Bagirka Posted September 22, 2008 Report Share Posted September 22, 2008 Ованнес Туманян Դու քո ճամփեն Դու քո ճամփեն գնա, քույրիկ, Եվ թող լինի նա պայծառ: Ինձ մի ժպտա, ինձ մի սիրիր, Ես ընկեր չեմ քեզ համար։ Ելած կյանքի ամեն ճամփից, Կարոտներով անմեկին, Ագահ, անվերջ ու անհանգիստ Թափառում է իմ հոգին։ Մի ձեռք չկա, մի գիրկ չկա` Պահի նրան իրեն մեջ, Խենթ, խելագար գնում է նա Ձգտումներովն իր անվերջ։ Եվ ով գիտի` դեռևս անմեղ Քանի հոգի կտանջի, Եվ ով գիտի` ինչ մութ, ահեղ Անապատում կհանգչի… Դու քո ճամփեն գնա, քույրիկ, Եվ երբ լինենք մենք հեռու, Աղոթք արա, որ մյուս անգամ Չհանդիպենք իրարու։ Ступай, сестра, путем своим, Ты видишь этот лучик? Тобой обласкан и любим - Тебе я не попутчик! Все тропы жизни исходив, - Свободы и метаний, Не вижу я конца пути Души моей скитаний. И не нашлось на свете рук, Чтобы объятьем прочным Остановить безумный круг Души моей порочной. Сколь чистых душ я погублю В скитаньях беспросветных? В который час, в каком краю Найду приют последний? Ступай, - дороги наши врозь, А в далеке далеком - Молись, чтоб нам не довелось Столкнуться ненароком.... Quote Link to post Share on other sites
Bagirka Posted September 22, 2008 Author Report Share Posted September 22, 2008 Ованнес Туманян, Ժպտուն աչքեր Դու մի՛ հավատա ժըպտուն աչքերին. Շատ անգամ նըրանք ծաղիկներ են վառ, Բուսած կորըստյան անդունդի ծայրին, Միամիտ մարդկանց քարշելու համար։ Ահա պոետն էլ պատրանքով հարբած՝ երվեց մի անգամ ժըպտուն աչքերի, Ու որքա՜ն տանջվեց, տառապեց խաբված, Ու որքա՜ն սըրտում գանգատներ ունի... Դու շատ մի՛ խաբվիր ժըպտուն աչքերից. Շատ անգամ նըրանք ծաղիկներ են վառ, Ծըլում են սըրտի ավերակներից, Տըխուր հատակը ծածկելու համար։ Ահա պոետն էլ՝ տառապած մի մարդ, Որ սրտում այնքան գանգատներ ունի, Բայց հաճախ այնպես ժըպտում է զըվարթ, Ասես թե քեզնից բախտավոր լինի։ 1894 Глазам озорным – нет веры не зря! - Как часто они - подобно цветам, - Над бездной потерь - цветеньем горя Погибель сулят - доверчивым нам. Поэта я знал, - который сгорел В манящем огне - очерй озорных, И много страдал, - и много терпел, И столько обид - познал через них. На взгляд озорной - польстишся ли ты? Ведь часто он есть - лишь яркий ковер, Покрывший едва - осколки мечты, Цветами сокрыв - безрадостный взор. Тот самый поэт, - печальный герой, В пропащей душе – обиды храня, Так радостен он - в беседах со мной, Что кажется, он – счастливей меня. Quote Link to post Share on other sites
Bagirka Posted September 22, 2008 Author Report Share Posted September 22, 2008 (edited) Песнь о Своем (из Чаренца) ТАГ АНДЗНАКАН Տաղ անձնական Թողած Կարսում, գետի ափին, տունս՝ շինված անտաշ քարով, Կարսը թողած, Կարսի այգին ու հայրենի երկինքը մով Եվ Կարինե Քոթանճյանին անգամ չասած մնաս բարով- Ա՜նց եմ կենում հիմա օտար քաղաքների ճանապարհով: Անց եմ կենում, շուրջս- մարդիկ , շուրջս դեմքեր հազա՜ր-հազա՜ր. Շուրջս աշխարհն է աղմկում, մարդկային կյանքն անհավասար. Եվ ո՞վ կասի՝ ինչո՞ւ ես դու, և ով կասի, թե ո՞ւր հասար,- Դեմքերը, ախ, բութ են այնպես՝ կարծես շինված են տապարով: Գորշ, տաղտկալի ու խելագար երգ է կարծես այս կյանքը մի. Ինչ-որ մեկի սրտում բացված- վերք է կարծես այս կյանքը մի. Եվ ո՞ւմ համար- էլ ո՞ւմ համար կարոտակեզ երգե հիմի Սիրտս՝ լցված տարիների սեղմ արճիճով ու կապարով: Բայց շուրջս թող որքան կուզե աշխարհը այս խնդա, ցնդի- Ես- հաշմանդամ ու խելագար ու հավիտյան վտարանդի՜ Դեպի երկինք պիտի գնամ, դեպի եզերքը Ամենտի- Իմ բարձր, հին ու աստղային երազների ճանապարհով... Ու էլ ամե'ն մեղքի համար սիրտս հիմա ունի ներում. Պիտի անդարձ ես հեռանամ, պիտի գնամ՝ ա'չքս հեռուն. Թե Կարինե Քոթանճյանին տեսնեք Կարսի փողոցներում- Ասե'ք նրան՝ Չարենցն ասավ- մնաս բարո՜վ, մնաս բարո՜վ... Покинут Карс, где у реки - мой старый дом, родимый кров. Покинув Карс, - его сады, лазурь небес, печаль отцов, Любмиой не успев сказать последних слов, прощальных слов - Бреду по улицам чужих, едва знакомых городов. Брожу один. Кругом - толпа, и много тысяч лиц вокруг. И суетится бренный мир; людская жизнь - извечный круг. Никто не знает, кто ты есть. Никто не спросит: враг ли, друг? Ах, лица эти так пусты - работа грубых топоров. Жизнь - словно песня, что тоску больную петь не устает, Жизнь - словно рана, что увы, едва ль на сердце заживет. И не жалеет ни о чем, и ни о ком уж не поет Моя душа: в ней ран свинец, в ней - груз растраченных годов И ошалело вкруг меня мир бренный суетится - пусть! А я - устал. Безумен я. Изгнанник вечный - удалюсь На небеса! На небеса! На край Вселенной устремлюсь Дорогой млечною своих прекрасных, давних, звездных снов. И каждый грех отпущен мне. И сердце спит, покоен будь. Я удаляюсь навсегда в свой безвозвратно дальний путь. Но если в Карсе невзначай её ты встретишь где-нибудь, То от Чаренца передай: прощай навечно и забудь. Edited September 22, 2008 by Bagirka Quote Link to post Share on other sites
Bagirka Posted September 22, 2008 Author Report Share Posted September 22, 2008 (edited) Из Чаренца, ЛУСАМПОПИ ПЕС АХЧИК. Լուսամփոփի պես աղջիկ աստվածամոր աչքերով Թոքախտավոր թափանցիկ մարմնի պես երազի Կապուջտ աղջիկ ակաթի ու կաթի պես հոգեթով Լուսամփոփի պես աղջիկ........... Ես ինչ անեմ, ինչ անեմ որ չմեռնի իմ հոգին Որ չմարի իմ հոգին քո ակաթե աչքերում Ես ինչ անեմ, որ մնա ծիածանը երեքգույն Որ չցնդի չմարի իմ հոգու հերուն....... Լուսամփոփի պես աղջիկ աստվացծամոր աչքերով Թոքախտավոր թափանցիկ մարմնի պես երազի Կապուջտ աղջիկ ակաթի ու կաթի պես հոգեթով Լուսամփոփի պես աղջիկ........... Мне лампадкой зажжена, дева с Образом в глазах, И болезненно-нежна, словно чрево грез моих, Синевой прозрачных дум – ублажительно проста, - Дева с Образом в глазах... Подскажи мне, как не пасть, не увязнуть в бытии, Мне свою постичь бы суть в этих ангельских глазах, Мне сберечь бы в трех цветах эту радугу души, Чтоб навечно сохранить светлый путь ее... Мне лампадкой зажжена, дева с Образом в глазах, И болезненно-нежна, словно чрево грез моих, Синевой прозрачных дум – ублажительно проста, - Дева с Образом в глазах... Edited September 22, 2008 by Bagirka Quote Link to post Share on other sites
Bagirka Posted September 22, 2008 Author Report Share Posted September 22, 2008 (edited) Ваан Терян, Карусель (Огромная прсьба к модератору раздела поместить в этом сообщении оригинал) Ты кружишь, карусель, ты жива! Только песня твоя не нова... И восторг и веселье и блажь В бесконечном бредовом дыму, Да и нежность - ты мне не отдашь - Я обман этот сердцем пойму... Ты кружишь, карусель, ты жива! Только песня твоя не нова... И любви проявленья в ночи - Нас мотивом дурманят своим, Сами лжем – или ложь в нас звучит? Мир поет – или мы голосим? Ты кружишь, карусель, ты жива! Да и песня твоя не нова... И была у нас счастья страна, - Золотой излучавшая свет, Из улыбок и грез соткана, Та, которой, увы, уже нет! Ты кружишь, карусель, ты жива! Только песня твоя не нова... Ты скажи – ты ли плачешь сейчас, - От досады, томленья, тоски, - Или мир весь рыдает за нас - За угасшие грез огоньки? Ты кружишь, карусель, ты жива! Только песня твоя не нова... Помнишь песню в той яркой стране - То и дело ее ты поешь! «Я любил тебя, - ты меня – нет!» Все не ново – ни правда, ни ложь!... Ты кружишь, карусель, ты жива! Только песня твоя не нова... И прошедших времен старый вальс, И аллейка в пустынном саду, И любви поцелуй в лунный час - Все отныне в томящем бреду! Ты кружишь, карусель, ты жива! Только песня твоя не нова... Вот опять кто-то в пляске кружит - Тайна пляски – безумно хитра... В песне вечной – с названием «Жизнь» - Он – потом, ты – сейчас, я – вчера... Ты кружи, карусель, ты жива! Только песня твоя не нова... Edited October 6, 2008 by Bagirka Quote Link to post Share on other sites
SAS Posted October 6, 2008 Report Share Posted October 6, 2008 Պտտվիր, պտտվիր կարուսել, Ես քո երգը վաղուց եմ լսել... и т.д., писал не Исаакян, а Терьян. Quote Link to post Share on other sites
Bagirka Posted October 6, 2008 Author Report Share Posted October 6, 2008 Ой, прошу прощения, - спасибо за уточнение, сейчас отредактирую. Quote Link to post Share on other sites
Bagirka Posted January 17, 2010 Author Report Share Posted January 17, 2010 Парйуйр Севак ԴՈԻ Դո՛ւ՝ երկու տառ, Դո՛ւ՝ հասարակ մի դերանուն, Եվ ընդամենն այդ քո երկու հատիկ տառով Այս բովանդակ աշխարհին ես ինձ տեր անում... Ու ես գարնան հողի ն՚ման Քո կենսատու ջերմությանն եմ ընտելանում... Դո՛ւ` երկու տա՛ռ, Եվ ահա ես Երջանկութան համն ես զգում իմ բերանում, Անջատամին ըմբերանում Եվ թերանում եմ կատարել հրամանը տառապանքի... Դո՛ւ՝ երկու տա՜ռ, Ու ես, անգի՛ն, Ինձանից ինքըս վերանում՝ Փոշիացած հերոսների Ու ծնվելիք հանճարների Դասակին եմ ընկերանում... Դո՛ւ՝ երկու տա՛ռ, Ու երբ հանկարծ Թողնում ես ինձ ու հեռանում՝ Լքված տան պես ճեղք եմ տալիս, Ծեփըս թափում, անտերանում, Եվ կսկիծը, ցեցի նման, Բույն Է դնում իմ սյուն՚ի մեջ, Զեղունի մեջ ու գերանում... Դո՛ւ՝ երկու տա՜ռ, Դո՛ւ՝ հաստրա՜կ մի դերանուն... Ты Ты -Буквы две, Ты - лишь местоимение. И этим сочетаньем двух волшебных букв - Ты целый мир даешь мне во владение... А мне - как почве по весне - Тепло твое приносит возрождение! Ты - буквы две! И это есть Тот счастья вкус, который ощущаю, И чем страданья унимаю, Разлуке не подавластен я – ведь слово «ты» я знаю! Ты - бкувы две! Они меня Возносят враз над суетой, Герою сказочных времен И гению, что не рожден – Я ровня, если Ты со мной! Ты - буквы две! Но ты ушла, Меня оставив одного – Я – в трещинах, как дом пустой, И известь сыплется бедой, Тоска съедает словно моль, И медленно гнездится боль, - Везде где раньше был покой... Ты -Буквы две, Ты - лишь местоимение. Quote Link to post Share on other sites
Bagirka Posted July 30, 2010 Author Report Share Posted July 30, 2010 Պարույր Սեվակ / Паруйр Севак Քունս չի տանում, Դու էլ մի քնիր, Հետս էլ կրկնիր, Որ Հայաստանում Հիմա գարունը Բացվել է արդեն. Թողած հին հունը` Գետերը հորդել, Պղտոր ու խելառ Դես-դեն են խփվում: Կանաչից հարբած` Գառներ ու հորթեր Լեռնալանջերին Խայտում են, ծփում: Մոշու թփեր են Չորս բոլոր աճել: Մի մոլոր գառնուկ Պճեղն է դաջել Ոլոր կածանի Կիսաթաց հողին: Խախալի վրա Մի բուռ հին կաղին Տվել է իրեն Լու՜ռ արևկողին: Կոճղը դարձրած Իր համար սեղան` Պսակ է գործում Մի պուճուր տղա Ու գցում վզին Իր ծիրան եզի: Իսկ մա՜յրը տղի … Պառավն անտեղի, Զու՜ր է տեղ գցել Քնելու համար. Նա, ինձ պես, գուցե Չի քնել հիմա, Նա՜, որին դեմքով Ես շա՜տ եմ նման … … Քունս չի տանում, Դու էլ մի քնիր, Հետս էլ կրկնիր, Թե ի՞նչ եմ անում Ես ի՞նչ եմ անում Ո՛չ Հայաստանում … Уснуть невмочь мне, не усни и ты, И в унисон со мной воспой цветы Весны хмельной в Армении родной. Забыв о русле, мутною рекой В безумьи воды растеклись ручьями. Тельцы, ягнята, опьянясь травой, Игриво скачут там между холмами. Разросся мош, нигде прохода нет, И агнец блудный на земле сырой Копытцем нежным сделал легкий след. А горстка желудей, там на тропе - Немое солнце поглотит в себе. На старом пне, устроенном под стол, Венок мальчишка босоногий сплел, Бычку на шею бережно надев. И милая его старушка-мать Себе напрасно стелет на ночь спать, Ей, как и мне, не насладиться сном, - Ей, на кого я так похож лицом. Мне не уснуть, и ты не спи, прошу Я в унисон с тобой – себя спрошу: Зачем мы не в Армении, зачем? Quote Link to post Share on other sites
Nazel Posted July 31, 2010 Report Share Posted July 31, 2010 Баги, молодец! Quote Link to post Share on other sites
Nazel Posted July 31, 2010 Report Share Posted July 31, 2010 Баги, молодец! Quote Link to post Share on other sites
Bagirka Posted July 31, 2010 Author Report Share Posted July 31, 2010 Дважды спасибо, Назель-джан! Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.