Johan

Աստուծոյ բարին, Սաս, Ճիշտ ես, տաղը գրուած է Վանի բարբառով (չգիտեմ ո՛ր գաւառի) : «Գուգլ»-ով նայել եմ եւ նկատել՝ գրական հայերէն գործածող կայքերը եւ բարբառագիտական նիւթերը գրուել են Լուսնակ (որից լուսնակայ> լուսնկայ) ձեւով: Եւ հենց այս տաղի վերնագիրը՝ «Լուսնայն Անուշ». նու տառը (որոշիչ յօդը) նախորդող կէն յի-ացել է: Չի գրել «լուսնյակ»: Անշուշտ ինձ ծանօթ է «լուսնյակ» ձեւը, որ երեւի նմանօրինակ հնչող բառերի ազդեցութիւնն է կրել: Այդ բառերը «ի»-ով են աւարտւում: Պատանի-պատանեակ, աղաւնի-աղաւնեակ, հոգի-հոգեակ: ի+ա(կ)=ե Գիշեր կծիկ կլորե «Գիշերը կծիկը գլո

«Գլորվեց»ը նորութիւն էր. համարել էի «կլորեց»՝ «գիշերուայ հանգոյցը կլորեց, պատեց ամբողջ երկինքը» իմաստով, նկատի առած, որ հները երկինքը թասի ձեւով էին պատկերացնում... «Լուսնյակ» բառը ստուգեցի, կարծես շատ տարածուած չէ բարբառներում եւ գրական հայերէնում: Աւելի շատ օգտագործւում է Լուսնակ > լուսին+ակ: Ի՜նչ լաւ մեկնաբանել էիր ջրի, անձրեւի ձայնի անունները. ինչո՞ւ սարերից հոսող ջրին «դղրդացրիր», երկրից, գետնից հնչող ձայնանունով կոչեցիր: Շըղշըղաց-ը կարելի՞ է շաղեց-ի կրկնակի ձեւը համարել՝ ձայնաւորի բարբառային ըթ-ացումով: Շնորհակալ եմ

Ես հասկըցայ բառարմատները ի՛նչ ճամբայ անցեր են, ի՛նչ իմաստներ ստացեր են բարբառներուն մէջ: Անգամ մը եւս տեսայ մեր լեզուի հարստութիւնը եւ այդքան ալ շնորհակալ եղայ պատասխանիդ, որ օգտակար էր: Դարձեալ հանդիպելու ակնկալիքով՝ Յովհաննէս

Բարի օր, Սաս, Մտածում եմ տաղը վերաբերում է անձրեւոտ կլիմայի բանաստեղծական նկարագրութեան, առաջին երկու համարներում, իսկ երրորդ համարը՝ Զատկի տօնական սովորութիւններին: Ըստ Հայկական աւանդապատումներին, գիշերն ու ցերեկը իրար յաջորդում էին սեւ եւ սպիտակ թելերը հանգուցելով (կծիկով): - Սարից սարին զըղզըղաց, Զըղզըղաց < զեղզեղաց. կրկնութիւն, նախդիր զ սաստկականով հեղ արմատի - Պյարակ անձրեւ շըղշըղաց, կրկնութիւնը շող արմատի (=նոյն է շաղ «խոնաւութիւն») - Տալար կազալ տաղտըղաց, կրկնութիւնը տեղ («առատ անձրեւ») արմատի Լուսնայն անուշ, խովն անուշ. Լու

Ողջոյն Ձեզ, Խնդրում եմ բացատրէք «կազալ» բառի իմաստը: Լուսնայն անուշ  Կիշեր կծիք կլորե, Լուսնայ թամամ պուլորե, Մեչ սեւ ամպին մոլորե: Լուսնայն անուշ, խովն անուշ, Ռենջբրի քյուն անուշ: Սարից սարին զըղզըղաց, Պյարակ անձրեւ շըղշըղաց, Տալար կազալ տաղտըղաց: Լուսնայն անուշ, խովն անուշ, Անձըրվու խոտն ի անուշ: Տըռան արտեր խիրկիցին, Զատկի ծըվեր նիրկիցին, Օղչում տըվին տըրկըցին: Լուսնայն անուշ, խովն անուշ, Խում կաթի պաղ սերն անուշ:

Բարեւ Ենովք-Նաւավար բարեկամ, հազար բարով: Կարդացի գրածներդ. ձեռագիրդ ծանօթ, գաղափարներդ հարազատ էին:

Յարգելի պարոն Արմենակ, Որպէսզի ես ալ ջուր չծեծեմ, «հարցը» աւարտած կը համարեմ: Որովհետեւ, ի զուր պիտի տքնիմ, ապացուցել, թէ ինչպէս Ganata չկայ, այնպէս ալ Idalia եւ kermania անուններով երկիրներ չկան:

Զարմանալի է՝ սփիւռքահայ ուսանողը պարտադրուած է սորվիլ հազար ու մեկ կարեւոր-անկարեւոր բան, բայց Հայոց Այբուբենի ճիշտ հնչիւնաբանութիւնը չի սորվիր: Յանցաւորը ուսանողը չէ, որ կրնայ իր հազար ու երկրորդ բանը սորվիլ: Երբէք չեմ ըսեր՝ արեմտահայը յետայսու պէտք է արտասանէ gndak (գնդակ), kugam ( կու գամ), որ յանցանք է պատմութեան եւ արեւմտահայերէնին հանդէպ: Բայց հանրաճանաչ տեղանուններն եւ անձնանունները կրնան ճիշտ արտասանել, կամ գոնէ ճիշտը գիտնալ: Սփիւռքահայը պէտք է գիտնայ Այբուբենի աւանդական հնչիւնները, նաեւ հայերէն որեւէ գրուածքի հեղինակի լեզուական պատկանելիութիւնը: Որպէսզի՝ Դա

Սրբագրում Պիտի գրուէր. «Ընթերցողը տեղեակ է, գրութեան յօդուածաշարք ըլլալուն» «Սոյն տեղանունը իտալական արտասանութեամբ (կամ՝ ձեւով) գրելէն զատ, գրուած է նաեւ քմահաճ տառադարձութեամբ»:

Մեծարգոյ Տոքթոր, «Ի պէտս զառածելոց»-ի հեղինակի անունը քանիցս նշելէ ետք, հարկ չհամարեցի անգամ մը եւս նշել, մանաւանդ որ, ընթերցողը տեղեակ է գրութեան յօդուածաշարք ըլլալէն (շար.1, շար. 2...):

Մէջբերումը «armenag»-էն է (Արմենակ Եղիայեան): Կ’ըմբռնեմ. հայ եմ՝ արեւմտահայ, կը գայթակղիմ : Ուրեմն, ըստ ձեզի, մենք պէտք է գրենք «Տիլիճան», որպէսզի մեր հայրենակիցները չկարդան Tilitchan: Նմանապէս՝ Նովգորոդ [Novkorot], Աբովեան [Apovyan], Գիւմրի [kümri] պէտք չէ գրենք, ըստ ձեզի, որպէսզի մերինները սխալ չկարդան: Նոյն տրամաբանութեամբ, պէտք է վերաուղղագրել. Գերմանիա [Kermania] (Իրանեան նահա՞նգ)՝ Կերմանիա, Իտալիա [idalia]՝ Իթալիա, Սպանիա [sbania]՝ Սբանիա կամ Սփանիա ձեւերով: Եթէ վաղ անցեալէն աւանդուածը, ժառանգածը կրնանք պահել, ինչո՞ւ նորն ալ այդպէս չգր

Բարեւ, Տոքթոր Արմենակ: Յարգանքիս հաւաստիքը: Ձեր յօդուածներուն ընթերցողը եղած եմ միշտ: Եթէ համարում չունենայի՝ տանջուելով չէի արձանագրեր, մանաւանդ, որ այդ ժամանակ, մեր սիրելի «Ազդակի» թուային «թռչնագրերը» ընդհանուրին ընթեռնելի դարձնելու համակարգչային հնարքին ծանօթ չէի: Կը գրէի տառ առ տառ: Ողջունելի է Ձեր ներկայութիւնը եւ մասնակցութիւնը՝ ֆորումին եւ այլուր: Յուսամ, չէք նեղուած ինձմէ՝ Ձեր բացակայութեան, Ձեր գրածի մասին մեկնաբանելուս համար (թէեւ ֆորումը բաց է. ակնկալելի էր տեղեկանալնիդ): Շնորհակալ եմ, լեզուական թերիներս մատնանշելնուդ առթիւ: Ուշացած տեսայ Ձեր նամակները, որովհետ

http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=18002&st=0

Քեզ չհարցրի ջանիկ, երբ ես անցել ու ետ եկել: Հիմա հասկացայ ցաւդ, ու թթուած պատասխանիդ պատճառը: Ջաւախք մասնակցին մի քանի բան գրել էի անցեալի յուշերից: Այդքան: Երկար բարակ մաղելու պէտք չունէիր: Ինձ չես ճանաչում, այդ պատճառով էլ ինձ ուղղուած քննադատանքդ՝ Ջ/Ճ-ի, եւ կուսակցամոլութեան վերաբերեալ, ի չիք եմ համարում: Ճիշտ ես՝ յաջող, ո'չ հաչող: Սիրով՝ Յովհաննէս

Յարգելի Կարս, Գիտէի անունս, նաեւ՝ ընդհանրապէս բոլոր սուրբ գրային անունները հրէական են: Նկատել եմ անհանգստութիւն, երբ, որեւէ անհատ փորձում է ճշտել. նախորդի գրածը: Ես չեմ անհանգստանում եւ քաջալերում եմ որ մարդիկ լինեն պարզ, համեստ, սովորելու պատրաստ: Բացի այդ, թեմայի հեղինակը սրբագրման նպատակով էր տեղադրել յօդուածը: Երբ քաջալերում եմ դասական ուղղագրութեամբ գրել, ուստի՝ պատասխանատւութիւն եմ զգում դասականով գրողների ուղղագրութեան հանդէպ...Չէ՛, աւելի լաւ է Աբեղեանի ուղղագրութեամբ գրեն, քան թէ դասական կարծեցեալ, սակայն ուրիշ մի ձեւ: Ամերիկահայ Երաժիշտին տուած պատասխանիդ մէջ, այդպիսի ս