gayan-ori

ՀԱՃՈՅԱԽՈՍԸ ԵՎ ՆՐԱ ՎԿԱՆ -1- Հոպոպն աղավնուն Հյուր տարավ իր տուն, Հյուր տարավ ու մեծ Ճաշկերույթ տվեց. Առաջին կենաց Բաժակի վրա Ողջունեց սրտանց Գալուստը նրա: -Բարով եք եկել, հարգարժան ընկեր, Ձեր ազնիվ վարքը, ձեր խաղաղ բարքը Օրինակ է միշտ ամեն հոպոպի, Ահա թե ինչու, չկա մի թռչուն, Որ զգա մեր պես ձեր սիրտն ու հոգին: Թող հանդիպումը, այս կերուխումը Երկու հավքերիս դաշինքը կոփի... -2- Այսպես հոպոպը գլուխ էր տանում, Իսկ բնի հոտը մարդ էր սպանում: Աղավնին անխոս ուզեց դուրս թռչել, Դաշտ ու անտառի մաքուր օդ շնչել, Հոպոպն այդ զգաց ու տվեց մի հարց. - Ափսո՜ս, մեկնում եք, գոնե չե՞ք ասի, Ի՞նչ կարծիք ունեք դուք մերոնց մասին: Բարի աղավնին այս տհաճ հարցին Չէր էլ սպասում, բայց ասաց խոսքեր, Որ նման դեպքում հյուրերն են ասում. - Ինձ դուր են գալիս ձեր տունն ու տեղը, Ձեր համեստ ցեղը... Շատ եք հյուրասեր, շատ եք մաքրասեր, Ձեր համբավը մեզ վաղուց է հասել... -3- Դե, հոպոպին էլ այդ էր հարկավոր, Շտապեց դիմել հավքերին բոլոր. -Ուշադրությու՜ն, ուշադրությու՜ն, Հոպոպստանից խոսում է կկուն, Աղավնասարից հյուր է իմ տանը Մեր ժամանակի մեծ գիտնականը: Լսեցեք նրան, տեսեք, թե ինքը Ոնց է հասկանում մեր արժանիքը. Այն օրից ինչ մենք աշխարհ ենք ընկել, Չենք լսել այսքան ճշմարիտ մտքեր:

Ես ներողություն եմ խնդրում ընթերցողներից՝ այս հատվածում թույլ տրված վրիպակների համար, այն է. կապեց մեջին, պետք է լինի՝ կապեց մեջքին Մարությա սար. պետք է լինի՝ Մարութա սար http://artashesyavryan.blogspot.com/ http://artashesyavriyan.blogspot.com/

Բարև Ձեզ հարգելի մոդերատոր, ցանկալի կլիներ, որ օտար լեզվով գրառումները տրվեին թարգմանաբար՝ հայերեն տարբերակի հետ միասին, եթե դրանք ստեղծագործություններ կամ դրանցից հատվածներ չեն: Այստեղ ես տեսնում եմ անգլերեն գրառումներ, որոնց բովանդակությունը ինձ անհասանելի է, քանի որ օտար լեզվին բավականաչափ չեմ տիրապետում... Կարծում եմ, դա կարելի է մտցնել կանոնակարգի մեջ...առավել ևս որ այս ֆորումները հայերի համար են , որոնց մայրենի լեզուն հայերենն է:

-3- Դեղձուն- ծամը, թեև սգվոր, Սևը պահեց, հագավ նոր շոր, Բերեց Քուռկիկ հրեղեն ձին, Դրեց վրա թամբ սադափին, Կապեց նախշուն, արծաթ գոտին, Կապեց մեջին Թուր Կեծակին, Առավ գուրզը Սանասարի, Աղոթք ասաց՝ լուսն ի բարին, Քշեց իր ձին, անցավ սար- ձոր՝ Աչք ածելու Սասնա բոլոր: Գնա՜ց, գնա՜ց մեկ էլ ճամփին, Արև օրվա շոգ ու տապին, Պահ մի զգաց ջրի ծարավ: Մտավ ձորակն ու կանգ առավ՝ Էն զորավոր, Էն գլգլան Կաթնաղբյուրի ակի վրա, Իջավ ձիուց, կուշտ-կուշտ խմեց, Ծառի հովում պառկեց քնեց: Եվ քնի մեջ երազ տեսավ, Որ թխպած է Մարությա սար, Պղտորվել է Բաթմանա գետ՝ Գալիս վարար, գոռում է խենթ, Չի երևում կամուրջը հին, Որ մոտենա, ձիով անցնի: Մեկ էլ Քուռկիկն իրենն առնում, Թռչում օդով, տուն է դառնում... Քնատեղից ելավ նա վեր, Տեսավ ինքը շատ է փոխվել. Նեղ է արդեն սոլը ոտի, Հագի շորը, մեջքի գոտին, Ու էնպես է զգում իրան՝ Ասես փղի ուժ կա վրան: - Ի՜նչ հրաշք է աղբյուրն ազնանց, Անմահական ջուր է, ասաց Ու ձին հեծավ, քշեց Դեղձուն, Թեթև սրտով ետ եկավ տուն: Երբ Սասունցիք տեսան նրան, Հագած- կապած, ձիու վրա, Քաղքի վերում, Ճամփի ծերում Ծափ զարկեցին Ու կանչեցին. - Քեզ երկար կյա՜նք, երկար արև՜ Մեր գովական Դեղձուն մարե... http://artashesyavryan.blogspot.com/ http://artashesyavriyan.blogspot.com/

-2- Նստել են ջոջանց իրիկնահացի, Խոսում են տաք- տաք, խոսում մտացիր, Թե ում հույս դնեն , ոնց կառավարեն, Որ կրակի մեջ նորից չվառվեն: Քեռի Թորոսն էլ նստել է մթնած, Անխոս, անհամբեր լսում է նրանց: -Դու ես , Վերգո ջան, ախպերը մեր մեծ, Ասաց Օհանը, ծնկերը շփեց,- Մեր հերը գնաց, դու ես մեծը տան, Դու գլխավորի ամեն գործ ու բան: Անգլուխ՝ օջախն ու երկիրն՝ անտեր, Քամի կբռնե, հիմեն կքանդե: Վերգոն վախեցած գլուխն օրորեց. -Չէ, Օհան,- ասավ,- երեկ փորձ արի Վեր առնել գուրզը հայր Սանասարի, Ճողվա-խճողվա ծանրության զոռից, Առքս վախեցավ, որ փորձեմ նորից: Մարդ, որ չկարա վեր առնի հոր զենք, Ո՞նց պահի երկիր... լավ է՝ չխոսենք... Ինձնից վազն արի, Դու' կառավարի... Վերգոյի խոսքից նեղվեց Օհանը. -Ախպեր ջան, ասավ, մեղք չանես հոգուդ, Ինձ հո լավ գիտի Սասնա ժողովուրդ. Իմ շնորհքն էն է, որ գոռամ թեթև՝ Ձենս կթնդա յոթ սարի ետև, Դա ի՞նչ բան է որ Դառնամ թագավոր, Մհերն է մեր մեջ կարգին հունարով, Էն էլ պստիկ է, ափսո'ս, չի կարող... -Բա ու՞մ փեշ բռնենք, ու՞մ անունը տանք,- Հառաչեց Վերգոն, ընկավ մտքի տակ, Քեռին, որ հանդից եկել բեզարած, Ականջը կախել, լսում էր նրանց, Էլ չհամբերեց ՈՒ վրա բերեց. Ինձ որ հարցնեք , էս հացը վկա, Մեր Դեղձուն-ծամից հարմարը չկա, Էն ծանր բեռը նա լավ կտանի, Տղամարդ կին է, գլուխ կհանի, Կարգին ուժ ունի, խելք ունի նաև, Աստված տվել է ու չի խնայել... Ջոջանց տղերքի սիրտը տեղն ընկավ, Ծուլ ելան տեղից , ձեռ- ձեռի եկան. -Վա՜յ քեռի Թորոս, դու մեզ փրկեցիր, Էստեղ են ասել՝ կլսեն մեծին, Բա էդ բանն իսկի կանցնե՞ր մեր մտքով, Ուրախ ձայնեցին Օհանն ու Վերգոն,- Թող կառավարե Մեր Դեղձուն մարեն, Մինչև Մհերը դառնա այր հասուն, Պահի, պահպանի մեր տուն, մեր Սասուն: Լուսը նոր բացված՝ եկան երեքով, Եկան երեքով Դեղձուն-ծամի քով, -Մարե ջան, ասին, Սասնա ամեն տուն Քո արևովը երդում է ուտում, Դու կառավարի մեր ազգ ու ցեղին, Մեզ կարգի բերենք, դիմանանք նեղին, Մինչև Մհերը դառնա այր հասուն, Պահի, պահպանի մեր տուն, մեր Սասուն... Էսպես խոսեցին Ու համոզեցին:

«ՍԱՍՆԱ ԴՅՈՒՑԱԶՈՒՆՔ» Հատվածներ պոեմից Հատվածներ «Առյուծաձև Մհեր» ենթապոեմից մաս առաջին -1- Լուրը Մսրա երկիր հասավ, Որ էլ չկա քաջ Սանասար. Մսրա տերեր՝ անկուշտ դևեր, Զորք շարժեցին Սասունն ի վեր, Մորեխի պես շուրջը կալան, Քաղաքն արին առ ու թալան, Պայման դրին ուժով ահի, Որ հարկ տի տան Մսրա գահին. - Տարին քառսուն անծին երինջ, 'Քառսուն գութան, խոփ ու ձևիչ, Տարին քառսուն ոչխար ու այծ, Տարին քառսուն կով նոր ծնած, Տարին քառսուն շարմաղ աղջիկ (Կեսը՝ երկար, կեսը՝ կարճիկ), Քառսուն կնիկ խորոտ ու խաս, Քառսուն նժույգ արագավազ, Քառսուն կոտ էլ արծաթ- ոսկի, Հոժար կամքով, առանց խոսքի... Զորքն իր ավարով ետ քաշվեց գնաց, Սասունն այդ օրից Հարկատու մնաց:

Հասկանալի է...Շնորհակալություն, Արմեն ...Համենայն դեպս ազատ ժամանակ ունենալու դեպքում, համեմատեք... շատ հետաքրքիր է , թե թարգմանիչը որքանով է հարազատ մնացել բնագրին:

Արմեն, ես բավականաչափ ազատ չեմ տիրապետում անգլերենին.Խնդրում եմ կիսել Ձեր տպավորությունները թարգմանության վերաբերյալ.կարելի՞ է դրանք համարել հաջողված:

THE SONG OF THE KNIGHT. THE sun is up, the hour has come for starting, O my steed! A moment wait till I pass my foot through thy stirrup glittering clear. I read my Aim in thy shining eyes, that know and understand. Oh, joy of joys! Oh, blest be thou, my steed, my steed so dear! My body still is firm and light with the joy and spring of youth, And on thy saddle I shall perch like an eagle, proud and free. The golden oats that I gave to thee in plenty, O my steed! Have made mad life through thy form flame up; how fleet thy course will be! Galloping thou wilt fly along, fly ever upon thy way, And sparks from the strokes of thy brazen shoes will blossom as we go past. Let us grow drunk with our rapid course like heroes, O my steed! And, infinitely wing'ed like the wind, drink in the blast! The boundless space before thy pace recedes and disappears, The sinful cities with all their crimes bow down beneath thy tread. Black flocks of crows that tremble thy swiftness to behold Are seeking shelter in the clouds, the thick clouds overhead. The sad earth seems below us and we up among the stars; Thou no abyss nor downward slope dost heed, with eyes aflame; There is no obstacle, no rock that can thy flight impede; Impatient, fain wouldst thou attain the summit of the Aim. My fleet, fleet steed! My idol of snow-white marble fair! With all my soul I worship thee! As on our course we fly, My dreamy brow is burning with the flames of mine Ideal; Oh, spur me onward to my Aim! Slave of thy footsteps I! I am the slave of thy fleet steps, child of the hurricane! Speed on, athirst for vengeance, O swift, swift steed of mine! A needless halt I spurn and hate, with all my anger's might. Ours are the summits, and the wreath of victory is thine! Thy delicate cream-white body boils with thine ardent fire of life; Thy tail is a cataract; rushing down, like a hurricane it blows. Within thine eyes, so bright and keen, there shine two flaming stars; The ring of thy swift shoes forges fear, as onward our journey goes. I told thee that I am thy slave, for liberty athirst. Oh, bear me swiftly toward the South, away from this frontier! We shall be clothed with suns and blood, beyond the stately heights Of Ararat and Aragatz. Speed on, my courser dear! I hold no whip within my hand, my courser, thou art free; Upon thy back, that glistens like a lily white and fair, I only shed sweet touches of my fingers as we go. They touch thy bright flesh like a stream of honey dropping there. Thou hast no bridle upon thy neck, no bit within thy mouth; Enough for me one wave of hair from thy full mane backward flung, I have no need of stirrup-irons for my feet to grip thy sides; A silver saddle thou hast alone, a saddle with pearls bestrung. For my native valleys I yearn, I yearn, the valleys that hold my home, But halt thou never, my courser swift, the star-strewn heavens below! Away by the mouths of caverns deep like a shadow thou must pass, From forests, vineyards and gardens green still farther and farther go. Who knows, perchance a maiden fair by the side of a running brook Might hand me a cluster of golden grapes, and proffer a draught of wine; My soul might understand her, and she like a sister smile on me— But I do not wish to be lost in dreams; halt not, swift steed of mine I Thou wilt pass by the shadowy bowers of my birthplace, Eden-fair; The nightingale, the nightingale, fain would I drink her song! The rose-scent, on my pilgrimage, I have dreamed of many a year. Oh, how my heart is yearning! But halt not, speed along. And in my pathway haply old corpses might arise, Their shrouds upon their shoulders, their hands held out to me, Approach me—me the wretched!—and breathe upward to mine ear Their loves and vengeance ne'er to be forgot—but onward flee! I shudder at the ruins and at barren, helpless pangs. My courser, near the ashes of the cities make no stay! Oh, tears, the tears of others, they choke me without ruth; The woe, the griefs of others drive me mad, upon my way! Oh, do not halt, my courser, where these corpses scattered lie! Fly far away from graveyards, where white shades of dead men be. I cannot bear, I tell thee, I cannot bear again The death of my dear native land with anguished eyes to see! Behold the landscape of the place in which I had my birth! At sight of it my longing glance with tears grows moist and glows. But yet I would not shed them; nay, do not pause or stay, My steed, my steed of swiftest flight! My Aim no weakness knows. Lo! 'tis Euphrates sounding. Why, river, dost thou roar? Thy son is passing. Why so dark the flood thy shore that laves? I am thy son. Oh, do not rage! Hast thou forgotten me? I with thy current would speed on, and would outstrip thy waves. The memory of my childhood draws from me tears of blood; A dreamy youth who used to stray along these banks of thine, All full of hope, with sunlight mad, and happy with his dreams— But ah! what am I saying? Pause not, swift steed of mine! Behold the glorious autumn, which vaguely dies around! Upon my brow a yellow leaf has fallen like a dream. Is it my death it stands for, or the crowning of my faith? What matter? On, my neighing steed, sweep onward with the stream! Perchance it was the last sere leaf of my ill-omened fate That fell upon us even now. What matter? Speed away! From the four corners of the land are echoing the words, "Ideal, O free-born Ideal, halt not, halt not nor stay!" I worship thee! Now like a star thou shootest on thy course; Thou art as fleet, thou art as free, as is the lightning's flame; And through the wind and with the wind like eagles now we soar. I am thy knight, I am thy slave; oh, lift me to my Aim! Down from the summits of the rocks, the dread and cloudy peaks, The cataracts, the cataracts are falling in their might! Their currents white are pure, my steed, as thine own snow-white form, And their imperious downward sweep is savage as thy flight. But why now doth a shudder through all thy body run? Oh, what has chanced, my hero? Why do thy looks grow dark? Oh, turn thine eyes away from me, thine eyes with trouble filled; Past the horizons fly along, fly like a wind-borne bark! I heard the wailing and the cries, entreaties and laments, From ruined huts and cities that reached us on our way. But ah! what use in pausing all powerless before pain? Our task is to relieve it; then do not halt nor stay. Through the death-agony, my steed, we passed with tearless eyes. Oh, do not halt! Oh, do not stay! Brave be that heart of thine! From this time onward, I will burn Hope's torches blazing bright. To halt means death to us; pause not, O gallant steed of mine! Aloft on thy galloping form, full oft, in our journey ere to-day I have heard how thy swift, spark-scattering hoofs, as ever we forward flee. Have many and many a time crushed bones, that fell beneath their tread, And the skulls with their empty sockets dark gazed at me—didst thou see? I tell thee, under thy shoes I heard the skeletons break and crash, But I kept silence. My lips are dumb. Halt not, halt not, my steed! I will bury my sobs and sighs of grief in my soul's abysmal depths. Let nothing live but my anger hot! Pause not, but onward speed! Oh, pause not, falter not in thy course, wild creature of marble white! Tears will not banish the Pain of Life, nor drive out its woe and wrong. Nay, the Ideal shall toll, shall toll the bells of glowing wrath. The cranes, far flying, will call to us; oh, follow their distant song! But where does thy path lead? What is this? My steed, hast thou lost thy mind? The ashes! Oh, the desolate plains of ashes and ruins gray! Like fog the gray dust rises up to stifle and choke our breath. Oh, tear thy way through these frightful mounds, break through them and speed away! Lift up thy forehead, lift up thine eyes, let me cover them with my hand! Halt not, 'tis the Crimson, the Crimson dread; red blood beneath us lies. Across my face to blind mine eyes I have pulled my fluttering scarf; Halt not! What good would it do, my steed, to pause here with useless sighs? Ah, once, accompanied by my griefs, my lyre shed tears of blood; Weeping I hate from this time on; thou only art my soul. Thou breathest battle, for glory keen, and I am thy prince, thy slave! Thy form was worshipped by glorious Greece. Oh, lift me to my Goal! The sound of the wind is like a horn that is winded far away; The forests, ranged like troops of war, stood ready as we passed. At the wild ringing of thy hoofs, old hopes like giants woke; Old laws are crushed, old tears are shed, old sounds are dying fast. And in thy flight, at daybreak, on a lofty table-land, New giants, new insurgents, new heroes we shall spy. The sons of suffering are they, who in this hostile age Were born in blood, are wroth with blood, and wish in blood to die. When we see columns rolling up, armed with the hurricane, We by their side will march along the pathway to the Aim. Of glory and the crowning of the martyrs I shall sing; My lyre will play, that gallant day, my Torches burn and flame! The day has dawned, has dawned at last! I am thy knight, thy slave! The slope is difficult and steep, but, breathing heavily, Thou must fly on—one effort more, amid the fires of morn! I am athirst for victory, my noble steed, like thee. A few more ringing steps, my steed, and one last bound! and then What a procession, what a host, all glad and full of might! 'Tis Freedom's pioneers; their swords flash out life-giving rays, And Brotherhood they celebrate in morning's glorious light. Here may'st thou halt. Be blest, my steed! Worthy of God art thou! Tears fill my soul as mine Ideal I gaze on and admire. Thy triumph is the mighty law of beauty infinite. Lo, there six sombre centuries are standing, armed with fire! I, armed already, will arm thee. O'er my shoulder burns thy torch. They like the tempest wish to walk, under the dawning's glow, Laden with justice. Oh, the land is barren and athirst! Lo, from our flight the giant Hope sparks in the paths will sow! թարգմ.Alice Stone Blackwell թարգմանությունների այլ նշումների ևս կարող եք ծանոթանալ հետևյալ կայքում.http://armenianhouse.org/blackwell/armenia...s/siamanto.html

THE SONG OF THE KNIGHT. THE sun is up, the hour has come for starting, O my steed! A moment wait till I pass my foot through thy stirrup glittering clear. I read my Aim in thy shining eyes, that know and understand. Oh, joy of joys! Oh, blest be thou, my steed, my steed so dear! My body still is firm and light with the joy and spring of youth, And on thy saddle I shall perch like an eagle, proud and free. The golden oats that I gave to thee in plenty, O my steed! Have made mad life through thy form flame up; how fleet thy course will be! Galloping thou wilt fly along, fly ever upon thy way, And sparks from the strokes of thy brazen shoes will blossom as we go past. Let us grow drunk with our rapid course like heroes, O my steed! And, infinitely wing'ed like the wind, drink in the blast! The boundless space before thy pace recedes and disappears, The sinful cities with all their crimes bow down beneath thy tread. Black flocks of crows that tremble thy swiftness to behold Are seeking shelter in the clouds, the thick clouds overhead. The sad earth seems below us and we up among the stars; Thou no abyss nor downward slope dost heed, with eyes aflame; There is no obstacle, no rock that can thy flight impede; Impatient, fain wouldst thou attain the summit of the Aim. My fleet, fleet steed! My idol of snow-white marble fair! With all my soul I worship thee! As on our course we fly, My dreamy brow is burning with the flames of mine Ideal; Oh, spur me onward to my Aim! Slave of thy footsteps I! I am the slave of thy fleet steps, child of the hurricane! Speed on, athirst for vengeance, O swift, swift steed of mine! A needless halt I spurn and hate, with all my anger's might. Ours are the summits, and the wreath of victory is thine! Thy delicate cream-white body boils with thine ardent fire of life; Thy tail is a cataract; rushing down, like a hurricane it blows. Within thine eyes, so bright and keen, there shine two flaming stars; The ring of thy swift shoes forges fear, as onward our journey goes. I told thee that I am thy slave, for liberty athirst. Oh, bear me swiftly toward the South, away from this frontier! We shall be clothed with suns and blood, beyond the stately heights Of Ararat and Aragatz. Speed on, my courser dear! I hold no whip within my hand, my courser, thou art free; Upon thy back, that glistens like a lily white and fair, I only shed sweet touches of my fingers as we go. They touch thy bright flesh like a stream of honey dropping there. Thou hast no bridle upon thy neck, no bit within thy mouth; Enough for me one wave of hair from thy full mane backward flung, I have no need of stirrup-irons for my feet to grip thy sides; A silver saddle thou hast alone, a saddle with pearls bestrung. For my native valleys I yearn, I yearn, the valleys that hold my home, But halt thou never, my courser swift, the star-strewn heavens below! Away by the mouths of caverns deep like a shadow thou must pass, From forests, vineyards and gardens green still farther and farther go. Who knows, perchance a maiden fair by the side of a running brook Might hand me a cluster of golden grapes, and proffer a draught of wine; My soul might understand her, and she like a sister smile on me— But I do not wish to be lost in dreams; halt not, swift steed of mine I Thou wilt pass by the shadowy bowers of my birthplace, Eden-fair; The nightingale, the nightingale, fain would I drink her song! The rose-scent, on my pilgrimage, I have dreamed of many a year. Oh, how my heart is yearning! But halt not, speed along. And in my pathway haply old corpses might arise, Their shrouds upon their shoulders, their hands held out to me, Approach me—me the wretched!—and breathe upward to mine ear Their loves and vengeance ne'er to be forgot—but onward flee! I shudder at the ruins and at barren, helpless pangs. My courser, near the ashes of the cities make no stay! Oh, tears, the tears of others, they choke me without ruth; The woe, the griefs of others drive me mad, upon my way! Oh, do not halt, my courser, where these corpses scattered lie! Fly far away from graveyards, where white shades of dead men be. I cannot bear, I tell thee, I cannot bear again The death of my dear native land with anguished eyes to see! Behold the landscape of the place in which I had my birth! At sight of it my longing glance with tears grows moist and glows. But yet I would not shed them; nay, do not pause or stay, My steed, my steed of swiftest flight! My Aim no weakness knows. Lo! 'tis Euphrates sounding. Why, river, dost thou roar? Thy son is passing. Why so dark the flood thy shore that laves? I am thy son. Oh, do not rage! Hast thou forgotten me? I with thy current would speed on, and would outstrip thy waves. The memory of my childhood draws from me tears of blood; A dreamy youth who used to stray along these banks of thine, All full of hope, with sunlight mad, and happy with his dreams— But ah! what am I saying? Pause not, swift steed of mine! Behold the glorious autumn, which vaguely dies around! Upon my brow a yellow leaf has fallen like a dream. Is it my death it stands for, or the crowning of my faith? What matter? On, my neighing steed, sweep onward with the stream! Perchance it was the last sere leaf of my ill-omened fate That fell upon us even now. What matter? Speed away! From the four corners of the land are echoing the words, "Ideal, O free-born Ideal, halt not, halt not nor stay!" I worship thee! Now like a star thou shootest on thy course; Thou art as fleet, thou art as free, as is the lightning's flame; And through the wind and with the wind like eagles now we soar. I am thy knight, I am thy slave; oh, lift me to my Aim! Down from the summits of the rocks, the dread and cloudy peaks, The cataracts, the cataracts are falling in their might! Their currents white are pure, my steed, as thine own snow-white form, And their imperious downward sweep is savage as thy flight. But why now doth a shudder through all thy body run? Oh, what has chanced, my hero? Why do thy looks grow dark? Oh, turn thine eyes away from me, thine eyes with trouble filled; Past the horizons fly along, fly like a wind-borne bark! I heard the wailing and the cries, entreaties and laments, From ruined huts and cities that reached us on our way. But ah! what use in pausing all powerless before pain? Our task is to relieve it; then do not halt nor stay. Through the death-agony, my steed, we passed with tearless eyes. Oh, do not halt! Oh, do not stay! Brave be that heart of thine! From this time onward, I will burn Hope's torches blazing bright. To halt means death to us; pause not, O gallant steed of mine! Aloft on thy galloping form, full oft, in our journey ere to-day I have heard how thy swift, spark-scattering hoofs, as ever we forward flee. Have many and many a time crushed bones, that fell beneath their tread, And the skulls with their empty sockets dark gazed at me—didst thou see? I tell thee, under thy shoes I heard the skeletons break and crash, But I kept silence. My lips are dumb. Halt not, halt not, my steed! I will bury my sobs and sighs of grief in my soul's abysmal depths. Let nothing live but my anger hot! Pause not, but onward speed! Oh, pause not, falter not in thy course, wild creature of marble white! Tears will not banish the Pain of Life, nor drive out its woe and wrong. Nay, the Ideal shall toll, shall toll the bells of glowing wrath. The cranes, far flying, will call to us; oh, follow their distant song! But where does thy path lead? What is this? My steed, hast thou lost thy mind? The ashes! Oh, the desolate plains of ashes and ruins gray! Like fog the gray dust rises up to stifle and choke our breath. Oh, tear thy way through these frightful mounds, break through them and speed away! Lift up thy forehead, lift up thine eyes, let me cover them with my hand! Halt not, 'tis the Crimson, the Crimson dread; red blood beneath us lies. Across my face to blind mine eyes I have pulled my fluttering scarf; Halt not! What good would it do, my steed, to pause here with useless sighs? Ah, once, accompanied by my griefs, my lyre shed tears of blood; Weeping I hate from this time on; thou only art my soul. Thou breathest battle, for glory keen, and I am thy prince, thy slave! Thy form was worshipped by glorious Greece. Oh, lift me to my Goal! The sound of the wind is like a horn that is winded far away; The forests, ranged like troops of war, stood ready as we passed. At the wild ringing of thy hoofs, old hopes like giants woke; Old laws are crushed, old tears are shed, old sounds are dying fast. And in thy flight, at daybreak, on a lofty table-land, New giants, new insurgents, new heroes we shall spy. The sons of suffering are they, who in this hostile age Were born in blood, are wroth with blood, and wish in blood to die. When we see columns rolling up, armed with the hurricane, We by their side will march along the pathway to the Aim. Of glory and the crowning of the martyrs I shall sing; My lyre will play, that gallant day, my Torches burn and flame! The day has dawned, has dawned at last! I am thy knight, thy slave! The slope is difficult and steep, but, breathing heavily, Thou must fly on—one effort more, amid the fires of morn! I am athirst for victory, my noble steed, like thee. A few more ringing steps, my steed, and one last bound! and then What a procession, what a host, all glad and full of might! 'Tis Freedom's pioneers; their swords flash out life-giving rays, And Brotherhood they celebrate in morning's glorious light. Here may'st thou halt. Be blest, my steed! Worthy of God art thou! Tears fill my soul as mine Ideal I gaze on and admire. Thy triumph is the mighty law of beauty infinite. Lo, there six sombre centuries are standing, armed with fire! I, armed already, will arm thee. O'er my shoulder burns thy torch. They like the tempest wish to walk, under the dawning's glow, Laden with justice. Oh, the land is barren and athirst! Lo, from our flight the giant Hope sparks in the paths will sow! թարգմ.Alice Stone Blackwell Թարգմանությունների այլ նշումների ևս կարող եք ծանոթանալ հետևյալ կայքում.http://armenianhouse.org/blackwell/armenia...s/siamanto.html

MY TEARS. I WAS alone with my pure-winged dream in the valleys my sires had trod; My steps were light as the fair gazelle's, and my heart with joy was thrilled; I ran, all drunk with the deep blue sky, with the light of the glorious days; Mine eyes were filled with gold and hopes, my soul with the gods was filled. Basket on basket, the Summer rich presented her fruit to me From my garden's trees—each kind of fruit that to our clime belongs; And then from a willow's body slim, melodious, beautiful, A branch for my magic flute I cut in silence, to make my songs. I sang; and the brook all diamond bright, and the birds of my ancient home, And the music pure from heavenly wells that fills the nights and days, And the gentle breezes and airs of dawn, like my sister's soft embrace, United their voices sweet with mine, and joined in my joyous lays. To-night in a dream, sweet flute, once more I took you in my hand; You felt to my lips like a kiss—a kiss from the days of long ago. But when those memories old revived, then straightway failed my breath, And instead of songs, my tears began drop after drop to flow. թարգմ.Alice Stone Blackwell

ՋՈՐԻՆ (առակ) Թեև նա ուներ իշային ծագում, Շուտ ընտելացավ ձիերի բարքին, Ախոռ գրավեց առաջին շարքում, Դարձավ տնօրեն մի երամակի: Սանձեր ունեին ձիերը բոլոր, Ջորին էր ազատ թոկ ու սանձերից, Թե տուժած մի ձի նայում էր խոլոր, Կանգնում ախոռին, զրկում էր կերից: Ձիերը ցասկոտ վրնջում էին, Գետինը ոտքով անհանգիստ փորում, Բայց քացի տալու շնորհք չունեին, Դա հատուկ էր լոկ խառնածին ջորուն:

ԱՐՏԱՇԵՍ ՅԱՎՐՅԱՆ http://artashesyavryan.blogspot.com/ http://artashesyavriyan.blogspot.com/

ՈՉԽԱՐԸ (առակ) Գայլն աչքը գցեց ոչխարի աչքին, Իր պոչով զարկեց նրա դմակին, Բռնեց ձոր տանող նեղ արահետը, Ոչխարն էլ՝ հետը: Նա զոհին տարավ, մութ ծմակ հանեց, Սուր ժանիքներով բուկը աքցանեց: Երբ վերջին շնչում ոչխարն էր հևում, Տերը երևաց գլխավերևում. –Գիտուն տիրոջից խրատ չես առնում, Որ գել գազանի բաժին ես դառնում: Ոչխարն անտարբեր նայեց ու տնքաց. –Է՜,այն օրից է իմ բախտը ծռվել, Որ իմ խեղճ մորից ոչխար եմ ծնվել, Ինձ համար մեկ է, թե ով է սոված, Նա ինձ հում կուտի,իսկ դու՝խորոված:

Հատվածներ «Սասնա Դյուցազունք»պոեմից Մաս4.«Սասնա Մհեր» -1- Աստված կամեցավ,որ տունը Սասնա Դավթի նման ժառանգ ունենա, Հոր տեղը բռնի, հոր նման պահի Սար ու սահմանը մեր լեռնաշխարհի: Անցավ ինն ամիս, ինն օր ու ժամ, Խանդութ խաթունը երկունքով դժվար, Ծնեց մի մանուկ աստղի տակ բարի, Արև պարգևեց հայոց աշխարհին: Ով կաճեր տարով, նա կաճեր ժամով, Ազնանց զարմ ու ցեղ՝ ամեն նշանով. Դեռ օրորոցում հայտնի էր արդեն, Փրթիկ էր անում իր կապ ու բանդեր: Ճարահատ բերին երկաթե շղթան Բարուրի համար արին փաթաթան, Մեր խենթը լարեց ուժը ձեռ-ոտի, Կտրատեց, թափեց հանց կեմը խոտի, Մի զարզանդ գոռոց, մի աղմուկ դրեց, Որ ձենը կալավ Սասնա քոլ ու քերծ. Ահարկու ձենից փլվեցին տներ, Շուռ եկան ծառեր, ծռվեցին սներ... Այս դեպքի վրա մեծերն ալեզարդ Եկան խնդրեցին, որ թողնեն ազատ, Թողնեն իր կամքին, լեն օրորոցում, Թե չէ քաղաքը սարսափ է գցում... Եվ հավատարիմ հին ավանդույթին, Կամքով մեր Դավթի, խանում Խանդութի, Ջոջանց մանուկին կնքեցին ժամում Ու տվին նրան իր պապի անուն: -19-(վերջին հատվածը) Եվ տարին մի հեղ՝ համբարձման գիշեր, Երբ երկինք-գետին փարվում են իրար, Լցնում ամեն սիրտ երազանք ու սեր, Բացվում է կամաց էն Ագռավի Քար, Մհերը հեծնում Քուռկիկ Ջալալին, Ելնում կարոտով ու ման է գալիս. Թե ոտք է գցում քար ու քարափի, Պակսում է արգելքն իր դժվար ճամփի, Թե ոտք է գցում դաշտ ու դուրանում, Հողն է ոտքի տակ սաստիկ թուլանում... Մի ախ է քաշում, ետ գալիս անձայն, Դառն ափսոսանքով մտնում քարանձավ... Ծորում է Քարից ուրբաթե ուրբաթ, Քուռկիկ Ջալալու արցունքը կաթ-կաթ, Խրխնջում է զիլ ու ձայնը նրա Կարոտի կանչ է աշխարհի վրա, Հույսի ղողանջ է աշխարհի վրա... Բանաստեղծի այլ գրվածքներից տե'ս ԱՐՏԱՇԵՍ ՅԱՎՐՅԱՆԻ ՊՈԵԶԻԱՆ http://artashesyavryan.blogspot.com/