Arm_Lionne

Հոգեբանական տեսանկյուինց ես ուսումնասիրել եմ երազ տեսնելու երևույթը և կարծես թե ինձ համար ամեն ինչ պարզ է: Երազի միջոցով կանխագուշակությունները և´ գիտական, և´ հոգևոր տեսանկյունից համարվում է սնոտիապշտություն: Ապա ինչպե՞ս բացատրել Աստվածաշնչի բազում դեպքերը որտեղ նկարագրվում է, թե ինչպես է Աստված երազի միջոցով խոսել մարդկանց հետ, կամ էլ տեղեկություններ տվել ապագայի հետ կապված: Ինձ համար շատ բաներ անհասկանալի են հոգևոր տեսանկյունից: Խնդրում եմ բացատրեք, եթե դժվար չէ

Encore un petit jeu , mais cette fois en francais Alors, la règle est simple..par example j’écris un mot (union), le deuxième doit dire un nouveau mot commençant par la dernière lettre du dernier mot (neige) échecs

Скажи мне кто твой друг и я скажу кто ты Ասա` ո՞վ է ընկերդ, ասեմ` ով ես դու Можно ли судить о человеке по его друзьям? Влияют друзья на индивидуальность человека или всё-таки не смотря на окружения можно оставаться всегда собой? Эта цитата оправдывает себя ?

Սիրելի ֆորումցիներ, շնորհավորում Ձեր գալիք Ամանորն ու Սուրբ Ծնունդը Մաղթում ենք ամենայն բարիք: Թող գալիք տարին միայն դրական ու հաճելի հոգեկան հույզեր Ձեզ պարգևի Սիրով՝ Arm_Lionne ( Արաքսյա) և Lateralis ( Մարիամ)

Մարսել ջան ծնունդդ շնորհավոր Մաղթում եմ , որ քո առջև դրած բոլոր նպատակները իրականանան Եղիր առողջ ու երջանիկ և երբեք մի կորցրու բարությունդ ու հումորի զգացումը, մնացածը ձեռք բերովի ա

Клиническая смерть - своеобразное переходное состояние между жизнью и смертью, начинается с момента прекращения деятельности центральной нервной системы, кровообращения и дыхания и продолжается в течение короткого промежутка времени, пока не разовьются необратимые изменения в головном мозге. С момента их наступления смерть расценивается, как биологическая (в контексте этой статьи мы уравниваем понятия социальной и биологической смерти ввиду необратимости процессов, происшедших в организме). Таким образом, главной динамической характеристикой клинической смерти является возможная обратимость этого состояния. Во время клинической смерти дыхание и кровообращение отсутствуют, наблюдается полная арефлексия, однако клеточный обмен веществ продолжается путем анаэробного гликолиза. Постепенно запасы гликогена в мозге истощаются, и нервная ткань умирает. Принято считать (Г.А.Рябов), что в обычных условиях срок клинической смерти у человека составляет 3-6 минут. Необходимо учитывать, что необратимые изменения в филогенетически молодых образованиях головного мозга (кора) наступают гораздо быстрей, чем в более древних (ствол, продолговатый мозг). При полной гипоксии в коре и мозжечке за 2 - 2.5 мин. возникают фокусы некроза, а в продолговатом мозге даже через 10-15 мин. погибают лишь единичные клетки Կլինիկական մահը մահվան վերջին փուլն է: Ակադեմիկոս Վ. Ա. Նեգոսկու խոսքերով “կլինիկական մահն արդեն կյանք համարվել չի կարող, սակայն այն դեռևս մահ էլ չի: Այն նոր հատկության առաջացում է` դադար անընդհատության մեջ: Կենսաբականական առումով այս վիճակը հիշեցնում է անաբիոզի (կենսադադարի), չնայած համակշիռ չէ նրան”: Կլինիկական մահը հետադարձ իրավիճակ է, իսկ շնչառության կամ արյունաշրջանառության դադարի փաստը մահի վրա հասնելու ապացույց համարել չի կարելի: Կլինիկական մահվան նշաններ են. 1. Շնչառության բացակայություն; 2. Սրտի բաբախի բացակայություն; 3. Ընդհանուր գունատություն կամ ընդհանուր ցիանոզ; 4. Ակնաբիբերի անզգայությունը լույսի նկատմամբ: Կլինիկական մահի երկարությունը պայմանավորված է այն ժամանակահատվածով, որի ընթացքում անոկսիայի պայմանում գլխուղեղի գլխավոր հատվածները կարող են պահպանել իրենց կենսական հատկությունները: Բնութագրելով կլինիկական մահը Վ. Ա. Նեգովսկին 2 ժամանակահատված է դրան տալիս: Համաձայն առաջինի կլինիկական մահը տևում է ընդամենը 5-6 րոպե: Դա այն ժամանակահատվածն է, երբ նորմալ ջերմաստիճանային պայմաններում անոկսիայի դեպքում գլխուղեղը պահպանում է իր կենսունակությունը: Համաշխարհային պրակտիկան ապացուցում է այն հանգամանքը, որ այդ ժամանակահատվածից հետո մարդու վերակենդանացումը հնարավոր է, սակայն արդյունքում ի հայտ է գալիս մաշկի դեկորտիկացիա (չորակեղևում): Սակայն կարող է լինել նաև կլինիկական մահի երկրորդ ժամանակահաված, որը հանդիպում է բժշկական օգնություն ցույց տալու կամ այլ յուրահատուկ պայմանների դեպքում: Կլինիկական մահի երկրորդ ժամանակահատվածը կարող է տևել տասնյակ րոպեներ, սակայն այս դեպքում վերակենդանացման գործընթացը բավականին արդյունավետ կլինի: Կլինիկական մահի երկրորդ ժամանակահատվածը դիտվում է այն ժամանակ, երբ հատուկ պայմաններ են ստեղծվում հիպօկսիայի կամ անօկսիայի դեպքում դանդաղեցնելու գլխուղեղի բարձրագույն հատվածներում ընթացքող գործընթացների դեգեներացիան: Կլինիկական մահի տևողությունը երկարաձգվում է հիպոթերմիայի պայմաններում, էլեկտրական հոսանքով հարվածի ձևով և ջերմացմամբ: Կլինիկական պայմաններում դրան կարելի է հասնել ֆիզիկական ազդեցության ճանապարհով` օգտագործելով այնպիսի դեղանյութեր, որոնք ստեղծում են անաբիոզի, հեմոսորբցիայի նման վիճակներ, թարմ (ոչ կոնսերվացված) արյան ներարկում և այլն: Սակայն ոչ միայն կլինիկայում են հանդիպում կլինիկական մահվան դեպքերը: Տարիներ առաջ լրագրերում բազմիցս գրվեց նորվեգացի մի տղայի մասին, որը չմուշկներով սահելու ժամանակ գետի սառույցի կոտրման պատճառով ջրասույզ էր եղել: Նրան սառույցի տակից հանել են 40 րոպե հետո: Բժիշկներին հաջողվել է վերակենդանացնել նրան, արդյունքում նրա գլխուղեղի և ոչ մի կենսական ֆունկցիա չի խախտվել: Սովորական պայմաններում շնչառական ուղիների ջրով լցվելու դեպքում, այսինքն ջրասույզ լինելու դեպքում մահը վրա է հասնում 5-6 րոպեից: Հիպոթերմիայն, որն առաջացել էր սառը ջրի ազդեցության տակ, հնարավորություն է տվել գլխուղեղի բջիջներին պահպանել կենսունակությունը երկար ժամանակահատվածում, գրեթե 10 անգամ ավելի երկար, քան նորմալ պայմաններում: Եթե վերակենդանացման “աշխատանքներ” չեն կատարվում կամ անօգուտ են լինում, ապա վրա է հասնում կենսաբանական կամ իրական մահը, որն իրենից ներկայացնում է բջիջների և հյուսվածքների ֆիզիոլոգիական գործընթացների վերջնական դադարում: Թարգմանությունը` Cassiopeia ©

ЗДЕСЬ И СЕЙЧАС - ПРОШЛОЕ И БУДУЩЕЕ Бытие существует только здесь и сейчас (hic et nunc). Обладание существует только во времени - в прошлом, в настоящем и будущем. При ориентации на обладание мы привязаны к тому, что накопили в прошлом: к деньгам, земле, славе, социальному положению, знаниям, детям, воспоминаниям. Мы думаем о прошлом, и наши чувства -- это воспоминания о прошлых чувствах (или о том, что мы принимаем за таковые). (В этом заключается сущность сентиментальности.) Мы суть прошлое, и мы можем сказать: "Я - это то, чем я был". Будущее - это предвосхищение того, что станет прошлым. И при установке на обладание оно воспринимается как прошлое, что находит свое выражение в словах: "У этого человека есть будущее"; это значит, что этот индивид будет обладать многими вещами, даже если он сейчас их не имеет. В рекламе компании Форда: "В будущем Вас ждет Форд" - ударение делается на том, что вы будете обладать автомобилем; точно так же при некоторых сделках продаются и покупаются "будущие товары". Основа обладания одна и та же, независимо от того, с чем мы имеем дело с прошлым или будущим. Настоящее - это точка, где прошлое встречается с будущим, это станция на границе двух времен, соединяющая их и качественно ничем от них не отличающаяся. Бытие не обязательно существует вне времени, но время вовсе не довлеет над ним. Художник имеет дело с красками, холстом, кистями, скульптор с камнем и резцом. Но творческий акт, "образ" того, что они намерены создать, выходит за пределы времени. Это вспышка или множество вспышек, но ощущение времени в таком "видении" отсутствует. Все это в равной мере относится и к мыслителям. Конечно, они фиксируют свои мысли во времени, но творческое постижение их - это вневременной акт. И это характерно для каждого проявления бытия. Переживание любви, радости, постижения истины происходит не во времени, а здесь и сейчас. Эти здесь и сейчас суть вечность, или вневременность. Однако вечность вовсе не представляет собой бесконечно долгое время, хотя именно такое ошибочное представление очень распространено. Говоря об отношении к прошлому, следует сделать одну важную оговорку. Наши ссылки на прошлое - это воспоминания, размышления о нем; при таком способе "обладания" прошлым оно мертво. Однако можно вернуть прошлое к жизни. Можно пережить какую-нибудь ситуацию нашего прошлого так сильно и живо, как будто она происходит здесь и сейчас. А это значит, что можно воссоздавать прошлое, возвращать его к жизни (то есть в символической форме воскрешать умершее). И в той мере, в какой мы делаем это, прошлое перестает быть прошлым; оно есть нечто, происходящее здесь и сейчас. Будущее тоже может переживаться так, словно оно имеет место здесь и сейчас. Это происходит в тех случаях, когда какое-то будущее событие мы предвидим с такой точностью, что оно относится к будущему только "объективно", то есть как внешний факт, но не субъективно, не в нашем внутреннем опыте. Такова природа подлинной утопической мысли (в отличие от утопических грез); такова основа истинной веры, которая не нуждается во внешней реализации "в будущем", чтобы переживаемое стало реальностью. Понятия прошлого, настоящего и будущего, то есть времени, вошли в нашу жизнь потому, что они тесно связаны с нашим физическим существованием: ограниченной продолжительностью нашей жизни, необходимостью постоянно заботиться о своем организме, природой физического мира, из которого мы черпаем все, что нужно для поддержания жизни. Ведь жить вечно невозможно; смертным не дано игнорировать время или быть неподвластным ему. Ритмическая смена дня и ночи, сна и бодрствования, роста и старения, потребность поддерживать себя работой и защищать себя все эти факторы заставляют нас считаться со временем, если мы хотим жить, а наш организм заставляет нас хотеть жить. Но одно дело считаться со временем, и совсем другое подчиняться ему. Когда превалирует принцип бытия, мы считаемся со временем, но не подчиняемся ему. Когда же превалирует принцип обладания, считаться со временем означает подчиняться ему. В таком случае вещами являются не только вещи, но вообще все живое. Время начинает властвовать над нами. В сфере же бытия время оказывается свергнутым с престола; оно перестает быть идолом, который подчиняет себе всю нашу жизнь. В индустриальном обществе власть времени безгранична. Современный способ производства требует, чтобы любое действие было точно "хронометрировано", чтобы не только работа на бесконечном конвейере, но и вообще большинство видов нашей деятельности подчинялись бы фактору времени. Более того, время - это не только время, "время -- деньги". Из машины нужно выжать максимум: вот почему машина навязывает рабочему свой ритм. Именно посредством машины властвует над нами время. Лишь в часы, свободные от работы, создается у нас видимость какого-то выбора. И тем не менее мы чаще всего организуем свой досуг так же, как и работу, или восстаем против тирании времени, предаваясь абсолютной лени. Однако безделье, если не считать делом неподчинение времени, только иллюзия свободы, на самом деле это всего лишь условное освобождение от тюрьмы, имя которой - "время". Фромм Эрих

Если я не за себя, то кто же встанет за меня? Если я только для себя, то кто же я такой? Если не сейчас, то когда? Erich Fromm ©

Happy birthday dear Artur. I wish you all the best , good health and great happiness and may all your dreams come true You are my future favorite actor in Hollywood Take care of yourself

Եկեք այստեղ գրենք ուսանելի , իմաստուն առակներ և խորհենք դրանց շուրջ ու հետևություններ անենք: Давайте постить тут притчи, поразмыслить над ними и сделать свои собственные выводы ------------------------------------ Համալսարանում պրոֆեսորն իր ուսանողներին մի հարց տվեց. - Այն ամենը, ինչ գոյություն ունի ստեղծել է Աստվա՞ծ։ Մի ուսանող համարձակ պատասխանեց. - Այո, Աստված է ստեղծել։ - Աստված ստեղծել է ամեն ի՞նչ։ - Այո, պարոն,- պատասխանեց ուսանողը։ Պրոֆեսորը հարցրեց. - Եթե Աստված է ստեղծել ամեն ինչ, ուրեմն Աստված է ստեղծել չարը, քանի որ այն գոյություն ունի։ Եվ համաձայն այն սկզբունքի, որ մեր կատարած գործերն են մեզ բնութագրում, ուրեմն Աստված հենց ինքը չա՞րն է։ Ուսանողը, այդպիսի պատասխան լսելով, լռեց։ Պրոֆեսորը շատ գոհ էր ինքն իրենից։ Նա պարծեցավ ուսանողների մոտ, որ ինքը մեկ անգամ ևս ապացուցեց, որ Աստծո հանդեպ հավատը միֆ է։ Մեկ ուրիշ ուսանող ձեռք բարձրացրեց և ասաց. - Կարո՞ղ եմ ձեզ հարց տալ, պրոֆեսո՛ր։ - Իհարկե,- պատասխանեց պրոֆեսորը։ Ուսանողը վեր կացավ և հարցրեց. - Պրոֆեսոր, ցուրտը գոյություն ունի՞։ - Դա ի՞նչ հարց է, իհարկե, գոյություն ունի։ Դու երբևէ չե՞ս մրսել։ Ուսանողները ծիծաղեցին երիտասարդի հարցի վրա։ Նա ասաց. - Իրականում, պարոն, ցուրտը գոյություն չունի։ Ֆիզիկային օրենքների համաձայն, այն, ինչ մենք ցուրտ ենք անվանում, ջերմության բացակայությունն է։ Առարկան կամ մարդուն կարելի է ուսումնասիրել՝ ելնելով այն բանից, թե արդյո՞ք օժտված է էներգիայով, կամ էներգիա արձակու՞մ է։ Բացարձակ զրոն (-460°՝ ըստ Ֆարենհայթի) ջերմության լրիվ բացակայությունն է։ Այդ ջերմաստիճանում ողջ մատերիան դառնում է իներտ և հակազդելու անընդունակ։ Ցուրտը գոյություն չունի՛։ Մենք այդ բառը ստեղծել ենք, որպեսզի բնութագրենք, թե ինչ ենք զգում ջերմության բացակայության դեպքում։ Ուսանողը շարունակեց. -Պրոֆեսո՛ր, խավարը գոյություն ունի՞։ - Իհա՛րկե, գոյություն ունի։ - Դուք դարձյալ սխալվում եք, պարո՛ն, խավար նույնպես գոյություն չունի։ Իրականում խավարը լույսի բացակայությունն է։ Մենք կարող ենք ուսումնասիրել լույսը, բայց ո՛չ խավարը։ Մենք կարող ենք օգտագործել Նյուտոնի պրիզման, որպեսզի սպիտակ լույսը տարրալուծենք բազմաթիվ գույների և ուսումնասիրեք յուրաքանչյուր գույնի տարբեր ալիքների երկարությունները։ Դուք չեք կարող չափել խավարը։ Լույսի սովորական ճառագայթը կարող է թափանցել խավարի աշխարհը և լուսավորել այն։ Դուք ինչպե՞ս կարող եք իմանալ, թե որևէ տարածություն որքանով է խավար։ Դուք չափում եք, թե որքան լույս է առկա, այնպես չէ՞։ Խավարը մի հասկացություն է, որը մարդն օգտագործում է, որպեսզի նկարագրի, թե ինչ է կատարվում, երբ բացակայում է լույսը։ Ի վերջո, երիտասարդը հարցրեց պրոֆեսորին. - Պրոֆեսոր, չարը գոյություն ունի՞։ Այս անգամ պրոֆեսորը անվստահ պատասխանեց. - Իհարկե, ինչպես արդեն ասացի։ Մենք ականատես ենք դառնում նրան ամեն օր։ Դաժանություն, բազմաթիվ հանցագործություններ, բռնություններ՝ ողջ աշխարհով մեկ։ Այս օրինակները ոչ այլ ինչ են, եթե ոչ չարի դրսևորումներ։ - Չարը գոյություն չունի, պարո՛ն, կամ, համենայնդեպս, այն գոյություն չունի Նրա համար։ Չարը պարզապես ԱՍՏԾՈ բացակայությունն է։ Այն նման է խավարին և ցրտին. բառ է, որն ստեղծվել է մարդու կողմից՝ Աստծո բացակայությունը բացատրելու համար։ Աստված չի ստեղծել չարը։ Չարը ո՛չ հավատ է, ո՛չ սեր, որոնք գոյություն ունեն, ինչպես լույսն ու ջերմությունը։ Մարդու սրտում աստվածային սիրո բացակայությունն է չարը։ Այն նման է ցրտին, որ հայտնվում է, երբ չկա ջերմություն, կամ խավարին, որ տիրում է, երբ չկա լույս։ Պրոֆեսորը նստեց իր տեղը։ ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Профессор в университете задал своим студентам такой вопрос. — Всё, что существует, создано Богом? Один студент смело ответил: — Да, создано Богом. — Бог создал всё? — спросил профессор. — Да, сэр — ответил студент. Профессор спросил: — Если Бог создал всё, значит Бог создал зло, раз оно существует. И согласно тому принципу, что наши дела определяют нас самих, значит Бог есть зло. Студент притих, услышав такой ответ. Профессор был очень доволен собой. Он похвалился студентам, что он ещё раз доказал, что вера в Бога это миф. Ещё один студент поднял руку и сказал: — Могу я задать вам вопрос, профессор? — Конечно, — ответил профессор. Студент поднялся и спросил: — Профессор, холод существует? — Что за вопрос? Конечно, существует. Тебе никогда не было холодно? Студенты засмеялись над вопросом молодого человека. Молодой человек ответил: — На самом деле, сэр, холода не существует. В соответствии с законами физики, то, что мы считаем холодом, в действительности является отсутствием тепла. Человек или предмет можно изучить на предмет того, имеет ли он или передаёт энергию. Абсолютный ноль (–460 градусов по Фаренгейту) есть полное отсутствие тепла. Вся материя становится инертной и неспособной реагировать при этой температуре. Холода не существует. Мы создали это слово для описания того, что мы чувствуем при отсутствии тепла. Студент продолжил: — Профессор, темнота существует? — Конечно, существует. — Вы опять неправы, сэр. Темноты также не существует. Темнота в действительности есть отсутствие света. Мы можем изучить свет, но не темноту. Мы можем использовать призму Ньютона чтобы разложить белый свет на множество цветов и изучить различные длины волн каждого цвета. Вы не можете измерить темноту. Простой луч света может ворваться в мир темноты и осветить его. Как вы можете узнать, насколько тёмным является какое-либо пространство? Вы измеряете, какое количество света представлено. Не так ли? Темнота это понятие, которое человек использует, чтобы описать, что происходит при отсутствии света. В конце концов, молодой человек спросил профессора: — Сэр, зло существует? На этот раз неуверенно, профессор ответил: — Конечно, как я уже сказал. Мы видим его каждый день. Жестокость между людьми, множество преступлений и насилия по всему миру. Эти примеры являются не чем иным как проявлением зла. На это студент ответил: — Зла не существует, сэр, или, по крайней мере, его не существует для него самого. Зло это просто отсутствие Бога. Оно похоже на темноту и холод — слово, созданное человеком чтобы описать отсутствие Бога. Бог не создавал зла. Зло это не вера или любовь, которые существуют как свет и тепло. Зло это результат отсутствия в сердце человека Божественной любви. Это вроде холода, который наступает, когда нет тепла, или вроде темноты, которая наступает, когда нет света.

Որոշեցի Հայկ Խաչատրյանի "Տիգրան Մեծ" վեպից հատվածներ տպել այստեղ, որպեսզի կարդաք ու հասկանաք, թե ինչպիսի մեծ դժվարությամբ է հայ ժողովուրդը ապրելու ու գոյատևելու իր իրավունքը վաստակել ու պաշտպանել զենքի ուժով ( դեռևս մեր թվարկությունից առաջ ) : Մեր քաղաքական գործիչներին էլ չէր խանգարի կարդալ .... Շատ ուսուցանող գիրք է Angel ջան ցանկութայն դեպքում կարող ես տեղադրել նաև հայերեն Hayastan.com-ում Եթե սխալներ ու վրիպումներ գտնեք, խնդրում եմ հայտնեք ինձ, որպեսզի ուղղեմ Հաճելի ընթերցանություն ՅՈԹԱՆԱՍՈՒՆ ՀՈՎԻՏՆԵՐ Տիզբոնն արթնանում էր քնից: Բարձրահասակ արմավենիների տակ կուչ եկած շենքերը հեռվից նմանվում էին շուռ տված կարասների: Կամաց-կամաց դեպի երկինք չվող ամպերի տակից երևում էին քաղաքը շրջապատող բերդապարիսպները, որոնք աջ կողմից ուղիղ ձգվող Տիգրիսի հետ լարված աղեղի տեսք էին ստանում: Աշնանային առավոտի ցուրտը ասես աշխուժացրել էր պարիսպների վրա թիկնոցները գլխներին քաշած պահակներին, որոնք ետ ու առաջ էին վազվզում անձրևից փախչողի նման: Հարյուր դռներով քաղաքի գլխավոր դարպասի առջև իրարանցում էր: Մի քանի հեծյալներ ցանկանում էին քաղաք մտնել, բայց զինվորները դարպասը չէին բացում: _Այսպես չեն վարվի Հայոց աշխարհում: Մեր դռները բաց են ոչ միայն արքայական դեսպանախմբերի, այլև ամեն անծանոթի առջև,_ կարծես ինքն իրեն խոսում էր սևաթույր նժույգի վրա անհագիստ նստած մի ծեր զինվորական: _Թող ների մեզ հայոց արքայի դեսպանը, որ մենք չենք կարող խաղտել արքայից-արքայի հրամանը,_ արձագանքում էր նրան պահապաններից մեկը, որը, ըստ երևույթին, դարպասապահ զորամասի գլխավորն էր: Վերջինիս շուրջը խմբված պարթև զինվորները՝ տարված դեսպանախնբի նժույգներն ու հանդերձները զննելով, համարյա չէին ունկնդրում այդ խոսակցությունը: _Բայց արքայից-արքային դեռ հայտնի չէ մեր ժամանումը, ի՞նչ հրաման է դա: _Մինչև արևը չերևա հորիզոնում՝ օտար մարդ չթողնել քաղաք, որ չարը հեռու լինի մեզանից: _Ինչպես տեսնում եք , մենք չորս հոգի ենք, չլինի՞ կարծում եք, թե չորսով մենք կգրավենք Տիզբոնը: _Դե չէ,_ ժպտաց դարպասապահ զորամասի գլխավորը,_ դու դեսպան մարդ ես ե գիտես, որ մեծ չարիքները նախ նյութվում են մի մարդու գլխում... _Լավ ես իմաստասիրում, հարգելի զորական, բայց որպես դեսպան քեզ կարող եմ ասել, որ ամենամեծ չարագործությունը լինում է հենց արևի լույսի տակ: _Ահրումազդը հեռու պահի մեզ դրանից: _Ասել է թե՝ որ օրը ամպոտ լինի ու արևը չծագի, մենք այստե՞ղ պիտի մնանք: _Ինչպե՞ս թե արևը չծագի, Ահրումազդը... Պարթևը չհասցրեց իր խոսքն ավարտել: Բերդապարիսպների աշտարակներից գալարափողերը ազդարարեցին լուսածագի աղոթքի ժամը: Խոսակցությունն ավարտվեց, դարպասապահի առջև մնացին միայն չորս հեծյալները: Երկար ճանապարհից ու հոգնածությունից նրանց դեմքերը կնճռոտվել էին, սևացել: Տխուր լուր էին բերել, տխուր՝ իրենց, բայց ուրախ՝ պարթևների համար: Վախճանվել էր հայոց Տիգրան թագավորը: Հանգուցյալ արքայի ծերունի խորհրդատու և դեսպան Արշամը մի շաբաթ առաջ դուրս էր եկել Հայոց աշխարհից և աճապարում էր ժամ առաջ հասնել Տիզբոն: Նրա հետ էր Հուսիկ քուրմը և երկու զորական՝ արքունական տան պահակազորից: Դեսպանախումբը գլխավորում էր Արշամը, որն իր հետ բերել էր հայոց արքայազն Գուրի հավատարմաթուղթը: Զորական չէր Արշամը, բայց իր կյանքի մեծ մասը անց էր կացրել նժույգի վրա, շրջել աշխարհը, եղել օտար արքունիքներում, արքաների հետ նստել-վերկացել և աշխատել էր կռահել, թե ինչ են նյութում այդ արքաները ի վնաս Հայոց աշխարհի: Սուր էլ ուներ կողքին, բայց այն երբեք չէր հանել պատյանից, չնայած քիչ ճակատամարտեր չէր տվել նա Հայոց աշխարհի համար, երբեմն ահեղ ու օրհասական, երբեմն էլ՝ հաղթական: Դրանք մտքի ու խոսքի, խորամանկության ու ճարպկության մարտեր էին, որտեղ խոսքի սուրն ավելի շատ բան էր տեսնում, քան բյուր ու տասնյակ բյուր զորականների սրեր: Այս անգամ, սակայն, նա հուզված էր կռվի նոր մասնկացող զինվորի նման: Այդ հուզմունքը պատել էր նրան Հայոց աշխարհից դուրս գալիս և ահա բազում օրեր մաշում էր ուղեղը: Ծերունին իր դեսպանական կյանքի քառուղիներում բազում ու բազմաբնույթ հանձնարարություններ էր կատարել, բայց այս մեկը, որի համար նա եկել էր Տիզբոն, առավել ծանր ու դժվարին էր թվում: Նա պետք է փրկեր պատնադված արքայորդուն, փրկեր Միհրդատ Մեծի ճանկերից: Արշամին այստեղ էր առաքել համայն Հայոց աշխարհը՝ պատվիրելով Տուն բերել արքայազն Տիգրանին, որը Տիզբոն է ընկել տարիներ առաջ: Այո, տարիներ առաջ էր: Պարթևների դեմ Կապուտանի ճակատամարտում հայերը ծանր դրության մեջ ընկան: Կապուտան ծովակի ափին հայկական այրուձին շրջապատվեց պարթևների ահռելի բանակով: Կռիվը կատղի էր, սակայն թշնամուն ահ ու սարսափ պատճառող հայկական այրուձին ընկել էր մի լեռնավանդակի մեջ, որը միայն մի ելք ուներ՝ բաց ծովակը: Մարդկանց կյանքը փրկելու համար հայերը հաշտություն խնդրեցին: Պարթևները, որոնք լեռնագագաթից քրքրջում էին հայերի անհուսալի դրության վրա, պահանջեցին պատանդ տալ արքայազն Տիգրանին: Հաշտություն կնքվեց ի վնաս հայերի: Արքայազն Տիգրանը պատանդ պիտի մնար պարթևների մոտ և չպետք է տեսներ Հայոց աշխարհն ու իր հոր դեմքը, մինչև վերջինիս վախճանվելը: Միաժամանակ պայման կապեցին, որ պատանի Տիգրանը կգլխատվեր, եթե հայերը փորձեին կռիվ սկսել պարթևների դեմ: Շատ տարիներ են գլորվել այդ օրից, շատ դեպքեր կատարվել աշխարհում: Պարթևական հողի վրա չդոփեց հայոց նժույգի սմբակը, պարթևի ու հայի սրերը այլևս չբախվեցին իրար: Պատանի Տիգրանը իր պատանդությամբ զսպում էր հայոց վրիժատենչ ոգին և ապահովում Միհրդատ Մեծի տերության սահմանները արևմուտքում: Իսկ Հայոց աշխարհում լուրեր էին պտտվում, թե արքայազնը դարձել է խոհեմ ու քաջ տղամարդ, թե պարթևների արքունիքում նախանձով են նայում նրա ընդունակություններին, և ինքը՝ պարթևաց արքայից-արքա Միհրդատ Մեծն էլ երիտասարդ Տիգրանի մեջ տեսնում է իր ապագա ախոյանին: Այժմ Տիզբոնի դարպասների տակ ծերունի Արշամը սպասում էր: Նա վաղուց չէր եղել Տիզբոնում, որը կարծես մնացել էր նույնը, այն տարբերությամբ միայն, որ Միհրդատ Մեծը հրամայել էր արևածագից առաջ օտարական մարդոու առջև չբացել քաղաքի դարպասները: _Յուր ոտքով եկած հյուրը պատիվ չունի,_ լսելի ձայով շշնջաց ծերունին և դարձավ քուրմ Հուսիկին: _ Ի՞նչ է խորհում Արամազդի պատգամախոսը: _ Հաջողություն եմ մաղթում մեր ձեռնարկած գործին: _ Հայոց աշխարհի համար հաջողությունը միշտ նման է եղել նապաստակի, հենց ձեռքիցդ բաց թողեցիր, ուրիշներին է որս դառնում: շարունակելի

Արամիս ջան շնորհավոր ծնունդդ: Մաղթում եմ առողջություն , երկար տարիների կյանք , երիտասարդական անսպառ ավյուն , որ միշտ ընտանիքիդ ու թոռնիկներիդ գլխից անպակաս լինես ու քո ներկայությամբ երջանկություն ու ուրախություն պարգևես նախ և առաջ նրանց ... մի քիչ էլ մեզ Կներես հուզվում եմ ( ) , դրա համար խոսափողը հանձնում եմ մյուսներին Սիրով ու հարգանքներով ՝

Итак, долго говорить о мечтаниях и воображении тут не буду: про это у нас на форуме есть достаточно емкие темы. Тут просто пишем о своих диких мечтах и самых тайных уголках воображения (насколько позволяет скромность и открытость ). Просьба воздержаться от глубоко сексуальных (не) подробностей ! Спасибо уважаемому Карсу за идею, надеюсь он примет активное участие в наших разговорах по душам ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Եվ այսպես՝ անուրջների և երևակայության մասին երկար բարակ չխոսեմ ( դրա մասին բավականին ծավալուն թեմա կա ֆորումում) , այստեղ պարզապես գրում եք Ձեր հիվանդագին ( ես կասեի նույնիսկ -վայրենի<-----дикие բառի բառացի թարգմանությունը :lol: ), երևակայությունների մասին, իսկ մենք կփորձենք օգնել Ձեզ ազատվել դրանցից Միայն թե զերծ մնացեք սեռական երևակայությունների (չ)մանրամասնություններից ! Շնորհակալություն հարգարժան Kars-ին մտահաղացման համար ,հուսով եմ նա նույնպես մասնակցություն կունենա բուժման և վտանգավոր հիվանդների ձեռքբերման մեջ

Ե՞րբ են բամբասում Բամբասում են, երբ հետաքրքիր է խոսել որևէ մեկի կատարած քայլի մասին: Բամբասում են, երբ ունեն զրուցակից: Բաբասողին լսող և նրա մտքերին արձագանքող է պետք: Բաբասանքը վատաբանություն է որևէ երրորդ անձի վերաբերյալ: Բամբասողը սովորաբար օգտագործում է " եթե ես լինեի այսպես կանեի, ես դա թույլ չեմ տա" արտահայտությունները, ինչն էլ նրա մեծամտության ապացույցն է: Նա փորձում է տպավորություն ստեղծել, թե ինքն ավելի խելացի ու բանիմաց է, հետաքրքրություն է առաջացնում շրջապատում: Բամբասողի հիմնական խնդիրը զրուցակցի մոտ իրեն արժեվորելն է: Բամբասանքը բարոյական չէ, քանզի բամբասողները հնարավորություն չեն տալիս " զոհին" արտահայտվելու և իր կատարածն " արդարացնելու", քանի որ նա չի մասնակցում զրույցին: Բամբասելիս չի կարելի մեղադրել մեկին: Եթե նույնիսկ լսողները չեն արձագանքում կամ չեն արգելում բամբասանքը, նրանք ևս մասնակցում են անձի դատափետմանը: Բամբասողն ո՞ւնի թերարժեքության զգացողություն: Բամբասողը թերի անձ է, չունի պատասխանատվություն, խիզախ չէ: Շատ անգամ մարդու չիրականացած երազանքները, մտքերը, որոնք ճնշում և ցավ են պատճառում , բամբասողը երբևիցե դա չի ցանակում խոստովանել, վերագրում է ուրիշին: Կան դեպքեր, երբ մարդն սկսում է իր մասին սխալ տեղեկություններ տարածել, քանի որ շրջապատում լիարժեք չի զգում: Արհեստականորեն սկսում է իր անձի շուրջ հետաքրքրություն ստեղծել, ցանկանալով ճանաչված դառնալ: Հոգեբանական ի՞նչ վիճակում է գտնվում բամբասողը Բամբասողը շատ անգամ արտահայտում է իր ներաշխարհը: ՈՒրիշի կատարած լավ քայլերը վերագրելով իրեն՝ փորձում է լիարժեք, կատարյալ մարդու տպավորություն ստեղծել: Հետևաբար, բամբասողը գտնվում է հոգեբանական ճնշման տակ: Նա իր մասին չունի ձևավորված կարծիք , կարող է շուտ հիասթափվել ինքն իրենից: Սովորաբար նա նաև շուտ բարկացկոտ է և մի փոքրիկ քայլն անգամ կարող է մեծ պատմություն դարձնել: ՈՒնի երևակայության մեծ դաշտ: Երբ բաùբասողը խոսում է որևէ մեկի բնավորությա գծի մասին, ինչն ինքը չունի, հստակ կարելի է ասել, որ բամբասողը անլիարժեքության բարդույթով է տառապում: Սովորաբար բամբասում են լավ մարդուց Բաբասանքի առիթ է նաև նախանձը: Երբ մարդն ավելի արժանիքներ ունի, քան դիմացինը, դառնում է բամբասանքի թիրախ: Նրա կատարած լավ քայլը, հագուստը...դառնում է խոսակցության թեմա, և մի քանի մարդ սկսում են բամբասել: Բամբասում են միայն անհաջողակները: Հայտնի ասացվածք կա "Դունչը չի հասնում խաղողին, ասում է՝ թթու է": Կարելի՞ է բամբասանք համարել երկու անձի խոսակցությունը երրորդի մասին Եթե պարզապես խոսում են մեկի կատարած լավ քայլի մասին և չի աղավաղվում իրականությունը, ուրեմն՝ բամբասան չէ: Բամբասանք է փոքր փաստերի ուռճացումը և լավին վատ երանգ տալը: Հնարավոր է, որ մի քանի մարդ խոսեն կատարվածի մասին՝ ցանկանալով նմանվել այդ քայլը կատարողին: ԵՊՀ-ի հոգեբանության ամբիոնի դասախոս՝ Ինգա Մանուկյան

Личность и индивидуальность Виды свойств Выбор свойств, подлежащих оценке Свойство честности Ситуативные тесты личности Лишь немногие индивидуумы удовлетворены собой в полной мере. Большинство людей, полагают что им не хватает неких неосязаемых качеств, способствующих "успеху в обществе". Среди этих желательных качеств есть одно, , известное в народе как " индивидуальность". Для психолога слова " индивидуальность" , "личность", означают нечто большее, чем просто уйма обаяния, заставляющая нас говорит о его обладателе: "Вон некто с яркой индивидуальностью" , "Яркая личность". Индивидуальность конкретного индивидуума есть слагаемое всех его качеств. Эти качества, или свойства индивидуальности, абстрагированы от его поведения. Виды свойств. Некоторые свойства ассоциируются с манерами поведения человека. "Настойчивость" и " торопливость" - типичные свойства манеры. Другие свойства боле похожи на установки или отношения , например " общительность", " патриотизм". Однако даже эти установочные свойства говорят нам скорее о стиле поведения индивидуума, чем о выборе наилучших действий и стратегий, направленных на удовлетворение интересов и нужд страны, у них будет расхождения. Другие свойства характеризуют интересы - эстетические, спортивные и прочие. Кчислу наиболее значемых относятся свойства эмоциональной природы, такие как оптимизм и пессимизм, раздражительность и капризность, возбудимость и невозмутимость. Выбор свойств, подлежащих оценке. Для описания индивидуумов, составляющих общество, понадобилось дать названия тысячам человеческих качеств. Психолог Гордон В. Олпорт нашел в 1925-м полном издании Webster's New International Dictinary (Нового международного словаря Уэбстера) 4500 слов, обозначающих различные типы индивидуальности. Вопрос о том, какие из качеств человека оценивать, определяется исклучительно заинтересованными лицами. От призывников на службу на подводных лодках обычно требуются такие черты характера, как " уравновешенность". Работодателям хочется найти в своих служащих такие свойства, как " всестороннее развитие", " настойчивость" и "честность". Эти интересы отражаются в тестах, разрабатываемых промышленными и военными психологами. В действительности обнаружить в человеке " честонсть", разумеется, невозможно. Можно лишь предположить о ее наличии на основании тестов и эксперементов - точно как же, как с помощью IQ-тестов делается вывод об умственном развитии человека. Свойство честности . Два психолога из Йельского института человеческих взаимоотношений разработали серию экспериментов , позволяющих выявить и оценить уровень честности. Профессор Хью Хартшорн и Марк А. Мэй предложили использовать ситуации, в которой школьников посылают в магазин, а там им дают сдачу больше, чем положено. Они спланировали и другие ситуцаии, в которых дети имели шанс изменять ответы при оценке собственных тестовых листов, списивать у соседа, " подглядывать" в играх с завязанными глазами и " решать" головоломки, пользуяс запрещенными шпаргалками. Хартшорн и Мэй сделали два важных открытия. Во- первых, почти все протестированные дети прибегали к нечестным приемам хотя бы в одном из случаев их искушения. Кое-кто воровал, некоторые жульничали, многие лгали, а ряд школьников совершали все виды проступков. Вероятно, более значительным представляется их второе открытие: такого универсального свойства, как честность, или ее противоположности - нечестности - повидемому, не существует. Иными словами, школьники, проявившие в одной ситуации исключительную честность , в другой без тени сомнения лгали, воровали или жульничали, и наоборот. Точно так же и взрослые, которые не задумываясь обманывают телефонную компанию или не платят в общественном транспорте, считают зазорным расплачиваться фальшивыми монетами в местной бакалейной лавке. Немало есть и таких, кто не берет ни пенса из кассы самооблуживания, но не задумываясь прихватывает из гостинечного номера полотенца, пепельници, библии и прочие " сувениры". Ситуативные тесты личности . Если бы всё, в чем мы хотели убедиться, било лишь знание испытуемым правил честного поведения, создать подходящий тест не составило бы никакого труда. Но нам требуется знать не то, что человек может зделать, а что он делает в реальной жизненой ситуации. Как отмечалось в приведенном выше примере, истенная цель теста должна быть скрыта. Наивно ожидать естественного и искреннего поведения от человека , знающего, что идет проверка на его честность. Скажем , зная, что проверяют на упорство, субьект, возможно , посторается довести тестирующего до полного изнурения. Цель теста на упорство можно скрыть с помощью разнообразных видов словесной маскировки. Например, предложить испытуемому состовить как можно больше слов из букв, входящих в заданное слово, под видом проверки его словарного запаса. Можно предложить ему как можно дольше простоять на цыпочках, якобы для оценки степени мышечной усталости. Любое задание, подобное перечисленным, позволяет оценить как физичекие, так и психологические свойства, но набор таких тестов предосавляет прекрасную возможность оценить упорство субьекта.