Акс Posted September 6, 2008 Report Share Posted September 6, 2008 И еще одно. Политика Армении как союзника России. У меня такое ощущение, что Сарксян решил показать, что он без РФ может общаться с Европой и НАТО. РФ неофициально не раз обвиняло Армению, что она самостоятельно сотрудничает с НАТО. Да и еще новый проект Турция, Иран, Армения, Азербайджан, Грузия. Что вы на это скажете? Лично я Сарксяна не понимаю. Quote Link to post Share on other sites
simple Posted September 6, 2008 Report Share Posted September 6, 2008 Давайте подведем итоги того, что случилось сегодня в Ереване - Футбол. Для меня до сих пор остается загадкой политика Армении к Турции и сегодняшний визит Гюля. Итак, у армянства 2 нерешенные проблемы: 1. Нагорный Карабах, 2. Признание геноцида. Вот я думаю, зачем Сарксяну нужно было приглашать Гюля? Тем самым мы дали козырь Гюля в отношениях с Европой, дескать смотрите мы миримся и ненадо нас упрекать в нелюбви к армянам. Мы можем общаться и без признания геноцида. Неужели Сарксян непонимает этого? Незнаю. Но я думаю дело в другом. Для него траеугольной стоит вопрос Карабаха. Лучше иметь синицу в руках, чем журавля в небе. Турки после сегодняшнего могут больше не оказывать поддержку Алиеву в вопросе о Карабахе. И тогда у нас появится незначительный +. Возможно. Ну а теперь давайте поссмотрим с другой стороны. Почти 60 лет мы твердим о враждебности и животности турок к армянам. А сегодняшний день может поставить крест на деятельности диаспоры по признанию геноцида. Как вы к этому относитесь? Akc, думаю что не на карабах, ни на геноцид "футбол" не повлияет(негативно), европу их в пускать не хотят, не из за генацида, у них свои причины, если будет надо они их и с генациом на совести примут таоавы "все цивилизованные страны" как тут один дерьмократ любит говорить. зачем "футбол" внесте смотрели, это как я в дестсве с другом решили разобрать одну партию капаров-карпов, 2 дня сидели так и не поняли ни фига, не наш уровень тоже самое и здесь идёт тонкая но большая геополитическя игра, нам не понять её пока, самое главне не оказатся в нех пешками для жертвы Quote Link to post Share on other sites
Акс Posted September 6, 2008 Report Share Posted September 6, 2008 Этот визит непохоронит работу диаспоры? Да и вообще, как можно говорить о турках плохо, когда мы собираемся с ними открывать границы и сотрудничать? Неужели мы начинаем забывать геноцид? Quote Link to post Share on other sites
Акс Posted September 6, 2008 Report Share Posted September 6, 2008 (edited) Я вижу только один плюс в согодняшней встречи - мы показали фигу Азербайджанцам. Остальные минусы. Edited September 6, 2008 by Акс Quote Link to post Share on other sites
Акс Posted September 6, 2008 Report Share Posted September 6, 2008 если так дело пойдет, то мы признаем нынешние границы Турции. Quote Link to post Share on other sites
daram Posted September 6, 2008 Report Share Posted September 6, 2008 И еще одно. Политика Армении как союзника России. У меня такое ощущение, что Сарксян решил показать, что он без РФ может общаться с Европой и НАТО. РФ неофициально не раз обвиняло Армению, что она самостоятельно сотрудничает с НАТО. Да и еще новый проект Турция, Иран, Армения, Азербайджан, Грузия. Что вы на это скажете? Лично я Сарксяна не понимаю. Попробуй посмотреть на это с другой стороны.В России,Армении и в Турции впервые за многие многие годы наканец во власти находяться силы сугубо национальные, мало контрольные силам извне.Россия вишла из ельцинизма.. и т.д.Армения прочистилась от левонизма,Турция от ''светских''демократов.. Вот и складиваются новые отношения, выгодные нам и только нам.А сколько будет воя и какое будет сопративление этому процесу мы будем свидетелями.Ни о каком предательстве,сотрудничестве с НАТО не идет.По моему начался ооочень здоровый процес... Quote Link to post Share on other sites
Акс Posted September 6, 2008 Report Share Posted September 6, 2008 А как на этот визит отреагировала диаспора? Quote Link to post Share on other sites
daram Posted September 6, 2008 Report Share Posted September 6, 2008 А как на этот визит отреагировала диаспора? Могу сказать про Аргентинскую диаспору.Поверь 99 процентов даже не знают закрыта или открыта граница.Да и знают ли о визите,сомневаюсь.У нас есть хорошая пагаворка (exyng ynes glyxt gori).Ребята делйте как выгодно Армянам АРМЕНИИ а то что скажут там или сям... фигня все это.Когда надо было воевать ну сколько из спюрка приехоло 10или20или50или100 из 7000000!!!! А деньги что идут из спюрка так это тоже мы(армянские армяне) отпраляем по копейке близким и родным... Quote Link to post Share on other sites
brat_eu Posted September 6, 2008 Report Share Posted September 6, 2008 (edited) Могу сказать про Аргентинскую диаспору.Поверь 99 процентов даже не знают закрыта или открыта граница.Да и знают ли о визите,сомневаюсь.У нас есть хорошая пагаворка (exyng ynes glyxt gori).Ребята делйте как выгодно Армянам АРМЕНИИ а то что скажут там или сям... фигня все это.Когда надо было воевать ну сколько из спюрка приехоло 10или20или50или100 из 7000000!!!! А деньги что идут из спюрка так это тоже мы(армянские армяне) отпраляем по копейке близким и родным... axper jan i argentinskaya obshina vo vsem kurse .po moemu smojesh chitat po ispanski. sm/ ... http://ian.cc/inicio.php Edited September 6, 2008 by brat_eu Quote Link to post Share on other sites
daram Posted September 6, 2008 Report Share Posted September 6, 2008 axper jan i argentinskaya obshina vo vsem kurse .po moemu smojesh chitat po ispanski. sm/ ... http://ian.cc/inicio.php Ну раз ты так говориш!! значит это так. Quote Link to post Share on other sites
Pandukht Posted September 7, 2008 Report Share Posted September 7, 2008 европу их в пускать не хотят, не из за генацида, у них свои причины, если будет надо они их и с генациом на совести примут таоавы "все цивилизованные страны" Совершенно верно... Quote Link to post Share on other sites
Pandukht Posted September 7, 2008 Report Share Posted September 7, 2008 Абдулла Гюль пригласил Сержа Саргсяна посетить Турцию Президенты Армении Серж Саргсян и Турции Абдулла Гюль в ходе беседы пришли к общему мнению, что в настоящее время открываются широкие возможности для урегулирования отношений между двумя странами. В ходе беседы разговор шел о нормализации двусторонних отношений, состоялся обмен мнениями о последних событиях в регионе и его проблемах. Оба лидера сделали акцент на политической воле руководителей двух стран, которые должны взять на себя ответственность и приступить к урегулированию имеющихся проблем, установлению мира и атмосферы доверия в регионе. Президент Турции, который прибыл в Армению, чтобы присутствовать на отборочном матче чемпионата мира по футболу между сборными двух стран, пригласил армянского коллегу в Стамбул, чтобы вместе посмотреть ответный матч. Игра состоится в будущем году. Саргсян поблагодарил коллегу за то, что тот принял приглашение приехать в Ереван на сегодняшний футбольный матч. Прямые контакты между соседними государствами - единственно эффективная форма урегулирования отношений, считает президент Армении. Пригласив меня в Армению, президент Армении сделал первый шаг, отметил Гюль. Это приглашение мною принято, и мы сделали это общение совместной инициативой, которая может стать примером для всего региона, сказал турецкий руководитель. При наличии диалога можно будет обсуждать любые, даже наиболее сложные вопросы, согласился с ним Саркисян. "Мы должны стремиться максимально скоро решить имеющиеся проблемы, не оставляя их тяжесть дальнейшим поколениям", - констатировал президент. В ходе беседы, в которой приняли участие главы МИД Армении и Турции Эдвард Налбандян и Али Бабаджан, обсуждалась инициатива Анкары о "платформе стабильности и безопасности на Кавказе". Армения всегда приветствует диалог и является сторонницей упрочения доверия, безопасности и сотрудничества в регионе, указал президент республики. Он назвал инициативу Турции шагом по формированию благоприятной атмосферы в регионе, передает ИТАР-ТАСС. Встреча в Ереване - серьезный импульс для дальнейшего продолжения диалога и должна стать ориентиром для действий министров иностранных дел двух стран, отметили участники беседы. Quote Link to post Share on other sites
Pandukht Posted September 7, 2008 Report Share Posted September 7, 2008 Հայ-թուրքական հակամարտության այսպես կոչված «կարգավորման» և նրա բովանդակության մասին Արմեն Այվազյան «ԱՐԱՐԱՏ» ռազմավարագիտական կենտրոնի տնօրեն, քաղ. գիտ. դոկտոր Ռուս-վրացական օգոստոսյան պատերազմն ու նրա հետևանքները Հայաստանը դնում են բավականին ծանր աշխարհաքաղաքական ու տնտեսական կացության մեջ։ Հասկանալի է, որ ՀՀ իշխանությունները ելքեր են որոնում դրությունը մեղմացնելու համար։ Եվ այդ ելքերից հիմնականը նրանք համարում են հայ-թուրքական հակա-մարտության կտրուկ հաղթահարումը, կամ, ինչպես ընդունված է ասել, հայ-թուրքա-կան հարաբերություններ այսպես կոչված «կարգավորումը»։ Կարևոր է, սակայն, նկա-տել, որ ՀՀ իշխանությունների՝ Թուրքիայի նկատմամբ նոր դիրքորոշումների որդե-գրումն սկսվել է մինչև ռուս-վրացական հակամարտության վերջին բռնկումը։ Իրա-կանում՝ սա հին, դեռևս Լ. Տեր-Պետրոսյանի օրոք փորձարկված ու ձախողված ար-տաքին քաղաքականությունն է, որն այդպես էլ արմատապես չվերանայվեց Ռ. Քո-չարյանի իշխանության ժամանակ, իսկ այժմ արդեն ապրում է իսկական վերածնունդ։ Նախ, պարզենք, թե ի՞նչ են հասկանում «հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորում» ասելով Հայաստանի իշխանությունները և «արմատական ընդդիմու-թյունը», որոնց տեսակետներն այս հարցում համընկնում են: Բանն այն է, որ նրանք շատ հաճախ խուսափում են բացահայտել այդ կարգավորման բուն բովանդա-կությունը: Դատելով ՀՀ իշխանությունների հայտարարություններից, մասնավորապես նախագահ Սերժ Սարգսյանի վերջին հոդվածներից ու հարցազրույցներից, պարզ է դառնում, որ պաշտոնական Երևանի համար հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորումը ենթադրում է երկու հիմնական բաղադրիչ. Թուրքիայի հետ դիվանա¬գիտական հարաբերությունների հաստատում ու սահմանի բացում։ Իրականում, սա կարգավորում չէ, որովհետև հայ-թուրքական հակամարտու-թյունը շատ ավելի բարդ ու բազմակողմանի կառուցվածք ունի: Պաշտոնական Երևա-նը հետևողականորեն անտեսում է Թուրքիայի ռազմավարական իրական նպատակ-ները, հրաժարվում է Անկարայի գործողություններին տալ համարժեք քա¬ղաքական գնահատական, մնացած բոլոր հարցերը համարում է երկրորդական, ընդ¬սմին պիտակավորելով դրանք «վիճահարույց պատմական խնդիրներ» (Ս. Սարգսյան, 9 հուլ. 2008, Wall Street Journal) , «անցյալի բարդույթներ» (Ռուբեն Հայրապետյան՝ Հ1, 3 սեպ. 2008թ.)»: Այսպիսի բառապաշարը գրեթե նույնանում է ԱՄՆ պետդեպարտա-մենտի օգտագործած կլիշեներին ու գնահատականներին։ Չափազանցություն չի լինի, եթե ասենք, որ հայ-թուրքական հարաբերությունների հարցում ՀՀ իշխանությունները որդեգրել են ԱՄՆ պետդեպարտամենտի դիրքորոշումները։ Խախտվում են նաև իրավահավասարության խորհրդանշական սկզբունքները. թուրք թղթակիցներին թույլ է տրվում հարցազրույց վերցնել ՀՀ նախագահից և նրան սուր հարցեր ուղղել, իսկ հայ թղթակիցներին նույնը բանն անել Թուրքիայի նախագահի հետ չի թույլատրվել։ Սեպտեմբերի 3-ին՝ ՀՀ դեսպանների հետ հանդիպման ժամանակ նախագահ Ս. Սարգսյանն օգտագործեց մի հաջող բանաձև՝ «չմոռանալով անցյալը, նայենք ապա-գային»։ Բայց այս բանաձևից հետևում է նաև, որ պետք է ճիշտ եզրակացություններ անել նաև հայ-թուրքական հակամարտության վերջին մեկ ու կես տասնամյակի պատմությունից, ապագան ճիշտ կառուցելու համար պետք է բաց աչքերով նայել ոչ միայն անցյալին, այլև ներկային։ Արդյո՞ք Թուրքիան Հայաստանի նկատմամբ չի վարում խիստ թշնամական քա-ղաքականություն` սկսած Հայաստանի անկախության ձեռքբերման պահից մինչև այսօր: Ինչպե՞ս կարելի է անվանել մի երկիր, որն իրականացնում է իր կողմից բնաջնջված ժողովրդի նորաստեղծ պետության 15-ամյա շրջափակում, հրաժարվում է այդ պետության հետ դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատել, բազմա-կողմանի աջակցություն է ցույց տալիս Հայաստանը բնաջնջել խոստացող իր դաշ-նակցին՝ Ադրբեջանին, այդ թվում՝ ռազմական, հետախուզական, դիվանագիտական, քարոզչական և այլ միջոցներով, խրախուսում է հայկական մշակութային ժառանգու-թյան ոչնչացումն ու յուրացումն իր և իր դաշնակիցների տարածքում, ժխտում է իր կատարած ցեղասպանությունը, հերոսացնում է հայերի բնաջնջումը ծրագրած և ղեկավարած գործիչներին, հայության դեմ վարում է մշտական տեղեկատվական-հոգեբանական պատերազմ։ Այս ամենi նշանակում է ընդամենը մի պարզ բան, որը չտեսնելը վտանգավոր է, այն է՝ Թուրքիան ոչ միայն չի զղջացել Հայաստանի մեծ մասը ցեղասպանության ճա-նապարհով հայաթափելու համար, այլև շարունակում է նույն թշնամական քաղաքա-կանությունը Հայաստանի նորաստեղծ պետականության դեմ՝ Հայկական հարցի վերջնական՝ թուրքական լուծմանը հասնելու մտադրությամբ։ Այս պահին, սակայն, Թուրքիան փորձելու է Հայաստանի ոչնչացման իր ծրագրերն իրականացնել Ադրբե-ջանի ձեռքերով, օժանդակելով վերջինիս Արցախի և Սյունիքի բռնազավթման ծրա-գրերին։ Այսպիսով, Թուրքիան ոչ թե «հարևան երկիր» է (ինչպես փաղաքշորեն անվանում են նրան ՀՀ իշխանական և ընդդիմադիր շատ կուսակցություններ ու գոր-ծիչներ), այլ թշնամի հարևան է։ ՀՀ երեք նախագահների օրոք էլ Հայաստանի իշխա-նությունները, ենթարկվելով արտաքին ճնշումներին, նաև խորությամբ չըմբռնելով Հայկական հարցի բուն էությունը, հրաժարվել են ճիշտ գնահատական տալ Թուր-քիայի քաղաքականությանը։ Արդյունքում՝ արտաքին աշխարհում հայ-թուրքական հակամարտությունը տարիներ շարունակ ըստ արժանվույն չի լուսա¬բանվել, իսկ հայությունը մեծապես ապակողմնորոշվել և շփոթության է մատնվել ինչպես Հայաստանում այնպես էլ, Սփյուռքում: Շրջափակման թուրքական դրդապատճառների և սահմանի բացման հավանականության մասին Ի վերջո, ինչու՞ է Թուրքիան փակել Հայաստանի սահմանը։ Պատասխանը վիճարկման ենթակա չէ՝ որպեսզի Հայաստանին առավելագույն հնարավոր վնաս հասցնի։ Թեև քաղաքականապես հայկական կողմը շահեց ռուս-վրացական պատե¬րազմի արդյունքներից, մասնավորապես, անջատման ճանապարհով ինքնորոշման երկու նախադեպ առաջացավ (այն էլ Արցախին հարակից և պատմաքաղաքական նույն ժառանգությունն ունեցող տարածշրջանում), բայց մյուս կողմից Վրաստանի վրայով տարանցիկ ճանապարհների անհուսալիությունն անհամեմատ ուժգնացավ, այդպիսով բարձրացնելով նաև Հայաստանի թուրքական շրջափակման արդյունա¬վետությունը։ Ուստի դժվար է պատկերացնել, թե ինչու՞ պետք է հենց այս հարմար պահին Թուրքիան բացի Հայաստանի ցամաքային սահմանը։ Սահմանի բացման հա¬վանականությունն առաջիկայում չնչին է։ Թուրքիայի վրա չի եղել և չի էլ լինելու այնպիսի ճնշում, որն ստիպի նրան արմատապես հրաժարվելու իր որդեգրած հակա¬հայկական քաղաքականությունից։ Հետևաբար, Թուրքիան կարող է սահմանը բացել միայն երկու դեպքում. 1. Եթե Հայաստանը կատարի այն երեք զիջումները, որոնք հայտնի են որպես թուրքական «նախապայմաններ». ա) հրաժարվի ցեղասպանության միջազգային ճանաչման իր որդեգրած քաղա-քականությունից, բ) հանձնի Արցախն Ադրբեջանին, գ) հրապարակայնորեն ու պաշտոնապես հրաժարվի Հայաստանի արևմտյան՝ Թուրքիայի կողմից բռնազավթված տարածքներից (այստեղ չենք նշում տարբեր պահերի թուրք պաշտոնյաների հնչեցրած այլ նախապայմանները)։ Միասին վերցված, այս երեք վերջնագրային պահանջների ընդունումը նշանակելու է Հայաստանի լիակատար անձնատվություն՝ կապիտուլյացիա, ուստի սկզբունքորեն անհնարին է։ Հե՜նց դրա համար է Թուրքիան առաջադրել այդպիսի ան¬ընդունելի պահանջներ, որպեսզի Հայաստանի դեմ մշտապես ճնշման հնարավորու¬թյուններ ունենա։ ՀՀ իշխանությունները փորձում են պահպանելով Արցախը, մասնա¬կի զիջումներ անել մյուս երկու հարցերում, մերժելով Հայկական հարցի ամբողջա¬կա¬նությունը և իրականում թուլացնելով Արցախի պաշտպանության կռվանները ։ Մասնավորապես՝ ցեղասպանությունը «քննող» պատմաբանների համատեղ հանձ¬նաժողով հիմնելու մասին ՀՀ նախագահի տված համաձայնությունը, արևմտյան և արևելյան Հայաստանը ոչ թե միասնական հայրենիքի հատվածներ, այլ սոսկ պատ¬մականորեն ձևավորված տերմիններ համարելը, Արարատները հայկական ֆուտբոլի ֆեդերացիայի զինանշանից ջնջելը։ Զիջումները դեռ նոր են սկսվել և շարունակվելու միտում ունեն։ Մինչդեռ դիմացը ոչ մի զիջում չկա և չի լինելու։ Այդուամենայնիվ, այս¬պիսի անիմաստ զիջումները թուրքերին որևէ կերպ չեն բավարարելու։ 2. Թուրքիան կբացի Հայաստանի հետ սահմանը մի դեպքում ևս. եթե իր հաշվարկները ցույց տան, որ դրանով Հայաստանին ավելի մեծ վնաս կպատճառի։ «Բարիդրացիության» նոր պայմաններում Թուրքիան իր թշնամական քաղաքա¬կանու-թյունը կտեղափոխի այլ, առավել վտանգավոր ոլորտներ, առաջ բերելով Հայաստանի ազգային անվտանգության համար շատ լուրջ խնդիրներ։ Հետևելու է թուրքական տնտեսական և ժողովրդագրական ներխուժումը Հայաստան, ներքին արտադրողը շուկայից դուրս է մղվելու։ Անկարան խրախուսելու է հայերի զանգվածային արտա-գաղթը Թուրքիա և թուրքերի մուտքը Հայաստան (մասամբ՝ «մահմեդական հայերի» անվան տակ), ունենալու ենք նաև հազարավոր խառնամուսնություններ։ Թուրքական տնտեսական ներխուժմանը զուգահեռ ընթանալու է տեղեկատվական, գաղափարա-կան, մշակութային ու հոգեբանական ներխուժումն ու թուրքական պետական քարոզ-չության անարգել ներթափանցումը Հայաստան։ Այդ քարոզչության ուղղությունները հայտնի են՝ Հայոց ցեղասպանության և Արևմտյան Հայաստանի մոռացության մատ-նում, Արցախից և ազատագրված տարածքից հրաժարում, Ադրբեջանի հավանական ագրեսիայի նախօրեին հայերի միջավայրում պարտվողականության սերմանում, Ջավախքի հայաթափության նախապատրաստում, այս ինքնամերժման հիմքի վրա ազգի զգոնությունը բթացնող թրքասիրության սերմանում։ Նկատի ունենալով մեզանում հակաքարոզչության գրեթե իսպառ բացակա-յությունը, բարոյահոգեբանական մթնոլորտի ծայրահեղ ծանր իրավիճակը և օտարա-մոլության ներկայիս վերնախավային ու զանգվածային համաճարակը, միանգամայն հասկանալի է, թե հարյուրավոր ու հազարավոր թուրք բիզնեսմենների և գործա-կալների միջոցով իրականացվելիք այդ քարոզչությունն ինչպիսի կործանարար հե-տևանքներ կունենա Հայաստանի ազգային անվտանգության համար։ Եթե աղանդ-ները զգալի հաջողությամբ իրականացնում են իրենց հոգեորսությունը Հայաստա-նում, ապա հայերի հոգիներում իրենց հունձքը հարյուրապատիկ հաջողությամբ կկատարեն թուրքական հատուկ ծառայությունները։ Արդյո՞ք Հայաստանի ազգային անվտանգության համակարգն ի վիճակի է դիմակայելու այս ամենին։ Սակայն այդ ամենը լինելու է ընդամենը նախերգանքը։ Հայության քաղաքական զգոնու¬թյունը բթացնելուց հետո հետևելու է Ադրբեջանի ռազմական ներխուժումը։ Հին ու նոր «քաղաքական սիրախաղեր» Թուրքերի հետ այսօրվա «քաղաքական սիրախաղերն» առաջինը չեն հայոց պատմության մեջ: Եղել են այսպիսի սիրախաղեր 1908-1909թթ. Դաշնակցության և Երիտթուրքերի միջև, երբ հայ որոշ գործիչներ ասում էին, թե «այլևս հայի քթից մեկ կաթիլ արյուն չի հոսելու Թուրքիայում»։ Այդ սիրախաղերին հետևեց Մեծ Եղեռնը: Կարսի ան-կումից առաջ, հայ բոլշևիկները այն հանձնելու կոչեր էին անում` հայտարարելով, թե թուրքերը փոխվել են, այլևս համաշխարհային հեղափոխության առաջադեմ կող-մնակիցներ են: Արդյո՞ք այս կոչերը չեն հիշեցնում այսօրվա նեոբոլշևիկներին, որոնք, առանց դույզն ինչ Թուրքիայի մասին գաղափար ունենալու, պնդում են, թե Թուրքիան փոխվել է, այլևս այն Թուրքիան չէ, ձգտում է դեպի Եվրոպա և այլն: Այսօրվա քաղաքականության արդյունքը հանգեցնելու է ընդամենը նրան, որ աճելու է այն մարդկանց թիվը, որոնց քաղաքական գիտակցությունն ու զգոնությունը հայ-թուրքական հարաբերությունների մասով բթացված են: Հասարկության զգալի մասի մոտ զգոնության թուլացումից հետո, շատ ավելի հեշտ է լինելու հայերի հետ անել այն, ինչ բազմիցս արել են: Սա թուրքերի կողմից փորձված մեթոդ է: Հայ-թուրքական հարաբերություններում նախապայմաններ առաջադրելու և նախապայմաններից հրաժարվելու սկզբունքների մասին Առհասարակ սխալ է, երբ մի կողմը տարիներ շարունակ նախապայմաններ է առաջադրում, իսկ մյուս կողմը նախապայմաններ չունի: Հայկական կողմը պետք է ինքը հայ-թուրքական հակամարտությունը կարգավո-րելու նախապայմաններ ունենա. Թուրքիան պետք է դադարեցնի հայության ու Հայաստանի դեմ տարվող տեղեկատվական-քարոզչական պատերազմը, պետք է դադարեցնի իր աջակցությունը Ադրբեջանին, պետք է ճանաչի հայոց ցեղասպանությունը: Quote Link to post Share on other sites
Zinvor Posted September 7, 2008 Report Share Posted September 7, 2008 Հայ-թուրքական հակամարտության այսպես կոչված «կարգավորման» և նրա բովանդակության մասին Արմեն Այվազյան «ԱՐԱՐԱՏ» ռազմավարագիտական կենտրոնի տնօրեն, քաղ. գիտ. դոկտոր Ռուս-վրացական օգոստոսյան պատերազմն ու նրա հետևանքները Հայաստանը դնում են բավականին ծանր աշխարհաքաղաքական ու տնտեսական կացության մեջ։ Հասկանալի է, որ ՀՀ իշխանությունները ելքեր են որոնում դրությունը մեղմացնելու համար։ Եվ այդ ելքերից հիմնականը նրանք համարում են հայ-թուրքական հակա-մարտության կտրուկ հաղթահարումը, կամ, ինչպես ընդունված է ասել, հայ-թուրքա-կան հարաբերություններ այսպես կոչված «կարգավորումը»։ Կարևոր է, սակայն, նկա-տել, որ ՀՀ իշխանությունների՝ Թուրքիայի նկատմամբ նոր դիրքորոշումների որդե-գրումն սկսվել է մինչև ռուս-վրացական հակամարտության վերջին բռնկումը։ Իրա-կանում՝ սա հին, դեռևս Լ. Տեր-Պետրոսյանի օրոք փորձարկված ու ձախողված ար-տաքին քաղաքականությունն է, որն այդպես էլ արմատապես չվերանայվեց Ռ. Քո-չարյանի իշխանության ժամանակ, իսկ այժմ արդեն ապրում է իսկական վերածնունդ։ Նախ, պարզենք, թե ի՞նչ են հասկանում «հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորում» ասելով Հայաստանի իշխանությունները և «արմատական ընդդիմու-թյունը», որոնց տեսակետներն այս հարցում համընկնում են: Բանն այն է, որ նրանք շատ հաճախ խուսափում են բացահայտել այդ կարգավորման բուն բովանդա-կությունը: Դատելով ՀՀ իշխանությունների հայտարարություններից, մասնավորապես նախագահ Սերժ Սարգսյանի վերջին հոդվածներից ու հարցազրույցներից, պարզ է դառնում, որ պաշտոնական Երևանի համար հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորումը ենթադրում է երկու հիմնական բաղադրիչ. Թուրքիայի հետ դիվանա¬գիտական հարաբերությունների հաստատում ու սահմանի բացում։ Իրականում, սա կարգավորում չէ, որովհետև հայ-թուրքական հակամարտու-թյունը շատ ավելի բարդ ու բազմակողմանի կառուցվածք ունի: Պաշտոնական Երևա-նը հետևողականորեն անտեսում է Թուրքիայի ռազմավարական իրական նպատակ-ները, հրաժարվում է Անկարայի գործողություններին տալ համարժեք քա¬ղաքական գնահատական, մնացած բոլոր հարցերը համարում է երկրորդական, ընդ¬սմին պիտակավորելով դրանք «վիճահարույց պատմական խնդիրներ» (Ս. Սարգսյան, 9 հուլ. 2008, Wall Street Journal) , «անցյալի բարդույթներ» (Ռուբեն Հայրապետյան՝ Հ1, 3 սեպ. 2008թ.)»: Այսպիսի բառապաշարը գրեթե նույնանում է ԱՄՆ պետդեպարտա-մենտի օգտագործած կլիշեներին ու գնահատականներին։ Չափազանցություն չի լինի, եթե ասենք, որ հայ-թուրքական հարաբերությունների հարցում ՀՀ իշխանությունները որդեգրել են ԱՄՆ պետդեպարտամենտի դիրքորոշումները։ Խախտվում են նաև իրավահավասարության խորհրդանշական սկզբունքները. թուրք թղթակիցներին թույլ է տրվում հարցազրույց վերցնել ՀՀ նախագահից և նրան սուր հարցեր ուղղել, իսկ հայ թղթակիցներին նույնը բանն անել Թուրքիայի նախագահի հետ չի թույլատրվել։ Սեպտեմբերի 3-ին՝ ՀՀ դեսպանների հետ հանդիպման ժամանակ նախագահ Ս. Սարգսյանն օգտագործեց մի հաջող բանաձև՝ «չմոռանալով անցյալը, նայենք ապա-գային»։ Բայց այս բանաձևից հետևում է նաև, որ պետք է ճիշտ եզրակացություններ անել նաև հայ-թուրքական հակամարտության վերջին մեկ ու կես տասնամյակի պատմությունից, ապագան ճիշտ կառուցելու համար պետք է բաց աչքերով նայել ոչ միայն անցյալին, այլև ներկային։ Արդյո՞ք Թուրքիան Հայաստանի նկատմամբ չի վարում խիստ թշնամական քա-ղաքականություն` սկսած Հայաստանի անկախության ձեռքբերման պահից մինչև այսօր: Ինչպե՞ս կարելի է անվանել մի երկիր, որն իրականացնում է իր կողմից բնաջնջված ժողովրդի նորաստեղծ պետության 15-ամյա շրջափակում, հրաժարվում է այդ պետության հետ դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատել, բազմա-կողմանի աջակցություն է ցույց տալիս Հայաստանը բնաջնջել խոստացող իր դաշ-նակցին՝ Ադրբեջանին, այդ թվում՝ ռազմական, հետախուզական, դիվանագիտական, քարոզչական և այլ միջոցներով, խրախուսում է հայկական մշակութային ժառանգու-թյան ոչնչացումն ու յուրացումն իր և իր դաշնակիցների տարածքում, ժխտում է իր կատարած ցեղասպանությունը, հերոսացնում է հայերի բնաջնջումը ծրագրած և ղեկավարած գործիչներին, հայության դեմ վարում է մշտական տեղեկատվական-հոգեբանական պատերազմ։ Այս ամենi նշանակում է ընդամենը մի պարզ բան, որը չտեսնելը վտանգավոր է, այն է՝ Թուրքիան ոչ միայն չի զղջացել Հայաստանի մեծ մասը ցեղասպանության ճա-նապարհով հայաթափելու համար, այլև շարունակում է նույն թշնամական քաղաքա-կանությունը Հայաստանի նորաստեղծ պետականության դեմ՝ Հայկական հարցի վերջնական՝ թուրքական լուծմանը հասնելու մտադրությամբ։ Այս պահին, սակայն, Թուրքիան փորձելու է Հայաստանի ոչնչացման իր ծրագրերն իրականացնել Ադրբե-ջանի ձեռքերով, օժանդակելով վերջինիս Արցախի և Սյունիքի բռնազավթման ծրա-գրերին։ Այսպիսով, Թուրքիան ոչ թե «հարևան երկիր» է (ինչպես փաղաքշորեն անվանում են նրան ՀՀ իշխանական և ընդդիմադիր շատ կուսակցություններ ու գոր-ծիչներ), այլ թշնամի հարևան է։ ՀՀ երեք նախագահների օրոք էլ Հայաստանի իշխա-նությունները, ենթարկվելով արտաքին ճնշումներին, նաև խորությամբ չըմբռնելով Հայկական հարցի բուն էությունը, հրաժարվել են ճիշտ գնահատական տալ Թուր-քիայի քաղաքականությանը։ Արդյունքում՝ արտաքին աշխարհում հայ-թուրքական հակամարտությունը տարիներ շարունակ ըստ արժանվույն չի լուսա¬բանվել, իսկ հայությունը մեծապես ապակողմնորոշվել և շփոթության է մատնվել ինչպես Հայաստանում այնպես էլ, Սփյուռքում: Շրջափակման թուրքական դրդապատճառների և սահմանի բացման հավանականության մասին Ի վերջո, ինչու՞ է Թուրքիան փակել Հայաստանի սահմանը։ Պատասխանը վիճարկման ենթակա չէ՝ որպեսզի Հայաստանին առավելագույն հնարավոր վնաս հասցնի։ Թեև քաղաքականապես հայկական կողմը շահեց ռուս-վրացական պատե¬րազմի արդյունքներից, մասնավորապես, անջատման ճանապարհով ինքնորոշման երկու նախադեպ առաջացավ (այն էլ Արցախին հարակից և պատմաքաղաքական նույն ժառանգությունն ունեցող տարածշրջանում), բայց մյուս կողմից Վրաստանի վրայով տարանցիկ ճանապարհների անհուսալիությունն անհամեմատ ուժգնացավ, այդպիսով բարձրացնելով նաև Հայաստանի թուրքական շրջափակման արդյունա¬վետությունը։ Ուստի դժվար է պատկերացնել, թե ինչու՞ պետք է հենց այս հարմար պահին Թուրքիան բացի Հայաստանի ցամաքային սահմանը։ Սահմանի բացման հա¬վանականությունն առաջիկայում չնչին է։ Թուրքիայի վրա չի եղել և չի էլ լինելու այնպիսի ճնշում, որն ստիպի նրան արմատապես հրաժարվելու իր որդեգրած հակա¬հայկական քաղաքականությունից։ Հետևաբար, Թուրքիան կարող է սահմանը բացել միայն երկու դեպքում. 1. Եթե Հայաստանը կատարի այն երեք զիջումները, որոնք հայտնի են որպես թուրքական «նախապայմաններ». ա) հրաժարվի ցեղասպանության միջազգային ճանաչման իր որդեգրած քաղա-քականությունից, բ) հանձնի Արցախն Ադրբեջանին, գ) հրապարակայնորեն ու պաշտոնապես հրաժարվի Հայաստանի արևմտյան՝ Թուրքիայի կողմից բռնազավթված տարածքներից (այստեղ չենք նշում տարբեր պահերի թուրք պաշտոնյաների հնչեցրած այլ նախապայմանները)։ Միասին վերցված, այս երեք վերջնագրային պահանջների ընդունումը նշանակելու է Հայաստանի լիակատար անձնատվություն՝ կապիտուլյացիա, ուստի սկզբունքորեն անհնարին է։ Հե՜նց դրա համար է Թուրքիան առաջադրել այդպիսի ան¬ընդունելի պահանջներ, որպեսզի Հայաստանի դեմ մշտապես ճնշման հնարավորու¬թյուններ ունենա։ ՀՀ իշխանությունները փորձում են պահպանելով Արցախը, մասնա¬կի զիջումներ անել մյուս երկու հարցերում, մերժելով Հայկական հարցի ամբողջա¬կա¬նությունը և իրականում թուլացնելով Արցախի պաշտպանության կռվանները ։ Մասնավորապես՝ ցեղասպանությունը «քննող» պատմաբանների համատեղ հանձ¬նաժողով հիմնելու մասին ՀՀ նախագահի տված համաձայնությունը, արևմտյան և արևելյան Հայաստանը ոչ թե միասնական հայրենիքի հատվածներ, այլ սոսկ պատ¬մականորեն ձևավորված տերմիններ համարելը, Արարատները հայկական ֆուտբոլի ֆեդերացիայի զինանշանից ջնջելը։ Զիջումները դեռ նոր են սկսվել և շարունակվելու միտում ունեն։ Մինչդեռ դիմացը ոչ մի զիջում չկա և չի լինելու։ Այդուամենայնիվ, այս¬պիսի անիմաստ զիջումները թուրքերին որևէ կերպ չեն բավարարելու։ 2. Թուրքիան կբացի Հայաստանի հետ սահմանը մի դեպքում ևս. եթե իր հաշվարկները ցույց տան, որ դրանով Հայաստանին ավելի մեծ վնաս կպատճառի։ «Բարիդրացիության» նոր պայմաններում Թուրքիան իր թշնամական քաղաքա¬կանու-թյունը կտեղափոխի այլ, առավել վտանգավոր ոլորտներ, առաջ բերելով Հայաստանի ազգային անվտանգության համար շատ լուրջ խնդիրներ։ Հետևելու է թուրքական տնտեսական և ժողովրդագրական ներխուժումը Հայաստան, ներքին արտադրողը շուկայից դուրս է մղվելու։ Անկարան խրախուսելու է հայերի զանգվածային արտա-գաղթը Թուրքիա և թուրքերի մուտքը Հայաստան (մասամբ՝ «մահմեդական հայերի» անվան տակ), ունենալու ենք նաև հազարավոր խառնամուսնություններ։ Թուրքական տնտեսական ներխուժմանը զուգահեռ ընթանալու է տեղեկատվական, գաղափարա-կան, մշակութային ու հոգեբանական ներխուժումն ու թուրքական պետական քարոզ-չության անարգել ներթափանցումը Հայաստան։ Այդ քարոզչության ուղղությունները հայտնի են՝ Հայոց ցեղասպանության և Արևմտյան Հայաստանի մոռացության մատ-նում, Արցախից և ազատագրված տարածքից հրաժարում, Ադրբեջանի հավանական ագրեսիայի նախօրեին հայերի միջավայրում պարտվողականության սերմանում, Ջավախքի հայաթափության նախապատրաստում, այս ինքնամերժման հիմքի վրա ազգի զգոնությունը բթացնող թրքասիրության սերմանում։ Նկատի ունենալով մեզանում հակաքարոզչության գրեթե իսպառ բացակա-յությունը, բարոյահոգեբանական մթնոլորտի ծայրահեղ ծանր իրավիճակը և օտարա-մոլության ներկայիս վերնախավային ու զանգվածային համաճարակը, միանգամայն հասկանալի է, թե հարյուրավոր ու հազարավոր թուրք բիզնեսմենների և գործա-կալների միջոցով իրականացվելիք այդ քարոզչությունն ինչպիսի կործանարար հե-տևանքներ կունենա Հայաստանի ազգային անվտանգության համար։ Եթե աղանդ-ները զգալի հաջողությամբ իրականացնում են իրենց հոգեորսությունը Հայաստա-նում, ապա հայերի հոգիներում իրենց հունձքը հարյուրապատիկ հաջողությամբ կկատարեն թուրքական հատուկ ծառայությունները։ Արդյո՞ք Հայաստանի ազգային անվտանգության համակարգն ի վիճակի է դիմակայելու այս ամենին։ Սակայն այդ ամենը լինելու է ընդամենը նախերգանքը։ Հայության քաղաքական զգոնու¬թյունը բթացնելուց հետո հետևելու է Ադրբեջանի ռազմական ներխուժումը։ Հին ու նոր «քաղաքական սիրախաղեր» Թուրքերի հետ այսօրվա «քաղաքական սիրախաղերն» առաջինը չեն հայոց պատմության մեջ: Եղել են այսպիսի սիրախաղեր 1908-1909թթ. Դաշնակցության և Երիտթուրքերի միջև, երբ հայ որոշ գործիչներ ասում էին, թե «այլևս հայի քթից մեկ կաթիլ արյուն չի հոսելու Թուրքիայում»։ Այդ սիրախաղերին հետևեց Մեծ Եղեռնը: Կարսի ան-կումից առաջ, հայ բոլշևիկները այն հանձնելու կոչեր էին անում` հայտարարելով, թե թուրքերը փոխվել են, այլևս համաշխարհային հեղափոխության առաջադեմ կող-մնակիցներ են: Արդյո՞ք այս կոչերը չեն հիշեցնում այսօրվա նեոբոլշևիկներին, որոնք, առանց դույզն ինչ Թուրքիայի մասին գաղափար ունենալու, պնդում են, թե Թուրքիան փոխվել է, այլևս այն Թուրքիան չէ, ձգտում է դեպի Եվրոպա և այլն: Այսօրվա քաղաքականության արդյունքը հանգեցնելու է ընդամենը նրան, որ աճելու է այն մարդկանց թիվը, որոնց քաղաքական գիտակցությունն ու զգոնությունը հայ-թուրքական հարաբերությունների մասով բթացված են: Հասարկության զգալի մասի մոտ զգոնության թուլացումից հետո, շատ ավելի հեշտ է լինելու հայերի հետ անել այն, ինչ բազմիցս արել են: Սա թուրքերի կողմից փորձված մեթոդ է: Հայ-թուրքական հարաբերություններում նախապայմաններ առաջադրելու և նախապայմաններից հրաժարվելու սկզբունքների մասին Առհասարակ սխալ է, երբ մի կողմը տարիներ շարունակ նախապայմաններ է առաջադրում, իսկ մյուս կողմը նախապայմաններ չունի: Հայկական կողմը պետք է ինքը հայ-թուրքական հակամարտությունը կարգավո-րելու նախապայմաններ ունենա. Թուրքիան պետք է դադարեցնի հայության ու Հայաստանի դեմ տարվող տեղեկատվական-քարոզչական պատերազմը, պետք է դադարեցնի իր աջակցությունը Ադրբեջանին, պետք է ճանաչի հայոց ցեղասպանությունը:Эх ещё бы перевели статью на русский!!! -Пока я прочту до середины я уже забуду кто рпезидент России в Армении! Quote Link to post Share on other sites
Pandukht Posted September 7, 2008 Report Share Posted September 7, 2008 Встреча лидеров Армении и Турции состоялась минувшей ночью в Ереване Армения и Турция намерены нормализовать межгосударственные отношения. Накануне вечером и минувшей ночью в Ереване состоялись встречи, которые могут иметь исторические последствия. Президент Турции Абдулла Гюль прилетел в армянскую столицу по приглашению своего коллеги Сержа Саргсяна для присутствия на футбольном матче между командами двух стран. Сразу же по окончании игры, в которой победили турки со счетом 2:0, Гюль уехал на родину. Однако, глава турецкого МИДа Али Бабаджан остался в Ереване для переговоров со своим армянским коллегой Эдвардом Налбандяном. По окончании своей встречи министры и сделали заявление о намерении нормализовать отношения. Президент Армении Серж Саргсян также получил предложение приехать в Стамбул, где пройдет ответный футбольный матч. Нормализация отношений Турции и Армении выгодна России, считает председатель президиума Совета по внешней и оборонной политике Сергей Караганов. В эфире радиостанции "Эхо Москвы" он выразил надежду, что сотрудничество этих стран сможет обеспечить большую стабильность в регионе. "Это историческое событие. Вражда между Арменией и Турцией, связанная с геноцидом, являлась одним из крупных факторов, который определял даже мировую политику, отношение многих стран к этому региону. То, что они пошли на сближение, означает, что преодолевается исторический разлом, оставшийся нам от прошлого и позапрошлого веков", - отметил С.Караганов. Кроме того, добавил он, "это еще одно свидетельство того, что мировая карта пришла в быстрейшее движение": "Совершенно понятно, что Турция и Армения сближаются не только потому, что они смогли внутренне преодолеть подозрения, которые вырабатывались веками, но и потому, что они чувствуют необходимость консолидации перед лицом новых опасностей, главным образом, региональной нестабильности", - пояснил С.Караганов. В ходе переговоров в Ереване главы МИД Армении и Турции выразили решимость к полноценной нормализации двусторонних отношений. Эхо Москвы Quote Link to post Share on other sites
Pandukht Posted September 7, 2008 Report Share Posted September 7, 2008 У соседей нечто, похожее на истерику: __________________________________________ 6 сентября, Ереван, Абдулла Гюль: цветы на могилу иллюзий Российско-грузинская война закончилась, но последствия этой войны продолжают, и еще долго будут продолжать, сказываться на ситуации во всем регионе Южного Кавказа. Увы, наряду с парадом суверенитетов для сепаратистских самообразований, военная агрессия России дала нам возможность увидеть во всей красе истинное лицо всех основных политических игроков нашего региона. И сегодня я поговорю о том, каково оно истинное, открывшееся нам после российско-грузинской войны лицо Турции, президент которой сегодня будет лицезреть футбольный матч между сборными Армении и Турции в Ереване. Прощай, Турция! Начнем с того, что своим визитом в Ереван Абдулла Гюль продемонстрировал приверженность Турции к прагматичной, отдающей цинизмом, политике и к открытому стремлению официальной Анкары к возрождению собственной значимости не только в нашем регионе, но и во всем мире. То есть, имперские амбиции в результате военной агрессии России против Грузии обнаружились и у Турции, которая до недавнего времени довольствовалась ролью стратегического партнера США в регионе. Расценив происшедшее как поражение США в борьбе с Россией, нынешнее руководство Турции пошло по пути, который избрал киплинговский Шер Хан, надеявшийся воспользоваться промахом Акеллы. Она решила взять под свой контроль весь регион Южного Кавказа, решив первично убаюкать Кремль разговорами о создании мертворожденного проекта – Кавказской платформы мира и сотрудничества. В этой связи уместно будет напомнить, что Турция, будучи членом НАТО, всегда противостояла СССР, читай России. Поэтому крайне смешны разговоры о том, что современная Турция и современная Россия могут быть партнерами. Декларировать они могут что угодно, но вот до реальных шагов навстречу друг другу, уверен, дело не дойдет. Слишком уж велика генетическая память об исторических противостояниях между царской Россией и Османской Турцией, слишком уж велики притязания Анкары и Москвы на возрождение своих империй, а стало быть – на контроль над Азербайджаном и всем регионом Южного Кавказа. Турция всегда мыслила имперскими категориями и всегда относилась к Азербайджану как к собственной провинции. Вспомним и то, что в свое время именно эти, имперские амбиции Турции и подтолкнули ее ко вступлению в Первую мировую войну на стороне германского блока. Надежда воспользоваться ослаблением России и прибрать к рукам территории с тюркоязычным населением рухнула с поражением в войне. Оно не только положило конец правлению младотурок, но и девальвировало саму идеологию пантюркизма. Прошли десятилетия, канул в лету СССР, после чего у Турции появилась уверенность в том, что тюркские республики бывшего Советского Союза, после обретения независимости обязательно признают ведущую роль этой страны. Турецкая печать того времени на полном серьезе обсуждала перспективы объединения 600 миллионов тюрок вокруг Анкары, образование тюркского мира «от Адриатического моря до Великой Китайской Стены». И ныне мы видим всего лишь очередную попытку Турции утолить недремлющие имперские амбиции, ради утоления коих, как видим, официальная Анкара может и про братство народов забыть, и от своих вчерашних стратегических партнеров во мгновенье ока отказаться. Но истинная цель официальной Анкары, на мой взгляд, состоит еще и в том, чтобы продемонстрировать Западу, прежде всего, строптивой Европе, что Турция устала ждать того момента, когда в Старом Свете будут относиться к ней как к равному, без предубеждений и все новых выдвигаемых условий для принятия в свои ряды, и что официальная Анкара преспокойно может отказаться от самой идеи интеграции в общеевропейское пространство, предпочитая восстановление собственного могущества и влияния на Кавказе и в Азии. Официальная Анкара просто стремится доказать Европе, что она сама решает, когда и на каких условиях ей строить отношения со странами Южного Кавказа, в первую очередь, с Арменией. И визит А.Гюля в Ереван – это только цветочки, ягодки нас ждут впереди. Ведь излишнее потепление армяно-турецких отношений не может не беспокоить Кремль. А стало быть, напряженность в отношениях между Турцией и Россией – еще впереди. Как впереди и заметное изменение характера азербайджано-турецких взаимоотношений. На выбранный нынешним руководством Турции прагматичный характер взаимоотношений с Азербайджаном наша страна вполне может ответить встречным прагматизмом. В частности, Азербайджану давно уже пора реализовывать свой газ Турции не по региональным, а по европейским ценам. И визит А.Гюля в Ереван вполне может стать поводом для официального Баку в плане пересмотра цен на грядущий год. Кроме того, Азербайджан просто может закрыть свой рынок для турецких товаров, отдавая предпочтение не менее качественным товарам из Украины и России. А это, в условиях того, что именно отечественный рынок является самым перспективным для региона, равно как и то, что турецкие товары не выдерживают конкуренции с европейскими товарами, станет серьезным экономическим ударом для Турции. Можно усугубить ситуацию и созданием некомфортных условий для турецкого бизнеса в Азербайджане, негласно намекнув нашим аркадашам, что это не мы, а их цветочек Гюль выбрал такие правила игры. Также можно запретить трансляцию на всей территории Азербайджана, в том числе, и посредством кабельного телевидения и спутниковых антенн, турецких телеканалов, исключить из телесетки отечественных телеканалов турецкие телесериалы, одним словом – напрочь отказаться от всякого рода интервенции всего турецкого в нашу действительность. Тем более, что ничего позитивного, светлого, умного эта пропаганда не несет. Лично мне с трудом верится в то, что уровень интеллекта наших граждан вырастет от просмотра турецких сериалов, главными персонажами которых являются люди с минимальным содержанием интеллекта на лице, на протяжении долгих и нудных серий размахивающие друг у друга под носом своими пистолетами. Мне также не кажется, что турецкая эстрада носит в себе позитивный заряд. Мы уже получили в итоге слепого копирования завываний турецких манысов целое поколение безликих исполнителей. Мы уже опошлили нашу жизнь дешевыми сплетнями в эфире, скопированных с турецких, магазинных передач. Мы уже наелись лахмаджунами и донерами. Хватит, друзья мои! Нам пора понять, что ничему позитивному у Турции мы не научимся. Ибо Турция сама очень нуждается в европеизации, сама стремится мыслить и жить по –европейски. Мы уже были на шаг впереди Турции в интеллектуальном, культурном плане до распада СССР. И теперь, окончательно укрепившись экономически, нам пора вернуть статус-кво, жить будущим, без оглядки на Турцию. И в качестве первого шага в этом направлении нужно возложить цветы на могилу иллюзий под названием азербайджано-турецкое братство. Quote Link to post Share on other sites
Inkeri Posted September 7, 2008 Report Share Posted September 7, 2008 Это уже дьявольский сарказм и унизительная насмешка в адрес армян. Может он просто не понимает, что он сказал? Его это, конечно, не извиняет, но сложно поверить, чтобы такое было сказано в здравом рассудке... Quote Link to post Share on other sites
brat_eu Posted September 7, 2008 Report Share Posted September 7, 2008 http://video.google.de/videoplay?docid=-90...vt=lf&hl=de Quote Link to post Share on other sites
Adabas Posted September 7, 2008 Report Share Posted September 7, 2008 Армения и Турция идут к нормализации отношений Армянская сторона придает важное значение визиту президента Турции в Ереван, что создает широкую возможность для диалога между двумя странами. Об этом заявил министр иностранных дел Армении Эдвард Налбандян в ходе встречи с турецким коллегой Али Бабаджаном. По словам армянского министра, это хорошее начало, которое будет иметь позитивное продолжение. Касаясь нормализации армяно-турецких отношений, министр подтвердил позицию Армении о готовности установить отношения с Турцией без предварительных условий. Он отметил, что армянская сторона рассматривает приезд Гюля в качестве серьезного импульса в этом направлении. Министры иностранных дел Армении и Турции выразили решимость к полноценной нормализации двусторонних отношений. Было отмечено, что в этом направлении будут предприняты последовательные шаг. Главы МИД двух стран договорились встретится в Нью-Йорке в рамках Генассамблеи ООН. В ходе проходившей более двух с половиной часов встречи Налбандян и Бабаджан обсудили также инициативу Анкары о создании Платформы стабильности и ббезопасности на Кавказе. В этом контексте министр Налбандян отметил, что армянская сторона приветствует инициативу, направленную на установление стабильности и безопасности в регионе. Стороны обсудили также проблему урегулирования карабахского конфликта, ряд международных и региональных вопросов. Quote Link to post Share on other sites
Меркурий Posted September 8, 2008 Report Share Posted September 8, 2008 Визит Гюля был запланирован еще год назад. Это раз! Второе определенно у нас видимый большой плюс потому, что Президент несколько раз подчеркнул, что Арцах никто не будет сдавать и Азербайджану ( с Турцией) надо смириться с этим и второе, что признание Геноцида остается на повестке и это не зависит от налаживания отнашений с Турцией. Турки пошли на это. Т.е. пошли на встречу на наших условиях. Но все это пока не означает открытие границ и налаживание дипломатических отношений. У них тоже плюсы. 1. Попытка минимизации роли России в ЮК 2. Попытка набрать плюсы перед Европой 3. Сконцентрирование на конфликте с курдами. Quote Link to post Share on other sites
Меркурий Posted September 8, 2008 Report Share Posted September 8, 2008 И еще надо отметить, что мы очень хорошо встретили Гюля. Режисура была хорошая Серж принимает Гюля в президентской а народ с зади освистывает и выкрикивает лозунги. Плюс радушный прием на стадионе. Думаю Гюль понял куда он пришел! Quote Link to post Share on other sites
Zinvor Posted September 8, 2008 Report Share Posted September 8, 2008 И еще надо отметить, что мы очень хорошо встретили Гюля. Режисура была хорошая Серж принимает Гюля в президентской а народ с зади освистывает и выкрикивает лозунги. Плюс радушный прием на стадионе. Думаю Гюль понял куда он пришел!Во время первой Иракской войны под занавес СССР по программе "ВРЕМЯ" показали сбитого американского лётчика(капитан ВВС США) с распрашивающим его главкомом сухопутных сил Ирака.И вот вся ФИШКА была в том что оба они были...Армяне! -Говорят гюльнара эрмяни.интересно это правда или азерская утка? -пол часа назад прочёл некий прогноз в котором Армении предрекли судьбу СЕРБИИ....Мне захотелось стать Джавахкским ПОВСТАНЦЕМ! но это всего лишь сценарий и не факт что АРМЕНИЯ будет про турецкой....но одно точно в том прогнозе.....НАС собираются СЛИТЬ! Quote Link to post Share on other sites
Adabas Posted September 8, 2008 Report Share Posted September 8, 2008 (edited) Главный редактор журнала "Россия в глобальной политике" Федор Лукьянов в беседе с "Лентой.ру" выразил мнение, что Турция, которая "действительно прилагала очень большие усилия по евроинтеграции и по сближению с Евросоюзом, сейчас, в общем-то, понимает, что это почти бесперспективно, и, продолжая стремиться в Евросоюз, начинает осматриваться вокруг в поисках самостоятельной роли". По словам Федора Лукьянова, Турция важна как энергетический диспетчер, как региональная сила, у которой есть самые разнообразные возможности в региональной политике, в частности на Ближнем Востоке. Например, в переговорах между Ливаном и Сирией Турция играет большую роль, отдельно от США и без их санкций. И, наконец, последние события показывают, что Кавказский регион - в широком понимании - сейчас трансформируется. "Россия пытается вернуться, США пытаются удержать свои позиции, и роль третьих стран, способных занимать более взвешенные позиции, объективно возрастает. Турция всегда имела интересы в этом регионе, и препятствием для того, чтобы развивать эти интересы и более глубоко внедряться в эту политику, является как раз тупик с Арменией. Армения - это все-таки сердце этого региона, если у Турции нет никаких контактов и никакой коммуникации с Ереваном, то, соответственно, претендовать на существенную региональную роль довольно трудно. Армению "обойти" невозможно", - рассказал "Ленте.ру" Федор Лукьянов. ...Армения, для которой Россия гораздо больше чем просто союзник, в то же время заинтересована в нормальных отношениях с Грузией. Иначе она оказывается фактически отрезана от остального мира. Судите сами. Армения в экономическом смысле находится в зависимости от трех стран: России, Грузии и Ирана. До конфликта в Южной Осетии Грузия была транзитной страной для поставок российских товаров в Ереван. Сейчас о поставках товаров из России в Армению по грузинским железнодорожным маршрутам говорить не приходится: "оккупационные войска" все разрушили. Таким образом, Армения попала в еще большую зависимость от импорта, но теперь уже из одного источника - Ирана. Иранские товары, по законам рынка, вырастут в цене, и экономическое положение Армении станет незавидным. Пожалуй, для Армении наступают такие суровые времена, когда вопросы исторической справедливости (признание геноцида) отступают на второй план. Поэтому не исключено, что на футбольном матче будет обсуждаться открытие армяно-турецкой границы, а также возобновление работы железной дороги Карс (Турция) - Гюмри (Армения). Разумеется, пока это только предположения. Но если после визита в Армению президента Абдуллы Гюля последует визит турецкого премьера Реджепа Тайипа Эрдогана, то об экономическом партнерстве двух стран можно будет говорить без сослагательного наклонения. ...Очевидно, что проявив лояльность Москве, Ильхам Алиев теперь может рассчитывать на посредническую поддержку Кремля в решении проблемы Нагорного Карабаха. Вероятно, именно поэтому Азербайджан не будет чинить препятствий сотрудничеству Армении и Турции. http://www.lenta.ru/articles/2008/09/05/turkey/ Edited September 8, 2008 by adabas Quote Link to post Share on other sites
Меркурий Posted September 8, 2008 Report Share Posted September 8, 2008 Зинвор джан меньше читай азербайджанские прогнозы. Quote Link to post Share on other sites
Pandukht Posted September 8, 2008 Report Share Posted September 8, 2008 -Говорят гюльнара эрмяни.интересно это правда или азерская утка? А теперь вставь ему золотые зубки и даже если на нем нет свитера "BOSS" - все равно Черкизовский рынок... Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.