Satenik

fidayin-1961, այս հոդվածը հատկապես Ձեզ է անհրաժեշտ կարդալ, որպեսզի կեղծ սրբապաշտությամբ չզբաղվեք այնտեղ, որտեղ պետք չէ: Հայաստանում քրիստոնեության ընդունման հոգևոր նախադրյալները http://www.noravank.am/am/?page=analitics&nid=13

Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հայկական ժողովրդական առածներում *** Չանեմ, չհավանեմ: *** Վատ օրը կը լավանա, վատ մարդը չի լավանա: *** Աչքդ մենակ քե'զ ա լիս տալի: ** Վրեդ գառան մորթի ես առել, տակից գազան ես: *** Կարմիր կովը իր կաշուցը դուս չի գա: *** Իշի տռտռուկը (վայրի բանջար) մանիշակի տեղ ա անց կացնըմ: *** Լեզուն չըլնի, ագռավները աչքերը կը հանեն: *** Ո'չ մարդանման, ո'չ մարդահավան: *** Ներքևը չեմ նստի, վերևումն էլ տեղ չկա: *** Իշից վեր ա ընկել, է'լ "չոշ-չոշը" չի կտրըմ: *** - Ագռավ, խի՞ ես շորորըմ: - Կաքավ եմ: - Բա էդ խի՞ ես ք.. ուտում: - Անճար եմ: *** Դռնեն վռնդես, հերթեցեն ներս կընկնի: *** Գելը բուրդը կը փոխե, բնութքը չի փոխե: *** Երեսին ձվածեղ եփեն, չի ուտվի: *** Էրեսին աշողը կը կշտանա: *** Քոռի ի՞նչ վեջն ա թե՝ մոմը թանգ ա: *** Ցանածդ կը քաշես: *** Ինչ որ բրդես՝ գդալդ կուգա: *** Քոռն ինչպես կաշե Աստծուն, Աստված էլ էնպես կաշե քոռին: *** Էլած աչքը տեղի չի գա: *** Լավ ա մարդու աչքն էլնե, քան անունը:

Сабиха Гёкчен на самом деле была одним из тех чудом выживших армянских детей, которые потеряв своих родителей в годы Геноцида, оказались в иностранных приютах. Ее взял к себе на воспитание-зомбирование Ататюрк, увез в Анкару, назвал ее новым именем Сабиха, а в 1934-ом, когда в Турции вышел закон о том, что у всех должны быть свои фамилии, дал ей фамилию Гёкчен, что в переводе с турецкого означает "небесная". Девочку, как и многих детей армян, отуречили, исламизировали, по воле Ататюрка дали ей военно-воздушное образование, словом вырастили ее с психологией "дочери отца турок". Она стала первым военным летчиком в истории турок. Она стала национальным героем страны. Эта несчастная зомбированная янычарка не одну тысячу курдов уничтожила бомбами из своего самолета, благодаря чему "отец народа" поднял ее на пьедестал национальной героини Турции. Она страдала периодической болезнью. Перед своей смертью Ататюрк сообщил дочери, что ее болезнь будет сопровождать ее всю жизнь. Говорят, когда хочешь лучше понять каков народ, нужно смотреть на его героев, кто они и чем прославились. У турок в этом плане судьба сложилась весьма уродливым образом. "Отец народа" прививавший своему народу ненависть и нетерпимость к армянам, или как они нас называют "гявурам", обвел вокруг пальца свой же народ, сделав символом национальной гордости турок именно выходца из среды гявуров, армянку, превращенную в зомби. А смерть Гранта Динка находится в непосредственной связи в том числе и с этой историей. В номере стамбульской газеты "Акос", от 6 февраля 2004 года, вышла статья о Сабихе Гёкчен. Это стало очень сильным ударом по турецкому самосознанию, построенному на многоэтажной лжи. На это прореагировал аж Генштаб Турции в виде жесткого заявления. Ведь Грант Динк был прав, когда говорил, что если турецкое государство падет, то это произойдет из-за кризиса турецкого самосознания. http://artsakh.info/forum/viewtopic.php?t=1485 http://pda.utro.ru/articles/2007/10/02/684320.shtml http://www.azg.am/?lang=RU&num=2004082402

Հովհաննես Ա Մանդակունի,Սուրբ Հովհան Մանդակունի, հինգերորդ դարի եկեղեցական նշանավոր գործիչ և մատենագիր: Ծնվել է մոտավորապես 403 թ. Տուրուբերանի Արշամունիք գավառի Ծախնոտ գյուղում: Եղել է Մաշտոցի և Սահակի արժանավոր սաներից, բարձրագույն կրթություն ստացել հունական մշակույթի կենտրոններում՝ ձեռք բերելով հունարեն լեզվի և քրիստոնեական գրականության խոր իմացություն: 478 թ., յոթանասունհինգամյա հասակում, բարձրացել է հայոց հայրապետական գահին: Ոգեշնչողն է եղել և մասնակիցը Վահան Մամիկոնյան սպարապետի գլխավորած հայ երկրորդ ազատագրական պատերազմի: Խոսրովակերտի ճակատամարտում (482 թ.) ձիուց վայր է ընկել և վնասվածք ստացել: Շուրջ 12 տարի վարելով հայոց կաթողիկոսի պաշտոնը՝ զարկ է տվել եկեղեցաշինությանը: Նրա խորհրդով է Վահան Մամիկոնյանը վերաշինել Վաղարշապատի կաթուղիկեն: Վախճանվել է 490 թ. և թաղվել Շիրակի Բեռնոս գյուղում: Մեծ է Մանդակունու ներդրումը հայ եկեղեցական մատենագրության մեջ: Նա կարգավորել է ժամագիրքը, Մաշտոց ժողովածուն հարստացրել բազմաթիվ օրհնություններով ու ծիսական կարգերով: Նրան են պատկանում Ժամագրքի մաս կազմող "Զարթուցեալքս ամենեքեան" քարոզը, "Զքէն գոհանամք" աղոթքը, Մաշտոց ծիսամատյանի մեջ մտած մկրտության, պսակ, խաչ, եկեղեցի, հիմնարկեքի, ավազան, սկիհ, մաղզմա, գիրք և պաշտամունքի հանդերձ, ժամահար, ինչպես նաև՝ սրկավագ, քահանա, եպիսկոպոս օրհնելու կարգերը: Հունարենից թարգմանել է Գրիգոր Նազիանզացու պատարագամատույցները, որոնցից մեկը (սխալմամբ վերագրված Աթանաս Աղեքսանդրացուն) 5-րդ դ. վերջին քառորդից սկսած մինչև 10-12-րդ դդ. հայ եկեղեցում համընդհանուր կիրառում ստացած պատարագն է եղել: Մատենագիտական հին ցանկերը Մանդակունուն համարում են բավական թվով շարականների հեղինակ:

Սուրբ Հովհան Մանդակունի, Հովհաննես Ա Մանդակունի, հինգերորդ դարի եկեղեցական նշանավոր գործիչ և մատենագիր: Ծնվել է մոտավորապես 403 թ. Տուրուբերանի Արշամունիք գավառի Ծախնոտ գյուղում: Եղել է Մաշտոցի և Սահակի արժանավոր սաներից, բարձրագույն կրթություն ստացել հունական մշակույթի կենտրոններում՝ ձեռք բերելով հունարեն լեզվի և քրիստոնեական գրականության խոր իմացություն: 478 թ., յոթանասունհինգամյա հասակում, բարձրացել է հայոց հայրապետական գահին: Ոգեշնչողն է եղել և մասնակիցը Վահան Մամիկոնյան սպարապետի գլխավորած հայ երկրորդ ազատագրական պատերազմի: Խոսրովակերտի ճակատամարտում (482 թ.) ձիուց վայր է ընկել և վնասվածք ստացել: Շուրջ 12 տարի վարելով հայոց կաթողիկոսի պաշտոնը՝ զարկ է տվել եկեղեցաշինությանը: Նրա խորհրդով է Վահան Մամիկոնյանը վերաշինել Վաղարշապատի կաթուղիկեն: Վախճանվել է 490 թ. և թաղվել Շիրակի Բեռնոս գյուղում: Մեծ է Մանդակունու ներդրումը հայ եկեղեցական մատենագրության մեջ: Նա կարգավորել է ժամագիրքը, Մաշտոց ժողովածուն հարստացրել բազմաթիվ օրհնություններով ու ծիսական կարգերով: Նրան են պատկանում Ժամագրքի մաս կազմող "Զարթուցեալքս ամենեքեան" քարոզը, "Զքէն գոհանամք" աղոթքը, Մաշտոց ծիսամատյանի մեջ մտած մկրտության, պսակ, խաչ, եկեղեցի, հիմնարկեքի, ավազան, սկիհ, մաղզմա, գիրք և պաշտամունքի հանդերձ, ժամահար, ինչպես նաև՝ սարկավագ, քահանա, եպիսկոպոս օրհնելու կարգերը: Հունարենից թարգմանել է Գրիգոր Նազիանզացու պատարագամատույցները, որոնցից մեկը (սխալմամբ վերագրված Աթանաս Աղեքսանդրացուն) 5-րդ դ. վերջին քառորդից սկսած մինչև 10-12-րդ դդ. հայ եկեղեցում համընդհանուր կիրառում ստացած պատարագն է եղել: Մատենագիտական հին ցանկերը Մանդակունուն համարում են բավական թվով շարականների հեղինակ:

Նաղաշ Հովնաթան - գրիչ, նկարիչ, բանաստեղծ, աշուղ, ծնվել է 1661թ. Նախիջևանի Շոռոթ գյուղում: Հովնաթանյան նկարիչների ընտանիքի քահանա Հովհաննեսի կրտսեր որդին է, Նաղաշ Հակոբի (աշուղ, մանրանկարիչ և գեղանկարիչ) հայրը, Հովնաթան Հովնաթանյանի պապը: Նախնական կրթությունը ստացել է հոր մոտ, այնուհետև սովորել է Ագուլիսի Ս. Թովմա վանքի դպրոցում, որտեղ էլ կատարել է նկարչական առաջին քայլերը: Ի հայտ եկած ստեղծագործական կարողություններն ավելի ուշ դրսևորվել են նաև հաստոցային և մոնումենտալ գեղանկարչության բնագավառներում, ճանաչվել է որպես հմուտ նկարիչ և վաստակել "նաղաշ" (արաբ. զարդանկարիչ) պատվավոր տիտղոսը: Նաղաշ Հովնաթանը որոշ ժամանակ ապրել և ստեղծագործել է Երևանում, գրել "Գովասանութիւն Երևանայ քաղաքին" տաղը: Վրաց աղբյուրների վկայությամբ XVII դ. վերջին և XVIII դ. սկզբին աշխատել է Թիֆլիսում, ունեցել է արվեստանոց, աշակերտներ, ստեղծել դիմանկարներ, սրբապատկերներ, դարձել Քարթլիի Վախտանգ VI թագավորի պալատական երգիչն ու նկարիչը, ձևավորել նրա նորակառույց պալատը: 1710-ական թթ. հրավիրվել է Էջմիածին, նկարազարդել Մայր տաճարը (ավարտել է 1720-ին): ՈՒշագրավ են տաճարի բեմի եզրապատի Աստվածամոր և առաքյալների պատկերները: Վերջիններս առանձնանում են ազգային տիպականացմամբ, դիմանկարչական մեկնաբանումներով, ֆիգուրների գրաֆիկ ընգծվածությամբ: Նաղաշ Հովնաթանի գրական ժառանգության առավել հարուստ և ամբողջական ձեռագրերը պահպանվում են Երևանի և Վիեննայի Մխիթարյանների մատենադարաններում: Նրա բանաստեղծությունները գրված են սիրո, ուրախության ու խնջույքի, երգիծական ու խոհախրատական մոտիվներով: ՈՒնի նաև կրոնածիսական տաղեր: Օգտվել է ժողովրդական բանահյուսությունից, գրել ժամանակի ժողովրդական լեզվով: Նաղաշ Հովնաթանը միջնադարի նշանավոր բանաստեղծներից է, XVII դ. հայ աշուղական պոեզիայի հիմնադիրը: Մահացել է 28.10.1722, Շոռոթ գյուղում:

Koнстандина Ерзнкаци называют певцом природы и любви. О жизни этого средневекового лирика сохранилось очень мало сведений. Родился в г. Ерзнка гавара Екегяц Великой Армении в 1250-ые годы, умер между 1314-1328гг. Предполагается, что первые годы учебы он провел в одной из знаменитых школ при Тирашенском монастыре близ Ерзнка. Стал ли Костандин монахом или остался мирянином, неизвестно. Костандин Ерзнкаци - основоположник средневековой армянской любовной лирики. Имея в виду только одну его поэму "Весна", Валерий Брюсов писал: "По силе, по энергии стиха и языка поэма сделала бы честь любой литературе Западной Европы того века, и Европе даже нечего ей противопоставить. А по духу, проникающему поэму, она всеми своими частями принадлежит великому веянию Возрождения...". ՏԱՂ ԳԱՐՆԱՆ ԱԶՆԻԻ Է Ահա եղև պայծառ գարուն, Հոտըն բուրեաց անուշ վարդուն, Ձայնըն քաղցրիկ գայր պլպուլուն, Եւ եղանակըն հաւերուն: Ծաղկանց դաշտերըն գունըզգուն, Սըփռին տերևքըն ծառերուն, Յորդորեցան ջուրք գետերուն, Լողան ձըկունք ի մէջ ծովուն: Տերև սըփռին առաւօտուն, Ցօղն ի վերայ իջեալ յամպոյն, Նա ես՝ պըլպուլն ի քո սիրուն Եմ քան զալիդ ի մէջ ծովուն: Պըլպուլ նըստեալ վերայ վարդին, Եղանակէր նա քաղցրագուն՝ Առաւօտէ մինչ իրիկուն. Խև էր եղել վասըն հոտուն: Աղաղակէր պըլպուլն ի վարդն. - Առանց քեզ յո՞նց ելնում ի հուն. Հանց քաղեցիր զշունչս ու հոգիս՝ Այլ չի մնաց երեսս գուն: Հանց ողորմուկ ի վարդն ասաց. - Իմ լուսատու արևըն դու, Աստղըն զօհալ և մուշտարի, Շամս ու ղամարի իմ թաճըս դու: Տպազիոն և շափիւղայ, Ակըն սուտակ և շիկագուն, Դու ես քաղաք Չինումաչին, Մարդիկ ի քեզ յուշ կու մըտնուն: Եկայք մանկունք ի պաղչանին, Ծաղկունքըն ի մէջ վըրան զարնունք, Ղումրին երգէ մեզ եղանակ՝ Թ'այսօր եղև պայծառ գարուն: Այսօր մարդիկ ուրախանան, Որտեղ ընկեր ունին սիրուն, Նոքա ի սէր մեր ժողովին, Քաղցրիկ խըմեն յանուշ գինուն: Չինարըն ու նունուֆարըն, Նարգիզ ծաղիկըն խայտագոյն, Մուրտըն, շուշան ու բրաբիոն Եւ ըռահանն խիստ սիրուն: Ծաղկունք սըփռին հարիւր հազար, Կանաչ, կարմիր և գունըզգուն, Թըռչունք ի յօդըս վերանան. Որհնեն զաստուածն ամենեցուն: ПЕСНЯ ЧИСТОЙ ВЕСНЫ Опять сверкает солнце в небе, Горят цветы в садах земных, И всюду слышен птичий щебет, Песнь соловьев и птиц иных. Опять цветы вдали на взгорьях Пестреют, как всегда весной, И рыбы устремились к морю В раскованной воде речной. Природа суть свою раскрыла, Не утаив от нас щедрот, И, опьяненный розой милой, Влюбленный соловей поет: "Ты свет мой ясный в мире сером, На свете белом ты одна. Юпитер мой, моя Венера, Ты солнце в небе и луна. Не отвратишь ты увяданья, Как я осенний свой отлет, Но мысль о нашем расставаньи Теснит в груди моей дыханье И мне покоя не дает. Ты рдеешь ярче всех рубинов, Ты благороднее, чем лал, Ты - сказочнее Чинмачина, Я свой рассудок потерял!" ... Друзья, скорей друзей зовите, Пусть все откликнутся на зов. В сады весенние идите, Шатры постройте из цветов. Сойдитесь поскорее, други, Ликуя, что пришла весна. Друг другу протяните руки, Налейте сладкого вина. Нарцисс - цветок пестроцветущий, Лилея, гиацинт, рейхан Красуются в зеленой пуще, И воздух их дыханьем пьян. И маки алые пылают, И ликованью нет конца, И птицы звонко восхваляют Благословенного творца. Перевод Н. Гребнева ______ Лал - рубин. Чинмачин - Китай, здесь употребляется как обозначение далеких сказочных стран.

Արթուր, Վասպուրի էն գոզալական ավատարն ինչո՞ւ չի բացվում:

Слышала всего один раз, по ТВ, и была потрясена. Мне показалось это гениальная исполнительница и актриса. В Ереване искала ее диски, но нигде их нет. Кто-нибудь слышал эту певицу? Встречались ли вам ее диски ... в Москве, к примеру? Хоть закажу что-ли.

Կապուտիկյան Սիլվա (Սիրվարդ) Բարունակի (ծնվել է 20. 1. 1919-ին Երևանում) - հայ բանաստեղծուհի, հասարակական գործիչ: 1941-ին ավարտել է ԵՊՀ բանասիրական ֆակուլտետը: 1950-ին Մոսկվայի Մ. Գորկու անվան գրականության ինստիտուտի բարձրագույն դասընթացները: 1970 - Հայաստանի մշակույթի վաստակավոր գործիչ: 1980 - Վրաստանի Հանրապետության մշակույթի վաստակավոր աշխատող: 1994 - Հայաստանի ԳԱԱ անդամ: 1944-ին հրատարակվել է Սիլվա Կապուտիկյանի առաջին գրքույկը՝ "Երկու զրույց", այնուհետև 1945-ին "Օրերի հետ", 1947-ին "Զանգվի ափին", 1949-ին "Այս իմ երկիրն է", 1951-ին "Իմ հարազատները" (1952-ին ռուս.հրտ. "Սրտաբաց զրույց", ԽՍՀՄ պետական մրցանակ) ժողովածուները: Կապուտիկյանի ստեղծագոտծության մեջ միշտ կենտրոնական տեղ է գրավել հայրենիքի թեման, որը գնալով խոարցել է "Մտորումներ ճանապարհի կեսին" (1961), "Յոթ կայարաններ" (1966), "Դեպի խորքը լեռան" (1972) ժողովածուներում: Այստեղ արտացոլվել են հայ ժողովրդի պատմական ճանապարհի փիլիսոփայությունը, նրա հավատը ապագայի հանդեպ, նրա ստեղծագործ էությունը: Կապուտիկյանի ստեղծագոտծության հիմնական թեմաներից է սերը. նրա քնարերգությունը սիրո հոգեբանության յուրօրինակ արտահայտություններից է հայ պոեզիայում: Սփյուռքի գաղթավայրերում կատարած շրջագայությունից հետո Կապուտիկյանը գրել է "Քարավանները դեռ քայլում են" (1964), "Խճանկար հոգու և քարտեզի գույներից" (1976) և այլ ուղեգրություններ: Սիլվա Կապուտիկյանը հեղինակ է նաև մանկական բանաստեղծությունների: Հանդես է գալիս ժամանակի կարևորագույն խնդիրներն արծարծող հրապարակախոսական հոգվածներով: Կապուտիկյանի ստեղծագործությունները թարգմանվել են բազմաթիվ լեզուներով: ՈՒնի ռուսերեն ավելի քան 20 ժողովածու: ԽՍՀՄ պետական (1952), Հայաստանի պետական (1988), Նոսիդեի անվան միջազգային (Հռոմ, 1989) մրցանակներ: ԽՈՍՔ ԻՄ ՈՐԴՈՒՆ Այս գարնան հետ, այս ծաղկունքի, Այս թռչնակի, այս առվակի, Հետն այս երգի ու զարթոնքի Բացվեց լեզո՜ւն իմ մանկիկի: ՈՒ թոթովեց բառ մի անգին Հայկյան լեզվից մեր սրբազան, Ասես մասունք հաղորդության Դիպավ մանկանս շրթունքին... - Լսի'ր, որդիս, պատգամ որպես Սիրող քո մոր խո՜սքը սրտանց, Այսօրվանից հանձնում եմ քեզ Հայոց լեզո՜ւն հազարագանձ: Կտրել է նա, հանց աստղալույս, Երկինքները ժամանակի, Շառաչել է խռովահույզ Սլացքի հետ հայկյան նետի, ՈՒ Մեսրոպի սուրբ հանճարով Դարձել է գիր ու մագաղաթ, Դարձել է հո՜ւյս, դարձել դրո՜շ, Պահել երթը մեր անաղարտ... Նրանո'վ է մրմրնջացել Հայ պանդուխտը վերքն իր սրտի, Նրանո'վ է որորտացել Կռվի երգն իմ ժողովրդի, Նրանո'վ է մայրս ջահել Ինձ օրորոց դրել մի օր, Հիմա եկել, քե՜զ է հասել Նրա կարկաչը դարավոր... Բա'ց շուրթերդ, խոսի՜ր, անգի'ն, Ժիր դայլայլի՜ր, ի'մ սիրասուն, Թող մանկանա' քո շուրթերին Մեր ալեհե՜ր հայոց լեզուն... Պահի'ր նրան բարձր ու վճիտ, Արարատի սուրբ ձյունի պես, Պահի'ր նրան սրտիդ մոտիկ, Քո պապերի աճյունի պես, ՈՒ ոսոխի զարկիցը սև Դու պաշտպանի'ր կրծքով նրան, Ինչպես մո՜րդ կպաշտպանես, Թե սո'ւր քաշեն մորդ վրան, ՈՒ տե'ս, որդիս, ո'ւր էլ լինես, Այս լուսնի տակ ո՜ւր էլ գնաս, Թե մո'րդ անգամ մտքիցդ հանես, Քո մա՜յր լեզուն չմոռանա'ս:

Հրատարակիչ՝ Մալաթիայի Ս. Աստվածածին եկեղեցու Ծխական Խորուհուրդ ՏԵՐՈՒՆԱԿԱՆ ԱՂՈԹՔ Հա'յր մեր, որ երկնքում ես, թող սուրբ լինի Քո անունը, թող Քո արքայությունը գա. թող Քո կամքը լինի երկրի վրա, ինչպես որ երկնքում է. մեր հանապազօրյա հացը տո'ւր մես այսօր և ների'ր մեզ մեր հանցանքները, ինչպես որ մենք ենք ներում նրանց, որ հանցանք են գործում մեր դեմ, և մի' տանիր մեզ փորձության, այլ փրկիր չարից, որորվհետև Քո'նն է արքայությունը և զորությունը և փառքը հավիտյանս հավիտենից: ԱՄԵՆ: ______________________________________________________________________ Կարող եք նայել նայև այստեղ http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=3535&st=0

Она кажется в этом разделе была или я что-то путаю?

Eghbayr jan , tsnundd shnorhavor! Asttsu orhnutyan mej mnas! Amenalav cankutyunners qez, sirelis!

ԱԴԱՄԻ ՎԻՇՏԸ Լեռներու ստորոտ, մարմանդին վրա, Շուքին տակ ծառի մը բազկատարած, Վճիտ առվակի մը մոտ արծաթյա, Եվա մեղմորեն էր ընկողմանած: Բոցակեզ արևն հորիզոնեն վեր Կելլեր հաղթական. զեփյուռն անուշակ Կպարզեր օդին մեջ փափուկ թևեր, Վարդը կխնկեր, ու կերգեր սոխակ: Բայց ո'չ արևին, ո'չ ծաղիկներուն Կնայեր Եվա. ուժով կսեղմեր Իր թևերուն մեջ մանկիկ մը սիրուն, Խնձոր այտերով, խաժակն, ոսկեհեր: Կշարժեր անդուլ մանկիկն անհանդարտ, Խաղալով մանրիկ մատերովն իր մոր Գանգուրներուն հետ. և ան, գոհ, զվարթ Կհամբուրեր զայն, ժպելով անոր: Ծառի մ' ետևեն Ադամ կ'դիտեր Այդ պատկերն աղու և շնորհալի, ՈՒ լուռ, տրտմությամբ լեցված, կխորհեր՝ Աչքն իր մանկիկին հառած ծաղկատի: Հանկարծ արցունքով աչքերը լեցան, Հառաչ մը կուրծքեն թռավ թաղծալիր, Ճակտին զարկավ ձեռն ու շեշտով մը դառն՝ "Տե'ր, - ըսավ, - ինչո՞ւ մայր մ'ինձ չտվիր":

Да нет, Вирабов джан, я не могу быть прагматиком даже если очень захочу. Я армянка.