Vahe Avetian

du dir jisht teghd

Ես եմ այդ գրողը Գրող է նա, ով նորն է բերում իր ժամանակակցին, այն ինչ անհասկանալի է մեծամասնությանն առայժմ, բայց վաղը դառնալու է հենց այդ սերնդի ապրելակերպը: Նա ով հասկանալի է միշտ, ոչինչ չի ավելացնում, ոչինչ չի տալիս բացի պարապ ժամանակի ընթերցանությունից լավագույն դեպքում: Ժամանակակիցները չեն հասկանում իրենց առաջադեմ գրողներին կյանքի օրոք, այդ պատճառով նրանք ղեկավարներ լինելու փոխարեն, պատմությունում մնում են որպես գրողներ: Այդ պատճառով Լոռու Դսեղում ծնված մեծագույն քաղաքացուն ու հանրապետության հիմնադրին ճանաչում ենք որպես գրող դասական, փոխանակ նախնիները նրան ճանաչեին նախագահ ու մեզ ավանդեին: Եթե կարծում եք որ ակնարկում եմ որ այսօր ես եմ այդ գրողը, կասեմ որ չեմ ակնարկում, ուղիղ ասում եմ ԱՅՈ`ես եմ այդ գրողը: ԴՈՒք իրավունք ունեք ինձ համարել մեծամիտ կամ խելագար, անհամեստ, հիմար, բայց կարող եք սխալվել, ինչպես սխալվել են ձեր բոլոր նախնիները, բոլոր սերունդներում անխտիր: Կարող է ճիշտ եմ, կարող է սխալ, կարող է լինել նաև որ ուրիշ մեկն է այդ գրողը մեջներս, ապրում է հիմա, բայց ինչպես միշտ նախկինում նրան չենք ճանաչում, կամ հարմարվողականորեն ձևանում ենք որ չենք ճանաչում: Ինձ չէ`նրան: Եվ բացարձակ կարևոր չէ ճիշտ եմ, թե սխալ: Վերջապես կարող եմ տխմարների ցեղից հերթական մի տխմարը լինել: Կարևոր է որ դուք չսխալվեք, մեկ անգամ գոնե պատմության մեջ դուք չսխալվեք: Նման բան հիշու՞մ եք հայեր: 15.09.2010, Սթոքհոլմ

Aselu kariq chka, inqs gitem. Iharke jivagh em. Es hay em.

Du bzhishk es txmar?

Նարին իմ հերոսն է Ես ինքս նայում էի այն ժամանակ շուրջս տեսնելու համար թե ով կա, ով չկա կենդանի մնացած, որ կազմակերպեմ դրանց խփելը, կամ միանամ կազմակերպողին, երբ լուրը հասավ որ Նարիրի Հունանյանը մարդակերներին գնդակահարել է խորհրդարանում: Դրան հետևեց ճոխ թաղումը, քելեխը, առատ հարբեցողությունն ու մասայական փսիխոզը որպես հետևանք, որովհետև հայերն էքստազի լավագույնս հասնում են մեռել թաղելուց, իսկ մեր այս դեպքում ամբողջ մի տասնյակ, էն ել ինչ մեռել: Ինչպես ամեն անգամ նախկինում շվարեցի տեսնելով ցեղիս կատարյալ հիմարեցումը մեկ շաբաթում: Սպանվածների արյունը ցեղովին փափագող, գնդակահարման առաջին օրը գնդակահարողին միակ տղամարդ համարող ամբոխը սկսեց հանկարծ անիծել դավաճանին, որն իրենց ազգի հայրերին է այն աշխարհ ուղարկել, և իհարկե անվերջ մանտրայի նման կոնկոռնալ աջ ու ձախ սպանվածների բազում արժանիքները թվելով, որոնք մաթեմատիկական պրոգրեսիայով ավելանում են մինչ օրս`փսիխոզը նույնպես: Մեր հայրենակցին դատեցին նախորոք կայացրած սցենարով, մեկը մյուսի հետևից անվերջ շարունակվող խեղկատակություն նիստերով, որոնց ըթացքում և արդյունքում գործն ամբողջությամբ խճճվեց այնպես, որ ոչ ոք այսօր չի կարող պնդել որ ինքն հասկացել է թե ինչ է կատարվել և ինչպես: Ասել կուզե դատապարտվել են անմեղ մարդիկ, որովհետև նրանց հանցանքն ապացուցված չէ: Ես խղճի խայթով եմ գրում այս տողերը, որովհետև տարիներ շարունակ չկարողացա ձևակերպել միտքս, հանձնել այն թղտին, որ գոնե այդպես աջակցեմ անմեղ բանտարկված ու հետագայում այնտեղ մի մասը սպանված ցեղակիցներիս, ու դրա համար ես նրանցից հասարակավ ներողություն եմ խնդրում: Բազում վարկածներից մեկն այն էր որ ինչ որ երկրի հետախուզության հետ համագործակցելով է իրականցրել մահապատիժը Նաիրին: Հանրավոր է: Գուցե իմանանք մի օր այդ մասին երբ այդ գործն իսկապես քննվի, և դա կարևոր էլ չէ ըստ իս, որովհետև մեր գլխին իշխան կարգվել ու կարգվում են բացառապես օտար գաղնտի ծառայությունների նշանակմամբ, այնպես որ կապ չունի համագործակցել է Նաիրին թե ոչ: Նա ոչնչացրել է համագործակցողներին: Ես հենց հիմա կհամագորցäակցեմ աշխարհի բոլոր գաղտնի ծառայությունների հետ, եթե ինձ փոքր անգամ հույս տան որ կձերբակալեմ Հայաստանի վերջին 20 տարիների բոլոր նախագահներին, վարչապետներին, կառավարություններին, տեղական իշխանություններին, հոգևորականներին, հասարակական-քաղաքկան կազմակերպությունների ղեկավարներին, գլխավոր խմբագիրներին, մարդու իրավունքի պաշտպաններին ու իրավապաշտպաններին, ստեղծագործական բոլոր միությունների ամենաագրեսիվ անդամներին ու ղեկավարներին: Նարին իմ հերոսն է: 13.09.2010, Սթոքհոլմ

es inch e? hivand? ov e hivand? Ete hivand che, inch e?

Օգնիր ինքդ քեզ Հայ գրողները, և առհասարակ գրողները, որևէ մեկի օգնության կարիքը չունեն: Բոլոր մնացյալն ունեն գրողների ու նրանց օգնության կարիքը: Գրողներն են հղկում իրենց ժողովուրդների ու համայն մարդկության միտքը, առաջադեմ մտածելակերպն ու զարգացումն առհասարակ: Աջակցելով խոսքի ազատությանը մարդիկ օգնում են իրենց, այլ ոչ գրողներին, որոնք իրենց ազատություններն արդեն կիրառել են գրքեր գրելով ու հրապարակելով: Յուրաքանչյուր մեկը, որ աջակցում է վտարանդի գրողներին, աջակցում է իր սեփական քաղաքացիական իրավունքներին առաջին հերթին: Վտարանդի գրողներն իրենց աշխատանքով ու հայտարարություններով գործիք են տվել մարդկությանը, սեփական արժանապատվությունը պաշտպանելու համար: Բոլոր նրանց ովքեր ասում են որ կօգնեն վտարանդի գրողներին, պատասխանում եմ հիմա և ապագայում էլ նույն կերպ կպատասխանեմ. եթե դու մեկն ես, որ կարող ես օգնել ինչ որ մեկին, օգնիր ինքդ քեզ: Ես ոչ մեկի օգնության և աջակցության կարիքը չունեմ: Վահե Ավետյան 05.09.2010, Սթոքհոլմ

Support yourself Armenian writers, and as a matter of fact all writers in general, are in no need of anyone’s help or support. All others are in need of writers and their support. Writers shape the intelligence, the moderate thinking and the development of their people and humanity in general. By defending the freedom of speech people defend themselves, not the writers. Writers have already the freedom of speech and have practiced it by writing and publishing their books. Anyone who supports the cause of exiled writers is supporting his/her own civil rights first of all. Exiled writers are the ones who give the opportunity to people to use their cause in defense of their own dignity. So when someone tells me that he or she wants to defend me as an exiled writer, my universal answer to him/her is and will be in all future: if you are one who is capable to defend someone, then defend yourself. I am in no need of someone’s defense, help or support. Vahe Avetian 05.09.2010, Stockholm

Ծմակագիր գեղացի Ֆեյսբուքը հաղորդակցական հրաշալի գործիք է, հարկավ լավագույնը ներկայումս, բայց ինչպես ամեն այլ ինչ միայն դրականով չէ օժտված, այլ բազում տհաճությամբ նաև. ճշգրիտ մարդու կյանքի պես: Տհաճություններից մեկն օրինակ այն է, որ տեղեկատվական շրջափակման մեջ մեծացածներն ու գրքի երես չտեսածներն հանկարծ հայտնաբերել են ասենք Հրանտ Մաթևոսյանին (ուրիշ տպած բան չկա), խիստ հրճվել են դրանից ու բոլոր ծանոթ-անծանոթներին նամակներով և այլ կերպ մոլեռանդ ջանասիրությամբ հորդորում են սեղմել լայք կոճակը, ինչը հայերեն նշսնակում է որ սիրում ես (հավանում ես): Ասել կուզե եթե հայրենակիցներիս չնեղացնելու համար սեղմեմ այդ կոճակը, մտածելով որ դե մարդ են, արդեն իսկ լավ է որ մի բան կարդում են, ոգևորվել են, ինչքան լուրջ ու ծանրակշիռ ծանոթ ու բարեկամ ունեմ ոստայնումս տեսնելու է հաջորդ օրը որ Հրանտ Մաթևոսյանին սիրում եմ կամ հավանում, խայտառակ լինեմ աշխարհով մեկ, մինչև կյանքիս վերջ: Էս մեր նորօրյա կռքացմանն ակտիվ մասնակցում է լոռվա քոլերից ներխուժած մի հրոսակախումբ ֆալանգ, որի էնտուզիազմը կերակրվում է հայրենակցական ելևէջներով. խոսում են անգամ հաջորդ Թումանյանից, բացատրում կրկնակի հանճարը լոռեցիությամբ: Էկզիստենցիալ իմաստով այդ վարկածն ամենահարմարն է, որովհետև դրանից ենթագիտակցորեն հետևում է, որ իրենք էլ են պոտեցիալ Թումանյաններ, որովհետև լոռեցի են: Հրանտ Մաթեվոսյանից ոչինչ չեմ կարդացել, ոչ այն պատճառով որ չեմ փորձել, այլ բազում փորձս ավարտվել է բացարձակ ֆիասկոյով, ձանձրալիության պատճառով, ինչպես ձանձրալի էին բոլոր անխտիր սովետական գրողները, չնչին բացառությամբ, գավառագիրները հատկապես: Ժամանակի ընթացքում, քիչ ավելի հասուն տարիքում գուցե մի փորձ էլ անեի այդ մարդուն կարդալու, եթե նա չբռներ ու դառնար հանկարծ սովետական գրողների միության նախագահ շրջափակման տարիներին, և ամբարտավանանար այնքան որ հեռացներ վտարանդի գրողին միության շաքերից, բոլոր անխտիր անդամների կողմ քվէարկությամբ: Նույնիսկ Չարենցին գրողների միթյունից հեռացնելուց մեն մի հատիկ հոգի, Ստեփան Զորյանը ձեռնպահ է մնացել: Հայրենակիցներիս նորահայտ կուռք, գրողների միության նախագահը Բերիայի հսկողության տակ գործող միության ռեկորդն անգամ գերազանցել է: Հարյուր տոկոսով, քվեարկությամբ, հեռացրել են քաղաքականպես հետապնդվող, մինչ օրս չփակված զեղծ քրէական գործով ծանրաբեռնված վաստակաշատ գրող, վարպետ Կարեն Ա. Սիմոնյանին, որը Հրանտ Մաթևոսյանի առաջին գրքի հրատարակիչն է նաև: Սիրեք ձեր ծմակագիր գեղացուն որքան ուզում եք հայրենակիցներ, միայն հեռու մնացեք ձեր հորդորներով: Վստահ եմ, որ մի օր կդառնաք այն ինչ նա էր. ծմակագիր գեղացի, որն առաջին իսկ հարմար առիթով կդառնա սովետական գրողների միության նախագահ, և Բերիա անգամ: 29.08.2010, Սթոքհոլմ

Բազազարտեմեներն ու գիքորները Վտարանդի հայ գրողների ու մտավորականների բազում նամակներն ու հայտարարությունները տարիներ շարունակ անուշադրության ու լռության են մատնված հայկական հասարակական-քաղաքական կազմակերպությունների, գործիչների, լրագորողների ու իրավապաշտպանների կողմից հավանաբար այն պատճառով, որ վերջիններս կարծում են թե առաջիններն իրենց թանկագին օգնության կարիքն ունեն: Գավառացիների միջավայրերում նման միտքն անմիջապես առաջացնում է նրանց խավար կճուճներում, որոնք միայն անատոմիապես կարող են գլուխ և ուղեղ անվանվել, սեփական կարևորության հեշտագին պատրանք, որովհետև ծնված օրվանից սովոր են միայն գեղացի-կոլխոզի նախագահ հարաբերություններին, որտեղ դիմողը միշտ ստորացված էշ գեղացի է, իսկ նա ում դիմում են` կոլխոզի նախագահ: Մի օր վերջապես, որևէ սերնդում ռես, գզիր, պիսր կամ քյոխվա դառնալ երազած, իրենց հայ անվանող կապիկների ցեղի զավակների գլխում մտքի կայծ անգամ չկա այն մասին, որ Հովհաննես Թումնայանի զավակներն իրենց տաղանդների, գիտելիքների և բազմազան ունակությունների շնորհիվ աշխարհի բոլոր վայրերում, բոլոր միջավայրերում ու բոլոր ժամանակներում հրաշալի տեղավորված կլինեն ու կարիք չունեն որևէ մեկի ոչ բարոյական, ոչ նյութական, ոչ այլ որևէ ուրիշ աջակցության: Նրանք`գեղացիք, երբեք չեն հասկանա հարկավ, որ գրողների դիմումներն ու նակակները օգնություն են իրենց, ստորացվածներին ու նսեմացվածներին, որոնք վերջին մի քանի տարիների ընթացքում դեսից-դենից փախցրել են մի քանի միջազգային տերմին ինչպիսիք են մարդու իրավունք, արժանապատվություն, սոցիալական արդարություն ու քաղաքացիական հասարակություն և արտասանել են դրանք բարձրաձայն վերջապես ու այդ պատճառով են աշխարհի բոլոր անկյուններից ի նվեր, գործիք որպես, ստացել իրենց մտավորական հայրենակիցներից վերոհիշյալ նամակներն ու հայտարարությունները, որպեսզի կարողանան իրենց հազարամյա խնդիրները վերջապես միջազգայնացնել: Փաստաթղթերն ըստ նշանակության օգտագործելու փոխարեն, բազազ արտեմներն ու գիքորները մեծամտացել և ամբարտավանացել են այնքան, որ սկսել են կարծել, որ Թումանյանն իրենց հովանավորության կարիքն ունի, երբ իրականում գրչի մեկ հարվածով նրաց այլակերպելու, փոխելու, ջնջելու, ոչնչացնելու և անէացնելու բոլոր լծակներն իր ձեռքում ունի: 09.08.2010

Զգուշացնում եմ ՀՀՇ-ական նոր վերնախավ զեղծելով "ընտրելը" անակնկալ է միայն քաղաքականություն նոր մտած էնտուզիաստների համար: Փորձված մարդիկ հրաշալի գիտեն որ այդ կազմակեպրությունը չեկիստական հնարք է իրական ազատագրական շարժումը հայերի մեջ սպանելու համար: Այդ կազմակերպությունն առաջին անգամ ընտրություն կեղծել է դեռ վաղ 90-ականներին, երբ անբավար քվէ հավաքած Լևոն Տեր-Պետրոսյանին խծկեցին խորհրդարան հանցագործ աճպարարությամբ (ընտրական հանձնաժողովի նախագահի գլխին ատրճանակ պահելով ստորագրել ստիպելով), հետո ոչ պակաս հանցագործ միջոցներով դարձրին նրան այդ խորհրդարանի, հետո էլ երկրի նախագահ: Սրա մասին շատերը չէ որ գիտեն, բայց 96-ին զեղծած ընտրությունների մասին գիտեն բոլորը, և այդքանն էլ է բավարար որ պնդումը համարվի ապացուցված: Զգուշացնում եմ, Հիմնադիր ավազակապետ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն իր սաներ Ռոբերթ Քոչարյանին ու Սերժ Սարգսյանին փրկելու համար առաջնորդեց ավազակապետության դեմ պայքար սոցիալական ահագնացող ապստամբության փուքսը բաց թողնելու նպատակով միայն, ինչի ընթացքում չեկիստները հատիկ-հատիկ բացահայտեցին նոր սերնդում աճած ըմբոստներին ու գլխատեցին: Այդ ծառայության դիմաց նրանց (Լևոնի վկաներ աղանդին) խոստացվել են ազգային ժողովի "ընդդիմադիր" մանդատները: Այդ պատճառով են փոխում ներկայիս ղեկավարությունը իրենց կուսակցության, որ մանդատները բաժանեն հին չեկիստներին, այլ ոչ ներկայիս վտարված գյադա-գյուդեքին, որոնք լուրջ հավատացել էին համարյա, որ հեղափոխություն են անում: Զգուշացնում եմ, խորհրդարանական "ընդդիմադիր" ՀՀՇ-ական բլոկը ղեկավարելու է ներկայումս Սերժ Սարգսյանի հովանու տակ պրակտիկա անցնող, նեոհայ պրոյեկտ Նիկոլ Փաշինյանը ճիշտ այնպես, ինչպես ժամանակին պրակտիկա էին անցնում Գորբաչեվի մոտ նրա տերերը, Ղարաբաղ կոմիտեի "տղաները": Զգուշացնում եմ 25.07.2010, Սթոքհոլմ

And being critical, also means being critical towards one’s friends, specially the friends There are cultures on this Earth (Nordic cultures are an ex.) that are considered as being “cold” in their social life and communication by my fellow Armenians and all other former ottomans who are considered as being middle easterners today, or balkanise and east-Europeans. I met many Latin-Americans as well, and almost each of them had the same stereotype about “northerners” in their “world views”. I think they (ottomans) just don’t know (never had the tradition) that some of those cultures introduce their kids to critical thinking in early years and encourage them to develop that quality by any means possible and socially acceptable, inclusive the very big part of their collective (state) budget, invested in education. And being critical, also means being critical towards one’s friends, specially the friends.

Political exile explained If you want to explain the phenomenon of the political exile from Armenia and the mechanisms of it’s realization, read the editorial of the newspaper ”Lragir”, written by the ”journalist” Hakob Badalyan. The material can be useful for anyone who is interested in human rights issues in Armenia, especially for the donor organizations who keep alive such newspapers by their “generous” support to democracy. Here is Hakob Badalyan’s confession in his own article: There are political figures among us, whose political views and analyzes shall be thoroughly hidden from the attention of the society. They (exiled political figures) shall be allowed to think, to analyze, to write articles, declarations, but it is the duty of the media to do so, that nothing from them reaches the public. Hakob Badalyan Lragir form 20.07.2010 – Editorial

ՈՒրբաթը շաբաթից շուտ եկավ Կան քաղաքական գործիչներ, որոնց գնահատականներից եւ մեկնաբանություններից հանրությանը պետք է հնարավորինս զերծ պահել: Պետք է թողնել, որ այդ մարդիկ իրենց համար հանգիստ զբաղվեն քաղաքականությամբ, գնահատականներ տան, իրադարձություններ ուսումնասիրեն, հետազոտեն, մեկնաբանեն, եզրակացություններ, հայտարարություններ անեն: Իսկ լրատվամիջոցների դերը թերեւս պետք է լինի այն, որ այդ մարդկանց գործունեությունը լուսաբանելու փոխարեն, փորձեն հնարավորինս խնամքով թաքցնել այդ գործունեությունը հասարակությունից: - ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ Էս մարդն ինքն իր ձեռքով, մեծատառերով ստորագրությամբ, հաստատում է, որ ֆիլտրի դեր է ստանձնել ու որոշում է ում պետք է լուսաբանել, ում ոչ: Վատ չէ, հաշվի առնելով այն, որ երբ հերթը հասնի ծախու լրագրողներին ֆիլտրելուն լրատվական դաշտից, էս մարդն իր վերաբերյալ բոլոր կասկածներն ինքն անձամբ փարատել է իր իմաստնագույնս հոդվածով: Ես արդեն մի կես վեպի չափ գաղափարական հոդված էի նախատեսել, որ քաղաքական վտարանդիության խնդիրը լուսաբանեմ մանրամասն, երբ լրագրող Հակոբ Բադալյանի նյարդերն հավանաբար տեղին տվեցին ու իր թերթում հանդես եկավ ինքնամերկացնող խոստովանությամբ: Վերևում բերածս մեջբերումը կարդացիք արդեն, իսկ ամբողջ հոդվածը կարող եք գնտել Լրագրում: Այս երիտասարդ լրագրողը ձևավորվել է համեմատաբար վերջերս, նրան կրթել են շրջափակված հայրենիքում և այդ պատճառով է հալած յուղի տեղ ընդունել մամուլի միջոցով մարդկանց վարկաբեկելու, իսկ ավելի սարսափելին` անէության մատնելու արհեստը, ու փոքր անգամ չի անհանգստանում: Նրա հոգևոր տերերը դա բացատրել են հայրենասիրությամբ, մարդասիրությամբ հարկավ, որովհետև տղան անգամ չի կասկածում հոդվածից դատելով, որ քրէական հանցագործության մասնակից է ու շարունակելու է լինել իր համառ պնդմամբ. քաղաքական դաշտը պատվերով ֆիլտրելու միջոցով: Բավարար է միայն ապացուցել, որ նրա տերերը չեկիստներ են, իսկ դա անխուսափելիորեն պատահելու է, որպեսզի մի օր անկախ Հայաստանի ազգային անվտանգության մարմինները նրան մեղադրանք ներկայացնեն օտար ծառայությունների պատվերով սեփական հայրենակիցներին երկրից արտաքսելուն մասնակցելու համար: Այս տղայի արարքը դասական կերպն է քաղաքական արտաքսման: Քաղաքական վտարանդին մամուլից բացի ուրիշ ոչ մի մեխանիզմ չունի ինքնապաշտպանության, և անելանելի է նրա վիճակը, եթե մամուլը ծախու է ու մասնակից անէացման դավադրությանը:: Այս տղան խոստովանում է որ դրան մասնակցել է, մասնակցում է, շարունակելու է մասնակցել, դեռ մյուս թերթերին է հորդորում է անպայման շարունակել դրանով զբաղվել: Միթե ավելին գրելու կարիք ունեմ այս թեմայով: Ամեն ինչ պարզվեց ավելի շուտ, քան ակընկալում էի: Մենք արդեն նոր սերունդ ունենք երկրում աճած, որոնք առանց անգամ կռահելու որ հանցագործներ են, շարունակելու են քաղաքական օպոնենտներին լռության մատնել իրենց վերահսկողությանը հանձած մամուլով: Հակոբ Բադալյան և այլոք ծախու լրագրողներ. Ես ձեզ ներում եմ քաղաքական աքսորի պատճառով կորցրածս տունը հայրենիքում, գործս ու մնացյալ նյութական միջոցներս: Ես ձեզ ներում եմ ԱՄՆ-ում զրպարտությամբ բանտարկվելու պատճառով կորցրածս տունն ու գործս Շվեդիայում և կորցրացս ընտանիքը: Ես ձեզ ներում եմ այն, որ ձեր կազմակերպված, հանցավոր լռության պատճառով չեմ կարողանում դատի հասցնել իմ դեմ կիրառվող քաղաքական հետապնդումը, տասնամյակից ավելի տարի: Բայց ես չեմ ներում ձեր համագործակցությունը օտարների հետ, սեփական երկրի քաղաքական դաշտն ամայացնելու տմարդի գործում: ՈՒ չեմ ներելու, քանի ձեզ չի հաջողվել մեղա գալ, խոստովանել հանցագործությունը, մերկացնել հանցակիցներին: Վայ ձեզ ու ձեր սիրելիներին, եթե դուք լավ չհասկանաք թե ինչ ասել է չեմ ներելու... 20.07.2010, Սթոքհոլմ

Կարդացի Արամ Սարգսյանի հետ հարցազրույցը «Ա1+»-ում, որտեղ նա ասում է հետևյալը. «Եթե Հիլարի Քլինթոնը հանդիպեր Սերժ Սարգսյանի հետ, հետո էլ ինձ հետ, ես կդառնայի Սահակաշվիլի, իսկ ինձ դա պետք չի»: Դոկտոր Նիկողոս Սահակաշվիլու և դոկտոր Գիուլի Ալասանիայի որդի Միքաել Սահակաշվիլին գերազանց ավարտել է դպրոցը Թբիլիսիում, համալսարանի միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետը Կիևում, Կոլումբիայի համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը Նյու Յորքում, դոկտորական թեզը է գրել Վաշինգտոնի համանուն համալսարանում, Ստացել է Ստրասբուրգի համալսարանի պատվավոր դիպլում ու գիտական հետազոտություններ արել Նորվեգիայի մարդու իրավունքների ինստիտուտում: Նա միակ գործիչն է հետսովետական տարածքում, ում հաջողվել է գահընկեց անել չեկիստ առաջնորդ ու սովետական պոլիտբյուրոյի անդամ, ու պահել այդուհետ իշխանությունը մոտ տասը տարի: Զարմանահրաշ այդ մարդու մասին կարելի է խոսել ու գրել բազում էջ, բաց այսքանն անշուշտ բավարար է, որ ասենք իրեն Սահակաշվիլու հետ համեմատող Արամ Սարգսյանին. - ով ես դու այ գավառամիտ ամբարտավան, որ կյանքի որևէ հանգրվանում կարողանաս դառնալ Սահակաշվիլի, ու չկամենաս, ինչպես ասում ես: Միակ "վերելքդ" եղել է եղբորդ սպանողից կարճ ժամանակով վարչապետություն կաշառք ստանալը, որպեսզի հանկարծ ավել-պակաս չխոսես այստեղ-այնտեղ, մինչև մարդասպաններն իրենց հարցերը լուծեն, դու էլ համագործակցել ես: Դու այդ ինչ ես պատրաստվում դառնալ, որ Սահակաշվիլի դառնալը համարում ես քո համար ոչ պատվաբեր մի բան: 12.07.2010, Սթոքհոլմ

ֆութբոլ (վերամշակած) Ավարտվեց Ֆութբոլի աշխարհի առաջնությունն ու ես փառք տվեցի տիրոջը, որ հայերս դեռ այնտեղ չենք հասել։ Այսօրվանից կդադարեն փողոցներում ֆանատիկ, շուրջները վատ հոտ տարածող մեծահասակ տհասների արշավները, վայնասունն ու հարբեցողությունը։ Տավարի նախիրը ազգային գերագնահատման էքստազի է հասնում, որովհետև ուրիշ դպրոց չգնացած 11 տավարի հաջողվել է մեկ ու կես ժամ ավելի լավ վազել, քան օպոնենտ նախրին։ Ես ատում եմ ֆութբոլն այն օրից, երբ մարդակերության պրոպագանդայի խառնարանն այն գողացավ բակերից։ Սթոքհոլմ, 2004.06.27

‎20 տարի ֆուտբոլ չնայելուց հետո առաջին անգամ ուզեցի նայել աշխարհի առաջնության ֆինալն այսօր, երեխաներիս երկարատև հորդորից հետո, բայց հենց տեսա որ իսպանացիների մարզիչը Խոսրով Հարությունյանն էր, զահլես գնաց ու էլ չկարողացա նայել մինչև վերջ:

Self appointed ”oppositional” imbeciles in Armenia filled up the media with long articles and boring thoughts about the reasons of madam Clinton for not meeting the Armenian opposition, when the simple truth is that she didn’t so because of the absence of any opposition at all. No one can refuse to meet a real opposition when it wants so, even a US secretary of state.

Համբուրեք ու լիզեք հիմա Սերժ Սարգսյանի ամորձիները Ինտերնետից մի քանի տարի օգտվելուց ու գրանտային միջոցներով քիչ դուրս ու ներս անելուց հետո երիտՀՀՇ-ական թափթփուկը որը վերանվանվել է ՀԱԿ, ընդդիմադիր ու անկախ մամուլ, իրավապաշտպան դաշտ կամ հասարակություն, Հիմա-Հետո-Երբեմն-Երբեք կամ Սարդարապատ շարժում, երրորդ-չորորդ, կամ քառորդ ուժ, հասկացել են, որ չեն կարողանալու երբևէ քաղաքական հավակնություն ունենալ Հայաստանում, որովհետև մերկացված են արդեն որպես սեփական գրողներին, հասարակական-քաղաքական գործիչներին երկրից արտաքսողների ու մեկուսացնողների ճորտեր ու հարճեր: Հիմա թվարկածս տհասների մի մասը կարծում են, որ արհեստականորեն կարող են երկարեցնել իրենց գրանտալափ մուրացկան կյանքը, եթե ձևանան, որ տարիներ շարունակ տեղյակ չեն եղել սեփական երկրից գրողների ու քաղաքական-հասարակական գործիչների վտարմանը, ու չեն հասկանում, որ դա անգամ չի փրկելու նրանց խայտառակությունից, որովհետև ցանկացած չորս դասարանի կրթություն ունեցողը վաղ թե ուշ ասելու է նրանց. - տո ապուշ, ինչպե՞ս կարող ես ձևանալ իրավապաշտպան, ընդդիմադիր գործիչ կամ լրագրող, երբ տեղյակ չես տարիներով, որ երկրիցդ աքսորում են համաքաղաքացիներիդ և այդ մասին հազարավոր էջ կա ինթերնետում: Ինչից ես տեղյակ այդ դեպքում, որ քեզ դարձնում է այն, ինչ անամոթաբար ներկայանում ես: Բացի այդ, վտարանդի գրողների ոստայնը իր արխիվներում պահում է բոլոր նամակներն ուղված վերոհիշյալ թափթփուկին ու նրանց պատասխանները, որ հանկարծ ահեղ դատաստանի անցուդարձում ու թոհ ու բոհում ոչ մեկն այս սողուններից հանկարծ չանհետանա: Ճիվաղների այս հավաքանիում կան իհարկե առավել բճերը, որոնք հասկացել են ծուղակի խորությունն ու երբեք չեն հերքել հասարակավ, որ չկան վտարանդիներ, ի տարբերություն սեփական թիմի մեծամասն տգետ խուժանի, բայց միակ խելոք բանը որ ասել ու ասում են այն է, որ վտարանդին կամ վատ գրող է, կամ էլ գրող չէ բոլորովին: Այս ապուշների տկար հոգեբանությամբ նորմալ է մարդուն աքսորելն ու անէացնելը, եթե մարդը գրող չէ, կամ քաղաքական գորցիչ, ու կարելի է այդ փաստը լռության մատնել, կամ էլ աքսորվածին բանսարկել ու մնալ անպատիժ, եթե ասենք նա խառատ է, կամ անգամ անասնաբույժ: Ավանակների զավակ ու ծնող ՀՀՇ-ականներ, կոնգրեսականներ, սարդարապատականներ և ընդդիմադիր լրագրող ու գործիչ բաշիբոզուկներ. ձեզ սատկացրել ու սատկացնում են թիզուկեսանոց չեկիստ գաճաճները, որպես ապացույց ձեր անզօրության ու անճարության: Համբուրեք ու լիզեք հիմա Սերժ Սարգսյանի ամորձիները, որ հնարավորինս երկար մնա ու արածեցնի ձեզ, ձեր ծնողներին, զավակներին ու մնացյալ ձեր ցեղակից-բարեկամներին, որովհետև այն օրը որ երկիր դառնան վտարանդիները կդառնա ձեր Արմագեդոնը: Վահե Ավետյան 06.07.2010, Սթոքհոլմ Հ.Գ. ՀՀՇ-ական վերոհիշյալ համայն խուժանը մի ընդհանրություն էլ ունի. նրանցից ոչ մեկը չի եղել պատերազմում ինչպես նաև նրանց քուռակները: Թե ինչի են ունակ այդ սինլքորները կտեսնենք բոլորս, երբ ադրբեջանցիները շարժեն իրենց զորքերը: Այդ ժամանակ Արմագեդոնը կթվա նրանց ավելի նախընտրելի միջոցառում: Չեմ կարծում, որ այս անգամ կկարողանան չարաշահել ազատամարտիկներին, որովհետև բոլորը գիտեն արդեն, որ թափթփուկն առաջին իսկ օրը պատերազմի կկրակի նրանց վրա թիկունքից, ինչպես վարվեցին Մովսես Գորգիսյանի ու նրանից հետո մնացյալ բոլորի հետ:

Սատանի մայլի քյանդրբազները Երեք տարի շարունակ հղել եմ բազում նամակ Հայաստանի բոլոր ընդդիմադիր թերթերի խմբագիրներին, հայտարարություններս տեղադրել եմ ինթերնետում, հղումներն ուղարկել եմ բոլոր մայր ցամաքների հայկական կազմակերպություններին ու պարբերականներին, այն մասին, որ ինձ տարիներ շարունակ հետապնդում են չեկիստները, անգամ Սթոքհոլմում են ահաբեկելու փորձ արել, կողոպտել են հայրենիքումս սեփականությունս և խափանում են տանս հաստատվելն ու քաղաքական-հասարակական-մշակութային գործունեությամբ զբաղվելը։ Պատեհապաշտ տխմարների այս կաստան սկսել է հասկանալ, որ այևս չեն կարողանալու որևէ քաղաքական նկրտում հռչակել այլևս, որովհետև մեն մի հատիկ իմ դեպքը հերիք է լինելու, որ բոլորի բերանին անմիջապես ծեփվի. - Էս ի՞նչ ես քլոզում գլուխներիցս ներս այ սրիկա ամբարտավան, երբ մենք բոլորս գիտենք, որ Վահե Ավետյանի ձերբակալման մասին տեղյակ ես եղել տարիներ շարունակ, նա քեզ անձամբ ամեն ինչի մասին տեղյակ է պահել հանգամանորեն, իսկ դու լռել ես։ Բացատրի սրիկա, ինչու՞։ Հայսկացել են, որ եկել է Ղարաբաղ կոմիտեի ՀՀՇ ֆալանգի վերջը իր մետաստազներով ու ընդդիմադիր ու անկախ թերթերով, իսկ ոմանք, ամենաբջուկները նոր-նոր սկսել են հասկանալ, որ այս բոլոր որոգայթները լարված են նրանց համար դեռ վաղ 90-ականներից, որպեսզի ոչ մի չեկիստ հանկարծ չանէանա նարնջագույն, դարչնագույն կամ ուրիշ ռանգի մուտիլովկի մեջ։ Հասկանում են, որ արմատախիլ են լինելու և եղած են արդեն։ Վերջին գալարումներով, մի երկու լակոտ գրող ու խմբագիր չարաշահելով փորձում են հասարակական աչքում ինձ վատաբանել հիմա, պատմելով, որ այս ամենը արել ու անում եմ եվրոպայում ապաստան ստանալու համար։ Պատմվածք գրող, սիրուհի աղջնակն ինձ չի ճանաչում և լավ է անում, որ քննադատում է երևույթը, երբ ստախոսները հայրենիք են պախարակում, այս կամ այն վայրում խանութ թալանելու նպատակով հաստատվելու համար, բայց լակոտ խմբագիրը գիտե հրաշալի, որ ես նման խնդիր չունեմ, որ ես քաղաքացի եմ, բավարար պատվավոր,օտար այդ երկրում խորհրդարանական ընտրությունների մասնակցելու համար, փլել եմ մի քաղաքապետարան, իսկ այսօր իմ երկարատև սադրանքներից հետո, վերջապես ծեծկռտվեցին քաղաքի կենտրոնում մի քանի հազար հոգի ու ես անչափ ուրախ եմ։ Լակոտ խմբագիրը(ները) գիտե, որ ես օր առաջ կհրաժարվեմ շվեդական քաղաքացիությունից ու կզբաղեցնեմ իմ տեղը երկրումս, եթե փոքր ինչ հնարավութություն ունենամ և ամենակարևորը, չվտանգեմ այնտեղ ապրող սիրելիներիս, որոնց անգամ զանգահարել արդեն վախենում եմ, որպեսզի մարդկանց չվնասեն։ Լակոտներ, դուք ինձ փորձում եք վարկաբեկել, ՀՀՇ-աչեկիստական ձեր հին մեթոդներով, պատրանք ունենալով, որ կփրկեք երեսներդ։ Բացառվում է սրիկաներ։ Բացառվում է, որովհետև ձեր մեթոդներն իմ վրա չեն ազդելու ինձ միայն հայտնի պատճառներով առայժմ, ես դրանք ստեղծելով եմ զբաղվել բոլոր այս տարիներին, իսկ ձեզանից ամենակատաղիներին ձերբակալելուց կանգնած եմ լինելու մոտերքում ու ծիծաղեմ վրաներդ։ Թերթերից մեկը տեղադրել է ինձ վարկաբեկող այդ պատվածքը, մի քանի շաբաթ ընդամենը խմբագրի և իմ հեռախոսային զրույցից հետո, երբ ես բարեկամիս հարցնում էի. - Նիկոլ, ախպեր ջան, ինչու՞մն է բանը, երեք ամիս անյդհատ լսում եմ այսօր-վաղը, ինչու՞ ես լռում։ Վախեցնու՞մ են քեզ։ Ստիպու՞մ են։ Ինչու՞մն է բանը։ - Չէ Վահե ջան, ախպեր ջան, ի՞նչ ես ասում ցավդ տանեմ: Դու մեր լավ ախպերն ես, ինչ լռել: Տեխնիկական խնդիրների պատճառով լուրը դուրս չեկավ: Վաղը, խոստանում եմ:։ Հեսա պատվիրել ենք: Խմբով գրում են։ Եվ ահավասիկ՝ Արփենիկ սիրուհի Ոսկանյանի պատմվածքը, «ընդդիմադիրագույնս ու ազատագույնս» թերթում… - Ք...մ տիրոջդ մերը… Վերաբերում է վերը թվարկած բոլոր թշվառ սրիկաներին՝ անխտիր։ Վահե Ավետյան 2006-06-07, Սթոքհոլմ

Armenian authorities and the so called “Elite” of last 20 years, don’t speak English not only because of the absence of the ability of learning among other disabilities, but also if they do so one day, the entire world will see what kind of stupid jerks they are. Vahe 2.06.2010, Stockholm

Հետևանքները սպասել չտվեցին. Լիզա Ճաղարյան Զգուշացնում եմ իմ ընկերներին, որ ֆեյսբուք է խցկվել Vahe Avetian անուն-ազգանունը կրող գարշահոտ բերանով մի կիսագրագետ խուլիգան: Խորհուրդ եմ տալիս ՄԵՐԺԵԼ ընկերանալու նրա առաջարկը:

Ճշմարտությունյը, միայն ճշմարտությունյը, և ոչինչ բացի ճշմարտությունը, կամ հայոց բարքեր 2010 Վերջերս մի ինքնասիրահարված ավանակ, որն հայտնի է գրող որպես ու լուսավորիչ, մեկ ուրիշ գրողի մասին ասեց որ նա իր բազում սալիերիներից մեկն է: Սալիերի անվանվածն երկու տող անգամ չի կարդացել առաջինի գործքից, իր ասելով ձանձրալիության պատճառով: Ըստ հայտնի վարկածի, Սալիերին ծանոթ էր Մոցարտի յուրաքանչյուր նոտային ու նախանձում էր հանճարին: Ինչի՞ն կարող է նախանձել մեկը, որ ոչինչ չգիտե նախանձվողի գործքից: Սա Մոցարտ - Սալիերի ֆենոմենը չէ: Սա հայոց ավանդական ինքնասիրահարված ավանակության ֆենոմենն է: Կոնկրետ անուններ մի փնտրեք: Ես ինքասիրահարված ավանակ հայս առաջին հերթին ինձ նկատի ունեմ ամբողջ քննադատությունումս: *** Հայաստանում գրողական շուկան համառորեն մխրճվող բազում մերժված ու դեռ չճանաչված հանճարներից ոմանք բացատրում են իրենց լռությունը գրչակիցներին երկրից աքսորելու վերաբերյալ նրանով, որ անձամբ ճանաչել են վտարանդի գրողին ու նա լավ մարդ չեր (գուցե ավելի հաջողակ էր, կամ ավելի տաղանդավոր): *** Ավելի հասունները, նրանք որ անգամ արժանի վաստակ ունեն նախկինից և անգամ ներկայում, իրենց լռությունը բացատրում են ձանձրույթով ու հանգիստ շարունակում են բարեկամությունը գրողներին երկրից վտարողների հետ: Ավելի հասուն լինելը նշանակում է նաև շուկայական հարաբերություններին էլ ավելի հասու լինելը հավանաբար: *** Այս ֆենոմենի վրա ուշադրությունս հրավիրել է սիրելի եղբայր ու վաստակաշատ գրող, վարպետ Վահրամ Սահակյանը: Չքավորության դեմ դաժան պայքարի պայմաններում հարատև ապրող հայ ստեղծագործողների միջավայրերում ընդունված բան է, որ խմբային աշխատանքի արդյունքով որևէ մեկն ընկնում է արտասահման ու վաճառում այն սփյուռքահայ միջավայրերում ու մաս չի հանում Երևանում ծվարած իր գործընկերներին: Առք ու վաճառքի, կամ լոկալ որևէ բիզնեսի արդյունքը սովորաբար լինում է այն, որ գցողը հայտնվում է մի քանի ամսից Երևանում, հետը բերում է մի հատ տշած ԲՄՎ, մի քանի հատ օգտագործած ԴՎԴ, մի հատ կոմպ, մի քիչ էլ չուլ ու փալաս ու մի ժամանակ դառնում գեղի ցենտր տղեն, կամ նանարը կազիրյոկում: Ստեղծագործ հասարակությունը հանգիստ շարունակում է հետը շփվել, ոնց որ արժանապատիվ մարդու հետ: Բոլորը գիտեն, որ գցել է, մեկը չի ասում հասարակավ, այ մարդ ամոթ է, վերադարձրու, եսիմ ինչ..., չէ: Չկա հայերի մեջ նման բան: Բացատրությունը հարկավ հարատև չքավորությունն է: Չկա: ՈՒ չկա երևի, որովհետև արդեն նորմալ է, ամոթ չէ: Ասել կուզե առանց բացառության շուրջ բոլոր գցողներ են, ու եթե չեն գցել նրանից չէ որ չեն ուզել: Առիթը դեռ չեն ունեցել: *** Հարատև չքավորության մեջ ծռմռված հոգեբանությունները դյուրին բացատելի են: Ավելի բարդ է մի երկու տասնյակ տարի աշխարհի տաք վայրերում բարվոք ու պարարտ տեղավորված ստեղծագործողին հասկանալը, որովհետև վերջինս ոչ միայն գիտէ գցողի երևանյան գործունեությունը իր գցված ընկերներից, այլ անձամբ տեղյակ է նրա գործունեությունից Գլենդելում, Հոլիվուդում, Մարսելում կամ մեկ այլ ուրիշ հայկական գետտոյում, կորած մոլորած մայր ցամաքների մոռացված որեևէ հետնախորշում: Նա լավ տեղյակ է, որ Երևան գնալուց առաջ վերոհիշյալ սուբեկտը գցեց տշած ԲՄՎ-ն պարսիկ Համիդից, ԴՎԴ-ները գտավ աղբանոցում, կոմպը պաղատեց Կարմիր Խաչի լոկալ գրասենյակից որբերի համար, իսկ չուլ ու փալասը գողացավ: Այս ամենը իմանալով հանդերձ ստեղծագործական բոլոր հանդիպումներում նկարվում է գցողների հետ, տարածում ինտերնետում, երևանյան նոստալգիկ այցերի ժամանկ նստում նրանց հետ կազիրյոկներում, պապլավոկներում ու տհաս մանկությունից մնացյալ այլ պատրանազերծումներում... Չհարցնեք ինձնից թե ինչ է նշանակում վերջին բառը: Ես այն լսել եմ վաստակաշատներից մեկից, բոլորովին վերջերս: *** Բացատրվու՞մ է արդյոք այս ֆենոմենը միայն չքավորությամբ ու շուկայական հարաբերություններով: Ոչ: Հասարակական հաբիտուսները նույնպես մեծ գոծոն են, եթե ոչ ամենամեծը: Հայ ստեղծագործողների բացարձակ մեծամասնությունը մեծացել է պարտադրվելով դեռ վաղ հասակից մշակել հողը, աճեցնել բիբար-բադրջան կամ ուրիշ մի բան, կրել աճածը սեփական մեջքին ու վաճառել շուկայում, ֆիզիոլոգիական գոյությունը ծերից ծեր հազիվ հասցնելով պահպանելու համար: Ես անչափ ցավում եմ: Այս ամենը պատմում եմ ոչ միայն ցույց տալու համար թե որտեղից է թափանցել շուկան, կամ մեր դեպքում բազարը ստեղծագործ ոլորտ, այլ նաև հիշեցնելու, որ այդ միջավայրերում նաև գեղամեջ դուրս գալն ու մի քիչ չանա տալը միակ զբաղմունքն էր: Դա է հիմնական բացատրությունն իմ կարծիքով էն ֆենոմենի, որը քաղաքացիական ու մարդկային դիրքորոշում արտահայտել թույլ չի տալիս հասուն ստեղծագործող, բայց հոգեբանորեն տհաս գեղացի հայրենակցիս... Որ հանկած դիրքորոշում հայտնի, հետը չանա չեն տա գեղամեջում... *** Արա Բալիոզյանի գրքերից մեկում կարդացել եմ հետևյալը. - Հայերին կարելի է տեղահանել Օսմանյան Կայսրությունից, բայց Օսմանյան Կայսրությունը հայից` երբեք: Վարպետը խոսում է հին, լավ ժամանակներից, երբ հայերը կայսերական ժողովուրդ էին ու հետևաբար կայսերական նշանակության: Ներկայիս հայությունը աննշանության ու անէության սահմանագծում է: Ասացվածքը պետք է վերաձևակերպվի հարկավ ու ասվի. Կարող ես հանել հային գեղից, բայց գեղը հայից` երբեք: *** Վերջերս պատահաբար հանդիպեցի մեր հայտնի իրավապաշտպաններից մեկին, որն ինձ քարոզում էր նպաստել իր իրավապաշտպան գործունեությանը, դրամական նվիրատվության միջոցով նույնպես բնականաբար: Հարցրի նրան վտարանդի հայ գրողների հայտարարություններից, որոնք տարածվել են 2006 թվականից: Պատասխանեց, որ երբեք չի լսել, բայց ծանոթանալուն պես կարտահայտի դիրքորոշումը: Ես նրան հրամացրի երեք հայտարարություն, 20 երկրից 200 գրողների և այլոց ստորագրությամբ հաստատված: Իզով-թոզով անհետացավ, մինչ օրս չկա, վստահ եմ այլևս չի հայտնվելու: Այդպես վարվել են առանց բացառության բոլոր իրավապաշտպանները, լրագրողներն ու քաղաքական գործիչները նույնպես, բացառությամբ երկու - երեք հոգու: *** Վերջերս հասարակավ հայհոյեցի մի հանցագործ լրագրողի, որը տարիներ շարունակ մասնակցել է գրողների քաղաքական հետապնդումների կազմակերպված լռության մատնմանը, ու ներկաներն իմ մասին մտածեցին անշուշտ, որ անկիրթ եմ ու լկտի: Գրողների հետապնդման դեպքերը նրանց չհետաքրքրեցին: Գրող անէացնելը հայերի մեջ վսեմ ու ազնվագույն գործ է, անէացնողն էլ օրինակելի կերպար, որը չի հայհոյում: Խոսքս վերաբերում է հայոց մեջ ներկայումս անկախ կամ ընդդիմադիր նշանակված բոլոր թերթերի խմբագիրներին, առանց բացառության: *** Նկարագրածս ամեն ինչը սերտ կապ ունի վերևում հիշատակածս բողկ ու բիբարի, կամ բադրջանի, կամ բանջարաբոստանային որևէ կուլտուրայի հետ, և իհարկե գյուղատնտեսական ողջ արտադրության: Ես դրանում վստահ եմ որպես փորձված անասնաբույժ: Որքան էլ ցինիկ թվա ձեզ եզրահանգումս, ակադեմիական ինտեգրիտետն ու բժշկական էթիկետը պահանջում են, որ պացիենտին ասվի ճշմարտությունյը, միայն ճշմարտությունյը, և ոչինչ բացի ճշմարտությունը: 26.06.2010, Սթոքհոլմ Վահէ

Նախաձեռն սարդարապատցիներին «Հայաստան–Իրան. Անտեսված հնարավորությունների տասնամյակ» թեմայի շուրջ այսօր մամուլի ասուլիս են հրավիրել «Սարդարապատ» նախաձեռնության անդամներ Հայկ Բալանյանն ու Տիգրան Խզմալյանը, որտեղ երկար բարակ խելքներին զոռ տալուց հետո ասել են հետևյալը. «Հայաստանի իշխանություններն ի վիճակի չեն եղել և առ այսօր ի վիճակի չեն դիմակայել օտարերկրյա քաղաքական և տնտեսական ճնշումներին, արգելքներին, և ստորադասում են Հայաստանի ազգային շահը օտար պետությունների շահերին՝ հանուն իրենց իշխող խմբավորման անձնական շահերի և սեփականության»: Նախաձեռն սարդարապատցիներն անշուշտ իրավացի են, բայց ինքանշանակ ավազակների մասին հատորներով գիրք է գրվել արդեն, ինթերնետը լեցուն է պարսավանքով, լուտանքով ու մեղադրանքով նրանց հասցեին, ու եթե մի օր հնարավոր լինի նրանց դատարան քարշ տալ, ամեն մեկի դեմ մի 300 տարվա դատապարտման վկայություն արդեն արտադրված է, գրված ու տարածված: Սարդարապատցիները նոր մտքով պետք է հանդես գան և մեր իրականությունում միակ նոր միտքը, որով քաղաքական որևէ կազմավորում կարող է հանդես գալ, հնագույն չարտահայտվածն է, այն որ բոլորը գիտեն, բայց էթնիկական ստատուս քվոյոյով անտեղյակ են ձևանում: Ավելի կարճ. հայ հասարակությանն այսօր կարելի է զարմացնել միայն պարզ, ազնիվ խոսքով, որն է. Սարդարապատ անվանված նախաձեռնությունն Հայաստանի անվտանգության ու մնացյալ հարցերից խոսելուց առաջ պետք է հստակեցնի իր դիրքորոշումն Հայաստանի նկատմամբ ու հայտարարի, որ իրենք Հայաստանի, Հայքի մի համեստ մասինկն են: Հայքը 10 միլյոն հոգին են, գուցե ավելին... Սարդարապատ անվանված նախաձեռնությունը պետք է հայտարարի, որ վտարանդի մեկ ու կես միլյոն ՀՀ քաղաքացի կա սփռված աշխարհով մեկ, ու նրանք ունեն անսահմանափակ իրավունք քաղաքականությանը մասնակից լինելու, ընտրելու և ընտրվելու: Հակառակ դեպքում Սարդարապատ նախաձեռնությունը հերթական մուտիլովկա է, համալրված չեկիստների կրթած վերջին մոհիկան ստուկաչներով, ու հետապնդում է ամենահին ու միակ նպատակը, որն է. իրական անկախականներին քաղաքականությունից մեկուսացնելը: Արատավոր այս երևույթի հիմքը դրեց ԼՏՊ-ն, մնացյալը մինչ այսօր կապկել են: Սարդարապատ նախաձեռնությունը պետք է հասկանա, որ այլընտրանք չունի, քան ներկայացված հայտարարությունները ճշգրտորեն կրկնելն ու տարածելը մամուլով, որովհետեև հակառակ դեպքում ինքաբացահայտված է, և անէացված: Սարդարապատ նախաձեռնությունը պետք է հասկանա, որ «Այլընտրանքային խորհրդարանի» արտաքին քաղաքականության հանձնաժողովի անդրանիկ զեկույցը նվիրված պետք է լինի ոչ թէ Իրանին, այլ վտարանդի համաքաղաքացիներին ու ցեղակիցնեին: 2010, 06, 25, Սթոքհոլմ Վահէ

Սխալ ծերից ենք բռնել էլի տղերք (և աղջկերք իհարկե) Tert.am-ի հարցին, թե ի՞նչ են անելու նախաձեռնության անդամները, եթե ամեն դեպքում օրինագիծն ընդունվի, Արմեն Հովհաննիսյանը պատասխանեց, որ նախ բոլոր հնարավոր միջոցներով պայքարելու են օրինագծի ընդունման դեմ, իսկ եթե ընդունվի՝ կպայքարեն, որ փակվեն օտարալեզու դպրոցները։ Տղերք (և աղջկերք իհարկե), ձեր ջանքերն ազնիվ են, նպատակը վեհ, մղումն արդարացի, բայց տապալվելու են այնպես, ինչպես մինչ օրս տապալվել են հայերի բոլոր նախաձեռնությունները: Գաղութարարներն իրենցն անելու են ու հանգիստ մարսելու են:Եթե մինչ օրս ամեն ինչ հենց այնպես չի եղել ինչպես ասում եմ, ուրեմն շարունակեք անվարան նույն կերպ, հուսով եմ հաջողվեք, բայց չեմ հավատում:Ես հավատում եմ տարրական, պարզ մեթոդներին, որոնք հասանելի են բոլոր մահկանացուներին և անգամ երեխաներին..., երբեմն հատկապես երեխաներին:Ես հավատում եմ Մոլոտովի կոկտեյլին: Փարիզի արվարձաններում վերջերս վառված հազարավոր մեքենաներն ինձ կրկին անգամ համոզեցին որ դա այդպես է:Անչափահաս երեխաները ճշգրտորեն հաշվեցին (կամ նրանց համար ավագները հաշվեցին, կապ չունի), որ հարստահարիչներին լավագույն հարվածը նրանց տնտեսապես քայքայելն է: Հայաստանում կան բազում թանկարժեք մեքենաներ, շատ լավ վառվում են, բռնվելն համարյա անհնար է: Կոկտեյլը գցում ես հեռվից, ոչ ոք չի տեսնում:Բազում են գիշերային շքեղ ակումբները: Հիմնականում նկուղներում են: Բավարար է մեկ-երկու կոկտեյլ նետել, այրվող հեղուկը ինքը կհոսի սրահ աստիճաններով:Շքեղ առանձնատները նույնպես հրաշալի թիրախ են: Դուք միայն հասկացրեք երեխաներին, որ հեշտ է, անպատիժ, և ամենակարևորն արյուն չի թափվում: Ոչ մի դեպքում չի թափվում: Այն ամենն ինչ առաջարկում եմ առանց մեծ ջանքի ու զոհողության մատնել կրակի, պատկանում են հենց հարստահարող գաղութարարներին, այնպես որ կանխավ սաստվեք ձեր բարոյախոսությամբ, եթե այպիսիքդ կաք ընթերցողներում: Մոլոտովի կոկտեյլը մեկ ապակե շիշ բենզին է, մի բուռ օճառի փշուր, և լաթէ խծուծ, որն այրելուց հետո նետում ես այնտեղ ուր որ հարկն է: Բռնկումը տեղի է ունենում շիշը կոտրվելուն պես, օճառն օգնում է, որ հեղուկը թափանցի անգամ միկրոսկոպիկ ճեղքերը: Եվ եղեգան փող բոց ելաներ... Վահէ