Satenik

ճիշտն ասած Տիրայրի քարոզները լսած չկամ, Վասպուր ջան, ոչ էլ ճանաչում եմ: Չնայաց... կարող է և չեմ հիշում: Գիտեմ որ էն ժամանակ կիլոներով ոսկեղեն հավաքվեց: Ինչ վերաբերվում է նրան այստեղ հրավիրելուն, նրանք ախար առանց մեզ էլ խիստ զբաղված են, սա նախ, բայց սա չէ, որ ամենակարևորն է: Կարևորն այն է, որ հայ մարդիկ ում բերանից Սուրբ Գրքի անուն են լսում, վազ չտան հետևից դվառնյաժկայի նման, այլ գնան կոնկրետ իրենց եկեղեցիները և այնտեղ գիտելիք ու հավատք ձեռք բերեն, ոչ թե ֆորումներում ու պատահական անանուն մարդկանցից: Ով գիտի սյուռքերում ավելի շատ հայկական եկեղեցիներ կան կառուցված, քան հենց Հայաստանի ներսում - բա դրանք ո՞ւմ համար են, թող գնան մի բան հարցնեն: Տիրայրը ո՞ր մեկի հետևից ընկնի խելք սովորացնի:

Ի միջի այլոց չտեսնված քայլերգ է: Բարձր մակարդակի գործ է: Լավ, քո ասածը կշարունակեմ փնտրել:

ԵՐԵՎԱՆԻՆ Պարույր Սևակ Ա Նա փոխվում է ամեն վայրկեան՝ Արբունքահաս պատանու պես , Ե'վ դեռ մանուկ, և' առնական, Արբունքահաս պատանու պես: Երեկ՝ խաղում փոշիներում Լվացվում է այսօր նա, տե'ս, Հայելակերպ ավազանում Արբունքահաս պատանու պես: Ինքն իր աչքում երեկ տգեղ, Ինքն իրենից դժգոհ այնպես, Հիմա հրճվում է իրենով՝ Արբունքահաս պատանու պես: Արբունքահաս պատանու պես Նոր է միայն նա կյանք մտնում, Նա ինքն իրեն նոր է գտնում Արբունքահաս պատանու պես: Բայց և հիմա պա՜րզ է այնպես Նրա գալիքն ու ապագան՝ Երբ որ դառնա նա առնական Արբունքահաս պատանու պես: Բ Սա պատմելու բան չէ, Սա զգալո՜ւ բան է... Ա'խ, ինչքա՜ն է տանջել Ինձ իմ Երևանը: Շենքերին ես նայում, Պալատներին վսեմ Եվ ուզում ես անվերջ Խոսե՜լ, խոսե՜լ, խոսե՜լ: Եվ ուզում ես խոսել Ինչ-որ ուրի՜շ ոճով, Բայց կորչում է ասես Հայերենը քո ճոխ: Մի "չքնաղ" է մնում, Մի "հոյակապ", մի "պերճ", Մի մեծ "չնաշխարհիկ", Մի "վեհ" փոքրիկ և՝ վե'րջ: ՈՒ ծով հիացումը Քարանում է, լռում: Քարանում է այնպես, Ինչպես հեքիթներում: Լեզուդ համրանում է, Լոկ հայացքդ է խոսում, Կարծես մոռանում ես Քո մայրենի լեզուն... Սա պատմելու բան չէ, Սա զգալո՜ւ բան է: Դրա համար պիտի Տեսնել Երևա՜նը: Գ Քաղաքամերձ անտառն իր կանաչին Դանդաղ և աննկատ Դեղին ոսկեթել է ընդելուզում: Նորքի կտուրներին դդում ու չիր Արեգակի վերջին Լիցքերն են ծուլորեն կորզել ուզում: Ցածում՝ Արարատյան տաք հովտի մեջ, Հորդ անձրևից հետո, Երևանն է շողում Աշնանային շոյող արեգակի ներքո: Եվ կամարնե'րը կոր, Եվ լորինե'րը մայթամերձ Շողշողում են, զինում մի նոր կախարդանքով՝ Անձրևաթաց փողոցների հայելու մեջ ճանաչելով իրենք իրենց ՈՒ մնալով խիստ գոհ: Ցածում Երևանն է, Որ թռչելով Զանգուն և անցնելով այն կողմ՝ Կանգ է առել մի պահ, Որ շունչ առնի, ապա Նորից ձգվի դեպի Էջմիածին, Փարպի. Նա', որ իր ձեռքը Քանաքեռին հպած, Մյուս թևը իր բաց Տարածվում է դեպի այն լեռը, որ Հին լեգենդից բացի՝ հայտնի է նոր Մեր հայկական գերբից: Երևանն է շողում իբրև հսկա մագնիս, Իր կողերից կախած բազում նոր ավաններ՝ Փոքրիկ Երևաններ, Որոնք իրար հանդեպ, իբրև հարևաններ, Նախանձո՜տ չեն, սակայն նախանձախնդի՜ր են. Ասֆալտ ու տուֆ հագնել, Երևանի կողքին ինքնավայել կանգնել - Նրանց համար ահա թե ո'րն է խնդիրը: Իսկ այդ ավանների անուննե՜րը խոսուն. Նոր Կիլիկիան ահա, ահա Արաբկիրը, Ահա Նոր Արեշը, Նոր Զեյթունը: Յուրաքանչյուր ավան տարբեր մի երկիր է. Եվ ամեն մի երկիր Աժանացել հարկի, Լոկ այստեղ է գտել վերջին հասցեն, տունը: Կարելի է կարծել, որ աշխարհը համայն Սեղմվել է փոքրացել Եվ ձգվելով թովիչ այս քաղաքից՝ Նրա շուրջն է սիրով խմբվել հիմա: Ի՞նչ է, արտառո՞ց է, զարմանալի՞: Մի մոռացեք սակայն, որ այս հարցում Քար զարմանքի բոլոր փակ դռներն է բացում Տխուր մեր անցյալը - հին բանալին: Մինչդեռ նորը, խնդրե'մ՝ Իբրև արվեստագետ և իսկական, և մեծ, Խոսում է ո'չ այնքան, որ ցույց է տալիս. Երևանն է շողում Արարատյան բեղուն տաք հովտի մեջ: Երևանն է շողում իբրև հսկա՜ մագնիս...

Վասպուր, սա՞ նկատի ունես: ԲԱ՜Մ, ՓՈՐՈՏԱՆ Հ. Ղ. Ալիշան Բա՜մ, փորոտան բարձուստ բոմբյունք Այրարատյան դաշտն ի վայր, Արի արանց արյունք եռանդն առատանան ի հրազայր, Հրավեր հայրենյաց հըռչակի ընդհանուր, Հոգիդ Հայկազանց բորբոքին ի հուր, Որք երկնավորի պսակին ենք կարոտ ՈՒ որ երկնավորիս փառաց արկնահորդ: Հապո՜ն արի արանց մակունք, Հայրենավրեժըդ Հայկազունք, Հապո՜ն ի զեն գունդագուդ Եռյալ ի պար թունդ ի թունդ՝ Ի զե'ն ի վրեժ, օ՜ն անդր առաջ, Ի զե'ն ի վրեժ, մի' ձախ մի' աջ, Օ՜ն անդր առա'ջ մի' ձախ մի աջ', Օ՜ն անդր առա'ջ, առաջ, առաջ, Հապո՜ն առա'ջ:

Մերն ուրիշ է, մերը պետական մակարդակով է կատարվում:

CKATCOHHE джан, а Вы с чужими мужьями не пытаться "дружить" не пробовали? Попробуйте, может "закономерность" исчезнет Я тоже жила в Штатах и была сотни раз на всяких вечеринках, но такой закономерности и там нет

Չէ, Մայն ջան, ոչ էլ խանգարել եք : Որ խանգարեիք, ես այդպես մյուսների նման լուռ չէի տառապի - ներկայացումը կկանգնացնեի, լույսերը վառել կտայի, խանգարողին խայտառակ անելով կհանեի դահլիճից դուրս, հետո Վարդան Պետրոսյանին կասեի "կներես Վարդան ջան, հիմա հանգիստ շարունակի", հետո հանգիստ կնայեի... Փաստորեն այդքան զգայուն է Վարդան Պետրոսյանը ցանկացած ձայնին, հա՞ : Լավն է, շատ լավն է, շատ եմ հավանում, տաղանդավոր է շատ... Ի դեպ Ձեր նկարներն էլ շատ հաջող են, կեցցե'ք:

Пропаганда космополитизма, я бы сказала

В смысле как без пары?

Վատ չէր, բայց որ մտքին դներ, վերջում դահլիճը կլացացներ, ինչպես անցյալ անգամ

Ապրեք, զուր չանցան մեր տառապանքները

С уверенными тоже происходит, Василиса джан, только это уже не воображение, а реальность И все же нет, такой закономерности не существует, во всяком случае я об этом слышу впервые. Приглашаем без учета семейного положения.

Ահա', ուրեմն այդ Դո'ւք էիք, Майн_Кайф, որ չէիք թողնում հանգիստ դիտենք ներկայացումը, նկարում ու նկարում էիք, նկարում ու նկարում....

Ну что за маразм, черт побери?!

Ինձ մի դիմեք, ես Ձեզ նմանների հետ խոսելու ոչինչ չունեմ:

Հուլիսի 18-ին է: Էս էլ ձեզ մեր Տոնացույցը : http://www.araratian-tem.am/index.php?go=calendar〈=arm

Այո, միայն կիրակի օրերին : Դեռ շուտ է: Վասպուր դու միշտ շտապում ես :

http://www.biograph.comstar.ru/bank/lisitsian.htm Այստեղ ավելի մանրամասն տվյալներ կան: Պավել Լիսիցիանի կինը Զարուհի Դոլուխանյանի քույրն էր: Իսկ Լիսիցիանի քույրն էլ ապրում էր Երևանում, 6-րդ Նորքի զանգվածում: Լիսիցիանն էլ մի ոտքով միշտ Երևանում է եղել:

Համենայնդեպս եթե մարդ էն ստոր ու ողորմելի խելքին է, որ կարծում է թե կարելի է թուրքերին հայկական հողեր նվիրել, նա իրավունք չունի մոդերատոր լինելու: Այդպիսի մարդիկ չպիտի տեղ ունենան հայ հասարակության մեջ, նույնիսկ վիրտուալ: Իսկ այս ֆորումում երկու այդպիսի մոդերատորներ կան՝ Շենյացին ու Վոտերը: Սրանց ոչ միայն չի կարելի մարդահաշիվ համարել, սրանց մի լավ շան ծեծ է պետք տալ, որ ուռեն, աչքս տեսնի, սիրտս հովանա...

Միշտ էլ ասել է, ի՞նչ եք խոսում, Կարմիր:

Իմ սիրելի Լիսիցիանս... Էս ինչ վատ բան ասեցիք, Վիգեն...

Համ էլ գեղեցիկ տղամարդ է:

Ну ненависть тоже бывает разной. Ненависть может быть результатом брезгливого отношения к мерзости, неприятия и отторжения, невыносимой боли вплоть до физической - кто же любит боль и кто ее, больно сверлящую, так стойко выносил на себе веками? Но она может быть и результатом совершенно маниакального садизма, беспрецендентной трусости, жесточайшей агрессивности - то есть того, что мы (и не только мы) наблюдаем у турок, испытывая все это на себе веками... Так что Гаечка, как ни рассматривай, хоть через призму черно-белого, хоть через другую, а турки кроме ненависти все равно ничего другого не заслужили За домыслы прошу прощения за себя и других.

avijan, я в таких идиотских голосованиях не участвую

Гаечка, зачем же говорить, если не уверены, да еще и развивать? Вот завет Нжде: "Դո'ւ, հա'յ երիտասարդութիւն, պիտ ուզէի որ դու լինէիր "Լեռների Պահակ"ը մեր կեանքում: Եւ պահապան հրեշտակը մեր Ազատութեան ու Միութեան: Պիտ ուզէի, որ դու յաճախ հայ աշխարհի ամբողջ տարածութեամբ արձակէիր անհանգիստ աղաղակդ. - Հէ՜յ, վտա՜նգ կայ, թրքական վտանգը, սեւ ամպի պէս կախւած Հայաստանի գլխին, վտա՜նգ, զոր միայն եօթնիցս կոյրերը չեն տեսնում..." Не кто-то, а турок, не обобщайте. Не "если захочет", а конкретно причиняет, столетиями, с нарастающей агрессивностью, включая сегодняшний день (если Вы конечно армянка и Ваша страна Армения). Сейчас, в эту секунду, когда Вы читаете этот пост, работает целая армия турок на то, чтобы окончательно погубить Армению и армян. Вы не сможете разорвать кого-либо на куски любя, лукавите Гаечка, если же сможете, то только благодаря ненависти. И это я считаю аксиома. Если же Вам настолько дискомфортно от мысли, что к Вашей любящей и нежной душе вдруг может пристать поганая ненависть, то можете разорвать турка из человеческой любви к нему. Просто возьмите по-христиански его запланированный грех на себя, разорвите его прежде, чем он успеет впасть в грех и сделать это с Вашими близкими (как если бы Вы это сделали со своим ребенком, к примеру, зная, что он уже убил нескольких невинных людей и сейчас пойдет убивать еще). Тогда Вы а) спасете от неизбежного греха любимого человека турка, б) своим поступком послужите назиданием другим туркам (они между прочим на редкость трусливы, что впрочем закономерно), в) спасете и сохраните своих близких, свою страну, вернее то, что от нее нам оставили турки, г) послужите добрым и актуальным примером для своих потомков, которым еще жить и обороняться от турок, д) внесете свой вклад в сохранение для всего человечества древней и уникальной армянской цивилизации (Вы же не турок, чтобы считать, что человечеству армянство не нужно?) Разве мало добра? Едиственное "но" в этой ситуации это то, что Вам вероятно придется отвечать перед Богом, зачем Вы убили турка. Ну так ответите зачем. Прости Вас Господи за такую фразу Он это Он, а мы, как Вы правильно заметили, грешные люди и носители зла. Но ведь не только зла. Люди и добро несут людям, не так ли? Ну и что доброго принесли человечеству турки, кроме конечно поцелуев необласканным женщинам в плечо? Все то, о чем можно с уверенностью сказать что вот это чисто турецкое - все основано на зле. Это сборище уродов абсолютно лишено дара созидания. Единственное , что их объединяет с человечеством и Богом - внешний человеческий облик. Это факт не мною придуманный, это факт, который знают все те, кто хоть как-то интересовался турками. Столько нарицательных и ругательных значений, сколько имеет слово "турок" у самых разных народов, нет больше ни у кого. Гаечка, а Христос прошел все муки и был распят вовсе не для того, чтобы Вы следовали этому примеру, прикидывались Им и были распяты, а для того чтобы жили. Целью было спасение человечества и человечности, а не их распятие. Поэтому та абсурдная "любовь", о которой Вы говорите - прямая дорога к уничтожению того, ради чего был распят Христос. Что это за любовь такая, если она убивает, вместо того чтобы созидать? Христианская любовь к туркам - это уже давным давно пройденный этап и большая ошибка, в результате которого мы имеем то, что имеем. Кстати, не подумайте, что я кого-то отговариваю, от лукавой "любви" к туркам. Боже упаси. Можете любить хоть самого черта . Я просто хотела сказать, что я, будучи убежденной христианкой, в отличие от других вполне гармонично сочетаю в себе ненависть к туркам, без каких либо зазрений совести, потому что считаю, и опыт нам тысячи раз это доказывал, что все прикидывания любящей - это вложение меча в руки зла и верная дорога к гибели, к греху, к небытию. И еще, нормально ли это, когда говоря о такой уникальной мерзости как турок, мы вспоминаем о христианской любви только касательно его, турка, а не своих ближних, своего народа и страны. Вот насколько это по-христиански смотреть на палача и растерзанную жертву, а говоря о любви иметь ввиду не жертву, а палача?