Aksel.V

ՅԱ՛, ՍԱ՛Ս, հո սովի տարի չէ՛ Կապ չկա՛, կա էսպես ասած(թարգմանելամոլություն) ամեն ինչ ուզում ենք անպայման թարգմանենք, սարգենք հայերեն, և դա անվանում էնք լեզվի մաքրություն, իսկ էտ մաքրության մեկ հարյուրերորդն էլ սկի ոչ մեկիս պետք չի գալիս ու փաստորեն մենք մեր ձեռքով դժվարացնում ու օտարացնում ենք մեր լեզուն, ստեղծում հիմար իրավիճակ, բառը կա բայց չկա Եթե մենք ինքներս մեզ պրոբլեմներ չստեղծենք, Դա արդեն հերիք է, որ բարգավաճենք: Ճիշտ էս, ես էլ չգիտեմ էտ բառի ծագումը, բայց կարևորը ծագումը չէ, կարևորը բառ ունենալն է, ավելի ճիշ իրերի անուններ, իսկ անունը պարտադիր չէ որ ծագում ունենա, անուն է, ասում ենք, հասկանում ենք ինչի մասին է խոսքը Վերարկու բառը հասկացություն է, որ մենք օգտագործում ենք իրի անվան փոխարեն, վերարկուն пальто չէ, վերարկուն դու ճիշտ էս բացատրում ինչ է, քո բացատրածը ռուսերեն լինում է - верхняя одежда Վերարկու - верхняя одежда верхняя одежда - ПАЛЬТО, бушлат, плащ, дождевик, телогрейка, шуба, кардиган, жакет, пиджак, куртка: Վերարկու - բաչկոն, հը՞ էլ ի՞նչ ունենք հագնելու Ես չեմ հասկանում, ինչով կտուժեր հայոց լեզուն եթե վերարկուի անունները վերցներ ուրիշ լեզուներից,,,, ի՞նչ վտանգ է սպառնում այն լեզուներին, որոնք առանց վախենալու ընդունում են օտար բառերը ու հարստացնում իրենց լեզուն ու համարձակորեն շփվում են այլ լեզուների հետ: Անգլերենը բոլոր լեզուներից վերցնում է հարմար բառերը ու հարստանում ու դրա համար էլ այսօր համաշխարհային լեզու է: Մի երկրորդ էլ իմ կողմից. Հայաստանում ծնված հայը ի՞նչ կմտածի լսելով Джентльмен բառի թարգմանությունը, ես վստահ չեմ, բառարան չունեմ ձեռքիս տակ, բայց ինչքան հիշում եմ Джентльмен - օրյօրտապնտիկ, Ինչո՞վ է տուժվել ռուսերեն լեզուն, որ ջենտլմեն բառը անգլերենից վերցրել ու ջենտլմենին - ջենտլմեն է թողել մնա Ասենք թե հա՛, բա էտ գլխարկները ուր են Գլխարկ - головной убор головной убор - шляпа, панама, шапка, берет, кепка, ушанка, ТЮБИТЕЙКА :lol: ևլ Գլխարկ - քոլոզ՞ , կտա՞կ, հետո՞ , ի՞նչ են մտածում էս մասին քաչալները

Եթե փողոցում տասը հոգու հարցնել ինչ է ոգեղինությունը, տասից մեկը կարող է գիտենա, բաց չորս - չորս ու կես հոգի կարան շփոթեն ոգելից բառի հետ, մի քիչ էլ որ խմած եղան հաստատ էտ է որ կա՛ :lol: Իմիջայլոց ավելի հաջող թարգմանություններ էլ ունենք. Վահան Տերյանը մի հսկայական հոտված է նվիրել գալոշ (галоша) բառի թարգմանությանը галоша - կրկնակոշիկ, մի կոշիկ էլ չէ՛՛ այլ կրկնակոշի՛կ կամ վերարկու - пальто, թէ ով ի՞նչ է վեր արկում չես կարողանում հասկանաս :lol:

Անգել ջան, կարելի է ասել, որ (ինչ որ առաջխաղացում կա՛): Նույն պրոբլեմները շոշափել է Հովհաննես Թումանյանը իր նամակներում և եթե համեմատենք որոշ մտքեր, որոնց հանգում են վարպետները, լալով ու խնդալով կարելի է ասել որ առաջխաղացում կա՛. Շիրազի թաղմանը Վարդկեզ Պետրոսյանը, ճառերը լսելով, ասել է, . - Մենք բանաստեղծ պահել չգիտենք, մենք բանաստեղծ թաղել գիտենք: Իսկ Թումանյանը, չեմ հիշում, երևի Աղայանի թաղման ժամանակ, հազար տեսկ բամբասանքներ լսելուց հետո գրում է. - Մեկը ասում է սոված էր, մեկը ասում է բուժվելու փող չուներ, մեկը թե բոբիկ էր... Բանաստեղծ պահել չգիտեք, գոնե մի խոսացեք՛՛ - Ուրեմն, թաղել արդեն սովորել ենք Թումանյանը մեկ այլ նամակում ավելի է խորանում այս հարցում ու գրում է հետևյալ տողերը, գիրքը ձեռքիս տակ չունեմ, բայց էս խոսքերը բառ առ բառ տպվել են մտկիս մեջ. - Մի գախտնի խորհրդով, տաղանդի առկայությամբ, վրթովվում է բթամտությունը՛

համաձայն եմ

Մարիամ ջան, չգիտեմ ում մասին է խոսքը և ինչ մտքեր է արտահայտում, բայց կասեմ որ եթե նա կա դա արդեն օգուտ է: Գիտես էս հայտնի խոսքերը. Կարևոր չէ ինչ են խոսում մեր մասին, կարևոն այն է որ խոսում են.

Եթե մարդը ասում է ես Հայ եմ, մանավանդ օտարության մեջ, արդեն հայրենիքի համար է ապրում

Հայրենիքի համար էին ապրում, ո՞վ կարա ասի, որ դա այդպես չէ

Արդարացումն ուու՞մ է պետք, արդարություն չկա՛ Տնտեսականը գալիս է կուլտուրաից, եթե երկիրը նավթի կամ ոսկու հանքի վրա չի գտնվում, իսկ մեր երկիրը քար ու քռի վրա է: Իսկ լռելով վոչ մի հարց չի լուծվում, բացի անձնական շահերից: լռությունը ոսկի է, Ճշմարտությունն ավելի թանկ: SAS ջան, աչկիս դու էտ պահը բաց թողեցիր :lol: Մարիամ ջան, հեռու չեմ գնա, մոտիկ ասեմ. Ի՞նչ հանգիստ խղճով էր ապրում մեր մտավորականությունը Թիֆլիսում, ուր , ինչքան հիշում էմ Թումանյանը, հիմնեց Գամառ Քատիբա Գրական վերնատունը, կամ Իսահակյանը ինչքան երկար տարիներ ապրեց արտասահմանում, և եթե ուզում էս կարծում եմ նրա քարավանը հայաստանից է դուրս գալիս և ոչ թե Բաղդադից: Սա դժվար հարց է, ինչքան մարդ կա այնքան էլ պատասխան կա էս հարցին: Երկիր ունենք գնում ենք էլ գալիս ենք էլ, ինչի մասին է խոսքը,

Վարպետի մոտիկ, պարզ ու խորիմաստ պատմվածքներից փորձում եմ առանձնացնել այս տողերը: Չնայած, որ ամեն ինչ ճիշտ է բայց իմ կարծիքով լրիվ չէ, ավելի ճիշտ, կարևորի մասին լռում է, լռում է հիվանդ, հղբացած մտնոլորտի մասին, որի հրահրիչները ու որով վարաքվածները, ժողովրդի մեջ գրավում են տիրողի դիրքը, որի մեջ մեղավոր ենք բոլորս, մեզ խափելը հեշտ է, հենց մեր միջոցով, հենց մեր բնավորությունը ոգտագործելով, իսկ բնավորությունը միայն լավ հատկանիշներից չի բաղկացած: Իհարկ է դժվար չէ հասկանալ պատճառը, ինչու՞ է վարպետը լռում, լռում է վորովհետև ինչ էլ որ ասի, իրավացիորեն, վերջ ի վերջո դա կոչվելու է նեղսրտություն: Մենք իրավունք չունենք նեղսիրտ լինելու, նեղսրտություն ցուցաբերելու համար շատ քիչ ենք ու շատ անհարմար դիրք ենք գրավում էս աշխարհի վրա: Անձանբ ես, այդ մարդուն կցանկանաի լինել հայ այնպես ինչպես ինքն է ընկալում իր հայությունը: Հայ նշանակում է - մարդ , ազգությամբ հայ, բայց առաջին հերթին Մարդ, որ ամենակարևորն է իսկական հայ լինելու համար:

Ըտպես էլ կեղնի՛(խոսկ հին առակից) լենինականցին մկան դեղ է ծախում, խոշոր աղացած աղյուսը դրել է ու մկան դեղի տեղ ծախում է: Գնորդը հարցնում է. -Բա էս վո՞նց են օգտագործում: - Ուրեմն, սապոգը պառկած դնում էս պոլին, մեջը հաց ես դնում, սապոգի գլխին տաբուրետկա ու տաբուրետկեն թելով կապում էս, կռիսը գուկա մտնի գը սապոգի մեջը, դու թելը գքաշես, տաբուրետկեն գընկնի, կռիսը գմնա սապոգի մեջը, հետո կբռնես էտ կռիսին ու էս քիռպիջի հատիկը կկոխես աչքը՛ -Յա, ըշտը օր բռնեցի գսատկծնեմ էլի՛ - Ըտպես էլ կեղնի,

Ուստի անունը մոռացելել էմ, Երևի ուստա Կարոն: Երբ աղբյուր սարքող ուստա Կարոն տեսնում է իր ջահել կնոջը, Հեղնարին, սիրեկանի հետ, հեղնարի սիրտը ամոթից պայթում է ու մահանում է: Ուստեն նույնիսկ իր աչքի տեսածին չի կարողանում հավատալ ու ասում է. - Կինը մարդու աղբյուրն է, ամեն մարդ չի կռնա ընդից ջուր խմե: Ուստեն աղբյուր է սարքում ու անունը դնում Հեղնար, որից բացի ուստից ոչ ոք չի կարում ջուր խմել: Միայն երբ ուստեն է մոտենում աղբյուրին ու ասում է . - Հեղնար, ես էմ ազիզ, աղբյուրից ջուր է գալիս: Իսկ կնոջ սիրեկանը, ինձնից բետար (ոջ գիտես բիտի ոչ գիտես միամիտ) ոտով գնում է Երուսաղեմ որ մեղքերը քավի: Արդեն ծերացած, վերադառնալիս տեսնում է որ աղբյուրի գախտնիքը գտել են ու ասում է. Ըբը կյանքս ընչի՞ անցավ :lol:

Մուդռոստ ջան, գիտեմ որ լավ գիտեք էտ խոսքը որտեղ է ասվել: Հեղնար աղբյորի գաղտնիքը գուշակելու ժամանակ Եթե նկատենք որ շատ թաղծոտ խոսքեր, կապված մարդու մյամտության հետ, ժամանակի ընթացքում դառնում են հումոր պարունակող ռեպլիկա, ապա էտ դեպքում իմը դեռ ամեն ինչ նոր է սկսվում

Ըբը կյանքս ընչի՞ անցավ :lol:

Ախրքյալաքցիք մեր մոտ գուկաին պանիր ծախելու, աշկը թեքելուն պես մե գլոխմ պանիր գոխցել էին, էս ախրքյալակցին գ ճվար. ձո՜ն, ձո՜ն, քյալլա պանիր վե՞վ դարավ: չվան - քյանդր

*** В пиджаке на солнце На выду у дам, Холодно на сердце, Спасите мадам. *** Հազար տարի առաջ ես սիրում էի քեզ, Մի ժամ առաջ էլ դեռ սիրահար էի, Ու ինձ թվում է դու արդեն գիտես, Ե՞րբ պիտի ես քեզ դավաճանեի:

Птица уронила перо, Значит, ранено крыло! Истина моя Странное чувство со мной, Будто повис я вниз головой Будто покончил с собой, Но пока жив, в отчаянии и злой. Может, это сатана Учинил шутку со мной. Сатанинская война Между телом и душой. Душа воюет с бытием, С бытием, что повисло на мне, Где бумажники кругом, Источник жизни в кошельке. Во мне два цвета крови Враждуют меж собой, В сердце остаток ссоры, Осадок желтый и густой. И в нем либо золота, Либо ненависть, желчь и яд. Спасение от голода Или нечто, чему не рад. Очень знакомая сеть, Помню чем-то похожий сон. Забыв про совесть и честь, Как рыба проглотил миллион. А крючок в горле застрял, Больно, но стараюсь дышать. А враг мой об этом знал, Он знал, как меня поймать. Он знал, умел долго ждать, А время его союзник. Он не хотел меня пугать, А я к этому привык. Так значит вот в чем беда, Во времени ошибся я, Ибо деньги - не время, А время деньги всегда. Деньги можно сохранить, Золота всегда блестит, Жаль время не скопить, Она только летит, летит… Быстро и не заметно, Мимолетно исчезает И даже скорость света От такого трения тает. Я запомнил этот сон. Будто крачек застрял в мозгах И там зацепил миллион, Разум находится в деньгах. Видно это от страха, От страха перед нищетой, Страх отравляет время А я воюю сам с собой. Значит враг мой нищета И за горло берет она О сатана, сатана, Это твои уловки, да. Неуловимый как тень, Тебя видно, но тебя нет. Я ночь превращаю в день Чтобы пролить на тебя свет. Ты соблазну в место лампы Жжешь будто сам против тьмы. Я вычислил все варианты Твоей дьявольской игры. Я не против богатства, Но я останусь с собой. Меня манит пространства Светлой и вечной широтой. А нищета уж не беда, Хоть и горло дерет она. Но я забуду о ней, Мне жаль денежных людей. Конечно, я буду рад Встречи с мадам фортуной, Я люблю цифру миллиард И не могу быть обузой. Деньги, это волшебство И с ними крот почти гигант, Если не учесть того Тебе не советник и Кант. Озолочены кресты, Символы веры святому, Желтеет пламя свечи В храме, где молятся богу. Это похоже на то, Что во мне горит огонь, Чтобы загорело в нем зло И жизнь моя, как желтый сон. Вот, наверно почему Я рвусь в необъятный простор, Временем владеть хочу, Если даже все это вздор. И коплю в себе лучи, Богатею теплом солнца, Я богаче, богачи, Во мне солнце, солнце, солнце. Мое богатство белый свет, Мое начало заря. Мне жить еще десятки лет Мое прошлое вчера. Я извлеку из времени Самые светлые часы, Чего боятся демоны, Пожиратели души. Нектарами всех цветов Вылечу все свои раны, Чтоб не текло от них кровь И не приползли гиены. А в час, когда мне грустно, Когда воюю сам с собой, Это такое чувство, Что поделаешь я такой. Люблю копаться в душе, Иногда слишком глубоко. Хочется знать: что на дне, Деньги, слава, власть или что? Ибо все это не то, Чувствую, там есть святое, Потому, что там светло, Там абсолютно другое. Может быть и дурное, Сумасшедшее, слепое. Но ни деньги, слава и власть- Все это дешевая страсть. Там точно есть стремление К тому, что нельзя запятнать. Ну, давай же мышление, Догадайся, я хочу знать. Неужели не разгадать Загадку собственной души, Быть проще, себе не врать, Хотя бы, как алкаши. Интересно ведь, правда? Как нами владеет дурман. Мозг как мокрая вата, И не способен на обман. Но, обретая одно, теряется другое, Ведь пьяницу все равно, По колено ему море. Но сразу тонет воля, Даже в стаканчике в одном, И ничтожная доля Становится святым глотком. А я спас свою волю, Хоть был покинутым, один. Я вырвал свою долю У душе губных машин. Долю, что богом дана, Духовного состояния Я выпью чашу до дна ЗА противостояние. В моей груди столько света. Что в прозрачии видно сердце, Кому на руку это, Вперед, попробуйте, съешьте. Если съедите огонь И можете сживать алмаз, Если гром для вас лишь звон, Я не боюсь, мне жалко вас. И вот мой девиз борьбы За призвание Человек. Не ухмыляйтесь, рабы, В покорности течет ваш век. У вас лишь одна мечта, Приобретать, купить, продать. Вам плевать на все слова Но любите умом блестеть. Вы покупайте лавры И кто же их для вас плетет, Ползучие рептилии Ваш ум, совесть зубы и рот. Я этого не пойму, Когда рабы мастера слов. Травоядным ни к чему Смотреть выше своих голов. И жаль, что цветы в низу, На уровне ваших копит. Вот, наверно почему У вас очень удобный быт. Вам удобно и легко, Все поляны цветут для вас. А вы знаете какого Тем, кто цветет в году лишь раз? Я вам скажу об одном, Откуда берется роса. Цветы ведь плачут тайком, Роса ведь чистая слеза. Впрочем, может, не слеза, Может это капли света. Так оседает заря В душе каждого поэта. Поэт хранитель света Он не перестает мечтать, Он страдает за это, Но все же умеет прощать. Его духовная брань Непроницаема для злых. Он вдохновением пьян, Свеча ему диктует стих. Он видит, понимает Взгляд всех звезд в темноте, И конечно он знает, О чем песня птиц на заре. Он зажигает солнце, Когда земля холодеет. Вулканы в его сердце. Но он добрый, ведь он поэт. Он может быть и врагом, Я знаю это по себе. Но не дерусь топором И причинять боль - не по мне. Я могу быть сердитым, Но не злым и кровожадным, Господь мне создал таким И чем-то даже наивным. Верю глазам лишь за то, Что за ними есть человек. Если даже в них есть зло И желтизна как море бед. Ибо желтизна в глазах От избытка в теле желчи. И в них присутствует страх, Что есть осадок болезни. Ведь есть такая болезнь. Это разновидность чумы, Это черви темных бездн Проникают в простор души. И посему нужен свет. И я выжму его из звезд, Пусть до них тысячи лет, Я сооружу небесный мост. Я отсею пигменты, Пигменты тьмы черных ночей И мне помогут звезды, Воодушевлюсь от их очей. И тогда изобрету Луч мышления и мечты. В глазах солнце отражу И освещу бездну тьмы. Аксел Варданян 1997г.

Շատ ուրախ եմ ծանոթանալուն, Մարիամ ջան

Մարսելինո, բան չասես, թող էդպես անգրագետ էլ մնան :lol:

Злая Мудрость ին Թե գուշակեմ անունդ ի՛նչ է, Ամենամեծ գյուտը կանեմ, Բայց դա քի՛չ է, քի՛չ է, քի՛չ է... Որ խոհերից երգ քանդակեմ. Որ քեզ ասեմ չար իմաստուն, Խոսքերդ կայծակի նման, Դու պետք է որ լինես սիրու՜ն, Արդե՛ն ասացի, Мудроть ջան:

Դե որ գրում էս բեր գրենք, Ռոմեո ջան, հետաքրքիր կլինի եթե շարունակես. Ramatizm Խոնավ ճամփին հետքերս, Ծանրացել են ոտքերս, Դա կոչվում է դալտոնիզմ, Չե՛, այսինքն, ռամատիզմ, Տարպերությունը մեծ չէ, Մուզեն ուրդից գփչե, Նայած օվ ինչ է փնտրում Ու ինչով է մտածում, Romeo, լավ էս գրում.

Եղավ մենակ մի քիչ ժամանակ, որ այդ դեպքը պատահի, ամեն բանաստեղծություն դեպք է, ուղակի բանաստեղծը կախարդի նման էդ դեպքը կայացնում է:

Ես պարտվեցի Մուդռստ ջան, պատրաստ եմ կատարելու ձեր ցանկությունը

հիմա նայում եմ հավատալս չի գալիս, չեմ տեսնում էլի, հո զոռով չէ՛

երգում է. Եստեղ ի՞նչն է սխալ

հա :