Satenik

Կեցցեն ֆրանսահայերը:

Սիրելի Լատերալիս , շատ մեծ բան եք արել, որ այստեղ այս ցանկը տեղադրել եք: Հիմա ես նայում եմ, որոշ թեմաներ, որոնք այստեղ կան, ընդհանուր թեմաների մեջ չեն երևում, չքված են : Փաստորեն այս Ձեր ցանկը եթե չլիներ, շատ թեմաներ պիտի ընդմիշտ կորչեին: Ի դեպ, Սիամանթոյի հասցեն սա է http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=17847, իսկ այն, որ այստեղ է, չի բացում: Շատ ապրեք այս թեմաները փրկելու համար, սիրելի Լատերալիս:

Վալերի Յակովլևիչ Բրյուսով (1(13).12.1873, Մոսկվա - 9.10.1924, Մոսկվա), ռուս սովետական գրող, գրականագետ, թարգմանիչ: 1899-ին ավարտել է Մոսկվայի համալսարանի պատմաբանասիրական ֆակուլտետը: Հրատարակել է ավելի քան ութսուն գիրք՝ չափածո և արձակ գործերի ժողովածուներ, պիեսներ, ուսումնասիրություններ: 1915-ի հունիսին Բրյուսովը սկսել է աշխատել "Հայ պոեզիան հնագույն ժամանակներից մինչև մեր օրերը" անթոլոգիայի համար հայ բանաստեղծների գործերը թարգմանելու և խմբագրելու վրա, ուսումնասիրել հայոց պատմության ու պոեզիայի վերաբերյալ գրականություն, զբաղվել հայոց լեզվի ուսումնասիրությամբ: Այդ աշխատանքի արդյունքն է եղել "Հայ բանաստեղծությունը և իր նույնությունը դարերի ընթացքի մեջ" (1923) ընդարձակ պատմագրական ակնարկը (անթոլոգիայի ներածական հոդվածը): 1916-ի հունվարին, երբ անթոլոգիայի նախապատրաստությունը հիմնականում ավարտված էր, Բրյուսովն այցելել է Բաքու, Թիֆլիս, Երևան և Էջմիածին, ժամանակի հայ իրականությանը ծանոթանալու և իր կատարած աշխատանքի արդյունքը հասարակությանը ներկայացնելու համար, մեծ հաջողությամբ զեկուցումներ կարդացել հայոց պատմության ու պոեզիայի մասին, հանդես եկել հայ բանաստեղծներից կատարած իր թարգմանություններով, մտերմացել հայ գրական-հասարակական գործիչների, ամենից առաջ Հ. Հովհաննիսյանի և Հ. Թումանյանի հետ: Հայ պոեզիայի անթոլոգիայի նախաբանում Բրյուսոբը գրել է. "...Հայաստանը ուսումնասիրելու մեջ գտա վեհ, հոգևոր հրճվանքների անսպառ աղբյուր... Որպես պատմաբան, որպես գիտության մարդ ես Հայաստանի պատմության մեջ տեսա մի ամբողջ ինքնատիպ աշխարհ, որի հազարավոր հետաքրքիր, բարդ հարցերը հետաքրքրություն էին հարուցում, իսկ որպես բանաստեղծ, որպես արվեստագետ՝ հայ պոեզիայի մեջ տեսա գեղեցկության նույնպիսի մի ինքնատիպ աշխարհ, նոր, մինչ այդ ինձ անհայտ տիեզերք, որտեղ փայլատակում ու լուսավառվում էին իսկական գեղարվեստական ստեղծագործության բարձրարժեք կերտվածքները": Բրյուսովը թարգմանել է 40-ից ավելի հայ բանաստեղծների 170-ից ավելի գործեր՝ Գրոգոր Նարեկացուց մինչև Վահան Տերյան: 1923-ին թարգմանել է Ե. Չարենցի "Ամենապոեմը": Հայաստանն ու նրա պատմական անցյալը նրան ոգեշնչել են գրելու բանաստեղծությունների մի շարք ("Հայերին", "Հայաստանին", "Արարատը Երևանից", "Տիգրան Մեծ" ևն) և "Տարեգրություն հայ ժողովրդյան պատմական ճակատագրին" (1918) գիտական աշխատությունը: Սովետական Հայաստանի կառավարությունը Բրյուսովին շնորհել է Հայաստանի ժողովրդական բանաստեղծի կոչում (1923): Նրա անունն են կրում Երևանի փողոցներից մեկը, Երևանի պետական լեզվաբանական համալսարանը:

Հը՞, վերջը՞: Հիմա դարերով պիտի սպասե՞նք: Էդ ո՞ւմ "խելոք" գաղափարն էր, բացած թեման դարձնել անտեսանելի ու "սպասել առաջարկների", դա էլ նո՞ր մոդա էր: Էդ ինչո՞ւ էդքան փողոցային թեմա է բացվում ֆորումում, մեկը չի դառնում անտեսանելի:

ՋԱՀԵԼՈՒԹՅՈՒՆԸ Ծիծաղել չենք հասցնում՝ կորցնում ենք մանկությունը, Ճանաչել չենք հասցնում՝ ջահելությունն է փախչում, Ամենն այնքան կարճ է թվում՝ զարմանում ենք, Չհասկացած գոյությունը՝ այն լքում ենք: Երբ ձեռքիդ ունես Ջահել լինելու, Լի խոստումներով Օրեր տիրելու Հարստությունը, Երբ սերը մեր կողմն է թեքվում Եվ ճերմակ գիշերներ նվիրում, Երբ երևում է հեռու առջևում Ժպտացող կյանքը, Հույսերով պատված և լի խնդությամբ, Նաև խենթությամբ Պետք է խմել մինչ արբեցում Ջահելությունը: Զի քսան տարվա Ամեն վայրկյանը Արդեն հաշված է, Եվ էլ երբեք Կորցրած պահը Նորից չենք գտնի: Հաճախ էլ իզուր ձեռքերս ենք պարզում, Զղջում, ափսոսում, Որ ուշ է արդեն... Չես կարող նրա ընթացքը շեղել, Չես կարող նրան միշտ քեզ մոտ պահել, Ջահելությունը: Թարգմանությունը՝ Սամվել Գասպարյանի http://hayeren.hayastan.com/sharl.html

Какой еще сдачи, Гарегин джан? Ничего подобного не будет никогда и во веки веков. Будут войны непременно, не без этого, но с новыми освобождениями. Никого спрашивать не будем, кроме Господа, да и то о помощи. Кому не нравится - пускай зашибется.

Միգ ջան, առաջարկում եմ շուտափույթ թեման վերադարձնել իր տեղը, նախապես մաքրելով այնտեղից մանկապարտեզային ծղրտոցները: Հազիվ մի հատ խելքը գլխին, կարևոր, այժմէական թեմա տեսանք, էն էլ անտեսանելի եք սարգել:

Այստեղ երեկ թեմա կար, որ Վիրաբովն էր բացել: Շատ խելքը գլխին լավ թեմա էր, ես էլ ուզում էի պատասխանել, բայց ինտերնետ կապս կտրվեց ու չկարողացա: Ո՞Ւր է այդ թեման: Կարո՞ղ է հեռացրել եք: Սրա մասին է խոսքս ПОЗОР! Попытка России поставить на колени Грузию и наше молчание - это позор Армении и Спюрка!

Մարիամը շատ ապրի , դա, ինչպես ասում են, միանշանակ: Շնորհակալ եմ, ՍԱՍ ջան: Մանե ջան, շատ-շատ շնորհակալություն: Հիմա ուշադրություն: Այդ թեման պետք է լիներ գրականության բաժնի տասնմեկերորդ էջում, որովհետև "Ազնավուր" թեմայի վերջին հաղորդագրությունը կատարվել է 2005 թվի դեկտեմբերի 3-ին: Իսկ տասնմեկերորդ էջում այն չկա: Կամ էլ ես, ինչպես միշտ, էշի ականջում քնած, ինչ-որ բան չեմ հասկանում: Լավ, ինչևե, մոտակա օրերին մի բան պիտի տպեմ այնտեղ, հույս ունեմ տպելուցս հետո թեման կբացվի

ՍԱՍ, բարև Մի հատ բարդ հարց ունեմ Հիշում եմ, մի ժամանակ գրականության բաժնում թեմա կար, որտեղ դու տեղադրել էիր Ազնավուրի բանաստեղծություններից: Հիմա ես այդ թեման չեմ կարողանում գտնել : Կարո՞ղ է հրաշքով հիշես, դա իրո՞ք գրականություն բաժնում էր և ի՞նչ էր այդ թեմայի անունը:

mitika джан, Вы меня и в письме спрашивали. Описать концерт, признаться, задача для меня немного сложная. Но очередность, Вы спрашивали, кое-как расскажу Азнавур спел в конце ряд своих песен. А сначала пару песен спел французский певец, молодой сымпатышный мужчина , имени которого я не запомнила и гречанка Нана Мускури. Одна из песен Элен Сегара, у которой матушка армянка, была про судьбу их западноармянской семьи. Французского языка я, увы, не знаю, поэтому больше сказать не смогу. Мне очень понравилась ведущая девушка, вела себя непринужденно, знала француский, была очень хороша собой. А вообще, концерт надо посмотреть.

Մանե ջան, լույսիկ ջան , շնորհավորո՜ւմ եմ: Իսկապես շա՜տ, շա'տ հաճելի լուր էր: Շնորհակալություն այդ հիանալի կայքի համար:

Ինչքան նայել եմ "էխ ռազ"-ի տեսահոլովակը, միշտ էլ վերջում գլորվում է , ուղակի էս անգամ հատկապես սրտանց գլորվեց: Ի դեպ, ես էլ էդ պահին մտածեցի, որ հիմա ժողովրդի սիրտը կկանգնի: :lol: Սենչ

Ահա՜, ես էլ ասում եմ, էս ի՞նչ աղջիկ է, էսքան բարակ մեջքով ու էսքան քաջ: Да, так и было. Мишель Легран пел со своей супругой. А нет, еще мужик один пел, популярный во Франции, имя я не запомнила. А в конце спели очаровательные "Маленькие певцы Армении" Тиграна Экекяна такую песенку типа "Շնորհակալություն, Ազնավուր"

Էրեխեք, ամոթ չլինի հարցնեմ, էն սիրուն աղջիկը, որ համերգը վարում էր, վե՞վ էր: Концерт был очень красивый. Замечательный. Превосходный Браво Шарлю Азнавуру!

Եվս մեկ կարծիք: Քափից ես աշխատում եմ չզրկել ճաշը, տոլման այդ թվում: Եթե միսն առողջ է ու վստահելի, քափն արժե պահել, որովհետև դա ըստ էության մակարդված արյունն է: Իսկ արյունը լավ համ է տալիս մսին:

Անի ջան

ԿՈՄԻՏԱՍ *** Աշխարհիկ երաժշտությունը կապրի հայ գեղջուկի շնորհիվ: Ժողովուրդն է ամենամեծ ստեղծագործողը, գնացեք և սովորեցեք նրանից: *** Ինձ համար չկա ուրիշ երկինք, քան իմ ժողովրդի հարազատ հոգին: *** Հայ ժողովրդի զավակներ, դուք կարդացեք Մովսես Խորենացի, Եղիշե, Նարեկացի, Խաչատուր Աբովյան, Րաֆֆի, Ալիշան, Պեշիկթաշլյան և տեսեք, թե ով ենք մենք: *** ...Հայ երաժշտությունը ոչ միայն մեղկ ու տխուր չէ, այլ համակ ուժ է և կենդանություն ու իր մեջ կը սնուցանե փիլիսոփայությունն իսկ, ոգին իսկ իր ցեղին, որովհետև երաժշտությունը ամենեն մաքուր հայելին է Ցեղին, ամենեն հարազատն ու կենդանին անոր բոլոր արտահայտությանց մեջ. կենդանի, որքան կենդանի է այդ ցեղը, ուժեղ, որքան ուժեղ է իրեն ծնունդ տվող ժողովուրդը: *** Երգաստեղծագործության շնորհը գեղջուկի համար մի բնատուր պարգև է. ամենքն էլ, լավ կամ վատ, խաղ կապել և երգել գիտեն: Նա սովորում է երգաստեղծագործության արվեստը հենց բնության գրկում, որը նրա անդավաճան դպրոցն է: *** Քառյակների դյուրությամբ են հորինված մեր թե' ժողովրդական, թե' եկեղեցական եղանակները, որոնք քույր ու եղբայր են և նույն կազմությունն ունին: *** Եկեղեցականն ու աշխարհիկը ունենալով՝ մեր ազգային ամբողջական երաժշտության մասին ստույգ գաղափար կունենանք: *** Մարդկային կյանքի աչքի ընկնող երևույթներից մեկն էլ պարն է: Պարն արտահայտում է յուրաքանչյուր մի ազգի բնորոշ գծերը, մանավանդ բարքն ու քաղաքակրթության աստիճանը:

ԿՈՄԻՏԱՍ *** Աշխարհիկ երաժշտությունը կապրի հայ գեղջուկի շնորհիվ: Ժողովուրդն է ամենամեծ ստեղծագործողը, գնացեք և սովորեցեք նրանից: *** Ինձ համար չկա ուրիշ երկինք, քան իմ ժողովրդի հարազատ հոգին: *** Հայ ժողովրդի զավակներ, դուք կարդացեք Մովսես Խորենացի, Եղիշե, Նարեկացի, Խաչատուր Աբովյան, Րաֆֆի, Ալիշան, Պեշիկթաշլյան և տեսեք, թե ով ենք մենք: *** ...Հայ երաժշտությունը ոչ միայն մեղկ ու տխուր չէ, այլ համակ ուժ է և կենդանություն ու իր մեջ կը սնուցանե փիլիսոփայությունն իսկ, ոգին իսկ իր ցեղին, որովհետև երաժշտությունը ամենեն մաքուր հայելին է Ցեղին, ամենեն հարազատն ու կենդանին անոր բոլոր արտահայտությանց մեջ. կենդանի, որքան կենդանի է այդ ցեղը, ուժեղ, որքան ուժեղ է իրեն ծնունդ տվող ժողովուրդը: *** Երգաստեղծագործության շնորհը գեղջուկի համար մի բնատուր պարգև է. ամենքն էլ, լավ կամ վատ, խաղ կապել և երգել գիտեն: Նա սովորում է երգաստեղծագործության արվեստը հենց բնության գրկում, որը նրա անդավաճան դպրոցն է: *** Քառյակների դյուրությամբ են հորինված մեր թե' ժողովրդական, թե' եկեղեցական եղանակները, որոնք քույր ու եղբայր են և նույն կազմությունն ունին: *** Եկեղեցականն ու աշխարհիկը ունենալով՝ մեր ազգային ամբողջական երաժշտության մասին ստույգ գաղափար կունենանք: *** Մարդկային կյանքի աչքի ընկնող երևույթներից մեկն էլ պարն է: Պարն արտահայտում է յուրաքանչյուր մի ազգի բնորոշ գծերը, մանավանդ բարքն ու քաղաքակրթության աստիճանը:

:lol: Мне, Гаяне джан, ничего такого не помнится, и не потому, что у меня склероз, а потому что этого не было, не выдумывайте Если полагаете что у меня нет любви, то это моя проблема, а не Ваша, имейте эту "безграниииииииииичную" любовь сами, чтобы каждый раз по пустякам не обижаться. Оскорбить Вас я и не могла даже, не только потому, что мне это неинтересно, а потому, что я вообще никогда никого не оскорбляю, просто у меня такой "дурной" характер, вместо того, чтобы меймунствовать в фальшивом приличии, говорю искренне что думаю. Многим это нравится, даже очень, а многим наоборот. Ну и Бог со всеми, всем же не угодишь? Главное - не лгать собственной совести, я считаю. Хотите - верьте, не хотите - обижайтесь. А хотите, пытайтесь сами оскорбить Как Вам будет комфортней. Так что же говорил Галаад - возможно или невозможно по его мнению любить родину? А с чего он и Вы решили, что любящий свою родину не любит мир, а только "клочок"? Как раз только те и любят мир, кто любит ближних и родину. Посмотрите на кочевников, на племена людей, ушедших от родины, а следовательно и от любви к ней. Мы, армяне, имеем перед собой ярчайший пример такого племени - те же самые турки. Чем они отличаются от оседлых этносов, замечали? Ярко выраженной агрессией, ненавистью, полным безразличием к боли других этносов, никакого языка (уж куда там языка любви) кроме физической силы не приемлют. Но самое главное - они лишены способности к созиданию, того, что возможно только при участии любви. Это племя ничего не дало человечеству кроме проблем. Потому что ему незнакомо чувство родины. Возьмем других кочевников - цыган. То же самое нет родины - одни проблемы. Возьмем другой пытающийся сформироваться в этнос народ - американцев. Эти хоть и не так шлялись по миру как турки и цыгане, но тоже пришлые люди на американской земле и обладают многими свойствами кочевников. Их любовь к миру проявляется посредством бомбежек, причем они так и говорят: "мы бомбим вас из любви к вам для вашего же блага". В статистических опросах большинство американцев всегда высказывается за эти агрессии. Вы заметили, что мир стал особенно безнравственным и жестоким как-раз в то время, когда начались массовые миграции людей из стран в страны? Чем больше людей теряет чувство родины, тем меньше становится любви на земле. Даже войны и те приняли куда более изощренный характер, чем прежде. А все от того, что теряя своих ближних и свое отечество, мы теряем предмет нашей любви, соответственно и мир. И наоборот, мы приобретаем и познаем мир только через своих ближних и через свою родину. Родник берет свое начало не с океана, а с определенного места, с конкретного " какого-то клочка", которое называется истоком, источником, ключом. Познавая мир он постепенно превращается в реку, со своим направлением, характеристиками и названием, орошает земли, приносящие плоды, держит путь в океан. А не наоборот. Наоборот - это наводнения и потопы, либо иными словами Геноцид и "миролюбивые" бомбежки. Так что если что и невозможно, так это любовь ко всем и вся, абстрагированная от "клочка" и ближних.

Зря Вы к себе не прислушались, зря отвечаете, потому что Вам я ничего не писала, Элли. То, что я писала, адресовано моим ближним, а это те, которые соответствуют моему духу, крови и вере. Мои ближние они, а не Галаад. Разговаривать с Вами о любви к родине, тем более сплетничать о ком бы то ни было, и тем более о своих ближних я, извините, не готова. Мы с Вами в этом вопросе в разных измерениях живем и нет в этом ни Вашей, ни моей вины. Уверена, найдется много других тем, вокруг которых мы с Вами сможем побеседовать. Дождемся удобного повода

Ваше согласие со мной - не обязательное условие для чего бы то ни было Верно. Я этого и не говорила и согласна с Вами. Не всегда. Я же выше написала, что не всегда. Но Ваши познания в психологической терминологии великолепны! В качестве оффтопа. Может. Ну как скажете, поверю Вам на слово. Ну дайте ссылку хоть, а то не понятно с чего это Вы так его запомнили.

Вы знаете, после спектакля "Վերելք" я тоже про себя сравнила Вардана Петросяна с Папазяном, но побоялась об этом высказаться, потому что подобное сравнение очень ответственно. Верю, что он теряет вес при игре, это подтвердит любой, кто видел его игру. Гамлет Вардана Петросяна был восхитительным. Вы наверное знаете, что сам спектакль беспрецедентен в том смысле, что играли в нем артисты из разных стран и каждый на своем родном языке. На армянском мы слышали только Гамлета и Офелию. Сама постановка была очень интересной, сжатой, насыщенной, сгущенной что ли. И поэтому тоже эффект был сильным. По моей субъективной оценке ценность Гамлета Вардана в немалой степени заключается и в том, что в процессе просмотра со мной случались так называемые вспышки озарений, знаете, те редкие подарки судьбы, какие бывают при соприкосновении с прекрасным и тебе открываются непрописные истины, возможно даже не связанные с этой темой, ставшей толчком. Уж не знаю что больше сыграло роль - великолепие Гамлета с его "театральной лабораторией" , гений Шекспира, гениальность армянского языка, или все это вместе, или что-то другое. Затрудняюсь точно сказать. Но что такого рода духовные обогащения просто так не возникают, вот это знаю точно. А так, конечно, нужно самим посмотреть спектакль.

Вообще-то эта тема напоминает бред, потому что тут делаются попытки получить четкие определения по поводу природы чувств (да еще и каких!) и отношения других людей к тому, чего у них у самих нет. Как можно понять и проникнуться например человеку из дет.дома рассказами о том что такое мать и отец, если на его памяти у него их никогда не было, мало того, нет и сожаления у него по этому поводу?! Очень интересно. Кто может найти такие подходящие слова для описания и вразумления сироте, что такое чужие мать или отец, можно ли чужому человеку любить своих родителей, и зачем это вообще надо. Разве это объяснимо? Только словами? Можно попытаться найти самые четкие, проникновенные, самые удачные слова - но этого не будет достаточно, чтобы сирота мог постичь значение этих явлений и почувствовал так же, как человек из семьи. Разве слово "зачем" и явление "любовь" - в данном контексте совместимы? Речь ведь не о мороженном. Или о мороженном? Любишь? А зачем? А как можно? А полезно ли? А необходимо ли? А где указано? Поди и объясни, зачем и где указано. Иное дело, если все это, ближнее и любовь, уже у человека есть в какой-то зачаточной форме, и далее, в связи с этим, возникает желание самосовершенствоваться. Но тут этого не чувствуется, в место этого чувствуется откровенный упрек, то есть неудовольствие, неодобрение и обвинение. Есть у нас одна начальница на работе, работает прекрасно, отличный специалист, ей под 80 лет. Она, кто бы ни умер, коллега ли, родные коллег - каждый раз проявляет бесцеремонное безразличие, только для виду охнет и все, порой ее реакции доходят до вульгарности, кажется что имеешь дело с пробкой. Как-то после праздников она нас собрала и первым делом сообщила весть о скоропостижной смерти нашей коллеги, с которой сама она проработала около 40 лет. Новость потрясла всех, люди заплакали, стали спрашивать что, как, почему, а она, быстренько так, по-деловому с нетерпением ответила на вопросы, и вдруг как застучит рукой по столу, все, говорит, кохмнаки хосакцутюннеръ тохнум енк, шат горц ка анелу. И пошла раздавать указания каждому, несмотря на то, что ее никто уже не слышал. После собрания мы вышли, и тогда я узнала от старых работников, что, оказывается, наша начальница никогда в жизни никого не теряла из своих родных. Ее родители живы, здоровы, каждому из них под сто лет, братья и сестры, дети, внуки - все живы-здоровы. Сама она тоже здоровая, как и ее род, и за долгие годы своей жизни, так и не соприкоснувшись со смертью своих ближних, успела вот так зачерстветь. В других вопросах она сображает перфект, как специалист и знаток своего дела - редкий, ценный и даже очень чуткий человек. И она же потом еще и сама обиделась на тех, которые не выполнили ее поручения за полчаса, мало того, еще и обвинили ее в черствости и бестактности. А поручение было самой обыкновенной формальностью, от которой работе ни тепло и ни холодно. А как и какими словами можно было бы ей объяснить то, чего она не познала никогда? Вот поди ей объясни "а зачем", "а полезно ли" и "где указано". Хоть Библию цитируй - что с того? Она не виновата, обстоятельства ее жизни сложились так, что чувства горя от потери ближнего ей неведомы, соответственно и чужого чувства она не поймет, сколько хочешь объясняй и какими хочешь словами. Это то же, что построить дом на песке. Хоть что-то там в основании должно быть, чтобы можно было дальше на этом строить и создавать. Без этого нет смысла, разговор превращается в скопище ничего не значащих слов.

Հայերեն այդ սնոբիզմին ասում են "պճնամոլություն" կամ "մոդայամոլություն": Այսինքն շատ ճիշտ նկատեցիք, որ դա հիվանդություն է: Բավական զզվելի բան է, որովհետև ստրկամտության արտահայտման մի տեսակ է: Բուժվում է թե ոչ, երևի, եթե սնոբը սկսի ապրել ավելի պարկեշտ կյանքով, իսկ պարկեշտությունը ազատում է շատ հիվանդություններից, այդ թվում և ստրկամտությունից: