shun

Previous one by A.M. was in response to this: V.A.: "Denis Donikian wrote an entire book about human rights in Armenia and French matters, but stubbornly kept silence about exiled Armenian writers, some of whom live in France and couple of times wrote open letters to the president of France. "By the way: I suddenly realize from media today, that exiled Armenian writers, who live in France, wrote a letter to Sarcozi. I welcome that letter."

Ես չեմ ողջունում Սարկոզիին ուղղված նամակը, ողջունողներից էլ հիասթափվում եմ, և այսուհետև արգելում եմ իմ անունը շահարկելուց` վտարանդիության պիտակի տակ ձեր անձնական, կրոնաքաղաքական, թե գեղական-գաղափարախոսական շահերի հետապնդման համար: Դուք համամարդկային արժեքների տեր մարդիկ չեք: Իսկ ձեր թեկնածուներին` Վ. Մանուկյան, Ր. Հովաննիսյան, Պ. Հայրիկյան, համարում եմ գ-յ-ոթ-վ-երաններ. ու եթե նրանց հետ երբևէ զրուցելու առիթ ունենաք, ասեք նրանց` Արմեն Մելիքեանը ձեզ անվանում է գ-յ-ոթ-վ-երան, ու որպես այդպիսին էլ հավերժանալու եք համաշխարհային գրականության մեջ, այնպես որ բարի եղեք դուք ձեր որակին չդավաճանելու:

Ա.Մ. -- Փետրվարի 5, 2012 նամակից. Յոթ տարիների ընթացքին չհայտնվեց մեկ հայ գրող, ոչ Հայաստանում, ոչ Սփյուռքում (ներառյալ «խոսքի ազատության երկրում»), որ ոչ թե հանձնառու լինի վտարանդի հայ գրողների իրավունքների վերականգման կամ այդ իրավունքների պաշտպանության խնդրում` առնվազն որպես սկզբունքի հարց, այլ պարզապես հրապարակայնորեն ընդուներ երևույթի գոյությունը: Չմատնանշենք դեռ հարթակ հայթայթող կազմակերպությունների պ-ց-երի մեջ տաքուկցող «գրողներին» ու «արվեստագետներին»: ՉԻ հայտնվել դեռ մարդկային իրավունքների պաշտպան ոչ մի անհատ, որ անգամ անդրադառնար այս խնդրին: Չի հայտնվել դեռ ողջ աշխարհում ոչ մի հայ խմբագիր, մշակութային կազմակերպության ղեկավար, թե անդամ, հեռուստատեսության թե ձայնասփյուռի հաղորդավար, որ ցանկությունն իսկ ունենար անդրադառնալու այս խնդրին: Չի հայտնվել դեռ ոչ մի հայ-կռիստոնյա եկեղեցական, ոչ մի հայ քաղաքական գործիչ, ոչ մի «ընդդիմադիր», որ այս խնդիրն ընդհանրապես արծարծի (մեկ դեպք է եղել միայն, երբ Ս. Սաֆարյանը ազգային ժողովում մեկ-նախադասություն մեջբերում է արել Վ. Ավետյանի մասին): Վերոնշյալ չորս նախագահական թեկնածուներն էլ (Վ. Մանուկյան, Պ. Հայրիկյան, Ր. Հովաննիսյան, Լ. Պետրոսյան) կամ բազմիցս խույս են տվել խնդրից` կես-գիսերին կարկուտի բռնված գողերի նման, կամ` վերջինիս դեպքում, իրենք են խրախուսել իրենց պաշտողներին` շարունակելու իշխանությունների քրեական քաղաքականությունը վտարանդի հայ գրողների նկատմամբ: Կա նաև մի ամուլ զանգված, որ «բոլորս էլ վտարանդի ենք էլի» կարգախոսով փորձում է խեղաթյուրել իրականությունը` պատասխանատվությունից խուսափելու լկտի նախանձախնդրությամբ: Եվ անշուշտ կա Հայ Հրեշների Դաշնակցությունը, որ դիվային ոխակալությամբ պայքարում է հայ վտարանդի գրողների իրավունքների դեմ: Եվ բացի Հնչակյան կուսակցությունից, Հացաստանի և արտերկրի բոլոր քաղաքական և մշակութային կազմակերպությունները անխտիր այս կամ այն չափով ներգրավված են վտարանդի հայ գրողներին գործոն կերպով մեկուսացնելու և լռության դատապարտելու գործում: Դեռ չխոսենք մասոններից, կամ գրականության ամբիոններից, ինչպես UCLA-ի ծախված պ-ոռ-նիկներից ու սրանց երկրպագու պ-ցալեզ գազեթաջիներից, պաշտոնի հեռանկար ունեցող քոսոտ ուսանողներից ու կիսադասախոսներից, ևայլն, ևայլն... Հրաժարիմք Վամպիրիստանի պատկանելությունից և... ամենայն չար դիվաց նորա... ի սեր մեր կյանքի մնացյալ օրերի հարաբերական փրկության...

Ա.Մ. A quote from an article that a friend of mine just sent me. I replace the group name with Christian: "The [Christian] movement bears the rigidity and dogmatism of all absolutism sects. Its adherents alone possess the truth. They alone understand. They alone arrogate the right, because they are enlightened and we are not, to dismiss and ignore competing points of view as infantile and irrelevant. They hear only their own voices. They heed only their own thoughts. They believe only their own clichés. And this makes them not only deeply intolerant but stupid."

Վ.Ա. Some of those exiled writers, or dotters of theirs, were asking sarcastically some weeks ago, if I am going to tell in the future that they are KGB agents too? Why future? I tell now: yes mo-ther-fu-ck-ers, you are KGB agents. You do nothing but isolate exiled Armenian writers farther and deeper and drive them (us) into final annihilation. Recently I heard from a friend of ours that his being dissident writer was dismissed by the b-i-tch, because “he does not qualify as her father does”—she thinks. Varpetian is telling me about his refusal to the suggestion to drive out Armen, me, Ara Baliozian, and taking over of the Union of Exiled Writers. It has become a brand name for them. It is known now widely so they want to use it for the marketing purpose of Raffi Hovhannisian and Vazgen Manoukyan—who kept silence about our, and their, exile too. What these prostitutes were promised to get from them in return, we’ll see in the very near future. It is unavoidable. Of course you are KGB agents, and I tell it now, not in the future. Come forward snakes, and explain your deeds. Վ.Ա. Համաձայնելու, կամ չհամաձայնելու ունակությունը ներկա չէ հայերիս մեջ ցավոք, և ոչ միայն այն պատճառով որ պետականություն չենք ունեցել, որ դպրոց ունենանք, որ մեզ այնտեղ նկարել, երգել, քանդակել, պարել և այլ արվեստների հետ ծանոթացնեն ստեղծագործաբար, որ հետո կարողանանք էսթետիկա սովորել, որ դրանից հետ ծանոթ լինենք էթիկային, որ դրանից հետո կարողանանք երկխոսության վարպետությա տիրապետել և օրենքի ճանաչման, հարգման: Բարեբախտաբար ոմանքս սփյուռքի մեջ քաղաքացիացանք, սերտեցինք համալսարաններում, կյանք ապրեցինք մարդկանց հետ, լրացրինք բացը: Որպես ֆրանսիացի, ամերիկացի, շվեդացի, կանադացի և այլ, տիրապետում ենք երկխոսության արվեստին, բայց հենց գալիս ենք հաոց մեջ, միջնադարն է վերադառնում վրանես, ֆեոդալական բոլոր հետևանքներով: Ես համաձայն չեմ Արմենի կապիտալիզմի վերաբերյալ դատողություններին, բայց որպեսի կարողանամ չհամաձայնել, պետք է լսեմ, հետս լինի, ես իր հետ լինի, եթե հեռացվի, չեմ կարող լսել, կատարյալ չի լինի այլևս մտքի հավաքը, որը լսելով, և Արմենից, և այլքից, պետք է սեփական միտքս կառուցեմ, բերեմ ընդհնարականի մեջ: Չհամաձայնելով հանդերձ սրբազան եմ համարում նրա`Արմենի, իմ, բոլոր անհանգստացած մադկանց ներկայությունը ժողովներին, և նրանց ազատ խոսքի իրավունքը: Ինչ է կատարվում ներկայումս: Մի մեծամասնություն հավաքվում է իրար գլուխ, որոշում է որ Արմենն արժանի չէ սեփական երկրի կերտման ժողովներին ներկա լինել, իրենք են արժանի: Արժանի չէ Վահեն էլ, Արան էլ: Արժանի են նրանք միայն, որ իրենց հետ համաձայն են: Ինչով եք տարբեր այդով ՀՀՇ-ից, ՀՀԿ-ից, ինչն է լինելու տարբերությունը ապագա Հայաստանի, եթե ձեզ հաջողվեց ազդել այն կերտելու գործին ձեր երիցս ուրացած ու փախած Վազգենով ու Րաֆֆիյով: Ես դեռ ձեր իսկ ջատագոված քրիստոնեկան արժեքներից չեմ խոսում, այլ պարզ, հասարակ, միաջազգայնորեն ընդունված մարդու հիմնարար իրավունքից: Քրիստոնեության հարցում էլ Արմենի հետ համաձայն եմ մասամբ: Ասել կուզե. կարծում եմ որ պետք է ոչ միայն պետական կրոն ասածն արգելվի ազատ հասարակությունում, այլ կրոնի կազմակեպրված որևէ դրսևորում, իսկ հասարակաությունը պետք է կրթվի հետևողականորեն այնպես, որպեսզի հասկանա որ կազմակեպված կրոնն ամբարոյականություն է ու գլուխլվացում: Տեսական հարցերում անահամաձայնությունը սիրելի ընկերոջս հետ երբեք նրա իրավունքի սոահմանափակում չէ, իսկ նրան սահմանափակողն իմ անձնական թշնամին է: Տարաձայնություններով հանդերձ չեմ կարող չկիսել նրա անհանգստությունը մասոնների վերաբերյալ. զարմանում եմ որ վախենում են իրենց ազատ մարդ համարողները քննարկել հարցը: Իսկ հարցը քննարկման ու խորը վերլուծության է կարոտ, որովհետև միայն Արմենին չէ որ թվում է թե ինչ որ բան այնպես չէ մեզանում: Վկայություն` 2003 թվականին հետս կապվել է Ճերմակյան Մարտինը, հրավիրել ինձ Նյու Յորք ու Վաշինգտոն, հանդիպելու համար Հոփկինսի ինստիտուտի տնօրենի հետ ու ուղիղ առաջարկել մասոնանալ ու ԱՄՆ-ի աջակցությամբ նախագահել Հայաստանում: Ռամկավարներին առաջարկում էին որպես իմ քաղաքական կառույց, որի ղեկավարի պաշտոնը պետք է ստանձնեի Հայաստան վերադառնալաուց առաջ: Այդ խնդրի շուրջ վերջնական պայմանավորվածության գալու համար հրավիրվել էր մեծ ընթրիք Արմենինան Րեփորթեր թերթի խմբագրի առանձնատանը Նյու Ջերսիում: Մարտին Ճերմակյանի ոստայնն այն ժամանակ Գերման Ավագյանն էին, Դավիդ Գրիգորյանը, Արմեն Խարազյանը, Ժիրայր Լիպարիտյանը և այլոք, որոնց հատիկ-հատիկ կհրավիրի Հայքի անվտանգության խորհուրդը զրույցի, եթե մենք այդպիսին երբևէ ունենանք: Վստահ չեմ որ կունենանք: Անգամ համարյա վստահ եմ արդեն որ չենք ունենա: Անգամ վստահ էլ չեմ` ուզում եմ այլևս որ ունենանք թէ չէ... ՈՒնենանք ու էս մասին չեկիստների հետ մեկ ազգի լինենք: Թքել եմ ուզում ազգի էլ, ցեղի էլ վրա կարծես... Ինչ որ է, շեղվեցի լիրիկապես... Արմենի ճգնաժամբ անշուշտ իմ վրա էլ է ազդում: Հիմա չգիտեմ էս մեր պես վտարված իմաստուն Կարենն ու էլ առավել իմաստուն Լիլիթն ինչ են մտածում, մեզ հիմար ու անարժան են համարում հարկավ, գլուխները քարը, իրենք գիտեն. բայց ինչու են մասնակցում մասոնների ու չեկիստների դավադրությանը մեզ մղելու դուրս, որ չասենք, որ նրանք դեռ տակավին, տարբեր կերպերով ու անուններով, մեկ ՓՖԱ, մեկ ազատ դեմոկրատներ, մեկ ազատ հայեր, մեկ էլ ինչ զիբիլ ասես իրենց անվանելով շարունակում են մեզ մղել դուրս... Ձեզ ինչ են խոստացել: Ես գիտեմ ինչ: Մղկտում եմ ցավից, երբ հասկանում եմ ինչով եք ծախվել: Ձեզ անիրավաբար այնքան են մոռացել ու անէացրել, մանրացրել, որ հիմա ծախվում եք նրանով որ Վազգենի փեսան հրապարում է ձեր բալիկի ստեղծագործությունները: Կարեն էս ինչ օրն ես ընկել: Ես մասոնների քթից քո էս նվաստացումն էլ քթներից կհանեմ: Չեկիստների քթից էլ: Լիլիթ դու մեկ տարի առաջ ես ընդամենը ինթերնետին ծանոթացել, մեր շնորհիվ, իմ ու Արմենի, իսկ քաղաքական կյանքում ոչ մի կերպ չես եղել վերջին 20 տարին: Մեղքդ քո վիզը: Հպարտ եմ քեզնով այնուամենայնիվ որ մասնագիտական վարպետությունդ ես պահել, աշխատում ես արժանավայել, որովհետև բազում ուրիշը, քեզնից ոչ վատ, արեցին բաներ որ թվել չեմ ուզում: Ապրես մի խոսքով Լիլիթ, բայց ինչու միացար մասոններին ու չեկիստներին, սկսեցիր անէացնել նրանց հետ երկուսին, որոնց տարիներ շարունակ ոստիկանություններն են հալածել, ԿԳԲ-ն, թալանվել են, երկրից վտարվել, մինչ օրս փնտրման մեջ են... Ձեզ ինչ են խոստացել Լիլիթ, ինչ եք ստանալու որ այսպես նսեմացաք, նսեմացրիք վտարանդի գրողի անունը, որը ձեր մեջտեղ գալուց տարիներ առաջ կերտել են մարդիկ սկզբունքով, արյինով, բանտով, հետապնդումով, ընտանիքների ու տնտնեսությունների քայքայմամբ ու աքսորով: Խոսեք անմիջապես, պահանջում եք: Դուք երկուսդ ինձ նախագահի թեկնածու ճանաչեցիք իմ առաջին կանչով, նամակներն ունեմ ձեր, ինչ պատահեց, ինչպես պատահեց որ իմ պես հիմարին նախագահ ճանաչեցիք, և ինչ պատահեց, ինչ խոստացան ձեզ որ անմիջապես ուրացաք: Դուք հասկանում եք որ ձեզպեսների պատճառով երկիր չունենք մինչ օրս, որ էսոր մեկին եք հավատարմություն խոստանում, երկու օր հետո ուրիշներին... Եվ դուք լավագույններն եք: Ճիշտ է ասում Արմենը: Եթե դուք այն եք ինչ եք, ինչ հույս կարող է ունենալ մարդ մնացյալի հետ կապված...

February 4, 2012 Dear friends, Several months ago Lilith Simonian-Le Cadre invited me to join a FB group named YA that had 200 members. The group is coordinated by Rubinyan (don't remember his first name). After a few weeks I was "exiled" from the group. Which was a relief for me after experiencing bilious hatred, continuous sarcasm and unutterable curses against exiled writers by this self-appointed "intellectual elite" of Armenia. I sincerely thank them for this exile. I was disconcerted, however, since the group included two other exiled writers or artists from Armenia, namely, our common friends Lilith Simonian-Le Cadre and Karen Simonian. Despite the fact that I have deep respect for both, none of them concerned themselves with my "exile" from this group, possibly because they were offended earlier by my non-Christian or "anti-Christian" views. A few weeks ago, another friend, Armen Zatikian, invited me to another similar group that had 400 members. The very next day I was deleted from that group also. In each case, the final verdict coincided with the very moment I made comments on the Masonification of Armenia (wondering if both of these groups are not Masonic hubs). I expressed the opinion that based on my years of education and experience in international politics, I sense a well-organized and orchestrated conspiracy directed toward all post-Soviet lands, but particularly Armenia (through the agency of its Diaspora) that aims at: 1. The creation of a Capitalist-Market slavery. 2. The creation of a religious slavery through Judeo-Christianity. This would occur through the strengthening of national churches. These would create the symbolic and ideological base on which foreign Judeo-Christian religious groups would thrive. The mind of the masses would be regulated by the symbolism of this ideological system. 3. The Masonification of the political "elite" in order to safeguard both of these slaveries. I expressed the thought that all presidential hopefuls in Armenia on whom the opposition relies are utter idiots, if not outright criminals (including Raffi Hovannessian, Paruyr Hayrikian, Vazken Manukian, and Levon TerPetrossian). They are all moronic torchbearers of a Capitalist-Market dictatorship. They are simply opportunists who have availed themselves to the policies of this international cabal run by powerful interests in the U.S., Britain, and France, and to a smaller extent influenced by Israel and various militant Zionists. While I do not expect that everyone share my thoughts or accept them, I have misgivings when it comes to the issue of exile. What I see here is a case of exiled writers being exiled not by the KGB or criminal elements in Armenia, but by other exiled writers themselves--who, in my judgment, have the primary duty to raise hell in such groups whenever one of their fellow exiled writers is silenced or kicked out. My assessment: We do not have a political consciousness that rises to the level of defending the fundamental human rights of freedom of speech. We are pretenders, utter hypocrites, quintessential slaves—including many of the best of our writers, who are simply apologists for our Judeo-Christian slave-identity. We coalesce through parochial ideologies, and if certain exiled writers are silenced because they do not share their views, then so be it. The Earth continues its course in orbiting the sun. We express our internalized anger through a conspiracy of silence with the silencers of the already silenced exiled writers. If this is the case, if this is done by people who have shared the same fate in exile, if this is done by the best of them, then I have no illusions about the rest of the Armenians. I am truly inclined to permanently ban this group of people from my consciousness, my life, and my literature.... for when "two of them meet anywhere in the world, see if they do not create a new... [Hell]." One friend here suggested to leave all alone and do my work. Well friend, this is not that issue. I am going through a decisive identity turmoil. I feel something happening in me at the deepest level. I am about to utterly renounce my Armenian identity. I want to be LIBERATED from being an Armenian. When I first came back from Armenia, I couldn't bear hearing a word of Armenian. It drove me nuts. But this time its a different experience. Very deep, very silent, very thorough, and permanent. Please don't philosophize on something that you know nothing about. I am sharing this with you only considering you people worthy to share my innermost experiences with. Some of you may remain my only contacts with my past.

Անպատասխան նամակ 2. Լիլիթ և Կարեն. 6 փետրվար, 2012 Սիրելի Լիլիթ և Կարեն. Դուք ինձ հետ չեք կարող չափվել կրոնի հարցում: Այն ինչ հավակնում եք հասկացած լինել այսօր` առանց ձեր մեղքին զրկված լինելով կրոնի խնդիրը հանգամանորեն ուսումնասիրելու և կրոնական հավատը ներանձնորեն ապրելու հնարավորությունից իր բոլոր հարթություններում, ես հասկացել եմ 14 տարեկանիս: Իսկ ինչ ապրել եմ ու հասկացել 15-իս, դեռ 3.000 տարի եղաշրջման կարիք ունեք ապրելու և հասկանալու համար: Ի սեր ձեզ և ձեր ժողովրդի, հրաժարվեք ձեր անձնապաստանությունից: Ցավում եմ որ մտածում եք կարծրատիպերով: Նախքան ազգի մասին մտածելը, մտածեք ինքներդ ձեզ փրկելու մասին ձեր մտային դարավոր որոգայթներից: Եթե վիճելու բան ունեք, ինձ մոտ ուղարկեք ձեր պոռոտախոս քրիստոսին: Նրա հետևորդների հետ վիճելու էներգիա հատկացնողը չեմ: Իսկ եթե այս խոսքերիս մեջ ուզում եք տեսնել ամբարտավանություն, չեք կարող այն ապացուցել մարդկանց առջև որ հետևում են Դիմագրքի այս զրույցին և դպրոցական օրերից ի վեր ճանաչում են ինձ: Պարզապես ձեզ պատասխանում եմ չափը չափի: Ինչ վերաբերում է վտարանդիների խնդրին, Կարենը քաղաքական վտարանդի է. գրող և քաղաքական վտարանդի: Տասնամյակների արգասիք ունեցող գրող: Կա մի փոքր բայց էական տարբերություն վտարանդի-գրող հասկացության հետ: Կարենին չեն հեռացրել երկրից իր ստեղծած գրականության պատճառով, այլ` քաղաքական գործունեության: Չեմ մերժում, որ այս երկուքը շաղկապված են: Սակայն կան առնվազն երեք մարդիկ, որոնք հեռացվել են ուղղակի իրենց ստեղծած գրականության պատճառով (գրականություն բառն օգտագործում եմ լայն առումով): Իսկ եթե ինքդ վտարանդի ես, դարձյալ` ոչ քո թատրոնի պատճառով: Իմ խնդրով (թանձրորեն` գրքի խնդրով) զբաղվում է ԿԳԲ-ն: Այդ խնդիրը մնացել է բաց, չհանգուցալուծված: Ենթադրում եմ, որ անլուծելի չէ (գուցե սխալվում եմ). ինքս քայլ չեմ անում` մասամբ սկզբունքային դիրքորոշումից ելնելով, մասամբ` մինչև նրանց հերթը հասնելը ավելի այժմեական ու կարևոր հարցեր ունեմ լուծելու: Ճիշտը` շատ էլ մտահոգ չեմ. նրանք փոքր ուժ են: Ոչ մի բան չեն ներկայացնում իրենցից. գործում են ստրուկ հայերի հասարակական վախի պայմաններում: Նրանցից ավելի ուժեղ խմբավորումներ են բացասական հետաքրքրություն ցուցաբերում, այնպես որ ԿԳԲ-ն լինելով փոքրագույն թշնամին, մնում է նույնիսկ սիրելի ու արգահատելի: Վերոնշյալ էական տարբերությունը բնորոշում է իրական վտարանդու կարգավիճակը: Եթե հայրդ և դու վտարանդի եք ինչ-որ չար ուժերի կողմից սարքված սադրանքների հետևանքով, մնացյալ վտարանդիներն այդպիսին են հիմնականում ողջ հասարակության, ողջ ազգի կողմից մերժված լինելու պատճառով: Իրական վտարանդին հայրենիք չունի: Քո հայրենիքը Հայաստանն է: Հայաստանը չէ քո ու Կարենի վտարանդիության պատճառը, այլ` Հայաստանը զավթողները: Մյուս վտարանդիների (Արմէն Մելիքեան, Քարտաշ Օննիկ, Վահե Ավետյան, Արա Բալիոզյան, մասամբ` Ալեքսանդր Վարպետյան) անհայրենիք լինելու պատճառը հենց Հայաստանն ինքն է, ողջ Սփյուռքով համատեղ: Նրանց փոքրագույն խնդիրն է քո մեծագույն խնդիրը` ԿԳԲ-ն: Այս մարդիկ կամա-ակամա ապրում են այլ հողի վրա որ քո Հայաստանը չէ: Նրանք անդրանցել են քո Հայաստանը և պատկանում են մեկ այլ աշխարհի, որին քո էությամբ դու չես կարող մաս կազմել, քանի որ հազար ու մի կալուկապով մխրճված ես ազգայնական հողի մեջ` ինչպես գրքիս հերոսուհին, որ այդ իսկ պատճառով դավաճանում է իր սիրուն, երբ մահացու երկընտրանքի առջև է հայտնվում` սեր առ հայրենիք, թե` սեր առ հայրենիքն անդրանցող նոր լինելություն: Իսկ քո Հայաստանը (հասկանալ ոչ-աշխարհագրական առումով` ներառելով ողջ Սփյուռքը)` լինելով անքաղաքակիրթ երկիր` ունենալով խոզ ու բոզ հասարակություն, իր այլամերժությամբ տարագրել է այս մարդկանց: Այս մարդիկ հող չունեն, չունեն երկիր. նրանք ապրում են մեկ այլ աշխարհում, որը սուրբ է, հազար անգամ ավելի սուրբ քան քո հայրենիքը, և որի սրբությունը դու ատակ ես պղծելու, երբ քո էությամբ չես պատկանում այդ աշխարհին: Մի աշխարհ, որ միայն հեգելյան-մարքսյան սահմանափակ տրամախոհության չորրորդական մակարդակի աղավաղումների սպառող մտավորականները կարող են անվանել մտացածին: Իսկ Լիլիթ, սիրելի քույր, խնդրում եմ այսուհետև վտարանդի հայ գրողների հարցը չշահարկես քաղաքական նպատակներով, չբանակցես ոչ մեկի հետ վտարանդի գրողների անունից: Հորդ քաղաքական վտարանդի լինելու հանգամանքն ու քո հայկական պապայապաշտությունը քեզ գուցե անգիտակցորեն մղում են վտարանդիների խնդիրը բարոյական-իրավական հարթությունից տեղափոխելու քաղաքական-գաղափարախոսական դաշտ, ինչը և արմատն է վերջին խնդիրների: Վտարանդիները չեն կարող հանդես գալ քաղաքական-գաղափարախոսական դաշտում որպես միավոր: Հիմնախնդիրը որ միավորում է նրանց բարոյական-իրավական, մարդկային իրավունքների դաշտն է: Չնայած այն հանգամանքի, որ այս փոքր բայց հզոր խմբի մեջ կան մի քանի գաղափարախոսություններ, որոնցից ամեն մեկը բավ են մեծ փոթորիկի պես ողջ Հայաստանը պարուրելով դուրս շպրտելու առկա բոլոր գաղափարախոսությունները: Այս փոքր խմբի մեջ կան թե՛ նախագահի, թե՛ կաթողիկոսի մի քանի հնարավոր թեկնածու, եթե կամենան—պարզ չէ թե կկամենան), ու այս կարողունակությունն է, որից վախեցած ձեր Լևոն-Վազգեն-Րաֆի-Պարույր-Դաշնակ դատարկաբան հնգյակը արդեն յոթ տարի շարունակ ոգի ի բռին մերժում է անգամ անդրադառնալ վտարանդիների գոյությանը, քանի որ նրանց իրավունքների լիակատար վերահաստատումը այս պատեհապաշտ հնգյակին կարճ ժամանակում շպրտելու է պատմության գերեզմանը: Լիլիթ, դու իրավունք չունես վտարանդի գրողների անունով հանդես գալու քաղաքական-գաղափարախոսական դաշտում, երբ ծանոթ անգամ չես նրանց գաղափարախոսություններին, առավել` երբ ցանկությունն ու ժամանակը չունես: Մի ենթադրիր, որ նրանց գլխի վրայով կարող ես թռչել կամ նրանց ուղղորդել դեպի քո քաղաքական ճանապարհը, երբ անգամ չգիտես թե նրանց գլուխների մեջ ինչ կա, ու գուցեև ողջ կյանքումդ էլ չհասցնես իմանալ: Իսկ այն ճանապարհը որ ընտրել ես հորդ հետ քաղաքական դաշտում, կարծելով որ ճշմարիտ ուղին ես գտել Հայաստանը ազատագրելու, կարծում եմ որ հերթական մոլորանք է: Ենթադրում եմ, որ ԿԳԲ-ն այնքան է հետաքրքրվում ձեր գործունեությամբ, որքան կհետաքրքրվեր ասենք ինչ-որ ինկուշ մի դասախոսով: Ռուսական կայսրության դեմ ճակատ բացելու և դրա մեջ վտարանդի գրողներին ներառելու ցանկությունը ոչ միայն սքողում են սեփական փառքի հասնելու ազգայնականությամբ տոգորված ձեր միտումը, այլև աննախանձախնդիր վերաբերմունք է այդ վտարանդիների կյանքերի նկատմամբ, որոնց հետ կիսում եք առնվազն նրանց ճակատագիրը: Սա նույն «դասախոսի աղջիկ որսացողի» վազգենավարի պատեհապաշտ մոտեցումն է, որ 1.5 միլիոն հայի հայրենազրկմանը նպաստեց, նույն ղարաբաղ-կոմիտեական ամբոխավարությունն ու փողոցավարի վարքը, որը մեզ ոչինչ չտվեց որ կարող էինք առանց նրանց ունենալ այսօր, բայց տվեց կործանման անառարկելի մասը որ ունեցանք` ազգակործան արտագաղթը, տնտեսական ինքնաքայքայումը, գուցե նաև «Երկրաշարժ»-ը, ինչին ինքներդ եք հավատում: Այս պարունակին մե՛ջ պետք է դիտել ձեր քաղաքական նկրտումները: Իսկ եթե ԿԳԲ-ն հետաքրքրված է ձեր գործունեությամբ ամենատարրական մակարդակի վրա, այն հետաքրքրված է այստեղ գտնվող 2-3 մարդու գործով` ամենաբարձր մակարդակի վրա: Գուցե և տարօրինակ չէ, օրինաչափ է նույնիսկ, որ ԿԳԲ-ի «ուշադրության» նվազագույնս «արժանացող» մարդիկ ամենաշատն են հաչում այդ կազմակերպության դեմ, նկրտումն ունենալով «ազգ ազատագրելու», որով էլ, զուգահեռ, սեփական փառք կերտելու, պատմության էջերին անցնելու: Նույն անվրեպ վազգենականությունը, որի ուսուցիչն եք և աշակերտը միաժամանակ: Ձեր քաղաքական հերոսները (Վ Մանուկյան, Պ Հայրիկյան, Ր Հովաննիսյան) բարոյական գաճաճներ են: Նաև քաղաքական գաճաճներ: Երկրորդը եթե ներելի է (թեև երբեք ազգի ղեկավարի հավակնորդի համար), առաջինը` ոչ: Ապրեք այս գաճաճների հետ ձեր հայրենիքում: Հայաստանը որ հավակնում եք ստեղծել այս գաճաճների ու ձեր դաշնակ-ռամկավար-AGBU ստրուկների սինսիլեի հետ համատեղ, չէի ուզենա նույնիսկ ոտք դնել այնտեղ: Ցեղասպանության անժամանցելի մարդկային իրավունքներ հորջորջող այս կեղծգլուխ փերեզակները իրենք են մարդկային ամենատարրական իրավունքների առաջին թշնամիները: Իսկ ինչո՞վ եք դուք տարբերվում ուրեմն ձեր անբարոյական, հաշվարկու Վազգենից ու մյուսներից: Մարդկային իրավունքները այս կեղծավոր ազգի ու դրա առավել կեղծավոր ներկայացուցիչների համար կարևորություն են ներկայացնում միայն ու միայն երբ այդ իրավունքները համապատասխանում են նրանց սեփական շահերին: Եվ դուք դրսևորեցիք նույնպիսի վերաբերմունք Հայաստանից աքսորված ձեր եղբայրների իսկ նկատմամբ: Ինչո՞վ եք տարբերվում դուք և ձեր աշիրեթակիցները ցեղասպանությունն ուրացող թուրքերից: Կեղծ քրիստոնեության անուրը ձեր վզերին անցրած` կեղծ ավետարան ու սուտ փրկությո՞ւն քարոզելով: Ոհ, ինքնագոհ, մեծամիտ ու այլատյաց քրիստոնյաներ... Ձեր այս այլատյացությամբ սերմերն եք ցանում կրոնական արյունալի հեղափոխության կամ քաղաքացիական պատերազմի, առնվազն պատճառ եք հանդիսանում ազգի առավել ուծացմանն ու ինքնաքայքայմանը: Դուք որդեգրել եք քրիստոնեությունը որպես քաղաքական գաղափարախոսություն պարզ այն պատճառով որ ինքներդ սեփական գաղափարախոսություն մշակելու դժվարին ճանապարհն անցնելու անունակ եք, և հարվածում եք` մեկուսացնելով այն մարդկանց, ովքեր անցել են կամ անցնում են այդ դժվարին ճանապարհը ինքնուրույն: Սա առնվազն մեծ գրողի հատկանիշ չէ: Իսկ ԿԳԲ-ն հետաքրքրված է վերոնշյալ 2-3-ի գործերով քանի որ դրանց մեջ տեսնում է ոչ միայն Հայաստանի, այլև Ռուսաստանի դիմագիծը փոխելու հնարավորությամբ հղի վտանգ: Առնվազն ունի մտահոգություն: Նույնպես այլոք: Իսկ ձեր գործերով առանձնապես եթե չեն հետաքրքրվում, դա այն պատճառով է, որ ձեր պահպանողական գաղափարախոսությամբ դուք իրականում ջուր եք լցնում նրանց ջրաղացին: Հետևաբար, այն ինչ հավակնում եք լուսանցքից դուրս մղել ձեր ու ձեր հերոսների քաղաքական առօրեական չարչիություններով, հենց իրական քաղաքականությունն է հանձինս «անքաղաքական» վտարանդիների, որ կարող է ազատագրել այս ազգը, և որի դեմ ինքներդ արդեն պայքարում եք ներսից` մեղսակից լինելով նրանց դեմ տրված խեցեվճռին` մեծ հաշվով սատարելով նրանց թշնամիների սադրանքներին, և, այդպիսով, թե՛ գործիք լինելով մշակութասպանության մեջ, նոր աշխարհի արարումը վիժեցնելու մեջ, որ այս մարդիկ ի գին աներևակայելի զրկանքների ու ի դեմ ահռելի իներցիայի ու առօրյա մեկուսացման ու հալածանքների փորձում են իրագործել, թե՛ ինքներդ իսկ ձեզ դուրս մղելով պատմության իրավ ճանապարհից: Թող որ այսուհետև վտարանդի գրողներն իրենք իրար հետ պարզաբանվեն, իրենց միջև գտնեն իրենց խնդիրների արծարծման լավագույն միջոցները, եթե կցանկանան: Քեզ մնում է միայն սատարել նրանց, եթե դեռ կկամենաս: Ոչ թե քո կամքը պարտադրել կամ թելադրել նրանց, կամ ներքաշել քո քաղաքական խաղերի կամ քո հոր քաղաքական ուղեգծի մեջ: Այլապես` մնաս բարյավ. մի անպատվիր վտարանդիների անհայրենիք սուրբ հողը` այն վաճառելով պատեհապաշտների: Դու այդ հողի վրա որևէ իրավունքներ չունես: Դուք չեք կարող ոչ վտարանդի կոչվել, ոչ էլ վտարանդի գրողներին մաս կազմել, եթե սիրաբանում եք ու խաղեր տալիս ցեղասպանություն հորջորջող ու վտարանդիների մարդկային իրավունքներն ուրացող նախագահի թեկնածու այս աժդահա հոգիներից ոևէ մեկի հետ: Ձեզ մնում է միայն անդրադառնալ ձեր արածին, ու որոշել ձեր վարքի ուղեգիծը հետայսու: Կամ էլ` ընդհանրապես հեռանալ վտարանդի գրողներից` ազատորեն շարունակելու ձեր քաղաքական խարդավանքները: Քո անկեղծ զարմանքին` թե ինչ պատահեց մեր միջև երբ այնքան սիրով էինք, ի պատասխան ասեմ, որ ոչինչ: Պարազապես մեր իսկ սխալով (նաև մեր երեց եղբայր Կարենի հանդեպ ունեցած հարգանքից) քեզ ընդունեցինք մեր մեջ: Սա է պատահածը. ու դու չկարողացար գիտակցել քեզ վստահված դերի ծանրակշռությունն ու առթած պատասխանատվությունը: Թող որ մնանք առանց քեզ դարձյալ, թեկուզ` անգործունյա: Մենք ոչ քաղաքական գործունեություն ծավալելու կարիք ունենք, ոչ էլ մեռնում ենք որ մեր անկորնչելի իրավունքները վերահաստավեն կամ մեզ հասցված անչափելի կորուստները փոխհատուցվեն: Այդով հանդերձ չենք գնալու ոևէ մեկի հետ երկխոսության: Իսկ եթե շարունակվի մեր դեմ կատարվող ապամարդկային հանցագործությունը, ու եթե չփորձենք էլ ճեղքել գավակատու դաշնակների ու վերոնշյալ նախագահի թեկնածու վիժվածքների մեր դեմ հյուսած լռության պատը` մեր ստեղծագործական ուժերը խնայելու միտումից դրդված, առնվազն կլուսաբաբենք սերունդներին ու կպաշտպանենք նրանց այսպիսի ճիվաղների հետնորդներից, հայրերից սարքելով իսկական օրինակ: Իսկ եթե այդքանն իսկ չհաջողվի մեզ անել, սրանց կվերածենք փորձարկվող մժեղների պատմության տարրալուծարանի մեջ` օգուտ բերելու մարդկային պատմության: Հակառակ այս ամենի, կարծում եմ որ Կարենի հետ մեր գաղափարական անհամաձայնությունների մասին կկարողանայինք ընկերաբար զրուցել, առանց բախումների, եթե չլիներ քո մուտքը այն հողը, որին չես պատկանում: Քանի որ Կարենի ու մեր բոլորի միջև եղել է ոչ միայն հարգանք, այլև ակնածանք և սեր: Լիահույս եմ, որ մի ժամանակ անց Կարենը կհաղթահարի այս ամենը (թեև մարդկորեն հասկանալի կլինի, եթե նա չհաղթահարի այս փորձությունը որի մեջ հայտնվեց ի պատիվ քեզ) ու ամեն ինչ մեր միջև կվերադառնա իր բնականոն հունին: Եվ վտարանդիները կնվիրվեն ամեն մեկն իրենց ստեղծագործ աշխատանքին` մնալով միշտ ընկերներ, կիսելով իրենց ցավերն ու բերկրանքը իրար միջև, հեռու մարդ էակի անդրանցական սահմանումն անպատվող նախակենդանիների «ազգանվեր» քաղաքական խարդավանքներից: Եթե Արա Բալիոզյանը` վտարանդի Սփյուռքից, մեզ հետ է հանդես գալիս, չկա հիմնավոր պատճառ, որ Կարենը նույնպես չլինի մեզ հետ, եթե կկամենա: Քարտաշը` նույնպես: Բայց դու` ոչ, Լիլիթ: Դու գրող չես ու գործում ես այլ հարթության վրա: Թող չխանգարենք իրար: Մենք իրավունքի մուրացկաններ չենք. թող հազար տարի չճանաչեն մեր իրավունքները: Մնանք առանց քեզ: Մնանք անօգնական: Թող իրենք մեր հետսամասը համբուրեն, եթե չեն ուզում հայոց պատմության ու համաշխարհային գրականության մեջ մտնել որպես ողբալի խամաճիկներ: Հորդորում եմ բոլորին այսուհետև ներառել Քարտաշին բոլոր զրույցների ու հայտարարությունների մեջ: Նա այստեղ է, բայց հազվադեպ է մտնում Դիմագիրք: Հնարավոր է որ չի ընթերցել այս ամենը: Կարեն, խնդրում եմ ոչ նեղանաս, ոչ էլ քեն պահես Լիլիթի նկատմամբ իմ ու Վահեի հաճախ ոչ փափկանկատ վերաբերմունքից: Մենք լինելով տարեկիցներ, կարող ենք մեկ-մեկ իրար հոգի հանել ու հաջորդ օրն իսկ հաշտվել` միշտ սիրելով իրար` հակառակ մեր տարբերություններին: Հատկապես երբ տեսնում ենք որ մեզնից մեկն ու մեկը խոտորվում է այլոց ծուղակների պատճառով կամ ինքնաթելադրության հետևանքով: Ամեն մանրամասնություն քեզ չենք պատմելու:

Անպատասխան նամակ 1--Վահան Իշխանյանին March 27, 2012 To Vahan Ishxanyan Vahan, I am extremely disappointed in you, enough to think of you as a hypocrite and an opportunist, enough so as to recognize neither your so-called persecution, nor your literature. Wow! What a sexy persecution, brother. And if you keep pounding the media and the internet with your fictitious stories without making a serious effort to bridge the abyss that you've created between you and your fellow exiled Armenian writers, the Exiled Armenian Writers will issue a detailed statement to the international media and relevant agencies regarding your persistent silence for six years on the issue of persecution of your pen brothers, and your collaboration with the very persecutors of Armenian writers--both in Armenia and the Diaspora. Should we take this as an instance of your participation in a conspiracy of silence against Armenian writers who are perceived as threatening to the interests of the status quo in Armenia proper and the Armenian Diaspora? You have been perfectly aware of the plight of the exiled Armenian writers. At least 10 emails were sent to you over the course of the last few years, including several from me, but you have responded to none, have kept an adamant silence, have avoided to sign any of their declarations regarding their persecution, and have kept not only cooperating with those who were simply too glad to see these authors exiled from Armenia, but also continuously seeking their friendship. Now you have one address to go to if you have integrity: the Exiled Armenian Writers. If you fail to provide a detailed satisfactory statement of why you have kept silent for six years when your fellow writers were persecuted and exiled, rest assured that these exiled writers will do whatever they feel necessary to set the record straight before the nation, the world, and history. I sincerely hope that I am wrong. I sincerely hope that we can bridge this gap. Armen Melikian An exiled Armenian author P.S. Please read the note from my friend below this email. http://vernatun.wordpress.com/ http://www.facebook.com/pages/Exiled-Armen...141373582542556 A note from my friend, Vahe Avetian, another exiled author: Dear Ara and others, One can never guess how low the Armenians can get. Hovhannes Ishxanyan is the son of Avetik Ishxanyan, the chief of the Helsinki committee of Armenia, the nephew of Vahan Ishxanyan, the chief of an NGO with the name "Freedom of Speech." The guy is also the grandson of Rapael Ishxanyan, who once refused your being an Armenian writer because you live in Canada and don't write in Armenian. Their sister is the wife of Vazgen Manoukyan and they all together are known as his clan. In the last ten years Avetik Ishkhanyan refused to put a single letter about the exiled writers through his Helsinki association. He refused to say a word when Armen MElikian's and my books were collected from the bookstores of Yerevan and our family members and close acquaintances were being persecuted in the most heinous manner and threatened to be jailed should they refuse to cooperate with the KGB to reveal to them about our whereabouts and our activities. His brother, Vahan Ishkhanyan, closed the website where we had our literary works published—when we uploaded there a letter to our readers about our exile from the country, our persecution by the KGB and all major government agencies, and the censuring of our books. Now they are preparing their own "dissident”—from the family, are publishing articles, organizing petitions, and very soon, the international organizations and human rights defenders are going to send support their alleged “human rights” activities in form of money to their accounts. I do not exclude feedbacks. Ara [baliozian] and other friends, don't be naive and don't think that a single dissident remained in the country. They drove out all, with no exception. Vahe

Հարցազրույց Արմեն Մելիքյանի հետ -- հարցեր և կարծիքներ -- «Լույս Երկիր»

Դիտեք YouTube-ի վրա չորսրոպեանոց տեսահոլովակը Journey to Virginland գրքի մասին.

Christianity is an apocalyptic religion. Jesus of Nazareth was one of the numerous apocalyptic Jewish "prophets" of his time. His followers were apocalypticists. This was a Jewish historical-cultural-religious phenomenon and is predicated on 1. a pessimistic worldview, 2. a good vs. evil paradigm, and 3. vindication of injustice in the afterlife. All of which are contra-Life, contra-Light, contra-Justice, contra-Human dignity, contra-Civilization. To consider such crap as the Light of the universe is simply an indication of quintessential slavery. And I am afraid that the seeds of slavery have grown up into a tree in you, festooned by national traditions and intellectual frippery, my friend. I hope you realize the fact that you are talking as a slave of an ossified Jewish slave mentality of 2,000 year ago. And I hope that you don't take it personally, as your intentions seem to be good, but you're misguided. Wake up, my friend, from your 2,000 year-old slumber.

Չկա հայ կին. կա հայ տանտիկին, հայ մամա, հայ կույս և հայ պ-ո-ռ-ն-ի-կ: Որոնց բոլորի մեջ էլ նստած է ստրուկը: Կա, իհարկե, հայ մեծմայրիկ, որը Ր. Հովաննիսյանի քաղաքական հարթակն է: Մի կողմ թողնենք մի պահ տղամարդկանց. իսկ որտե՞ղ է «հայ կինը»: Երեքմիլիոնանոց հանրապետության, ութմիլոնանոց հայության, մեջ քանի՞ կին գտնվեց, որ բերանը բացի` պահանջատեր լինելով սեփական երկրի գրողների հանդեպ կիրառված անօտարելի իրավունքների հոշոտմանը դեմ: Գաղափարն իսկ ստրուկի թանձր ուղեղի մեջ չի մտնում: Հայ տանտիկին = պ-ո-ւ-ց-ը բաց, բերանը փակ: Հայ մամա = պ-ո-ւ-ց-ը բաց, բերանը փակ: Հայ կույս = պ-ո-ւ-ց-ը փակ, բերանը փակ: Հայ պ-ո-ռ-ն-ի-կ = պ-ո-ւ-ց-ը բաց, բերանը բաց` որպես երկրորդ պ-ո-ւ-ց: Շուն Շան Որդի

108 pages of US weapons secrets leaked... http://info.publicintelligence.net/DoD-NLW.pdf http://publicintelligence.net/dod-non-lethal-weapons-2011/

A note on history: Between the 3rd and 5th centuries Christianity offered a new paradigm for existence that had certain advantages despite its many shortcomings. An argument advanced by Christian apologists is that being a "progressive nation" the Armenians espoused the new "light" that Christianity offered, and that they were aligned with the spirit of civilization, the zeitgeist of the era. But starting with the 7-th century, Islam kept burgeoning, and by the 11th century it had created one of the greatest civilizations history has ever known; while Christendom was mostly confined to a corrupt and dying Byzantium. The Armenians, being tradition-worshippers and quintessential prejudists, failed to appropriately evaluate the advent of Islam, and could only, and still do, see the new paradigm through the ideological "good vs. evil" spectacles inculcated in them by Christianity. They clung to their so-called "national traditions" which were in fact imported and forced upon them--and which were as un-national as they could be--fighting to their last breath against the very zeitgeist of the new era in world history and the very spirit of civilization itself. Thus the claim of Christians apologists that the Armenians have been keen receptors of civilization is a contradiction. It is baseless. It is simply the self-justification of the national miseries of perennial slaves who are ever so unwilling to liberate themselves from the ideological slavery of their own so-called traditions--the consummate testimony of their parochialism, intransigence, inanity, and proclivity for demonization of everything new and progressive.

Բարեվ Արմեն, որոշ կետերի վրա քո հետ համաձայն լինելով հանդերձ, խորհուրդ եմ տալիս հրեաների ու մասոնների մասին խոսք չբացես 3Ա-ի վրա, որտեղ նախկին եվ իսկական ԼՏՊ-ականներ կան, համենայնդեպս մարդիկ որ հարցը մի կողմ են տշում իմ համար հասկանալի պատճառներով-ՀԲ ԱՄ--Կարծում եմ արդեն հանել են ինձ խմբից. արդեն կարող են շունչ քաշել... ապրելով իրենց սեփական ճշմարտության, սեփական աշխարհի և սեփական հայրենիքի մեջ: Սա է սրանց մոգոնած «ժողովրդավարության» և «ազատ խոսքի» չափանիշն ու սահմանը: Նշածս չորս նախագահի թեկնածուներն էլ կես-կնիկներ են. լաչառ, բամբասող, վախկոտ, տգետ, երկերեսանի, անբարոյական:

Վկա լինելով ԼՏՊ-ի, Վազգեն Մանուկյանի, Պարույր Հայրիկյանի և Ր. Հովանիսյանի կամ դավադրությանը, կամ անտարբերությանը, կամ արհամարհանքին հայ ազգի մտավոր կյանքում նոր ակոսներ բացող հինգ հայ հեղինակների դեմ ծավալված հալածանքների ու երկրից արտաքսման նկատմամբ, նախընտրում եմ ունենալ անկեղծ թշնամիներ հանձին Ս. Սարգսյանի և Ռ. Քոչարյանի, քան բարոյականություն բարբաջող կեղծավոր բարեկամներ հանձինս այս չորսից ոևէ մեկին, որոնք իրենց լռությամբ ու արհամարհանքով պարզապես ապացուցում են իրենց մտավորական բթամտությունը, բարոյական թերզարգացածությունն ու քաղաքական տխմարությունը: Սրանցից ոչ մեկը արժանի չէ ազգ առաջնորդելու, հանդիպելու է իմ հակառակությանը, գուցեև արժանանալու է հայ և համաշխարհային գրականության մեջ անմահ ծաղրանքի:

ԱՄ--Ավելի կոնկրե՞տ: ԼՏՊ-ի ներկայացուցիչ, ԿԳԲ-ի նախկին ղեկավար կամ ղեկավարներից (անունը չեմ հիշում, ինքներդ ավելի լավ կիմանաք), ընդիմության հավաքի վաղորդայնին Լոս Անջելես ժամանելով թելադրել էր կազմակերպիչներից ոմանց` վտարանդի գրողներին չներառել ընդիմության մեջ: Այսինքն` մենք գործ ունենք այստեղ սարքովի ընդիմության հետ: Ընդիմադիր լինելու համար ինչ-որ մեկը պետք է թույլտվություն տա, ու որոշի քո փոխարեն, թե դու ընդիմադիր ես կամ ոչ: Հավատում եմ, որ սա չէ ժողովրդավարության ձեր չափանիշը: Հուսով եմ նաև դարձյալ չեք կրկնի, թե սա մեր կարծիքն է և կարծիքի ազատության լիակատար իրավունքն ունենք: Կարծում եմ, որ վտարված լինելով երկրից, անցած լինելով ԿԳԲների ու քույրիկ կազմակերպությունների բովերից, բավական գաղափար ունենք թե մեր իրավունքներն ինչ են, ու ավելի սրատես ենք դարձել մարդկանց վերաբերմունքից արժեվորելու նրանց մարդկային և բարոյական կշիռը:

ԱՄ-- Հարգելի ՍՍ, Հայաստանի ճահճացած քաղաքական դաշտում բեկում առաջացնելու լավ ու հարաբերաբար հեշտ միջոցներից մեկն է «Լուստրացիայի» օրինագծի առաջ մղումը: Նույնիսկ ուշացած: Ամբողջությամբ զորավիգ լինելով հանդերձ, ուզում եմ մատնանշել այն, որ մեր քաղաքական իրականության մեջ առաժմ չեմ տեսնում որևէ մեծ մարդու կերպար, որևէ լուսավոր դեմք, որ կկարողանա առաջնորդել ազգը դեպի ինքնակերտված ապագա: Մեծ մարդ լինելու համար առաջին հերթին պետք է ունենալ բարոյական բարձր ըմբռնողություն, արժանիք` քաղաքական անսակարկելի կենսաձև: Բավարար քաջություն սկզբունքը գերադասելու քաղաքական առօրեական հաշվարկից: Ոչ ԼՏՊն, ոչ Վազգեն Մանուկյանը, ոչ Րաֆի Հովաննիսյանը, ոչ Պարույր Հայրիկյանը այդ մարդը չեն: Չորսն էլ ձախողված քաղաքական գործիչներ են: Չորսն էլ հինգ տարի շարունակ համառորեն լռեցին վտարանդի հայ գրողների գոյության մասին, համառորեն զլացան վտարանդի գրողների մարդկային անօտարելի իրավունքների վերականգման մասին նրանցից ոչինչ չպահանջող թեկուզ պարզ խոսքը: Եթե ասեն տեղյակ չեն եղել` խաղ խաղալով ուրիշների անտեղյակության վրա, ստախոս են: Տասնյակ անգամ տեղեկացվել են նախորդ հինգ տարիների ընթացքում: Րաֆի Հովաննիսյանին ինքս անձամբ հանձնել եմ վտարանդիների առաջին հայտարարությունը, որն ստորագրվեց տասնյակ ազգերի շուրջ 120 մտավորականների, ներառյալ երկու տասնյակ կամ ավելի հայրենի ուսուցիչների կողմից: Ավելին` ԼՏՊն ինքը անձնապես միջամտեց, որպեսզի 2008-ի ընդիմության մեջ չներգրավվեն վտարանդի գրողները, որոնք ունենալով մեծ ներուժ, «վտանգում» էին նրա ու նրա ծառաների իշխանատիրական նկրտումները: Դրան ականատես եղան նաև ավելի ուշ` նույն տարվա Մայիսին, երբ Լոս Անջելեսում ողջ դահլիճը մեծագույն ոգևորությամբ ընդունեց վտարանդիներին` նրանցը համարելով միակ հավուր պատշաճի ելույթը, ու գաղափարապես համախմբվեց նրանց շուրջ: ԼՏՊականներին միայն պետք էր սեփական «ազատ» Հայաստան, ոչ թե իրապես ազատ, իրապես ժողովրդավար: Հեծնելով ժողովրդական շարժման մեջքին, այն այլասերեցին ու մտցրին փակուղի: Պահանջեցին որ Լոս Անջելեսում ընդիմությունը անվանվի «ԼՏՊ-ի վերընտրության շարժում»` այլապես սպառնալով «բոյկոտել» ընդիմադրական բոլոր միջոցառումները: Այսպիսով է որ արտերկրում մարեց Հայաստանում իշխանափոխություն առաջացնելու մեծ ներուժ ունեցող այս շարժումը: Առայժմ երաշխավորված եմ տեսնում Սերժ Սարգսյանի վերընտրությունը: Նշյալ օրինագծի հաջողությունը ամրապնդելու է նաև իր դիրքերը` նույնիսկ եթե նա արտաքուստ դեմ լինի օրինագծին: Բայց դա այլ խնդիր է: ՍՍ--Հարգելի Արմեն, հակառակի մեջ համոզելու անհրաժեշտությունը չեմ տեսնում: Ձեր անքակտելի իրավունքն է այդպես մտածել: ԱՄ--Հարգելի Ստյոպա, այս իրողությունները մտածելո՞ւ, կարծել-չկարծելո՞ւ խնդիր են: «Րաֆի Հովանիսյանին ինքս անձամբ հանձնել եմ վտարանդիների առաջին հայտարարությունը, որն ստորագրվեց տասնյակ ազգերի շուրջ 120 մտավորականների, ներառյալ երկու տասնյակ կամ ավելի հայրենի ուսուցիչների կողմից: Ավելին` ԼՏՊն ինքը անձնապես միջամտեց, որպեսզի 2008-ի ընդիմության մեջ չներգրավվեն վտարանդի գրողները, որոնք ունենալով մեծ ներուժ, «վտանգում» էին նրա ու նրա ծառաների իշխանատիրական նկրտումները:»

http://www.examiner.com/books-in-long-beac...melikian-review "Every once in a while a book comes along that shakes up the foundation of what we know to be true. Armen Melikian accomplishes just this in Journey to Virginland. Everything we know about the evolution of religion, war, and social mores, are all up for grabs in Melikian's biting satire, as we follow a protagonist named Dog on what appears to be a nihilistic sojourn through fictional Virginland in search of enlightenment. "Armed with a mouth-salivating dry wit and a head filled with knowledge only an encyclopedia would be familiar with, the narrative follows Dog from biblical and fictitious places like Satanland to Paradise as he interacts with its inhabitants; hoardes of money-hungry and thrill-seeking women, staunch religious officials, and even his own kin. As with George Orwell's “Animal Farm,” anything told from the perspective of an animal is bound to be highly tongue-in-cheek, and there is certainly no shortage of cynicism throughout. "Throughout his journey, Dog's discourse with Satan and others gives the reader a not-so-flattering glimpse of the relationships between people, sexes and cultures today and throughout the history of Western Civilization. There are wonderfully written, at times poetic passages along with a healthy mix of sarcasm and dry humor that keeps the reader questioning the nature of God's existence itself. Melikian does a clean and concise job of getting the reader to ponder the doctrines of religion, capitalism, and communism, while painting a slightly shrewd portrait of the role of the patriarch in foreign countries. "Admittedly, there are times when it is easy to become lost on the satire portrayed within the novel if unfamiliar with biblical references or the sociopolitical conditions of other nations, but overall the humorous yet caustic critique of human nature through the eyes of a dog is both illuminating and thought provoking. Melikian is definitely a much-needed voice in the ever-diversifying world of literature." Monique Muro Long Beach Book Examiner http://www.examiner.com/books-in-long-beac...melikian-review

ԿՐ--Պարոն Մելիքյան, կհաճե՞ք հստակեցնել, թե «այստեղ» ասելով որտեղը նկատի ունեք: ԱՄ--Ոչ, հարգելի ԿՐ. պարզապես չեմ հաճի զույգ պատճառներով: Նախ, չեմ ենթարկվելու սադրանքի: Թողնելու եմ որ իրենք իրենց բացահայտեն: Եթե նրանց չեք ճանաչում, ձեզ չեմ մեղադրում նրանց այս խմբի մեջ ներառելու համար: Նրանք արդեն խմբի մեջ խումբ են` ինչպես ամենուր. նրանք ճանաչում են իրար, իսկ այլոք նրանց չեն ճանաչում: Սա նրանց դավադրական գործելակերպն է եղել միշտ: Ապա, նրանց մեջ կան մարդիկ ովքեր ինձ ծանոթներ են և չեմ ուզենա մի հարվածով ոչնչացնել նրանց. ամեն մարդ մեկ անգամ սխալվելու իրավունք ունի. մարդ են ի վերջո: Նրանցից ընկերաբար խնդրում եմ հրաժարվել մասոնականությունից, այլապես` վառվելու են չորի հետ: Թող ի սկզբանե իմանան, որ նրանց բոլոր գործարքները տապալվելու են, եթե չանդրադառնան իրենց սխալին և չհրաժարվեն մասոնականությունից կամ եթե շարունակեն համագործակցել մասոնների հետ:

Սիրելի Հ.Պ., ազատականների այս խմբի մեջ էլ կան մի խումբ մասոններ, որոնք փորձում են հանդես գալ որպես ընդիմություն` իշխանության հասնելու նպատակով: Սրանք ձևավորվում են որպես ներքին խումբ ընդիմության մեջ, ու արդեն իրար մեջ բաժանել են նախագահի, վարչապետի և գլխավոր նախարարությունների պաշտոնները: Իշխանության հասնելու ձևը լինելու է հակառուսական ճակատի բորբոքմամբ ժողովրդական լայն զանգվածների նեցուկն ապահովելը: Ծրագիրը. 1) քաղաքական` մասոնական Հայաստան` ենթակա ԱՄՆ-Անգլիա-Ֆրանսիա-Իսրայել քառյակի կամքին, 2) Տնտեսություն` դրամատիրական-շուկայական ստրկատիրություն, 3) Կրոն` հուդաքրիստոնեական ստրկատիրություն` ենթակա մասոնականության: Ծրագրի մեջ անհպելի են մնում (ավելին` հենարան են հանդիսանում) Հայաստանը հուդա-քրիստոնեական գաղափարախոսության ենթակա դարձնող բոլոր կառույցները, նեռարյալ այսպես կոչված Մայր եկեղեցին: Մեկուսացվում են նաև բոլոր ազգայնական տարրերը: Վտարանդի ճանաչվում են միայն այս ծրագրի հետ համագործակցող «մտավորականները» ովքեր այսօր աքսորի մեջ են: Բնականաբար ոչ մի խոսք Հայաստանը հուդաքրիստոնեական և մասոնական զույգ լծերից ազատագրելու միտող հայ գրողների մասին: Նրանց գոյությունն իսկ ուրացվում է: Նրանք բուն թիրախն են այս ու այլ մասոնական խմբերի, որոնք իրենց ստորգետնյա, առնետավարի պայքարն են օր ավուր մղում այս վտարանդի գրողներից յուրաքանչյուրի դեմ` աշխատելով կրկնակի մեկուսացնել նրանց, խափանել նրանց բոլոր քայլերը և առկա վիհը ավելի մեծացնել այս գրղների ու հայ ժողովրդի միջև: Հայաստանի ազատագրության լոզունգով հանդես եկող մասոնական այս խմբակները Հայաստանը պարզապես տեղափոխում են մեկ ստրկատիրությունից մյուսը, գուցեև շատ ավելի վատը:

Հ.Պ.--«Ես որ Վարպետյանի համակիրներից չեմ, պատմեմ նման դեպք. 2010-ի հունվարին Lyon-ում պիտի ներկայացնեի Henry Barby-ի 1918-ին գրած վկայությունը Բաքվում 1918-ին տեղի ունեցած դեպքերի մասին: Հրավիրողները Lyon-ի Agbu-ի պատասխանատուներն էին: Երկու ամիս առաջ արդեն պայմանավորվել էինք: Դասախոսությունից մի շաբաթ առաջ Alexis Govciyan-ը, Ֆրանսիայի ու Եվրոպայի Agbu-ի պոլսեցի փառամոլ ղեկավարը, հայտնի մասոն, Հրանուշ Հակոբյանի խորհրդական, իմանալով դասախոսության մասին հրահանգ տվեց որ ինձ չհրավիրեն: Նույն բանը արեց որպեսզի Marseille-ի Agbu-ն հրաժարվի մի ուրիշ կազմակերպության ներկայացուցչին հրավիրելուց: Ինձ Lyon-ից ժողովին գտնվող բարեկամներ մյուս օրը տեղեկացրին եվ նույնիսկ Govciyan-ի ուղարկած email-ի պատճենն ուղարկեցին, որտեղ էդ սրիկան ինձ ներկայացնում էր որպես "ծայրահեղական ու հայտնի հրեատյած", ինչը որ սուտ է: Եթե սուտ չլիներ, Ֆրանսիայի նման երկրում վաղուց դատապարտված կլինեի... Հայ մասոնները այդպես են զրպարտում նրանց որոնց ուզում են լուրջ վնաս հասցնել ու վարկաբեկել, նաեվ վախեցնել նրանց ովքեր կհամարձակվեն "ծայրահեղականի ու հայտնի հրեատյացի" հետ շփվել: Մյուս երկրորդ անձի հետ այս Govciyan-ի արարքը հանրությանը ներկայացրեցինք ու էդ ստախոս շան որդուն վերից վար լվացինք: Սակայն էդ կեղտոտը հանգիստ գնում գալիս է Հայաստան եվ նույնիսկ պարգեվատրվում է Սարգսյանի կողմից Մխիթար Գոշի շքանշանով... Կհարցնեք այդ թշնամանքի պատճառը... Այն է որ 2006-ի հունվարին գրավոր մերկացրեցի Agbu-ի պաշտոնական պատմաբան Raymond Kevorkian-ի կեղծարար լինելը ցեղասպանության հարցում, եվ քանի որ չկարողացան հերքել ճշմարտությունը որեվե մի ձեվով, վարկաբեկելու նման քայլի դիմեցին այդ "օրինակելի հայ բարերարները": Բարեբախտաբար իմացա Lyon-ում կատարվածը, սակայն չգիտեմ թե դրանից առաջ քանի անգամ են հետեվիցս հաչել? Ես էլ զարմանում էի թե ինչու հրատարակած գրքերս լավ չեն վաճառվում? Վաղուց Govciyan-ի նման տականքներն են թագավորում Հայաստանում...»

Ի դեպ, կուսակցամոլ հոգեկան հիվանդի կողմից այս «դաշնակցության դեմ հայտարարություն» հորջորջվածը վերաբերում է վտարանդի հայ գրողների հրապարակած «Ահազանգ» խորագրով փաստաթղթին (ամրագրված նաև այս կայքէջում), ուր աքսորական գրողները` մանրամասնելով իրենց դեմ շղթայազերծված անմարդկային հալածանքները կոչ են անում բոլոր հայ քաղաքական և մշակութային կազմակերպություններին, ներառյալ Դաշնակցությանը, վերանայելու իրենց քաղաքականությունը Հայաստանը թալանող ու հայ գրողներին աքսորող խունթայի հանդեպ և հանդես գալու հայ գրողի մարդկային իրավունքների պաշտպանությանը միտող հայտարարությամբ: Մի բան, որ յոթ տարի շարունակ զլացան: Ավելին` համագործակցելով խունթայի հետ, մեղսակից եղան հայ գրողների իրենց իսկ ժողովրդից մեկուսացմանը` բազմապատկելով նրանց կրած հոգևոր, նյութական, բարոյական ու առողջական անհաշվելի վնասները, հայոց մշակույթի դեմ կատարված այս աններելի ոճիրը: Հայեր, հիշեք այս ոճիրը, և երբ մի օր բախտն ունենանք ապրելու անկախ Հայաստանում, դատեք 2000 թվից ի վեր Դաշնակցության Բյուրոյին մաս կազմած բոլոր անդամներին ազգային դավաճանության ու այլ հարիր մեղադրանքներով: Այս կեղծավոր, շահկատակ, եսապաշտ դավաճաններին և հայ գրականությունը կուսակցականացնող, հայ գրականության` ատելությունից պայթող, ոխերիմ թշնամիներին գնդակահարելն իսկ բավարար պատիժ չէ:

Ալեքսանդր Վարպետյանի վերջերս Լոս Անջելես ժամանման ընթացքին կուսակծամոլ դաշնակցական, նախկին բյուրոյի անդամ ու «Ասպարեզ» պաշտոնաթերթի խմբագիր Աբո Պողիկեանը երրորդ անձի միջոցով նրան հայտնել է. «Մենք որևէ կերպ չենք համագործակցելու ձեր հետ, քանի որ դուք 2006 թվին Արմեն Մելիքյանի հետ դաշնակցության դեմ հայտարարությամբ եք հանդես եկել»: Բանից պարզվում է, որ բուն Սատանան Արմեն Մելիքյանն է: Այսօր, դրա հավելյալ մեկ ապացույցը. Ճանապարհիս մի եհովական կողքիցս անցնելով սլսեց ինչ-որ աղոթքներ մռթմռթալ` իրեն պաշտպանելու համար սատանայի ուժից: Վերոնշյալ կուսակցության կենտրոնական կոմիտեի հրահանգով, 2000 թվին, դաշնակցական մի քանի ընկերներ ինձ հորդորել էին «զգուշանալ», «հեռու մնալ» Վարպետյանից, «չմասնակցել նրա ձեռնարկներին»: Այն ժամանակ բուն Սատանան Վարպետյանն էր: Այս մասին կա գրական ակնարկ, որոշ մանրամասներով, իմ «Ճանապարհ դեպի Կուսաստան» գրքի հայերեն տարբերակում: Էհ վարպետ, պաշտոնս բարձրացավ. չնախանձես:

Վահե, առաջարկում եմ «մտավորական» բառն առհասարակ հանենք անվանումից ու հայտարությունը լինի ինչպես ստորև է: Կարծում եմ Կարենն ու Ալեքսանդրը համաձայն կլինեն: Առ այսօր ոչ մեկը չի արձագանքել 8-8-11-ին նրանց ուղարկված նույն բովանդակությամբ հայտարարությանը. ոչ «Ժառանգությունը», ոչ ԼՏՊ-ից անջատված խմբակը, ոչ «ազատականները», բացարձակապես ոչ մեկը. բոլորն էլ շառլատաններ են: Հարյուրից ավելի զանգվածային լրատվական միջոցներ ստացել են այն Հայաստանում և Սփյուռքում ու, ինչքան տեղյակ եմ, ոչ մեկը չի հրապարակել, ինչպես չէին հրապարակել մեր նախորդ բազմաթիվ հայտարություններից ոչ մեկը: Լրատվական շրջափակումը գործում է կատարելապես: Ոչինչ չի փոխվել: Մի քանի պատեհապաշտներ էլ նշածս շրջանակներից առնվազն մեկից մոտեցում են ցուցաբերել մեր ընկերուհիներից մեկի նկատմամբ` սեռական կապերի հեռանկարով, վտարանդիներին իբրև բարիք նրա հայրենիք վերադարձն ապահովելու սին խոստումներով (առանց մեզ, իհարկե): Առ քեզ, Հայաստան: Ք-նեմ ձեր բոլորի յոթը պորտը: Վտարանդի Հայ Գրողների Միություն ԱՄՆ - ԿԱՆԱԴԱ - ՖՐԱՆՍԻԱ - ՇՎԵԴԻԱ ՀԱՅՏԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԵՒ ՍՓՅՈՒՌՔԻ ԲՈԼՈՐ ԿՈՒՍԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻՆ ԵՒ ՀԱՍԱՐԱԿԱԿԱՆ ԿԱԶՄԱԿԵՐՊՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻՆ Հայաստանի Հանրապետության մեջ ժողովրդավարական արժեքները վերականգնելու, քաղաքացիական միտքը արթնացնելու եւ ազատականության գաղափարները վերահաստատելու միտող շրջանակների աշխուժ գործունեությունը նկատի ունենալով, Վտարանդի հայ գրողների միությունը այն համոզումին է, որ օրվա հրամայական և բարոյական անհրաժեշտություն է, որպեսզի նրանք 1. Ճանաչեն եւ պաշտպանեն վտարանդի հայ գրողների քաղաքացիական իրավունքները` առաջին հերթին քաղաքական գնահատական տալով նրանց դեմ շղթայազերծված բազմամյա հալածանքներին. ընդ որում խոսքը հատկապես վերաբերում է Կարեն Ա. Սիմոնյանին (Ֆրանսիա), Ալեքսանդր Վարպետյանին (Ֆրանսիա), Վահե Ավետյանին (Շվեդիա), եւ Արմեն Մելիքյանին (ԱՄՆ). 2. Հանդես գան վերահիշյալ գրողների նյութական ունեցվածքի եւ բարոյական կորուստների վերականգնման ու հատուցման պահանջով. 3. Ապահովեն վտարանդի հայ գրողների անվտանգ վերադարձը Հայաստանի Հանրապետություն: Վտարանդի հայ գրողների միություն