Satenik

Հա՜, Լիսիցիա՜նը... նմանը չկա:

Ինչու՞ հուզվեցիր, Գայանե ջան Ի՞նչ վերջ, վերջը լավ է լինելու: Չարի վերջն է, որ վատն է լինում: HOB ջան, ոչ մի բանի մասին էլ չեմ մոռացել : Գանձասարը... ՈՒզում եմ... Մեր Եկեղեցիները այնքա՜ն լավն են... Մտնում ես, մարդ դառած դուրս ես գալիս

Ինչ, ուզում ես ասել, որ բահը վերցնելու ես այգին փորե՞ս : Ես էլ էդ ժամանկ նստելու եմ թոնրի մոտ լավաշ թրցնե՞մ ձերքերիս մեջ :

:lol: Добро пожаловать, Гостья джан!

Արի հենց ես ու դու էլ գնանք:

Հա՞ Մամաս էլ :

Այո, իհարկե, Գայանե ջան: Օրինակ եթե մենք գնանք Արցախ հանգստանալու, որոշել ենք, որ կգնանք ոչ թե հյուրանոց, այլ առանձին վարձով տուն, այգով, թոնիրով, լավաշով, մարդավարի : Այդպիսի լիքը ծանոթներ ունենք, որոնք իրենց ծանոթների տանը առաջարկում են մնալ: Գյուղական կյանքի հետ կշփվենք, ու ոնց որ պետքն է, սրտներիցս, կվճարենք գյուղացի տանտիրոջը այդ հաճույքի համար :

Կներեք, ԵՐԱԺՇՏԱԿԱՆ ԸՆԴՄԻՋՈՒՄ ՎԱՐԴԸ Խոսք` Վ. Գյոթեի Թարգմ.` Հովհ. Թումանյանի Երաժշտ.` Ռ. Մելիքյանի Փոքրիկ տղան մի վարդ տեսավ, Տեսավ մի վարդ դաշտի միջին. Վարդը տեսավ, ուրախացավ, Մոտիկ վազեց սիրուն վարդին, Սիրուն վարդին, կարմիր վարդին, Կարմիր վարդը դաշտի միջին: Տղան ասավ. - Քեզ կպոկեմ, Այ կարմիր վարդ, դաշտի միջին, Վարդը ասավ. - Տես, կծակեմ, Որ չմոռնաս փշոտ վարդին, Փշոտ վարդին, կարմիր վարդին, Կարմիր վարդը դաշտի միջին: ՈՒ անհամբեր տղան պոկեց, Պոկեց վարդը դաշտի միջին, Փուշը նրա ձերքը ծակեց. Բայց էլ չօգնեց քնքուշ վարդին, Քնքուշ վարդին, կարմիր վարդին, Կարմիր վարդը դաշտի միջին:

Բառարանում նայեցի. նամարդ - нечестный, подлый, низкий, гнусный. նամարդություն - нечестность, подлость, низость, гнусность.

Էդ ասա...

Մի բարձի ծերանակ: Կյանքդ ջրի պես երկար լինի: Հորով, մորով: Մուրազիդ հասնես: Ցավդ տանեմ: Մեռնեմ կյանքիդ (արևիդ, ջանիդ, Աշխարաբեկ բոյիդ և այլն, ըստ պահանջի): stemar ջան, օրինակ, էս վերջի երկուսը oրական քանի անգամ լսում եմ, ավելի շատ էլ ասում եմ: ՈՒղակի օրհնանքը մեջներս այնպես մտած է, որ չենք էլ զգում :

Ներված եք: Ինձ համար էլ: Այսինքն, քանի դեռ կան հայ մարդիկ : Համամիտ եմ :

Ужели, Норайр джан! Хороший конечно . По-настоящему . И Вы об этом лучше всех знаете Уходить полезно, безусловно, равно как и приходить. Что касается любимых , я тоже их люблю, только вот незадача, брезгую малость .

А мне вот это понравилoсь, тоже. Белые клавиши Белые клавиши в сердце моем Робко стонали под грубыми пальцами, Думы скитались в просторе пустом, Память безмолвно раскрыла альбом, Тяжкий альбом, где вседневно страдальцами Пишутся строфы о счастье былом... Смеха я жаждал, хотя б и притворного, Дерзкого смеха и пьяных речей. В жалких восторгах бесстыдных ночей Отблески есть животворных лучей, Светит любовь и в позоре позорного. В темную залу вхожу, одинок, Путник безвременный, гость неожиданный. Лица еще не расселись в кружок... Вид необычный и призрак невиданный: Слабым корсетом не стянут испорченный стан, Косы упали свободно, лицо без румян. "Девочка, знаешь, мне тяжко, мне как-то рыдается, Сядь близ меня, потолкуем с тобой, как друзья..." Взоры ее поднялись, удивленье тая. Что-то в душе просыпается, Что-то и ей вспоминается... Это — ты! Это — я! Белые клавиши в сердце моем Стонут и плачут, живут под ударами, Думы встают и кричат о былом, Память дрожит, уронивши альбом, Тяжкий альбом, переполненный старыми Снами, мечтами о счастье святом! Плачь! я не вынесу смеха притворного! Плачь! я не вынесу дерзких речей! Здесь ли, во мраке бесстыдных ночей, Должен я встретить один из лучей Лучшего прошлого, дня благотворного! Робко, как вор, выхожу, одинок, Путник безвременный, гость убегающий. С ласковой лаской скользит ветерок, Месяц выходит с улыбкой мигающей. Город шумит, и мой дом недалек... Блекни в сознаньи, последний венок! Что мне до жизни чужой и страдающей! 21 августа 1895

Barev, Norayr jan!!! Chgitem ov e Dzez charel u het veradardzrel, bayc karogh em asel vor shat mardsirakan inchpes nayev azerasirakan gorts e arel. Aranc Dzez aystegh aynqan txur er, el chasats. Bari galust!!!

Գայանե, դա Սայաթ Նովան է: Իսկ Սայաթ Նովան գրել է և հայերեն, և պարսկերեն, վրացերեն, թուքերեն: Նրա երաժշտությունն էլ է տարբերվում: Էլի նույն հայկականն է, բայց շնորհիվ ինչ-ինչ կովկասյան երանգների ու կատարողական առանձնահատկությունների, դառնում է հասկանալի Կովկասի բոլոր ժողովուրդների համար: Երբ այդ երանգավորումներն ու առանձնահատկությունները հանում ես, դառնում է մաքուր հայկական մեղեդի: Սայաթ Նովային հաճույքով լսել են մեր րեգիոնի բոլոր կարգի ցեղերը (սա մասնագետների կարծիքն է): ՈՒ նա մատչելի է ձուլված հայերի համար, եթե նկատել ես: Ոնց որ միջանկյալ օղակ լինի օտարի ու հայկականի միջև (սա էլ իմ անձնական դիտարկումներն են): Իդեպ, այսպիսի երաժիշտ ամբողջ Կովկասի պատմության մեջ չի եղել, սրանում է կայանում նայև Սայաթ Նովայի հանճարը: Ի տարբերություն, ասենք, Կոմիտասից: Կոմիտասը մաքուր, զտված, ադամանյա իսկական հայկականն է: Կոմիտասինը չունի որևե ասենք րեգիոնալ, կամ այլ պատկանելիություն: Կոմիտասը հայ երաժշտության Եղեգան Փողն է :

Ես մեռա, երեխեք

:lol:

Շատ կուզեմ... Մնում է զհամանակ գտնենք...

Մանդրաշ գցելու համար մի հատ եք... Շնորհակալությո'ւն:

Հ.Հ.Գ. և բանաստեղծի կրքոտությանը

Вот так Вы начали разговор о том, что в Ереване острый дефицит шмоток. Я и спрашиваю, Диана - предположим, а дальше что? На название темы смотрели?

Предположим. Ну и?

На счет этого Вирабоф прав.