Католикос Гарегин 1-ый!!!

[Шалапунька]

Хочу открыть тему, посвященную на мой взгляд самому уникальному (пусть другие не обижаются) человеку, ныне уже покойному Католикосу Всех Армян, Гарегину 1-ому. Человек исключительной духовности, исключительной развитости.

Слво не хочу говорить много. Будут в этой теме все проповеди, речи, цитаты, которые наш народ услышал от Веапар Хайрапета.

Хочу начать с самого грустного. Последнее слово нашим священникам перед смертью. Взята из книги "Айреника паткерн е айютян".

Если кто может, переведите и на русский!! Буду благодарна.

Վեհափառ Հայրապետի վերջին պատգամը` ուղղված Մայր Աթոռի միաբաններին հիվանդության մահճում:

Սիրելի միաբաններ,

հոգեկան խորը յուզումով կը բաժնուիմ ձեզմէ, կը միանամ Աստծոյ`յարուցեալ Տիրոջս: Փափագս է, որ դուք երկար ժամանակ մնաք Ասծոյ հետ, քաջ ըլլաք և Մայ Աթոռ Սուրբ Եջմիածինը սիրէք և անոր սուրբ, կրօնական և ազգային ծառայությունը շէն պահեք:

Անտանելիորեն տկար եմ. դուք մնաք զօրաւոր:

Աղոթարար սիրով` Գարեգին Ա

18 յունիս 1999.

Ս. Եջմիածին:

Веапар скончался, через 11 дней.

[VahagS]

А что было в нем такого уникального?

Лично по мне, так после Вазгена А, у Армянского народа не было Католикоса вообще. Про нынешнего вообще молчок...

[Шалапунька]

Вааг джан, прочтешь его проповеди, поймешь в чем он был самым уникальным.

Да, я беру на себя смелось и скажу - он был уникальным духовным пастырем. Жаль, что не успел ничего. Забрал Бог к себе.

[Шалапунька]

А открыла тему о нем, потому что, к сожалению народ о нем мало знает.

[VahagS]

Интересный подход. Но почему-то я уверен, что Католикос - это больше политическая и социальная должность(если можно так выразиться), нежели духовная. Духовных пастырей много, и очень мудрых, но Католикос.... это другое. Лично я человек не верующий, тобишь у меня свои взгляды на это все, но Католикоса считаю тем человеком, который может и должен объединять всех Армян, в том числе таких как я. И мне очень некомфортно(в каком-то смысле) жить без Hovvapeta, даже при моих взглядах.

[Шалапунька]

Вааг джан, католикос, в первую очередь, Духовный Отец Армянского народа. Ему отвечать в первую очередь перед Богом, за каждого из нас. Впрочем вы это трудом поймете, так как не верите в Бога.

А что касается, политико-социального. Церкви сейчас нет необходимости заняться политикой. Мы уже государство. У нас уже есть границы свои. Церковь прежде всего обязана думать, как объединить духовно армянский народ, тогда будет и политико-социальное обьядинение. ИМХО.

И пусть не закидают меня камнями, после СССР именно, сдвиг на улучшение духовного развития начал не нынешний католикос, а именно Гарегин 1-ый. Но, человек умер от опухали в горле. Служил народу всего лишь 4- года. И за 4 года успел многое. Вот чем уникален он для меня.

П.С. А если еще по правде, что в церковь меня лично из херцвацутюна, именно он.

[VahagS]

Шалапунька джан, я не сказал что не верю в Бога, просто у меня другие взгляды. Понимаю, что это звучит несколько странно, но такой уж я родился, мои мозги не позволяют мне безоговорочно верить во что бы то ни было. Но это другой разговор.

Про Католикоса. Вот ты гворишь, объединять духовно, ну так это и есть та социальная функция, о которой я говорил, кстати очень важная. Абсолютно не обязательно быть верующим, чтобы идти за Католикосом понимаешь? Что касается СССР, то именно Вазген Арачин, сохранил ААЦ при полном атеизме, даже агрессивном атеизме. Я не спорю о том, кто был лучше-хуже и т.п. Просто, ААЦ сегодня теряет свою силу благодаря именно тому, что НЕТ у Армян Католикоса, последний был Вазген А. Жаль очень жаль, ахр ты живешь в Москве, как я понял, надо жить в Армении, чтобы все это чувствовать на своей шкуре.

ЗЫ. Именно при Гарегине А, в Армении начался разгул сект и прочей черни.

ЗЫЫ. Давай на ты, я со всеми на форуме общаюсь на ты Нет такого обращения у Армян.

[Шалапунька]

Вааг джан, конечно на ты. Ненавижу, когда со мной на "вы". Я же не в двух ипостясиях.

Насчет, мозгов. Совсем не звучит странно, как бы ля меня не было не прискорбно. Так что, поняла тебя. Но это уже другая тема.

Теперь вернемся к Армянской Церкви.

Да, католикос наш тот, кто несет ответственность за каждого из нас. И на него лежит еще больше ответсвенности нашего единения, чем на президента. Он Католикос Всех Армян (не только Армении). Но католикос не политический деятель, чтобы заняться политикой. За исключением тех случаев, когда он должен сказать свое пастырское слово.

А что касается наших Веапаров. Мы люди, которые живем сейчас, не замечаем те важные дела, что делаются сейчас. Это история, которая покажет 10-ти литии. Вазген Веапар был католикосом 39 лет, Гарегин веапар - 4 года. Разницу чувствуешь? И серьезную деятельность Вазген 1-ый начал лишь в 80-тых, до этого вряд ли возможно было.

Сектанты развелись еще до Гарегина 1-ого. И это результат политико-социальной нестабильности. Впрочем при самых Апостолов были сектанты, если внимательно почитать Послания Апостолов. Но не виноваты же, ей Богу в этом Апостолы.

И моя тема никоем случае не касается тему- кто лучше или хуже действовал как католикос. Я тут больше затрагивала вопрос о душепопечительстве.

[VahagS]

Мдааа, я слишком долго задержался в этой теме, со своими взглядами. ретируюсь быстренько

Шалапунька джан, спасибо, я понял твою позицию, ты хороший человек, это тебе

Напоследок расскажу такой эпизод из истории. я его читал в детстве, и впечатление осталось сильное очень. Тогда я понял, как важен Католикос, как человек, лидер, авторитет именно в деле сплочения.

Сорри, но армянские буковки выводить не могу, а по-русски не звучит, буду транслитом писать.

Mec Exerni zhamanak mi xumb paxstakanner, zorov mazapurc exac, galis en Lorva vankeric meki durn en takum. Xoshor vankeric er, bajc chem hishum vorn er. Mi xoskov Katoxikosn el e ajntex linum ev mi shat mec xumb ajl paxstakanner, patsparvum ein vankum. Erb dury takum en, Katoxikosn asum e, ajlevs chem karox ners toxnel dzez, tex chka. Ev ajd mardik tenc mnum en vanki drany. Inch-vor kerp Hovhannes Tumanyann e imanum dra masin, ev chgites vonc galis hsnum e ajdtex. Erb evs mek angam, arden sovamah vichakum, xndrum e bac anel drnery, mardik kotorvum en, Katoxikosn asum e: "Dzez het e xosum Amenajn Hajoc Katoxikosy, ajlevs tex chi mnacel vanki nersum, tox gnan". Ev Tumanyany mi espes ban e asum: "Isk dze'z het e xosum Amenajn Hajoc Banastexcy, ....". Sa vor lsum en nersi exac mardik, aranc Katoxikosin najelu miangamic bac en anum drnery ev pastoren prkum ajn xexcherin.

Mi kich ankapa erevum, bajc mitks nranum er, vor ajd pahin Tumanyany HAZAR Katoxikos arzher, ev ajdpisi mard e petk zhogovrdi hamar amenacanr paherin.

Вот, немножко не в тему, но это выражение про Туманяна осталось после такой истории.

Короче, дай Бог, у нас будет сильное государство, а там посмотрим.

ЗЫ. Ну не могу я не похвастаться! Хехе, Туманян был частым гостем, можно сказать другом, семьи моей бабушки (прадедов моих)!

[Шалапунька]

Вааг, ес кез ет амамит ем - мез, вонц вор аханднерн ен сирум асен "лидер" е петк ужех, воч те кисов чап, айл болор харцери меч. Байц болора патмутюна цуйц кта. Байц менк инкнрес петк е хенаран линенк иренц амар. Но это тоже другая тема. Ты не против, если пермещу наш оффтоп тему "оффтоп" этого раздела? Пусть эта тема останется, тем его памяти?

[VahagS]

Вааг, ес кез ет амамит ем - мез, вонц вор аханднерн ен сирум асен "лидер" е петк ужех, воч те кисов чап, айл болор харцери меч. Байц болора патмутюна цуйц кта. Байц менк инкнрес петк е хенаран линенк иренц амар. Но это тоже другая тема. Ты не против, если пермещу наш оффтоп тему "оффтоп" этого раздела? Пусть эта тема останется, тем его памяти?

Все правильно, без проблем!

Люблю я это слово "оффффффтоп...."

[Шалапунька]

Я тоже.

П.С. Ты все таки читай все то, что я здесь помещу.

[VahagS]

Я тоже.

П.С. Ты все таки читай все то, что я здесь помещу.

Ок, с удовольствием!

[Шалапунька]

ՔԱՐՈԶ ՀՀ ԱՆԿԱԽՈՒԹՅԱՆ ՎԵՑԵՐՈՐԴ ՏԱՐԵԴԱՐՁԻ ԱՌԹԻՎ ՀԱՆՐԱՊԵՏԱԿԱՆ ՄԱՂԹԱՆՔ - ԱՂՈԹՔԻՑ ԱՌԱՋ

(21 սեպտեմբերի,1997թ.)

«Մենք պարտավոր ենք միշր աղոթել և չձանձրանալ աղոթելուց» (ՂՈՒԿ.ԺԸ 1)

Քրիստոսի այս խոսքերը այնպիսի ներշնչողական ուժ ունեցան ամբողջ քրիստոնյա

Աշխարհի համար, որ աղոթքը եղավ սիրտը կրոնքին, սիրտը հավատքին: Առանց աղոտքի քրիստոնեություն գոյություն չի կարող ունենալ: Աղոթքը մարդուս հոգեկան շնչառությունն է: Ինչպես մեր ֆիզիկական մարմինը շնչառության պետք ունի ապրելու համար, այնպես էլ մեր հոգին աղոթքի պահին պետք ունի առողջ մնալու և հավերժորեն ապրելու համար:

Աղոթքը բոլոր կրոնքների մեջ գոյություն ունի, և առանց աղոթի կրոնը գոյություն չունի: Աղոթքը այն հաղորթությունն է, որ մենք կունենաք մեր Ստեղծիչին հետ, կյանքին բաշղիչին հետ, մեկ խոսքով` մեր գոյության աղբյուրին հետ, որ է Ինքն` Աստված:

Մենք մեզնից գոյություն չունեցանք, տիեզերքը ինքնիրեն գոյություն չառավ: Այս ամբողջ տիեզերքը` իր անջրպետյան հսկայության, անհունության մեջ, այնքան տարածուն, այնքան խորհրդավոր և տակավին մարդուս անծանոթ տարածքներուն մեջ, և մինչև հյուլեական անտեսանելի էություններու մեջ Արարիչ մը ունի: Եթե մենք կտրվինք այդ Արարչից, կտրված կլինենք նաև մեզ կյանք տվող ավիշից, մեր արմատից, մեր գոյության աղբյուրից:

Աղոթում ենք եկեղեցում, աղոթում ենք կերակրի սեղանի շուրջ, աղոթում ենք քնելուց առաջ, աղոթում ենք առավոտուն`գործի երթալուց առաջ: Աղոթքը մեր գոյության հետ շաղաղված է և ոչ թե կամավոր և պարագայական մի արարք մըն է: Ես պիտի ուզեի այսօր աղոթքի մասին երկու մտածումներ ձեզի փոխանցել:

Առաջինը այն է, որ աղոթքը բառ և խոսք չէ, մարդ կարող է շատ բան խոսիլ, բայց չաղոթել, կարող է և սակայն ոչ մեկ բառ արտասանել սակայն աղոթել զգացումով: Նույնիսկ բառերի շատությունը ձանձրույթ կպատճառի աղոթողին: Հիսուսը ասւմ է. «Միշտ աղոթեցեք, բաց մի ՜ ձանձրացեք»: Աղոթքը այն զգացումն է, որ մարդս կկապի իր Արարիչի հետ, և աղոթելու իղձն անգամ աղոթք է:

Երկրորդ` ինչպես ըսած է մեծ իմաստուններեն մեկը. «Աշխատանքը ինքը թանձրացյալ աղոթք է»: Սուրբ Գրքին մեջ կարդում ենք Պողոս Առաքյալին խոսքը, թե` «Մի ՜ ձանձրանաք բարիք գործելուց»: Բարիք գործելը, աշխատանք կատարելը մարդուս համար աղոթելն է, Աստծո` մեզի տված կարողությունները արժեցնելն է: Եվ չաշխատող մարդը չի կարող աղոթել անկեղծ, որոհետև աղոթքը միայն ձեռքերուն բարձրացումը չէ: Աղոթքը Աստծո` մեզի տվածին արժևորումն է`մեր կյանքով և գործով:

Աղոթքը կունենա տարբեր-տարբեր հասցեներ: Աղոթքի հասցեն կարող է լինել այդ, որով մեկը ասում է. «Ո՜ վ Տեր, ների՜ ր ինձ, քավի՜ ր իմ մեղքերը, ես մարդ եմ հանցավոր, ես մարդ եմ մեղանչական»: Երկրորդ` աղոթքը կարող է լինել ուրիշին համար, այն բարեխոսական աղոթքն է. «Ո՜ վ Տեր, տու՜ ր իմ հորս և մորս երկար կյանք և առողջություն», որը աղոթքի բարեխոսական տեսակն է, իսկ առաջինը աղոթքի ներանձնական տեսակն է: Աղոթքը կարող է ունենալ ուրիշ հասցե մը` Ազգը, Եկեղեցին, Հայրենիքը: Եվ այսօր 21 թ. սեպտեմբերի այս կիրակին, ամբողջ հայ ժողովրդին աղոթքին սլաքը ուղղված է մեր Հայրենիքին: Այսօր մեր աղոթքները արևի ճառագայթների նման պետք է կենտրոնանան մեր Հայրենիքին վրա, որովհետև այսօր մենք նշում ենք, պանծացնում ենք մեր Հայրենիքի` Ազատ և Անկախ Հանրապետության վեցերորդ տարեդարձը:

Այսօր թողնենք մեզ իբրև անհատ անձ, միանանք հոգևոր հաղորդակցությամբ իրար հետ և մեր աղոթքները միացնենք և զանոնք կենտրոնացնենք մեր Հայրենիքի և մեր Հանրապետուրյան վրա: Ա՛յս է այսօրվա Հանրապետական մաղթանքին իմաստը, որ պիտի կատարվի այս քարոզից անմիչապես ետքը մեր Ս. Եկեղեցին ոչ թե այստեղ` Մայր Տաճարում, այլ բոլոր եկեղեցիներում, ողջ աշխարհում տարածված բոլոր հայ եկեղեցիներում այսօր մեր Հանրապետության համար աղոթք է կատարում, որը «Հանապետական մաղթնաք» է կոչվում:

Սիրելինե՜ր, մեք այս դարում, քսաներորդ դարում ունեցանք մի անկախության շրջան, երկուն տարվա տեղովությամբ մի անկախություն; 1918 թվին: Այստեղ` նույն այս Ս. Եջմիածինի մեջ, մեր երջանկահիշատակ նախորդներից Գևորգ Ե Կաթողիկոսը Հանրապետության համար աղոթք էր բարձրացնում, Հայոց բանակն էր օրհնում և Հայոց Հանրապետությանն էր բաշխում իր հայրական խոսքը և օրհնությունը:

Դեպքերը սակայն այնպես դասավորվեցին, որ մենք այդ երկամյա անկախությունը կորցրեցինք: Բայց անկախության գաղափարը չկորցրինք. այդ երկամյա անկախության մեզի ներշնչած հույսը, հավատքը, ազգասիրությունը կենդանի պահեցինք 70 տարիներ շարունակ` խորհրդային կարգերի բռնապետական իշխանության ներքև: Չկարողացանք ազատությունը արտահայտել, բայց ազատությունը մեր հոգիներում չկորսվեց: Եվ ահվասիկ, -20րդ դարը չփակված` մենք ողջունեցինք մեր ն՛որ Հանրապետությունը, որը ահավասիկ վեցամյա կյանք ունի: Եվ այսօր մենք կոչված ենք աղոթելու, որ այլևս անկախության տարիները այնպես շարունակվեն, որ ոչ մի վտանք և ոչ մի սպառնալիք մեր անկախությանը չբերի ստվեր, չբերի այնպիսի վիճակ, որ մենք գտնվենք այնպիսի դրության մեջ, որ մեր հոգու, մեր զգացումների արտահայտությունը եղող այս անկախությունը չվտանգվի, մնա առողջ, մնա տոկուն, խոր արմատներ արձակի և զարգանա, ժողովուրդին կյանքը բարելավվի:

Այսօր իմ հայաստանցի, հայաստաբնակ եղբայրներ և քույրերի հետ ես միանում եմ և ասում. այս անկախության գերագույն բարիքը ճանաչենք մեր կյանքով և մեր գործով: Մեր շուրջը տակավին մութ ամպեր կան, Արցախի հարցը տակավին ամբողջովին չէ լուծված, տակավին շրջափակումը մեզ խեղդելու փորձ է կատարում, տակավին նոր տնտեսական, ստեղծագործական, արդյունաբերական զորությունը տկար է, մեր ժողովուրդի տնտեսական, ընկերային կյանքի պայմանները չեն այն, ինչ որ մենք սպասում ենք, որ լինեն: Բայց մենք է, որ պետի անենք, ինչ որ հարկ է անել:

Աստված երկնքից հրեշտակներ չպիտի ուղարկի մեր կյանքը փոխելու, բարելավելու համար: Մենք ենք Աստծո գործակիցները այս հողի վրա` մեր աշխատանքով, մեր ջանքերով մոր Հայրենիքը զորացնելու համար, որպեսզի մեր զավակները մի օր չգան ապագայում և չացեն` մեր հայրերը և մայրերը այնպիսի ճղճիմ հարցերով, ներքին պայքարներով իրար դեմ ըլլալով` մթագնեցին մեր անկախությունը: Մեր երեխաները, թոռները գան և օրհնեն մեզ` ասելով. «Ապրեք հայրեր և մայրեր, որ ամրացրիք մեր Հանրապետությունը միության, ամբողջականության, համագործակցության սկզբունքներով, նվիրումով և աշխատանքով և ոչ թե դժգոհանքով, բամբասանքով և ներքին հոգեմաշ այնպիսի արարքներով, որոնք ոչ մի բարիք չունեն մեր Հայրենիքի և ժողովուրդի համար»: Մենք ենք մեր Հայրենիքը կերտելու կոչված ժողովուրդը:

Այսօր որքան երջանիկ եմ զգում ես, որ այստեղ` Մայր Տաճարում ունենք նաև մեզնից անբաժան, Հայրենիքից անանջատ մեր արտասահմանի հայության զավակներից այնպիսի ընտրանի ներկայացուցիչներ, որոնց հայրաբար ողջունում եմ ես, որոնք գալիս են Պարսկաստանից, Լիբանանից, Սիրիայից, ԱՄՆ-ից, Կանադայից, Արգենտինայից, Բրազիլիայից, Անգլիաից, Ֆրանսիաից, մի խոսքով` արտասահմանյայն բոլոր այս երկրներից` այս համախումբը, այս միասնությունն է մեր ուժը: Ուրիշ ի՞նչ ունենք, դուրսից ի՞նչ ուժ, բարիք ենք սպասում: Աշխարհումս ոչ մի ազգ ուրիշին չի օգնի, եթե այդ ազգը շահ չունենա: Սա մենք սովորել ենք Համաշխարհային առաջին պատերազմից, մեր Ցեղասպանությունից մինչև Արցախյան մեր տագնապը, մինչև Սումգայիթի, մինչև Կիրովաբադի և Բաքվի այն բոլոր տանջանքները և տառապանքները, որոնց ենթարկվեց մեր ժողովուրդը:

Մի բան սովորենք ցավից` լինել համաղումբ, միասիրտ, միախոհ, միակամ, միաձայն; Այն ատեն է, որ աշխարհը մեզ կհարգի և այտ ատեն է, որ մեր զավակները մեզ կօրհնեն: Ճիշտ է, մեր երկրում շատ հարցեր կան, ինչպես երեկ Հանրապերության վեցամյակի տոնակատարության ընդունելությանը մեր Հանրապետության Վսեմաշուք Նախագահը ասաց` պրոբլեմներ կան, որոնք լուծեցինք, պրոբլեմներ կան, որոնք դեռ չենք լուծել, և թերևս էլ պրոբլեմներ լինեն, որոնք չկարողանանք լուծել: Բայց ինչպիսի պրոբլեմներ էլ լինեն, մ ՜երն են բոլորն էլ` ուրախությունն էլ է մերը, ցավն էլ մերն է, Հայրենիքն իր բոլոր կողմերով` դրական և ժխտական, մերն է:

Եթե մի զավակ իր հորը և մորը անտեսի, որովհետև հայրը կամ մայրը հիվանդ են, անիծված լինի այդ զավակը: Իմ հայրն և մայրն, որ իմ կյանքի պատճառն են եղել և ինձ կաթ են տվել, սնունդ տվել, ես նրանց հանդեպ միայն ու միայն երախտագիտություն կարող եմ ունենալ: Հայրենիքը, որ մեր պատմության կյանքն է տվել, այս Հայրենիքը իր բոլոր զավակների պետքն ունի: Վերք ունի Հայրենիքը, ցավ ունի, բայց մենք ենք, որ պիտի դարմանենք, մենք և ոչ դրսից պիտի սպասենք, որ գան և մեր ցավերը ուրիշները բժշկեն: Այսօր արտասահմանից եկած մեր հայ ժովովուրդի զավակների մեջ ես տեսնում եմ այդ միասնության, մասնակցության, Հայրենիքի մեջ իրենց ներդրումի փաստը և ողջունում եմ նրանց ամբողջական և անվերապահ աջակցությունը և մասնակցությունը Հայրենիքի կերտման այս նոր շրջանին: Եվ տա Աստված, որ երբ 2001 թվականը մտնենք` երրորդ հազարամյակը, պայծառ լինի մեր Հայրենիքը, հպարտանանք մեր Հայրենիքով:

Եղբայրնե՜ր և քույրե՜ր, այսօր գտնվում ենք Մայր Տաճարում: Այստեղ ամեն ինչ աղոթք է, քարերն անգամ աղոթում են: Իմ այս գահին վրա, որ ես խոնարհաբար և անարժանաբար նստում եմ, 130 Կաթողիկոսներ այստեղ աղոթել են, տառապել են, ճգնել են. այստեղ քանի՜ միլիոն հայեր եկել են դարերի ընթացքում և իրենց շունչը խառնել են այս քարերին, այս կամարներին, այս Մայր Աթոռի մեջ Սրբություն Սրբոց ճանաչված մեր Միածնաէջ Սեվանին: Այստեղ Աստված ինքն է իջել Միածին Որդու հետ, և եկինքն ու երկիրը հանդիպել են Սուրբ Էջմիածնում, Աստված այցելել է մեր ժողովրդին: Եկեք աղոթքով Աստծո հետ, Քրիստոսի հետ հաղորդությամբ մեր արտահայտությունը ունենանք մեր Հայրենիքի շինության համար, որովհետև նա, ով Հայրենիքը չի սիրի, նա ինքն իրեն սիրած չի լինի: Հայրենիքը միայն հողը չէ, Հայրենիքը հողի մեջ իմ և ձեր հայրերի թողած սրբություններն են, մշակույթի գործերն են, նրանց արյունն է, նրանց ոսկորներն են: Եթե մեկը Հայրենիքը չսիրի, ինքն իրեն սիրած չի լինի: Ես ո՞վ եմ, դո՞ւք ով եք իբրև հայ` առանց հայրենիքին, ի՞նչ եք դասավանդում դպրոցներում: Չինաստանի մասին չեք խոսում, Հնդկաստանի մասին չեք խոսում. Խոսում եք Հայաստանի ՜ մասին: Հայաստանը պատկերն է մեր ժողովրդի կյանքին: Մենք մաս և բաժին ենք, միս և ոսկոր այս ժողովրդին:

Պիտի գիտենանք մեր մասնակցությունը, պատկանելիությունը քրտինքով արտահայտել և ոչ թե անցյալի հիշողությամբ: Անցյալի հիշողությունը նոր ուժ կտա մեզի, բայց մենք ապրելու ենք ներկան և ապագան: Ատոր համար այսօր, ձեր բոլորին սրտերից, ձեր բոլորի մտքերից քաղելով աղոթքները իբրև ծաղկեփունջ հոգևոր, այսօր ևս` իբրև Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս, վերառաքում եմ ձեր աղոթքները դեպի Աստված և ասում եմ. Հայր Երկնավոր, արևդ թող միշ շողա մեր Հայրենիքի վրա, ուժ տուր մեր Նախագահին, ուժ տուր մեր Խորհրդարանին, ուժ տուր մեր Կառավարությանը, ներշնչիր քաջություն մեր բանակին, զորացրու բոլոր հայրենակիցներին և ՜ Հայաստանում, և ՜ արտասահմանում, նորոգի ՜ ր մեզ, ո ՜ վ Տեր Աստված, պայծառեցրու ՜ մեզ, որպեսզի մեր հայրենիքը լինի մեր հոգու պատկերը, ինչպես եղել է մեր հայրերի պատկերը: Ինչ որ ուզում ես լինենք, ով Տեր Աստված, ներշնչիր մեզ, իմաստնացրու ՜ մեզ, զորացրու ՜ր մեզ վասն Հայաստանի բարեկարգության և զարգացման ու բարգավաճության: Հավիտյանս Հավիտենից. ամեն:

[ВладимирАк]

Веапар был великим Пастырем, очень жаль что Господь призвал его к себе так рано.

когда человек не знакомый с нашей матерью Церковью спрашивает лит-ру о ней, то лучшее что есть это именно интервью с Гарегином 1.

[FR.GHEVOND]

Встреча неба и земли

http://www.lusamut.net/Russian/biblioteka/guaita/guaita1.htm

[Celtic]

Не лучшее, Владимир - у нас есть ещё писания апостолов, святых.. Ну и естественно работы непосредственно Католикоса...

Его последние слова - "я невыносимо страдаю; вы хорошо будьте..."

- так ещё только св. Павел мог сказать...

[Шалапунька]

Тему закрываю, так как к сожалению в этой теме добовлять больше не буду ничего.

И удаляю оффтоп.

[Aram_D]

Тему закрываю, так как к сожалению в этой теме добовлять больше не буду ничего.

И удаляю оффтоп.

Այս թեման փա՞կ է, թե ոչ:

[Шалапунька]

ոչ

[Aram_D]

Մի անգամ մեծ հավաքույթ էր վեհարանում (96 թ.): Հավաքույթի ընթացքում երկու հայր սուրբ մեկը մյուսին հաջորդելով դասախոսություններ էին կարդում՝ յուրաքանչյուրը 45 րոպե: Ես չդիմացա ու նստած տեղս քնեցի, հենց առաջին դասխոսության սկզբում: Ճիշտ ասած այդ դահլիճում ես միակ քնածը չէի: Դասախոսությունների ընթացքում երբ ընդմիջում էր լինում, արթնանում էի, հետո էլի քնում: Երեւի այդ ամբողջ հավաքույթը քնած կանցկացնեի, եթե վեհափառը ելույթ չունենար: Նրա հենց առաջի խոսքից արթնացա եւ սկսեցի ուշադիր լսել: Շատ կարեւոր բաներ էր ասում Եկեղեցու մասին:

Հաջորդ օրը ինձ մոտեցավ այն հայր սուրբերից մեկը, ում դասախոսության ժամին ես քնած եմ եղել, եւ հետաքրքրվեց իմ տպավորություններով: Ես էլ երեխայի նման ասացի. «Քնած էի, չլսեցի: Բայց երբ վեհափառը սկսեց խոսել վեր թռա»: Պատկերացնում եք, հայր սուրբը չվիրավորվեց, նույնիսկ ժպտաց, ինքն էլ էր գիտակցում, որ իր խոսքը բավականին տկար է, համեմատվելու համար վեհափառի խոսքի հետ, եւ միանգամայն բնական էր համարում իմ քնելը:

[Aram_D]

Այն որ վեհափառը գրքերի հեղինակ էր, դա այնքան էլ զարմանալի չէ, քանի որ այսօր շատերն են գրքեր գրում, չնայած որ նրա բանավոր խոսքն ավելի դիպուկ էր ու ազդու: Զարմանալին այն էր, որ նա ուրիշներին եւս գրքեր գրելու հնարավորություն էր ստեղծում. թեմաներ ու գրքի մոտավոր կառույցն էր առաջադրում: Օրինակ՝ առաջարկում էր սկզբի համար հոդվածներ գրել հողի, աշխատանքի, հացի ու գինու մասին՝ քրիստոնեական ընկալմամբ: Ասում է, որ պատք է բացատրել, թե ինչ է մարդու համար աշխտանքը: Եւ հետաքրքիր էր լսել, թե ինչպես էր անմիջապես, տեղում, զարգացնում միտքը եւ կարծես թե անհետաքրքիր թվացող նյութից մի ամբողջ քարոզ կառուցում:

Այն ժամանակ ես չէի ընկալում, թե որքան կարեւոր է Եկեղեցու համար ժամանակակից հոգեւոր գրականության ստեղծումը: Մտեծում էի, որ հայրերի գործերը կան, էլ ի՞նչ է պակաս, որ մենք էլ գրիչ վերցնենք: Իսկ նա ասում էր, որ Եկեղեցին թանգարան չէ, Եկեղեցին կենդանի օրգանիզմ է, այսօր էլ Հոգին գործում է Եկեղեցում, եւ չպետք է միայն հպարտանանք մեր անցյալով, այլ պետք է ինքներս էլ նոր բան անենք: Եւ պատկերացնում եք, որոշ մարդիկ գրիչ վերցրեցին. առանց նրա հորդորի դա չէր լինի, քանի որ չկար այդ համարձակությունը: Հետաքրքիր էր նաեւ այն, որ աշխատում էր ամեն կերպ օգնել իր նորաթուխ գրչակիցներին՝ խմբագրում էր նրանց գործերը, լրացնում էր պակասը, ավելորդը քաղհան անում:

Շատ կարեւոր էր համարում ժողովրդին հասկանալի լեզվով՝ հասկանալի բաներ գրելը: Օրինակ՝ վերցնում էր մի գիրք, կարդում դրանից մի հատված ու փորձում բացատրել, թե որքան ավելի ընկալելի կլիներ, եթե հեղինակը այդպես չգրեր, այլ ավելի պարզ գրեր: Աշխատում էր մեզ գործի լծել՝ ի շահ Եկեղեցու:

Նրա գնալուց հետո մի բան հստակ դարձավ, որպեսզի իսկապես ստեղծվի Եկեղեցու ժամանակակից հոգեւոր գրականություն, պետք է, որ մեկը դրա ստեղծման բեռը վերցնի իր ուսերին:

[Zonara]

Լուսահոգի Վեհափառի մասին տեղյակ է ամբողջ աշխարհ: Ամիսներ առաջ երբ Հռոմի Պապը այցելեց Գերմանիա, ինձ վիճակ ընկավ պոքր ինչ զրուցել նրա հետ...գիտեք ինչ մեծ հպարտություն էր ինձ համար երբ նա ասեց որ Գարեգին Բ. Կաթողիկոսը Հայ Եկեղեցու նոր պատմության ամենամեծ գանձերից էր... Հետաքրքիր է արդյոք ինչքանով ենք մենք ինքներս գնահատում մեր ազգի զավակներին, որոնք աշխատում են իրենց ծառայությունը բերել ոչ միայն Հայորդեաց այլ նաեւ ամբող մարդկությանը:

Օրինակ լավ կլիներ եթէ Գարեգին Ա. Կաթողիկոսի գործերը հրատարակվեին ամբողջությամբ եւ միքանի լեզուներով...

Նաեւ հարկ է ներկա Վեհափառի աշխատանքը չթերագնահատել: Պատկերացրեք միայն, մեր եկեղեցին դարերով հնարավորություն չի ունեցել իր խնդիրները հոգալու, մեր պետության պես դարերի ընթացքին միշտ ճնշվել է... Այսոր Վեհափառը փորձում է այս ամենը վերականգնել...Եւ հավատացեք, մի օր մեր պատմության մեջ նա կմտնի իբր շինարար Կաթողիկոս: Իհարկե մեծ խնդիրներով զբաղվողները չեն կարող միշտ անսխալ լինել, իրենք ել մարդիկ են, իրենկ ել որոշ թերություններ ունեն: Որեւիցե անձ դատապարտելուց առաջ եկեք նախ խորհենք թէ ինչ ենք արել մեր Եկեղեցու, մեր Պետության, մեր Ազգի եւ ընդհանրապես մարդկության համար մենք ինքներս: Եւ եթե գոյություն ունեն որոշ սխալներ ապա այդ սխալները կարելի է բավականին կիրթ ձեւով ցույց տալ, ոչ թէ անձը դատապարտելու այլ իրեն իր դժվարին ծառայության մեջ օգնելու ցանկությամբ...

Edited January 20, 2007 by Zonara

[ВладимирАк]

жаль, что никто не взял на себя труд перевести слова Веапара

[Aram_D]

Եւ եթե գոյություն ունեն որոշ սխալներ ապա այդ սխալները կարելի է բավականին կիրթ ձեւով ցույց տալ, ոչ թէ անձը դատապարտելու այլ իրեն իր դժվարին ծառայության մեջ օգնելու ցանկությամբ...

Մարդու մասին խոսել, նրա կենդանության օրոք, մի քիչ շուտ է, բացի այդ՝ կարող են սխալ հասկանալ: Հիշում եմ Գարեգին Ա –ի օրոք շատերն էին նրան գովաբանում՝ ե՛ւ գրավոր, ե՛ւ բանավոր: Կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր կաթողիկոսի իրական գնահատականը երկնքում է տրվում, մենք ուղղակի մեր մարդկային կարողությամբ, որքան հնարավոր է, աշխատում ենք հիշել այն լավը, որ նա արեց Եկեղեցու համար:

Ինչ վերաբերվում է օգնությանը, ես դա կարող եմ եւ միշտ պատրաստ եմ, բայց միայն իմ կարողության չափով: Նույնիսկ իմ առաջարկությունն արել եմ: Անշուշտ՝ շինարարությունը շատ կարեւոր է, բայց ես կողմնանկից եմ «մոռացումի պահոցից» մեր Եկեղեցու հոգեւոր գրականության վեր հանմանը, ինչպես նաեւ ժամանակակից հոգեւոր գրականության ստեղծմանը: Այսօր մեր հավատացյալները պետք է, եւ պարտավոր են, լինել մեր հայրերի թողած հոգեւոր ժառանգության կրողները: Բացի այդ ժամանակն է, որ ստեղծվի «Արդի հոգեւոր գրականություն», քանի որ 16-րդ դարից հետո մեր հոգեւոր գրականությունը գնալով անկում էր ապրում, իսկ վերջին շրջանում շատ քիչ Եկեղեցնական գործիչներ երեւացին: Կարելի է հիշել Սիմեոն Երեւանցի կաթողիկոսին (1763-1780 թթ.), ով իր գործերով ցույց տվեց, որ անկումը անվերջ չէ, եւ պետք չէ իներցիայով շարուակել ընկնել, այլ կարելի է նաեւ կանգ առնել եւ վեր բարձրանալ:

Մինչ այդ ես կարծում էի, որ Տաթեւացու դպրոցի վերանալուց հետո նոր հոգեւոր լիցք այլեւս չի կարող լինել, բայց երբ վեհափառի խորհրդով կարդացի Սիմեոն Երեւանցու քարոզները, ցավոք դրանք տպագրված չեն, շատ զարմացա: Ինձ թվաց թե մի նոր Տաթեւացի է ի հայտ եկել, էլ ավելի համարձակ ու ավելի ճկուն: Եզրակացությունս մեկն էր՝ եթե Տերը մեզ այդպիսի առաջնորդ է տվել, ապա Նա մեզ չի մոռացել:

Երբ խորը անդունդ ես ընկնում, եւ ոչինչ չկա որից կառչես, եւ բնության օրենքներն էլ թույլ չեն տալիս, որ ետ՝ դեպի վեր թռնես, մնում է սպասել, թե երբ պիտի անդունդի հատակին զարնվես: Իսկ Սիմեոն Երեւանցու հայտնվելով Տերը ցույց տվեց, որ կարելի է ազատ անկման ժամանակ էլ վեր թռչել եւ դուրս գալ անդունդից:

Գարեգին Ա-ն մեզ խորհուրդ էր տալիս հատկապես ուսումնասիրել վերջին շրջանի հեղինակների գործերը՝ Սիմեոն Երեւանցու, Հակոբ պատրիարք (Կ.Պոլսո) Նալյանի (1741-1749 թթ.) եւ Պետրոս Բերթումյանց Աղամալյանցի (ԺԸ դ.), զգալու համար, թե ինչպես են նրանք մտածում: Կարծում եմ, որ նա ուզում էր որ Եկեղեցու նոր գրականությունը օրգանակապես կապվի այս երեքի հեղինակների թողած ժառանգությանը: