եմ: Նա արթնացավ առանց հասկանալու թե ինչ է իր հետ կատարվել, կապրի մինչև խոր ծերություն ու չի էլ իմանա որ անասնաբույժը իր մարմնից հեռացրել է մահը, և ամեն անգամ ինձ հանդիպելիս անիմաստ ու անվերահսկելի կգրմռա առանց հիշելու իհարկե թե որտեղից է սկիզբ առնում իր սարսափը, որովհետև իմ բալասանը ջնջել է անգամ այդ հիշողությունը նրա սահմանափակ ուղեղից:

Նախընտրական ծրագիր Ընտրությունները որպես ծայրահեղ անբարօյական ու անմիտ զբաղմունք արգելվուն են, կառավարությունը նույնպես: 1. ՀՀ նախագահ աշխատել ցանկացողները հերթագրվում են, ու հերթով, օրը մեկ հոգի նախագահում, 24:00-ից մինչև հաջորդ օրվա 24:00-ն: Նախագահական ըտնրությունները մեծարվում են ամենօրյա արձակուրդով ու կարնավալով: 2. Խորհդարանն աշխատում է ամեն օր, 24 ժամ, առանց հանգստյան օրերի ու արձակուրդների, և առանց աշխատավարձի: Ով ցանկանում է երեսփոխանել, ներկայանում է գրանցվում, ու կարող է մնալ ու երեսփոխանել մինչև մեռնելը, կամ իր ցանկացած օրենքն անցկացնելը, կամ մինչև իրեն համոզեն որ չանցկացնի, կամ ձևափոխի: Առաջարկությունները օրենքի ուժ ստանում են այդ պահին բոլոր ներկա գտնվողների կողմ ձայներով: Անգամ մեկ ձեռնպահի դեպքում նախագիծն օրենք ու որոշում չի համարվում: 3. Ընտրություններն ավարտվելուն պես ամբողջ զենքը հավասարապես բաժանվում է, երկրում հայտարարվում է անիշխանություն ու քաղաքացիական պատերազմ մեկ շաբաթով: 4. Մեկ շաբաթից ամբողջ ազգով, երեխաներով, պառավներով, հղի ու ծննդկան հարսերով ու անգամ հոգևարքի մեջ այդ պահին գտնվող բիձեքով, բոլորով, դիրքավորվում ենք սահմաններին ու գնդակահարում անիշխանությունից ու քաղաքացիական պատերազմից թռած բոլոր վերադարձողներին:

Դասական օրինակ Գրող Արմեն Մելիքյանը հայրենադարձվեց 90-ականներին, սովորեց արևելահայերեն որպեսզի մեզ նվիրի իր Ճանապարհ դեպի Կուսաստան երկը: Դեռ գիրքը լույս չտեսած հետապնդվեց, բանսարկվեց, բամբասվեց և երկրից օտարվեց: Թարգմանեց իր ստեղծագործությունն անգլերեն ու ճանաչվեց ԱՄՆ-ում տարվա լավագույն հեղինակներից մեկը, որն համամարդկային միտքը հարստացրել է գրական նոր գոհարով: Սա հայերիս կյանքի դասական օրինակ է:

Ինչ կգրեր Սահակ Պարթեվ Կաթողիկոսի մասին նրա ժամանակակից հայ հավատքի քուրմը Հայ ժողովուրդի ազգային ինքնութեան արմատաւորման եւ հոգեմտաւոր հարստութեան ծաղկումին մէջ հիմնարար եղաւ ներդրումը Սահակ Պարթեւ Կաթողիկոսի.- կարդում եմ այսօր նրա մահվան 1572 ամկյակին նվիրված մի ցավախոսականում, որը քրիստոնեա հայրենակիցներս ջանասիրաբար տարածել են ինթերնետում, ու հասցրել նաև ինձ, հավանաբար կորուսյալ գառնուկիս մայր հոտ, կամ նախիր վերադարձնելու բարի նպատակով: Իսկ ես արդեն կարգին դախացած նոխազս փոխանակ մայեմ առ երկինք ու դարձի գամ, գործերս թողել, վեր ընկել ու մտածում եմ կարդացածս այդ տողի մասին. Պետք է ենթադրել որ մինչև Սահակ Պարթեվ Կաթողիկոսը (ոչ անունը, ոչ ազգանունը, ոչ տիտղոսը հայերեն չեն) հայերն ազգային իմացություն չունեին, հոգեմուտ հարստություն և դրա ծաղկում նույնպես... Ով է պատվիրել այդ տեքստը, ում հրամանով է գրված, հրատարակված, հրապարակված մեզ հասել: Ինչ կգրեր Սահակ Պարթեվ Կաթողիկոսի մասին նրա ժամանակակից հայ հավատքի քուրմը, եթե Սահակի հետնորդները չոչնցացնեին նախաքրիստոնեական հազարամյա մշակութի աննշան բեկորներն անգամ ու անհետացնեին. - Իծխակ անունով մի ջհուդապարսիկ, կաթողիկոս անվնանված, պղծում է մեր ցեղային սրբությունները, բարքերն, ավանդույթները, հավատքն ու մեհյանները: Մեր սուրբ քուրմերին տանջամահ են անում: Ով իրենց ջհուդական ցնորքին չի հավատում`նույնպես: Նրանից առաջ եկած մեկ ուրիշ ջհուդապարսիկ Մոյշա անունով ճանկրտվածքներ է գողացել Աֆրիկայից (Եթովպիա), ներմուծել երկիր և հիմա փորձում են արմատախիլ անել դրանով մեր ազգաին գրանիշերը... Նզովքների ու լուտանքների մասը թողնում եմ ձեր երևակայությանը... 2011.09.07, Բրուգորդ

Չէ չէ մի Ոսկե Դար... Մի քանի րոպեով համարում եմ օթյակը խիստ փակված, ծածուկ, հանդիպման վայրը համար 13-LTP-g7-RB-603-SS-666: Մեջներս հյուլէսկոպի միջոցով հայտնվելու է Վ. Ս.-ն, (Վարդագույն Սրբազան. չշփոթել Վազգեն Սարգսյանի, կամ Վիոլէտ Սատրապ-բեկյանի հետ) իր Մահակալայի, Մոհավիշնուի, կամ Վանո Սիրադեղյանի կերպարանքներով, կամ բոլոր երեքով միասին: Հյուսիսային ծովերի վհուկներից, շամաններից, կախարդներից ու մնացյալ հիպի ու փանկ անկանխատեսելի տարրերից լուրեր են գալիս այն մասին, որ Գրանդ Օրիենթը հուսահատ փնտրտուքի մեջ է աշխարհով մեկ, որովհետև մարդու զավակների մեջ թաքնված լեզուներից մեկի գաղտնագրում ակնարկվում է բանահյուսական, բանավոր մի տերմինի մասին, որը կարող է լինել վերնագիրն ու բանալին Մասոնական Սուրբ Գրքի, որի վերծանումից հետո անմիջապես սկսելու է Արմագեդոնը: Մինչև չգտնեն դա, չեն կարող հրահրել այն: Այդ պատճռով են հաճախացել նրանց ելուզակումները Հայաստան: Գրանդ Արմյաշկոստանի չոլերով սփռված ջադուներից, բայղուշներից, ԲՏՌ-ներից լուրեր են գալիս այն մասին, որ չեն բացառում, որ այդ տերմինը մեր մեջ կաթով անցած ՍԱՏԱՆԻ ՄԱՅԼԻ ՔՅԱՆԴՐԲԱԶ-ը կարող է լինել, որը նրանք չգտան հայերեն չիմանալու պատճառով, հայերի էլ ֆայմ չունենալու: Այդ պատճռով, ապատեղեկատվական պատերազմական վիճակի բերումով խստագույնս հրամայվում է, ու տատու քֆուր դրվում գաղտնիքը հայտնողի, թարգմանողի, ու Փաշին Նիկոլյանի վրա (էս վերջինի վրա հենց այնպես կայֆի համար), որ հանակարծ ոչ ոք նման ք...ք չուտի, ու բերանը դես ու դեն շաղ տա: Ք...ք կարդալով ինչ հասկացաք: Ես Քնքշանք նկատի ունեի ծածկաբար: Ջադուների ԲՏՌ թևը մեզ հայտնեց որ բոլորովին չեն հավատում բայղուշների առաջարկած տերմինին, որովհետև գլխավոր ԲՏՌ Վ.Ս.- ն տարածքում չէ, հեռախոսն անջատել է, ինթերնետ բանեցնել էլ չգիտէ, չի տվել իր երկնային դաբրոն այդ վարկածին, այնպես որ ճիշտ թե սխալ, կապ չունի, չի անցնում, բայց առաջարոկությունը նրանով է լավ, որ կարող ենք միասին այն ծախել Գրանդ Օրիենթին, բայղուշներին էլ վրադիր, թող ստոյկի մոտ պարեն քինքի թարաքյամի ու զմայլեն աշխարհը ծուռտիկ ու բրդոտ ոտքերով, հատատ մի քանի մեշոկ քյաշ կտան: Մինչև տեղադրեն, վերծանեն, համոզվեն որ իրենց խաբել ենք, մի քանի մեշոկ քյաշը կամ օբորոտ կանենք, կամ կմսխենք մինչև վերջ: Երկու դեպքում էլ շահում ենք: Այս կապակցությամբ ծայրավսեմափայլատակում այաթոլլա Լոբազգի Սյոմիկը հրամայեց ԲՏՌ-ներին գալ վրեքովս անցնել Չերեզ Իրան ու թափվել Պարսկական Ծոց, ինչպես նախնի դինոզավր դևերին խնդրվեց չերեզ խոզեր լցվել ծով, ինչից հետո այն մեռյալ կոչվեց, զի հոն լողացան անոնք, մյուս ափից դուրս եկան, ու բարեհաջող հասան հայկական լեռնաշխար, ձագ ու ճուտ հանեցին, բազմացան, նրանցից հետո առաջացան ԲՏՌ-ները: Նրանցից մեկն անգամ պաղեստինում իրենց ծովն ուղարկած բրդոտ մարդու հետ ֆռֆռացող հիպիներից մեկից մի քանի մտքի պատառիկ ու բառ էր ցրել պատահաբար, և իրեն ներկայացրեց լեռնաշխարհում որպես լուսաբեր գրիգորիչ: Երկու հոգի միայն թողնվեցին տեղում ԲՏՌ-ներից, Ճաղար Լիզոյանն ու Վայիսաչ Լուսինյանը: Բարեպաշտ մեր քույր կույսերն առայժ խիստ ծածուկ իրականացնում են ծախու լրագրող, գրագող, գործ տվող ու մնացյալ բոլոր տեսակի պոռնիկ օպերացիան, ինչի համար նրանց նախատեսված է սրբազան քարկոծում սիլիկոնէ քյարփինջներով, բոլորի վրա հատիկ-հատիկ մասոնական իրարից տարբեր սիմվոլներով, որոնք Հրանտ Մաթևոսյանի ձեռքի աշխատանքներն են, արած իրենց ծմակի դպրոցի միակ առարկա`աշխատանքի ուսուցման ու պարտադրման դասին: Դրա համար է նա մեզանում անչափ սիրված ու մեծարված: ՈՒ վաբշէ, իսլամական թևը պահանջում է նրան տալ հետմահու վարպետի շաղախի վերդրոյի բռնակի աշակերտ տիտղոսն ու շինիչ աստիճանը: Բայղուշները հայնտում են որ ջադուների առաջարկությունը տխմար էր, կոմերիցիոն արժեքից զուրկ, իսկ սխալ լինելու պնդումը զուրկ ակադեմիական ինտեգրիտետից, որովհետևէ դրա հակառակը պնդել են սպիրիտիստները, տաՌելկա դես ու դեն բՌթելով, Կաշչեյ Վլադիմիրովիչ Պուտանաշվիլի Բեկ-Ռամշտայնը, Գրանդ Օրինետի ծպտված բաշկիր-չուվաշ-թաթարների խանը: Տերմինն իրականում իսկականն է, հենց այն ինչ փնտրում են, և դա է վկայում հայոցս բայղուշ զգացողությունը, որն անգամ սխալը կռալով, թսելով ու նավսելով ունակ է ամեն ոռին ճիշտ դարձնելու: Գաղտնի բանալի տերմինը, որը մենք ստացել ենք գրիգորիչից ու հետևի որդերից չի կարող ընկնել մասոների ձեռքը, որովհետև կսկի Արմագեդոնն ու դրանից հետո Ոսկե Դարը, ինչը մեզ խոզերիս, ազնիվ դինոզավրների ու սուրբ հրեշների զավակ, ոչ մի կերպ թույլ տալ չի կարելի: Բրդոտի կեղտոտ յահուդի ախպերությունը գցին մեզ ու դառան ալամ աշխարհի առաջին ցեղասպանված, չնայած մեզ էին ուղարկել ծովը լցվելու դրանից 2000 տարի առաջ, 300 միլյոն տարի առաջ էլ ցեղասպանել դինոզավրի կերպով, դրա համար մենք դառնալու ենք առաջին ինքնացեղասպանվածը ու բանալին էլ չենք տալու: Չէ չէ մի Ոսկե Դար... Հ.Գ. ԱՈՒՏՈՀՈԼՈՔՈՍԹԻ ճշգրիտ ակնթարթը կհայտնվի այս իրավաբանական փաստաթղտով հրավիրյալ ժողովում: Անիծյալ լինեք

Մեր մեջ ասած սիրելի ՍԱՍոկ ջան, պաթթած ունենամ դուդուկի ֆուտլյարին թե ինչ ես դու կարծում ու մտածում: Զգացված եմ իհարկե որ կարոտդ առնում ես, սերդ արտահայտում ես ինչ որ կերպ: Ես էլ եմ սովորում ՍԱՍ: Օրինակ там пока лизнешь кому, подсластишь, пресмыкаешься.... ну, ты вкурсе я о чем - տեքստը չես ջնում իմ հանսեին գրած, բայս իմ -հորդ մեջքին կանկի քշելու վերբաերյալը ջնջում: Տես, մի ամբողջ լաբարատորյա ուսումնասիրությունների համար: Էս սասը Էս ՇեվարնաՁԻ լուսի Վ ի վեցանոցն է, թե ստիպում են, կամ զոմբի է, միայն մի կողմն է տեսնում, այլ ոչ առաջին լափառոշուկի: Էսօր քանի պիսուար վերանորոգեցիր լպստեցիր Լ Վուտոն... Վրիպակ չէ սխալ եմ գրել: Ավելին`էս վերջերս էլի եմ նկատել որ հայերենում ինչ որ բան եմ մոռացել: Լռվել ու մտածում էին, այսպես է, թե ոչ: ՀԵտո ահսկացա որ արդեն 20 տարի է հեռացել եմ..., ու քիչ եմ մնում մտածեի որ պետք է գիտելիքները թարմացենլ, կրնել, քերականություն թերթել, բայց բարեբախտաբար երկար չտեվեց... Հայերեն, էս ավանակների լեզուն: Ինչիս է պետք. Իդուտ վսե նա ֆիգ խաչիկի արմյաշկի "են բանի", սո սվոիմ միչանիեմ ի կլիկլինոպիսյու...

Էս ինչ օրն ընկանք Օտար երկրի քաղաքացին գալիս է երկիր, մամլո ասուլիս է տալիս բաց, ասում է ձեր երկրում գաղտնի կազմակերպություն ունենք, 15 ծպտյալ անդամ ու չի ասում թե ինչով են զբաղվելու, բայց հուսադրում է որ կբացահայտվեն մի 20-30 տարուց երևի: Միաժամանակ ասում է որ ազդեցություն ունեն աշխարհի կառավարությունների ու մնացյալ ամեն ինչի վրա: Էս երկրի անվտանգությունն ինչ գործի է կարծում եք: Գուցե այդ 15 հոգուց մեկը Գորիկ Հակոբյանն է, մյուսը Սերժը, մյուսը Ռոբը, էն մյուսը լևոնը, դե պորտֆելներն ու գոգնոցներն էլ տանող-բերողը նիկոլը բնականաբար: Եթե այդպես չէ, ինչու է էս վերհոշյալ թայֆան ԿԳԲ-ի հետ աշխարհով մեկ հալածում չմասոն հայերին, մի մասին էլ փորձում բանտերն ուղարկել, փոխանակ ձերբակալեն այդ ֆրանկ-մասոնին ու պահեն այնքան մինչև մնացյալ 15 ին էլ հաձնի, որ նրանց էլ հարցնեն համապատասխան վայրերում. - Էդ ինչ եք անում որ ծպտվել եք: 2011.07.12, Սթոքհոլմ

Lav e vor qerakanutyun es parapum, krknum SAS, ogtakar e... Es vor vripakner chanem, du vonts es lezu sovorelu... Louis V. - <deleted>---Kars, u eli baner, ovr aystegh chem grum, bayts du gites...

Մեր երեք նախագահները իշխանություն զաֆթած ահաբեկիչներ են Նրանք ովքեր կարծում են որ իրավաբանորեն անհնար է դատի տալ ու հասնել դատապարտման մեր հանրապետության երեք նախագահներին, դեպքերի անցած-գնացած լինելու պատճռով և ապացույցներ գտնելու ներկայումս դժվարությամբ, կամ այդ երեքի մեղսակիցներն են ու վախենում են որ իրենց հանցանքներն էլ նրանցի հետ մեջտեղ կգան, կամ քաղաքականությունից և իրավունքից հեռու մարդիկ են: Երեք փաստ եմ ներկայացնում ձեր ուշադրությանը, ամեն նախագահի կյանքից մեկական օրինակ, ոչ մեկը հերքել հնարավոր չէ, վավերագրված են միջազգայնորեն: 1. ԱԻՄ-ի հայտով հարուցված դատի արդյունքում ՀՀ դատարանի վճիռն ունենք վավերացված, որ առաջին նախագահական ընտրություններն անցել են այնպիսի խախտումներով, որոնք ազդել են ընտրությունների վերջնական արդյունքի վրա: Չնայած դրան չընտրված թեկնածու Լևոն Պետրոսյանը նախագահել է, կամ եթե կուզեք`բռնազաֆթել է իշխանությունը: Նա նույն բանը կրկնել է 1996-ին: 2. Ռոբերթ Քոչարյանը դարձել է նախագահ գործող այդ ժամանակ սահմանադրական խախտումով, ըստ որի 10 տարի քաղաքացի չեղած մարդը չի կարող դառնալ նախագահ: Քանի որ վարչապետի պաշտոնը պետական երեք այն պաշտոններից մեկն է, որը նախատեսում է նախագահություն անհրաժեշտության դեպքում, սահմանադրական խախտում է արել նաև նա, ով այդ մարդուն նշանակել է վարչապետի պաշտոնին: 3. Սերժ Սարգսյանը գրանցվեց որպես նախագահության թեկնածու միաժամանակ վարելով վարչապետի պաշտոնը, ինչը նույնպես սահմանադրական խախտում է: Նա նախագահ դարձավ չարաշահելով վարչապետին ենթակա ամբողջ ուժային կառույցն ու ազդեցությունը: Ինչպես նշեցի վերևում, այս փաստերն հերքել հնարավոր չէ որևէ ատյանում, որևէ ժամանակ, ինչից անխուսափելիորեն հետևում է որ երեք պարոններն էլ իշխանություն զաֆթած ահաբեկիչներ են, որոնց անգամ եթե հնարավոր չլինի բերել դատի, կարելի է ոչնչացնել ինչպես օրինակ Բին Լադենին, ու արդարացվել աշխարհի ցանկացած դատարանում: 2011.07.09, Սթոքհոլմ

Eshery man gan azg u eramid meshkin...

Աբսուրդի երկիր Հայաստանս Դրեք ձերքերդ խղճներիդ վրա, եթե այդպիսիք ունեք (ձեռքի մասին չէ խոսքը) ու խոստովանեք ինքերդ ձեզ. քանի՞ քաղկալանավոր եք ճանաչել երբ կոմսոմոլ էիք, կամ կոմսոմոլ էին ձեր սիրասուն մայրերն ու վսեմափայլ հայրերը, և ամենակարևորը, ասեք. Լսե՞լ եք արդյոք 90-ականներից առաջ Պարույր Հայրիկյան, Աշոտ Նավասարդյան, Հայկազ Խաչատրյան, Շահեն Հարությունյան, Վիգեն Բաբայան, և այլն, և այլն անուններ, և լսու՞մ եք հիմա: Լսե՞լ եք արդյոք որ քաղկալանավորներից որևէ մեկը կարողանար լուր տալ իր հարազատներին (հանրությանը լուր տալու մասին խոսելն անգամ զավեշտ է), երբ բանտարկված էր: Լսե՞լ եք արդյոք որ որևէ երկրում երկու տասնյակից ավել քաղկալանավոր եղած լինի, երկիրը վարի ազատագրական պատերազմ, հաղթի, անկախանա կայսրությունից, բայց նոր ղեկավարությունն ընտրվի կայսրության սնած ու կրտած մտաՈՌական բոլշևիկներից ու ծպտված չեկիստներից, իսկ անկախությունը կերտած նախկին քաղկալանավորներն արտաքսվեն երկրից, և անէացվեն: Լսե՞լ եք արդյոք, որ ժողովուրդները սերնդե սերունդ ունենան մեջները Նելսոն Մանդելա, Վացլավ Հավել, Լեհ Վալենսա, բայց նրանց իշխանությունը վստահելու փոխարեն անէացնեն, բանսարկեն, ոչնչացնեն ամեն օր, ամեն վայրկյան, և անգամ հիշողությունից փորձեն ջնջել նրանց մանկուրդները: Լսե՞լ եք արդյոք Մոսո, Պապ, Լեոնիդ, Մալխաս, Արամ, Արմեն Ռեմբո, Արմեն Բիջ, Սմբո, Խելառ, Տիկո, Մալխաս, Պետո ու բազում ուրիշ անուն 90-92 թվականներին, կամ դրանից հետո երբևէ...Նախորոք ասեմ. - չեք լսել, որովհետև երկիրն ու նրա մի փոքրիկ մաս Արցախն անկախացրած զինվորականներին ու հրամանատարներին մոռացության եք մատնել, փոխարինելով նրանց արդեն իսկ հաղթած պատերազմի վերջին մի երկու ամիսը շուրջներս պտտվող մեռած հնչակներով ու չեկայի սարքած ԱՍԱԼԱ - ահաբեկիչներով լավագույն դեպքում, սևիլյան անըդհատ անթրաշ ու տհաս բրդոտ սափրիչով, կամ որևէ ուրիշ մանր կալիբրի ղարաբաղիստ-ֆիդայիստ տհասով: Այդպես հարմար է ձեզ երևի. ինչ ուզեք կասեք ու կհաստատեք նրանց անունից ու մեռածներն ու անլեզուները ձեզ չեն խանգարի, չեն հերքի, չեն բացահայտի ձեր բազում սուտը: Լսե՞լ եք արդյոք որ քաղհալածյալ համարվի որևէ երկրում ծախու գազեթչին, որը չեկայի պատվերով լռության է մատնել տասնյակից ավել արտաքսված գրողի ու լրագրողի գործ, կամ լսե՞լ եք արդյոք որ քաղհալածյալ ու կալանավոր համարվի տասնյակից ավել տարի շարունակ, հարյուրավոր անմեղ մարդ բանտերն ուղարկած դատախազը, կամ բանտերում մարդկանց ոսկորները ջարդող դահիճը, կամ ապօրինի խորհդարան խցկված գեղացի տանուտերը, կամ ամբողջ երկիրը լափած օլիգարխը... Լսե՞լ եք նման բան: Լսե՞լ եք արդյոք որևէ տեղ, որևէ ժամանակ, բանտերից մոբիլ հեռախոսներով ու ինտերնտով հեղափոխական շարժում, կամ սեփական թերթ, բիզնես, ու էլ ինչ ասես ղեկավարող քաղկալանավորների մասին: Եթե չեք լսել, գնացեք Հայաստան, լսեք ու տեսեք, այն ամենը ինչ որ չեք լսել, չեք տեսել ոչ մի տեղ: Թվածս ամեն ինչ առկա է այնտեղ, ու հարկավ կլինի ինչ որ ժամանակ: Եթե ուզում եք, լսել և անգամ տեսնել, մի վարանեք, գնացեք, տեսեք. Աբսուրդի երկիր Հայաստանս... 06.12.2010, Սթոքհոլմ

Es kozjoly mi qani tari vecanotsi nman im bolor texteri tak govq er grum, Ankakhutyan Banak girqs miak girqn e, vor Hayastanic hety tarel e Canada, u erevi ayd patjarov kartel e, vor erb qefy ta u inchqan qefy ta karogh e zavzakanal dra dimac hets internetov, angam ete tneciners qnats en, chem karogh khosel... Miayn ayn patjarov vor merzhel em hety khosel, dardzel e tshnamis u nuyn aktivutyamb inchpes araj, hajhojum e indz amenur. Inch keghtot bozi tgha durs ekar du aj keghtot bozi tgha. Baratsioren, taracioren asatss veraberum e aystegh tarber anunnerov grogh mi avanak, vori anunneits meky' Louis V. e...

как Вы относитесь к четкому разделению понятий "этнического" и "национального"? Otnoshus kak i est', dva raznix ponjatija, po etomu i dva raznix slova. Raznix ne v smisle chto ne imejut nikakoj svjazi mezhdu soboj, prosto oznochajut dve raznie vieshchi... Не считаете ли Вы, что нация неотделима от государства? Da konechno. Gosudarstvo i nacia odno. Nacia i est' gosudarstvo, so vsemi vkljuchajushchimi institutami, kak president, premier, parlament, pravitelstvo i tak dalee... чувства гражданского долга и перед Арменией как раз-то стоит важнейшая задача формирования нации в этом смысле? Znajte Kazarayan, "chvstvo grazdanskogo dolga" mez chjotkix, zakonodatelnix opredeleniij ochen shatkoe ponjatie... Ono slishkom individualno: Vo vremja vojni bili naprimer ljudi, naprimer s moego blizkogo okruzhenija, Shant, Pap, Rembo, Aram, (ja, izvenite za neskromnost) odin osjol eshcjo, kotorij zdes sredi nas v forume, vnimatelno vsegda chitaet, i parashu otkrivaet, on tozhe naprimer, reshil idti voevat. ni kto ne zastavljal, prosto vesheupjamjanutie grazhdane, i dozhe osjol sredi nix, reshili chto eto ix grazhdanskij dolg, i poshli voevat, viigrali vojnju, djrnuli za kardon spasaja zadnici, mnogie ix dazhe predasteljami nazivajut... Takie vot dela. Drugie grazhdane, reshili chto rodina v nix nuzhdaetsja v tilu, chto bi naverno dlja budushchego nezavisimogo gosudarstva, vernee dlja burzhuazii, koroche dlja sobstvennogo sebja, navarovalsja... I takie tozhe dumali naverno chto eto grazhdanskij dolg, do six por dumajut, i tex kto dali djoru, dazhe osla, predateljami nazivajut. Vot dva primera individualnogo ponimanija grazhdanskogo dolga. Gde pravda. Tolko v zakone gospoda i dami. Inache ljuboj shiza mozhet rastreljat vas za to chto ego paranoidalnij bred soschital vas i opredelil predatelem, naprimer za to chto vi neuvazhitelno otnosites k vs vjatom Varlfolomeju... V demokratii vsego lish dve objazonnosti u grazhdanina. VO vsex ostalnix sluchayax mozhno ljunbomu skazat "qyaq is keral" esli tot polezet s nravouchenijami o dolge... Dve objazonnosti grazhdanina pered organizaciej, gosudarstvom - voennaja sluzhba i nalog. Vsjo, net drugix objazonnostej u grazhdanina. Vo vsex ostalnix otnoshenijax s gosudarstvom, grazhdanin oblodaet pravami. I esli pokapatsja gluboko, dazhe nalog i voennaja sluzhba svoemu gosudarstvu, SVOEMU - tozhe pravo. Nadejus prikolites.

Sovershenno net, ne agresiven. Demokratija podrozumevaet tak zhe pravo na samooboronu, kak lichnosti, tak i nacii. Demokratsija visshaya forma nacionalisma...

Znajte GHazanchyan, ne nravitsja men to chto vi menja "proveryat" zaxoteli? Eto pervoe o chjom xochetsja vam skazat'. Zhili bi mi v demokratii, v nastojashchej, u vas dazhe v misljax ne bilo bi chto vi imeete pravo, ili mozhete proverjat' kogo libo. *** Ob oruzhii: schitaju chto noshenie oruzhija takoe zhe pravo cheloveka, kak pravo na zhizn'. Ja vsegda bil, i est za to chto bi ljudi bili vooruzheni, poka net mira na vsej planete. KARS: ete sarkazmid verj chtas, kversksem 7 harkani hayhoyanqs, khishem amboghj azg u eramd. Eli karotel es indz?

Please Allow Me to Introduce Vahe Avetian (writer, publicist, and politician) in this exclusive interview. I hope you find the interview as captivating and fascinating as I do Lara Kaplan Editor Armenian Genocide Resource Center Vahe, Please tell us about your family and yourself? I was born as an Armenian in Yerevan and was thoroughly brainwashed as such by parents, elders, relatives, all kind of local authorities, teachers, statesmen and clergy. I was born again, as a Swede this time, in Stockholm, and was thoroughly brainwashed by the respective authorities and people of my second tribe, Swedes. I died as both in Washington D.C., USA, and since then I am trying to preserve myself as a human being instead, as much as I can. I was born in a family of a philosopher and a journalist. That has something to do with my writing skills probably. Both had linguistic background, so did my numerous aunts and uncles. In such a big family the news about me "becoming" a writer was considered natural. I have three Swedish sons who are going their own ways and a wonderful wife with 3 university degrees, so I have the best ever possible critic nearby and as such the best friend who makes sure I won't sink... . . . When and why did you begin writing? My first essay "Brighton Beach" was born in Brighton Beach, New York, at a very special night, when I suddenly realized that I don't know a single politician in the world who is not a crook (and I knew and know plenty of them personally). It was in 2003. It probably had something to do with the magic of the place, The Brighton Beach. Many writers were born there. One of them was Dovlatov, one of my favorites and "teachers". I started to write when no book had been published in Armenia for 2 years. I suddenly felt fear for my tribe, Armenians. A nation, which does not create literature, dies. I could not demand from anyone around me to write, so I started to write myself. I was saving my tribe's spirit, I might say..., or I had an illusion of doing so. Anyway, the feeling was so genuine, that it does not make a difference if I was wrong or right: I would have died of shame if I wouldn't have come up with something... There is (was) another component in the complexity of one's writing in general and in my case in particular: people, women and men, were bitten, persecuted, executed, tortured physically and worse, psychologically in Armenia when they dared to write or pronounce a single word of truth in written, audio, video, TV/radio media. It was clear then that the "task" of a free speech lies on the shoulders of those Armenian citizens, who were far away from KGB executives, and lived in democracies and enjoyed freedoms and security. In my understanding it was a civil duty of any citizen who had a protection, to speak up for his or her sisters and brothers in homeland. So did I... Please tell us about your books I have 8 of them. Two were published, "Independence Army" and EstablishMENT", the third publication was stopped in the printing house, the first ones were thrown away from the bookstores and, ever since, the public has no other access to them except through the Internet. I don't feel comfortable speaking about the literary qualities of my books: let literary critics do that. As a politician for 25 years now, I'll tell about the political consequences of writing books: I was charged with a crime in Armenia and became a persona non grata since the publications and I was also charged in the US by ARF representatives (a coalition partner of the Armenian government) for simply speaking up the fact that there are exiled writers from Armenia. I was forced to stay by judicial decree and fight a trial for almost 2 years and by doing so I was held from participation in the parliamentary elections in Armenia. They caused to hinder my entrance to the country so I would not be elected. Do you have anything specific that you want to say to your readers? Nothing that hasn't been said a long before me by noble daughters and sons of humanity as well as by numerous Armenian writers. The problem with Armenians is that they have produced more writers than readers. So, if there is something specific in my books it is probably the style, the form. How did you decide to move to Sweden and how it has affected your writing and political views/experiences? I didn't decide. It was the Soviet intelligence that took the power back in 1992 in Armenia that decided. Sweden was just the country that issued me a visa and a political asylum later. I would call it a coincidence if I would believe in such a concept. I don't. I just have no logical explanation for being in Sweden. It just happened so. "Non logical" explanations that I have are not presentable to a wide public. Being in Sweden changed me a lot of course, especially when I became a Swede. Being full-time Armenian and a Swede at the same time was an extraordinary practice where each of these identities of mine was sharply critical of each other. I shaped myself in that double critical stance. My current political views were also shaped in that inner dialogue, but I can't tell that they are popular in any of my countries. However, in the case of Sweden I should tell that in spite of ideological differences and a constant critical attitude towards the Swedish establishment, I have been twice nominated as a candidate for the parliamentary elections by my fellow Swedes. What happened in Glendale when you decided to go to USA and why? I attended a literary evening organized in honor of the Armenian writer Vahe Oshagan; let him rest in peace, where the ARF establishment gathered from all over the world. I couldn't find a better place among Armenians to declare that there are writers in the motherland who were politically prosecuted and exiled, and that it is the duty of every public organization and gathering to condemn human rights violations. They violently attacked me from all sides and arrested me in the library, where the event was taking place, by American policemen with Armenian surnames (both ARF supporters as I found out later); two other Armenians (also ARF members) brought battery charges against me. This happened with the full cooperation of the attendants, who shut down their ears while their women at the helm of their voice released an endless lu-lu-lu-lu, like the ones you hear during a Middle Eastern marriage ceremony, so that they silence my voice. I went through a trial for a year-and-a-half in the US until the charges were dropped, and I came back to Sweden in 2008. What can you tell about Exiled Armenians Writers, the Facebook group you have initiated and what reaction you have? The Union of Exiled Armenian Writers was founded in 2006. Facebook became just one of those places where exiled writers placed their (our) declarations. More people got the information as a result, especially since no Armenian newspaper, TV channel, political or public organization, civil/human rights defender wants to speak about this phenomenon. Why all political and public organizations, figures, journalists, human rights defenders in Armenia and Diaspora keep silence about exiled writers? Good question. One need to know the modern post Soviet history of Caucasus and other post Soviet republics as well, to be able to understand why those above-mentioned in Armenia keep silence. The history of the republics, which were not welcome to join the European family, went different from East Germany’s or Baltic republics’ or the countries which collectively are called often “former Warsaw Pact members” or “east – European neighborhood.” The other 12 former soviet republics were left under the patronage of the newly established Russian Federation which never denounced or reorganized the former security structures of USSR: KGB, GRU, and so on. As a consequence, in 1992, all former member republics were taken over back, so for the wide public and world community these countries were and are “independent”, but in reality all public and civil jobs, posts, the media, businesses and everything else in countries were and are driven by former KGB officers and network of undercover informers. All presidents, prime ministers, ministers, local leaderships were and are implemented by those structures through voting manipulations and organized crime. As soon as the above mentioned organizations, public servants, journalists and human rights defenders pronounce a declaration through the media, an international recognition and international debate will follow, where those driven out writers will get an open auditorium; and when this happens, the people will see new concepts, so thoroughly hidden from them by the junta. And those concepts will force to step down that junta, and the entire corrupt establishment. All the above-mentioned are the part of that establishment. They can’t provide international recognition to those who are not hiding their intention to bring down the criminal gang and send them to the courts, and those above-mentioned with them too, for participation in organized crime. How did you get involved in politics and tell us about your experiences in your participation in founding of The Republican Party of Armenia? Is the Party still part of the Armenian election process? It all started back in 1989/90 when some solders and commanders of the Independence Army decided to create a political party which will defend the country’s independence against the main aggressor, the USSR that time, and develop a prosperous and self-sufficient state. Since we were just a bunch of ethno-provincial young enthusiasts (and I was the youngest) with no knowledge, experience and tradition of state and governance, we concluded very easily that it is a task not beyond our capacities: And there it goes: it became the largest party today, has the majority of the seats in the parliament, a prime minister, a president. I had the number two party ticket. For me everything went wrong in 1992, and here am I, in Sweden, since that time. I was nominated to parliamentary elections the first time in 2002, the second time in 2010. This last time I stepped down for personal and other reasons, which is a different topic of discussion about Swedish matters. Here we’re talking about Turkish-Armenian business. What can you tell us about the ARF? How did you get to be a representative of them in Scandinavia? ARF is a coalition of small and relatively wealthy dealer-wheeler bunch of uneducated and brainwashed dupes as majority and some very sophisticated, well educated agents of KGB. I was young then and was out there to save the world, which was the motherland and nothing else. Marukhian, the leader of the party then and exiled from Armenia that time, visited Sweden, where we met, talked a lot. He told me that the party wants to modernize itself and become a traditional social-democrat one, to quit all kinds of secret activities and voodoos. He asked me to join them and help them to start it all over from the scratch, since I already had experience with the republicans. I was thinking then, that Armenians need to have several established parties to be able to form democratic governance, so I agreed to help them until it starts rolling, and leave them then. I was republican. My only interest was to help to build up the plurality in the newborn political field of Armenia. Sometime later, almost at the same time, two main leaders of the ARF died in very strange circumstances: To be more exact, one of them suddenly fell into a coma, remaining in that condition for quite long time, and died without waking up. And I was suddenly elected as the vice representative of the Scandinavian brunch. Since the day of the elections I haven’t seen any of those ARF members. Another exiled writer, who in exactly similar circumstances had joined the party then, had become witness to an official decision by the party Bureau to sack the Scandinavian branch. This was an extraordinary event in the history of the party to sack an entire organization. You need to have strong justifications. Their excuse was, according to my exiled friend that the Scandinavian branch was a few members short than a fully operating branch requires. This was hogwash, especially since the ARF, dying to recruit new members all over the world, has always allowed much smaller groups to operate, especially in regions where there aren’t that many Armenians like Lebanon or California. The real motive was, of course, to distance me and free-thinking with me and our Scandinavian democratically-minded Armenians, from the party. No ARF member has ever questioned the corrupt and criminal practices of its Middle-Eastern minded leaders who want to operate in total hegemony. It was some of these same people who tried to send me to jail in California, with false accusations, as if I kicked some two ARF buts. What is the agenda of ARF, whether they have any contribution or hinder any positive steps etc. ? No agenda except growing bellies, buts and thick heads. Shish kebab, Ishli kufta and ghavurma are the agenda of a dashnak. How much do you follow developments in Armenia, and in what way you are optimistic about the future developments? I have access to information through my very unique sources and I could probably tell that I am often able to make quite thorough conclusions and speak harshly and nastily, even in public sometimes. Optimism is the luxury of the citizen, who trusts his governance to administrators, with all right to believe that they know their business, exactly as passengers have the right to believe that the bus driver they are boarding on has a driving license, or the pilot of the plane they are boarding and so on. This are the words of my lovely teacher, friend, brother, father Ara Baliozian. What are your experiences with Turks in general? The first Turk I met in my life was Tahibeh, a wonderful woman, mother of several kids, my neighbor. She knocked on my door the same day I moved to my apartment in Stockholm and offered some new home baked bread. I was very much surprised and told her that I don't need bread. She insisted. I accepted it. The bread was delicious. Her explanation of the move was that it is in her tradition to share bread with neighbors and I enjoyed that tradition of hers for many years until she passed away. May she be blessed and rest in peace. She was my introduction to my personal experiences with Turks. Later I had a couple of dozen pupils with Turkish origin in my studios and got to know their parents. I am honored by the title "abi" daily by the Turkish kids and youngsters of the neighborhood, and believe me, it is not a word with which they honor many. I can definitely tell today that my personal experience with Turks is very different from the "official line" and the brainwashing about Turks by the Armenian state, academicians, Diaspora, parents, grandparents, all kinds of authorities and priesthood. Do you see any marked differences between present-day Armenians and Turks? If so, how ? None: Turks probably are more open-minded now, I guess. Turkey is a democracy, weak yet, but a democracy. And not less important: Turkey is an independent state. Armenia is far away from two mentioned concepts yet. How can the Armenian-Turkish reconciliation be achieved if you were to be an independent negotiator? Our countries are not in the shape today to let independent people be elected to negotiate. Our countries are not democracies yet. No one who is reasonable will be allowed to negotiate today. Both our governments keep the status quo and are in a total harmony with each other. If one day we become democracies for real, the personalities of negotiators will not play a big role, because the concepts will negotiate for themselves: concepts of human rights and dignity. And those concepts are universal, for all human beings. Do you think an Armenian-Turkish consensus is a possibility in our lifetime? What can be done to speed it up ? Develop democracy farther and farther, plant human rights awareness all around on daily basis. What are your current projects? To wake up in the morning, see the blue sky and the uprising sun and glorify the Lord in appreciation. That is my project of each day. Those thoughts that have something to do with longer periods of time than tomorrow morning, I call dreams, not project. I have dreams, plenty of them and the most complicated one is the life in the Caucasus with dignity. http://armenians-1915.blogspot.com/2010/09...i-daily-by.html

МЕНЯ ВЕЛИЧАЮТ ТИТУЛОМ «АБИ» ТУРЕЦКИЕ ДЕТИ И ЮНОШИ В ОКРУГЕ, И ЭТОЙ ЧЕСТИ ОНИ УДОСТАИВАЮТ НЕ МНОГИХ Разрешите представить Ваге Аветяна: писателя, публициста, политика. Надеюсь что вы найдёте его ответы такими же захватывающими и интересными, как я. Лара Каплан, Armenian Genocide Resource Center, 20.09.2010 - Ваге, расскажите, пожалуйста, о себе и о своей семье. - Родился армянином в Ереване, и, как таковой, подвергся промыванию мозгов со стороны родителей, старших, родственников, местных авторитетов всякого толка, учителей, государственных инстанций и духовенства. Родился вновь в Стокгольме, и на этот раз мозги мои были промыты соответствующими инстанциями и народом моего второго племени – шведами. Окончательно потеряв оба идентитета я возродился в США, в Вашингтоне, и с тех пор стараюсь просто быть человеком. Я родился в семье философа и журналиста и моё умение писать пожалуй связано с семьей. Оба моих родителя были филологами, также как и мои многочисленные тети и дяди. Поэтому моё "становление" писателем не стало сюрпризом в моём роду. У меня есть три шведских сына, которые уже самостоятельно идут своими собственными путями, и чудесная жена с тремя университетскими образованиями - лучший критик и друг. - Когда и почему Вы начали писать? - Мой первый рассказ "Брайтон Бич" родился в Нью-Йоркской окраине Брайтон Бич, в очень особенную ночь, когда я вдруг осознал, что не знаю ни одного порядочного политика в мире (а я знал и знаю многих лично). Это было в 2003 году. Может связано было это ещё и с магией этого места. Брайтон Бич! Здесь родились многие писатели. Довлатов, которого я, пожалуй, назвал бы одним из моих учителей - один из них. Я начал писать, когда в Армении 2 года подряд не издавали ни одной книги. Почувствовал страх за свое племя, армян. Народ, который не создает литературу, умирает. Я не мог требовать от кого-то взять на себя эту ответственность и начал писать сам. Я сохранял дух своего племени, если можно так сказать… Может быть это была лишь иллюзия, и с племенем все было в порядке. В любом случае, это чувство было настолько искренним, что не важно, был я прав или ошибался: я бы умер от стыда, если бы выяснилось, что опасения мои оправданы, а я ничего не создал и не предложил. Есть и другое объяснение феномену писания вообще, и в моём случае в частности. Многие в Армении подвергались травле, гонениям и пыткам физическим и, что хуже – моральным, если осмеливались произносить хоть одно слово правды в печати, по радио, по телевидению. Было ясно, что «обязанность» говорить легла на плечи тех граждан Армении, которые находились вне зоны доступа карателей КГБ. На плечи тех, кто жил в демократических обществах и пользовался свободами и безопасностью. В моем понимании это было гражданской обязанностью каждого, находящегося в безопасности, говорить за сестер и братьев своих, живущих на родине.… И я заговорил. - Расскажите о Ваших книгах. - У меня их 8. Две, "Армия Независимости" и "ЭстаблишМЕНТ" были опубликованы в 2005, издание третьей книги было приостановлено в типографии. Первые две были выкинуты из книжных магазинов, и доступ к моим книгам возможен после этого только по интернету. Мне неудобно говорить о литературных качествах моих книг, оставляю это критикам. Как политик с 25 летним стажем могу сказать о политических последствиях издания книг. После публикации первых двух я был обвинен в нелегальном хранении оружия в Армении и стал персоной нон грата; был обвинен также в США, членами АРФ (Армянская Революционная федерация - Дашнакцутюн, коалиционный партнер властей Армении в то время) за то, что посмел озвучить факт изгнания писателей из Армении. Почти 2 года был вынужден оспаривать в американском суде их обвинение, и это помешало мне участвовать в выборах в Армении. Они этим перекрыли доступ в страну, чтобы я не мог участвовать в выборах. - Что особенного вы говорите своим читателям? - Ничего такого, чего не было сказано задолго до меня великими дочерьми и сыновьями человечества и несколькими армянскими писателями среди них. Проблема армян в том, что они производят больше писателей, чем читателей. Если есть что-то особенное всё-таки в моих книгах, то это, наверное, стиль, форма. - Почему Вы решили переехать в Швецию, и как это отразилось на вашем творчестве и политических взглядах? Я ничего не решал. Решила советская разведка, вернувшая себе власть над Арменией в 1992 году. Швеция была страной, давшей мне визу, а затем - политическое убежище. Я бы назвал это случайным стечением обстоятельств, если бы верил в такую концепцию. Но я не верю. «Нелогические» объяснения, которые у меня есть, не презентабельны для широкой публики. Жизнь в Швеции, конечно же, очень изменила меня, особенно когда я стал шведом. Сопоставление шведа и армянина стало для меня неординарным опытом, особенно когда два моих идентитета были максимально критичны по отношению друг к другу. Я оформил себя под этим двойным критическим наблюдением. Мои сегодняшние политические взгляды тоже образовались в результате этого внутреннего диалога, но не могу сказать, что они популярны в какой-либо из моих двух стран. Однако, в случае со Швецией, могу сказать, что, вопреки идеологическим разногласиям и постоянному критическому отношению к шведскому истеблишменту, я был дважды выдвинут моими шведскими друзьями в кандидаты на парламентских выборах. - Что случилось в Гленделе, во время Вашей поездки в США и почему? Я посетил мероприятие, посвященное армянскому писателю Ваге Ошакану, мир его памяти, на котором собрался истеблишмент АРФ со всего мира. Я не мог найти лучшего места в армянских кругах для декларации факта изгнания армянских писателей из родины и о необходимости осуждения нарушения прав человека со стороны каждой общественной организации и собрания. Они атаковали меня со всех сторон. Меня арестовали полицейские с армянскими фамилиями (члены АРФД как я выяснил позже) в библиотеке, где проходило мероприятие. Двое других армян выдвинули против меня обвинение в их избиении. Это происходило при полной поддержке собравшихся, которые закрыли демонстративно свои уши, а женщины стали испускать истошные вопли лю-лю-лю-лю, похожие на крики, издаваемые на ближневосточных свадьбах. Таким образом они пытались заглушить мой голос. Я потратил полтора года на судебное разбирательство, пока дело не было закрыто, и вернулся в Швецию в 2008. - Что вы можете сказать об Изгнанных Армянских Писателях, группе в facebook, которую вы создали, и о реакции на нее? - Союз Изгнанных Армянских Писателей был основан в 2006 году. Facebook стал только одним из тех порталов в интернете, где изгнанные писатели публикуют свои (наши) декларации, поскольку ни одна армянская газета, политическая, общественная или правозащитная организация, ни один телеканал не заговорил об этом явлении. - Почему все политические, общественные деятели, журналисты, правозащитники в Армении и диаспоре замалчивают это явление? - Хороший вопрос. Для того, чтобы понять почему вышеназванные молчат в Армении, нужно знать новейшую постсоветскую историю Кавказа и других бывших советских республик. История неприглашенных в Европейскую семью республик развилась иначе, чем история Восточной Германии, Балтики, или стран коллективно называющихся «странами бывшего Варшавского пакта». 12 бывших советских республик остались под патронажем новосозданной Российской Федерации, которая никогда не распускала и не реорганизовывала бывшие советские службы безопасности – КГБ, ГРУ и им подобные. В результате, в 1992 году все бывшие союзные республики были собраны обратно. И только для широкой и международной общественности они остались и сейчас остаются «независимыми». В реальности все государственные и общественные посты, медия и бизнес и все другое в этих странах управлялось и управляется бывшими офицерами КГБ и их агентурной сетью под прикрытием. Все президенты, премьер-министры, министры, дипломаты, местные руководители были внедрены и внедряются посредством выборных махинаций и организованной преступности. Как только вышеназванные деятели, журналисты, и правозащитники заговорят об изгнанных писателях в масс-медиа, за этим последует международное признание проблемы и ее публичное обсуждение. Это даст возможность изгнанным писателям выйти к открытой аудитории со своими концепциями, которые так тщетно прячет хунта, потому что они, эти концепции, заставят хунту и весь коррумпированный истеблишмент отступить. Все Вами названные политические, общественные деятели, журналисты, правозащитники – часть истеблишмента. Они не могут способствовать международному признанию тех, кто не скрывает своего намерения арестовать криминальную хунту и отдать ее под суд. И не только хунту, а также названных Вами деятелей за содействие организованной преступности. - Как вы оказались в политике? Расскажите пожалуйста о вашем участии в основании Республиканской партии. Является ли эта партия сейчас частью политических процессов? - Все началось в 1989/90, когда солдаты и командиры Армии Независимости решили создать политическую партию, которая должна была защитить страну от главного агрессора, тогда СССР, и построить стабильно развивающееся независимое государство. Мы были тогда группой молодых этно-провинциальных энтузиастов (и я был младше всех) без знаний, опыта и традиций государственности и управления, и поэтому наверно решили что это задача нам под силу. На сегодняшний день это самая большая партия, имеет большинство мандатов в парламенте. Президент и премьер-министр также являются членами этой партии. У меня была партийная карта под номером 2. Мои проблемы начались в 1992, и с тех пор я в Швеции. Впервые был выдвинут в кандидаты на парламентских выборах здесь в 2002, во второй раз в 2010. Вернул мандат по личным и другим причинам, о которых не стоит здесь говорить. Это шведская тема. Сегодняшняя наша тема - Армяно-турецкие отношения. - Что Вы можете сказать об АРФД, и как Вы стали представителем этой партии в Скандинавии? - АРФД - это коалиция сравнительно обеспеченных челночников и необразованных простофиль, каких абсолютное большинство, и образованной кучки агентов КГБ. Я был молод тогда и конечно спасал мир, который отождествлялся только с родиной. Марухян, тогдашний лидер партии АРФД высланный из Армении, приехал в Швецию. Мы встречались несколько раз и очень долго говорили. Он сказал мне, что партия хочет обновить себя и стать традиционной социал-демократической, отказаться от вооружённой, секретной деятельности и от всякого вуду. Он попросил меня присоединиться к ним и начать все с нуля, поскольку у меня был уже опыт с республиканцами. Я думал тогда о необходимости политических партий для обеспечения демократического правления и поэтому согласился помочь им, при условии, что отойду потом, как только вырулят самостоятельно. Я был республиканцем. Мой интерес был способствовать развитию политического плюрализма в новорожденном политическом пространстве Армении. Некоторое время спустя, почти одновременно, два главных лидера АРФД скончались при странных обстоятельствах. В частности, один из них неожиданно впал в кому, провел в таком состоянии довольно долгое время, и умер, не приходя в сознание. И тогда я был неожиданно избран вице-представителем Скандинавского филиала партии. После выборов мне не удалось встретиться с членами партии. Другой изгнанный писатель, попавший в партию при похожих с моими обстоятельствах, был свидетелем принятия партией решения о роспуске скандинавского филиала. Это было беспрецедентное решение в истории партии - распустить целую организационную единицу. Для этого нужны основания. Их объяснением было, по словам моего друга, то, что в Скандинавии не насчитывается достаточное количество членов партии для того, чтобы функционировал филиал. Это было лапшой на уши, поскольку особенно АРФД рекрутирующая членов по всему миру, имела более малочисленные группы, особенно в регионах, где армян не так много, как в Ливане или Калифорнии. Реальный мотив этого решения - отдалить от партии меня и демократически мыслящих армян, живущих в Скандинавии. Ни один член этой партии не поставил под сомнение коррумпированную и криминальную деятельность своих лидеров с ближневосточным менталитетом, которые хотят иметь абсолютную власть. Это те люди, которые пытались потом посадить меня в тюрьму в Калифорнии с фальшивым обвинением в том, что я якобы пнул по двум дашнакским задницам. - Каков вклад АРФД в развитие страны? Какая у них повестка? - Никакой! Толстые животы и задницы: шиш-кебаб, ишли-кюфта и кавурма и есть повестка дня дашнака. - Насколько вы следите за событиями в Армении и какова ваша оптимистическая версия развития событий? - Мои источники информации уникальны, и наверно мне удаётся делать серьезные выводы и публичные заявления, которые порой даже жестки и неприятны. Оптимизм - роскошь рядового гражданина, который доверяет правление своим государством администраторам, с полнейшей уверенностью в то, что последние знают своё дело. Точно так, как пассажир имеет право верить в то, что у водителя автобуса, в котором он едет, есть разрешение на вождение, или что пилот самолета умеет управлять своей машиной. Это слова моего любимого учителя, друга, брата, отца Ара Балиозяна. - Каков ваш опыт отношений с турками? - Первым турком, которого я встретил в своей жизни, была Таибе, прекрасная женщина, мать нескольких детей, моя соседка. Она постучала в мою дверь в первый же день, когда я переселился в свою квартиру в Стокгольме, и предложила свежеиспеченный домашний хлеб. Я был очень удивлен, и сказал, что не нуждаюсь в хлебе. Она настояла. Я принял. Хлеб был отменный. Она объяснила, что это ее традиция - делить хлеб с соседями. Я на себе чувствовал эту традицию многие годы, до тех пор, пока она не скончалась. Пусть будет она благословенна и пребывает в мире. Она была моим введением в общение с турками. Позже у меня в студиях учились пацаны турецкого происхождения, и я общался с их родителями тоже. Меня ежедневно величают титулом «аби» десятки турецких детей и юношей в округе, и поверьте, этой чести они удостаивают не многих. Сейчас я могу с уверенностью сказать, что мои персональные отношения с турками очень отличаются от «официальной линии» и промывания мозгов о турках, исходящей от армянского правительства, ученых, диаспоры, родителей, дедушек и бабушек, всех видов авторитетов, власти и духовенства. - Какие различия Вы видите между сегодняшними турками и армянами? - Никаких. Турки могут быть более свободны от предубеждений сейчас. Турция - демократия, пока что слабая, но демократия. И не менее важно: Турция – независимая страна. Армения еще очень далека от этих двух понятий. - Если бы Вы были независимым переговорщиком, как бы вы добились армяно-турецкого примирения? - Наши страны не в состоянии сейчас выбрать свободных людей для переговоров. Наши страны не достаточно демократичны. Оба наших правительства держат статус-кво и у них полная гармония друг с другом. Когда мы станем демократиями личности переговорщиков не будут играть важную роль, поскольку концепции сами за себя договорятся. Концепции прав человека и достоинства. Они универсальны, для всех людей. - Возможно ли достижение армяно-турецкого согласия еще при нашей жизни? Что надо сделать, чтобы ускорить этот процесс? - Развивать демократию дальше и дальше, взращивать осознание прав человека ежедневно. - Каковы ваши планы? - Проснуться утром, увидеть голубое небо и восходящее солнце, восславить Создателя с благодарностью. Это мой план на каждый день. Всё то, что намечается на более длительный период, чем завтрашнее утро, не планы, а мечты. У меня есть мечты, их множество, и самая сложная из них пожалуй– жить на Кавказе с достоинством. http://www.southcaucasus.com/index.php?pag...ons&id=2540

«Ներկայիս ՀՀԿ-անները ոչ մի կապ չունեն իմ հանրապետականների հետ, բացառությամբ մի քանի հոգու, որոնց կուսակցության շարքերում մնալը վստահաբար կապված է եղել բարոյական զոհողությունների հետ»: «Վտարանդիությունը միշտ քաղաքական պատճառ ունի» «Հայաստանի տարբեր ժամանակների նամեստնիկների հետ քաղաքական տարաձայնությունները դառնում են երկրից դուրս հայտնվելու պատճառ»,- ասում է Շվեդիայում բնակվող Վահե Ավետյանը, ով իրեն համարում է մեկը վտարանդի հայ գրողներից: «Ա1+»-ը որոշել է անդրադառնալ այս խնդրին` հեռվից զրուցելով վտարանդի գրողների հետ: Մեր առաջին զրուցակիցը հենց Վահե Ավետյանն է: Ծննդով երեւանցի Վահե Ավետյանը Հայաստանից հեռացել է 18 տարի առաջ: Մի ուշագրավ փաստ. նա 1990-ին կամավորագրվել է Անկախության Բանակի շարքերը, մասնակցել մարտերի և հատուկ նշանակության գործողությունների։ Մասնակցել է Հայաստանի Հանրապետական կուսակցության հիմնադրմանը և ընտրվել կազմակերպության առաջին խորհրդի անդամ։ Կրել է կուսակցական համար 2-րդ քարտը։ Դադարեցրել է գործունեությունը բանակում ու կուսակցությունում 1992-ին ու բնակություն հաստատել Շվեդիայի թագավորությունում: - Ո՞րն է հայ գրողի` Հայաստանից վտարվելու պատճառը: -Այլախոհությունն առաջին պատճառն է: Երկրորդն այն է, որ հերիք չի խորհում են, դեռ խոսում ու գրում էլ են, չեն վաճառում հոգիները նամեստնիկներին, չեն վախենում, չեն կոտրվում: Մի հանգամանք էլ կա: Վտարանդի գրողները որպես կանոն ունեն հասարակական մեծ ոստայն: Այդ և յուրաքանչյուր գրողի դեպքում խիստ յուրօրինակ բազում այլ պատճառով նամեստնիկները նրանց ֆիզիկապես ոչնչացնել չեն կարողանում, ինչպես վարվել ու վարվում են բազում ուրիշների հետ, ուստի նախընտրում են պարզապես աքսորել: Ոմանք իրենք են խուսափում հետապնդումից, հեռանում եմ: Վտարանդիների ստեղծած գրականությունը չի տարբեր միայն, այլ նաև անցյալն ու կենսափորձը: Վտարանդիների միությունը քաղաքական միասնական որևէ ուղղվածություն չունի: Մարդու իրավունքն է ընդհանրականը վտարանդի գրողների միջև: - Ձեզ վտարեցի՞ն, թե՞ նախընտրեցիք հեռանալ: -Սա մի քանի հասարակ բառերի դասավորումով կառուցված բարդագույն հարց է: Ըստ իս` ոչ ոք ոչ մի երկրից չի հեռանում իր կամքով: Այո, տեղից վեր կենալն ու քայլելը երկրից դուրս գուցե սեփական կամքով է անում, երբ վեր է կենում ու քայլում է դուրս, բայց բոլոր այն հանգամանքները, որ ստիպել են մարդուն դիմել դրան, պարտադրված են շուրջ բոլորն եղած հասարակությամբ: Մարդը սեփական տունը լքում է միայն պարտադրաբար: Ընդհանրացումն անում եմ` ասելու համար, որ իմ երկրից հեռանալու անձնական դեպքը տարբեր չէ իր տրամաբանությամբ մնացյալ հեռացածներից, որովհետև բոլորն են վտարանդի, անկախ նրանից` գիտակցում են դա, թե ոչ: Մարդու իրավունքի խախտման դեպքերի մեծ մասն ընդհանրապես տեղ են ունենում այն պատճառով, որ նա ում իրավունքը խախտվում է, տեղյակ չէ իր իրավունքից: Իմ հեռանալու մասին պրոտոկոլային պատասխանը կլինի այսպիսին երևի. Հեռացել եմ հիմնականում երեք պատճառով. 1. ՊՏՍ-պոստտրավմատիկ սինդրոմ 2. Մահվան անդադար սպասում, երկու մահափորձ` վերջին 6 ամսում 3. Աշոտ Նավասարդյանի հորդորն ու հանձնարարականները: -Այդ պատճառներից ո՞րն էր գլխավորը: -1992-ին Անկախության Բանակի հրամանատար էի, ՀՀԿ խորհրդի անդամ: Այսօր կարդացողն այս անունները կապելու է բազազ Արտեմի ու զեխ գեներալի պատկերի հետ հարկավ, երբ իրականում 92-ին իմ ու բազում ուրիշ վետերանների դեպքում անխուսափելիորեն նշանակում էր ՊՏՍ - պոստտրավմատիկ սինդրոմ: Միայն սրա մասին մի քանի գրքով հազիվ հնարավոր լինի ավարտուն պատկեր ունենալ: Ասեմ միայն, որ ամերիկյան յուրաքանչյուր զինվորական, ամեն կոմբատ գործողությունից հետո ուղարկվում է տուն` մի քանի ամիս հոգեբանների ու այլ մասնագետների հսկողությամբ կազդուրման ու վերականգնման, և անգամ միլիարդավոր դոլարների այդ ներդրումից հետո վետերանների կեսից ավելին գործազուրկ են` որպես հետևանք` անտուն, հարբեցող, թմրամոլ, մասնակից ամեն տեսակի ու մակարդակի կազմակերպված քրեական գործունեության: Ապատիկ են մարդկային կյանքի մնացյալ ոլորտների նկատմամբ: Ես այն ժամանակ չգիտեի` ՊՏՍ-ն ինչ է, բայց հիշում եմ, որ հեռանալուց առաջ սպառվել էի ֆիզիկապես ու բարոյապես ու հազիվ էի կարողանում ինձ զսպել, որ մարդ չսպանեմ: Սրան ավելացած երկու մահափորձ վերապրեցի վերջին կես տարվա ընթացքում: Շուրջ բոլորս մեկը մյուսի հետևից սկսեցին սպանվել հրամանատարները` ամենազարմանահրաշ հանգամանքներում: Ես դրա մասին լսում էի ամեն օր, եփվում դրա մեջ, որովհետև բոլորս սերտ կապված էինք գլխավոր շտաբով, ռազմի տրամաբանությամբ ու անհրաժեշտությամբ: Խոսեցի մեկ-երկու անգամ մյուս հրամանատարների, քաղաքական գործընկերներիս հետ, փորձեցի տրամաբանական կապ տեսնել, ցինիկորեն քմծիծաղեցին, բացատրեցին անհանգստություններս գերհոգնածությամբ, առաջարկեցին հանգստանալ, զվարճանալ ինչ-որ ժամանակ, իսկ այդ ընթացքում կրակեցին վրաս երկրորդ անգամ: Դա էլ բացատրեցին նրանով, որ Երևանում ամեն տեղ կրակում են, պատահական գնդակ ում էլ ասես կարող է կպչել: Իմ ունեցած բոլոր հնարավորությունները (այն տարիներին սակավ չէին)` պարզելու, թե որտեղից կարող եմ հարված ստանալ, անցան ապարդյուն: Հեռացա, որովհետև չուզեցի սպասել ու տեսնել ընկերներս են ճիշտ, թե ես: Ասեմ, որ այդ ընկերներիս մեծ մասին հետագայում սպանեցին մեկը մյուսի հետևից: Նրանցից այսօր մի քանիսը կան միայն, բայց դրա մասին կարող եմ խոսել միայն իրական անկախ Հայքի, իրական ազգային անվտանգության խորհրդի նիստում: Երրորդ շատ կարևոր հանգամանքն այն էր, որ Աշոտ Նավասարդյանը, որը բացի ընկերս լինելուց, նաև գերագույն հրամանատարն էր Անկախության Բանակի և ՀՀԿ-ի նախագահը, որի խորհրդի անդամ էի 92-ի սկզբին, մասնավոր զրույցում տեղեկացրեց, որ երկրում բոլորին առել են «կալպակի» տակ, այդ թվում` հանրապետականներին, ու դրա վերաբերյալ տվեց ինձ հանձնարարականներ, որոնց հետ նույնպես կապված է արտասահմանում հայտնվելս: Սրա մասին էլ հրապարակավ մանրամասն խոսելուց առաջ հարկ է հաշվետվություն ներկայացնել անվտանգության խորհրդին: Կգա դրա ժամանակը: Ավելացնեմ միայն այն, որ հանձնարարականները կատարված են ու պտուղ են տալիս: Արժե անշուշտ հիշատակել այստեղ, որ Աշոտ Նավասարդյանը որպես պետականաստեղծ ռազմավար, դեռ ուսումնասիրված չէ: Նրա անունը չարաշահվել է միայն պատեհապաշտ ստահակների զեխ կյանքն արդարացնելու համար: Սրանք ծավալուն հարցեր են, կարիք ունեն բազում էջի, վերլուծության: Այս ամենի մասին դեռ կխոսենք հոդվածներով, գրքերով, ելույթներով, դասախոսություններով, հարցազրույցներով ու ասուլիսներով հարկավ, ասեմ միայն ընդհանրացում որպես, որ 92- ից ԿԳԲ-ն ետ է գրավել երկիրն ու սկսել անխնա արմատախիլ անել բոլոր ծանոթ ու ապագայում հնարավոր աճելիք անկախականներին: -Խնդի՞րը ՀՀՇ-ն էր, թե՞ ՀՀԿ-ն: -Մեր հանգամանքում նշանակություն չունի ՀՀՇ, թե ՀՀԿ: Բոլոր կազմակերպություններում ներթափանցած ու ղեկավարող ԿԳԲ-ն նշանակություն ունի, ուրիշ ոչ մի բան: Նրանց վերաբերյալ արխիվները հեռացվել են արդեն Հայաստանից, որպեսզի երբևէ չբացահայտենք մեջներս և արմատախիլ անենք: Նրանք չեն մտածել այն մասին, որ գալու է ժամանակ, որ արխիվների կարիքն այլևս չենք ունենալու: Պարզապես առանց դաժանությունների թոշակի ենք ուղարկելու երեք սերնդի հանրապետական ու տեղական բոլոր իշխանավորներին ու դրանով իսկ 100 տոկոսով ազատվենք չեկիստներից ու բոլշևիկներից: -Դուք իբրեւ ՀՀԿ հիմնադիրներից մեկը, այսօր, երբ ՀՀ-ում իշխանությունը հիմնականում ՀՀԿ-ականների ձեռքում է, չե՞ք կարող վերադառնալ Հայաստան: -Հենց այդ պատճառով չեմ կարող վերադառնալ: Կբանտարկեն ինձ անմիջապես, ինձ կմոռանան մի տասնյակ տարի անգամ ամենակատաղի իրավապաշտպաններն ու ընդդիմադիր առաջնորդները, ինչպես սեփական շարքերից արմատախիլ արված հարգարժան պարոն Մուրադ Բոջոլյանին մոռացան օրինակ: Ներկայիս հանրապետականները ոչ մի կապ չունեն իմ հանրապետականների հետ, բացառությամբ մի քանի հոգու, որոնց կուսակցության շարքերում մնալը վստահաբար կապված է եղել բարոյական զոհողությունների հետ: Մի օր առիթ կլինի նայելու նրանց աչքերին: - Ինչո՞ւ են այս գրողները վտանգավոր: - Որովհետև կարդացվում են բոլորից շատ, ինչն իր հերթին նշանակում է որ կարող են հասարակություն ուղղորդել և անգամ առաջնորդել, իսկ նամեստնիկները ցանկանում են հասարակության մեջ խոսող (գրող, լրագրող) նշանակել ագիտացիայի ու պրոպագանդայի բաժնին հլու հնազանդներին: Վտարանդի գրողներից ոչ ոք չի թաքցրել երբևէ, որ նամեստնիկներին պետք է ձերբակալել և ուղարկել դատարաններ: Նամեստնիկները վտարանդիներին համարում են` բավարար ունակ հեղաշրջում իրականացնելու կամ նշանակալից մասնակցություն ունենալու համար, այդ պատճառով հեռացնում են: Նույն այդ պատճառով վտարանդիների խնդիրը հանրությունից թաքցնում են բանսարկու լռությամբ, նամեստնիկների նշանակած ու կերակրած լրագրողները, իրավապաշտպանները, քաղաքական-հասարակական գործիչները, գրողները և գրանտակեր այլ ակտիվիստներ: -Երբ կա ինտերնետ եւ հնարավոր է ասելիքը տեղ հասցնել, ինչո՞ւ թույլ չեն տալիս հայրենիք վերադառնալ: -Ինտերնետով հնարավոր չէ հեղափոխություն անել: Պետք է ներկա լինես մարդկանց մեջ, ում հետ խոսում ես: Հեղափոխություն ասելով` նկատի չունեմ նամեստնիկների ձերբակալումն ու ազնիվ ընտրություն անելը միայն: Դա սկիզբն է և ամենահեշտը: Դրա փորձն ունենք 1988-ից: Դժվարը հոգևոր ու մտավոր հեղափոխությունն է, համեմատաբար երկար ժամանակ պահանջող ու հնարավոր չէ այն իրականացնել ինտերնետով` առանց սեփական երկրում ու ժողովրդի մեջ կենդանի ներկայության: Այդ ընթացքում, երբ վտարված են գրողները, որպես այդպիսիք նշանակվում են ագիտացիայի ու պրոպագանդայի կուրատորներն ու ճաշակ են մշակում աճող սերնդի մոտ` օգտվելով վտարանդիների բացակայությունից: Այդ կուրատորները վերացական մարդիկ չեն, այլ մեզանում գործող լրագրողները, գրողները, քաղաքական-հասարակական գործիչները, մարդու իրավունքի պաշտպաններն ու տարատեսակ ակտիվիստները: Նրանք, ովքեր տարիներ շարունակ տեղեկացված են եղել համաքաղաքացիների քաղաքական աքսորի մասին, բայց կազմակերպված ու դավադրաբար լռել են: Սա վերաբերում է նաև Սփյուռքում գործող բոլոր կազմակերպություններին, լրատվական միջոցներին ու պարբերականներին: -Ինչպե՞ս են պայքարում վտարանդի գրողները: -Գրելով հիմնականում, բայց վստահեցնում եմ, որ առաջին իսկ առիթով կնետեմ Մոլոտովի կոկտեյլն անձամբ, առանց վարանելու ակնթարթ անգամ: Վտարանդի գրողներն ապրում են տարբեր երկրներում, գործուն են տեղի միջավայրերում, ու նրանց զբաղմունքը գրելուց զատ սաստիկ տարատեսակ է, բայց դրանից հարստանում է անչափ ընդհանրականն ու համատեղ գործունեության դաշտը: -Ինչպիսի՞ կարգավիճակով են վտարանդիները ապրում օտար ափերում: -Կարգավիճակ ասելով` եթե նկատի ունեք վտարանդիների ներկա երկրներում ապրելու իրավաբանական հիմնավորումը, կասեմ որ բոլորը քաղաքացիներ են: Սա անչափ կարևոր է մեկ անգամ շեշտել, որպեսզի հայրենաբնակները դադարեն ակնարկել, որ ամբողջ աղմուկն արվում է նրա համար, որ մնան արտասահմանում: Ոչ, սիրելիներս. ամբողջ աղմուկն արվում է նրա համար, որ վտարանդիները դեմ են եղել երկրից հեռանալուն, և դեմ են հիմա: Նրա մասին է աղմուկը, սիրելիներս, որ վտարանդիներն ուզում են իրենց ներկայիս երկրները թողնել ու վերադառնալ հայրենիք` իրենց լիարժեք իրավունքով և ազատությամբ` մշակութային, հասարակական, քաղաքական կյանքում սեփական տեղերը գրավելու: -Հայ գրողների դեպքում` սա խորհրդային տարիներից մնացած երեւո՞ւյթ է, թե զուտ Հայաստանի երրորդ Հանրապետությանը բնորոշ: -Հայ գրողը բոլոր ժամանակներում վտարանդի է հայերի մեջ: -Վտարանդի գրողների գրքերը ինչպես են հասնում հայաստանցի ընթերցողին: - Չեն հասնում: -Քաղհալածյալ եւ վտարանդի հասկացություններն ինչո՞վ են նման եւ ինչո՞վ տարբեր: -Գրողի վտարանդիությունը միշտ քաղաքական պատճառ ունի: Միշտ: http://www.a1plus.am/am/politics/2010/10/25/vahe-avetyan

Ne zhadnichay, i ne revnuy. U menja bolshe bolelshchikov, na cifri gljan', no samij vernij, eto ti...

Spasibo. Vi kuda to sobiraetes' na dolgo?

Միայն Հայաստանում է հնարավոր, որ մարդը գա թերթի խմբագրություն, պատմի մի համազգային չափի դավադրության մասին, զգուշացնի որ ամեն րոպե կարող է սպանվել, ծիծաղեն վրան գժի տեղ դնելով, դուռը ցույց տալով, մարդը նույն օրը սպանվի, նույն թերթը մյուս օրը ցինիկորեն շարունակելով մարդուն ձեռ առնելը գրի. - երեկ մեր մոտ մի գիժ էր եկել, ասում էր որ համազգային չափի դավադրություն է բացահայտել, ու իր կյանքն այդ պատճառով ամեն րոպե վտանգի տակ է, վրան ծիծաղեցինք, վռնդեցինք, երեկոյան իմացանք որ սպանել են: Վերջ: Անհետ կորավ մարդը: Պատմությունն ավարտված է: Միայն Հայաստանում է սա հնարավոր...

Քառորդ թուրք կամ հարյուր տոկոսանոց մեկ հայ Մեն մի հատիկ հայ գրող Հրանտ Դինքի վարած դիվանագիտությունը նսեմացնել կարող է հայոց մեզ հայտնի համայն դիվանագիտության պատմությունը: Նրա կյանքի ու գործունեության արդյունքն եղավ այն որ մեռնելուց հետո տասնյակ հազարավոր թուրք կրծքներին փակցրին <<ես հայ եմ>> պաստառն ու դուրս եկան փողոց բողոքի, իսկ միլյոնավորը հպարտ են մինչ օրս իրենց հայրենակիցներով ու հատկապես Դինքով:Կասկածում եմ որ հայ որևէ դիվանագետի և անգամ արտգործնախարարի այն աշխարհ անցնելու առիթով անկեղծ ցավակցի քառորդ թուրք անգամ, և նույնիսկ 100 տոկոսանոց որևէ մեկ հայ: 02.10.2010, Սթոքհոլմ

Eli siro pakas es zgacel? Du el gites vor sirelu ban ches che?

Please Allow Me to Introduce Vahe Avetian (writer, publicist, and politician) in this exclusive interview. I hope you find the interview as captivating and fascinating as I do Lara Kaplan Editor Armenian Genocide Resource Center Vahe, Please tell us about your family and yourself? I was born as an Armenian in Yerevan and was thoroughly brainwashed as such by parents, elders, relatives, all kind of local authorities, teachers, statesmen and clergy. I was born again, as a Swede this time, in Stockholm, and was thoroughly brainwashed by the respective authorities and people of my second tribe, Swedes. I died as both in Washington D.C., USA, and since then I am trying to preserve myself as a human being instead, as much as I can. I was born in a family of a philosopher and a journalist. That has something to do with my writing skills probably. Both had linguistic background, so did my numerous aunts and uncles. In such a big family the news about me "becoming" a writer was considered natural. I have three Swedish sons who are going their own ways and a wonderful wife with 3 university degrees, so I have the best ever possible critic nearby and as such the best friend who makes sure I won't sink... . . . When and why did you begin writing? My first essay "Brighton Beach" was born in Brighton Beach, New York, at a very special night, when I suddenly realized that I don't know a single politician in the world who is not a crook (and I knew and know plenty of them personally). It was in 2003. It probably had something to do with the magic of the place, The Brighton Beach. Many writers were born there. One of them was Dovlatov, one of my favorites and "teachers". I started to write when no book had been published in Armenia for 2 years. I suddenly felt fear for my tribe, Armenians. A nation, which does not create literature, dies. I could not demand from anyone around me to write, so I started to write myself. I was saving my tribe's spirit, I might say..., or I had an illusion of doing so. Anyway, the feeling was so genuine, that it does not make a difference if I was wrong or right: I would have died of shame if I wouldn't have come up with something... There is (was) another component in the complexity of one's writing in general and in my case in particular: people, women and men, were bitten, persecuted, executed, tortured physically and worse, psychologically in Armenia when they dared to write or pronounce a single word of truth in written, audio, video, TV/radio media. It was clear then that the "task" of a free speech lies on the shoulders of those Armenian citizens, who were far away from KGB executives, and lived in democracies and enjoyed freedoms and security. In my understanding it was a civil duty of any citizen who had a protection, to speak up for his or her sisters and brothers in homeland. So did I... Please tell us about your books I have 8 of them. Two were published, "Independence Army" and EstablishMENT", the third publication was stopped in the printing house, the first ones were thrown away from the bookstores and, ever since, the public has no other access to them except through the Internet. I don't feel comfortable speaking about the literary qualities of my books: let literary critics do that. As a politician for 25 years now, I'll tell about the political consequences of writing books: I was charged with a crime in Armenia and became a persona non grata since the publications and I was also charged in the US by ARF representatives (a coalition partner of the Armenian government) for simply speaking up the fact that there are exiled writers from Armenia. I was forced to stay by judicial decree and fight a trial for almost 2 years and by doing so I was held from participation in the parliamentary elections in Armenia. They caused to hinder my entrance to the country so I would not be elected. Do you have anything specific that you want to say to your readers? Nothing that hasn't been said a long before me by noble daughters and sons of humanity as well as by numerous Armenian writers. The problem with Armenians is that they have produced more writers than readers. So, if there is something specific in my books it is probably the style, the form. How did you decide to move to Sweden and how it has affected your writing and political views/experiences? I didn't decide. It was the Soviet intelligence that took the power back in 1992 in Armenia that decided. Sweden was just the country that issued me a visa and a political asylum later. I would call it a coincidence if I would believe in such a concept. I don't. I just have no logical explanation for being in Sweden. It just happened so. "Non logical" explanations that I have are not presentable to a wide public. Being in Sweden changed me a lot of course, especially when I became a Swede. Being full-time Armenian and a Swede at the same time was an extraordinary practice where each of these identities of mine was sharply critical of each other. I shaped myself in that double critical stance. My current political views were also shaped in that inner dialogue, but I can't tell that they are popular in any of my countries. However, in the case of Sweden I should tell that in spite of ideological differences and a constant critical attitude towards the Swedish establishment, I have been twice nominated as a candidate for the parliamentary elections by my fellow Swedes. What happened in Glendale when you decided to go to USA and why? I attended a literary evening organized in honor of the Armenian writer Vahe Oshagan; let him rest in peace, where the ARF establishment gathered from all over the world. I couldn't find a better place among Armenians to declare that there are writers in the motherland who were politically prosecuted and exiled, and that it is the duty of every public organization and gathering to condemn human rights violations. They violently attacked me from all sides and arrested me in the library, where the event was taking place, by American policemen with Armenian surnames (both ARF supporters as I found out later); two other Armenians (also ARF members) brought battery charges against me. This happened with the full cooperation of the attendants, who shut down their ears while their women at the helm of their voice released an endless lu-lu-lu-lu, like the ones you hear during a Middle Eastern marriage ceremony, so that they silence my voice. I went through a trial for a year-and-a-half in the US until the charges were dropped, and I came back to Sweden in 2008. What can you tell about Exiled Armenians Writers, the Facebook group you have initiated and what reaction you have? The Union of Exiled Armenian Writers was founded in 2006. Facebook became just one of those places where exiled writers placed their (our) declarations. More people got the information as a result, especially since no Armenian newspaper, TV channel, political or public organization, civil/human rights defender wants to speak about this phenomenon. Why all political and public organizations, figures, journalists, human rights defenders in Armenia and Diaspora keep silence about exiled writers? Good question. One need to know the modern post Soviet history of Caucasus and other post Soviet republics as well, to be able to understand why those above-mentioned in Armenia keep silence. The history of the republics, which were not welcome to join the European family, went different from East Germany’s or Baltic republics’ or the countries which collectively are called often “former Warsaw Pact members” or “east – European neighborhood.” The other 12 former soviet republics were left under the patronage of the newly established Russian Federation which never denounced or reorganized the former security structures of USSR: KGB, GRU, and so on. As a consequence, in 1992, all former member republics were taken over back, so for the wide public and world community these countries were and are “independent”, but in reality all public and civil jobs, posts, the media, businesses and everything else in countries were and are driven by former KGB officers and network of undercover informers. All presidents, prime ministers, ministers, local leaderships were and are implemented by those structures through voting manipulations and organized crime. As soon as the above mentioned organizations, public servants, journalists and human rights defenders pronounce a declaration through the media, an international recognition and international debate will follow, where those driven out writers will get an open auditorium; and when this happens, the people will see new concepts, so thoroughly hidden from them by the junta. And those concepts will force to step down that junta, and the entire corrupt establishment. All the above-mentioned are the part of that establishment. They can’t provide international recognition to those who are not hiding their intention to bring down the criminal gang and send them to the courts, and those above-mentioned with them too, for participation in organized crime. How did you get involved in politics and tell us about your experiences in your participation in founding of The Republican Party of Armenia? Is the Party still part of the Armenian election process? It all started back in 1989/90 when some solders and commanders of the Independence Army decided to create a political party which will defend the country’s independence against the main aggressor, the USSR that time, and develop a prosperous and self-sufficient state. Since we were just a bunch of ethno-provincial young enthusiasts (and I was the youngest) with no knowledge, experience and tradition of state and governance, we concluded very easily that it is a task not beyond our capacities: And there it goes: it became the largest party today, has the majority of the seats in the parliament, a prime minister, a president. I had the number two party ticket. For me everything went wrong in 1992, and here am I, in Sweden, since that time. I was nominated to parliamentary elections the first time in 2002, the second time in 2010. This last time I stepped down for personal and other reasons, which is a different topic of discussion about Swedish matters. Here we’re talking about Turkish-Armenian business. What can you tell us about the ARF? and How did you get to be a representative of them in Scandinavia? ARF is a coalition of small and relatively wealthy dealer-wheeler bunch of uneducated and brainwashed dupes as majority and some very sophisticated, well educated agents of KGB. I was young then and was out there to save the world, which was the motherland and nothing else. Marukhian, the leader of the party then and exiled from Armenia that time, visited Sweden, where we met, talked a lot. He told me that the party wants to modernize itself and become a traditional social-democrat one, to quit all kinds of secret activities and voodoos. He asked me to join them and help them to start it all over from the scratch, since I already had experience with the republicans. I was thinking then, that Armenians need to have several established parties to be able to form democratic governance, so I agreed to help them until it starts rolling, and leave them then. I was republican. My only interest was to help to build up the plurality in the newborn political field of Armenia. Sometime later, almost at the same time, two main leaders of the ARF died in very strange circumstances: To be more exact, one of them suddenly fell into a coma, remaining in that condition for quite long time, and died without waking up. And I was suddenly elected as the vice representative of the Scandinavian brunch. Since the day of the elections I haven’t seen any of those ARF members. Another exiled writer, who in exactly similar circumstances had joined the party then, had become witness to an official decision by the party Bureau to sack the Scandinavian branch. This was an extraordinary event in the history of the party to sack an entire organization. You need to have strong justifications. Their excuse was, according to my exiled friend that the Scandinavian branch was a few members short than a fully operating branch requires. This was hogwash, especially since the ARF, dying to recruit new members all over the world, has always allowed much smaller groups to operate, especially in regions where there aren’t that many Armenians like Lebanon or California. The real motive was, of course, to distance me and free-thinking with me and our Scandinavian democratically-minded Armenians, from the party. No ARF member has ever questioned the corrupt and criminal practices of its Middle-Eastern minded leaders who want to operate in total hegemony. It was some of these same people who tried to send me to jail in California, with false accusations, as if I kicked some two ARF buts. What is the agenda of ARF, whether they have any contribution or hinder any positive steps etc. ? No agenda except growing bellies, buts and thick heads. Shish kebab, Ishli kufta and ghavurma are the agenda of a dashnak. How much do you follow developments in Armenia, and in what way you are optimistic about the future developments? I have access to information through my very unique sources and I could probably tell that I am often able to make quite thorough conclusions and speak harshly and nastily, even in public sometimes. Optimism is the luxury of the citizen, who trusts his governance to administrators, with all right to believe that they know their business, exactly as passengers have the right to believe that the bus driver they are boarding on has a driving license, or the pilot of the plane they are boarding and so on. This are the words of my lovely teacher, friend, brother, father Ara Baliozian. What are your experiences with Turks in general ? The first Turk I met in my life was Tahibeh, a wonderful woman, mother of several kids, my neighbor. She knocked on my door the same day I moved to my apartment in Stockholm and offered some new home baked bread. I was very much surprised and told her that I don't need bread. She insisted. I accepted it. The bread was delicious. Her explanation of the move was that it is in her tradition to share bread with neighbors and I enjoyed that tradition of hers for many years until she passed away. May she be blessed and rest in peace. She was my introduction to my personal experiences with Turks. Later I had a couple of dozen pupils with Turkish origin in my studios and got to know their parents. I am honored by the title "abi" daily by the Turkish kids and youngsters of the neighborhood, and believe me, it is not a word with which they honor many. I can definitely tell today that my personal experience with Turks is very different from the "official line" and the brainwashing about Turks by the Armenian state, academicians, Diaspora, parents, grandparents, all kinds of authorities and priesthood. Do you see any marked differences between present-day Armenians and Turks? If so, how ? None: Turks probably are more open-minded now, I guess. Turkey is a democracy, weak yet, but a democracy. And not less important: Turkey is an independent state. Armenia is far away from two mentioned concepts yet. How can the Armenian-Turkish reconciliation be achieved if you were to be an independent negotiator? Our countries are not in the shape today to let independent people be elected to negotiate. Our countries are not democracies yet. No one who is reasonable will be allowed to negotiate today. Both our governments keep the status quo and are in a total harmony with each other. If one day we become democracies for real, the personalities of negotiators will not play a big role, because the concepts will negotiate for themselves: concepts of human rights and dignity. And those concepts are universal, for all human beings. Do you think an Armenian-Turkish consensus is a possibility in our lifetime? What can be done to speed it up ? Develop democracy farther and farther, plant human rights awareness all around on daily basis. What are your current projects? To wake up in the morning, see the blue sky and the uprising sun and glorify the Lord in appreciation. That is my project of each day. Those thoughts that have something to do with longer periods of time than tomorrow morning, I call dreams, not project. I have dreams, plenty of them and the most complicated one is the life in the Caucasus with dignity.