Jump to content

Arm_Lionne

Hazarapet
  • Posts

    3,224
  • Joined

  • Last visited

Everything posted by Arm_Lionne

  1. Հոգեբանական տեսանկյուինց ես ուսումնասիրել եմ երազ տեսնելու երևույթը և կարծես թե ինձ համար ամեն ինչ պարզ է: Երազի միջոցով կանխագուշակությունները և´ գիտական, և´ հոգևոր տեսանկյունից համարվում է սնոտիապշտություն: Ապա ինչպե՞ս բացատրել Աստվածաշնչի բազում դեպքերը որտեղ նկարագրվում է, թե ինչպես է Աստված երազի միջոցով խոսել մարդկանց հետ, կամ էլ տեղեկություններ տվել ապագայի հետ կապված: Ինձ համար շատ բաներ անհասկանալի են հոգևոր տեսանկյունից: Խնդրում եմ բացատրեք, եթե դժվար չէ
  2. Encore un petit jeu , mais cette fois en francais Alors, la règle est simple..par example j’écris un mot (union), le deuxième doit dire un nouveau mot commençant par la dernière lettre du dernier mot (neige) échecs
  3. Скажи мне кто твой друг и я скажу кто ты Ասա` ո՞վ է ընկերդ, ասեմ` ով ես դու Можно ли судить о человеке по его друзьям? Влияют друзья на индивидуальность человека или всё-таки не смотря на окружения можно оставаться всегда собой? Эта цитата оправдывает себя ?
  4. Սիրելի ֆորումցիներ, շնորհավորում Ձեր գալիք Ամանորն ու Սուրբ Ծնունդը Մաղթում ենք ամենայն բարիք: Թող գալիք տարին միայն դրական ու հաճելի հոգեկան հույզեր Ձեզ պարգևի Սիրով՝ Arm_Lionne ( Արաքսյա) և Lateralis ( Մարիամ)
  5. Մարսել ջան ծնունդդ շնորհավոր Մաղթում եմ , որ քո առջև դրած բոլոր նպատակները իրականանան Եղիր առողջ ու երջանիկ և երբեք մի կորցրու բարությունդ ու հումորի զգացումը, մնացածը ձեռք բերովի ա
  6. Клиническая смерть - своеобразное переходное состояние между жизнью и смертью, начинается с момента прекращения деятельности центральной нервной системы, кровообращения и дыхания и продолжается в течение короткого промежутка времени, пока не разовьются необратимые изменения в головном мозге. С момента их наступления смерть расценивается, как биологическая (в контексте этой статьи мы уравниваем понятия социальной и биологической смерти ввиду необратимости процессов, происшедших в организме). Таким образом, главной динамической характеристикой клинической смерти является возможная обратимость этого состояния. Во время клинической смерти дыхание и кровообращение отсутствуют, наблюдается полная арефлексия, однако клеточный обмен веществ продолжается путем анаэробного гликолиза. Постепенно запасы гликогена в мозге истощаются, и нервная ткань умирает. Принято считать (Г.А.Рябов), что в обычных условиях срок клинической смерти у человека составляет 3-6 минут. Необходимо учитывать, что необратимые изменения в филогенетически молодых образованиях головного мозга (кора) наступают гораздо быстрей, чем в более древних (ствол, продолговатый мозг). При полной гипоксии в коре и мозжечке за 2 - 2.5 мин. возникают фокусы некроза, а в продолговатом мозге даже через 10-15 мин. погибают лишь единичные клетки Կլինիկական մահը մահվան վերջին փուլն է: Ակադեմիկոս Վ. Ա. Նեգոսկու խոսքերով “կլինիկական մահն արդեն կյանք համարվել չի կարող, սակայն այն դեռևս մահ էլ չի: Այն նոր հատկության առաջացում է` դադար անընդհատության մեջ: Կենսաբականական առումով այս վիճակը հիշեցնում է անաբիոզի (կենսադադարի), չնայած համակշիռ չէ նրան”: Կլինիկական մահը հետադարձ իրավիճակ է, իսկ շնչառության կամ արյունաշրջանառության դադարի փաստը մահի վրա հասնելու ապացույց համարել չի կարելի: Կլինիկական մահվան նշաններ են. 1. Շնչառության բացակայություն; 2. Սրտի բաբախի բացակայություն; 3. Ընդհանուր գունատություն կամ ընդհանուր ցիանոզ; 4. Ակնաբիբերի անզգայությունը լույսի նկատմամբ: Կլինիկական մահի երկարությունը պայմանավորված է այն ժամանակահատվածով, որի ընթացքում անոկսիայի պայմանում գլխուղեղի գլխավոր հատվածները կարող են պահպանել իրենց կենսական հատկությունները: Բնութագրելով կլինիկական մահը Վ. Ա. Նեգովսկին 2 ժամանակահատված է դրան տալիս: Համաձայն առաջինի կլինիկական մահը տևում է ընդամենը 5-6 րոպե: Դա այն ժամանակահատվածն է, երբ նորմալ ջերմաստիճանային պայմաններում անոկսիայի դեպքում գլխուղեղը պահպանում է իր կենսունակությունը: Համաշխարհային պրակտիկան ապացուցում է այն հանգամանքը, որ այդ ժամանակահատվածից հետո մարդու վերակենդանացումը հնարավոր է, սակայն արդյունքում ի հայտ է գալիս մաշկի դեկորտիկացիա (չորակեղևում): Սակայն կարող է լինել նաև կլինիկական մահի երկրորդ ժամանակահաված, որը հանդիպում է բժշկական օգնություն ցույց տալու կամ այլ յուրահատուկ պայմանների դեպքում: Կլինիկական մահի երկրորդ ժամանակահատվածը կարող է տևել տասնյակ րոպեներ, սակայն այս դեպքում վերակենդանացման գործընթացը բավականին արդյունավետ կլինի: Կլինիկական մահի երկրորդ ժամանակահատվածը դիտվում է այն ժամանակ, երբ հատուկ պայմաններ են ստեղծվում հիպօկսիայի կամ անօկսիայի դեպքում դանդաղեցնելու գլխուղեղի բարձրագույն հատվածներում ընթացքող գործընթացների դեգեներացիան: Կլինիկական մահի տևողությունը երկարաձգվում է հիպոթերմիայի պայմաններում, էլեկտրական հոսանքով հարվածի ձևով և ջերմացմամբ: Կլինիկական պայմաններում դրան կարելի է հասնել ֆիզիկական ազդեցության ճանապարհով` օգտագործելով այնպիսի դեղանյութեր, որոնք ստեղծում են անաբիոզի, հեմոսորբցիայի նման վիճակներ, թարմ (ոչ կոնսերվացված) արյան ներարկում և այլն: Սակայն ոչ միայն կլինիկայում են հանդիպում կլինիկական մահվան դեպքերը: Տարիներ առաջ լրագրերում բազմիցս գրվեց նորվեգացի մի տղայի մասին, որը չմուշկներով սահելու ժամանակ գետի սառույցի կոտրման պատճառով ջրասույզ էր եղել: Նրան սառույցի տակից հանել են 40 րոպե հետո: Բժիշկներին հաջողվել է վերակենդանացնել նրան, արդյունքում նրա գլխուղեղի և ոչ մի կենսական ֆունկցիա չի խախտվել: Սովորական պայմաններում շնչառական ուղիների ջրով լցվելու դեպքում, այսինքն ջրասույզ լինելու դեպքում մահը վրա է հասնում 5-6 րոպեից: Հիպոթերմիայն, որն առաջացել էր սառը ջրի ազդեցության տակ, հնարավորություն է տվել գլխուղեղի բջիջներին պահպանել կենսունակությունը երկար ժամանակահատվածում, գրեթե 10 անգամ ավելի երկար, քան նորմալ պայմաններում: Եթե վերակենդանացման “աշխատանքներ” չեն կատարվում կամ անօգուտ են լինում, ապա վրա է հասնում կենսաբանական կամ իրական մահը, որն իրենից ներկայացնում է բջիջների և հյուսվածքների ֆիզիոլոգիական գործընթացների վերջնական դադարում: Թարգմանությունը` Cassiopeia ©
  7. ЗДЕСЬ И СЕЙЧАС - ПРОШЛОЕ И БУДУЩЕЕ Бытие существует только здесь и сейчас (hic et nunc). Обладание существует только во времени - в прошлом, в настоящем и будущем. При ориентации на обладание мы привязаны к тому, что накопили в прошлом: к деньгам, земле, славе, социальному положению, знаниям, детям, воспоминаниям. Мы думаем о прошлом, и наши чувства -- это воспоминания о прошлых чувствах (или о том, что мы принимаем за таковые). (В этом заключается сущность сентиментальности.) Мы суть прошлое, и мы можем сказать: "Я - это то, чем я был". Будущее - это предвосхищение того, что станет прошлым. И при установке на обладание оно воспринимается как прошлое, что находит свое выражение в словах: "У этого человека есть будущее"; это значит, что этот индивид будет обладать многими вещами, даже если он сейчас их не имеет. В рекламе компании Форда: "В будущем Вас ждет Форд" - ударение делается на том, что вы будете обладать автомобилем; точно так же при некоторых сделках продаются и покупаются "будущие товары". Основа обладания одна и та же, независимо от того, с чем мы имеем дело с прошлым или будущим. Настоящее - это точка, где прошлое встречается с будущим, это станция на границе двух времен, соединяющая их и качественно ничем от них не отличающаяся. Бытие не обязательно существует вне времени, но время вовсе не довлеет над ним. Художник имеет дело с красками, холстом, кистями, скульптор с камнем и резцом. Но творческий акт, "образ" того, что они намерены создать, выходит за пределы времени. Это вспышка или множество вспышек, но ощущение времени в таком "видении" отсутствует. Все это в равной мере относится и к мыслителям. Конечно, они фиксируют свои мысли во времени, но творческое постижение их - это вневременной акт. И это характерно для каждого проявления бытия. Переживание любви, радости, постижения истины происходит не во времени, а здесь и сейчас. Эти здесь и сейчас суть вечность, или вневременность. Однако вечность вовсе не представляет собой бесконечно долгое время, хотя именно такое ошибочное представление очень распространено. Говоря об отношении к прошлому, следует сделать одну важную оговорку. Наши ссылки на прошлое - это воспоминания, размышления о нем; при таком способе "обладания" прошлым оно мертво. Однако можно вернуть прошлое к жизни. Можно пережить какую-нибудь ситуацию нашего прошлого так сильно и живо, как будто она происходит здесь и сейчас. А это значит, что можно воссоздавать прошлое, возвращать его к жизни (то есть в символической форме воскрешать умершее). И в той мере, в какой мы делаем это, прошлое перестает быть прошлым; оно есть нечто, происходящее здесь и сейчас. Будущее тоже может переживаться так, словно оно имеет место здесь и сейчас. Это происходит в тех случаях, когда какое-то будущее событие мы предвидим с такой точностью, что оно относится к будущему только "объективно", то есть как внешний факт, но не субъективно, не в нашем внутреннем опыте. Такова природа подлинной утопической мысли (в отличие от утопических грез); такова основа истинной веры, которая не нуждается во внешней реализации "в будущем", чтобы переживаемое стало реальностью. Понятия прошлого, настоящего и будущего, то есть времени, вошли в нашу жизнь потому, что они тесно связаны с нашим физическим существованием: ограниченной продолжительностью нашей жизни, необходимостью постоянно заботиться о своем организме, природой физического мира, из которого мы черпаем все, что нужно для поддержания жизни. Ведь жить вечно невозможно; смертным не дано игнорировать время или быть неподвластным ему. Ритмическая смена дня и ночи, сна и бодрствования, роста и старения, потребность поддерживать себя работой и защищать себя все эти факторы заставляют нас считаться со временем, если мы хотим жить, а наш организм заставляет нас хотеть жить. Но одно дело считаться со временем, и совсем другое подчиняться ему. Когда превалирует принцип бытия, мы считаемся со временем, но не подчиняемся ему. Когда же превалирует принцип обладания, считаться со временем означает подчиняться ему. В таком случае вещами являются не только вещи, но вообще все живое. Время начинает властвовать над нами. В сфере же бытия время оказывается свергнутым с престола; оно перестает быть идолом, который подчиняет себе всю нашу жизнь. В индустриальном обществе власть времени безгранична. Современный способ производства требует, чтобы любое действие было точно "хронометрировано", чтобы не только работа на бесконечном конвейере, но и вообще большинство видов нашей деятельности подчинялись бы фактору времени. Более того, время - это не только время, "время -- деньги". Из машины нужно выжать максимум: вот почему машина навязывает рабочему свой ритм. Именно посредством машины властвует над нами время. Лишь в часы, свободные от работы, создается у нас видимость какого-то выбора. И тем не менее мы чаще всего организуем свой досуг так же, как и работу, или восстаем против тирании времени, предаваясь абсолютной лени. Однако безделье, если не считать делом неподчинение времени, только иллюзия свободы, на самом деле это всего лишь условное освобождение от тюрьмы, имя которой - "время". Фромм Эрих
  8. Если я не за себя, то кто же встанет за меня? Если я только для себя, то кто же я такой? Если не сейчас, то когда? Erich Fromm ©
  9. Happy birthday dear Artur. I wish you all the best , good health and great happiness and may all your dreams come true You are my future favorite actor in Hollywood Take care of yourself
  10. Եկեք այստեղ գրենք ուսանելի , իմաստուն առակներ և խորհենք դրանց շուրջ ու հետևություններ անենք: Давайте постить тут притчи, поразмыслить над ними и сделать свои собственные выводы ------------------------------------ Համալսարանում պրոֆեսորն իր ուսանողներին մի հարց տվեց. - Այն ամենը, ինչ գոյություն ունի ստեղծել է Աստվա՞ծ։ Մի ուսանող համարձակ պատասխանեց. - Այո, Աստված է ստեղծել։ - Աստված ստեղծել է ամեն ի՞նչ։ - Այո, պարոն,- պատասխանեց ուսանողը։ Պրոֆեսորը հարցրեց. - Եթե Աստված է ստեղծել ամեն ինչ, ուրեմն Աստված է ստեղծել չարը, քանի որ այն գոյություն ունի։ Եվ համաձայն այն սկզբունքի, որ մեր կատարած գործերն են մեզ բնութագրում, ուրեմն Աստված հենց ինքը չա՞րն է։ Ուսանողը, այդպիսի պատասխան լսելով, լռեց։ Պրոֆեսորը շատ գոհ էր ինքն իրենից։ Նա պարծեցավ ուսանողների մոտ, որ ինքը մեկ անգամ ևս ապացուցեց, որ Աստծո հանդեպ հավատը միֆ է։ Մեկ ուրիշ ուսանող ձեռք բարձրացրեց և ասաց. - Կարո՞ղ եմ ձեզ հարց տալ, պրոֆեսո՛ր։ - Իհարկե,- պատասխանեց պրոֆեսորը։ Ուսանողը վեր կացավ և հարցրեց. - Պրոֆեսոր, ցուրտը գոյություն ունի՞։ - Դա ի՞նչ հարց է, իհարկե, գոյություն ունի։ Դու երբևէ չե՞ս մրսել։ Ուսանողները ծիծաղեցին երիտասարդի հարցի վրա։ Նա ասաց. - Իրականում, պարոն, ցուրտը գոյություն չունի։ Ֆիզիկային օրենքների համաձայն, այն, ինչ մենք ցուրտ ենք անվանում, ջերմության բացակայությունն է։ Առարկան կամ մարդուն կարելի է ուսումնասիրել՝ ելնելով այն բանից, թե արդյո՞ք օժտված է էներգիայով, կամ էներգիա արձակու՞մ է։ Բացարձակ զրոն (-460°՝ ըստ Ֆարենհայթի) ջերմության լրիվ բացակայությունն է։ Այդ ջերմաստիճանում ողջ մատերիան դառնում է իներտ և հակազդելու անընդունակ։ Ցուրտը գոյություն չունի՛։ Մենք այդ բառը ստեղծել ենք, որպեսզի բնութագրենք, թե ինչ ենք զգում ջերմության բացակայության դեպքում։ Ուսանողը շարունակեց. -Պրոֆեսո՛ր, խավարը գոյություն ունի՞։ - Իհա՛րկե, գոյություն ունի։ - Դուք դարձյալ սխալվում եք, պարո՛ն, խավար նույնպես գոյություն չունի։ Իրականում խավարը լույսի բացակայությունն է։ Մենք կարող ենք ուսումնասիրել լույսը, բայց ո՛չ խավարը։ Մենք կարող ենք օգտագործել Նյուտոնի պրիզման, որպեսզի սպիտակ լույսը տարրալուծենք բազմաթիվ գույների և ուսումնասիրեք յուրաքանչյուր գույնի տարբեր ալիքների երկարությունները։ Դուք չեք կարող չափել խավարը։ Լույսի սովորական ճառագայթը կարող է թափանցել խավարի աշխարհը և լուսավորել այն։ Դուք ինչպե՞ս կարող եք իմանալ, թե որևէ տարածություն որքանով է խավար։ Դուք չափում եք, թե որքան լույս է առկա, այնպես չէ՞։ Խավարը մի հասկացություն է, որը մարդն օգտագործում է, որպեսզի նկարագրի, թե ինչ է կատարվում, երբ բացակայում է լույսը։ Ի վերջո, երիտասարդը հարցրեց պրոֆեսորին. - Պրոֆեսոր, չարը գոյություն ունի՞։ Այս անգամ պրոֆեսորը անվստահ պատասխանեց. - Իհարկե, ինչպես արդեն ասացի։ Մենք ականատես ենք դառնում նրան ամեն օր։ Դաժանություն, բազմաթիվ հանցագործություններ, բռնություններ՝ ողջ աշխարհով մեկ։ Այս օրինակները ոչ այլ ինչ են, եթե ոչ չարի դրսևորումներ։ - Չարը գոյություն չունի, պարո՛ն, կամ, համենայնդեպս, այն գոյություն չունի Նրա համար։ Չարը պարզապես ԱՍՏԾՈ բացակայությունն է։ Այն նման է խավարին և ցրտին. բառ է, որն ստեղծվել է մարդու կողմից՝ Աստծո բացակայությունը բացատրելու համար։ Աստված չի ստեղծել չարը։ Չարը ո՛չ հավատ է, ո՛չ սեր, որոնք գոյություն ունեն, ինչպես լույսն ու ջերմությունը։ Մարդու սրտում աստվածային սիրո բացակայությունն է չարը։ Այն նման է ցրտին, որ հայտնվում է, երբ չկա ջերմություն, կամ խավարին, որ տիրում է, երբ չկա լույս։ Պրոֆեսորը նստեց իր տեղը։ ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Профессор в университете задал своим студентам такой вопрос. — Всё, что существует, создано Богом? Один студент смело ответил: — Да, создано Богом. — Бог создал всё? — спросил профессор. — Да, сэр — ответил студент. Профессор спросил: — Если Бог создал всё, значит Бог создал зло, раз оно существует. И согласно тому принципу, что наши дела определяют нас самих, значит Бог есть зло. Студент притих, услышав такой ответ. Профессор был очень доволен собой. Он похвалился студентам, что он ещё раз доказал, что вера в Бога это миф. Ещё один студент поднял руку и сказал: — Могу я задать вам вопрос, профессор? — Конечно, — ответил профессор. Студент поднялся и спросил: — Профессор, холод существует? — Что за вопрос? Конечно, существует. Тебе никогда не было холодно? Студенты засмеялись над вопросом молодого человека. Молодой человек ответил: — На самом деле, сэр, холода не существует. В соответствии с законами физики, то, что мы считаем холодом, в действительности является отсутствием тепла. Человек или предмет можно изучить на предмет того, имеет ли он или передаёт энергию. Абсолютный ноль (–460 градусов по Фаренгейту) есть полное отсутствие тепла. Вся материя становится инертной и неспособной реагировать при этой температуре. Холода не существует. Мы создали это слово для описания того, что мы чувствуем при отсутствии тепла. Студент продолжил: — Профессор, темнота существует? — Конечно, существует. — Вы опять неправы, сэр. Темноты также не существует. Темнота в действительности есть отсутствие света. Мы можем изучить свет, но не темноту. Мы можем использовать призму Ньютона чтобы разложить белый свет на множество цветов и изучить различные длины волн каждого цвета. Вы не можете измерить темноту. Простой луч света может ворваться в мир темноты и осветить его. Как вы можете узнать, насколько тёмным является какое-либо пространство? Вы измеряете, какое количество света представлено. Не так ли? Темнота это понятие, которое человек использует, чтобы описать, что происходит при отсутствии света. В конце концов, молодой человек спросил профессора: — Сэр, зло существует? На этот раз неуверенно, профессор ответил: — Конечно, как я уже сказал. Мы видим его каждый день. Жестокость между людьми, множество преступлений и насилия по всему миру. Эти примеры являются не чем иным как проявлением зла. На это студент ответил: — Зла не существует, сэр, или, по крайней мере, его не существует для него самого. Зло это просто отсутствие Бога. Оно похоже на темноту и холод — слово, созданное человеком чтобы описать отсутствие Бога. Бог не создавал зла. Зло это не вера или любовь, которые существуют как свет и тепло. Зло это результат отсутствия в сердце человека Божественной любви. Это вроде холода, который наступает, когда нет тепла, или вроде темноты, которая наступает, когда нет света.
  11. Որոշեցի Հայկ Խաչատրյանի "Տիգրան Մեծ" վեպից հատվածներ տպել այստեղ, որպեսզի կարդաք ու հասկանաք, թե ինչպիսի մեծ դժվարությամբ է հայ ժողովուրդը ապրելու ու գոյատևելու իր իրավունքը վաստակել ու պաշտպանել զենքի ուժով ( դեռևս մեր թվարկությունից առաջ ) : Մեր քաղաքական գործիչներին էլ չէր խանգարի կարդալ .... Շատ ուսուցանող գիրք է Angel ջան ցանկութայն դեպքում կարող ես տեղադրել նաև հայերեն Hayastan.com-ում Եթե սխալներ ու վրիպումներ գտնեք, խնդրում եմ հայտնեք ինձ, որպեսզի ուղղեմ Հաճելի ընթերցանություն ՅՈԹԱՆԱՍՈՒՆ ՀՈՎԻՏՆԵՐ Տիզբոնն արթնանում էր քնից: Բարձրահասակ արմավենիների տակ կուչ եկած շենքերը հեռվից նմանվում էին շուռ տված կարասների: Կամաց-կամաց դեպի երկինք չվող ամպերի տակից երևում էին քաղաքը շրջապատող բերդապարիսպները, որոնք աջ կողմից ուղիղ ձգվող Տիգրիսի հետ լարված աղեղի տեսք էին ստանում: Աշնանային առավոտի ցուրտը ասես աշխուժացրել էր պարիսպների վրա թիկնոցները գլխներին քաշած պահակներին, որոնք ետ ու առաջ էին վազվզում անձրևից փախչողի նման: Հարյուր դռներով քաղաքի գլխավոր դարպասի առջև իրարանցում էր: Մի քանի հեծյալներ ցանկանում էին քաղաք մտնել, բայց զինվորները դարպասը չէին բացում: _Այսպես չեն վարվի Հայոց աշխարհում: Մեր դռները բաց են ոչ միայն արքայական դեսպանախմբերի, այլև ամեն անծանոթի առջև,_ կարծես ինքն իրեն խոսում էր սևաթույր նժույգի վրա անհագիստ նստած մի ծեր զինվորական: _Թող ների մեզ հայոց արքայի դեսպանը, որ մենք չենք կարող խաղտել արքայից-արքայի հրամանը,_ արձագանքում էր նրան պահապաններից մեկը, որը, ըստ երևույթին, դարպասապահ զորամասի գլխավորն էր: Վերջինիս շուրջը խմբված պարթև զինվորները՝ տարված դեսպանախնբի նժույգներն ու հանդերձները զննելով, համարյա չէին ունկնդրում այդ խոսակցությունը: _Բայց արքայից-արքային դեռ հայտնի չէ մեր ժամանումը, ի՞նչ հրաման է դա: _Մինչև արևը չերևա հորիզոնում՝ օտար մարդ չթողնել քաղաք, որ չարը հեռու լինի մեզանից: _Ինչպես տեսնում եք , մենք չորս հոգի ենք, չլինի՞ կարծում եք, թե չորսով մենք կգրավենք Տիզբոնը: _Դե չէ,_ ժպտաց դարպասապահ զորամասի գլխավորը,_ դու դեսպան մարդ ես ե գիտես, որ մեծ չարիքները նախ նյութվում են մի մարդու գլխում... _Լավ ես իմաստասիրում, հարգելի զորական, բայց որպես դեսպան քեզ կարող եմ ասել, որ ամենամեծ չարագործությունը լինում է հենց արևի լույսի տակ: _Ահրումազդը հեռու պահի մեզ դրանից: _Ասել է թե՝ որ օրը ամպոտ լինի ու արևը չծագի, մենք այստե՞ղ պիտի մնանք: _Ինչպե՞ս թե արևը չծագի, Ահրումազդը... Պարթևը չհասցրեց իր խոսքն ավարտել: Բերդապարիսպների աշտարակներից գալարափողերը ազդարարեցին լուսածագի աղոթքի ժամը: Խոսակցությունն ավարտվեց, դարպասապահի առջև մնացին միայն չորս հեծյալները: Երկար ճանապարհից ու հոգնածությունից նրանց դեմքերը կնճռոտվել էին, սևացել: Տխուր լուր էին բերել, տխուր՝ իրենց, բայց ուրախ՝ պարթևների համար: Վախճանվել էր հայոց Տիգրան թագավորը: Հանգուցյալ արքայի ծերունի խորհրդատու և դեսպան Արշամը մի շաբաթ առաջ դուրս էր եկել Հայոց աշխարհից և աճապարում էր ժամ առաջ հասնել Տիզբոն: Նրա հետ էր Հուսիկ քուրմը և երկու զորական՝ արքունական տան պահակազորից: Դեսպանախումբը գլխավորում էր Արշամը, որն իր հետ բերել էր հայոց արքայազն Գուրի հավատարմաթուղթը: Զորական չէր Արշամը, բայց իր կյանքի մեծ մասը անց էր կացրել նժույգի վրա, շրջել աշխարհը, եղել օտար արքունիքներում, արքաների հետ նստել-վերկացել և աշխատել էր կռահել, թե ինչ են նյութում այդ արքաները ի վնաս Հայոց աշխարհի: Սուր էլ ուներ կողքին, բայց այն երբեք չէր հանել պատյանից, չնայած քիչ ճակատամարտեր չէր տվել նա Հայոց աշխարհի համար, երբեմն ահեղ ու օրհասական, երբեմն էլ՝ հաղթական: Դրանք մտքի ու խոսքի, խորամանկության ու ճարպկության մարտեր էին, որտեղ խոսքի սուրն ավելի շատ բան էր տեսնում, քան բյուր ու տասնյակ բյուր զորականների սրեր: Այս անգամ, սակայն, նա հուզված էր կռվի նոր մասնկացող զինվորի նման: Այդ հուզմունքը պատել էր նրան Հայոց աշխարհից դուրս գալիս և ահա բազում օրեր մաշում էր ուղեղը: Ծերունին իր դեսպանական կյանքի քառուղիներում բազում ու բազմաբնույթ հանձնարարություններ էր կատարել, բայց այս մեկը, որի համար նա եկել էր Տիզբոն, առավել ծանր ու դժվարին էր թվում: Նա պետք է փրկեր պատնադված արքայորդուն, փրկեր Միհրդատ Մեծի ճանկերից: Արշամին այստեղ էր առաքել համայն Հայոց աշխարհը՝ պատվիրելով Տուն բերել արքայազն Տիգրանին, որը Տիզբոն է ընկել տարիներ առաջ: Այո, տարիներ առաջ էր: Պարթևների դեմ Կապուտանի ճակատամարտում հայերը ծանր դրության մեջ ընկան: Կապուտան ծովակի ափին հայկական այրուձին շրջապատվեց պարթևների ահռելի բանակով: Կռիվը կատղի էր, սակայն թշնամուն ահ ու սարսափ պատճառող հայկական այրուձին ընկել էր մի լեռնավանդակի մեջ, որը միայն մի ելք ուներ՝ բաց ծովակը: Մարդկանց կյանքը փրկելու համար հայերը հաշտություն խնդրեցին: Պարթևները, որոնք լեռնագագաթից քրքրջում էին հայերի անհուսալի դրության վրա, պահանջեցին պատանդ տալ արքայազն Տիգրանին: Հաշտություն կնքվեց ի վնաս հայերի: Արքայազն Տիգրանը պատանդ պիտի մնար պարթևների մոտ և չպետք է տեսներ Հայոց աշխարհն ու իր հոր դեմքը, մինչև վերջինիս վախճանվելը: Միաժամանակ պայման կապեցին, որ պատանի Տիգրանը կգլխատվեր, եթե հայերը փորձեին կռիվ սկսել պարթևների դեմ: Շատ տարիներ են գլորվել այդ օրից, շատ դեպքեր կատարվել աշխարհում: Պարթևական հողի վրա չդոփեց հայոց նժույգի սմբակը, պարթևի ու հայի սրերը այլևս չբախվեցին իրար: Պատանի Տիգրանը իր պատանդությամբ զսպում էր հայոց վրիժատենչ ոգին և ապահովում Միհրդատ Մեծի տերության սահմանները արևմուտքում: Իսկ Հայոց աշխարհում լուրեր էին պտտվում, թե արքայազնը դարձել է խոհեմ ու քաջ տղամարդ, թե պարթևների արքունիքում նախանձով են նայում նրա ընդունակություններին, և ինքը՝ պարթևաց արքայից-արքա Միհրդատ Մեծն էլ երիտասարդ Տիգրանի մեջ տեսնում է իր ապագա ախոյանին: Այժմ Տիզբոնի դարպասների տակ ծերունի Արշամը սպասում էր: Նա վաղուց չէր եղել Տիզբոնում, որը կարծես մնացել էր նույնը, այն տարբերությամբ միայն, որ Միհրդատ Մեծը հրամայել էր արևածագից առաջ օտարական մարդոու առջև չբացել քաղաքի դարպասները: _Յուր ոտքով եկած հյուրը պատիվ չունի,_ լսելի ձայով շշնջաց ծերունին և դարձավ քուրմ Հուսիկին: _ Ի՞նչ է խորհում Արամազդի պատգամախոսը: _ Հաջողություն եմ մաղթում մեր ձեռնարկած գործին: _ Հայոց աշխարհի համար հաջողությունը միշտ նման է եղել նապաստակի, հենց ձեռքիցդ բաց թողեցիր, ուրիշներին է որս դառնում: շարունակելի
  12. Արամիս ջան շնորհավոր ծնունդդ: Մաղթում եմ առողջություն , երկար տարիների կյանք , երիտասարդական անսպառ ավյուն , որ միշտ ընտանիքիդ ու թոռնիկներիդ գլխից անպակաս լինես ու քո ներկայությամբ երջանկություն ու ուրախություն պարգևես նախ և առաջ նրանց ... մի քիչ էլ մեզ Կներես հուզվում եմ ( ) , դրա համար խոսափողը հանձնում եմ մյուսներին Սիրով ու հարգանքներով ՝
  13. Итак, долго говорить о мечтаниях и воображении тут не буду: про это у нас на форуме есть достаточно емкие темы. Тут просто пишем о своих диких мечтах и самых тайных уголках воображения (насколько позволяет скромность и открытость ). Просьба воздержаться от глубоко сексуальных (не) подробностей ! Спасибо уважаемому Карсу за идею, надеюсь он примет активное участие в наших разговорах по душам ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Եվ այսպես՝ անուրջների և երևակայության մասին երկար բարակ չխոսեմ ( դրա մասին բավականին ծավալուն թեմա կա ֆորումում) , այստեղ պարզապես գրում եք Ձեր հիվանդագին ( ես կասեի նույնիսկ -վայրենի<-----дикие բառի բառացի թարգմանությունը :lol: ), երևակայությունների մասին, իսկ մենք կփորձենք օգնել Ձեզ ազատվել դրանցից Միայն թե զերծ մնացեք սեռական երևակայությունների (չ)մանրամասնություններից ! Շնորհակալություն հարգարժան Kars-ին մտահաղացման համար ,հուսով եմ նա նույնպես մասնակցություն կունենա բուժման և վտանգավոր հիվանդների ձեռքբերման մեջ
  14. Ե՞րբ են բամբասում Բամբասում են, երբ հետաքրքիր է խոսել որևէ մեկի կատարած քայլի մասին: Բամբասում են, երբ ունեն զրուցակից: Բաբասողին լսող և նրա մտքերին արձագանքող է պետք: Բաբասանքը վատաբանություն է որևէ երրորդ անձի վերաբերյալ: Բամբասողը սովորաբար օգտագործում է " եթե ես լինեի այսպես կանեի, ես դա թույլ չեմ տա" արտահայտությունները, ինչն էլ նրա մեծամտության ապացույցն է: Նա փորձում է տպավորություն ստեղծել, թե ինքն ավելի խելացի ու բանիմաց է, հետաքրքրություն է առաջացնում շրջապատում: Բամբասողի հիմնական խնդիրը զրուցակցի մոտ իրեն արժեվորելն է: Բամբասանքը բարոյական չէ, քանզի բամբասողները հնարավորություն չեն տալիս " զոհին" արտահայտվելու և իր կատարածն " արդարացնելու", քանի որ նա չի մասնակցում զրույցին: Բամբասելիս չի կարելի մեղադրել մեկին: Եթե նույնիսկ լսողները չեն արձագանքում կամ չեն արգելում բամբասանքը, նրանք ևս մասնակցում են անձի դատափետմանը: Բամբասողն ո՞ւնի թերարժեքության զգացողություն: Բամբասողը թերի անձ է, չունի պատասխանատվություն, խիզախ չէ: Շատ անգամ մարդու չիրականացած երազանքները, մտքերը, որոնք ճնշում և ցավ են պատճառում , բամբասողը երբևիցե դա չի ցանակում խոստովանել, վերագրում է ուրիշին: Կան դեպքեր, երբ մարդն սկսում է իր մասին սխալ տեղեկություններ տարածել, քանի որ շրջապատում լիարժեք չի զգում: Արհեստականորեն սկսում է իր անձի շուրջ հետաքրքրություն ստեղծել, ցանկանալով ճանաչված դառնալ: Հոգեբանական ի՞նչ վիճակում է գտնվում բամբասողը Բամբասողը շատ անգամ արտահայտում է իր ներաշխարհը: ՈՒրիշի կատարած լավ քայլերը վերագրելով իրեն՝ փորձում է լիարժեք, կատարյալ մարդու տպավորություն ստեղծել: Հետևաբար, բամբասողը գտնվում է հոգեբանական ճնշման տակ: Նա իր մասին չունի ձևավորված կարծիք , կարող է շուտ հիասթափվել ինքն իրենից: Սովորաբար նա նաև շուտ բարկացկոտ է և մի փոքրիկ քայլն անգամ կարող է մեծ պատմություն դարձնել: ՈՒնի երևակայության մեծ դաշտ: Երբ բաùբասողը խոսում է որևէ մեկի բնավորությա գծի մասին, ինչն ինքը չունի, հստակ կարելի է ասել, որ բամբասողը անլիարժեքության բարդույթով է տառապում: Սովորաբար բամբասում են լավ մարդուց Բաբասանքի առիթ է նաև նախանձը: Երբ մարդն ավելի արժանիքներ ունի, քան դիմացինը, դառնում է բամբասանքի թիրախ: Նրա կատարած լավ քայլը, հագուստը...դառնում է խոսակցության թեմա, և մի քանի մարդ սկսում են բամբասել: Բամբասում են միայն անհաջողակները: Հայտնի ասացվածք կա "Դունչը չի հասնում խաղողին, ասում է՝ թթու է": Կարելի՞ է բամբասանք համարել երկու անձի խոսակցությունը երրորդի մասին Եթե պարզապես խոսում են մեկի կատարած լավ քայլի մասին և չի աղավաղվում իրականությունը, ուրեմն՝ բամբասան չէ: Բամբասանք է փոքր փաստերի ուռճացումը և լավին վատ երանգ տալը: Հնարավոր է, որ մի քանի մարդ խոսեն կատարվածի մասին՝ ցանկանալով նմանվել այդ քայլը կատարողին: ԵՊՀ-ի հոգեբանության ամբիոնի դասախոս՝ Ինգա Մանուկյան
  15. Личность и индивидуальность Виды свойств Выбор свойств, подлежащих оценке Свойство честности Ситуативные тесты личности Лишь немногие индивидуумы удовлетворены собой в полной мере. Большинство людей, полагают что им не хватает неких неосязаемых качеств, способствующих "успеху в обществе". Среди этих желательных качеств есть одно, , известное в народе как " индивидуальность". Для психолога слова " индивидуальность" , "личность", означают нечто большее, чем просто уйма обаяния, заставляющая нас говорит о его обладателе: "Вон некто с яркой индивидуальностью" , "Яркая личность". Индивидуальность конкретного индивидуума есть слагаемое всех его качеств. Эти качества, или свойства индивидуальности, абстрагированы от его поведения. Виды свойств. Некоторые свойства ассоциируются с манерами поведения человека. "Настойчивость" и " торопливость" - типичные свойства манеры. Другие свойства боле похожи на установки или отношения , например " общительность", " патриотизм". Однако даже эти установочные свойства говорят нам скорее о стиле поведения индивидуума, чем о выборе наилучших действий и стратегий, направленных на удовлетворение интересов и нужд страны, у них будет расхождения. Другие свойства характеризуют интересы - эстетические, спортивные и прочие. Кчислу наиболее значемых относятся свойства эмоциональной природы, такие как оптимизм и пессимизм, раздражительность и капризность, возбудимость и невозмутимость. Выбор свойств, подлежащих оценке. Для описания индивидуумов, составляющих общество, понадобилось дать названия тысячам человеческих качеств. Психолог Гордон В. Олпорт нашел в 1925-м полном издании Webster's New International Dictinary (Нового международного словаря Уэбстера) 4500 слов, обозначающих различные типы индивидуальности. Вопрос о том, какие из качеств человека оценивать, определяется исклучительно заинтересованными лицами. От призывников на службу на подводных лодках обычно требуются такие черты характера, как " уравновешенность". Работодателям хочется найти в своих служащих такие свойства, как " всестороннее развитие", " настойчивость" и "честность". Эти интересы отражаются в тестах, разрабатываемых промышленными и военными психологами. В действительности обнаружить в человеке " честонсть", разумеется, невозможно. Можно лишь предположить о ее наличии на основании тестов и эксперементов - точно как же, как с помощью IQ-тестов делается вывод об умственном развитии человека. Свойство честности . Два психолога из Йельского института человеческих взаимоотношений разработали серию экспериментов , позволяющих выявить и оценить уровень честности. Профессор Хью Хартшорн и Марк А. Мэй предложили использовать ситуации, в которой школьников посылают в магазин, а там им дают сдачу больше, чем положено. Они спланировали и другие ситуцаии, в которых дети имели шанс изменять ответы при оценке собственных тестовых листов, списивать у соседа, " подглядывать" в играх с завязанными глазами и " решать" головоломки, пользуяс запрещенными шпаргалками. Хартшорн и Мэй сделали два важных открытия. Во- первых, почти все протестированные дети прибегали к нечестным приемам хотя бы в одном из случаев их искушения. Кое-кто воровал, некоторые жульничали, многие лгали, а ряд школьников совершали все виды проступков. Вероятно, более значительным представляется их второе открытие: такого универсального свойства, как честность, или ее противоположности - нечестности - повидемому, не существует. Иными словами, школьники, проявившие в одной ситуации исключительную честность , в другой без тени сомнения лгали, воровали или жульничали, и наоборот. Точно так же и взрослые, которые не задумываясь обманывают телефонную компанию или не платят в общественном транспорте, считают зазорным расплачиваться фальшивыми монетами в местной бакалейной лавке. Немало есть и таких, кто не берет ни пенса из кассы самооблуживания, но не задумываясь прихватывает из гостинечного номера полотенца, пепельници, библии и прочие " сувениры". Ситуативные тесты личности . Если бы всё, в чем мы хотели убедиться, било лишь знание испытуемым правил честного поведения, создать подходящий тест не составило бы никакого труда. Но нам требуется знать не то, что человек может зделать, а что он делает в реальной жизненой ситуации. Как отмечалось в приведенном выше примере, истенная цель теста должна быть скрыта. Наивно ожидать естественного и искреннего поведения от человека , знающего, что идет проверка на его честность. Скажем , зная, что проверяют на упорство, субьект, возможно , посторается довести тестирующего до полного изнурения. Цель теста на упорство можно скрыть с помощью разнообразных видов словесной маскировки. Например, предложить испытуемому состовить как можно больше слов из букв, входящих в заданное слово, под видом проверки его словарного запаса. Можно предложить ему как можно дольше простоять на цыпочках, якобы для оценки степени мышечной усталости. Любое задание, подобное перечисленным, позволяет оценить как физичекие, так и психологические свойства, но набор таких тестов предосавляет прекрасную возможность оценить упорство субьекта.
  16. ՎԱՐԴԱՎԱՌ Հայոց ավանդական տոնակարգում Վարդավառն ամառային ամենամեծ տոնն է, որը, ըստ Հայ Եկեղեցու տոնացույցի տոնվում է Զատիկից 14 շաբաթ հետո: Իր էությամբ՝ այն բնապաշտական տոն է և գալիս է հազարամյակների խորքից: Նախաքրիստոնեկան Հայաստանում այն կապվում էր սիրո և գեղեցկության դիցուհի Աստղիկի հետ, որի մեհյանը ուխտի էին գնում ահել ու ջահել, փառաբանում ձոներգերով, բագինին վարդեփնջեր դնելով, զոհաբերություններ անելով: Քրիստոնեության ընդունումից հետո տոնը արտաքին փոփոխության է ենթարկվում՝ պահփանելով սակայն, իր էությունը: Եկեղեցին այն փոխարինում է Քրիստոսի Այլակերպության կամ պայծառակերպության տոնով: Պայծառակերպության տոնը նախապես տոնվում էր Հայոց տոմարի տարեգլխին՝ Նավասարդ ամսի առաջին օրը՝ օգոստոսի 11-ին ( ըստ Աբեղյանի ՝ այն տոնվել է օգոստոսի 6-ին): Հետագայում, երբ 551թ. Մովսես Բ Եղիվարդեցի կաթողիկոսի կողմից կատարվեց հայոց տոմարի նորոգություն, փոխվեց և տոնի կատարման ժամանակը: Պայծառակերպության տոնը փոխադրվեց Զատիկից 14 շաբաթ հետո եկող կիրակին: Զատկական շրջանի մեջ մտնելով՝ Վարդավառը անցավ շարժական տոների շարքը և կարող է նշվել 35 օրերի ընթացքում հունիսի 28-ից մինչև օգոստոսի 1-ը: Վարդավառ բառը տարբեր իմաստներով է ստուգաբանվում, որոնք բոլորն էլ բնութագրում են տոնը, ինչպես նաև՝ մատնանշում դրա խորհուրդները: Մի տարբերակով " վարդավառ" բառը կազմված է վարդ ( ուարդ) -ջուր և վառ-սրսկել , լվանալ արմատներից , նշանակում է ջրցանություն, որը կազմում է տոնական արարողակարգի գլխավոր մասը: Որոշ հեղինակների կարծիքով էլ՝ այն նշանակում է " կրակավառ". "հրավառ": Եվ իրոք հուլիսին, այսինքն հրոտից ամսին , երբ արևը հասնում է իր կիզակետին, հրավառվում, չորանում է բնությունը, մարդիկ զանգվածաբար ջրցանություն են կատարում և աստվածներից ջուր խնդրում: Տոնի համն ու հոտը կազմում են համատարած ջրցանությունները: Վաղ առավոտից իրար վրա ջուր են լցնում բոլորը՝ ով ինչով կարող է, հաշվի չառնելով ո´չ տարիքը, ո´չ սեռը, ո´չ հասրակական դիրքը: Ջուր են շփում չխոսկան հարսները կեսրայրի վրա, արօրյայում քավորի ներկայությունից խուսափող սանամայրն անգամ՝ քավորի վրա: Եվ ոչ ոք չէր դժգոհում, վիրավորվում, որովհետև ջուրը այդ օրը համարվում էր ամենազորեղ, ամենաբուժիչ: Այս ամենն ուղեկցվում էր ավանդական երգ ու պարով, խաղերով: Մարդիկ իրար վարդեր էին նվիրում, իսկ սիրահար երիտասարդները աղավնիներ էին թռցնում, ու թե աղավնին երեք անգամ պտտվում էր սիրած աղջկա տան կտուրին, նույն աշնանը հարսնության էին տանում նրան: Մի փոքր այլ է պատկերը լեռնային շրջաններում, ուր համեմատաբար զով է և ջրացանությունը Վարդավառի տոնակատարության մեջ միայն խորհդրանշական իմաստ ունի: Այդտեղ գլխավոր դերը ավելի շատ տրվում էր կենդանական զոհաբերություններին, հեռավոր ուխտագնացություններին, ուրախություններին ու խնջույքներին: Ժողովուրդը, մի երկու օրվա պաշար վերցնելով, տանելով զարդարված մատաղացու կենդանիներ, գնում է դեպի սրբազան աղբյուրները, դրանց մոտ զոհ մատուցում՝ հուսալով աստվածների բարեհաճությունը: Տոնի օրը որոշ տեղերում "Նուրին" տիկնիկներ էին պտտում, դրանց վրա ջուր լցնում և ձու, ալյուր , յուղ հավաքելով՝ կատարում յուրատեսակ զոհաբերություններ: Շատ շրջաններում էլ եկեղեցի էին տանում հացահատիկի հասկեր, խնդրելով. " Աստված, պարզերես պահե մեզ Վարդավառի տաք ու շոգեն..." : Ինչպես ավանդական բոլոր տոները, Վարդավառը իր մեջ նաև պտղաբերության խորհուրդն է կրում: Այդ մասին վկայում է Նախիջևանում ընդունված "խնդում տօքի" սովորույթը. նշանված աղջիկները միանում ցորեն կամ գարի էին ծլեցնում, հետո այդ ամանի մեջ թևավոր մի փայտ էին ամրացնում, այն զարդարում խնձորով, մանր վարունգով ու զարդերով, որից հետո մի տարեց կին, "խնդումը" պտտեցնելով ՝ տանում էր հրապարակ: Դրա շուրջը հանդիսականները պարում էին , վերջում՝ բաժանում մրգերն ու ծաղիկները: Տարեց կինը, որոշ հետազոտողների կարծիքով մարմնավորում էր Անահիտ աստվածուհուն, որը հովանավորում էր պտղաբերությունը և տոնի օրը խնձոր կամ տանձ ( որոնք կոչվում էին վարդավառյան) ուտելու երևույթը նրան սիրաշահելու խորհուրդն էր պարունակում: Վարդավառը, թերևս միակ տոնն է, որն ընտանիքի անդամներին, նույնիսկ ամբողջ ազգատոհմը հավաքելու կարևոր խորհուրդն ունի, և պատահական չէ, որ շատ շրջաններում, այդ օրը պարտադիր գալիս են հեռավոր քաղաքներում ապրող զավակներն ու հարազատները: Նրանք հանդիպում են հայրական հարկի տակ, նվերներ փոխանակում, առնում միմիյանց կարոտը , արտահայտում սեր և նվիրվածություն: Փաստորեն, դա նաև միակ տոնն է, որը տարվա մեջ մեկ անգամ ազգակիցներին համախմբելու , նրանց կապը մշտապես պահպանելու դերն ունի: Վարդավառյան տոնակատարության մյուս կարևոր խորհուրդը սերն է: Հայոց մեջ սիրո, նվիրումի բազմաթիվ օրինակներ կան, որոնց մեջ , սակայն, առանձնանում է Վահագն դիցի ու Աստղիկ դիցուհու սերը: Որոշ ուսումնասիրողներ հենվելով պատմական այն տվյալների վրա, ըստ որոնց Աստղիկն անվանվում էր " Վարդամատն" , Վարդավառ բառը կապում են վարդ արմատին: Վարդեն նվիրելով ու վարդաջուր ցողելով՝ նա սեր էր սփռում հայոց երկրում, իսկ հզորաբազուկ Վահագնը, մշտապես պայքարելով Չարի դեմ, պահում ու պաշտպանում էր այդ սերը, քանզի առանց սիրո բնությունը կպատվի փուշ ու տատասկով: Սա է վկայում նաև մեկ այլ պատում. Մի անգամ Աստղիկը լսելով իր սիրելիի վիրավորվելու բոթը, ոտաբոբիկ շտապում է նրան վայրկյա առաջ տեսնելու : Ճանապարհին նա անգիտորեն վարդենիներ է տրորում և նրա խոցված ոտքերի արյունից վարդերը կարմրում են : Այդպես էլ առաջանում է սիրո ծաղիկը՝ կարմիր վարդը: Եկեղեցական մեկնաբանությամբ Քրիստոսն է նմանեցվում վարդի, ու եթե , " մինչ ի յայլակերպութիւն որպէս թե վարդ ի կոկոն էր, եւ յայլակերպիլն՝ ի թաբօր՝ իբր թե վարդ վառեցաւ" ( Տ Թորգոմ պատրիարք) : Պահպանված որոշ սովորույթների մեջ - վարդերով զարդարվել, իրար վրա ջուր ցողել , աղավնի թռցնել- քրիստոնեկանա եկեղեցին տեսնում է աստվածաշնչյան հին ավանդույթների արձագանքներ՝ կապված Ջրհեղեղի, Նոյան աղավնու և այլնի հետ: Ժողովրդական մի հին ավանդությամբ Աստղիկն էլ համարվում է Նոյ նահապետի՝ Ջրհեղեղից հետո ծնված դուստրը: Ինչևէ.Վարդավառի տոնը որքան էլ հին , որքան էլ երկար ու ձիգ դարերով անցած , քրիստոնեական գաղափարախոսության փորձությանը ենթարկված՝ այսօր էլ շարունակում է մնալ որպես ազգային տոն:
  17. Հարգելի ֆորումցիներ հուսով եմ ինձ կօգնեք պատասխանելով հետևյալ հարցերին : Ինձ հարկավոր են հենց ձեր՝ իմ հայրենակիցների պատասխանները : Ներկայացվող հարցարանը զուտ հետազոտական նպատակներ է հետապնդում: ՈՒշադիր կարդացեք հարցերը և առանց ժամանակի սահմանափակման, ինքնուրույն պատասխանեք դրանց: Ձեր տարիքը ____________________ Սեռը __________ Կրթությունը՝ միջակարգ, բարձրագույն ... ( ընդգծել) Բնակավայրը ___________________________________ Ամուսնացած եք / չեք, ամուսնալուծված եք( ընդգծել) __________________ Երեխաների քանակը _____________________________: Եթե վերը նշված հարցերին չեք ցանկանում պատասխանել հրապարակավ , կարող եք պատասխանները ուղարկել ՊՄ 1. Ամուսնության հարցն ինձ լրջորեն սկսեց հետաքրքրել հետևյալ տարիքում. 18-22 25-30 ավելի ուշ չգիտեմ 2. Ամուսնության համար լավագույն տարիքն է՝ 18-22 25-30 ավելի ուշ չգիտեմ 3. Մարդն սկսում է իրեն ծնող զգալ և գիտակցել ծնողական պատասխանատվությունը հետևյալ տարիքում. 18-22 25-30 ավելի ուշ չգիտեմ 4. Ծնողական պատասխանատվություն ես սկսեցի զգալ հետևյալ տարիքում 18-22 25-30 ավելի ուշ չգիտեմ 5. " Ո՞վ եմ ես" և "ո՞ւր եմ գնում" հարցերն ինձ ամենաշատը հուզել են հետևյալ տարիքում. 13-16 18-22 25-30 30-35 35-40 ավելի ուշ չեն հուզել 6. Իմ կյանքի համար պատասխանատվություն ես լիովին սկսեցի զգալ հետևյալ տարիքում. 13-16 18-22 25-30 3035 35-40 ավելի ուշ չեմ զգացել 7. Կարելի է ասել, որ ես յուրատիպ " վերածնունդ" եմ ապրել հետևյալ տարիքում. 13-16 18-22 25-30 35-40 ավելի ուշ չեմ ապրել 8. Կյանքում իմ տեղը գտնելու հարցը ինձ ամենաշատը հուզել է հետվյալ տարիքում. 13-16 18-22 25-30 35-40 ավելի ուշ չի հուզել 9. Կյանքի իմաստի հարցը ինձ ամենաշատը հուզել է հետևյալ տարիքում. 13-16 18-22 25-30 35-40 ավելի ուշ չի հուզել Հուսով եմ չեք զլանա պատասխանել, այն ձեզանից ընդամենը 1-2 րոպե ժամանակ կխլի: Նախապես շնորհակալություն
  18. Հայոց ընտանեավարության սկզբունքների շուրջ "Աղեկ կին չունի գին" : Հայ ժողովրդական ասացվածքը լավագույնս բնորոշում է հայ կնոջ հարգն ու վարկը, ընտանեկան և հանրային կյանքում նրա տեղի ու դերի բարձր գնահատականը: Եթե կարիք կա ավելի ընդարձակ ու ընդգրկուն մի եզրակացություն, որը Ջիվանուց լավ թերևս ոչ ոք չի ասել. Հայ կանանց ենք պարտականա, թե որ հայ ենք մնացել, Եթե ոչ՝ կորել էինք, անդունդ էինք գնացել, Մեր հավատը, մեր լեզուն նրանցով է զարգացել. Հայ կնոջ սրբությունը ողջ ազգերն են իմացել: Հայ ընտանիքի, հայ կնոջ , ընտանեկան փոխհարաբերությունների , ընտանիքի և հասարակության կապի մասին առանձին դատողություններ, ուշագրավ մտքեր հանդիպում են հայ շատ հեղինակների երկերում: Ընտանեկան դաստիարակության և հատկապես մոր դաստիարակիչ դերի հետ է կապում Գարեգին Նժդեհը հայոց ապագայի կերտումը. գերագույն է մոր՝ հոգեփոխված և ցեղայնացած հայ կնոջ արաքինությունը՝ " նա կոչված է իր երեխայի դաստիարակության միջոցով կառուցելու իր ցեղի ապագան"": Դպրոցական դասագրքերը հաճախ են մեջբերում Մուրացանի դևակերպումը. "Ազգերի զորությունը ընտանիքի մեջ է: Զորավոր է ա´յն ազգը, որ ունի զորավոր ընտանիք. սիրով, միությամբ, առաքինի և հավատարիմ կենակցությամբ, ապրող ընտանիքներ": Պակաս հայտնի է Ռուբեն Սևակի ասույթը՝ " Առողջ սեր, առող սեռ". այսինքն՝ առողջ ընտանիքի միջոցով ազգի առողջացում: Այսօրինակ դրույթները ոչ միայն տեսական-ճանաչողական, այլև գործնական նշանակություն ունեն և հաջողությամբ կարող են կիրառվել հայոց ընտանեվարության խնդիրների լուծման մեջ: Տղամարդը և կինը ոչ միայն ամուսիններ են, հայր ու մայր, նրանք բազում ընկերային դերեր էլ են կատարում՝ քաղաքացի, աշխատակից, հարևան, ղեկավար, ենթակա, անցորդ, ընտրող և այլն: Իսկ ինչ վերաբերում է բուն ընտանիքին, ապա դրա ներսում փոխհարաբերությունների կազմակերպումը, համերաշխության ապահովումը համարվում է կանացի գործառույթներ, իսկ ընտանեկան ապրուստի հայթայթումը, դրսի կապերի վերարտադրությունը՝ այրական: Ճիշտ և ճիշտ հայ ժողովրդական մի ասացվածքի ոգով՝ " Տղամարդ որ կա դրսի պատ է, կնիկ որ կա ներսի պատ է": "Կինը,-նկատում է Ղազարոս Աղայանը-պետք է լինի մայր, ինչպես իր զավակի համար, նույնպես և իր ամուսնու": Այն , որ սա ոչ թե քնարական զեղում է, այլ լուրջ և գործնական խորհուրդ, երևում է Աղայանի բերած օրինակից: Շատ անգամ, գրում է նա, նորահարսը ինքն է ձևանում երեխա և ամուսնուց ակնկալում ծնողական փայփայանք, ինչը մեծ սխալ է: " Այր մարդը երբեք մայրություն անել կարող չէ, այդ հատկությունը կնոջն է հատկացրել բնությունը...Ուրեմն տան մեջ թագավորող սերը բխում է մորից, այլ ոչ հորից, հայրը նույն սիրո մեջ լողացողներից մեկն է": Համատեղ ասխատանքով, աշխատանքի համատեղմամբ ընտանեկան ներդաշնակության ապահովումը նոր խնդիր չէ հայ տեսական մտքի համար: Րաֆֆու " հայ կինը" ծավալուն ակնարկի եզրակացություններից մեկը հենց դա է. "Կինը որպես բաժանում է իր ամուսնու սերը , այնպես էլ բաժանորդը պետք է լինի նրա աշխատությանը: Մեղավորը տղամարդն է որ նրան գործ չի հանձնում: Ներդաշնակ ընտանիք ունենալու համար , մեզ ամենից առաջ անհրաժեշտ է կյանքի բոլոր ասպարեզներում ապահովել սեռային ներդաշնակություն՝ յուրաքանչյուրը իր տեղում և իր դերում : Դա պիտի իրականացվի բնականոն ձևով, սեփական առանձնահատկությունների հաշվառումով: Վալերի Միրզոյան -Հայ ընտանիք Շարունակելի Եկեք քննարկենք Հայ Ընտանիքի խնդիրների, առանձնահատկությունների, դրական և բացասական կողմերի, դերերի ու պարտականությունների բաշխման... մասին: Այստեղ ես մեջբերեցի հիմնականում մեր ժողովրդական ասացվածքները և բազմաթիվ գրողների մտքերը հայ ընտանիքի և հայ կնոջ դերի մասին :Այնուհետև կանրադառնանք հայ տղամարդու դերին ընտանիքում ,երեխաների դաստիարակությանը... և մնացած խնդիրներին Համաձա՞յն եք արդյոք վերը նշվածների հետ : Հիմնավորեք ձեր պատասխանները ,անպայման արտահայտեք Ձեր տեսակետը, քանի որ հարցը շատ լուրջ է և կարևոր :
  19. Voici un modèle de lettre authentique pour ceux qui souhaitent changer d'employeur ! Lettre de démission ! EXCELLENT !! Cette véritable lettre vient de BELGIQUE Monsieur, Je vous prie de bien vouloir considérer la présente missive comme lettre de démission officielle. Je me suis vraiment emmerdé à bosser dans cette boite et c'est surtout de votre faute. Vous êtes le pire chef de service que j'ai eu le malheur de connaître. Vos talents personnels sont virtuellement inexistants, vous êtes incapable de susciter la moindre étincelle de loyauté de la part de vos collaborateurs, vous avez moins de charisme qu'une moquette et je suis certain que le membre moyen de n'importe quel Boys Band est doté d'un meilleur sens des affaires que vous. En plus, vous donnez vraiment l'impression d'être le rejeton d'un mariage consanguin. Je n'ai jamais aimé travailler ici. Mon salaire a toujours été nul et si je suis resté si longtemps, c'est parce que je me suis servi du téléphone et de la machine à timbrer du service courrier pour monter ma propre petite affaire au noir de vente par correspondance. Sans compter que mon beau-frère m'emprunte la voiture de fonction tous les week-ends pour faire le taxi et arrondir ses fins de mois. Ah, et puis j'oubliais le très profitable petit « business » de vente de fournitures de bureau qui me permettait d'installer un stand sur les kermesses et brocantes de la région. On m'a proposé du travail chez l'un de vos concurrents directs. En fait, on me l'a proposé depuis plus d'un mois mais j'ai eu besoin de cette période pour finir de photocopier toutes vos archives clientèle confidentielles ainsi que tous vos bilans. N'espérez pas me traîner en justice sous le prétexte fallacieux d'une quelconque opération d'espionnage industriel. Je vous signale que j'ai en ma possession, conservés dans un endroit sûr, tous les négatifs des photos prises à la dernière fête du bureau. Si vous souhaitez ne pas mettre votre mariage en péril, je vous suggère de vous tenir à carreau. Quant aux négociations concernant mon préavis, je vous laisse seul juge. Vous pouvez me libérer dès aujourd'hui (avec le solde de mes congés et une généreuse prime de départ) et vous n'entendrez plus parler de moi. D'un autre côté, il est fort possible que vous vouliez suivre la procédure et m'obliger à rester le temps du préavis stipulé dans mon contrat. Dans ce cas, il est fort possible qu'au cours de cette période je sois pris de violentes crises du syndrome de Tourette et que je sois alors incapable de me retenir de cracher partout, d'injurier les clients, voire d'interrompre les rendez-vous avec de futurs partenaires financiers. A vous de voir. Cordialement. PS : Tu pues
  20. Մարիամ վերջը որոշեցի էս տեստը ֆորումում էլ դնել http://www.hr-portal.ru/pages/Hu/logika.php
  21. Детектор лжи За исключением дыхания, ни одну из функций организма, проявляющихся в состоянии сильного эмоционального возбуждения, невозможно контролировать усилем воли, если не учитывать тех заявлений , которые делают на этот счет йоги. К сожалению, ученые еще не провели убедительных проверок способности йогов контролировать циркуляцию крови и пищеварения. В любом случае можно сказать, что подавляющее большинство людей не способно контролировать функции своих внутренних оргонов. Поэтому оргонические изменения являются наиболее надежным призноком эмоционального состояния. Чтобы провести более точную оценку этих оргонических изменений, професор Джон А. Ларсон изобрел настолько чувствительный аппарат, что он позволяет обнаруживать мельчайшие изменения давления крови, частоты дыхания и проводимости кожи. Профессор Леонард Килер, усовершенствоваший этот аппарат, назвал его " полиграфом", поскольку он вычерчивал график каждого из этих измерений. Способность полиграфа обнаруживать даже слабо выраженные эмоции сделала его известным как "детектор лжи". Конечно, в действительности он не обнаруживает ложь. Он обнаруживает те органические изменения, которые обычно сопровождают высказывания лжи. Мы говорим " обычно", поскольку большенство людей, которые лгут, сделают это из страха. Мы не можем сказать " всегда", поскольку небольшое число людей, так называемых психопотических личностей, могут не ощущать вины ни при высказывании ложных заявлений вины ни при нарушении законов. Идентичность страха и гнева. Полученные на полиграфе результаты показывают, что страх и гнев невозможно отличать по непроизвольным реакциям. Вобоих случаях сердце бьется сильнее и быстрее, в кровь выделяется адреналин, кожа краснеет, приостанавливается пищеварение, выделяется пот, во рту пересыхает, повышается давление крови в конечностях и голове. По существу, та же схема оргонических изменений, что типична для страха, типична и для гнева. Дополниетельные свидетельства их идентичности можно обнаружить во временами нерешительном поведении напуганных взрослых. Будучи возбужденными угрожающим раздражителем, они колебаются между реакцией атаковать и бежать, причем лишь в мускульных изменениях проявляется переход от одной позиции к другой.
  22. ԱՐԱ ԳԵՂԵՑԻԿ ( հատված) Մտնում է Արան շքախմբով: Կողքին Վաշտակ զորավար, ետևից Վարուժան բռնած լայնալիճ աղեղը, ապա Արամանյակ՝ ձեռքին կապույտ կերպասյա կտորով փաթաթված մի ծանրոց: Բազմությունը խոնարհվում է: Սպառազեն շքախումբը կանգնում է դռների մոտ: Արա, Վաշտակ, Վարուժան և Արամանյակ առաջ են գալիս: Նինոս իջնում է գահից և Արայի հետ ողջագուրվում: ԱՐԱ Ողջո՜ւյն քեզ, Նինոս , իմ հայր , և բարեկամ, Ողջույն քեզ, լուսամայրդ Շամիրամ, Բերել եմ ձեզ շնորհքը մեր հայկական աստվածների Եվ օրհնությունը իր բարեկաթ արքայամոր: ՆԻՆՈՍ Գեղատեսիґլ Արա,Բահաґլ թող քեզ լուսավորի Թող նետդ հար դիպոґւկ լինի , աշխարհըդ ՝ բախտավոր: Ողջո՜ւյն , Վաշտակ, բարի է ժամերդ ժամանման: (Վաշտակը վերցնում է ծանրոցը Արամյակից) ՎԱՇՏԱԿ Ո՜վ իմաստուն Նինոս, հրամայիґր , Թող վերցնեն համեստ այս առարկան: Այս աղյուսի վրա բևեռագիր Հիշատակված են ընծաներն աստվածաընտիր , Որ քեզ համար բերել է իմ հայոց արքան Ի տըրիտուր քո վեհ ուշադրության: ՆԻՆՈՍ Դու ինքըդ , ո՜վ Վաշտակ, ազնիվ ձայնովըդ ընթերցիր: ՎԱՇՏԱԿ (Կարդում է աղյուսը) "Վահագն է վեհ աստված վիշապաքաղ Եվ Անահիտ է ոսկեմայր յուր ամուսին: Արան արքան է հայոց և Արամա որդին Եվ թոռնորդին Հայկա, - Արան ասում է. ես աստվածներիս կամքով, Ընծայեց իմ դաշնակից Նինոս թագավորին Երեք հազար նժույգ փռուգիական թամբասարքով Երեք հազար արջառ, երեք հազար երինջ, Երեք անգամ երեք հազար ոչխար և այծ, Որ արքենի հրամանով ենք հավաքված Անահիտի մեհենական արոտավայրից, Արան ասում է. ես այս ամենից բացի, Շամմուրամատ հըզոր տիկնոջն ընծայեցի Երեք տասըն տաղանդ ոսկի սոփերական, Երեք տասըն ակնազարդ, ապարանջան, Երեք տասըն կապիճ այրարատյան որդան կարմիր, Արան ասում է . ես այս բարիքն արքայական Ընծայեցի ի հաստատումն սիրո և միության": ՆԻՆՈՍ Ով քա՜ջ Արա, առատաձերն, աշխարհաշեն, Քո ընծաները ճոխ ուրախացնում են իմ հոգին. Ի քար կը սեպագրեմ , որ սերունդներն առմիշտ հիշեն : ՇԱՄԻՐԱՄ Իբրև ընծա շատ պերճ էր, արժանի գովասանքին, Իբրև հարկատվություն աղքատ էր չափազանց: ԱՐԱ Չքնաղ Շամիրամ, Ինչո՞ւ ես ինձ վիրավորում, Ինչո՞ւ իմ ընծաները " հարկ" ես անվանում Մի՞թե պարտվել են քո զորքից գնդերը հայկազանց: Մի՞թե ես չեմ պայազատել իմ աշխարհում ազատ Իմ նախահայրերին : Վաղընջական հընում Բախվել են, ճիշտ է, մեր դյուցազնական նախնիք, Եվ հաղթության արևն երջանիկ Մեկ ձեզ է փայփայել Մեկ մեզ փայփայել: Արդ Մեծ Նինոս և իմաստուն իմ հայր Արամ, Իրենց աստվածների անմահ կամաց վայել, Դարձան իրար ընկեր և բարեկամ. Այդ էր օգուտը արամյան երկրի, Օգուտն էր այդ և ասորաց երկրի: Եվ ես, Արա և Արամյա որդին և զարմ Խալդյան , Եվ չեմ սովոր քամահրական այդ բարբառին : Հոժար սրտով եկել եմ ես Ասորեստան, Եվ ձեզ բերել եմ ոչ թե հարկ ըստրկության Այլ ընծաներ հավասարից հավասարին: ԱՄՍԱՐ Նա հանդգնում է թագուհու դիմաց: ՆԻՆՈՍ Այդ ո՞ր ստրուկն էր հոխորտաց: Հանգստացի՜ր, ով դյուցազունդ, թագուհին Քամահրելու մտադրություն չուներ: Հրամայում եմ, ավագնեґր և պալատականնեґր, Երկրպագեґլ իմ դաշնակցին և ինձ հավասարին: (Արայի ձեռքից բռնում և նստեցնում են գահի վրա իր կողքին: Բոլորն ընկնում են բերանքս ի վայր, բացի Բահալի քրմապետից: Շամիրամ հափշտակված նայում է Արային) : ՇԱՄԻՐԱՄ Լսո՞ւմ ես, քրմապետ , Նինոս հրամայեց. Երկրպագիґր: ( Քուրմը կատարում է հրամանը: Արտաբան, Ասմար և Նինար խոսում են շշուկով): ԱՍՄԱՐ Ես բան չհասկացա: ԱՐՏԱԲԱՆ Նա նրա ուժն է ստուգում: ՆԻՐԱՐ Եվ կռահեց: ՎԱՇՏԱԿ Ազնի՜վ Նինոս, թոґղ քո սրտով Բահալ քեզ տա ՇԱՄԻՐԱՄ Վաշտաґկ, դիմում եմ քո միջնորդության. Ինձ հաշտեցրոґւ հայոց արքայի հետ: Եթե ինձ թույլ տա վեհասիրտ Արան, Ես անպաճույճ խոսքով, իսկույն ևեթ , Կըբացատրեմ իմստն իմ կատակի: Դա մի քմահաճույք էր կանացի: Ներիґր ինձ վեհ Նինոս, և դուք ազնիվ կոչնակներ, Լսել էինք համբավը Արայի գեղեցկության, Տեսնում ենք արդ, որ նա յուր համբավից կանգնած է վեր, Եվ իմ սրտում ծնվեց ահա բնական, Թեպետ և ոչ խոհեմ մի ցանկություն, Տեսնել հայոց թագավորի հոգին. Արդյոք նմա՞ն է դիցական կերպարանքին, Եվ ես հանդգնեցի դիպչել նրա հոգուն: Նա բռնկվեց, աչքերի մեջ, փայլատակեց Եվ յուր արքայական փայլով բազմապատկեց Մարմնի գեղեցկությունը : Դուք տեսաք Շքեղ հոգի շըքեղ կեղևի տակ: ԱՐԱ Ներիґր ինձ , վեհդ Շամիրամ, ես բարկացա: ՇԱՄԻՐԱՄ Օ՜, ոչ, շնորհակալ եմ քեզանից , արքաґ, Դու բարկության պահին այնքա էիր գեղեցկատես , Որ ես պատրաստ եմ բարկացնել քեզ վերստին, Եթե լոկ դա չըվնասեր տերունական գործին: ՆԻՆՈՍ ՈՒրախ եմ ես, բարեկամնեґր, որ հաշտվեցինք: Բուռն ամպրոպից հետո Երկինքը առավել է գեղեցիկ, Եվ արդ, աշխարհակալ իմ հարևան, Ի հատումցումն ընծաներիդ առատության, Առ այս աքքատական ակնառու գոտին Եվ նրանից կախիր այս սուրն ահա ոսկեպատյան, Որով կըհարվածես դու քո և իմ ոսոխներին: Քեզ պահապան Բահալ և Անահիտ աստվածուհին: Ադադանաշոґւր, արքունական իմ պահարաններից Ընտրիґր ազնիվ քարեր և կերպասներ ոսկեերիզ Հայոց ավանդապաշտ Արքայամոր համար Եվ թագուհուն չքնաղ՝ Նուարդայի համար, Ընտրիґր, ապա, հայոց թագավորի համար, Շքեղ ռազմակառքեր և փըղոսկրյա մահճակալներ, Ապա հայոց զորքի համար զրահներ, Որ կտավից են յոթնատակ հյուսված, Արմավենու թելից զանգապաններ Եվ այս ամենն, ինչով օժտել է մեզ Բահալ աստված: Այնուհետև հայոց շքախմբի համար, Թող պատրաստեն ճանապարհի առատ պաշար. Պերճապատյան սըրեր և ճոխ ռազմահանդերձ. Արան ինձ լիաբուռ ընծաներով պատվեց: Արա այնպես, որ ասորեստանցիք Չվաստակեն ժլատության համբավը չար, Քանզի ընծան ընծայողի պատվին է հավասար: Մատռվակնե՜ր, բերեք մեզ ըմպելիք: (Ըմպելիքը մատուցում են արքունական ծիսակատարությամբ):
  23. http://www.norserunt.de/main.php?cat=media
  24. На языке юристов слово " ребенок" - а в английском языке даже слово " младенец" - применяется к любому человеку, который не достиг восемнадцати лет. Однако в повседневной речи слово " ребенок" обычно используется по отношению к любому человеку , который еще не достиг юношеского возроста. У психологов слово "ребенок" зачастую используется в юридическом смысле, особенно в названиях книг. Часто это слово употребляется и в повседневном смысле. Однако; строго говоря, детсво - это период между младенчеством и юностью. Поэтому оно начинается приблизительно с трех лет и заканчивается приблизительно в одинадцать. В детсве основные проблемы, которые стоят перед ребенком и его опекунами, носят межличностный характер. Он должен выработать у себя понятие о справедливости и несправедливости. У него должны появиться превые друзья. Он будет эмоционально реагировать на других членов своей семьи.Будет общатсься с учителями, которые являются первыми взрослыми - неврачами, которым ему придется подчиняться, за исключением родителей и бабушек-дедушек. С приходом в школу ему придется соревноваться и сотрудничать со своими одноклассниками. ПРЕВЫЙ ОПЫТ ОБЩЕСТВЕННОГО ПОВЕДЕНИЯ В ранном детстве дети начинают вести себя в общественном плане так, что можно при первом рассмотрении представить себе их последующее поведение в обществе. Болшинство из них проявляет избыток качеств, являющихся достоинствами при умеренном их употреблении. Ребенок еще не обучен правильному соотношению и стилю своих действий и отношений. Негативизм является формой поведения, при которой ребенок сопротивляется власти взрослых. Называемая " упрямством", эта форма поведения делает общение с маленьким ребенком не простым делом. Эта форма ( так называемый "этап ,,нет-нет" ), достигающая своего апогея в возрасте трех лет, - настолько обычное явление, что ее следует рассматривать как норму. Негативизм является результатом нетерпимости взрослых k поведению тех детей, речь которых является настолько беглой, что заставляет взрослых забывать, насколько дети еще остаются детьми .Ребенок реагирует на агрессивные выговоры, отказываясь повиноваться требованиям бзрослых. После четвертого года жизни негативизм уменьшается. К тому времени взрослые, окружающие ребенка, начинают уважать его индивидуальность, ребенок, начинает понимать, что для него выгоднее повиноваться. Соперничество - еше один вид первого опыта поведения в обществе. В три года ребенок интересуется игрушками самими по себе. В четыре года он начинает ревновать к любому ребенку того же возраста , который проявляет интерес к его игрушкам. А в пять лет ребенок начинает ревновать к похвалам, которые даются другим за хорошие или быстро сделанные рисунки, домики и так далее. К шести годам дух конкуренции развивается уже достаточно сильно. К числу агрессивных форм поведения относится такое, когда дети дразнят ког-нибудь или ведут себя драчливо. Когда человека дразнят - это попытка разозлить его, считать адекватным лишь против лицемеров и лжецов, однако дети используют это средство в своих интересах. Если физически атакуют более слабого человека с намерением причинить ему боль, такие действия являются непростительным хулиганством. Дети, которые совершают эти виды агрессии, зачастю страдают от чувства приниженности или отсуствия безопасности. Чувствуя себя мишенью для более взрослых детей, а то и вообще взрослых, они имитируют своих предполагаемых или реальных мучителей и приносят страдания еще более беспомощным детям или животным. Ревность испытывают почти все маленькие дети. Под этим понимается чувство негодования, отличающееся от зависти. О зависти говорится, когда у кого-то есть что-то, а о ревности - когда у кого-то есть кто-то. Обычно начинают ревновать при рождении братьев или сестер. Ребенок постарше не хочет делиться своей матерью с " вновь прибывшим". Дети-дошкольники проявляют ревность по отношению к младшим братьям и сестрам многими способами. Они способны атаковать их физически. Могут игнорировать их присутсвие и даже вообще отрицать их существование. Иногда дети не проявляют ни один из этих явных признаков ревности по отношению к своим братьям и сестрам, а вместо этого изменяется вся их личность в целом. Они могут перейти на такие виды инфантильного поведения, как мочиться в постель или сосать палець. Они могут начать отказываться есть или проявлять общую капризность. Притворяться больными или испуганными, они требуют материнского внимания, которым хотели бы обладать единолично. Пик ревности приходится на возраст от трех до четырех лет. Статистика показывает, что из трех ревнующих детей двое - девочки. Дети с более высоким интеллектоù проявляют больше ревности, чем менее умные дети. Ревность чаще возникает в тех случях, когда разница в возрасте между братьями и сестрами лежит в пределах от полутора до трех с половиной лет. Самый старший ребенок в семье чаще ревнует, чем его младшие братья и сестры. Когда-то он был центром внимания, а у рожденного поэже уже в момент рождения были братья и сестры постарше, поэтому он более сдержанно относится к необходимости делить родительскую любовь. Однкако ревность даже самого старшего ребенка не обязательно развивается. Широко распространено мнение, что подобного отношения к новорожденному можно избежать, подготовив ребенка к рождению младшего члена семьи. Однако психологические экзперименты показывают , что такая подготовка не играет определяющей роли в возникновении ревности. Многие маленькие дети проявляют ревность по отношению к другим членам семьи, а не только к младшим братьям и сестрам. Ввиду того, что ребенок постоянно связан с матерью, иногда он начинает считать, что она ему принадлежит. Поэтому проявляет негодование к ее привязанности к его отцу и ревнует по отношению к нему. Бывает и так, что братья и сестры помоложе оказываются недовольными теми привилегиями, которые предоставляются детям постарше. Они начинают завидовать, особенно если родители ругают, применяя сравнение с более старшими братьями и сестрами. Ревность постепенно уменьшается приблизительно в возрасте пяти лет по мере того, как у ребенка появляются интересы вне дома.
×
×
  • Create New...