Satenik Posted November 29, 2003 Report Share Posted November 29, 2003 ԱՅԳԵՊԱՆԻ ԱՂՋԻԿԸ Դուրս է եկել, ոտաբոբիկ կանգնել հողին ՈՒ նայում է, նայում հեռուն, Հողից խայտանք է բարձրանում, փոխվում դողի ՈՒ կրծքի տակ քաղցր եռում: Սև են ծամերն, իսկ երեսից լույս է ծորում, Բարալիկ է` նման վազի, Այս գարնան հետ աչքերի մեջ նրա խորունկ Ցոլքն է ուրիշ մի երազի: Այս գարնան հետ, ախր, շատ է գեղեցկացել, Դարձել թախիծ ու կարոտանք, Չթե շապիկն այս գարնան հետ նե'ղ է դարձել, Սեղմել կրծքի ալիքը տաք: Ինչ-որ դողից թրթռում է թևը հոնքի, ՈՒ նա աչքերն է լուռ փակում, Բոբիկ է նա, հողը հրաշքն իր զարթոնքի Նրա մեջ է շարունակում... Quote Link to post Share on other sites
Romeo Posted December 27, 2003 Report Share Posted December 27, 2003 *** Ես հաշտ էի ապրում իմ բախտի հետ Ու տարբերում հստակ չարն ու բարին, Բայց դու ինչո՞ւ եկար, իմ սեթևեթ, Ու կանգնեցիր սիրուս ճանապարհին: Ինչո՞ւ եկար, որ ես ոչինչ, ոչինչ Չհասկանամ նորից պատանու պես, Ոչ հայացքները քո խրթին ու ջինջ, Ոչ հմայքները քո և չար և հեզ: Ինչո՞ւ եկար, որ ես երազանքիս Շքեղ գաղտնարանը նորից բանամ, Ծիածաններ, գույներ հանեմ անգին, Քեզ զարդարեմ ու լուռ սքանչանամ: Որ քեզ հանեմ լուսե մի բարձունքի Ու կերպարանքը քո լույսով ցողեմ, Մաքրության մեջ վճիտ իմ արցունքի Ամբողջ քո հասակը արտացոլեմ: Եվ որ հետո, հետո բերեմ քեզ վար Իբրև իմ իսկ ձեռքով կերտված բագին... Ես հաշտ էի ապրում, ինչո՞ւ եկար Ինձ մատնելու այս հին տառապանքին: Quote Link to post Share on other sites
Romeo Posted December 27, 2003 Report Share Posted December 27, 2003 ՁՄՌԱՆ ԳԻՇԵՐ Ձյո՜ւն է գալիս դրսում... Եվ որքան լավ է այս Գիշերի մեջ նստել ու անրջել, Խորհել, որ կյանքը կա, որ աշխարհում դու կաս, Որ գարուն կա պահված հողի մեջ ջերմ... Որ դու իջնող ձյունի քնքշությունը հագած Այս գիշերով խաղաղ կարող ես տունն իմ գալ, Ներշնչանքի նման սպասված և սակայն Ներշնչանքի նման անակնկալ: Որ դու կարող ես գալ այս գիշերով խաղաղ՝ Թարթիչներիդ վրա ձյունն սպիտակ, Քո մատներով քնքուշ՝ մազերիս հետ խաղալ Ու մեղմորեն շոյել ճակատս տաք: Որ կարող է քո սև թարթիչներին իջած Ձյունափոշին հալվել իմ տաք շնչից, Ու կարող ես դու ինձ գիշերի մեջ ժպտալ Սիրո մաքուր-մաքուր արտասուքի միջից: Ձյո՜ւն է գալիս դրսում... Եվ որքան լավ է այս Գիշերի մեջ նստել ու անրջել, Խորհել, որ կյանքը կա, որ աշխարհում դու կաս, Որ գարուն կա պահված հողի մեջ ջերմ: Quote Link to post Share on other sites
Romeo Posted December 27, 2003 Report Share Posted December 27, 2003 *** Ժամն է արդեն, սիրելիս, եկ բաժանվենք մենք անձայն, Ամեն մեկս մեր բախտին ու կորստին մեր հլու... Ամառային խելահեղ այն ամպրոպները անցան, Սիրտս խաղաղ է հիմա և ուժ ունի ներելու: Աշնան հավքերը չվել, կարկաչել են երկնքով, Եվ հոգնաբեկ ծառերից քամին տերև է տանում, Համբուրելով է տանում ու տանում է քնքշանքով Ու տանում է նա այնպես, ասես շնորհ է անում: Այս կարոտի ցավի հետ ես մտերիմ եմ վաղուց, Ծանոթ ու լավ եմ ծանոթ, աշնան քամու արածին... Ինչ տխո՛ւր է, երբ բարակ, անգույն անձրև է մաղում, Երբ խանդի շանթը չկա, ու ներում են սիրածին... Quote Link to post Share on other sites
Romeo Posted January 20, 2004 Report Share Posted January 20, 2004 *** Հովի շունչը կար ու հովի թև, Ու լուսին կար խոշոր, Եկել էր նա՝ հագին թեթև, Հագին բարակ մի շոր: Եկել էր նա, եկել թաքուն, Բայց հլու չէր, ա՜խ, չէր, Գալարում էր մեջքը ճկուն Եվ ուզում էր փախչել: Բայց վախվորած սիրտը սրտիս Ուրի՜շ բան էր ասում... Ու բուրում էր նրա շուրթերից Մեղքի համը հասուն: Հովե՜րն էին... կուրծքը բացին, Շա՜տ էր բարակ հագել, Ու լուսնի տակ թպրտացին Տատրակի զույգ ձագեր: Եվ դողում էր, դողում էր նա՝ Հագին բարակ մի շոր... Շողում էին լուսնյակի տակ Արցունքները խոշոր... Quote Link to post Share on other sites
SAS Posted January 20, 2004 Report Share Posted January 20, 2004 *** Չեմ հիշում հիմա, թե անունն ի՞նչ էր... Հայացքը տխուր, տխուր ու ջինջ էր: Մորթը սևուկ էր ու չալ էր պոչը, Աստղերի հետ էր նրա հաչոցը: Նրա ոռնոցը լուսնի դեմքին էր, Ու նրա տեղը մեր տան շեմքին էր: Հետո ամեն ինչ մեգ-մշուշում է, Եվ մշուշի մեջ ոռնում է շունը: Նա մեր գնալու հոտը առել էր, Ցավից կուչ եկել ու տառապել էր: Տխուր էր այնպես ու սրտադող էր, Ոռնում էր անվերջ, փորում էր հողը: Եվ շան մասին էր իմ տատի հարցը. -Ի՞նչ պիտի լինի խեղճ արարածը: Հետո ամեն ինչ մեգ-մշուշում է, Ու մշուշի մեջ ոռնում է շունը: Մեր բեռը կապած ու ձին բարձած էր, Մեր դռան առաջ արցունք ու լաց էր: Շունը կլանչում, շեմքը թողնում էր, Փաթաթավում տատիս, տխուր ոռնում էր: Մերթ վազում դեպի մեր քարավանը, Մերթ ետ էր դառնում, պառկում դռանը: Հարցում էր անում, ասես, մեր շունը. Թե թողնի՞ արդյոք այգին ու տունը, Ծանոթ աստղերը, ծանոթ լուսինը, Որ ամեն գիշեր մեր տան ուսին էր: Հետո ամեն ինչ մեգ-մշուշում է, Ու մշուշի մեջ ոռնում է շունը: Տխուր զնգում է ձիու զանգակը, Մեր ճամփան հեռու երկնքի տակ էր: Ու քանի անգամ, ախ, քանի-քանի, Նա եկավ հետքով մեր քարավանի: Հևիհև էր նա, լեզուն հանած էր, Խոնավ աչքերում խոնավ մի հարց էր: Փաթաթվում էր ինձ, լիզում էր ձեռքս, Կիսում էր հացս, կիսում էր վերքս: Ոռնում, վայում էր նա գիշերն ամբողջ Ու ետ սլանում իր եկած ճամփով: Հետո ամեն ինչ մեգ-մշուշում է, Ու մշուշի մեջ ոռնում է շունը: Կլանչում էր նա, վազում հևիհև Մեր քարավանի ու մեր տան միջև... Quote Link to post Share on other sites
Satenik Posted August 3, 2004 Author Report Share Posted August 3, 2004 ՍԱՍ, մի բանաստեղծություն ուներ Վահագն Դավթյանը, չեմ հիշում ոնց էր կոչվում, բայց ծառի կեղևի մասին էր (ես կճկվեմ քեզ հետ...), դու տպել էիր մի ժամանակ, հիշո՞ւմ ես: Որ շատ խնդրեմ, կտպե՞ս այստեղ: Quote Link to post Share on other sites
SAS Posted August 3, 2004 Report Share Posted August 3, 2004 Ռազմիկ Դավոյանի բանաստեղծությունն է՝ «Բա՛ց կեղևդ, ծառ« խորագրով : Շատ բարի, այսօր անպայման կտպեմ: Quote Link to post Share on other sites
Angel Posted September 3, 2005 Report Share Posted September 3, 2005 erexeq, срочно нужна фотка Вагана Давтяна! из Ереванских кто-то может отсканерить??? плиииииииз Quote Link to post Share on other sites
Arm_Lionne Posted December 19, 2005 Report Share Posted December 19, 2005 (edited) Կանչ Ու ես ասում եմ._ կանգնիր, առավո´տ Ես էլ եմ գալիս, Այնպես է թվում, թե հեռու հեռվից Ինձ ձայն են տալիս: Ու ես չգիտեմ, դա անլսելի Զնգյո՞ւն է քարի Շշո՞ւկը հողի, թե՞ սոսափյունը Սոսյաց անտառի: Ու ես չգիտեմ, անդունդում կորած Գե՞տն է տվայտող, թե՞ հին խաչքարից ինձ ձայն է տալիս Մամռոտած մի տող: Լռությո՞ւնն է դա ճգնակեցությամբ Ապրող անձավի, թե´ կաթիլ-կաթիլ մորմոքն է քամվում Հնամյա ցավի: Գուցե լեռներում վարգում է մի որբ, Տխուր հովատակ Եվ կապույտի մեջ փշրվում է խուլ Վրնջոցը տաք: Կամ գուցե, գուցե դա դարեր առաջ Ինձանից զատված Իմ իսկ ղողանջն է, որ ետ է դառնում Մաքուր ու զտված: Այդ կանչերի մեջ մի կորած, հեռու Աշխարհ է լալիս: Ու ես ասում եմ._ կանգնիր, արավո´տ, Ես էլ եմ գալիս: Edited December 19, 2005 by Arm_Lionne Quote Link to post Share on other sites
Arm_Lionne Posted February 10, 2006 Report Share Posted February 10, 2006 Ես չգիտեմ, ի՞նչ ես շահում Քո քմահաճ խաղից, Բայց ես՝ մի ողջ պատանություն Ու մի մաքուր թախիծ: Գուցե հրճվում ես դու թաքուն, Որ հանգիստս տարար, Իսկ ես աչքերս եմ լուռ փակում Ու իմն է լույսն արար: Գուցե շոյում է քեզ սրտիս Շփոթմունքը վրդով, Իսկ ես հարուստ եմ սիրելիս, Իմ շփոթված սրտով: Գուցե դու չար սատանությամբ ծիցաղում ես, խաբում, Իսկ ես գտած պատանության Երկինքներն եմ չափում: Բայց սիրելիս, ինչ էլ լինի, Եթե խաբես անգամ, Շնորհակալ եմ քեզանից Հարյուր, հազար անգամ: Quote Link to post Share on other sites
Arm_Lionne Posted February 10, 2006 Report Share Posted February 10, 2006 Դու խուժեցիր իմ բախտի մեջ Իբրև մի տոթ հարավ, Տվիր լույսի շնորհը մեծ, Բայց և մի խոր ծարավ: Մերթ կանչելով՝ խուսափեցիր, Խուսափելով՝ եկար, Մերթ հով եղար, սոսափեցիր, Ու մերթ՝ մրրիկ մի չար: Մերթ ապառաժ դարձար ու վեմ Ու մերթ՝ փխրուն մի սիրտ: Մերթ մթնեցիր, որ մոլորվեմ, Մերթ տո´նն արիր լույսիդ: Իմ կարոտի ու ապասման Գիշերներին ի վարձ Դու ինձ թողիր անպատասխան Ու անմեկին մի հարց: Անզոր եղա ես քո անափ Լույսն ու մութը դատել, Անզոր եղա քեզ հասկանալ, Անզոր եղա ատել... Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.