Jump to content

AYG

Forumjan
  • Posts

    604
  • Joined

  • Last visited

About AYG

  • Rank
    Newbie
    Newbie
  • Birthday 02/06/1968

Profile Information

  • Gender
    Male
  • Location
    ARMENIA
  1. Недавно в интернете встретил статью иеромонаха иерусалимского Гевонда, под названием «Этновера и есть Христианство! Обращение к Армянской Молодежи!!!» Желающие могут ознакомиться здесь: http://fr-ghevond.livejournal.com/46010.html Автор статьи довольно красноречиво излагает свою точку зрения в духе неопровержимой «истины». Из читателей мало кому будет ясно, что его статья является продуктом диалога между человеком и его же воображением. Человек между прочим не поленился приписать к Армянским Родоверам хулиганские проявления российской действительности, что якобы Родоверы избивают христиан и снятые видеоролики выставляют в интернет. На самом деле в России хулиганы избивают не по религиозному признаку. И те, которые этим занимаются даже не скинхеды, а шайки малолеток! И это не единственная «святая» погрешность иеромонаха! Он всё твердит, что Родоверы вселяют ненависть к христианской церкви. В психологии данное явление называется «манией преследования». Откуда ненавидящим знать, что есть такая категория сознания, для которой ненависти быть не может? И такое сознание присуще именно Родоверам(независимо от национальности)! Может быть, некоторые представители церкви, таким образом, пытаются добиться взаимности в своей ненависти? Неужели умеющий любить будет искать ненависть? Есть все основы твердить, что из числа христиан только Христос знал значение слова «Любовь»! И то про эту Любовь пятью веками раньше Христа Великий Мыслитель Платон глаголил! И насколько человек должен быть поверхностным, чтоб в изобилии христианских сект обвинить Родоверов? Ещё Гевонд пытается представить Нжде в христианском свете, что якобы для него Христос был идеалом! Неужели Нжде своего идеала назвал бы «дуромыслящим(цнорамит) назаретянином»? Иеромонах преподносит своей аудитории 3 причины, якобы из-за которых «неоязычники» отвергают его «господа» и предлагают вернуться к Родовым Богам. 1. Христианство насаждалось силою. 2. Христос это еврейский Бог, а не наш национальный. 3. Идеология этноверы. Видимо Гевонд считает своим долгом не беспокоить такими пустяковыми вопросами Армянских Родоверов, и на свои же вопросы отвечает сам(не согрешил ли он своим скверным умозрением перед своим господом?)! Думаю, весьма гуманно будет нашими ответами вытащить иеромонаха и заодно и его аудиторию из заблуждений. По поводу первого пункта: Только представители иудокорневых религий могут подумать, что они силой чего - то добились. Родоверы придерживаются к мнению, что не силой насаждалась христианство, а коварством и интригами! При необходимости можем более подробно описать эти интриги, также ссылаясь на Агатангелоса и других христианских историков-идеологов. Кстати, труды этих историков-идеологов содержат много доказательств об агрессивной сущности предводителей христиан! По поводу второго пункта: Ни один Родовер не считает, что Христос еврейский Бог! Для Родоверов он вообще не Бог, а человек с еврейским происхождением! Ни один Родовер не верит, что обрезанный может быть Богом, или Бога возможно обрезать! Родоверам не приемлемо, к какому либо Богу обратиться на чужом, в данном случае греческом языке! По поводу третьего пункта: Гевонд путает Родоверие с религией, поэтому ему кажется, что Родоверие также основано на идеологии. Родоверы идею не глаголят, а осуществляют! Причин неприятия христианской идеологии намного весче и больше, чем иеромонах может себе представить! При надобности можем и с этим помочь! Отчасти исправляя ответы блуждающего ума также даём свои ответы на (детские)вопросы, которыми Гевонд в конце своей статьи задаётся: 1. Как «умерший еврей» смог победить «армянских богов», и покорить сердца нашего народа? Никто не был очевидцем битвы мертвого еврея и Армянских Богов! Видимо, под «победой» «мертвого еврея» подразумевается вероломная резня армянских шинаканов в 317-ом году! Среди Богов есть Бог ветра по имени Марут. Желающие могут попробовать плюнуть против него. Заодно и убедятся живой Он или мёртвый! 2. Почему «армянские боги» не защитили своих поклонников от чужого? Армянские Боги никогда за людей не бились! Они олицетворяют Истину, и соответственно не вмешиваются в человеческие решения! Люди должны следовать за Богами, а не Боги за людьми! Но на этот вопрос есть встречный: Почему «христианский «бог»» позволяет от своего имени создавать так много сект? 3. Почему «армянские боги» оставили свой народ на произвол судьбы в течение 17 веков, а только сегодня вспомнили о нем? Повторюсь: Люди должны следовать за Богами, а не Боги за людьми! А те, которые следовали, себя предметом демонстрации не выставляли! Это трудно понять, имея за экваториальное мышление! Опять встречный вопрос: А почему «обрезанный» оставил наш народ и никогда не вспомнил? 4. Что дали нашему народу «армянские боги» на протяжении последних 17 веков, и что могут дать сегодня? Здравый рассудок! Но не насильно, так как не возможно насильно Просветить! Они всегда давали и дадут! Кто прозреет – обретет! 5. Как Вы себе представляете национальный образ в свете языческой идеологии? Честный, Сильный, Здоровый, без небесных и наземных господ, но не в свете какой либо идеологии, а в Идее! 6. От чего должны отказаться и что новое принять? Отказаться от суеверного и тщеславного «духовного» материализма и принять Живую Природу, а не пустыню! 7. Будут ли использоваться «богоданные письмена» ниспосланные нам «евреем»? Во первых письмена не ниспосланные и не евреем! Они придуманы Гением Армянской Мысли(предубеждённым этого не понять)! Во вторых - будут! P.s. От имени всех Родоверов хочу побдагодарить иеромонаха Гевонда, что он всему миру предоставил очередное доказательство того, что христиане не обладают малейшим представлением о Родоверии! AYG
  2. [[Template core/front/statuses/statusContainer is throwing an error. This theme may be out of date. Run the support tool in the AdminCP to restore the default theme.]]
  3. Մի ժամանակ ազգականիս, ընկերոջս, հարևանիս,... ասած սուտը իմը չէի համարում: Կարծում էի, թե անմասն եմ նրանց ստից: Կարևորն այն է, որ ես չեմ խաբում: Խոսքով և մտքով բացառում էի նրանց ստի՝, դեպի ինձ չնչին իսկ ուղորդվելու հավանականությունը: Եւ ինձ համար նրանց ոչ միայն սուտն էր անսպասելի, այլ նաև կասկածը: Եւ երբ փորձեցի հասկանալ իմ հանդեպ առաջացած կասկածների պատճառները, գտա լոկ մեկը՝, իմ հավատը: Ու հասկացա, որ Ճշմարտությունը ընկալելու համար հավատս չափազանց մեծ է ու դրանից էլ ծանր: Հավատը գիտակցությունը բացող բանալի է, գիտակցությունն էլ Ճշմարտության ընկալման նախապայման: Սակայն հավատով գիտակցությունը բացվում է ոչ միայն Ճշմարտության առջև: Հավատի ուղորդիչը առ Ճշմարտություն հանդիսանում է Ողջախոհությունը: Իսկ առանց Ողջախոհության հավատը սկսում է ձևականանալ, և վերածվում տպավորություն գործելու խաղի: Ինչով և զրկվում է Ճշմարտությունը կրելու Որակներից: Ճշմարտությունից դուրս հավատը փոխակերպվում է սնահավատության և գահավիժում դեպի անհավատություն: Սնահավատությունը՝, անհավանականի հնարավոր համարելն է, - անհավատությունը՝, հավանականի բացառումը: Հավատը Ճշմարտությունը հասցնում է մինչև սրտի խորքերը: Սակայն սիրտը փակ է Ճշմարտության առջև, եթե այնտեղ տիրում է վախը: Վախի կամ նրա աղբյուրի հանդեպ եղած հավատը չի կարող հանգեցնել Ճշմարտության: Քանզի Ճշմարտությունից գիտակցությունը պարզվում է, իսկ վախից այլայլվում: Ճշմարիտ հավատը չի ենթարկվում սադրանքների ու բանսարկությունների: Ճշմարիտ հավատը ուղեկցվում է զգայարանների ներդաշնակությամբ, ուշադրության կայունությամբ, վերլուծելու ընդունակությամբ, փորձի կուտակմամբ, Ոգու անսասանությամբ,...: Ճշմարիտ Հավատին միջնորդներ պետք չեն: Սուտն է լոկ լինում միջնորդավորված: Սուտն է, որ հավատացող ականջ է փնտրում, և հավատի արժանանալու ջանք չի խնայում: Գայլին ոտքերն են կերակրում, իսկ մերօրյա փոքրատառով մարդուն՝, լեզուն: Եւ ստի գրգռած ախորժակից խանգարված մարսողություն ու մարմնային տառապանք: Եւ կտակված ու ժառանգված տառապանքի խելացնոր փոխանցումավազք: Եւ Հավատի բացակայությունից առաջացած հավատի մասին շատախոսություն: Եւ շատախոսությունից ծնված ճարտասանական մրցակցություն: Եւ մրցակցության հետևանք՝, հյուծված ու լարված նյարդեր: Եւ լարված նյարդերից չռված աչքեր ու «հանուն հավատի»անհանգիստ վիճակ: Արթնացի'ր Հայ Մարդ: Բեռնաթափիր Շունչդ կասկածների ծովի վրա խարսխված հավատքից: Հաստատվիր Հավատում աչքիդ և ականջիդ հաշտեցմամբ: Թող ստացածդ բույրը թուքդ չհեղեղի: Թող բերանիդ քաղցրը ստամոքսդ չդառնացնի: Թող ցանկություններդ Կամքդ չկոտրեն, այլ նրան հավատարիմ ծառայեն: Ընտրի'ր՝, Հավատ ես ուզում, թե՞ հավատացնել: Երկու երանի մեկ տեղ չի լինում: «Ամեն սերունդ նախ և առաջ մահանում է կասկածելով » Սևակ
  4. AYG

    ՀՈԳԻ

    Հոգու մասին շատերն են խոսել և շատախոսել: Եւ մարդը այդպես շատախոսելով, իր էությունից շատ է հեռացել: Եւ շատ խոսելով սկիզբը մոռացել, փափկակեցության մոլոր մոլության ծառան է դարձել և ունայնացել: Հոգու գոյության թե պնդողները, թե ժխտողները չգիտես ինչո՞ւ ջղաձգվում են նույն դիմածռությամբ և նույն հույզերով: Հոգու մասին շատերն են խոսում ծանրաշունչ հևքով ու շինծու դեմքով: Ու չեն հասկանում, որ շատ խոսելով վատնում են շունչը հոգեճանաչման: Ու չեն էլ զգում, որ շատ խոսելով վատնում են իզուր հոգեզգացական խոկումի ժամը: Ինչ կարգի ասես փորձեր չէն անում՝, պատկեր են փնտրում սուրճի նստվածքում, մոմ են հալեցնում, եղունգի վրա մեռոն կաթեցնում, մեռնելուց առաջ և այնուհետև հիվանդ կշռում, գերեզմանոցում դարանակալում, մութ սենյակներում պնակներ շրջում՝, հոգի են կանչում, և երկյուղալից մտքերից կառչում: Հետո դժնդակ, անլույս մտքերը իրար են հյուսում ու հավատ կոչում: Եւ այդ հավատից աստծո զանազան կերպարներ կերտում ու այդ կերտվածքը բոլորից ծածուկ «գերիմաստության» մշուշով պատում: Ու չեն հասկանում, որ այդ արթմնի մղձավանջներով սեփական Հոգին Ճշմարտությունից են ցանկապատում: Արթնացի'ր Հայ Մարդ. Բա'վ է անսկիզբ ու անվերջ Հոգուդ սկիզբ - ավարտ փնտրես: Բա'վ է ենթադրես դրախտ ու դժոխք կյանքիցդ հետո: Բա'վ է կտրվես Բնության Շնչից, ու փնտրես Հոգիդ քո իսկ շնչից դուրս: Բա'վ է գրերին հարցերդ ուղղես, ու պատրանքներով քեզ մխիթարես: Ճշմարտությունը Շնչովդ չափիր ու նրան ամուր՝, ողջ Սրտով կապվիր:
  5. Մի անգամ երբ Երևանի թանգարանում շրջում էի, ականջիս դիպավ, թե ինչպե՞ս է աշխատակցուհին զբոսաշրջիկների խմբին բացատրում խաչքարի մի նմուշի նախշերի նշանակությունը.«այստեղ ներքևում դուք տեսնում շրջան, որը խորհրդանշում է արևի սկավառակը, իսկ նրա վերևի խաչը խորհրդանշում է քրիստոնեության հաղթանակը հեթանոսության նկատմամբ: Այսինքն խաչի հաղթանակը արևի հանդեպ:» Ու այդ ոգով շարունակում է ներկայացանել «խավարամոլ» Արևապաշտության հանդեպ ինչոր հզոր լուսավորչության հաղթանակը մոտավորապես որ,«հեթանոսները պաշտում էին արևը, իսկ քրիստոնեությունը բերեց նրա ստեղծողի պաշտամունքը»: Միանշանակ այս մտածելակերպի հեղինակը թանգարանային աշխատակցուհին չէ, և այդ տրամաբանությունը մեկ սերունդ առաջ չէ, որ թևածում է մեր Հայրենիքում և մնացած հուդարմատ կրոնների երկրնրում: Այդ տրամաբանությամբ դուրս է գալիս, որ ստեղծողին պաշտելով, կարելի է արհամարել նրա ողջ ստեղծագործությունը: Եւ ստեղծողը դա կարող է բարձր գնահատել: Պատկերացնո՞ւմ եք, նկարչին, քանդակագործին, ճարտարապետին, բանաստեղծին, ... ասում եք, որ պաշտում եք իրեն, և զզվում նրա արվեստից: Եւ հետո մեկ այլ տեղ պարծենում, որ արվեստի այսինչ ճյուղի ներկայացուցչին անձամբ ճանաչում և պաշտում եք, բայց զզվում եք նրա ստեղծագործությունից, ու գալու է ժամանակ, որ նա իր գործի հասույթից ձեզ էլ է բաժին հանելու, և անհոգ կյանք ապահովելու: Իհարկէ, հարթությունը չի կարող ընկալել գունդը այլ կերպ, քան շրջան: Հարթությունը որպես շրջան է ընկալում նաև կոնը: Իսկ շրջված վիճակում այն կարող է ընկալվել ոչ ավել, քան եռանկյունի: Եւ հիմա հարթության, ավելի ճիշտ նրա հոմանիշ՝, տափակության քմահաճույքին է տրված առհասարակ Տիեզերքի ընկալումն ու մեկնաբանումը: Նյութական Տիեզերքը դեռ ոչինչ: Տափակությունը արդեն քանի դար Հոգևոր Տիեզերքի պատկերն է փորձում իր ուսին դաջել, և իր անկանոն խզբզոցները հպարտությամբ ի ցույց դնել: Արթնացի'ր Հայ Մարդ: Քո Արի Նախնիք Բնությունը ճանաչում և նրան պաշտում էին ամենայն պարզությամբ, խորությամբ ու մեծությամբ: Նրանք տեղյակ էին, թե երկրի գունդ լինելուն, թե նրա Արևի շուրջ պտտվելուն, թե նրա շուրջ պտտվող Լուսնին, թե Բևեռային Աստղին, թե...(կասկածողները թող ուսումնասիրեն Շիրակացու Գործերը): Ճիշտ է Հին Հայքում էլ կռապաշտներ կային, բայց այն տարբերությամբ որ չէին գերիշխում: Կային նաև վայրագ հավատից չհեռացած հայացած տոհմեր, որոնք մարդկային գաղտնի զոհաբերություններ էին անում: Բայց շատ հազվադեպ: Ազատ էր Հայքը, Հզոր, Ինքնիշխան: Եւ այդ պատճառով Խաղաղ ու Անպարտ: Եւ Բնությանը լիարժեք մասնիկ, ոչ թե ախոյան: Եւ Բնության երևութական ու աներևույթ Ուժերը բազում, համարվում էին Դիք(ոչ թե Աստվածներ) ու պաշտվում Անկեղծ: Եւ այդ Դիցերը Ընկերներ էին, այլ ոչ թե տերեր կամ էլ ծառաներ: Արթնացի'ր Հայ Մարդ: Նորից Բնության Զարկերակն զգա: Եւ զգացածիդ միայն հավատա: Եւ զգացածդ պահիր ու Պաշտիր և անզգայության Դարը թոթափիր:
  6. AYG

    Մի անգամ

    Մի անգամ Արարիչը մոտն է կանչում Լույսին, և հայտնելով, որ խավարը նրանից գանգատվում է, հանդիմանում է վերջինիս հալածելու համար: - Օ Արարիչ,- պատասխանում է Լույսը,- ես խավարին չեմ հալածում: Ընդհակառակը լսել եմ նրա մասին, փնտրում եմ ընկերություն առաջարկելու համար, բայց ուր նայում եմ՝, նա չկա: Առակս ի՞նչ ցուցանէ: Դիմակի չափազանց երկար գործածությունից դեմքը գանգ դարձավ: Գարնանը թուզ չտվող թզենին էլ անեծքից չորացավ: Էլ ինչո՞վ պիտի եհովայի որբերը ծածկեն իրենց հոգևոր մերկությունը: Միակ փրկությունը մնում է ծակծկված յուրտը կարկատելը, որ հանկարծ Արևի մի շող իսկ չթափանցի և աղաղակել ալլահ ալլահ(ալելույահ) Սևակի խոսքով ասած. «Ասպետությունից զուրկ խավար ամպերը մութ գրոհ են տալիս Արևի վրա»: Մնացեք բարյավ
  7. Չնայած մկրտված երբեկ չեմ եղել, սակայն կյանքումս եղել է ժամանակաշրջան, որ քրիստոնեության ճամփան եմ բռնել: Սակայն ընթացքն այդ ճամփով դադարեց, երբ հասկացա, որ Քրիստոսն ինքը քրիստոնեա չի եղել(չնայած Նիցշեն նրան համարում է միակ քրիստոնեա): Այդ ճամփան հանգեցրեց ճամփաբաժանի, որ կամ պետք է Քրիստոսին հավատալ, կամ էլ քրիստոնեաներին: Ընտրեցի առաջինը, և հավատացի նրան այնպես՝, ինչպես ինքն է իր մասին վկայում: Եւ նրան հավատալով, նրա գաղափարները մերժեցի: Քանզի այդպես էլ չկարողացա սիրել թշնամուս: Եւ չհանդիպեցի թշնամուն սիրող գեթ մեկ քրիստոնեայի: Եւ չգիտեմ թշնամու ի՞նչը կարելի է սիրել, բա՞րքը, խարդավա՞նքը, յաթաղա՞նը, ազգիս ու հայրենիքիս տիրելու ձգտու՞մը..., թե՞ ինչ որ անհայտ բան, որ կարող է թվարկածս ու չթվարկածը վերացական դարձնել: Թշնամուն սիրող քրիստոնեաների չեմ հանդիպել, սակայն Քրիստոսի կողմից Իրական Սերն ու Հավատը կաթվածահար անող գաղափարների չգիտակցված հետևորդների՝, ավաղ շատ եմ հանդիպել: Եւ մերկապարանոց չորակվելու համար նրանցից մեկը մեջբերեմ: 49 «Երկրի վրայ կրակ գցելու եկայ• եւ ինչքա՜ն եմ կամենում‚ որ արդէն իսկ բորբոքուած լինի։ 50 Եւ մի մկրտութիւն ունեմ մկրտուելու եւ ինչպէ՜ս եմ շտապում‚ որ կատարուի։ 51 Կարծում էք‚ թէ երկրին խաղաղութի՞ւն տալու եկայ• ո՛չ‚ ասում եմ ձեզ‚ այլ՝ բաժանում• 52 որովհետեւ մէկ տան մէջ այսուհետեւ հինգ հոգի իրարից բաժանուած պիտի լինեն• երեքը՝ երկուսի դէմ‚ եւ երկուսը՝ երեքի։ 53 Հայրը պիտի բաժանուի որդու դէմ‚ եւ որդին՝ Հօր‚ մայրը՝ աղջկայ դէմ‚ եւ աղջիկը՝ մօր‚ կեսուրը՝ հարսի դէմ‚ եւ հարսը՝ իր կեսրոջ»։ Ղուկաս գլ.12 Միթե՞ սա չէ մեր գլխով անցածը: Միթե՞ այս խոսքերը չէն, որ շարունակում են մեր Հայրենիքի հիմքերն ու կերտվածքները քայքայել: Դեռ որքա՞ն պիտի քրիստոնեական տարբեր ծագումների ու հոսանքների քարոզիչները նման տմարդի ու հակամարդկային արտահայտությունները ճարտասանական փոխակերպումների ենթարկելով, իրենց «հանապազօրյա» հաց ապահովեն: Հարգելի ընթերցող, Հայկ Նահապետի Արյունն ու Անունը կրող սիրելի Եղբայր կամ Քույր: Քեզ եմ դիմում Մեծն Նժդեհի խոսքով. Արթնացի'ր Հայ Մարդ: Արթնացիր սիրո դիմակով հոգիդ մտած ատելության թմբիրից: Գժտվա՞ծ ես հարազատիդ՝, մոռացիր պատճառը և գտիր առիթ կամ պատրվակ հաշտվելու: Տգե՞տ է մտերիմդ՝, կիսվիր նրա հետ Իմաստությունովդ: Խոսքդ չի՞ ընդունում՝, լռել սովորիր: Արթնացի'ր Հայ Մարդ: Քեզ բաժանել են տիրելու համար: Եթե երկնքում դու տեր չփնտրես, երկրի վրա տեր չես ունենա : Եւ մի վախեցիր անտեր լինելուց: Ինքդ քե'զ տիրիր, և քեզ եղիր Տեր: Եւ Ընտանիքիդ ու Հայրենիքիդ Տիրություն արա՝, ոչ տիրապետում: Կայացի'ր Հայ Մարդ որպես Ինքնիշխան: Եւ ոչ մի ստրուկ իր ծառայության բացառիկությամբ թող քեզ չխաբի, ու քեզ իրենից կախման մեջ գցի: Բնության կողմից քեզ տրված ձեռք - ոտք բավական են քեզ: Հաստատվի'ր Հայ Մարդ Ընկերության մեջ: Եւ Ընկեր գտիր ամեն տարածքում: Նույնիսկ Երկնքում, նույնիսկ Բնության ամեն տեսակում: Արթնացի'ր Հայ Մարդ
  8. Անսկիզբ է Բանը, և Բանը ճշմարտից է, և ճշմարիտ է Բանը: Այն ինչ ունի սկիզբ, ունի նաև վերջ, - իսկ Բանն անվերջ է: Ով Բանական է, Բանի բանվածքով դառնում է Հավերժ: Պատահական չե, որ ով Հավերժին թիկունք է դարձնում, անԲան է դառնում: ԱնԲանացածին, էլ Բան չի մնում, քան Բանբաս անել. ՈՒ Բանբասանքը փակում է Բանող ուղեղի ՈՒղին, դարձնելով նրան տրամաԲանող: ՏրամաԲանող ուղեղն էլ հետո, չկարենալով անհուն ու անծայր Երկինքը զգալ, Երկնքի անթիվ ԱստղԱրեգների Լույսը ընդգրկել, - Ավետն ընդունել, Փորձում է իրեն բյուր պատրանքներից հյուսված Հույսերով սփոփանք գտնել: Եվ պատրանքները սիրով տրվելով երևակայության տաք գգվանքներին, Խոհատարածքում խուց են կառուցում, Եվ լուսավորում կենդանու ճարպը այրող ճրագով, Խուցը այդ խղճուկ,՝ Հոգու տուն կոչում: Խեղճ նորաբնակը չի էլ հասկանում, Որ վաղուց արդեն դարձել է ավաղ, պատրանքի ձեռքից սնվող ձեռնասուն: Եվ այսպես դարեր... Բավ է ժողովուրդ պատրանքի առաջ ծունկդ մաշեցնես, Բավ է պատրանքին դու սիրաշահես: Կանգնիր երկրին քո ողջ հասակով, Նայիր աշխարհին Առողջ հայացքով: Գիտցիր որ Հոգին տան կարիք չունի, Տան, որի դուռը ներսից բացելու Բանալի չունի:
  9. Հանդիպել ե՞ք արդյոք այս արտահայտությանը: Ինչ կարծիքներ և ենթադրություններ ունեք:
  10. Ենթադրում եմ, որ չի բացառվում սույն թեմայի պահանջարկվածությունը նաև հայերի կողմից: Հարկ եմ համարում նշել, որ սա Արիական Յոգան է, և թարգմանա - խմբագրական աշխատանքներում հիմնականում օգտվել եմ Արի թարգմանչի աշխատությունից: Մնացածը կներդնեմ աստիճանաբար, - թարգմանելուն պես: Յօգա գիտությունը ըստ Պատանջալիի Գլուխ 1. Վասն ինքնահաստատման 1.1 Ահավասիկ Յոգայի ստույգ բացատրությունը: 1.2 Յոգան գիտակցության վերցնցումային վիճակն է: 1.3 Դա Էության բնական վիճակն է: 1.4 Այլ ժամանակ Էությունը միաձուլվում է ցնցումներին: 1.5 Կա ցնցումների 5 տեսակ, - ցավագին և հաճելի: 1.6 Դրանք էն,` իմացությունը, մոլորությունը, երևակայությունը, թմբիրը և հիշողությունը: 1.7 Ուղղակի ընկալումը, փորձը, և հեղինակավոր աղբյուրը իմացության սկզբունքն է: 1.8 Մոլորությունը, - իրականությամբ չհաստատվող կեղծ իմացությունն է: 1.9 Երևակայությունը, - փորձով չհաստատված մտքերի հոսքն է: 1.10 Թմբիրը, - սկզբունքներից նահանջելու հետևանքն է: 1.11 Հիշողությունը, - չանհետացած ապրումներն է: 1.12 Դրանք հսկվում էն ավյունով և կամքով: 1.13 Ավյունը, - հույզերին տիրապետելու անհրաժեշտ ջանքերի գործադրումն է: 1.14 Դա ամրապնդվում է նպատակամղվածությամբ: 1.15 Կամքը գոյանում է ցանկությունների հաղթահարումով: 1.16 Այնուհետև հույզերի հաղթահարումը հանգեցնում է Էազգացության: 1.17 Այնժամ ձևավորվում է դատողությունը, զանազանությունը, իմաստավորումը և ինքնությունը: 1.18 Տիրապետելով հույզերին, մնում է հաղթահարել տպավորությունները: 1.19 Ինքնության կայացումով հույզերը վերահսկվում էն առանց ջանքերի: 1.20 Վստահությամբ, եռանդով, հիշողությամբ, զանազանումով, խոկումով բացահայտվում է այլ իրականություն: 1.21 Արդյունքի արագությունը ուղիղ համեմատական է եռանդին: 1.22 Արդյունքը տարբեր է, կախված ներդրված թեթև, միջակ կամ մեծ ջանքերից: 1.23 Եւ ճշմարտությանը նվիրվածությունից: 1.24 Ճշմարտությունը վեր է ամենատարբեր մոլորություններից: 1.25 Նրանում ամենատեսությունն անսահմանափակ է: 1.26 Նա է բոլոր ժամանակների Ուսուցիչների Ուսուցիչը: 1.27 Նա արտահայտվում է մաքուր խոսքով: 1.28 Նրա իմաստի մասին խորհրդածությունները հանգեցնում էն իմաստության: 1.29 Եւ վերանում էն ինքնքաճանաչողության խոչնդոտները: 1.30 Թուլությունը, ծուլությունը, կասկածները, հակակրանքը, պատրանքները, մտացրիվությունը, անկայունությունը խոչնդոտների տեսակներն էն: 1.31 Տառապանքը, մտամոլորությունը, ջղաձգությունները, հառաչանքները խոչնդոտների դաշնակիցներն էն: 1.32 Դրանք հաղթահարելու մեկ ճանապարհ կա: 1.33 Մտորումները ընկերասիրության, բարյացկամության, ուրախության, երջանկության, դժբախտության, բարու և չարի մասին հանգստացնում էն գիտակցությունը: 1.34 Ինչպես նաև շունչը դատարկելը, և հանգիստ պահելը: 1.35 Հանգիստ գիտակցությունը բացում է արտասովոր ընկալում և կայուն անդորր: 1.36 Որտեղ տիրում է վերհուզական մտապարզությունը: 1.37 Եւ սիրտը ազատ է ցանկություններից: 1.38 Որտեղ գիտակցությունը հանգիստ է նաև քնի ընթացքում: 1.39 Եւ դատողությունն ազատ է նախապաշարումներից: 1.40 Այդպիսով աստիճանաբար վերանում էն փոքրագույնի և մեծագույնի ընկալման խոչնդոտները: 1.41 Երբ հույզերը հաղթահարված էն, և կայացել է բյուրեղյա թափանցիկությունը, ի հայտ է գալիս մտքի փոխակերպման ունակություն, և ուսումնասիրողի - ուսումնասիրվողի - ուսումնասիրելու միջոցի հատկանիշների տիրապետում: 1.42 Եւ վերանում է հնչյունի – իմաստի - գաղափարի բանավոր խառնաշփոթը: 1.43 Հիշողությունը դատարկվում է թյուրիմացական ենթադրությունների հակասական ճյուղավորումներից, և տիրում է դատողություններից ազատ ներքին անդորրը: 1.44 Այդպիսով համակենտրոնանալով անդորրում սկսում էն զգացվել առավել նուրբ առարկաները: 1.45 Ինչպես նաև նրանց սահմանները: 1.46 Ինչը իր հերթին նպաստում է ինքնահաստատմանը: 1.47 Հանդարտ հոսքով Ինքնության առջև պարզվում էն գերագույն պատճառները: 1.48 Եւ ուղենշվում է Էության ճանաչողությունը: 1.49 Դա տարբերվում է բանավոր, կամ տրամաբանական ճանաչողությունից, քանզի բացվում էն մանրամասն տեղեկությունները: 1.50 Դրա զգացողությունը չեզոքացնում է բոլոր տպավորությունները: 1.51 Այդպիսով չեզոքանում էն ինքնահաստատման խոչնդոտ հանդիսացող բոլոր մտքի սերմերը:
  11. "Умри так, чтобы смертью тоже служить Родине" Гарегин Нжде Нжде не только своей жизнью и смертью служил Родине, но и продолжает служить своими двумя могилами, которые стали местом поломничества, клятв и обетов последователей Его Ученья. Сегодня 50 - ая годовщина ухода из жизни Великого Родочеловека.
  12. AYG

    ՁՕՆԵՐ

    ՁՕՆ ՀՈՂԻՆ Օ ՄԱՅՐ ԲՆՈՒԹՅԱՆ ՊԱՅՄԱՆ ԱՐԱՐՄԱՆ ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ԼՈՒՅՍԻ ԻՋԵՎԱՆ Օ ԿՅԱՆՔ ԷՈՒԹՅԱՆ, ՀԻՄՔ ԾԼԱՐՁԱԿՄԱՆ ԿՐԱՎՈՐԱԿԱՆ ԿԵՆԱՑ ՕԹԵՎԱՆ: Օ ԴՈՒ ԸՆՏՐՈՒԹՅՈՒՆ ՄՏՔԻ ՓՈԽԱՐԿՄԱՆ, ՀԱՎԵՐԺ ԵՐԿՈՒՆՔԻ ՎԻՃԱԿ ՈՒ ՕՐՐԱՆ, Օ ԲԵՐՐԻՈՒԹՅՈՒՆ ԿՅԱՆՔԻ ՓՈԽԱՆՑՄԱՆ, ՀԱՐԱԶԱՏ ԾՆՈՂ, ՍՆՈՂ ԳԱՆՁԱՐԱՆ:
  13. У меня приза очень много, так что создаю новый повод для его раздачи. Какое отношение к красоте имеют? 1.Благонравные 2.Страсные 3.Невежественные
  14. Кто первым правильно ответит на вопросы, получит Приз! 1. Сколько шагов от любви до ненависти? 2. Что есть между любви и ненависти? 3. Бывает ли стабильной любовь или ненависть?
  15. AYG

    Притча

    Сказание об огне Давным-давно один человек сосредоточенно и упорно размышлял над тайнами природы и раскрыл секрет добывания огня. Этого человека звали Hyp. Он передал свой секрет многим народам. Некоторые воспользовались этим знанием. Другие, не дав себе труда подумать, каким полезным средством огонь мог бы оказаться для них, поняли только, что Hyp опасен и прогнали его. В конце концов люди какого-то племени, перед которыми он продемонстрировал свое искусство, пришли в дикую ярость и убили его, видя в нем исчадие ада. ... Прошли века. Знания об огне, переданные людям, сохранились отрывочно. В одном племени ими пользовались только жрецы и хранили их в тайне, остальные люди мерзли от холода. Другая община начисто забыла искусство Нура и стала поклоняться орудиям добывания огня. Люди третьего племени почитали только образ самого Нура. В четвертой общине сохранилась история открытия огня в легендах и преданиях. В пятой общине действительно использовали огонь: готовили на нем пишу и извлекали иную пользу. И вот, спустя много веков, один мудрец с небольшой группой учеников путешествовал по этим землям. Ученики пришли в изумление при виде такого многообразия различных культов. - Но ведь все эти действия относятся всего лишь к добыванию огня и ни к чему больше, — сказали они Учителю. — Наш долг открыть этим людям правду. - Что ж, я согласен, — ответил Учитель. — Благодаря этому, те из вас, кто уцелеет, узнают, каковы реальные проблемы и как их решать. Когда они пришли в первое племя, им оказали радушный прием. Жрецы пригласили путешественников на церемонию "сотворения огня". Когда церемония закончилась и толпа возбужденно переживши увиденное "чудо", один из учеников сказал: — Во имя Истины я считаю себя обязанным поговорить с этими людьми. — Если ты собираешься сделать это на свой страх и риск, то начинай, —сказал Учитель. Ученик вышел вперед, стал перед вождем племени и окружавшими его жрецами и сказал: — Я могу совершить чудо, которое вы относите к особому проявлению божества. Вы заблуждаетесь! — Хватайте его! — закричали жрецы. Этого человека схватили и увели; никто никогда его больше не видел. Путешественники тронулись в путь и через некоторое время подошли к территории другого племени, где поклонялись орудиям извлечения огня. Еще один ученик вызвался образумить этих людей: — Я хочу поговорить с вами как с разумными людьми, — сказал он. — Вы поклоняетесь даже не самой веши, а всего лишь средствам, с помощью которых она может быть произведена. Таким образом, вы лишены возможности использовать ее свойства. Я знаю реальность, лежащую в основе вашего обряда. Эта община состояла из людей более разумных. Но они сказали ученику: - Так как ты наш гость, мы почтили тебя гостеприимством. Однако, будучи пришельцем, человеком, не знакомым с нашей историей и обычаями, ты не можешь понять того, что мы делаем. Поэтому мы не хотим тебя слушать. Ты должен уйти. Путешественники двинулись дальше. Достигнув земель третьего племени, они увидели перед каждым домом идола, изображающего Нура — открывателя огня. Третий ученик обратился к руководителям общины так: — Этот идол изображает человека, олицетворяющего собой возможность, которую способны использовать люди. Не так ли? - Может быть, это и так, — ответили почитатели Нура, — но проникнуть в эту тайну дано лишь немногим. — Да, но только тем немногим, которые поймут, а не тем, кто отказывается видеть реальные факты. - сказал третий ученик. - Все это ересь, к тому же ее высказывает человек, даже не говорящий правильно на нашем языке и не посвященный в нашу веру, — заворчал и жрецы. И этому ученику не удалось добиться успеха. Так группа продолжала свое путешествие, пока не прибыла на территорию четвертой общины. На этот раз перед собравшимися выступил четвертый ученик. Он заявил: - История о создании огня правдива. Я знаю, как добывать огонь, В толпе возникло замешательство, послышались разные мнения. Некоторые говорили: - Возможно, это правда, и если это так, то мы хотим узнать, как добывать огонь. Но когда Мастер и его последователи испытали их, оказалось, что большинство из них стремится лишь к собственной выгоде. Они не понимали того, что огонь есть нечто необходимое для человеческого прогресса. Умы подавляющего большинства людей этого племени были настолько пропитаны извращенными вымыслами, что те немногие, кто воображал себя способными воспринимать Истину, на деле оказывались, как правило, неуравновешенными людьми, которые не смогли бы самостоятельно использовать огонь, даже если показать им, как это делается. Были и такие, кто заявлял: "В легендах нет ничего правдивого. Этот человек просто хочет нас одурачить, чтобы занять в общине высокое положение". Нашлись и такие, кто говорил; "Наши легенды и предания должны остаться такими, какими они есть, поскольку они являются наследием, соединяющим нас в единое целое. Что станете нашим обществом, если мы откажемся сейчас от них?" Были и другие точки зрения. Итак, группа отправилась дальше и пришла, наконец, на территорию пятой общины, где разведение огня было чем-то обычным и общедоступным. Но и там путешественникам встретились испытания. И тогда Мастер сказал своим ученикам: — Вы должны научиться тому, как учить, ибо человек не желает, чтобы его учили. Сперва вы должны будете научить людей тому, как учиться. А перед этим еще необходимо объяснить им, что существует нечто такое, чему следует учиться. Люди воображают, что они уже все знают. Они хотят изучать только то, что считают необходимым, а не то, что должно быть изучено прежде всего. Только когда вы поймете все это, мы сможем изобрести метод обучения. Знания без специальной способности учить — это не то же самое, что знание и наличие этой способности.
×
×
  • Create New...