Satenik

Ավո ջան, այդ "հազարապետությունը" ստեղծվում է ֆորումում հաղորդագրությունների որոշ քանակից հետո: Այո, Շուշիկից հետո այլ ծածկանուններ էլ են եղել, բայց այս ֆորումում հենց սկզբից էլ Սաթենիկ էի: Ավետիք (սա ավելի գեղեցիկ է հնչում ), հայերեն գրելու համար այսպիսի մի շատ հաջող էջ կա, եթե կուզես, փորձիր http://www.genocide.ru/translit/convert.html

Մեկ համացանց, մեկ համշենահայ Ավո, հնարավո՞ր է չճանաչել: ՍԱՍ ջան, էս ի՞նչ են լսել, ո՞ր դարանից են հերթով դուրս գալիս: Ավո ՋԱՆ, քեզ ջերմ-ջերմ բարևներ Շուշիկից: Ո՞նց ես, եղբայր ջան, քեզ շա՜տ առիթներով եմ հիշել այս տարիներին... ՈՒրախ եմ, որ նորից հանդիպեցինք:

Դե իհարկե, ի՞նչ կարիք կա, ֆաշիստ հո չե՞ք հայի նման, որ դրա մեջ խորանաք, հեն է դրա պատասխանին կարձագանքեք ձեր ողջ շիտակությամբ, ազնվությամբ ու մարդասիրությամբ: ՈՒ կմեղադրեք: Կոմունիստական տարիներին բանվոր-գյուղացի-կթվորուհիները Սոլժենիցինի մասին հայհոյանքներով նամակներ գրելիս կոմունիստական թերթերին նույն բանն էին գրում "նե չիտալի, նո օսուժդայեմ": Սոլժենիցինն էլ էր ֆաշիստ, գիտե՞ք, բայց ոչ մեր հայի պես, այլ շա՜տ ավելի կատարելագործված: Նրան կոմունիստները մարդասիրաբար ազգի դավաճան կնքեցին: Բայց հենց այդ ոչ ֆաշիստական հասարակարգը փլուզվեց, մին էլ պարզվեց, որ Սոլժենիցինը ազգի խիղճն էր: Պատկերացնո՞ւմ եք: ՈՒղակի նա կտրուկ էր խոսում և անհանդուրժողական էր ստահակության նկատմամբ: Կոմունիստական հասարակարգ չկա հիմա, գոնե մեր կողմերում, բայց շորշոփները դեռ մնացել են, ձեր ու Hugo 4aves-ի ազնիվների տեսքով:

ինչքան չնայվող մարդ եմ ես: Իրոք, ձեզ ու "Hugo 4aves"-ի համար հավերժ չնայվող էլ լինելու եմ , այսինքն "ֆաշիստ", ոչ իտալուհի և ոչ գերմանուհի: Եվ ուրեմն հարցեր տալիս գերմանական ու իտալական նայվող պատասխաններ ինձնից չսպասեք:

Գնահատում եմ, որ քիչ է ասել, աչքներդ էլ պիտի տար հաներ , որ մյուս անգամ գնահատականներ տալուց, աչքներդ տրորեիք ու տեսնեիք թե ինչ առիթով և ինչու է հայը դա գրել: Հայ ջան , եթե մեկը, որ իրեն համարում է մարդ, առավել ևս հայ, ու կանանց վերաբերվում է որպես իր ինչ-ինչ վեհանձն մտքերին ու հանդգնություններին համապատասխանող կամ ոչ ապրանք, ապա այդպիսի մեկը այլևս ոչ մարդ է, ոչ էլ հայ: Օտար ափերում հայուհի հանդիպած մեկը այդպիսի մտքերից հետո իրավունք չունի կոչվելու ոչ միայն հայ, այլ և ընդհանրապես մարդ: Դուք իհարկե իրավացի եք: Բայց իրավացի չեք մի հարցում: Կանայք չեն, որ այդպիսի հայացքներից դառնում են կենդանի, այլ հենց նայողն է, որ կենդանի է: Հետևաբար ոչ թե "զոոֆիլիա", այլ պարզապես կենդանուց ծնված կենդանի:

Երկու նոր ծածկանուններ են գրանցվել ֆորումում, մեկը մեկից հիսքանչ ՝ "Hugo 4aves" և "ttttt": Առաջինն եկավ և հայտարարեց, որ ծովափում իր տեսած իրալուհին մեկ էլ եսիմ ով "նայվում" էին, իսկ հայուհին, հազար ավա՜ղ՝ չէր նայվում: Սատանան գիտե թե ինչ նկատի ունի իր սեռա-այլասեռական պատկերացումներով ու հակումներով: Ի պատասխան սրան "հայ" ծածկանվամբ մի երիտասարդ այս "նայողին" ասում է "աչքդ բռնիի" պես մի բան (աչքն էլ հանում է, հարցը սա չէ): Երկրորդն էլ այդ փոքրիկ երկխոսության արդյունքում որոշում է, որ այլասեռվածը ոչ թե հիվանդագին "նայողն" է, այլ հայը, որ նրան հանդիմանում է: Արդյունքում հայը դառնում է "ֆաշիստ", նայողը մնում նայող , հայուհին էլ անպետք մի բան, որին, հազա՜ր ավաղ, սեռական ֆանտազիաներից և ոչ մեկի մեջ տեղավորել հնարավոր չէ ի տաբերություն իտալուհուց ու մեկ էլ եսիմ ումից: Գուցե մի հատ էլ ներողությո՞ւն խնդրենք այս երկու ծածկանուններից, որ հայ ենք ու այնպիսին ենք, որպիսին կանք, ոչ թե նայվող, տրվող, պատկերացնելի, հեշտասեր: Թե չէ ստացվում է եթե իտալուհի չես ու չես էլ ցանկանում լինել, ուրեմն ֆաշիստ ես:

Угу , как Компот разбирается в войне, так и Вы в армянских мужчинах. Поженить вас что-ли?

Ну хорошо, хорошо, оправдания принимаются.

"Хезболла" и "всё" - разные вещи. Всё - это когда Геноцид, когда 1915-ый год, слышали про такое, армянка? И вообще замуж выходите лучше, вместо того, чтобы глупости болтать.

Да нет, Карик, я имею в виду вообще. Хочу сказать, что не может быть хорошо той родине-стране, у детей которых отсутствует соответствующее восприятие своей родной земли. Отсутствие чувства родины приводит к зверствам, а зверства - к деградации этноса, потере созидающей способности и созидающего потенциала, главным источником питания которых является ощущение родной земли (вспомните бездарных турок). Родина - не денежная ассигнация, не бумажка, выбор методов ее защиты должен соответствовать той степени благородства, которой она удостаивается своими защитниками. Правда глупый турок этого не поймет, на то он и скотина. Террорист тоже не поймет, и правильно говорят что у них нет национальности... Я армянка и нет во мне ни капли еврейской крови, но в мирном, созидающем Израиле я искренне заинтересована, потому и не переношу таких фраз типа "пусть бомбят пока всё не уничтожат". Такие "доброжелатели" только и делают, что толкают Израиль в болото.

Конечно, Карик джан, когда атрофируется чувство родины, тогда начинаются зверства, под любыми предлогами, в том числе и под "защитой родины".

Что за :censored: by moderator, черт Вас побери?!

Շատ հետաքրքիր դեմք է... Հոնքերն ինչո՞ւ կպած չեն: Պետք է որ լինեն այդ փարթամությամբ: Այտերն էլ սափրած են, այդպես չի կարող լինել: Հետաքրքիր է հայր Ղևոնդն ի՞նչ կասեր այս նկարի մասին:

Странно, случай ведь не смотрит на то долго это или коротко. Закончится скоро, дай-то Бог, но ведь не значит, что не начнется скоро снова.

Почему не в Армению? Многие сейчас приезжают.

Կ. Պոլսում ու արվարձաններում ծնված բանաստեղծ ու գրողներ ունենք, իհարկե, Անի ջան: Բաղդասար Դպիր, Մկրտիչ Պեշիկթաշլյան, Պետրոս Դուրյան, Վահան Թեքեյան, Ղևոնդ Ալիշան, Թովմաս Թերզյան, Եղիա Տեմիրճիպաշյան, Ինտրա, Սիպիլ (Զապել Ասատուր), Հերանուշ Արշակյան, Ռուբեն Սևակ, Մատթեոս Զարիֆյան և այլն: Հայ մտավորականության մի մեծ շերտ կար Կ.Պոլսում մինչև 1915 թվականը: Կայքերի մասին այս բաժնի տարբեր թեմաների մեջ կարելի է տեղեկանալ: Շնորհքով կայք է այս մեկը. http://www.armenianhouse.org/index-am.html Ինչ վերաբերվում է կենսագրություններին, որոնք այստեղ տպում եմ, դրանք կամ հանրագիտարանից, կամ էլ ձեռքիս տակ եղած գրականությունից են: Առաջին հայացքից թվում է թե կենսագրություն է, էլի, ինչպես ասում են "դե հիմա": Բայց այս կենսագրություններին ծանոթանալով հաճախ այնքան հետաքրքիր բաներ ենք իմանում, ընդհանուր մշակույթային տեղեկատվություն, ազգային տարբեր կողմերին առնչվող հետաքրքիր փաստեր, որոնք, թերևս, եթե այդ կենսագրությունը չկարդայինք, երևի այդպես էլ չիմանայինք:

Мариам Асламазян скончалась на 99 году жизни 20 июля в Москве. Церемония прощания с выдающейся художницей пройдет в Ереване, она будет погребена в ереванском городском Пантеоне. http://www.panorama.am/index.asp?sel=7024&l=r Իրոք բերեցին Երևան, հոգեհանգիստը եղավ կինո-Մոսկվայի դիմացի նկարիչների տուն-ցուցահանդեսի շենքում, ամբողջ Ազնավուրի հրապարակով մեկ բարձր հնչում էր Լուսինե Զաքարյանի աստվածային երգը: Համարյա ոչինչ չխոսվեց այս մասին: Կցկտուր հատ ու կենտ տեղեկություն: Պիտի անպայման Առնո Բաբաջանյանի տնազ-արձան լինի կամ գեղական "հյուսիսային պողոտա", որ ամբողջ օրը բղավեն: Աստված ողորմի մեր տաղանդաշատ Մարիամ Ասլամազյանին, լույս իջնի նրա շիրիմին:

Արշակ Հովհաննեսի Չոպանյան (15.7.1872, Կ. Պոլիս - 8.6.1954, Փարիզ), գրող, քննադատ, բանասեր, լրագրող, հասարակական գործիչ: Սովորել է Կ. Պոլսի Մքրուհյան դպրոցում, ապա՝ Կեդրոնական վարժարանում: Աշխատակցել է "Արևելք", "Մասիս", "Հայրենիք" պարբերականներին: 1895-ին սկսել է "Ծաղիկ" հանդեսի հրատարակությունը, լույս է ընծայել մի քանի համար և ահաբեկված համիդյան բռնություններից՝ նույն տարում փախչելով՝ հաստատվել է Փարիզում, ուր և անցկացրել է իր հետագա ամբողջ կյանքը: 1898-1911 և 1929-1949 թթ. հրատարակել է հայտնի "Անահիտ" հանդեսը: Հասարակական, լրագրական-հրատարակչական աշխատանքներին զուգընթաց զբաղվել է արվեստի, բանասիրության, գրականագիտության և գրաքննադատության հարցերով, հրապարակախոսությամբ, գրել է արձակ ու չափածո գեղարվեստական գործեր, կատարել է թարգմանություններ: Առանձնակի նշանակություն ունի Չոպանյանի քննադատական և գիտական բանասիրական գործունեությունը: Նա նորովի է մեկնաբանել հայ գրականության շատ երևույթներ: Հրատարակել է "Նահապետ Քուչակի դիւանը" 1902-ին, "Նաղաշ Հովնաթան աշուղը և Հովնաթան Հովանթանեան նկարիչը" 1910-ին, "Հայ էջեր" 1912-ին, "Հայրեններու բուրաստանը" 1940-ին և այլ ուսուսմնասիրություններ: Կազմել և լույս է ընծայել Պ. Դուրյանի (1894) և Մ. Պեշիկթաշլյանի (1907) երկերը, որոնց նվիրել է նաև ուսումնասիրություններ: Առաջինն է Գրիգոր Նարեկացու ժառանգությունը վերլուծել որպես գեղարվեստական ստեղծագործություն և նրան դրել համաշխարհային գրականության հսկաների կողքին: Անդրադարձել է գրական նոր երևույթներին՝ հաճախ առաջինը տալով դրանց հեղինակների (Վ. Թեքեյան, Սիամանթո, Դ. Վարուժան, Ե. Չարենց, Մ. Զարիֆյան և ուր.) ստեղծագործական ինքնատիպության բնութագիրը: Հոդվածներ է նվիրել նաև արվմտաևրոպական և ռուս գրողներին: Մեծ աշխատանք է կատարել հայ գրականությունը Եվրոպայում ներկայացնելու և Հայ դատը պաշտպանելու ուղղությամբ: Թարգմանել ու ֆրանսերեն հրատարակել է հին և նոր շրջանի հայ բանաստեղծների գործերից, որոնք ամփոփվել են "Վարդենիք Հայաստանի" (հ. 1-3, 1918-29) ժողովածուում:

Հայ, Դուք թեմայից չարաչար շեղվում եք:

В этой теме сплошь и рядом азербоноподобная терминология. Разве с этим поспоришь? Молчу, Муза, молчу, и удаляюсь на заслуженный отдых до утра.

Нет, я с размером не разобралась. А Вы по ссылке попробуйте зайти. Может там лучше будет? Прямо отсюда и копируйте, если что, какая разница с лички или отсюда?

Как мелким? Разве мой шрифт мелкий? Он такой же как и у Вас, разве нет? Я ничего не критикую и не собираюсь. И тоже очень серьезно говорю. Смайлик "хм" сейчас уберу и душкой быть постараюсь. Хотите шрифт армянского текста увеличу (правда не знаю как это делается)? Вы бы прочитали, там интересная информация относительно Вашего "хохмача".

Однако... "Ծիծաղն ըստինքյան մեղք չէ, սակայն եթե այն անդեպ (անհարկի, ոչ տեղին) ու անչափ է, կարող է մեղք ծնել։ Անչափ ու ավելորդ ծիծաղն ու կատակաբանությունը մարդու սրտից հանում են Աստծո երկյուղն ու զգոնությունը՝ այսպիսով մարդուն ընդունակ դարձնելով մեղանչելու։ Թերևս սա է պատճառը, որ Աստվածաշնչում ծիծաղը հաճախ որպես բացասական երևույթ է ներկայացվում և ուղեկցում մեղքին և ո՛չ թե առաքինությանը (տե՛ս, օրինակ, Ծննդ. ԺԸ 12-16, Առակ. Ժ 23, Ժողով. Է 4, Սիրաք ԻԷ 14), և Տեր Հիսուսն էլ ասում է. «Վա՜յ ձեզ, որ այժմ ծիծաղում եք, քանզի կսգաք ու լաց կլինեք» (Ղուկ. Զ 25)՝ մեղք համարելով ոչ թե անմեղ ու չափավոր ծիծաղը, այլ ամբարտավան, ինքնագոհ ու անմաքուր սրտից ծնված անպատկառ ծիծաղը, երկրային ցոփ կյանքով ապրող, իրեն ամենակարող կարծող, Աստծո երկյուղն ու սերը չունեցող և իր մեղքերի համար չսգացող մարդու ծիծաղը։ Իսկ մեկի վրա ծիծաղելը, այսինքն՝ նրան ծաղրի ենթարկելը, մանավանդ նրա որևէ բնական թերությունը, վիշտը կամ դժբախտությունը ծաղրի առարկա դարձնելը այնքան գարշելի մեղք է, որ այն գործողը նմանվում է նրանց, ովքեր Տեր Հիսուսին ծաղրեցին (տե՛ս Մատթ. ԻԶ 68, ԻԷ 27-31, 41)։ Եվ Աստծո պատկերով ստեղծված մարդուն ծաղրելով ու անարգելով՝ ծաղրում ենք հենց այդ պատկերը, նույնն է թե՝ Աստծուն։" http://www.lusamut.net/Armenian/Library/p119mexastuzo.htm Я-то подумала Вы открыли серьезную тему, хотела сказать что и меня саму всегда интересовала внешность Христа.

Оказывается!

Вы имеете в виду внешность?