Fidelio"K"

все тут про футбол да футбол-спорт пьяниц и пролетaриев, неинтересно. а вот шахматы, это вам не футбол и не преферанс и прочие хухры-мухры. Тут Голандия к нам на поклон за ничьёй и Англия и прочая фломанжерманoсаксонь. По последнему рейтингу ФИДЕ (смотрите ниже) мы третьи а в экстрополяции на следующие 10-20 лет вполне можем быть и первыми (вычтя рейтинг русского Каспарова) и сливающих морозевичей и свидлеров. 1 Russia 2715 2 Ukraine 2643 3 Armenia 2620 4 France 2619 5 Hungary 2619 6 Israel 2613 7 Germany 2610 8 USA 2610 9 England 2601 10 China 2594 11 Netherlands 2584 12 Poland 2583 13 Georgia 2579 14 Bulgaria 2576 15 India 2571 16 Azerbaijan 2568 17 Romania 2558 18 Spain 2557 19 Serbia 2551 20 Czech Rep 2549 21 Greece 2548 22 Belarus 2544 23 Kazakhstan 2536 24 Cuba 2533 25 Denmark 2533 26 Myanmar 2531 27 Sweden 2531 28 Croatia 2529 29 Uzbekistan 2525 30 Brazil 2521 31 Switzerland 2520 32 Argentina 2518 33 Lithuania 2511 34 Slovakia 2506 35 Latvia 2505 36 Slovenia 2502 37 Bosnia Herzeg. 2495 38 Moldova 2493 39 Iceland 2491 40 Norway 2491 41 Philippines 2488 42 Canada 2481 43 Belgium 2480 44 Estonia 2479 45 Vietnam 2476 46 Former YUG 2475

Բ) ՏԱՐՈՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ »Մենք տեսանք գաղութի բարոյ- ական զարհուրանքը, հայրենազուրկ մարդու հոգու չարչարանքով դիմեցինք մեր հայրերու աստվածների խորհուրդին եւ գտանք տարոնականությունը": ՑԵՂԸ ԵՎ ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ՝ ՏԱՐՈՆԱԿԱՆ ԱՇԽԱՐՀԱՅԵՑՈՂՈՒԹՅԱՆ ՀԻՄՔ Տարոնական աշխարհայեցողության էաբանական խորքը Ցեղն է՝ տեսակը, որը կենսաբանական (բնական) ըմբռնում է եւ ո՛չ պատմական՝ ինչպես ազգությունը, կամ ընկերային՝ ինչպես ժողովուրդը: Ցեղի (տեսակի) հավերժացումը Տարոնականության սահմանած ընդհանուր գերնպատակն է, իսկ Ցեղի կենսաբանական որակները՝ Արյունը եւ Ոգին, որոնք ժառանգականության օրենքով շարունակելի են, կազմում են Տարոնական կենսահայեցողության շաղախը: Ցեղը արյան (նյութի) եւ ոգու՝ մարմնականի ու հոգեկանի բնական ներդաշնակությունն է, եւ Տարոնականությունը ցեղի մարմնական ու հոգեկան հատկանիշների (արյան եւ ոգու) փոխադարձ ազդեցությունն ընդունում է որպես բնածին ճշմարտություն: »Որոշ որակի արյունը կարող է միայն ծնունդ տալ որոշ որակի ոգու: Ոգու եւ ոգու միջեւ այնքա՛ն տարբերություն կա, որքան՝ արյունի եւ արյունի: Տարբեր են ո՛չ միայն սպիտակների եւ դեղինների մարմնական հատկանիշները, այլեւ՝ նրանց հոգեգծությունը",- պարզաբանում է Հայկ Ասատրյանը [14]: Այսպիսով, Տարոնականությունը հաստատում է ցեղի ոգու (որով պայմանավորված են նրա հոգեկան հատկանիշները) եւ արյան (որը պայմանավորում է ցեղի մարմնական գծերը) փոխադարձ կապը, դրանց անկրկնելիությունը, ինքնատիպությունը: Որպես »Աստծո կամքի արտահայտություն", ցե՛ղն է, որ ապահովում է բնական կապը մարդու եւ աստվածայինի՝ անցավորի եւ հավիտենականության միջեւ: Այլ խոսքով, անհատն անցավոր է, իսկ տեսակը՝ ենթակա մշտնջենացման, եւ մարդը հաղորդակցվում է հավիտենականի հետ՝ Աստծո[15] կամոք արարված իր տեսակը (ցեղը) հավերժացնելու ճանապարհով: Ըստ Տարոնականության, տեսակը ո՛չ թե Աստծուց կանխորոշված -7- է հավերժելու, այլ՝ ենթակա է ինչպես հավիտենացման, այնպես էլ վերացման՝ կախված գոյության կռվում նրա կենսունակությունից եւ Աստծո հետ կենդանի կապից: Այստեղ տեղին է բերել Նժդեհի արտահայտած անհանգստությունը ճակատագրապաշտական ծուլության վերաբերյալ, որով համակվածները կարծում են, թե Հայ տեսակը երբեւէ վերանալ չի կարող. »Ես հարցնում եմ այնպես, ինչպես ո՛չ ոք դեռ չի հարցրել. ո՞ւր ենք գնում: Մեզ համար տեղ կա՞ պատմության մեջ... Գիտե՞ մեկը, որ եթե դադարենք գոյություն ունենալե՝ տիեզերաշենքի մեջ մի հատիկ հյուլե իսկ պիտի չշարժվի"[16]: Այսպիսով, Տարոնականության մեջ առկա է Աստվածահաղորդության խորհուրդը: Աստվածահաղորդություն դա զգացումն է մեր մեջ գործող բացարձակ Ուժի՝ պատմակերտ Ոգու, առանց որի ճանաչման կարելի չէ հասկանալ պատմությունը, քանզի պատմությունը սոսկ դեպքերի արձ անագրություն չէ, այլ՝ Ոգու հայտնություն: »Ազգային ոգի - ահա՛ գերագույն հերոսը, միա՛կը, մեր պատմության անիվը դարձնող, մեր հավաքական ճակատագիրը վարող հերոսը: Էապես միայն դա՛ է գործում պատմության մեջ եւ պատմության համար: Անհատ հերոսները ո՛չ այլ ինչ են, եթե ոչ միայն անձնավորողներն այդ ոգու: Մեռնում են հերոսները - Մանվելները, Մուշեղները, Վարդանները՝ մնում է, սակայն, նրանց ոգին, որն իր մարմնավորումը գտնելով այլ հայերի մեջ՝ շարունակում է ապրել ու ներգործել" [17]: Իսկ Ոգին հնարավոր չէ հասկանալ առանց բնազանցության եւ էաբանության: Նա, ընդհանրապես, զգայարաններով ընկալելի չէ. այնտեղ գործում է տիեզերաստեղծ Ուժի (իմա՛ Աստծո) կամքը, ու շատ բան պատմության մեջ լինում է հենց ա՛յդ կամքով: Եվ պատմության մեջ հաղթում է նա՛, ով հաղորդակից է այդ Բացարձակին, Աստվածայինին՝ պատմաստեղծ Ոգուն: Վկա՛ եւ Հայոց պատմությունը. »Մեր ժողովրդի ամենազորավոր զենքը միշտ էլ եղել է ոգին" [18]: Տարոնականությունը այդ Ոգու տարերքի, ասել է՝ մեր պատմության անգիտակցականի (իռացիոնալի) իմացության փորձ է, առանց որի անհնար է խոսել ճակատագրի հետ: Այն պատմական ոգու ուսմունք է: »Դա՛րձ դեպի ոգին". ահա՛ Տարոնականության առաջադրած նախապայմանը: Ցեղի դրսեւորման բնական միջավայրը Հայրենիքն է, երկրագնդի վրա այն հողակտորը, »որին միայն հարազատ ու բնիկ են մեր մարմինն ու ոգին..." [19]: Նա Ցեղի համար ո՛չ թե շահագործելի հող է, այլ՝ էության պահանջ, որ »մի բան է ոգուց եւ ոգու համար". ահա՛ թե ինչո՛ւ Ցեղի առաջին հրամայականն է հայրենատիրությո՛ւն: Տարոնականության մեջ առկա է հստակ ըմբռնումը ամբողջական Հայրենիքի, ինչպես նաեւ տարբերակումը՝ պատմական եւ բնական Հայաստանի: Հ. Ասատրյանի բնորոշումներով, առաջինը պատմա-ազգագ- -8- րական հասկացություն է, որով՝ հարափոփոխ, ենթակա սեղմումի կամ ընդլայնումի՝ կախված պատմական ժամանակաշրջանից: Պատմական Հայաստանի սահմանները մերթ հասել են Հրեաստան (Տիգրան Մեծի օրոք), մերթ դուրս եկել Կիլիկիա, մերթ ամփոփվել Հայկական լեռնաշխարհի հյուսիս-արեւելքում (Զաքարյանների ժամանակ) եւ այլն... Կա, սակայն, բնական Հայաստանը՝ որպես բնաշխարհագրական ըմբռնում, խիստ որոշակի բնական սահմաններով, որով եւ անփոփոխ: Դա Հայկական Բարձրավանդակ կոչվող, բնորեն ամբողջական աշխարհագրական տարածքն է՝ Հայ ցեղի արարման կամ կազմավորման բնական միջավայրը: Հայոց հավիտենական հայրենիքն է այդ՝ անկախ ազգագրական պայմ աններից եւ ժամանակների քաղաքական սահմանագծումներից: Հայկ ական Բարձրավանդակից դուրս հայրենիք չկա՛, եւ նրա ամբողջական սահմաններում (իմա՛, ողջ բարձրավանդակին տիրելով) միայն հայերս կարող ենք իբրեւ ազգություն եւ պետություն օրգանապես զարգանալ ու հարատեւել: * * * Տարոնականությունը հայապահպանումի՝ օտարության մեջ հա- յին հայ պահելու ինքնանպատակ ճիգ չէր, այլ՝ կորսված Հայրենիքը վերատիրելու եւ Հայաստանում ապրելու անդրդվելի կամք:"Հայը »միջազգային" ասպարեզի էակ չէ... Նա իր Արշակ թագավորի նման հզոր եւ ազատահոգի է միայն ի՛ր հողի վրա: Հայրենի՛քն է նրա ինքնապաշտպանության միակ զենքը",- ասում է Հայկ Ասատրյանը [20]: Այլ խոսքով, գաղթ ահայության ինքնապահպանման, նրա հավիտենորեն հայ մնալու երաշխիքը, ըստ Տարոնականության, ո՛չ թե պայքարն է այլասերման դեմ, այլ՝ պայքարը Հայրենիքի՛ համար: Եվ, այս առումով, Տարոնականությունն ունի դարձի ուխտ՝ դեպի հայոց հավիտենական Հայրենիքը: ՏԱՐՈՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ՝ ԱԶԳԱՅԻՆ ՄԻՈՒԹՅԱՆ ԿԱՄՔ Փաստելով, որ օրվա հայությունը զերծ է ազգային ամբողջականության զգացումից, որով եւ՝ ազգային միության գիտակցումից, նաեւ, լինելով հատվածապաշտ եւ եսակենտրոն՝ առաջնորդվում է նախանձի, հաշվի վրա հենված ներկուսակցական բարոյականով, Տարոնականությունը իբրեւ սկզբունք որդեգրելով ներցեղային բարոյականը՝ ձգտում է արմատախիլ անել ներքին պայքարի ախտը, բովանդակ հայության ուժերը ներքին ճակատից տեղափոխել եւ կենտրոնացնել արտաքին վտանգի դեմ: -9- »Կա՛ արտաքին ճակատը, որի վրա միայն կարելի է արժանապես հերոսանալ",- նշանաբանում է Տարոնականությունը [21]: Միաժամանակ, մատնանշելով այն վտանգավոր հանդուրժողականությունը եւ համակերպվելու տրամադրությունը, որ առկա են մեր մեջ ներքին թշնամիների՝ ստոր, նյութապաշտ, թուլամորթ, հաշվենկատ »հայր ենասիրությամբ" հայ կոչվողների ներկայության նկատմամբ, որոնք, ցավոք, հաճախ առաջավոր դիրքեր են գրավում մեր ազգային կյանքում, Տարոնականության գաղափարախոսները գտնում էին, որ անհրաժեշտ է ամենից առաջ ներքին այս արգելքները վերացնել, որպեսզի կարողանանք հաջողությամբ դիմագրավել արտաքին անխուսափելի արգելքները: Որպես ցեղային միություն դավանող ուսմունք՝ Տարոնականությունը դեմ է »դասակարգային" մտածումին, որ կոչված է մասնատելու ազգային մարմինը: Նա ապադասակարգային ուսմունք է: - Մի՛ ըսեր »հայ աշխատավորություն",»հայ քաղքենիություն" (բուրժուազիա,- Մ. Լ.), »հայ ավատատեր", »հայ կղեր", ազգը մի՛ պատկ երեր ներքուստ պառակտված, այլ ըսե՝ »հավիտենական հայկականություն«, »հայություն«,- ուսուցանում է Տարոնականությունը [22]: Նա ընդամենը ազգային միության քարոզ չէ. վստահ, որ »միությունը կստեղծվի ո՛չ թե կողմերի, հատվածների սակարկություններով, այլ՝ ընդհանուր նպատակի մը, արժեքի մը ենթարկվելու բացարձակ կաքով« [23], Տարոնականությունը սահմանում է այդ ընդհանուր նպատակը (իմա՛Ցեղի հավերժացումը) եւ ցույց տալիս ընդհանրական հավիտենական արժեքները (իմա՛ Ցեղը եւ Հայրենիքը): Միա՛յն այս գերնպատակի ու ընդհանրական այս արժեքների շուրջ եւ դրանց ծառայելու կամքով է հնարավոր մեր ազգային միությունը: * * * Երկու կարեւոր, փոխկապակցված հասկացությունների՝ ազգային զգացումի եւ ազգային գիտակցության վերաբերյալ Տարոնականությունն ունի հետեւյալ բացատրումները: Ազգային զգացումը արդյունք է ազգային հավաքական էության, եւ առանձին անհատի մեջ հանդես է գալիս իբրեւ այդ հավաքական էությունից փոխանցված մասնիկ: Այս դեպքում, անհատը բնազդաբար զգում է, որ ինքը կապված է մի հավաքականության եւ զգացումի (բնազդի) թելադրանքով ապրում է այդ հավաքականության կյանքով (կենցաղով, բարոյականով եւ այլն): Ազգի հավաքական գիտակցությունը ձեւավորվում է նրա առանձին անհատների անջատանջատ գիտակցությունների միավորումով եւ ամբողջացումով: Անհատի ազգային գիտակցությունը հենվում է նրա ազգային զգացումի վրա. դա է ամենասերտ կապը ազգի առանձին անհատ- -10- ների գիտակցությունների միջեւ: Այս դեպքում, անհատը սկզբում գիտակցում է այն կապերը, որ կապում են իրեն ազգային հավաքականությանը, այն առանձնահատկությունները, որոնցով ինքը տարբերվում է մյուս ազգերից, գիտակցում է սեփական արժեքը ազգերի համալիրում, ապա, գիտ ակցաբար կամենում է պահպանել ու զարգացնել դրանք՝ այդպիսով հավերժացնելով իր ազգային անկրկնելիությունը, ամրապնդելով ազգի հավաքական միությունը: ՏԱՐՈՆԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՄԱԿԱՆ ԵԼԱԿԵՏԸ Երկու ոգիների պայքար՝ պայքար հավիտենարժեքի եւ անցավորի, համահայկականության եւ հատվածականության, հայկական կողմնորոշմ ան եւ օտարահակության միջեւ. այս պայքարում առաջինի ընկրկումն է, ըստ Տարոնականության տեսաբանների, հայության անկման ներքին հոգեբանական պատճառը: Այդ ոգիներից առաջինը նրանք անվանեցին »տարոնական« - »տարոնական ո՛չ թե »տարոնցու« տեղական հասկացությամբ, այլ՝ կապակցությամբ »հավիտենական հայի«, որի ոգին հայտնություն ստացավ Տարոնեն« [24]: Որո՞նք են, ըստ Տարոնականության գաղափարախոսների, Տարոնի՝ պատմականորեն առանձնահատուկ գծերը: - Տարոնն է եղել հեթանոսական Հայաստանի գլխավոր հոգեւոր կենտրոնը, որ մնաց այդպիսին Հայաստանի քրիստոնեացումից հետո նաեւ: - Տարոնում է ստեղծվել »Սասնա Ծռեր« դյուցազնավեպը [25]: - Տարոնի ծնունդ են հայ հոգեւոր արժեքների երկու հսկաները՝՝ Մաշտոցն ու Խորենացին: - Տարոնում հաստատվեցին հայոց ռազմուժի ասպետները՝ Մամիկոնյ անները: - Տարոնն է արեւմտահայ նորագույն ազատամարտի խռովարանը, ուր հիմնականում »թրծվեցան կամ դիմագծվեցան« ամենաինքնատիպ մարտիկները այդ պայքարի: Պատմական այս ճշմարտությունները, ըստ Տարոնականության առաջնորդների, սոսկ պատահական զուգադիպություններ չեն, այլ՝ տա- րոնական ոգու խռովքի արտահայտություններ, այդ ոգու հայտնության դրվագներ, եւ տարոնական այդ ոգին է մեր ցեղի հավիտենական զենքը, նրա նկարագրի ա՛յն գիծը, »որ հաղթական հանդիսացավ անցյալ դարերի փոթորիկների դեմ ու պարբերաբար կարելի դարձրեց մեր ազգային վե- րածնունդներն ու հեղափոխությունները« [26]: Եվ պատահական չէր համարվում նաեւ այն, որ դժնդակ այդ տարիներին, սփյուռքի հայրենակ- -11- ցական բազմաթիվ միությունների մեջ,- որոնք հիմնականում որդեգրել էին բարեգործական, բարեսիրական սահմանափակ նպատակներ,- հե՛նց Տարոն-Տուրուբերանի Հայրենակցական միությունը պարզեց հայրենատիրության դրոշը եւ որդեգրեց Մամիկոնեից ուխտը: Իսկ որո՞նք են, ըստ շարժման գաղափարախոսների, տարոնա-կան ոգու հայտնության գլխավոր գծերը կամ տարոնական հայի՝ պատմ ականորեն բախտորոշ գործերը [27]: ա) Հայրենաստեղծում - Քաղաքական Հայաստանի (պետության,- Մ. Լ.) առաջին կորիզը ձեւավորվել է Տարոնում եւ տարածվել նախ՝ Այրարատի, ապա՝ ողջ Հայկական Բարձրավանդակի վրա, այդպիսով քաղաքականապես ամբողջացնելով Հայոց հայրենիքը (իմա՛ միավորյալ պետության ստեղծում,- Մ. Լ.): բ) Ազգակերտում - Հայկական Բարձրավանդակում հայ տարրի (մեր կարծիքով՝ Հայ ցեղի տոհմերի,- Մ. Լ.) ազգագրորեն ամբողջացումը, կազմակերպված ազգության ստեղծումը իրականացրին տարոնական հայերը: գ) Հայկական կողմնորոշում - Տարոնական հայն է հայկական կողմնորոշման դրոշակակիրը, որն, իբրեւ ազգայնական, ն

Breaking news: Kasparov retires from professional chess 10.03.2005 The winner of Linares and the world's strongest chessplayer, Garry Kasparov, has just announced his retirement from professional chess. His games in Linares are the last in his professional career, that has spanned thirty years, with twenty on the top of the ratings list. Full details to follow.

эта фотография пожилого и стройного армянина из Джавахка с федорой на голове, склонившегося над шахматной доской в раздумье вызвала во мне сильное эстетическое чувство. Подобные персонажи иногда встречаются у позднего Маркеса. Но дальше больше. Позиция над которой размышляет старик оказывается очень сложная и богата на всяго рода тактические вариации. Позиция действительно очень интересна, попытайтесь найти правильное продолжение за чёрных, друзья. Вы не пожалете провести пару часов анализируя эту позицию. Старик, как мне кажется смотрит на пешку d5? PS: на f7 стоит чёрный слон

The Gibtele.com Masters International took place 25th January - 3rd February 2005. Levon Aronian took first place from Zahar Efimenko, Kiril Georgiev, favourite Alexei Shirov and Emil Sutovsky. All made 7.5/10. Daniel Gormally made his final GM norm. Leading Final Round 10 Standings: 1 Aronian,Lev ARM g 2684 7½ 2 Efimenko,Zahar UKR g 2601 7½ 3 Georgiev,Kiril BUL g 2654 7½ 4 Shirov,Alexei ESP g 2713 7½ 5 Sutovsky,Emil ISR g 2669 7½ 6 Areshchenko,Alexander UKR g 2570 7 7 Gormally,Daniel ENG m 2472 7 8 Kotronias,Vasilios GRE g 2585 7 9 Nakamura,Hikaru USA g 2613 7 10 Sargissian,Gabriel ARM g 2602 7

друзья, мне бы очень не хотелось портить вам предпраздничное настроение и напоминать о грустном. Но не поделиться с вами мне трудно, поскольку я просто шокирован подавлен и угнетён после прочитанного в последнем выпуске www.armenianow.com чувство безысходности и отчаяния в котором пребывают эти люди, наши соотечественники вызывает острую боль и поэтому я призываю вас помочь этим людям, кто чем может. тема также была открыта на "опенАрмения" и нагло прекрыта тамошним модером, новым конвертом в иудаизм, который впоследствие попытался ретироваться http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=11987

"Разбират", неотемлемaя часть жизни ереванского мальчика со двора и один из атрибутов нашего города,oн во многом оказал влияние на становление нашего характера. Друзья, хотелось бы услышать хорошие колоритные истории дворовых, школьных и прочих драк в которых вы участвовали. Врать можно,нe без этого.

Из стамбульских записок Бродского. интересующиеся могут найти полную версию на либ.ру Бродский явно не переваривал турков, очень меткие выражения про них он использовал во многих своих других произведениях ---------------------------------------------------------------------------------------------- Бред и ужас Востока. Пыльная катастрофа Азии. Зелень только на знамени Пророка. Здесь ничего не растет, опричь усов. Черноглазая, зарастающая к вечеру трехдневной щетиной часть света. Заливаемые мочой угли костра. Этотзапах! С примесью скверного табака и потного мыла. И исподнего, намотанного вкруг ихних чресел что твоя чалма. Расизм? Но он всего лишь форма мизантропии. И этот повсеместно даже в городе летящий в морду песок, выкалывающий мир из глаз -- и на том спасибо. Повсеместный бетон, консистенции кизяка и цвета разрытой могилы. О, вся эта недальновидная сволочь -- Корбюзье, Мондриан, Гропиус, изуродовавшая мир не хуже любого Люфтваффе! Снобизм? Но он лишь форма отчаяния. Местное население, в состоянии полного ступора сидящее в нищих закусочных, задрав головы, как в намазе навыворот, к телеэкрану, на котором кто-то постоянно кого-то избивает. Либо -- перекидывающееся в карты, вальты и девятки которых -- единственная доступная абстракция, единственный способ сосредоточиться. Мизантропия? Отчаяние? Но можно ли ждать иного от пережившего апофеоз линейного принципа: от человека, которому некуда возвращаться? От большого дерьмотолога, сакрофага и автора "Садомахии". Что воспоследовало -- хорошо известно: невесть откуда возникли турки. Откуда они появились, ответ на это не очень внятен; ясно, что весьма издалека. Что привело их на берег Босфора -- тоже не очень ясно, но понятно, что лошади. Турки -- точней: тюрки -- были кочевниками: так нас учили в школе. Босфор, естественно, оказался преградой, и здесь-то тюрки, вместо того чтоб откочевать назад, решили перейти к оседлости. Все это звучит не очень убедительно, но мы это так и оставим. Чего они хотели от Константинополя-Византии-Стамбула -- это, по крайней мере, понятно: они хотели быть в Константинополе. Примерно того же, что и сам Константин. До XI века сакрального знака у них не было. В XI он появился. Как мы знаем, это был полумесяц. Но в Константинополе были христиане, константинопольские церкви венчал крест. Тюркский, постепенно превратившийся в турецкий, роман с Византией продолжался примерно три столетия. Постоянство принесло свои плоды, и в XIV веке крест уступил купола полумесяцу. Остальное хорошо документировано, и распространяться об этом нужды нет. Хотелось бы только отметить значительное структурное сходство того, "как было", с тем, "как стало". Ибо смысл истории в существе структур, не в характере декора. О все эти бесчисленные Османы, Мехметы, Мурады, Баязеты, Ибрагимы. Селимы и Сулейманы, вырезавшие друг друга, своих предшественников, соперников, братьев, родителей и потомство -- в случае Мурада II или III -- какая разница! -- девятнадцать братьев кряду -- с регулярностью человека, бреющегося перед зеркалом. О эти бесконечные, непрерывные войны: против неверных, против своих же мусульман-но-шиитов, за расширение империи, в отместку за нанесенные обиды, просто так и из самозащиты. И о этот институт янычар, элита армии, преданная сначала султану, но постепенно вырабатывавшаяся в отдельную, только со своими интересами считающуюся касту, -- как все это знакомо! О все эти чалмы и бороды -- эта униформа головы, одержимой только одной мыслью: рэзать -- и потому -- а не только из-за запрета, накладываемого исламом на изображение чего бы то ни было живого, -- совершенно неотличимые друг от друга! Потому, возможно, и "рэзать", что все так друг на друга похожи и нет ощущения потери. Потому и "рэзать", что никто не бреется. ""Рэжу", следовательно существую". Да и что, вообще говоря, может быть ближе сердцу вчерашнего кочевника, чем принцип линейности, чем перемещение по плоскости, хоть в ту, хоть в эту сторону. И не оправданием, и не пророчеством ли одновременно звучат слова одного из них, опять-таки Селима, сказанные им при завоевании Египта, что он, как властитель Константинополя, наследует Восточную Римскую Империю и, следовательно, имеет право на земли, когда-либо ей принадлежавшие? Не та же ли нота зазвучит четыреста лет спустя в устах Устрялова и третьеримских славянофилов, чей алый, цвета янычарского плаща, флаг благополучно вобрал в себя звезду и полумесяц Ислама? И молот -- не модифицированный ли он крест? Эти непрерывные, на протяжении без малого тысячелетия, войны, эти бесконечные трактаты со схоластическими интерпретациями искусства стрельбы из лука -- не они ли ответственны за выработавшееся в этой части света отождествление армии и государства, политики-как-продолжения-войны-только-другими-средствами, за вдохновенные, но баллистически реальные фантазии Циолковского? И эта загадочная субстанция, эта пыль, летящая вам в морду на улицах Стамбула, -- не есть ли это просто бездомная материя насильственно прерванных бессчетных жизней, понятия не имеющая -- чисто по-человечески, -- куда ей приткнуться? Так и возникает грязь. Что, впрочем, тоже не спасает от сильной перенаселенности. Человека с воображением, да к тому же еще и нетерпеливого, очень подмывает ответить на эти вопросы утвердительно. Но, может быть, не следует торопиться; может быть, надо повременить и дать им возможность стать "проклятыми" -- даже если на это уйдет несколько веков. О эти "века") -- любимая единица истории, избавляющая индивидуума от необходимости личной оценки происшедшего и награждающая его почетным статусом жертвы истории. В отличие от оледенения, цивилизации -- какие они ни на есть -- перемещаются с Юга на Север. Как бы стремясь заполонить вакуум, оставленный оледенением. Тропический лес постепенно одолевает хвойный и смешанный -- если не с помощью листа, то с помощью архитектуры. Иногда возникает ощущение, что барокко, рококо, даже шинкель -- просто бессознательная тоска вида о его вечнозеленом прошлом. Папоротник пагод -- тоже. В широтном направлении перемещаются только кочевники. И, как правило, с Востока на Запад. Кочевничество имеет смысл только в определенной климатической зоне. Эскимосы -- в пределах полярного круга; татары и монголы -- в пределах черноземной полосы. Купола юрт и иглу, конусы палаток и чумов. Я видел мечети Средней Азии -- мечети Самарканда, Бухары, Хивы: подлинные перлы мусульманской архитектуры. Как не сказал Ленин, ничего не знаю лучше Шах-И-Зинды, на полу которой я провел несколько ночей, не имея другого места для ночлега. Мне было девятнадцать лет, но я вспоминаю с нежностью об этих мечетях отнюдь не поэтому. Они -- шедевры масштаба и колорита, они -- свидетельства лиричности Ислама. Их глазурь, их изумруд и кобальт запечатлеваются на вашей сетчатке в немалой степени благодаря контрасту с желто-бурым колоритом окружающего их ландшафта. Контраст этот, эта память о цветовой (по крайней мере) альтернативе реальному миру, и был, возможно, поводом к их появлению. В них действительно ощущается идеосинкретичность, самоувлеченность, желание за(со)вершить самих себя. Как лампы в темноте. Лучше: как кораллы -- в пустыне. Стамбульские же мечети -- это Ислам торжествующий. Нет большего противоречия, чем торжествующая Церковь, -- и нет большей безвкусицы. От этого страдает и Св. Петр в Риме. Но мечети Стамбула! Эти гигантские, насевшие на землю, не в силах от нее оторваться застывшие каменные жабы! Только минареты, более всего напоминающие -- пророчески, боюсь, -- установки класса земля-воздух, и указывают направление, в котором собиралась двинуться душа. Их плоские, подобные крышкам кастрюль или чугунных латок, купола, понятия не имеющие, что им делать с небом: скорей предохраняющие содержимое, нежели поощряющие воздеть очи горе. Этот комплекс шатра! придавленности к земле! намаза. На фоне заката, на гребне холма, их силуэты производят сильное впечатление; рука тянется к фотоаппарату, как у шпиона при виде военного объекта. В них и в самом деле есть нечто угрожающе-потустороннее, инопланетное, абсолютно герметическое, панциреобразное. И все это того же грязно-бурого оттенка, как и большинство построек в Стамбуле. И все это на фоне бирюзы Босфора. И если перо не поднимается упрекнуть ихних безымянных правоверных создателей в эстетической тупости, то это потому, что тон этим донным, жабо- и крабообразным сооружениям задан был Айя-Софией -- сооружением в высшей степени христианским. Константин, утверждают, заложил ее основание; возведена же она при Юстиниане. Снаружи отличить ее от мечетей невозможно, ибо судьба сыграла над Айя-Софией злую (злую ли?) шутку. При не помню уж каком султане, да это и не важно -- была Айя-София превращена в мечеть. Превращение это больших усилий не потребовало: просто с обеих сторон возвели мусульмане четыре минарета. И стало Айя-Софию не отличить от мечети. То есть архитектурный стандарт Византии был доведен до своего логического конца. Это именно с ее приземистой грандиозностью соперничали строители мечетей Баязета и Сулеймана, не говоря уже о меньших братьях. Но и за это упрекать их нельзя -- не только потому, что к моменту их прихода в Константинополь Айя-София царила над городом, но, прежде всего, потому, что и сама-то она была сооружением не римским, но именно восточным, точней -- сасанидским. Как и нельзя упрекать того, неважно-как-его-зовут, султана за превращение христианского храма в мечеть: в этой трансформации сказалось то, что можно, не подумав, принять за глубокое равнодушие Востока к проблемам метафизического порядка. На самом же деле за этим стояло и стоит, как сама Айя-София с ее минаретами и христианско-мусульманским декором внутри, историей и арабской вязью внушенное ощущение, что все в этой жизни переплетается, что все, в сущности, есть узор ковра. Попираемого стопой.

а утверждение “Истинна априорна”, уважаемый,тоже является априорной истинной”? попытайтесь доказать ето утверждение с логикой или без неё, неважно. Если сумеете, то сразу заказывайте фрак и ждите письмо из Стокгольма. Но прежде, я хотел бы вас отговорить от столь безумного занятия, ведь слова “истина” и “априорна” это всего лишь два слова поставленные рядышком, и да, слова эти придуманны людьми, что немаловажно. воспоминания; - некоторые люди пишуть свои внутриутробные мемуары и публикуют их, они говорят там им было хорошо и спокойно, и как только вышли они оттуда то сразу сбились с пути своего. что вы думаете по этому поводу?

Друзья, совсем недавно, совершенно случайно я наткнулся на некоторые отрывки из книги Костана Заряна “Корабль на горе” эти отрывки переведённые на английский с оригинала не вошли ни в одно из изданий как армянской так и русской версий этой книги, вышедших ещё в советское время. Мне неизвестно переиздавалась ли книга в наше время. Если у вас есть хоть какая информация по этому поводу прошу поделиться. Я бы с удовольствием купил эту книгу. Ниже приводится мой перевод некоторых отрывков из английской версии. я не переводчик, поэтому будте поснисходительней.

Institute for War & Peace Reporting Aug 18 2004 ARMENIA: PAGAN GAMES In a country normally associated with strong Christian identity, many are opting for the old gods. By Karine Ter-Saakian in Garni Standing on Mount Aragats, the high priest waited until the sun set his torch on fire so that it could be carried to the pagan temple of Garni. Thus began Navasard, one of Armenia's oldest and most popular holidays, celebrated every year on August 11. According to legend, on this day the patriarch Hayk slew the tyrant Bel and freed his family and future generations of Armenians. The combination of athletics and ancient rituals makes Navasard reminiscent of the Olympic Games. After the high priest clad in a red tunic faces the sun and sings a hymn to Vahagn, the festivities begin with young people singing and dancing, and playing at archery. Anyone wishing to join the pagan community is initiated in a "fire and sword" ritual, and then plants an apricot tree. Although all this looks like time-honoured ceremony - this year is counted as the 9,588th since the birth of Vahagn, the supreme deity in the Armenian pagan pantheon - the festival is in fact a modern revival. "We resumed celebrating ancient Armenian holidays in 1990," Slak Kakosian, the high priest of Armenia, told IWPR. "Before that, everything was banned. They sent me to the prison camps for two years for 'nationalism' in 1961, and forced me to emigrate to the United States in 1965. I only came back during the Gorbachev era." Politically, the pagan community is affiliated with the Armenian Republican Party, whose philosophy is based on the teachings of Tsegakron, the Armenian pre-Christian religion. But the latter-day pagans distance themselves from politics. Historian Ara Stepanian, who comes here from St Petersburg in Russia every year, said, "There's too much politics in people's lives already, and that's not good. The more people think about spiritual revival, the better their chances of survival." He recommends that the Ukhtagir, or pagan scripture, should replace the Bible as every thinking Armenian's handbook. "A thousand copies of the book are soon due out in print, and community members will hand them out to the people. It is not our intention to fully replace the Bible with the Ukhtagir, but Armenian people should know they did not descend from Noah, but that they lived here in the mountains of Armenia before the Flood," said Kakosian. Armenia is commonly regarded as the world's first Christian state, following the conversion of King Tiridates in the year 301, and its religious identity has marked it out among its largely Muslim neighbours. But pre-Christian sun-worship still lingers in the national consciousness. As well as the temple at Garni, Armenia also has its own prehistoric Stonehenge, known as Karaundj, or Singing Stones, in the south of the country. A sprawling structure with hundreds of standing monoliths, it was built 6,000 years ago as a temple of the sun, doubling as an astronomical observatory. In a poll recently held by the Centre for Strategic and National Studies in Yerevan, 34 per cent of Armenians said they consider themselves Christian, 24 per cent said they were atheists, and 32 per cent declared themselves to be pagans. "The slight differences in percentages of believers proves that 1,700 years of Christianity have failed to eradicate the old faith in Armenia," said political commentator Eduard Enfiajian, also a member of the pagan community. "In Armenia, many people identify religion with the church establishment. Not us. We have nothing against Christianity, but as a social institution, it is not acceptable to us. Religion is constitutionally separated from the state, but in reality, they teach Christianity even in kindergartens, not to mention schools, universities and the armed forces. To me, this is wrong; a person should be able to choose which God he will obey." The Armenian Apostolic Church takes an unusually relaxed view of its pagan competitors, considering its hostility to more recent evangelical groups. "Unlike the new sects, they have nothing to do with Christianity," explained the Reverend Vagram Melikian, press spokesman for the Armenian church in Echmiadzin. "The Armenian Church has an unequivocal stance on sectarians, but we do not interfere in pagan affairs." Some Armenians manage to combine sympathy for both the traditional Christian church and paganism. "The pagans are custodians of the old customs," explained Alexander Amarian, head of the Help Centre for the Victims of Destructive Cults, which campaigns against other religious groups or "sects" as they are commonly called here. "The Armenian nation must remember its pre-Christian past, and Ara's Children [a pagan group] help them remember. They also support the Armenian Apostolic Church in its fight against destructive sects. A protest against sects was held recently. Freedom of worship is important, but we cannot give free rein to those sects that impinge on our national identity." Many young people are getting involved in the pre-Christian rites. Anait, 20, joined the pagan community 12 months ago. "I like it here. No one tells me what to do. They tell us about the Armenian history before Christianity, and give us books to read. It seems our people are returning to their ancient roots. Garni is a spiritual centre of cosmic significance. Paganism has no rigid rules or commandments," she told IWPR. Anait, who is a medical student, wears a swastika sign around her neck. Her fellow students strongly disapprove. "For an Armenian, it is appropriate to wear a cross, not a Nazi symbol," said student Ruben. "If I had my way, I would ban all those sects and weird religions. Our church is much too tolerant of them." "To most people, the swastika is a Nazi symbol, but that is not so," said Gagik Hairapetian, a pagan priest. "The swastika is a pagan symbol. Those young Armenians people who wear swastikas are no Nazis. Only an ignorant person identifies the swastika with Nazis." A young army lieutenant, who asked not to be named, strongly agreed: for him the pagan ceremonies were all about Armenian patriotism. "I came to paganism quite consciously," he said. "I am convinced that this is the true Armenian faith, and that it helped us win the war [with Azerbaijan] I feel it in my bones." Karine Ter-Saakian is a freelance journalist based in Yerevan Следующий абзац из этой статьи заставляет задуматься: “согласно недавнему опросу проведённому центром по Стратегии и Национальным Исследованиям, 34% армян считают себя христианами, 24% атеистами и 32% язычниками." “Незначительная разница в процентах доказывает, что 1700 лет Христианства не сумели искоренить древнюю веру” -говорит политический комментатор Эдуард Энфиаджан, член языческой комунны.

Евгеника, улучшение человеческой породы, само собой, не лженаука, как нас пытались уверить. Но направленный мутагенез человеческого организма, с целью придания новых свойств -- дело весьма далёкого будущего. Геном человека прочитан, теперь дело за установлением функции каждого из генов, каждого из белков, и только тогда мы сможем попытаться _предсказать_, какой эффект возымеют те или иные изменения в человеческой днк.

Jerusalem Post (subscription), Israel Aug 4 2004 Snap judgement: Between Ararat and Zion By CALEV BEN-DAVID For centuries, a people with its own unique culture, language and religion lived in exile from its ancestral homeland as it lay under foreign rule. Scattered in diaspora communities across the globe, these people suffered ostracism, persecution and even genocide, while dreaming of the day their nation would regain its independence. Finally, through an almost miraculous set of geopolitical circumstances, that dream was fulfilled against all odds. It's not the Jews I'm talking about - it's the Armenians, whose homeland achieved long-awaited independence with the breakup of the Soviet Union in 1991. At that time, Armenia's resident population was thought to be comparable with that of the Armenian diaspora, numbering in the three-to-four million range. No longer. Armenians are now free to go home; however, they are also free to leave, and apparently, many are doing just that. According to a recent report in The Washington Post, there has a been a mass exodus of Armenians out of their country in the past decade. Although an Armenian census in 2001 listed the official population as 3.2 million, most Armenians believe the actual figure is now at least a million, if not two million, lower than that. Most of the emigrants have gone to Russia, with others joining the large ethnic Armenian communities in France, North America and elsewhere. "It's the economy," a member of the Armenian community in Jerusalem told me. "It's gotten so bad people can barely get bread to eat there." Gevorg Pogosyan, a sociologist in the Armenian capital, Yerevan, told The Washington Post: "I call it depopulation. It calls into question whether Armenia is a country with a future. We are a weak society, weakened both politically and economically by this migration." Why are things so bad in Armenia? Well, it's a small country with few natural resources that must share its borders with hostile Muslim countries (Turkey and Azerbaijan)... you get the idea. Reading of Armenia's plight, I couldn't help thinking of the similarities with Israel, as well as the differences. Comparisons between Armenians and Jews have been noted fairly often in the past, and Armenian activists have admitted taking inspiration from their Jewish counterparts in trying to get the world to acknowledge what they see as the Turkish genocide perpetrated against their people during World War I. The Armenian diaspora, just like the Jewish one, is also pumping billions of dollars back home to alleviate the situation there. "If not for these billions, we would have had riots and revolutions here," Pogosyan told The Washington Post. Although things aren't quite as dire in Israel, the parallels between the Armenian and Jewish diasporas in the relationship to their "national homelands" are striking. Both even express their nationalistic yearnings through the symbolism of holy mountains, Ararat and Zion. Is there anything useful for Israel and the Jewish people to learn from Armenia's current migration plight? One lesson almost too obvious is that the deepest feelings of yearning for a beloved motherland, even those inculcated from birth, are not enough to attract (or even hold) a population there if that nation cannot offer its people adequate material conditions. All the money invested in such worthy programs as birthright israel won't help bring aliya from the Western world if foreign capital isn't also being invested in Israeli businesses. Promoting Israel to the Jewish world primarily as a charity case also doesn't help matters, which is why Jewish Agency Chairman Sallai Meridor was right this week to take exception to the new government plan to use funds raised abroad to directly underwrite the providing of hot lunches for Israeli schoolchildren. Maybe, though, we should be cautious about taking this comparison too far. After all, Israel has gone through bad patches comparable to Armenia's, perhaps even worse in terms of the security situation. And although an estimated hundreds of thousands of Israelis have voted with their feet to seek a better life elsewhere, this country's population has risen steadily, often dramatically, since its birth, sometimes during its most difficult periods. The difference, of course, lies not with the situations of the nations of Israel and Armenia, but of their respective diasporas. A series of historical circumstances since Theodor Herzl first called for the re-establishment of a Jewish commonwealth more than a century ago has propelled much of the Jewish world back to its ancestral homeland, often not out of ancient yearnings, but as a last refuge. Looking back over just the past quarter-century, it's remarkable how a confluence of events in most of the remaining major centers of the Jewish diaspora - the former Soviet Union, Argentina, and now France - has seemingly contrived to nudge a significant number of Jews in the direction of Israel. As bad as things have gotten here at times, it seems there is always someplace else in the world where it's even worse for the local Jewish population. This isn't cause for complacency, though, and Israel should take note of Armenia's current woes as a cautionary example. It's in this context, perhaps, that Prime Minister Ariel Sharon's recent call for the Jews of France to make aliya should be understood - and not as French President Jacques Chirac interpreted it, as a rebuke to France for failing to prevent the rise of Muslim anti-Semitism. If Jews aren't coming to Israel, from France and elsewhere, then they're probably leaving it, and "depopulation" is a phenomenon this nation can't afford. Gagik Yeganyan, the government official in charge of dealing with the Armenian migration crisis, told The Washington Post: "We have a national idea - 'One country, one nation, one culture, one religion.' It means that Armenia is considered the motherland for all Armenians living around the world, even though only 30 percent of Armenians live on the territory of the motherland. Armenians who leave always think they are not leaving forever." Right. Now where have I heard that one before?