Arm_Lionne

Когда-то давно старый индеец рассказал своему внуку одну жизненную истину. - Внутри каждого человека идет борьба очень похожая на борьбу двух волков. Один волк представляет зло – зависть, ревность, сожаление, эгоизм, амбиции, ложь… Другой волк представляет добро – мир, любовь, надежду, любезность, истину, доброту, верность. Маленький индеец, тронутый до глубины души словами деда, на несколько мгновений задумался, а потом спросил. - А какой волк в конце побеждает? Лицо старого индейца тронула едва заметная улыбка и он ответил. - Всегда побеждает тот волк, которого ты кормишь.

Случилось так, что странствующий монах Ли Шань со своим учеником в жаркий день постучали в двери богатого дома, прося напиться. Служанка, отворившая им, сообщила об их приходе благочестивой хозяйке, и та собственноручно поднесла им по чаше вина. Ли Шань пригубил вино, тотчас сплюнул его на пол дворика и, сунув чашу в руки изумленной хозяйки, заковылял прочь. Ученик выпил свою чашу, поблагодарил и заспешил за учителем. Через некоторое время эти двое подошли к жалкой хибаре. Монах постучал и испросил напиться. Хозяйка вынесла им немного мутной воды в деревянных чашках, извиняясь, что не может угостить их иначе. Ли Шань выпил воду, поблагодарил хозяйку учтивыми словами и, благословив ее кров, отправился дальше. Когда они вышли из селения, ученик, отказавшийся пить воду, спросил: - Учитель, почему ты поблагодарил эту крестьянку, предложившую нам мутной воды, а не хозяйку поднесшую нам неплохого вина? - Благодарить нужно не того, кто дает лучшее, а того, кто дает то, что у него есть.

"Каждому свое" Будда остановился в одной деревне и толпа привела к нему слепого. Один человек из толпы обратился к Будде: - Мы привели к тебе этого слепого потому, что он не верит в существование света. Он доказывает всем, что свет не существует. У него острый интеллект и логический ум. Все мы знаем, что свет есть, но не можем убедить его в этом. Наоборот, его аргументы настолько сильны, что некоторые из нас уже начали сомневаться. Он говорит: «Если свет существует, дайте мне потрогать его, я узнаю вещи через осязание. Или дайте мне попробовать его на вкус, или понюхать. По крайней мере, вы можете ударить по нему, как вы бьете в барабан, тогда я услышу, как он звучит». Мы устали от этого человека, помоги нам убедить его в том, что свет существует. Будда сказал: — Слепой прав. Для него свет не существует. Почему он должен верить в него? Истина в том, что ему нужен врач, а не проповедник. Вы должны были отвести его к врачу, а не убеждать. Будда позвал своего личного врача, который всегда сопровождал его. Слепой спросил: — А как же спор? И Будда ответил: — Подожди немного, пусть врач осмотрит твои глаза. Врач осмотрел его глаза и сказал: — Ничего особенного. Понадобится самое большее полгода, чтобы вылечить его. Будда попросил врача: - Оставайся в этой деревне до тех пор, пока не вылечишь этого человека. Когда он увидит свет, приведи его ко мне. Через полгода бывший слепой пришел со слезами радости на глазах, танцуя. Он припал к ногам Будды. Будда сказал: — Теперь можно поспорить. Раньше мы жили в разных измерениях, и спор был невозможен.

Սաթենիկ այ ինձ շատ է հետաքրքրում, թե ի՞նչ մասնագիտություն ունեք

կաշառակեր

aha , провильно кажется

Ազզզզզզզիզ Էսօր երեկոյան 9-ի կողմերը զանգի ( մեր մոտի) կամ էլ վաղը չէ մյուս օրը էլի էտ ժամերին: Համ էլ քեզ համար էլ հարմար ժամ է երևի , առավոտյան 11-ի կողմերնա ընկնում ձեր մոտով

Նամակդ ստացել ու պատասխանել եմ... էնտեղ ամեն ինչ ասված է միայն ավելացնեմ որ կարտս էսօր վերջապես փոխեցի: Մենք դեռ կպայմանավորվենք Անուլ ջան

Տանենք տանենք, շատ կուզես... էնտեղ էլ կխեղտենք

Macurto Morelli

Ծովն էր, գիշերն էր, ես էի և դու, Չորս հոգով էինք, էլ ոչ ոք չկար, Թե իմանար մեզ ինչից է զրկում, Առավոտն ինքն էլ երևի չգար։ Մենք մեզ իրար մեջ որոնում էինք, Դաշնությունն էինք հյուսում մեր հոգու, Աստղերից կախված օրորվում էինք... Ծովն էր, գիշերն էր, ես էի և դու...

հայկազուն ինչ լավ ուղվածություն է ստացել խաղը

Ավազակը մի քահանայի բռնելով՝ կամենում էր սպանել նրան: Քահանան ուժ առավ, հաղթահարեց ավազակին և, ինչպես պետք է, սկսեց տանջել նրան: Ավազակն աղաչում էր և ասում. — Չէ՞ որ քահանա ես դու և միշտ ասում ես «խաղաղություն ամենեցուն» ու սրա նման շատ բաներ, ուրեմն ինչո՞ւ ես տանջում ու չարչարում ինձ: — Ո՛վ դու չարագործ,— պատասխանեց քահանան,– ես հենց խաղաղություն պահպանելու համար եմ տանջում քեզ, որովհետև դու չես սիրում խաղաղությունը Մխիթար Գոշ Համաձա՞յն եք արդյոք քահանայի հետ: Մ՞իթե բռունթյունով կարել է խաղաղություն հաստատել, կամ էլ հանուն խաղաղության բռունթյուն գործադրել

Իրիկնադեմին հյուրանոց-տաղավարի դռնակը բացվեց շրխկոցով: Թախտերի վրա թիկնած Արշամը, քուրմ Հուսիկն ու զորականները վեր թռան տեղներից: Նրանց առջև կանգնած էր հայոց գահաժառանգը՝ արքայազն Տիգրանը, ամբողջովին սպառազինված, վրան ծաղկազարդ թիկնոց, խոնավ ու վշտոտ աչքերով: _Հայր Արշամ,_ շշնջաց նա ու գրկեց ծերունուն: Տիգրանի աչքերից առատ արցունքներ էին հոսում: Արտասվում էր և ծերունին: Հուսիկը՝ ձեռքերը վեր կարկառած աղոթք էր շշնջում Արամազդ աստծուն: Զորականները կարմրատակած դեմքերով կանգնել էին զգաստ և չէին շարժվում: Դռնակի մոտ կանգնել էր Տիգրանի պանդխտության տարիների անբաժան ընկեր ասպետ Բագարատը, որը լուրջ ու խոհուն հայացքով նայում էր հայրենի աշխարհից եկած մարդկանց: Մի քանի վայրկյանից հետո արքայազնը պոկ եկավ ծերունու գրկից և անխոս բարևեց քուրմ Հուսիկին ու երկու զորականներին: Նրա օրինակին հետևեց Բագարատը: _Ինչո՞ւ չես խոսում, հայր Արշամ , բերածդ նորությունների տխուր բաժինն արդեն հայտնի է ինձ, պատմիր, ծերունի: _Ո՞վ հայտնեց քեզ այդ մասին, տեր իմ: _Նվեր որոնող մի պարթև պալատական, որին մի ժամ առաջ ուղարկեցի մյուս աշխարհ՝ իր նախնինների մոտ: Թշվառականը կարծում էր, թե հորս մահը գուժալով ոսկու քսակներ կստանա: Որսից դառնալիս ճանապարհի մեջտեղը կանգնել և ամբարտավան դիրքով հայտնում է, որ ես այլևս պատանդ չեմ, այլ հայոց արքա: Ես հասկացա ամեն ինչ և չթողեցի պարթևին շարունակելու: Իմ սուրը թռցրեց նրա գլուխը: _Վանդակված արծվի կատարած սխրագործությունը կարող է միայն ամրացնել վանդակի պատերը, տեր իմ, այնտեղ, Հայոց աշխարհում, քեզ են սպասում հորդ թափուր գահը և... այնքան կիսատ գործեր: Ազատվել է պետք այստեղից, տեր իմ, ազատվել ժամ առաջ: Արշամը պատմեց Միհրդատ Մեծի պայմանները՝ նրան պանդխտությունից ազատելու համար: _Ի՞նչ,_ ծերունուն լսելով, ձգվեց տեղում թագաժառանգը: _Նվերներ է պահանջում: Յոթանասուն հովի՞տ: Հասկանում եմ: _Հանգստացիր, արքայազն, լսիր ծերունուս: Պետք է զիճել արքայից-արքային այդ յոթանասուն հովիտը, պետք է շտապել Հայոց աշխահը, որն այժմ գահաթափուր է և կարող է տուժել, եթե Միհրդատի հետ վեճի մտնենք և համառենք: _Ես դեռ ոչինչ չասացի, հայր Արշամ, թույլ տուր ինձ առանձնանալ, իմ մտքերը խառնվում են... _Գնա հանգստացիր, տեր իմ, և խորհիր: Տաղավարում արդեն կիսախավար էր, որը խանգարում էր տեսնել խոսողների դեմքերը: Շուտով ներս մտավ պարթև սպասավորը, վառեց ճարպով լեցուն ճրագը և դուրս գնաց խոր գլուխ տալով: Նրա հետևից դուրս եկան արքայազն Տիգրանն ու ասպետ Բագարատը և քայլերն ուղեցին դեպի մոտակա դղյակը: Արքայազն տեղ հասնելով, բաժանվեց Բագարատից և առանձնացավ իր ննջարանում: Թագաժառանգը սկսեց վերապրել իր պանդխտութայն անցած տարիները: Տիգրիսի ափին, արքայական պալատից կես հրասխ հարավ, սրբատաշ քարերից կերտված դղյակի առաջին հարկում պարթևաց արքայից-արքան արքայազնի համար հատկացրել էր մի սենյակ, որն առանձին մուտք ուներ և բոլորովին կտրված էր դղյակի մյուս հարկաբաժիններից: Դղյակի առաջին հարկը զբաղեցրել էր արքայից-արքայի տիկնունու ներքինապետը: Այստեղ քնում էին տասի չափ զորականներ, որոնք ենթարկվում էին ներքինապետին: Երկրորդ հարկում ապրում էին արքայից-արքայի երեսուն հարճերը: Միհրդատ Մեծի ավագ կինը երկու տարի շարունակ տիկնունում այնպիսի դավեր սարքեց, որ համարյա ամեն ամիս մի հարճ էր սպանվում:: Այն հարճը, որի մոտ գիշերով լինում էր Միհրդատը, առավոտյան անշնչացած հայտնվում է տիկնունու պարտեզում: Արքայից-արքան ստիպված էր իր հարճերին առանձնացնել պալատից և տեղավորել այս դղյակում: Տիկնունին երկատվել էր, և ապարանքում մնացել էին տիկնանց-տիկինն ու տասնհինգ ազնվազարմ տիկիններ: Առաջին օրերին արքայազն Տիգրանը չգիտեր դղյակի մյուս բնակիչների մասին: Մի մատռվակ ամեն օր, առավոտյան ու կեսօրին, դղյակի մյուս բաժնից ուտելեղեն էր բերում և, ձեռքերով խոսելով արքայազնի հետ, շտապ հեռանում: Դրսում Տիգրանը դիտում էր պարսպապատ բակի դեմ-դիմաց կանգնած երկու պահակներին, որոնք աջ' ձեռքով բռնած երկարակոթ տեգերը՝ արձանացել էին տեղերում: ՈՒրեմն, չի կարելի դուրս գալ, ահա թե ինչ բան է պատանդը ,_ անցնում էր արքայազնի մտքով: Պատանդ, երևի դա նույնն է, ինչ ծառան կամ ընդոծինը: Բայց չէ: Ծառային կարելի է գնել մի արծաթով, իսկ իմ արքա հայրը չի կարող այս պահակներից ազատել ինձ նույնիսկ իր գանձարանը դատարկելով: Ասենք ինչո՞ւ, Միհրդատը կարող է զիճել ինձ հորս, եթե պարգև ստանա ողջ Հայոց աշխարհը: Քնում էր անհանգիստ և երազում տեսնում դղյակի մուտքի առջև կանգնած պահակներին: Մի քանի օր հետո նրա մոտ եկավ արքունիքի սպասավորներից մեկը, արքայազնին խոր գլուխ տվեց և հորջորջեց հայերեն. _Ցանոթանակ, ես անունը Սանատրուկ, շահնշահի հրամանով կեզ հետ պարապեմ պարտև ,_ հետո ծափ զարկեց ու ժպտաց այն կեղծ ժպիտով, որ հատուկ է արքունիքի բոլոր սպասավորներին: Ամեն օր Սանատրուկը գալիս էր արքայազնի մոտ ու պարապում: Տիգրանը կամաց-կամաց սկսեց ընկալել նրա կոտրտված բառերի իմաստը և սովորել պարթևերեն: Սանատրուկը օրական նրան զբաղեցնում էր մի ժամ: Իսկ ամպոտ և անձրևային օրերին արքայազնը Սանատրուկի երեսը չէր տեսնում: _Արև չկա, չեմ գա,_ ասում էր Սանատրուկը: _Ինչո՞ւ,_ հարցնում էր արքայազնը: _Արևի որդի Ահրումազդը կզայրանա: Մի տարի հետո արքայազնը առաջին անգամ դուրս եկավ քաղաք շրջագայելու: Նրան ուղեկցում էր Սանատրուկը: Առաջին անգամ դղյակի մուտքից դուրս գալիս արքայազնի սիրտը թպրտաց: Պահակները նրան տեսնելով զգաստացան: Ձմեռ էր: Տիզբոնի նեղլիկ փողոցներում հետիոտն անցվորները կարող էին կարմրավուն ցեխի մեջ խրվել մինչև գոտկատեղը: Սանատրուկը նրան քաղաքի մասին բացատրություններ էր տալիս: Բայց, երբ նա արքայազնին հասկացրեց, որ դղյակի մյուս բաժինների իր հարևանները արքայից-արքայի հարճերն են, Տիգրանի դեմքը քրտնեց: _Ետ դառնանք,_կտրուկ հրամայեց արքայազնը: _Ինչո՞ւ,_ Տիգրանի այլայլված դեմքից երկյուղած հարցրեց Սանատրուկը: _Դուք՝ պարթևներդ, ոչ միայն կարող եք հոշոտել մեր քաղցրալուր լեզուն, այլև պայազատների սրտերը, ուրեմն քո արքայից-արքայի աչքում ես մի հարճի՞ կշիռ ունեմ, ինչ է, որ ինձ բնակեցրել է հարճերի կողքին: Դառնանք շուտ: Ետ դարձան: Իր մենավոր խցում, չկարողանալով զսպել զայրույթը, անդադար անցուդարձ էր անում: Նրա սրտում ծնունդ առավ մի նոր զգացում: Երբևէ վրեժխնդիր լինել Միհրդատից, պարթևներից: Նրա մտքերը սլացան հեռու: Երբ ինքը գահ բարձրանա, հարյուր հազար հայկական այրուձիով առաջին հերթին կարշավի պարթևների դեմ և ծունկի կբերի նրանց: Հետո կարշավի դեպի Անտիոք, կգրավի Մեծ ծովի ափերը: Հռոմը կդողա հայկական հզորությունից և ետ կքաշվի փոքրասիական իր պրովինցիաներից: Բայց չէ՞ որ այժմ ինքը պատանդ է, որը քառապատիկ վատ է, քան գերի լինելը: Իր ազատությունը կախված է միայն հոր՝ Տիգրան արքայի վախճանից: Բայց գուցե անվախճան մնա հայրը, գուցե աստվածները մի քանի դար կյանք շնորհեն նրան: Եվ ի՞նչ օրենք է սա: Մեկի ազատությունը պայմանավորվում է մյուսի մահով: Խեղճ արքայազնամայր, երևի հիմա դու խնդրում ես աստվածներին, որ թագավոր ամուսինդ շուտ մահանա, միայն թե հարազատ որդուդ տեսնես օտար աշխարհից ազատված: Իսկ հա՞յրը: Հայրը հիմա չկա, բայց ինքը դեռ պատանդ է: Խորամանկում է Միհրդատ Մեծը: Յոթանասուն հովիտ ու յոթ հազար պա՞յտ: Երևի ձգտում է իր կամքը թելադրել ինձ, ապահովում է իր երկրի արևմտյան սահմանը: Հետո՞, հետո ինչ: Երազում է Հայոց աշխարհում է՞լ ինձ պատանդ պահել: Գուցե սխալվեցի ես, որ մերժեցի կնության առնել Միհրդատի գեղեցկուհի դստերը: Գուցե այդ դեպքում Միհրդատը ինձ համարեր իր ազգական, և ամենևին խոսք չլիներ յոթանասուն հովտի մասին: Բայց ինչպե՞ս կարող էի ամուսնանալ պարթևուհու հետ: Չէ՞ որ ինձ պատանդ է վերցրել նրա հայրը: Չէ՞ որ ես առաջին Արտշեսյան պայազատն եմ, որ պատանդ մականունը ստացա: Հայքում իմ անունը չեն տալիս, պատանդ են կոչում: Ոչ, ես չէի կարող իմ արյունը խառնել պարթևականին: Դա կմթագներ Հայոց աշխարհը հզոր ու ինքնուրույն տեսնելու իմ երազանքը: Յոթանասուն հովիտը կարելի է ետ նվաճել, բայց պարթևուհուց ծնված հայկազուն պայազատից չես կարող քամել պարթևական արյունը, ներեցեք ինձ աստվածներդ հայոց, որ ես ստիպված եմ յոթանասուն հովիտ զիճել Միհրդատին: Դաժան մի լինեք իմ հանդեպ, մտածելով, թե ես հորս հիշատակը հավերժացնում եմ պարթևներին հայկական գավառներ նվիրաբերելով: Դուք շատ ուշ եք ձեռք մեկնում ինձ: Չէ՞ որ ես հիմա քառասունհինգ տարեկան եմ: Ես շատ եմ ուշացել: Մեծն Ալեքսանդրն աշխարհում երեսուներեք տարի ապրեց: Իսկ դուք իմ ձեռքին սուր եք դնում հիմա: Ծաղրո՞ւմ եք ինձ, ինչ է: Էլ ինչպե՞ս կարող եմ հասնել մեծերի հետևից: Ի՞նչ, նախապատրաստե՞լ եք ինձ: Նախապատրաստել եք քառասունհինգ տարի՞: Այդ ինչքա՞ն կյանք եք շնորհել ինձ, որ քառասունհինգը հատկացրիք իմ կամքը կոփելուն: Լռում եք: Իսկ ինչո՞ւ եք լռում: Կարող եմ նվաճել ամբողջ աշխա՞րհը: Օ, ոչ , ես հայկազուն եմ, աշխարհն ինձ պետք չէ, օգնեցեք միայն ապահով դարձնել Հայոց աշխարհը: շարունակելի

Խնդրեմ Ակսել ջան Ես այսքանը չեմ զլանում տպել, միայն թե դուք էլ չզլանաք կարդալ... իսկ հնարավորության դեպքում ձեռք բերեք գիրքն ու կարդացեք ամբողջովին Հ.Գ Ակսել ջան անունս յ-ով է գրվում՝ Արաքսյա...(անունները միշտ յ-ով են գրվում)

Իսկ դու ընդմիշտ այդտեղ մնալու ե՞ս , թե՞ ուսումդ կվերջացնես ու կգնաս Հայաստան © Ծանո՞թ հարց է Իսկ քույրիկդ ինչո՞վ է զբաղվում, կարծեմ մեծը ինքն էր չէ՞

Լո՞ւրջ ես ասում: Քույրդ էլ է ինձ հիշում, վայ իրոք էնքան շոյված եմ չես պատկերացնի .... Բարևիր շատ-շատ :Մանկական հիշողությունների ( որոնց վաղուց հրաժեշտ է տվել և մի տեսակ չէի էլ ուզում վերհիշել) արթանցում տեղի ունեցավ մոտս: Լսի Աս , ասում ես ո՞նց էի ձեզ նայում: :lol: Դու ամեն տարի գնո՞ւմ ես Հայաստան: Էս էլ իբր թե իմ ինտերվյունա, արդեն ես եմ հարցեր տալիս Ասում են դու ես քո սեփական ճակատագրի տերը և միայն դու կարող ես այն կերտել, բայց տեր լինելով հանդերձ նաև կախյալ վիճակում ես գտնվում բազմաթիվ հանգամանքների ու մարդկանց առջև (պատասխանատվության ու պարտականության կախվածության մասին է խոսքս ) ....Ես իմ իշխանն եմ, իմ գլխի տերը, Եվ ինձ թվում է մեծ ու անպարտ եմ, Բայց ինչ-որ չափով և ինչ-որ մի տեղ Դեռ թիապարտ եմ: ... Սահյան Ո՞վ գիտի, կյանքը ցույց կտա ... բայց վերադառնալու հավանականությունը էդքան էլ մեծ չի:

Anush смотри cообщение #2. Будьте повнимательнее и ещё почитайте перед тем как постить Мудрость требует внимания ! Удаляю этот пост

Երկրում կար շատ բարձր և անմատչելի մի լեռ: Մարդիկ կամեցան բնակություն հաստատել նրա վրա, որովհետև լի էր նա ամենայն բարիքով: Սակայն շատ էր դժվարին նրա վրա բարձրանալը, թեպետև ուներ բազում ճանապարհներ: Սրանք, ովքեր նրա վրա բարձրանալու ժամանակ կանգ առան հանգստանալու, սայթաքեցին և ցած գլորվելով հասան մինչև հատակը, իսկ ովքեր չուզեցին դադար առնել, այլ գավազանի օգնությամբ աշխատեցին շարունակել վերելքը, բարձրացան լեռան վրա և հանգիստ կյանք վայելեցին: Այսպես թուլակազմ անարիները մնում են կես ճանապարհին ու կորչում, իսկ հաստատակամները, համբերությունն իրենց նեցուկ ունենալով վեր են բարձրանում ու հասնում նպատակին Մխիթար Գոշ

Մի մարդ քայլում է ծովափով ու անվերջ մտացում է ԱՍՏՎԱԾԱՅԻՆ սկզբի և այնպիսի հարցերի շուրջ , որոնց մասին շատ մտծողներ արտահայտվել են այսպես. -«ԱՍՏԾՈ ճանապարհները անքննելի են...» ԵՎ հանկարծ մի մանկան է հանդիպում, որը իր փոքրիկ դույլով օվկիանոսից ջուր էր վերցնում ու լցնում ավազի մեջ իր իսկ կողմից փորված փոսի մեջ… Մի քիչ նայելուց հետո այս մարդը երեխային ասում է. -Այդ ի՞նչ ես անում: -Ուզում եմ օվկիանոսը լցնել այս փոսի մեջ: -Բալես ինչու՞ ես չարչարվում, չե՞ս հասկանում, որ էս ահռելի օվկիանոսը չես կարող տեղավորել այդ փոքրիկ փոսի մեջ: Այդ խոսքերի վրա այս մանուկը հրեշտակ է դառնում ու հեռանում, ասելով. -Իսկ դու ինչպ՞ս ես փորձում ԱՍՏՎԱԾԱՅԻՆ իմաստությունը տեղավորել այդ քո փոքրիկ ուղեղի մեջ ...

Одну женщину обвинили в сатанизме и собирались сжечь на костре как колдунью. Но по существовавшему в то время обычаю все должны были подтвердить, что она ведьма. Огромная толпа, словно камни, бросала возгласы «ведьма». Только её сын безмолвствовал среди толпы. — Сжечь и сына, — крикнул кто-то, — он сын ведьмы, значит и он — сатана. Опасаясь за жизнь сына, крикнула несчастная женщина в толпу: — Это не мой сын! И тогда возмущённый сын заорал вместе с безумствующей толпой: — Ведьма! Ведьма! И в тот же миг запылало пламя у ног невинной. Языки огня лизали уже тело, но не эта боль жгла сердце матери. Вспомнила несчастная, как впервые шевельнулся под сердцем ребенок, словно цветок распустил свои лепестки. Вспомнила, как в муках родила она долгожданное дитя, как услышала его первый крик, возвестивший о появлении нового существа на свет божий. Вспомнила, как приложила впервые к груди теплый дорогой комочек, как впервые он произнес слово «мама», как сделал первый шаг… Смотрела она в родное лицо, искажённое безумством, и жгучие слёзы заливали опаленные огнём щёки. Жестокий костёр погас, безжалостное пламя исчезло, оставив на площади серый пепел, который разносил во все стороны равнодушный ветер. Толпа, получив наслаждение, разошлась, а сын безвинной женщины так и стоял на площади. Не было у него никого, и некуда ему было идти. С площади его вскоре прогнали, и он побрёл в поисках другой жизни. И где бы он ни был, куда бы ни прибивался, отовсюду был гоним, обруган, оскорблён и нередко избит. И чем больше ему доставалось, тем чаще он вспоминал мать: её теплые мягкие руки, её милый сердцу голос, её родной образ, её нежность и любовь. — Мир жесток, — твердил несчастный. — Он отнял у меня то, что было всего дороже. — Нет, это не мир отнял у тебя самое дорогое, — услышал он голос внутри себя. — Это ты отрёкся от него, чтобы сохранить себе жизнь. И стал жить сын с вечным укором совести, как с клеймом. Прошло время, женщину оправдали, вернули честь её доброму имени. А сын её так и остался вечно прокажённым, отовсюду гонимым. И спокойной жизни у него не было, и спокойной смерти не получил.

Когда-то давным-давно на Земле был остров, на котором жили все духовные ценности. Но однажды они заметили, как остров начал уходить под воду. Все ценности сели на свои корабли и уплыли. На острове осталась лишь Любовь. Она ждала до последнего, но когда ждать уже стало нечего, она тоже захотела уплыть с острова. Любовь позвала Богатство и попросилась к нему на корабль, но Богатство ответило: – На моем корабле много драгоценностей и золота, для тебя здесь нет места. Когда мимо проплывал корабль Грусти она попросилась к ней, но та ей ответила: – Извини, Любовь, я настолько грустная, что мне надо всегда оставаться в одиночестве. Тогда Любовь увидела корабль Гордости и попросила о помощи ее, но та сказала, что Любовь нарушит гармонию на ее корабле. Рядом проплывала Радость, но та так было занята весельем, что даже не услышала о призывах Любви. Тогда Любовь совсем отчаялась. Но вдруг она услышала голос, где-то позади: – Пойдем Любовь, я возьму тебя с собой. Любовь обернулась и увидела старца. Он довез ее до суши и, когда старец уплыл, Любовь спохватилась, ведь она забыла спросить его имя. Тогда она обратилась к Познанию: – Скажи, Познание, кто спас меня? Кто был этот старец? Познание посмотрело на Любовь: – Это было Время. – Время? – переспросила Любовь. – Но почему оно спасло меня? Познание еще раз взглянуло на Любовь потом вдаль, куда уплыл старец: – Потому что только Время знает как важна в жизни Любовь.

Եկեք այստեղ գրենք ուսանելի , իմաստուն առակներ և խորհենք դրանց շուրջ ու հետևություններ անենք: Давайте постить тут притчи, поразмыслить над ними и сделать свои собственные выводы ------------------------------------ Համալսարանում պրոֆեսորն իր ուսանողներին մի հարց տվեց. - Այն ամենը, ինչ գոյություն ունի ստեղծել է Աստվա՞ծ։ Մի ուսանող համարձակ պատասխանեց. - Այո, Աստված է ստեղծել։ - Աստված ստեղծել է ամեն ի՞նչ։ - Այո, պարոն,- պատասխանեց ուսանողը։ Պրոֆեսորը հարցրեց. - Եթե Աստված է ստեղծել ամեն ինչ, ուրեմն Աստված է ստեղծել չարը, քանի որ այն գոյություն ունի։ Եվ համաձայն այն սկզբունքի, որ մեր կատարած գործերն են մեզ բնութագրում, ուրեմն Աստված հենց ինքը չա՞րն է։ Ուսանողը, այդպիսի պատասխան լսելով, լռեց։ Պրոֆեսորը շատ գոհ էր ինքն իրենից։ Նա պարծեցավ ուսանողների մոտ, որ ինքը մեկ անգամ ևս ապացուցեց, որ Աստծո հանդեպ հավատը միֆ է։ Մեկ ուրիշ ուսանող ձեռք բարձրացրեց և ասաց. - Կարո՞ղ եմ ձեզ հարց տալ, պրոֆեսո՛ր։ - Իհարկե,- պատասխանեց պրոֆեսորը։ Ուսանողը վեր կացավ և հարցրեց. - Պրոֆեսոր, ցուրտը գոյություն ունի՞։ - Դա ի՞նչ հարց է, իհարկե, գոյություն ունի։ Դու երբևէ չե՞ս մրսել։ Ուսանողները ծիծաղեցին երիտասարդի հարցի վրա։ Նա ասաց. - Իրականում, պարոն, ցուրտը գոյություն չունի։ Ֆիզիկային օրենքների համաձայն, այն, ինչ մենք ցուրտ ենք անվանում, ջերմության բացակայությունն է։ Առարկան կամ մարդուն կարելի է ուսումնասիրել՝ ելնելով այն բանից, թե արդյո՞ք օժտված է էներգիայով, կամ էներգիա արձակու՞մ է։ Բացարձակ զրոն (-460°՝ ըստ Ֆարենհայթի) ջերմության լրիվ բացակայությունն է։ Այդ ջերմաստիճանում ողջ մատերիան դառնում է իներտ և հակազդելու անընդունակ։ Ցուրտը գոյություն չունի՛։ Մենք այդ բառը ստեղծել ենք, որպեսզի բնութագրենք, թե ինչ ենք զգում ջերմության բացակայության դեպքում։ Ուսանողը շարունակեց. -Պրոֆեսո՛ր, խավարը գոյություն ունի՞։ - Իհա՛րկե, գոյություն ունի։ - Դուք դարձյալ սխալվում եք, պարո՛ն, խավար նույնպես գոյություն չունի։ Իրականում խավարը լույսի բացակայությունն է։ Մենք կարող ենք ուսումնասիրել լույսը, բայց ո՛չ խավարը։ Մենք կարող ենք օգտագործել Նյուտոնի պրիզման, որպեսզի սպիտակ լույսը տարրալուծենք բազմաթիվ գույների և ուսումնասիրեք յուրաքանչյուր գույնի տարբեր ալիքների երկարությունները։ Դուք չեք կարող չափել խավարը։ Լույսի սովորական ճառագայթը կարող է թափանցել խավարի աշխարհը և լուսավորել այն։ Դուք ինչպե՞ս կարող եք իմանալ, թե որևէ տարածություն որքանով է խավար։ Դուք չափում եք, թե որքան լույս է առկա, այնպես չէ՞։ Խավարը մի հասկացություն է, որը մարդն օգտագործում է, որպեսզի նկարագրի, թե ինչ է կատարվում, երբ բացակայում է լույսը։ Ի վերջո, երիտասարդը հարցրեց պրոֆեսորին. - Պրոֆեսոր, չարը գոյություն ունի՞։ Այս անգամ պրոֆեսորը անվստահ պատասխանեց. - Իհարկե, ինչպես արդեն ասացի։ Մենք ականատես ենք դառնում նրան ամեն օր։ Դաժանություն, բազմաթիվ հանցագործություններ, բռնություններ՝ ողջ աշխարհով մեկ։ Այս օրինակները ոչ այլ ինչ են, եթե ոչ չարի դրսևորումներ։ - Չարը գոյություն չունի, պարո՛ն, կամ, համենայնդեպս, այն գոյություն չունի Նրա համար։ Չարը պարզապես ԱՍՏԾՈ բացակայությունն է։ Այն նման է խավարին և ցրտին. բառ է, որն ստեղծվել է մարդու կողմից՝ Աստծո բացակայությունը բացատրելու համար։ Աստված չի ստեղծել չարը։ Չարը ո՛չ հավատ է, ո՛չ սեր, որոնք գոյություն ունեն, ինչպես լույսն ու ջերմությունը։ Մարդու սրտում աստվածային սիրո բացակայությունն է չարը։ Այն նման է ցրտին, որ հայտնվում է, երբ չկա ջերմություն, կամ խավարին, որ տիրում է, երբ չկա լույս։ Պրոֆեսորը նստեց իր տեղը։ ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Профессор в университете задал своим студентам такой вопрос. — Всё, что существует, создано Богом? Один студент смело ответил: — Да, создано Богом. — Бог создал всё? — спросил профессор. — Да, сэр — ответил студент. Профессор спросил: — Если Бог создал всё, значит Бог создал зло, раз оно существует. И согласно тому принципу, что наши дела определяют нас самих, значит Бог есть зло. Студент притих, услышав такой ответ. Профессор был очень доволен собой. Он похвалился студентам, что он ещё раз доказал, что вера в Бога это миф. Ещё один студент поднял руку и сказал: — Могу я задать вам вопрос, профессор? — Конечно, — ответил профессор. Студент поднялся и спросил: — Профессор, холод существует? — Что за вопрос? Конечно, существует. Тебе никогда не было холодно? Студенты засмеялись над вопросом молодого человека. Молодой человек ответил: — На самом деле, сэр, холода не существует. В соответствии с законами физики, то, что мы считаем холодом, в действительности является отсутствием тепла. Человек или предмет можно изучить на предмет того, имеет ли он или передаёт энергию. Абсолютный ноль (–460 градусов по Фаренгейту) есть полное отсутствие тепла. Вся материя становится инертной и неспособной реагировать при этой температуре. Холода не существует. Мы создали это слово для описания того, что мы чувствуем при отсутствии тепла. Студент продолжил: — Профессор, темнота существует? — Конечно, существует. — Вы опять неправы, сэр. Темноты также не существует. Темнота в действительности есть отсутствие света. Мы можем изучить свет, но не темноту. Мы можем использовать призму Ньютона чтобы разложить белый свет на множество цветов и изучить различные длины волн каждого цвета. Вы не можете измерить темноту. Простой луч света может ворваться в мир темноты и осветить его. Как вы можете узнать, насколько тёмным является какое-либо пространство? Вы измеряете, какое количество света представлено. Не так ли? Темнота это понятие, которое человек использует, чтобы описать, что происходит при отсутствии света. В конце концов, молодой человек спросил профессора: — Сэр, зло существует? На этот раз неуверенно, профессор ответил: — Конечно, как я уже сказал. Мы видим его каждый день. Жестокость между людьми, множество преступлений и насилия по всему миру. Эти примеры являются не чем иным как проявлением зла. На это студент ответил: — Зла не существует, сэр, или, по крайней мере, его не существует для него самого. Зло это просто отсутствие Бога. Оно похоже на темноту и холод — слово, созданное человеком чтобы описать отсутствие Бога. Бог не создавал зла. Зло это не вера или любовь, которые существуют как свет и тепло. Зло это результат отсутствия в сердце человека Божественной любви. Это вроде холода, который наступает, когда нет тепла, или вроде темноты, которая наступает, когда нет света.

Մանե ջան կենսագրության հարցով ոչնչով օգնել չեմ կարող ցավոք սրտի

Վա՜խ, ոնց եմ կարորտել տատիկիս ու պապիկիս... խենթանալու աստիճան Իրոք ով կպատկերացներ...գիտես, եթե չասեիր, որ քրոջդ անունն էլ է Արաքսյա, այդպես էլ չէի հիշելու...երեխաներից ոչ ոքին էլ չեմ հիշում դիմագծերով , Գայանեին առավել ևս....բայց ինչ-որ դեպքեր սկսեցի հիշել աաա էն երկրորդ հարկի ջղայն պապիկին եմ հիշում, որ միշտ իր թոռներին հայհոյում էր ( 7 հարկանի գեղարվեստական քֆուրներով), դուք էլ( երեխաներն էլի) բակում խաղալիս ( հիմնականում պախկվոցի կամ տուն-տունիկ ) ինձ ասում էիք, մի զարմացի...գիժ ա :lol: :lol: Աստղիկ ջան, ես պապիկիս այդ տունը մինչև 7 տարեկան եմ եկել , հետո նրանք տեղափոխվեցին... վայ ապրես դու, քաղցր հիշողություններ արթնացրիր մեջս Սիրտս վկայում է, որ մենք անպայման Ալավերդում նորից ենք հանդիպելու Հեղ