Святыни и соблазны

[FR.GHEVOND]

Любомудров Алексей Маркович, доктор филологических наук, ведущий научный сотрудник Института русской литературы (Пушкинский Дом) РАН

Цель данного доклада – попытаться осмыслить, во–первых, массовое мироточение икон, наблюдающееся в последние десятилетие, во-вторых, проанализировать отношение к чуду разных групп населения, систематизировать суждения священников, богословов, мирян. Материалом послужили публикации в периодике, статьи, интервью, радиопередачи, устные высказывания. Бросается в глаза широкий разброс мнений. Чудо воспринимается и оценивается подчас совершенно по-разному. В соборном обсуждении предстоит найти ответы но вопросы и недоумения.

Аксиома святоотеческой мудрости: чудеса Божии всегда имеют очевидную, благую цель – ободрить, исцелить, вразумить. Ясность цели – приближение человека к спасению – остается критерием Божественности сверхъестественного явления. “Истинное чудо никогда не бывает случайным, но является в силу внутренней духовной необходимости, и смысл его вовсе не в принудительном овладении волей человека путем воздействия на него внешнего эффекта, а в раскрытии ему внутренней духовной стороны жизни”, – писал А.Б. Салтыков.

Когда случаи мироточений были единичны (то есть до рубежа 1990-х годов), такая цель была понятна. Об Иверской Монреальской иконе знали и в России, и во всем православном мире. Этот образ являл великое откровение Божие, радовавшее верных в эпоху официального господства атеизма; через источаемое миро исцелялись сотни болящих. Случаи исцелений конкретных людей через целебное миро от икон есть и сегодня, они, конечно, приносят духовную пользу и окружающим. В то же время наблюдалось нарушение здоровья, телесного и душевного, от мироточения икон – эти факты требуют своего осмысления. Необходимо задаться вопросом: все ли чудеса имеют Божественную природу?

Сегодня все чаще приходят сведения о появлении своеобразных гнезд мироточений, где одновременно или последовательно начинают источать миро множество икон. Если в 1990-е годы такие явления происходили в храмах, то сейчас локальными точками становятся и дома, квартиры, монастырские кельи, в которых мироточат приносимые туда иконы. Не дерзая выносить суждение о природе этих явлений, мы можем, однако, оценить человеческий отклик на них. Святые отцы заповедали крайнюю осторожность по отношению к любым сверхъестественным явлениям и прямо запрещали самим добиваться чудес и знамений. Между тем широко практикуется принесение икон в “мироточивый дом” с целью сделать их чудотворными, возник термин: “отдать икону на мироточение”, на своеобразную “подзарядку”, что уже граничит с оккультной практикой. Смущает автоматизм, гарантированность знамения. Не превращается ли подобная погоня за чудом в коллекционирование, а святой образ в своего рода сувенир? Известна практика, ко! гда не только частные, но даже храмовые образа приносят в такой “центр мироточения”, вероятно, чтобы их как-то дополнительно освятить. Есть ли на это Божие произволение?

К этим фактам, смущающим церковное сознание, добавляются сегодня новые. В последние годы все больше появляется не просто мироточивых, но кровоточивых икон. Реакция православных – и страх, и благоговение, и недоумение: “Чьей кровью может кровоточить икона Спасителя?.. Если это Кровь — то как же она просто вот так носится вокруг Москвы и прочая (сравните со святыми Дарами)?” - задаются вопросы на интернет-форумах.

Факты вынуждают задумываться о существовании неких таинственных закономерностей, духовная природа которых не может быть определена: здесь “различить духов” способны лишь святые боговидцы. Священнослужители не исключают возможности того, что некоторые случаи мироточений есть разновидность полтергейста. Основания к этому имеются. Известно, что полтергейст тесно связан с конкретными личностями и проявляется большей частью только в их присутствии. Кроме того, существует таинственная связь человека и замироточившей святыни: владельцы икон неотлучно сопровождают “свои” образа в поездках по России.

Это – еще один феномен, возникший на наших глазах: появление так называемых “хранителей икон”. Нередко они берутся и трактовать смысл происходящих знамений, при этом вопросы о том, есть ли церковное благословение на подобные деяния, зачастую остается непроясненным.

Мнения церковнослужителей по поводу чуда мироточения не всегда единодушны, но чаще всего священники призывают к осторожности: “…Здесь неуместны ажиотаж, шумиха, тем паче истерика. Ясно, что явление это таинственное, а вот к добру оно или к худу – неизвестно”; “нельзя определять истину по чудесным явлениям, которые могут ведь носить и совершенно прелестный характер. Истина изложена в учении св. отцов, она хранится в традиции, в самом духе жизни Святой Церкви”; “в нашем падшем мире нет такого чуда, которого не мог бы подделать сатана… Поэтому лучше не уподобляться тому роду, что ищет знамений и чудес. Мы же помним, какими эпитетами этот род награждается от Христа”. Признавая в принципе возможность прельщения, ряд священников приходят к выводу: “православный христианин должен занимать, так сказать, нейтральную позицию по отношению ко всем необычным сверхъестественным явлениям”.

Небывалое в истории Церкви явление, современниками которого мы являемся, вызывает множество самых разных вопросов – и относительно его духовного смысла, его мистической природы, и относительно порождаемых им человеческих деяний.

http://reshma.nov.ru/texts/lubomudrov_ikoni_mirotochenie.htm

[Tulip]

Насколько мне известно в ААЦ нет мироточивости ни икон, ни камней и т.п. Православные священники говорят, что это явление нужно для укрепления немощных в вере (маловерных). Так что же в ААЦ немощным это не нужно? Интересно есть ли такое явление в католической церкви.

[Muza voina]

Насколько мне известно в ААЦ нет мироточивости ни икон, ни камней и т.п. Православные священники говорят, что это явление нужно для укрепления немощных в вере (маловерных). Так что же в ААЦ немощным это не нужно? Интересно есть ли такое явление в католической церкви.

насколько мне известно, после землятрясения 1988 года отмечались явления Богоматери в Армении

[Tulip]

насколько мне известно, после землятрясения 1988 года отмечались явления Богоматери в Армении

Я говорю о явлении мироточения. Явления святых и Богоматери наблюдались во всех Церквах в разное время. Меня же и интересует, как я сказала, мироточение видимо имеющеее место только в ПЦ. Хотя нет, Мироточит также рака, в которой находится тело Николая Чудотворца, находящаяся в католическом храме в г. Бари, причем всегда, а не только в критические периоды истории. Теперь уже неясно каково же значение этого явления. Почему у православных оно в обилии, у католиков есть немного, а в ААЦ вроде вообще нет.

[Aram_D]

Я говорю о явлении мироточения.

.......

Почему у православных оно в обилии, у католиков есть немного, а в ААЦ вроде вообще нет.

Հետաքրքիր հարց է:

Այստեղ երեւի պետք է նկատի ունենալ այն հանգամանքը, որ Տիեզերական Եկեղեցում չկան նույնություններ: Յուրաքանչյուր անդամ իր կյանքով է ապրում եւ իրեն հատուկ պտուղն է հասունացնում Տիրոջը ընծայաբերելու համար: Չի կարող ծիրանենին նարինջ տալ: Եւ ինչի նման կլիներ, եթե բոլոր ծառերը նույն պտուղը տային: Եւ ծառերի սնուցումն էլ տարբեր է լինում. կան ծառեր, որ աճում են գետաբերանին, ուր առատ է խոնավությունը, կան էլ որ անապատներում են աճում՝ անջրդի ու չոր վայրերում:

Մեր սրբապատկերները անուշաբույր յուղեր չեն տալիս, միգուցե, վստահ չեմ, սակայն անուշաբույր խոսքեր են ասում: Այդպիսի մի հրաշքի մասին է պատմում Կիրակոս Գանձակեցին իր «Հայոց պատմություն» գրքում:

***

Ինքն իսկ Յովհաննէս ասաց մեզ. թէ՝ «Չոգայ ես ի սուրբ քաղաքն Երուսաղէմ երկրպագել տնօրինական տեղեացն «եւ յամեցի անդ աւուրս՝ իջաւան կալեալ ի սուրբն Յակոբ: Եւ ի գիշերի միում կանխեալ նախքան զհարկանել ժամուն ազդարարի, որ յաղօթս զարթուցանէր զամենեսեան. եւ մինչդեռ աղօթէի ի սուրբ եկեղեցին, վարդապետն, որ իշխանն էր սուրբ Յակոբայ, կոչեաց զիս եւ ասէ. «Ե՛կ, լո՛ւր զարմանալի իրս, զոր պատմէ քահանայս իմ մանկագոյն»: Եւ իբրեւ չոգայ առ նա, կոչեաց զերէցն, որ ետես զտեսիլն զարմանալի, եւ ասէ. «Արդ ասա՛, զոր յառաջագոյն պատմեցեր ինձ, զի լուիցէ եւ սա»: Եւ երէցն սկսաւ պատմել, թէ՝ «Նախ քան զգալդ ձեր յեկեղեցիս՝ էի ես յաղօթս ի վերնատան սուրբ եկեղեցւոյն, եւ յանկարծակի նկարեալ պատկերն Գաբրիէլի հրեշտակապետի, որ կայ հանդէպ պատկերի ամենասրբուհւոյ աստուածածնին, բարբառեցաւ եւ ասէ.«Ուրախ լեր բերկրեալդ, Տէր ընդ քեզ» (Ղուկ. Ա 28): «Օրհնեալ ես դու ի կանայս, եւ օրհնեալ է Պտուղ որովայնի քո»: Սկսան եւ ամենայն սրբոց նկարեալ պատկերքն զնոյն բարբառել ցմեծ ժամս՝ «Ուրախ լեր բերկրեադ, Տէր ընդ քեզ» (Ղուկ. Ա 42):

Եւ իմ զարմացեալ՝ փառս ետու Աստուծոյ եւ քննեալ գտի տոմարական արուեստիւ, զի երեսուն էր այն օր արեգ ամսոյ, եւ եօթն ապրիլ ամսոյ, եւ հնգետասան նիսանայ: Վկայէ այս տեսիլ եւ ցուցմունք հրաշիցս՝ հայոց անսուտ տօնին, որ ասեմք զօր աւետեաց սուրբ կուսին յերեսուն արեգի, եւ ապրիլի եօթն, եւ հնգետասան նիսանու եւ ոչ որպէս հակառակին այլ ազգք, եւ մանաւանդ յոյնք՝ ասելով ի քսան եւ հինգն մատի՝ անխորհուրդ»:

Զայս պատմեաց ճշմարտախոհ այրն ի հաստատութիւն ուղղափառ հաւատոյս:

***

«Сам Иованнес рассказывал мне: "Прибыл я в светлый город Иерусалим поклониться местам страстей [христовых] и задержался там на несколько дней, остановившись на ночлег в [монастыре] святого Иакоба. И однажды ночью, еще до того, как звонарь ударил в трещотку, которой будили всех к молитве, покуда я еще молился в святой церкви, вардапет, который был правителем [монастыря] святого Иакоба, позвал меня и сказал: "Иди послушай удивительные истории, которые рассказывает мой юный священник". И когда я пришел к нему, он позвал иерея, видевшего дивное видение, и говорит: "А теперь [еще раз] расскажи, что ты раньше рассказывал, пусть и он послушает". И иерей стал рассказывать: „До вашего прибытия в нашу церковь я молился в верхних покоях святой церкви, и вдруг нарисованный образ архангела Гавриила, расположенный против образа пресвятой Богородицы, заговорил и сказал: „Радуйся, благодатная, Господь с тобой"* Лука, 1, 28, „Благословенна ты между женами, и благословен Плод чрева твоего" Лука, 1, 42**. И стали нарисованные образы всех святых до великого часа вещать то же самое: „Радуйся, благодатная, Господь с тобой". И я, удивившись, воздал славу Богу и, поискав, нашел с помощью календарного искусства, что было это тридцатого числа месяца арег, седьмого апреля и пятнадцатого нисана. Это видение и явление чуда свидетельствуют о правоте празднования армян, ибо мы говорим, что благовествование святой деве было тридцатого арега, седьмого апреля и пятнадцатого нисана, а не так, как вопреки нам неблагоразумно говорят иные народы, особенно греки, мол, двадцать пятого марта». Вот что рассказал нам тот правдивый человек в подтверждение православия веры нашей.

Edited December 12, 2006 by Aram_D

[Serega]

Насколько мне известно в ААЦ нет мироточивости ни икон, ни камней и т.п. Православные священники говорят, что это явление нужно для укрепления немощных в вере (маловерных). Так что же в ААЦ немощным это не нужно? Интересно есть ли такое явление в католической церкви.

Есть, в католическом мире есть мироточивые статуи и иконы, некоторые иконы Богоматери плачут слезами, а одна даже кровью. Так что такие чудеса есть и в католической части Христианства.

[Muza voina]

Есть, в католическом мире есть мироточивые статуи и иконы, некоторые иконы Богоматери плачут слезами, а одна даже кровью. Так что такие чудеса есть и в католической части Христианства.

chudesa est vo vsex xristianskix cerkvax. rech nemnogo ne ov etom

[Tulip]

Հարյուր անգամ ճիշտ է իմ կարծիքով Aram D-ն՝ ամեն եկեղեցի բերում է իր պտուղը, անցնում է իր ճանապարհը: Բացի դրանից ես միշտ էլ մտածել եմ, որ ուղղափառների օրացույցի հետ ինչ որ բան այնպես չէ: Միգուցե հայերին պետք չի եղել ամրացնել իրենց հավատքի մեջ (մեծամտություն չլինի մեր կողմից): Ավելին՝ վերստին գրածը ապացուցում է, որ այդ երևույթները կարող են բերել սնոտիապաշտության հավատքի մեջ ամրացնելու փոխարեն:

[Muza voina]

Հարյուր անգամ ճիշտ է իմ կարծիքով Aram D-ն՝ ամեն եկեղեցի բերում է իր պտուղը, անցնում է իր ճանապարհը: Բացի դրանից ես միշտ էլ մտածել եմ, որ ուղղափառների օրացույցի հետ ինչ որ բան այնպես չէ: Միգուցե հայերին պետք չի եղել ամրացնել իրենց հավատքի մեջ (մեծամտություն չլինի մեր կողմից): Ավելին՝ վերստին գրածը ապացուցում է, որ այդ երևույթները կարող են բերել սնոտիապաշտության հավատքի մեջ ամրացնելու փոխարեն:

ajo, tulip, ev henc ajd masin el grvac e. parzapes, amen meky havatum e yst ir srti. ov ancnum e snapashtutyan, nran el et ches beri. ov iskapes havatum e - snapashtutyunic azat e. ekeghecin parzapes chanapar e ar Astvac, chanaparneri tarber en, bayc bolorn el Ir mot en tanum. ete chsheghvenk, ihark e

[Aram_D]

Միգուցե հայերին պետք չի եղել ամրացնել իրենց հավատքի մեջ (մեծամտություն չլինի մեր կողմից):

Շնորհակալություն բարի խոսքի համար:

Հայերիս արդեն վաղուց ամեն ինչ տրված է, մնում է հավատանք:

Իսկ օրացույցի հետ կապված այդ հարցը լուսաբանված է այս տարի (2006) լույս տեսած «Հայ Եկեղեցու տոները» գրքում: Այնտեղ մանրամասն քննվում է եւ հաշվարկներով ցույց տրվում, թե ինչու է Հայ Եկեղեցին «Աստվածհայտնության տոնը» տոնում հունվարի 6 –ին:

Եթե գիրքը չճարեք, այդ հատվածը կարող եմ ուղարկել:

[FR.GHEVOND]

„До вашего прибытия в нашу церковь я молился в верхних покоях святой церкви, и вдруг нарисованный образ архангела Гавриила, расположенный против образа пресвятой Богородицы, заговорил и сказал: „Радуйся, благодатная, Господь с тобой"* Лука, 1, 28, „Благословенна ты между женами, и благословен Плод чрева твоего" Лука, 1, 42**. И стали нарисованные образы всех святых до великого часа вещать то же самое: „Радуйся, благодатная, Господь с тобой". И я, удивившись, воздал славу Богу и, поискав, нашел с помощью календарного искусства, что было это тридцатого числа месяца арег, седьмого апреля и пятнадцатого нисана. Это видение и явление чуда свидетельствуют о правоте празднования армян, ибо мы говорим, что благовествование святой деве было тридцатого арега, седьмого апреля и пятнадцатого нисана, а не так, как вопреки нам неблагоразумно говорят иные народы, особенно греки, мол, двадцать пятого марта». Вот что рассказал нам тот правдивый человек в подтверждение православия веры нашей.

http://www.jerusalemshots.com/cat_en24.html

Если посмотрите на это фото - Св. Алтарь храма Св. Иаковых (Србоц Аковбянц) под алтарем мощи Св. Иакова брата Господня.

Если посмотрите по правую сторону алтаря есть два Св. Изображения (друг на друге) - внизу образ Св. Абгара царя (он в царском облачении), а поверх его образ Св. Богородицы, которая стоит на полумесяце, а перед ней висит лампада. В противопложной стороне алтаря в левой стороне на том же месте также мы видим два образа - внизу СВ. Трдат, а по верх его архангел Гавриил.

(Под этими, и как под всеми изображениями на холсте есть фрески теже изображения).

Вот об этих изображениях и говорил Ованнес.

[Aram_D]

http://www.jerusalemshots.com/cat_en24.html

Если посмотрите на это фото - Св. Алтарь храма Св. Иаковых (Србоц Аковбянц) под алтарем мощи Св. Иакова брата Господня.

Если посмотрите по правую сторону алтаря есть два Св. Изображения (друг на друге) - внизу образ Св. Абгара царя (он в царском облачении), а поверх его образ Св. Богородицы, которая стоит на полумесяце, а перед ней висит лампада. В противопложной стороне алтаря в левой стороне на том же месте также мы видим два образа - внизу СВ. Трдат, а по верх его архангел Гавриил.

(Под этими, и как под всеми изображениями на холсте есть фрески теже изображения).

Вот об этих изображениях и говорил Ованнес.

Աստված օգնական հայր սուրբ:

Իսկ այն դուռը, որի վրա արաբերեն գիր կա, պահպանվել է արդյո՞ք:

Այդ մասին գրել է Հովհաննես Հաննան իր Երուսաղեմի պատմության գրքում: Ստորեւ բերում եմ այդ հատվածը:

Յովհաննէս Հաննա « Գիրք Պատմութեան Սրբոյ եւ մեծի Քաղաքիս Աստուծոյ Երուսաղէմիս, եւ Սրբոց Տնօրինականաց Տեղեաց Տեառն մերոյ Յիսուսի Քրիստոսի»

Վասն Սուրբ Յակոբայ թէ սեպհականապէս վիճակ է ազգիս Հայոց:

Տիեզերալուր եւ ամենագով սուրբ վանքս նախկնապէս վիճակեցաւ ազգիս Հայոց. ոչ ոք յազգաց ունելով մասն եւ բաժին ի սա՛: Քանզի շինեցաւ հեղինակութեամբ սրբոյն Գրիգորի մերոյ Լուսաւորչին. յարքունական գանձուց երկուց արքայից Կոստանդիանոսի եւ Տրդատայ. եւ շնորհեալ ետուն զսա պարգեւ ազգիս Հայոց: Որպէս գրէ ճշմարտապատումն Ագաթանգեղոս, ի սիրոյ եւ միաբանութեան թխտոջն սրբոյն Սեղբեստրոսի եւ սրբոյն Գրիգորի հանդերձ Կոստանդիանոսիւ եւ Տրդատաւ թէ՝ Պարգեւեցաք եւ նորապսակ Պարթեւին մերոյ ի յիշատակ յաւիտենական յազգաց յազգս, ի յԵրուսաղէմ քաղաքի իջեւանս Հայոց աղօթականս՝ զվկայարան սրբոյն Յակոբայ եղբօրն Յօհաննու. զի յարքունեաց գանձուցն շինիցեն անդ զեկեղեցիս, եւ արկցեն զպարիսպս բարձունս շուրջանակի. եւ ի ներքոյ զսրահս, եւ զսենեակս առանձնականս արանց եւ կանանց. եւ ռոճիկք նոցա ի գալն եւ ի գնալն յարքունուստ լիցի. գրեալ ի ԳԶԺ թուին Քրիստոսի: Եւ այս յամենայն պատմագիրս, եւ ա՛յլ ուրեք տեսանի. ուրեմն երկբայօղն թէ Սուրբ Յակօբ ո՛չ է Հայոց՝ գլխակոր լինի առաջի սրբոյն Սեղբեստրոսի եւ Կոստանդիանոսի. թո՛ղ թէ առաջի սրբոյն հօրն մերոյ Գրիգորի Լուսաւորչին եւ Տրդատայ թագաւորին. օր ինքեանք ձեռագրեալք են զուխտս եւ զդաշինս զայս. եւ ի նախախնամութենէ Տեառն Աստուծոյ մերոյ կայր եւ մնայր սուրբ Աթոռոյս ի ձեռս մեր. թէպէտ տիրեցաւ քաղաքս յայլասեռ ազանց, սակայն վասն վերոգրեալ ուխտի սրբազան երկուց հայրապետաց, եւ երկուց մեծազօր արքայից ոչ ոք իշխէր առնուլ զսա ի Հայոց, մինչեւ եհաս ի թիւս Հայոց: Յորժամ եկն սուլթանն Եգիպտոսի Սալահտին կոչեցեալն եւ էառ զքաղաքս ի Լաթինացւոց, եւ վասն բարձրութեան եւ գեղեցկաշինութեան սրբոյ եկեղեցւոյ՝ ցանկացաւ իւրացուցանել զսա, եւ խաւարեցուցանել զաչս ազգիս Հայոց: Յորժամ օրհնեալ ազգս մեր արք եւ կանայք, ծերք եւ տղայք, արտասուաթոր աչօք եւ կսկծալի աղէտիւ, մորմոքելի սրտիւ, դեգերեալ անկանէին առ ոտս նորա եւ նախարարացն իւրոց. զմիմիայն բարձրեալն Աստուած առ նա՛ բարեխօս առնէին. զի մի՛ զրկեսցէ զինքեանս ի բնիկ հայրենի ժառանգութեանցն: Ընդ որ տեսեալ սուլթանին զանմխիթար զողբսն, եւ զհառաչանս արտասուացն. մանաւանդ զբարձր եւ զմեծ անունն Աստուծոյ կրկնելով ի լսելիս իւր, ի գութ շարժեալ բայց ո՛չ թարց հնարից: Այո՛ ասելով, տաց ձեզ զմարեաղուպն, այլ ո՛չ այժմ. եւ ահաւասիկ հրամայեմ զլուսամուտսն փակել քարիւ, նոյնպէս եւ զդրունս. եւ նշանադրեմ ի ներքս զնշան մի, եւ կնքեմ մինչեւ դարձայց ի Դամասկոսէ. եթէ գտից զնշանն որպէս եդի, յայնժամ ձեզ տացից: Եւ արար որպէս ասացն: Թողլով զաւագ խորանի կանթեղն վառ՝ առանց գիտութեան ուրուք եւ գնաց: Իսկ մերայինքն անճարացեալ մերձ միջի դրան եկեղեցւոյն ի յորմն շինեցին պատուհան մի յանուն սրբոյն Գէորգայ երագահաս վկային. եւ անդ աղօթեալ եւ զպատարագս մատուցեալ աղաչէին զԱստուած ա՛յց առնել ինքեանց. եւ մնացեալ յայսմ երերման մինչեւ ցեօթն ամ: Եւ զկնի եօթն ամաց եկն սուլթանն, եւ ընթացեալ առաջի նորա մտաբերէին զխոստումն առ ի բանալ զեկեղեցին: Եւ եկեալ եբաց զդուռն եկեղեցւոյն. եւ ընթացեալ յաւագ խորանն՝ ետես զի կանթեղն տակաւին վառիւր շնորհօքն Աստուծոյ եւ զօրութեամբ սրբոյն Յակոբայ. եւ սարդիոստայնն շրջապատեալ ի վերայ կանթեղին: Յայնժամ ասաց թագաւորն՝ Ո՛չ է առանց կամացն Աստուծոյ մնալ եկեղեցւոյս ի ձեռս Հայոց. եւ վերստին շնորհեաց զվանքն բոլորովիմբ. եւ գրեաց ի վերայ դրան վանից արապերէն անէծք ըստ օրինաց իւրեանց, թէ՝ Մի՛ ոք առցէ զսա ի ձեռաց Հայոց. եւ կայ մինչեւ ցայսօր ժամանակի:

[FR.GHEVOND]

Աստված օգնական հայր սուրբ:

Իսկ այն դուռը, որի վրա արաբերեն գիր կա, պահպանվել է արդյո՞ք:

Astvac pahapan Aram jan!

Ayo min4 aysor ka!!! Mer vanqi avag dran verevum e. Cavoq 4unem nkar@

Իսկ մերայինքն անճարացեալ մերձ միջի դրան եկեղեցւոյն ի յորմն շինեցին պատուհան մի յանուն սրբոյն Գէորգայ երագահաս վկային. եւ անդ աղօթեալ եւ զպատարագս մատուցեալ աղաչէին զԱստուած ա՛յց առնել ինքեանց. եւ մնացեալ յայսմ երերման մինչեւ ցեօթն ամ:

http://www.jerusalemshots.com/Jerusalem_en24-3935.html

Aysteghen patarag katarel/ Ethe ktesneq pati mej patuhani pes ban ka - sa xorane.

[Aram_D]

Աստված օգնական հայր սուրբ:

Եւս մի հարց կապված հրաշքների հետ:

Սիմեոն Լեհացին մի պատմություն ունի Լուսավորչի կանթեղի առնչությամբ, որում ասում է, որ կա մի քար, որի վրա արաբերեն արձանագրություն կա: Այսօր կա արդյո՞ք այդ քարը, թե անհայտացել է: Ժամանակին Կուրայեվի ֆորումում վեճ ծագեց այդ հարցի կապակցությամբ, եւ ռուսները պահանջեցին այդ քարի լուսանկարը, որպես ապացույց: Մի գուցե՞ այդ քարը արդեն չկա:

Ստորեւ բերում եմ այդ պատմությունը Սիմեոն Լեհացու «Ուղեգրութիւն» գրքից:

Բայց Հայոց՝ Պարոնտէր կամ դասասաց վարդապետ մի ելանէ ամպիոնն եւ սկսանի քարոզել եւ ծանուցանել վասն բխման լուսոյն, ապա յորդորէ զժողովուրդն երանի տալով նոցա, որ այնմ ժամու հանդիպեցան. վասն որոյ պարտ է ահիւ եւ դողութեամբ, զղջմամբ եւ պաղատանօք եւ խոստովանութեամբ եւ սրբութեամբ արժանանալ տեսլեան լուսոյ եւ մեծաւ պատրաստութեամբ սպասաւորել նմա: Իսկ դառն աղքատքն որ մնացին ի դուռն, լան եւ ողբան եւ խնդրեն զի մուծցեն զնա: Իսկ նոքա ասեն թէ Ոչ. իրեք կամ երկու ոսկի տվէք. իբրեւ երդնուն թէ չունիմք եւ ոչինչ, ապա մերկացուցանեն եւ մի մի որոնեն զամենայն տեղիս. իբրեւ ոչ գտանեն, ապա առաքեն եւ կոչեն զթարճիմանն եւ ասեն. Զինչ տայք՝ տուք, զի մի զրկեսցին ի լուսոյն: Եւ նա գնացեալ ասէ Պարոնտէրին. եւ Պարոնտէրն յորդորէ զխոճայնին, աղաչէ եւ խնդրէ վասն սիրուն Քրիստոսի, թէ Մի թողուք զնոսա ի դուրս մնալ, այլ ըստ կարողութեան ձերոյ տվէք որ նոքա այլ տեսնեն զլոյսն: Եւ որոց ծագէ սուրբ Հոգին՝ գայ եւ ասէ. Ես մինն բերեմ. միւսն ասէ. Ես երկու. եւ ոմն՝ իրեք կամ չորս, հինգ. եւ այսպէս զբազում մուծանեն ի Յարութիւնն. եւ թէ մնայ Ժ, ԺԵ հոգի, թարճիմանն գնացեալ ասէ. Սոքա կոյրք են, այլքն կաղ, ձեռնատ, անկար, թող Աստուծոյ սիրուն համար եւ խօնթքարին գլուխն համար լինի եւ արեւուն լինի. մէկ մէկ օրդ կտրէ զնոսա: Նոքա խայիլ կու լինին. Լաւ է, ասեն, որ առնունք շատ թէ քիչ, քան թէ ոչինչ: Քանզի նալաթլամայ ալ կայ, թէ ոք լուսոյն ժամն չի թողու: Եւ ասին թէ ժամանակ մի այտպէս ֆախիր ֆուխարայնի մնացել են ի դուրս. չէ թողած պէնկզար դրամով, թէ թամամ տվէք. եւ նոքա այնպէս մնացել են համրում. եւ յորժամ լոյսն ելել է՝ դուրսն է վազել նախ վասն աղքատաց եւ դռան երկու կողմն մարմարէ երկու սեան գլուխքն այրել է. զոր տեսեալ բազմաց՝ փառս տային Աստուծոյ. եւ մինչեւ ցայսօր երեւի տեղին բռնըված հրագոյն. զոր ծանուցին խօնթքարին. եւ նա հիացեալ հրաման եւ պարաթ ղրկեց յԵրուսաղէմ նալաթլամայով, որ աղքատք թէ չունենան եւ երդվին թէ չունին՝ թողցեն զնոսա ի ներս, զի մի զրկեսցին ի լուսոյն. զոր եւ մեք տեսաք զայն սիւնսն աչօք մերովք այրեալ եւ սեւացեալ. եւ զայն էմրն քանդեալ ի վերայ քարեայ տախտակի Յարութեան դուռն ի հրաշափառաց լուսոյն. զի գիրն տաճկերէն գրած է: Դարձեալ վարդապետն յորդորէ զժողովուրդն ասելով, թէ Վասն սիրուն Աստուծոյ եւ սուրբ լուսոյն խաթերն՝ տվէք ողորմութիւն, զի զայն մնացած աղքատքն ալ մտցեն ի ներս. իսկ ողորմածք եւ գթածքն տան վաղվաղակի ըստ կարեաց եւ վճարեն զնոսա եւ մուծանեն ի ներս. եւ լինի մեծ ուրախութիւն եւ ցնծութիւն: Եւ այն զատկի գիշերն Յարութեան դուռն բաց մնայ եւ ցորեկն, զի յոլով Տաճիկք գան եւ նստին հայել զարարողութիւնս քրիստոնէից:

У армян на кафедру поднимается паронтер или учитель-вардапет и начинает проповедовать и рассказывать о происхождении света, затем ободряет народ, [говоря, что] блаженны они, что встретились в такой час; поэтому нужно страхом и дрожью, раскаянием и мольбами, исповедью и святостью удостоиться видения света и с великими приготовлениями служить ему. Меж тем несчастные нищие, что остались у дверей, рыдают, плачут и молят, чтобы их впустили. А они (шейх, кази и ясахчи) говорят: «Нет. Дайте три или два золотых». Когда же они клянутся, что ничего не имеют, их раздевают и обыскивают с ног до головы. Если ничего не находят, посылают за переводчиком и говорят: «Что дадите, давайте, чтобы они не лишились света». Он идет и говорит Паронтеру [Григору], и Паронтер убеждает ходжей, молит и просит из любви к Христу: «Не допустите, чтобы они остались снаружи, но подайте каждый соответственно своим возможностям, чтобы они также увидели свет». И в кого проникнет Святой Дух, подходит и говорит: «Я проведу одного». Другой говорит: «Я двух», а иные – трех, четырех или пятерых. Таким образом, многих вводят в [церковь] Воскресения. Если же останется 10-15 душ, переводчик идет и говорит: «Эти слепы, а остальные хромы, безруки и немощны, пустите их ради любви к Богу, ради головы хондкара и ради солнца его. Скиньте им по одному орду». Они соглашаются: «Лучше, – говорят, – взять хоть немного, чем ничего». Ибо существует налатлама против тех, кто не впустит в церковь [видеть свет]. Сказали, что когда-то остались такие нищие богомольцы снаружи, не впустили их за входную плату, мол, давайте полностью, и так остались они лишенными [света]. Но когда появился свет, он сперва устремился для нищих наружу и сжег верхушки мраморных колонн по обе стороны двери. Многие видели это и воздали славу Богу. До сих пор видны места, охваченные огнем. Сообщили об этом хондкару, и он, пораженный, послал в Иерусалим указ и грамоту с налатлама о том, что, если нищие не будут иметь [денег] и поклянутся, что не имеют, впустить их внутрь, чтобы они не лишились света. И мы также своими глазами видели обожженные и почерневшие колонны.

Этот указ о чудесном свете вырезан на каменной плите дверей [церкви] Воскресения, эта грамота написана по-мусульмански.

[FR.GHEVOND]

Աստված օգնական հայր սուրբ:

Եւս մի հարց կապված հրաշքների հետ:

Սիմեոն Լեհացին մի պատմություն ունի Լուսավորչի կանթեղի առնչությամբ, որում ասում է, որ կա մի քար, որի վրա արաբերեն արձանագրություն կա: Այսօր կա արդյո՞ք այդ քարը, թե անհայտացել է: Ժամանակին Կուրայեվի ֆորումում վեճ ծագեց այդ հարցի կապակցությամբ, եւ ռուսները պահանջեցին այդ քարի լուսանկարը, որպես ապացույց: Մի գուցե՞ այդ քարը արդեն չկա:

Ստորեւ բերում եմ այդ պատմությունը Սիմեոն Լեհացու «Ուղեգրութիւն» գրքից:

Astvac pahapan!

Vo4 4ka ayd ardzangrutyun@......

[Tulip]

Сказали, что когда-то остались такие нищие богомольцы снаружи, не впустили их за входную плату, мол, давайте полностью, и так остались они лишенными [света]. Но когда появился свет, он сперва устремился для нищих наружу и сжег верхушки мраморных колонн по обе стороны двери. Многие видели это и воздали славу Богу. До сих пор видны места, охваченные огнем. Сообщили об этом хондкару, и он, пораженный, послал в Иерусалим указ и грамоту с налатлама о том, что, если нищие не будут иметь [денег] и поклянутся, что не имеют, впустить их внутрь, чтобы они не лишились света. И мы также своими глазами видели обожженные и почерневшие колонны.

Этот указ о чудесном свете вырезан на каменной плите дверей [церкви] Воскресения, эта грамота написана по-мусульмански.

Այսպիսի հարց: Ուղղափառների գրքում գրված է, որ դուրսը մնացել էին միայն ուղղափառները իրենց պատրիարքի հետ(միթե ինքն ել գումար չուներ) ոչ թե չքավորները, որոնք կարող են լինել տարբեր եկեղեցիներից: Իսկ ներսը միայն հայերը: Եվ լույսը տրվեց միայն դրսում կանգնած ուղղաթառներին, ոչ թե սկզբում իրանց, հետո մյուսներին, իսկ հայերը ապարդյուն աղոթում էին բավականին երկար ժամանակ այդպես էլ լույսը չստանալով: Բացի դրանից պարզ չէ նաև, թե ինչի էին հայերը սպսսում եթե գիտեին, որ լույսը չի իջնում: Կարող էին կատարել արարողությունը և վերջ, ինչի էին սպսսում այդքան: Ինչպես է եղել իրականում ինչպես իմանալ:

[Aram_D]

Այսպիսի հարց: Ուղղափառների գրքում գրված է, որ դուրսը մնացել էին միայն ուղղափառները իրենց պատրիարքի հետ(միթե ինքն ել գումար չուներ) ոչ թե չքավորները, որոնք կարող են լինել տարբեր եկեղեցիներից: Իսկ ներսը միայն հայերը: Եվ լույսը տրվեց միայն դրսում կանգնած ուղղաթառներին, ոչ թե սկզբում իրանց, հետո մյուսներին, իսկ հայերը ապարդյուն աղոթում էին բավականին երկար ժամանակ այդպես էլ լույսը չստանալով: Բացի դրանից պարզ չէ նաև, թե ինչի էին հայերը սպսսում եթե գիտեին, որ լույսը չի իջնում: Կարող էին կատարել արարողությունը և վերջ, ինչի էին սպսսում այդքան: Ինչպես է եղել իրականում ինչպես իմանալ:

Այսօր այդ հարցի կապակցությամբ կա երկու տարբերակ, մեկը հայկական, մյուսը՝ հունական: Հայերը ասում են, որ մուտքը եղել է վճարովի եւ աղքատները չեն կարողացել ներս անցնել, հույները ասում են, որ հայերը կաշառել են մահմեդականներին, եւ վերջիններս ինչ որ հնարքով կարողացել են տարբերել հայերին հույներից ու մյուս «ուղղափառ» ազգերից եւ միայն հայերին են ներս թողել: Սակայն հույները չեն ասում, թե որքան է եղել կաշառքի չափը, եւ թե կոնկրետ ով է եղել կաշառքը տվողը եւ ստացողը:

Հայտնի է նաեւ, որ հայերի եւ հույների հարաբերությունները թշնամական են եղել, որը պահպանվել է մինչ այսօր, եւ նման դեպքերում թշնամական կողմի վկայությունը հիմք ընդունել չի կարելի. այլ վկաների անհրաժեշտությունը եւս կա:

Հայերը ասում են, որ եղել է մի քար, որի վրա արաբերեն լեզվով գրված է եղելությունը, սակայն այդ քարը այսօր չի երեւում:

Երկու կողմերի ասվածից մի բան է հաստատվում միայն, որ մահմեդականները տիրել են սուրբ վայրերին եւ բռնի ուժով իրավունք ստացել արգելելու կամ թույլատրելու ուխտավորներին տաճար մտնել: Պարզ է դառնում նաեւ այն, որ նրանք ոստիկաններ են կարգել սուրբ վայրերում եւ այդպիսով դրամ կորզել: Հայերը ասում են, որ ոստիկանները յուրաքանչյուր անձի համար մուտքի գումար էին սահմանել, իսկ հույները՝ որ ոստիկանները կատարել են կաշառող կողմի հրամանները:

Անհավական է այն, որ պետականություն չունեցող հայերը տվյալ դեպքում եղել են ավելի զորավոր ու հարուստ, քան մյուս ազգերը, իսկ հույները՝ թշվառ ու անզոր, եւ ոչինչ չեն կարողացել ձեռնարկել ընդդեմ հայերի, այլ հուսահատորեն կանգնել են դրսում եւ սպասել: Իսկ հայերը այնքան հանդուգն են եղել, որ իրենց եղբայրներին զրկելուց հետո էլ համարձակվել են կանգնել Աստծու առջեւ, սուրբ վայրում ու անդադար աղոթել:

Հույները ոչինչ չեն ասում մյուս ազգերի մասին, քանի որ բացի հույներից ու հայերից այնտեղ այլ ազգեր եւս եղել են: Որտե՞ղ են գտնվել այդ ազգերը տվյալ պահին՝ ներսում թե դրսում: Եւ ինչպե՞ս են կարողացել արաբ ոստիկանները պարզել թե տվյալ ազգի ներկայացուցիչը ուղղափառ է թե այլափառ, որպեսզի թույլատրեն կամ արգելեն նրա մուտքը տաճար:

Edited December 20, 2006 by Aram_D

[Tulip]

Հարգելի Արամ, համաձայն եմ, որ հայերը հազիվ թե նման նենգ արարքից հետո սպասեին Աստծո բարի վերաբերմունքի: Բայց հույները կարող են առարկել թե տարբերել հույներին հայերից պետք չի եղել, քանի որ կաշառված լինելով ոստիկանները չեն թողել հույն պատրիարքին, որը ակնհայտ տարբերվում է, իսկ ուղղափառները հավաքվել են իրենց առաջնորդի կողքին: Կարծում եմ նրանք չէին անցնի պատրիարքի կողքով և մտնի տաճար: Բացի այդ քարից կան իսկապես ուրիշ վակայություններ (ասորիների, կաթոլիկների): Հայերը չեն փորձել գտնել դրանք:

[Aram_D]

Հարգելի Արամ, համաձայն եմ, որ հայերը հազիվ թե նման նենգ արարքից հետո սպասեին Աստծո բարի վերաբերմունքի: Բայց հույները կարող են առարկել թե տարբերել հույներին հայերից պետք չի եղել, քանի որ կաշառված լինելով ոստիկանները չեն թողել հույն պատրիարքին, որը ակնհայտ տարբերվում է, իսկ ուղղափառները հավաքվել են իրենց առաջնորդի կողքին: Կարծում եմ նրանք չէին անցնի պատրիարքի կողքով և մտնի տաճար: Բացի այդ քարից կան իսկապես ուրիշ վակայություններ (ասորիների, կաթոլիկների): Հայերը չեն փորձել գտնել դրանք:

Կարծում եմ, որ նման գրառումներ հնարավոր է գտնել նաեւ Երուսաղեմի մատենադարանում: Հնարավոր է որ առանձին մատյանների, ինչպես օրինակ՝ «Յասմաւուրքի» կամ աղոթամատյանների ազատ էջերում լինեն նման գրառումներ: Լուրջ հետախուզական եւ հետազոտական աշխատանքների կարիք կա: Նախ պետք է պարզել, թե ո՞ւր է կորել այդ քարը: Պետք է, որ այդ քարը դրված լիներ երեւացող տեղում, որ բոլորը տեսնեն: Եթե քարը պատի մեջ է դրված եղել, ապա պետք է, որ հետքերը մնացած լինեն: Մյուս կողմից, հնարավոր չէ, որ այդպիսի քար չլիներ, քանի որ աննշան մի երեւույթ չէր եղածը, եւ շատերն են տեսել ու սարսափել կատարվածով: Նման դեպքերում մահմեդականները թողնում են գրավոր վկայություններ, հետագա սերունդների համար:

Հնարավոր է որ ասորիներն ու ղպտիները եւս ունենան նման գրառումներ, պետք է նրանց հետ բանակցել:

[Aram_D]

Ըստ էության այսօր իրենց «ուղղափառ» հայտարարողների կողմից լուրջ մեղադրանք է ներկայացված Հայ Եկեղեցուն, եւ մենք ոչինչ չենք անում հերքելու համար այդ անհիմն մեղադրանքները, եւ դեռ ավելին, մեզանից շատերը հակված են մտածել, որ իրականությունը այնպես է ինչպես մեղադրող կողմն է ասում:

Կարծում եմ, որ ժամանակն է, որ այս հարցը բարձրացվի Հոգեւոր խորհրդում եւ այդ մակարդակով համապատասխան գործողություններ ձեռնարկել, ազատելու համար մեր ժողովրդին այն մոլորությունից, որ տարածում են իրենց «ուղղափառ» հայտարարողները: Ուղղափառը նա չէ, ով իրեն այդպիսին է հայտարարում, այլ նա, ով ապրում է ուղղափառի կյանքով:

[Tulip]

Համաձայն եմ, որ ժամանակը եկել է: Մերոնք հապավելով իսկսպես նպաստում են այդ մեղադրանքի տարածմանը և ամրապնդմանը: Միթե մենք պետք է բարձրացնենք այս հարցը, իսկ եկեղեցին հանգիստ նստած մնա: Իրենք վաղուց պետք է գտնեին ապացույցները թեկուզ մեզ հայերին ապացուցելու համար: Անգամ կաթոլիկները (կարդա՝ եվրոպական գիտնականները) կօգնեին այդ հարցում, քանզի դա բխում է և իրենց շահերից, այդպես բոլորը կհավասարվեին, չեր լինի միայն մի եկեղեցի, որին տրվում է այդ պարքևը: Ուղակի զարմանալի է, որ շարժ չկա: Միգուցե փնտրել են և չեն գտել, միքուցե չի պահպանվել ոչ մի գրական ապացույց, այդպես շատ է եղել մեր պատմության ընթացքում: Աստված օգնական հայերիս, եթե դա է ճշմարտությունը, չկա ոչ մի թաքնված բան, որ չբացահայտվի: Մեր պատմաբաններն էլ պետք է միանան այս գործին:

[Aram_D]

Համաձայն եմ, որ ժամանակը եկել է: Մերոնք հապավելով իսկսպես նպաստում են այդ մեղադրանքի տարածմանը և ամրապնդմանը: Միթե մենք պետք է բարձրացնենք այս հարցը, իսկ եկեղեցին հանգիստ նստած մնա: Իրենք վաղուց պետք է գտնեին ապացույցները թեկուզ մեզ հայերին ապացուցելու համար: Անգամ կաթոլիկները (կարդա՝ եվրոպական գիտնականները) կօգնեին այդ հարցում, քանզի դա բխում է և իրենց շահերից, այդպես բոլորը կհավասարվեին, չեր լինի միայն մի եկեղեցի, որին տրվում է այդ պարքևը: Ուղակի զարմանալի է, որ շարժ չկա: Միգուցե փնտրել են և չեն գտել, միքուցե չի պահպանվել ոչ մի գրական ապացույց, այդպես շատ է եղել մեր պատմության ընթացքում: Աստված օգնական հայերիս, եթե դա է ճշմարտությունը, չկա ոչ մի թաքնված բան, որ չբացահայտվի: Մեր պատմաբաններն էլ պետք է միանան այս գործին:

Կարծում եմ, որ այս հարցը պատշաճ մակարդակով վեր հանելու համար, կարիք կա, որ այն որպես առանձին թեմա ներկայացվի ֆորումում, երեք լեզուներով: Լավ կլինի, որ շատերը մասնակցեն այս հարցի քննարկմանը եւ վերջում նկատի առնելով բոլորիս կարծիքը՝ դիմենք Հոգեւոր խորհրդին:

Եթե ֆորումում հայր Ղեւոնդից բացի ուրիշ հոգեւորականներ եւս կան, ցանկալի է լսել նաեւ նրանց կարծիքը:

Մյուս կողմից՝ պետք է դիմել արաբներին, հնդիկներին, ասորիներին, ղպտիներին եւ եթովպացիներին, որպեսզի նրանք աջակցեն մեզ այս գործում, այսինքն՝ իրենց արխիվներում գտնեն ու վեր հանեն բոլոր այն գրառումները, որոնք վերաբերվում են այս հարցին: Ովքեր ունեն նման կապեր, ցանկալի կլիներ, որ գործի անցնեն, որպեսզի, մինչ Էջմիածնի կողմից պաշտոնական դիմումը մեր քույր Եկեղեցիներին, կարողանայինք մեր եղբայրների միջոցով գտնել նման փաստաթղթեր:

Եթե ֆորումում կան մարդիկ, ովքեր հմուտ քրեագետներ են եւ կարողանում են վկայությունները քննելու ճանապարհով զանազանել կեղծիքը ճշմարտությունից, ցանկալի է, որ կարդան երկու կողմերի վկայություններն էլ եւ անեն իրենց եզրակահանգումը: Կարդացողներին խնդրում եմ արձագանքել:

[soft]

Для информации.

Лютер многократно критиковал Микеландело за то что он рисует ангелов.

Говоря, что согласно библии: ни Бога, не Ангегов и ни каких духов нельзя рисовать.

Почему Бог дал такое закон ?

[Lisa]

Почему Бог дал закон "ни Бога, не Ангегов и ни каких духов нельзя рисовать"?

Интересно, а ты сможешь нарисовать для меня Карманградский орех? нет? а светло-зеленую Синопскую саркозу? тоже нет?

тогда как ты можешь рисовать Бога и ангелов?

каждый представляет Их по-своему. нет стереотипов. если у меня ангел - это что-то ослепительно белое, без пола и лица, то как я Это могу нарисовать?

[FR.GHEVOND]

Для информации.

Лютер многократно критиковал Микеландело за то что он рисует ангелов.

Говоря, что согласно библии: ни Бога, не Ангегов и ни каких духов нельзя рисовать.

Почему Бог дал такое закон ?

Уважаемый soft!

В Ветхозаветные времена люди не имели познания и поэтому легко могли впасть в идолопоклонство, и поэтому Господь запретил делать изоборажения и статуи, чтобы отбить у них желание поклоняться делам рук человеческих, как у язычников, ибо сделав изображение Господа, то они стали бы поклоняться изображению, как самому Господу, т.е. изображение или статуя стала бы для них Самим Богом. Вспомним, как евреи сразу же сделали тельца...

Но все же в Святое Сятых были два херувима сделанные из золота

С пришествием Христа люди начали рисовать иконы и поклоняться им, но не как Богу, ибо это есть идолопоклонство, а тому кто нарисован на иконе. И все же одно поклонение Богу, и совсем другое святым.

Хроани Вас Господь!!!