Satenik

Հազար բարի, Անի ջան , իհա՜րկե կարելի է: Համեցեք: Հեղինե ջան , հանդիպելու համար, կներեք, պիտի հերթ կանգնեք: Սաթենիկը բայց իմ անունը չէ, ծածկանունս է: Լավ անուն է, այո, ես էլ եմ սիրում: Մի քանի տասնյակ ծածկանուններ եմ ունեցել , բոլորն էլ տոհմածառիցս վերցրած, Սաթենիկն այդ թվում:

Մի քանի մասնագիտություն ունեմ, որոնք իրար հետ կապված են, Արաքսյա ջան: Բոլոր մասնագիտություններովս էլ զուգահեռ աշխատում եմ: Զգուշացրել էի, որ անձնական տվյալներ չեմ տալու , բայց Ձեզ միայն մեկը կասեմ ՝ Հայաստանի Հանրապետության Զինված ՈՒժերի պահեստազորի սպա: Ընդհանրապես միշտ աշխատել եմ: Առաջին անգամ 9-ից 10-րդ դասարան փոխադրվելիս, ամառային արձակուրդին, ուսանողությանս տարիներին և մինչև այսօր: Է՞լ ինչ ասեմ : Ամեն ինչի կյանքումս հասել եմ սեփական ուժերով, ինքնուրույն, առանց որևէ մեկի միջնորդության կամ օգնության:

Լավ, Մարոյի շնորհիվ կարծես կարգավորվեցին խնդիրները: Անցնենք թատրոնին: Կամ կրկեսին: Մարո ջան, եթե հարցդ հռետորական չէ, ապա պիտի խնդրեմ բացատրես, թեկուզ ռուսերեն, ինչ նկատի ունես "հայրենիք" ասելով՝ Հայաստանի Հանրապետությունը, Հայաստանը, ընդհանրապես՝ "դաննիյ մոմե՞նտ", թե՞ "վապշե"... Բայց որ Հայաստանը Պատկեր է, դա միանշանակ է: Hawk Да, имеются. Около двух миллионов родственников. Ангел джан , Вы правы, анкетные данные я рассказывать не собираюсь, более того - отвечать буду на те вопросы и постинги, на которые захочу. Но что я давно уже не новобрачная, со всеми вытекающими отсюда обстоятельствами, обижаете, я говорила и это знают многие участники форума. Այո, Արամիս ջան, ես մերժել եմ Ձեր առաջարկները և բացատրել եմ ինչու: Բայց գիտե՞ք որքան դժվար է մերժել մեր երիտասարդներին, հատկապես եթե նրանց ամբողջ սրտով սիրում և գնահատում ես: Այ դա ուժերիցս վեր էր, ստիպված համաձայնվեցի: Իմ սիրելի՜ Հեղինե: Դուք ինձնից հազա՜ր անգամ լավ հայուհի եք, թեկուզ այն պատճառով, որ Ձեր տարիքում ես դեռ չգիտեի, որ հայը վատը չի լինում... Դուք այդքան երիտասարդ եք, բայց այդքան գիտակից ու հասուն ազգային ինքնագիտակցությամբ: Սա ձևական հաճոյացոսություն չէ, ոսկի աչիկ ջան, սա փաստ է, անժխտելի, որոշիչ, խոսուն:

ԵՐԵՎԱՆԻ ՀԻՆ ՊԱՆԹԵՈՆՈՒՄ Մեր պանթեոնը փոքր է ու տխուր, Իրար հավաքած մի քանի շիրիմ. Օ, մեծ մահերով հարուստ ժողովուրդ, Ո՞Ւր են քո որդոց շիրիմները հին: Դարեր՝ անոստան ու անհայրենիք, Քո որդիներին մեծագործ ու զոհ Ապրելիս՝ չեղա՜վ հայրենի տանիք, Մեռնելիս՝ չեղա՜վ հայրենական հող. ՈՒ հիմա օտար շիրմատներում Որբ ու մամռոտած հանգչում են նրանք, Մեկը՝ Սենայի ափերին հեռու, Մեկն՝ ամերիկյան խուլ երկնքի տակ. Եվ քանի՜ մեծեր, օ, անլուր օրհաս, Սրահար ընկան անապատի մեջ, Շիրմի փոխարեն՝ տատասկ ու ավազ Եվ ապրողներիս մորմո՜քը անվերջ... Մեր պանթեո՜նը. նա խուռն ու անշուք Աշխարհովը մեկ փռված է լռին. Օրհնա՜նք ու արցունք, օրհնա՜նք ու արցունք Հեռո՜ւ, հեռավոր մեր շիրիմներին... 1957թ.

Անգել ջան, ոնց որ տեսքից եք պատկեր, այնպես էլ Ձեր բռնած գործն է պատկեր: ՂԱՐԱԲԱՂԻ ԲԱՐԲԱՌԸ Ժայռի նմա՜ն է այս հին բարբառը, Ժայռի պես կո'շտ է, չըհըղկվա'ծ. ՈՒ ժայռի պես էլ կարծր է, համառ է, Չի՜ պոկի նրան ոչ մի հարված. Շուրթերի վրա այնպե'ս է բառը, Ինչպես որ ժա՜յռն է հողում խրված... 1960թ. ԹՈՒՐՔ ՊԱՏՄԱԲԱՆԻՆ ԿԱՐԴԱԼՈՒՑ ՀԵՏՈ Ո՞վ է տեսել, որ քարտեզը Կոկորդ սեղմող մի ձեռք լինի, Կապույտ-կանաչ-դեղին գույնը Աչքիդ՝ կարմիր մի վերք լինի. Ճշմարիտը ստիպումով Հազար հանդերձ առնի վրան, Սուտը՝ այսքա'ն երեսպատռած, Այսքան լկտի ու մե'րկ լինի: 1881թ. *** Երբ "տասնըհինգ" են ասում, Ես "թվական" եմ հիշում, Երբ "լեռնային" են ասում, Ես Ղարաբաղ եմ հիշում, Մեջս իրենց հունն ունեն Բառերն՝ ինձնից էլ թաքուն, "Արդարություն" են ասում, Ես որբ իմ Վա՜նն եմ հիշում... 1881թ.

Էս ինչ լավ անո՜ւշ էր, Արաքսյա ջան: *** Ամենքն ուզում են, որ համարձակներ Շատ լինեն կյանքում, սակայն ո'չ ինքը: Ելնեն, ընդվզեն, սուտ ու նենգի դեմ, Կուրծք տան աննկուն, սակայն ո'չ ինքը: Ինքը դժգոհ է. "Ի՞նչ են երկնչում, Ինչո՞ւ մինչև վերջ չեն նետվում կռվի, Թե հարկ է զոհվել, այո', թող զոհվեն, Բայց մնան կանգուն", - սակայն ո'չ ինքը... 1984թ. *** Գաղափարները թե գորշ ծուխ ունեն, Թե մաքուր այրում, Թե սրբեր ունեն, թե անառակներ՝ Որպես հավելում. Գաղափարների համար ընկնո'ւմ են Թևավորները, Բերքը հաղթության գետնամածներն են Հաճախ վայելում: 1984թ. *** Գիտի' Աստված, որ իմ հոգսը երգս չէ, Հենց էն գլխից խեղված սիրո վերքս չէ, Ինձ ու երկրիս միքիչ շնչե՜լ թողնեին, Մնացածը՝ փառք ու պարգև՝ պետքս չէ... 1986թ.

Թեև անգլերեն եմ գրում, թեև Ամերիկայում եմ ծնվել և ամերիկացի եմ, բայց ես ինձ հայ գրող եմ տեսնում: Գիրս անգլերեն է: Կյանքը, որ ներկայացնում եմ՝ ամերիկյան է: Ոգին, սակայն, որ ինձ մղում է գրելու, հայոց ոգին է: ՈՒրեմն և՝ հայ գրող եմ: Ես հպարտ եմ հայի ազնվությամբ ու բարեհոգությամբ, պարզությամբ, ուշիմությամբ ու բանիմացությամբ, լայնախոհությամբ, կենսուրախությամբ ու խիզախությամբ: Սրանք բարեմասնություններն են բոլոր հայերի, որ ի սկզբանե սնուցել են իմ գոյությունը և որի համար ես երախտապարտ եմ: Աշխարհի բռնությունը ի զորու չէ ընկճելու ազնվածին մեր ժողովրդին: Վիլյամ Սարոյան

Վա՜յ, Անի ջան, տեսնեիք ո՜նց էին մարդիկ մղկտալով, քիթումռութ արդյունքից սրբելով, մեր մեծ վանադուստր Կապուտիկյանի հետ կրկնում Պատգամը... Վասպուր ջան, սա քեզ, եղբայր, ուշացած խոստումս: ԴԱՐՁՅԱԼ ԺՈՂՈՎՐԴԻՍ Ելնեմ, գնամ հեռո՜ւ, հեռո՜ւ, Հեռվի'ց նայեմ ու կարոտեմ, Հեռու հեռվում ինքս նորի'ց Քեզ արարեմ ու կարոտեմ: Շեն ու շքեղ աշխարհներում Դեմս ելնես՝ խեղճ ու մաքուր, Ետ գամ խոնարհ ու ծունկի՜ գամ Ժայռերիդ դեմ ու կարոտեմ: 1985թ. ԵՐԵԿՈ ...Եվ գիտես, կգա, կիջնի երեկո, ՈՒ ցուրտ կլինի, կլինի մենակ, Իսկ այրված կյանքիդ մոխիրները տաք Ցրված կլինեն երկնքի ներքո: Ս.Կապուտիկյան Եվ ահա իջավ, իջավ երեկո, ՈՒ մենակ եմ ես, հիրավի, մենակ. Հեռու են ինձնից և որդի, և թոռ, Իմ տագնապներին՝ անհաղորդ ու փակ: Սակայն լցված է իմ տունն ու հոգին Ծեր ու մանկանցով, ձայներով տարբեր, Բազմություններ եմ զգում իմ կողքին, Ինձ գրկող աչքեր, ինձ փարվող ձեռքեր... Կին էի ծնվել՝ չդարձա՜ ես կին, Մի կողմում մնաց բախտս կանացի, Եվ ինչպես մարդու՝ սիրահարվեցի Գգվանքի կարոտ իմ ժողովրդին: Նրան տվեցի և երգ, և կրակ, Ինձ օջախ դարձավ հայաշխարհ մի ողջ, Եվ անթեղեցին ոգին նրա բորբ Այրված իմ կյանքի մոխիրները տաք: Հնչում են շուրջս օրհնանքի խոսքեր, Ապավինումի շշնջումներ մաքուր. Ո'չ, չցրեցի ես կրակս՝ զուր Զուր չվատնեցի շնորհներ ու սեր: 1999թ. ՀԱՅՐԵՆԱԿԻՑՆԵՐԻՍ Նրանց, որոնք "Հայրենիքին գաղափարը ծալած, մեկ կողմ դրած են, ոչ կզգան իրենց անձին, իրենց ապագային հետ անոր սերտ առնչությունը, ոչ ալ անոր ինքնին ներկայացուցած ցավի և հույսի գեղեցկությունը կըմբռնեն": Վահան Թեքեյան Դուք, հայությունից պարպված հոգիներ, Մոռացած լեզու, ոգի ու արմատ, Ինչպե՞ս եք ապրում աշխարհում այս լերկ, Ապրում անտեսիլք ու անարարատ: Ավա՜ղ, թվում է ձեզ համառորեն, Որ երջանիկ եք և իբր՝ հարուստ. Մինչ դուք չգիտեք՝ ի՜նչ բախտ է վերուստ, Երբ թոթովում է որդիդ հայերեն: Չգիտեք, ի՞նչ է կարոտը հայի, Տանջանքը անուշ, բերկրանքը ցավոտ. Գեղեցկությունը անիմանալի Զգացումների այս խառնաշփոթ: Երբ չես էլ զգում ինչո՞ւ, որտեղի՞ց Աչքդ շաղում են արցունքները տաք: Խայտում է մեջդ սերը արարիչ, ՈՒ երգ են դառնում խինդ ու տառապանք: Ես խղճում եմ ձեզ, խղճում վերստին, Որ զրկել եք ձեզ լույսից՝ ինքնակամ: Որ կորցրել եք՝ չգտա'ծ անգամ ՈՒ չգիտե՜ք էլ չափը կորստի... 1999թ.

ԻՐԱԿԱՆ ՊԱՏԿԵՐ Բարձրացնում եք Ձեր պարիսպը, նախագահ, Ես ի՞նչ ասեմ և Ձեր, և' իմ թարս բախտին, Դուրս եմ գալիս ես պատշգամբ և ահա Աչքս իսկույն դեմ է առնում պարսպին: Այս տանն ապրել, սակայն չեմ էլ նկատել, Որ իմ կողքին մեր Խորհուրդն էր Գերագույն, Գերագույնին ոչ սիրել եմ, ոչ ատել, Անտես, անշուք մի պատ էր մեր արանքում: Հիմա... Հիմա Ձեր նստավայրն է շքեղ, Դուք նախագահ մեր դեմոկրա՜տ պետության, Ամեն անգամ, երբ ժամանում եք այստեղ՝ Խառնվում են ազդալույս ու ոստիկան: Դատարկվում է մեր հին նրբանցքը իսկույն, Դուք եք անցնում ավտոների շիք շարքով. Մոտ աղբարկղի մուրացկանը ընկրկում, Կանգնում ու Ձեզ ուղեկցու՜մ է հայացքով... Բարձրացնում եք Ձեր պարիսպը, նախագահ, Բայց դեռ հնուց իմաստուններն են ասում՝ Ի'նչ էլ անենք, ահաբեկիչը կգա՝ Նա մեր մեջն է, մեր հոգում է, մեր ներսում: Բարձրացնում եք Ձեր պարիսպը... Նույն պահին Մարդն է, մա'րդը աղբի արկղը քջջում: Նայում եմ ես այս անանուն պատկերին, Եվ Ձե՜զ համար, և ի՜նձ համար ամաչում... 2001թ.

Ապրես, Անի ջան, ցավդ տանեմ, ...մի հատ էլ էստեղ որբացանք... ՀՈԳԵՀԱՆԳԻՍՏ (Լուսինե Զաքարյանի հիշատակին) Խորանի առաջ, Աստվածամոր դեմ Սպիտակ մի մոմ խոշոր ու վերձիք, Սպիտակ մի մոմ կայծկլտում է մեղմ - Սպիտակ հագած փխրուն մի աղջիկ: ՈՒ մոմի ծայրին՝ բոցի փոխարեն, Լույսի փոխարեն ձա՜յն է թրթռում, Հալհլող մոմից "Սուրբ-սուրբ" է ծորում, Պահ առ պահ հատնում, այրում ինքն իրեն: Դրսում զանգերն են ղողանջում տխուր, Մայր Էջմիածնից մինչև Գանձասար. Ծունկի է իջել ու խունկ է ծխում Աղոթքով լցված մի հայ ներաշխարհ: Տե'ր, ընդունելի' արա մեր զոհը, Տե'ր, քե՜զ է մնում մեր բախտը ու մենք, Վառե՜լ ենք քո դեմ մեր վերջին մոմը, Դրանից մաքուր էլ ոչինչ չունենք... 1993թ.

ՈՐ ԱՊՐԵՄ ԵՐԿԱՐ Շնորհակալ եմ ձեր լավ խոսքերից. Բարի, բարեսիրտ ձեր մաղթանքներից՝ Որ ապրեմ երկար, որ լինեմ առողջ, Բախտս վայելեմ առոք ու փառոք, Խուսափեմ ցրտից, հուզմունքից, վեճից ՈՒ սրտիս մոտիկ չընդունե՜մ ոչինչ... Ես համաձայն եմ, բայց, բարեկամներ, Ես ինչպե՞ս մնամ պաղ ու անտարբեր, Ինչպես անցնեմ ու չտեսնելու տամ Կիսաքաղց ծերին, մուրացիկ մանկան, Տեսնեմ վտանգը ու չ'տագնապեմ, Տեսնեմ կեղծիքը ու չ'ծառանամ, Տեսնեմ սադրանքը ու չզայրանամ, Կտրեմ կյանքի հետ կապերս բոլոր, Ի'նչ է, թե ապրեմ ավելի երկար: Զուր եք ինձ կարդում խրատ ու հորդոր, Միայն ապրելը քիչ է ինձ համար: 2002թ.

ԳԾԱՆԿԱՐ Կաթնագույն մի օր, Լույսից ու մութից սերած, ծոցվորած Մի վաղորդայնի Ես իջա մորս գրկից ՈՒ ոտքս Հայկական պարի վրա դրեցի, ՈՒ սկսեցի քայլել դեպի վեր Հայկական պարի եզրագծերով: Քայլեցի՝ այսպես, Նախ տոտիկ-տոտիկ, թոթով քայլերով Եվ ապա՝ ամուր, Համառ, հաստատուն: Քայլեցի նորից՝ Այս անգամ Մասսի եզրագծերով, Մինչև որ հասա ճերմակ գագաթին: Այստեղ կանգնեցի երկար, երկյուղած. Աշխարհն էր շուրջս, Եվ ժամանակը՝ Տարինե՜ր, դարե՜ր, հազարամյակնե՜ր: Ես մեջս առա շուրջս ու հեռուն, Առա աշխարհը և ժամանակը՝ Տարիներ, դարեր, հազարամյակներ Եվ էջքի ճամփան բռնեցի հետո... Հոգնած էի շատ, Փոքր Մասիսը բարձրացա-իջա Դժվար, երերուն, Ծանր քայլերով: ՈՒ հիմա իջնում, Իջնում եմ՝ ընդմիշտ անէանալու Հարթավայրերում... Տեսնես, մնացի՞ն ոտնահետքերս Իմ անցած ճամփի Եզրագծերին... 2002թ. ____________________________ Աստված հոգիդ լուսավորի, մեր սիրելի, մեր անմահ, մեր նվիրյալ Սիլվա:

Հայր սուրբ, Անիի ավերակներից մեկի մոտ կանգնած հայ մարդիկ մոմ են վառում ու խունկ ծխում: Մեկն ասում է. "խունկ ծխեցնենք ինչպես որ կարգն է, ինչպես մերոնց գերեզմաններ հաճախելիս ենք անում": Մյուսը պատասխանում է. " Ի՞նչ գերեզման, Եկեղեցին Քրիստոսի մարմինն է, թեկուզ մեկ քար էլ մնա այդ եկեղեցուց՝ դա գերեզման չէ": Հայր Ղևոնդ, հարցերս հետևյալն են. -իրոք, ինչպե՞ս պետք է վերաբերվել Անիի պես տեղում այդաստիճան ավերված եկեղեցիներին, ընդհանրապես այն տեղին, որտեղ ժամանակին եկեղեցի է եղել, բայց հիմա հետքն էլ չի մնացել, միայն հիշողությունը: -ի՞նչ բան է խնկարկությունը, խունկ ծխեցնելու այդ ավանդույթը, ի՞նչ է խորհդանշում, ո՞ր դեպքերում է կատարվում:

Любая вульгарность, пусть даже в виде психологической неустойчивости, на форуме будет пресекаться.

Какого такого "любого данного"? Հայոց լեզվի մասին չէ՞ր խոսքը, հայ: Էդ որտե՞ղ եք տեսել որ հայերեն խոսողի բերան ծեփելը հայի կողմից ընդունելի բան լինի: Էդ ի՞նչ ողորմելի նորություններ եք մոկոնում ու բազմակարծություն եք խաղում: Էդ աչքերո՞վ էիք ուզում Նժդեհի աչքերին նայել ու հետը խոսել: Շատ հին փորձ ունեմ ֆորումների, բայց այս տեսակի ատելությանը առաջին անգամ եմ հանդիպում: Վստահունթյամբ արդեն կարող եմ ասել, որ ինձ հետ մեղմ ասաց չհամաձայնվողները ծնվել են ստրուկ, ահի ու սարսափների մեջ ապրել, օտարի առաջ ստրկացել, այդպես ստրուկ էլ պիտի լքեն այս աշխարհը: Եվ իհակրե միայն կարելի է ուրախանալ սրանց այսպիսի վերաբերմունքի համար հայոց լեզվին, որովհետև այդ վերաբերմունքի շնորհիվ է, որ պիտի վերջանան աշխարհի երեսից որպես որևէ էթնոկիր, իսկ ամենակարեորը՝ հայոց գլխից:

Личные оскорбления на форуме пресекаются.

Muza voina С такой мозговитостью, да с обнаженным наполовину бюстом только отариков Вам и музить. Обнажите и вторую, может кто и почище попадется.

Спасибо, спасибо Ваша вежливость, мужество и храбрость, с которой Вы вняли тому что я Вам писала и отвечали - умиляет, одно удовольствие видеть за этими строками мужчину, армянина, "патриота" и "Вильяма Сарояна", пускай самозванного , "живущего по-прежнему на оккупированной, но своей земле" Чуть что скажешь правдивого, да и то из любви (ведь те кто не любят не только этого не скажут, но еще и возрадуются незнанию армянами своего языка, еще и перемешают разговор так, что сам черт ногу сломает), глядишь - оказывается с героем армянского народа разговариваешь. Կուզեի, որ այս դեպքը դաս լինի այն հայերին, որոնք այսպիսի դեպքերում անմիջապես բռնում են նրանց կողմը, ովքեր իսկի ցանկություն էլ չունեն իրենց լեզվի նկատմամբ որևէ հարգանք դրսևորելու: Այսպիսի մարդիկ միայն խստությունից ու սկզբունքայնությունից կզգաստանան: Քանի որ ինչպես տեսնում եք ազնիվ ու շիտակ խոսքը (ինչ մնաց սերը) անընդունելի են իրենց համար: Շիրազի խոսքով ասած՝ Հայոց Լեզու խաչողները...

Вот об этом я и говорю. Не о патриотизме говорю, а об элементарных этнических признаках. Давайте сначала переварим то что попроще, потом уже, если сумеем, вознесемся к небесам, ладно?

Арамис джан, когда армянину нужно заработать денег, он хоть китайский с японским выучит и скажет работодателю - вот я тебе на китайском - а ты мне деньги. А когда люди хотят говорить на своем языке, а человек приходит и требует смени язык, так-как я его менять ради тебя не собираюсь, при этом патриот я а не ты - это и нахальство, и эгоизм, и все что хочешь. Самое интересное, что в таких случаях армяноговорящие как правило соглашаются, потому что любят, следовательно снисходят несмотря. Но чтобы снизошел этот не знающий, да не затыкал рты, да сел бы и выучил, да читал бы по-слогам и со словарем, если ему действительно это так интересно - ну что Вы, попробуй слово сказать, сделают из тебя фашиста, садиста, безголового и бессердечного везунчика. И почему-то им кажется, что у нас никаких своих забот и страданий, только нам ведомых, нет, а мы только кушаем, спим и ворчим во свое удовольствие. Но ведь кто-то должен говорить? А кто это скажет если не "чистокровный и истинный" - сколько презрения он вложил в свои эти слова! И только потому, что я осмелилась задеть его за больное место. Ну так больное место нужно выхаживать и лечить соответствующими средствами, которых полно. Самообман, когда человек начинает верить в обман, превращается в истину для него, и тогда он начинает долбить эту свою лжеистину другим. И удивляется, что другие это называют пошлостью и эгоизмом. Как довести до сознания таких людей, что несмотря на всю резкость наших высказываний, мы их любим и говорим только потому что любим. Они настолько отдалили себя от нас, что уже не воспринимают ту любовь, которая есть между нами. Упертые, закомплексованные, завистливые. И слушать не желают!

Ой, какие мы обидчивые и как быстро и легко в таких случаях наше личное эго ставится на противоположный национальному полюс. Интересно, а к кому Вы тогда себя причисляете, если истинные и чистокровные вкусившие без труда – Ваша противоположность? Приведенные Вами примеры исключительных армян – лишь единичные исключения, подтверждающие правило. Да и то не все, Сароян очень даже хорошо говорил на армянском. Для того, чтобы быть армянином, необходимо быть носителем главных отличительных признаков армян, среди которых язык занимает одно из первых мест, если Вы не знали. Можете причитать сколько угодно о туркизированных армянах, о судьбе и обстоятельствах, но Ваше, даже не незнание языка, такое отношение к незнанию языка и аналогия этого незнания с патриотизмом – ничто иное как расписывание в собственной трусости и лени перед трудом выучить тот язык, носителем которого является Ваш этнос. Я не говорю что Вы по жизни трус и лентяй, я Вас не знаю и не исключаю, что в других вопросах Ваша храбрость и трудолюбие великолепны. Речь идет только о Вашем пошлом опусе. Ставить себя на одну планку с туркизированными армянами – тоже пошло и мазохистично. Да, Вам не повезло, родились Вы не там, где должны были, получили не столько, сколько могли бы, с этим я согласна. Но нытье-то зачем? Туркизированных чего приплетать сюда? Разве Вы и они – это одно и то же? Посмотрите сколько людей тут в форуме, несмотря на кучу грязи, внимательно впитывали в себя только армянское – один из секты перешел в Церковь, другой учится языку в соответствующем разделе, третий переехал жить в Армению, четвертый тут зарегистрирован с самого начала форума, он даже и модератор тоже, мог сказать "не говорите по-армянски – я не понимаю", но ни разу за многие годы ничего подобного себе не позволил, более того, не удивлюсь если его глаз радуется от вида армянских букв, которых он читать не умеет. А что судьба ко мне оказалась более благосклонной с рождения – я этого и не отрицаю, только почему это Вас огорчает настолько, что Вы готовы и становитесь на противоположный полюс - только из-за того, что я Вам сказала? Вам нельзя напоминать то, что Вы и так прекрасно знаете? Не давайте поводов тогда.

Այստեղ կարելի է լսել Պավել Լիսիցիանի փառահեղ ձայնը:

Какое по-детски милое определение. Если не сказать пошлое и циничное. Чего только не понапридумывают армяне, для того чтобы оправдать свою лень, безразличие, поверхностность и эгоизм.

մեղո՞ւ Բայց երևի պատասխաններն էլ է պետք գրել, թե չէ այդպես էլ մնում ենք ...անգրագետ: Այն ո՞ր թռչունն է կռավան, Որ չեն սիրում մարդիկ նրան: (ագռավ) Ո՞ր թռչունն է մեզ հին ընկեր, Նամակատար, նամակաբեր, Նա նշան է խաղաղության, Բարեկամն է ամեն մի տան: (աղավնի) Կենդանի է վայրի, քնքուշ ու թանկ մորթի ունի, Ինքն՝ ագահ, խորամանկ, բույնը ունի հազար ծակ: (աղվես) Ամեն տարի վաղ գարունքին Նա իր բույնն է դառնում կրկին, Որսում է օձ, գորտ ու մկներ, Բարեկամն է վաղուց նա մեր: (արագիլ) Աչքերը ճրագ են, վազքը շատ արագ է, Ամպ օր է երազում, հանդի սանր են ասում: (գայլ) Ո՞ր թրչունն է գույնզգույն, Որ մեզ կրկնում է իսկույն: (թութակ) Երկու սիրուն աչիկ ունի, Մկրատաձև պոչիկ ունի, Կուրծքն սպիտակ՝ կաթի նման, Թևերը սև՝ սաթի նման: (ծիծեռնակ) ՈՒրիշի բնում ձվեր է դնում, Եվ իր անունն է անվերջ կրկնում: (կկու) Ամբողջ օրը ջրի վրա Իր ստվերն է որսում, Ինքը ծույլ է, բայց ժրաջան Մրջյունին է բամբասում: (ճպուռ) Փոքրիկ է, բայց մրջյուն չէ, Թռչում է, բայց թռչուն չէ: Աշխատում է օրնիբուն, Բերքը տալիս է մարդուն: (մեղու)

Дорогая Таисия, пока мужчины отвечают, надеюсь Вы не будете против, если я тут кое-что размещу. Это не ответы на Ваши вопросы, а просто повод задуматься, что-то сопоставить, вспомнить может, где-то провести аналогию, проанализировать. Сейчас читала психолога Налчаджяна, и наткнулась на такой тезис-заголовок "Отсутствие стыда - отсутствие морали", дай, думаю, не поленюсь и процитирую это в форуме, интересно-ж ведь и очень познавательно. Тут говорится об особенностях и жизни племени акурио, из Южной Америки, которое состоит из первобытных людей, которых не коснулась цивилизация и которые по сей день пользуются каменными топорами и другими простейшими орудиями каменного века. Это племя исследовано и описано шведским ученым Яном Линбладом в двух книгах. "Как женщины, так и мужчины племени акурио все время голые, и это их не смущает. Они слегка прикрывают свои внешние половые органы, но не от стыда, а от защиты от возможных повреждений. Женщины нередко украшают свою промежность листьями и цветами, но и в этом случае стыд не играет никакой роли, поскольку его, по-видимому, у этих людей совсем нет. Отсутствие стыда видно также из следующего: после того как женщина забеременела и стала неудобным сексуальным партнером, мужчина идет к другой, и никто за это его не осуждает. Правда, женщины выбирают желательных для себя мужчин, а не наоборот. Тут больше демократии, чем во многих более сложных обществах, но такая демократия, по нашему мнению, - одна из причин отсустствия устойчивых брачных пар. На основе таких фактов можно поставить более общую проблему: есть ли мораль в таких архаичных племенах? И может ли даже такое примитивное общество жить без морали? Ведь встречаются утверждения современных социологов и социальных психологов о том, что общество - это моральный порядок. На каком этапе этно- и социогенеза возникает мораль в нашем современном понимании? Ясно одно: акурио - это архантропы (не путать с азыхантропами! прим. Сатеник), древнейшие люди, и у них можно видеть только зачатки культуры. По-видимому, настоящая мораль не может развиваться у тех племен и народов, у которых нет моногамии. Нет морали и на самых ранних стадиях этногенеза у всех племен. Вот почему: "В мире акурио запретная любовь и угрызения совести - неведомые понятия". ...Но дело в том, что первичные и архаичные черты есть у всех современных рас и этносов. Недаром тот же автор (Линдблад), хорошо знающий свое дело, писал: "Первичные формы поведения, первичный уклад глубоко укоренены в нас - много глубже, чем мы подозреваем". Психологии это известно уже давно, во всяком случае благодаря исследованиям бессознательных и подсознательных процессов. ...Здесь отметим только, что если эти архаические формы психической активности и поведения есть у современного человека, то тем самым создается потенциальная возможность для психической регрессии."