Satenik

Լավ, տեսնենք բառարանում ինչ ունենք: ԿԱՌՈՒՑԵԼ հոմանիշները. շինել, կերտել, կանգնեցնել, հաստատել, հիմնել, հորինել, կռել: հականիշները. ավերել, քանդել, խորտակել, կործանել: Սա ըստ բառարանի: Բայց պիտի ասեմ, որ Անիի ու Հեղինեի բերած "արարել", "ստեղծել", "ջարդել" բառերն էլ կարելի էր հաշվի առնել: Բայց քանի որ մասնագետ չեմ, ուստի չեմ էլ պնդի: Հեղինեին հինգով խաչ մեջվերած բառերի համար և երկուս բառարան չունենալու համար: Ակսել

И Вам спасибо, господин Амбарцумян! Ждем с нетерпением Вашего фильма об этом прекрасном артисте! Где-то около десяти лет назад мне довелось впервые познакомиться с творчеством Вардана Петросяна. Тогда я жила в штатах, тосковала страшно по Армении. Мой ереванский очень хороший друг пригласил меня погостить к себе в другой штат и там, в качестве сюрприза, включил мне ту запись, помните, когда Вардан Петросян на улицах Парижа говорит свой монолог и там есть такая фраза "գցել, գցել ու դիզայն" Было тяжело смотреть эту запись, сюрприз был более чем неприятным, особенно если учесть невыносимую тоску по всему армянскому и связанные с этим хорошо знакомые нам переживания на чужбине. Досмотрев кое-как, в течение всего просмотра чувствуя как сильно сжимается сердце, я призналась восторженному Варданом Петросяном другу, что мне было тяжело смотреть, что незачем было ему ввергать меня в такой стресс и портить настроение. Помню, друг, хороший знаток мирового театра, как-то вкрадчиво так, с довольной улыбкой, ответил: "Вот эта твоя такая реакция как-раз и есть свидетельство таланта этого парня!". Прошло еще некоторое время и я вернулась в Армению. Как-то по ТВ увидела его интервью, потрясающе интересное. Тогда решила обязательно побывать в театре и посмотреть его на сцене. С тех пор не пропускаю ни одного концерта, а бывает, что и по два раза иду на один и тот же концерт Мой друг был прав! Вардан Петросян - очень интересный, хороший сильный тип мужчины, за ним даже просто наблюдать уже удовольствие. Он патроит от рождения, по призванию, честный, искренний, открытый, мужественный, благородный человек. Добрый и даже тогда, когда жесток, то есть по настоящему добрый. Скромность его тоже очень подкупает. А то, как он с головой уходит в роль, как он честно, добросовестно, со всей преданностью и любовью выкладывается перед своим зрителем на сцене до конца - это качества, которые даются лишь самым одаренным. О нем можно говорить много (пластика, мимика, аналитическое и ассоциативное мышление, интеллект, юмор), это очень светлый человек, но мне кажется он еще полностью не раскрылся и настоящего Вардана Петросяна нам еще предстоит увидеть и обрести. Уверена, что документальных фильмов об этом артисте еще будет немало. Первым начали Вы И за это Вам спасибо!

:lol: Ապրի՜ մեր Հեղինեն, տանը ձեռքի տակ ինչ բառարան որ պետք է՝ ունի: Միքիչ թողնեիք ուրիշներն էլ մտածեին, էլի, վաաաայյյ.... :lol: Էս էրեխեքի հետ գործ բռնելն անհնարին է: :lol:

Ամէն: Հավերջ փառք մեր բոլոր ժամանակների Զինվորներին, սկսած Հայկ Նահապետից, մեր լույս, մեր արև, մեր կյանք Հերոսներին, որոնք իրենց արյունը թափեցին հայոց ապագային: Փառք Հայոց Եռագույնին, որ բարձրացավ ու ծածանվեց ողջ Հանրապետության ու Արցախի վրայով: ՈՒՌԱԱԱԱԱԱԱԱԱԱԱ

Վայ, Անի ջան: Ճիշտ է, ես էլ եմ տեսնում կապը այս բառերի միջև: Բայց եկեք չշեղվենք թեմայից, հոմանիշներից ու հականիշներից: Եկեք փորձենք օգտվել առիթից մեր լեզուն ավելի վարժ դարձնելու համար:

Ой, спасибо, приятная новость!

Чего-ж тут "владеть"-то? Палкой владеть немудрено!

Не надо мне помогать, никого я отсюда в отличие от Вас выживать не собираюсь. А "патолого-анатомические ассоциации" рассчитаны были вообще-то не на Вас, а на тех, кто понимает этот язык, язык бозгуртов.

Оно хотело сказать, что у волчицы матка развешана бриллиантами, а у собаки - нет. Ну откуда ему с такими вот идеалами понять, что для нас что волчья, что собачья матка - обе сучьи и роджают они на свет ну максимум щенков, вырастающих в скотину. А скотина в свою очередь не терпит когда к ней люди относятся как к человеку, она жаждет палки, и когда ее долго нет начинает визжать, как в этом случае. Волк у него понимашь, падайте в обмороки, господа!

Մի լավ բառ կա, որով հաճախ հայերիս են բնութագրում: ԿԱՌՈՒՑԵԼ Հիշեցնում եմ, հոմանիշներն ու հականիշները: Խնդրեմ:

Ну да, верно, Амарас. Про развлечения я не Вам говорила, а вообще, обобщала уже.

ՈՒժեղ է... Դատելով քրդերի արտաքին տեսքից նրանք իսկի չեն փոխվել: Այսօր էլ Արևմտյան Հայաստանի քրդական գյուղերում կարելի է տեսնել այսպիսի քրդերի:

А это, Амарас джан, гадание на гуще. Мы, христиане, знаем, что этого нельзя делать, что это грех, зло и примитивизм. Поэтому всю эту тему я бы назвала одним словом - цыганщина. И без этих цифр и гущевых изображений понятно, что произошедшее - зверство, нечеловеческое жесточайшее зверство. А развлекаться и прикалываться над этой трагедией, тоже, по-моему грешно...

Прям полтергейст какой-то Больше всего не это шокирует , точнее это совсем не шокирует. Знаете что больше всего удивляет? Падкость людей на всякие глупости. Причем все готовы поверить во что угодно, только бы там был намек на мистику Наверняка там и номер рейса был другой, наверняка количество погибших составляло совсем другое число, наверняка много добрых явлений в нашей жизни по той же логике составит число 11. Но разве оно нам надо? Нам ведь так нравится ходить пуженными и в непонятках!

Իրոք, Արամիս: Բայց այն ազգերը կամ պետությունները, որոնք կունենան զարգացած գիտություն, չեն ռոբոտիզացվի: Ազգեր կան, որ փող ունեն, բայց գիտությամբ զբաղվելու կարողություն ի բնե չունեն: Ազգեր կան, որ ունակ են գիտությամբ զբաղվելու, բայց փող չունեն: Մենք այս երկրորդ տեսակից ենք: Գիտությունը միշտ էլ եղել է պետությունների անվտանգության առաջնակարգ ոլորտներից: Իսկ հիմա և ապագայում, մասնավորապես մեր դեպքում, համար առաջին անվտանգության պայմանն է: Եվ պիտի աշխատենք անել ամեն ինչ, որ թե իշխանությունները բյուջեն ծրագրելիս և թե բարեգործ հայերը բարեգործություն անելիս, առաջնությունը տան հենց գիտությանը: Թե չէ տեսնում ենք ինչ վտանգավոր բաներ են կատարվում:

Անի ջան, չգիտեմ ո՞րն ասեմ, որ խոնարհվում եմ Ձեր ծնողների առջև այսպիսի գանձ ծնելու ու դաստիարակելու համար, որ Ձեր լուսավոր ճակատն եմ համբուրում, որ Ձեր նման ոսկի երիտասարդների շնորհիվ է, որ մեր ազգը ապրել է ու ապրելու է... Բացի գեղեցիկը, հիացնում է իրերի ճիշտ զգացողությունը: Հուզվեցի կարդալիս: Շա՜տ ընտիր էր:

:lol: Այ էդ նույն մեխանիզմով էլ մարդկության հիշողությունից կորչում է "օդնորազովիյ" երաժշտությունը իսկ իսկական երգը մնում է հավերժ ու սիրված: ՍԱՅԱԹ - ՆՈՎԱ, ծնվել է 1722 թ. (ըստ որոշ բանասերների՝ 1712 կամ 1717 թ.) Թիֆլիսում (ըստ այլ ենթադրության՝ Լոռու Սանահին գյուղում): Ծննդյան անունը եղել է Արութին (Հարություն): Աշուղական Սայաթ-Նովա անունը ծագում է պարսկերենից և նշանակում է երգի կամ մեղեդու որսորդ: Հայրը՝ մղդսի Կարապետը, Թիֆլիս էր գաղթել Սիրիայի Հալեպ քաղաքից, իսկ նրա հայրն էլ իր հերթին մի ժամանակ Կիլիկիայի Ադանա քաղաքից հեռանալով՝ հաստատված էր եղել Հալեպում: Մղդսի (մահդասի, մուխսի) բառը նշանակում է ուխտագնաց և վկայում է, որ Կարապետը ուխտագնացություն է կատարել Երուսաղեմ՝ Քրիստոսի գերեզմանին: Մանկության տարիներն Արութինն անց է կացրել հավանաբար Սանահինում (մայրը՝ Սառան, սանահնեցի էր), որտեղ և, անշուշտ, սովորել է դպրոցում և ձեռք բերել հայերենի գրաճանաչություն ու իմացություն: Պատանության և երիտասարդության տարիներին եղել է վրաց մայրաքաղաքում, որտեղ հայրը նրան տվել է ջուլհակության արհեստի: Թիֆլիսյան միջավայրն իր երգարվեստով, հատկապես ժողովրդական-աշուղական երգով, պատանուն ամբողջապես կլանել-քաշել է իրեն: Նա հմտացել ու նվագել է մի քանի գործիքով (չոնգուր, քամանչա և այլն), հորինել և կատարել է իր երգերը՝ գլխավորապես սիրո թեմայով, արժանացել ընդհանուրի ուշադրությանը և բարձր գնահատականին: Ըստ երևույթին 1730-ական թթ. երկրորդ կեսին, վրաց երիտասարդ արքայազն Հերակլի շքախմբում, իբրև նվագածու-աշուղ նա ևս մասնակցել է պարսից Նադիր շահի հնդկական արշավանքին: Երգերից իմանում ենք, որ առիթ է ունեցել լինելու նաև այլ երկրներում: Իսկ 1744 թ., երբ Հերակլի հայր Թեյմուրազը Թիֆլիս է մտել որպես Քարթլիի թագավոր, իսկ Հերակլը, հայրենիք վերադառնալով, հոր փոխարեն նստել Կախեթի թագավորական գահին, մանավանդ Թեյմուրազի դուստր Աննայի հարսանիքի առիթով տրված եռօրյա խնջույքի ժամանակ Արութինը, արդեն Սայաթ-Նովա աշուղական անունով, իր երգով ու նվագով անկասկած մասնակիցն է եղել այդ հանդիսույթի: Այնուհետև նա արժանացել է պալատական նվագածու-երգչի պատվին և, երկու-երեք տարվա ընդմիջումով, պալատում մնացել մինչև 1759 թ. փետրվարի վերջերը: Ոչ միայն Թիֆլիսում, Թեյմուրազի արքունիքում էր լինում նա, այլև Թելավիում՝ Հերակլի պալատում: Սայաթ-Նովան առանձնապես վայելել է վերջինիս հովանավորությունը: Հետագայում Հերակլը շնորհազրկել է երգչին, հավանաբար երբ հայտնի է դարձել գլեխի (կիսաճորտ) Սայաթ-Նովայի սերը արքայադուստր Աննայի հանդեպ, որը իշխան Դեմետրե Օրբելիանիի կինն էր: Չորս զավակների հայր Արութինը Հերակլի հրամանով ու պահանջով ընդունում է քահանայի հոգևոր կոչում՝ Տեր-Ստեփանոս անունով: Երկու տարի անց, 1761 թ., նա Կասպից ծովի հարավային ափին, Էնզելի քաղաքում, կատարել է Նարեկացու "Մատեան ողբերգութեան" երկի ընդօրինակությունը, իսկ 1766 թ. Կախեթի կողմերում, Զաքաթալայի մոտ գտնվող Կախի քարվանսարայում էր, որտեղ օրինակել է մի այլ ձեռագիր մատյան՝ մասեր Աստվածաշնչից և այլ բնագրեր: Կնոջ՝ Մարմարի մահվանից հետո Տեր-Ստեփանոսը որպես կուսակրոն առանձնացել է Հաղպատի վանքում: Մեծ բանաստեղծի կյանքն ընդհատվել է 1795 թ. սեպտեմբերի 11-ին, Թիֆլիսի գրավման ու ավերման ժամանակ, պարսից Աղա-Մահմեդ խանի հրոսակների ձեռքով: Գերեզմանը գտնվում է քաղաքի Ս. Գևորգ կաթուղիկե եկեղեցու բակում: Գերեզմանի վրա, Հովհ. Թումանյանի և Գ. Բաշինջաղյանի նախաձեռնությամբ, 1914 թ. մայիսին կանգնեցվել է հուշարձան:

Վտանգավոր բաներ են կատարվում: Եթե սա օգտագործեն ազգային հիշողությունները վերացնելու համար՝ մարդկությունը կվերածեն հեշտ կառավարվող անասունների հոտի...

Բայց ամոթ չէ՞ ընկել են չորցաց բիձուկի ետևից: Այ թե "Կենտրոնի" Պետիկին գմփցնեին՝ ի'նչ լավ գմփոց պիտի դուրս գար: :lol:

Փոխադարձաբար, Աստղիկ ջան: Բարև: Ճիշտն ասաց, այդքան էլ հաճախ չեմ օգտագործում, սիրում եմ մեր ազգային ասացվածքները, առածները... Հիմա փորձում եմ հիշել , երևի էս վերջերս սա եմ օգտագործել. "Աստված որ ուզում է մեկին պատժել, առաջինը խելքն է տանում": Սա շատ իմաստուն խոսք է, սիրում եմ:

ԱՐԱՄ ԵՂԻԱՅԻ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ (24.5(6.6)1903, Թիֆլիս - 1.5.1978, Մոսկվա), կոմպոզիտոր, դիրիժոր, մանկավարժ, հասարակական գործիչ: ԽՍՀՄ (1954), ՀԽՍՀ (1955), ՎԽՍՀ (1963), Ադրբ.ԽՍՀ (1973) ժողովրդական արտիստ: ՀԽՍՀ ԳԱ ակադեմիկոս (1963), արվեստագիտության դոկտոր (1965): Սոց. աշխատանքի հերոս (1973): Ավատրել է Մոսկվայի կոնսերվատորիայի կոմպոզիցիայի դասարանը (1934, դասատու՝ Ն. Մյասկովսկի), կատարելագործվել է ասպիրանտուրայում (1934-1936): 1957-ից՝ ԽՍՀՄ կոմպոզիտորների միության քարտուղար (1939-48-ին՝ կազմկոմիտեի նախագահի տեղակալ): 1950-ից դասավանդել է Մոսկվայի կոնսերվատորիայում և Գնեսինների անվան երաշտական մանկավարժական ինստիտուտում (պրոֆեսոր 1952-ից): Արամ Խաչատրյանը XX դ. մեծագույն կոմպոզիտորներից է, մեծ ազդեցություն է թողել հայ և Արևելքի ժողովուրդների երաժշտության զարգացման վրա, համաշխարհային ճանաչում բերել հայ ազգային երաժշտարվեստին: Դեռևս ուսանողական տարիներին մշակել է հայկական, ռուսական, հունգարական և այլ ժողովրդական երգեր, գրել "Պար" ջութակի և դաշնամուրի համար (1929), "Պոեմ" (1929), "Տոկկատ" (1932) դաշնամուրի համար, Դաշնամուրի, ջութակի և կլառնետի տրիո (1932), "Պարային սյուիտ" սիմֆոնիկ նվագախմբի համար (1933): Առաջին սիմֆոնիայի ստեղծումով (1934) նշանավորվել է կոմպոզիտորի հասունության, տաղանդի ծաղկման սկզբնավորումը: Արամ Խաչատրյանի 1930-ական թթ. գրած երկերը լայն արձագանք են, գտել, հավաստել հայկական երաժտական արվեստի պատմության զարգացման նոր շրջանը: Խաչատրյանի արվեստը սերտորեն առնչվում է Կոմիտասի, Ա. Սպենդիարյանի, Ռ. Մելիքյանի ստեղծագործություններին, հատկապես հայկական ժողովրդական երաժշտությանը: Լայնորեն օգտագործելով ժողովրդական երաժշտության ինտոնացիաներն ու ռիթմերը՝ Խաչատրյանը "ազատագրել" է դրանց ներքին էներգիան: Ժողովրդական երաժշտության տարրերի սիմֆոնիկացման շնորհիվ նրան հաջողվել է ճշմարտացիորեն արտահայտել ազատաբաղձ հայ ժողովրդի հույզերի ուժգնությունն ու խորությունը, ստեղծագործական հզոր թափը: Դրանով էլ բնորոշվում է նրա ստեղծագործության նորարարական էությունը համաշխարհային երաժշտական արվեստի պատմության մեջ: Արամ Խաչատրյանը հայ երաժշտությունը հարստացրել է նոր բովանդակությամբ, կերպարներով, ձևերով, արտահայտչամիջոցներով, ընդլայնել նրա ժանրային շրջանակները: Խաչատրյանը ազգային առաջին բալետի ("Երջանկություն", 1939, երկրորդ խմբագրությամբ "Գայանե", 1942, ԽՍՀՄ պետական մրց. 1943), սիմֆոնիաների (Առաջին՝ 1934, Երկրորդ՝ 1943, ԽՍՀՄ պետ. մրց. 1946, Երրորդ՝ 1947), գործիքային կոնցերտների (դաշնամուրի և նվագախմբի, 1936, ջութակի և նվագախմբի, 1940, ԽՍՀՄ պետ. մրց. 1941, թավջութակի և նվագախմբի, 1946) հեղինակն է, հայկական կինոերաժշտության հիմնադիրը: Բարձր գնահատանքի է արժանացել "Պեպո" (1935), "Զանգեզուր" (1938), "Ստալինգրադյան ճակատամարտ" (1949, ԽՍՀՄ պետ. մրց. 1950) կինոնկարների և "Վալենսիայի այրին" (1940), "Դիմակահանդես" (1941), դրամատիկ ներկայացումների համար գրված Խաչատրյանի երաժշտությունը: Խաչատրյանի ստեղծագործության բարձունքն է "Սպարտակ" բալետը (1954, լենինյան մրց. 1959): Կոմպոզիտորի ստեղծագործության մեջ մեծ տեղ է գրավում կամերային երաժշտությունը: Արամ Խաչատրյանը ծավալել է դիրիժորական լայն գործունեություն: Հեղինակային համերգներով հանդես է եկել ԽՍՀՄ տարբեր քաղաքներում և ավելի քան 30 արտասահմանյան երկրներում: Երևանում Արամ Խաչատրյանի անունով են կոչվում Հայֆիլհարմոնիայի մեծ դահլիճը, N10 երժշտական դպրոցը և փողոցներից մեկը: 1984-ին Երևանում բացվել է Խաչատրյանի տուն-թանգարանը: 1993-ին անցկացվել է "Արամ Խաչատրյան - 93" փառատոնը: Թաղված է Երևանի Կոմիտասի անվան զբոսայգու պանթեոնում: Հայկական հանրագիտարանից:

Ցավոք, Արաքսյա ջան, կա այդպիսի մեկը, որին չեմ հարգում ու որից հիսաթափված եմ: Շատ մեծ գրող չէ, բայց գրել գիտի ու վատ չի գրում: Ինչո՞ւ: Որովհետև մի քանի տարի առաջ, երբ Հայաստանում նախագահական ընտրություններ էին, երբ ժողովուրդը բավական անհանգիստ էր ու արդար ցասումի մեջ, նա, պատկառելի տարիքն ու հասարակական դիրքը առած զբաղվում էր էժանագին փիառչիկությամբ: Ոչ թե հաշտություն մտծնելով, գոնե դա աներ, այլ հենց փիառչիկությամբ: Նա չսատարեց այն ժողովրդին, որի շնորհիվ գրող էր դարձել, որը միակն էր, որ կարդում էր իր ստեղծագործությունները: Սատարեց նրանց, ովքեր մեդալ ու զնգրտիկ բաժանելու հնարավորություն ունեին: Դա անելու բան չէր, իսկի: Ամբողջ կյանքում հարգանքով պատվով ապրել ու ստեղծագործել էր, իսկ օրը ծերության քամակն արեց ժողովրդին, երեսն արեց մեդալ տվող ձեռքին: Ամոթ էր այդ նյութապաշտությունը, դրա կարիքը նա չուներ ու դրանով չէր, որ անմահանալու էր: Գրող է՝ բայց հայ մտավորական չէ: Քաղաքացիություն ունի, բայց քաղաքացի չէ: Անունը չեմ ուզում տալ: Նախ, ովքեր հետևել են իրադարձություններին, անմիջապես կիմանան ում մասին է խոսքս: Երկրորդն էլ, հույսով եմ, որ այդ գծուծ վատությունը կմաքրվի ժողովրդի հիշողությունից ու կմնան միայն նրա արած լավ գործերը... Մնացած բոլոր գրողներին, իսկական գրողներին, ժողովրդի կողմից ճանաչված ու գնահատված, շատ սիրում եմ ու շատ գնահատում:

Այո, ճիշտ է, Արաքսյա ջան: Կարող է տղամարդկանց դեպքում լինեն տարբերություններ, բայց որ կնոջ համար խանդի զգացումը թերություն է՝ դա իմ խորին համոզմամբ միանշանակ է: Կամ քեզ սիրում են, կամ էլ ոչ, երկու դեպքում էլ խանդելն անիմաստ է:

Իսկ ամուսինը՝ ևս առավել:

Չէ, Արաքսյա ջան, մի հարցրեք իմ իսկական անունը, այն Ձեզ շատ բան չի ասի: Իսկ իմ բնավորության գծերը ես էլ կարող եմ ասել որտեղից են գալիս: Բացի մասնագիտություններն ու աշխատանքը, նախ և առաջ գեներով: Հետո նոր կյանքում ձեռք բերած փորձից ու գիտելիքներից, ծնողներիցս ստացած դաստիարակությունից, մեր բակից, դպրոցից, բուհից, շրջապարից ստացած դաստիարակությունից, և իհարկե ամուսնուցս: Ամուսինները հսկայական դեր են խաղում կնոջ բնավորության ձևավորման հարցում: Բնավորությունը ձևավորվում է նաև կյանքում տարած դժվարություններից ու դրանք հաղթահարելու ճանապարհներից: Маро джан, наверное, милая. Трудно сказать наверняка, не зная контекста.