Armenian Genocide

I v serdcax, kajdogo Armjanina...

Hayer mi anlurjaceq: 1990 tvakanic i ver ASALAN voch mi shenq chi traqcrel: Hima jamanakner@ poxvel en, poxvel en payqari dzever@:

ԵՐԵՍՈՒՆ ՏԱՐԻ ԱՌԱՋ ԱՅՍ ՕՐԸ ԾՆՎԵՑ ԱՍԱԼԱ-Ն 1973 թ. հունվարի 27-ին, Կալիֆոռնիայի Սանտա-Բարբարա քաղաքում սպանելով Լոս Անջելեսում Թուրքիայի գլխավոր հյուպատոսին ու նրա տեղակալին, համիդյան ու երիտթուրքական եղեռներից մազապուրծ, ծերունի Գուրգեն Յանիկյանը (1895-1984) հայտարարեց, իր իսկ խոստովանությամբ, «հայ անհատի պատերազմը Թուրքիո դեմ»: Նրա արձակած փամփուշտները նախանշեցին ազատագրական պայքարի միջոցը սփյուռքի այն հայ երիտասարդների համար, որոնք 1965 թ. Մեծ եղեռնի 50-ամյակի միջոցառումներից արթնացել էին թմբիրից ու ելք էին որոնում: 1975 թ. հունվարի 20-ին Բեյրութում, Եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդի գրասենյակի ռմբահարումով «Յանիկյան կոմանդոն» ազդարարեց իր ծնունդը: Այս փոքր խմբակը հետագայում համալրվեց նոր անդամներով եւ կարճ ժամանակ «Հայ գաղտնի բանակ» անունը կրելուց հետո 1977 թ. վերջնականապես որդեգրեց «Հայաստանի ազատագրության հայ գաղտնի բանակ» (օտար անվան հապավումով՝ ԱՍԱԼԱ) անունը: Ինչո՞ւ ԵՀԽ-ի գրասենյակի ռմբահարումը: Կազմակերպությունը գտնում էր, որ Խորհրդային Հայաստանից ու հայոց հայրենիքի մերձակա երկրներից հայության արտագաղթը սպառնում է հայ ազգի գոյությանը, իսկ ԵՀԽ-ն արտագաղթը քաջալերող ակտիվ գործունեություն էր ծավալել: ԱՍԱԼԱ-ն ավելի քան 5 տարի գործեց խորը գաղտնապահության պայմաններում, այն աստիճանի, որ սփյուռքահայ որոշ խմբագիրներ կասկած էին հայտնում նրա անդամների հայ լինելու առնչությամբ: 1980 թ. շրջադարձային եղավ կազմակերպության համար. հունիսին ծնվեց ԱՍԱԼԱ-ի քաղաքական թեւը համարվող հայկական ժողովրդային շարժումը. հոկտեմբերին, երբ թողարկման էր պատրաստվում ԱՍԱԼԱ-ի «Հայաստան» պաշտոնաթերթի առաջին՝ զրոյական համարը, շվեյցարական մի հյուրանոցում, ամսի 3-ին հերթական ռումբի տեղակայմանը նախապատրաստվելիս արկածի հետեւանքով բացահայտվեցին ԱՍԱԼԱ-ի երկու անդամներ՝ Ալեք Յենիգոմշյանը (կորցրեց աջ բազուկն ու տեսողությունը) եւ Սյուզի Մահսերեջյանը: Նրանք էլ եղան կազմակերպության առաջին բանտարկյալները: ԱՍԱԼԱ-ն մեծ թափ հավաքեց հատկապես հաջորդ տարի, եւ սովորական դարձած ռմբահարումներից ու թուրք դիվանագետների սպանություններից անցում կատարեց այսպես կոչված «որակական գործողությունների», թեեւ նախորդ «ավանդական» գործողությունները շարունակվեցին: 1981 թ. սեպտեմբերի 24-ին իրականացվեց «Վան» գործողությունը, երբ «Եղիա Քեշիշյան» անձնասպանական կոմանդոյի չորս մարտիկները 15 ժամ գրավման տակ պահեցին Փարիզում Թուրքիայի հյուպատոսարանը: Որակական գործողություններ էին նաեւ 1983 թ. հուլիսի 15-ին Փարիզի «Օռլի» օդանավակայանի «Թուրքական ավիաուղիների» գրասենյակի առաջ պայթած ռումբը (որը պետք է պայթեր թռիչքի ընթացքում), 1982 թ. օգոստոսի 7-ին Անկարայի «Էսեմբողա» օդանավակայանում իրականացված «Կարին» եւ 1983 թ. հունիսի 16-ին Ստամբուլի ծածկած շուկայում իրականացված «Հակոբ Հակոբյան» անձնասպանական գործողությունները: 80-ականների երկրորդ կեսին ԱՍԱԼԱ-ի թափը զգալիորեն նվազեց տարբեր պատճառներով, որոնց շարքում՝ արյունոտ հակամարտությունը ՀՅԴ-ի հետ, վերջինիս ղեկավարության մեղքով, ներկազմակերպական դավադրությունը, թուրքական գաղտնի ծառայությունների կողմից ԱՍԱԼԱ-ի եւ ՀԺՇ-ի մի շարք ակտիվիստների սպանությունը Լիբանանում ու Եվրոպայում: 1988 թ. ապրիլի 28-ին Աթենքում խորհրդավոր պայմաններում սպանվեց կազմակերպության հիմնադիրներից ու փաստական ղեկավար Հակոբ Հակոբյանը (կազմակերպական այլ կեղծանուններով՝ Մուջահեդ, Աբու Ահմադ եւ այլն: Բուն անունով՝ Հարություն Թագուշյան՝ Իրաքի հյուսիսի Զախոյի շրջանից): ԱՍԱԼԱ-ի վերջին հայտարարված գործողությունը եղավ 1990 թ. դեկտեմբերին Բուդապեշտում Թուրքիայի դեսպան Բեդրեդին Տունաբաշի սպանության անհաջող փորձը: 1980-ականներին իրականացրած գործունեությունների հետեւանքով ԱՍԱԼԱ-ն ունեցավ ավելի քան 30 նահատակներ, բազմաթիվ բանտարկյալներ աշխարհի տարբեր երկրներում: Բոլոր բանտարկյալները, բացի ֆրանսիական բանտում ինքնասպանության մղված Արամ Բասմաջյանից, մինչեւ 2001 թ. ապրիլն ազատ արձակվեցին: Նրանք 1990-ականներին հանգրվանեցին Մայր հայրենիքում. առաջինը եղավ «Վան» գործողության ղեկավար Վազգեն Սիսլյանը (1990 թ. ապրիլին), վերջինը՝ «Օռլիի» գործով մեղադրված Վարուժան Կարապետյանը (2001 թ. ապրիլին): ԱՍԱԼԱ-ի նախկին անդամներից Մոնթե Մելքոնյանն ու Գեւորգ Գյուզելյանը մասնակցեցին արցախյան ազատամարտին. Մոնթեն զոհվեց Մարզիլիում, 1993 թ. հունիսին: Հայրենիքում հաստատված ԱՍԱԼԱ-ականներից ոմանք (Դավիթ Դավիթյան, Աբրահամ Խամիսյան, Էլեն Սանդրիկ եւ ուրիշներ) 90-ականներին սպանվեցին խորհրդավոր պայմաններում, համալրելով ՀՀ-ում խորհրդավոր ու չբացահայտված սպանությունների շարանը... ԱՍԱԼԱ-ի զինանշանն էր Միացյալ Հայաստանի քարտեզը՝ կենտրոնում AK տիպի ինքնաձիգով: Կազմակերպությունն ունեցել է երկու նշանախոսք, որոնք միշտ տեղ են գտել նրա պաշտոնաթերթերի ճակատներում. «Կեցցէ՛ իրաւազրկուած ժողովուրդներու յեղափոխական միասնականութիւնը», «Զինեալ պայքարը եւ քաղաքական ճիշտ գիծը ուղին են Հայաստանի»: Թեեւ ԱՍԱԼԱ-ի մասին լույս է տեսել ծովածավալ գրականություն (թե՛ հայերի եւ թե՛ օտարների հեղինակած տասնյակներով գրքեր ու հարյուրավոր հոդվածներ), այնուհանդերձ, մեր կարծիքով, ԱՍԱԼԱ-ի պատմությունն սպասում է իր անաչառ հետազոտողին՝ հեռու ամեն սուբյեկտիվ մոտեցումներից: Ստեղծվել է ԱՍԱԼԱ-ին նվիրված խտասալիկ ԱՍԱԼԱ-ի 30-ամյակի նախօրյակին, հավանաբար Բեյրութում ՀԺՇ-ը հրապարակ է հանել «Ժողովուրդէն ժողովուրդին» խորագրված խտասալիկը (CD), որն ունի պատմական սկզբնաղբյուրի նշանակություն: Այն բովանդակում է 19 նյութ՝ երգեր, ուղերձներ եւ բանաստեղծություն: Կից տեղեկաթերթիկի մեջ հայտնվում է. «Մեր ժողովուրդը վերջին աւելի քան 100 տարուան ընթացքին ունեցած է ազատագրական պայքարի երեք հանգրուաններ: Առաջինը՝ Սերոբ Աղբիւր, Գէորգ Չաուշ եւ Անդրանիկեան ժամանակաշրջանն է Արեւմտահայաստանի մէջ, երկրորդը՝ արցախեան ազատագրական պայքարն է Արեւելահայաստանի մէջ, իսկ երրորդը՝ սփիւռքահայ ազգային ազատագրական նորագոյն պայքարն է՝ ընդդէմ հայկական հողերը բռնագրաւող Թուրքիոյ ու անոր դաշնակիցներուն, քանի որ առանց այդ վերջիններուն Թուրքիան անկարող է ոտքի կենալու: ՀԱՀԳԲ-ն այս երկրորդ հանգրուանին ռահվիրան է: Ժողովուրդին ծոցէն ծնած այս կազմակերպութիւնը կը նմանի անոր. կորսնցուցած ըլլալով հայրենի հողը, ան ազգապահպանումը կը տեսնէ միայն բռնագրաւուած հողերու ազատագրութեան մէջ, յենած ըլլալով իր ժողովուրդին ուժին եւ կարողականութեան»: Երգերի մեծ մասը ժողովրդական հորինումներ են՝ ներշնչված ԱՍԱԼԱ-ի իրականացրած այս կամ այն զգայացունց գործողությունից եւ առհասարակ նրա մղած պայքարից. ոմանք ԱՍԱԼԱ-ի ռազմակայաններում մարզվող մարտիկների ինքնաբուխ կատարումներ են: Ֆրանսահայ երգիչ Մարթեն Յորգանցի կատարումով հնչում են երկու երգեր, որոնցից «Սիրելի մայրը» մահապարտի խոսքն է իր մորը: Կան նաեւ երգեր, որոնք «ներշնչած են հայ նորագոյն ազատագրական պայքարի ազատամարտիկները»: Անհնար է առանց խորը հուզումի ունկնդրել Գուրգեն Յանիկյանի եւ մահապարտներ Մկրտիչ Մադարյանի, Զոհրապ Սարգիսյանի ու Լեւոն Էկմեկչյանի ուղերձներն իրենց ընտանիքներին եւ առհասարակ հայ ժողովրդին՝ մահվամբ անմահությունը նվաճելու մեկնելուց առաջ: Հուզիչ է նաեւ Սիլվա Կապուտիկյանի՝ Լեւոնին նվիրված «Գիշերային ռեքվիեմ» բանաստեղծությունը, արտասանված իր իսկ՝ բանաստեղծուհու շուրթերով, ԱՍԱԼԱ-ի գաղափարական հայրերից Սիմոն Սիմոնյանի հիշատակին Երեւանում կայացած մի միջոցառման ժամանակ: Յանիկյանը Չինոյի (ԱՄՆ) իր բանտախցից հայտարարում է. «Թող աշխարհը գիտենա, որ մարդկությունը հայ ազգին պարտք ունի վճարելիք: Հպա՛րտ եմ, որ հայ եմ, հպա՛րտ եմ, որ հայ եմ ծնվել, հպա՛րտ եղեք եւ Դուք, իմ սիրելի հեռավոր ցեղակիցներ, որ պատկանում եք մի ազգի, որ քանի-քանի անգամ ապացուցել է աշխարհին, որ կարող է տալ իր զավակների արյունը՝ ազատության ու արդարության համար... Մեր Հայկական դատն ինձ համար մի հասկացություն ունի՝ մեզնից գողացված ու թուրքին նվիրված մեր հայրենական հողերի հետ ստանալը մեր ազգի համար եւ թուրքի մեր ազգին հասցրած վնասների հատուցումը»: Յանիկյանը քննադատում է հայկական ավանդական կուսակցություններին՝ կրավորականության համար ու համբուրում ՀԱՀԳԲ-ի մարտիկներին, որոնք «խոսքերի հեղեղի փոխարեն գո՛րծ են ցույց տալիս»: Նա կտակում է. «Ո՛ւժն է թելադրում մարդկանց գործերը եւ ոչ թե փառաբանված սերն ու գթությունը» ու ավելացնում. «Ոսկե պնակի վրա ոչ մեկի պետություն եւ երկիր չի տրվում»: Յանիկյանն իր հպարտությունն է հայտնում, որ ՀԱՀԳԲ-ականներն իրենց «Յանիկյանի ջոկատներ» են հայտարարում: Մկրտիչ Մադարյանը (Ստամբուլի ծածկած շուկայի անձնասպանական գործողությունն իրականացնողը) իր վերջին ուղերձում մասնավորաբար ասում է. «Ով, սիրելի հայ ժողովուրդ, կա՛մ մահ, կա՛մ ազատություն... Զե՛նքն է, որ մեզ պիտի հասցնե մեր բուն նպատակին: Վաթսուն տարիե ի վեր մենք տեղքայլ ըրինք. հերի՛ք է այլեւս... Տո՛ւր այդ զենքը, որ երկար տարիներ կսպասեր հայու բազուկ մը, հայ մը, որ իրեն վեր բարձրացներ: Ո՛վ հայ, լուռ մի՛ մնար, բոլոր աշխարհ քու ձայնդ թող լսե... Մնաք բարով, իմ սիրելի հայ ժողովո՛ւրդ, իմ սիրելի եղբայրներ եւ քույրեր, վստահ եմ, թե իմ ետեւեն պիտի շարունակեք պայքարը, սրբազա՛ն պայքարը, սո՛ւրբ պայքարը...»: Ցավալի է արձանագրել, որ այս հույժ կարեւոր նշանակության խտասալիկը տեխնիկական լուրջ թերություններ ունի: Հրապարակողները դա նկատի են ունեցել տեղեկաթղթիկում ունկնդիրների ուշադրությանը հանձնելով այն, որ խտասալիկը «հաւաքուած է զանազան հին ու սիրողական ձայնագրութիւններէ, որով յաճախ ձայնային որակն անհրաժեշտ մակարդակով չէ»: Այդուհանդերձ, այս նյութերն անհրաժեշտ սկզբնաղբյուր են ԱՍԱԼԱ-ի եւ առհասարակ հայ ազատագրական շարժման պատմությունն ուսումնասիրողների համար: ԳԵՎՈՐԳ ՅԱԶԸՃՅԱՆ AZG Armenian Daily #008, 20/01/2005

Գործն է անմահ, Լավ իմացեք, Որ ապրում է դարեդար, Երնեկ նրան, ով իր գործով Կապրի անվերջ, անդադար...

Elena jan it seems you don't know a lot about the Armenian history and the genocide, that's why your conversation was not as interesting as it could be. I advise you to learn more about the genocide, before arguing it with a person who is from Turkey. Good luck in your endeavors.

ТУРЕЦКОЕ ИСКАЖЕНИЕ ПЕСНИ «СКОРБЬ АДАНЫ», ПОСВЯЩЕННОЙ ГЕНОЦИДУ, В НОВОМ АЛЬБОМЕ СЕДЕН ГЮРЕЛ. Это кощунство турецкая певица комментирует, как желание говорить о геноциде. Первое исполнение в альбоме «Bir Kadin Sarki Sфylфyor» турецкой певицы Седен Гюрел - турецкое искажение армянской песни «Скорбь Аданы», посвященной резне армян Аданы (1909 г.), превращенной в песню о любви под названием «Причина моя - любовь» (Sebebim Ask). Слова искаженного варианта написала Сибел Алаш, а партию дудука исполняет музыкант, житель Стамбула Ширак Шахрикян. Участие Шахрикяна в этом святотатстве вызвало гнев армянства Стамбула (Турция), которое, как пишет Шахрикян в опубликованной в www.bolsohays.com статье «Zorunlu Aciklama» на турецком языке (в самооправдание), выражалось во множестве звонков-жалоб. Седен Гюрел, в свою очередь, в письме, написанном в сентябре 2004 года, пытается убедить, что цель исполнения песни - рассказать турецкому народу о геноциде (Гюрел употребляет турецкое слово soykirim - геноцид), признавая таким образом Армянский геноцид). О том, как турецкая общественность знакомится с Армянским геноцидом посредством песни «Причина моя - любовь», трудно сказать. С одной стороны - в конце слов песни пишется «Слова Сибел Алаш. Скорбь Аданы (музыка армянская), с другой стороны - песня исполняется 24-го апреля на телеэкране одного из государственных телеканалов Турции в сопровождении танца живота в исполнении десятка полуобнаженных женщин. Видеоклипп песни можно посмотреть на сайте http://www.sedengurel.com/video/sebebimask.zip AZG Armenian Daily #002, 12/01/2005 Հայերեն տարբերակն այստեղ Read English version here

:lol: tak i znal chto sprashivat budesh prosto ne smog nayti drugoy smilik ya paren

pust bi armyanka. nu i chto?????????????????????????????? mat i jena Emira Lauda, president Livana, chestokrovie armyanki, nu i chto? chto eto menyaet?

zavtro utrom u nas liturgiya: Pomalyus dlya nego. Vse budet xorosho

grex tvoya bila to chto ti <<дала ему номер своего мобильного>>:

Ուրեմն հայկական պատարագ ունեինք մեր քաղաքում, ու դրա առթիվ հեռու տեղից մի հայ ընտանիք էր եկել ու անընդհատ իրենց գլուխն էին գովում: Իրենց նենց էին պահում ոնց որ վերին հարկի ցորենը լինեին. դե բնականաբար ոչ մեկի դուրը չէր գալիս: Մեկ էլ դրանց պապան ինձ ասաց. - Միշտ երգում ես? [ ի նկատի ուներ որ պատարագի մատուցմանը մասնակցում եմ ] Ես էլ ասեցի` չէ` գիշերները հեռախոսով խոսում եմ: Ու իրանք մանթից մեռան ու էլ եկեղեցի չեկան դրանից հետո:

մի հատ topic չբացենք պոչկեքի ցավերի մասին

znachet davayte nazivat 2005 godnuyu operaciyu "Armyanskiy Cunami."

Anul jan chisht es irakanum FIDAYI a, vorn araberenum nshanakum a <<zoh>>, aysinqn` mahapart, andznaspan, inqnaspan, kam inchpes @ndunvac e arevmtyan mediayum asel` kamikadze. Sakayn Fidayin el en ogtagorcum: Isk hognakii depqum, linum ` FIDAYINNER: Isk anglerenum grum en <Fidayein>:

Zapad@ vor Ararati koxmn a isk Vostok@ hakaraka@:

Զորն ասիմ ու զորն խոստովանիմ, զի անթիվ են հանցանք իմ....

[eto statya bila perevodenna s pomoschyu www.translate.ru ] Быть готовым к армянскому цунами Турецкая Газета "Дэйли Ньюс": 1/4/2005 Мехметом Алиом Бирандом ТДН-, который я пишу этой статье для тех, кто понятия не имеет, перед чем мы окажемся в течение года. Это стремится готовиться к вещам прибывать. Огромный цунами приближается к нашим берегам. Я могу почти услышать это. Небо становится более темным, и вода на берегу отступает. Цунами, о котором я говорю, прибывает в результате землетрясения среди армянской Диаспоры и скоро будет на нас. Если необходимые меры не приняты в своевременной манере, мы могли бы оказаться перед огромным бедствием. Мы никогда не могли бы оправляться. Причина, почему этот сформированный цунами - то, что 24 апреля 2005 является 90-ой годовщиной символической даты армянских утверждений геноцида. Армяне хотят использовать этот шанс полностью. В течение многих лет, из-за турецкого безразличия, они преуспели в том, что заставили мир принять утверждения геноцида как факт. Независимо от того как много, которое мы отрицаем им, армянские усилия, убедило международную публику. Если Вы пойдете куда-нибудь, особенно в западном мире, то Вы будете видеть 90 процентов людей, Вы говорите полагать, что Армяне были жертвами геноцида в руках Турков. Именно поэтому Армяне не хотят потратить впустую эту возможность. Они хотят заключительное нападение и заканчивают вопрос. Каково 'заключительное нападение?' Это должно принять их утверждения геноцида более широким сообществом и убедить те страны, парламенты которых должны все же ратифицировать требования. Они хотят к темпу накануне столетия, которое прибудет в то время, когда Турция будет приближаться к полному членству Европейского союза, как часть их "Того, чтобы вынуждать Турция принять геноцид" кампания. Я не знаю, сколько чиновников знает об этом вопросе. То, что является уверенным, - то, что Турция, через ее безразличие, в конечном счете должна будет стоять перед грустной правдой. Какова природа цунами? Армянская Диаспора готовит огромную кампанию к 90-ой годовщине 1915 инцидентов. Будут конференции, встречи, коллокуиумс и много других действий, запланированных для годовщины. Наиболее важно, они сконцентрируются на странах, парламенты которых должны все же официально признать, что геноцид имел место и будет просить ратифицировать это на 90-ой годовщине. Продолжающееся сражение на американском Конгрессе будет восстановлено. Они верят, ратифицирует ли Конгресс это, руки Турции будут привязаны. То же самое давление будет применено к государствам - членам ЕС, и национальные парламенты будут просить потребовать от ЕС Совет, чтобы сделать признание геноцида как предварительное условие. Они будут также пробовать заставить Совет безопасности ООН передать подобное решение. Что мы можем сделать? Единственный способ, которым мы можем спасти нас от того, чтобы быть жертвой этого нападения после лет игнорирования угрозы - для Турции, чтобы переоценить ее официальные политики и взять инициативу. Высказывание, "Мы никогда не передавали геноцид", больше не достаточно. Мы будем вынуждены заплатить цену бездеятельности. Мы должны сделать кое-что. Каждый должен призвать к учреждению Комиссии Исследования Утверждений Геноцида ООН точно так же как Yalэm Эралп, и другие предлагают. Турция находится в праве. Никто не может говорить о геноциде. Однако, это было не в состоянии несчастно перевезти его взгляд. Единственный выход - для вопроса, который будет исследован интернационально признанными академиками и исследователями. Это - единственный способ найти правду. Если эти исследования будут начаты, то мы выиграем время. Кроме того, в то время как этот процесс продолжается, Турция может расширить ее экономические отношения с Арменией и открыть ворота границы. Такие инициативы, с международным сообществом, в памяти, могут быть взяты. Наша самая большая ошибка не состояла бы в том, чтобы сделать ничего и продолжить говорить с нами.

Հայկական պայքարը կա եվ գոյություն կունենա մինչեվ վերջնական հաղթանակ

da, v manumente est 2 tiri (bil i tretiy). Est odin iz Sovestkovo periuda (v zapadnom) i est odin sovremenniy i ochin klasniy (v vastochnom). Ti kogda bil v manumente posledniy ras?

Tolko v Manumente (park Pobedi) est 2 tira, a v Erevan, dumayu chto bolshe chem 40 est. Da kstati, daje v Erevane est specialniy complex gde mojno igrat s rezinovimi pistaletami.

:lol: Look how much Turks are afraid from thic coming year. Indeed their fears are justified. We will do everything this year to get the Armenian Genocide recognized and we will turn to the next step- the liberation of Western Armenia, our holy motherland which was stolen from us by Mongoloid Turks. nothing can defeat the Armenian spirit. Lets be united as we have never been before. Lets finish, what started on Arpil 24, 1915, the time of justice has come.... Here is the article from Turkish press Be ready for the Armenian tsunami Turkish Daily News: 1/4/2005 By Mehmet Ali Birand TDN- I am writing this article for those who have no idea what we will face during the year. It aims to prepare for the things to come. A huge tsunami is approaching our shores. I can almost hear it. The sky is getting darker and the water on the shore is retreating. The tsunami I am talking about comes as a result of the earthquake among the Armenian Diaspora and will soon be upon us. If the necessary precautions are not taken in a timely manner, we might face a huge calamity. We might never recover. The reason why this tsunami formed is that on April 24, 2005 is the 90th anniversary of the symbolic date of the Armenian genocide allegations. Armenians want to utilize this chance fully. For years, due to Turkish indifference, they succeeded in making the world accept the genocide allegations as a fact. No matter how much we deny them, Armenian efforts have persuaded the international public. If you go anywhere, especially in the western world, you will see 90 percent of the people you talk to believe Armenians had been the victims of genocide at the hands of Turks. That is why Armenians do not want to waste this opportunity. They want a final assault and finish the matter. What is the ‘final assault?' It is to get their genocide allegations accepted by a broader community and persuade those countries, whose parliaments have yet to ratify the claims. They want to up the tempo on the eve of the centennial, which will come at a time when Turkey will be approaching full European Union membership, as part of their “Forcing Turkey to accept the genocide” campaign. I do not know how many officials know about this matter. What is certain is that Turkey, through its indifference, will eventually have to face the sad truth. What is the nature of the tsunami? The Armenian Diaspora is preparing a huge campaign for the 90th anniversary of the 1915 incidents. There will be conferences, meetings, colloquiums and many other activities planned for the anniversary. Most importantly, they will concentrate on countries whose parliaments have yet to officially accept that the genocide had taken place and will be asked to ratify it on the 90th anniversary. The ongoing battle in the U.S. Congress will be revived. They believe if the Congress ratifies it, Turkey's hands will be tied. The same pressure will be applied to EU member countries and national parliaments will be asked to demand from the EU Council to make genocide recognition as a precondition. They will also try to make the U.N. Security Council pass a similar decision. What can we do? The only way we can save ourselves from being the victim of this attack after years of ignoring the threat is for Turkey to reassess its official policies and take the initiative. Saying, “We never committed genocide” is no longer enough. We will be forced to pay the price of inactivity. We need to do something. One is to call for the establishment of a U.N. Genocide Allegations Investigation Commission just like Yalým Eralp and others suggest. Turkey is in the right. No one can talk of genocide. However, it has failed miserably to put its view across. The only way out is for the matter to be investigated by internationally acknowledged academics and researchers. This is the only way to find the truth. If these studies are initiated, we will gain time. In addition, while this process continues, Turkey can broaden its economic relations with Armenia and open the border gate. Such initiatives, with the international community, in mind, can be taken. Our biggest mistake would be to do nothing and continue to talk to ourselves. http://www.turkishpress.com/news.asp?ID=35609

Karmir jan vo pervix ezidi Armenii ne schetayut sebya kurdomi. Vo vtorix, vovremya genocide turki i ubili 300, 000 ezidov, potomu chto ezidi ne musulmani. Ya ne slexal odnu istoriyu, kogda kurdi sposli armyan vovremya genocida o turkax slixal takie istorii.